Chapter 12
ใกล้กว่าที่คิด
แค่วันแรก ตารางกิจกรรมก็ทำผมปวดหัวแล้ว ทั้งงานสงกรานต์ที่กำลังจะมาถึง งานกีฬา งานเชียร์ ไหนจะต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ
รู้สึกตัวเองเหมือนจะกลายเป็นยอดมนุษย์เลยแฮะ
นาฬิกาบนผนังห้องบอกเวลาสามทุ่มครึ่ง เพื่อนและรุ่นพี่ร่วมคณะค่อยๆทยอยออกจากห้องประชุมหลังจากเสร็จสิ้นการประชุมที่แสนยาวนาน ผมแบกหนังสือเล่มใหญ่กับชีทหนาเป็นตั้งไว้ในอ้อมแขน รู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปสมัยประถมที่แบกหนังสือเต็มกระเป๋าจนหลังขดหลังแข็ง แถมยังต้องปีนขึ้นตึกห้าชั้น
ถามว่าแจกมานี่ได้อ่านมั้ย ไม่หรอก ก็อ่านแต่สไลด์ที่อาจารย์สอนนั่นแหละ
เพราะมัวแต่กังวลว่าหนังสือจะหล่นเลยไม่ทันสังเกตถึงคนที่เข้ามาประชิดตัว ฝ่ามือของใครสักคนหยิบหนังสือเล่มใหญ่ที่สุดไป พอเงยหน้าก็เจอะกับเพื่อนสนิทที่หายตัวไปประชุมเรื่องเดือนคณะตั้งแต่ตอนบ่ายแก่ๆ
“กูช่วยถือ”
“ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ”
ปากเอ่ยถามออกไป เขาพยักหน้า
“เสร็จละ เหนื่อยโคตร”
ผมยิ้มออกมาจางๆ
สถานะของเราสองคนยังคงเดิม เขาเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธผมมากมายอะไรขนาดนั้น คงแค่น้อยใจอย่างที่พี่รหัสบอก เพราะเจ้าตัวเป็นคนเดินเข้ามาทักผมเองด้วยซ้ำเมื่อตอนบ่าย
“จะกลับหอเลยป่ะ กูมีซ้อมต่ออีกอ่ะ”
“ยังอ่ะ ไปสยามก่อน”
สายตาของเพื่อนมองค้อนกลับมา เขาคงรู้แหละว่าผมนัดใครอีกคนเอาไว้
“ไปหามันเหรอ”
“อือ”
“อืออะไร อย่าทำหน้าซึมดิ”
เขาเดินเข้ามาใกล้แล้ววางฝ่ามือลงบนหัวผม ขยี้แรงๆเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดมาก
“กูไม่ได้โกรธอะไรมึงเลยกอด แค่น้อยใจเฉยๆ”
“มันเป็นสิทธิ์ของมึงที่จะเลือกรักใคร”
พยักหน้าตอบคำถามเขา เจ้าตัวยิ้มออกมาแล้วยื่นหนังสือคืนให้ผม
“กลับดีๆนะ”
“พรุ่งนี้เจอกัน”
พูดจบก็เดินล้วงกระเป๋าออกไป ผมมองตามแผ่นหลังของเพื่อนตัวแสบ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม ถึงเจ้าตัวจะพูดว่าเขาไม่ได้โกรธอะไร แต่แววตาของเขาฟ้องว่ามันยังน้อยใจ
“เฮ้ย ลิงกัง!”
ผมตะโกนเรียกฉายาของเพื่อนสนิทที่มักจะเรียกบ่อยๆสมัยเรียนมัธยม เขาหันขวับมาทำหน้าตกใจ
ไม่ได้เรียกฉายานี้มานานแค่ไหนแล้วผมเองก็จำไม่ได้ ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยเราก็ไม่ได้ตัวติดกันแบบเมื่อก่อน รู้แค่ว่าเมื่อก่อนมีเพียงผมคนเดียวที่เรียกเขาด้วยฉายานี้ เพราะเมื่อก่อนเขาซนเหมือนลิงนั่นแหละ
“ไอ้หมูกอด!”
“ไว้เดี๋ยวพาไปกินปังปิ้งนะ!”
เขานิ่งไปก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแล้วหัวเราะ สีหน้าที่มีความสุขนั่นเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิด
เจ้าตัวชอบฉายาลิงกังมากๆ เพราะเป็นฉายาที่ผมตั้งให้เขา
“คิดจะง้อกูด้วยปังปิ้งเหรอ”
“อือ” ปังปิ้งคือของชอบของเขาเลยล่ะ
“ได้ กูจะกินให้มึงจนเลย!”
ยิ้มหวานส่งไปให้เขาก่อนเราสองคนจะเดินหันหลังให้กัน
ถึงแม้ว่าความรู้สึกอาจจะเปลี่ยนไป แต่ความสัมพันธ์ของผมและเขาไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เขายังคงเป็นเพื่อนสนิทของผม เพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆผม เพื่อนที่ไม่ว่าผมจะสร้างบรรยากาศการคุยที่แย่ขนาดไหน ก็ยังคงส่งยิ้มมาให้ผมเหมือนสิ่งที่ผมพูดมันน่าฟังนักหนา
ถ้าเขาจะเปลี่ยนไป ผมคงห้ามอะไรไม่ได้
แต่ตัวผมจะไม่มีวันเปลี่ยนไป ต่อให้รู้ว่าเขาชอบผมก็ตาม
ตามปกติแล้วระยะทางจากมหาลัยผมถึงสยามไม่ไกลมากนัก แต่เพราะวันนี้แบกทั้งหนังสือและชีทหนาเป็นตั้งติดตัวมาด้วย กว่าจะมาถึงห้องสมุดก็เหงื่อซกไปทั้งตัวแล้ว
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องสมุดสาธารณะ สายตาเลื่อนหาใครอีกคนที่คาดว่ากำลังรออยู่ ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เจอ อาจจะเป็นเพราะเขาโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางหมู่คนล่ะมั้ง
คนตัวสูงนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะประจำของเขาและเพื่อน เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมค่อยๆย่องไปด้านหลังเขา วางหนังสือลงบนพื้นแล้วพุ่งเข้าไปจ๊ะเอ๋เขา
“แฮ่!”
พี่กันหันกลับมามองนิ่งๆ ไม่ตกใจเลยสักนิด
“โห่ไรอ่ะ ไม่ตกใจหน่อยเหรอ”
“อยากให้ตกใจเหรอ”
“อือ”
“อุ้ยตกใจหมดเลยอ่ะ!” พูดไม่พอยังจะทำท่าทางกวนประสาทใส่อีก ไอ้พี่บ้า
ผมนั่งลงข้างๆเขา สอดขาเข้าไปใต้โต๊ะพลางลากกองหนังสือมาวางไว้ข้างตัว วันนี้พี่กันก็ยังเหมือนเดิม หล่อทำลายล้างเหมือนเดิม
“อ่ะ” มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดนูนๆของเขาเลื่อนแก้วชานมมาให้ผม เหลือบไปมองด้านข้างก็เห็นว่าเขาดูดหมดไปแล้วหนึ่งแก้ว
“ซื้อให้เหรอ”
“ซื้อให้มึง ไม่ได้ซื้อให้เหรอ”
ขมวดคิ้วปวดหัวกับมุกบ้าบอของเขา พี่กันยิ้มมุมปากออกมาเหมือนสนุกที่ได้ปล่อยมุกไม่ฮาแถมยังพาผมเครียดอีก
“เป็นไงกิจกรรม”
“ก็เยอะดีอ่ะ”
“แล้วชอบมะ”
“ก็ชอบนะ หัวยุ่งดี”
คนตัวสูงไม่ได้ตอบ แต่กำลังหมุนปากกาในมือเล่นอยู่ เพราะว่ามือเขาใหญ่ ปากกาก็เลยดูเล็กลงไปเลย ผมชะเง้อคอไปมองชีทสีขาวที่อยู่ตรงหน้าพี่กันระหว่างที่กำลังดูดชานมธัญพืชหอมๆเข้าปาก ชีทภาษาอังกฤษล้วนๆ แต่กลับสะอาดเหมือนเพิ่งปริ้นท์มาใหม่ๆ
“ให้สอนอันนี้เหรอ”
“อันนี้มันยากไป”
“เหรอ”
ผมถือวิสาสะดึงชีทของเขามาดู ภาษาอังกฤษบนชีทนั่นคือภาษาอังกฤษเริ่มต้นเลยนะ แล้วคำศัพท์บนนี้ก็มีแต่เรื่องที่เกี่ยวกับอาหาร เขาน่าจะชอบอยู่
“ไม่ยากนะ”
“ก็ยากสำหรับกูไง”
“แล้วไม่เข้าใจตรงไหนบ้างอ่ะ”
“ทั้งหมด”
“คำนี้ก็ไม่รู้เหรอว่าแปลว่าอะไร”
นิ้วของผมชี้ลงไปบนคำศัพท์คำว่า Crispy ที่แปลว่ากรอบ
“แปลว่าไร” ถามย้ำออกไปอีก คนตัวสูงเริ่มขมวดคิ้วเล่นเอาผมต้องขมวดคิ้วตาม
“ไม่รู้”
“ชื่อเหมือนขนมที่ขายอยู่ที่สยาม”
“โดนัท”
พูดจบก็ทำตากระพริบปริบๆใส่ผมเหมือนกับจะถามทางโทรจิตว่า ถูกมั้ย
“ใช่ แต่มันไม่ได้แปลว่าโดนัท”
“แล้วแปลว่าไร”
“คริสปี้ไง คริสปี้อ่ะ โดนัทมันต้องอะไรอ่ะ”
ยิ่งขมวดคิ้วชนกันมากขึ้นไปอีก
“จะปี้อะไรนักหนาก็บอกมาสิวะ!”
ไม่ทันไรทำตัวเถื่อนใส่ผมอีกแล้วไอ้พี่คนนี้
“แปลว่ากรอบ”
ผมเริ่มจะเข้าใจในสิ่งที่พี่หมอสี่บอกแล้วล่ะว่าภาษาอังกฤษของเขาแย่มากๆ พลันนึกไปถึงตอนที่ดูหนังด้วยกัน ที่เขาถามผมว่าคำว่าดาดคืออะไร ทั้งๆที่คำนั้นคือว่า Date(เดท) เป็นศัพท์ง่ายๆที่คนทั่วไปควรจะรู้ด้วยซ้ำ
แต่ผมจะไม่ว่าอะไรเขา เพราะเข้าใจว่าต้นทุนชีวิตของคนเราต่างกัน
“ก่อนอื่นพี่ต้องเริ่มท่องศัพท์แล้วล่ะ”
พี่กันพยักหน้า เวลาเขาเชื่อฟังแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบแฮะ
เราใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการติวภาษาอังกฤษกัน ซึ่งในหนึ่งชั่วโมงนั้นพี่กันด่าผมไปประมาณร้อยคำได้ เขาเป็นพวกความอดทนต่ำมากๆแต่สมองเขาก็ดีมากๆเช่นกัน สอนเพียงแค่รอบเดียวเขาก็จำได้แล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะว่าไม่เคยมีใครอดทนสอนเขาได้ ภาษาอังกฤษเขาเลยไม่พัฒนาแม้แต่น้อย
“ทำไมมึงเก่งอิ้งจัง” เขาถามผมระหว่างที่กำลังเขียนคำอ่านของศัพท์แต่ละตัวลงไปในชีท
“ผมชอบอ่านอ่ะ อีกอย่างสมัยก่อนแม่เปิดเพลงภาษาอังกฤษให้ฟังทุกคืนเลย”
“เหรอ ถึงว่าล่ะฉลาด พ่อกูก็เปิดนะ เปิดหมอลำให้ฟังทุกคืนเลย”
ผมหัวเราะเบาๆ
“ผมชอบภาษามากๆด้วยแหละ เวลาว่างๆก็จะหาหนังสือภาษาอังกฤษมาอ่าน แบบที่เป็นภาษาอังกฤษหมดเลยนะ ตอนนี้ก็เริ่มสนใจภาษาญี่ปุ่นด้วย”
“อือดีแล้ว เด็กดี”
พอโดนชมว่าเด็กดีทีไร รู้สึกเขินแปลกๆแฮะ
“พี่หมอบอกว่าพี่กันท็อปวิชาอื่นหมดเลยเหรอ”
คนตัวสูงพยักหน้า
“อือ แคล สแตท เคมี ฟิสิกส์ ชีวะ เอหมด กูสอบติดเพราะว่าได้วิชาอื่นเต็มแต่อังกฤษได้ 20 เต็มร้อย”
“ก็ยังมีถูกนี่นา”
“เดาถูกไง”
เป็นอีกข้อหนึ่งที่เพิ่งรู้จากเขาล่ะนะ ว่าเขาเป็นคนเรียนเก่งมากๆ แต่หัวไม่เอาภาษาเลย
“แต่จริงๆถ้าพี่พยายามด้วยตัวเองมันก็น่าจะได้นี่ สมองดีขนาดนี้”
“ถ้ากูทำได้กูทำไปนานแล้วตัวนิ่ม แต่แค่หยิบขึ้นมาก็ปวดสมองแล้ว ท่องเอบีซีได้นี่ก็บุญละนะ จำได้ว่าตอนไอ้หมอสอน ตีกับมันจนเกือบจะเลิกเป็นเพื่อน”
“เพราะพี่ไม่เอาไหนเหรอ”
เขาหันขวับมาพลางเอาแขนมาล็อคคอผม
“พูดว่าไงนะ ว่าใครไม่เอาไหน”
“พี่ไง กากอ่ะ”
“ไอ้เด็กนี่”
ฝ่ามือหนักๆของเขาขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ กลิ่นน้ำหอมจางๆยังติดอยู่ที่ตัวเขาเลย ไม่ฉุนไม่แรงจนเกินไปแต่กลับหวานหอมอ่อนๆเหมือนกลิ่นหวานของวนิลาผสมความขมของช็อคโกแลต
ผมรีบดึงตัวเองกลับมาตั้งสติเมื่อพี่กันปล่อยแขนออก กุมหัวกุมคอแก้เก้อ
ใกล้แบบนี้ไม่ดีเลย
หัวใจผมเนี่ย ไม่ค่อยดีเลย
“พี่กัน”
“ว่า”
“อีกสามวันที่มอมีงานสงกรานต์อ่ะ พี่กันจะมามั้ย มีของกินขายด้วยนะ” โพล่งถามออกไประหว่างทำแบบฝึกหัดเลขเรื่องสมการไปพลางๆ ประโยคสุดท้ายเน้นย้ำชัดๆเพราะผู้ชายคนนี้ถ้าจะไปไหนสักที่ คงต้องล่อด้วยของกิน ขนาดมานั่งอ่านหนังสือ ขนมนมเนยยังพร้อมซะอย่างกับว่าจะมาปิคนิค
“คิดจะเอาของกินมาล่อกู อย่าหวัง”
“อย่าหวังว่าพี่จะไม่มา”
“เออ รู้มากนัก”
มือหนักๆดันหัวผมเบาๆ
“ผมเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำด้วยนะ”
พี่กันหันขวับมาทำหน้าเครียดใส่ เขาเลิกคิ้วเหมือนจะถามผ่านทางสายตาว่าผมพูดเล่นเหรอ เปล่าเลย ผมไม่ได้พูดเล่น ที่เลิกช้าวันนี้ก็เพราะประชุมเรื่องงานสงกรานต์ที่จะมีขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า เนื่องจากหนุ่มน้อยตกน้ำที่รุ่นพี่เคยวางตัวเอาไว้เกิดประสบอุบัติเหตุ แจ็คพ็อตก็เลยมาลงที่ผม
“ใครให้ไปเป็น”
“พี่เขาขอร้องมาอ่ะ เคยปฏิเสธไปรอบหนึ่งแล้วเรื่องลีดคณะ ก็เลยไม่กล้าปฏิเสธรอบนี้”
เขากุมขมับเลยครับ
“ไอ้หนุ่มน้อยตกน้ำเนี่ย มันบังคับให้ใส่เสื้อขาวด้วยใช่มั้ย”
“อือ”
“กูไม่อนุมัติ”
เหอออ
“ไม่อนุมัติได้ไงล่ะ”
“ไม่เอา”
“ถ้าขืนผมปฏิเสธรุ่นพี่อีกครั้งล่ะก็ ชีวิตคงอยู่ยากแล้วล่ะ”
เขาชั่งใจ
“ก็ได้ แต่มีข้อแม้ ต้องใส่เสื้อกล้าม”
“แหงล่ะ ไม่ใส่ก็โป๊สิ”
“รู้นี่”
นัยน์ตาสวยๆสบตาผมนิ่งๆ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเลื่อนป๊อกกี้มาให้ผมกิน
“หวงนะ” จู่ๆพี่กันก็โพล่งขึ้นมา
หัวใจผมเต้นดังตึกตัก
“ห่วงด้วย” พูดจบก็เอาปากกามาเขียนหลังมือของผม เขาค่อยๆไล่ปากกาน้ำเงินไปตามผิวหนังของผมช้าๆ ข้อความที่เขาเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ย เป็นข้อความที่ตราตรึงใจผมจนไม่อยากจะให้มันเลือนหายไป
‘ของกัน’
“ถ้าใครถามว่ามีเจ้าของหรือยัง บอกไปว่ามีแล้ว”
“เหรอ”
“อยากฟันหลอเหรอ” ผมหุบปากแน่น
พี่จะตบผมหรือไงล่ะ
จ้องมองข้อความบนหลังมือพลางอมยิ้มเล็กๆ
อย่างน้อยความรู้สึกต่างๆของเขา มันก็เริ่มชัดเจนขึ้นทีละนิดแล้วล่ะนะ
“อ้าว น้องกอด”
ใครสักคนทักทายขึ้นมาระหว่างที่ผมกำลังนั่งอมยิ้มอยู่กับข้อความบนหลังมือ เงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอพี่หมอสี่ยืนยิ้มหวานส่งมาให้ ผมยกมือไหว้เขาเหมือนทุกครั้ง
วันนี้เขาใส่เสื้อไหมพรมสีน้ำตาลกับกางเกงนักศึกษาสีดำ ยิ่งเสริมความเป็นเต้าหู้ไข่ของเขามากขึ้นไปอีก เห็นพี่หมอสี่แบกกระเป๋าสะพายใบโต เขากำลังจะไปนอนค้างที่ไหนหรือเปล่านะ
“พี่ขอนั่งด้วยนะ พอดีโดนไล่ออกจากบ้านอ่ะ”
“ไปทำอิท่าไหนล่ะ” พี่กันทักถามเพื่อนของเขา น้ำเสียงอ่อนลงแฝงความเป็นห่วง
“เรื่องเดิมๆ พาเมียน้อยเข้าบ้าน แม่ทะเลาะกับพ่อ แม่หนีออกจากบ้าน เมียน้อยพ่อไล่กูออกจากบ้าน บลาๆ”
คำพูดของพี่หมอสี่ทำให้ผมสะอึกไป พลันนึกถึงพ่อตัวเองขึ้นมา
ป่านนี้เขาจะล้มเลิกความคิดที่จะพาผมไปอยู่ด้วยหรือยังนะ
“มาอยู่หอกูก็ได้”
“แน่นอนครับเพื่อน”
“แล้วรู้ได้ไงกูอยู่นี่”
นิ้วเรียวๆของพี่หมอสี่ชี้มาหาผม
“ที่นี่ที่ประจำของน้องกอด กูก็เลยลองแวะมา”
“แต่กูอาจจะไม่มาก็ได้”
พี่หมอสี่หัวเราะแล้วหันมาป้องปากคุยกับผม ถึงแม้จะป้องปากแต่คำพูดทุกคำพี่กันก็ได้ยินชัดเจนอยู่ดีนั่นแหละ นั่งติดกันขนาดนี้
“ปกติแล้วไอ้กันมันอยู่แค่สามที่อ่ะน้องกอด ที่มอ ที่สนามบอล แล้วก็ที่หอ”
“อ่า” เหมือนผมเลยแฮะ ปกติผมก็อยู่แค่หอ มอ แล้วก็ห้องสมุด
“แต่ตอนนี้มันอยู่ที่เดียว”
“ไอ้หมอ”
“ที่ๆมีน้องกอดอ่ะ” ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะพร้อมใบหน้าที่ร้อนฉ่า เสียงหัวเราะจากพี่หมอสี่ส่งมา ตามด้วยเสียงตีกันระหว่างพี่หมอกับพี่กัน
ริมฝีปากของผมเม้มเข้าหากันพลางเมินออกไปอีกทาง
มันไม่ใช่ความบังเอิญหรอกที่พี่กันจะโผล่ไปทุกที่ที่ผมไป เขารู้แม้กระทั่งตารางเรียนของผม ดังนั้นก็ไม่แปลกถ้าเขาจะรู้ว่าวันๆผมอยู่ที่ไหนบ้าง เพราะชีวิตผมไม่ต่างจากชีวิตเขาเท่าไร จำเจและซ้ำซาก วนเวียนไปมาอยู่แค่ที่เดิมๆแบบนี้นั่นแหละ
“แล้วจะเอาไงเรื่องพ่อ”
“ไม่เอาไง กูแค่จะแยกมาอยู่กับแม่”
“เออก็ดี”
เงยหน้าขึ้นมองคนสองคนที่กำลังสนทนากันเรื่องปัญหาครอบครัว
“แล้วถ้าเกิดพ่ออยากให้เรากลับไปอยู่ด้วยทั้งๆที่ไม่เคยดูแลเราเลย ควรกลับมั้ยอ่ะ” คำถามของผมทำให้ทั้งคู่เงียบลงไป พี่หมอสี่มองผมเงียบๆสลับกับพี่กัน
“มันก็ขึ้นอยู่กับเรา ว่าเราอยากจะกลับไปมั้ย”
อย่างนั้นเหรอ
ผมไม่อยากกลับ ผมไม่เคยรู้สึกผูกพันกับผู้ชายคนนั้นเลย
“ไม่อยาก”
“ไม่อยากก็ไม่ต้องกลับ” ฝ่ามือของพี่กันวางลงบนหัวของผม ขยี้เบาๆ
“แล้วตอนนี้กอดอยู่กับใครล่ะ”
“ผมอยู่กับแม่ พ่อหย่ากับแม่ตั้งแต่ตอนผมหกขวบเองมั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่กับแม่ เราอ่ะเป็นกำลังใจสำคัญของแม่ รู้หรือเปล่า”
คำพูดของพี่หมอสี่ทำให้ผมสบายใจไปเปราะหนึ่ง
สาเหตุที่ผมขึ้นรถไฟฟ้าอีกเส้นทางหนึ่ง คือไปเจอพ่อ ที่ไปเจอเพราะเขาโทรมาระรานแม่ไม่ยอมหยุด ผมก็เลยต้องยอมไปเจอ แต่พอไปเจอก็ดันเจอคำถามที่ว่าจะกลับไปอยู่กับเขาไหม เขาอยากจะดูแลผม อยากจะเริ่มต้นใหม่
แต่สำหรับผมผมคิดว่าเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้ และตอนนี้ผมก็มีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ เพราะแม่นั่นแหละถึงทำให้ผมเข้มแข็ง ทุกวันนี้ผมจะคิดว่า คนไม่มีเหตุผลต่อให้พูดยังไงเขาก็ไม่มีวันฟังเราหรอก
“อย่าคิดมาก” พี่กันโยกหัวผมไปมา ราวกับเขาต้องการจะปลอบ
ไม่ต้องปลอบผมก็รู้สึกดีแล้วที่พี่นั่งอยู่ข้างๆอ่ะ
นั่งอ่านหนังสือกันอยู่สักพักผมก็ลุกจากโต๊ะเพื่อไปหาหนังสือเลขจากชั้นหนังสือ เพราะเป็นห้องสมุดสาธารณะเลยมีหนังสือให้เลือกสรรพอสมควร
อ่า เมื่อกี้ดูหมวดหมู่มา มันน่าจะอยู่ที่ตัวอี
ไล่นิ้วไปตามตัวอักษรอี บริเวณนี้เป็นทั้งเลขและวิทยาศาสตร์ ไล่ไปไล่มาก็ไปเจอกับเล่มที่ต้องการ ‘รอบรู้สมการ’ แต่มันดันอยู่ซะชั้นบนสุด จะหยิบยังไงล่ะเนี่ย
ได้แต่มองตาละห้อย จนกระทั่งใครอีกคนเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังนั่นแหละ
“ไหน จะเอาเล่มไหน”
“รอบรู้สมการ สันสีเหลืองๆอ่ะ”
พี่กันแทบจะไม่ต้องเขย่งเลยด้วยซ้ำ เขาไล่นิ้วไปตามสันหนังสือหลากสี บนชั้นมีหลายเล่มเลยที่เป็นสีเหลือง
“ไหนวะ รอบรู้สมการมีประมาณหกเล่มได้มั้ง”
“อ้าวเหรอ เอาเล่มหนึ่งสองสามก็ได้”
เพราะมันมองไม่ค่อยเห็นคนตัวสูงเลยต้องเขยิบเข้ามาแนบชิดผม แผ่นอกกว้างๆของพี่กันแนบอยู่ที่หลังของผมเลยตอนนี้
ใจเต้นเหมือนจะหลุดออกมาจากอกเลยครับ
“อ่ะได้ละ” หนังสือสามเล่มบางๆมาอยู่ในมือผม
“ถ้าเครียดเรื่องพ่อ มาระบายกับกูได้นะ”
“ผมเปล่าเครียดสักหน่อย”
“โกหก” นิ้วชี้ของเขาจิ้มลงระหว่างคิ้วของผม
“รู้ได้ไง”
“กูเก่งไง”
“งั้นให้พี่ทายมา ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง” พูดจบก็เพิ่งนึกได้ว่ากำลังขุดหลุมฝังตัวเอง เขายกยิ้มอย่างได้ชัยเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าจุดอ่อนของผม คือไม่สามารถสบตาเขาได้นาน
จ้องตากันเพียงแค่สิบวิ ผมก็ต้องเบือนหน้าหนี
“มึงเครียดล่ะสิ”
“ใครบอก”
“แล้วรู้สึกยังไง”
“ผมหนาวอยู่ต่างหาก”
“เหรอ”
พยักหน้าตอบเขา จู่ๆคนตัวสูงก็ดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยด้วยซ้ำ ความร้อนของใบหน้าผมคงจะถึงขีดสุดแล้ว เพราะตอนนี้รู้สึกได้ถึงไอร้อนๆที่แผ่ออกจากใบหน้าและหู
พี่กัน…
“หนาวก็ต้องกอดกัน”
จากที่เคยยืนมองเขาบนรถไฟฟ้าไกลๆ ขยับเข้าไปใกล้ๆโดยการคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ ผมมักจะสัมผัสถึงไออุ่นของเขาได้จากระยะไกลๆด้วยซ้ำ
แต่ครั้งนี้ เขากอดผมอยู่ แม้จะไม่ได้แน่นจนสำลัก แต่กลับรู้สึกถึงความร้อนระอุที่ชัดเจน
ใกล้เกินไปแล้ว
ใกล้เกินกว่าที่คิดไว้ด้วยซ้ำ
ใกล้จนอยากจะหยุดหายใจเลยจริงๆ
// กอดบ้างดิ -3-
Facebook : Jiwinil Twitter : jiwinil_
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
