บทที่ 2: นมจืดกับกาแฟร้อน [50%]
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่า” เสียงพนักงานหญิงยิ้มแย้มอยู่ที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน คนเดียวกับทุกวันในตอนเช้า
นมจืดจับย่ามแน่น ยิ้มให้อีกฝ่ายเพราะพนักงานส่งยิ้มกว้างมาให้ เดินลัดเลาะตามชั้นวางไปถึงหน้าตู้แช่ประจำ บางชั้นวางในตู้ยังว่างอยู่ เห็นพนักงานด้านหลังวับๆแวบๆกำลังลำเลียงของเข้าชั้น
ตากลมหลังแว่นมองกล่องนมเปรี้ยวถูกปล่อยไหลเข้ามาในชั้นเรียงสวยงาม กำลังยืนมองนมกล่องเพลิน เสียงสัญญาณของร้านดังขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาใหม่
เช้าๆแบบนี้ยังไม่ค่อยมีนักศึกษาทำให้ร้านเงียบๆจนได้ยินเสียง
“เออ...เอาไร?” เสียงทุ้มดังฟังชัด ติดแหบแห้งเล็กน้อย
ฟังดูคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน
นมจืดเขย่งๆมอง เห็นหัวยุ่งๆอยู่ชั้นด้านหลังเขาเอง คนๆนี้สูงมาก สูงจนเห็นหัวเลยชั้นออกมา
ยังไม่เห็นหน้าเพราะเขาหันหลัง มีแต่เสียงที่ได้ยิน
“ไอ้สัส สั่งเร็วๆ กูเพลียจะแย่ ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
โอ้โห!
ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวาน!?
เป็นมนุษย์ค้างคาวหรอ?
นมจืดหลับตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่งแหนะ ปากเล็กๆขมุบขมิบตาก็แอบมองผมยุ่งๆเหยิงๆของคนๆนั้น
“ไอ้เชี่ย! กูมาซื้อบุหรี่ไหม มีงเสือกอยากแดกขนมถุงๆอีก อะไร? กูเกลียดนมจืด ไอ้สัส!”
คนยืนอยู่หลังชั้นขมวดคิ้วมุ่น ปากเชิดขึ้น
อะไรกัน?!!!
เกลียดนมจืด?!
เขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักคนนี้ทำไมมาเกลียดเขากัน นมจืดไม่เข้าใจมากๆ
“นมจืดกล่องๆไม่ซื้อเว้ย! แค่นี้นะ กูจะกลับห้องสตูแล้ว...ใต้ตึกคณะศพตายเกลื่อนเลยมึง เฮียแม่งสั่งงานโหดมาก”
อ้อ...หมายถึงนมกล่องหรอกหรอ…
นมจืดตบอกปุๆ ถอนหายใจเฮือก
เสียงกัมปนาทเงียบลง พร้อมกับความเงียบดังเดิมมาแทนที่ นมจืดเลยหันมาสนใจตู้แช่เหมือนเดิม
ขมวดคิ้วขึ้นไปอีกเมื่อนึกถึงคำพูดของคนเมื่อกี้
‘กูเกลียดนมจืด’
ทำไมอะ...นมจืดออกจะอร่อย มีประโยชน์ต่อร่างกาย
“หนึ่งรายการ 15บาทค่ะ”
นมจืดจ่ายเงินตามปกติ กำลังคิดว่าต้องมีประโยคต่อ...รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ?
“วันนี้มีโปรโมชั่นเค้กกล้วยหอม ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งสนใจรับด้วยไหมคะ?”
เค้กกล้วยหอม?
เอาเก็บไว้กินตอนพักก็ได้เนอะ
“ครับ…”
“รับด้วยหรอคะ?” พนักงานดูแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็รับจัดแจงหยิบขนมสองชิ้นใส่ถุงให้ “24บาทค่ะ”
หยิบเงินเพิ่มในส่วนของเค้กกล้วยหอม ตอนที่รอพนักงานทอนเงิน พนักงานอีกคนที่ประจำอยู่ส่วนของกาแฟชงๆเดินมา
“นี่ ลูกค้าคนเมื่อกี้ลืมกาแฟดำที่สั่งเอาไว้” แก้วกาแฟร้อนวางเอาไว้บนเคาน์เตอร์
“คนที่ซื้อบุหรี่ไปสองซองน่ะหรอ?”
“อือ…”
นมจืดดันแว่น หูฟังบทสนทนาของพนักงานสองคน มือขาวหยิบส่วนของตัวเองมาถือ เหลือบมองแก้วกาแฟร้อนที่ถูกลืมไว้
ชอบกินกาแฟร้อน?
เพราะยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนแน่เลย ถึงต้องกินกาแฟแต่เช้า
นมจืดไม่ชอบกาแฟ ใครจะบอกว่าง่วงต้องกินกาแฟแต่นมจืดไม่กิน ชอบกินนม เป็นพวกโอวัลตินไมโลโกโก้ก็พอได้
น่าสงสาร...ไม่ใช่ว่าคนนั้นอาจจะง่วงจนหลับกลางถนนไปแล้วหรอกนะ...
สุดท้ายมือขาวจืดเอื้อมมือไปจับแก้วกาแฟไว้
“ผมเอาไปให้เองครับ”
“อ๊ะ! หรอคะ ขอบคุณมากค่า” พนักงานยิ้มขอบคุณใหญ่เลย
นมจืดเดินถือแก้วออกมาแล้วหยุดอยู่หน้าร้าน ยืนหันซ้านหันขวา
“งืม...แล้วเขาไปทางไหนอะ?” เกาหัวงงๆ แต่ถือของเขาออกมาแล้วก็ว่าจะเอาไปให้
‘ห้องสตู...ตึก…’
นึกถึงคำพูดตอนโทรศัพท์ของคนนั้นขึ้นมาได้
“พวกศิลปกรรมเอกถ่ายภาพหรอ?” นมจืดพอจำได้ว่าถัดจากคณะเขาไปอีกเป็นคณะศิลปกรรมศาสตร์ แต่ถ้าพูดถึงห้องสตูแล้วส่วนใหญ่เอกถ่ายภาพจะใช้เยอะ
สรุปในใจได้เรียบร้อยก็เดินถือถุงข้างหนึ่งเป็นนมจืดกับเค้กกล้วยหอม ส่วนอีกข้างถือแก้วกาแฟทนความร้อนมุ่งหน้าไปยังตึกศิลปกรรมศาสตร์
นี่มันตึกเรียนใช่ไหม?
แล้วที่นั่งๆนอนอยู่นั่นใช่คนใช่ไหม?
ไม่ใช่ไซเรน ฮิลล์และเหล่าซอมบี้นะ
ตึกเรียนที่นมจืดรู้สึกว่าไม่ได้ทาสีมานานหรือเปล่ามันถึงได้ซีดแถมมีตะไคร้น้ำขึ้นเกาะไปทั่ว บรรยากาศดูเย็นเยือกจนขนลุก ต้นไม้ต้นใหญ่ปลูกล้อมตัวตึก เห็นเหล่านักศึกษาตายเกลื่อนเลย เกลื่อนยิ่งกว่าคณะเขาช่วงมีสอบอีก
คณะเพื่อนบ้านที่ไม่ค่อยได้มาเท่าไรดูแปลกตากว่าที่คิดไว้
คณะวิทยาศาสตร์ที่ใช้ชีวิตอยู่กับหลักการทางวิทยาศาสตร์และเพื่อนบ้านที่อยู่ไกลไปสักหน่อยผู้มีอุดมการณ์ค่อนข้างเข้าไม่ถึง เลยไม่ค่อยได่คุยกันเท่าไร ไม่ได้เกลียดกันนะ
นักศึกษาปีสามคณะวิทย์ยืนหันซ้านหันขวา ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ถึงจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะอยู่คณะนี้แต่ว่าเขาไม่รู้เลยว่าจะเข้าไปหาคนๆนั้นได้ที่ไหน
นมจืดยังเสียวๆว่าเหล่าศพที่นอนตายเกลื่อนใต้คณะนี้จะลุกขึ้นมาเป็นซอมบี้เหมือนในหนังไหม?
“มาหาใครหรือเปล่า?...”
เหวอ!!!
นมจืดผงะถอยหลัง มองศพๆหนึ่งที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมา เสียงแหบแห้ง ตาโหลลึก หนวดเคราเขียวครึ้มเชียว สงสัยไม่ได้โกนหนวด แต่ยังไม่ใช่คนที่ตามหาเพราะว่าความสูงที่เตี้ยกว่าคนนั้นเยอะมาก เลยมั่นใจว่าไม่ใช่
“เอ่อ...” มือขาวกระชับถุงแน่น ดวงตากลมโตหลังแว่นกรอบเชยเบิกขึ้นเล็กน้อย อีกฝ่ายเดินลากขาเข้ามาใกล้
นมจืดย่นจมูกเล็กน้อย ได้กลิ่นบุหรี่จางๆด้วย
“ปีหนึ่งหรอ จากคณะไหนเนีย มาผิดคณะเปล่า”
นมจืดส่ายหน้า ไม่ใช่ปีหนึ่ง ไม่ได้มาผิดคณะ แค่เอากาแฟมาให้คนที่ลืมไว้
คนตัวเล็กสังเกตุศพซอมบี้ อื้อหือ!!!
คนนี้ก็ไม่ได้ใช้ไฮเตอร์ที่บ้านหรอ เสื้อถึงได้ดำขนาดนั้น กางเกงสีดำแต่ทำไมนมจืดเหมือนเห็นเป็นรอยขาวๆเหมือนขี้เกลือขึ้นอะ
สงสัย...คนจากศิลปกรรม...ไม่ชอบใช้ไฮเตอร์ซักผ้า เสื้อถึงได้มอกันขนาดนี้
“เอ่อ...เราไม่ได้มาผิด เรามาหาคน...”
“หาใครวะ?”
“นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกันอะ” นมจืดตอบตาใส
คนฟังตากระตุกครั้งแรก ไอ้ห่านี่กวนตีนหรือเปล่าวะ? แต่เห็นตาโตๆแล้วเลยถามต่อ
“อ้าว...แล้วกูจะรู้ไหมวะมึงมาหาใคร ไอ้ปีหนึ่ง”
อยู่ปีสามแล้วต่างหาก นมจืดเถียงในใจ “อือ...เรามาหาคน เป็นผู้ชาย...ตัวสูงมากๆ สูงเท่านี้” ชูมือที่มีถุงนมขึ้นเหนือหัว เขย่งๆให้ดูสูงขึ้นไป
คนมองทำหน้างง สูงแค่ไหนวะ
“สูงๆ...แล้วไงอีก”
“งืม...” ทำหน้าคิดต่อ เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าอะ จะอธิบายไงดี “อือ...ไม่ชอบกินนมจืด ชอบกินกาแฟร้อน” ชูกาแฟให้ดู
ไอ้เชี่ย!! ถ้ากูต่อยปีหนึ่งตรงนี้ จะโดนเล่นไหม คนฟังสูดหายใจเฮือกใหญ่
“เออ!!! ไม่แดกนมแล้วไงอีก” ต้องมารับรู้รสนิยมความชอบของใครไหม???
“งื้อ...ไม่รู้แล้วอะ...อ้อ....สูบบุหรี่ด้วย” พูดถึงตรงนี้แล้วย่นจมูก บุหรี่ไม่ดีต่อร่างกาย
“ร้อยทั้งร้อยของคณะสูบทุกคน ถ้าไม่สูบก็กลับไปดูดนมแม่ไป”
“ไม่ใช่ว่าจะต้องกินหมากฝรั่งหรอ? เขาไม่ได้ให้ดูดนมแม่นะ เราเคยได้ยิน”
ปรี๊ด!!!
เหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังปริแตกเล็กน้อย
“เออๆๆ แล้วไง สรุปกูจะรู้ไหมมึงมาหาใคร” อย่าตะคอกสิ ตกใจหมด
“อือ...” ขอคิดอีกหน่อย…
‘ไอ้ตัวโกง’
‘หน้าตาผู้รายชาติชั่วมาก’
“อืม...ชื่อตัวโกง...หน้าตาเหมือนผู้ร้าย...” ใช่ๆ เคยได้ยินเพื่อนเรียก น่าจะชื่อตัวโกงนะ
“ตัวโกง? หน้าเหมือนผู้ร้าย?” คนฟังถามย้ำ
“อื้อๆๆ” นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก
“เออๆๆ กูว่ากูรู้ละมึงมาหาใคร เดี๋ยวกูเรียกให้”
“ขอบคุณนะ” ยิ้มกว้างส่งไปให้ “เร็วๆหน่อยนะ กาแฟจะเย็นหมดแล้ว...”
------------------------------------------------------- 50% ----------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ
เอาน้องนมมาฝากค่ะ คือน้องนมเขียนติดลมมาก เขียนไปขำไป คือน้องตลกมาก ตอนนี้เราพาน้องนมไปหาเพื่อนใหม่ค่ะ ฮ่าๆ น้องจะได้มีเพื่อนเล่นด้วยเนอะ
ขอบคุณทุกๆท่านที่เอ็นดูน้องนมนะคะ ใครถูกใจน้องคอมเม้นมาเยอะๆเลยนะคะ มาคุยมาเม้ามอยกัน
หรือจะหวีดกันได้ในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
