บทที่ 3 ทำโทษสัตว์เลี้ยง
ปึก!!!
เนื้อตัวของไอ้หมาก้าน มันช่างแน่น....เต็มไม้เต็มมือเขาดีแท้
“.......”
“.......”
เจ้าสุนัขรับใช้กำลังปล่อยให้นายของมันบีบเคล้นสองแขนอวบล่ำ ไอ้ก้านไม่ใช่คนผอมบางอย่างกวิน มันเป็นคนร่างเตี้ยและตัวหนา เนื้อหนังของมันก็ช่างแน่นหนาทนมือของชายหนุ่มได้ดีเหลือเกินนัก
กรุณต่อยลงไปที่แขนของมันเต็มแรง ดวงตาคมเหลือบมองดูปฏิกิริยาของมัน ใบหน้าซื่อบื้อที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ใดใดนัก บัดนี้นิ่วลงนิดนึงด้วยความเจ็บปวด เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้คนอย่างกรุณพึงพอใจ
หนึ่งครั้ง
สองครั้ง
สามครั้ง
ผู้เป็นนายกดร่างของหมารับใช้จมลงไปกับเตียงนอน รัวหมัดใส่ต้นแขนของไอ้ก้านอย่างไม่ยั้ง จนกระทั่งสาแก่ใจ ไม่มีคำอ้อนวอนร้องขอความเมตตา บางครั้งความอดทนของมันก็ทำให้เขาหงุดหงิดเช่นกัน
“ถอดเสื้อของมึงออกสิ....วันนี้กูจะนอนกับมึง”
“นายครับ.....ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“หึ....จริงสินะ ถึงว่า เนื้อตัวของมึงถึงได้มีกลิ่นเหม็นสาบ.....กลิ่นของไอ้ตัวผู้ข้างล่างนั่น ดูท่าว่าคนอย่างมึงคงจะชอบอะไรประเภทนั้น ต่ำพอกัน”
“ไม่ใช่นะครับ....ผมเปล่า....”
มือแกร่งของกรุณบีบกรามของไอ้ก้านแน่น ไม่เปิดโอกาสให้มันได้พูดหรือแก้ตัวต่อ ไม่อยากให้มันคิดไปเองว่าเขาหึงหวงคนอย่างมัน
ไม่มีวันเสียหรอก ที่เขาจะรู้สึกเช่นนั้นกับสัตว์เลี้ยงผู้ต่ำต้อย
“จำใส่หัวของมึงเอาไว้นะก้าน อย่าให้มันแตะตัวของมึงอีก เพราะมึงเป็นของของกู”
“นาย” มันครางเรียกเขาเสียงหงอย หน้าโง่ ๆ นั่น เห็นแล้วอยากขยำขยี้ให้แหลกเละคามือนัก
“ทำไม.....ดีใจไหมล่ะ ที่กูพูดแบบนี้ เปล่าเลย มึงไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้น แต่ว่ามึงก็ได้ชื่อว่าเป็นของ ๆ กู ของที่กูยังไม่ได้ทิ้ง แต่ก็ไม่ได้เอาไว้บนหิ้ง”
“ผม....ไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้นหรอกนาย ทุกอย่างแล้วแต่นายจะอยากให้เป็น ผมไม่มีสิทธิ์คิดอะไรทั้งนั้น”
“มึงประชดกูหรือ?”
“ผมไม่กล้าครับนาย....นายเป็นเจ้าชีวิตของผม นายมีสิทธิ์ทุกอย่าง”
“มึงคิดว่ากูสูงส่งขนาดนั้นเชียว ตลอดเวลาที่ผ่านมา มึงไม่รู้สึกโกรธหรือเกลียดกูสักนิดเลยหรือไง....”
“ไม่ครับ....ผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้น”
แววตาของไอ้ก้านที่มองนายของมันตอบทุกอย่างได้เสมอ มันไม่ได้โกหกเขาเลยแม้แต่น้อย และขณะเดียวกันก็ช่างว่างเปล่าจนกรุณเผลอรู้สึกโหวงเหวง
“ไปอาบน้ำซะ ทำตัวให้สะอาดแล้วก็หอม....เข้าใจไหม”
“ครับนาย”
เซ็กส์ในคืนนี้หนักหน่วงรุนแรงมากกว่าที่เคย....
ไม่มีความอ่อนโยนให้สุนัขรับใช้
ไม่สนใจว่ามันจะเจ็บปวด
ทั้งร่างกาย
และหัวใจ
ครั้งหนึ่ง...นายเคยครางชื่อใครบางคนออกมา ขณะที่ระบายความใคร่อยากบนตัวของมัน แต่ทว่าในวันนี้ นายกลับบอกมันว่า ใครคนนั้นสูงส่งเกินไป เกินกว่าที่จะใช้ตัวมันแทนที่เขาผู้นั้นได้
กวิน....
คนๆ นั้นคงจะงดงามมาก
คงมีทุกอย่างที่สูงค่า
ทุกอย่างที่คนอย่างมันไม่สามารถเทียบได้แม้แต่ปลายเล็บเท้า
“นายครับ.....”
“อะไร”
“ผมไม่ไหวแล้วครับนาย....”
“หึ.....ไหนบอกว่าทนได้ไง”
คืนนี้นายของไอ้ก้านดูคึกคักเป็นพิเศษ กรุณปลดปล่อยความต้องการใส่มันหลายครั้ง ไม่ยอมให้มันได้นอนพัก ราวกับไปตายอดตายอยากมาจากไหน หัวนมของมันถูกขบกัดจนเจ็บ หน้าอกก็เต็มไปด้วยรอยฟันรอยใหม่ ๆ แขนทั้งสองข้างถูกบีบขยำจนร้าวระบม แก้มของมันถูกตบจนชา
บางครั้งนายก็สั่งให้มันเป็นฝ่ายขึ้น กรุณสั่งให้มันขยับร่างกาย เคลื่อนไหวเป็นจังหวะที่หนักแน่นและรุนแรงเหมือนที่เขากระทำต่อมัน ไม่ต่างจากสั่งให้มันทำร้ายตัวเอง
กรุณบดขยี้จูบอันหนักหน่วง เป็นจูบที่ไม่ใช่จูบ แต่คือการบดคว้านกัดกินเพื่อปลดปล่อยความใคร่ หาใช่จูบที่เกิดจากความรัก ความสิเน่หา
ปากของมันบวมเจ่อ หัวใจของมันบอบช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แหลกสลายไม่มีชิ้นดี จนยากที่จะประกอบคืน
ความชินชากำลังเข้ามาแทนที่
หน้าที่ของมันคือทำให้นายพอใจ แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น
ดวงตาของก้านเหม่อลอยออกไปไกลแสนไกล จินตนาการถึงสายลมเย็น ๆ บนยอดดอยที่พัดผ่านผิวหน้า
ในห้วงความคิด จิตวิญญาณของมันกำลังโบยบินอย่างอิสระอยู่นอกกรงขัง หลุดพ้นจากความเจ็บปวดทั้งปวง
“พรุ่งนี้ไปเอารถกับกู....”
“ครับนาย”
“จะพาไปกินข้าวด้วย”
ก้านประคองร่างกายที่บอบช้ำ ลุกขึ้นจากเตียงนอน ยังไม่ทันจะก้าวเดิน นายของมันก็ตวาดลั่น
“มึงจะไปไหน!!!”
“ผม....เอ่อ....จะกลับไปนอนที่ห้องตัวเองครับ”
“กูสั่งมึงเหรอ”
“นายบอกว่า ถ้าไม่อนุญาตให้นอน ผมก็นอนกับนายไม่ได้....อ่า....ไม่ใช่เหรอครับ”
“อืม.....นั่นสินะ กูบอกมึงอย่างนั้น เอาเถอะ คืนนี้มึงนอนกับกูที่นี่แหละ กูอยากนอนกอดมึง ได้ไหมวะ”
“ครับ”
ก้านไม่เคยเข้าใจนายของมัน มันพยายามแล้วที่จะรู้ใจนาย แต่มันกลับไม่เคยตามนายของมันทันเลยสักครั้ง กรุณผู้นี้...ประเดี๋ยวก็เย็นจนสงบ ประเดี๋ยวก็กราดเกรี้ยว เพราะอย่างนี้นายแม่.....แม่ของเจ้านาย ถึงได้ซื้อคอนโดหรูให้นายของมัน เพื่อที่นายจะได้ไม่ต้องอยู่ร่วมบ้านกับพ่อเลี้ยงที่ไม่เคยลงรอยกัน
กรุณลอบถอนใจ เมื่อเห็นว่าสุนัขของเขาหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว เขามองเนื้อตัวของมันที่มีแต่รอยช้ำ ไม่บ่อยนักที่เขาหลับนอนกับมัน แต่ก็เป็นเวลาที่ต่อเนื่องมาจนถึงห้าปีเต็ม เขานอนกับมันครั้งแรกเมื่ออายุสิบหก หลังพ่อเสีย และเริ่มรู้ถึงรสนิยมทางเพศของตัวเอง
ทุกครั้งที่นอนกับก้าน กรุณอดที่จะรุนแรงกับมันไม่ได้ ทว่าเขาไม่เคยยอมรับ ว่าตัวเองนั้นชอบ....ร่างกายของอีกฝ่าย
ไอ้ก้านเป็นคนที่เหมาะจะเล่นแรง ๆ ด้วยเป็นที่สุด หน้าโง่ ๆ ของมัน ความเงอะงะงุ่นง่าน ชักช้าไม่ได้อย่างใจเขาซักอย่าง สมควรแก่การถูกตวาด หรือลงโทษเบาะ ๆ เป็นการสั่งสอน รูปร่างที่อวบแน่น และทนน้ำหนักมือ เนื้อของมันที่ตีหรือฟาดลงไปแรง ๆ ก็รับรู้ถึงแรงสะท้อนที่ตีกลับมา จนอยากจะฟาดลงไปอีก ฟาดลงไปซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
และในตอนนี้กรุณก็กำลังคิดถึงเรื่องที่ทำให้เขานั้นรู้สึกหงุดหงิด เสียจนต้องมาระบายอารมณ์กับไอ้ก้าน....
เขาตั้งใจจะขับรถเพื่อไปส่งกวินถึงที่พัก แต่ดูเหมือนว่าไอ้เด็กมาร์คจะคอยกันท่าเขาตลอด จนในที่สุดกลับกลายเป็นเขาที่ต้องหน้าด้านขอตามติดรถมันไปเพื่อที่จะไปส่งกวินที่เมามายไม่ได้สติจนถึงคอนโดของกวิน ทั้งมันและเขาต่างก็ไม่มีใครยอมกลับ เมื่อช่วยกันประคอง...ไม่สิ ต้องเรียกว่าแย่งกันประคองกวินผู้ตัวผอมบางไปส่งถึงเตียงนอน เขาและมันมองหน้ากัน มันบอกให้เขากลับไปก่อน เพื่อที่มันจะอยู่ดูแลกวินเอง แต่มีหรือว่าคนอย่างเขาจะยอม
ยื้อกันไปมา จนสุดท้ายก็เห็นว่าคงจะเสียเวลาเปล่า เพราะตัวปัญหาก็นอนหลับสบายไม่รู้เรื่องไปเสียแล้ว เขาก็เลยชวนมันกลับไปพร้อมกับเขา บังคับให้มันขับรถมาส่งเขา ไม่ต้องมีใครอยู่เป็นเพื่อนคนเมาทั้งนั้น
ทั้งเขาและไอ้เด็กมาร์คต่างก็รู้ทันกัน ว่าต่างฝ่ายต่างก็คิดไม่ซื่อกับกวิน เพียงแต่ไม่มีใครยอมพูดออกมาก็เท่านั้น ได้แต่หยั่งเชิงกันไปมา แต่ในขณะเดียวกัน ทั้งเขาและมันก็ช่วยกันคุ้มกันกวินจากพวกหื่นกามทั้งหลายที่พยายามจะเข้าหากวินในค่ำคืนนี้อย่างถึงเนื้อ....ถึงตัว
อาจเป็นเพราะตัวขาว ๆ เอวบาง ๆ ใส่เชิ้ตสีขาวปลดกระดุมโชว์แผ่นอก ดูเซ็กส์ซี่ยวนใจ ผิวขาวจัดที่แดงเพราะพิษเหล้า ยามที่แสงไฟสาดเข้ามาก็ยิ่งชวนดึงดูด เป็นคนที่เมาแล้วมีแรงดึงดูดทางเพศอย่างน่าประหลาด กวินก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนี่แหละ ไม่ได้อ้อนแอ้นหรือทำตัวสาวจ๋า แต่กลับน่าปกป้องทะนุถนอมเสียอย่างนั้น และสีหน้าท่าทางตอนกำลังเต้นรั่ว ๆ ไปตามจังหวะดนตรีด้วยความเมามายอย่างไม่ห่วงหล่อก็ดู ‘น่าเอา’ ไม่ใช่น้อย ใครที่เป็นชายรักชาย หากได้มาเห็น ก็คงอดใจที่จะจับกวินมาลงโทษได้ยากนัก
ก็หลงไปแล้วนี่นะ จะทำอย่างไรได้เล่า
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น...ฮึ มาแดกข้าวกับกูมันต้องอมทุกข์ขนาดนั้นมั้ยก้าน”
ตอนนี้กรุณอารมณ์ดี เขาไม่ได้ดุมันอย่างจริงจังอะไรนัก เพราะรู้ดีว่าคนอย่างไอ้ก้าน ปกติก็ไม่ได้ยิ้มแย้มอะไร เอาแต่ทำหน้าตาย น่าบ้องกะโหลกไปวัน ๆ ก็เท่านั้น
แต่ก็อดนึกถึงรอยยิ้มที่ไอ้ก้านมีให้ไอ้ยามหน้าคอนโดนั่นไม่ได้ แม้จะไม่ใช่ยิ้มที่สวย แต่ก็เป็นยิ้มที่ออกมาจากใจ
เวลามันยิ้ม ก็ตลกดี เพราะหน้าตาของมันก็ไม่ถึงกับแย่ แต่สำหรับตัวเขา มันเป็นคนที่มีหน้าตาดูตลกแบบพวกดาราตลกที่ชอบเล่นมุขหน้าตายในรายการโทรทัศน์
พยายามบอกตัวเองแบบนั้น
เมื่อคืนนี้เขาโมโหที่อะไรก็ไม่เป็นอย่างใจ
ก็แค่....เห็นมันทำตัวโง่ ๆ อย่างเช่นลืมกุญแจห้อง แล้วมันน่าหงุดหงิด จนทำให้อารมณ์เดือดที่มีอยู่แล้ว มันพุ่งมากขึ้น
เขาไม่ได้โกรธที่เห็นมันสนิทกับยาม
คนระดับเดียวกัน จะเป็นเพื่อนกันแปลกตรงไหน
และไม่ได้รู้สึกหงุดหงิด ที่มันแจกยิ้มโง่ ๆ แบบนั้นให้กับชายอื่น แต่ไม่เคยเลยสักครั้งต่อหน้าเขา
“พี่ฟ้า.....เอ้ย.....พี่กรุณ สวัสดีครับ....หึหึหึ”
น้ำเสียงกวนโอ้ยของคนที่เขาเกลียดดังขึ้น กรุณเหลือบมองผู้มาเยือน ไอ้มาร์คยืนยิ้มแฉ่งกวนประสาทตรงหน้าเขา ข้างกายมันคือกวินที่มีใบหน้าไม่สู้ดีนัก อาจเพราะยังมีอาการเมาค้างจากเมื่อคืน
แม่ง.....มาด้วยกันไปอีก
เขาน่าจะคิดได้นะ ว่าควรไปรับกวินมากินข้าว แทนที่จะพาไอ้หมาก้านติดสอยห้อยตามมาด้วย
ไอ้ก้านเงยหน้ามองเขาอย่างหวาด ๆ คงเพราะมันรู้ดีว่าเขาในตอนนี้กำลังข่มอารมณ์โกรธอยู่ในใจ มันหันไปมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ก่อนจะเผลออุทานออกม
“ม..........มาร์ค”
“อ้าวเฮ้ย......ไอ้เด็กดอย”
ทำไมกัน
ทำไมไอ้มาร์คกับไอ้ก้านถึงรู้จักกันได้ล่ะเนี่ย!!!
To be con
*********************
Edit 17.02.2021
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
