ตอนที่ 25
(ตอนจบ)
Birthday chokun
Nuttt :????
Akk_kub:กลุ่มไรวะ
Q :เออ ใครลากกูมาวะ
Sugar_Sweet :ไอ้อาร์ทลากกูมาทำไม
Guyyy :อะไรอ่า
ท้องฟ้า :?
Artเองจะใครละ :
ก็อาทิตย์หน้าจะวันเกิดพี่โชเลยหาแนวร่วม
Guyyy :จะเซอร์ไพรส์ผัวว่างั้น
Artเองจะใครละ :
เชี่ยกาย
*สติกเกอร์โกรธ
Q :ไหนมึงจะทำอะไร
Artเองจะใครละ :
วันเกิดพี่โชผมอยากให้ทุกคน.......
และจากนั้นผมก็พิมพ์อธิบายแผนการทั้งหมดให้ทุกคนในกลุ่มไลน์เข้าใจ ทุกคนจึงตกลงที่จะช่วยกันเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่โช
เมื่อผมตกลงแผนการกับเพื่อนของผมและเพื่อนของพี่โชเรียบร้อย ผมก็แอบไปสั่งทำสร้อยที่เป็นชื่ออักษรชื่อของพี่โชและผมไว้เป็นของขวัญที่จะเซอร์ไพรส์
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์วันนี้เป็นวันเกิดพี่โชแต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาผมตั้งใจว่าจะออกไปหาซื้อเค้กและไปรับของขวัญที่ผมสั่งทำไว้ด้วยจึงอ้างกับพี่โชว่าเพื่อนเก่าสมัยมัธยมนัดเจอไปกินอาหารกัน
“พี่โชผมไปหาเพื่อนก่อนนะ”
“จะไปจริงดิ แต่วันนี้มันวัน....” พี่โชพูดแค่นั้นก็หยุด
“วันอะไร” ผมแสร้งทำเป็นถามออกไป
“เปล่าไม่มีอะไร จะไปก็ไปเถอะ” พี่โชพูดเสียงหงอยๆ จนผมรู้สึกผิดจนอยากเข้าไปกอดแต่ก็ต้องห้ามตัวเองเอาไว้
“อืม แล้วตอนเย็นจะกินอะไรจะได้ซื้อกลับมาหรือจะออกไปกินข้างนอก”
“ซื้อมาเถอะอะไรก็ได้” พี่โชพูดก่อนจะเดินเข้ามาหา “แล้วนี่จะไปยังไงให้ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรเพื่อนผมขับรถมารับ”
“อืม รีบกลับมานะ” พี่โชพูดจบแล้วก็ทำหน้าหงอยจนผมอดสงสารไม่ได้
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องลงมาเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าหอเพื่อไปยังห้างที่นัดกับเพื่อนไว้
ผมก็ไม่ได้โกหกซะทีเดียวเพราะวันนี้มีโอกาสที่ผมและเพื่อนเก่าว่างตรงกันจึงนัดมาเจอกันด้วยเลย
ทันทีที่ผมมาถึงห้างก็ตรงไปยังร้านที่นัดกับเพื่อน ไว้
“กว่าจะมานะมึง” แสตมป์เพื่อนสนิทของผมอีกคนเอ่ยทักขึ้น
“โหแม่งรถติด” ผมตอบไปก่อนจะหันไปหาพี่ชายของแสตมป์ “หวัดดีพี่ตางค์”
“ดีอาร์ทไม่เจอกันนานเลย” พี่สตางค์ยิ้มหวานส่งมาให้ผมจนน้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ส่งสายตาดุให้ พี่สตางค์จึงหุบยิ้ม
“แหมไอ้แตมป์มึงยังติดพี่หวงพี่เป็นเด็กๆ เหมือนเดิมเลยนะมึง” ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของมันกับพี่ชายมันเท่าไหร่หรอกเพราะตั้งแต่รู้จักกับมันมามันก็ติดและหวงพี่สตางค์แบบนี้มาตลอด พี่สตางค์หน้าตาน่ารักก็คงไม่แปลกที่น้องชายจะหวงขนาดนั้น ‘เอ๊ะหรือแปลก’
“ทำไมล่ะ ก็ของๆ กู” แค่คำพูดที่แสตมป์พูดมาแค่นั้นทำให้พี่สตางค์ทำหน้าไม่ถูกและรีบหันหน้าหนีก่อนที่จะเห็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆ บนใบหน้า
“หึหึ” ผมไหวไหล่ให้มัน “เออแล้วไอ้ตาลยังไม่มาอีกเหรอวะ”
“กูต้องถามมึงหรือเปล่าเชี่ยอาร์ทเพราะมึงอยู่มอเดียวกับมัน”
“ฮ่าๆ เออว่ะเดี๋ยวกูโทรหามันแป๊บ” ผมพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาน้ำตาลทันที
ตู๊ดๆ
(ไงคะ)
“อยู่ไหนแล้ววะ”
(อยู่หน้าห้างแล้วพวกมึงถึงกันแล้วหรอ)
“เออดิรอมึงคนเดียวเนี่ย”
(เออแป๊บกูกำลังเดินไป)
“งั้นแค่นี้แหละ”
เท่านั้นผมก็วางโทรศัพท์แล้วหันกลับมาคุยกับสองพี่น้องนี่ต่อ
“มึงจะกินไรวะ” แสตมป์ถามขึ้น
“กูอยากแดกปูผัดผงกะหรี่วะ”
“งั้นสั่งอาหารเลยนะ” แสตมป์บอกพลางยกมือเรียกพนักงานมารับเมนู
น้ำตาลเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ผมพอดีกับที่พนักงานเดินมารับเมนู “พวกมึงสั่งกันยัง”
“ยังก็รอมึงเนี่ย” ผมหันไปบอก จากนั้นทุกคนก็รัวกันสั่งอาหารกันยกใหญ่คงเพราะหิวกันมาอยู่แล้ว
“ทำไมมึงมาช้าวะ” ทันทีที่สั่งอาหารเสร็จจนพนักงานไปแสตมป์ก็เลงเป้าไปที่น้ำตาล
“โหยไอ้ห่ารถโคตรติด” น้ำตาลพูดก่อนหันไปมองคนข้างกายแสตมป์พร้อมยกมือไหว้ “หวัดดีพี่ตางค์ ไม่เจอนานพี่ตางค์หน้าหวานขึ้นนะเนี่ย”
“ดีตาล เราก็ใช่ย่อยนะเดี๋ยวนี้สวยขึ้นเป็นกอง” พี่สตางค์ก็ยอน้ำตาลกลับมา
“อย่ามาหลอกตาลเลยพี่ตางค์” น้ำตาลยิ้มหวานๆ ส่งให้พี่สตางค์ “เอ๊ แต่ที่พี่ตางค์น่ารักขึ้นแบบนี้เพราะมีแฟนหรือเปล่าน๊า”
พี่สตางค์ทำหน้าเขินก่อนจะตอบ “มงมีอะไรกันเล่า พี่ไม่มีหรอก”
“มึงเงียบปากไปเลยไอ้ตาล” แสตมป์ชี้นิ้วมาที่น้ำตาลก่อนจะใช้อีกมือโอบไหล่พี่ชายตัวเอง “ไม่ต้องมายุ่งกับพี่กู”
“แหมหวงตลอด นี่ถ้ากูไม่รู้กูนึกว่ามึงหึงพี่มึงนะเนี่ย” ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่เมื่อน้ำตาลพูดจบพี่สตางค์ก็หน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น
“พอๆ พวกมึงจะตีกันทำห่าไรวะ” ผมรำคาญจึงทำการยุติศึกน้ำลายของทั้งคู่
“เออว่าแต่กินเสร็จไปไหนต่อวะ” แตมป์ถามขึ้น
“ไปดูเค้กให้ผัวเพื่อนมึงไงล่ะ” น้ำตาลว่าก่อนจะหันมายักคิ้วกวนประสาทผม
“ฮ่ะ?” ทั้งแสตมป์และพี่สตางค์ตกใจไม่ต่างกัน “นี่กูไม่เจอมึงแป๊บเดียวมึงไปเป็นเมียเขาแล้วเหรอวะ”
“ฆวย” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
“ไหนเรื่องเป็นไงมึงเล่าดิ่” แสตมป์คะยั้นคะยอถาม
“วันนี้ที่มันนัดกูกับมึงออกมาได้ก็เพราะวันเกิดแฟนมันไงมึงเลยให้พวกเรามาช่วยเลือกเค้ก ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอหน้ามันเล้ย” น้ำตาลเล่าอย่างออกรสออกชาติ “อ่ออีกอย่างมึงจะไปช่วยกูจัดงานที่ห้องของมันไหม”
แสตมป์ทำท่าคิดก่อนจะหันไปขอความเห็นของพี่ชายตัวเอง เมื่อพี่สตางค์พยักหน้าให้ แสตมป์จึงหันกลับมาหาน้ำตาล “เออเอาดิกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครวะที่มันเป็นผัวเพื่อนกู”
“หล่อมากมึง กูยังเคยชอบเลย” น้ำตาลพูดแค่นั้นก็หยุด
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“เพราะกูให้มันไปช่วยจีบเขาแต่แม่งไปแดกกันเองซะงั้น” น้ำตาลน้ำหน้าเซ็ง
“ฮ่าๆ ไม่มีที่ยืนให้ชะนีอย่างมึง” เมื่อแสตมป์พูดจบอาหารก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ จึงทำให้ไม่มีการพูดคุยกันต่อเพราะทุกคนตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้ากันอย่างหิวโหย
กินอาหารเสร็จแล้วเราก็ออกจากร้านไปยังร้านเค้กในห้างเพื่อเลือกซื้อเค้กก่อนจะลงไปยังชั้นที่เป็นซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของสดและขนมเพื่อปาร์ตี้คืนนี้
ติ๊ง!
เสียงไลน์เตือนเข้ามาทำให้ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู
Nuttt :พวกมึงไอ้โชบอกจะมาหากูว่ะ
Akk_kub:ห่าในแผนกูกับไอคิว
ต้องเป็นคนชวนมันออกมาตอนสี่โมงไม่ใช่หรอวะ
Nuttt :เออดิ แต่แม่งโทรมาเหมือนนอยด์ๆ
เลยบอกจะเข้ามาหากู
Artเองจะใครละ :
ถ้างั้นก็เปลี่ยนแผนแล้วกันพี่
พี่ณัฐถ้าพี่โชไปหาแล้วพี่ก็ดึงเวลา
ให้พี่โชอยู่กับพี่นานๆ แล้วกัน
Nuttt :เออโอเค
ถ้ามันมาถึงแล้วเดี๋ยวกูโทรหา
Artเองจะใครละ :
*สติเกอร์โอเค
ส่วนทุกคนที่เหลือ
ก็ไปเจอกันที่ห้องผมเลยแล้วกัน
ถ้าผมถึงห้องจะไลน์บอกอีกที
Q :OK
Akk_kub:OK
ท้องฟ้า :OK
Guyyy :OK
ผมยิ้มเมื่อเห็นทุกคนพร้อมใจกันตอบก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วเลือกซื้อของต่อ
เมื่อซื้อของเสร็จผมก็บอกให้ทุกคนไปรอที่รถก่อนที่ผมจะเดินตรงไปยังร้านที่ผมมาสั่งทำสร้อยไว้
“มารับสร้อยครับ” ผมพูดพร้อมกับยื่นบัตรรับของให้แก่พนักงาน
พนักงานรับบัตรไปก่อนจะเดินหายเข้าไปเพื่อไปหยิบกล่องที่ใส่สร้อยมาวางตรงหน้าผม “นี่ครับ ตรวจสอบของข้างในก่อนนะครับว่าถูกต้องไหม”
ผมหยิบขึ้นมาเปิดดูของข้างในก็ทำให้ผมยิ้มจนแก้มปริ มันสวยมากจริงๆ มันเป็นจี้ที่ด้านหนึ่งเขียนว่า CHO ส่วนอีกด้าน ART “มันสวยมากครับ”
พนักงานยิ้มให้ผมก่อนจะรับกล่องไปจัดการใส่ถุงให้เรียบร้อยแล้วยื่นให้ผม
ได้ของครบตามที่ต้องการแล้วจึงรีบเดินตรงไปยังรถของแสตมป์ที่จอดอยู่ในลานจอดรถของห้างแต่ยังไม่ทันถึงก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
Rrrrrrr
‘p’nut’
เมื่อเห็นเป็นชื่อพี่ณัฐผมจึงกดรับสายทันที
“ครับพี่”
(มันมาถึงแล้ว /มึงคุยกับใครวะ/) หลังจากพี่ณัฐพูดจบก็มีเสียงพี่โชโผล่ขึ้นมาทำให้ผมเงียบเพื่อรอฟัง
(ไอ้กาย/เออกูมากวนมึงเปล่าวะเดี๋ยวกูกลับก็ได้/)
(กวนห่าไร) พี่ณัฐหันไปพูดกับพี่โช
“ผมรอฟังเงียบๆ ก็ได้ พี่ทำเหมือนวางสายแล้ววางโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆ แล้วกัน”
(เอองั้นแค่นี้นะ)
(ไหนมึงเป็นอะไรวะถึงรีบมาหากู /แม่งไม่รู้จะพูดยังไงวะ/)
(งั้นก็ไม่ต้องพูด /สัด วันนี้วันเกิดกูนะมึง/)
(เออแล้วไงวะ /ก็ไอ้อาร์ทแม่งไม่รู้ว่ามันลืมหรือมันไม่ได้จำตั้งแต่แรก/) ผมยิ้มเมื่อได้ยินพี่โชพูดน้อยใจเป็นเด็กๆ
(โถที่แท้ก็น้อยใจเมีย ฮ่าๆ /ไอ้เชี่ยณัฐ/)
(โอเคๆ กูไม่แซวแล้ว แล้วมึงจะเอาไง /ไม่รู้เว้ย เบื่อๆ เลยมาหามึง/)
(แล้วไอ้อาร์ทมันไม่อยู่ห้องหรือไงมึงถึงถ่อมาหากูเนี่ย /เออไงสัดแม่งออกไปกินข้าวกับเพื่อนหน้าตาเฉย กูถึงต้องถ่อมาหามึงนี่ไง/)
(ฮ่าๆ ไอโชมึงนี่เป็นเอามาก งั้นมึงก็นั่งเล่นห้องกูก่อนแล้วกันพอดีเลยไอ้กายก็กลับบ้าน /เออเย็นๆ กูค่อยกลับแล้วกันแม่ง เซ็ง/)
ผมฟังจนถึงแค่นั้นก็กดวางสายโทรศัพท์เพราะเดี๋ยวจะไม่ทันเวลาและรีบเดินตรงไปยังรถของแสตมป์ที่จอดรออยู่
“ช้านะไอ้อาร์ท” แสตมป์บ่นอุบอิบเมื่อผมเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ
“โทษทีสัด รีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”
ผมพูดจบแสตมป์ก็เหยียบคันเร่งออกรถทันที เราคุยกันอย่างสนุกสนานลั่นรถ คงเพราะคิดถึงกันมากไม่ได้เจอกันมานาน หลายๆ อย่างดูเปลี่ยนไปแต่ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือความกักขฬะของพวกเราสามคนที่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ไม่นานรถก็แล่นเข้าสู่ลานจอดรถของหอพัก
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อส่งไลน์บอกทุกคนในกลุ่มว่าตอนนี้ผมกลับมาถึงหอแล้วให้ทุกคนมาที่ห้องผมได้เลยก่อนจะเปิดประตูลงไปขนของหลังรถขึ้นไปบนห้อง
ก๊อกๆ
เสียงประตูดังขึ้นเมื่อพวกเราช่วยกันเตรียมอาหารอยู่ในครัว ผมเดินตรงไปเปิดประตูก็พบว่าเพื่อนผมและเพื่อนพี่โชมาถึงพร้อมๆ กัน
“ทำไมมาพร้อมกันหมดเลยอ่ะ”
“ก็นัดกันสิโว้ยไอ้อาร์ท” พี่คิวว่าพร้อมกลับใช้มือผลักหัวผมเบาๆ
“ฮ่าๆ เข้ามาเลยมาช่วยกันจัดห้องเลย”
“แหมวันเกิดผัวมึงนี่ทำพวกกูลำบากกันไปหมด” พี่คิวยักไหล่กวนๆ ใส่ผม
“พี่โชมันก็เพื่อนพี่เปล่าวะ” ผมตบกลับอย่างกวนๆ
“เออๆ กูไม่เถียงกับมึงแล้วแม่ง”
ผมมองพี่คิวขำๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณทุกคน “ขอบคุณทุกคนนะที่มาช่วย”
ฟ้ายิ้มหวานส่งมาให้ผม “ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยเหอะอาร์ท พี่โชก็เหมือนพี่ชายเราอยู่แล้ว” ฟ้าพูดกับผมจบก็หันไปหากาย “ใช่ไหมกาย”
กายยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “ใช่เป็นทั้งพี่ชายแล้วก็เป็นเพื่อน.....” กายพูดถึงตรงนี้ก็ชะงักเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูด
“เพื่อนใครว๊าไอ้กาย” พี่อัครแซวขึ้นมาทันที
กายได้แต่ยิ้มให้พี่อัครไม่ยอมตอบอะไร จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันเตรียมของจนแสตมป์กับพี่สตางค์เดินออกมาจากครัวทำให้ทุกคนมองอย่างงงๆ
“ทุกคนนี่เพื่อนผมชื่อแตมป์” ผมผายมือไปที่แสตมป์ก่อนจะผายมือไปที่พี่สตางค์ “ส่วนนี่พี่ตางค์เป็นพี่ชายไอ้แตมป์มัน”
ทุกคนพยักหน้ายิ้มรับทักทายกันก่อนจะแนะนำตัวเองให้เพื่อนใหม่ทั้งสองคนรู้จัก
“อาหารเตรียมใกล้เสร็จแล้วละ” น้ำตาลพูดขึ้นมา
“อืม พวกข้างนอกก็จัดเรียบร้อยแล้วงั้นไลน์ไปบอกไอ้ณัฐเลยแล้วกัน” พี่อัครบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ส่งข้อความหาพี่ณัฐ
ตึ้ง!
โทรศัพท์ทุกคนดังขึ้นจึงหยิบขึ้นมาดูพร้อมกัน
Nuttt :กำลังจะไปขึ้นลิฟต์แล้ว
พร้อมนะทุกคน
ทุกคนอ่านจบก็รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วทำการไปหยิบเค้กมาปักเทียนกันอย่างวุ่นวายทั้งช่วยกันจุดไฟอย่างรีบรน
แกร๊ก!
เสียงไขประตูดังขึ้นทำให้ผมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเพราะยืนถือเค้กอยู่หน้าประตู นึกภาพไม่ออกเลยว่าเมื่อพี่โชเปิดมาแล้วเห็นผมแบบนี้จะทำหน้ายังไง
ทันทีที่ประตูเปิดออก
‘happy birthday to you’
‘happy birthday to you’
‘happy birthday’
‘happy birthday’
พี่โชยืนอึ้งอ้าปากค้างทำหน้าไม่ถูก
ผมถือเค้กขยับเข้าไปใกล้พี่โชกว่าเดิม “อธิษฐานแล้วเป่าเค้กสิ” ผมพูดยิ้มๆ
พี่โชหลับตาอธิษฐานก่อนจะก้มลงมาเป่าเมื่อเทียนดับหมดแล้วทุกคนก็ร้องเพลงทิ้งท้าย
‘happy birthday to ‘CHO’’
ปุง! ปัง!
เมื่อจบเสียงเพลงทุกคนก็ดึงพลุที่ถือกันอยู่ในมือให้พี่โช
“เบิร์ธเดย์เว้ยมึง” พี่ณัฐบอกพร้อมกับยื่นกล่องให้พี่โช “อ่ะของขวัญของกูกับกาย” พี่โชยิ้มให้เพื่อนก่อนจะรับของขวัญมาพร้อมกล่าวขอบคุณเพื่อน
“สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่โช” ฟ้าพูดพ้อมกลับยื่นถุงอะไรซักอย่างให้พี่โชจนพี่โชเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย “อ๋อ ของขวัญค่ะ” พี่โชยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้า
“แฮปปี้เว้ยมึง/ปี้ปี้เว้ยมึง” พี่อัครกับพี่คิวพูดพร้อมกันทำให้พี่โชขำออกมา “กูสองคนไม่มีของขวัญว่ะ แต่พวกกูมาช่วยเมียมึงเตรียมงานนะโว้ย”
“เออ ขอบใจพวกมึงกูซึ้งในน้ำใจพวกมึงจริงๆ”
“มีความสุขมากๆ นะคะพี่โช อ่อแล้วอีกอย่างดูแลเพื่อนตาลให้ดีๆ ด้วยห้ามทำให้มันเสียใจเด็ดขาด” น้ำตาลอวยพรพร้อมกับขู่
“ฮ่าๆ คร๊าบจะดูแลอย่างดี”
“ถือว่าตาลเอามันเป็นของขวัญให้พี่แล้วกันโน๊ะ”
“เดี๋ยวไอ้ตาล” ผมรีบโวยวายขึ้นมา “มึงมีสิทธิ์อะไรเอากูไปเป็นของขวัญของมึง”
น้ำตาลไม่ตอบทำให้ทุกคนพากันขำก่อนที่พี่โชจะมองไปยังแสตมป์และพี่ชายแล้วทำหน้าสงสัย
“อ่อ นี่เพื่อนผมชื่อแตมป์กับพี่ชายแตมป์ชื่อพี่ตางค์” ผมแนะนำทันทีที่พี่โชทำหน้าเป็นหมาสงสัย พี่โชจึงพยักหน้าและยิ้มให้กับสองคนนั้น
“เบี้ยวไม่ได้ลืมวันเกิดกูเหรอ”
“ใครจะลืมวะ”
“ก็นึกว่าไม่สนใจ” พี่โชพูดเบาๆ
“สนใจดิวะ แฟนทั้งคนนะเว้ย” ผมก็ตอบกลับเบาๆ ที่ทำให้ได้ยินกันแค่สองคนเช่นกัน
“ไปๆ ฉลองกันดีกว่า” พี่คิวพูดแทรกขึ้นมา
จากนั้นเราทุกคนก็มานั่งลงตรงกลางห้องกินอาหารและเครื่องดื่มกันอย่างมีความสุข ผมเหลือบมองหน้าพี่โชแล้วผมก็ยิ้มตามเมื่อเห็นว่าวันนี้พี่โชยิ้มกว้างอย่างมีความสุขกว่าที่เคย ผมดีใจอย่างน้อยผมก็ได้ทำให้คนรักของผมมีความสุขได้ถึงมันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม
เมื่อตกดึกทุกคนเริ่มเมาพี่คิวกับพี่อัครนี่สติแทบไม่เหลือนอนเกือกกลิ้งอยู่ที่พื้นแต่ก็ยังไม่ยอมเลิกกินกัน พี่ณัฐเองก็แทบจะไม่ไหวกายจึงขอตัวพาพี่ณัฐกลับ
“ไอ้อาร์ทกูกลับก่อนนะเว้ย พี่ณัฐแม่งไม่ไหวแล้ว” กายหันมาบอกผมก่อนหันไปหาพี่โช “กลับก่อนนะครับพี่โช มีความสุขมากๆ ครับพี่”
ผมแค่พยักหน้ายืนอยู่ข้างๆ พี่โช
“เออขอบใจมากขับรถดีๆ ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วย” พี่โชบอกกับกายก่อนจะเอามือโอบไหล่ผมไว้
ตอนนี้ทุกคนที่เหลือเริ่มเมาขึ้นเรื่อยๆ บางคนก็สลบไปแล้ว เช่นพี่คิว ตอนนี้ไม่มีสติใดๆ ผมมองรอบๆ จนเห็นน้ำตาลเองก็ไม่ไหวแต่ยังมีฟ้าคอยนั่งดูแลอยู่ข้างๆ ผมจึงเดินเข้าไปหาฟ้า
“ฟ้าพาไอ้ตาลเข้าไปนอนในห้องเถอะ”
ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะพูด “แล้วอาร์ทกับพี่โช?”
“ไม่เป็นไรเรากับพี่โชนอนข้างนอกกับพวกนี้ได้”
ฟ้าหันหน้าไปหาพี่โชเหมือนจะถามความเห็น
“อึ้ม ฟ้ากับตาลเข้าไปนอนในห้องเถอะเราสองคนเป็นผู้หญิง พี่กับอาร์ทนอนข้างนอกกับพวกมันได้”
“ขอบคุณค่ะพี่โช” ฟ้าก้มหัวขอบคุณก่อนจะพยายามพยุงร่างน้ำตาลขึ้นแต่ดูเหมือนจะทุลักทุเล
พี่โชเดินตรงเข้ามาเพื่อจะช่วยพยุงน้ำตาล ทำให้ผมต้องรีบเข้าไปแทรกเพื่อพยุงน้ำตาลแทน
“ไม่ต้อง เดี๋ยวพามันเข้าไปเองกลับไปนั่งเลยป่ะ” ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมผมต้องโมโหขนาดนี้แต่ก็นะไม่ชอบให้พี่มันไปโดนตัวใครนี่นา
“เอ้า นี่จะช่วยนะเนี่ย”
“บอกให้ไปนั่ง” พี่โชก็ยังทำท่าเหมือนจะไม่ยอม ผมจึงต้องพูดขู่ขึ้น “หรือจะนอนระเบียงคนเดียว”
พี่โชยกมือยอมแพ้และยอมหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอผมแทน
ผมพยุงน้ำตาลเข้ามาในห้องโดยมีฟ้าคอยช่วยอยู่ข้างๆ เมื่อถึงเตียงผมก็ค่อยๆ วางน้ำตาลลง และหันไปบอกฟ้า “ฟ้าใช้ห้องน้ำข้างในนี้เลยนะ อาบน้ำได้ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้ แต่เสื้อผ้าคงต้องชุดเดิมนะ” ผมยิ้มให้ฟ้า
ฟ้าพยักหน้า “ขอบคุณนะอาร์ท”
“อื้ม เราฝากเช็ดตัวให้มันด้วยแล้วกัน เดี๋ยวเราออกไปข้างนอกก่อนนะ”
“อึ้ม”
ก่อนออกไปผมก็ฝากฟ้าอีกครั้ง “ฝากมันด้วยนะ”
ฟ้าส่งยิ้มกลับมาให้และพยักหน้า
ผมเดินออกมาก็พบว่าพวกที่เหลือล้มตัวลงนอนกันเรียบร้อยแล้ว พี่โชยังคงนั่งรอผมอยู่ที่โซฟาเหมือนเดิม ผมจึงค่อยๆ เดินเข้าไปหาและจับมือพี่โชดึงให้ลุกขึ้น พี่โชเลิกคิ้วมองผมแบบสงสัย
“มานี่ดิ”
“ไปไหน?”
“ตามมาเถอะน่า”
ผมพูดจบก็ดึงพี่โชไปที่ระเบียงก่อนจะถึงระเบียงผมเดินผ่านพี่คิวกับพี่อัครที่นอนกอดกันกลมและที่ตกใจคือพี่สตางค์กับแสตมป์กำลังจูบกัน ผมรีบหันไปมองพี่โชที่อาการไม่ต่างกับผม พี่โชชี้นิ้วไปที่สองคนนั้น ผมจึงต้องรีบดึงพี่โชให้เดินเร็วๆ ออกไปยังระเบียงเมื่อออกมาระเบียงพี่โชก็ถามขึ้น
“ทำไมสองคนนั้น?”
“ช่างเขาเถอะน่า”
ผมทำการปิดประตูระเบียงจากด้านนอกแล้วจับให้พี่โชนั่ง ลง ผมยืนทำใจสักครู่ก่อนทำใจกล้านั่งคล่อมลงบนตักพี่โชแบบหันหน้าเข้าหาพี่โชแล้วใช้สองแขนคล้องคอพี่โชไว้
พี่โชเลิกคิ้วงงๆ กับการกระทำของผมก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ “นี่มันระเบียงนะเบี้ยว”
“อือ ก็ระเบียงไงใครว่าห้องนอน”
“จะทำจริงดิ?” พี่โชยกยิ้มร้าย
ผมไม่ตอบแต่เพียงแต่ก้มหน้าลงไปใช้ริมฝีปากสัมผัสแผ่วเบากับริมฝีปากของพี่โช ทำให้พี่โชยกแขนสองข้างขึ้นโอบกอดรอบตัวผม พี่โชกำลังจะอ้าปากเพื่อรับสัมผัสแต่ผมก็ผละออกมาก่อน
ผมยกมุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พี่โชก่อนจะยักคิ้ว
พี่โชยิ้มกลับมาให้ผมก่อนจะพูด “จะเล่นอะไร หือ?”
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นไว้ตรงหน้าพี่โช
พี่โชทำหน้างงก่อนจะถามขึ้น “อะไร?”
“เปิดสิ”
พี่โชรับกล่องจากมือผมไปเปิดออกดู เมื่อเห็นของในกล่องพี่โชจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ” ผมยิ้มและโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มพี่โชเบาๆ “ขอให้พี่มีความสุขมากๆ”
พี่โชยิ้มหวานส่งมาให้แล้วหยิบสร้อยที่มีจี้เป็นตัวอักษรชื่อเราสองคนขึ้นมาถือแล้วพูดออกมา “ใส่ให้หน่อยสิ”
ผมใช้มือหยิบสร้อยมาและทำการใส่ลงบนคอให้พี่โชอย่างเบามือก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ ที่ต้นคอพี่โช
พี่โชรวบตัวผมเข้าไปกอดและหอมลงเบาๆ ที่หัว “งั้นวันนี้ที่ระเบียงเลยแล้วกันเนอะ นานๆ ทีเมียจะทำตัวน่ารักขนาดนี้” พี่โชพูดจบก็ไซร้ลงมาที่ซอกคอผมอย่างหยอกล้อ
“อื้อ..มะ..ไม่เอา พวกนั้นอยู่ในห้อง”
“หลับกันหมดแล้ว” พี่โชกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู
“ไม่เอาพี่โช” ผมพูดเสียงเข้มจริงจังขึ้นมา
“โอเคๆ ไม่ทำๆ งั้นขอกอดอย่างนี้ทั้งคืนนะ”
“อึ้ม”
ฟอด!!
“วันนี้น่ารักจริงๆ”
“น่ารักทุกวันเหอะ” ผมยักคิ้วให้พี่โช
“หึหึ”
“ชอบไหม” ผมถามออกไป
“ชอบอะไร” พี่โชถาม
“ของขวัญไง ชอบไหม”
“ชอบสิ ชอบมากเลย” พูดจบพี่โชก็หอมแก้มผมแรงๆ “ไม่ได้ชอบแค่ของขวัญนะ พี่ชอบทุกอย่างที่อาร์ททำให้พี่วันนี้ทั้งหมดเลย”
“พี่โชถามไรหน่อยดิ”
“อืม”
“พี่ชอบผมเพราะอะไรแล้วก็ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่”
พี่โชทำท่าคิด “ชอบเพราะอะไรกูไม่รู้วะ แต่กูรู้ว่ากูชอบทุกอย่างที่เป็นมึง แล้วชอบตอนไหนนี่กูยิ่งไม่รู้ไปใหญ่เพราะกูรู้ตัวอีกทีกูก็มีความสุขที่ได้อยู่กับมึงและหงุดหงิดทุกครั้งเวลาเห็นมึงไปสนิทสนมกับคนอื่นที่ไม่ใช่กู จนทุกวันนี้กูขาดมึงไม่ได้แล้วอาร์ท” พี่โชยกมือขึ้นลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบาพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ “แล้วมึงละ”
ผมยิ้มหวานยกมือขึ้นโอบคอพี่โช “ผมก็เหมือนพี่นั่นแหละไม่รู้กันว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่พอรู้ตัวอีกทีก็ขาดพี่ไม่ได้แล้ว” พูดจบผมก็แนบหน้าผากเข้ากับหน้าผากพี่โช
“ต้องขอบคุณตาลสิเนอะที่ชอบกู” พี่โชยกยิ้มมุมปาก ทำให้พี่โชดูดีดูน่ามองจนผมหวงรอยยิ้มของพี่โชขึ้นมาแบบไม่อยากให้ใครเห็น
“นั่นสินะ ผมแค่ช่วยเพื่อนเอง ใครจะรู้ว่าจะได้มาเอง” ผมพูดจบก็ก้มหน้าลงไปประกบจูบกับพี่โชเบาๆ
“กูรักมึงนะอาร์ท” พี่โชพูดทั้งที่ปากของเรายังประกบกันอยู่
ผมผละออก “ผมก็รักพี่” เท่านั้นเราสองคนก็โน้มตัวเข้าหากันกอดกันไว้แบบนั้น
บรรยากาศรอบๆ เงียบสงบทำให้ผมและพี่โชกอดกันซึมซับความรู้สึกที่เรามีให้กัน ต่อจากนี้ไม่รู้ว่าชีวิตของผมกับพี่โชจะเป็นยังไง ผมไม่สนอีกแล้วขอแค่เวลานี้ ปัจจุบันนี้ผมมีพี่โชอยู่ข้างๆ แบบนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมพร้อมจะก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกันกับพี่โชอย่างที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน......
END
======================
TBC.
Talk. พี่โชกับน้องอาร์ทจบแล้ววววว ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ตามอ่านกันมาตั้งแต่ต้นนะคะ เราอ่านทุกคอมเม้นท์ของทุกคน เพราะทุกคอมเม้นท์ทุกยอดวิวเป็นกำลังใจให้เราอยากเขียนเรื่องนี้ออกมาให้ดี และจบอย่างแฮปปี้ที่สุด และบางตอนอาจจะไม่ถูกใจใครหลายคนเราต้องขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วเราจะกลับมาพบกันใหม่ในเรื่องหน้า เป็นคิวของ คิว X อัคร คู่หูที่คอยแซะคนอื่น ดูซิว่าถ้านางสองคนสปาร์คกันเองจะเป็นยังไง รอติดตามกันนะคะ เรารักนักอ่านทุกคนนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
