ตอนที่ 7
วันนี้ชมรมฟุตบอลจัดการแข่งขันกันภายในชมรม มีการจับฉลากแบ่งทีมของสามาชิกในชมรม เพื่อเป็นการซ้อมการแข่งขันจริง ผมจับฉลากได้อยู่ทีมเดียวกับพี่โชส่วนพี่คิวอยู่อีกทีมนึงครับ
เพราะเป็นการแข่งขันของชมฟุตบอล วันนี้เลยมีคนดูรอบสนามเยอะเป็นพิเศษสาวๆ จากคณะต่างๆ ก็มานั่งเชียร์กันบนแสตน มีทั้งแฟนของสมาชิกในชมรมและสาวๆ แฟนคลับของสมาชิกในชมรมโดยเฉพาะไอ้พี่โช ที่แฟนคลับมันเยอะกว่าใคร
“โชสู้ๆ”
“พี่โชสู้ๆ”
“น้องโช สู้ๆนะน๊า”
เสียงดังรอบสนามส่วนใหญ่เป็นเสียงเชียร์ของพี่โชจากแฟนคลับพี่มันแหละครับ ไหนจะมีทั้งน้ำขนมนมเนยมาเสิร์ฟอีก พวกผมก็สบายท้องไปด้วยเลยครับ
“สวัสดีค่ะพี่โช พี่คิว” น้ำตาลยกมือไหว้ทั้งคู่
“หวัดดีครับน้องน้ำตาล มาเชียร์พี่เหรอ” พี่คิวทำท่าเจ้าชู้
“เปล่าซะหน่อย ตาลมาเชียร์พี่โช” น้ำตาลแกล้งพูดเสียงยียาวน
“โอ๊ย! ใจพี่แหลกละเอียดดดด...แต่เอ๊ะ น้ำตาลพาใครมาด้วยอ่ะ” พี่คิวเอามือกุ้มหน้าอก แล้วหันไปสะดุดกับใครอีกคน
“อ่อ นี่ฟ้าค่ะเป็นเพื่อนที่คณะตาลเอง”
“สวัสดีครับน้องฟ้า พี่ชื่อคิวนะครับ ส่วนนี่ไอ้โช อย่าไปรู้จักมันเลยมันเป็นคนไม่ดี ฮ่าๆ”
“มึงอะสิไอ้คิวคนไม่ดี....น้องฟ้าอย่าไปเข้าใกล้มันมากนะเดี๋ยวเชื้อความเลวจะเปื้อนเอา” พี่โชว่าพี่คิว แล้วหันมาบอกฟ้า
“ฮ่าๆ สวัสดีค่ะ พี่คิว พี่โช”
“นี่ๆ ไออาร์ทมึงต้องชนะนะเว้ยวันนี้กูพากำลังใจมึงมาด้วย” น้ำตาลพูดพรางบุ้ยหน้าไปทางฟ้า
“แน่นอนฟ้ามาเชียร์เราชนะอยู่แล้ว” ผมยิ้มกว้าง
“ฟ้าไม่ได้มาเชียร์อาร์ทซะหน่อย”
“อ่าว ฟ้าใจร้ายอ่า” ผมทำแกล้งเบะปากจะร้องไห้
“โอ๋ๆ ฟ้าล้อเล่นก็มาเชียร์อาร์ทนั่นแหละ” ฟ้าพูดพรางเขย่าแขนผม
“ดีใจจัง....แล้วนี่ไอ้กายไม่มาหรอ” ผมพูดกับฟ้าจบก็หันไปถามน้ำตาล
“มันต้องไปซ้อมดนตรีไงมึงจำไม่ได้เหรอ ไอ้โง่”
“เดี๋ยวๆ แค่นี่มึงด่ากูโง่นี่นะ” ผมเอามือผลักหัวน้ำตาล
กึก!
“ไปวอร์มได้แล้ว”
พี่โชกระชากมือผมออกจากหัวไอ้ตาลอย่างแรง พี่โชหึงไอ้ตาลหรอวะ พี่มันชอบไอ้ตาลแล้วงั้นหรอ ทำไมพี่มันต้องหงุดหงิดใส่ผมด้วยวะบอกกันดีๆ ก็รู้เรื่อง ผมเดินฟึดฟัดตามพี่มันไปวอร์มเพื่อลงสนาม
“พี่โชพี่เป็นอะไร หงุดหงิดใส่ผมทำไม”
“มึงเป็นแฟนกับใครกันแน่ฟ้าหรือน้ำตาล” พี่มันตะหวาดใส่ผม
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ หรือพี่ชอบน้ำตาล”
“เสือก”
“อ่าว ผมเสือกซะงั้น พี่ไม่ใช่เหรอที่อยากรู้เรื่องผม?” ผมทำหน้าสงสัย
“เออกูไม่อยากรู้แล้วไปวอร์ม ถ้ามึงทำทีมแพ้มึงเจอดีแน่” พี่มันขู่ผมเสร็จก็เดินไปคุยกับพี่ปันประธานชมรม
ตอนนี้สมาชิกทั้งสองทีมเริ่มลงสนาม รอกรรมการสั่งเริ่มการแข่งขัน เสียงเชียร์ เสียงกลอง เสียงเพลงดังกระหึ่มทั้งสนาม ทั้งร้องทั้งเต้นกันสนุกนาน นักฟุตบอลก็เตะกันไปจนเวลาหมดครึ่งแรกสกอร์ก็ยังเสมออยู่ที่ 0-0
นักฟุตบอลออกมานั่งพักข้างนามเพื่อรอแข่งในครึ่งหลังต่อไป ผมเหนื่อยจนลงไปนอนกลิ้งกับพื้น แล้วก็มีอะไรเย็นมาแตะที่หน้าผม
“อ่ะ”
ผมหันไปมองทางต้นเสียง พี่โชนั่งลงข้างๆ เอาขวดน้ำเย็นมาแตะที่แก้มผมแล้วทำหน้าให้ผมรับไป ผมรับน้ำจากมือพี่มันมาแล้วลุกนั่งเพื่อแกะน้ำดื่ม ผมงงกับพี่มันจริงๆ ครับเดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้า เมื่อกี้ก่อนลงสนามมันยังหงุดหงิดใส่ผม พอตอนนี้มันกลับเอาน้ำมาให้ผมกินแถมยังพูดดีกับผมอีก
“เหนื่อยสิมึงหมดสภาพเลย”
“เหนื่อยดิพี่ ผมซ้อมน้อยไปหละมั้ง”
“ต่อไปมึงต้องซ้อมหนักได้แล้วอีกไม่นานก็ต้องไปแข่งแล้ว”
“คงต้องเป็นอย่างงั้นแหละพี่ แล้วนี่พี่กินยัง” ผมถามพรางชูขวดน้ำให้พี่โชดู
อึกๆๆ
ผมพูดจบพี่โชก็ดึงขวดน้ำจากมือผมไปกระดกเอา กระดกเอา แล้วทำไมพี่มึงไม่เอามาสองขวดจะมาแย่งกันกินกับกูทำไม น้ำลายกูนะนั่นหนะ แต่จุ๊บปากก็ทำมาแล้วนี่หว่า ผมคิดไปเพลินๆ
“มึงจะเอาน้ำอีกไหม”
“ไม่อ่าพี่”
“เอองั้นมึงนอนพักไปเถอะเดี๋ยวกูไปคุยกับพี่ปันก่อน”
“ขอบคุณ” ผมพูดแล้วยิ้มให้พี่มัน
พี่โชหรี่ตามองผม “ขอบคุณ?”
“ก็ที่พี่เอาน้ำมาให้ผมไง”
“เออ” พี่โชก็ยิ้มตอบผม
ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่าพี่โชมันยิ้มให้แล้วผมรู้สึกอบอุ่นวะ ทำไมใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะกับรอยยิ้มของพี่มันวะ
‘ไม่กูจะไปรู้สึกอะไรได้ไง’ ผมสะบัดหัวไร้ความคิดออกไป
แล้วก็ถึงเวลาการแข่งขันในครึ่งหลังนักกีฬาทุกคนต่างพากันวิ่งลงสนามและทำการแข่งขันต่อ พอจบครึ่งหลังทีผมชนะด้วยสกอร์ 2-1
ทุกคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด แต่ก่อนแยกย้ายสมาชิกในชมรมส่วนหนึ่งก็ชวนกันไปฉลองที่ร้านเหล้าใกล้ๆ มหา’ลัย พวกเรานัดกันไปเจอที่ร้าน 3 ทุ่ม จากนั้นก็แยกย้านกัน
“ป่ะไอ้อาร์ทกลับหอกัน” น้ำตาลเดินมาพร้อมฟ้า
“ไปดิ พี่คิวพี่โช ผมพาน้ำตาลไปร้านด้วยได้ไหมพี่”
“ได้ดิ สำหรับน้องน้ำตาลคนสวยไปได้อยู่แล้ว” พี่คิวทำตาเจ้าชู้ใส่
“โอเคพี่งั้นผมไปแล้ว เจอกันที่ร้านสามทุ่มครับ” ผมลาพี่คิวและพี่โช
เราสามคนเดินออกมารอตรงประตูสนามบอลเพราะน้ำตาลบอกว่าโทรให้กายแวะมารับ เมื่อกายมาถึงทุกคนก็ขึ้นรถและคุยกันสัพเพเหระกันไปเรื่อย กายขับไปส่งผมเป็นคนแรก
“ขอบใจนะมึง สรุปคืนนี้มึงจะไม่ไปกับพวกกูจริงๆ หรอ”
“ไม่อ่ะมึง ไว้วันหลังแล้วกัน บายเพื่อน” กายโบกมือลาผมแล้วขับรถไปส่งสองคนนั้นที่หอ
Artเองจะใครละ
มึงเสร็จยังวะ
Sugar_Sweetเออเสร็จแล้ว
มึงลงมาเรียกแท็กซี่มารับกูที่หอได้เลย
Artเองจะใครละ
OK.
ผมลงมาเรียกแท็กซี่ไปรับน้ำตาลที่หอก่อนจะไปร้านเหล้า ที่ผมพาน้ำตาลมันไปด้วยมันจะได้ใกล้ชิดกับไอ้พี่โช เพราะผมบอกให้มันแอดเฟสบุ๊คพี่โชไปมันก็ไม่ยอมแอดเอาแต่ส่งอย่างเดียว เอาเบอร์พี่โชให้มันก็ไม่ยอมโทร มันบอกว่าอยากให้รู้จักสนิทกันมากกว่านี้ก่อนมันเป็นผู้หญิงเดี๋ยวจะดูไม่ดี เหอะ! มันยังเหลืออะไรให้ดูดีอีกหรอวะ
เมื่อรถถึงหอน้ำตาล
“มึงกูสวยยัง”
“เห้ออออออ”
“ทำไมมึงถอนหายใจงั้นว๊า”
“ฮ่าๆ สวยแล้ว มึงจะไปอ่อยพี่โชหรือไง”
“เออสิไม่อ่อยพี่โชจะให้กูอ่อยใครล่ะ”
“พี่คิวไงดูชอบมึงอยู่นะ น่าจะได้มาง่ายกว่าพี่โชนะ หึหึ” ผมทำเสียงกวนประสาทมัน
“หึ้ยยยย พี่คิวแม่งก็หล่อนะ แต่ดูก็รู้ว่าเจ้าชู้กูไม่สนหรอก”
“จ้าอีสวยย”
“แน่นอน”
“แล้วนี่มึงจะให้กูบอกพี่โชได้ยังว่ามึงชอบเขาอะ”
“ถ้ามึงบอกแล้วพี่เขาไม่ชอบกู กูก็เศร้าสิวะ”
“เอาน่าบอกๆ ไปเถอะชอบหรือไม่ชอบได้รู้ไป ยิ่งนานยิ่งเจ็บนะโว้ยย ฮ่าๆๆๆ”
“เอางั้นหรอวะ”
“เออ ยังไงกูก็ยังต้องเป็นขี้ข้าพี่มันอีกหลายวัน เดี๋ยวกูค่อยๆ บอกให้มึงแล้วกันแล้วมึงก็แอดเฟสบุ๊คพี่มันไปได้แล้วแค่นี้กูว่าก็สนิทกันพอแล้วมั้ง”
“เอ้อ กูรู้แล้วหนะ พูดมาก”
“ฮ่าๆ ทีอย่างนี้ละไม่กล้านะมึง ดีแต่ปาก”
น้ำตาลเบะปากใส่ผมแล้วหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่างไม่สนใจคุยกับผมอีก
มาถึงร้านเหล้าที่เขานัดกันแล้ว ผมกับน้ำตาลก็ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าร้าน คิดว่าควรจะโทรหาพี่โชให้ออกมารับไหมแต่
“อ่าวไอ้อาร์ท น้องน้ำตาลเข้าไปพร้อมพี่สิ” สรรพนามต่างกันมากพี่คิว
พี่คิวเดินเข้ามาทักแล้วก็กอดคอมผมพาเดินเข้าไปในร้านโดยมีน้ำตาลเดินตาม เรามาถึงที่โต๊ะก็เลือกที่นั่งกัน ผมจัดให้น้ำตาลนั่งข้างพี่โชแล้วผมนั่งข้าพี่คิว
“ไอ้อาร์ทกูนั่งกับมึงดีกว่า” น้ำตาลเค้นเสียงบอกผม
“ไม่เอามึงนั่งนั่นแหละ กูอยากนั่งกับพี่คิว”
“ไอ้อาร์ทมึงมาพิศวาสอะไรกูเนี่ยะ” พี่คิวทำท่าขยะแขยงผม
“แหมพี่น้องอยากนั่งใกล้แค่นี้ไม่ได้เหรอ”
ผมทำเสียงเย้าแหย่แล้วก็กระแซะไหล่เข้ากับไหล่พี่คิว ขณะเดียวกันผมเผลอหันไปสบตาพี่โชแล้วก็ต้องรีบหันหนี พี่โชมันมองผมตาดุราวกับจะกินหัวผม พี่คิวก็คงจะเห็นเหมือนผมเลยถามขึ้น
“ไอ้โชมึงเป็นไรวะมองมาอย่างกับจะกินหัวกูกับไอ้อาร์ทงั้นแหละ”
ผมกับน้ำตาลก็หันไปมองหน้าพี่โชเพื่อรอคำตอบเหมือนกันครับ
“เปล่า”
ฮ่ะ! พี่มันตอบแค่เนี่ยะ
“เหอะๆ เรื่องของมึงแล้วกัน” พี่คิวพูดแค่นั้นแล้วไหวไหล่
“น้ำตาลดื่มน้ำอัดลมแล้วกันนะ” พี่โชหันไปบอกน้ำตาล
“ค่ะ”
ผมก็เห็นสองคนนั้นคุยเข้ากันได้ดี ผมก็ได้แต่แอบเหลือบตามองเป็นระยะ พี่โชอาจจะชอบน้ำตาลก็ได้ พอคิดได้เท่านั้นทำไมผมถึงรู้สึกหน่วงแปลกๆ ผมนั่งอยู่ตรงนั่นสักพักก็ขอตัวไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาหน่อยดีกว่า
“พี่คิวผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่” ผมกระซิบบอกพี่คิว
“เออรีบมานะมึง”
เมื่อถึงห้องน้ำผมก็ไปยืนหน้ากระจกแล้วเอาน้ำขึ้นลูปหน้าตัวเอง ‘นี่กูเป็นไรวะเนี่ยะอยู่ดีๆ ก็หน่วงขึ้นมาซะงั้น’ ผมพึมพำกับตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นมามองกระจกต้องถึงกับสะดุ้ง
“เฮ้ยพี่โช”
“มึงขวัญอ่อนอีกแล้วนะเบี้ยว” พี่โชพูดเสียงนุ่ม
“ก็พี่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ใครก็ตกใจเปล่าวะ”
“แล้วมึงเป็นอะไร ทำไมมาล้างหน้าจนน้ำเปียกไปทั้งเสื้อขนาดนี้”
“ผมเหนื่อยๆ หนะพี่ เรื่องขอมผมเถอะ”
“นี่มึงว่ากูเสือก?”
“เปล๊า ผมไม่ได้พูดนะ”
“ทำไมมึงต้องออเซาะไอ้คิวขนาดนั้นวะ”
“ออเซาะอะไรวะพี่”
“กูเห็นมึงกับมันตั้งแต่เข้ามาแล้ว เดี๋ยวกอดคอ เดี๋ยวถูไหล่ มึงชอบไอ้คิวหรอ”
“บ้าดิพี่ ผมเป็นผู้ชายนะจะไปชอบพี่คิวได้ไง”
พี่โชไหวไหล่ “กูจะไปรู้หรอ เห็นมึงมันก็อ่อยเขาไปทั่ว”
“พี่พูดไรวะ ผมเข้าไปที่โต๊ะแล้ว” ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่พี่โช แล้วเดินออกมาจนถึงหน้าห้องน้ำ
“เดี๋ยว...”
จังหวะที่พี่โชพูดก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่โชกระชากแขนผมกลับมาจนผมเซถลา หน้าผมเข้าไปชนกับหน้าพี่โช จนปากเราประกบกัน ผมอึ้งค้างอยู่สักครู่แล้วก็ผละออกเพราะตรงนั้นมันออกมาบริเวณข้างนอกห้องน้ำแล้วไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นหรือเปล่า ผมรีบหันซ้ายหันขวากลัวใครมาเห็น
“เฮ้ย! พี่เล่นไรของพี่วะ เดี๋ยวก็มีใครมาเห็น”
“เห็นแล้วไง” พี่โชยกยิ้มมุมปากให้ผม
“หึ้ย เกลียดพี่วะแม่ง” ผมมองค้อนใส่พี่โชแล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
ผมมาถึงที่โต๊ะก็เห็นว่าน้ำตาลไม่อยู่จึงถามพี่คิว
“อ่าวพี่คิว ไอ้ตาลไปไหน”
“น้ำตาลบอกกูว่าจะไปห้องน้ำนะ”
ใจผมโหวงขึ้นมาเลยครับ ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์หน้าห้องน้ำเมื่อกี้น้ำตาลจะเห็นไหม ถ้าเห็นแล้วน้ำตาลจะคิดยังไง ตอนนี้ผมกังวลไปหมดทุกอย่าง ผมลุกลี้ลุกลน จนเห็นน้ำตาลเดินกลับพร้อมพี่โช
“มึงไปเข้าห้องน้ำมาเหรอ” ผมถามน้ำตาล
“อือ กูไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินออกมาเจอพี่โชพอดีกูเลยเดินมาพร้อมกัน”
ผมทำใจดีสู้ถามออกไป “แล้วเมื่อกี้มึงไม่เห็นกูหรือไง”
“หึ ไม่เห็นหนิกูออกมาก็เจอแต่พี่โชยืนสูบบุหรี่จะเสร็จพอดี”
ฟู่!!
ผมพลูลมหายใจออกมาแล้วเหลือมมองหน้าพี่โช มันยกยิ้มมุมปากใส่ผมอีกแล้วครับ ผมละเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของมันจริงๆ
จากนั้นพวกเราก็กินกันไปคุยกันไป ผมก็มีออกไปเต้นกับพี่คิวที่หน้าเวทีบ้าง ไปหลีสาวกับพี่คิวบ้างตามประสาหนุ่มโสดหน้าตาดีแหละครับพอกลับมาที่โต๊ะทุกคนก็บอกว่าเช็คบิลเรียบร้อยแล้วกำลังจะแยกย้ายกันกลับ ผมก็ลากับสมาชิกคนอื่นๆ ในชมรมเรียบร้อย
“สองคนนี้กลับยังไงเนี่ยะ” พี่คิวถามขึ้น
“ผมคงกลับแท็กซี่แหละพี่”
“กลับกับกู” พี่โชพูดแทรกขึ้น
“ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ดีกว่า แต่เอองั้นพี่ช่วยไปส่งน้ำตาลหน่อยได้ไหมพี่” ผมใช้วิกฤตให้เป็นโอกาส
“ไอ้อาร์ทถ้ามึงจะให้พี่โชไปส่งกู มึงก็ต้องไปกับกู” น้ำตาลทำเสียงดุ
ผมไม่ได้กลัวนะครับแต่ขี้เกียจมีปัญหา จริงจริ้ง “เอ้อๆ มึงจะดุกูทำไมไปก็ไป”
เมื่อตกลงกันได้เราทุกคนเดินตรงไปที่จอดรถ แล้วก็ล่ำลาพี่คิวเป็นที่เรียบร้อย
“ขึ้นรถ”
พี่โชหันมาทำเสียงเข้มใส่ผม มองให้ผมไปนั่งข้างหน้า เรื่องอะไรละ ผมรีบชิงเปิดประตูข้างหลังขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วครับ
“พี่โชเดี๋ยวพี่ไปส่งผมก่อนนะแล้วค่อยเลยไปส่งน้ำตาล”
ผมพูดไปแค่นั้นพี่โชก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้ารับ บรรยากาสในรถก็เงียบจนถึงหอผม ผมก็ขอบคุณพี่มันแล้วก้เปิดประตูลงจากรถ
“เบี้ยว”
ผมหันหลังกลับมามอง แล้วถาม “อะไร”
“พรุ่งนี้เช้ากูไม่เอาโจ๊กแล้วนะกูเบื่อ”
“แล้วจะเอาอะไร” ตอนนี้ผมหงุดหงิดอยากพักผ่อนแล้วครับ
“ข้าวผัดแล้วกัน แต่มาสายได้กูไม่ว่า”
“เออ” ผมตอบรับแล้วรีบเดินขึ้นหอก่อนที่พี่มันจะสั่งอะไรให้เยอะไปกว่านี้ครับ
==================
TBC.
Talk.นี่อาร์ทช่วยน้ำตาลเต็มที่แล้วน๊าาาาา อย่าคิดว่าอาร์ทนิ่งนอนใจ แต่ช่วยเพื่อนแล้วทำไมเศร้าๆ นะอาร์ท รอดูต่อปายยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
