ตอนที่ 13 รักคนธรรมดา (ตอนจบ)...............
ค่ำคืนเดียวกัน หลังจากที่นายพลกลับบ้าน พี่ธรรม์โทรมาบอกข่าวดีว่า ฌอณฟื้นแล้ว นายพลดีใจมากจนอยากกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง แต่โดนดุว่า ฌอณควรพักผ่อน นายพลเลยได้แต่จำใจรับคำและรีบเข้านอนอย่างไวเพื่อเตรียมตัวไปหาพี่ฌอณในวันรุ่งขึ้น
วันถัดมา...
นายพลรีบเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยความตื่นเต้น เขามีเรื่องอยากพูด อยากคุยกับพี่ฌอณมากมาย เมื่อถึงที่หมาย เด็กหนุ่มเห็นครอบครัวพี่ฌอณยืนอออยู่หน้าห้อง เขายืนเก้ๆกังๆ แต่จังหวะนั้น แม่พี่ฌอณหันมาเห็นจึงกวักมือเรียกเด็กหนุ่มให้เดินไปพร้อมแนะนำสถานะกับญาติๆ
เด็กหนุ่มยืนตัวลีบเพราะทุกคนมองด้วยสายตาแตกต่างกันไป ทั้งตกใจ ขบขัน ปะปนกันไป มีเพียงแม่และพ่อของพี่ฌอณที่ทำท่าปกติ นายพลพยายามฝืนยิ้มทั้งที่ใจอยากเดินออกจากวงสนทนานี้แทบแย่ จนแม่พี่ฌอณสังเกตเห็นจึงปล่อยให้นายพลเข้าไปเยี่ยมพี่ฌอณในห้อง
สาวเท้าไวๆ ไปยังเตียงคนไข้ก็แอบเห็นพี่ฌอณพยายามจะพลิกตัว
"พี่ฌอณ เป็นไงบ้าง" นายพลถามทั้งที่น้ำตาคลอเบ้าหลังจากเห็นแฟนตัวเองนั้นปลอดภัยแล้วจริงๆ
"ใครครับ?" ฌอณชะงักก่อนจะทำหน้างงๆ ฟากนายพลยืนหน้าซีดเผือกและใจวูบโหวง
อย่าบอกนะ....ว่าพี่ฌอณสมองกระทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้
"พ...พี่ฌอณ ผมเอง พล-นายพลไงครับ" ตอบเสียงสั่นอย่างกลัวว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง
พอเห็นนายพลจะร้องไห้ ฌอณรีบแทรกฌอณและพยายามจะลุก แต่ก็ยากลำบากเนื่องจากยังเจ็บทั่วร่างจึงไม่สามารถขยับตัวได้มากนัก
"พล พี่ล้อเล่น""เฮ้ย!...พี่อย่าเล่นแบบนี้ดิวะ ผมเครียดจริงๆนะเว้ย...พี่รู้ไหม ตอนพี่สลบ ผมกังวลขนาดไหน? ผมกลัวว่าพี่จะเป็นอะไรก่อนที่มันจะ...สาย...""พี่ขอโทษ แต่อะไรคือ สาย? พี่ไม่เข้าใจ" ทำหน้าจ๋อยและถามกลับ
นายพลยืนกัดปากพลางจ้องมองพี่ฌอณอย่างขุ่นเคืองว่าทำไมต้องล้อเล่นกับความรู้สึกที่อ่อนไหวในตอนนี้
แค่รู้ว่าเกือบสูญเสียพี่ฌอณไป นายพลก็เครียดแทบตาย เด็กหนุ่มกลัวว่าจะไม่ได้พูดคำนั้นอีก จึงโพล่งขึ้น
"สายเกินไปที่จะบอกรักพี่ไงวะ" เป็นครั้งแรกเลยที่ฌอณได้ยินเต็มสองหู แม้จะเป็นน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง แต่มันทำให้เขายิ้มกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ
ตอนที่รู้ว่าตัวเองประสบอุบัติเหตุ พอฟื้นมาเห็นร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล อีกทั้งยังมารู้ว่าตัวเองขาหักจนต้องดามเหล็กไว้ด้านใน ฌอณถึงกับท้อแท้สิ้นหวังในชีวิตเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ ฌอณโกรธตัวเองที่คิดผิดไป เพราะการเกิดเหตุครั้งนี้ เขากลับได้รับความรักและกำลังใจจากคนใกล้ชิดอย่างล้นหลาม นั่นก็รวมไปถึง เด็กหนุ่มคนที่ยืนทำหน้าจริงจังกับคำบอกรักที่เพิ่งเอ่ยออกมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้
คนเจ็บนอนยิ้มมุมปากก่อนบอก
"ก้มมาหาพี่หน่อย" ยืนบึ้งตึง แต่ทำตามคำบอกคนเจ็บอย่างว่าง่าย
"ให้พี่ได้ไหม? ถ้าพี่จะขอจูบ" กระซิบถามด้วยสายตาพราวระยับ
"ยังไม่หายดี อย่าคิดหื่นเลยพี่" ได้คำตอบ ฌอณตีหน้าเศร้าที่แฟนไม่ยอมทำตามร้องขอ สำหรับเขาคิดว่า การได้สัมผัส จูบ กอดนี่ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นได้ดีทีเดียว
พอน้องพลปฏิเสธ ฌอณก้มมองร่างกายตัวเองที่บัดนนี้จะลุก จะนั่งก็ไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่
"ก็อย่างว่า ใครจะมาสน คนมีแผลเต็มตัว ขาก็หัก ทำอะไรก็ไม่ได้" มองคนตัดพ้อแล้วอยากต่อยหน้าชะมัด นายพลถอนใจ ส่ายหน้าระอา
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่พี่ยังเจ็บอยู่นะ ผมเป็นห่วงหรอก"
นายพลหาเรื่องบ่ายเบี่ยง มองคนที่ทำตัวเป็นเด็ก เบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตากัน จะบ้าตาย เจ็บหนักก็ยังงอนไม่เข้าเรื่อง...
หรืออาจจะเป็นเพราะเวลายามเจ็บป่วยจิตใจจะอ่อนไหวง่าย?...จากที่ต่อว่าไป เลยยอมตามใจ นายพลรีบก้มลงไปจูบพี่ฌอณไวๆ พอผละออกมา เห็นพี่ฌอณนอนยิ้มจนอดหมั่นไส้ไม่ได้
จังหวะนั้นเอง..
"อะแฮ่มๆ" นายพลชะงักกึก และหน้าร้อนจัดทันทีที่ได้ยินเสียงบุคคลที่สามกระแอมไออย่างแซวๆ พอหันไปถึงรู้ว่าเป็นพี่สาวตัวเอง
"พี่อยู่คุยกับพี่ฌอณก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมออกไปข้างนอก" ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตลอดเวลาที่พูดก็หลบสายตาพี่สาวตลอด
"ไม่เป็นไร ฉันมาแค่แป๊ปเดียว" ฟากฌอณแปลกใจทำไมพลอยมีทีท่าอ่อนลง รอยยิ้มก็ดูล้อเลียนฌอณอย่างบอกไม่ถูก
ยืนนิ่งอยู่นานว่าควรจะพูดดีหรือไม่พูดดี จนกระทั่ง ตัดสินใจได้ว่าควรเข้าเรื่องสำคัญสักที
"คะ...คือ...ฉันตั้งใจมาขอโทษ แกยกโทษให้ฉันนะ"
"ทำไมต้องขอโทษ พลอยไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" ฌอณบอกออกไปตรงๆ เพราะเขาไม่เคยคิดอย่างนั้นจริงๆ
"ผิดสิ ผิดที่กีดกันความรักระหว่างแกกับพล เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน เพียงแค่ฉันอายและกลัวคนอื่นจะเอาไปพูดสนุกปากถ้ารู้ว่าฉันมีน้องชายที่เอ่อ...วิปริต ผิดเพศ...ขอโทษนะแก...สมัยนั้น ฉันแคร์สายตาคนอื่นมากเกินไป" ในอดีต พลอยคิดอย่างนั้นจริงๆ เพียงเพราะทิฐิและกลัว ถ้าเกิดมีคนรู้ขึ้นมาว่าเธอมีน้องชายเป็นพวกรักเพศเดียวกัน พาลจะมีคนมารังเกียจเธอไปด้วย
ด้วยความรักตัวเองสูงกว่ารักน้องชายจึงกีดกัน ผลักไส ไม่ให้ฌอณเข้ามาทำให้น้องเบี่ยงเบนทางเพศ
หลังจากนั้น พลอยพยายามพูดกรอกหูน้องชาย จนมันซึมซับไปทีละนิดๆ ทำให้นายพลฝังใจ ฝังหัวว่าเขาต้องชอบผู้หญิงไปโดยไม่รู้ตัว
จึงไม่แปลกที่เวลาคบใคร นายพลมักรู้สึกแปลกๆกับใจตัวเอง เพียงแต่เขาไม่เคยบอกใครก็เท่านั้น
ดังนั้น การมาคบกับพี่ฌอณ จึงทำให้นายพลเป็นตัวเองมากกว่าคบใครๆ
"ไม่เป็นไรหรอกพลอย เราไม่เคยโกรธพลอยอยู่แล้ว"
"ทำไมแกดีจัง ทั้งๆที่ฉันก็ร้ายกับแกขนาดนั้น" พลอยถามอย่างสงสัย ฟากฌอณอมยิ้ม ก่อนตอบ
"เพราะพลอยคือเพื่อนเราไง"
กึก!
เหมือนโดนตบหน้าหลังจากได้ยินคำพูดนั้น พลอยยืนหน้าชา รู้สึกตัวเองเลวขึ้นมาทันที ที่เอาแต่ปล่อยให้อคติบังตา ทั้งๆที่อีกฝ่าย ไม่เคยคิดแบบนั้นสักนิดเดียว
"ถ้าแกไม่ว่าอะไร ฉันขอไปกินข้าวกับแม่แกบ้างได้ไหม?" พลอยถามน้ำเสียงสดใสกว่าตอนแรก
"ได้สิ ก็พลอยเป็นพี่สะใภ้เรานี่" พูดจบพลันเหลือบมองคนที่ยืนหน้าแดงจัด
"พี่ฌอณ ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย" จะมาเสียงเข้มขึงขังแค่ไหน ฌอณก็ไม่กลัวหรอก
"แล้วไง ก็พลเป็นเมียพี่" กลบเกลื่อนความอายด้วยการต่อยแขนหนึ่งที แต่ลืมไปว่าพี่ฌอณยังไม่หายดี
"โอ้ย! น้องพล""หยุดเลยพล เล่นอะไรไม่เข้าท่า ฌอณยังเจ็บอยู่นะ"
ไม่ใช่แค่นายพลที่ยืนอึ้ง แต่ฌอณก็เหวอเมื่อเห็นพลอยออกโรงปกป้องด้วยการดุและตีแขนนายพลดังเพี้ยะ...
"พี่พลอย เข้าข้างพี่ฌอณ?" ถามซื่อๆ แต่พลอยเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป
"เออ...ฉันมีธุระต้องรีบไปต่อ ไว้จะไปหาที่บ้านนะ ไปละไอ้ฌอณ""มาเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวให้แม่ทำผัดพริกแกงไก่รอ" พลอยอึ้งอีกระลอก เธอรีบพยักหน้าเออออและหมุนตัวออกจากห้องอย่างไว
เดินจากมาด้วยน้ำตาที่ไหลด้วยความตื้นตันใจที่ฌอณยังจำเมนูโปรดของเธอได้
ถ้าพลอยคิดได้ช้ากว่านี้ เธอคงเสียเพื่อนดีๆไปตลอดชีวิต
เธอยิ้มกับตัวเองและเอ่ยขอบคุณเพื่อนเบาๆที่ยังคิดให้โอกาสกับคนนิสัยเสียอย่างเธอคนนี้....
...............
ตั้งแต่ฌอณฟื้นก็เป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว ที่นายพลเฝ้าฌอณที่โรงพยาบาลทุกวัน คอยป้อนน้ำ ป้อนข้าว จนพ่อแม่ฝ่ายชายเอ็นดูและสร้างความสนิทสนมกับพลมากขึ้น เว้นเสียแต่เฌอที่ยังบึ้งตึงใส่ เวลาต้องเจอะหน้ากันโดยบังเอิญก็ไม่พูดกับนายพลเท่าไหร่
ช่วงเวลาที่พี่ฌอณยังอยู่ที่นี่ มีเพื่อนมาเยี่ยมเยียนไม่ซ้ำหน้าจนนายพลอดปลื้มใจแทนไม่ได้
จะมีที่ยกเว้นก็คนหนึ่ง ที่เพิ่งมาเยี่ยมพี่ฌอณวันนี้และนายพลอยากงอแงใส่คนเจ็บว่าใครไปบอกกิ๊กเก่าของพี่ฌอณให้รู้
กิ๊กคนนั้น เป็นผู้ชายหน้าหวาน ดูดี และดูจากหน้าตาคงอายุมากกว่านายพลหลายปีเหมือนกัน เขาเดินหน้าเครียดตรงดิ่งไปยังเตียงคนไข้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงจับหน้าพี่ฌอณ แล้วก้มลงไปคุยใกล้ๆ นายพลฮึดฮัดในลำคอ แต่ต้องเก็บอาการเพราะไม่อยากงี่เง่า จึงฝืนใจปล่อยให้เขาคุยกัน จังหวะที่เดินออกมานอกห้องนั้น นายพลเจอะพี่เมธธ์และพี่ธรรม์พอดี
"อ้าวทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ พล" ธรรม์ถาม
"มีเพื่อนพี่ฌอณมาเยี่ยมครับ"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ จะมายืนข้างนอกทำไม" เมธธ์ถามต่ออย่างสงสัย แต่พอเห็นพลอึกๆอักๆและหลบตา ธรรม์สะกิดเมธธ์ให้หยุดซัก
"งั้นพี่ขอเข้าไปเยี่ยมไอ้ฌอณก่อนแล้วกัน"
เมื่อทั้งสองเดินผลุบหายเข้าห้องคนไข้ ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เมธธ์เดินออกมาประชิดตัวเด็กหนุ่มพร้อมกับล็อกคอแน่น
"หึๆ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง อย่าหึงเลยน้องพล ไอ้ฌอณมันไม่เคยคิดจริงจังกับใครเท่าน้องพลหรอก พี่เอาหัวเป็นประกัน" นายพลยังไม่พูดอะไร ทำไมพี่เมธธ์รู้ล่ะ ว่าพลคิดอะไรอยู่
"ทำไมพี่รู้ล่ะ ว่าผมเซ็งเรื่องอะไร"
"พี่รู้ว่าพลก็คงดูออกว่านั้น เด็กเก่าไอ้ฌอณ"
"ผมไม่ค่อยโอเคน่ะพี่ คือ ตั้งแต่เขามาถึงนะ ก็มาแตะเนื้อต้องตัวพี่ฌอณตลอด" เมธธ์หัวเราะ
"ถ้าไอ้ฌอณมันแข็งแรง มันก็คงอยากลุกหนี อย่าไปสนใจอดีตเลย อีกอย่างพลก็รู้ความจริงเรื่องที่ฌอณแอบชอบพลมานานแล้วนี่ มันคงไม่มีกะจิตกะใจจะมองใครแล้วล่ะ"
"พี่รู้เรื่องนี้ด้วย?" นายพลถามพี่เมธธ์ที่ยืนเกาะไหล่เขาอยู่
เมธธ์ยิ้มพลางพยักหน้าก่อนตอบ
"เรื่องของมันพี่รู้ทุกอย่าง เพราะพี่เคยชอบฌอณ"
นายพลหันขวับ
"อย่ามองตาขวางดิ ก็แค่แต่ก่อนน่ะ ฌอณนิสัยดีมากนะ มันเป็นคนรักเพื่อน รักครอบครัว มันทุ่มเทและให้ได้ทุกอย่างถ้าเป็นคนที่มันรัก""แล้วพี่มาบอกผม คือ?" นายพลไม่รู้จุดประสงค์ของพี่เมธธ์ว่าจะเล่าให้เขาหึงหรือเล่าให้เขารู้ว่าในอดีตมีแต่คนรุมรักพี่ฌอณมากมาย?
"เรื่องของเรื่อง คือตอนแรกพี่พยายามสร้างเรื่องให้พลกับฌอณทะเลาะกัน พี่รักมันแบบผิดๆ รักแบบครอบครอง หวังจะให้มันมาเป็นของพี่คนเดียว จึงหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง มาใกล้หรือแย่งมันไป พี่นี่เลวเนอะ จนพี่มานึกได้ก็ตอนธรรม์มาเตือนสติน่ะ ว่าถ้าเป็นแบบนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก น่าจะเป็นความอยากได้ อยากเอาชนะมากกว่า พี่ขอโทษนะพลที่เคยคิดไม่ดี""ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่คิดไม่ดีกับผม"
"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าพี่ละอายใจ ขอแค่มาบอกก็สบายใจล่ะ""ครับ แล้วพี่เลิกชอบพี่ฌอณชัวร์นะ"
มองเด็กหนุ่มที่ยืนจ้องเขม็งจนนึกขำ
"ฮ่าๆ ชัวร์ๆ เพราะตอนนี้ พี่ตามจีบคนใจแข็งอยู่"
นายพลมองหน้าพี่เมธธ์ ฟากเมธธ์ยิ้มและจ้องทะลุผ่านบานประตูนั้น
"พี่ธรรม์หรอ?" เมธธ์พยักหน้า
"ตลกดีนะ เพิ่งจะรู้ว่ามีของสำคัญก็ตอนสายไป พลคิดดูสิ จะมีใครบ้ารักคนหนึ่งคนโดยไม่หวังผลตอบแทนบ้าง ยอมแอบรักเขาข้างเดียวมาตั้งหลายปี ไม่ทรมานแย่หรอวะ""หาา...พี่ธรรม์แอบรักพี่หรอ โห...เป็นผมคงทรมานมากอะ แอบรักเขา แต่ทำอะไรไม่ได้ เอ้ะ? อย่าบอกนะว่าพี่ชอบพี่ธรรม์ ตอนพี่ธรรม์ตัดใจแล้ว"
"อืม พี่ทำตัวนิสัยเสียเอง มันเลยเลิกชอบพี่น่ะ"
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปครับ?"
"พี่คงต้องเอาชนะคนใจแข็งด้วยการตื้อจนมันใจอ่อนให้ได้" ยังไม่ทันเอ่ยให้กำลังใจ พี่ธรรม์เดิมออกมาพร้อมกิ๊กเก่าพี่ฌอณ ที่จ้องพลเขม็งก่อนจะร่ำลาและเดินหนีหายไปอีกทาง
"พล ฌอณถามหาน่ะ""อ๋อครับ" ธรรม์บอกเสร็จ ปรายตามองเมธธ์ก่อนจะหมุนตัวเข้าห้อง แต่เสี้ยววินาทีนั้น นายพลแอบเห็นพี่เมธธ์ตั้งใจยื่นมือจะไปจับมือพี่ธรรม์ แต่อีกฝ่ายคงรู้ตัวจึงรีบก้าวขายาวๆหนีเข้าห้องไปก่อน
นายพลยืนมองคนสองคนที่เดินลับสายตาไป แล้วจู่ๆก็แวบขึ้นมาว่า...
คนเราไม่มีใครเจอแต่รักที่งดงาม ทุกคนต่างล้วนต้องประสบพบเจอทั้งความผิดหวังและสมหวัง อยู่ที่ว่าหลังจากได้รับประสบการณ์มาแล้วนั้น เราจะมองมุมมองความรักต่างจากเดิมยังไง เหมือนอย่างนายพล ตอนนี้ เขามองความรักเปลี่ยนไป เขานึกขอบคุณเฌอที่เลิกรา อาละวาดจนเอาไปฟ้องพี่ชาย นายพลถึงได้เจอคนที่รักและเฝ้ารอนานนับสิบปี
จบความคิด นายพลยิ้มกว้างพร้อมกับเดินเข้าห้องไปหาคนรักที่ต้องการกำลังใจจากเขาอยู่ในเวลานี้...
...............
และแล้ว วันที่ฌอณได้ออกจากโรงพยาบาลก็มาถึง...
ฌอณใช้ไม้เท้าช่วยค้ำในการเดิน เขาเดินขโยกเขยกไปยังรถ แต่เพราะมีนายพลดูแลไม่ห่างฌอณจึงอุ่นใจ จนกระทั่ง มาถึงรถยนต์ พลพาคนเจ็บเข้าไปนั่งในรถได้เรียบร้อย แม่พี่ฌอณสะกิดแขนและยื่นหน้ามาถาม
"พล แม่มีเรื่องจะคุยด้วย" นายพลมองหน้าแม่พี่ฌอณ ก่อนตอบ
"อะไรหรือครับ?"
"คือแม่อยากให้พลมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน.."
"แต่...ผม...เอ่อ""พลจะโกรธแม่ไหม? จริงๆ แม่โทรไปบอกพลอยแล้วล่ะว่าขอให้พลอยู่ที่นี่ก่อน แม่ไม่รู้ว่าจะมีใคร ดูแลฌอณได้ดีเท่าพลน่ะสิ แม่ว่าที่ฌอณดีขึ้นน่าจะเป็นเพราะได้กำลังใจจากพลนะ" นายพลเขินนิดหน่อยที่แม่แฟนชมเกินจริง รวมไปถึงมึนงงและตกใจเล็กน้อยที่แม่พี่ฌอณจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพเรียบร้อย
แต่เพราะนายพลเองก็อยากอยู่ใกล้พี่ฌอณจึงไม่คิดอะไรมาก
"ได้ครับ..."
"ขอบคุณนะพล"
"ครับ" จนกระทั่ง มาถึงบ้านหลังใหญ่โตของพี่ฌอณ เขาไม่คิดว่า ทางฝั่งครอบครัวของพี่ฌอณจะต้อนรับเขาอบอุ่นขนาดนี้ มีห้องให้นายพลอยู่หนึ่งห้อง พร้อมเสื้อผ้าที่ซื้อให้ใหม่ยกชุด ไหนจะอาหารการกินที่เสิร์ฟตอนมาถึง และทั้งหมดยังเป็นเมนูโปรดโดยแม่เสริมว่ารู้ได้เพราะพี่ฌอณบอก
นายพลรู้สึกดีจนพูดไม่ออกจริงๆที่เขาได้รับความรักและความจริงใจจากครอบครัวพี่ฌอณอย่างล้นหลาม
เด็กหนุ่มประคองร่างสูงไปยังห้องนอนให้พี่ฌอณได้พัก จากนั้น รีบลงมากินข้าว โดยนายพลได้ข่าวจากแม่ของพี่ฌอณว่า ไม่กี่วันนี้ แม่จะได้นักกายภาพส่วนตัวมาช่วยฝึกทำกายภาพบำบัดฌอณให้กลับมาเดินได้เป็นปกติอีกด้วย
เมื่อตัวเองอิ่มท้อง นายพลขึ้นไปหาพี่ฌอณ พาไปทำความสะอาดร่างกาย ใช้น้ำลูบตามตัวสลับกับเช็ดตัวให้พี่ฌอณ เพราะแผลยังโดนน้ำไม่ได้เลยต้องระมัดระวังการติดเชื้อเป็นพิเศษ
จัดการเช็ดตัวและทำแผลเรียบร้อยก็กินเวลาเกือบชั่วโมง แต่ตลอดเวลาที่นายพลปรนนิบัติ พี่ฌอณดูไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่ จนนายพลคันปากอดถามไม่ได้
"พี่ฌอณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"
สาเหตุที่ฌอณเงียบเพราะนั่งมองคนรักดูแลเขาเป็นอย่างดี เขาตื้นตันใจ เพราะตลอดระยะเวลากว่าสองเดือน คนที่อยู่ดูแลฌอณไม่ห่างก็มีครอบครัวและน้องพลของเขา
คนเราจะรู้นิสัยคนก็ยามเจ็บ ยามลำบากนั่นเอง
"พี่ดีใจที่พลดูแลพี่มาตลอด ขอบคุณนะครับ"
"ผมเต็มใจ...ผมอยากทำอะไรเพื่อพี่บ้าง ที่ผ่านมา มีแต่พี่ฌอณที่ทำเพื่อผม""น่ารักจัง แฟนพี่ ส่วนเรื่องอดีตที่พี่เคยทำร้ายความรู้สึกน้องพล พี่ขอโทษนะครับ" ฌอณจับมือน้องพลมาวางทาบบนใบหน้าของตัวเอง
"พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก เผลอๆ เป็นผมต่างหากที่ควรขอบคุณพี่ด้วยซ้ำ คนธรรมดาอย่างผม มีคนมารอกว่าสิบปีเพื่อจะมารักผม ผมก็โคตรดีใจแล้วพี่"
"เฮ้อ! เลิกมองว่าตัวเองธรรมดาได้ไหม? พลมีเสน่ห์และพิเศษมากเลยนะ ไม่อย่างนั้น แม่พี่คงไม่หลงพลหัวปักหัวปำอย่างนี้ จะว่าไปไม่ใช่แค่แม่ แต่ยังมีพี่ด้วยที่หลงจนโงหัวไม่ขึ้น"
"น้ำเน่าว่ะพี่ฌอณ""สัญญานะว่าพลจะไม่ทิ้งคนที่ไม่สมประกอบคนนี้"
มองคนตัดพ้อ แถมส่งสายตาวิงวอน จนเขาส่ายหน้าระอา
"โอ้ย!...พี่จะต้องให้พูดอีกกี่รอบ ผมต่างหากล่ะที่กลัวพี่ทิ้ง""ไม่มีทาง เพราะตอนนี้ พี่มีความสุขและรักพลมาก มา...มาให้พี่กอดหน่อย"
"พอตั้งแต่เจ็บ พี่ดูขี้อ้อนขึ้นนะ"
"ไม่ได้หรือ?""กวนประสาทว่ะ" บ่นแต่ก็ยอมให้เขากอดอยู่ดี จังหวะที่ทั้งสองโอบกอดกัน เสียงเคาะประตูดังขึ้น จนนายพลรีบผละและลุกไปเปิดประตู
"ขอแม่เข้าไปได้ไหมพล?" นายพลมองหน้าแม่และพ่อพี่ฌอณด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวให้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านเดินเข้ามา
ยังไม่ทันงับประตู เหมือนมีแรงผลักจากด้านนอก จึงเห็นว่ามีพี่พลอย พี่เมธธ์ พี่ธรรม์ รวมถึง เฌอเดินตามมาด้วย
เด็กหนุ่มยืนมองอย่างงุนงงว่านี่มันอะไรกัน
ฟากฌอณอมยิ้ม มองแม่ตัวเอง ก่อนที่มารดาจะหยิบของออกจากถุงกระดาษ เป็นกล่องกำมะหยี่สีดำและยื่นให้ฌอณ ส่วนพี่ฌอณกวักมือเรียกให้นายพลไปนั่งใกล้ๆ
"พลครับ ขอมือหน่อย" นายพลกำลังคิดว่าควรทำตามคำขอดีไหม? เพราะไม่รู้ว่า พี่ฌอณจะเล่นอะไรอีก
พอนายพลยื่นมือไป ฌอณประคองมือเรียวและหยิบแหวนเงินเกลี้ยงสวมบนนิ้วนางโดยที่นายพลไม่ทันตั้งตัวเลยว่าพี่ฌอณจะมามุกนี้
"งานแต่งของเราเล็กๆแบบนี้ พลโอเคไหม?"
ช่วงที่ป่วยอยู่โรงพยาบาล ฌอณแน่ใจแล้ว ว่านายพลนี่แหละจะมาเป็นคู่ชีวิตเขา จึงรบกวนทั้งแม่ พ่อ เพื่อนๆ ช่วยเป็นธุระแทนในช่วงที่เขาต้องนอนติดเตียงแบบนี้
"ห้ะ!" อุทานออกมาด้วยความตกใจว่าตัวเองหูฝาดไปรึเปล่า?
งานแต่ง? ไอ้พี่ฌอณเจ้าเล่ห์ คนบ้า และทุเรศที่สุด
คิดเอง เออเอง ถามนายพลสักคำรึยังว่าอยากแต่งด้วยไหม? ช่างเป็นการจัดงานที่มัดมือชกมากๆ นายพลยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ พอจะอ้าปาก ฌอณขัดขึ้น
"พี่กลัวน้องพลจะปฏิเสธ พี่เลยให้แม่และเพื่อนมาเป็นพยานงานของเรา" อึ้งกับคนที่ยังยืนกรานหนักแน่น แต่แววตาดูแอบไม่มั่นใจคงกลัวว่านายพลจะไม่รับคำจริงๆ
ฟากนายพลไม่รู้เลยว่าพี่ฌอณไปเตรียมการตอนไหน รวมถึงแหวนที่ซื้อมาให้ด้วย จึงหันไปถามพี่สาวเผื่อจะได้คำตอบ แต่จังหวะที่หันไป เขากวาดสายตาเห็นป้ายแบ็คดรอปขนาดเกือบเท่าฝาผนัง ที่มีชื่อตัวใหญ่เบ้อเร้อว่า
..ฌอณ ❤ นายพล..
นายพลเอ๋อ เหมือนสติหลุด นี่ทุกคนรวมหัวกันหมดเลยหรือ? ก่อนหน้านี้ แบ็คดรอปมันยังไม่มีวางตั้งเลย เป็นการเตรียมงานที่เขาเซอร์ไพร์สมากๆ หรือเขาเองที่ไม่ได้สังเกต?
มองคนยิ้มเจ้าเล่ห์ จะด่าก็ไม่กล้า เพราะมีผู้ใหญ่อยู่ด้วย
"พี่พลอยรู้เรื่องนี้ด้วยหรอ?" พลอยยิ้มขำ
"อืม ก็ฉันนี่แหละที่เป็นธุระ หาซื้อแหวนให้แกไง ท่านฌอณนี่กำชับว่าอย่าหลุดเชียว อ้อ...ส่วนเรื่องแม่ไม่ต้องห่วง พี่จะยังไม่พูด สบายใจได้"
นายพลเอออออย่างงงๆ จู่ๆ แม่ของพี่ฌอณก็ยื่นกุญแจรถให้นายพลรับ
"ของขวัญวันแต่งงาน"
"อะไรนะครับ?" นายพลมองหน้าแม่พี่ฌอณสลับกับคนรัก
"รับไปเถอะ พล แค่การที่พลมาดูแลฌอณทุกวันแบบนี้ มันมีคุณค่ามากเกินราคารถด้วยซ้ำ พลเป็นคนดีมากนะลูก" ฌอณยิ้มและแซวแฟนตัวเอง
"เชื่อรึยังที่พี่บอกว่าแม่หลงพลน่ะ"
"พี่ฌอณ หยุดพูดเลย!""เงียบทั้งสองคนแหละ มารับพรจากแม่เถอะ" เป็นพลอยที่เอ่ย
"พลโอเคไหมลูก ที่ไม่มีพิธีใหญ่โต มีแค่แหวนแทนใจและสักขีพยานอยู่ในห้องนี้" แม่พี่ฌอณถามด้วยเสียงนุ่มนวล
"โอเคมากๆเลยครับ"
"แม่เชื่อว่าการที่ลูกของแม่เอ่ยว่ามันคือการแต่งงาน มันเป็นคำที่สื่อให้รู้ว่าจากนี้ เขาพร้อมที่จะลงหลักปักฐานกับคนนี้ บางทีการแต่งงานไม่ได้ขึ้นอยู่กับขนาดของงาน แต่อยู่ที่สัจจะว่าพร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆหรือเปล่า? อยู่ด้วยกันแล้ว จากนี้ หากมีเรื่องหมางใจ หนักนิด เบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก""ขอบคุณครับแม่"
"จากนี้ อยากได้อะไรบอกแม่นะ แม่ยินดีช่วย เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"
"ขอบคุณครับ" ทั้งสองพนมมือไหว้ขอบคุณ พอจบคำอวยพรของมารดา ก็ตามด้วยพี่พลอย พี่ธรรม์และเมธธ์ ไล่ตามหันมา นายพลมีความสุขเหลือเกินที่ไม่คิดว่าทุกคนพร้อมใจช่วยให้เขากับพี่ฌอณสมหวัง
ที่นายพลไม่ค่อยพูดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจ แต่เพราะตั้งตัวไม่ทันมากกว่า เพราะอันที่จริง เขาคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าพี่ฌอณจะวางแผนทำอะไรแบบนี้ให้ นายพลไม่หวังงานใหญ่โต ขอแค่มีพี่ฌอณ คบกันไปเรื่อยๆอย่างนี้ก็เพียงพอแล้ว
จบงาน ทุกคนออกไปกันหมด เหลือเพียงเราสองคน นายพลแอบดุแฟนที่เซอร์ไพร์สอะไรไม่บอกกล่าวกัน แต่พอเจอพี่ฌอณหอมแก้มแรงๆ ก็แอบเขิน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างคนเจ็บอย่างมีความสุข
ฟากฌอณมองหน้าคนรักอยู่นาน ก่อนจะเอ่ย
"สวัสดี นายพลคนธรรมดาของพี่"
"บ้าหรอพี่ฌอณ มาสวัสดีอะไรตอนนี้ ก็เจอกันตั้งนานแล้วหรือเปล่าวะ? กวนประสาท""ก็สวัสดี คือ การทักทายนี่ครับ พี่ก็ทักทายสมาชิกใหม่ที่มาอยู่ร่วมชายคาหลังนี้ไง""กวนตีน"
"หืม...ปากดีอีกแล้วนะ" ฌอณส่ายหน้าระอากับความปากดีของแฟนตัวเอง
ก็อย่างนี้แหละ ชีวิตรัก หวานอย่างเดียวก็คงจะเลี่ยน มันต้องมีขมบ้าง ฝาดบ้างตามธรรมดาของความจริงที่เกิดขึ้น
นายพลยิ้มร้ายและสวนกลับ
"ถ้างั้นก็สวัสดีครับ พี่ฌอณคนเหล็กของผม"
"ล้อพี่?"
"เปล่าสักห..น่อ..ย อื้อ...ไอ้อี้ออน"
ต้องให้ได้อย่างนี้ทุกทีสิน่า วิธีสยบคนปากดีก็ต้องจูบนี่แหละถึงจะหุบปากได้
ยามนี้ ทั้งสองจูบกันดูดดื่มราวกับกอบโกยช่วงที่ห่างหายสัมผัสกันและกันมานาน
พอได้กลับมาจูบอีกครั้ง ฌอณรู้สึกเหมือนแรงกาย แรงใจมันเพิ่มขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
ฌอณไม่วิ่งตามหาใครอีกแล้ว เขาพร้อมที่จะหยุด...กับคนที่
เขารักสุดหัวใจ คือ น้องพล คนธรรมดาของเขาคนนี้.....จบบริบูรณ์.....
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ
.
เรามีเรื่องใหม่แล้ว ชื่อ แสงสุดท้าย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0#lastPost
ลองเปิดใจอ่านกันดูนะคะ
.
ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
