Special Halloween: วันปล่อยผี
“ซาหวักลีเพี่ยนๆ” เสียงตะโกนโหวกเหวกพร้อมกับร่างสูงของสมชาติเดินเข้ามาใต้ตึกของคณะศิลปกรรมศาสตร์
“หนวกหูไอ้สมชาติ!” เสียงหงุดหงิดจากเพื่อนสนิทไม่ได้ทำให้สมชาติหยุดแหกปากแต่อย่างใด ยิ่งเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นไปอีก
“อะไร แค่นี่ทำมาเก้วกาดนะคนเรา” สมชาติทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่มีเพื่อนนั่งหน้าสลอนกันเต็มไปหมด แน่นอนว่าอยู่ห่างจากรัศมีของไอ้เพื่อนพระ
“สัด” เนี่ยคนเรา...ชอบหัวร้อนอยู่เรื่อย สงสัยต้องหานมเย็นๆมาคลายร้อนสักหน่อย
แต่ว่าบ่นไม่ทันขาดคำนมจืดเย็นๆก็มาเสิร์ฟถึงที่ ไอ้คนเกรี้ยวกราดบางคนถึงกับหน้าบานเป็นจานข้าวหมาอีกแล้ว แม่งเวลาอยู่กับเพื่อนนี่แทบจะแดกหัวแต่พอเมียมาแม่งแทบจะแดกน้องหนูเขาไปทั้งตัว
“พระเอกกกก ทำไมทำหน้าบูดเป็นก้นเลยอะ” เสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับร่างเล็กขาวโอโม่ของน้องหนูนมจืดผู้สดใสเหมือนแดกพระอาทิตย์ก็เดินหย่อนก้นที่ข้างๆไอ้พระเรียบร้อย
พระเอกคนเดิมเพิ่มเติมคือความหล่อที่เพิ่มขึ้นทุกวันขมวดคิ้วมุ่น เริ่มหัวคิ้วกระตุกหงึกๆเพราะอาจจะเจอประโยคประหลาดๆของไอ้มินเนี่ยนอีกก็เป็นได้
“ก้นอะไรของมึงวะ” แม่งเริ่มปวดประสาทอีกแล้ว
คนตัวเล็กยิ้มแป้น “ก็คำว่าตูดมันไม่เพราะ เราเลยบอกว่าหน้าบูดเป็นก้นแทน คิกๆ”
โอ้โห ฉิบหาย! ไอ้คุณชายพูดเพราะ เอาที่มึงสบายใจเลยเว้ย
“เออ” ถึงจะดูหงุดหงิดแต่เชื่อเถอะ ไอ้พระมันดีใจจนระริกระรี้จะตาย มีเมียมานั่งเล่นด้วย
นมจืดหันซ้านหันขวา ยิ้มให้คนนู่นที คุยกับคนนี้ที นัยน์ตากลมโตแทบปะทะร่องรอยสีแดงเข้มบนคอของสมชาติเข้าพอดี
“สมชาติๆ คอไปโดนอะไรมาอะ ยุงกัดเหรอ?”
คนถูกทักถึงกับตะปบคอตัวเองหมับ สายตาทุกคู่หันขวับไปมองสมชาติกันหมด ร่างสูงโย่งกระสับกระส่ายไปมา นัยน์ตาล่อกแล่กเหมือนเพิ่งไปปล้นธนาคารมาแล้วลืมไปมอบตัวกับตำรวจ
“ช...ใช่จ้า” ตอบแบบไม่เต็มเสียง ไอ้พวกเพื่อนเหี้ยๆก็เอาแต่ส่งสายตาวิบวับจนอยากจะสาดพริกใส่
...ตอแหล!!
แต่มีคนหนึ่งที่ยังเชื่ออย่างหมดหัวใจ
“ฮื้อ เอาแซมบัคไหม? เราพกมานะ” คนตัวเล็กคุ้ยกระเป๋าย่ามจนเจอกระปุกเล็กสีเขียว ยื่นให้สมชาติที่นั่งน้ำตาไหลพราก
ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจดีที่น้องหนูยังเชื่อใจพี่สมชาติเสมอมา แต่ไอ้เพื่อนเหี้ยๆคนอื่นๆนี่ถึงกับขำก๊ากออกมาอย่างไร้มารยาทโดยเฉพาะไอ้พระ
“มึงเชื่อมันเหรอวะ?” พระเอกกระพริบตาปริบๆ แม่งไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยมันยังคงโง่หรือบ้าเหมือนเดิมอยู่ไหม
“อื้อ แล้วทำไมสมชาติต้องโกหกด้วยอะ แค่ยุงกัดเอง” โอเค...มันยังโง่และบ้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
บอกกูทีว่ามันจะเรียนจบแล้ว...อยากให้กลับไปซ้ำอนุบาลไหมอีกรอบเลย
“เฮ้ย! กูมีความคิดดีๆ” อยู่ไอ้สมชาติก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ และแน่นอนว่ามีคนสนใจมันไหม? อ้อ...เปล่าเลย...แต่ละ
คนก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง “เฮ้ยยยย ฟังกูหน่อยเถอะ สมชาติขอร้องงงง”
“อื้มมม ฟังอยู่น้าสมชาติ” มีผู้ฟังที่ดีแค่คนเดียวเท่านั้น น้องหนูยิ้มแป้นดันแว่นขึ้นดั้ง ทำท่าสนอกสนใจมากเป็นที่สุด
ฮืออออ พี่สมชาติรักน้องหนูฝุดๆ
“พี่สมชาติจะจัดปาร์ตี้วันฮาโลวีน”
นมจืดตาโตอย่างสนอกสนใจ เงี่ยหูฟังสมชาติฝอยน้ำลายแตกฟองอย่างตั้งใจ แล้วก็หันไปสะกิดคุณฮีโร่ตัวโตให้หันมาฟังด้วยกัน
“ฮื้อ พระเอก...เราอยากร่วมปาร์ตี้ของสมชาติ น่าสนุกมาก”
“ปัญญาอ่อน” ร่างสูงใหญ่แสยะปาก ไม่รู้ว่าไอ้สมชาติมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา “ประเทศไทยมีฮาโลวีนที่ไหน”
“ก็กูจะจัด มึงจะทำไม” บ๊ะ…มือไม่พาย ตีนก็ราน้ำอีกนะไอ้พระ “นี่ๆน้องหนู เดี๋ยวพี่สมชาติจะจัดเป็นธีมนะ ต้องแต่งตัวให้เขากับ
เทศกาลนะ อย่าลืม”
นมจืดยิ้มกว้างพยักหน้าหงึกหงัก และ...ที่แน่ๆคือไอ้พระที่บอกว่าไม่ร่วมๆมันจะปฏิเสธไหม? ปฏิเสธสิรออะไร
แต่...พอเจอพลังมินเนี่ยนแอคแท็กเข้าไป ไอ้พระก็ไอ้พระเถอะ ศิโรราบกราบบูชาเป็นทาสเมีย
หึ ไม่แน่จริงนี่หว่า…
...คืนวันที่ 31 ตุลาคม…
ค่ายมวยจตุรเทพถูกเนรมิตให้เป็นงานปาร์ตี้ฮาโลวีนย่อมๆ สมชาติถึงกับแจ้นไปขอป๋าเจ้าของค่ายมาเรียบร้อย แน่นอนว่าป๋าอนุญาตแต่ว่ากว่าจะได้จัดเขาต้องเสียค่าเช่าที่ไปมากโข
แม่ง! สะโพรกครากไปหลายวัน
ทั้งที่ป๋าไม่เก็บค่าที่แต่สมชาติโดนเจ้าที่มาไล่เก็บหนี้ เจ้าหนี้ตัวโตหน้าโฉดเหี้ยเลยด้วย ไม่คุ้มฉิบหาย
เด็กๆในค่ายก็สนุกครึกครื้นไปด้วย บางคนก็สรรหาชุดมาแต่งมีทั้งผีตานี ผีกระหัง ผีปอบและสารพัด แต่เอาตามตรงนะพวกแม่ง
ไม่แต่งก็เหมือนผีอยู่แล้วล่ะ
พายัพใจดีสั่งพิซซ่าชุดใหญ่หลายสิบชุดมาเลี้ยง ลาภปากฉิบหาย
“มึ๊งงงงงงง จะไปไหนนนนนนน๊” เป็นเรื่องปกติที่จะได้ยินเสียงแหลมๆของใครบางคนจากในบ้านหลังค่ายมวย
“เลิกตามติดกูเป็นขี้ปลาทองได้แล้ว” เสียงทุ้มติดแหบเอ่ยอย่างหงุดหงิด มีคนบ้ามาเดินพันแข็งพันขาแล้วอยากจะเตะโด่งไปดาว
อังคาร
“มึงก็หยุดเส่ะ กูอุตส่าห์ไปหาชุดมาให้มึง มึงรู้มั้ยว่าไซส์มึงหายากขนาดไหนอะ” สมชาติเดินลากชุดที่ว่าตามต้อยๆ
นัยน์ตาคมกริบตวัดกลับมามองอย่างกินเลือดกินเนื้อ ขี้นิ้วไปที่ชุดที่มันถือมาให้
“ไอ้เหี้ย มึงจะให้กูใส่ชุดเหี้ยนี่ในงานปาร์ตี้ผีเข้าผีออกของมึงหรือไงวะ?!!” แม่ง บีบคอมันตายห่าแล้วโบกปูนทับได้มั้ยวะ???
“มันไม่ใช่ชุดเหี้ยยยยยย” สมชาติเถียงขาดใจ “มึงดูไม่ออกเหรอไงวะ”
“...”
“มันคือชุดทีเร็กส์อะมึงงงงงง”
“เออ!! จะเหี้ยจะทีเร็กส์กูก็ไม่ใส่”
และแน่นอนว่าพายัพไม่เคยยอมสมชาติ คนหน้าโหดมานั่งหน้าบึ้งจิบเบียร์เย็นๆให้หายหงุดหงิด ปล่อยให้ไอ้ผีบ้าห้าสิบตังค์มัน
แต่งหน้าศพๆของตัวเองต่อไป เขาเห็นแล้วทนแทบไม่ได้ ไม่รู้มันบ้าแต่งตัวอะไรของมัน
“เฮียๆ พวกเพื่อนพี่สมชาติมาแล้ว”
พายัพพยักหน้าพลางบอกให้พวกเด็กไปเปิดประตูจะได้ถอยรถเข้ามาจอดให้เรียบร้อย แล้วให้เตรียมที่ทางให้แขกเข้ามานั่ง
ไม่นานร่างสูงใหญ่กับร่างเล็กตัวคนละโยชน์ก็เดินเข้ามาข้างใน นมจืดเริ่มไม่ค่อยมั่นใจเพราะว่าคนอยู่เยอะ พยายามเดินหลบหลังกว้างของพระเอก นัยน์ตากลมโตมองผ้าคลุมสีดำสนิทมันเหมาะกับพระเอกมาก
ตอนแรกพระเอกไม่ยอมแต่งอะไรเลยแต่นมจืดก็ไปอ้อนจนเจ้าตัวยอมแต่งแม้จะแค่เอาผ้าคลุมสีดำมาใส่ก็ตาม พระเอกบอกว่าตัว
เองเป็นท่านแด๊กคิวร่า
ส่วนนมจืดนั้น…
“โอ้โห พี่น้องหนูทำไมหน้าขาวขนาดนั้นอะ” เสียงของเด็กในค่ายมวยที่เคยเจอตอนมาหาสมชาติทักนมจืด “คอสเป็นผีน้อยแคส
เปอร์เหรอพี่”
คนตัวเล็กส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก ส่งสายตาให้คนพูดมองชุดที่นมจืดแต่งมาด้วย! เสื้อสีเหลืองอ๋อยกับชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินขาสามส่วน มันเหมือนผีน้อยแคสเปอร์ตรงไหนอะ
“ไม่ใช่น้า แต่งเป็นผีมินเนี่ยนต่างหาก” ก็พระเอกอะบอกว่าให้ทาแป้งด้วยจะได้สมจริงแล้วก็เอาแป้งเด็กมาละเลงบนหน้านมจืดจนกลายเป็นแบบนี้อะ
นมจืดหน้างอเมื่อพระเอกมาถึงก็ปรี่เข้าไปนั่งกับพายัพที่ยื่นกระป๋องเบียร์ให้ ร่างเล็กเบะปากก่อนจะเดินไปนั่งข้าง
“ไม่รอเราเลย” เสียงง้องแง้งพูดกับคนที่ซัดเบียร์อึกๆ
“ไอ้พายัพ มีนมจืดมั้ย?” พระเอกไม่ตอบแต่กลับไปถามเจ้าของบ้านแทน
ร่างสูงใหญ่ของนักมวยหนุ่มพยักหน้าแล้วชี้ไปที่ถังแช่เบียร์ พระเอกเดินไปดู ข้างในมีกล่องนมแช่อยู่สามกล่อง เขาเอาออกมา
แล้วเจาะหลอดเรียบร้อย
“เอ้า หน้างอเป็นผีคอหักแล้ว” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
นมจืดย่นจมูกใส่แต่ก็ยอมรับนมมาดูด พระเอกหยิบพิซซ่ามาให้ด้วยหนึ่งชิ้น แต่ชิ้นใหญ่มาก
“เราขอชิ้นเล็กๆ”
“แดกเข้าไป ไม่หมดจะจับยัด” เนี่ยยยย โหดอีกแล้ว
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถัดมาพระรองกับศัตรูพ่ายและป้อมปราบก็มาสมทบ ทั้งสามคนไม่ได้แต่งตามธีมใดๆทั้งสิ้น ถ้าสมชาติเจ้าของต้น
ความคิดมาเห็นต้องร้องไห้แน่ๆเลย
“พ่าย ปราบ”
เจ้าของชื่อทั้งสองมองใบหน้าขาววอกของเพื่อนแล้วอยากจะขำก็อยากอยากจะเอ็นดูก็อยาก ได้แต่ทำหน้าพิลึกๆพร้อมกับกลั้น
ขำ เพื่อนเขามันเหมือนมินเนี่ยนชุบแป้งทอดฉิบหาย
“ไง...” พระรองตบบ่าพี่ชายหนักก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ พยักหน้าขอบคุณพายัพที่ไถกระป๋องเบียร์อีกกระป๋องมาให้
“เออ”
พระรองเปิดกระป๋องซดอึกๆ ก่อนที่จะมีมือดีมาโฉบกระป๋องเขาไปทั้งที่ยังไม่ทันวางลงบนโต๊ะ ศัตรูพ่ายคว้าไปดื่มอึกต่อ เจ้า
ตัวยืนพิงคนเด็กกว่าอย่างลืมตัว สะกิดอีกฝ่ายยิกๆ
“อยากกินพิซซ่า” ร่างสูงยิ้มบางๆ มือก็เอื้อมไปหยิบพิซซ่ามาให้ คนตัวขาวคว้าไปกัดตำโตก่อนที่จะเลื่อนไปที่ตรงหน้าพระรอง
“แดกมั้ย?” เหมือนเจ้าตัวจะลืมตัวนะ คนมองเต็มเลย พระรองก็ได้ลอบยิ้ม ไม่เอ่ยแซวอะไรไม่งั้นเดี๋ยวคนขี้เขินจะหงุดหงิดเขาอีก
กินจนพิซซ่าหมดไปหลายกล่องแล้วไอ้สมชาติเพิ่งจะลงมา เสียงแม่งมาก่อนตัวอีก
“เหี้ยยยย หน้าเกือบแหก” เสียงร้องโวยวายทำเอาคนฟังแต่ละคนส่ายหน้า
ยิ่งเจ้าของบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ก็ลุกเดินไปดู
!!!!
พายัพคิดว่าเขาไม่ใช่คนขวัญอ่อนอะไรเลย ระหว่างเห็นผีกับเห็นเขาเด็กอาจจะกลัวอันหลังก็ได้ แต่ในชีวิตเขาก็คิดว่าไม่เคยเห็นอะไรที่น่าสะพรึงเท่านี้มาก่อน…
ร่างสูงโย่งในชุดกระโปรงยาวสีดำสนิทมีรอยขาดๆทั่วตัว เห็นบ็อกเซอร์สีแดงเถือกแสบตาแว่บๆ รองเท้าส้นสูง ใบหน้าขาวถูกทาด้วยดินสอพองจนเหมือนเอาปูนมาฉาบ ริมฝีปากแดงเถือกเหมือนเอาปากไปจุ่มเลือดหมู
มันยืนฉีกยิ้มกว้าง...วาดมือมาในอากาศเหมือนจะทำตัวเป็นเจ้าหญิงให้เขาจับจูง ซึ่งพายัพก็แบมือออกมา สมชาติยิ้มกว้าง
ฮี่ๆๆๆ มีหลัวดีชีวิตแฮปปรี้มั่กๆ
“แว๊กกกกก” แต่แม่งที่ไหนได้ ไอ้หลัวเวรมันไม่ได้จับมือเขาด้วย สมชาติเลยก้าวพลาดล่วงลงไปกองกับพื้นเพราะสะดุดรองเท้า
“กร๊ากกกกกกก” เสียงหัวเราะของไอ้พระดังเสียดแก้วหู
ร่างสูงโย่งกระฟัดกระเฟียด ตีขาแกร่งของพายัพแรงๆ
“ทำไมไม่รับกูอะ ไอ้เวร” กระดูกกระเดี้ยวพี่สมชาติร้าวหมด
นัยน์ตาคมมองแบบโนคอมเมนต์ “มึงแต่งบ้าอะไรของมึง”
คนหน้าผีกระเด้งมายืนยิ้มก่อนจะหัวเราะลั่นค่าย เดินนวยนาดมาจนถึงกลางงานท่ามกลางเสียงผิวปากอย่างชอบใจของหลายคน
“วิ้ววววว”
“แต่งเป็นอะไรเนี่ยพี่ชาติ”
“ทุ่มทุนสร้างมากพี่”
สมชาติสะบัดชายกระโปรงพรึบพรับ
“โอ้โห สมชาติสวยจัง” เสียงเล็กๆทะลุกลางปล้องขึ้นมา
ไอ้เหี้ยยยยย ไอ้เตี้ยมันใช้สมองส่วนไหนคิดว่าไอ้สมชาติมันสวย
“น้องหนูวววววว” สมชาติปริ่มน้ำตาไหล
“สมชาติแต่งเป็นผีแม่ชีเหรอ?” นมจืดเห็นในโฆษณาพอดีเลย
“จุ๊ๆๆ ไม่ใช่” สมชาติส่ายหน้า
“งั้นมึงเป็นเหี้ยอะไร?”
“ผีแม่หม้ายผัวตายจย้าาาาาาาาาาา”
.
.
.
“แม่หม้าย?” เสียงเย็นๆจากข้างหลังทำให้คนแต่งเป็นผียังขนลุก เหมือนสมชาติพูดอะไรผิดเหรอ? “ผัวตายด้วย?”
“ช...ชั่ย...แม่หม้ายผัวตาย” คอนเซ็ปนี้คิดนานมากๆ
“ผัวมึงตายแล้ว?”
เง้ออออ
“ยั...ยังไม่ตายจ้า...”
“เออ ผัวมึงยังไม่ตาย แต่มึงนี่แหละจะตายก่อน!”
“กรี๊ดดดด พี่จ๋า อย่า...ทำหนูวววววววว”
.
.
.
อาเมนสมชาติ…
คราวนี้ได้เป็นผีเฝ้าหลุมของจริง…
อาร์.ไอ.พี.
- END -
สวัสดีค่า
วันนี้อาโปเอาตอนพิเศ๊ษพิเศษมาลงให้อ่านกันนะคะ เนื่องด้วยในช่วงวันฮาโลวีนเลยอยากส่งต่อความสุขให้นักอ่านทุกท่านเลยค่า
รวมถึงแทนคำขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เอ็นดูน้องนม รับน้องกลับบ้านไปนอนกอดกันนะคะ อาโปและเด็กในสังกัดคงไม่ได้มีวันนี้ถ้าขาดกำลังใจจากทุกท่าน อาโปขอยคุณทุกท่านที่อุดหนุนและเป็นกำลังใจกันมาตลอดนะคะ
หวังว่าน้องนมและผองเพื่อนจะอยู่ในความทรงจำของทุกท่านต่อไปนะคะ วันไหนเบื่อเครียด ขอให้นึกถึงน้องนมคนเด๋อนะคะ ให้น้องเป็นตัวปัดเป่าทุกอย่างออกไป มีแต่ความสุขเข้ามานะคะ
ขอบคุณจากใจค่ะ
อาโป....
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345565 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก