หัวข้อ: สุนัขรับใช้ - ***ADMIN อย่าเพิ่งลบนะคะ เรากำลังจะต่อค่ะ

[noozzz]

เย้ กวินเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวเลย ช่วยก้านให้ได้นะ

[TiwAmp_90]

อ่านแล้วอุทานได้คำเดียว เ_ยยย! มีใครให้เลวกว่านี้อีกมั้ย นี่พระเอกหรือตัวร้ายคะ? ทำได้อย่างเดียวคือรอเวลาปลดแอกของน้องก้าน ถึงใจจะคิดไปแล้วว่าอีตาเจ้านายพี่ฟ้าเนี่ยน่าจะรักก้านบ้างแล้วล่ะแค่ยังไม่รู้สึกตัวหรือพยายามหลอกตัวเองอยู่

[shoky_9]

เอ๊ะ กวิน ยังไง?  ไม่น่าจะหวังดีกับก้านเปล่า

[ผู้เสพติดความร้าวราน]

ไม่ไว้ใจกวินเลย คนหน้าตาน่ารักในยูนิเวอร์สนี้มักใจร้ายอะ  #ทีมก้านกล้วย #dekdoyboy

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ตอนที่แล้วเชียร์มาร์คให้มาแย่งก้าน ตอนนี้ก็เชียร์กวินให้มาแย่งก้านไปอีกคน ให้คุณพี่ฟ้าอยู่คนเดียวไปเลย 

[W2P5]

กวินมาช่วยก้านออกจากรุณที 

[mutyamania]

บทที่แปด




---- ถึงเวลาผลักไส----



‘พี่เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเครียดๆ’
‘พี่ผิดหวังกับตัวเองนิดหน่อยว่ะวิน’
‘เรื่อง’
‘พี่อยากเรียนที่ ม.T แต่เสือกติดที่ ม.J บ้านเรา แม่ง...ที่นั่นอ่ะ มันคือความฝันของพี่เลยนะวิน’
‘ผมก็อยากเข้าที่นั่นเหมือนกัน’
‘เฮ้อออออ.....เซ็งเลย’
‘’งั้น.....ซิ่วดิ ปีหน้าลองพยายามด้วยกันดู เผื่อว่าพี่อาจจะติดก็ได้ มีเวลาเตรียมตัวอีกตั้งปีนึง ถึงตอนนั้น....ผมถือว่าผมรุ่นเดียวกับพี่ละนะ.....คุณชยุตม์’
‘ลามปาม ยังไงมึงก็น้อง น้องก็คือน้องวะ’
‘แค่ปีเดียวใครเขานับกัน....โด่’

ก๊อกๆๆ ปึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็อกๆๆ.....ก๊อก........ปึง!!!!!
เสียงรัวเคาะห้องอย่างกวนประสาท ทำเอาเจ้าของห้องผู้ซึ่งกำลังเดินไปเปิดประตู นึกอยากเตะก้นคนเคาะขึ้นมาตงิดๆ
ก็รู้แหละว่าเป็นใคร ไอ้นิสัยเอาแต่ใจข้าแบบนี้ มีอยู่คนเดียวเท่านั้น
และดูเหมือนว่าไอ้หมอนี่จะเป็นแต่เฉพาะกับเขาเสียด้วย
ทันทีที่เปิดประตู ก็พบกับคนยืนกอดอก หน้าตางอง้ำ คิ้วขมวด ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“เปิดช้าว่ะ....ก็บอกแล้วว่าจะมา มึงก็ไม่น่าจะล็อค”
“แหม่....จะให้ผมตั้งหน้าตั้งตารอคุณ มันก็ใช่เรื่องไหมครับ”
“มึงมีคดีติดตัวอยู่นะมาร์ค”
“โอเค...ยอม เข้ามาเลย”

มาร์คลอบยิ้ม เป็นยิ้มกึ่งเอ็นดูกึ่งประชด ขณะที่คนหัวเสียนั้นเดินลงส้นกระแทกเท้าเข้าห้องของเขา กวินถือวิสาสะเดินเลยไปยังตู้เย็นของอีกฝ่าย หยิบน้ำแร่อัดแก๊สกลิ่นผลไม้ออกมา แล้วค่อยย้อนกลับมานั่งดื่มที่โซฟารับแขก
“ใจเย็นน้อง”
“กูไม่ใช่น้องมึงไอ้เหี้ย มึงรู้มั้ยว่าคืนก่อนกูเจออะไรมาบ้าง แต่กูจะโกรธมึงก็โกรธได้ไม่เต็มที่ เพราะว่ามึง....มึง...มึง...แม่งเอ้ย”
“หึหึหึ เป็นไง ห้องของไอ้เหี้ยพี่ฟ้า เตียงมันนุ่มน่านอนดีไหมครับคุณ”
“มึงแม่งไม่ห่วงกูเลย ถ้ากูเกิดเสียซิงให้มันทำไง”
“กูเชื่อว่ามึงดูแลตัวเองได้”
“มึงก็รู้ว่ากูคออ่อน....เมาแล้วเรื้อน”
“มึงก็รู้.....ว่ากูปกป้องมึงทุกครั้งไม่ได้ มึงโตแล้วนะวิน แล้วมึงก็รู้ว่าเวลาไปเที่ยว มีแต่คนอยากจับมึงทำเมีย ไม่ก็กระทืบ อยู่กับกูมึงจะเมาแค่ไหน กูคุ้มครองมึงได้ แต่มึงเสือกประชดกูด้วยการไปแดกเหล้ากับมัน อันนี้ขอด่าว่าควาย”
“เออ.....ก็พี่มันคะยั้นคะยอ ไอ้กูก็เห็นว่าเป็นน้ำผลไม้...แต่ถ้าเกิดกูเสร็จมันจริงๆ มึงยอมเหรอ”
“กูคงยินดีที่มึงมีผัว...ผัวเมียเหี้ยพอกัน ศีลเสมอ ทุ๊ยยยย”
“มึงยินดีจริงเหรอไอ้เหี้ย...มึงแม่ง!!!”
“ไม่จริง....เพราะกูจะฆ่ามันแน่นอน!!!”
“แบบนี้ค่อยสมเป็นมึงหน่อย เออ...แล้วนี่ใช่ว่ากูรอดมาแบบร้อยเปอร์เซ็นต์นะ แม่ง...มันเช็ดตัวให้กู เปลี่ยนเสื้อกู มันคงเห็นไปจนถึงไหนๆ ไอ้ห่า เล่าให้ฟังเนี่ย อายนะ แต่อยากให้มึงหวง”
“เป็นเมียกูหรือไง ถึงอยากให้หวง เมียแบบนี้ กูไม่เอาหรอกนะ สยอง”
“เมียพ่อง!!!”
“ก็ควรมีสติในการใช้ชีวิตกว่านี้มั้ยครับคุณกวิน”
“เออ....วันหลังกูจะระวังตัว ไม่งอน ไม่งี่เง่า ไม่ประมาทเหล้ารสผลไม้”
กวินคลี่ยิ้มน่ารัก เด็กหนุ่มขยับเข้าประชิดตัวเพื่อนสนิท เอนศีรษะซบไหล่คนตัวโตหน้าโหดอย่างออดอ้อน
แบบที่เขามักจะทำเป็นประจำ จนกลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว สำหรับกวิน มาร์คเปรียบเหมือนกำแพง แข็งแกร่ง....ไม่อ่อนนุ่ม แต่นั่นก็ทำให้เขาสามารถเอนกายพักพิงได้โดยไม่ล้มครืน
“ตอนแรกกูอ่ะ...โกรธที่มึงเทกู แต่ตอนนี้ไม่แล้ว เพราะว่าการที่กูได้ไปค้างห้องมัน มันทำให้กูไปรู้อะไรดีๆมา”
“หืม?.....อะไรวะที่ว่าดี”
“จำเรื่องที่....เคยเล่าให้ฟังได้ไหม”
“หลายเรื่องนะ แล้วก็ไร้สาระทั้งนั้นอ่ะ”
“แต่เรื่องที่สำคัญ....มันก็มีอยู่เรื่องเดียว”
“เฮ้ยยยย....นี่อย่าบอกนะ”
“ใช่.....นั่นแหละ หัวไวใช้ได้นี่หว่า”
“มึงแน่ใจเหรอ....ไม่......บังเอิญไปหน่อยหรือไง”
“ไม่รู้.....แต่ก็จะต้องรู้ให้ได้”
กวินผละออกมาจากกำแพงส่วนตัวของเขา มองหน้าเพื่อนด้วยแววตามุ่งมั่น ไม่มีความขี้เล่นซุกซนอันเป็นเสน่ห์ประจำตัวของเขาฉายอยู่เหมือนอย่างเคย กวินในยามจริงจังแบบนี้ ก็เหมือนผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ดูสุขุม แน่วแน่ สมชายชาตรี
“ทำหน้าแบบนี้แล้วมึงดูหล่อเว้ยเฮ้ย ไม่น่ารักแบ๊วๆแล้ว เครียดบ่อยๆนะวิน ตัวผู้จะได้เลิกมาเกาะแกะเสียที กูนี่คอยเขี่ยคอยกันให้จนจะเหมือนพ่อคนที่สองของมึงอยู่ละ”
“หึ......ถามจริง ว่ากูดูเหมือนสเปคเกย์ขนาดนั้นเลยเหรอ กูว่าหน้ากูก็ไม่ได้สวย หุ่นก็ไม่ได้อ้อนแอ้นป่ะวะ แล้วก็ไม่ได้ล่ำแบบมึงด้วย เกย์จำพวกไหนวะจะมาชอบกู กูดูสาวเหรอ หรือดูมีความผัว?”
“ไม่รู้เว้ย....วันหลังมึงก็ไปถามตัวผู้ที่เข้ามาจู่โจมมึงละกัน ว่ามาหลงอะไรมึงนักหนา”
“เออ....แต่ถ้าเป็นแบบพี่ก้านล่ะก็ไม่แน่.....มาร์ค กูว่าไอ้พี่รุณมันต้องรังแกพี่ก้านของกูแน่เลย ว่าจะไม่คิดแต่มันก็อดไม่ได้ แม่งเอ้ย มึงไปกินข้าวกับพี่เค้า มึงสังเกตเห็นอะไรผิดปกติบ้างไหม”
มาร์คนึกถึงร่องรอยบางอย่างบนตัวของก้านในวันนั้น แม้เจ้าตัวจะระวังหรือปกปิดแค่ไหน
มันก็มีสิทธิ์เป็นไปได้ ที่กรุณจะเลี้ยงก้านเอาไว้เพื่อสนองความต้องการจำพวกนั้น
มองกันตามหลักความเป็นจริง หากกวินเป็นผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์แบบหนุ่มสำอาง ลุคเนี้ยบสะอาด ดึงดูดทั้งชายและหญิง ไอ้ก้านเองก็มีบางอย่างที่พวกเกย์น่าจะชอบเช่นเดียวกัน หุ่นอวบล่ำ หน้าตาใสซื่อ ท่าทางเซื่องๆน่าล่อลวงแบบนั้น
แต่หากว่าสิ่งที่คิดเป็นจริงตามคาด ไอ้ก้านคงไม่ได้สมัครใจยินยอมเป็นแน่ หากจะยอมก็คงเป็นเรื่องที่ยอมเพราะบุญคุณ หาใช่ความต้องการส่วนลึกของมันไม่
“กูอยากเจอพี่ก้านอีกมาร์ค กูอยากคุยกับเค้า อยู่ใกล้เค้า แบบที่ไม่มีไอ้พี่รุณ มึงช่วยทีได้ไหม”
กวินกำลังเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ ด้วยสายตาออดอ้อน มาร์คไม่ได้แพ้ลูกอ้อนเพื่อนคนนี้ไปเสียทุกครั้งหรอก อย่างน้อยก็ครั้งนี้
เขาเองก็อยากจะเจอไอ้ก้านอีกสักครั้งเช่นเดียวกัน
.
...
.......
...
.
วันหยุดถูกใช้ไปอย่างไร้ค่า หมดเวลาไปกับเรื่องบนเตียง
ระหว่างนาย กับเจ้าสุนัข
กรุณเก็บเกี่ยวประโยชน์จากร่างกายของมัน ราวกับจะเป็นวาระสุดท้าย ทั้งอ่อนโยน บ้าคลั่ง หยอกล้อกันไป ในห้วงแห่งความปรารถนา
รอยดูดเป็นจ้ำ และรอยฟันปรากฏอยู่แทบจะทั่วทุกตารางนิ้วที่สามารถจะทิ้งรอยไว้ได้
อีกหน่อยที่ตรงนี้จะเป็นของกวิน
นั่นหมายถึงจะไม่มีไอ้ก้านในจุดนี้อีกแล้ว หากจะมีก็คงเป็นนานๆครั้งเพื่อแก้ขัด
เขาพร้อมที่จะทิ้งมันแล้วหรือยัง ชายหนุ่มตั้งคำถามกับตัวเองอย่างสับสน เขาตั้งใจให้เจ้าสุนัขเข้าหาชยุตม์ เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ดูสนิทสนมกับกวินมากเกินเพื่อน แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับนึกหวง ไม่ชอบใจที่ไอ้ก้านไปใกล้ชิดเด็กคนนั้น คนที่ดีต่อมันมากกว่าเขา เขาไม่อยากให้ความภักดีของมันเจือจางลงไป นิดเดียวก็ไม่ได้
เขามีสิทธิ์หวงสิ่งที่เป็นของๆเขา
แต่เมื่อเทียบดูแล้ว ระหว่างไอ้ก้านกับกวิน ไม่ต้องเสียเวลาคิดก็รู้คำตอบ ว่าใครมีมูลค่ามากกว่ากัน
หากจำเป็นก็ต้องเสีย หากทิ้งไปแล้ว คงไม่เก็บกลับขึ้นมาให้เปื้อนมืออีก
“ก้านไม่อยากออกไปไหนบ้างเหรอครับ” เขาเอ่ยถามมันที่อยู่ในอ้อมกอด มือของเขาบีบเคล้นไปทั่วอย่างอดใจไม่ได้ ไอ้ก้านนิ่งไป สมองของมันประมวลผลได้ช้าเสมอต้นเสมอปลาย
“พี่หมายถึง ไม่คบเพื่อนบ้างเหรอ นัดกันไปเดินห้าง ซื้อของ อะไรแบบนั้นน่ะ”
“ไม่มีหรอกครับ ผมมีแค่กลุ่มทำงานส่งอาจารย์ แต่เลิกเรียนแล้วก็ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้สนิทกับใคร”
“มาร์คไลน์มาหา หรือโทรมาบ้างไหมเล่า”
“ไม่ได้โทรครับ แต่มีไลน์มาบ้าง”
“คุยกับมันบ้างสิ”
“ผมไม่มีอะไรคุยนี่ครับ”
“เฮ้อ....ก้านนี่นะ เอาเถอะ พี่จะสอนให้ละกัน ก้านต้องคุยกับมันบ้าง ไม่อย่างนั้น จะดึงมันออกมาจากกวินได้ยังไง พี่อยากให้มันชอบก้าน ชอบแบบคนรัก แต่ก้านห้ามชอบมัน เข้าใจไหม”
“ครับ.....แต่ มาร์คคงไม่ชอบผมหรอกครับ”
“บางครั้งก้านก็ต้องเข้าหามันบ้าง อ่อยมันบ้าง ทีเล่นทีจริง ก้านต้องเป็นฝ่ายคุมเกมส์นะรู้ไหม ทำให้มันคลั่ง อย่างที่พี่คลั่งกวิน แต่อย่าเปิดโอกาสให้มันมากเกินไป ไม่ว่าจะกวินหรือก้าน มันจะไม่ได้ใครไปทั้งนั้น”
แบบที่นายทำกับผมใช่ไหม ไอ้ก้านบอกกับตัวเองเบาๆในใจ หัวใจของมันรู้สึกวูบโหวง การที่นายใจดีกับมันมากเกินไป ทำให้มันเผลอใจ คิดว่าสิ่งที่นายมอบให้คือเรื่องจริง
นายของมันช่างแนบเนียนและเฉียบขาด มันเกือบเชื่อแล้ว ว่านายเองก็พอจะมีความเมตตาให้มันบ้าง อย่างน้อยก็ในฐานะน้องชายคนหนึ่ง แบบที่นายเคยมอบให้มันเมื่อนานมาแล้ว
“แล้วผมต้องทำ...เอ่อ.....เรื่องนั้น.....ต้องทำด้วยมั้ยครับ” 
คำถามพาซื่อของมัน ทำเอาผู้เป็นนายเผลอกัดฟันกรอด มือแกร่งบีบขยำหัวไหล่ของมันอย่างแรง จนได้ก้านนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้นก้าน ก้านอยากทำกับมัน เหมือนที่ทำกับพี่เหรอ อยากใช่ไหม อยากลองทำกับคนอื่นดูบ้าง คนอื่นนอกจากพี่ใช่ไหม”
“เปล่าครับ พี่ฟ้าปล่อยผมก่อน ผมเจ็บครับ”
“พี่จะบอกเอง ว่าก้านควรทำอะไร อย่าคิดฟุ้งซ่านหรือถามอะไรแบบนี้อีก เข้าใจไหม”
“ครับ”
เนื้อตัวของมันน่าฟัด กรุณว่าจะเก็บมันเอาไว้อีกสักหน่อย แต่ว่าเขาก็ควรจะลงมือทำอะไรบ้างได้แล้ว
กวินจะต้องเป็นของเขา
เร็วที่สุด!!!!
.
...
.....
...
.
.
.
มาร์คตัดสินใจโทรนัดอีกฝ่ายให้เป็นเรื่องเป็นราว แทนที่จะคุยกันผ่านข้อความ
ไอ้ก้านเด็กเซื่องทำท่าอิดออดในทีแรก แต่แล้วอยู่ๆก็ตอบตกลงแบบตัดบทเสียดื้อๆ ตอนที่เขากำลังพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อหว่านล้อม
ขอแค่ได้เจอมันอีกครั้ง เผื่อว่าเขาจะสามารถช่วยเหลืออะไรมันได้บ้าง
“มึงกินอะไร....เค้ก.....กาแฟ หรือของคาว”
“เรา.....กินแบบมาร์คแหละ”
“ขี้ก๊อปว่ะ”
มาร์คเอ่ยแซว ก่อนจะเรียกพนักงานมารับออเดอร์ สั่งเครื่องและขนมสองสามอย่าง หันกลับมาก็พบว่าก้านกำลังจ้องเขาด้วยสายตาซื่อๆ
“คราวนี้เราเลี้ยงบ้างนะมาร์ค”
“เฮ้ย.....ไม่เอา ไม่ให้เลี้ยง ครั้งก่อนบอกว่าไง หารครึ่งไง.....”
“อืมมมมม....ก็ดีกว่าให้นายเลี้ยง”
“กูเลี้ยงแล้วมันยังงายยยยย”
“เราไม่อยากเอาเปรียบเพื่อน......แล้วก็”
“แล้วก็?”
“ไม่อยากรู้สึกเหมือน.....รอรับทาน”
“ห่าอย่าคิดงั้นดิ ดึงดราม่าทำไมวะ คิดมากเว้ย”
“แหะๆ”
“มึง.....เล่นกับแมวที่นี่ได้นะ มึงชอบแมวป่ะ”
มาร์ครีบเบี่ยงความสนใจไปยังเจ้าแมวพันธุ์หูพับที่กำลังนอนหลับอยู่บนเบาะ แต่ดูเหมือนก้านจะสนใจแมวส้มธรรมดาที่หาได้ข้างทางมากกว่า ด้วยความที่ทั้งร้านมีแต่แมวสายพันธุ์ต่างประเทศ เจ้าแมวที่บ้านๆที่มีเพียงตัวเดียวในร้านนี้เลยดูเด่นขึ้นมาในสายตาของก้าน เด็กหนุ่มอดนึกถึงตัวเองไม่ได้ มันคงเป็นแมวที่ถูกเก็บมาเลี้ยงด้วยความสงสาร ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร แต่มันต่างกับก้านตรงที่มันเป็นแมวที่กร่างพอตัว เปรียบเสมือนลูกพี่ใหญ่
“กูมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว ไอ้ตัวส้มนี่โคตรแสบเลย ขี้แกล้ง” มาร์คเอ่ยขำๆ 
คาเฟ่แมวบรรยากาศสบายๆ น่าจะทำให้ก้านผ่อนคลาย และยอมเผยอะไรในใจออกมาบ้าง มาร์คหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น
ตอนแรกเขากะจะถามตารางเรียนก้านด้วยซ้ำ ว่าอีกฝ่ายเรียนวันไหนบ้าง เลิกเรียนกี่โมง เพราะว่ากวินเองก็พอรู้ตารางเรียนของกรุณ เขาจะได้เอามาชนกัน ดูว่ามีช่วงไหนบ้างที่พอจะแอบพาก้านมากินข้าว กินขนม(นี่พวกเขาคิดการไกลไปได้ขนาดนั้นเชียว อย่างกับจะวางแผนลักพาตัวเด็กยังไงยังงั้น)
แต่เขาก็เกิดเปลี่ยนใจเสียก่อน เรื่องนั้นไว้พูดกันต่อหน้าคงเหมาะกว่า ให้คนอ้อนเก่งอย่างไอ้วินช่วยอีกแรง เพราะหากที่คิดไว้เป็นจริง ใครจะรู้ว่าก้านจะโดนอะไรบ้าง ฝ่ายนั้นจะแอบดูแชท หรืออยู่ด้วยตอนคุย แล้วบังคับให้ก้านพูดหรือทำในสิ่งซึ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง มาร์คเดาว่าจากบุคลิกพื้นฐานของกรุณ ว่าดูเป็นพวกชอบบังคับกดขี่ เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง และชอบแก้ปัญหาง่ายๆ ด้วยเงิน
หรือถ้าเลวร้ายกว่านั้นก็อาจจะถูกสั่งห้ามไม่ให้เจอกันอีก
“จริงๆวันนี้.....กูก็นัดไอ้วินด้วยแหละ อีกเดี๋ยวมันคงมา”
“คุณกวินมาด้วยเหรอ.......เอ่อ.....จริงสินะ มาร์คกับวินสนิทกันนี่”
“ก็.....ไม่ได้อยากสนิทกับมันหรอก”
“แต่คุณกวินเป็นน้องมาร์คปีนึงใช่ไหม”
“ใช่.....มันเป็นญาติห่างๆด้วย จะว่ายังไงดีล่ะ คือบ้านปู่ย่ามันก็อยู่ติดบ้านกูอ่ะ พ่อมันส่งมาเรียน ม.ปลายที่ระยอง เรียนที่เดียวกัน เลยสนิทกัน....มันดื้อ ดื้อแล้วก็บ้ามากด้วย พ่อมันถึงได้ส่งมาดัดนิสัย ตอนนี้ก็.....น่ารักขึ้นเยอะ กูว่าเมื่อก่อนมันก็น่าจะเหี้ยๆพอกับพี่ฟ้าของมึงล่ะมั้ง”
“นินทากูไอ้สัส!!!!”
กวินปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง ขณะที่มาร์คกำลังคุยอย่างออกรส กำปั้นหนักๆชกเข้าที่กลางแผ่นหลังกว้างราวกำแพงตึก จนคนตัวโตสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
“ไอ้เชี่ยก้าน มันมาแล้วทำไมมึงไม่สะกิดกู”
“เราก็ไม่ได้มองเน้อ.....คุณกวินสวัสดีครับ”
ก้านยกมือเตรียมจะไหว้ สองหนุ่มรีบเอ่ยห้ามขึ้นแทบจะพร้อมกัน
ก็คุณกวินไม่ใช่เพื่อนของก้าน คุณกวินเป็นคนที่นายของก้านรัก ก้านจะกล้ากำเริบ ทำตัวเสมอว่าที่คนรักของนายได้อย่างไร
พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมา ก้านก็รู้สึกเป็นห่วงกวินอย่างบอกไม่ถูก
กลัวว่าต่อไป...นายจะทำร้ายคุณกวิน กลัวนายจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ คุณกวินตัวบางออกปานนั้น จะทนมือทนเท้าแบบคนต่ำๆอย่างก้านได้อย่างไร
“เชี่ยก้าน มึงเรียกกูมาร์ค เรียกมันว่าคุณ แถมจะไหว้นี่คืออะไร” มาร์คแกล้งแหย่ แกล้งแซว เพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย แต่ก้านกลับเข้าใจไปอีกอย่าง
“ให้เราเรียกคุณมาร์คไหม”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....โดนแล้วไงกู”
“เราไม่ได้ประชดมาร์คนะ ถ้ามาร์คไม่ชอบก็บอกเราได้เลย จริงๆนะ”
“สัส...พ๊อ...พอแล้วพ่อจ๋า”
กวินส่งสายตาดุๆไปยังเพื่อนตัวโต เป็นการเตือนให้เลิกขยี้ใส่คนคิดมากขี้หวาดระแวงเสียที เขาเลือกที่จะนั่งข้างๆตัวก้าน ท่าทางของก้านนั้นเกร็งจนน่าเป็นห่วง เด็กหนุ่มจึงถือโอกาสแตะตัวอีกฝ่าย ลูบเบาๆที่ต้นแขนเพื่อให้คนข้างๆรู้สึกสบาย
“อยู่ตรงนี้ พี่ก้านเรียกผมว่าวินเฉยๆก็ได้”
“ให้ผมเรียกคุณกวินดีแล้วครับ”
“ไม่เอาหรอก ห้ามเรียกนะ ไอ้เชี่ยมาร์คมันจะล้อเอา ตรงนี้ไม่มีพี่รุณ มีแค่เราสามคน มาร์คมึงสั่งของกินให้พี่เค้ายัง”
“มึงอีกตัว กับไอ้ก้านเรียกพี่ กับกูอ่ะ หยาบคายใส่ตลอด เด็กเวร!!!! กูสั่งชาเย็นปั่นให้มัน”
“ว.......ว...............วิน” ในที่สุดก้านก็เรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อเฉยๆ “คือ......พี่........พี่......จะ......พยายามเรียก......แบบที่....วิน.....ต้องการนะ”
“ปกติพี่ก้าน.....ชอบทำตามความต้องการของคนอื่นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”
“อ่า......”
ผู้ดีเขาด่ากันแบบนี้สินะ ด่าเจ็บชะมัดเลย????
“อย่าเกร็งเลย.....ผมอยากให้พี่ก้านสบายใจ ผมถูกชะตากับพี่นะ อยากรู้จัก อยากสนิทด้วย พี่ก้านรังเกียจผมไหม”
“พี่ไม่กล้ารังเกียจ.....คุณวินหรอกครับ......พี่ขอเรียกคุณวินนะครับ.....มันชินปากมากกว่า”
“ก็ได้ เจอกันครึ่งทาง ดีกว่าเรียกเต็มยศแล้วแทนตัวเองว่าผม มันห่างเหินไปหน่อย”
“ครับ”
“พี่ชอบแมวไหม”
“อืมมมม.....ไม่รู้สิครับ ปกติพี่ไม่เคยเล่นกับสัตว์มาก่อนเลย มัน....ก็น่ารักดี”
“ผมนี่ทาสแมวเลย ผมชอบตรงมันติสท์ นึกอยากจะหยิ่งก็หยิ่ง แต่พอเราไม่สนใจก็มาถูมาไถ แบบนี้” กวินเอาแก้มถูไถแขนของก้านเลียนแบบแมว เมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว ก้านก็ได้แต่นิ่ง กลิ่นตัวคุณช่างหอมหวาน แก้มคุณช่างเนียนนุ่ม
“เยอะไปวิน ไอ้สัสพอ!!!!” มาร์คด่าเพื่อนรุ่นน้องด้วยความหมั่นไส้ เขารู้จักกวินดี กวินมันร้าย ร้ายมาก และกินเรียบทุกทีไป
“เสือก....ก็กูชอบนี่ แขนพี่เค้าไม่แข็งเหมือนแขนมึง”
“ฮะฮะฮะฮะ”
ในที่สุดก้านก็หัวเราะออกมาจนได้ เวลาที่เห็นมาร์คกับกวินเถียงกัน ช่างเป็นภาพที่น่ารัก แม้จะพูดจาภาษาพ่อขุนใส่กัน ด่ากันแรงๆ แต่กลับสัมผัสได้ถึงสายใยระหว่างคนทั้งสอง
จะเป็นเพื่อน หรือเกินเพื่อน มันไม่สำคัญหรอก ก้านรู้สึกผิดเหลือเกิน ที่ตัวเองจะต้องมามีส่วนในการแยกคนทั้งคู่ออกจากกันแบบนี้
คำพูดเมื่อครู่ของกวินมันช่างบาดหัวใจ

ปกติพี่ก้าน.....ชอบทำตามความต้องการของคนอื่นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ

นั่นสินะ สิ่งที่ก้านต้องการจะทำ มันมีอยู่จริงงั้นหรือ ที่ผ่านมาก้านก็ไม่เคยรู้ว่าเขาต้องการอะไร รู้เพียงแค่ตัวเขาต้องทำตามความต้องการของนายเท่านั้น

‘ก้าน.....มึงจำไว้นะ.....คนเราทุกคนมีค่า ทุกคนมีศักดิ์ศรี ไม่ว่าจะอยู่ในจุดไหน ความเป็นคนของเราก็เท่ากัน’
‘มึงมีค่านะ’

ประโยคของมาร์คที่เคยบอกแก่เขาก็รีรันตามขึ้นมาติดๆ
ถ้าได้ทำในสิ่งที่อยากทำ จะทำให้คนอย่างไอ้หมาก้านมีค่าขึ้นมาบ้างไหมนะ

“ไอ้ก้านเดี๋ยวกูส่งรูปให้มึงนะ มานั่งข้างกูนี่ เดี๋ยวสอนเล่นไอจีไม่อยากหรอก”
“เสือก.....แค่ไอจีกูก็สอนพี่ก้านได้เว้ย พี่ก้าน.....มีรูปคู่กับมันแล้ว มาถ่ายกับน้องด้วยมา ไอ้มาร์คมึงนั่งเฉยๆ กูจะถ่ายรูปคู่”
“โวะ....ห่านี่ หลายดอกแล้วนะมึง กูก็จะถ่ายให้พวกมึงนี่ไงครับ เอามือถือมึงมาสิ”
“ไม่กูจะเซลฟี่แบบแนบชิด”

ก้านถูกรวบตัวไปกอดเอาไว้ กลิ่นกายหอมหวานของกวินเคล้าคลออยู่ที่ปลายจมูก แม้ว่าก้านจะตัวหนากว่า แต่เขากลับรู้สึกว่าอ้อมกอดของกวินนั้นแข็งแรงเกินรูปร่างไปมาก กวินแทนตัวเองว่าน้อง มันทำให้ไอ้ก้านใจบางยิ่งนัก

“เอ่อ......คุณอย่าลงรูปนะครับ เดี่ยวนายเห็นแล้วจะดุพี่เอา”
“ไม่ลงก็ได้.....ผมจะเก็บไว้ดูคนเดียว เดี๋ยวพี่รุณแม่งไม่ให้พี่ออกมาเจอพวกเราอีก”
“นาย.....เอ่อ.....พ....คุณกรุณ.....ไม่ได้ดุขนาดนั้นหรอกครับ แหะๆ”

จนแล้วจนรอด ก้านก็ต้องปกป้องนาย เขาไม่ต้องการให้กวินมองนายไม่ดี แต่อีกใจก็ยังห่วงกวินอยู่ ความกังวลทั้งสองเรื่องกำลังฟาดฟันกันในหัว ส่งผลให้ใบหน้าของก้านดูเครียด เครียดจนกวินต้องเอามือมาคลึงแก้มทั้งสองข้างของเขา ก้านหลับตาปี๋ มือนุ่มๆของกวินทำให้มันรู้สึกดี
และตื่นเต้นนิดๆ

แวบหนึ่งกวินหันไปสบตากับมาร์ค แค่ภาษากายกับคำพูดบางอย่างของก้าน ก็พอจะคาดเดาได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างนายกับบ่าวที่ผิดปกติ มาร์คพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้

“พี่ก้านไม่ต้องกินชาหรอก.....มาแลกกัน กินอัญชันลาเต้ของผมดีกว่า.....สีสวยป่ะ....ลองๆ”
“เอ่อ....ครับ”
“อร่อยไหม”
“อร่อยมากเลยครับ”
“คราวหน้าจะพาไปกินอะไรอร่อยๆอีกนะ รับรองว่าจะไม่ให้พี่รุณมันรู้ เป็นความลับของเราสามคน ดีไหมครับ”
“ครับ”
“เดี๋ยวค่อยวางแผนกันเนอะมาร์คเนอะ”
กวินทิ้งท้ายเอาไว้อย่างมีความนัย ก่อนที่หัวข้อสนทนาจะถูกเปลี่ยน และบรรยากาศทั่วทั้งโต๊ะมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

To be con
ตอนนี้ออกแนวไสยๆ เพราะกรุณออกซีนเดียว 555+ ตัวทำงานกร่อยที่แท้ทรู

[รินดาwดาริน]

หวังว่ากวินกับมาร์คจะช่วยน้องก้่านได้ ดูท่าสองคนนัันก็มีอะไรแปลกเหมือนกันนะ ตอนนี้กวินน่ารักนะหวังว่าจะดีจริงๆนะยังไม่ไว้ใจเลย ตอนนี้สดใสไร้กรุณ 5555  แต่พี่ฟ้าเนี่ยแค่หวงของหรือรักแต่ไม่รู้ตัว

[ommanymontra]

 

[MeWeaw]

 

[ผู้เสพติดความร้าวราน]

เอาแล้วไงอิกรุณ จริงๆคือสงสารนางเหมือนกัน อดีตนางมันเศร้าแต่ใช้ความรุนแรง
กับน้องก้านละยังหน่วงเหนี่ยวด้วยบุญคุณ ไม่ให้คุณค่า ไม่ให้เกียรติว่าเป็นมนุษย์คนนึงก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน
จัดการให้รู้ซึ้งเลยค่า 5555  #ทีมก้านกล้วย #dekdoyboy

[kun]

หวังน่ะเนี่ยให้หลุดพ้นจากพี่ฟ้า
มาร์คกับวินจะช่วยใช่ไหม

[t2007]

ดีนะที่มีการูน ทำให้มีความเกลียดตัวละคร เป็นสีสันของเรื่อง อิอิ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ตัดกรุณออกไปก็ได้ 

[Nextdoor]

ปลดกรุณออกจากบทตัวร้ายเถอะ
แล้วเปลี่ยนเป็น 3p ก้าน วิน มาร์ค แทน

[tasteurr]

เหินฟ้า เธอพลาดตั้งแต่ตีค่าของคนเป็นมูลค่าแล้ว
ก้านต้องให้ความร่วมมือกับมาร์คกับกวินนะ
เหินฟ้าน่ะต้องปล่อยให้ไม่เหลือใครบ้าง เผื่อจะมีความคิดดีๆขึ้น

[singalone]

ไปค่ะพี่สุชาติ เรารู้ตัวพระเอกแล้ว 555555555555555555

[noozzz]

ทำไมกวินถึงอยากช่วยก้านล่ะ แต่ช่วยเถอะขอร้อง 555

[iceman555]

 

[rogerr]

มาช่วยก้าน หรือมารุมก้านกันแน่
เป็นความหวังดีประสงค์ร้ายนิดๆสินะ ครึๆ

[broke-back]

คนเลวอาจจะกลับใจ..แล้วไม่ใช่
คนใสใสอาจจะเปลี่ยนใจ..ใช่คนเลว

ใครจะไปรู้..ใจคน
หุหุ

ชอบเรื่องนี้
ปริ่มๆ

[cheezett]

ไม่น่าใว้ใจทั้งสามคนเลยแหะ คนนึงก็ทั้งร้ายทั้งเลว อีกสองคนก็ยังไม่รู้จุดประสงค์ชัดเจนแหะ 

[rubymoona]

โอ๊ย แก้มแตก คือดีงาม มีความชอบวินแบบนี้ อะไรคือมีความสามีไปพร้อมกับความโมเอ๊ โอ๊ย น้องก้วนโดนกินอีกแล้ว

[shoky_9]

อ้าว อิพี่กรุณโดนตัดออกจากกลุ่มซะงั้น 5555

[masochism2018]

ไว้ใจได้ปะเนี่ย

[PositiveLove]

จะบอกว่าเราจดๆจ้องๆจะกดเข้ามาอ่านหลายครั้งแล้วค่ะ แต่ที่คิดคือต้องเป็นแนวเคะควีนกับบ่าวทาสรักแน่ๆ
แต่ไหงเป็นจั๊งซี่ค่ะ โอ๊ย สลับหมดเลยแหะๆ เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆน่าติดตามมากค่ะ
ว่าแต่ละคนที่เข้ามาในชีวิตก้านตอนนี้จะทำอะไรกับก้านบ้าง หื้ออออ แล้วแบบเราก็เดาถูกว่่ากวินเนี้ยไม่ใช่ใสใสแน่
แล้วก็แบบ ผ่างงง ออร่าเซเมะ สาหลัวมากค่ะ 555555โอ๊ยนี้แค่คิดว่าอิตากรุณเนี้ยมันเรดาร์ผิดมากจะเป็นไง
เผลอๆกวินจับกรุณกดนะเออ หึหึ เอาให้รู้สึกซะบ้างว่าก้านต้องทนแค่ไหน เนี้ยพูดแล้วก็เหม็นตากรุณ
นางต้องเป็นโรคจิตอ่ะ ต้องได้รับการรักษา นางต้องไปหาหมอบ้างน่ะไปรับยาซะบ้าง จะได้คุมอารมณ์มากกว่านี้
ปล.อ่านจบแล้วติดงอมแงมมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ

[EoBen]

รู้สึกกลัวหน่อยๆ

กวินจะโอเครใช่ปะ


มาช่วยใช่ปะ

[larynx]

ขอให้ก้าตหลุดพ้นได้ทีเถอะะะ

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

หนูก้านและหนุ่มๆของเขา 

[kaew203]

ไม่ได้เข้าเว็บนี้มานานมากกก พอจะเข้าก็นึกถึงพี่เชลบี้ก่อนเลย แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย อยากจะบ้าตาย ไม่อยากติดนิยายที่ยังไม่จบเลยจริงๆนะ แต่ติดของพี่เชลบี้ทุกทีเลยย ตั้งแต่เรื่องพี่ยศแล้ว แงงง เหมือนติดยา รู้ตัวเลยว่าต้องเข้ามาเช็คอีกบ่อยๆแน่ๆ อกจะแตกตายย อ่านยังไงก็รู้สึกว่ายังไม่พอ อยากอ่านอีกๆๆๆ เรื่องนี้บีบหัวใจแล้วก็หน่วงมากๆ ฉากที่กรุณออกนี่หายใจไม่ทั่วท้องเลยค่ะ พี่เชลบี้เก่งขึ้นอีกแล้วน้าา ช่วงนี้เริ่มทำงานแล้ว ยุ่งๆยังปรับตัวไม่ค่อยได้ แต่จะติดตามพี่เชบบี้เสมอน้าา รอนะคะ มาไวๆน้าา