Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ* * * ต่อค่ะ 100% * * *
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ
เห็นแล้วช้ำใจ แต่แอดก็ไม่อยากจะช้ำใจคนเดียวเลยแคปมาให้ลูกเพจช้ำใจเป็นเพื่อนกัน แต่ก็นะ... เพจเราน่ะมันเพจคิ้วท์บอย ก็ต้องลงรูปคิ้วท์บอยเป็นธรรมดา แล้วก็มาเป็นคู่ด้วย แต่ไม่ใช่คู่จิ้นนะ คู่จริงเลยจ้า~ นี่ก็ไม่เข้าใจ... คือจะอวด จะประกาศให้รู้เหรอว่าไปเดทด้วยกันน่ะ...
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วยพร้อมกับแนบภาพที่แคปมาจากเฟซบุ๊กของกันต์และเดียร์ที่ลงเอาไว้เมื่อวันก่อนที่ไปเที่ยวด้วยกันมา ภาพของเดียร์คือภาพของกันต์ตอนอยู่ร้านอาหาร ที่เจ้าตัวกำลังก้มหน้าดูรูปในกล้องอยู่ เดียร์เอาภาพที่ถ่ายไว้มาปรับให้สีดูหม่นลงแล้วก็โพสพร้อมแคปชั่นที่ว่า
คนขี้เก๊ก จะกินข้าวก็ยังเก๊กส่วนภาพที่กันต์ลงเป็นภาพตอนอยู่ร้านคาเฟ่ ตอนที่เดียร์กำลังนั่งตักเค้กกินไปเล่นโทรศัพท์ไปหน้าตายิ้มแย้มอารมณ์ดี
กินเก่ง ยิ้มเก่ง ระวังจะอ้วนเก่งอีกอย่างนะแค่นั้นคนก็ทั้งแคป ทั้งแชร์โพส ทั้งคอมเมนต์เต็มไปหมด มีเพื่อนๆ ในกลุ่มมาแซวด้วยแต่พวกเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเรียกว่าขี้เกียจมากกว่า แค่เลื่อนอ่านคอมเมนต์เท่านั้นก่อนจะปล่อยผ่าน
แต่คนที่ไม่ยอมปล่อยผ่านเห็นจะเป็นเพื่อนในกลุ่มกันเสียมากกว่า อย่างตอนนี้ที่เดียร์กำลังโดนอยู่ เพื่อนทั้งสองคนนั่งมองหน้าเขาเหมือนจะกดดันกลายๆ แต่จริงๆ แล้วก็มีเพียงแค่ทัชคนเดียวที่นั่งกดดันเขา ส่วนหินผาก็มองยิ้มๆ ตามสไตล์ของเจ้าตัว
“อะไรของมึงเนี่ย จะมานั่งมองกูอะไรนักหนา หลงเสน่ห์กูขึ้นมาหรือยังไงกัน” เดียร์อดไม่ไหวเลยต้องถามออกไป
“สารภาพผิดกับกูมาเสียดีๆ ไม่อย่างนั้นกูไปฟ้องแด๊ดของมึงแน่นอน” ทัชทำท่าทีเหนือกว่า ยกมือกอดอกแล้วจ้องหน้าเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของตัวเอง
“สารภาพผิดอะไรของมึง กูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยทำไมจะต้องสารภาพด้วย” ปากว่าไม่พอยังคว้าซองขนมที่กินหมดแล้วมาขยำแล้วปาใส่เพื่อน
ทัชหลบได้ทัน หยิบซองขนมที่เพื่อนปามาปากลับไป “มึงหายไปไหนมาสองคืน กูไปหาที่ห้องไม่เจอ”
คราวนี้เดียร์ทำหน้าตาเหลอหลาไม่คิดว่าเพื่อนตัวดีจะถามเรื่องนี้ เขาคิดว่ามันจะถามเรื่องรูปที่โพสลงเสียอีก “นั่น! มึงมีพิรุจมากๆ หายไปไหนมา ห้องไอ้ฮาร์ทก็ไม่มีคนอยู่กูไปกดกริ่งมาแล้ว ดึกๆ ดื่นๆ มึงไปไหน”
“กู... กูก็ออกไปเที่ยวบ้างไรบ้างไหมล่ะ”
“อย่ามาตลก อย่างมึงเนี่ยนะจะออกไปเที่ยว ไม่มีทาง มึงแดกเหล้าแต่มึงไม่ใช่สายเที่ยวอย่าพูดอะไรที่มันไม่มีทางเป็นจริงหน่อยเลย” ทัชพูดพลางส่ายหน้าไม่เชื่อกับคำพูดของเพื่อน
“กูจะเปลี่ยนแนวบ้างไม่ได้ไง”
“อย่าลืมหลอกกูให้ยาก สารภาพมาซะดีๆ ไปอยู่กับพี่กันต์มาใช่ไหม” ทัชเอานิ้วจิ้มหน้าผากเพื่อนเล่น “ใช่ไหม ใช่ไหม”
เดียร์ทำสีหน้ารำคาญยกมือปัดมือเพื่อนออก ก่อนจะตอบคำถาม “เออๆ อยู่กับพี่กันต์นั่นแหละ”
ทัชทำตาโตทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “น... นี่มึงนอนกับพี่เขาแล้วเหรอ”
หินผาได้ยินก็แทบจะสำลักน้ำที่กำลังดูดอยู่ ส่วนเดียร์ก็หน้าแดงยกมือขึ้นฟาดไหล่เพื่อนไปที “ไอ้บ้า! พูดจาบ้าๆ นะมึงน่ะ”
“อ้าว... ก็มึงไปนอนห้องพี่เขาไม่ใช่หรือไง แน่ะ... คิดลึกนะมึงเนี่ย กูหมายถึงนอนเฉยๆ หรอก กิ๊วๆ คิดอะไรอยู่” ทัชทำหน้าตาล้อเลียน กระดิกนิ้วชี้ไปมาด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้
“สัส! ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละเลิกพูดมากแล้วก็ไปได้แล้ว ใกล้ได้เวลาที่อาจารย์เขานัดแล้วไม่ใช่หรือไง” เดียร์ปฎิเสธทั้งๆ ที่ยังหน้าแดงอยู่
ทัชหัวเราะชอบใจกับท่าทางของเพื่อนแต่ก็ยอมลุกจากโต๊ะตามเดียร์ไป วันนี้ล้อแค่นี้พอเอาไว้ค่อยล้อ แซวต่อวันหลัง ทั้งสามคนเดินไปที่ห้องสโลปที่ตึกคณะ วันนี้อาจารย์นัดนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของสาขาสถาปัตยกรรมศาสตร์มาประชุมพร้อมกัน นี่ก็ใกล้ได้เวลาที่อาจารย์นัดแล้ว
“มึงว่าอาจารย์จะประชุมเรื่องอะไรวะ ถึงได้นัดปีหนึ่งมาแบบนี้” เดียร์ถามเพื่อนทั้งสองคน
“น่าจะโปรเจคเทอมสองนะ” หินผาเป็นคนตอบคำถามของเดียร์ “ที่รุ่นพี่ปีสองเคยพูดไงว่าเทอมสองจะมีโปรเจคที่ทำกับพี่ปีสี่น่ะ”
คราวนี้ทั้งเดียร์แล้วก็ทัชก็ร้องอ๋อออกมาอย่างนึกขึ้นได้ “จริงด้วย แต่ว่าเราจะไปทำงานอะไรกับพี่เขาได้วะเนี่ย”
“เดี๋ยวอาจารย์เขาก็คงบอกเองแหละ” หินผาว่า ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปหาที่นั่งในห้องสโลป
เพื่อนๆ ในชั้นปีทยอยมาจนเกือบครบแล้วนั่งคุยนั่งรอกันอยู่ไม่นานอาจารย์ก็ทยอยเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรุ่นพี่ที่คุ้นหน้าว่าอยู่ปีสี่เดินตามเข้ามาด้วย พวกรุ่นพี่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ด้านหน้ากับอาจารย์ เหล่าปีหนึ่งก็เริ่มเงียบเสียงลงเมื่อเห็นอาจารย์ท่านหนึ่งเดินไปยืนอยู่ด้านหน้าห้อง
“เอาล่ะทุกคน... ที่อาจารย์เรียกปีหนึ่งมาวันนี้ก็เพื่อจะคุยเรื่องโปรเจคในเทอมสองนะ” อาจารย์ปกรณ์ ผู้เป็นหัวหน้าอาจารย์ในวิชาออกแบบพื้นฐานของปีหนึ่งพูดเรียกความสนใจจากทุกคน “ในเทอมสองของวิชาออกแบบของปีหนึ่ง จะทำงานร่วมกับวิชาวางผังของปีสี่ ซึ่งเดี๋ยวอาจารย์จะให้พี่ปีสีออกมาแนะนำตัวเพื่อให้น้องๆ เลือกลุ่มรุ่นพี่ที่จะอยู่ด้วยนะ”
“ในเทอมสองโปรเจคของเราคือ โปรเจค 4 + 1 สำนึกรักบ้านเกิด สี่ก็คือพี่ปีสี่ ส่วนหนึ่งก็คือปีหนึ่งนั่นแหละนะ ตรงๆ ตัว พี่ปีสี่จะเป็นพี่เลี้ยงคอยแนะนำเรื่องการออกแบบให้กับน้องๆ พวกพี่ๆ เขาก็จะได้โปรเจคจากวิชาวางผัง ส่วนปีหนึ่งก็จะออกแบบบ้านตามโจทย์ที่พี่ๆ กำหนดให้นะ” อาจารย์ปกรณ์ยังคงอธิบายรายละเอียดของโปรเจคต่อไปเรื่อยๆ จนจบ แล้วจึงปล่อยให้นักศึกษาทั้งปีหนึ่งแล้วก็ปีสี่ซักถามในข้อสงสัย
หลังจากนั้นก็เป็นรุ่นพี่ปีสี่แต่ละกลุ่มทยอยออกมาแนะนำตัวให้น้องปีหนึ่งรู้จักอีกรอบเพื่อให้น้องๆ เลือกว่าจะอยู่กลุ่มของใคร รุ่นพี่มีการทำเพจเฟซบุ๊คที่ใส่ผลงานที่ทำตั้งแต่ปีหนึ่งจนผลงานล่าสุดของสมาชิกในกลุ่มเอาไว้ให้รุ่นน้องเข้าไปดูเพื่อประกอบการตัดสินใจเลือกรุ่นพี่
“น่าเสียดายเนอะ” อยู่ๆ ทัชก็พูดขึ้นมาให้หินผากับเดียร์หันไปมองอย่างงงๆ
“อะไรน่าเสียดาย” หินผาถาม
ทัชหันมองหินผาก่อนจะไล่สายตาไปที่เดียร์แล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เดียร์ต้องหรี่ตามองเพราะรู้สึกไม่ไว้ใจในคำพูดต่อจากนี้ของทัช “ก็น่าเสียดาย... ที่พี่กันต์ยังอยู่ปีสามอยู่ เพื่อนเราเลยตัดสินใจยากเลยว่าจะอยู่กลุ่มไหนดี ถ้าพี่กันต์อยู่ปีสี่ก็คงตัดสินใจง่ายขึ้น เนอะ”
“ไม่ต้องมานงมาเนอะกับกูเลย เกี่ยวอะไรกันล่ะ ตั้งใจฟังพี่เขาพรีเซนต์ไปเลยมึงอ่ะ” เดียร์ว่าเข้าให้ นี่ถ้ามีของอยู่ใกล้มือก็คงปาใส่หน้าเพื่อนไปแล้วแต่พอดีไม่มีเลยได้แค่ทำหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ดูเหมือนทัชจะไม่ได้กลัวว่าเดียร์จะโกรธหรือไม่พอใจเลยสักนิด เพราะเจ้าตัวยิ้มกว้างเหมือนจะล้อเลียน
“พอๆ เลิกเถียงกันน่า” สุดท้ายก็เป็นหินผาที่ต้องห้ามเพื่อนทั้งสองคน
เดียร์กับทัชแยกเขี้ยวใส่กันอีกรอบก่อนจะหันกลับไปตั้งใจฟังรุ่นพี่พรีเซนต์กลุ่มกันต่อ เกือบชั่วโมงต่อมาก็เสร็จเรียบร้อย อาจารย์ปกรณ์ขึ้นมาพูดปิดท้ายอีกรอบก่อนจะปล่อยทุกคน
“คงได้ฟังรุ่นพี่พูดกันไปแล้วนะ เพจของพี่ๆ เขาก็มียังไงก็เข้าไปดูกันซะแล้วก็รีบๆ ตัดสินใจเลือกนะ ใครเลือกก่อนก็มีโอกาสก่อน เลือกกลุ่มรุ่นพี่ได้แล้วก็รีบไปคุยกับพี่เขา จับกลุ่มเสร็จพี่ปีสีก็ส่งรายชื่อกลุ่มตัวเองแล้วก็รายชื่อรุ่นน้องที่ดูแลให้กับอาจารย์กันด้วยนะ จับกลุ่มให้ได้ก่อนสอบปลายภาคล่ะ แล้วก่อนปิดเทอมอาจารย์จัดนัดประชุมอีกที พี่ๆ ก็ติดต่อน้องเอาไว้ เพราะปิดเทอมต้องลงพื้นที่กันนะอย่าลืม เรื่องการให้คะแนนเดี๋ยวตอนประชุมรอบหน้าอาจารย์จะแจ้งอีกรอบ วันนี้แยกย้ายได้ อย่าลืมหากลุ่มกันล่ะ” อาจารย์ปกรณ์ย้ำอีกรอบ
ทั้งสามคนรอให้คนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องไปก่อนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปยืนอออยู่หน้าลิฟต์ เมื่อเห็นคนเริ่มบางตาเดียร์ ทัชแล้วก็หินผาจึงเดินออกจากห้องบ้าง ระหว่างที่ยืนรอลิฟต์ก็ยืนคุยกันเรื่องกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่ ในกลุ่มของเดียร์ตกลงกันว่าแต่ละคนจะไปเลือกกลุ่นรุ่นพี่ที่อยากอยู่ด้วยมาคนละกลุ่มแล้วค่อยมาดูกันว่ามีกลุ่นไหนบ้าง ถ้าหากมีคนเลือกรุ่นพี่กลุ่มเดียวกันเป็นจำนวนเยอะที่สุดในกลุ่มพวกเขา พวกเขาก็จะเลือกรุ่นพี่กลุ่มนั้น
“อ้าว... เดียร์ ทัช หินผา”
ทั้งสามคนที่กำลังจะเดินออกจากอาคารชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก พวกเขาหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นรุ่นพี่ปีสามที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีนั่งอยู่ พวกเขาเลยเดินเข้าไปหาก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีพี่ๆ ทุกคนรอบโต๊ะ อยู่เกือบครบกลุ่ม ขาดไปสองคนคือดิวกับกันต์ที่ไม่ได้นั่งอยู่ด้วย แต่มีพี่ป๋อมแป๋มที่อดีตเคยเป็นพี่วินัยมาก่อนร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“สวัสดีครับ”
“จ้า” ใบบัวยิ้มรับ “นี่เพิ่งเลิกประชุมเหรอ ได้ข่าวว่าอาจารย์เรียกปีหนึ่งกับพี่ปีสี่คุยโปรเจคเหรอ”
หินผาพยักหน้ารับ “ใช่ครับ เพิ่งเลิกประชุม”
“เหรอ แล้วได้กลุ่มพี่ปีสี่หรือยัง เล็งเอาไว้หรือยังอยากอยู่กลุ่มไหน ต้องรีบนะช้าแล้วอดได้รุ่นพี่กลุ่มที่อยากได้ไม่รู้ด้วยนะ” ใยไหมพูด
“ครับ แล้วตอนพวกพี่ทำโปรเจคนี้เป็นยังไงบ้างเหรอครับ ยากไหม” ทั้งสามคนนั่งร่วมโต๊ะกับรุ่นพี่เมื่อพวกพี่ๆ ขยับให้นั่ง ก่อนที่ทัชจะถามด้วยความสนใจ
“ก็ไม่ยากเนอะ” ใบบัวหันไปถามคนอื่นๆ “ตอนนั้นรุ่นพี่เขาให้พวกพี่ออกแบบบ้านคนละหลังน่ะ โจทย์เดี๋ยวพี่ปีสี่เขาจะกำหนดให้เอง ไม่ยากหรอก”
“อ๋อ... ครับ แล้วนี่พี่ดิวกับพี่กันต์ไปไหนล่ะครับ” ทัชถามถึงรุ่นพี่อีกสองคนที่ไม่อยู่ ตอนเอ่ยชื่อกันต์ก็แอบเหล่เพื่อนตัวเล็กไปด้วย
พอได้ยินชื่อกันต์จากปากรุ่นน้อง รุ่นพี่แต่ละคนก็หันมามองหน้าเดียร์ก่อนจะยิ้มกริ่มให้คนถูกมองทำตัวไม่ถูก ในรอยยิ้มของแต่ละคนรับรู้ได้ถึงการแซวเลยทีเดียว
“ถามหาสามีของพี่ทำไมคะน้องทัช พี่หวงนะ” ป๋อมแป๋มทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “อุ๊ย... นี่ฉันต้องหวงใครดีนะ สามีกันต์ หรือ น้องทัชดีล่ะเนี่ย”
“ไอ้กันต์คงยอมให้มึงหวงหรอก” ไข่เจียวหันไปว่าเพื่อนทันที
“ทำไมจะหวงไม่ได้ยะ”
“เดี๋ยวนี้เขามีคนให้หวงแล้วไม่รู้หรือไง” ป่าไม้พูดบ้าง มีการหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่เดียร์ด้วย
ป๋อมแป๋มหันมามองหน้าเดียร์ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง “อ๋อ... ลืมไป เขามีตัวจริงแล้ว น่าหมั่นไส้ที่สุด อะไรคือการที่กันต์อวยน้องเบอร์ใหญ่ขนาดนั้น แต่ก็นะ... เขาก็อวยแฟนเขานี่เนอะ”
ทัชกับหินผาหันขวับมามองหน้าเพื่อนตัวเองทันทีตอนที่ได้ยินป๋อมแป๋มเน้นคำว่าแฟน ทั้งสองคนส่งสายตาคาดคั้นแต่คนโดนกดดันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เห็นไม่พูดไม่ตอบอะไร แต่ที่จริงแล้วทัชกับหินผาไม่จำเป็นต้องรอคำตอบจากเดียร์ก็ได้ เพราะพวกพี่ๆ ก็เล่าให้ฟังหมดแล้ว โดยเฉพาะไข่เจียวกับป่าไม้ที่สลับกันเล่าเรื่องที่เพื่อนตัวเล็กของเขาตกลงเป็นแฟนกับอดีตพี่วินัยแล้วเสียละเอียดเหมือนกับอยู่ในเหตุการณ์ แถมบางเรื่องที่เล่าเจ้าตัวอย่างเดียร์ยังทำหน้างงเลยว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นตอนไหน
“เก่งขนาดนี้ไปแต่งนิยายขายไหม แต่งเรื่องเก่งเหลือเกิน” เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังเรียกให้เดียร์แล้วก็คนอื่นๆ หันไปมอง
เจ้าของเรื่องอีกคนเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับดิวที่เดินยิ้มขำตามมา กันต์มาหยุดยืนอยู่หลังน้องตัวเล็กยกมือขึ้นยีผมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเบาๆ ก่อนจะวางมือเอาไว้ที่ไหล่ของเดียร์
“เรื่องจริงกูมีอยู่แค่หนึ่ง มึงเล่นแต่งเสริมเติมแต่งไปเป็นสิบ” กันต์ว่า
ไข่เจียวหันมามองเพื่อนตาขวาง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มพราวมองเพื่อนกันต์สลับกับแฟนเพื่อน “ถึงกูจะแต่งเรื่องเป็นสิบ แต่เรื่องที่มึงกับน้องคบกันอยู่ก็เรื่องจริงแหละหว้า”
กันต์หัวเราะขำในลำคอ ส่วนคนที่โดนพาดพิงก็นั่งหน้าแดงท่ามกลางสายตาล้อเลียนจากเพื่อนแล้วก็รุ่นพี่ สุดท้ายก็แก้เขินด้วยการศอกใส่ท้องคนพี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ให้กันต์ยิ่งขำกว่าเดิม แต่พอเห็นสายตาวาวๆ ของแฟนก็ต้องยกมือยอมแพ้
“พอๆ เลิกพูดเลิกแซว น้องเขินหมดแล้ว” พูดไปก็เอานิ้วจิ้มแก้มแดงๆ ของแฟนไปด้วย ไม่รู้ว่าช่วยหรือยิ่งทำให้น้องเขินมากกว่าเดิมกันแน่
“โอเค เลิกแซวเนอะ” ใยไหมพยักหน้ารับกับคำพูดของเพื่อนแม้จะไม่พูดแซวอะไรแล้วแต่สายตาที่มองมาเดียร์ก็ยังรู้สึกว่ากำลังโดนแซวอยู่ดี
“นี่กำลังจะกลับกันเหรอ” กันต์ก้มถามน้องตัวเล็กกับเพื่อนทั้งสองคนของน้อง
“ครับ เพิ่งเลิกประชุมกำลังจะกลับพอดีเจอพวกพี่ๆ ก่อนก็เลยแวะมานั่งคุยนี่แหละครับ” หินผาตอบคำถามของอดีตพี่วินัย
“อย่างนั้นกลับกัน” กันต์เอื้อมมือไปจับมือของน้องตัวเล็กแล้วกระตุกเบาๆ เป็นเชิงบอก
“อ้าวๆ พี่จะขโมยเพื่อนผมเหรอครับ มันมากับผมนะ” ทัชแกล้งร้องโวยวาย
“ขออนุญาตขโมยนะ จะพาแฟนไปเดทน่ะ” กันต์พูดยิ้มๆ ก่อนจะดึงเดียร์ให้ลุกขึ้นตาม คว้ากระเป๋าของตัวเองมาสะพายรวมถึงหยิบของน้องมาถือเอาไว้ด้วย “แล้วเจอกัน”
พูดแค่นั้นก็จัดการจูงแฟนคนน่ารักออกมาทันทีโดยไม่สนใจเสียงร้องตะโกนแซวของเพื่อนๆ เลยสักนิด ส่วนคนโดนลากก็ได้แต่เดินตามทั้งๆ ที่หน้าแดงก่ำ พอตั้งสติได้เต็มที่ก็ยกมือตีแขนของพี่ตัวโตไปหนึ่งทีโทษฐานที่ทำให้เขิน
“โอ๊ะ มาตีพี่ทำไมเนี่ย” กันต์หันไปมองคนที่ทำร้ายร่างกายเขา
“น่าโดนแล้ว!” เดียร์ว่า ทำหน้าบึ้ง กันต์เห็นแบบนั้นเลยยกมือบีบแก้มน้องไปทีอย่างมันเขี้ยว “นี่พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าพาไปเดท เย็นนี้อยากกินอะไร”
“อยากกินแพนเค้กคุณหมีน้อย” นึกถึงของโปรดที่ไม่ได้กินมานานแล้ว
“อยากกินก็พาไปนะ แต่ก็จะเจอกับพ่อพี่ด้วยนะ พร้อมแล้วใช่ไหม” กันต์หันมาถาม ระหว่างขับรถออกจากที่จอดรถของคณะ
พอได้ยินกันต์พูดแบบนั้นเดียร์ก็ชะงักตาโตทันที ลืมไปเลยว่าร้านแพนเค้กคุณหมีน้อยคือร้านของพ่ออีกฝ่าย ถ้าก่อนหน้านี้ไปก็คงไม่อะไรเพราะสถานะของเขาคือรุ่นน้องที่คณะของลูกชายเจ้าของร้าน แต่ตอนนี้สถานะเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนแฟนของลูกชายของเจ้าของร้าน
“พี่น่ะพร้อมเสมอนะ พร้อมตั้งนานแล้วด้วย แต่พี่ไม่อยากจะเร่งอะไร ถ้าเดียร์พร้อมที่จะเจอพี่ก็จะพาไปที่ร้านไปกินฝีมือพ่อคิน แต่ถ้ายังไม่พร้อมพี่จะพากลับคอนโด แล้วเดี๋ยวจะทำให้กิน”
“พี่พร้อมแล้วเหรอ...”
“แน่สิ เรื่องที่พี่จีบเราที่บ้านพี่ก็รู้กันหมด ไม่มีอะไรที่จะไม่พร้อมเสียหน่อย” กันต์จับมือของน้องเอาไว้แล้วบีบเบาๆ “อย่างที่บอก พี่ไม่เร่งหรอกนะ”
“ถ้าอย่างนั้น... ไปหาข้าวกินก่อนได้ไหมอ่ะ แล้วถ้าผมยังไม่อิ่ม... ค่อยไปกินแพนเค้กคุณหมีกัน”
กันต์ยิ้มตอนได้ยินคำตอบนั้นก่อนจะพยักหน้ารับ “ได้อยู่แล้ว” เลื่อนมือไปยีผมน้องเล่นเบาๆ อย่างที่ชอบทำ เขาไม่คิดที่จะเร่งรัดอะไรเดียร์อยู่แล้ว เขาอยากให้น้องพร้อมที่จะไปเจอครอบครัวของเขาจริงๆ ไม่อยากให้น้องไปแล้วก็เกร็งจนทำอะไรไม่ถูก
“ถ้าอย่างนั้นอยากกินอะไร”
“ไปกินซาชิมิกัน ผมอยากกิน ร้านนั้นก็ได้พี่รู้จักไหมที่อยู่ใกล้ๆ พลาซ่าน่ะ”
“อ๋อ ร้าน... ใช่ไหม พี่เคยไปกินอยู่ก็อร่อยนะ อย่างนั้นไปกินร้านนั้นแล้วกัน”
“Let’s go ไปกินซาชิมิกัน ผมอยากกินมาก” ลากเสียงยาวเพื่อให้รู้ว่าอยากกินมากจริงๆ
“ครับๆ กำลังจะพาไปแล้วครับ รอสักครู่นะครับคุณอุ๋ง”
“คุณอุ๋งอะไรของพี่น่ะ” เดียร์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน
“อุ๋งๆ ไง แมวน้ำน่ะ เหมาะกับเราดี น่ารัก” กันต์หันมายักคิ้วใส่ “โอ๊ะๆ ไม่ตีพี่นะ พี่ขับรถอยู่เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุไม่รู้นะ”
“งั้นพี่เป็นไร พี่เป็นหมีเหรอ ตัวโต นอนเก่ง แถมยังชอบหมีอีก”
กันต์หันมามองคนที่ว่าเขาเป็นหมีก่อนจะยิ้ม แล้วก็ต้องยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของเดียร์ตอนที่ได้ยินเขาพูด
“ก็ถ้าเรายอมเป็นอุ๋งๆ ให้พี่ พี่ก็จะเป็นหมีให้เราก็ได้นะ”เดียร์ได้แต่หน้าแดงกับคำหยอด ยกมือปัดมือพี่ตัวโตออกจากหัวของตัวเองแล้วก็นั่งบ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้ ท่าทางของน้องตัวเล็กน่ารักเสียจนอยากจะดึงมากอดแต่ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะว่ากำลังขับรถอยู่ เลยได้แต่ขโมยมือของน้องมาจับเอาไว้แทน
ซึ่งเจ้าของมือก็ไม่ยอมง่ายๆ เจ้าตัวขยับข้อมือบิดไปมาหวังจะให้หลุดจากมือของพี่ตัวโต แต่ก็ไม่กล้าสะบัดหรือดึงแรงๆ กลัวจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้
“นั่งนิ่งๆ ไม่ดื้อนะครับ” กันต์จับมือของเดียร์แน่นขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นประสานมือตัวเองเข้ากับมือน้องแล้วก็ยกขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ เท่านี้คนที่เอาแต่บิดข้อมือจะดึงมือออกก็ได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าขยับมืออีกเลย ใบหน้าน่ารักหันมองนอกรถ แต่กันต์ก็ยังเห็นสีแดงๆ ที่แก้มของน้องอยู่ดี
************************************************
มาแล้วคร้าบบบบ อาทิตย์ที่ผ่านมาเกเรไปหน่อยเลยไม่ได้มาอัปเรื่องนี้เลย ตอนแรกตั้งใจจะอัปเมื่อวานแต่ไปกินข้าววันเกิดพี่ที่ออฟฟิศมาจ้าเลยไม่ได้มาอัป มาอัปวันนี้แทนก็ยังทันเนอะ อิอิ
มีความเปิดตัวเป็นแฟนแบบไม่ต้องพูดเยอะเจ็บคอ... โพสต์เอาง่าย ๆ ชิล ๆ เนอะ อยากจะมีพี่กันต์เป็นของตัวเองบ้าง อยากมีคุณหมีเป็นแฟน แต่พอดีเราไม่ใช่คุณอุ๋งอ่ะเนอะ เลยทำได้แค่ยิ้มให้กับความรักของพวกเขาเนอะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 359846 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก