ตอนที่ 11 ทำได้เพียง (2) อีกฝ่ายหันขวับ
"แน่ใจนะ"
"ครับ" ยันกายลุกขึ้นจากเตียง แล้วจุ๊บที่ริมฝีปากนายพลเบาๆ
"ทีนี้รู้หรือยัง? ว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน?"
ชมเสร็จก็ไม่ได้รอให้นายพลทักท้วง ฌอณขโมยจูบและดูดดื่มดั่งคนหื่นกระหาย จนนายพลได้แต่ร้องครางและพยายามดันอกแกร่งออกห่าง เพราะหายใจไม่ทัน
ผละและเขยิบตัวไปเปิดลิ้นชักควานหาของสำคัญ
"ชัวร์นะครับ พี่จะทำแล้วนะ" ถามเพื่อความมั่นใจ
"จะถามอะไรนักหนา เดี๋ยวไม่ให้ซะเลย" พอถูกถามย้ำเข้าบ่อยๆ นายพลก็ชักอายที่ดันใจกล้าเป็นฝ่ายเชื้อเชิญให้เขาทำรักด้วยซะขนาดนี้
สาเหตุที่ยอมเพราะรักและสัมผัสได้ถึงความจริงใจในสิ่งที่พี่ฌอณสร้างความสุขสมให้ อีกทั้งยังไม่รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด ตรงกันข้าม กับเสียวซ่านจนติดใจ จึงไม่มีอะไรที่นายพลต้องพะวงอีก
มองคนตรงข้ามตอบปัด ฌอณเปิดฝาเทสารหล่อลื่นและเริ่มละเลงที่ช่องทางรัก ปลายนิ้วลูบวนไปมาจนทั่ว พอชุ่มได้ที่ ฌอณค่อยๆใช้นิ้วสอดเข้าไปยังโพรงอุ่นๆเพื่อทำให้ผ่อนคลายมากขึ้น
มือยังทำหน้าที่ไม่มีหยุดพัก ริมฝีปากคนอายุมากกว่าครอบลงตุ่มไตสีสวย ตวัดลิ้นเลียวนเบาๆ จนอีกฝ่ายเผลอแอ่นอกรับ
ยกยิ้มชอบใจ เมื่อเห็นอาการเด็กหนุ่มบิดเร่าเรือนกายไปมาอย่างเสียวกระสัน ฌอณยิ่งแกล้งด้วยการขบ ดึงดูดแรงๆ จนกระทั่ง...
"อ้ะ...พี่ฌอณ" ผลักศรีษะออก แล้วหลุบสายตาลงต่ำ
"ทำไมครับ" ปรายตามองและถาม
"เอ่อ..คือ ผม..""พลไม่ชอบที่พี่ทำหรือ?" เอียงคอถามอย่างฉงน ในเมื่ออีกฝ่ายหน้าแดง แถมปฏิกิริยาก็ตอบสนองในสิ่งที่เขาทำเป็นอย่างดี แล้วเพราะอะไรล่ะ นายพลถึงผลักเขาออกแบบนั้น
"มะ..ไม่ใช่...ตะ...แต่มันเสียวเกินไป คือ อะ..เอ่อ ไม่เคยมีใคร..ดูด..เอ้ย..ทำให้ผมมาก่อน" แม้นายพลจะเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครคนไหนทำให้นายพล ส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าตัวที่ทำทุกอย่างเองตลอด
นายพลจึงไม่รู้ว่าพอเป็นคนโดนกระทำ มันจะซาบซ่าน สะท้านทรวงถึงเพียงนี้
เป็นตำแหน่งที่นายพลก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเพียงแค่สัมผัสจุดอ่อนไหวนี้ เขาแทบคลั่ง
ได้ยินคำตอบ ทำให้คนเสิร์ฟความสุขดีใจพลางยกยิ้มร้าย จากนั้น เขาก้มหน้า ตวัดปลายลิ้นปาดเลียขึ้นลงตรงที่เดิม จนนายพลหลุดร้องเสียงหลงที่อีกฝ่ายเล่นทีเผลอ
"อ้ะ..อ...ย่า...พอ...นะ"
"ทำหน้าแบบนี้ พี่จะทนไหวได้ไง"
บอกจริงจังกับคนที่ทำหน้าได้ยั่วยวนเสียนี่กระไร ถ้าไม่ติดว่ากลัวพลเจ็บ ฌอณอยากจะทะลวงเข้าไปให้รู้แล้ว รู้รอด
ใช้เวลาเล้าโลมสักพัก จนเห็นอาการเด็กหนุ่มดูผ่อนคลาย เขาแหวกขาเรียวให้แยกออกจากกัน และจับแก่นกายตัวเองจ่อตรงทางเข้า ส่วนปลายถูไถวนรอบๆก่อนจะค่อยๆสอดใส่เข้าสู่ช่องทางอุ่นช้าๆ
เห็นใบหน้าบิดเบี้ยว จนต้องถามอย่างเป็นห่วง
"เจ็บหรือ?"
"จะถามอีกนานไหม เอาเข้ามาสักที" บอกเร่ง จนคนอายุมากกว่าหลุดยิ้ม
"จะน่ารักไปไหน?" บอกคนที่นอนหลับตาปี๋ไปแล้ว
ทันใดนั้น...
อึ้ก!
ความรู้สึกมันมาพร้อมกันจนอธิบายยาก ทั้งหน่วง หนึบ เสียด และเสียว นายพลกัดปากแน่น เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้ จะเกิดความรู้สึกแบบไหนขึ้นอีก
ไม่แปลกที่นายพลจะทำหน้าเหมือนคนกินยาขม ฌอณรู้ดีว่าคนรักของเขาไม่ได้มีประสบการณ์ด้านนี้มากนัก เขาจึงโน้มตัวลงต่ำแนบลำตัวเด็กหนุ่ม จับมือทั้งสองข้างของนายพลดึงขึ้นเหนือศรีษะ สอดประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกัน ก่อนจะจุมพิตลงบนเปลือกตาทั้งสองข้าง
"รักนะ" เสียงนุ่มนวลละมุน ทว่าหนักแน่นดุจหินผาทำคนที่หลับตาเมื่อสักครู่ถึงกับลืมตาขึ้นมามองทันที เพราะพลไม่เคยได้ยินพี่ฌอณพูดคำนี้ออกมาเลยสักครั้ง
"ไม่ต้องทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ พี่พูดจริงๆ"
เหมือนสมองเบลอ รู้สึกตัวเบา ใจหวิวอย่างน่าประหลาด เบนความสนใจมาที่คำบอกรักของพี่ฌอณ จนนายพลลืมความปวดหนึบที่ช่วงล่าง
และ...
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนสติกำลังจะขาดหาย เมื่อแท่งร้อนขนาดใหญ่ถูกสอดใส่เข้าไปจนมิด
ร่างกายร้อนผ่าว เพียงเพราะพี่ฌอณปลุกอารมณ์จนเสียวซาบซ่าน ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าตัวยิ่งวาบหวาม หวั่นไหว ใจหวิวและสั่นรัวมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพี่ฌอณใช้ริมฝีปากลากไล้ซอกคอมาถึงลาดไหล่ ไหนจะฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบคลำทั่วทุกอณูผิวกายนี้
ทุกส่วนยังคงทำหน้าที่ได้ดี แม้แต่แก่นกายยังคงเชื่อมหากันอยู่ราวกับเป็นจุดส่งผ่านความรักของทั้งคู่
พั่บๆๆ
เสียงเข้าออกกระแทก กระทั้นจนเตียงโยกไปพร้อมสะโพกที่สั่นคลอนตามจังหวะการเคลื่อนไหว เสียงหอบหายใจถี่ๆ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งพล่าน มือหนาสอดใต้ข้อพับเพื่อยกขาขึ้นสูงจนบั้นท้ายนายพลเกือบลอย ฌอณดึงแก่นกายออกและดันเข้าไปใหม่ให้ลึกกว่าเดิม
"อะ...อาห์" ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวและอารมณ์ที่แสดงออกผ่านทางใบหน้าที่แดงก่ำของพี่ฌอณทำให้นายพลซึ่งแอบลอบมองอยู่จะขาดใจเสียให้ได้
พี่ฌอณโคตรเท่และเป็นผู้ชายที่มีเซ็กส์แอพพีลมากๆ
กายหยาบขยับเข้าหากันหนักๆ และดูเหมือนกำลังทะยานถึงจุดสูงสุด จนเด็กหนุ่มต้องใช้สองมือเกาะเกี่ยวท่อนแขนแข็งแรงไว้มั่น เมื่อรับรู้ถึงจังหวะที่เร็วขึ้น แรงขึ้น
แต่น่าแปลกที่นายพลกลับไม่รู้สึกว่ามันป่าเถื่อนแต่อย่างใด หัวใจกลับเรียกร้องให้พี่ฌอณทำมันแรงกว่านี้อีกด้วยซ้ำ
เหมือนว่า นายพลกำลังติดใจกับกิจกรรมแห่งรักในรูปแบบนี้ไปเสียแล้ว
ไม่กี่นาทีต่อมา นายพลสะดุ้งสุดตัว
เมื่อแท่งร้อนถูกดึงออกอย่างว่องไว และ...
พรวด..
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาเต็มแผ่นท้องเนียนของเด็กหนุ่ม
ร่างสูงคว้ากระดาษทิชชูมาเช็ดและทิ้งตัวลงนอนทับร่างเด็กหนุ่มเพื่อพักเหนื่อยก่อนจะไปล้างตัว ฌอณกดจูบบนขมับทิ้งท้าย
"พี่รักพลนะ" ตอกย้ำให้ขึ้นใจอีกครั้ง จนนายพลหน้าแดงจัดอย่างเขินอาย หัวใจพองโตและเต้นแรงเป็นพิเศษ ไม่น่าเชื่อว่า ทำไมคำบอกรักจากปากพี่ฌอณถึงทำให้นายพลรู้สึกมีพลังและดีต่อใจอย่างไม่มีเหตุผล
"ขอบคุณครับ"
"พี่ได้แค่คำขอบคุณเองหรือ?" ใช้ปลายนิ้วไล้กรอบหน้าเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดซึมจากกิจกรรมในร่ม
"ของแบบนี้ดูการกระทำก็รู้แล้วมั้ง" บอกแต่ไม่กล้าสบตาคนที่นอนเอาคางเกยอกและช้อนตามองอยู่
"แค่อยากได้ยินบ้าง"
"ยอมขนาดนี้ ไม่เรียกว่ารักจะให้เรียกว่าอะไรอีก"
ยิ้มกว้างและใช้สองมือสอดใต้แผ่นหลังเพื่อโอบนายพลแน่น
"ปีนี้พี่ได้ของขวัญที่มีค่ามากๆ ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ มันเหมือนฝัน" "อยากรู้ว่าฝันไม่ฝัน ให้ผมต่อยหน้าพี่ไหม?! โอ้ย! ผมเจ็บนะพี่ฌอณ" แขนแข็งแกร่งยิ่งรัดแน่นจนเหมือนกระดูกจะหัก ที่ได้ยินเด็กหนุ่มยียวน
"พี่จริงจัง ยังจะมากวนอีก" ดุเด็กปากดี
"ก็ฟังแล้วมันโคตรเสี่ยว"
"เดี๋ยวเถอะพล พูดจาระวังปาก" เถียงกันได้ทุกที กับความปากร้าย ปากดีของเด็กดื้อ
"ทำไมต้องระวัง ผมไม่กลัว หร...อ...ก...อื้อ...ไอ้อี้ออน..." หาเรื่องแทะโลมจนได้ พูดยังไม่ทันขาดคำ พี่ฌอณก็กระโจนจูบ ดูดดึงริมฝีปากเด็กหนุ่มจนปากแดง บวมเจ่อ และหลังจากนั้น ก็ไม่ต้องสืบ เพราะนายพลโดนลงโทษไปอีกสองรอบติดๆ...
.......................
สิบโมงครึ่งของวันต่อมา...
ฌอณนอนยิ้มมองคนข้างๆที่ยังหลับสนิท ก็แน่ล่ะ...ทำโทษด้วยการจัดหนักไปแบบนั้น เด็กหนุ่มก็คงเพลียไม่น้อย เขานอนเล่นใบหน้าเด็กหนุ่ม ใช้ปลายนิ้วลูบขี้แมลงวันที่สลักลึกตรงริมฝีปากอย่างเอ็นดู
"พี่รักพลมากจริงๆนะ" พึมพำคนเดียว แม้ว่า มีบางครั้งที่เขาอาจจะนิ่งใส่ แต่ไม่เคยมีครั้งไหน ที่ฌอณจะไม่สนใจหรือไม่เป็นห่วงนายพลเลยจริงๆ
นึกอะไรขึ้นได้ ก็เด้งพรวดลุกจากเตียงเพื่อไปล้างหน้า ล้างตา แปรงฟัน หวังจะทำขนมปังปิ้งให้คนรักได้กินสักหน่อย
เสร็จเรียบร้อย ก็เดินออกจากห้อง โดยใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวพร้อมฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี
"พี่ฌอณ"!!!
"ฌ...เฌอ" สองเท้าชะงักกึก คนที่ยิ้มอย่างมีความสุขแปรเปลี่ยนไปกระทันหัน
"เฌอนั่งรอเพื่อเซอร์ไพร์สพี่ฌอณเลยนะนี่...มันน่าน้อยใจไหมที่เมื่อวานเป็นวันเกิดแต่ไม่ยอมกลับบ้านไปหาน้อง" บ่นพี่ชายเสียยืดยาว ก่อนจะหมุนตัวไปยังโต๊ะกลางก้มเปิดถุง หยิบกล่องเค้กขึ้นมาถือ
หญิงสาวเอาแต่บ่นจนไม่รู้เลยว่าพี่ชายยืนหน้าซีด ตัวแข็งทื่อ
"เฌอกลับไปก่อนได้ไหม?"
"ทำไมล่ะคะ? พี่ฌอณไม่เคยไล่เฌอเลยนะ"
ฌอณเม้มปากเงียบ ฟากเฌอเห็นพี่ชายดูแปลกไป เธอเดินมาประชิดตัวแล้วยื่นหน้ามองใกล้ๆ
"พี่ฌอณเป็นอะไรคะ"
"กลับไปก่อนนะครับ ถือว่าพี่ขอ" ยืนยันคำเดิม จนเฌอแปลกใจ เธอตัดพ้อออกมา
"พี่ฌอณพูดแบบนี้ได้ไงกัน เฌอเสียความรู้สึกนะ เอาเค้กมาให้แต่กลับโดนไล่แบบนี้" ตะโกนเสียงดังอย่างคนเอาแต่ใจ จนฌอณต้องดึงร่างเล็กมากอดแนบชิด
"โอเคๆ พี่ขอโทษนะครับหนูน้อย" วินาทีนั้น...
"พี่ฌอณตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกผมล่ะครับ?"
เดินงัวเงีย ขยี้ขี้ตาออกมาจากห้องนอน
ที่ต้องเดินออกมาเพราะก่อนหน้านี้ นายพลปัดป่ายมือไปทั่วเตียง หวังจะกอดพี่ฌอณสักหน่อย แต่พบกลับความว่างเปล่า เหลือเพียงความอบอุ่นของกายหยาบที่คงเหลือไว้จึงต้องเดินออกมาหา
แต่ใครเลยจะรู้ว่า พอถามจบ ปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจนถึงเห็นคนที่นายพลคุ้นเคยดี
"ฌ...เฌอ!" ทั้งสองผละออกจากกัน และหันมามองบุคคลที่สาม
"พี่พลอยู่นี่ได้ไง อย่าบอกนะพี่ฌอณว่า..." ถามพี่ชายก่อนจะเหลียวมองพี่พลอีกครั้ง วินาทีนั้น สายตามาสะดุดสายกับรอยจ้ำเด่นชัดที่ต้นคอ
ทางฌอณเองไม่ตอบน้องสาว แถมเบนหน้าหนีไปทางอื่น
ฟากพลยืนมองพี่ฌอณที่ยืนเงียบนิ่งและไม่แม้แต่จะหันมามองกัน
ถ้าพี่ฌอณ กับ เฌอ เป็นพี่น้องกัน ?
จะเป็นไปได้ไหมที่พี่ฌอณก็รู้ว่านายพลเคยทำเฌอเจ็บช้ำน้ำใจด้วย
ไม่ต้องถามก็ได้คำตอบที่ดังชัดจนก้องในหัว
"พี่ฌอณหลอกพี่พลสำเร็จแล้วใช่ไหมคะ?"
กึก!!
เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?
"หมายความว่าไง" ถามด้วยเสียงที่เริ่มสั่น
อย่าบอกนะว่าที่พี่ฌอณเข้ามาวนเวียนในชีวิต มันคือ แผนที่วางเอาไว้ตั้งแต่แรก...
ฌอณยังยืนเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ จนเป็นเฌอเองที่เดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว และหัวเราะก่อนบอก
"หึๆ คิดว่าพี่ชายเฌอจะรักพี่จริงหรอ? เขาแค่เล่นเกมส์ตามที่เฌอบอก นี่พี่พลคงไม่รู้สินะ ว่าเฌอเป็นน้องพี่ฌอณน่ะ" ฟังเฌอพูดจบ นายพลเดินไปผลักไหล่พี่ฌอณและเริ่มเสียงดังขึ้นกว่าเก่า
"ทำไมพี่ไม่บอกผมว่าพี่เป็นพี่ชายของเฌอ พี่รู้เรื่องของผมกับเฌอใช่ไหมวะ""....."
"ผมอยากฟังจากปากพี่ ที่เฌอบอกว่ามันเป็นแผน คือเรื่องจริงใช่ไหม?" โวยวายอีกครั้ง
"....."
ราวกับรูปปั้นที่ยืนแข็งเหมือนร่างไร้วิญญาณ จนนายพลเริ่มอึดอัดเหมือนคนหายใจไม่ออก เขาทนไม่ไหวจนต้องตะคอก
"เฮ้ย! ตอบสิวะ!!"
"จริง...ครับ" เหมือนคนที่ยืนอยู่ริมหน้าผาและมีคนผลักลงหุบเหว เขารู้สึกว่าข้างในมันหวิว วูบไหว อย่างน่าประหลาด
หัวใจเจ็บแปลบ ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาและเหมือนน้ำตาจะไหล
นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างช็อคพอสมควร จากเมื่อวานที่ยังรักกันหวานฉ่ำ พอตอนนี้ ทุกอย่างกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
"สนุกนักใช่ไหมวะ? ห้ะ...!!"!!!
ตวาดใส่คนที่ยืนเฉยอย่างคนไร้หัวใจ พี่ฌอณทำกับเขาได้อย่างไร มันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงและไม่เคยเตรียมใจมารับเรื่องร้ายๆแบบนี้มาก่อนเลย
นายพลก็ไม่อยากร้องไห้หรอก เพราะมันน่าอายจะตาย แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อคนที่นายพลยอมมอบกายไปเมื่อคืนทำปวดใจ จนพยายามกล้ำกลืน ฝืนทนแค่ไหน ก็เก็บอาการเหล่านั้นไว้ไม่ไหวจริงๆ
"รู้สึกยังไงบ้างคะเวลาที่โดนกับตัวเอง พี่พลจะได้รู้ไงว่าเฌอเจ็บแค่ไหน? ทั้งหมดมันคือกรรมที่พี่ก่อขึ้นมาเองทั้งนั้น""โอเคพี่เข้าใจแล้วครับ" เม้มปากเข้าหากันแน่น และปาดน้ำตาเดินกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าตัวเองในห้องนอน หยุดยืนตัวเองที่หน้ากระจกมองใบหน้าตัวเอง ดวงตาแดงก่ำ ปากสั่น อย่างสมเพช
นี่เขากลายเป็นเด็กขี้แงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
พี่ฌอณทำให้เขารัก ทำให้เขายอมเปลี่ยนเส้นทางเดิน แต่สุดท้าย คนที่นายพลรักกลับหักหลังและทำกันได้อย่างเจ็บแสบ
"สมเพชตัวเองว่ะ" บอกตัวเองตรงหน้ากระจก ก่อนจะเดินก้าวออกมาจากห้องนอนและปิดงับประตูลงตามเดิม
น่าแปลกที่พอรู้ว่าพี่ฌอณหลอกกัน แม้จะโกรธ โมโหมากแค่ไหน แต่กลับทำร้ายพี่ฌอณไม่ลง
เดินไปยืนตรงหน้าพี่ฌอณที่มองมาด้วยสายตาอ่านไม่ออก พลยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนบอกลาอย่างช้ำใจ
"ขอบคุณนะพี่ฌอณ ที่ให้บทเรียนนี้กับผม"
เด็กหนุ่มค่อยๆหมุนตัวไปทางหน้าประตู
ฌอณใจกระตุก ทั้งๆที่ใจลึกๆ อยากดึงร่างเด็กหนุ่มมากอดกระชับเพื่อปลอบแทบบ้า แต่เวลานี้ ฌอณ
ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง มองแผ่นหลังเด็กหนุ่มที่เดินเชื่องช้าหมือนคนไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องแห่งนี้ไป แม้แต่มือพลที่อยากรั้งไว้ครั้งสุดท้ายเขายังทำไมได้เลย
มือฌอณที่ค้างกลางอากาศถูกทิ้งข้างลำตัวดังเดิม เมื่อเฌอกระตุกชายเสื้อเขาหลายครั้งทำนองว่าควรใส่ใจน้องสาวมากกว่าคนที่ลับตาไป
ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
ไม่น่าเชื่อว่า จากจุดเริ่มต้นแห่งรักจะแปรเปลี่ยนเป็นจุดเริ่มต้นของการบอกลาในเวลาแค่ข้ามคืนเท่านั้น...
...................................
บางครั้ง ฌอณเองก็กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเหมือนกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
