>>ตอนที่ 25 [100%]<<
กินข้าวกันเสร็จ ผมกับไม้ก็นั่งเล่นอยู่ข้างล่าง ทำการบ้านด้วยกันสองคนตรงโต๊ะอาหาร พวกของไอ้ต้นทำรายงานกันอยู่หน้าทีวี ไม่มีใครเปิดอะไร เพราะพวกเขาสลับกันนอน ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกันก็ไม่รู้ ตัวไอ้ต้นก็หาววอดอยู่บ่อยๆ แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานของมันไปเรื่อยเปื่อย
ประมาณเกือบสองทุ่ม คุณน้ากลับมาบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมกับไม้ทำการบ้านเสร็จพอดีก็เลยไปช่วยคุณน้าขนของกินลงมาจากรถ ส่วนใหญ่เป็นขนมนมเนยแบบกินเล่นเสียมากกว่า เพื่อนต้นคนตัวใหญ่ๆ มองของกินตาวาว คุณน้าลีลาเรียกทุกคนให้มากินข้าวกินขนมกันก่อน พักมือจากงานที่ทำสักแป๊บแล้วค่อยทำต่อก้ได้ ของกินมาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธครับ ไอ้ต้นและเพื่อนๆ ของมันก็ยังไม่ได้กินอะไรตอนเย็น ท้องนี่ร้องกันโครกครากเลยทีเดียว
ผมกับไม้แค่นั่งกินขนม ส่วนต้นกับเพื่อนๆ กินข้าวแกงกะหรี่ที่เหลือโดยไม่ยอมอุ่น แถมยังมีไม่มากเท่าไหร่ พวกนั้นกินขนมเสริมเข้าไปหวังให้ตัวเองอิ่ม คุณน้าจะทำเพิ่มให้ก็ไม่เอา ไม่อยากรบกวน
“แล้วงานเหลือกันเยอะไหมล่ะต้น...” คุณน้าเดินไปที่กองกระกระดาษกลางห้อง บ้างก็หยิบขึ้นมาอ่านคร่าวๆ
“เยอะแม่...ทั้งคืนอะ” ต้นพูด มีเสียงโอดครวญของสองหนุ่มด้านหลังตามมาเป็นแบล็กกราว
“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ไหวเหรอลูก พรุ่งนี้หนูหยุดค่อยทำดีไหม พักผ่อนกันก่อน” ต้นมันส่ายหน้า เดินข้าไปกอดแล้วซบไหล่แม่ตัวเอง
“ต้นอยากทำให้เสร็จ....” เพื่อนทั้งสองเห็นมันแบบนั้นก็เงียบ ไม่กล้าส่งเสียงเรียกร้องความเห็นใจ
“ก็ได้ ตามใจ แต่ไม่ไหวต้องพักนะ”
“ครับแม่”
ผมกับไม้ต้องทำตัวเป็นน้องที่ดีของบ้าน เมื่อพวกผู้ชายกลุ่มนั้นกินข้าวกันเสร็จ การเก็บกวาดก็ตกเป็นของเรา คุณน้าขึ้นห้องก่อนเพราะมีงานต้องเคลียนิดหน่อย อีกอย่างไม่อยากอยู่ข้างล่างรบกวนหนุ่มๆ ด้วยแหละครับ ไม่เหมือนกับไม้ ทำทุกอย่างเสร็จแล้วยังไปแกล้งเปิดทีวีรบกวนสมาธิพวกเขาอีก
“ไม่มีไรทำกันแล้ว?” ต้นเงยหน้าจากคอมพ์มองไม้
“ไอ้ดิวมันอยากดูทีวี” อ่าว โยนมาให้กูเฉยเลย ผมไม่เกี่ยวนะเว้ย ผมไม่ได้อยากดูอะไรทั้งนั้นอะ
“ร้อยวันพันปีกูไม่เห็นมึงอยากดู” ไอ้นี่ก็เสือกรู้ดี ผมเล่นมือถือมากกว่ามาสนใจโทรทัศน์น่ะ
“ทำเป็นรู้ดี...” ไม้ส่งเสียงล้อเลียน
“อืม กูรู้เรื่องคนที่ตัวเองชอบมันก็ปกตินี่วะ” มันพูดตรงๆ แบบนี้อีกแล้ว เพื่อนมันมองผมเป็นตาเดียว...นี่ความรู้ใหม่ใช่ไหมครับทุกคน
“หยอดเข้าไป ไม้ไปนอนดีกว่า ฝันดีนะดิว” ไม้ตบบ่าผมเบาๆ แม่งเดินทิ้งผมไว้คนเดียว
ผมไม่รู้ว่าคุณน้าจะทำงานเสร็จหรือยัง ไม่กล้าขึ้นไปเพราะกลัวจะรบกวนคุณน้าเขา แล้วจะไปไหนได้นอกจากนั่งเล่นอยู่หน้าโซฟาตัวเดิม ผมเอื้อมไปเอารีโมตมากดลดเสียงแทนที่จะปิด ก็ถ้าปิดแล้วผมจะดูอะไรฆ่าเวลาล่ะ
“มึงไม่ง่วงเหรอ”
“ง่วง”
“แล้วไม่นอน?”
“กลัวรบกวนคุณน้าทำงาน”
“ไม่หรอก ง่วงก็ขึ้นไปนอน” สงสัยว่าการอยู่ตรงนี้จะรบกวนมันแฮะ ถึงได้ไล่ผมแบบนี้
ผมตัดสินใจปิดทีวี ไม่พอใจหน่อยๆ แต่ไปก็ได้ ไม่อยากให้อยู่ก็จะไม่อยู่ ผมเดินขึ้นมาชั้นสอง กล้าๆ กลัวๆ เกรงใจคุณน้ามากหากเธอยังทำงานอยู่ แต่พอเข้าไปในห้อง คุณน้าก็วางงานแล้วชวนผมนอนด้วยกันทันที ผมก็ถามแหละว่างานเสร็จแล้วหรือถึงได้นอน คุณหน้าส่ายหน้าแต่บอกว่าง่วงแล้ว โอเค ถ้าคุณน้าตัดสินใจนอน ผมก็นอนด้วยเหมือนกัน
ผมนอนกอดคุณน้าได้ไม่เท่าไหร่ ก็รับรู้ว่าคุณน้าลีลาดึงแขนตัวเองออกจากแขน เธอไม่ได้หายไปไหน แต่เอนหลังพิงหัวเตียงทำงานกับไอแพดของเธอ หวังว่าผมจะไม่รบกวนคุณน้ามากเกินไปนะ ผมยายามข่มตานอน บอกตัวไม่ต้องคิดมาก ทว่าคุณน้ากลับส่งมือมาลูบหัวผมเบาๆ ทั้งที่ผมทำเป็นหลับอยู่ ความอ่อนโยนแบบนี้ผมได้รับมันอีกแล้ว ความเพลิดเพลินทำให้ผมหลับลึกในเวลาไม่นาน
กลางดึก...ผมสะดุ้งตื่น ไม่ได้ฝันร้ายแต่อยากเข้าห้องน้ำ มองดูนาฬิกา นี่มันตีสองกว่าเข้าไปแล้ว ไม่น่าตื่นมาเวลานี้เลย ดีนะที่ในนี้มีห้องน้ำ ผมไม่ค่อยชอบควมมืดเท่าไหร่ มันน่ากลัว ตอนอยู่ห้องตัวเองผมเปิดไฟห้องน้ำไว้ตลอด อะไรเปิดได้ก็จะเปิดไว้ครับ ผมรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ ทำธุระให้เสร็จ เตรียมจะเดินกลับไปนอนเหมือนเดิม กลับได้ยินเสียงพูดคุกันอยู่แว่วๆ
ป่านนี้ยังไม่นอนกันอีกเหรอ...
ผมเดินลงไปข้างล่าง ไม่ได้ตั้งใจแค่อยากดูว่าพวกขังไม่นอนกันจริงไหม ด้านล่างยังเปิดไฟเอาไว้ ผมเลยไม่กลัวเท่าไหร่ ก้าวลงบันไดไม่กี่ขั้นก็เห็นเงาคน ลงไปช่วยงานพวกนั้นดีไหมเผื่อจะเสร็จเร็ว ผมเคยช่วยแฟนเก่าทำรายงานบ่อยๆ แค่มันรวบรวมข้อมูลไว้ให้ผมก็พิมพ์ให้ได้นะเอาจริงๆ
“ยังไม่นอนกันอีกเหรอ...” ผมถามเสียงเบา จะว่าไม่นอนก็ไม่ได้ เพื่อนมันสองนอนเป็นศพทับกระดาอยู่บนพื้น
“อ่าว มึงลงทำไม...ไม่นอนวะ” ไอ้ต้นตกใจที่เห็น
“ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันก็เลยมาดู” คนตัวผอมสูงปรือตาขึ้น ยกมือทักทายแล้วหลับตาต่อ น่าจะเป็นคนที่คุยกับไอ้ต้นนะ
“ก็ไม่มีอะไรแล้ว ไปนอนเหอะ”
“ไม่ง่วงละ” ผมเดินหน้ามึนไปนั่งใกล้ๆ เหลือบตามองต้นพิมพ์งาน ลายมือพวกนี้ไก่เขี่ยชะมัด คุ้นๆ ว่ามันไม่ใช่ลายมือของไอ้ต้นอะ น่าจะเป็นของสองคนนี้
“มานั่งใกล้ๆ แบบนี้นี่เรียกอ่อยปะ” ตาก็ปรือขนาดนั้น ยังมาพูดจากวนประสาท
“แล้วคิดว่าไง”
“คิดว่าอ่อยมาก...” มันโน้มหน้าลงมาหอมแก้ม แต่ผมหลบทันก็เลยหวืดไปเต็มๆ
“กูพิมพ์งานให้ป่ะ กูพิมพ์เร็วนะ” ลองหยิบเอกสารของมันมาดู ผมทำให้ไม่น่านานคงเสร็จ ให้ไอ้ต้นงีบรอได้เลย
“ไม่อะ กูทำเองดีกว่า...เดี๋ยวมึงทำพลาดกูจะซวยนะ” ปากดี ถ้าพลาดก็พลาดที่พวกมันแหละ ผมแค่รับหน้าที่พิมพ์เองเหอะ
“ตามใจ เชิญทำต่อเลยครับ...” ผายมือเชื้อเชิญเต็มที่ แต่ตอนนี้ไอ้ต้นมันนั่งเท้าคางมองหน้าผมเสียแล้ว ไม่สนแล้วเหรองานอะ รีบไม่ใช่รหรือไง
“อยากช่วยเหรอ หรือว่าอยากก่อกวน...หรือว่าอยากมาปั่นป่วนกัน กันแน่” ถามมาขนาดนี้ ผมดูชั่วร้ายมากเหรอ
“ก็อยากช่วยไง สงสารหมาอดนอน” ต้นกระตุกยิ้ม
“งั้น..ชงกาแฟให้หน่อยสิ” ให้ช่วยแค่นี้เหรอ เอาจริงสิ
“ก็ได้” ผมรับคำทำให้ง่ายๆ สงสารจริงจังนะ เห็นง่วงขนาดนั้น
ผมชงกาแฟนมาให้ต้น ใส่น้ำตาลมากหน่อยเพราะคิดว่าหวานๆ จะทำให้ร่างกายตื่นตัวได้ดี ต้นมันรับไปจิบๆ ทั้งที่ผมไม่ได้ชงร้อนมาก เจ้าตัวเอ่ยขอบใจ สายตาจับจ้องงานบนจอ มันให้ความสำคัญกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มีสมาธิไม่ลอกแล่กจนผมรู้สึกทึ่งไปเหมือนกัน ผมเท้าคางมองหน้าคนตั้งใจทำงานไปเรื่อย...
คนๆ นี้แอบชอบเรามานานแล้ว...
คนๆ นี้กำลังจีบเราอยู่ด้วย...
จากที่ได้รู้มันก็ดูเป็นคนมั่นคงมากนะ มากจนน่านับถือ มีแต่ผมเองที่งี่เง่า...อยากแน่ใจมันอยู่นั่นแหละ เล่นตัวอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ทั้งระแวงทั้งกังวล ความรู้สึกของผมเองไม่ใช่ผมไม่รู้หรอก แต่...ต้นมันจะรับผมได้จริงๆ น่ะเหรอ
‘อยากรู้ก็พิสูจน์สิ...’
ผมไม่รู้ว่าจะพิสูจน์ยังไง มีแค่คำของเพื่อนที่บอกว่าที่ผู้ชายเขาอยากมีอะไรกับเราก็เพราะเขารักเรา งี้ผมต้องอ่อยต้นเหรอ ถ้ามันอยากได้ผม มันมีอะไรกับผมคือมันชอบผมจริงๆ สินะ แต่อ่อยผู้ชายที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กจนโตอย่างมันเนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ...ผม...ผมทำไม่ถุกแหะ ในความรู้สึกอะ มันเกร็งกว่าการอ่อยแฟนตัวเองอีกนะ ยิ่งมองหน้ามันก็ยิ่งไปไม่เป็น...เอาวะดิว คนอื่นพูดไม่สู้พิสูจน์เอง
ผมตัดสินใจซบไหล่ไอ้ต้นทั้งที่มันกำลังพิมพ์งาน เจ้าตัวสะดุ้งนิดหน่อยแล้วหันมามองหน้าผมที่ทำเป็นมองหน้าคอมพ์มัน ผมเอื้อมมือไปดึงมือมันออกจากคีย์บอร์ด เปลี่ยนเป็นพิมพ์ให้ ทว่าไม่ใช่คำที่ควรพิมพ์ลงไป...
‘รักกูไหม...’ นั่นคือสิ่งที่ผมพิมพ์ ต้นมองสักพักก็พิมพ์ตอบ
‘รัก’ เห็นคำนั้นแล้วใจผมสั่นขึ้นมาทันที
‘ทั้งที่กูเป็นของๆ คนอื่นมาแล้วน่ะเหรอ’ ตั้งใจจะยั่ว แต่คิดว่าการถามผ่านตัวหนังสือแบบนี้มันก็ดีนะ ไม่ต้องสบตา ไม่ต้องกังวลว่าจะพูดผิดพูดถูก
‘เกี่ยวอะไรกันล่ะ’
‘กูไม่ซิงแล้วไง...เป็นแค่ของเหลือๆ มึงยังชอบอยู่อีกจริงดิ?’ ต้นปัดมือผมออกก่อนที่ปากผมจะโดนจูบหนักหน่วงกดทับ
สองแขนแข็งแรงของมันโอบรัดร่างกายของผมเอาไว้แนบแน่น มันทั้งอึดอัดและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน ผมเผลอสบตาโกรธเกรี้ยวนิดๆ ของต้น ซึ่งผมไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้มันรู้สึกแบบนั้น ประโยคเมื่อครู่กระตุ้นอะไรในความรู้สึกของมันงั้นเหรอ ความคิดต่างๆ นาๆ เริ่มกระเจิดกระเจิงเมื่อต้นสอดลิ้นเข้ามาในปาก มันกระหวัดเอาลิ้นของผมไปดูดกลืนเล่น ทั้งหิวกระหายและอ่อนโยน ผมไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้จากใคร....
“แฮ่ก...อื้ม” ดูเหมือนมันเองก็เริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ เป็นคนเริ่มเอง และหยุดเองกลางคันไม่ได้ ผมหอบหายใจอย่างหนัก เพราะมันเล่นตักตวงจากผมจนผมตอบสนองมันไม่ทัน สองแขนของผมบีบหัวไหล่เปล่าเปลือยของมันเอาไว้แน่น ความต้องการของร่ากายปะทุขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกจับให้นอนราบลงกับพื้นแข็งและเย็นเฉียบ ต้นค่อมทับแต่กลับไม่ปล่อยให้ระหว่างเรามีช่องว่างเกิดขึ้น มันไม่โถมน้ำหนักใส่เพื่อทำให้ผมอึดอัด รสจูบที่โหยหากระหายหิวจาบจ้วงมากยิ่งขึ้น พร้อมๆ กับที่ผมรับรู้ถึงความเป็นชายของมันริ่มพองนูนโดนหน้าท้อง ความร้อนแผดเผาทั้งใบหน้าและร่างกายผมอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ต้นมีความต้องการสูงมากและผมก็เสี่ยงจะเสียตัวตั้งแต่ยังไม่ตกลงปลงใจ
แล้วยังไงล่ะ...ผมเป็นคนอ่อยมันเอง เป็นกระตุ้นและต้องการสิ่งนี้เองนี่
เพราะรักถึงต้องการ หรือเพราะต้องการถึงทำเป็นรัก ความต่างที่ขั้นแยกด้วยเส้นบางๆ เกิดขึ้นในใจ ผมไม่รู้ว่าต้นเป็นแบบไหน แต่ถ้าผมเชื่อมันก็คงเป็นแบบแรก อ้อมแขนของมันสร้างความมั่นคงในความรู้สึกผมอย่างแปลกประหลาด พร้อมๆ กับความต้องการให้มันกระทำต่อจากการจูบจนถึงขั้นสุดท้าย...
ในขณะที่ทุกอย่างล่องลอยกระจัดกระจายในหัว ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่มันพยายามบอกผ่านการกระทำ ต้นไม่ใช่คนอ่อนโยนขนาดที่ผมชื่นชอบ แต่มันมีความใส่ใจอยู่ในนั้น ต้นไม่ได้ลวนลามร่างกาย ทว่ากลับสัมผัสสรีระของผมเบาๆ คล้ายปลอบขวัญอยู่ในที
ถ้าเป็นมัน...มันจะไม่ทิ้งผมแบบคนอื่นๆ ใช่ไหม
ถ้าเป็นมัน...มันจะไม่ได้หวังแค่ร่างกายผมหรือเปล่า
ผมไม่รู้ และไม่มั่นใจอะไรนัก แต่สิ่งหนึ่งที่กระจ่างในความคิดคือมันไม่ไดรังเกียจที่ผมเคยเป็นของใครมาก่อน ทว่ามันยังไม่ได้รับรู้เรื่องที่ผมไปมั่วในค่ำคืนนั้น จริงอยู่ที่ผมโดนข่มขืนในตอนเช้าของอีกวัน แต่คืนนั้น...ผมเสนอตัวให้พวกนั้นเอง
พอคิดถึงการกระทำบ้าๆ ของตัวเอง ผมก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา...ผมไม่น่าทำตัวแบบนั้น มันเป็นความผิดพลาดที่ตั้งใจให้เกิด ผมมันโง่ ผมมันร่านอย่างที่ใครๆ เขาว่า ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นหรอกนะ...ถ้าผมเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ผมจะได้รับความรักบ้างหรือเปล่าล่ะ
“ร้องไห้ทำไม...” ผมไม่รู้ว่าน้ำตากำลังไหล จนกระทั่งต้นทักด้วยสีหน้าตกใจ
“กูมันสกปรกนะต้น...กูเป็นแค่ของเหลือเดนจากคนอื่น มึงรับกูที่เป็นแบบนี้ได้จริงๆ น่ะเหรอ” ผมพูดปนสะอื้น ต้นถอนหายใจ มันปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของผมเบาๆ
“ของเหลือเหรอ...นั่นมันสำหรับคนอื่น ไม่ใช่กู มึงอาจเป็นของเหลือของคนพวกนั้น แต่มึงคือของสำคัญสำหรับกูเสมอนะดิว...ไม่จำเป็นหรอกว่ามึงต้องซิง ต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไร กูก็ไม่ซิงนะ...มึงซีเรียสปะละที่กูเคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อน” ผมส่ายหน้า
“มันไม่เหมือนกัน...กูมั่วผู้ชาย...” พูดแล้วเบี่ยงหน้าไปทางอื่น คิดว่ามันคงจะช็อกแล้วลุกหนีไป ทว่ามันกลับดันแก้มให้ผมกลับมาสบตาก่อนจะหอมแก้มผมเบาๆ
“แค่ความผิดพลาดเว้ย...กูไม่สนสิ่งเหล่านั้นหรอก สิ่งสำคัญที่สุดคือมึงรู้ว่าพลาดแล้วมึงก็เปลี่ยนตัวเอง ตอนนี้มึงทำอยู่นี่ ใช่ไหมล่ะ..เพราะงั้นอะไรที่มันพลาดไปแล้วมึงก็เอาไว้เป็นบทเรียน แล้วกูสัญญา...ว่ากูจะไม่ทำเหมือนคนที่ทำมึง กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจ” ทำไมคำพูดของมันถึงอ่อนโยนในความรู้สึกผมแบบนี้นะ ผมห้ามน้ำตาตัวเองไม่อยู่ คว้าตัวต้นไว้แล้วร้องไห้เหมือนเด็กตัวน้อยที่โดนรังแกอยู่กับอกของมัน
“เป็นแฟนกันนะ...” คำขอแผ่วเบาข้างหู เป็นคำขอที่ไม่ต้องใช้สมองในการไตร่ตรอง ผมขานตอบรับในทันที แม้ว่ามันจะเคยเป็นคนที่ผมเกลียด...แต่ตอนนี้มันกลายเป็นคนที่ผมรู้สึกรักไปแล้ว
....100%....
เราได้อ่านคอมเมนต์ยาวๆ นั่นละ...อ่านละคิดตาม ซึ่งมันก็จริงในอีกมุมองล่ะนะ คือดิวเนี่ยไม่ได้บอกใครเลย คนในบ้านนี้ก็ไม่รู้หรอกว่าดิวไปโดนหรือเจออะไรมา ด้วยไม่อยากถามไม่อยากรื้อฟื้นหรือกดดันดิว กลัวดิวเตลิดประมาณนั้น แต่ก๋ขอบคุณมากๆ เลยล่ะค่ะ มีโอกาสจะลองทบทวนละรีไรท์ดู ส่วนตอนนี้เราเขียนเรื่องจบไปนานแล้วและยังพอใจกับเรื่องราวทั้งหมดอยู่ อาจได้เห็นมุมต่างและคิดตามว่าเออ...มันก็สมควรแก้ในส่วนนั้นส่วนนี้ แต่เราขอลงจนจบก่อนนะคะ จากนั้นเราถึงจะทบทวนเพื่อปรับแก้อีกที ขอบคุณสำหรับมุมต่างนะคะ...^^
จุฟๆ.เราจะมาอัปให้ทุกวันตามคำขอน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
