ตอนที่ 13 รักคนธรรมดา (ตอนจบ)(2) "แกทำยังนี้กับเพื่อนได้ยังไงวะ พลมันน้องชายฉันนะเว้ย ฉันก็รู้ว่าแกชอบผู้ชายแต่ต้องไม่ใช่กับน้องฉัน!"
"เราขอโทษ! พลอย..แต่..คือ" พลอยแทรกขึ้นทันที
"ฉันแม่งไว้ใจผิดคนจริงๆว่ะ...สารเลว...จากนี้ เราตัดขาดการเพื่อนกัน""ไม่ต้องทำกันถึงขนาดนั้นหรือเปล่า? พลอย"
"แกพูดได้ไงไม่ต้องทำกันถึงขนาดนั้น? แกกำลังจะล่อน้องเพื่อนเลยนะเว้ย" ยังโมโห ยังโกรธจนระเบิดอารมณ์อย่างคุมสติไม่อยู่
"แต่เราชอบน้องเขาจริงๆ ได้โปรดเถอะพลอย เรายินดีรับผิดชอบและดูแลน้องพลเอง" พลอยเสียความรู้สึกกับเพื่อนสนิทที่ไว้ใจกันมา พลอยยืนมองอยู่นานแล้ว เห็นทุกอย่างที่ฌอณใช้คำพูดหลอกล่อเด็กที่ไร้เรี่ยวแรงในการต่อสู้ เธอโมโหจนขาดสติ กดโทรหาแม่เพื่อฟ้องและเปิดลำโพงทางเครื่องมือสื่อสารให้แม่ได้รู้ความจริง
[ใคร ชอบใคร อะไรกันน่ะพลอย แล้วโทรหาแม่ทำไม?]
ฌอณอึ้ง ไม่คิดว่าพลอยจะแอบโทรหาใครบางคนอยู่
"ไอ้ฌอณมันจะข่มขืนพลน่ะแม่ แต่พลอยมาทันซะก่อน"[หา!! ฌอณนะหรือ? ทำไมทำแบบนั้นล่ะ พลอยรีบโทรแจ้งตำรวจเลยนะ แม่ยังอยู่ต่างจังหวัด พรุ่งนี้แม่รีบกลับจะไปคุยเรื่องนี้ และบอกเพื่อนลูกด้วยว่าอย่ามาให้แม่เห็นหน้าอีก]
พลอยรับคำ ตัดสายและยิ้มเยาะ ในขณะที่ฌอณยืนใจโหวงๆ
"จะหยุดแค่โดนแม่เกลียด หรืออยากให้ฉันโทรหาตำรวจแจ้งข้อหาพรากผู้เยาว์และพยายามจะข่มขืนด้วยดีล่ะ อย่างมากก็แค่ติดคุกเอง"
"พ..ลอย แต่เรา...เราชอบน้องจริงๆนะ" ฌอณบอกย้ำหวังให้เพื่อนเห็นใจ เขารู้ว่าผิด ที่ทำอะไรตามใจไม่เว้นแม้แต่ตอนเด็กป่วยไข้ แต่การเห็นหน้าน้องพลวันนั้น การได้ตามเฝ้ามองน้องยามไม่รู้ตัว ได้เดินเฉียดผ่าน เขายอมรับว่ามันสุขใจ แต่ไม่คิดเลยว่าอายุจะเป็นอุปสรรคของทั้งคู่ขนาดนี้
"บ้าหรือไงวะไอ้ฌอณ พลมันยังอายุไม่ถึงสิบห้าเลยนะ ให้น้องมันเจอคนที่ดีเถอะ ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว" มองเพื่อนด้วยความเจ็บปวดและจุกอก เขาเดินคอตกออกจากห้องอย่างเสียใจ แต่พอถึงบ้านก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขาลืมผ้าเช็ดหน้าทิ้งไว้กับน้อง ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็เป็นของที่ระลึกทิ้งไว้ให้มองต่างหน้า
แหละการมีเรื่องวันนั้น ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนถูกตัดขาดสะบั้น ฌอณและพลอยไม่ได้คุยกันอีก เขาเสียเพื่อน และตีตัวออกห่างจากกลุ่ม แยกตัวมาอยู่คนเดียว
ครุ่นคิดมาตลอดว่าเขาผิดมากเลยหรือ? ที่เขาชอบพล เขาอยากดูแล ปกป้องน้อง แต่เขาไม่มีสิทธิ์เพียงอายุน้องยังไม่บรรนิติภาวะ
ฌอณหวนคิดถึงตอนกอด สัมผัสที่น้องพลไม่มีอิดออด แต่ตอบรับด้วยการกอดรัดแน่น ไหนจะตอนจูบ ก็ไม่มีร้องห้าม
ฌอณอมยิ้มและคิดว่าเขาต้องเดินหน้า เขาไม่เข็ดที่เพื่อนด่า มิวายไปดักรอน้อง แอบมองน้อง จนมีวันหนึ่ง ฌอณเห็นน้องพลแวะเข้าร้านน้ำปั่นแถวโรงเรียน จึงเดินตามไปหาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม มองน้องพลที่ไม่มีทีท่าจำฌอณได้
พอฌอณแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนพี่สาว นายพลก็ยกมือไหว้ส่งยิ้มให้ เขารวบรวมความกล้าเตรียมจะบอกแล้วว่าชอบนายพล แต่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ย เพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะก็สะกิดนายพลให้ดูผู้หญิงที่เดินผ่าน
นี่สินะ...คือความเป็นจริงที่ฌอณควรรับรู้
ใช่ ฌอณชอบน้อง แต่ฌอณคงลืมไปว่า แล้วน้องพลล่ะเขามีรสนิยมชอบผู้ชายหรือเปล่า?
เด็กในวัยติดเพื่อน วัยอยากรู้อยากลอง วัยแห่งรักป้อปปี้ เลิฟ เขาก็สมควรได้เรียนรู้มันเอง ฌอณไม่ควรยัดเยียดความรู้สึกแบบนี้ให้
คิดได้ว่าควรปล่อยให้น้องได้เรียนรู้โลกกว้างกว่านี้สักหน่อย ฌอณจึงขอตัวแล้วเดินออกมา แม้จะเสียใจ แต่ถ้าเขารักนายพลจริงก็ควรปล่อยน้องไปให้เจอสิ่งที่เหมาะสมกับน้องพลน่ะถูกแล้ว
หลังจากนั้น ฌอณพยายามตัดใจ จนเวลาผ่านไปหลายปีดีดัก เขาคบผู้ชายมาหลายคนตั้งใจจะจริงจังแต่ไม่ถึงสามเดือนก็เป็นอันต้องเลิกรากันไป
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เวลาได้จูบถึงขั้นมีความสัมพันธ์กัน ฌอณต้องนึกถึงใบหน้าของเด็กน้อยที่ทำหน้ายั่ววันนั้น
ฌอณตัดสินใจไม่คบใครอีก เพราะลึกๆแล้ว เขามีคำตอบให้ตัวเองว่าเขาคงจริงจังกับใครไม่ได้อีกแล้ว
และแล้วก็มาถึงวันหนึ่ง วันที่น้องสาวฌอณร้องไห้หนักกลับมาบ้าน จนฌอณตกใจ แต่ก็พอจะรู้ว่าในวัยเด็กแบบนี้ คงไม้พ้นเรื่องความรัก เขานั่งปลอบใจสักพักจนอึ้ง เมื่อเธอเอ่ยชื่อ "นายพล" พยายามคิดว่าคงชื่อซ้ำ เพราะคงไม่มีชื่อ นายพล ชื่อเดียวในโลกสักหน่อย
ยิ่งชัดเจน เมื่อน้องสาวยื่นโทรศัพท์ที่มีภาพพลอยู่ในเครื่อง หน้าตาน้องพลอาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่สิ่งที่จำขึ้นใจคือ ขี้แมลงวันตรงริมฝีปาก
"พี่ฌอณเอาคืนให้เฌอด้วยนะคะ"
ฌอณพยักหน้ารับไปโดยสมองไม่สนใจคำน้องสาว เขากลับตื่นเต้นและสนแต่เรื่องที่จะได้เจอพลอีกครั้ง
จากการตามจีบนายพลอย่างแนบเนียน ทำให้ฌอณสมหวังจนนายพลคบเขาเป็นแฟน แต่ไม่คิดเลยว่าความรักอันสุข สดชื่นจะมีเวลาแสนสั้นขนาดนี้
เล่าอย่างละเอียดจนจบ นายพลฟังน้ำตาคลอ เขาไม่คิดว่าพี่ฌอณจะรอเขานานนับสิบปี แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าทำไมเขาถึงจำพี่ฌอณไม่ได้เลย พอพี่ฌอณพูดจบ นายพลกลับชกอกคนพี่จนฌอณร้อง
"ทำไม ค...คุณ...เอ่อ พี่ฌอณไม่บอกผมตั้งแต่เจอครั้งแรก ปล่อยมานานแบบนี้ทำไม"
"พี่แค่ต้องทำให้พลเชื่อใจพี่ก่อน เพราะถ้ายังไม่สนิทกัน มาบอกแบบนี้พลจะเชื่อหรือ? ว่าจะมีผู้ชายคนหนึ่ง รอใครสักคนมาเป็นสิบปีขนาดนี้" เม้มปากแน่น นิ่งงัน เขาฟังคำบอกเล่าธรรมดาแต่ซึ้งใจจริงๆ
"ครับ ผมเข้าใจแล้ว"
"ทีนี้เชื่อรึยังว่าพี่รักพลจริงๆ""ไอ้ฌอณ"
"พลอย"
ฌอณชะล่าใจเองที่เดินเข้าห้องน้องเป็นคนสุดท้าย แต่กลับลืมล็อคประตู และไม่คิดว่าดึกขนาดนี้ พลอยจะยังออกมาสำรวจห้องน้องด้วย
"ว่าแล้วเชียว ว่าคนชั่วอย่างแก ต้องไม่เลิกรังควาน ออกไปจากห้องพลนะ" ว่าจบปรี่มาตบหน้าฌอณทุบอก ตีแขนเต็มแรง จนพลร้องห้าม เพราะสงสารพี่ฌอณที่ไม่คิดต่อสู้
"พี่พลอย พอเถอะ...พลเต็มใจ พลจะให้พี่ฌอณอยู่กับพล""ไอ้พล แกควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้..."
"สั่งน้องว่าควรมีอนาคตที่ดี แล้วอยู่กับเรามันไม่ดียังไง พลอย ตอนนี้เรามีทุกอย่างพร้อมดูแลพลแล้วนะ" ฌอณสวนกลับ
"แต่น้องฉันต้องมีแฟนเป็นผู้หญิงสิวะ"
ทั้งนายพลและฌอณต่างชะงัก
มันผิดตรงไหน ถ้าคนเราจะรักกัน ความรักมันบอกเองหรือ? ว่าการคบกันอย่างคู่รักต้องเป็นเพศหญิงกับเพศชายที่คู่กันอย่างเหมาะสมเท่านั้น
ฟากนายพลมองพี่ฌอณจนขอบตาร้อนผ่าว พลสงสารผู้ชายคนนี้ที่เอาแต่ยืนให้พี่สาวเขาทำร้ายและด่าโดยไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น
ในขณะที่ทั้งสองต่างพูดไม่ออก พลอยควักโทรศัพท์กดโทรหาแม่
"ฮัลโหล แม่นอนรึยัง?"
"พลอยแค่จะถามว่าแม่จำฌอณได้ไหม? ที่มันเคยจะข่มขืนไอ้พลน่ะ" พอแม่ตอบมาว่าจำได้ พลอยยิ้มร้าย ก่อนเอ่ย
"มันมา..." นายพลแย่งโทรศัพท์พี่สาวมาตัดสาย เมื่อสมองดันนึกไปถึงช่วงบ่ายที่พี่พลอยบอก เขากลัวแม่เขาจะอาการหนัก
"ทำไมพี่พลอยแม่-งใจร้ายแบบนี้วะ พี่ไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยว่ะ" ฌอณยืนมองสองพี่น้องทะเลาะกัน เพียงเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ฌอณจึงต้องลากลับ
"โอเค เราจะกลับแล้ว พลอย"
"แกต้องเลิกติดต่อกับพล"
"เราทำไม่ได้หรอก เราแค่กลับไปให้พลอยใจเย็นลงก่อน""ไอ้ฌอณ" ฌอณไม่สนใจพลอยแล้ว เขาหันไปหานายพล ยื่นมือแตะแก้มเด็กหนุ่ม ก่อนจะรั้งกายเข้ามาหากัน และกระซิบบอก
"รอพี่ก่อนนะ" โดนผลักและแยกออกจากกัน พลอยโมโหจัดที่ฌอณยังคิดกล้าท้าทาย กอดน้องชายต่อหน้าพลอยเช่นนี้
เพี้ยะ!
มือเล็กฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อสุดแรง
"ไปตายซะ ไอ้ฌอณ" ฌอณฝืนยิ้ม ไม่ตอบพลันเหลือบมองคนรักด้วยสายตาละห้อย และเดินจากไป
พออยู่บนรถคนเดียวไม่มีใคร น้ำตาลูกผู้ชายก็รินไหลออกมา
ทำไม การจะรักใครสักคน ถึงมีอุปสรรคมากมายมาขวางกั้นกันถึงเพียงนี้
เพียงคิดว่าต้องห่างจากนายพลไปอีก ฌอณรู้สึกกลัวและใจหายอย่างบอกไม่ถูก
จากบ้านพลอยมาถึงบ้านของฌอณ เจ้าตัวเครียดมาตลอดทาง เข้าบ้านได้ก็กะว่าจะขึ้นไปพักผ่อนแต่เจอะน้องสาวที่เดินลงมายังห้องครัวพอดี
"พี่ฌอณเป็นอะไร ทำไมหน้าดูไม่ดีเลย"
"เปล่าครับ""อ่อ...แล้วเรื่องพี่พลล่ะคะ เป็นไงบ้างอะ ได้ข่าวบ้างไหม? สงสัยตรอมใจตายไปแล้วมั้ง? หึๆ สมน้ำหน้า"
"เฌอ ไม่ควรซ้ำเติมพลนะ""ทำไมล่ะ ก็สมควรแล้วนี่ คนแบบนั้น""เฌอ! หยุดว่าเดี๋ยวนี้!...พลเป็นแฟนพี่นะ" เผลอเสียงดังใส่น้องสาวจนเฌอสะดุ้ง จนกระทั่ง...
เคร้ง!
แก้วที่น้องสาวถืออยู่ในมือหล่นโดยไม่รู้ตัว
"พี่ฌอณว่าอะไรนะ""พี่ไม่อยากเก็บมันอีกต่อไปแล้ว วันใดวันหนึ่ง เฌอต้องรู้""พี่หักหลังเฌอหรอ? เฌอให้พี่แก้แค้นนะ แต่ทำไมพี่ฌอณทำแบบนี้ พี่เลิกยุ่งกับพี่พลนะ" ฌอณเดินไปใกล้ๆน้องสาวพลางลูบเรือนผม
"พี่ขอโทษนะครับ หนูน้อยของพี่ แต่พี่...รัก"
"เฌอไม่ฟัง พี่ฌอณไม่รักเฌอไปให้พ้นเลย"
น้องสาวงอนวิ่งขึ้นห้องหายไป หลงเหลือเพียงรอยยิ้มเยาะของตัวเอง เจอใครก็โดนไล่ตะเพิดราวกับเขาเป็นหมาขี้เรื้อนที่ใครๆต่างรังเกียจ
เครียดจนต้องหาที่ระบาย ฌอณตัดสินใจโทรหาธรรม์ เพื่อหาเพื่อนนั่งคุย ปรับทุกข์ จึงนัดเจอที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
ผ่านไปสักพัก ธรรม์มาถึงโดยที่ฌอณนั่งรอก่อนหน้า ธรรม์พาเมธธ์มาขอโทษด้วย แต่เวลานี้ ฌอณไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของตัวเอง ลำพังแค่เรื่องน้องพล ฌอณก็ปวดหัวทรมานแทบบ้า
มีคนรักแต่โดนครอบครัวกีดกัน ถ้าน้องพลไม่รักเขา จะยังทำใจง่ายกว่า
กรอกเหล้าเข้าปาก ธรรม์และเมธธ์ต่างเป็นห่วงเพื่อนที่ฌอณไม่วางแก้วเลย พอพร่องลงไม่ทันไร ฌอณก็รินแล้วรินอีกจนเพื่อนๆทั้งสองชักหวั่นใจ
ธรรม์เป็นห่วงฌอณ เลยเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ตั้งใจบังคับฌอณกรายๆว่าให้กลับบ้าน
เดินมาถึงหน้าร้าน ธรรม์อาสาไปส่ง แต่ฌอณกลับส่ายหน้าและเดินมึนเมาข้ามถนนเพื่อขึ้นแท็กซี่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่ฟังคำเพื่อนสักนิด
บ่นความดื้อดึงของเพื่อนให้เมธธ์ฟัง แต่ในระหว่างที่ฌอณข้ามถนนนั้น...
เอี๊ยดดดด!
โครม!
"ไอ้ฌอณณณณ...."****1.2****
จะสังเกตได้ว่าตอนเดินเรื่องทำไมฌอณถึงแตะเนื้อต้องตัว พยายามสัมผัสน้องที่มีโอกาส เพราะเขาโหยหาและต้องการนายพลมานานนั่นเอง (ก็บอกแล้ว ว่าฌอณข่มใจอยู่ ถ้าทำได้ ฌอณคงกระชากเสื้อขาดตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว) เหอะๆ
part หน้าก็จบบริบูรณ์..มาเกาะขอบไปด้วยกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ... 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
