Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ“คิ้วขมวด” เสียงพูดอย่างขำๆ ดังขึ้นให้คนที่ทำคิ้วขมวดหันไปมอง แล้วแทนที่คิ้วจะคลายออกนั้นกลับขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิมให้คนทักก็หลุดหัวเราะออกมา ยกนิ้ววางที่หว่างคิ้วแล้วคลึงเบาๆ ให้คิ้วนั้นคลายออกจากกัน “คิ้วขมวดอะไรขนาดนี้”
“ผมกำลังสงสัย” เดียร์ตอบ มองคนที่เดินอยู่ข้างๆ
“สงสัยอะไร” กันต์ถามกลับ เขาหยุดเดินดึงให้น้องหยุดเดินด้วยก่อนจะยกกล้องที่คล้องคออยู่ขึ้นถ่ายภาพของสถาปัตยกรรมตรงหน้า
ตอนนี้พวกเขามาถึงเกาะรัตนโกสินทร์แล้วเรียบร้อยหลังจากที่ตกลงกันได้ว่าจะมาเดทกันที่นี่ พอลงจากรถโดยสารสาธารณะได้กันต์ก็พาน้องไปไหว้พระก่อนเป็นอันดับแรก วัดคู่บ้านคู่เมืองของประเทศไทยอย่างวัดพระศรีรัตนศาสดาราม หรือ ที่คนมักจะเรียกขานกันว่า วัดพระแก้ว พวกเขาไหว้สักการะขอพรเพื่อความเป็นสิริมงคล เมื่อไหว้พระเรียบร้อยทั้งคู่ก็เดินถ่ายรูปอยู่บริเวณของวัดพระแก้วจนทั่ว แล้วจึงออกมาเดินด้านนอกเพื่อหาสถานที่ต่อไปที่จะไปกัน
“ผมสงสัยว่า... สรุปผมมีแฟนแล้วใช่ไหม” เดียร์พูดสิ่งที่สงสัยออกมา และคำพูดนั้นก็ทำให้กันต์หลุดขำ
เขาดึงแขนน้องให้มาหลบที่ข้างทางระหว่างทางที่จะเดินไปถ่ายรูปที่กระทรวงกลาโหม “ก็มีแล้วสิ ทำไมจะต้องสงสัยด้วย”
เดียร์เงยหน้ามองก่อนจะขมวดคิ้วอีกรอบ “ก็ผมไม่แน่ใจนี่ ยังงงๆ อยู่เลยว่าตกลงที่คุยกันคือยังไง”
“ไม่เห็นจะต้องไม่แน่ใจเลย” กันต์บอก “พี่ขอเราเป็นแฟน เราก็ขอพี่เป็นแฟน พี่ตอบตกลง เราก็ตอบตกลง สรุปเราสองคนก็เป็นแฟนกันไง ง่ายๆ แค่นี้เอง”
กันต์ขำกับสีหน้างงๆ เหมือนจะตามไม่ทันของน้องตัวเล็ก “สรุปว่า... เราสองคนเป็นแฟนกัน โอเคไหมครับ”
“อ่า... ครับ โอเคครับ” สุดท้ายก็พยักหน้ารับ สรุปแล้ว... วันนี้เดียร์ก็ได้แฟนมาหนึ่งคน แฟนที่เรียนเก่ง ทำอาหารเก่ง ทำขนมเก่ง แถมยังทำอร่อยด้วย ถ้าอย่างนั้น... การมีแฟนวันนี้ก็คงเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็สามารถขอให้ทำขนมให้กินได้ตลอดแล้ว
ก็... เป็นแฟนกันแล้วนี่นากันต์ยกมือขึ้นโยกหัวน้องตัวเล็กเล่นอย่างเอ็นดูก่อนจะพาน้องเดินต่อ “เดี๋ยวไปถ่ายรูปที่กระทรวงกลาโหมกัน”
“กระทรวงกลาโหมนี่เป็นสถาปัตยกรรมแบบไหนเหรอครับ เหมือนผมจะเคยอ่านอยู่เป็นแบบ... นีโอเดียน...” เดียร์ถามอย่างสนใจ
“ไม่ใช่ นีโอเดียน นีโอปัลลาเดียน ชื่อนี้ถ้าพี่จำไม่ผิดก็มาจากชื่อของสถาปนิกผู้ออกแบบนั่นแหละนะ” กันต์พูด
อาคารสีเหลืองเด่นสง่าโดยมีฉากหลังเป็นสีฟ้าของท้องฟ้า ทำให้อาคารหลังนี้ดูสวยงามเพิ่มมากขึ้นนักท่องเที่ยวชาวไทยแล้วก็ชาวต่างชาติต่างยกกล้องขึ้นเก็บภาพอันแสนสวยงามนี้เอาไว้แทบจะทุกคน รูปแบบของอาคารเป็นสถาปัตยกรรมแบบ นีโอปัลลาเดียน ซึ่งสถาปัตยกรรมแบบนี้ได้รับอิทธิพลมาจากตะวันตก ได้รับการพัฒนาในช่วงสถาปัตยกรรมแบบนีโอคลาสสิคกำลังรุ่งเรือง สถาปัตยกรรมแนวนี้เข้าสู่ประเทศไทยในช่วงสมัยรัชการที่สี่โดยสถาปนิกชาวอังกฤษ
ลักษณะเด่นของอาคารสถาปัตยกรรมประเภทนี้คือจะเป็นอาคารที่เรียบง่าย ปราศจากความงามอันไม่แน่นอน อาคารดูสงบนิ่งแต่ไม่แห้งแล้ง การใช้เส้นโค้งใช้อย่างมีจังหวะที่สม่ำเสมอและมีความสมมาตร (ข้อมูลอ้างอิงจาก : สำนักหอสมุด)
ทั้งคู่ยกกล้องขึ้นถ่ายอาคารตรงหน้า กันต์แพลนกล้องไปมาเพื่อหามุมก่อนจะกดถ่าย แล้วเขาจึงถ่ายโคลสอัพ ดีเทลต่างๆ อย่างงานประตูหน้าต่าง หรือลักษณะของเสาโรมัน ถ่ายลักษณะการจัดวางแพทเทิร์นของหน้าต่าง เผื่อจะเอาไว้ใช้ในการออกแบบได้
เดินถ่ายรูปแถวนั้นต่อจนกระทั่งน้องตัวเล็กงอแงร้องหิวข้าว กันต์เลยตั้งใจจะพาหาร้านแถวๆ นั้นนั่งกินก่อน แต่แฟนหมาดๆ ของเขาอยากจะไปนั่งชิลที่ท่ามหาราช เลยต้องพาไปที่ท่ามหาราชตามใจเจ้าตัวดี พอมาถึงท่ามหาราชก็แทบจะตรงเข้าร้านคาเฟ่ทันทีจนกันต์ต้องดึงเอาไว้ก่อน เพราะยังไม่ได้กินข้าวเลย แต่จะไปหาขนมหวานกินแล้ว
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยมากินขนม” กันต์ส่งเสียงดุเด็กดื้อที่ร้องอยากจะเข้าร้านขนม
“อย่างนั้นกินข้าวเสร็จแล้วกินขนมต่อนะ”
“ครับผม ตามนั้นเลยครับ” ยกมือขึ้นกอดคอน้องตัวเล็กแล้วพาเดินไปหาร้านอาหาร กว่าจะออกจากคอนโดกันมา กว่าจะถึงแล้วก็ไปไหว้พระ เดินเล่นถ่ายรูปกันอีก นี่ก็บ่ายจนเกือบเย็นแล้ว เขาก็ชักจะหิวเพราะกินไปแค่แซนด์วิชที่น้องตัวเล็กทำมาให้แค่นั้น
ร้านอาหารไทยประยุกต์ร้านหนึ่งคือร้านที่กันต์เลือกเข้าไปนั่งหลังจากเลือกร้านอยู่เกือบสิบนาที เขาไม่อยากกินอาหารเกาหลี ไม่อยากกินอาหารญี่ปุ่น แล้วก็ไม่ยอมให้น้องเข้าร้านคาเฟ่ ร้านเบเกอร์รี่ด้วย ก็เลยตัดสินใจเลือกร้านนี้แล้วกึ่งพาเดินกึ่งลากเด็กงอแงให้เดินมาด้วยกัน
ภายในร้านตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามสไตล์ไทยประยุกต์ ใช้สีโทนสบายตาอย่างสีเขียวและสีไม้ คนในร้านค่อนข้างเยอะเพราะเกือบจะเย็นแล้วแถมยังเป็นวันหยุดแต่ก็ยังพอมีโต๊ะให้พวกเขาได้เลือกนั่ง โชคดีที่โต๊ะโซฟาริมกระจกว่างเพราะลูกค้าคนก่อนหน้าเพิ่งลุกไป พวกเขาเลยได้นั่งตรงนั้น มองออกไปข้างนอกเห็นบรรยากาศภายในท่ามหาราช
“เลือกของกินก่อนเดียร์” เขาอดที่จะดุคนตรงหน้าไม่ได้ที่เอาแต่มองไปทางร้านคาเฟ่ตาละห้อย สงสารก็สงสารแต่เป็นห่วงถ้าไม่กินข้าวก็จะปวดท้องได้ นี่ก็เลยเวลามื้อกลางวันมานานแล้วด้วย “แฟนครับ อย่าดื้อ กินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวพี่พาไปร้านคาเฟ่ อยากจะเข้ากี่ร้านก็ตามใจเลย ตกลงไหมแต่ต้องกินข้าวก่อน”
พอได้ยินอีกฝ่ายเรียก ‘แฟนครับ’ เด็กดื้อก็ชะงักหน้าแดงทันที แล้วพอได้ยินข้อเสนอนั้นคนมองร้านคาเฟ่ตาละห้อยก็หันมายิ้มกว้างตาเป็นประกายทันที หยิบเมนูอาหารมาเลือกกับข้าวอย่างไม่เกี่ยงงอนอีก
กันต์นึกมันเขี้ยวกับท่าทางนั้นเลยหยิบช้อนที่ยังไม่ได้ใช้งานเคาะลงไปที่หัวของน้องเบาๆ อยากจะจับมาฟัดให้หายมันเขี้ยวกันไปข้างหนึ่ง “อยากกินอะไร เลือกได้หรือยัง”
เดียร์เปิดหน้าเมนูพลิกไปมาก่อนจะพยักหน้ารับ กันต์เลยหันไปเรียกพนักงานมารับออเดอร์ น้องตัวเล็กสั่งข้าวน่องไก่ตุ๋นคาราเมลไข่พะโล้ไปหนึ่งที่ ส่วนเขาสั่งข้าวกับหลนเต้าเจี้ยว จะได้มากินด้วยกันได้ แล้วก็สั่งหมูสะเต๊ะอีกหนึ่งชุด ยำวุ้นเส้นไข่มะตูมอีกหนึ่งอย่าง สั่งเครื่องดื่มกันคนละแก้ว
หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยเดียร์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆ ร้าน ส่วนกันต์หยิบกล้องที่พกมาวันนี้ขึ้นมากดดูรูปแล้วจึงกดส่งเข้าโทรศัพท์ของตัวเอง เดียร์หมุนโทรศัพท์ไปรอบๆ ร้านก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
ท่วงท่าอย่างกับนั่งถ่ายแบบให้เดียร์ทำปากยื่นอย่างหมั่นไส้เพราะมันดูดีจนเกินจริง อีกฝ่ายใส่เสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาว ตรงแขนเสื้อเป็นสีฟ้าลายขาว กางเกงขายาวสีกรม แว่นกันแดดสีชาเหน็บเอาไว้ตรงคอเสื้อ นั่งก้มหน้าดูรูปในกล้องจนผมบางส่วนปรกหน้าปรกตา แต่ท่าทางนั้นกลับดึงดูดสายตาของใครหลายๆ คนในร้านได้เป็นอย่างดี
ไม่รู้ว่าเผลอกดถ่ายรูปคนตรงหน้าไปตอนไหน แต่พอก้มมองโทรศัพท์ในมือก็มีรูปอีกฝ่ายมาหลายรูปแล้ว สุดท้ายก็เลือกรูปที่คิดว่าดีที่สุดก่อนจะโพสต์ลงไป
ไม่นานอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ เดียร์กับกันต์ไม่ลืมที่จะเก็บภาพอาหารบนโต๊ะเอาไว้ ช่วยกันหมุนจานหามุมที่คิดว่าสวยที่สุดก่อนจะกดถ่ายรูปจนเป็นที่น่าพอใจถึงได้วางกล้องลง กันต์เลื่อนจานข้าวไปให้น้องพร้อมกับไก่ตุ๋นไข่พะโล้ที่น้องสั่งไปไว้ใกล้ๆ
อาหารหน้าตาน่าทาน ถูกจัดลงบนจาน ชามลายคราม ทำให้อาหารดูมีความเป็นไทยมากขึ้น พวกเขาเริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้า ทุกอย่างอร่อยไปหมดไม่แน่ใจว่าเพราะกำลังหิวด้วยหรือเปล่าถึงได้รู้สึกว่าอาหารอร่อยขนาดนี้ น้ำผลไม้เย็นๆ ก็หวานชื่นใจช่วยคลายร้อนไปได้มากทีเดียว
กันต์หักผักที่เสิร์ฟมาพร้อมกับหลนเต้าเจี้ยวใส่จานของน้องให้แล้วตักหลนเต้าเจี้ยวให้ อีกฝ่ายยิ้มกว้างขอบคุณก่อนจะตักคำนั้นเข้าปากคำโต ไม่มีการมานั่งรักษามาดให้เหนื่อยสำหรับการเดทอย่างเป็นทางการในครั้งแรกนี้ แต่น้องก็ไม่ได้กินมูมมามจนเลอะเทอะไปหมด เป็นความรู้สึกที่กันต์ยังคิดเหมือนเดิมทุกครั้งที่เห็นน้องกิน เป็นคนที่กินอะไรก็ดูอร่อยแล้วก็มีความสุขตลอด
ไม่นานอาหารบนโต๊ะก็เกลี้ยงจาน คนอิ่มนั่งพิงพนักโซฟาลูบท้องอย่างอารมณ์ดี ได้กินอิ่มแถมยังอร่อยถูกปากอีก
“อร่อย...”
“อือ อร่อยจริง แต่พ่อคินพี่ทำอร่อยกว่านี้อีก เอาไว้พี่จะพาไปชิมฝีมือพ่อคินของพี่” กันต์พูดยิ้มๆ
“พ่อพี่...” เดียร์ทำตาโตด้วยความตื่นเต้น “คุณลุงที่ทำแพนเค้กคุณหมีน้อย!”
“ใช่แล้วล่ะ”
“ผมอยากเจอ”
“เราก็เคยเจอนี่ ตอนที่พี่ลากไปช่วยงานที่ร้านนั่นน่ะ” กันต์นั่งท้าวคางมอง ดวงตาของเดียร์ดูเปร่งประกายเสียเหลือเกิน
“ฮื่อ... ตอนนั้นไม่ค่อยได้คุย แถมยังไม่ได้กินแพนเค้กคุณหมีน้อยฝีมือพ่อพี่ด้วย ผมคิดถึง”
กันต์ยื่นมือไปดีดหน้าผากน้องเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงดุ “บอกคิดถึงผู้ชายคนอื่นทั้งๆ ที่แฟนนั่งอยู่นี่เนี่ยนะ”
เดียร์ได้แต่ทำหน้าตาเหลอหลาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องโดนดีดหน้าผากด้วย “เดี๋ยว... คนนั้นก็พ่อพี่ไหมล่ะ”
“จะใครก็ไม่สน พี่หวงหมดนั่นแหละ ห้ามทำตัวสนิทสนมกับพ่อคิน พี่ยอมให้สนิทแค่กับมัมแล้วก็น้องแพรแค่นั้น พ่อคินรู้จักได้แต่ห้ามสนิท ห้ามเข้าใกล้ด้วย” เดียร์ก็อยากจะนึกว่าอีกฝ่ายพูดเล่นอยู่เหมือนกัน แต่ทั้งน้ำเสียงและสีหน้านั้นจริงจังมากเหลือเกินจนเขาเผลอพยักหน้ารับไป และพอเดียร์พยักหน้ารับอีกฝ่ายก็ยิ้มออก เหมือนกับพอใจในคำตอบของเขา
“อยากไปไหนต่อหรือเปล่า” กันต์ถามหลังจากเดินออกมาจากร้านแล้วเรียบร้อย ตอนนี้เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว ผู้คนคึกคักมากขึ้น ร้านอาหารก็เริ่มเต็มไปด้วยลูกค้า แสงไฟก็เริ่มสว่าง
“ขนมของผมไง” เดียร์ทวงทันที
“ตามนั้น ร้านไหนเลือกเลย” กันต์เองก็ไม่ห้าม สายตามใจน้องอยู่แล้ว
ทั้งสองคนเดินเล่นอยู่ที่ท่ามหาราชอีกพักใหญ่ จริงๆ แล้วเดียร์ต้องการเดินวนเพื่อดูร้านกาแฟให้รอบเสียก่อน ก่อนจะตัดสินใจเลือกร้านหนึ่งในนั้น แค่เปิดประตูเข้าไปก็รู้สึกสดชื่นจากกลิ่นหอมๆ ของกาแฟแล้วก็ขนมอบ เจ้าตัวตรงนิ่งไปที่เคาน์เตอร์ทันทีก่อนจะสั่งเมนูช็อคโกแลตหนึ่งแก้ว ตามด้วยขนมเค้กอีกสองชิ้น หันมามองคนที่เดินตามหลังมาว่าจะสั่งอะไรไหม กันต์เลยสั่งเมนูกาแฟที่เป็นซิกเนเจอร์ของร้านไปอีกหนึ่งอย่าง
เขาให้น้องไปเลือกที่นั่งระหว่างรอจ่ายเงิน เดียร์ก็ไม่เกี่ยงเดินหาที่นั่งในร้าน พอได้ที่นั่งก็หยิบโทรศัพท์มากดถ่ายรูปทันที ภายในร้านตกแต่งด้วยต้นเฟิร์นหลากหลายชนิดห้อยลงมาจากเพดาน ทำให้ภายในร้านสดชื่นจากต้นไม้เหล่านี้ แถวหน้าร้านก็ยังมีต้นเฟิร์น ไม้เลื้อยต่างๆ มาใช้ในการตกแต่ง ร้านนี้เลยยิ่งโดดเด่นจากร้านอื่นๆ มากขึ้น แค่มองจากข้างนอกก็รู้สึกสดชื่นแล้ว
ไม่นานหลังจากนั้นกันต์ก็เดินตามมา ในมือมีถาดเครื่องดื่มแล้วก็ขนมเค้กมาด้วย เจ้าตัววางถาดบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ น้องไม่ลืมที่จะหยิบกล้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ด้วย
“เดี๋ยวแปบหนึ่งสิ” กันต์รีบร้องห้ามเมื่อคนน้องหยิบช้อนมาเตรียมตักเค้กเข้าปาก เขาต้องใช้มือข้างหนึ่งจับมือของเดียร์เอาไว้ และเพราะเหลือมือข้างเดียวเลยต้องเปลี่ยนมาใช้กล้องโทรศัพท์ถ่ายรูปแทน
นึกอยากจะแกล้งถ่ายรูปนานอีกหน่อยแต่พอเห็นหน้าตาของคนอยากกินแล้วก็ทำใจแกล้งไม่ลง รีบๆ กดถ่ายไปสองสามรูปก่อนจะปล่อยให้เดียร์จัดการกับเค้กตรงหน้า ทำหน้าตาฟินเสียเหลือเกินตอนตักเค้กคำแรกเข้าปาก
“พี่ไม่กินเหรอ” เดียร์ถามพลางเลื่อนจานขนมเค้กพร้อมส่งช้อนอีกคันที่ยังไม่ได้ใช้ให้
“อิ่มจากข้าวเมื่อกี้แล้ว เดียร์กินไปเลย” กันต์เอ่ยปฎิเสธ เพราะเขารู้สึกอิ่มมากจริงๆ ไม่รู้ว่าเดียร์สามารถจัดการเค้กตรงหน้าต่อได้ยังไง
“แน่ใจนะ” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อยืนยัน พอกันต์พยักหน้าก็เลื่อนจานเค้กกลับมาหน้าตัวเอง “ถ้าขอกินไม่แบ่งแล้วด้วย ให้กินแล้วไม่กินเอง”
“ไม่แย่งหรอก ไม่อยากแย่งเด็ก เดี๋ยวเด็กงอแง” กันต์พูดขำๆ ชอบที่ได้หยอกอีกคนว่าเป็นเด็ก เพราะเดียร์ก็เด็กจริงๆ โดยเฉพาะนิสัยหลายๆ อย่าง แต่ก็ไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กจนเกินไปหรือน่าเกลียดอะไร เพียงแค่สิ่งที่เดียร์ทำคือตัวตนจริงๆ ของเจ้าตัว ทุกอย่างเลยดูดี พอดี แล้วก็น่ารัก ไม่ได้เสแสร้งหรือแกล้งทำ
พวกเขานั่งเล่นอยู่ในร้านเกือบชั่วโมง พอเห็นคนเริ่มเข้ามาเยอะขึ้นก็เลยลุกออกจากร้านเพื่อที่คนอื่นที่เข้ามาจะได้มีที่นั่ง
“วันนี้เราออกมาช้ากันไปหน่อย เลยได้ไหว้พระแค่วัดพระแก้วกับศาลหลักเมืองเอง” กันต์พูด
“นั่นสิ ผมยังอยากไปไหว้พระอีกตั้งหลายวัด มิวเซียมก็ยังไม่ได้ไป หอสมุดอีก วังหลังอีก ผมยังไม่ได้กินซูชิวังหลัง ขนมถังแตก ขนมปัง หมูทอดวังหลัง ส้มตำ ไหนจะ...”
“พอก่อนไหม” กันต์เอ่ยขัดแม้ว่าเดียร์จะพูดไม่ทันจบประโยค “สถานที่ที่พูดถึงน่ะมีแค่สี่ที่ แต่ของกินที่พูดถึงน่ะปาไปจะสิบอย่างแล้วมั้ง”
เจ้าตัวหันมายิ้มแผล่อย่างชอบใจ “ก็ผมอยากกินนี่”
“อย่างนั้นวันหลังค่อยมาใหม่ วันนี้กลับกันก่อนดีกว่า คราวหน้าออกมาแต่เช้าไล่ไหว้พระรอบๆ ก่อนแล้วข้ามไปวังหลังไปตะลุยตามหาของอร่อย ดีไหม”
“ดีเยี่ยม!” เดียร์ยกนิ้วโป้งให้สองข้าง ถูกใจกับคำพูดของกันต์มาก
“เด็กแสบจอมตะกละ” คว้าคอน้องมากอดแล้วขยี้ผมอย่างมันเขี้ยวกับท่าทางนั้น เดียร์ได้แต่ร้องโวยวายแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีไปไหน ปล่อยให้คนพี่เล่นผมจนฟูฟ่องเป็นที่พอใจถึงได้ยอมปล่อย
เดียร์ทำหน้าบึ้งทันที ยกมือจัดแต่งทรงผมของตัวเองให้เข้าที่
“มา... พี่ช่วย” กันต์ช่วยจัดทรงผมให้ “ทำตัวน่ามันเขี้ยวดีนัก ก็ต้องโดนแบบนี้นี่แหละ ป่ะ... กลับกันดีกว่า”
ยกมือกอดคอน้องอีกรอบแล้วพาเดินไปรอรถ เวลานี้รถค่อนข้างเยอะกว่าจะกลับถึงคอนโดกันก็ฟ้ามืด กันต์ยืนรอเงินทอนจากรถแท็กซี่ก่อนเดินเข้ามาในคอนโดพร้อมๆ กับน้อง เขากดลิฟต์ชั้นที่ตัวเองอยู่ รอจนกระทั่งลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นแล้วจึงเดินออกมา
“ไป... อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้สดชื่น คืนนี้ก็รีบนอนพรุ่งนี้มีเรียนใช่ไหม” กันต์บอกกับเดียร์เมื่อพวกเขาเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง
เดียร์พยักหน้ารับ “ครับ เรียนเช้า”
“แล้วไปเรียนยังไง ไปกับทัชเหรอ”
คราวนี้เดียร์ส่ายหน้า “ทัชกลับบ้าน มาพรุ่งนี้เช้าเลยครับ”
“อ้าว... แล้วไปยังไง ไปเองเหรอ” กันต์ถาม และคราวนี้น้องก็พยักหน้ารับ
“ฮาร์ทไม่อยู่ไปค้างหอเพื่อน”
“เราเรียนกี่โมง”
“สิบโมงครับ”
“เวลาเดียวกัน อย่างนั้นไปพร้อมพี่ ตอนเช้าจะกินข้าวที่นี่ก่อนหรือจะไปกินที่มหา’ลัย ถ้ากินที่นี่ตอนเช้าเราแวะมาหาพี่ที่ห้อง แต่ถ้าจะไปกินที่มหา’ลัยก็ต้องออกเร็วหน่อย จะได้มีเวลากินข้าว”
“ไปกินที่มหา’ลัยก็ได้ครับ พี่จะได้ไม่ต้องรีบตื่นมาทำ” เดียร์ตอบ
“อย่างนั้นสัก... แปดโมงครึ่งนะ ไปถึงมหา’ลัยจะได้ไม่ต้องรีบ มีเวลานั่งกินข้าวนั่งพักก่อนเข้าเรียน” กันต์นัดหมายเวลากับน้อง
“ครับผม”
“โอเค เจอกันหน้าห้องพรุ่งนี้เช้า เข้าไปพักผ่อนเถอะ” ยกมือขึ้นจับหัวน้องแล้วโยกไปมาอย่างเอ็นดูก่อนจะผละออก เขารอจนเดียร์เดินเข้าห้องไปแล้วถึงได้เข้าห้องตัวเองบ้าง
สิ่งแรกที่ทำหลังจากทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาก็คือหยิบโทรศัพท์มาต่อสายถึงคนที่บ้าน ก่อนจะเล่าเรื่องราวของวันนี้ให้พ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์ฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่เขาเป็นแฟนกับน้องตัวเล็กแล้ว พูดไปก็ยิ้มกว้างไปอย่างมีความสุข
แล้วความสุขนั้นก็ส่งผ่านทางเสียงไปถึงปลายสายจนทั้งสองคนทักว่ากันต์จะต้องยิ้มกว้างมากๆ อยู่แน่นอน
ไม่ผิดจากที่พ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์คิดหรอก เพราะกันต์กำลังยิ้มกว้างมากๆ อยู่...
************************************************
งุ้ยยยย... เขาเดทกันต์จ้า เขาเดทกัน เขินความเรียกน้องว่าแฟนอ่ะ ถ้าเกิดมีแฟนเรียกเราว่าแฟนบ้างก็คงจะจั๊กจี๊น่าดูเลยเนอะ งุ้ย ๆ คิดแล้วเขินเลย ฮาาาา แล้วดูเถอะคนพี่มีความโทรไปอวดเรื่องเป็นแฟนกับน้องกับพ่อคินมัมพัทธ์ด้วยจ้า เด็กขี้อวดดดดดดดดดด เนอะ ๆ
แล้วก็... อยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้มีทั้งหมด 29 ตอนจบนะจ๊ะ เริ่มเข้าใกล้ตอนจบไปเรื่อย ๆ แล้วน้า อีก 6 ตอนเอง แอบใจหายเหมือนกันเนอะ แต่เราจะยังไม่พูดถึงเพราะมันยังมาไม่ถึงจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 359899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก