ตอนที่ 16
<ChoTime> ทันทีที่รู้สึกตัวตื่นก็รีบเอื้อมมือออกหวังจะคว้าคนข้างกายเข้ามากอดแต่กลับต้องพบกับความว่างเปล่า ผมจึงรีบผุดลุกขึ้นจากที่นอนมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของอีกคน เสื้อผ้าที่กองอยู่ที่พื้นก็เหลือแต่ของผม ผมเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดูก็ไม่พบร่างของคนที่กำลังหาอยู่ ผมเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขเดินพล่านทั่วห้อง
"เบี้ยว!" ผมตะโกนออกมาดังลั่นห้องแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับผมจึงตัดสินใจเรียกอีกครั้ง
"อาร์ท!!" ผลออกมาเหมือนเดิมคือไม่มีเสียงตอบกลับ
เมื่อมั่นใจแล้วว่าคนที่ผมกำลังหาไม่ได้อยู่ในห้องแล้วจึงรีบเดินไปคว้าโทรศัพท์มากดโทรหาคนที่ตามหาอยู่นั้นปรากฏว่าเบอร์ที่ผมได้กดโทรออกไปนั้นติดต่อไม่ได้
ผมร้อนรนไม่รู้จะทำยังไงจึงรีบพาร่างกายตัวเองเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะรีบไปตามหาอีกคนที่หอของเขา ไม่นานนักผมก็จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ
ผมคว้ากุญแจรถ โทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ ที่เป็นสิ่งจำเป็นและเดินลิ่วออกจากห้องไปยังรถ ผมขับตรงไปยังหอของอีกคนอย่ารวดเร็ว เมื่อถึงหน้าหอนั้นผมก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งตรงไปยังห้องของอีกคน
ก๊อกๆ
"เบี้ยว"
ผมยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องก็มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมา ผมพยามบิดที่ลูกบิดประตูและเคาะประตูอีกหลายๆ ครั้งเพื่อหวังให้อีกคนเปิดออกมา ก่อนจะแนบหูกับประตูก็พบว่าเสียงข้างในห้องเงียบสงบเหมือนไม่มีคน
เขาคงไม่อยู่จริงๆ แล้วผมจะไปตามหาเขาที่ไหน ตอนนี้ผมมืดไปหมด จู่ๆ ผมก็นึกถึงน้ำตาลขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
ตู๊ดๆ
(ค่ะพี่โช)
"ตาลอาร์ทอยู่กับตาลหรือเปล่า" ผมถามด้วยเสียงร้อนรน
(ไม่ได้อยู่นี่คะพี่มีอะไรหรือเปล่า)
"มีปัญหานิดหน่อยพี่ติดต่ออาร์ทไม่ได้เลย"
(เดี๋ยวตาลลองโทรให้ก็ได้ค่ะ)
"โทรไม่ติดหรอกมันปิดเครื่อง นี่พี่อยู่หน้าห้องมันเคาะประตูเรียกก็เหมือนไม่มีคนอยู่"
(นี่พี่โชอยู่หน้าห้องไอ้อาร์ทหรอ)
"ใช่ พี่ไม่รู้จะไปตามหามันที่ไหน"
(มีเรื่องอะไรกันหรอคะ)
"มันยาวช่วยพี่ตามหามันก่อนได้ไหม ไว้พี่จะเล่าให้ฟัง"
(ถ้าอย่างนั้นพี่รอตาลอยู่ที่ห้องมันนั่นแหละค่ะ ตาลมีกุญแจสำรองมันเคยให้ไว้)
"โอเค พี่รออยู่นี่นะตาล"
(ค่ะ)
ผมกดตัดสาย แล้วหันกลับมายืนสงบสติอารมณ์ไม่ให้ร้อนรนจนเกินไป ตอนนี้ผมอยากเจอไอ้เบี้ยวของผมที่สุด อยากรู้ว่ามันจะหนีผมไปทำไม ทำไมไม่รอผมตื่นแล้วคุยกัน ทำไม....ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมดที่อยากจะถามมัน
ผมรอไม่นานนักน้ำตาลก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าผมด้วยอาการหอบ
"โทษทีค่ะพี่โช ตาลมัวแต่หากุญแจอยู่"
ผมส่ายหัวและตอบกลับ "ไม่เป็นไร พี่สิต้องขอโทษตาลที่รบกวน"
"ไม่หรอกพี่ ไอ้อาร์ทมันก็เพื่อนตาล"
"พี่ขอกุญแจ" ผมพูดเสียงเรียบ
ตาลส่งกุญแจให้ผมยื่นมือไปรับและรีบไขประตูทันที เมื่อประตูเปิดออกก็พบว่าภายในห้องมีแต่ความว่างเปล่า
น้ำตาลเดินตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะหันหน้ามาหาผม "มันคงกลับเชียงใหม่ไปแล้ว"
"ฮ่ะ? เชียงใหม่"
"ใช่ค่ะ เชียงใหม่"
“ทำไมตาลถึงคิดว่ามันไปเชียงใหม่”
“เพราะเสื้อผ้าในตู้หายไปเกือบครึ่งมีอย่างเดียวมันคงจะกลับบ้านที่เชียงใหม่”
"ถ้าอย่างนั้นตาลบอกทางพี่ได้ไหม"
"เห้อ นี่พี่ทะเลาะกับมันกันแน่ ทะเลาะกันแรงมากเลยหรอมันถึงต้องหนีขนาดนี้" น้ำตาลถอนหายใจอย่างกังวล
ผมไม่ตอบแต่แค่พยักหน้ารับกับคำถาม
"ถ้าอย่างนั้นตาลจะเป็นคนพาพี่ไปบ้านมันเอง"
"จะดีเหรอตาลพี่เกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะพี่โช ตาลจะได้ถือโอกาสกลับบ้านด้วยเลย" น้ำตาลหันมายิ้มหวานให้ผม
"เรากลับไปเก็บของเตรียมตัวกันเถอะ" ผมบอกอย่างใจร้อน
"ค่ะ เราออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าแล้วกันนะคะ วันนี้พี่กลับไปพักผ่อนก่อนนะคะ"
“ไปวันนี้ไม่ได้หรอตาล”
“พรุ่งนี้ดีกว่าค่ะเพราะตอนนั้นก็บ่ายแล้วแถมสภาพพี่ตอนนี้ก็ดูแย่มาก เดินทางแบบไม่พร้อมมันอันตรายเชื่อตาลเถอะ”
"ก็ได้ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอนะ"
เราสองคนเดินออกจากห้องอาร์ทลงไปขึ้นรถจากนั้นผมก็ไปส่งน้ำตาลที่หอ ก่อนจะนัดแนะเวลากันเรียบร้อย
รุ่งขึ้นอีกวันผมขับรถมารับน้ำตาลที่หอพัก น้ำตาลเสนอให้ขับไปเรื่อยๆ ถ้าเหนื่อยก็พัก เพราะรีบไปก็ไม่มีประโยชน์ กลัวจะเกิดอุบัติเหตุได้ เพราะยังไงอาร์ทก็คงไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว ผมจึงเห็นด้วยกับน้ำตาล
Rrrrrrr
‘ณัฐ’
"ไงมึง"
(เป็นไงบ้างวะ)
"เรื่อง?"
(ก็เรื่องที่มึงเครียดมึงสับสนอยู่นั่นไง)
"คือ..." ผมตอบไปอย่างอึดอัด
(มึงจะอึกอักทำไม ก็เล่ามาสิวะ)
“ตอนนี้กูไม่สะดวก”
(นี่มึงอยู่ไหน)
"กูกำลังจะไปเชียงใหม่"
(ฮะ เชียงใหม่)
"เออ"
(ไปทำอะไร ไปกับใคร)
"กูมีปัญหานิดหน่อย"
(ปัญหาอะไรแล้วนี่มึงไปกับใคร)
"กูมากับน้ำตาล"
(เดี๋ยวนะ นี่สรุปมึงกับน้ำตาล...) ไอ้ณัฐเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ
"เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยคุย"
(เออ ว่าแต่มึงจะกลับวันไหน)
"กูยังไม่รู้"
(แล้วทำไมมึงต้องไปเชียงใหม่วะ)
"ก็บ้านน้ำตาลกับไอ้อาร์ทอยู่เชียงใหม่"
(แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้อาร์ท)
"เออ กูบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยไง ว่าแต่มึงเหอะอยู่ไหน”
(ตอนนี้กูอยู่คอนโด)
“แล้วมึงไม่กลับบ้านหรือไงปิดเทอมแล้วนะ”
(ไม่วะกลับไปก็ไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่กูไปดูงานที่อังกฤษสองอาทิตย์กูเลยไม่รู้จะกลับไปทำไม)
“มึงอยากมาเที่ยวเชียงใหม่ไหมวะ"
(มึงจะชวนกูไปเที่ยวนี่นะ)
"เออ ชวนพวกมึงทั้งหมดแหละไอ้กายด้วย"
(อะ..เออ เดี๋ยวกูไปถามพวกมันก่อน)
"พี่โช" น้ำตาลหันมาเรียกผม
"ไอ้ณัฐแป๊บนะ" ผมบอกคนในโทรศัพท์ แล้วหันมาถามน้ำตาล "ว่าไงตาล"
"พี่โชชวนพวกพี่ณัฐมาเชียงใหม่ด้วยหรอ"
"อึ้ม"
"ถ้าอย่างนั้นตาลชวนฟ้ามาด้วยนะพี่"
"เอาสิ มาหลายๆ คนเผื่อจะง่ายขึ้น" ผมหวังอย่างที่พูดออกไป
"ถ้าอย่างนั้นตาลฝากให้พี่ณัฐรับฟ้ามาด้วยได้ไหมคะ เมื่อกี้ตาลได้ยินว่าพี่โชชวนไอ้กายด้วย"
"ได้สิตาล อ่อส่วนไอ้กาย ถ้าไอ้ณัฐอยู่ที่ไหนไอ้กายก็คงอยู่ที่นั่นแหละ" ผมพูดจบก็ยิ้มให้น้ำตาล พร้อมกับหัวเราะคนในสายที่โวยวายไม่เลิก
(สัดโช)
"อ่าวมึงยังอยู่หรอวะ ฮ่าๆ"
(มึงอย่ากวนตีน)
"เออกูไม่กวนตีนก็ได้ ว่าแต่มึงได้ยินที่ตาลพูดแล้วใช่ไหม"
(เออได้ยินแล้วถ้าอย่างนั้นอีกสองวันกูค่อยตามมึงไปแล้วกัน เพราะกายมันเพิ่งกลับบ้านไปเมื่อเช้า ให้เวลามันอยู่กับครอบครัวอีกสักวัน)
"อ่อ ที่แท้ก็ห่วงผัว" ผมพึมพำเบาๆ แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายได้ยิน
(เหี้ยโช หุบปาก ผัวบ้านมึงสิ)
"โอเคๆ กูไม่แกล้งมึงแล้ว อีกสองวันเจอกันเว้ยเพื่อน"
(เจอแล้วก็อย่าลืมเล่าให้กูฟังด้วยละ)
"รู้แล้วน่า บางทีกูก็แยกไม่ออกเลยว่ามึงห่วงกูหรือมึงแค่เสือก ฮ่าๆ"
(ไอ้สัด กูก็ห่วงเพื่อนสิวะ)
“เออๆ แค่นี้แหละกูจะขับรถ”
(เอ้อ) ไอ้ณัฐกระแทกเสียงก่อนจะตัดสายโทรศัพท์ไป
ระหว่างทางเราสองคนก็มีแวะปั๊มเข้าห้องน้ำ แวะกินข้าวกันไปเรื่อยๆ ตอนนี้เวลาผ่านไป 8-9 ชั่วโมงที่ออกจากกรุงเทพมากำลังจะเข้าสู่จังหวัดลำปาง น้ำตาลจึงเสนอขึ้น
"พี่โช เราพักกันที่ลำปางก่อนไหมคืนนี้"
"ทำไมล่ะ"
"คือจากลำปางไปเชียงใหม่ก็อีกประมาณเกือบสองชั่วโมง กว่าจะถึงบ้านตาลก็น่าจะดึกพ่อแม่ตาลก็คงจะหลับแล้ว ถ้าเราพักที่นี่แล้วเช้าค่อยออกจะดีกว่านะพี่โช"
"อืม ก็ดีเหมือนกัน พี่ก็ไม่อยากรบกวนพ่อกับแม่ตาลดึกๆ"
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่โชเลี้ยวเข้าในตัวเมืองข้างหน้าเลยนะ จะได้วนดูที่พักกัน"
ผมพยักหน้ารับ เมื่อถึงทางเลี้ยวก็เลี้ยวเข้าไปในตัวเมืองวนหาไม่นานนักก็เจอโรงแรงสภาพไม่ดีหรือแย่จนมากเกินไป
ผมตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปและลงไปเปิดห้องพักสองห้อง
ทันทีที่ทำการตกลงห้องพักเสร็จน้ำตาลก็ทำท่าจะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าจนผมต้องรีบร้องห้าม
"ตาลไม่ต้องจ่าย เดี๋ยวพี่จ่ายเอง"
"เฮ้ยได้ไงพี่โชเดี๋ยวตาลจ่ายของตาลเองก็ได้พี่"
"ไม่เอาสิตาล พี่เป็นคนพาตาลมาลำบากแท้ๆ ให้พี่จ่ายเถอะนะ"
"โถ่พี่โช ก็ได้ค่ะ" น้ำตาลทำหน้าเห็นใจก่อนจะยอมรับโดยดี
ผมยิ้มให้ตาลก่อนจะรับกุญแจห้องพักมา แล้วเดินนำน้ำตาลไปยังลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก เราต่างแยกย้ายกันเข้าห้องพักเพื่อพักผ่อน แต่ก่อนที่ผมจะปิดประตูน้ำตาลพูดก็พูกขึ้นมา
"พี่โชพรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่นนะ พรุ่งนี้เราออกสักสิบโมงก็ได้ สบายๆ น่ะพี่"
"อืม" ผมพยักหน้าพร้อมตอบออกไป
ผมปิดประตูเมื่อรับคำกับน้ำตาลเสร็จ ผมเข้าไปอาบน้ำอาบท่า เมื่อเสร็จออกมาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง และคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนคิดถึงเรื่องคืนนั้นผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลองกดหาคนที่ผมคิดถึงอยู่อีกครั้ง
'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้'
เจ้าของเครื่องยังไม่ยอมเปิดเครื่องโทรศัพท์อีก ผมทำได้แค่เลื่อนดูความเคลื่อนไหวในเฟสบุ๊คแต่ก็ไม่เห็นความเคลื่อนไหวใดๆ ของคนคนนั้น ผมทำใจปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้วข่มตาหลับไปให้ถึงพรุ่งนี้เช้า
เช้านี้เวลาสิบโมงตามที่น้ำตาลนัดกับผมไว้ เราลงมาเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม ก่อนจะออกจากลำปางเราสองคนไปแวะกินข้าวกันก่อนจะขับรถตรงไปเชียงใหม่บ้านของน้ำตาล
ผมแล่นรถเข้ามาถึงปากซอยเข้าบ้านน้ำตาลก็เห็นสวนลำไยเต็มสองข้างทาง น้ำตาลจึงชี้บอกผม
"พี่โชเห็นสวนลำไยพวกนี้ไหมพี่"
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้ากลับไปเท่านั้น
"ของบ้านไอ้อาร์ททั้งหมดเลยนะพี่"
"หืม เยอะขนาดนี้เลยหรอ" ผมตกใจเล็กน้อย
"ใช่ค่ะ"
"แล้วใครเป็นคนทำ"
"พ่อกับแม่ไอ้อาร์ทนั่นแหละพี่"
"ทำหมดนี่เนี่ยนะ สองคนไหวเหรอ"
"ก็มีคนงานแหละพี่ พ่อกับแม่ก็แค่มาคุมงานและช่วยนิดๆ หน่อยๆ"
"อ่อ"
ผมตอบรับแล้วขับตรงเข้ามาเรื่อยๆ ก็เห็นบ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่โดดเด่นอยู่ตรงหน้า
"นี่ไงพี่โช บ้านไอ้อาร์ท" น้ำตาลไม่พูดเปล่ายังใช้นิ้วชี้ให้ผมดู
"หลังใหญ่ใช้ได้" ผมพูดออกไปจากที่เห็น
"แถวนี้คนเขาก็เรียกพ่อกับแม่ไอ้อาร์ทว่าพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงทั้งนั้นแหละพี่"
"ทำไม?" ผมถามอย่างสงสัย
"คือที่เชียงใหม่เขาจะเรียกคนที่มีฐานะค่อนข้างดีว่าพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงน่ะพี่"
"อ่อ" ผมตอบรับอย่างเข้าใจ
"เลี้ยวเข้าประตูรั้วข้างหน้านั้นเลยค่ะพี่โช ถึงบ้านตาลแล้ว"
ผมพยักหน้ารับแล้วหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในรั้วบ้านหลังไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เล็ก
"ลงไปกันเถอะพี่โช มาถึงเวลานี้เจอแค่แม่คนเดียวแหละพ่อไปทำงาน แต่ถึงพ่อตาลอยู่ก็ไม่ดุนะ ไม่ต้องกลัว ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ ทำอย่างกับพี่จะมาขอตาล"
"อ่าวไม่ใช่หรอ ว๊าตาลเสียใจนะเนี่ย"
"หึหึ"
"ฮ่าๆ ไม่เล่นแล้ว ไปกันเถอะพี่โช"
ผมพยักหน้าแล้วเดินตามน้ำตาลเข้าไปในตัวบ้าน เมื่อเข้ามาในบ้านก็ไม่พบใคร ในบ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงเอ่ยทักขึ้นมาจากทางด้านหลัง
"ใครน่ะ" เสียงผู้หญิงดังขึ้น
ผมตกใจรีบหันกลับไปมองพร้อมกับน้ำตาล
"โถ่แม่ ตกใจหมด"
"อ้าว ลูกสาวแม่นี่เอง แล้วมายังไง จะมาทำไมไม่โทรบอก"
"ก็จะมาเซอร์ไพรท์แม่ไง แล้วแม่ไปไหนมา" น้ำตาลเดินเข้าไปกอดแม่
"ไปบ้านน้าจันทร์มาหน่ะสิ"
"หืม แม่ไปบ้านน้าจันทร์ทำไม"
"ก็เห็นพ่อเราบอกว่าเจ้าอาร์ทมันกลับมาบ้าน แต่เราไม่กลับมาด้วย แม่เลยจะไปถามเจ้าอาร์ทน่ะสิว่าทำไมไม่มาด้วยกัน"
"แล้วมันว่ายังไงล่ะ"
"เจอที่ไหนละ น้าจันทร์บอกตั้งแต่กลับมาก็หงอย แล้วก็ขอออกไปทำงานที่สวนทุกวันกว่าจะกลับเข้าบ้านก็เย็นๆ"
แม่น้ำตาลพูดจบก็หันมาสบตากับผม
"แล้วพ่อหนุ่มนี่ใคร"
"อ่อ ลืมแนะนำเลย แม่นี่พี่โช เป็นรุ่นพี่ที่มหา'ลัย"
"สวัสดีครับ" ผมพูดพรางยกมือไหว้แม่ของน้ำตาล
"ไหว้พระเถอะลูก" แม่น้ำตาลตอบผมกลับมา
ผมทำตัวไม่ถูกได้แต่ยิ้มให้แม่ของน้ำตาลกลับไปเท่านั้น
"พี่โชไม่ต้องเกร็ง แม่ตาลไม่ดุน่า"
"นี่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันแน่เหรอ" แม่น้ำตาลเหล่ตา
"ใช่สิแม่ พอดีพี่โชอยากมาเที่ยวเชียงใหม่ตาลเลยอาสานำเที่ยว แล้วจะได้มีรถกลับบ้านฟรีด้วยไงเล่าแม่"
"ไอ้ลูกคนนี้นี่ ไม่รู้จักเกรงใจพี่เขา" แม่น้ำตาลหันไปดุน้ำตาลแล้วตีลงที่แขนเบาๆ หนึ่งที
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมสิต้องเกรงใจตาล ที่ให้มาเป็นไกด์พาเที่ยว" ผมตอบแม่น้ำตาลกลับไป
"เออว่าแต่ทำไมเราไม่กลับมาพร้อมกับเจ้าอาร์ท"
"เห้อ ตาลก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละแม่ ว่าทำไมมันกลับมาไม่บอกตาลสักคำ" น้ำตาลตอบแม่พรางทำหน้าเศร้าขึ้นมา
"ทะเลาะกันหรือเปล่า"
"ไม่ได้ทะเลาะกันนะแม่ ตาลก็อยากจะไปถามมันนี่แหละว่าทำไมรีบกลับมาไม่บอก"
"ไปตอนนี้ก็ไม่เจอหรอก รอเย็นๆ ค่อยไปแล้วกัน ตอนนี้ไปกินข้าวกินปลากันก่อนไป ทั้งคู่"
"ครับ/ค่ะ" ผมกับน้ำตาลตอบรับพร้อมกันแล้วเดินตามแม้น้ำตาลเข้าไปในครัว
อย่างที่แม่ของน้ำตาลบอกว่ากว่าอาร์ทจะกลับจากสวนมาถึงบ้านก็สี่โมงเย็น แต่ผมกับน้ำตาลเลือกที่จะไปถึงบ้านของอาร์ทก่อนที่จะถึงเวลากลับมาของอาร์ทเพื่อไปคุยทำความรู้จักกับแม่ของอาร์ทก่อน ทุกอย่างน้ำตาลคิดให้ผมเสร็จสรรพ
ตอนนี้เราสองคนเดินออกจากบ้านน้ำตาลมาตรงไปยังบ้านของอาร์ทที่อยู่ไม่ไกลกันนัก สักพักก็เดินเลี้ยวเข้ามาในบ้าน น้ำตาลเดินนำผมเข้าไปยังในตัวบ้านก็พบผู้หญิงวัยกลางคนกำลังนั่งทำอะไรสักอย่างอยู่หน้าทีวี
"น้าจันทร์สวัสดีค่ะ" น้ำตาลยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา
"สวัสดีครับ" ผมพูดพร้อมกับยกมือไหว้ตามน้ำตาล
หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะพูดตอบกลับมา "สวัสดีจ้า"
เมื่อผมเห็นหน้าชัดก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร ใช่ผู้หญิงคนนี้คือแม่ของอาร์ท อาร์ทมันหน้าตาเหมือนแม่นี่เองถึงได้น่ารัก เมื่อผมคิดได้เท่านั้นก็ อมยิ้มออกมา
"ไงยายตาลพาแฟนมาไหว้น้าเหรอลูก"
ทั้งผมและตาลไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มให้แม่ของอาร์ท
"น้าจันทร์ นี่พี่โช" ตาลแนะนำผมให้แม่อาร์ทรู้จักและหันมาหาผม "พี่โชนี่แม่ไอ้อาร์ท พี่โชก็เรียกว่าแม่ก็ได้" และน้ำตาลหันกลับไปหาแม่ของอาร์ทอีกครั้ง "เรียกแม่ได้ใช่ไหมคะน้าจันทร์"
"จ้า จะเรียกอะไรก็ได้ลูกแม่ไม่ว่าหรอก" แม่อาร์ทหันมาบอกผมอย่างใจดี
"ครับถ้าอย่างนั้นผมเรียกแม่แล้วกันนะครับ"
แม่อาร์ทไม่ได้ตอบ แต่ยิ้มใจดีให้ผม ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาที่แม่อาร์ทไม่ได้เป็นคนดุ ทำให้ผมไม่เกร็งเหมือนที่คิดไว้
"แล้วนี่มาหาอาร์ทกันเหรอลูก"
"ใช่น้าจันทร์แม่บอกกว่าไอ้อาร์ทจะกลับมาก็สี่โมงก็เลยมาก่อนเวลาจะได้มาคุยกับน้าจันทร์ให้หายคิดถึงเลย" น้ำตาลไม่พูดเปล่ายังขยับเข้าไปกอดแม่ของอาร์ทอีกด้วย
"ปากหวานนะยายตาล เห็นเจ้าอาร์ทบอกเราไปค่ายอาสาอะไรไม่ใช่เหรอถึงไม่ยอมกลับมาด้วยกัน"
"ฮะ ตาลเนี่ยนะไปค่าย"
"อืม อาร์ทบอกน้าอย่างนั้น"
"ไอ้อาร์ทคงเข้าใจผิดแหละน้าจันทร์ ตาลไม่ได้ไปลงชื่อถึงได้ว่างลอยไปลอยมาอยู่อย่างนี้" น้ำตาลพูดจบก็ยิ้มแป้น
"แล้วนี่มากันยังใครน่ะ" แม่อาร์ทหันมาถามผม
"ผมขับรถมาครับ"
"ฮะ จากกรุงเทพน่ะหรอลูก" แม่อาร์ททำท่าตกใจ
"ใช่ครับ ผมไม่ได้รีบร้อนอะไรจึงขับมาเรื่อยๆ กับตาลสองคนครับ"
"แล้วจะไปเที่ยวไหนกันต่อหรือเปล่า"
"ผมยังไม่ได้คิดไว้เลยครับ"
"แต่ตาลว่าเย็นนี้จะพาพี่โชไปถนนคนเดินค่ะน้าจันทร์จะขอเอาไอ้อาร์ทไปด้วย"
"เจ้าอาร์ทจะไปเป็นก้างขวางคอเปล่าๆ น่ะ" แม่อาร์ทพูดแซว
"หืม น้าจันทร์อ่า ให้อาร์ทไปนะน้าจันทร์"
"ไปสิลูก เดี๋ยวรอเจ้าตัวกลับมาก็บอกกันเองแล้วกัน น้าอนุญาตแล้ว"
"น้าจันทร์น้ารักที่สุด" น้ำตาลกอดแม่อาร์ทอีกครั้ง
นั่งคุยกับแม่อาร์ทไปสักพัก ก็เห็นแม่อาร์ทมองไปทางด้านหลังของผมและน้ำตาลก็จะเอ่ยขึ้น
"กลับมาแล้วเหรอลูก"
ทั้งผมและน้ำตาลหันไปตามสายตาของแม่อาร์ท ก็เห็นคนที่ถูกทักชะงักค้างไปก่อนจะส่งเสียงเรียกผมและน้ำตาลออกมา
==================
TBC.
Talk.มาช้าเลยตอนนี้ เค้าขอโทษอย่าเพิ่งโกรธกันน๊าา พอดีไปต่างจังหวัดแล้วไม่ได้เอาคอมไปด้วยเราเลยลงไม่ได้เลยยยย ....
ปล.ตอนนี้อยู่พาสพี่โชก่อนน๊า รอตอนต่อไปน๊า ว่าพี่โชกับน้องอาร์ทจะเคลียร์กันยังไง พี่โชจะมาง้อน้องหรือเปล่ารอน๊าา (รักนักอ่านทุกคน อย่าทิ้งเค้าน๊าาาาา)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
