Chapter 13
คุณแฟนคลับ
งานสงกรานต์ในเย็นวันแรกคึกคักมากเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะอากาศดี ไร้วี่แววของเมฆฝนแต่มีลมเย็นๆพัดผ่าน หลายๆคนเลยออกมาเดินยืดเส้นยืดสายหาอะไรอร่อยๆกินและหาเกมสนุกๆเล่นกันเพื่อคลายความเครียด
ผู้คนจำนวนมากจากทุกสารทิศแห่มาร่วมงานสงกรานต์ ส่วนมากก็เป็นนิสิตนักศึกษาจากมหาลัยผมและมหาลัยเพื่อนบ้าน งานสงกรานต์ถูกจัดขึ้นเพื่อสืบสานวัฒนธรรมและประเพณีไทย ดังนั้นรอบบริเวณจึงถูกจัดเป็นธีมงานวัด มีทั้งซุ้มปาเป้า ปาลูกโป่ง กระเช้าลอยฟ้า และอีกหลายๆอย่าง รวมไปถึงของกินหน้าตาน่าอร่อยอย่างเช่นขนมครก ขนมเบื้อง ไอศกรีมโบราณแบบตัด และร้านกาแฟโบราณ
อีกสาเหตุหนึ่งที่คนมากเป็นพิเศษ คงเป็นเพราะมีวงดนตรีอย่าง Tattoo Colour ที่จะมาสร้างสีสันในงานวันนี้และผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่กันชอบวงนี้เอามากๆ เขาถึงกับโชว์รูปลายเซ็นจากนักร้องนำให้ผมดูเลยด้วยซ้ำ
ผมยืนเกาะรั้วมองซุ้มของกินแบบไม่ละสายตา หันไปทางนู้นก็น่ากิน ทางนี้ก็น่ากิน
ถ้าได้พักเมื่อไรล่ะก็จะกินให้หมดทุกซุ้มเลย
“น้องกอด!” หันไปมองรุ่นพี่ร่วมคณะที่เดินดุ่มๆเข้ามา ผมยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้า
“ครับ”
“พี่ติดต่ออีกสองคนไม่ได้อ่ะ น้องกอดต้องขึ้นเลยนะตอนนี้ คนเริ่มเข้างานแล้ว”
หา
กระพริบตาปริบๆมองรุ่นพี่ด้วยความงุนงง ไม่ทันตั้งตัวก็โดนลากไปหยุดอยู่หน้าถังน้ำที่มีบันไดให้ปีนขึ้นไปนั่ง มีแหย่งเหล็กเล็กๆที่เชื่อมกับตัวเป้า เมื่อลูกบอลกระทบกับเป้าทรงกลม ผมก็จะร่วงลงไปนอนเล่นในถังน้ำสังกะสีหน้าตาย้อนยุคนั่น
คงไม่แย่เท่าไรมั้ง
ผมคิดแบบนั้นนะ
ค่อยๆปีนบันไดสีแดงขึ้นไปนั่งบนแท่นเหล็ก คนเดินผ่านไปผ่านมาเริ่มจะให้ความสนใจ สิ่งที่ผมทำได้คือฉีกยิ้มนิดๆแบบเป็นมิตร จะว่าไปมานั่งคนเดียวโล่งๆแบบนี้ ก็เขินเหมือนกันอ่ะ
“หนุ่มน้อยตกน้ำค่า หนุ่มน้อยตกน้ำ รายได้จากการเล่นเกมเราจะนำไปบริจาคให้กับเด็กผู้ยากไร้ที่จังหวัดนครราชสีมาค่า”
โฆษกก็ทำหน้าที่โฆษณาไปตามระเบียบ
“วันนี้เรามีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก สนใจเข้ามาจอยกันได้เลยค่า”
“ไหนขอประเดิม”
น้ำเสียงที่ผมจำได้แม่นดังขึ้น พอเงยหน้าขึ้นไปมองปุ๊บก็ขนลุกกราวเลย ลุงรหัสใส่เสื้อสีฟ้าลายดอกดาวเรืองสีเหลืองส่งยิ้มหวานมาให้ผม ข้างๆมีพี่รหัสกับเพื่อนสนิทยืนอยู่ด้วยกัน กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากเลยคราวนี้
“สิบลูกเลยครับ”
“ลุง!” ผมกระแทกเสียงเบาๆ แต่ลุงไม่สนใจเลย
ใจคอกะจะแก้แค้นผมอย่างเดียวเลยสินะ! ไอ้แก่!
“เฮ้ยเบาๆนะลุง” เพื่อนสนิทพยายามห้ามไม่ให้ลุงรหัสเล่นผมจนอ่วม แต่ตั้งใจขนาดนี้แล้วดูท่าว่าจะไม่รอดแน่นอนล่ะ
“มึงไปกดมาอีกห้าลูกเลยไอ้แสบ กอดมันหักอกมึง ระบายความเครียดเว้ย”
“ลุง!!!”
“ไม่ต้องมาส่งเสียงอ้อนวอน ตอนเข้ามาแรกๆทำอะไรไว้จำได้มั้ย”
ฮือ อยากจะปีนลงจากถังเลยอ่ะตอนนี้
ตอนเข้ามหาลัยมาใหม่ๆผมเคยหักหน้าลุงรหัสไปครั้งหนึ่ง ไปทักเขาว่าเขาเป็นช่างซ่อมแอร์ พอดีว่าแอร์ที่หอผมเสียก็เลยอยากให้เขาไปซ่อมแอร์ให้ มารู้อีกทีว่าเขาเป็นลุงรหัส ขอโทษขอโพยเขาไปเป็นพันรอบเขาก็ไม่ยอมลืมสักที
ก็ดูสภาพลุงสิ หนวดเคราเยิ้ม ผมก็ยาว จะไม่ให้ผมเข้าใจผิดได้ยังไงล่ะ
ร้องไห้เลยอ่ะ
“วันนี้กูจะเอาคืนให้สาสม มาหาว่ากูเป็นช่างซ่อมแอร์”
“ก็เหมือนจริงๆนี่”
“ปากดี ได้วันนี้กูว่างทั้งวัน จัดไปเลยห้าสิบลูก”
“ลุงงง”
“สู้ๆนะจ๊ะยัยหนู” พี่รหัสส่งเสียงอวยพรมาให้แต่ไกลๆ
ไม่สู้ได้มั้ยอ่ะ
ลูกบอลลูกแรกลอยมาเฉียดเป้าไปเล็กน้อย ได้แต่ภาวนาในใจขอให้มันโดนน้อยลูกด้วยเถอะ ไอ้ถังนี่ก็ไม่ได้เล็กเลย ถ้าตกลงไปจะปีนขึ้นมาแต่ละทีทำเอาล้าได้เลยนะเนี่ย
‘ปึ๊ง’
บอลลูกที่สี่ลอยกระทบเป้าอย่างจัง แท่นเหล็กพับลงส่งผลให้ร่างผมร่วงลงไปนอนอยู่ในถังน้ำ น้ำเย็นๆที่กระทบร่างทำให้ขนลุกซู่
แม้จะเป็นสายรหัส แต่ศึกครั้งนี้ไม่มีคำว่าปรานี ลุงรหัสจัดเต็มจนผมร่วงไปประมาณห้าหกรอบได้ เสียงเฮฮาบริเวณรอบๆดูมีความสุขเมื่อได้เห็นหนุ่มน้อยตกน้ำ
แต่ไอ้หนุ่มน้อยคนนี้เนี่ย หนาวมากเลย
“ขอโทษนะกอด กูจำเป็นว่ะ”
เพื่อนผมเองก็ใช่ย่อย ไม่รู้ว่าแต่ละคนเก็บกดมาจากไหนถึงได้ปาเอาๆ ถ้าเปลี่ยนจากหนุ่มน้อยตกน้ำเป็นปาบอลใส่ผมล่ะก็ คงจะไม่ยั้งมือกันเลยอ่ะ
ขอบคุณสวรรค์ที่หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมาเปลี่ยนมือ แต่กว่าจะได้เปลี่ยนผมก็ขึ้นๆลงๆถังไปประมาณยี่สิบสามสิบรอบได้ ผมนั่งหอบอยู่ที่เก้าอี้ในซุ้มพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่จากรุ่นพี่ต่างคณะที่เอามาเผื่อให้
เมื่อยแขนเลยอ่ะ
“อ่ะ” ถ้วยหวานเย็นน้ำแดงราดนมข้นพร้อมกับขนมปังก้อนใหญ่ๆถูกยื่นมาให้ผม เพื่อนสนิทนั่งลงด้านข้าง ในมือของเขามีลอดช่องน้ำกะทิใส่แก้วใส
“แต้งกิ้ว”
รับมากินด้วยความหิวโหย ไอ้การขึ้นๆลงๆน้ำแบบนี้มันทำให้ล้าได้พอๆกับวิ่งรอบสนามเลยครับ ตอนนี้ขาผมล้าจนแทบจะยืนไม่ไหวเลย
หิวด้วย
“อยากกินไรป่ะเดี๋ยวไปซื้อมาให้”
“ซื้อไม่ไหวหรอก อยากกินทุกร้าน”
“เหอะ ไอ้หมูกระต่าย”
“ทำไมต้องหมูกระต่าย กระต่ายอย่างเดียวดิ”
“หมูกระต่ายอ่ะเข้ากับมึงมากที่สุดละ”
เพื่อนผลักหัวผมแล้วหัวเราะ
การที่เราสองคนกลับมาคุยกันปกติแบบนี้แล้วทำให้โล่งใจไปเปราะหนึ่ง รู้สึกดีที่เรายังคุยกันเหมือนเดิมได้ แล้วก็รู้สึกดีด้วยที่เขามักจะเป็นฝ่ายเข้ามาคุยกับผมก่อน
“วันนี้จะอยู่ดูดนตรีป่ะ”
“อยู่”
“อยู่กับใคร”
“น้องกอด!” ยังไม่ทันจะได้ตอบเพื่อน เสียงของพี่หมอสี่ก็ดังมาแต่ไกลเลย พี่หมอสี่ยืนโบกมืออยู่หน้าซุ้มพลางยิ้มกว้าง เขาสวมชุดนักศึกษา ในขณะที่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆเขาหน้าตาบอกบุญไม่รับเท่าไร สวมเสื้อลายดอกสีเขียวสลับขาว ให้อารมณ์เหมือนกำนันผู้ใหญ่บ้าน
“อ้าว พี่หมอสี่นี่หว่า”
“อ่าฮะ”
“แล้วข้างๆนั่น”
“คนนั้นแหละ” เพื่อนคงเข้าใจคำพูดของผมดี คนนั้นที่ผมหมายถึงก็คือพี่กัน ผู้ชายที่ผมชอบตั้งแต่แรกเจอนั่นแหละ เขาจ้องไปที่พี่กันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมามากมายนัก แค่เป็นแววตาไม่ชอบใจเฉยๆ
“หน้าตาดูเจ้าชู้”
“เหรอ”
“เออ เหมือนมีกิ๊กเป็นสิบ”
“อืมม”
จะว่าไปผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพี่กันมากนัก ไม่รู้หรอกว่าเขาเคยมีแฟนมาแล้วกี่คน หรือมีแอบคุยอยู่กี่คน คงมีบ้างแหละเพราะคารมเขาไม่ใช่เล่นๆ การพูดการจาก็ดูบ่งบอกว่าเขาอ่ะตัวแสบ แต่บอกตามตรงว่าแอบเห็นด้วยกับเพื่อนเลยเรื่องที่ว่าเขาดูเป็นคนเจ้าชู้
อย่างที่บอกเขาเป็นคนหล่อ ไม่ว่าเดินไปทางไหนก็มีแต่คนเหลียวหลังมอง แต่ผมไม่ได้ตกหลุมรักเพราะความหล่อของเขา
ผมตกหลุมรักสายตาของเขาต่างหาก ครั้งแรกที่สบตา ก็เหมือนโดนด้ายแดงพันขาไว้เลย
เหมือนมีเสียงก้องในหัวว่า ‘นี่แหละ คนๆนี้แหละ’
พี่หมอสี่กับพี่กันเดินเข้ามาในซุ้ม เพื่อนผมยกมือไหว้ทักทายพี่หมอสี่ แต่ดูเหมือนบรรยากาศมันจะอึมครึมแปลกๆ
“งั้นกูไปนะ อย่าหักโหมมาก ไม่ไหวก็บอกพี่เขาไป” มือของเพื่อนหยิกแก้มของผมเบาๆแล้วเดินหายออกไป ดูก็รู้ว่าการกระทำนั้นเขาต้องการยั่วโมโหพี่กัน
แล้วก็สำเร็จซะด้วย
“เหนื่อยป่ะ” พี่หมอสี่ถาม
“เหนื่อย”
“แต่กอดมีหวานเย็นแล้วอ่ะ แล้วแบบนี้ขนมเบื้องของพี่จะมีความหมายอะไร” ขนมเบื้องในกล่องโฟมถูกยื่นมาตรงหน้าผม หน้าตาน่ากินสุดๆ
“ผมกินได้เรื่อยๆ”
“เหรอ อ่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ขนมเบื้องกรอบๆหอมหวานมันมาอยู่ในมือผม กัดมันเข้าไปคำแรกก็รู้สึกถึงรสชาติที่ไม่ได้สัมผัสมานาน หอมแป้งกรอบๆ ครีมหวานๆมันๆ ฝอยทองนิ่มๆ
อร่อยจังโว้ยยย
“กูยืนอยู่นี่ทั้งคน ยังสนใจขนมเบื้องมากกว่าเลย”
“กินป่ะ” ยื่นกล่องขนมเบื้องให้เขา พี่กันส่ายหน้าหากแต่ใช้นิ้วโป้งแตะลงบนริมฝีปากของผม เขาปาดอะไรบางอย่างออกไปแล้วชูให้ผมดู
ครีมสีขาวของขนมเบื้อง
“กินนี่ดีกว่า” เขาแตะนิ้วโป้งที่เปื้อนครีมจากปากผมลงบนปากของตัวเอง เสียงหัวเราะอย่างพออกพอใจในลำคอดังออกมา ผมกับพี่หมอสี่ถึงกับสะดุ้งไปคนละทาง
โอย รู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นเลยครับ
“โว้ย เหม็นความรัก!”
พี่หมอสี่ถึงกับทำท่าจะอ้วกแล้วรีบเดินหนีออกไป ทิ้งให้พี่กันยืนมองหน้าผมอยู่นั่นแหละ
“มองอะไรอ่ะ”
“มองตัวนิ่ม”
ผมแลบลิ้นใส่เขา
“ใส่ชุดสวยเลยนะวันนี้”
“อย่าแซว เสียหล่อหมดกู ไหนบอกธีมสงกรานต์ ใส่มาเด๋ออยู่คนเดียวเลยเนี่ย” เขาบ่นขณะถอดเสื้อลายดอกออก ผมรีบห้ามเอาไว้
“ใส่ไว้ๆ เท่ดี”
“กวนตีนอีก”
“ไม่กวนตีน พูดจริงๆ” พูดไปหัวเราะไป ความหล่อของเขาอ่ะ เสื้อลายดอกทำอะไรไม่ได้หรอก เชื่อสิ
“น้องกอด ตาน้องกอดแล้วจ้า” ยังไม่ทันไรก็โดนเรียกตัวกลับไปรับใช้ซุ้มต่อ ผมวางผ้าขนหนูลงบนม้านั่งแล้วมองหน้าพี่กัน
“ถ้าเบื่อก็ไปเดินเล่นก่อนนะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
“ไม่บอกก็เดินอยู่แล้ว หิว”
“งั้นก็เชิญเลยครับ” ผายมือออกไปยังซุ้มของกินด้านนอก คนตัวสูงหัวเราะชอบใจ
“แต่ก่อนอื่น ขอปามึงซักรอบก่อน”
“ห้ะ!”
เขาไม่ได้โกหกเลย รอบสองที่ผมขึ้นไปนั่ง พี่กันก็เป็นฝ่ายปาจริงๆ ลูกบอลห้าลูกอยู่ในมือเขา แค่มายืนเฉยๆก็กลายเป็นจุดเด่น เด่นกว่าหนุ่มน้อยตกน้ำแล้วเนี่ย
เหลือเชื่อเลยจริงๆ ปากบอกไม่อนุมัติให้เป็น แต่ตัวเองมาปาเนี่ย
ไอ้คนใจบาป!
นัยน์ตาสวยๆของเขาดูตั้งใจมาก ลูกบอลหนึ่งลูกถูกปาออกมาเต็มแรงส่งผลให้ผมลงไปนอนง่อยอยู่ในถังน้ำ ตามด้วยลูกที่สอง สาม สี่และห้า
ไม่ต้องตั้งใจขนาดนั้นก็ได้ จริงจังยิ่งกว่าเตะบอลอ่ะพูดเลย!
พอทำร้ายผมเสร็จสมใจก็ยิ้มหวานแล้วเดินหายออกไป เหลือทิ้งไว้เพียงกลุ่มสาวๆที่เอาแต่ถามว่าเขาคือใครเพราะไม่กล้าเข้าไปพูดคุยด้วย
พี่กันนี่ … เนื้อหอมจริงๆนะ
รอบที่สองผ่านไปแบบสมบึกสมบันมากๆ จนฟ้ามืดซุ้มหนุ่มน้อยตกน้ำก็ยังคึกคัก กะเอาให้กล้ามขึ้นกันเลยทีเดียว ผมนอนแผ่อยู่บนม้านั่งยาวพลางใช้ผ้าขนหนูปิดใบหน้า เสียงแว่วๆจากรุ่นพี่ต่างคณะดังขึ้นมา
“น้องกอด วันนี้พอแค่นี้น๊า ไปเปลี่ยนชุดได้เลยจ้า”
โอว สวรรค์มาโปรด
ขอบคุณครับ
ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง พอดึงผ้าขนหนูออกก็สะดุ้งเมื่อคนที่หายไปหาของกินนานจนฟ้ามืดมาโผล่อยู่ตรงหน้า พี่กันถือถุงของกินเต็มไม้เต็มมือไปหมด
"เสร็จแล้วใช่ป่ะ”
พยักหน้าตอบคำถามเขา
“แบมือมา”
แล้วก็แบมือตามคำสั่งของเขา
“สองข้าง”
สองข้างก็สองข้าง
ผมแบมือออกสองข้าง พี่กันวางยาเม็ดสีขาวสองเม็ดลงบนมือซ้ายของผม กับขวดน้ำไม่เย็นหนึ่งขวดลงมือบนขวาของผม
“พารา กินซะ”
กินยาเสร็จก็ชะเง้อมองถุงของกินในมือเขา
“ซื้อซะเยอะ เอาไปแจกเหรอ”
“เอามาเลี้ยงหมูนิ่มของกู”
“เหรอ”
“เออ ไปเปลี่ยนชุดไป เร็วๆวงโปรดกูจะมาแล้ว”
เขารีบผลักผมให้ไปเปลี่ยนชุดและเช็ดตัวให้แห้ง พอเปลี่ยนชุดเสร็จคนตัวสูงก็ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
เราสองคนเดินตรงไปที่เวทีใหญ่ ซึ่ง ณ เวลานี้ผู้คนจับจองกันแน่นเอี๊ยดทุกพื้นที่ แต่พี่กันเลือกหาที่นั่งไกลๆที่สามารถเห็นเวทีได้ชัดๆโดยที่ไม่มีใครบัง พอจับจองที่นั่งได้ไม่นานวงโปรดของเขาก็ขึ้นมาบนเวที
“ทำไมไม่เข้าไปใกล้ๆล่ะ” ผมถาม เรานั่งอยู่ห่างจากเวทีพอสมควรเลยครับ เห็นตัวนักร้องนำตัวเท่ามดเองอ่ะ
“กูเห็นบ่อยละ กอดคอก็ทำมาแล้ว”
“โห”
“โหเลย”
“แฟนคลับตัวยงเลย”
“ก็ใช่ไง”
เพลงแรกที่วง Tattoo Colour ร้องคือเพลงใหม่ที่เพิ่งปล่อยออกมา ผมที่เป็นคนไม่ค่อยฟังเพลงไทยเท่าไรเลยไม่ได้รู้สึกอินกับเพลงมากนัก ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ ดังนั้นผมจะอินกับตัวหนังสือมากกว่าเสียงเพลง
นั่งกินอะไรไปเรื่อยเปื่อย มีเสียงเพลงและเสียงกรี๊ดประสานคลออยู่ข้างๆหู เลยถือโอกาสเงยหน้าไปมองใครอีกคนที่บอกว่า ‘เห็นบ่อยแล้ว เลยไม่เข้าไปใกล้' ชะเง้อคอจะหลุดไปกองอยู่ข้างเวทีอยู่ละแล้วมาบอกว่าไม่อยากเข้าไปดูใกล้ๆ
อิโถ่
“พี่กัน”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ โยกหัวตอบรับกับเพลงแบบอินมากๆ
“พี่กัน”
ยังเงียบอยู่
“พี่กัน!!!”
จนผมต้องตะคอกนั่นแหละถึงจะรู้ตัว คนตัวสูงหันมาทำหน้างงๆใส่
“หือ ว่าไง”
“เข้าไปดูใกล้ๆมั้ย”
“ไม่เป็นไร”
“เข้าไปเหอะ”
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเป็นฝ่ายดึงข้อมือเขาลากไปอยู่กลางหมู่คนจำนวนมาก เพราะเป็นงานเปิด ไม่เสียค่าใช้จ่าย ดังนั้นคนก็เลยมากเป็นพิเศษ
พี่กันดูมีความสุขที่ผมชวนเขาออกมายืนท่ามกลางผู้คน เขาได้โยกไปมาและได้มีความสุขกับเสียงเพลงอย่างเต็มที่ ซึ่งเห็นเขามีความสุข แค่นั้นผมก็มีความสุขแล้ว
“สุดท้ายนี้ เพลงในอัลบั้มแรกของพวกเรา ใครLikeกันขอเสียงหน่อย!!!”
“กรี๊ดดดดด”
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มรอบๆตัว พร้อมกับเสียงเพลงเบาสบายที่ดังขึ้น ฝ่ามืออุ่นๆของคนข้างตัวจับมือของผมเอาไว้ ผมมองพี่กันนิ่งๆ
เป็นครั้งแรกเลยที่เขากุมมือผม ทำให้รู้เลยว่าฝ่ามือเขาอบอุ่นแบบที่คิดจริงๆ เขากุมมันหลวมๆไม่แน่นเพราะไม่ต้องการให้ผมอึดอัด รอยยิ้มจางๆปรากฎอยู่บนใบหน้าเขา เพราะแบบนั้นผมก็เลยคลี่ยิ้มออกมาเช่นกัน
พอจบงาน ทุกคนก็เริ่มแยกย้ายกลับบ้าน แต่คราวนี้ผมเป็นฝ่ายที่จะต้องไปส่งใครอีกคนที่สถานีรถไฟฟ้า เพราะว่าหอผมอยู่ใกล้แค่นี้เอง
บนสถานีรถไฟฟ้าที่เต็มไปด้วยผู้คน ผมและพี่กันหาที่เงียบๆยืนอยู่ริมรั้ว ตอนนี้เราสองคนมีชานมธัญพืชกันคนละแก้ว อากาศเย็นๆกินชานมหอมๆ ยืนอยู่ข้างๆคนที่เราชอบ
มีความสุขเป็นบ้าเลย
“ชอบมั้ยวงนี้”
“ก็ดีนะ”
“แต่กูโคตรชอบเลย”
ผมรู้น่า พี่ทำหน้ามีความสุขจนล้นอกแบบนี้บ่อยๆซะที่ไหนล่ะ
“ขอบคุณนะ ที่ลากกูออกไป”
ตบไหล่เขาเบาๆ คนเราอ่ะนะดูง่ายจะตายไปว่าสิ่งไหนทำแล้วมีความสุขหรือไม่มีความสุข สำหรับผมแล้วถ้ามีคอนเสิร์ตของวงที่ชอบล่ะก็ ไม่มีวันจะยืนเฉยหรอก ผมคงแทรกคนหมู่มากเข้าไปติดขอบเวทีแล้ว
“แล้วมีวงอะไรที่ชอบมั้ย”
“ผมชอบวันโอคุอ่ะ”
“วันโอคุคืออะไร”
“วันโอเคร็อค วงร็อคของญี่ปุ่น”
“หือ จริงดิ”
“อือ” เขาจะบอกว่าหน้าตาอย่างผมไม่น่าจะฟังเพลงร็อคอย่างนั้นล่ะสิ
ผมเป็นประเภทอินกับเพลงที่แปลไม่ออก พูดง่ายๆก็คืออินกับทำนองมัน เมื่อตกหลุมรักเพลงไหนแล้ว ก็จะค่อยไปหาคำแปล เมื่อเจอคำแปลที่ถูกใจแล้ว ก็จะยิ่งหลงรักมันเข้าไปอีก
ก็เหมือนกับความรู้สึกที่มีต่อเขา
พี่กันเหมือนหนังสือหนึ่งเล่มที่ผมค่อยๆอ่านไปทีละหน้า เก็บรายละเอียดของเขาไปเรื่อยๆแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักเขาเลยก็ตาม เขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับผม ก่อนเจอกันไม่เคยรู้เลยว่ามีคนแบบเขาอยู่บนโลกนี้
และเมื่อเจอแล้ว ก็อยากจะเรียนรู้เรื่องราวของเขาไปเรื่อยๆให้นานกว่านี้
“เดือนหน้าจะมีคอนเสิร์ตอ่ะ ไปด้วยกันป่ะ เผื่อจะชอบ” ส่งยิ้มหวานให้เขา
“เอาดิ ลองอะไรใหม่ๆบ้าง”
“พี่จะต้องชอบแน่ๆเชื่อดิ”
“เหรอคุณแฟนคลับ”
“ใช่”
“เป็นทำไมแฟนคลับ”
“หือ”
“เป็นแฟนกันดีกว่า” หา
ผมมองผู้ชายตัวสูงด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อเท่าไร พี่กันหยิบเงินในกระเป๋ากางเกงออกมา แบงค์ยี่สิบสองใบ เขาดึงมือผมไปแล้ววางเงินลงบนมือผม พอเห็นเงินจำนวนสี่สิบบาทบนมือแล้ว ใบหน้าก็ร้อนขึ้นมา น้ำตาพาลจะไหลออกมาให้ได้ สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นแค่การคืนเงินธรรมดา แต่สำหรับผมแล้ว มันไม่ใช่แค่การคืนเงิน
เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำมาทั้งหมด มันเห็นผลแล้วตอนนี้
ความพยายามของผม จากนี้มันไม่ใช่แค่อะไรเผินๆอีกแล้ว
“กูคืนครบแล้ว”
“…”
“ครบแล้วก็คบ”// ไม่ต้องเป็นแล้วแฟนคลับ เป็นแฟนกันดีกว่าค่าาาาาาาาาาา
จ้าาาาเหม็นความรักเด้ออออ ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ รักมากๆ
Facebook : Jiwinil Twitter : jiwinil_
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
