หัวข้อ: ~ของเหลือ Original~ บทส่งท้าย <<จบแล้ว>> [26/09/60]

[plearnly]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอึดอัดมาก. สงสารต้นมากอยากร้องไห้เลย 

[B52]

 

[Bk borz.]

เราว่าต้นก็คงเป็นสภาวะเดียวกันกับเราที่อยากตัดใจแต่เวลาเห็นคนที่เรารักเดือดร้อนหรือเป็นอะไรไม่ได้หรอกอยากให้ต้นสมหวังแล้วอ่ะ

[Namwhankn]

สุดท้ายก็ไม่ต่างจากเดิม เหมือนหนังม้วนเดิมที่ฉายซ้ำๆ

[BooJiRa_]

สงสารดิว สงสารพี่ต้นนนนน งืออออออออ

[mareya.no7]

ไม่รู้ดิ ไม่สงสารดิวอ่ะ เลือกเองทั้งนั้น เอาจริงน่าจะชินได้แล้วนะ ใครเขาจะอยากจริงจังกับคนง่ายๆ นอนกับใครก็ได้ ส่วนต้นไม่พ้นอิรอบเดิม เฮ้อ วนลูปไป

[OrangeryLemon]

เรื่องที่จะขอลบเรื่องแล้วโดนแบนหรือเปล่า เราไม่ทราบเลยค่ะ น่าจะคุยกับ admin โดยตรง

แต่กฎเล้าเป็ดที่เราเคยอ่าน  ลงเรื่องที่นี่แล้วห้ามลบกรณีจะรวมเล่ม แต่นี่ลงยังไม่จบแล้วขอลบ

ลองถามดูไหมคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

โดยส่วนตัว แม้ไม่ค่อย comment แต่ชอบเรื่องนี้นะคะ

และเสียดายมากๆๆๆๆๆ เพราะเราคงไม่ตามไปอ่านที่อื่นค่ะ

[GukakST]

เราไม่ได้จะลบเรื่องนี้จ้า เราจะลบเรื่อง ปรานต์ นิยายอีกเรื่องของเรา ไม่ได้ลบเพราะรวมเล่ม แต่ติดสัญญาที่อื่นน่ะค่ะ ขอบคุณที่ชอบนะคะ ดีใจ ส่วนแอดมิจะว่ายังไง...ก็ต้องยอมรับตามนั้นค่ะ และเราจะไม่ลบเรื่องไหนอีกแล้ว ทรมานใน คอมเมนต์ที่รักหมายหมดเลย

[broke-back]

มีคุณค่า เมื่อทำตัว ให้มีค่า
ไม่ใช่มา โหยหา เป็นบ้าหลัง
แต่ทำตัว น่ารังเกียจ เหลือกำลัง
ชีวิตพัง เพราะเจ้า ถ้าเข้าใจ

อย่าถามหา สายธารา ในหน้าแล้ง
อย่าถามหา ดินระแหง ใกล้น้ำไหล
อย่าถามหา ความรัก จากใครใคร
ตราบเท่าที่ มีหัวใจ ที่มืดมน
#เข้าใจตรงกันนะ ดิว

พูดมากไปก็เมื่อยปากกับคนพรรค์นี้
หุหุ

+1 ฮับ

[OrangeryLemon]

เราไม่ได้จะลบเรื่องนี้จ้า เราจะลบเรื่อง ปรานต์ นิยายอีกเรื่องของเรา ไม่ได้ลบเพราะรวมเล่ม แต่ติดสัญญาที่อื่นน่ะค่ะ ขอบคุณที่ชอบนะคะ ดีใจ ส่วนแอดมิจะว่ายังไง...ก็ต้องยอมรับตามนั้นค่ะ และเราจะไม่ลบเรื่องไหนอีกแล้ว ทรมานใน คอมเมนต์ที่รักหมายหมดเลย

อ้อค่ะ..ขอบคุณที่บอกค่ะ พอรู้ว่าคอมเมนต์ของคนอ่านเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้คนเขียนรู้สึกขนาดนี้

ต่อไปจะพยายามหาเวลาว่างคอมเมนต์มากขึ้นค่ะ

[GukakST]

>>ตอนที่ 15 [100%]<<

พระอาทิตย์เริ่มหายลับไปจากท้องฟ้า แทนที่ด้วยดวงดาวอ่อนแสง ผม ไม้และแม่ยังคงนั่งอยู่หน้าบ้าน เจ้าไม้เป็นกังวลหนักมาก มันพยายามติดต่อเพื่อนดิวแทบทุกคน ลบอคติทุกอย่างเพียงเพื่อจะรู้ให้ได้ว่าดิวอยู่ที่ไหน แล้วดิวเป็นยังไงบ้าง ทว่าไม่มีใครตอบอะไรกลับมาเลยสักคนเดียว จนกระทั่งผ่านไปเกือบจะเที่ยงคืน แม่ก็ไล่เราสองคนขึ้นไปนอน บอกตัวเองว่าหลับให้ได้ พรุ่งนี้เราค่อยมาว่ากันใหม่...

ผมไม่โอเค ผมไม่อยากขึ้นห้องทั้งที่ดิวยังไม่กลับบ้านแบบนี้ แต่เมื่อเจอสายดุๆ ของแม่ ผมและไม้ก็ต้องยอมทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม่เองก็ขึ้นห้องนอนเหมือนกัน เราทุกคนเป็นห่วงดิว อยากจะออกไปตามหาด้วยซ้ำถ้าเป็นไปได้

คืนนั้นผมต้องข่มตานอนทั้งที่แม่งหลับไปลง ตอนเช้าทั้งผมและไม้ต่างก็ตาโหลกันทั้งคู่ เราพากันมาที่หน้าบ้านดิว มาดูว่าดิวกลับบ้านหรือยัง ทว่าก็ไม่เห็นแม้เงาของคนตัวเล็ก ไม้วิ่งโล่กลับบ้านไปกอดแม่ บอกแม่ให้แจ้งความคนหาย แต่กังวลว่าถ้าเราแจ้งความพ่อแม่ดิวก็จะรู้ว่าดิวหายตัวออกไป เราสามคนรู้ดีว่าบ้านนั้นมีปัญหากันอยู่แล้ว ถ้ามีเรื่องเข้ามาอีก บางทีมันอาจจะบานปลายและคนที่เจ็บปวดที่สุดก็จะเป็นดิว

บางครั้ง...เราก็หาทางออกที่ดีที่สุดไม่ได้ จะทำแบบนั้นคนนี้ก็เจ็บ จะทำแบบนี้คนนี้ก็จะเดือดร้อน ดังนั้นแม่ก็เลยสรุปให้เราไปเรียน เฝ้ารอข่าวจากแม่เพราะแม่จะอยู่เฝ้าให้ หากดิวกลับมา แม่จะรีบบอกพวกเราทันที แน่ละ...พวกเราไม่ยอมรับข้อเสนอของแม่ง่ายๆ คนเป็นแม่หนักใจ แล้วเมื่อคนที่เรารักที่สุดถอนหายใจพวกเราก็ยอมทำตาม

ผมไปเรียนพร้อมกับไม้ เจ้าน้องชายพร้ำเพ้อตลอดทางว่าเป็นเพราะผม เพราะผมคนเดียวดิวก็เลยเจ็บปวดแบบนี้ ถ้าผมบอกดิวตั้งแต่แรกมันก็อาจไม่เป็นแบบนี้ ผมก็พยายามอธิบายว่าไม่หรอก ต่อให้บอกหรือไม่บอก ดิวก็เจ็บอยู่ดี บางทีดิวอาจไม่ฟังเราเลยเหมือนที่ไม้พูดไว้ตั้งแต่แรกนั่นแหละ จิตใจที่อ่อนแอของน้อง คำอธิบายในตอนนี้ไม่อาจแทรกเข้าสู่ความรู้สึกของมันได้ มันกำลังรู้สึกผิด...และมันจะไม่หายง่ายๆ จนกว่าดิวจะกลับมาแล้วปลอดภัย

วันทั้งวันผมเฝ้ารอแต่เสียงเรียกเข้า ไม้ไลน์มาถามอยู่ตลอดว่าแม่โทรมาไหม ดิวกลับมาหรือยัง ผมก็ไม่ได้รับสายจากแม่ ไลน์ไปหาก็บอกว่าดิวยังไม่กลับ ไม้บอกว่าเพื่อนกลุ่มดิวก็ไม่มีใครมาโรงเรียนสักคน แม่ง...พากันไปเสียคนหมดแล้วหรือไง

จากที่กระวนกระวายกันอยู่แล้ว ตอนนี้อาการหนักกันขึ้นไปอีก ฝุ่นและพิกก็เป็นห่วง มันเห็นผมสีหน้าไม่ดีบวกกับเอาแต่เล่นมือถือ ผมเล่าเรื่องเด็กแถวบ้านหายไป เล่าเรื่องที่น้องมันโดนคนทำอะไรมาบ้าง พวกมันถึงได้กังวลเป็นเพื่อนผมด้วย...

“ทำไมเราไปตามหาที่ที่เด็กนั่นมันเช็กอินวะ” ฝุ่นถาม

“แต่กูว่าเราควรไปกระทืบไอ้เด็กเลวนั่นที่ทำแบบนี้” พิกหัวร้อน ขนาดเป็นผู้ชายด้วยกันยังไม่พอใจเลย ผมรู้มันคงเป็นความสนุก ทำได้แล้วแม่งเท่วะ แต่แม่งไม่ได้ดูเลยว่าคนที่โดนกระทำจะรู้สึกแย่แค่ไหน

“เออก็จริง พวกมึงมีหนิ...ไปลากคอมันกันไหม” ฝุ่นกอดคอพิก เจ้าหมูสีหน้าเอาเรื่อง ผมไม่ค่อยยุ่งเรื่องของมันนัก แต่ไอ้พิกมันมีรุ่นพี่สายโหดอยู่เยอะ

“อย่าเลยมึง ทำไปแม่งก็ได้แค่ความสะใจ” ผมเคยเกเรมาก่อน ผมรู้ดี เวลาอริมาทำเรา เราก็แค้นแล้วก็ไปเอาคืน มันวนเวียนอยู่แบบนี้แหละ กว่าจะหลุดพ้นมาได้ก็ตอนพ่อผมตายอะ ตอนนั้นแคร์แม่มากกว่าสิ่งใด ก็เลยเลิกเกเร ดีที่มันเป็นแค่เรื่องของเด็กๆ ไม่รุนแรงมาก ไม่เหมือนพวกอาชีวะยกพวกตีกัน

“แล้วมึงจะปล่อยมันลอยนวลแบบนี้อะนะ”

“มันเลวแบบนี้สักวันมันก็ต้องโดน ไม่ตีนพวกมึงก็ตีนคนอื่นนั่นแหละ” ผมบอกกับพิกเสียงเครียด ตอนนี้ก็ยังพิมพ์คุยกับแม่ว่าดิวมาหรือยัง...

“ก็จริงนะ แต่รอแบบนี้เมื่อไหร่จะมา...แจ้งความได้ปะวะ”

“ไม่ได้ แจ้งความพ่อแม่มันก็ต้องรู้ มันจะซวยซ้ำอะสิ” ผมตอบไอ้ฝุ่นก่อนจะถอนหายใจ แม่บอกว่าดิวยังไม่มาเลย แม่ก็เริ่มเป็นกังวลเหมือนกันตอนนี้

“แม่ง นั่นก็ไมได้ นี่ก็ไม่ได้ ทำได้แค่รอแบบนี้มันดีแล้วอ่อวะ” พิกของขึ้น ผมต้องบีบบ่ามันเบาๆ หวังให้มันใจเย็น

“ขอบใจที่เดือดร้อนแทน กูคุยกับแม่แล้ว ถ้าเย็นนี้ดิวไม่กลับมา เราจะไปแจ้งความ” แม่ตอบผมมาเมื่อกี้นี้

พิกและฝุ่นพยักหน้ารับรู้ แต่พวกมันก็ยังพูดถึงเรื่องไอ้ชิน ไอ้เด็กเลว ตอนแรกเกือบรู้สึกผิดแล้วที่มันดูเป็นคนดีแต่ผมยังหมั่นไส้มัน รู้งี้กีดกันแม่งสุดๆ ไปเลยน่าจะดีกว่า โกหกตอแหลหน้าตายฉิบหาย ผมเองก็แค้นมันนะ ที่มันทำแบบนี้กับดิว แต่ผมเป็นห่วงดิวมากกว่าจะไปเอาเรื่องมันตอนนี้

ผมนั่งเรียนต่อแบบรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แม่ก็คอยอยู่ตอบคำถามของผมกับไม้ตลอด น่าจะรำคาญกันมั้งละ อะไรจะถามบ่อยขนาดนั้น แต่แม่ก็ยังมานะตอบคำถามของผมกับไม้ไม่หายไปไหนเลย จริงๆ รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้แม่ไม่ได้ไปทำงาน เมื่อเช้าว่าจะโดดเรียนแล้วเฝ้าอยู่ที่บ้านเองแล้วด้วยซ้ำ แม่กลับยืนยันจะอยู่เองก็เลยต้องมานี่แหละ...

คลาสสุดท้ายเลิกตอนสามโมง ผมตรงกลับบ้านทันที ไม่ได้เอารถมา ผมกับน้องเลยแยกกันกลับ วินมอเตอร์ไซก์เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้วก็สะดวกรวดเร็วสุดแล้ว แม่ทำอาหารรอผมกับน้องอยู่บ้าน มาถึงก็ให้ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วลงมากินข้าว ทั้งที่เวลาแบบนี้เราไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น

“ไอ้ชินแม่งไม่สะทกสะท้านอะไรเลย วันนี้ผมเห็นมันไปหลีหญิงห้องอื่นด้วยพี่ หมั่นไส้มันอะ อยากจะเข้าไปต่อยมันให้หน้าหงายเลย!” พอเรามานั่งรวมโต๊ะกินข้าว ไม้ก็ระบายความอัดอั้นตันใจ แม่ต้องคอยลูบไหล่เป็นเชิงปลอบให้ใจเย็น ผมเองได้ฟังแล้วก็ของขึ้นเหมือนกัน เป็นไปได้ก็อยากกระทืบมันให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ

“ทำคนแบบนั้นไปมันจะได้อะไร คนเลวส่วนใหญ่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกต้อง...หนูจะเอามือเอาเท้าไปแตะต้องคนแบบนั้นเนี่ยนะ สกปรกจะตาย” แม่พยายามพูดเตือนสติ

“แต่มันทำดิวเป็นแบบนี้...”

“ใช่ น้องดิวโดนหลอก โดนมันทำร้าย เหตุการณ์ร้ายที่เข้ามาทำให้เรารู้ว่าเราควรจะรับมือกับสิ่งเหล่านั้นยังไงเมื่อมันวกกลับมาอีก เราต้องเรียนรู้จากมันนะลูก อย่าเอาแต่โทษมัน นั่งโทษคนนั้นทีคนนี้ทีไม่มีอะไรดีเลย มันไม่ได้ทำให้เราเห็นความจริง...มันทำให้เราเห็นแค่ความโชคร้าย” ผมกับไม้พยักหน้า พยายามคิดตามแม่แล้วบอกให้ตัวเองใจเย็น เราต้องอดทนอีกหน่อย พระอาทิตย์ตกดินดิวยังไม่กลับมา พวกเราจะไปแจ้งความ ต่อให้มันมีปัญหาตามมา แต่เราทนเป็นห่วงดิวไปมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

สามคนเราย้ายมานั่งหน้าบ้านกันด้วยความอึมครึมเหมือนเมื่อวาน ที่แตกต่างคือความกังวลที่มากกว่าเดิมมาก ไม้ไม่สามารถนั่งอยู่เฉยได้ มันยังส่งข้อความไปหาคนพวกนั้น ไม่มีใครยอมอ่านมันก็ยังส่งไปเรื่อยๆ แถมมันยังเดินไปเดินมา ผมเองก็กังวล นั่งเขย่าขาเป็นพวกสันนิบาตอยู่เนี่ยแหละ นั่งเฉยๆ นิ่งๆ ไม่ได้เลย ในขณะที่เรากำลังปรึกษากันว่าควรไปแจ้งความเสียที รถแท็กซี่ก็แล่นเข้ามาที่หน้าบ้านดิว มีคนลงมาจากรถ เป็นคนที่ทำให้เราเป็นห่วงแทบแย่...ไอ้ดิว
“น้องดิว...เดี๋ยวลูก!” ดิวมันเตรียมจะเดินเข้าบ้าน ไม่มองเราสามแม่ลูก มันใส่เสื้อยืดคอกลมสีขาวและขากางเกงขาสั้น สภาพมันดูมอมหน่อยๆ...เสื้อยับยู่และกางเกงค่อนข้างเปรอะ แต่พอมันได้ยินเสียงแม่ผมเรียก มันก็หยุดเท้าแล้วหันมา

“คุณน้า...” เสียงเจ้าตัวเบาหวิวมาก ร่องรอยบนลำคอและรอยแดงจ้ำบนแขนขา ดูยังไงก็เหมือนโดนทำลายหรือโดนโทรมมาชัดๆ

แม่ผมแทบจะอุทานออกมาเมื่อเห็นสภาพดิวจะๆ เต็มคาตา ผมและไม้ก็เหมือนกัน...เราก้าวขาไม่ออก ยกเว้นแม่ที่เดินเข้าไปคว้าร่างของดิวมากอดเอาไว้ ดิวซบหน้าลงที่อกแม่แล้วร้องไห้ออกมา ปล่อยความเสียใจใส่คนที่เอ็นดูมันมาตลอดอย่างไม่ปิดบัง

ผมสงสารมัน อยากเข้าไปปลอบเหมือนที่แม่เข้าไปกอดมันนั่นแหละ แต่ตอนนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่ผมจะดีกว่า คนที่ดิวเคารพแล้วก็นับถือมากที่สุดน่าจะเป็นคนที่ดิวเปิดใจให้มากที่สุดในตอนนี้ แม่พาดิวเข้ามาในบ้าน เจ้าตัวยังร้องไห้น้ำตาอาบใบหน้าไปหมด

“ต้นไปเอาเสื้อผ้าน้องมาซิลูก เดี๋ยวดิวอาบน้ำอาบท่าที่นี่นะ น้าทำอาหารเอาไว้ให้...อยู่กินกับน้านะลูก” แม่สวมกอดดิวเอาไว้อีกครั้ง ลูบไล้แผ่นหลังบางสั่นสะท้านนั้นด้วยความห่วงใย

“ครับ...” ดิวขานตอบเสียงเบา

ไม้มันเข้าไปกอดดิวด้วยอีกคน ไปขอโทษที่มันรู้เรื่องแต่มันไม่ได้บอก แล้วมันก็เข้าไปช่วยดิวเอาไว้ไม่ได้ ดิวส่ายหน้า พูดแค่ไม่เป็นไรซ้ำๆ ผมเดินไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม ไม่ลืมเอากุญแจสำรองมาด้วยเพื่อเปิดบ้านหลังนี้ ตรงขึ้นไปที่ห้องของมัน หากางเกงขายาวและเสื้อแขนยาวใส่สบาย ไม่ลืมที่จะเอาชั้นในมาให้มันด้วย ก่อนออกจากบ้านดิว ผมก็ล็อกให้อย่างดิบดี คืนนี้บางทีดิวอาจไม่กลับมานอนคนเดียว

แม่ให้ดิวอาบน้ำที่ห้องแม่ ผมก็เลยต้องเอาเสื้อผ้าไปให้แม่ในห้อง อยากจะนั่งรอน้องมันเหมือนกัน อยากจะถามอยากจะคุยเรื่องที่มันหายไปไม่ยอมบอกใคร แล้วก็เรื่องสภาพของมันในวันนี้ แต่แม่ขอให้ผมออกไป

“น้องเปราะบางมากลูก แม่ดูน้องเอง ต้นช่วยเอาข้าวกับข้าวขึ้นมาให้แม่ที่ห้องทีนะ เอายาทากับยากินแก้อักเสบมาด้วย”

“ครับ” ถ้าผมอยู่เองก็คงจะปากหมาใส่อีก ไม่ได้ตั้งใจหรอกบางทีอะ มันหลุดไปเอง

ผมกับไม้ช่วยกันเอาข้าวเอาน้ำและยาที่แม่สั่งขึ้นไปให้ วางไว้ที่โต๊ะคอมพ์แม่เสร็จแล้วก็ถูกให้ออกมา ทว่าผมกับไม้ไม่ยอมไปไหน นั่งลงมันหน้าห้องแม่เนี่ยแหละ กะว่าแอบฟังจะได้รู้ว่าดิวกับแม่คุยอะไรกันบ้าง

“พี่ว่าสภาพแบบนั้น...” ไม้พูดเสียงเบา เดี๋ยวเสียงมันจะรอดเข้าห้อง

“ถ้าไม่สนุกสุดเหวี่ยงก็โดนข่มขืน” ก็ไม่ได้อยากคิดไปแบบนั้นหรอกนะ แต่รอยช้ำบนตัวดิวทำให้คิดไปอย่างอื่นได้มาก หากโดนกระทืบมันน่าจะช้ำแบบอื่น นี่ที่ปากมันมีแค่บวมเจ่อ มีรอยดูดเต็มคอ ส่วนแขนขามันเป็นรอยช้ำๆ โดนบีบหรืออะไรนี่แหละ ผมก็แยกแยะไม่ค่อยออก

“ผมไม่อยากให้เป็นแบบไหนสักข้อเลยอะพี่”

“เหมือนกันแหละ...ไม่ดีเลยสักข้อเดียว” พูดจบเราก็พากันเงียบ

มีเสียงเปิดประตูในห้องของแม่ ดิวคงออกมาจากห้องน้ำแล้ว แม่บอกให้ดิวเอาชุดไปเปลี่ยนซะ ใส่ชุดใหม่จะได้สบายตัว น้ำเสียงของแม่อ่อนโยนและปลอบประโลมอยู่ในที ดิวทำตามอย่างง่ายดาย รับคำแล้วก็ได้ยินเสียงปิดประตู เปลี่ยนชุดเสร็จแม่ชวนดิวกินข้าว บอกกับดิวว่าแม่เป็นคนทำเองกับมือเลยนะ ดิวชอบไหม...นี่ของชอบดิวไง ดิวมันตอบได้แค่ครับ ขอบคุณครับ ถึงจะอยู่นอกห้อง แต่ก็รับรู้ได้ว่าเสียงมันสั่นไปหมดเลย

“คืนนี้นอนกับน้าเนาะ...” แม่บอกกับดิว

“แต่...”

“น้ารู้ว่าหนูเจอเรื่องร้ายๆ มา ให้น้าได้อยู่เป็นเพื่อนสักคืนนะจ้ะ” มันต้องลังเลมากแน่ อยู่ๆ แม่ผมจะให้มันนอนด้วยแบบนี้ ถึงตอนเด็กๆ เราสามคนจะเคยนอนด้วยกันกับแม่ผม แต่นั่นมันก็เรื่องเมื่อนานมาแล้ว

“ครับ..ฮึก...”

“โอ๋ๆ...เด็กน้อยของน้า” ผมเดาว่าแม่ต้องกำลังกอดดิว แล้วก็ลูบหลังที่แสนจะเปราะบางนั้นเบาๆ

“ถ้าหนูอยากจะระบายก็พูดมันออกนะลูก ร้องไห้เอาความเสียใจช้ำใจออกมาให้หมด แล้วหนูจะรู้สึกดีเองนะ...” เสียงร้องไห้ของดิวดังขึ้นกว่าเดิม คนฟังอย่าผมและไม้รับรู้ถึงความเจ็บช้ำผ่านน้ำเสียงมันได้ดี

“ทำไม...ฮึก...ทำไมพวกเขาถึงทำกับผมแบบนี้ ฮื่อๆ ทำไมละครับ...” ผมและไม้ต่างเอาหัวพิงประตู รับรู้ความทรมานของดิวไปพร้อมๆ กัน

“ผมไม่มีหัวใจเหรอครับ...ผมมันน่ารังเกียจเหรอ ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วยละ ฮื่อ...ทำไมละ...ผมทำอะไรให้เหรอ ฮึ้ก ผมก็แค่...อยากให้มีคนรักผมบ้างเท่านั้นเอง ฮื่อๆ ฮื่อๆ” เจ้าไม้เอนหัวซบไหล่ผม

“โอ๋ๆ...มีคนรักหนูนะคะลูก คนรักหนูยังมี เด็กน้อยของน้า...” เสียงของแม่เหมือนเสียงกล่อมเด็กให้นอนหลับ มันอ่อนโยนต่อเราสองพี่น้อง แต่กับดิวที่กำลังบอบช้ำ มันจะได้ผลไหม

“ไม่จริง...พ่อแม่ยังไม่รักผมเลย คนพวกนั้นก็ไม่รักผม...ผมเกิดมาทำไม ฮึ้ก...ผมเกิดเพื่ออะไรฮื่อๆ ผม...ผมไม่น่าเกิดมาเลย ฮื่อ...ผมอยากตาย...” คำพูดของดิวทำให้ผมจุกไปไม่น้อย ตอนที่มันอกหักจากแมท มันก็ทำร้ายตัวเอง...

ทฤษฎีน่ะผมรู้ พอเราเจ็บปวดมากๆ เราก็อยากจะหาทางหลุดพ้น แต่ยังไม่ทันได้เจอทางก็ดันมาเจอแต่ปัญหา เจอแต่ความทุกข์ทรมานใจ ไม่มีที่พึ่งพิงหรือยึดเหนี่ยว เราก็จะคิดว่าเราไม่มีค่า ความหมดหวังสิ้นหวังทำให้คนเราอยากตายให้พ้นๆ ยิ่งคิดว่าไม่มีใครรักเรา ก็ยิ่งไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้

ผมรู้แค่นั้น...แต่ผมไม่เคยเข้าใจมันอย่างจริงจัง ผมไม่เคยรับรู้ว่าแท้จริงแล้วคนที่เจอเรื่องแบบนี้อย่างดิวต้องทนทุกข์ทรมานกับความโดดเดี่ยวมากแค่ไหน เราแค่สงสารเขา เราแค่เห็นใจเขา แต่เราช่วยกลับไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเขา เห็นเขาตัดพ้อ เห็นเขาทำร้ายตัวเองเราก็คิดว่ามันไร้สาระ คนอื่นที่รักเขายังมีแต่ในสายตาเขา เขากลับไม่เห็นใครเลย...

มันน่าเศร้าเมื่อต้องรู้แบบนี้ ผมนึกโทษตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะผมเป็นคนหนึ่งที่เอาแต่ด่ามัน ว่ามัน คิดว่าทำดีแล้วแต่ไม่เลย...มันไม่เคยดีจริงๆ สำหรับดิว ไม้เองก็คงไม่ต่างกับผมเท่าไหร่ มันเป็นเพื่อนที่ให้ค่าคำว่าเพื่อนแค่ที่บ้าน มันไม่สนใจดิวเวลาที่ดิวอยู่ที่โรงเรียนเพราะเพื่อนรอบตัวดิวไม่ถูกกับมัน เราต่างเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่เราไม่เคยลองเข้าใจเขาให้ลึกซึ้งกว่านี้

การกระทำของเราล้วนทำร้ายคนๆ หนึ่ง...คนที่เราเรียกว่าเพื่อน คนที่เราเรียกว่าน้อง คนที่เราบอกว่ารัก ผมมาตระหนักอีกครั้งหลังตระหนักเรื่องทำให้แม่เสียใจหลังจากพ่อตาย ก็ตอนที่ได้ยินคำที่แสนเจ็บปวดจากปากของดิว ผมไม่เห็นหน้ามันแต่ผมรู้ว่าหน้าตาของมันจะน่าสงสารมากขนาดไหน

“น้าเข้าใจ...น้าเข้าใจหนูนะลูก แต่อยากให้หนูอดทน น้ารู้ว่าเหนื่อย...มันลำบาก น้ารู้ว่าความตายมันสบายกว่าการอยู่ต่อ แต่น้าเชื่อว่าถ้าหนูตายไป...มันจะมีคนอีกหลายคนที่เสียใจกับการจากไปของหนู หนูอาจไม่สนใจน้ากับลูกๆ ของน้า แต่พ่อแม่หนูต้องเสียใจมากแน่ๆ ลูก สู้อีกสักหน่อยนะ...สู้เพื่อน้าก็ได้ อย่าพูดว่าอยากตายแบบนั้นอีกเลยลูก...” ผมหวังให้คำปลอบโยนของแม่ช่วยบรรเทาความเสียใจของดิวได้บ้าง

“แต่ผมไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว...”

“น้าเข้าใจ...น้าเข้าใจหนูนะ แต่น้าขอเห็นแก่ตัว ขอร้องให้หนูอยู่ต่อได้ไหมละลูก...อยู่ต่อเพื่อความเห็นแก่ตัวของน้าเอง ได้ไหมคะ”

“ผม...”

“น้าอาจไม่ใช่พ่อแม่หนู ความรักของน้าทดแทนในส่วนที่หนูขาดไม่ได้ทั้งหมด แต่น้าจะช่วยทดแทนให้เท่าที่น้าจะทำได้ เพราะน้าก็รักและเอ็นดูหนูเหมือนลูกของน้า...” ความเงียบโรยตัวลงมาปกคลุมเราทั้งสี่คน ภายในห้องเกิดอะไรขึ้นผมอยากรู้มาก แต่ที่อยากรู้ที่สุดก็คงเป็นคำตอบของดิว

ผมและไม้นั่งรอฟังมันอย่างใจจดจ่อ หวังจะได้คำตอบว่าครับหรือไรก็ได้ที่ทำให้คนข้างนอกรับรู้มันได้บ้าง ทว่ารอคอยอยู่นานก็ไม่มีเสียงขานรับ มีแต่เสียงสะอื้นไห้ที่ค่อยๆ เจือจางและหายไป ผมกับไม้นั่งมองหน้ากัน ปรึกษาผ่านความเงียบว่าควรจะเอายังไงต่อไปดี...

เราสองพี่น้องตัดสินใจยืนขึ้นแทบจะพร้อมๆ กัน ดิวยังไม่ตอบคำถามในแบบที่เราได้ยิน แต่คิดว่าแม่น่าจะได้คำตอบแล้ว การที่ดิวเงียบไปแบบนี้เป็นไปได้ที่มันจะหลับหรือไม่ก็อาการดีขึ้นจนไม่น่าเป็นห่วง ผมและไม้แยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมันอย่างรู้กัน

พรุ่งนี้เราทั้งคู่น่าจะได้คำตอบจากปากแม่ วันนี้ปล่อยให้ดิวได้นอนหลับในอ้อมกอดของคนที่พอจะทดแทนคำว่าแม่ได้ไปก่อน หวังว่าในค่ำคืนนี้ จะเป็นค่ำคืนที่อบอุ่นสำหรับมัน และขอให้มันหลับฝันดีจนถึงรุ่งเช้า

ผมเปิดผ้าม่านหน้าต่างห้องตัวเองออก รับแสงจันทร์ข้างนอกพลางมองไปที่บ้านอีกหลังฝั่งตรงข้าม บ้านที่ไม่ว่ามองกี่ทีมันช่างโดดเดี่ยวเสียเหลือเกิน แต่คืนนี้...ผมเห็นแค่บ้านธรรมดาหลังหนึ่ง บ้านที่ไร้คนอยู่อาศัย เพราะคนที่ร้องนอนคนเดียวทุกคืนกำลังอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวอีกคนที่รักเขาคล้ายกับลูกชายอีกคนหนึ่ง ผมยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ผมแค่รู้สึกดีที่รู้ว่ามันไม่ต้องนอนเหงาอยู่คนเดียว...

.....100%.....

ขอแทรกความคิดเห็นเราหน่อย...จุดความคิดเรื่องนี้ของเรามาจากเด็กสก๊อยล่ะ เด็กบางคนเสียคนเพราะเพื่อน เพราะสังคมที่เขาเอาตัวเองเข้าไปอยู่ มองเผินๆ ก็น่าสมเพชนะ ใช้ชีวิตแบบ...ไม่ค่อยให้คุณค่าของตัวเอง แต่เพราะพวกเขาไม่มีใครสอนไงว่า อะไรคือคุณค่าของตัวเอง อะไรคือการรักตัวเอง ถ้าเกิดว่า...เราสามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเขาได้ แล้วเขาดีขึ้น เราจะยินดีช่วยเขาไหม... เราเอาคำถามนี้เป็นที่ตั้งของเรื่อง แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่ามันโอเคแล้วหรือยังในสายตาคนอื่น

คอมเมนต์ที่เห็นต่างในหลายมุมเป็นเรื่องเกินความคาดหมายของเรา และเราชอบที่จะอ่านควาคิดเห็นเหล่านั้นมากเลยล่ะค่ะ ^^ และการที่เราชอบอ่านคอมเมนต์มากกว่าดูยอดวิว เพราะว่า...เราได้เห็นอีกหลายๆ มุมมอง หลายความคิด ทั้งจากแนวคิดที่เราเขียนและจากฝีมือของเราด้วย

และไม่ว่าคอมเมนต์นั้นจะติเรื่องของเรา จะด่าจะชม เรารักหมดเลยค่ะ...

[poommy_TY]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารดิว

เราพอจะนึกออกว่าดิวคงรู้สึกหมดค่ามากๆในตอนนี้
และดิวก็ยังเด็กมาก มากเกินกว่าที่จะมีกำลังพาตัวเองออกมาจากจุดนั้น แล้วยิ่งไม่มีคนคอยให้คำปรึกษาหรืออยู่ข้างๆ ดิวคงรู้สึกดำดิ่งมากๆ

แต่เราอยากให้ตรงนี้เป็นจุดเปลี่ยนของดิว
อยากให้ดิวกล้าที่จะก้าวออกมาจากกลุ่มเพื่อนพวกนั้น
เราเชื่อว่าถ้าดิวใกล้ชิดกับบ้านต้น ซึ่งมีพื้นฐานความอบอุ่นมากๆ ดิวจะทำได้ เข้มแข็งด้วยตัวเองได้

เรื่องที่ว่าโหยหาความรักความอบอุ่น ถ้าดิวเข้มแข็ง มันจะผ่านไป

อยากให้ดิวเปลี่ยนตัวเองจังเลยอะ มีครอบครัวต้นอยู่ข้างๆ น่าจะทำให้ดิวผ่านไปได้นะ

เรื่องรักๆใคร่ๆ ก็ปล่อยๆไปก่อน ใช้ชีวิตตัวเองให้ดีก่อน
เลิกตั้งคำถาม ว่าทำไมตัวเองไม่มีค่า คนจะมีค่า มันต้องเห็นคุณค่าของตัวเองก่อนสิลูกเอ้ยยยย

เอาใจช่วยดิวแล้วกันนะ

/ทำไมอินล่ะ 555555555

[broke-back]

เป็นอะไร มากไหม ใคร่อยากถาม
ร้องงอแง ทุกโมงยาม ตามใจขอ
เมื่อไม่ได้ ก็โยเย เห่โห่รอ
กล่าวโทษพ่อ ว่าร้ายแม่ แย่พอกัน

อย่าสงสัย ว่าใครใคร ก็ไม่รัก
ทุกคนผลัก ไล่ไสส่ง ลงที่ฉัน
หัดแหกหู ดูด้วยตา ว่าใครกัน
เอาแต่ใจ ตัวเองนั้น มันไม่พอ

เฮ้ออออออออ...
เจอคนแบบนี้เข้าไป คงเหนื่อยตายเปล่า 
หึหึ

[crazydoii]

เสียน้ำตาเลยครับ,,,

[areenart1984]

อะไรมันจะแย่ขนาดนี้จะ น่าสงสารหลานดิวจังเลย 

[B52]

ถึงจะก้าวพ้นมาได้ แต่เชื่อเถอะ อดีตเหล่านั้นได้ตามมาหลอกหลอนดิวต่อแน่ๆ ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง

[GukakST]

>>ตอนที่ 16 [100%]<<

(ดิว)
หลังจากเจอเรื่องร้ายๆ มา ผมคิดว่าตอนนี้ผมมีความสุขมากที่มีคนรักอย่างพี่ชิน พี่เขาเป็นคนน่ารัก อัธยาศัยดีมาก ชวนผมคุยและสามารถทำให้ผมหัวเราะได้เสมอ ผมอยู่กับพี่เขาแล้วผมมีความสุข ลืมเรื่องราวร้ายๆ ไปได้เยอะ

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถหลุดพ้นจากพี่แมทได้ ผมคบกับเขานานที่สุด รักเขามากที่ยอมและเชื่อใจเขามากที่สุด เมื่อเขาทิ้งผมไป ผมเหมือนลอยคว้างอยู่บนที่สูง ร่างกายกำลังดิ่งมาข้างล่างเพื่อจะตายจากโลกนี้ไป แต่เพราะเพื่อนแนะนำให้รู้จักกับพี่โอม พี่โอมเป็นคนดี เขาน่ารักแล้วก็พูดจาเพราะ เขาคล้ายพี่แมทมากจนบางครั้งผมก็เผลอคิดว่าเขาเหมือนพี่แมทเหลือเกิน นั่นทำใหผมรักเขาและอยากอยู่กับเขาไปนานๆ ทว่าเขาคงเหมือนพี่แมทมากไป รวมถึงมีผมไว้เป็นของแก้เหงาเหมือนพี่แมทด้วย

ผมเป๋...ผมหาทางไปต่อให้ชีวิตตัวเองไม่ถูก รักใคร เขาคนนั้นก็ไม่เคยรักเรา ผมระบายความรู้สึกตัวเองลงเฟซบุ๊กส่วนตัว พี่ชินไม่ได้เมนต์หน้าโพสต์แต่อินบ็อกเข้ามาหา ผมรู้สึกอยากระบายความเจ็บปวดนี้ให้ใครสักคนฟัง แล้วพี่ชินก็เป็นคนๆ นั้นที่ผมไว้ใจ

ผมคงจะดูใจง่ายไปหน่อย...แต่พอพี่ชินบอกกับผมว่าเขาแอบชอบผมมานานแล้ว หัวใจเจ้ากรรมก็ดันพองโต การมีคนมารักเรามันเป็นความรู้สึกดีที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆ ผมตอบตกลงจะคบกับพี่ชินทันที ไม่มีความลังเลอะไรเพราะคิดว่าการได้อยู่กับคนที่รักเราเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุด

แต่แล้ว...พี่ชินกลับทำร้ายผมยิ่งกว่าใครๆ

“คืองี้นะน้องดิว...” พี่ชินปล่อยมือผมเมื่อเดินมาถึงโต๊ะกินข้าว เพื่อนๆ ของเขาจับจ้องมาทางเรา มันสร้างความเก้อเขินให้ผมไม่น้อย ปกติผมกับพี่ชินจะแยกไปกินข้าวกันสองคน สวีตไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง พี่ชินเองก็ไม่แคร์ใครด้วย เขาแสดงความรักผมต่อสายตาทุกคน

“ครับ?” รู้สึกตื่นเต้นจัง พี่ชินพาเรามาที่โต๊ะเพื่อนเขาทำไมกัน

“พี่น่ะพนันกับเพื่อนเอาไว้ ว่าพี่...สามารถฟันน้องได้ภายในหนึ่งอาทิตย์” สมองประมวลผลไม่ทัน เพื่อนพี่ชินโห่แซ็ว แล้วพี่เขาก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปที่ผมหลับแล้วไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้เพื่อนเขาดู

เพื่อนเขาแต่ละคนเริ่มหยิบเงินส่งมาให้พี่ชิน กล่าวชื่นชมว่ามึงเก่ง มึงเจ๋ง มึงทำได้ดีมากเพื่อน กูยอมแพ้เลยจริงๆ เสน่ห์แรงไม่เปลี่ยนแบบนี้ มิน่าใครๆ ก็หลงมึงหัวปักหัวปำ พี่ชินยิ้มกว้าง วางท่าว่าเออกูแน่กูเจ๋ง ในขณะที่ผมทำได้แค่ยืนโง่ๆ เป็นตัวตลกให้พวกเขาหัวเราะเยาะ

“แล้วเป็นไง...ลีลาดีปะวะ”

“ก็ต้องดีสิวะ สมราคาคุยอะมึง...” พี่ชินกวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“ข้างนอกว่าขาวแล้ว ข้างในขาวกว่าเยอะมึง ใช้ปากเก่งด้วย...” เขาเลียริมฝีปากตัวเอง เพื่อนๆ ก็ส่งเสียงโห่ร้อง

ผมเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างช้าๆ ไม่ใช่โง่จนไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่บางครั้งผมก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ได้รู้และได้เห็น พวกเขาเริ่มเข้ามาสำรวจร่างกายผม พูดเรื่องข่าวลือว่าผมมันร่าน บ้างละ น่าลองบ้างล่ะ บางคนชวนผมไปมีอะไรกันในห้องน้ำโรงเรียน จับเนื้อตัวผม พลิกไปพลิกมาเหมือนผมเป็นสิ่งของ

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า...พี่ชินที่บอกรักผมนักรักผมหนาจะทำกับผมแบบนี้ได้ ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจถึงต้องทำกับผมอย่างนี้ ผมรับมันไม่ได้...ไม่อยากเชื่อว่าทุกอย่างนี้คือเรื่องจริง แต่มันก็ต้องเชื่อ

ผมค่อยๆ สาวเท้าออกมาจากวล้อม ดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองรอยยิ้มขำขันของพี่ชิน มันยิ่งกว่าโดนตบ มันยิ่งกว่าโดนกระทืบ ความเจ็บร้าวเกิดในอกรุนแรงมากเหลือเกิน ร่างกายคล้ายจะอ่อนแรง ผมต้องฝืนตัวเองมากในแต่ละก้าวที่ถอยออกมา

“เฮ้ย หยุดเลย...อย่ามาทำอะไรเพื่อนผม!” ไม้เข้ามาพลักชายคนหนึ่งที่กำลังลากมือลวนลามผมอยู่ให้ออกไป มันหันมามอง...ผมไม่ชอบแววตาสงสารนั่น

ผมตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ไม้ก็รั้งข้อมือของผมเอาไว้ มันจะพาผมไปไหนสักทีแต่ผมไม่ยอมไป ผมดิ้นให้แรงที่สุดเท่าที่กำลังตอนนี้จะทำได้ เพื่อหนีไปจากตรงนี้ ตรงที่ทุกคนเอาแต่หัวเราะเยาะผม เห็นผมเป็นตัวตลก เป็นคนไร้ค่า...เป็นเหมือนขยะที่น่าตาน่าชัง

ผมวิ่งไปเอากระเป๋าของตัวเองแล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน...บ้านที่ไม่เคยมีใครอยู่เลย ผมมักจะเอามือลูบบานประตูห้องพ่อกับแม่ทุกครั้งที่เดินผ่าน แต่วันนี้แค่มองมันผมก็ร้องไห้อย่างกับจะเป็นจะตาย เพราะมันตอกย้ำลงมาในความรู้สึกของผมว่า...ผมไม่มีใคร

ผมเอาแต่ร้องไห้แล้วถามว่าทำไม...ทำไม...ทำไมอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ผมเชื่อว่าทุกคนเจออย่างผมก็คงตั้งคำถามเดียวกัน ผมแค่ต้องการความรักจากใครสักคน อยากเป็นคนพิเศษสำหรับใครบ้าง ต่อให้ต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อได้สิ่งนั้นมา ผมก็ยินดี พี่ชินเป็นคนที่ไม่เคยลวนลามอะไรผมเลย ไม่เคยพูดขอด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่าเขาช่างเป็นคนดี ไม่เหมือนที่ผ่านมา ทั้งพี่แมทและพี่โอมขอนอนกับผมตั้งแต่วันแรกที่เราคบกัน และผมก็ยอม

เพื่อนของผมบอกว่า...เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา เขาอยากมีอะไรกับเราแสดงว่าเขารักเรา ยิ่งเราทำให้เขาชอบใจหรือพอใจในลีลามากเท่าไหร่ เขาก็จะรักจะหลงเรามากเท่านั้น ผมก็เลยพยายาม ทั้งดูคลิป ทั้งศึกษาและถามเพื่อนๆ ต่อให้อายหน้าแทบไหม้ผมก็ทำให้พวกเขามีคงวามสุข ช่วงเวลาเหล่านั้น...สีหน้าที่มองผมอย่างหลงใหลและรักใคร่ ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า...

และเมื่อคืนพี่ชินก็ทำให้ผมรู้สึกมีค่ามากที่สุดในชีวิต เขาช่างอ่อนโยน คำพูดปลอบประโลมไม่ให้ผมกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้น แม้ว่าผมจะบอกเขาว่าผมเคยแล้วแต่พี่เขาก็ยังอ่อนโยนกับผม มันเป็นการทะนุถนอมที่ผมไม่ได้รับมันนานมากแล้ว

เหมือนล่องลอยอยู่ในฝัน...จนกระทั่งเที่ยงวันนี้ พี่ชินใจร้าย พี่ชินดับลมหายใจของผมต่อหน้าต่อตาคนอื่น ผมรู้ว่ามีข่าวลือเสียๆ หายมากมายในโรงเรียน เพราะผมคุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยและยอมคนอื่นง่ายๆ เขาไม่เป็นผม..เขาไม่เข้าใจผม เพื่อนผมมักพูดเสมอว่าพวกนั้นก็แค่อิจฉาที่ไม่มีคนมาสนใจได้มากเท่ากับผม ผมก็เลยจุดนั้นมาทำให้ตัวเองสู้ๆ บอกตัวเองว่าช่างมัน แค่ข่าวลือไร้สาระ

วันนี้มันคงมีข่าวลือมากขึ้นอีก และต่อไปทุกคนจะมองผมด้วยสายตาหยามเหยียด พวกเขาอาจพูดได้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผมเลย แต่พวกเขาก็ผลักไสผมออกไปจากสังคมเหล่านั้นด้วยการมองเหยียด และพูดจาถากถางใส่ ไม่ใช่ผมไม่เคยโดนแต่ผมอยู่ได้เพราะเพื่อนๆ ของผมโต้เถียงกับคนเหล่านั้นไม่ยอมแพ้ ผมถึงรักพวกมัน...และเชื่อว่าพวกมันคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่ผมมี

“ดิว!” เสียงเรียกแว่วๆ หน้าบ้านคุ้นว่าเป็นเสียงเพื่อน ผมปาดน้ำตาตัวเองทิ้งแล้วเดินไปดูคนเรียกที่หน้าต่าง

“คิง กาน” เพื่อนขอผมมาหาผมถึงนี่เลย พวกมันเป็นคนดีจัง...

ผมรีบลงไปหาพวกมัน คว้าร่างของเพื่อนทั้งสองเอาไว้เต็มอ้อมแขน พวกมันก็กอดผมเอาไว้ ลูบหลังปลอมให้ผมใจเย็นๆ อย่าร้องไห้ อย่าไปเสียใจกับคนเลวๆ อย่างไอ้ชินนั่นเลย ดิวก็แค่มีคนใหม่ที่ดีกว่ามันมาอวดมัน เท่านี้ก็แก้แค้นได้แล้ว

คิงกับกานไม่ยอมปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว มันไม่อยากให้ผมเอาแต่เศร้าแล้วก็ร้องไห้ เดี๋ยวหมดหล่อคนจะไม่สนใจ ก็เลยพาผมไปเที่ยว ให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้น่ารักที่สุด คิงรับรองอย่างดิบดีว่าคืนนี้จะทำให้ผมลืมเรื่องราวบัดซบในวันนี้ให้หมดไป

คิงกับกับกานพาผมมาเที่ยวที่ที่หนึ่ง สองข้างทางเป็นตึกที่ตกแต่งไว้อาร์ตๆ และมีผับบาร์มากมายเรียงอยู่ เพื่อนอีกสามคนของผมตามมา พวกมันแต่งตัวกันสุดๆ ใส่ขาสั้นเท่าที่จะใส่ได้แล้วก็ใส่เสื้อน่ารัก ทำหน้าแบ๊วๆ แกล้งให้ผมขำ แต่ผมก็แค่ยิ้มอ่อนให้ความติงต๊องของพวกมันเท่านั้น พวกเราเป็นกลุ่มที่คนทั่วไปเรียกว่าตุ๊ด ผมเคยปฏิเสธว่าผมไม่เหมือนพวกมันแต่ผมก็ปฏิเสธไม่ออก ผมอาจจะไม่ตุ้งติ้งอย่างเพื่อนๆ แต่ผมก็ชอบผู้ชาย อีกอย่าง...พวกมันน่ารักดี เป็นเพื่อนที่ดีแตกต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ ในห้องที่มองเราเหมือนตัวประหลาด

เราเดินเล่นกันไปตลอดทาง แวะซอกนั้นซอกนี้ไปเรื่อยเปื่อย เพื่อนคนหนึ่งบอกว่ามีร้านเด็ดเปิดอยู่ในซอก เป็นร้านที่เกย์เขาไปเที่ยวกัน จริงๆ พวกเราอายุไม่ถึง เขาห้ามต่ำกว่ายี่สิบเข้าสถานบังเทิงประเภทนี้ แต่เพื่อนผมมันหาทางเข้าได้ เรารอจนร้านเปิด จากนั้นเพื่อนผมก็ไปคุยกับคนคุม พวกเขาเปิดทางให้เราเข้าซ้ำยังเลือกโต๊ะที่ดีมากๆ ให้เราโต๊ะหนึ่ง กานเป็นคนสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาที่โต๊ะ

ผมเคยดื่มตอนอยู่กับพี่แมท แต่รู้ว่าตัวเองจะคออ่อนมาก ดื่มไม่เท่าไหร่ก็เมา แต่นอกจากเหล้ายังมีอย่างอื่นอีกด้วย เพื่อนผมบอกให้ผมลองกินดู มันไม่ใช่ยาเสพติดหรอกแต่มันจะทำให้เรามึนเบลอ คืนนี้ดิวจะมีความสุขยิ่งกว่าตอนขึ้นเตียงกับไอ้สารเลวชิน ผมไม่กล้าหรอก แต่พอโดนเชียร์มากเข้า...ผมก็กินมันเข้าไป

“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับเนี่ย...” ผมกลืนยาลงไป ผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็เข้ามา

”เชิญเลยฮะ” เพื่อนผมผายมือเชื้อเชิญให้พวกเขานั่ง แต่ละคนหล่อมาก รูปร่างกำยำน่าเกรงขาม คนที่เข้ามาขอนั่งด้วยมองผมด้วยสายตาสื่อความหมาย ผมพอเดาได้...เวลาแฟนผมอยากได้ผมเขามักมองแบบนี้

“พี่ชื่อใหม่นะครับ น้องละชื่ออะไร” เขาถาม ผมเริ่มตาพร่าจากเหล้าและยาที่เพื่อนให้กิน ไม่รู้มันเป็นยาอะไร แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีและมีความสุขขึ้นมาเรื่อยๆ

“ผมชื่อดิวครับ”

“ชื่อน่ารักเหมือนตัวน้องเลย” เขาขยับเข้ามานั่งใกล้ ผมเอาสายตาไปหยุดไว้ที่เขาจนไม่ได้มองดูว่าคนอื่นเขาคุยหรือทำอะไรกัน

“พี่ใหม่ก็ชมเกินไปครับ ดิวไม่ได้น่ารักขนาดนั้นเสียหน่อย”

“ไม่จริง น้องดิวน่ารักมาก เห็นปุ้บก็ตกหลุมรักปั้บเลยละครับ”

“ปากหวาน...” ผมว่าแล้วหลบตา คว้าเหล้ามาดื่มแก้ขัดเขิน เขาดูอายุมากกว่าคนอื่นที่ผมเคยคบ มีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ แค่นั่งใกล้ก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย

“เรามักจะปากหวานใส่คนที่เราชอบเสมอนั่นแหละครับ” ฝ่ามือหนาวางลงที่ขาอ่อนของผม เขาลูบมันเบาๆ แล้วผมก็ไม่ได้ชักขาหลบหลีกอะไร

“จริงเหรอครับ”

“จริงสิครับน้องดิว แต่น้องดิวเพิ่งเคยแบบเที่ยวที่แบบนี้แน่เลยใช่ไหม...แอบหนีแฟนมาเที่ยวหรือเปล่าเนี่ย” ผมรีบส่ายหน้า

“ผมไม่มีแฟนหรอกครับ”

“เพื่อนผมมันเพิ่งโดนทิ้ง พี่ใหม่ปลอบใจมันหน่อยนะครับ” เพื่อนๆ ข้างผมแทรกขึ้นมา

“อ่า...ใครช่างใจร้ายกับน้องดิวกันนะ มา เรามาดื่มให้ลืมมันไปเลยดีกว่าเนาะ” พี่ใหม่เอื้อมไปหยิบเหล้ามาชนแก้ว แม้ว่ารสชาติของเหล้าจะไม่อร่อยแต่ผมก็ยกมันจนหมดแก้วในรวดเดียว

“พี่ใหม่มาเที่ยวที่นี่บ่อยเหรอครับ” พี่ใหม่แย่งแก้วผมไปชงเหล้า เขาเอากลับมาส่งถึงมือเมื่อชงเสร็จ

“เปล่าครับ...นานมาที คนโสดอะครับ มันก็ต้องเหงาจนทนไม่ได้บ้างเป็นเรื่องธรรมดา แต่วันนี้พี่ว่าพี่โชคดีที่ออกมา เพราะว่าพี่ได้เจอน้องดิว...” พี่ใหม่โน้มหน้าเข้ามาใกล้

“พี่จีบน้องดิวได้หรือเปล่าครับ” เราสบตากันนในระยะประชิด ผมจะเบี่ยงหน้าหลบก็ไม่ได้ พี่เขาจับปลายคางของผมเอาไว้

“อื้ม...” ยังไม่ทันได้ให้คำตอบ พี่ชินก็จูบปากผมเสียแล้ว

ด้วยฤทธิ์เหล้าและฤทธิ์ยา ผมควบคุมตัวเองแทบไม่ได้เลย พอพี่เขาสอดลิ้นเข้ามา ตัวเองก็ตอบสนองเขากลับทันที ร่างกายของผมร้อนรุ่มและเต็มไปด้วยความอยากอย่างมาหาศาล ตัวเองเป็นคนขยับขึ้นไปนั่งคร่อมตักของพี่เขาเอาไว้ น่าอายมากๆ ข้างในมันร่ำร้องแบบนั้นแล้วสั่งให้ตัวเองหยุด แต่เหมือนสติของผมจะเตลิดไปไกลเกินควบคุม ผมไม่สามารถหยุดร่างกายของตัวเองได้

“อ่าห์...น้องดิวของพี่เร่าร้อนมาก แต่ใจเย็นก่อนนะครับ” พี่ใหม่เป็นฝ่ายระริมฝีปากออกก่อน ผมซบหน้าเข้าซอกคอแกร่ง จูบและหอมมันอย่างต้องการ พี่เขากอดผมเอาไว้แน่น ถึงสั่งให้พอแต่ก็ไม่ยอมปล่อยผมไป

“น้องดิวทำให้พี่ทนไม่ไหวนะครับ...” เสียงพี่เขากระเส่ามาก

“ผมก็ไม่ไหว...” ตอบก่อนจะงับเนื้อคอตรงคอ พี่ใหม่กระตุกเบาๆ เขาก้มหน้ามามองก่อนมอบจูบหวานๆ ให้กับผม

แต่มันก็แค่ครู่เดียว ผมมองหน้าพี่ใหม่อย่างเสียดาย ยังมีความอยาก ความต้องการอยู่มาก พี่เขายิ้ม ดึงผมให้ลุกขึ้นแล้วลากไปที่อื่น ผมก็เดินตามไปแบบมึนๆ เบลอๆ มองทางหรือแสงสีไม่ชัด ตอนนี้มีนักเต้นผู้ชายขึ้นไปบนเวที พวกเขากำลังรูดเสาและยั่วยวนคนดูอยู่ข้างล่าง ผมเหลือบมองถึงมันจะไม่ชัดก็ตาม แต่อะไรแบบนี้ในระยะประชิดผมเพิ่งเคยเห็นมาก่อน

พี่ใหม่ลากผมเข้ามาในห้องน้ำห้องในสุด คนเยอะแต่ก็ไม่เข้ามาเพื่อทำธุระอะไร ผมเห็นว่าแต่ละคนกำลังนัวเนียอยู่กับคู่ของตัวเองในมุมของตัวเอง เห็นแล้วหน้าร้อนผ่าวไปหมด ผมหลบสายตา ไม่กล้ามองพวกเขา กลัวว่าพวกเขาจะต่อว่าที่ผมยืนจ้อง พี่ใหม่ดึงผมเข้ามาในห้องน้ำด้านในสุด ร่างบอบบางโดนเหวี่ยงเข้าผนัง ไม่ได้รุนแรงจนเจ็บ กลับกันมันเพิ่มความต้องการให้ผมได้อย่างมากมาย

พี่ใหม่ไม่พูดพร่ำ เขากดจูบริมฝีปากของผมหื่นกระหายกว่าเดิม เรียวลิ้นซอกซอนเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของผมในโพรงปาก ขณะเดียวกันผมรู้ว่ากางเกงขาสั้นตัวเองกำลังโดนปลดออก ฝ่ามือร้อนชื้นไล่สัมผัสเนื้อหนังของผมแทบจะทั่วร่าง ก่อนที่จะหยุดแล้วก็เค้นคลึงจุดกลางกายของผมอย่างเอาอกเอาใจ

เหมือนเราต้องทำเวลา เป็นความเร่งรีบที่ตื่นเต้นและเร้าใจมาก พี่ใหม่คว้ามือผมไปวางที่เป้ากางเกงของเขา ผมปลดซิปและตะขอมันออกทันที มาขนาดนี้แล้วไม่ต้องบอกว่าผมควรทำอะไร ผมรู้หน้าที่ตัวเองดี

“พี่ไม่มีเจลเลยครับ...” พี่ใหม่กระซิบเสียงพล่าปากชิดปาก

“ไม่เป็นไรครับพี่” ด้วยคววามอยาก ยอมเจ็บหน่อยก็ไม่เป็นไร

“ทนหน่อยนะครับ”

“อื้อ...อ้ะครับ” พี่ใหม่สอดนิ้วเข้ามาในร่างของผม เขาวนนิ้วไปมาจนรู้สึกว่าส่วนนั้นหายฝืดไปบ้าง

พี่ใหม่จัดการสวมถุงยางให้น้องขนาดใหญ่ของตัวเอง จากนั้นสอดแขนเข้ามาใต้ข้อพับเข่าข้างหนึ่งของผมเอาไว้ ค่อยๆ สอดแทรกเจ้าส่วนนั้นเข้ามาในร่างผมช้าๆ ผมคงจะเมาและมีความต้องการมาก ถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรกับการสอดใส่เข้ามา ซ้ำยังมีแต่ความต้องการไม้สิ้นสุด ผมได้ยินตัวเองร้องขอให้พี่ใหม่เข้ามาในตัวผมเร็วๆ ผมอยากมากแล้ว ผมควบคุมสติตัวเองไม่ได้เลย

“อ๊ะ อ๊ะ..อื้อพี่ใหม่” พี่เขาเริ่มขยับช้าๆ เน้นเข้ามาด้านในลึกๆ จนผมเสียววูบไปทั้งท้องน้อย

“จุ๊ๆ นะคนดี...” แรงส่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ผมจิกเสื้อของพี่ใหม่เอาไว้แน่นขณะเงยหน้ากลั้นเสียงครางแสนสยิวของตัวเอง

ผมมีความสุขมาก ร่างกายที่รับแรงกระแทกกระทั้นเหมือนจะล่องลอยไปบนฟากฟ้า ยิ่งพี่ใหม่เพิ่มแรงมากเท่าไหร่ ผมก็อยากจะเสร็จมากเท่านั้น พี่เขาช่างแรงดีไม่มีตกจริงๆ ผมชอบจนได้แต่ครางเรียกชื่อเขาและขอให้เขาทำกับผมแรงกว่านี้อีก เสียงร้องของผมดังไปหรือเปล่าผมไม่รู้ ห้องน้ำสั่นไหวมากแค่ไหนผมก็ไม่รู้ ผมรับรู้แค่ส่วนนั้นเข้ามากระแทกย้ำภายในหนักๆ พี่ใหม่ค่อนข้างทำเวลา และผมชอบอะไรที่มันหนักหน่วงอย่างนี้มากเหลือเกิน เพียงไม่นานทั้งผมและเขาก็ปลดปล่อยความต้องการอันร้อนแรงออกมาทั้งคู่ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันยังไม่พอ...ผมอยากได้มากกว่าอีก


....100%....

แบบนี้เรียกเข้าขั้นมั่วแล้วนะลูก....

[poommy_TY]

เม้นท์ไม่ออก สงสารดิว

[broke-back]

เป็นถึงขนาดนี้คงต้องพาไปพบจิตแพทย์
บำบัดรักษาจิตใจเหอะ..ดิว

อาการนี้ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
จะได้กลับมาจิตปกติ..หายไง

ไปนะ..ไปรักษา
น่าเป็นห่วงอนาคต

+1 คนแต่ง

[BooJiRa_]

ชีวิตดิวมันเป๋มาตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว... สงสารดิว 

[oki]

ดิวว มาถึงขนาดนี้ได้ไง เพื่อนก็นะ เฮ่ออ

[Namwhankn]

ถ้าโดนทำมาขนาดนี้แล้วคิดไม่ได้ ยังเป็นแบบนี้อีกก็ไม่มีความสงสารใดๆให้ดิวเเล้วล่ะ ทำตัวไร้ค่าเป็นดอกไม้ข้างทางที่ใครจะเด็ดมาดมเเล้วทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ ดิวไม่มีค่าคู่ควรกับคนดีๆอย่างต้นเลย พระเอกควรได้เจอคนดีๆไม่ใช่คนไร้ค่าแบบนี้ กว่าจะถึงวันที่รักกันดิวคงเละจนไม่เกลืออะไรเเล้วล่ะ อ่านตอนนี้เเล้วโกรธมากอ่ะ น่าจะคิดได้เเล้วดิจะทำตัวให้เเย่กว่าเดิมทำไมวะ

[areenart1984]

  ถ้าเป็นหลานคนแก่นะ จะตบกระโหลกให้นวมเลย 

[crazydoii]

มั่วมากเลยดิว,,,

[chaweewong19841]

อยากให้ต้นเจอคนที่ดีกว่าดิว ไม่อยากให้คู่กันเลย ต้นเป็นคนดีเกินไป ดิวก็โง่เกินไปคิดอะไรไม่เป็น เฮ้อเนื้อเรื่องเป็นยังไงต่อไปก็แล้วแต่คนเขียนละกันนะคะ

[GukakST]

>>ตอนที่ 17 [100%]<<

“คืนนี้พี่จะทำให้น้องดิวมีความสุขทั้งคืนเลย แต่ตอนนี้เราต้องกลับไปรวมกับเพื่อนๆ กันก่อนนะ” พี่ใหม่พยายามกล่อมผมที่งอแงอยากทำต่อ

“ก็ได้...” ผมตอบกลับเสียงอ้อแอ้

มาถึงโต๊ะ ทุกคนมองเราด้วยสายตาล้อเลียน ผมไม่สนใจ นั่งดื่มและคลอเคลียยอยู่กับพี่ใหม่ เหล้าหมดไปหนึ่งกลมแล้ว เพื่อนพี่ใหม่ที่มานั่งข้างผมเมื่อไหร่ไม่รู้สั่งเหล้ามาเพิ่ม ผมเริ่มจำอะไรไม่ได้มาก รู้แค่ว่าคนข้างๆ ที่ไม่ใช่พี่ใหม่ลวนลามผมแล้วผมก็ดันตอบสนองเขาไป เหล้ากลมที่สองหมดลง เราตัดสินใจไปต่อกันที่โรงแรม เพื่อนๆ ของผมก้ไปด้วย

ร่างแทบไร้สติของผมถูกกอดตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง เพื่อนพี่ใหม่มอบจูบที่แสนดุดเดือดให้กับผมพร้อมกับกระชากกางเกงของผมออกไปจากตัว ร่างผมถูกดึงออกมาให้พ้นประตู ตามด้วยใครอีกคนที่เข้ามากอดด้านหลัง เขาคนนั้นระดมจูบไปที่ลำคอขาว ฟัดและกัดมันอย่างหมั่นเขี้ยว

“ถุงยางมีเยอะเปล่าวะ” ใครคนหนึ่งถามขึ้น

“มีเหลือเฝือเลยมึง”

“เยี่ยม...” เสื้อของผมถูกพรากไปจากกาย มือของใครต่อใรสัมผัสเนื้อตัวของผม

ผมได้ยินเสียงครางเบาๆ แว่วมาจากทั่วทุกทิศทาง ผมมองไม่เห็นอะไรรอบด้าน ตัวของผมโดนผู้ชายประกบทั้งหมดสองถึงสามคนได้ พวกเขาเริ่มโลมไล้ผมจนผมไม่มีแรงจะยืน ร่างผมทรุดลงกับพื้นพร้อมกับมีส่วนนั้นจ่อเข้าที่ปาก ผมอ้ารับมัน กลืนกินมันอย่างตะกรุบตะกราม ด้านหลังมีคนพยายามสอดแทรกส่วนนั้นเข้ามา ผมแทบจะคายของในปากออกเพื่อครางระบายความเสียซ่านที่ได้รับ

ผมไม่เคยเจออะไรอย่างนี้ แต่ผมรู้สึกชอบมันมาก ผมพร้อมปรนเปรอทุกคนที่เข้ามาเอาไอ้นั่นจ่อปากของผมเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าผ่านไปทั้งหมดกี่คนแล้วที่ผมใช้ปากให้ ตอนนี้ร่างของผมนอนอยู่บนพื้น หัวหนุนอยู่ตกใครสักคนและปากกำลังดูดกลืนส่วนนั้นของคนที่ผมนอนหนุนอยู่ ร่างกายไหวโยกรุนแรง ภาพที่เห็นเบลอและพล่าเลือนไปเสียหมด คนกระทำส่งแรงมาไม่ยั้ง ผมไม่รู้ถึงความเจ็บ...ผมแค่สนุกและเมามันกับสิ่งนั้น

ภาพต่างๆ ค่อยๆ เลือนรางและหายไป ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนเช้า แทบจะขยับร่างกายไม่ได้ ทำได้แค่ลืมตาเพื่อมองทุกสอ่งทุกอย่างรอบด้าน ผมไม่เห็นเพื่อนผมเลยสักคน มีแค่ผู้ชายที่ผมไม่คุ้นหน้านอกจากพี่ใหม่

เหตุการณ์ต่างๆ ไหลเข้ามาในหัว ผมไม่อยากเขื่อว่าตัวเองมั่วผู้ชายได้ขนาดนนี้ ร่างกายเหมือนถุกใช้งานมาหนัก ผมปวดระบมไปทั้ตัวแต่ก็พยายามจะลุกขึ้นเพ่อหนีคนพวกนี้ เมื่อคืนผมเมาทั้งเหล้าและยา ทว่าตอนนี้สติผมกลับมาแล้ว...

“น้องดิวตื่นแล้วเหรอครับ...” ผมสะดุ้งเมื่อมีคนเอ่ยทัก ผมรั้งร่างตัวเองขึ้นจากที่นอน กระเถิบถอยหลังหนี

คนอื่นๆ เริ่มตื่นตาม พวกเขายิ้มให้ผมเป็นสิ่งแรก พร้อมกับค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามาหา ดวงตาหิวกระหายพวกนั้นล้วนน่ากลัว ผมวาผหวาดกับสิ่งที่รายล้อมผมอยู่ตอนนี้ เมื่อคืนผมทำบ้าอะไรลงไป ถึงจะต้องการความรักจากใครสักคน แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากให้มันเกิดขึ้นเลย...

“เรามาสนุกกันต่ออีกหน่อยดีกว่าครับ” ขาของผมโดนกระชาก ผมพยายามดิ้นรน

“ปล่อยผมนะ ฮื่อ...ปล่อยผม...อย่าทำอะไรผมนะครับ”

“อ่าว นี่มันหนังคนละม้วนกับเมื่อคืนเลยนี่ครับน้องดิว ไม่เอาหน่า พวกเราสนุกกันไปทั้งคืน จะต่อรอบเช้าอีกหน่อยไม่เห็นเป็นไรเลย” คนที่ค่อมอยู่เอ่ยบอกยิ้มๆ

“ไม่ เมื่อคืนผมเมา...ผะผม...ผมไม่ชอบ”

“แน้ พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลย สงสัยต้องทวนความจำ” มีคนส่งถุงยางให้ เขารับแล้วสวมมันอย่างชำนาญ ต่อให้ผมใช้แรงทั้งหมดเพื่อหนีจากเงื้อมมือคนตรงหน้า แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เขาสอดใส่เข้ามาอย่างรุนแรงและดุดัน ผมเจ็บ...

“ฮื่อๆ ผมเจ็บครับ...” เสียงร้องทรมานเปล่งออกมาจากลำคอ

“โอ๋ๆ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วครับ” แต่แทนที่พวกเขาจะสงสาร พวกเขากลับยิ้มแล้วยืนมองดูผมถูกกระทำ

ผมพยายามใช้มือผลักไสเขาออกไปจากตัว ถึงเขาจะสอดใส่เข้ามาแล้วแต่ผมก็อยากให้กิจกรรมบ้าๆ นี้หยุดลงเสียที ร่างกายผมบอบช้ำมาก ผมไม่รู้สึกมีความสุขอะไรกับมันเลย มีแต่เจ็บเสียบไปหมด ทว่าการดิ้นรนอันโง่เขลาทำให้เขาหงุดหงิด เขาพยามปัดมือผมออก มันสร้างความรำคาญมากเกินไป

“มึงเอาไรมามัดมันเอาไว้ดิ ทำกันดีๆ ไม่ชอบ อยากเล่นบทโหดบ้างก้ไม่บอกกันละครับน้องดิว” มันโน้มหน้าลงมากัดคอผมอย่างแรง ผมร้องจ้าเสียงสั่นเครือไปหดม

“ฮื่อๆ เจ็บครับเจ็บ...ฮื่อๆ” เขาไม่ยอมหยุดตามคำคขอ กลับกัดมันไปเรื่อยๆ จนผมปวดต้นคอไปหมด ส่วนล่างยัถูกปู้ยี่ปู้ยำรุนแรง เอาแค่ความสุขส่วนตนเอป็นหลัก ส่วนมือทั้งสองก็โดนใครอีกคนจับมัดิดกันไว้หน้าด้าน ไม่ให้ปัดป่ายอะไร

“มึงขยับหน่อยดิ กูจะใช้ปากน้องมันบ้าง” คนเดียวที่ผมรู้ชื่อคือใหม่ มันมาดันคนตรงหน้าผมให้ขยับออกหน่อย จากนั้นั่งคุกเข่า ช้อนหัวผมไปวางบนหน้าขาแล้วยัดส่วนนั้นของตัวเองเข้ามาในปากผมโดยไม่ขอก่อนสักคำ

ผมพยายามจะสะบัดหน้าหนี ใหม่จิกหัวของผมเอาไว้นิ่งแล้วกระแทกสะโพกเข้ามา ผมแทบอ้วก เพราะมันเข้ามาลึกเกินไป คนเบื้องล่างกำลังเร่งจังหวะ เขาใกล้ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว แต่ผมกลับไม่เห็นหนทางสิ้นสุดง่ายๆ เมื่อคนแรกออกไป ใหม่ก็ถอนขงสำคัญตัวเองออกจากปากผม เขาแทนที่คนเมื่อกี้นี้แล้วเร่งจังหวะดุดเดือดทันที

ผมนอนครวญครางด้วยความเจ็บปวด มันทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ผมไม่รู้ว่าพระเจ้ารังเกียจอะไรในตัวผมนัก ทำไมถึงบันดานแต่เรื่องเลวร้ายมาให้ผมคนนี้อยู่เสมออ ผมคิดว่าเช้านี้อาจจะเป็นเช้าที่ดี ที่ผมได้หลงลืมเรื่องของชินไปได้บ้าง ทว่ากลับโดนคนเหล่านี้ข่มแหงรังแก ย่ำยีราวกับผมเป็นอีตัวข้างทาง

ถ้าผมเป็นสิ่งของ...ผมมันก็แค่ของเหลือที่มีไว้ทิ้งให้หมากินเท่านั้น

“น้องดิวอย่าร้องไห้สิครับ ครางดังๆ ให้พี่ฟังดีกว่านะ” ฝ่ามือตบกระตุ้นทีแก้มเบาๆ ผมสลบัดหน้าหนี ไม่ยอมทำตามที่มันต้องการ กัดปากตัวเองเอ่าไว้แน่นแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลลงไปเรื่อยๆ

ไอ้ใหม่สุขสมตามติดด้วยอีกคนแทนที่ มันจับผมคลานสี่ขาก่อนสอดใส่เข้ามา ถ้ามีความรู้เสียวซ่านบ้างผมจะผ่านเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้ด้วยดีหรอเปล่า ผมกัดปากอดทน มันเจ็บร้าวไปถึงข้างใน ใครอีกคนเข้ามาคุกเข่าตรงหน้า ปากผมไม่ว่างเพราะต้องทำหน้าที่ปรนเปรอให้กับอีกฝ่าย

พวกเขากำลังมีความสุข สั่งอาหารมากินยามเช้าด้วยแก้แฮงก์ แต่ผมกำลังทุกข์ทรมาน อยากจะตายให้พ้นๆ โลกนี้ไปถถ้าเป็นไปได้ ไม่มีใครรัก เจอมันแต่เรื่องร้ายๆ แล้วจะมีชิวิตอยู่ไปทำไมทำละ

ผมปล่อยให้พวกเขาเสพสมกับร่างกายตัวเอง อยากจะตักตวงความสุขมากแค่ไหนก้เอาไป เอามันไปให้หมดนั่นแหละ ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ...ถ้ามันรุนแรงจนสามารถลาโลกได้ผมจะขอบคุณพวกมันเป็นอย่างมาก ผมภาวนาให้ตัวเองหมดสตไปหรือไม่ก้เป็นบ้าหนีเรื่องบ้าๆ นี้ ทว่าคำขอของผมไม่เป็นผล ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น สียงครางชื่นชมร่างกายของผมดังออกมาจากปากของคนที่ผมไม่รู้จัก พวกเขาดูมีความสุข เดินทางขึ้นสวรรค์กันถ้วนหน้า ส่วนผม...ได้แค่มองหน้ะพวกมันด้วยสายตาที่เลื่อนลอย

พวกเขาเดินทางไปสวรรค์...แล้วผมก็ดิ่งลงนรกช้าๆ

ความเจ็บปวดที่ร่างกายส่วนต่างๆ ส่งมาที่สมองบอกกับผมว่าผมยังไม่ตาย ผมยังมีลมหายใจอยู่แม้ว่าจะอยากให้มันหมดลงแค่ไหนก็ตาม น้ำตาเหือดแห้งและหายไป มีแค่ความเจ็บร้าวบนใบหน้าที่แสดงออกว่าผมทรมานแค่ไหนกับการเสพสุขบนร่างกายผม อยากรู้เหมือนกันนะว่า...ไอ้ร่างกายสกปรกนี้มันจะทนไปได้สักเท่าไหร่

ข้าวถุกนำมาเสิร์ฟ พวกมันตัดสินใจหยุดการกระทำชำเราผมก่อน ไปมุงกินข้าวกันส่วนผมได้แค่น้ำขวดเดียว ใครคนหนึ่งเรียกผมให้ไปกินด้วย แต่ผมไม่กิน...ผมไม่อยากอาหาร ผมอยากให้พวกเขาปล่อยผมไปเสียที

“น้องดิวไม่กินจริงเหรอ เดี๋ยวต่อกันอีกน้องดิวจะหิวเอานา...”ต่ออีกเหรอ...ยังจะทำกับผมอีกเหรอ

“ปล่อยผมไปเหอะครับ อย่าทำผมเลย...ผมเจ็บไปหมดแล้ว”

“อ่า....ทำกันอีกคนละยกสองยกเดี๋ยวพวกพี่ปล่อยดีไหม พวกพี่ไม่ค่อยได้มาเจอคนที่ถูกอยางนี้เท่าไหร่ น้องดิวเข้าใจพวกพี่หน่อยนะ” ใหม่เดินเข้ามาใกล้ เชยคางผมพร้อมกับใช้รอยยิ้มเกลี่ยกล่อม ผมก้มหน้าหลบตา เมื่อคืนมันดูอบอุ่น ทว่าตอนนี้มันดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความคุกคาม

“พี่ใหม่...” ผมส่งเสียเรียกเขาเบาๆ

“ครับน้องดิว”

“เพื่อนผมละครับ” ผมถามสิ่งที่อยการู้แต่ไม่มีโอกาสได้ถาม กลุ่มคนเหล่านั้นกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย พี่ใหม่ทำหน้าคิดก่อนจะยิ้มให้

“กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ เขาทิ้งน้องดิวไว้ให้พวกพี่สนุกกันตามสบาย บอกว่าน้องดิวน่ะช้ำรักมา...อยากให้พวกพี่ช่วยปลอบโยน พวกพี่ก็กำลังทำอยู่ แต่เช้านี้น้องดิวไม่ให้ความร่วมมือเลยนะครับ” เขากดเสียงดุ ผมผวา อะไรก็น่ากลัวไปหมดตอนนี้

“ผะ...ผมเมา”

“ช่าย น้องดิวเมาด้วยนี่นะเมื่อคืน ร้อนแรงมากๆ เลย และไม่ใช่แค่เมาเหล้า...น้องดิวยังเมายาด้วย แต่ไม่ต้องห่วง พวกพี่ไม่บอกใครหรอกครับ ถ้าน้องดิวเป็นเด็กดี” ฝ่ามือหนาลูบแก้มคล้ายปลอบ ผมตัวแข็งค้างอยู่กับที่ แทบหายใจไม่ออกกับคำว่าเล่นยา...ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นอะไร

พี่ใหม่เดินไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ต่อ ผมขดตัวอยู่กับมุมห้อง เนื้อตัวไม่มีอะไรมาปกปิด แอร์เย็นตกกระทบร่างกายบอบช้ำ ผมหนาวจับขั้วหัวใจ ซุกหน้าลงกับเข่าแล้วร้องไห้ออกมาเงียบๆ อยู่คนเดียว

เพื่อนๆ ผมทิ้งผมเอาไว้กับคนพวกนี้...ทิ้งให้ผมต้องเผชิญเรื่องบัดซบนี้เพียงลำพัง ทำไมมันถึงทำกับผมแบบนี้ พวกมันไม่ใช่เหรอที่พาผมมา พวกมันไม่ใช่เหรอที่ชวนผมดื่ม ชวนผมกินยาอะไรก็ไม่รู้ แล้วทำไมละ...แล้วทำไมต้องกับผมแบบนี้ด้วย

ไม่นานรนกบนดินก็เกิดขึ้นอีกครั้ง มีเสียงบอกให้ผมหยุดร้องไห้แล้วสนุกไปกับพวกพี่ ผมต้องหยุดร้อง ผมต้องทำตามมันอย่างเลี่ยงไม่ ทว่าร่างกายนี้ไม่อาจทนรับแรงกระแทกไปได้นานนัก เสร็จไปสี่คนผมก็ไม่รับรู้อะไรอีก...

ผมตื่นพบกับเงินจำนวนหนึ่งเรียงรายอยู่บนร่าง คราบน้ำกามจำนวนมากยังไม่แห้งและเงินเหล่าก็เปรอะเปื้อนสิ่งน่าขยะแขยงนั้น ผมยกแขนอ่อนล้าของตัวเองขึ้นมาปิดบังดวงตา น้ำสีใสไหลออกมาไม่อาจห้าม

ผมร้องไห้...ผมร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย พยายามนอนขด กอดตัวเองไว้ด้วยอ้อมแขนที่แสนเดียวดาย ผมเจ็บปวดแค่ไหน ทรมานแค่ไหน ไม่เคยบอกเล่าให้ใครรู้ได้ ไม่เคยมีใครมาสนใจใยดีที่ผมเป็นแบบนี้ พวกเขาทิ้งให้ผมโดดเดี่ยว อยู่กับตัวเอง อยู่กับความเจ็บช้ำในหัวใจ

แม้กระทั่งพ่อและแม่ที่เคยรักผมนักหนา...พวกท่าก็ไม่เคยมาเหลียวแลลูกคนนี้เลย

“ต้นกับไม้ไปเรียนเถออะลูก เดี๋ยวแม่ดูแลน้องดิวเอง...ไม่ต้องห่วงน้องนะ” เสียงพูดคุยแผ่วเบาด้านนอกปลุกให้ผมตื่นจากฝันร้าย ผมหันไปทางประตู น้าลีลายืนอยู่ด้านในแค่ชะโงกหน้าไปคุยกับสองพี่น้องนั่น

หลังจากพยายามพาตัวเองกลับมาพร้อมความคิดที่จะตายที่บ้านของตัวเอง น้าลีลาและต้นกับไม้ก็เรียกผมเอาไว้ สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยและอ้อมกอดแสนอบอุ่นได้โอบอุ้มความรู้สึกผมเอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่น คำพูดของขอร้องอ้อนวอนให้ผมอยู่ต่อของน้าลีลาดึงสติของผมให้กลับคืน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมแทบไม่ได้ความรักความห่วงใยของคนในบ้านนี้ เอาแต่โหยหาความรักจากที่อื่นแล้วบอกตัวเองว่าเราโดดเดี่ยว ทั้งที่ผมเองเป็นคนเดินออกมาจากครอบครัวนี้

ในตอนนั้นผมคิดว่าไม้ไม่มีทางเข้าใจคนรักร่วมเพศอย่างผม เขาไม่น่าคบผมเป็นเพื่อนได้ก็เลยคบกับเพื่อนกลุ่มนี้ ไม้เองก็มีเพื่อนเป็นของตัวเอง ผมเข้าหาไม้ได้ แต่ผมไม่เข้าไปหามันเลย มีบ้างที่ไม้เข้ามาพูดคุย เข้ามาทักทาย แต่ผมก็มักจะไม่ใส่ใจแล้วให้ค่ากับเพื่อนปัจจุบันมากกว่าเพื่อนในวัยเด็ก

บางทีความคิดด้านลบของผมก็เป็นสิ่งที่พลักดันให้ผมพรากจากคนดีๆ ตอนนี้ผมอาจรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ความโดดเดี่ยวภายในจิตใจยังคงอยู่ ถ้าพวกเขาดีต่อผมจริงๆ มันจะละลายความโดดเดี่ยวในจิตใจนี้ได้บ้าง ผมไม่ได้เชื่อว่าต้นกับไม้จะช่วยอะไรผมได้หรือรักผมจริงแค่ไหน แต่ผมอยากเชื่อในคำพูดของน้าลีลา คุณน้าข้างบ้านที่คอยดูแลผมแทนพ่อแม่มาตลอดตั้งแต่เด็ก

ยิ่งตอนที่คุณน้าชุมพลยังไม่เสีย บ้านนี้เป็นบ้านที่มีแต่ความอบอุ่นและปวดหัว ตอนนั้นผมไม่ได้มาสุงสิงด้วยมากนักเพราะพ่อแม่ยังคงกลับบ้านบ่อยๆ พวกท่านยังคงรักและห่วงหาอาทรณ์ผมอยู่เนืองๆ แต่ก่อนที่นุ้มพลจะเสีย ผมไม่แน่ใจว่านานเท่าไหร่ พ่อกับแม่ก็เริ่มระหองะแหงกัน บางวันมีปากเสียง น้าลีลาจะดอดเข้ามาเรียกผมไปนั่งเล่นที่บ้าน น้าชุมพลชอบชวนเล่นแบดมินตัน ไม้เล่นเก่งมาก แต่ต้นเกเร เป็นเด็กติดเกม

ความทรงจำของครอบครัวนี้มีผมมีส่วนใหญ่คือความสุขและความอบอุ่น ผมมาห่างออกไปตอนที่น้าชุมพลเสีย ตอนนั้นที่เต็มไปด้วยความเศร้า พ่อแม่ผมก็มีเรื่องระหองระแหง ผมเลยเลือกจะขังตัวเองไว้ในห้องนอน ทว่าทุกครั้งที่น้าลีลาเห็นผมอยู่ข้างล่างกับพ่อแม่ที่ทะเลาะกัน น้าจะกวักมือเรียกให้ผมไปหาเสมอ ต้นเริ่มกลับมาอยู่ติดบ้าน ติดแม่ ไม้ก็เหมือนกัน ผมไม่ได้สนใจพวกเขามากนัก...

ในขณะที่ลูกบ้านนี้พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อแม่ผู้เป็นที่รัก ผมกลับอยู่ในความโดดเดี่ยวขึ้นทุกวัน พ่อแม่เริ่มไม่กลับบ้านแล้ว ผมกลายเป็นคนเก็บตัวหน่อยๆ หาคนคุยในโซเชี่ยลบ้าง จนเมื่อขึ้นมอปลาย ผมกับไม้และครอบครัวนี้ก็ห่างกันออกไปอีก เวลาคุณน้าเรียกผมมักไม่เข้าไปหา เวลาไม้เรียกผมมักจะหลีกหนี ทั้งพ่อแม่ที่ร้าวฉานและตัวเองที่เบี่ยงเบน ทำให้ผมรู้สึกว่า...ผมมันไม่เหมือนใครและไม่มีใครต้องการ

เสียงงอแงขออยู่ดูแลผมด้วยของต้นและไม้ทำให้น้าลีลาถอนหายใจ เธอหันมามองผมแต่ผมกลับทำเป็นหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยทั้งนั้น ผมยังไม่กล้าเผชิญหน้า ถึงจะตอบตกลงว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ผมก็ยังรู้สึกอับอายและเสียใจกับเรื่องราวที่เจอมา

“ตอนเย็นกลับมาค่อยอยู่ดูแลน้อง ตอนนี้น้องดิวไม่สบาย ต้นกับไม้อยู่น้องอาจจะไม่ได้นอนพักเลยก้ได้”

“แม่รู้ได้ไงอ่า...ต้นไม่กวนตีนน้องหรอก” น้ำหน้าอย่างมันเนี่ยนะไม่กวนตีนผม ห็นกวนตีนอยู่ประจำนั่นแหละ

“เอางี้ ไม้อยู่ด้วย พี่ต้นกวนตีนดิวปุ้บ ไม้เสยคางให้หลับไปเลย” ไม้ก็ไม่เคยทำอะไรพี่ชายได้นอกจากงอแงแล้วฟ้องแม่

“ไม่ได้ค่ะ ถือว่าแม่ขอนะ...ไปเรียนหนังสือให้แม่ชื่นใจที” น่าอิจฉาพวกมันที่ได้กำลังใจดีแบบนี้ทุกวัน

“อ่า...” ต้นกับไม้พูดไม่ออก พวกมันเงียบอยู่สักพักก็เข้ามากอดน้าลีลาพร้อมหอมแก้ม คงตัดใจไปเรียนได้แล้วมั้ง

ภาพพวกนี้บาดตาผมเสมอ ลึกๆ ผมอิจฉาต้นกับไม้มากแค่ไหนไม่รู้ใครรู้หรอก ผมก็อยากกอดแม่กับพ่อแล้วหอมแก้มท่านแบบนี้เหมือนกัน ยิ่งเห็นพี่น้องอยู่ด้วยกันเฮฮาแบบนั้นผมก็ยิ่งอิจฉา คุณน้าลีลาเป็นแม่ที่ดีเหลือเกิน...ถ้าผมได้เธอเป็นแม่ ผมจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอู่ใช่ไหมนะ

“ไงน้องดิว ตื่นแล้วเหรอลูก...” มัวแต่มองคุณน้าเพลิน ผมหลับตาหนีไม่ทันก้เลยสบตาเข้าเต็มๆ

“ครับ” รู้สึกทำตัวไม่ถูก...ผมรู้สึกอายและทำตัวไม่ถูก

.....100%.....

ถือว่าเป็นค่ำคืนที่โหดร้ายสำหรับดิวจริงๆ...

[areenart1984]

ไม่รู้จะปลอบหลานดิวอย่างไรดี 

[poommy_TY]

ไม่รู้จะอธิบายยังไง

ไม่ว่ายังไง ดิวก็ไม่ควรต้องเจออะไรแบบนี้
/กอดดิวแน่นๆ

[crazydoii]

ดิวจะคิดได้หรือไม่นะ??

[BooJiRa_]

ดิวลูก