say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท20 l “แบบนี้เรียกว่าอะไร...”* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“พี่กันต์ๆ” เสียงใสร้องเรียกพี่ชายก่อนเจ้าของร่างจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา ในคนยืนรอทำหน้าดุ
“บอกแล้วไงคะว่าอย่าวิ่ง เดี๋ยวก็ล้มไปหรอกเราน่ะ” พอน้องสาวมาถึงตัวพี่ชายผู้หวงน้องก็เอ่ยดุทันที พร้อมกับแย่งถุงกล่องขนมเค้กที่น้องสาวถืออยู่มาถือเอาไว้เอง
“น้องแพรขอโทษค่ะ” เจ้าตัวรีบยิ้มหวานอ้อนทันที
“เฮ้อ... มึง... ใจกูจะละลายกับรอยยิ้มนางฟ้า”
“เหมือนกับกูเลยว่ะ ใจกูก็จะละลายแล้ว”
“เงียบไปเลยพวกมึงน่ะ” คนหวงน้องหันไปเอ็ดเพื่อนรักทั้งสองคนทันที
ไข่เจียวกับป่าไม้หัวเราะชอบใจที่แกล้งคนหวงน้องได้สำเร็จ พวกเขามักจะชอบแหย่กันต์แบบนี้เสมอเวลาเจอน้องแพร เพราะรู้ดีว่าไอ้เพื่อนคนนี้หวงน้องสาวมากๆ ใครเข้าใกล้ไม่ได้ อย่าว่าแต่เข้าใกล้เลย แค่มองน้องแพรพร้อมกับส่งยิ้มให้ไอ้พี่ชายคนนี้ก็แยกเขี้ยวขู่จนเขากลัวหัวหดกันไปหมดแล้ว
เคยถามว่าไม่กลัวน้องสาวจะขึ้นคานไม่ได้แต่งงานมีครอบครัวหรือไง คำตอบที่ได้กลับมายิ่งทวีความน่าหมั่นไส้มากขึ้นไปอีก
‘น้องสาวกูน่ารัก ยังไงก็ต้องมีคนดีๆ เหมาะกับน้องแน่นอน แต่ถึงไม่มีก็ไม่เป็นไร น้องสาวกูคนเดียว กูเลี้ยงได้ กูรวย’เท่านั้นแหละ... เลิกถาม แล้วก็เปลี่ยนมาแกล้งแหย่ให้ไอ้คนหวงน้องสาวมันออกอาการหวงแทน สนุกกว่าเป็นไหนๆ
“ว่าแต่เรียกพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ หรืออยากได้อะไร ร้านอยู่ตรงไหนคะเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” สายเปย์ไปอีก
“เปล่าค่ะ น้องแพรจะบอกว่าเจอพี่เดียร์ด้วย นั่งกินข้าวกันอยู่ที่ร้านครัวดอกไม้” น้องแพรส่ายหน้า “ชวนไปด้วยกันก็ไม่ยอมไป อดเจอพี่เดียร์เลย”
กันต์ชะงักไป ก่อนจะหันไปหาเพื่อน “มึงอยากกินขนมเค้กร้านครัวดอกไม้ขาวไหม กูจะไปซื้อให้”
แต่ละคนได้แต่กระพริบตาปริบๆ แล้วหันมองหน้ากัน น้องแพรหัวเราะคิกคักกับท่าทางของพี่ชายตัวเอง
“เดี๋ยวมึง... มึงว่าอะไรนะ” ไข่เจียวถามย้ำ เหมือนไม่แน่ใจว่าเพื่อนตัวเองพูดอะไร
“กูถามว่าจะเอาขนมเค้กที่ร้านครัวดอกไม้ขาวไหม กูจะได้ไปซื้อ” กันต์ย้ำอีกรอบ
“คือมึง... มึงต้องใจเย็นๆ นะ” ป่าไม้ว่า ยกมือห้ามเพื่อนของตัวเอง “มึงจะบ้าน้องขนาดจะไปซื้อขนมเค้กร้านที่น้องนั่งกินข้าวอยู่ตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้” กันต์ถามกลับอย่างหาเรื่อง มองเพื่อนตาขวาง
“กันต์... นี่เพื่อนเอง ไม่มองเพื่อนตาขวางแบบนี้สิ” ป่าไม้ยกมือโบกไปมาตรงหน้ากันต์ “มึงจะเกาะติดน้องเขาเลยหรือยังไง น้องเขามากับใครมึงยังไม่รู้เลย ถ้าเกิดมากับกิ๊ก เอ่อ... ม ไม่ๆ กูพูดผิด มากับครอบครัวงี้ไง”
ป่าไม้แทบจะไปหลบหลังไข่เจียวตอนเผลอพูดคำว่า ‘กิ๊ก’ ออกไปเพราะเพื่อนสุดที่รักมองเขาตาเขียวปั๊ดทำท่าจะเข้ามาต่อยเขาให้ได้
ไอ้โหด! ไอ้ขี้หวง!“เดียร์มากับใคร” หันไปถามน้องสาวที่ยังยืนยิ้มอยู่ทันที
“มากับเลิฟ แล้วก็พี่ชายฝาแฝดน่ะค่ะ”
กันต์พยักหน้ารับ สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่ไปหาน้องแล้วน้องไม่ได้มากับเพื่อนหรือมาคนเดียว นี่มากับคนในครอบครัวด้วย เขาไม่ไปรบกวนดีกว่า ไม่ใช่ว่าไม่กล้าไปเจอคนในครอบครัวของน้อง แต่เขาอยากให้อะไรหลายๆ อย่างลงตัวเสียก่อน แล้วเมื่อถึงเวลา... เขานี่แหละที่จะจูงมือน้องเข้าไปหาครอบครัวเอง ทั้งครอบครัวของเขา และครอบครัวของน้องเลย
“อย่างนั้นเราไปซื้อของกันดีกว่าค่ะ” น้องแพรพูดก่อนจะควงแขนพี่ชาย
พวกเขาทั้งหมดเดินซื้อของสำหรับใช้ตัดโมเดล ส่วนน้องแพรก็แยกไปเดินดูหนังสือในโซนใกล้ๆ กัน ปล่อยพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายอีกสามคนเอาไว้ด้วยกัน ไม่รู้จะเถียงจะทะเลาะกันหรือเปล่า แต่มีดิวอยู่ด้วยคงไม่เป็นอะไร...
“ขอโทษครับ” กันต์รีบเอ่ยขอโทษเมื่อเขาถอยหลังไปชนคนอื่นเขา
“ไม่เป็นอะไรครับ” อีกฝ่ายตอบกลับมา แต่เพราะเสียงที่คุ้นหูทำให้กันต์ต้องหันมองอีกรอบ
“เดียร์”
“อ้าว... พี่กันต์” เจ้าของชื่อเงยหน้ามองก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก “มาซื้อของตัดโมเหรอครับ”
กันต์พยักหน้ารับ “แล้วเราล่ะ”
“มาเดินดูหนังสือน่ะครับ ว่าแต่ซื้อของตัดโมซื้อแถวมอไม่ถูกกว่าเหรอพี่” เดียร์ถามด้วยความสงสัย
หน้ามหาวิทยาลัยมีร้านขายอุปกรณ์ตัดโมเดลตั้งหลายร้านแถมราคายังถูกกว่าที่ขายในห้างอีก ถูกกว่าเกือบครึ่งต่อครึ่งด้วย
“พอดีพวกเพื่อนพี่มันอยากมาเดินเที่ยวที่นี่ก็เลยมาแวะซื้อของไปด้วยเลย” กันต์ตอบ แบบที่น้องเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “แล้วนี่มากับใคร”
“มากับฮาร์ทครับ ที่เป็นพี่ชายฝาแฝดผม แล้วก็น้องสาวผมอีกหนึ่งคน” เดียร์ตอบ
“น้องเลิฟน่ะเหรอ” กันต์ถามกลับ
คราวนี้เดียร์ทำตาโตด้วยความตกใจทันที “พี่รู้จักน้องสาวผมด้วยเหรอ”
กันต์พยักหน้า “รู้จัก เป็นเพื่อนกับน้องสาวพี่ น้องแพรน่ะ กับน้องเลิฟก็เคยเจอกันอยู่หลายครั้งเวลาไปรับน้องแพรที่โรงเรียน เป็นเด็กน่ารักดี ตอนแรกไม่คิดว่าจะเป็นน้องสาวของเราแต่พอดีน้องแพรเล่าให้ฟังเลยรู้ว่าเป็นพี่น้องกัน”
เดียร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ ตอนที่ได้ยินคำชมจากคนตรงหน้าที่เอ่ยชมน้องสาวของเขา เจ้าตัวเผลอเม้มปากก่อนจะคลายออก เขาแค่ไม่ชอบให้ใครมาชมน้องสาวตัวเองก็เท่านั้น ก็เขาเป็นพี่ชายนี่จะไม่หวงน้องสาวเลยก็แปลกเกินไปแล้ว
“เจอกันบ่อยเหรอครับ... กับเลิฟน่ะ”
“ก็ไม่บ่อยหรอก แค่ไม่กี่ครั้งแต่ทุกครั้งที่เจอก็ชอบยิ้มสดใส ก็เลยรู้สึกว่าน่ารักดี” กันต์ตอบอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะน้องสาวอีกฝ่ายก็น่ารักสดใสจริงๆ อย่างที่พูด ขนาดน้องแพรที่ว่าสดใสแล้วยังสู้เลิฟไม่ได้เลย
“ทำไมทำหน้าประหลาดแบบนั้น” กันต์วางมือบนหัวของเดียร์แล้วจับโยกไปมาพร้อมกับถามเมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆ ของน้องตัวเล็ก “ไม่สบายเหรอ หรือว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า โกรธอะไรพี่หรือไง”
“เอ๊ะ... ค ครับ อ่า... เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เดียร์ส่ายหน้าปฎิเสธ
“แน่ใจนะ ทำหน้าตาเหมือนไม่พอใจอะไรพี่อย่างนั้นแหละ” ถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
สีหน้าของน้องตัวเล็กเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่กันต์เองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจอะไร หรือไม่พอใจใคร แต่ก็เดาว่าเป็นตัวเองเพราะน้องกับคุยอยู่กับเขา คงไม่ไปนึกถึงคนอื่นหรือเรื่องอื่นแล้วทำให้ไม่พอใจหรอก ส่วนจะไม่พอใจเรื่องอะไรนั้น... กันต์เองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน ได้แต่นึกว่าเขาเผลอทำอะไรที่มันไม่ดีออกไปหรือเปล่า
แต่วันนี้ ไม่สิ... หลายวันมานี้ก็แทบไม่ได้เจอกัน เพิ่งมาเจอกันก็วันนี้ด้วยความบังเอิญ แล้วตั้งแต่ที่เจอกันเขาก็มั่นใจว่าไม่ได้พูดอะไรไม่ดี หรือแตะน้องต้องตัวจนเกินพอดี กันต์เลยเดาไม่ถูกเลยว่าน้องตัวเล็กกำลังไม่พอใจเขาเรื่องอะไรกันแน่
“เปล่าครับ ไม่ได้มีอะไร... จริงๆ นะ” เดียร์ยืนยันอีกรอบ
“โอเค ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร”
“พี่เดียร์อยู่นี่เอง โอ๊ะ... พี่กันต์นี่...” เสียงของเลิฟดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวชะโงกหน้าหาพี่ชายเจอก่อนจะเดินมาหา เจ้าตัวร้องทักเมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว “พี่กันต์ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะน้องเลิฟ” กันต์เองก็ทักทายน้องเลิฟกลับอย่างเป็นกันเอง
“วันนี้เลยได้เจอทั้งแพรทั้งพี่กันต์เลย แล้วนี่แพรอยู่ไหนเหรอคะ” เลิฟขยับมายืนข้างๆ พี่ชายแล้วพูดคุยกับพี่ชายตัวสูงของเพื่อนสนิท
“เดินดูหนังสืออยู่แถวนี้แหละค่ะ น่าจะอยู่โซนนิยาย ขยันซื้อขยันอ่านจริงๆ หนังสือนิยายเนี่ย”
เลิฟหัวเราะชอบใจ “แหม... พี่กันต์คะ นิยายคือน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตเลิฟกับแพรเลยนะคะ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ละเลยเรื่องเรียนเลยนะ”
“ค่ะ พี่เชื่อค่ะ”
“อย่างนั้นเลิฟไปหาแพรก่อนดีกว่า เลิฟไปก่อนนะคะพี่กันต์ สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้พี่ชายเพื่อนสนิทก่อนจะหันมาหาพี่ชายตัวเอง “เลิฟไปโซนหนังสือนิยายนะคะ พี่ฮาร์ทอยู่โซนหนังสือบริหาร ถ้าพี่เดียร์เสร็จแล้วก็โทรตามน้องนะ”
เดียร์พยักหน้ารับคำกับคำพูดของน้องสาว ส่วนกันต์เองก็ส่งยิ้มให้กับเพื่อนสนิทของน้องสาวเช่นกัน คนตัวสูงเบนสายตามาที่น้องตัวเล็กที่ยืนทำหน้าประหลาดอีกรอบ “ทำหน้าประหลาดอีกแล้วเรา”
“ผมเปล่าทำหน้าประหลาดสักหน่อย พี่มั่วว่ะ...” คนไม่ได้ทำหน้าประหลาดว่า
“โอเคๆ ตามนั้น แล้วยังไงล่ะเรา จะไปเดินตรงไหนต่อ”
“เดี๋ยวผมไปหาฮาร์ทดีกว่า พี่ก็ตามสบายเลย” เดียร์ตอบ
“อย่างนั้นเอาไว้เจอกันใหม่”
“ครับ” พยักหน้ารับก่อนจะเดินแยกตัวออกมา
กันต์ได้แต่มองตามหลังน้องตัวเล็กไป เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายมีท่าทีที่แปลกๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเดียร์เป็นอะไรกันแน่ คงกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ละมั้ง เขาในตอนนี้ก็ไม่มีสิทธิเข้าไปยุ่งเกี่ยวเสียด้วยก็ได้แต่เป็นห่วงอยู่แบบนี้
แต่คนที่เผลอทำหน้าทำตาประหลาดก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นเป็นอะไรกันแน่ ทำไมอยู่ๆ ถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแล้วก็ไม่พอใจนะ อาการมันเริ่มตั้งแต่ที่เลิฟเดินเข้ามาแล้วก็คุยกับรุ่นพี่คนนั้น เจ้าตัวได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ตอบคำถามตัวเองในใจ
เขาแค่ไม่ชอบแล้วก็ไม่พอใจที่กันต์พูดจาคะขากับน้องสาว เพราะเขาหวงน้องสาว การที่กันต์พูดจาแบบนั้นเหมือนกำลังจีบน้องสาวเขาอยู่ เขาก็เลยไม่ชอบใจ... เพราะเขาหวงน้องสาวของเขา
นั่นคือคำตอบของเดียร์ที่ใช้ตอบตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมลึกๆ ลงไปแล้ว เขารู้สึกว่า... มันไม่ใช่กันนะ
“เลิฟว่าสองสามวันมานี้พี่เดียร์ดูแปลกๆ นะคะ” น้องสาวตัวดีกระโดดดึ๋งขึ้นมาบนเตียงของเดียร์พลางมองหน้าของพี่ชายคนรอง
“อะไรของเรา พูดเรื่องอะไรหือ” เดียร์เงยหน้าจากโทรศัพท์ที่กำลังเล่นเกมอยู่แล้วขมวดคิ้วใส่น้องสาว
“ก็เรื่องพี่เดียร์ไงคะ” เลิฟพูดพร้อมกับยิ้ม “สองวันมานี้พี่เดียร์ดูแปลกๆ เหมือนไม่พอใจอะไรเลิฟสักอย่างน้า”
“มั่วแล้ว พี่จะไม่พอใจเราได้ยังไงกัน เราไม่ได้ทำอะไรพี่เสียหน่อย” คนพี่ส่ายหน้า ยกมือดีดหน้าผากน้องสาวเบาๆ หนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ “แล้วนี่ฮาร์ทอยู่ไหน ไม่ไปเล่นกับฮาร์ทหรือไงถึงมากวนพี่ในห้อง”
“พี่ฮาร์ทออกไปข้างนอกค่ะ ไปซื้อของให้คุณย่า เลิฟก็เลยมาป่วนพี่เดียร์ไง” เจ้าตัวว่า หยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเล่นบ้าง
เดียร์ส่ายหน้าให้กับน้องสาวที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงของเขาเหมือนกับว่าเป็นของตัวเอง เขาหันไปกดเปิดเพลงเพื่อไม่ให้ห้องเงียบจนเกินไปแล้วต่างฝ่ายก็จมอยู่กับโทรศัพท์ของตัวเอง
“หัวเราะอะไรของเรา” เดียร์ถามเมื่ออยู่ๆ น้องสาวก็หัวเราะคิกคัก
“หัวเราะพี่กันต์ค่ะ” เลิฟตอบ
“พี่กันต์... พี่กันต์ไหน” อยู่ๆ คิ้วของเดียร์ก็ขมวดเข้าหากันจนแทบจะพันกันยุ่งไปหมด
“พี่กันต์ พี่ชายของแพรไงคะ” เลิฟเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ต่อ
เดียร์เผลอเม้มปาก เขาพยายามไม่สนใจในสิ่งที่น้องสาวพูดแล้วเพ่งสมาธิไปกับการเล่นเกมแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่
“คุยกับพี่กันต์เขาอยู่เหรอ” สุดท้ายก็ถามออกไปเพราะคาใจ
“เปล่าค่ะ คุยกับแพร แพรส่งรูปพี่กันต์ตอนเข้าครัวมาให้ดู ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยน่ารักดีค่ะ พี่เดียร์ดูสิ” เลิฟตอบก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชายดู
เดียร์ยื่นมือมารับก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเห็นภาพในจอ เป็นพี่ตัวโตในผ้ากันเปื้อนลายหมีสีน้ำตาล ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน ตัวผ้ากันเปื้อนก็น่ารักดีหรอกแต่พอมาอยู่ในร่างของคนตัวโตแล้วก็ตลก ไหนจะผมที่มัดเป็นจุกทำหน้าโหดแล้วถือตะหลิวในมือนั่นอีก น่าตลกมากเลย
“น่ารักใช่ไหมคะ”
“น่าตลกมากกว่าน่ะสิ” เดียร์ส่งโทรศัพท์คืนให้น้องสาว “แต่สองสามวันนี้มาเราพูดถึงพี่กันต์บ่อยนะ อย่าบอกนะว่าชอบพี่เขาน่ะ”
เลิฟหัวเราะ “คุยกับแพรค่ะ แพรกำลังตามหาพี่สะใภ้อยู่”
“หาพี่สะใภ้...”
เลิฟพยักหน้า “ค่ะ ก็หาแฟนให้พี่กันต์ไงค่ะ พี่เดียร์ว่าเลิฟสมัครเป็นพี่สะใภ้แพรดีไหม พี่กันต์ทั้งน่ารัก นิสัยดี สุภาพบุรุษ เรียนเก่ง ผู้ชายดีๆ แบบนี้หายากจะตายไปสมัยนี้ เลิฟหาไว้แต่เนิ่นๆ เลยก็น่าจะดีนะคะ”
“หยุดเลยนะ เลิกคิดไปได้เลย อายุแค่นี้จะคิดมีแฟนแล้วหรือไง ไม่ได้ เลิกคิด พี่ไม่อนุญาต ฮาร์ทก็คงไม่ชอบ ยิ่งแด๊ดกับมัมยิ่งไม่ให้ใหญ่เลย เพราะอย่างนั้นเลิกคิด”
“แหม... พี่เดียร์ก็ เลิฟแค่พูดเล่นเองค่า จริงจังไปได้”
“ชักจะพูดเล่นบ่อยแล้วนะเราน่ะ” เดียร์ดุ
เลิฟมองหน้าพี่ชายของตัวเองก่อนจะยิ้ม ขยับลุกขึ้นนั่งประชันหน้ากับเดียร์ “พี่เดียร์ก็ดูจะจริงจังกับการห้ามเลิฟไม่ให้คิดอะไรกับพี่กันต์เหมือนกันนะคะ”
“อ อะไร ไม่ใช่สักหน่อย” อยู่ๆ คนเป็นพี่ก็ชะงักพูดไม่ออก
“เวลาเลิฟพูดถึงคนอื่น แม้จะไม่ใช่ดารานักร้อง เป็นเพื่อนเป็นรุ่นพี่ พี่เดียร์ยังไม่เคยห้ามอะไรเลิฟเลย แถมบางครั้งยังเล่นตอบเลิฟด้วย แต่ทำไมพอเป็นพี่กันต์... ถึงห้ามจังเลยค่ะ”
“เปล่าสักหน่อย ไม่ว่ากับใครพี่ก็ห้ามแบบนี้นี่แหละ” เดียร์ไม่สบตาน้องสาว แสร้งหันมามองจอโทรศัพท์ของตัวเองแทน
“น้องรู้นะ...”
“อะไรของเรา”
“น้องก็แค่อยากบอกว่าน้องรู้นะ... เรื่องของพี่กันต์... กับพี่น่ะ”
คราวนี้เดียร์ชะงักหันมามองน้องสาวทันที “หมายถึงอะไร”
เลิฟไหวไหล่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงต่อ “ก็เรื่องที่พี่กันต์กำลังจีบพี่อยู่ไง เลิฟรู้นะ พี่กันต์ไม่ได้บอกเลิฟหรอก แต่แพรเป็นคนบอกเองว่าพี่กันต์กำลังจีบพี่อยู่”
“ห เหรอ...”
“นี่... พี่เดียร์น่ะชอบพี่กันต์บ้างหรือเปล่า” เลิฟหันมามองพี่ชาย “เลิฟจริงจังนะ ถ้าพี่เดียร์ไม่ชอบพี่กันต์ เลิฟจะจีบพี่กันต์เอง อย่างที่เลิฟบอกพี่กันต์น่ะดีขนาดนั้นใครๆ ก็อยากได้เป็นแฟนหมดนั่นแหละ ถ้าพี่ไม่ชอบพี่กันต์ เลิฟจะให้แพรสนับสนุนเลิฟแทนแล้วนะ”
“เราชอบพี่เขาหรือยังไง ถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้”
“ก็ชอบนะคะ” เลิฟตอบชัดถ้อยชัดคำ มองสบตากับพี่ชายอย่างไม่คิดจะหลบสายตาไปไหน แต่ไม่นานเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาเสียงดังจนแทบจะหมดมาดสาวสวย มือกุมท้องตอนกลิ้งไปกลิ้งมา
“ขำอะไรของเราห๊ะ”
“ขำพี่เดียร์ หน้าพี่ตลกมาก” เลิฟบอก ยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะขำมากเกินไป “พี่ไม่ต้องตอบเลิฟแล้วว่าชอบพี่กันต์ไหม เพราะเลิฟรู้แล้ว สีหน้าพี่แสดงออกชัดเจนมากกว่ากำลังไม่พอใจเลิฟที่เลิฟบอกชอบพี่กันต์”
“ม มั่วแล้วเราน่ะ” อยู่ๆ ก็รู้สึกลนลานขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“เลิฟไม่มั่วหรอกค่ะ เลิฟสังเกตุมาตั้งแต่วันที่เราไปห้างวันนั้นแล้ว ตอนที่เลิฟพูดถึงพี่กันต์ พี่เดียร์จะหน้าตึงๆ เหมือนไม่พอใจ แต่ทำเป็นพูดว่าหวงน้องๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองน่ะ...”
“หวงพี่กันต์”“ไม่ได้หวง”
“งั้นสาบานกับเลิฟไหมละคะ ว่าที่เลิฟพูดถึงพี่กันต์ ไม่มีครั้งไหนเลยที่พี่เดียร์ไม่หงุดหงิด ไม่โมโห ตอนที่เลิฟคุยกับพี่กันต์ที่ร้านหนังสือพี่เดียร์ก็แทบไม่มองเลิฟหรือพี่กันต์เลยด้วย อาการชัดขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีกนะคะ”
“ไปๆ ออกไปเลย พี่จะนอนแล้ว” เดียร์เอ่ยไล่น้องสาวของตัว วางโทรศัพท์เอาไว้ข้างเตียงแล้วมุดตัวเองเข้าไปในผ้ามห่ม
“พี่เดียร์คะ นี่บ่ายนะคะไม่ใช่เที่ยงคืน จะนอนอะไรเวลานี้” เลิฟส่ายหน้าให้กับคนปากแข็งอย่างพี่ชายแต่ก็ยอมลงจากเตียง “อาการของพี่เดียร์น่ะ แบบนี้เขาเรียกว่าทั้งหึง ทั้งหวงเลยล่ะค่ะ จะนอนคิดไปก็ได้นะ เลิฟไม่กวนแล้ว จะได้รู้ใจตัวเองเนอะ อิอิ”
เดียร์ไม่พูดไม่ตอบอะไรน้องสาวนอกจากนอนซุกอยู่ในผ้าห่ม จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูถึงได้โผล่หน้าออกมาดู พอเห็นว่าเลิฟออกจากห้องไปแล้วก็ถอนหายใจ สะบัดผ้าห่มที่คลุมหน้าคลุมตัวอยู่ออกแล้วถอนหายใจอีกรอบ
พลางนึกไปถึงคำพูดของน้องสาวตัวเอง...
ที่จริงเดียร์ก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้แล้วว่าอาการที่เกิดขึ้นไม่ใช่อาการหวงน้องสาว แต่เขาหวง... ใครอีกคนมากกว่า แต่ไม่อยากยอมรับก็เลยบอกตัวเองว่าเขาหวงน้องสาว
ไม่พอใจที่เลิฟพูดถึงกันต์ด้วยรอยยิ้มกว้างแบบนั้น ไม่พอใจที่กันต์ยิ้มให้น้องสาว ไม่พอใจที่กันต์พูดจาเพราะๆ กับน้องสาว ไม่พอใจมากๆ เลยด้วย
หันไปหยิบโทรศัพท์มาเปิดกล้อง ถ่ายภาพตัวเองที่ใบหน้าบูดบึ้งแล้วส่งไปให้คนที่ทำให้เขาหัวหมุน รออยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
KAN
หน้าบูดหน้าบึ้ง
เป็นอะไร?
_Dearอยากกินแมวน้ำอุ๋งๆ
[/i]
KAN
นึกถึงแต่ของกินนะเรา
รีบกลับมาคอนโดสิ เดี๋ยวทำให้กิน_Dear
พูดจริงนะ KAN
จริงสิเท่านี้เดียร์ก็ยิ้มกว้างชอบใจ ก่อนจะถ่ายรูปตัวเองตอนยิ้มกว้างไปให้อีกรอบ ก่อนที่หน้าขาวๆ จะขึ้นสีระเรื่อเมื่อเห็นข้อความที่อีกฝ่ายส่งกลับมา
KAN
แล้วก็... ไม่ต้องหวง หึงพี่กับเลิฟนะ
พี่ไม่ได้ชอบเลิฟ
พี่ชอบเราไอ้พี่กันต์... บ้า...
************************************************
ฟางมีเงินจ่ายค่าตัวพี่กันต์แล้วค่ะ ไม่ต้องร้องไห้กันนะ ^[+++]^ แถมพี่กันต์ยังได้เจอนุ้งด้วย พี่ไม่นกนะจ๊ะวันนี้ ฮ่าาา แม้ว่าพี่จะอยากทำตัวติดกับน้องมากแค่ไหนก็ตามที ส่วนนุ้งเดียร์ลูก นู๋จะเคืองน้องสาวตัวเองไม่ได้นะลูกนะ นั่นน้องสาวนู๋จ้า ไม่เอาค่ะ ไม่งอแงเนอะ ฮี่ๆๆ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 319006 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก