บทที่ 18: นมจืดกับความไม่เข้าใจว่าทำไมพระเอกทำแบบนี้
“เชี่ย...”
“พ่อแก้ว แม่แก้ว”
“นรกยังไม่ต้องการพวกกู”
“สวรรค์ยังเมตตาชีวิต”
เสียงโอดครวญของเหล่าบรรดานักศึกษาคณะศิลปกรรมชั้นปีสองที่แทบอยากเอาน้ำแดงมาถวายสิ่งศักดิ๋สิทธิ์พร้อมหัวหมูและไข่ต้มทั้งเล้า
พวกเขาทั้งเซ็คได้ทำการส่งงานโปรเจ็คนิทรรศการเรียบร้อยแล้วเมื่อกลางวันนี้ เหมือนเป็นการปลดแอกออก ทั้งโล่งกายโล่งใจ
“แม่ง...จะตายให้ได้” สมชาติผู้ที่ยังคงปั่นงานราวกับอัจฉริยะข้ามคืนรู้สึกเหมือนเขาได้ใช้พลังงานชีวิตจนถึงที่สุดแล้วและพร้อมจะลาสังขารได้ทุกเมื่อ
พระเอกก็ไม่ต่างจากเพื่อนเท่าไร เขาใช้เวลาตลอดคืนเเพื่อตรวจงานและความเรียบร้อยเพื่อจะได้มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด
งานนิทรรศการของคณะมันไม่ใช่งานใหญ่อะไรมากแต่ว่ามันจะเป็นงานที่ให้โอกาสนักศึกษาได้นำเสนอผลงานชิ้นเอกของเองที่สร้างมาจากความคิดสร้างสรรค์และแรงบันดาลใจ
“เฮ้อ...” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พ่นควันบุหรี่สีขาวออกจากปากพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
พวกเขาหลายคนนักหลบมุมเงียบๆเพื่อผ่อนคลาย อากาศช่วงบ่ายแก่ๆแม้จะร้อนอบอ้าวแต่ว่ามันก็ทำให้พวกเขาได้สูดอากาศสดชื่นซึ่งมันดีกว่าการนั่งหมกตัวอยู่ในห้องนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา
บุหรี่มวนที่สองถูกจุดขึ้นทันทีเมื่อมวนแรกเหลือแต่ก้นๆ พ่นควันกันพอให้หายเครียด เหล่านักศึกษาถึงได้สลายตัว
ร่างสูงใหญ่เดินดุ่มๆไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆเมื่อเขารู้สึกอยากกินอะไรบางอย่าง
ตอนเดินเข้าไปก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินเอื่อยๆไปที่ตู้แช่เครื่องดื่มปกติ
“อู้วววว” มีเสียงเล็กเสียงน้อยที่เขาคุ้นหูมากดังขึ้นจากด้านหลัง
พอหันไป นัยน์ตาคมดุเห็นคนตัวเล็กประมาณหัวนมยืนทำปากจู๋อยู่ พระเอกกลอกตามองบน แต่ว่าในใจเหมือนผีถูกข้าวสารเสกสาดใส่เพราะมันดีดดิ้นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“มาซื้อน้ำเหรอ” นมจืดยิ้มตาหยี ชะโงกหัวเล็กๆข้ามหลังพระเอกมามองที่ตู้ เป็นตู้ที่แช่พวกเครื่องเกลือแร่และเครื่องดื่มชูกกำลัง
“เปล่า...” เห็นหน้าขาวทำหน้างงเหลอหลาขึ้นมาแทน “มาซื้อเครื่องบิน”
นมจืดทำหน้าอ๊องใส่คนพูด “เครื่องบิน? ฮื้อ...ที่นี่ไม่มีขายเครื่องบินน้า” นมจืดไม่เคยเห็นเซเว่นที่ไหนขายเครื่องบินเลย แม้ว่าตอนนี้แทบจะครองทุกอย่างในส่วนแบ่งของการตลาดแล้วมั้ง
“ทำไมกูจะซื้อ...ต้องได้ซื้อ” บันเทิงอีกแล้วชีวิตกู…
“งั้นสงสัยพระเอกต้องแบบเป็นคนรักคุณเท่าฟ้าแน่ๆเลย” พูดเสร็จก็หัวเราะคิกอยู่คนเดียวปล่อยให้คนฟังทำหน้าเป็นหมางง
“ห้ะ?”
“ฮื้อ...ก็การบินไทยไง รักคุณเท่าฟ้า...คิกๆ” นมจืดยิ้มแป้น “เป็นไง...มุกของเรา ตลกเนอะ คิกๆ”
…
…
…
เออ!
โว้ยยยยยยย!!
อีผีมินเนี่ยน!!!
“เหอๆ เหอๆ เหอๆ” ตลกมาก ไอ้ฉิบหาย
“อู้วว ตลกเนอะพระเอก” นมจืดตบอกตัวเองปุๆ “มุกเราก็ผ่านเหมือนกันนะเนี่ย ทุกทีนะปราบกับพ่ายทำหน้างงทุกทีเลยอะเวลาเราเล่นมุก” ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายเคยขอให้นมจืดเลิกความคิดที่อยากจะเอนเตอร์เทนคนอื่นเพราะว่ามีแต่จะทำให้คนอื่นเขายิ่งเครียด
นี่อะ...เครียดตรงไหน พระเอกยังหัวเราะเลย เห็นไหม…
“เหอๆ เหอๆ” ไอ ลอส มาย มายด์ นาว...เฮลป์ มี
“อิๆ...คิกๆ...”
“เหอๆ”
“คิกๆ”
“เหอ”
“อิ...”
โว้ย ไอ้เตี้ยหมาตื่น หัวเราะตามกูทำซากอะไร มึงจะไปไหนก็ไปเถอะนะ ไปเถอะ
“ตกลงมาซื้ออะไรเหรอ” นมจืดพยายามหยุดขำ รู้สึกว่าตัวเองก็เล่นตลกได้เหมือนกันนะเนี่ย ว่าจะลองไปสมัครเป็นคณะเดียวกับพี่หม่ำบ้าง อิๆ
“เฮ้อ...เอ็มร้อย” ถ้าไม่ยอมตอบมันสงสัยไอ้มินเนี่ยนมันจะถามไม่เลิกรา
“เหนื่อยเหรอ?” นมจืดมองใบหน้าคมเข้มออกแววอิดโรย ดูเหมือนไม่ได้พักผ่อน
“อืม...นิดหน่อย” พระเอกตอบตามความจริง
นมจืดยืนเม้มปากก่อนจะตีแปะๆเบาๆที่ข้อแขนแข็งแกร่งก่อนจะออกแรงกระตุกให้เจ้าของแขนเดินตามนมจืดไปอีกตู้แช่หนึ่ง
เป็นตู้ที่แช่พวกนมกล่องและนมเปรี้ยวต่างๆ นัยน์ตากลมโตสอดส่องไปมาทั่วตู้ก่อนจะเปิดหยิบนมจืดยี่ห้อประจำของตัวเองและลามไปถึงนมกล่องสีเหลืองอีกกล่องด้วย
“พระเอกกินพวกเอ็มร้อยบ่อยใช่ไหม” นมจืดคิดว่าน่าจะบ่อยเลยมั้ง นมจืดเดาเอา “มันไม่ดีต่อสุขภาพน้า เปลี่ยนมากินอย่างอื่นบ้าง”
นัยน์ตาคมกริบมองกล่องนมสีเหลืองขนาดปกติที่อีกฝ่ายส่งให้เขา ไอ้บักห่า…
...นมตราหมี รสน้ำผึ้ง…
เห็นกูเป็นเด็กอนุบาลสองต้องกินนมตอนบ่ายเหมือนมึงหรือไงวะ?!
ถึงจะบ่นในใจแต่ว่ามือใหญ่ก็รับกล่องนมมาถือไว้ รอยยิ้มกว้างของคนตัวเล็กทำให้พระเอกคิดว่าเขาคิดถูกที่รับมา
“นมหมีรสน้ำผึ้ง หวานๆจะได้ช่วยทำให้สดชื่นน้า” นมจืดแนะนำอีกหนึ่งไอเท็มที่ต้องไปตำเลยน้า
ริมฝีปากได้รูปแสยะมุมปากเบาๆก่อนจะเดินคว้าทั้งกล่องนมในมือคนเรืองแสงได้ไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“เย้ย...พระเอกเดี๋ยวเราจ่ายเองๆ” นมจืดรีบวิ่งจนผมกระจายตามหลังร่างสูงใหญ่ไป
“ใครบอกว่ากูจะจ่ายวะ เอามาวางให้มึงจ่ายต่างหากเว้ย”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก รีบควักกระเป๋าใส่เศษเหรียญมาจ่ายให้พนักงาน “วันนี้ไม่พกเงินอีกแล้วเหรอ?” นมจืดเริ่มรู้แล้วว่าพระเอกไม่ค่อยชอบพกเงินมาเท่าไร สงสัยไม่ชอบให้กระเป๋าตุงๆแน่เลย
“อยากให้มึงจ่าย ทำไมมะ? จ่ายให้ไม่ได้?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนตีน
“ฮื้อ ได้สิ...” บอกแล้วไงว่า “พระเอกช่วยเราไว้ตั้งเยอะ อยากกินนมหมีบอกเราน้า เราซื้อให้”
“เออ...งั้นเอามาก่อนล่วงหน้าเลยสองลัง” เขาเจาะหลอดจิ้มเข้าไปที่รูของนมกล่องก่อนจะดูดเอือกใหญ่ ความหวานของนมกับความหอมของน้ำผึ้งทำให้ร่างสูงใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นรสชาติที่เขาไม่ได้กินนานมากแล้วหรืออาจจะไม่เคยกินเลยด้วยซ้ำมั้ง ที่บ้านเลี้ยงมาด้วยน้ำข้าวกับน้ำเต้าหู้ นมนานๆทีถึงกิน ไม่ต้องพูดถึงนมหมีอะไรนี่เลย จำไม่ได้แล้วด้วยว่าเคยกิน
หลังจากหย่านมแม่ก็มากินนมสดๆจากเต้าเลยมั้ง หึๆ
แต่ว่าตอนนี้คิดว่า
...หันกลับมากินนมจืดก็เป็นความคิดที่ดีไม่น้อย…
ริมฝีปากได้รูปแสยะยิ้ม นัยน์ตาคมกริบพราวระยับ
“อร่อยเน้อ...” นมจืดเห็นพระเอกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูดเอาดูดเอาเลยคิดว่าพระเอกคงถูกใจนมหมีไม่น้อยเลย ไม่งั้นไม่ทำหน้าแบบนี้หรอก
“เหอะ” พ่นเสียงในลำคอ ยื่นกล่องนมสีเหลืองที่เหลืออีกหนึ่งในสี่ให้อีกฝ่าย “เอาไปช่วยแดกดิ กูพอละ”
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นเลิกกว้างขึ้น “อู้ว...งั้นแลกกับนมจืดของเราไหม อือ...แต่พระเอกไม่ชอบนมจืดใช่หรือเปล่า?” นมจืดจำได้ว่าพระเอกเคยพูดว่าเขาไม่ชอบนมจืด แต่ว่านมจืดอยากให้พระเอกลองเปิดใจดูน้า มันอร่อยมากๆ
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่ยื่นนมกล่องของตัวเองมาให้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน แต่พระเอกก็ยังไม่ยอมรับไปจนนมจืดใจเริ่มเสียคิดว่าพระเอกคงไม่ชอบจริงๆ นัยน์ตากลมโตสั่นระริกเบาๆ ค่อยๆลดมือกลับมาทางฝั่งตัวเอง
บางทีนมจืดอาจจะทำให้พระเอกไม่พอใจหรือเปล่า คนไม่ชอบบางทีไปยัดเยียดมากๆเขาก็อาจจะรำคาญก็ได้ นมจืดลืมข้อนี้ไปเลย
แต่ในขณะที่กำลังชักมือกลับ นมจืดรู้สึกว่ามีลมโฉบผ่านมือวูบหนึ่ง ตากลมๆมองร่างสูงใหญ่ที่ค้อมตัวลงมาดูดนมจากหลอดที่นมจืดกำลังถืออยู่ พระเอกดูดอึกเดียวแล้วก็ปล่อย
“จืด!” แม้จะไม่ชอบนมจืดแต่ว่าเห็นหน้าหงอยๆของไอ้แคระแล้วมันยิ่งทำให้ใจกูจืดยิ่งกว่านมอีกเว้ย โคตรแปลก!
รอยยิ้มกว้างพร้อมกับตาหยีๆของคนตัวเล็กทำให้พระเอกดีดหน้าผากเหม่งๆดังป๊อก
“แดกๆไปให้หมดนั่นแหละมึง จะได้เลิกเตี้ย!”
“ฮื้อ...เราสูงแล้ว...” นมจืดโตแค่นี้พอแล้วละ เลี้ยงง่ายโตเร็ว “พระเอกสูงมากต่างหาก”
จ่ะ...สูงร้อยหกสิบกว่าๆนี่คิดว่าสูงแล้ว? มึงเอาที่ไหนมามั่นใจวะ หา?
“เออ ดีเนอะ พอใจง่ายดี”
“เฮ้ย! สรุปคืนนี้นะเว้ย ที่เก่าเวลาเดิมเพิ่มเติมคือไม่มี” สมชาติตะโกนบอก มันเป็นคนตัวตั้งตัวตีสำหรับงานสังสรรค์คืนนี้ แน่นอนว่ามันสถาปนาเป็นผู้นำแต่ว่ามันไม่เป็นเจ้ามือแน่นอน เพราะแค่เงินจ่ายค่าข้าวแกงมันยังติดกูมาหลายชาติแล้ว
“มึงมีเงิน?” พระเอกถามเสียงเหี้ยม
“มีสิวะ” นี่ใคร? สมชาตินะเว้ย สมชาติเพี่อนพระเอก
“งั้นคืนกูมายี่สิบห้าค่าข้าวแกงเมื่อชาติที่แล้ว”
“โอ้โห ไอ้เชี่ย แค่ยี่สิบห้าบาทให้กันไม่ได้” มันทำหน้าร้องไห้กระซิกๆ เห็นแล้วอ้อนตีนฉิบหาย
“โอ้โห ไอ้สัส! แค่ยี่สิบห้าบาทก็ไม่มีปัญญาคืน”
สมชาติถึงกับรีบจรลีหนีไปอีกทาง กลัวไอ้พระเอกมันทวงเงิน แม่งยิ่งงกๆอยู่ บ้านแม่งก็ออกจะรวยแต่ชอบทำตัวติดดินแทบจะมุดลงรูไปเลยไอ้ห่า
สุดท้ายพระเอกควบไอ้น้องไปอู่ซ่อมก่อนที่มันจะนั่งรถแท็กซี่กลับคอนโดไปก่อนโดยที่มันบอกว่ามันค่อยไปเจอทุกคนที่ร้านเลย
ร้านที่พวกเขาจะไปกันไม่ได้อยู่แถวละแวกมหาวิทยาลัยเท่าไร ทำให้แต่ละคนขอกลับบ้านไปเตรียมตัวกันก่อน
หลังจากที่คนตัวใหญ่มาถึงห้องคอนโดหรูหราของตัวเองแทนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แต่เจ้าตัวกลับแค่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในแบบที่เรียกได้ว่าอยู่ในสภาวะ...ทิ้งตัว...ร่างกายที่เหนื่อยชัทดาวน์ทันทีที่หัวถึงหมอนท่ามกลางเครื่องปรับอากาศที่เริ่มทำงานของมันได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลาประมาณทุ่มกว่าๆเมื่อไอ้สมชาติมันไลน์เข้ามา พระเอกเลยตัดสินใจอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในรอบสองวันหลังจากที่โหมงานหามรู่งหามค่ำไม่ได้จัดการตัวเองเลย
พอประมาณสองทุ่มเขาก็ออกจากคอนโดเพื่อไปตามจุดนัดพบของกลุ่ม พวกมันนัดกันที่ร้านนั่งชิลที่ค่อนข้างสนิทกับเจ้าของร้านพอสมควรเพราะไปบ่อย ทุกครั้งที่อยากปลอดปล่อยก็เลือกที่จะไปที่นี่กันกลายเป็นร้านประจำไปจนได้
“กว่าจะเสด็จ” ไอ้โอ๋ทักเมื่อเห็นเพื่อนตัวใหญ่เดินเข้ามาในร้าน
โชคดีว่าวันนี้ไม่ใช่วันศุกร์เสาร์อาทิตย์เลยทำให้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไร โต๊ะของพวกเขายาวกินพื้นที่ส่วนหนึ่งของร้าน เรียกได้ว่าเหมือนจะปิดร้านเหมาเลยก็ได้เพราะว่านอกจากโต๊ะเขาก็มีอีกแค่สองโต๊ะเท่านั้น
“วันนี้ทำไมมากันได้วะ” พี่เป๊ก เจ้าของร้านที่มาจนคุ้นเคยกันดีออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“เพิ่งส่งโปรเจ็คน่ะพี่ เลยขอมาปลดปล่อยหน่อย” ไอ้สมชาติตอบแทน ขณะที่มันจัดแจงเจ้ากี้เจ้าการสั่งอาหารมาหลายอย่างทั้งกับแกล้มและจานหลักเพราะรู้ว่าบางคนยังไม่ได้กินข้าวเย็นกันมา
นั่งเฮฮาได้ชั่วโมงกว่าๆ อยู่ๆไอ้พระเอกมันก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมา ท่าทางมันไม่ได้สนใจเพื่อนฝูงเลยสักนิดเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์แล้วก็กดยุกยิกๆ
พอมันลุกไปห้องน้ำ ไอ้สมชาติเห็นมันวางโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้ เหลือบมองก็เห็นชื่อที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ
...มินเนี่ยนแดกแฟ้บ…
โอ้โห เดี๋ยวนี้ไลน์หากันเป็นว่าเล่นเลยนะเว้ย ปากก็ด่าเขาแต่ใจนี่ให้เขาไปแล้วมั้ง
เอ้าเพลงมา...หมดชีวิตฉันให้เธอ…
ฝั่งคนตัวขาวเรืองแสงก็กกำลังจะกลับบ้านหลังจากที่วันนี้ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายชวนไปกินข้าวที่ห้างแล้วก็เดินเล่น
เขาเห็นว่าพระเอกไลน์มาหาเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน ส่งมาแค่คำว่าเตี้ยเฉยๆ นมจืดง๊งงง ไม่รู้ว่าพระเอกมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าเพราะปกติไม่ค่อยไลน์มา
พอไลน์กลับไปก็เห็นว่ายังไม่มีคนตอบ แต่ว่าสักพักโทรศัพท์เขาก็สั่นครืด
“ฮัลโหลว...” นมจืดเห็นชื่อคนโทรแล้วก็เลยกดรับ แต่ว่าเสียงที่รอดมาจากทางปลายสายเป็นเสียงเเพลงค่อนข้างดังจนไม่ได้ยินเสียงคนพูดเท่าไร “พระเอก?”
[น้องหนูนมจืดดดดดด] เสียงดังลั่นจากอีกฝั่งทำให้นมจืดต้องเอาหูตัวเองออกห่างโทรศัพท์ มองชื่อคนที่โทรมาแล้วก็แนบหูเข้าไปใหม่
ปกติพระเอกไม่เสียงร่าเริงขนาดนี้นี่นา
“ฮัลโหลว...เอ่อ...สมชาติเหรอ?” นมจืดกรอกเสียงอย่างไม่มั่นใจแต่ว่ามีแค่คนเดียวที่เรียกเขาแบบนั้น
[จ้า..จิ๊กมือถือไอ้พระเอกมาโทรหา อิ๊ๆ] เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ทำให้นมจืดหลุดขำ
“แล้วพระเอกไปไหนเหรอ?”
[ตกส้วมตายห่าไปแล้วมั้ง] แต่เสียงที่ลอดโทรศัพท์ออกมาใหม่ทำให้นมจืดตาโต [ไอ้สัสสมชาติ! ใครให้มึงเอามือถือกูมามเล่น ห้ะ?!]
“อุ๊ย พระเอกกลับมาแล้ว”
[มึงเอาไปทำเชี่ยอะไรเนี่ย] เหมือนพระเอกยังไม่รู้ว่าเป็นนมจืด ต้องทักทายพระเอกก่อน
“พระเอกกกกก นมจืดเองน้า ”
[ห้ะ...อะไรนะ...] เสียงพระเอกเข้ามาใกล้ขึ้น สงสัยว่าคงแย่งโทรศัพท์จากสมชาติมาแล้วแน่เลย [ไอ้เตี้ย?]
“อื้อ...เราเอง...พระเอกทำอะไรเหรอ?” นมจืดชวนคุยระหว่างรอแถวขึ้นแท็กซี่ซะเลย
[ทำไม เสือกไร]
“ฮื้อ พูดไม่เเพราะเลย พูดเพราะสิ”
[เออ...เป็นแม่เร๊าะ]
“แล้วอยู่ไหนเหรอ?” นมจืดถามใหม่ก็ได้เมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
[ร้านเหล้า แถว...] พอได้ยินคำตอบนมจืดก็ตาโต
“อ้าว...เราก็อยู่แถวนี้เลย”
[ไปทำไม?]
“เรามากินข้าวกับปราบกับพ่าย”
[มึง...มาหากูไหม?]
“หืม? ไปไหนเหรอ?”
[มามหากูไงไอ้เตี้ย! อย่าให้กูต้องพูดเยอะ]
“อ้อ...งื้อ...แต่มันดึกแล้ว เราไม่อยากกลับดึกอะ” นมจืดชอบนอนตรงเวลาด้วย นี่ก็แทบจะกลับบ้านดึก
[น่า...มาดิ...] นมจืดรู้สึกว่าเสียงเข้มๆอ่อนลงเล็กน้อย แต่นมจืดยังคงครุ่นคิด [เดี๋ยวกูไปส่งที่บ้าน]
“ก็ได้”
สุดท้ายนมจืดก็ไม่รู้อะไรเหมือนกันที่ทำให้นมจืดตอบตกลงไป อาจจะเป็นเสียงทุ้มที่อ่อนลงจนนมจืดใจอ่อนก็ได้
————————————————— 50% ———————————————
สวัสดีค่า วันนี้เอาตอนใหม่มาฝากกันค่า
ช่ววงนี้มาบ่อยมาเร็วเน้อ ฮ่าๆ
ตอนนี้น้องนมเขาเริ่มมีใจอ่อนๆ ฮ่าๆ แบบเหมือนน้องนมแพ้ทางนังพระเวลานังพระพูดเพราะๆด้วยวอะ ฮ่าๆ น่าร้ากกกกกกกก
อ่านตอนนี้ด้วยความฮีลหัวใจนะคะ อิๆ อ่านแล้วเก็บโมเม้นความน่ารักเอาไว้เยอะๆเลยน้า
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในแท็ค #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกๆคอมเม้นและกำลังใจที่มีให้กันค่า
เยิฟฟฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 427234 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก