บทที่ 2: นมจืดกับกาแฟร้อน [100%]
“ไอ้สมชาติ มึงมั่นใจว่ามีคนมาหากู?” นมจืดได้ยินเสียงทุ้มดังชัดดังมาจากโถงทางเดิน ร่างเล็กหลบอยู่ด้านข้างของเสาต้นใหญ่เลยโผล่หน้าออกมาดู ดันแว่นขึ้นให้เห็นชัดๆ แต่ว่าก็ยังไม่ค่อยชัดเพราะว่าอีกฝ่ายยกมือลูบหน้าลูบตา
“เออดิ มีปีหนึ่งมาหามึง ว่าแต่มึงไปรู้จักมักจี่ได้ไงวะ แม่งขาวซีดเหมือนแดกแฟ่บ ตัวเท่าหัวนมมึงเองมั้ง”
คนฟังขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักใครที่ไอ้สมชาติมันพูดมาก่อน เพื่อนเขามีแต่พวกกากเกลื้อนขึ้นทั้งนั้น เพื่อนกันไม่อาบน้ำสามวันก็คุยกันได้
“คนหรือมินเนี่ยนวะไอ้ห่า ตัวเท่าหัวนมกู” ชายหนุ่มนึกไปถึงตัวเหลืองๆตัวเท่าข้อนิ้วโป้งพูดจาไม่รู้เรื่อง ปาๆโปๆอะไรทั้งวัน รำคาญหูสัสๆ ตอนเพื่อนชวนไปดูช่วงเข้าโรง ออกมาแทบอยากจะไปบีบคอเพื่อนเวรให้เอาค่าตั๋วคืนมา เสือกกะโหลกมาบอกว่าหนังแอคชั่น ไอ้เขาก็ไม่ได้สนใจว่าเรื่องไรกำลังเบื่อๆ
เข้าไปในโรงที พูดห่าไรกันไม่รู้พวกแม่งฟังรู้เรื่องกันเอง คนดูอย่างกูฟังไม่รู้เรื่อง! ออกมาจากโรง...กูนี่อยากมานาบีมานาบับมานาบู้มาก!
“เออน่า อ้าวเห้ย! หายไปไหนวะ ไอ้ปีหนึ่งๆ” นมจืดรู้แล้วว่าคนที่เจอตอนแรก ซอมบี้ตัวที่หนึ่งชื่อสมชาติ มากับซอมบี้ตัวที่สอง
ร่างเล็กขาวจืดค่อยๆออกมาจากหลังเสา นัยน์ตากลมโตเบิกขึ้นมองร่างสูงใหญ่ยักษ์ ลองกะๆแล้วตัวเองยังสูงไม่เกินไหปลาร้าเลยอะ
แต่พอมองหน้านมจืดก็ต้องคิ้วขมวดมากๆ มองแล้วมองอีก จ้องแล้วจ้องอีก จ้องจนตาจะทะลุเข้าไป
อื้อหือ...หนวดหรอนั่น...ไม่เคยโกนเลยหรอเนี่ย รกรุงรังมากยิ่งกว่าคุณลุงขายของเก่าหน้าปากซอยบ้าน อันนั้นลุงบอกว่าเป็นสไตล์ คือคนนี้ก็มีเป็นสไตล์หรอ สไตล์ไหนอะ อยากรู้
นมจืดจับคางตัวเองไปมา เขาไม่ค่อยมีไรหนวด ขึ้นช้ามากจนไม่ต้องโกนเลยก็มี
คนที่มาตามหาต้องหน้าตาเหมือนผู้ร้ายนิดหนึ่งนี่แต่คนนี้ไม่ใช่อะ ยังไงก็ไม่ใช่!
ตาเรียวสวยแต่คมดุดันจนเหมือนกรีดตา ลูกตาสีดำลึกลับจนน่ากลัว จมูกโด่งสันตั้งตรง ครึ่งหน้าโดนปกคลุมไปด้วยไรหนวดครึ้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงยาวระต้นคอ ผิวสีคร้ามแดดจนเป็นสีน้ำผึ้งอ่อน
เสื้อตัวเดิมไม่ได้ใช้ไฮเตอร์ กางเกงยีนส์ขาดๆรุ่งริ่ง รองเท้าผ้าใบสีมอ
อู้หู้...คนนี้หน้ามหาโจรเลยนะ!
ผิดคนแน่เลย ไหนบอกรู้จักไง สมชาติไปตามใครมาอะ!
“ใครอะ?” พอนมจืดถามออกมาคนฟังก็แทบอ้าปากค้าง
“เอ้า! ก็คนนี้ไงที่มึงตามหาอะ”
“ไม่ใช่อะ ผิดคนเปล่า...คนนั้นเพื่อนเขาบอกว่าหน้าเหมือนผู้ร้ายเฉยๆ” ผู้ร้ายกับมหาโจรดีกรีความน่ากลัวต่างกันนิดหน่อย
ร่างสูงใหญ่รู้สึกเหมือนสมองกำลังปริแตก เส้นเลือดกำลังจะปูดโปน
“มึงเป็นใคร?” เสียงทุ้มดังชัด หลอดเสียงใหญ่ตามขนาดตัว พูดทีเสียงกัมปนาทจนเหมือนพื้นสะเทือนเบาๆ
“อ้อ...เราหรอ...เราชื่อนมจืด” จิ้มอกตัวเองพลางบอกชื่อ ไม่ได้มองเลยว่าคนฟังทำหน้าแบบไหน “เรามาหาคน...เราได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนน่ะ ไม่ชอบกินนมจืด วันนี้มาสั่งกาแฟไว้แล้วลืมเอาไป เลยเอามาให้ จริงๆเคยเจอก่อนหน้านี้นะ เมื่อวานอะ เขาเคยแซงหน้าเราที่เซเว่นครั้งหนึ่งนะ”
ชายหนุ่มอยากจะทึ้งหัวเพื่อนสมชาติ ไอ้ห่ามันพาใครมาหากูวะเนี่ย
แม่งมินเนี่ยนสัสๆ ตัวเท่าข้อนิ้วโป้งแต่ไม่เหมือนไอ้ตัวเหลืองอ๋อยตรงที่...หน้าตาจืดชืดจนเหมือนข้าวต้ม ผิวก็จืดสนิท แว่นแม่งยังทรงสมัยสงครามโลกสัสๆ แต่งตัวจืดเชี่ยๆ ถูกระเบียบไปอีก พระเอกนี่หาความถูกระเบียบไม่เจอตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดจาก็เหมือนเอเลี่ยนอีก กูอยากจะมานาบีมานาบับมานาบู้มาก
นัยน์ตารีสวยพยายามจะนึกว่ากูเคยไปแซงคิวไอ้มินเนี่ยนนี่ตอนไหน แต่ก็นึกไม่ออก
เห็นมันจะขยับปากอีกเลยรีบยกมือห้าม ไม่งั้นกูแดกหัวแม่งตอนนี้เลย
“พอๆ กูเองแหละที่มึงตามหา”
นมจืดเขยิบเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว แต่ยังเว้นระยะอยู่เยอะเพราะว่าคนนี้บอกว่าไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานอะ
“จริงอะ ชื่อตัวโกงจริงหรอ?” กระพริบตาปริบๆถาม ชื่อดูเหมาะกับตัวมาก แม่ตั้งชื่อเก่งจัง หน้าตาเหมือนตัวโกงผู้ร้ายในละครหลังข่าวที่แม่ชอบดูเลย
“ไอ้นี่วอนสัส! กูชื่อพระเอก!” ตากลมหลังแว่นเลิกกว้าง มองขึ้นมองลงจนเจ้าของชื่อพระเอกคิ้วกระตุกงึกๆ ตีนก็กำลังกระตุกด้วย
อื้อ! นมจืดส่ายหน้ารัวๆ ไม่เหมือนเลย พระเอกตรงไหนอะ ถ้าพระเอกแบบละครหลังข่าวต้องหน้าเนียนใสกิ๊งนี่ แม่ชอบชมบ่อยๆ สงสัยเปลี่ยนชื่อทีหลังใช่ไหมอะ
“ไม่เห็นเหมือนพระเอกเลย” ตอบตาใส
สมชาติขำพรืดออกมา แม่งไอ้ปีหนึ่งนี่ตลกสัส มีสักกี่คนวะที่กล้าเถียงไอ้พระเอก ทุกวันนี้ชอบแดกหัวชาวบ้านไปเรื่อย เพิ่งมาเจอไอ้เด็กแดกแฟ่บนี่แหละที่พูดฉอดๆ
“เรื่องของกู! แล้วมึงมีธุระอะไรกับกู” พระเอกสาบานอีกสองนาทีถ้าไม่ดีดไอ้มินเนี่ยนนอกโลกนี่ไปไกลๆเขาจะกระทืบไอ้สมชาติ ข้อหารบกวนเวลาเขาตอนปั่นงาน
นมจืดย่นคอเมื่อโดนตะคอก กลัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไร ยื่นกาแฟร้อนที่เริ่มจะไม่ร้อนแล้วไปให้
“นายลืมกาแฟไว้ที่ร้านอะ เลยเดินเอามาให้”
ร่างสูงใหญ่ชะงักไปนิด นึกไปถึงเมื่อกี้ที่เดินไปซื้อบุหรี่แล้วสั่งกาแฟดำไว้ แต่พอได้บุหรี่ก็รีบเดินออกมาเลย ลืมไปว่าสั่งอะไรไว้อีก
ตอนนี้นึกออกแล้วว่าลืมอะไรไว้ แต่จริงๆคือไม่ได้อยากได้คืนสักนิด กาแฟไม่กี่สิบบาท แต่กูต้องมาเจอมินเนี่ยนแดกแฟ่บพูดเป็นต่อยหอยอีก ปวดกบาลเว้ย
กรรมของกู! กูมีกรรม!
แต่สุดท้ายมือก็รับของมา “เออๆ ขอบใจๆ” จะได้ไล่มันไปสักที
“อื้อ...ไม่เป็นอะไร…” ยิ้มกว้างเมื่อเห็นกาแฟไปอยู่ในมือเจ้าของเรียบร้อย
“เออๆ มึงไปได้แหละ” โบกมือชิ่วๆ
“อื้อ ต้องไปเรียนแล้ว” นมจืดมองเวลาที่ใกล้เข้าเรียนแล้ว แต่ก่อนไปอยากไขข้อข้องใจนิดหน่อย
“นี่ๆตัวโกง…”
“กูชื่อพระเอก!” สวนทันควัน นมจืดหดคอเข้ามาเล็กน้อย กลัวน้ำลายกระเด็นใส่
“อื้อๆ พระเอกก็ได้ ไม่เห็นต้องเกรี้ยวกราดเลย ตกใจหมด” ทำปากหมุบหมิบ คนฟังถึงกับมือกระตุก
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ!
มึงกวนตีนใช่ไหมตอบ!
“คือ...อยากรู้ว่าที่บ้านมีไฮเตอร์หรือเปล่า?” เป็นอะไรที่ติดใจนมจืดมากๆเลย อยากรู้จริงๆ
พระเอกคิ้วกระตุก ไฮเตอร์ส้นตีนอะไรอีกวะ
“ไรของมึง” รังสีคุกคามลอยฟุ้งไปหมด
คนตัวเล็กย่นคิ้วทำปากยู่เล็กน้อย เดินถอยหลังสองก้าว กอดกระเป๋ายามแน่น เหมือนพระเอกจะกลายร่างเลย
“ก็...ก็...เห็นเสื้อสีมอๆ เลยจะมาแนะนำวิธีการซักผ้าขาวน่ะ”
ปรี๊ดแตก!
“มึงมาเสือกอะไรกับเสื้อผ้ากู ที่บ้านกูใช้แฟ่บผง ไม่รู้จักไฮเตอร์อะไรของมึงเว้ย” ตอนนี้ทั้งคิ้ว ทั้งตา ทั้งมือ ทั้งตีน กระตุกพร้อมกันเลยเว้ย!
ทำไมบอกเหมือนปราบเลยอะ ว่านมจืดชอบเสือกเรื่องคนอื่น งื้อ...แค่…
“เราแค่หวังดี อยากให้ใส่เสื้อขาวๆเท่านั้นเอง” เสียงหงอยลงนิดหน่อยที่คนไม่เห็นความหวังดี
พระเอกมองมินเนี่ยนตัวสูงเท่าข้อนิ้วโป้งจ๋อยลงก็นิ่งไป ทุกทีเวลาแดกหัวเพื่อนในคณะพวกมันจะตอบโต้ด้วยการแดกหัวคืน ไม่เคยมีใครทำหน้าหงอยเป็นมินเนี่ยนอดแดกกล้วยขนาดนี้
บอกตรงๆ ทำตัวไม่ถูกว่ะ!
“เออๆ ไว้กูไปหาซื้อมาใช้” สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็บอกปัดๆจะได้ดีดไอ้มินเนี่ยนกลับคณะมันสักที มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย
นมจืดคลี่ยิ้มจนยิ้มกว้าง ดันแว่นขึ้น “ไฮเตอร์ดีจริงๆนะ”
“เออๆๆไปๆกลับไปได้แล้วมึง”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก ยิ้มแก้มป่องนิดหน่อย
“ไปละๆ”
พระเอกหันขวับทันทีที่ไอ้มินเนี่ยนจะหันหลังวิ่งออกจากตึกคณะไป แต่เสือกต้องชะงักขาฉับพลัน
“อ๊ะ! พระเอกๆ” มึงจะกลับมาทำไมอี๊กกกก “นี่ๆ เอานี่ไปกินด้วยสิ อย่ากินแต่กาแฟนะ ตัวใหญ่ๆกินเยอะๆ” มันมาถึงวางก้อนน้ำตาลๆในห่อใส่มือพระเอกแล้วก็ยิ้มตาหยี เสร็จแล้วก็วิ่งออกไป
นัยน์ตาเรียวสวยก้มมองของในมือ
...เค้กกล้วยหอม…
.
.
.
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ! เอาของโปรหนึ่งแถมหนึ่งเซเว่นมาให้กูแดกหรอ!!!
----------------- 100% -----------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมจืดกับคุณพ่อพระเอกมาฝากอีกครึ่งหนึ่งค่ะ เขียนติดลมมาก น้องนมโคตรตลก เขียนไปขำไป
ตอนนี้น้องได้เห็นหน้าพ่อพระเอกของเราแล้วนะคะมาดูปฏิกิริยาน้องกันค่ะ 5555
สรุปเรื่องนี้ใครน่าสงสารที่สุดคะ ส่งคำตอบมาได้ที่นี่เลยค่ะ
1. คอมเม้นเข้ามาเยอะๆ
2. หวีดในทวิต ติดแท็ค #รักรสนมจืด
5555 เม้นมาคุย หวีดกันมาเยอะๆนะคะ คนเขียนขอกำลังใจหน่อยค่ะ
ปล.
ลงนิยายติดๆกันหลายวัน หวังว่าจะไม่เบื่อกันไปซะก่อนนะคะ
ปล.2. ใครรอหนูพุก อดใจอีกนิดนะคะ นางกำลังกลิ้งตามมาค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ เยิฟฟฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
