บทที่ 19: นมจืดกับแมงจุ๊ดจิ๊ดในหัว [50%]
คนตัวเล็กนั่งสั่นระริกอยู่บนรถแท็กซี่ แขนเล็กกอดตัวเองแน่น นัยน์ตากลมโตคลอเไปด้วยน้ำใสๆ
คนขับแท็กซี่ถึงกับต้องถามว่าโอเคไหม ไปโรงพยาบาลไหม
นมจืดได้แต่ส่ายหน้า ยืนกรานว่าจะกลับบ้านตามที่ได้บอกไว้ตั้งแต่แรก
ความร้อนผ่าวยังคงติดตราอยู่ที่ริมฝีปากไม่ไปไหน มือเล็กเผลอลูบไล้ปากตัวเองช้าๆ ความรู้สึกมันยังติดอยู่
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไร จนรถแท็กซี่มาถึงหน้าปากซอยบ้านจนได้ คนขับยังเห็นร่างเล็กของผู้โดยสารด้านหลังยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง มองดีๆก็ไม่ได้หลับเเพราะตายังเปิดอยู่แต่ว่าเจ้าตัวเหมือนคนไร้วิญญาณ ตาลอยไร้แววโดยสิ้นเชิง
“น้อง...น้องๆ”
“อ๊ะ” นมจืดสะดุ้งจากภวังค์ หันซ้ายหันขวา
“ใช่ซอยนี้หรือเปล่า?”
ผู้โดยสารพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ”
พอจ่ายเงินเสร็จ นมจืดก็มายืนที่หน้าบ้าน แต่เหมือนขาเล็กจะก้าวไม่ค่อยออก หน้าผากเหม่งโขกลงเบาๆที่หน้าประตูรั้ว ยืนนิ่งๆ
นมจืดก็ไม่รู้ว่า...ตัวเองเป็นอะไร...เหมือนกัน
มันสับสน งงงวย แปลกประหลาด ผสมปนเปกันไม่หมด
นมจืดไม่เข้าใจ…
...ไม่เข้าใจ…
...ไม่เข้าใจว่า…
พระเอกกินปากนมจืดทำไมกัน?
พระเอกเลียปากนมจืดด้วย…
มันคือ…จูบ?
พระเอกจูบนมจืดใช่ไหม?
นมจืดตีหัวตัวเองตุบๆ ขยี้ผมจนฟูฟ่อง
นมจืดเข้าบ้านมา ทักทายคุณพ่อคุณแม่แล้วก็ขอตัวขึ้นห้องนอนเลย ไม่ได้อยู่คุยด้วยอย่างที่เคย
คุณพ่อคุณแม่ดูแปลกใจแต่ว่านมจืดไม่รู้จะพูดหรืออธิบายยังไงดี คนตัวเล็กเดินเตาะเตะขึ้นมาบนห้องนอน วางกระเป๋นย่ามไว้บนเก้าอี้ นมจืดไม่ได้เปิดไฟในห้อง อาศัยความคุ้นเคยและแสงสีเขียวอ่อนที่เรืองแสงออกมาจากสติ๊กเกอร์ดวงดาวบนเพดานห้อง
ก่อนที่ร่างเล็กจะทิ้งตัวลงบนเตียง นัยน์ตากลมโตกระพริบปริบๆ เหม่อมองเพดานห้องนอน มองดวงดาวและจักรวาลกาแลกซี่เรืองแสงได้เวลาปิดไฟนอนที่ล้อมรอบดวงดาวเรืองแสง
นมจืดหลับตาลง อยู่ๆในใจก็นึกถึงใบหน้าคมเข้มที่กำลังก้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น จนรู็สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากหยุ่นนุ่มที่ประทับแนบแน่น เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปในกลุ่มกาแลกซี่ท่ามกลางความมืดมิดแต่ว่าก็มีแสงเจิดจ้าของเหล่าดวงดาวเล็กๆหลายล้านดวงส่องประกายอยู่
ถ้าถามนมจืดว่ารู้สึกอย่างไร…
...ตกใจ…ล่ะมั้ง?
อืม...นมจืดแค่รู้สึกตกใจเฉยๆ…
แต่...ไม่ได้รังเกียจหรืออะไรเลย
...กลับกัน…
มันทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนดูดเข้าไปในหลุมดำ มันวูบวาบ และแปลกใหม่ อธิบายไม่ถูกเลย
นมจืดไม่รู้ว่าถ้าครั้งหน้าเจอหน้าพระเอก ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง นมจืดไม่รู้จริงๆ ในหัวยังนึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำ...ว่าจะต้องยิ้ม...ทำหน้างอแงหรือว่า...ทำหน้าไม่รู้เรื่องไม่รู้ไม่ชี้ดี
อีกอย่างหนึ่งคือนมจืดรู้สึกผิดมากที่จะทำให้พระเอกล้มแถมยังทิ้งพระเอกกองไว้ตรงนั้นแล้วหนีขึ้นแท็กซี่มาเลย ตอนนั้นมันทั้งตกใจและสับสน
นมจืดอยากจะขอโทษพระเอกจัง
...เราไม่ได้ตั้งใจนะ เราขอโทษ…
ฮื้อๆๆ
ช่วยนมจืดด้วย ปวดตามากๆเลยอะ
เมื่อวานกว่านมจืดจะนอนหลับลงนะปาเข้าไปตั้งตีหนึ่ง ปกตินมจืดสี่ทุ่มกว่าๆก็หลับแล้ว แต่เมื่อวานกว่าจะถึงบ้านก็เกือบห้าทุ่ม กว่าจะรู้สึกตัวว่าต้องไปอาบน้ำก็ค่อนคืนพอดี
นัยน์ตากลมโตวันนี้ไม่สดใสเอาเสียเลย ทั้งบวมแดง ทั้งช้ำ ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลยด้วย จนต้องเอาผ้าชุบน้ำเย็นๆมาแปะที่ตาถึงจะค่อยยังชั่ว
นมจืดมาถึงมหาวิทยาลัยด้วยความมึนงง วันนี้เขามาลงหน้าคณะตััวเองเลยไม่ได้แวะไปร้านสะดวกซื้อเหมือนเคยเพราะว่าเขาซื้อนมมาจากแถวบ้านแล้ว
ไม่รู้สิ...เขาไม่กล้าเดินผ่านคณะเพื่อนบ้านเหมือนอย่างเคย นมจืดกลัว...กลัวจะที่เผชิญหน้ากับพระเอก รู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะเจอยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ในใจอยากจะขอโทษแต่ก็ไม่กล้าจริงๆ นมจืดคนขี้ขลาด
แปดโมงกว่าๆเพื่อนสนิททั้งสองคนถึงจะมาคณะจนได้
“เป็นอะไรวะเนี่ยไอ้นม” ป้อมปราบขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนตัวเล็กที่ตาปูดบวมและแดงเหมือนคนนอนไม่พอ “นอนดึก?”
นมจืดสะดุ้งเล็กน้อย “อ้อ อื้ม เรานอน...ดึก” นัยน์ตากลมโตไม่ยอมสบตาเพื่อนเหมือนเคย แถมยังเฉไฉ
ศัตรูพ่ายถอกหลังเพื่อนอีกคนแล้วพยักเพยิดให้จับตานมจืดเอาไว้เพราะเขากำลังรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่า
“แน่ใจว่าไม่มีอะไรบอกพวกกู” ไม่ได้อยากทำตัวเจ้ากี้เจ้าการหรือว่าทำตัวเป็นผู้ปกครอง แต่ว่าพวกเขาก็ทิ้งเพื่อนตัวเล็กไม่ได้จริงๆ มันเป็นที่โกหกไม่เก่งเอาเสียเลยไอ้นมเอ๋ย…
“อ...อื้ม...” นมจืดพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง
แน่นอนว่าถ้าเรื่องเมื่อวานไป ปราบกับพ่ายต้องไปหาพระเอกแน่นอน เผลอๆอาจจะทะเลาะกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่นมจืดรู้คือ...เขาไม่อยากให้ทั้งสองฝ่ายต้องมาทะเลาะกันเอง
ฝั่งหนึ่งก็...เพื่อน...อีกฝั่งก็...อืม...เพื่อนเหมือนกัน
เป็นคนสำคัญของนมจืดทั้งคู่เลย
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายพยักหน้าเหมือนจะยอมรับแต่ลอบมองตากันเองแล้วเก็บงำความสงสัยต่างๆไว้ในใจ
ในเมื่อเพื่อนยังไม่บอกพวกเขาก็ยังจะไม่ถาม...แต่...ยิ่งปล่อยไว้นานๆ
ไอ้ฉิบหาย!
ต่อมเผือกกระตุกรัวเลยเว้ย!
บอกตรงๆเลยว่านมจืดเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรเลย จนปราบกับพ่ายต้องมาช่วยจดเลคเชอร์ใหญ่ ทั้งที่ปกตินมจืดจะตั้งใจจดมาก
นมจืดรู้สึกในหัวเล็กๆของตัวเองมันมีแมงจุ๊ดจิ๊ดเต็มหัวไปหมด เขาได้ยินแต่เสียงจิ๊ดๆในหัวมันตีกันจนเขาสับสันไปหมด
ฮื้ออออออ หยุดจุ๊ดจิ๊ดกันในหัวนมจืดน้าาา นมจืดปวดหัว แงงงงงงง
คนตัวเล็กเม้มปากแน่น เดินเตาะแตะก้มหน้าก้มตาจนเพื่อนเป็นห่วงมากว่าจะเดินตกบันไดหน้าแหกไปซะก่อน
พอเดินลงมาถึงด้านล่าง คนในคณะก็เริ่มพลุ่กพล่านเพราะเป็นเวลาพักเที่ยง แต่ว่านัยน์ตากลมโตกลับเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
นมจืดเห็นร่างสูงใหญ่ยักษ์เด่นออกมาจากบรรดาผู้คนแถวนั้น ร่างเล็กชะงักค้างขาไม่ยอมเดินต่อ มือของเขาเย็นเฉียบ
ร่างสูงของเพื่อนสนิททั้งสองคนมองไอ้เด็กปีสองคณะเพื่อนบ้านที่มายืนรออยู่แถวใต้ตึกคณะแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว
ปฏิกิริยาของทั้งสองคนโคตรแปลก ปกติไอ้นมจืดมันจะต้องยิ้มร่าตาหยีโบกไม้โบกมือทักทายไอ้บ้านั่น แต่ว่าวันนี้เพื่อนตัวเล็กกลับแปลกไปเพราะนมจืดทำท่าตกใจกับสิ่งที่เห็น
เหมือนเจ้าตัวกำลังกลัว...
“เตี้ย...” เสียงทุ้มเข้มเรียกนมจืดแผ่วเบา
พระเอกมองร่างเล็กที่ชะงักไม่ยอมเข้ามาทักทายเหมือนเคย ร่างสูงใหญ่ชาทั้งแทบเมื่อเห็นนัยน์ตากลมโตหลังแว่นที่เคยสดใสวันนี้กลับสั่นระริก
...มึงกลัวกูเหรอ?...
“ไอ้แคระ”
นมจืดสะดุ้ง สติที่หลุดลอยกลับเข้าร่าง นัยน์ตากลมโตเห็นพระเอกเดินก้าวเข้ามา แต่เหมือนมันเป็นแม่เหล็กขั้วเหมือนกันเพราะว่านมจืดเริ่มก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
“งื้อ...” นมจืดส่งเสียงแผ่วๆในลำคอ
ไม่รู้ว่าทำไมพอเจอหน้าพระเอกจริงๆนมจืดกลับไม่กล้ามองหน้า ในหัวมีแมงจุ๊ดจิ๊ดบอกให้สมองเอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานตลอดเวลา
ริมฝีปากร้อน ลิ้นหยุ่นๆที่ไล้ไปรอบริมฝีกปากของนมจืด ร่างเล็กขนลุกชัน ความร้อนไหลเวียนไปทั่วร่างจนนมจืดมึนหัว หน้ามันก็ร้อนเห่อ
ขายาวๆค่อยๆก้าวเข้ามาเรื่อยๆแต่เหมือนว่าคนตัวเล็กก็ถอยห่างออกไปเรื่อยๆ นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองร่างเล็กที่เอาแต่ถอยหนีเขา รู้สึกว่าระยะห่างที่กว้างขึ้นมากเท่าไรเหมือนกับว่าความไหววูบในใจก็เยอะขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
ร่างสูงใหญ่ค่อยๆผ่อนเท้าแล้วหยุดยืนอยู่กับที่ มองร่างเล็กที่แทบจะหลบหายไปที่หลังของเพื่อนสนิท
นัยน์ตากลมโตสบตาอีกฝ่ายที่มองเขา นมจืดไม่เคยเห็นพระเอกทำหน้าแบบนี้มาก่อน มันเหมือนเจ็บปวด จนนมจืดเม้มปากแน่น
...ไม่เอานะ…
พระเอกไม่ทำหน้าแบบนั้นนะ...พระเอกเหมาะกับใบหน้าดุแต่ใจดีต่างหาก
“กู...”
ร่างเล็กขยับเข้าหาเพื่อนตัวเกร็งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มระโหยหา
“ไม่ต้องหนีแล้ว...กู...” พระเอกไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการที่อีกฝ่ายเว้นระยะห่างออกไปทำให้เขาก้าวต่อไปไม่ออกเหมือนกัน “กูไม่ก้าวเข้าไปแล้ว...”
ถ้าการที่เขาก้าวข้ามผ่านเส้นของมันไปแล้วทำให้มันต้องถอยห่างเขาไปมากขึ้น...เขาว่าการที่ยืนอยู่ที่เดิมอาจจะทำให้อีกฝ่ายยังคงอยู่ที่เดิมไม่หนีไปไหน
นมจืดยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่หูยังคงฟังอย่างตั้งใจ นมจืดไม่อยากได้ยินเสียงพระเอกที่ดูทั้งอ้างว้างและว่างเปล่าขนาดนี้เลย มันทำให้นมจืดเจ็บ
...นมจืดเจ็บจี๊ดๆที่ใจเหมือนมีคนเอาเข็มมาสะกิดตลอดเวลา…
“กูแค่จะมาบอกว่า” มันยังติดค้างเขาอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน “กู...จะไม่ขอโทษในสิ่งที่กูทำไป...”
ร่างสูงใหญ่มองตรงแน่วแน่ไปที่คนตัวเล็กแม้ว่าจะไม่เจ้าตัวก็ตามเพราะหลบอยู่หลังเพื่อน
“แต่ขอร้อง...อย่าเกลียดกู...”
+++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
ก่อนอื่นเลยขออภัยที่หายไปนานนะคะ เพิ่งมีโอกาสได้เอาตอนใหม่มาลง ช่วงนี้เราค่อนข้างเรียนเยอะมากเลย พรีเซ็นรัวๆเลย
ตอนนี้เริ่มได้เห็นว่าน้องนมมีความคิดอะไรในหัวเกียวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น อิๆ น้องก็รู้น้าว่าที่นังพระทำไปมันคืออะไร
มาให้กำลังน้องกับนังพระให้เขาทั้งสองคนก้าวผ่านอุปสรรคเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่สำหรับคนซื่อๆกับผีบ้าสุดซึน
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คได้นะคะ หรือว่าจะหวีดในทวิตเตอร์ได้ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 426086 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก