ตอนที่ 20
ระหว่างที่กำลังเดินไปห้องน้ำทั้งผมและฟ้าก็ต่างคนต่างเงียบจนเดินมาได้สักครู่ฟ้าก็เลือกเป็นคนทำลายความเงียบลง
"อาร์ทดูแปลกๆ นะ"
"หือ แปลกยังไง" ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้
"อย่ามาเนียนอาร์ทคิดจะทำอะไรอยู่หรือเปล่า" ฟ้ายกยิ้มทำท่าอย่างรู้ทัน
"ฟ้ารู้หรอ" ผมถามออกไปเสียงเบา
"ก็แหมอยู่ๆ อาร์ทมาทำตัวติดฟ้าจนออกนอกหน้าขนาดนี้"
"ฮ่าๆ"
"ว่าไงจ๊ะ คิดจะทำอะไร"
"แค่จะยั่วคนเล่นเท่านั้นละ"
"หือ ยั่วคน" ฟ้าทำหน้าเป็นคำถาม
"ใช่ยั่วคนเล่น"
"แล้วยั่วใคร?"
"ไอ้ตาล"
"ยั่วตาลเนี่ยนะ ยั่วยังไง หรือตาลชอบอาร์ท"
"อย่ามาทำเป็นไก๋น่ะฟ้า เรารู้นะว่าฟ้าคิดอะไรกับไอ้ตาล" ผมยิงตรงจนไม่ทันให้ฟ้าได้ตั้งตัว
"บ้าหรออาร์ท คิดอะไร" ฟ้าตอบเสียงสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดอีกทั้งหน้ายังแดงระเรื่อขึ้นมาจนลามไปถึงหู
"แหมฟ้ายอมรับมาเถอะว่าชอบไอ้ตาลมันน่ะ"
"อาร์ทอ่ะพูดอะไร"
"หน้าแดงจนไม่มีสีขาวแล้วฟ้า ฮ่าๆ" ผมแซวฟ้าอย่างขำๆ
ฟ้าได้แต่มองค้อนอย่างอายๆ
"เราแค่ยั่วไอ้ตาลมันเล่น อีกอย่างฟ้าจะได้รู้ไงว่ามันคิดยังไงกับฟ้า"
"ตาลไม่ชอบเราหรอก" ฟ้าพูดเสียงเบา
"ทำไมถึงคิดแบบนั้น"
"ตาลชอบพี่โช” ฟ้าตอบเสียงอ่อยๆ ก่อนจะพูดต่อ “ตาลชอบผู้ชายแต่ฟ้าเป็นผู้หญิง"
"ฟ้ามั่นใจได้ยังไง"
ฟ้าส่ายหน้า
"ฟ้าไม่อยากรู้หรอว่าไอ้ตาลมันคิดยังไงกับฟ้า"
"แล้วเราต้องทำยังไง"
"ฟ้าไม่ต้องทำไรเลย แค่ตามน้ำเราไปก็พอ"
"จะดีเหรอ ฟ้ากลัวคนอื่นเข้าใจผิด"
"คนอื่น?"
"กะ..ก็ พี่โช"
"ช่างเขาสินั่นมันเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับเรา"
"แต่.."
"ไม่ต้องแต่เลยฟ้าเชื่อเราเถอะ ผลออกมาดีแน่นอน" ผมยิ้มร้ายส่งให้ฟ้า
เมื่อเราคุยกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวแล้วก็รีบกลับไปนั่งรวมกับกลุ่มแบบเดิม เราปาร์ตีกันต่ออีกไม่นานนักก็แยกย้ายกันกลับไปนอน
ผมเดินไปส่งฟ้าที่เต็นท์ “ฟ้าฝันดีนะ” ผมพูดพร้อมยกมือขึ้นเป็นการลา
“เหมือนกันนะอาร์ท” ฟ้าตอบก่อนจะมุดตัวเข้าไปในเต็นท์
น้ำตาลยืนมองผมแบบไม่ละสายตา ก่อนที่จะลากแขนผมให้เดินตามออกห่างจากตรงนั้น
“ไอ้อาร์ทไหนมึงบอกมึงไม่ได้ชอบฟ้าแล้วไง”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับมึงไม่ทราบ”
“ไอ้อาร์ทถ้ามึงแค่จะประชดกูกับพี่โชมึงอย่าไปทำกับฟ้าแบบนี้”
“กูทำกับฟ้าแบบไหน”
“ก็มึงทำเหมือนมึงสนใจฟ้า”
“แล้วกูจะยังสนใจฟ้าอยู่ไม่ได้หรือไง”
“หมายความว่ามึงยังไม่เลิกชอบฟ้างั้นหรอ”
“กูบอกแล้วว่าไม่เกี่ยวกับมึงไง”
“ไอ้อาร์ท!” น้ำตาลเผลอขึ้นเสียงใส่ผม
“ทำไมมึงหวงฟ้าเหรอ”
“มะ..ไม่”
“หรือหึง”
“ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละกูแค่เป็นห่วงฟ้าถ้ามึงจะเอาความรู้สึกฟ้ามาเล่น เพราะแค่จะเอาคืนกูกับพี่โช”
“มึงอย่าคิดว่าทุกคนจะทำเหมือนมึง”
“…….” น้ำตาลพูดไม่ออก
ผมไม่คิดจะคุยต่อจึงเดินหนีกลับมายังเต็นท์
เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเราตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นผมจงใจที่จะเดินคู่กับฟ้าโดยไม่สนใจใคร
"พระอาทิตย์ขึ้นสวยจัง" ฟ้าพูดขึ้นมา
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดกล้องแล้วหันไปทางฟ้า "ฟ้า"
แชะ!
"เห้ย อาร์ทอ่า เรายังไม่ได้ตั้งตัวเลย" ฟ้ายู่หน้า
"แบบนี้ก็สวยดีออก" ผมพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ฟ้าดู
"หือสวยตรงไหน" ฟ้าทำหน้างอนๆ
"โอเคๆ งั้นถ่ายใหม่ก็ได้" ผมว่าขำๆ เมื่อเห็นท่าทางของฟ้า
"ถ่ายด้วยสิ" น้ำตาลพูดพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนฟ้า
ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะถามออกไปอย่างประชดประชัน "มึงไม่ไปให้แฟนมึงถ่ายละ"
"แฟนที่ไหนกูไม่มีแฟนสักหน่อย"
ผมหันหน้าไปทางพี่โชแล้วพยักหน้าให้น้ำตาล "นั่นไง"
"โถ่ไอ้อาร์ทหายงอนกูได้แล้วน๊าาาา"
ผมไมได้ตอบอะไรน้ำตาล เพียงแต่หันไปพูดกับฟ้า "ฟ้าไปถ่ายรูปตรงนั้นกัน วิวสวยดี"
ฟ้าพยักหน้าตอบรับผม ก่อนหันไปหาน้ำตาล "ตาลเดี๋ยวฟ้าไปถ่ายรูปกับอาร์ทก่อนนะ"
น้ำตาลทำหน้าหงอยแต่ก็พยักหน้ารับ ปกติแล้วฟ้ากับน้ำตาลแทบจะตัวติดกันแต่ตอนนี้มีผมไปคั่นกลางน้ำตาลก็คงจะรู้สึกแย่ไม่น้อย
ผมหันไปมองหน้าพี่โชก่อนที่จะเดินไปกับฟ้า สายตาพี่โชก็หงอยไม่ต่างกับน้ำตาล นี่ถือว่าผมทำสำเร็จหรือเปล่านะ แต่ก็สะใจไม่น้อยที่เห็นสองคนนั้นหงอยแบบนี้
เราต่างคนต่างถ่ายรูปกับวิวที่สวยงามก่อนจะเดินกลับมาที่ที่พักเพื่อกินอาหารเช้ากัน และวันนี้เราก็จะลงจากดอยเพื่อไปเที่ยวที่ต่อไป
กินข้าวเสร็จทุกคนต่างแยกย้ายไปเก็บข้าวของและเต็นท์ เมื่อทุกคนเรียบร้อยก็เดินลงจากดอยไปยังรถ
"ฟ้าเรานั่งด้วยนะ"
"เอ่อแล้วตาล" ฟ้าทำหน้าลำบากใจ
"มึงไปนั่งตรงอื่นได้ใช่ไหม" ผมหันไปถามน้ำตาลอย่างบังคับกลายๆ
"อือ" น้ำตาลตอบแค่นั้นก้เดินไปนั่งลงข้างๆ พี่โช
ไอ้กายเดินตรงมาที่ผม "พวกมึงเป็นอะไรกันวะ"
"กู?"
"เอ้อ ก็มึงกับไอ้ตาลนั่นแหละกูเห็นแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อคืน"
"มึงไปถามมันสิ"
"เอ้าไอ้นี่"
ผมยักคิ้วไม่ตอบอะไรก่อนเดินขึ้นรถไปนั่งข้างๆฟ้า
วันนี้เราจะไปเที่ยวต่อกันที่ดอยอ่างขางที่พวกเรายังไม่กลับเพราะพี่คิวบอกว่าไหนๆ ก็ถ่อกันมาจากกรุงเทพแล้วก็เที่ยวดื่มด่ำบรรยากาศให้หนำใจ
เมื่อเดินทางถึงเราก็ทำกันเหมือนเดิมไม่ต่างกันกับที่ดอยผ้าห่มปก เราแยกย้ายกันกางเต็นท์โดยจับคู่นอนกันเหมือนเดิม
เวลาล่วงเลยมาจนตอนนี้ใกล้ที่จะมืดแล้ว ทุกคนจึงช่วยกันจัดเตรียมอาหารสำหรับมือเย็น เนื่องจากพวกเราแวะซื้อของสดกันก่อนจะขึ้นดอย และผู้หญิงอย่างฟ้ากับน้ำตาลก็รับหน้าที่ทำอาหารผมเองก็อาสาเป็นลูกมือให้ฟ้า ส่วนกายและพวกพี่ๆ ก็ก่อไฟเตรียมไว้ให้
เมื่ออาหารเสร็จเรียบร้อยฟ้าจึงตะโกนเรียกทุกคนที่เตร็ดเตร่อยู่แถวบริเวณนั้น “ทุกคนมากินข้าวกันได้แล้วค่ะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนก็เดินมารวมกลุ่มกันทันที ตอนนี้ฟ้ามืดลงแล้วทำให้อากาศค่อนข้างจะเย็นพอสมควร พี่อัครจึงก่อกองไฟเพื่อไว้ช่วยคลายความหนาว
กิจกรรมคืนนี้ก็ไม่ต่างกับคืนก่อนเท่าไหร่ เรายังคงนั่งเล่นกีต้าร์ร้องเพลงและกินเบียร์กันอย่างสนุกสนาน
นั่งไปสักพักผมก็รู้สึกหนาวและเพลียอยากนอนพักขึ้นมาจึงหันไปถามฟ้าที่นั่งข้างๆ “ฟ้าง่วงหรือยัง”
“ยังเลย อาร์ทง่วงแล้วหรอ”
“มันหนาวแล้วก็รู้สึกเพลียๆ น่ะ” ผมพูดออกไปเสียงเนือยๆ
“งั้นอาร์ทไปนอนก่อนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ฟ้าพูดพรางเอื้อมมือมาจับแขนผม
“แล้วฟ้าละ”
“เดี๋ยวเราขอนั่งเล่นก่อนแล้วกันนะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวเรากลับไปนอนก่อนนะ”
“อึ้ม ฝันดีนะอาร์ท”
ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ฟ้าก่อนจะหันไปพูดกับคนอื่น “ทุกคนเดี๋ยวผมไปนอนก่อนนะ รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย”
“เป็นอะไร” พี่โชถามขึ้นมา
ผมมองแต่ไม่ได้ตอบอะไรแล้วก็หันหน้าหนีเพื่อจะเดินไปทางเต็นท์
ผมเดินมาถึงเต็นท์ก็เปิดเข้ามานอน ผมรู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูกทำให้เมื่อหัวถึงหมอนก็เผลอหลับไปอย่างง่ายดาย
ผมกำลังหลับสบายจนถึงตอนนี้อยู่ๆ ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาจนต้องพยายามฝืนลืมตาขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าร่างของผมถูกสวมกอดด้วยใครอีกคน ก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากกาย
ผมพยายามแกะแขนออกจากตัวผมแล้วพูด “ไอ้กายมึงจะมากอดกูทำไม”
“………..” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ แต่ก็ไม่ยอมเอามือออกจากร่างกายผม
“ไอ้เหี้ยกาย” ผมโมโหจนทนไม่ไหวจึงด่ามันออกไปแล้วกำลังจะพลิกตัวกลับไปหาแต่ก็โดนอีกคนขืนเอาไว้
“จะโวยวายทำไม” เสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงกายแต่เป็นเสียงพี่โช
“เฮ้ย..พี่เข้ามานอนนี่ได้ไง” ผมทำเสียงตกใจ
“ก็เดินเข้ามา”
“กวนตีนละผมหมายถึงทำไมพี่ไม่ไปนอนเต็นท์ตัวเองมานอนเต็นท์ผมทำไม” ผมพูดไปอย่างหงุดหงิด
“ก็อยากนอนกอดเมีย” พี่โชพูดเสียงเรียบ
“เมียบ้านพี่สิ ปล่อยเดี๋ยวไอ้กายกลับมา”
“ไม่ต้องกลัวไอ้กายเห็นหรอก มันไม่กลับมาหรอก”
“.......” ผมเงียบ
“มันไปนอนกับเมียมันแล้ว” พี่โชเลื่อนหน้ามากระซิบข้างหู
“พี่แม่งปล่อยดิวะ ลืมหรือไงว่าพี่ทำอะไรผมไว้”
พี่โชจับให้ผมหันหน้าเข้ามาหาแล้วใช้สองมือจับที่ไหล่ผมไว้ก่อนจะพูด “ไม่ลืม ก็ง้ออยู่นี่ไง หายโกรธเถอะนะเบี้ยว”
“……….” ผมไม่ตอบอะไรได้แต่สบตาพี่โช สายตาของพี่โชดูอ้อนวอนอย่างที่ผมไม่เคยเห็น
“พี่ขอโทษ” พี่โชพูดจบจึงแตะริมฝีปากลงมาที่หน้าผากผม
“ผมจะจีบฟ้า” ผมพูดออกมาอย่างไม่ได้คิด
“มึงเนี่ยนะจะจีบฟ้า อาร์ทมึงเป็นผัวใครไม่ได้หรอกอย่างมึงเป็นเมียกูคนเดียวก็พอ”
“เฮ้ย พี่ไม่เห็นหรือไงวะว่าผมกำลังไปได้ดีกับฟ้า”
“มึงประชดกู”
“ผมไม่ได้ประชด”
“งั้นก็บอกกูสิว่ามึงรักฟ้าไม่ได้รักกู”
คำถามนั้นทำให้ผมเงียบไป
“เห็นไหมมึงแค่ต้องการประชดกูยั่วกูแล้วมันก็ได้ผลดีซะด้วยเพราะกูหึงและก็หวงมึงมาก...." พี่โชเอื้อมมือมาจับที่แก้มผมก่อนจะพูดต่อ "อาร์ทอย่าทำแบบนี้เลยนะ มึงจะโกรธกูงอนกูยังไงก็ได้แต่มึงอย่าดึงคนอื่นเข้ามาแบบนี้ ถึงกูรู้ว่ามึงแค่ประชดกูก็ไม่ชอบกูหวง”
แค่คำพูดของไอ้พี่โชมันแค่นี้ทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็นหน้าร้อนจนจะระเบิด ดีที่ในนี้ไม่มีแสงไฟมีเพียงแค่แสงจันทร์ที่สาดเข้ามา ไม่งั้นพี่โชต้องเห็นหน้าผมที่กำลังแดงจัดแน่ๆ
“ต่อจากนี้ขอแค่มึงให้กูเข้าใกล้มึงแล้วมึงไม่คิดจะหนีออกห่างจากกูได้ไหม”
“ทำไมผมต้องให้”
“เพราะกูกำลังง้อกับจีบมึงอยู่ไง”
“.............”
พี่โชดึงผมเข้าไปกอดไว้ทำให้หน้าของผมซบลงอยู่ตรงอกของพี่มัน
“เบี้ยวอย่าใจแข็งกับกูนักสิวะ”
“ก็พี่มันเหี้ย”
“กูก็กำลังทำให้มันดีขึ้นอยู่นี่ไง มึงให้โอกาสกูสิ”
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากอดของพี่โชมันอบอุ่นทำให้ผมรู้สึกดี ผมช่างใจคิดอยู่นานในอ้อมกอดของพี่โช ก่อนจะตัดสินใจตอบ “อืม”
“นี่มึงให้โอกาสกูแล้วใช่ไหม”
“จะถามอะไรเยอะแยะวะ”
“ก็กูดีใจ นี่เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ”
“อย่าเอ๋อ ผมให้โอกาสพี่ทำให้ผมหายโกรธ”
“อ๋อให้กูง้อ”
“เออ”
“แล้ว....”
“.....” ผมทำหน้าสงสัย
“แล้วให้โอกาสกูจีบด้วยป่ะ”
“โว้ย อะไรของพี่วะแม่งพูดไม่รู้เรื่องผมง่วงจะนอน” ผมทำหน้าไม่ถูก ก็ที่ตอบ ‘อืม’ ไปเมื่อกี้มันก็คือให้โอกาสทุกอย่างไงละวะแม่งเข้าใจยากตรงไหน
เท่านั้นผมได้ยินเสียงหัวเราะจากพี่โชและพี่มันก็กระชับอ้อมกอดจนแน่นขึ้นแต่มันก็ทำให้ผมหายหนาวและนอนหลับไปอย่างสบาย
“อาร์ททำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง” ฟ้าเดินเข้ามาทัก
“คงเพราะเข้านอนไวมั้งฟ้า” ผมตอบไปอย่างนั้นแต่ที่จริงมันมีคนปลุกต่างหาก
“หิวหรือยัง” ฟ้าเอ่ยถามอย่างเรียบๆ
“ยังเลยแล้วฟ้าล่ะ”
“หิวนะแต่ทนได้ ฮ่าๆ” ฟ้าพูดจบก็ขำในความหิวของตัวเอง
“เบี้ยวอ่ะโอวันติน” พี่โชเดินมาจากทางด้านหลังพร้อมยื่นแก้วให้
ทั้งผมและฟ้าหันไปมอง ฟ้าหันกลับมามองหน้าผมอย่างสงสัยเป็นคำถาม
“พี่ก็กินไปสิผมจะไปกินกับฟ้า”
“นี่มึงยังไม่ยอมเลิกใช่ไหมเบี้ยว”
“อะไร”
“จะไม่เลิกประชดประชันกันใช่ไหม”
“แล้วผมต้องเลิกยุ่งกับฟ้าเลยหรือไงเล่า ฟ้าเป็นเพื่อนผมนะ” ผมตอบไปอย่างหงุดหงิด
“แค่เพื่อน?”
“เอ้อ” ผมกระแทกเสียงก่อนจะดึงมือฟ้าเพื่อไปหาอะไรกินแล้วทิ้งให้พี่โชยืนอยู่ที่เดิม
“อะไรยังไงเนี่ยอาร์ท” ฟ้าพูดอย่างจับผิด
“อะไรเล่า”
“ดีกับพี่โชแล้วหรือไง”
“เปล่าสักหน่อย แค่โดนจับได้เรื่องฟ้าแค่นั้นแหละ” ผมทำหน้าเจื่อนๆ
“ฮ่าๆ”
“ขำอะไรเล่า”
“ถ้าชอบเขาก็ยอมคืนดีกับเขาไปเถอะอาร์ท”
“ฟ้า!” ผมขึ้นเสียงอย่างลืมตัว
“ฮ่าๆ เราพูดจริงๆ นะอาร์ท โกรธกันแล้วมันมีความสุขเหรอ”ฟ้าเอียงคอถาม
“ก็ไม่” ผมพูดเสียงเอื่อยๆ
“เห็นไหมละ สู้ดีๆ กันไปแล้วทำเวลาหลังจากนี้ให้มีความสุขดีกว่า”
ผมได้แต่ยิ้มไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมหายโกรธสองคนนั้นง่ายๆ หรอก อย่างน้อยก็ต้องให้สองคนนั้นรู้สึกซะบ้างว่าทำอะไรลงไปและมันทำร้ายผมแค่ไหน
เมื่อทุกคนกินอาหารเช้ากันเสร็จก็แยกย้ายกันไปเก็บเต็นท์เพื่อเดินทางกลับ วันนี้เราต้องเดินทางกลับกันจริงๆ
ทุกคนเดินหิ้วข้าวของกันมาจนถึงรถตู้แต่วันนี้พี่โชชิงลากแขนผมให้ไปนั่งด้วยซะก่อนที่ผมจะพูดอะไร ผมจึงยอมนั่งไปโดยไม่พูดไม่จา
รถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดลงที่หน้าบ้านผม เพราะต้องมาส่งผมและรถพี่โชเองก็จอดอยู่ที่บ้านผมด้วย
“กลับมากันแล้วเหรอลูก” แม่ผมเดินออกมารับที่หน้าบ้าน
“ครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบรับพร้อมกัน
“แล้วนี่จะนอนที่บ้านแม่กันอีกคืนไหมลูก”
“ไม่ดีกว่าครับแม่พวกเราว่าจะกลับกันเลย” พี่คิวรีบตอบแม่ผม
“เอาแบบนั้นเหรอ” แม่พูดกับพี่คิวแล้วหันไปถามพี่โช “แล้วโชละลูกจะนอนต่ออีกสักคืนไหม”
“ไม่ดีกว่าครับแม่รบกวนแม่มาหลายวันแล้ว” พี่โชตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เพิ่งคิดได้หรือไง” ผมพึมพำเบาๆ
เพี๊ยะ!
แม่ตีลงมาที่แขนผมไม่แรงนักก่อนจะดุ “เรานี่มัน”
“โอ๊ย แม่อาร์ทเจ็บ” ผมทำท่าลูบแขนตรงที่แม่ตี
“แล้วยายตาลล่ะรอกลับกรุงเทพพร้อมเจ้าอาร์ทหรือเปล่า”
“ตาลว่าจะกลับพร้อมพี่โชจ่ะน้าจันทร์ นั่งไปเป็นเพื่อนพี่โชด้วย”
“อ่อ อย่างนั้นก็รีบเตรียมตัวกันเถอะ เดี๋ยวต้องเดินทางอีกนานกว่าจะถึง”
“จ้า”
เมื่อทุกคนเตรียมตัวกันเสร็จก็เดินไปขึ้นรถกันทั้งผมและแม่ก็เดินออกไปส่ง พวกคนที่กลับกับรถตู้ก็ออกนำไปก่อนแล้วตอนนี้เหลือแต่พี่โชกับน้ำตาลที่กำลังจะขึ้นรถ
“โชค่อยๆ ขับไปนะลูก ถ้าง่วงก็แวะหาที่นอน”
“ครับแม่”
“ยายตาลคอยคุยเป็นเพื่อนพี่เขาล่ะ”
“จ้าน้าจันทร์”
"โชไว้มาเที่ยวใหม่นะลูก"
"ครับแม่ถ้ามีโอกาสผมจะมาเที่ยวอีกคราวหน้าอาจจะพาครอบครัวมาเที่ยวด้วยนะครับ" พี่โชพูดอย่างอารมณ์ดี
"ได้เลยลูกแม่จะรอนะ" แม่ผมฉีกยิ้มให้พี่โชจนแก้มจะปริ
"งั้นแม่เข้าบ้านแล้วคุยกับเจ้าอาร์ทไปแล้วกันนะ"
"สวัสดีครับแม่" พี่โชยกมือขึ้นไหว้แม่ผม
"สวัสดีจ้าน้าจันทร์" น้ำตาลก็ยกมือไหว้ตามอีกคน
"จ้า โชคดีนะลูก" เท่านั้นแม่ผมก็เดินเข้าบ้านปล่อยให้ผมร่ำลากับพี่โชและน้ำตาล
“เบี้ยวไปแล้วนะ”
“เออ” ผมทำเป็นตอบรับส่งๆ
“แล้วรีบกลับกรุงเทพนะ” พี่โชเสียงออดอ้อน
“เดี๋ยวใกล้เปิดเทอมก็กลับเองแหละน่า”
“ไอ้อาร์ทกูไปแล้วนะ” น้ำตาลบอกผมเสียงอ่อยๆ
“เออถึงแล้วโทรมาบอกกูด้วย” ผมบอกมัน
“ได้ค่ะเพื่อนรัก” มันรีบรับคำอย่างกระตือรือร้น พร้อมเข้ามากอดแขนอ้อนผม “หายโกรธเค้าแล้วใช่ป่ะ”
“ไม่รู้โว้ย รีบไปได้แล้ว” ผมทำเฉไฉแล้วรีบไล่น้ำตาลไปขึ้นรถ
“เดี๋ยวโทรหานะเบี้ยว” พี่โชพูดทิ้งท้ายก่อนจะยัดตัวเองเข้าไปในรถไม่รอให้ผมตอบสักคำ ผมไม่ได้อยากให้โทรมาสักหน่อย
หลังจากที่เพื่อนและพี่ๆ กลับไปผมก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม เข้าไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานเหมือนเดิม ส่วนที่ไม่เหมือนเดิมคือ จะมีสายเข้าของโทรศัพท์จากพี่โชและน้ำตาลตลอด น้ำตาลนี่ไม่เท่าไหร่แต่พี่โชนี่เช้ากลางวันเย็น แรกๆ ผมก็ไม่รับสาย เขาส่งข้อความไลน์มาก็อ่านแต่ไม่ตอบ แต่พอมากๆ ขึ้นผมก็รับบ้าง พี่โชก็มักจะถามนู่นถามนี่ชวนคุยและก็เล่าเรื่องในชีวิตให้ฟัง
' นี่มันคงเป็นการง้อของพี่มันสินะ' ผมคิดในใจก็ทำให้ยิ้มออกมา
ตอนนี้ใจของผมเริ่มอ่อนลงมาแล้วจนตอนนี้มันทำให้ผมอยากกลับกรุงเทพขึ้นมาซะอย่างนั้น.......
==============
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
