♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57  (อ่าน 329744 ครั้ง)

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
เขาจะไปถึงไหนๆกันแล้ว ไอ้เราเพิ่งจะได้มาอ่าน
แต่ก็ยังทันตอนอ่อย ตอนจีบล่ะน๊าาาา
สายอ่อย สายจีบก็ละมุนอบอุ่น
สายมึน สายเขินก็น่ารักน่าหยิก

ออฟไลน์ fangiily

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +741/-12
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ




บท18 l “จีบอยู่... รู้เปล่า?”





* * * ต่อค่ะ 100% * * *





เสียงเพลงแนว Easy Listening ดังอยู่ภายในห้องพักของเดียร์ เจ้าตัวนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานตรงมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น เสียงเพลงดังออกมาจากลำโพงที่ต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ดังคลอเพื่อไม่ให้ภายในห้องเงียบจนเกินไป แต่เจ้าของห้องกลับไม่ได้นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่เปิดหน้าต่างงานทิ้งเอาไว้ เสียงก๊อกแก๊กดังมาจากโซนห้องครัวบ่งบอกว่าในนั้นมีคนอยู่ เดียร์เดินลากรองเท้าสลิปเปอร์ออกมา ในมือมีแก้วนมเย็นๆ กับจานใส่ผลไม้ เดินกลับมายังโต๊ะทำงานแล้ววางทุกอย่างลงข้างๆ เครื่องคอมพิวเตอร์



มือคว้าตุ๊กตาแมวน้ำมากอดเอาไว้หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ถอดที่คาดผมออกแล้วจัดการคาดอีกรอบเมื่อมีผมปรกหน้าปรกตา ใกล้ถึงกำหนดส่งงานแล้วเขาเลยต้องมานั่งทำแบบนี้ อาจารย์ให้ลองออกแบบบ้านหลังเล็กๆ ดู เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดตัวอาคารไม่เกิน 10 x 10 เมตร พื้นที่ใช้สอยภายในสามารถจัดสรรได้อย่างอิสระ เพราะเดี๋ยวเทอมสองจะมีทำงานร่วมกับรุ่นพี่ปีสี่ แล้วจะต้องมีออกแบบบ้านอาจารย์ก็เลยให้ฝึกคิด ฝึกทำเสียตั้งแต่เทอมนี้



จริงๆ แล้วกำหนดส่งงานนี้คือในอีกสามวันข้างหน้า แต่ว่าก็ยังมีงานอื่นอยู่อีก ซึ่งทำเป็นงานกลุ่มให้ออกแบบพื้นที่แห่งความสงบ แล้วจะต้องตัดโมเดลด้วย เดียร์เลยคุยกับทัชและหินผารวมถึงเพื่อนคนอื่นในกลุ่มว่าให้แต่ละคนเร่งทำงานเดี่ยวให้เสร็จก่อน จะได้มีเวลาไปช่วยทำงานกลุ่มได้อย่างเต็มที่



เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นเรียกให้เดียร์หันมามองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง พอเห็นว่าเป็นเพื่อนซี้ทั้งสองทักมาก็ละมือจากคอมฯ มากดพูดคุยโต้ตอบกัน งานของแต่ละคนก็ใกล้เสร็จเข้าไปทุกที ของเดียร์เองก็เหมือนกัน เขาวางพื้นที่ใช้สอยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่ามันสมควรหรือเปล่าแต่ก็ดีที่สุดเท่าที่ความสามารถของเขาจะทำได้แล้ว เหลือแค่เอ็กพอร์ทออกมาแต่งแปลนรวมถึงจัดเพลทให้สวยงามเพื่อเตรียมส่ง



KAN
นอนหรือยัง




เดียร์เลื่อนนิ้วไปกดดูข้อความที่รุ่นพี่ข้างห้องส่งมา เหลือบตามองเวลาที่แสดงอยู่ตอนนี้เลขข้างหน้าเป็นเลขหนึ่ง เวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่มาได้เกือบชั่วโมงแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่นอน



:D_Dear
ยังครับ ยังนั่งทำงานอยู่เลย
พี่ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน?
[/i]



กดส่งข้อความตอบกลับไป และทันทีที่กดส่งก็ขึ้นว่าอ่านแล้วทันที เดียร์เลยตัดสินใจนั่งรอข้อความตอบกลับมาโดยไม่ได้กดออก ผ่านไปไม่ถึงนาทีโทรศัพท์ในมือก็สั่นหน้าจอสว่างขึ้นพร้อมกับข้อความของกันต์ที่ตอบกลับมา



KAN
ทำงานเหมือนกัน
งานใกล้เสร็จหรือยัง




เงยหน้ามองงานของตัวเองเพื่อประเมิน ก่อนจะจิ้มโทรศัพท์ตอบกลับไป



:D_Dear
ก็ใกล้แล้วครับ แปลนเหลือเก็บรายละเอียดแล้วก็เอาไปจัดเพลทครับ
[/i]



KAN
เปิดประตูด้วย




:D_Dear
ห๊ะ?
อะไรครับ
[/i]



คราวนี้ข้อความไม่ขึ้นว่าอ่านแล้ว อีกฝ่ายเงียบหายไป เดียร์ได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงงๆ กับข้อความล่าสุดที่อีกฝ่ายส่งมา และในเมื่อไม่เข้าใจ ถามแล้วก็ไม่อ่านไม่ตอบก็เลยวางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะตั้งใจจะทำงานต่อ แต่ยังไม่ได้ทันได้เริ่มเสียงออดหน้าประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน เดียร์หันไปมองก่อนจะหันกลับมามองโทรศัพท์ของตัวเองพลางนึกไปถึงข้อความเมื่อครู่ ตากลมโตขึ้น เจ้าตัวรีบเดินไปที่ประตูส่องจนแน่ใจว่าคนด้านนอกเป็นใครถึงได้เปิดประตู



“ทำไมช้า”



ได้แต่กระพริบตาปริบๆ ตอนมองอีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้เอ่ยเชิญ คนตัวสูงที่หอบโน้ตบุคมาด้วยมองหาทำเลที่นั่งของตัวเองก่อนจะเลือกที่นั่งเป็นที่พื้นหน้าโซฟา วางโน้ตบุคไว้บนโต๊ะกาแฟ หาปลั๊กมาเสียบชาร์จไฟเรียบร้อย



“เดี๋ยวนะพี่...” เดียร์เดินมานั่งที่โซฟาใกล้ๆ อีกคน “นี่พี่ทำอะไร”



“ก็ทำงานไง” กันต์ตอบ “ไม่ไปทำงานต่อล่ะ เดี๋ยวไม่เสร็จนะ”



“ไม่ใช่สิพี่... ผมหมายถึงพี่... มา...”



“ก็มาทำงานไง”



“ห้องพี่ก็มีไหมล่ะครับ”



“ไม่มี” กันต์ตอบทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ



“ห๊ะ... ไม่มีอะไร ไม่มีเน็ต ไม่มีไฟ” เดียร์ได้แต่ทำหน้างง



“ไม่มีเดียร์”



คนฟังชะงักไปเกิดอาการพูดไม่ออกขึ้นมาอย่างกะทันหัน แถมยังรู้สึกว่าแก้มของตัวเองมันร้อนวูบวาบไปหมดเชื่อว่ามันจะต้องค่อยๆ แดงขึ้นแน่นอน ยิ่งเมื่อเห็นสายตาพราวระยับของคนที่นั่งอยู่ข้างล่างเดียร์ก็ยิ่งมั่นใจ



“ผ ผมไปทำงานก่อนดีกว่า... พี่จะนั่งทำงาน ก ก็แล้วแต่พี่ละกันครับ” เดียร์รีบลุกไปที่โต๊ะทำงานทันที ได้ยินเสียงหัวเราะของคนขี้อ่อยดังตามหลังมา



แม้จะนั่งอยู่หน้าคอมฯ แต่สมาธิของเดียร์ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่งานเลย จิตใจของเขามันเตลิดเปิดเปิงไปหมดเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของอีกฝ่าย ตั้งใช้เวลาตั้งสติอยู่นานถึงจะสามารถลงมือทำงานต่อได้



ทั้งเดียร์และกันต์ต่างก็นั่งทำงานของตัวเองเงียบๆ ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนสมาธิกัน มีเพียงเสียงเพลงที่เป็นเหมือนตัวเชื่อมพวกเขาเอาไว้ แม้จะนั่งเงียบๆ ทำงานไปแต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร อีกทั้งยังรู้สึกดีที่มีคนอยู่ด้วย



กันต์ละมือจากโน้ตบุคของตัวเองก็ตอนที่เวลาล่วงเลยมาจนถึงเลขสาม งานของเขาคืบหน้าไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรเพราะเอาจริงๆ ตั้งแต่มานั่งทำงานอยู่ในห้องนี้แม้ใจจะสงบลงแต่ดวงตากลับคอยแต่เหลือบมองคนที่นั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะ งานเลยเดินไปได้นิดเดียว



“เดียร์ เสร็จหรือยัง” กันต์ส่งเสียงถามคนที่ขยับคอไปมา คงจะล้าจากการทำงาน



“จะเสร็จแล้วล่ะครับ” อีกฝ่ายตอบกลับมาพร้อมส่งเสียงหาว



“เหลือเกินยี่สิบเปอร์เซ็นต์ไหม” เขาจัดการปิดโน้ตบุคของตัวเองแล้วลุกไปหาอีกคน



“ก็... ประมาณนั้นครับ”



“อย่างนั้นค่อยทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ ไม่ได้ส่งพรุ่งนี้ใช่ไหม นี่ตีสามกว่าแล้วพรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง”



เดียร์หันมองเวลา แอบตกใจนิดหน่อยที่เวลาล่วงเลยมาดึกขนาดนี้แล้ว ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำถึงแค่ตีสองเท่านั้นแล้วก็ไปนอนไม่คิดว่านี่ตีสามกว่าแล้ว



“งานส่งวันศุกร์ครับ ภายในเที่ยงคืนวันศุกร์ ส่วนพรุ่งนี้ผมมีเรียนบ่ายครับ” เดียร์ตอบคำถาม



เรื่องการส่งงานนี่ก็อาจจะเป็นอีกหนึ่งเรื่องแปลกของคณะเขา งานทั้งหมดอาจารย์ให้อัปโหลดส่งทางเว็บไซต์ของรายวิชา ซึ่งทางอาจารย์ได้สร้างหน้าสำหรับส่งงานเอาไว้แล้ว วิธีส่งงานก็อัปโหลดงานทั้งหมดลงในเว็บไซต์ของตัวนักศึกษาเอง ซึ่งนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ทุกคนจะต้องมี แล้วก็คัดลอกลิ้งค์ที่ลงงานเอาไว้มาใส่ไว้ในหน้าส่งงานของเว็บไซต์รายวิชา ซึ่งกำหนดส่งคือไม่เกินเที่ยงคืนของวันสุดท้ายที่อาจารย์กำหนด และค่อยปริ้นงานส่งอีกรอบในวันที่มีเรียนวิชานั้นๆ



“อย่างนั้นเอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้ วันนี้ดึกมากแล้วไปนอนเถอะ ตาแดงไปหมดแล้ว” กันต์ว่าพลางมองสำรวจใบหน้าของน้องตัวเล็ก



เดียร์พยักหน้ารับ เขาเองก็เห็นด้วยเพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองง่วงมากๆ จนตาจะปิดอยู่แล้ว “ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น แล้วพี่...”



“เดี๋ยวพี่จะกลับห้องแล้วล่ะ ปิดคอมแล้วก็ไปนอนเถอะ”



เดียร์หันกลับไปกดเซฟงานของตัวเองก่อนจะจัดการปิดคอม เขาตั้งใจว่าจะเดินไปส่งอีกคนที่หน้าประตูก่อนแล้วค่อยไปนอนแต่กลับเป็นโดนกันต์ไล่ให้เข้าห้องไปนอน ไม่ไล่เปล่าแต่พาเขาเดินมาส่งถึงเตียงนอน



“เดี๋ยวพี่ปิดไฟข้างนอกให้เอง นอนไปได้แล้ว”



“อ่า... ครับ ขอบคุณนะครับ” เดียร์พยักหน้ารับ แม้ในใจจะอยากลุกไปส่งอีกฝ่ายก็ตามแต่พอหัวถึงหมอนตาก็จะปิดให้ได้ เพราะอย่างนั้นเขาเลยได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ปิดตาลงตอนที่กันต์ดึงผ้ามาห่มให้ “ฝันดีนะครับพี่กันต์...”



“ฝันดีครับ” กันต์ตอบกลับ ดึงตัวเองที่ไม่รู้ว่าเผลอตัวโน้มลงไปใกล้เดียร์ตอนไหนให้กลับมายืนตรง เขาผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อนึกได้ว่าเกือบจะทำเรื่องไม่สมควรอย่างก้มลงไปจูบหน้าผากอีกฝ่าย มองดูจนแน่ใจว่าน้องตัวเล็กหลับไปแล้วจึงได้เดินออกจากห้องนอน จัดการปิดไฟ ปิดประตูให้เรียบร้อย สำรวจภายในห้องว่าทุกอย่างปิดหมดและเรียบร้อยดี จึงได้หอบโน้ตบุคของตัวเองกลับห้อง



และคราวนี้... เขาก็สามารถนั่งทำงานได้แล้ว มีทั้งกำลังใจจากการไปนั่งมองน้องตัวเล็กมา และสมาธิอย่างเต็มที่เพราะไม่ต้องนึกถึงน้องตัวเล็กหรือแอบเหลือบตาไปมองน้อง







เดียร์ขยับตัวตื่นในตอนสายของวันเหมือนเป็นปฏิกิริยาของร่างกายที่จะรู้สึกตัวตื่นเอง  เจ้าตัวซุกหน้าลงกับหมอนอย่างเกียจคร้าน นอนนิ่งๆ ต่ออีกห้านาทีก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยหน้าตางัวเงียผมชี้ฟูไม่เป็นทรงเพราะเพิ่งตื่นนอน เดินลากขาเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกสดชื่นขึ้น



เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นให้เดียร์ที่กำลังจะเตรียมชุดเพื่ออาบน้ำชะงัก เจ้าตัวเดินมาคว้าโทรศัพท์ไปกดดู เป็นการแจ้งข่าวภายในกลุ่มชั้นปี อาจารย์ประจำวิชาในบ่ายนี้ไม่มา งดการเรียนการสอนในคลาสนี้ พอเห็นแบบนั้นคนที่กำลังจะไปอาบน้ำก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงต่อทันที งานยังไม่ทำหรอก ยังไม่ขยันขนาดนั้นนอนเล่นอีกสักรอบแล้วค่อยลุกขึ้นมาทำ ไหนๆ วันนี้ก็ว่างทั้งวันแล้ว



นอนกลิ่งไปกลิ่งมาสุดท้ายก็เผลอหลับไปอีกรอบตื่นมาอีกทีก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว คราวนี้ไม่มีอาการง่วงงุน เจ้าตัวลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงไปซื้ออาหารเช้าที่รวมยอดกับอาหารกลางวันที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆ กับคอนโด ซื้อของกินเล่นมาอีกสองสามอย่างปิดท้ายด้วยชานมเย็นอีกหนึ่งแก้ว



กลับขึ้นมาถึงห้องก็จัดการกับอาหารกลางวันก่อนเป็นอันดับแรก ขนมไทยที่แวะซื้อมาจากร้านประจำก็ถูกจัดการไปหนึ่งอย่าง เหลือข้าวเหนียวสังขยา กับสาคูมะพร้าวอ่อนที่เก็บเอาไว้ก่อน เอาไว้ค่อยเอามากินตอนหิวๆ ระหว่างนั่งทำงาน เช็คโซเชียลมิเดียอีกนิดหน่อย เห็นเพจของมหา’ลัยแชร์รูปเขากับพี่คนข้างห้องอีกแล้ว เป็นภาพตอนที่พวกเขาไปเจอกันที่ห้าง ทั้งๆ ที่ก็อยู่กันตั้งเยอะแยะแต่ทำไมถึงมีแค่ภาพคู่เขากับกันต์ก็ไม่รู้ แถมยังมีภาพตอนเลือกหนังสือด้วย ไม่รู้ว่าใครแอบถ่ายแล้วแอบถ่ายมาได้ยังไงโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย



แถมยังมีคนแชร์แล้วก็คอมเมนต์อีกเพียบ อ่านไปก็แก้มร้อนไป ยิ่งบวกกับภาพที่เห็นรวมกับนึกย้อนไปตอนนั้นก็ยิ่งทำให้แก้มร้อนจนต้องรีบปิดเพราะไม่อย่างนั้นสติได้หลุดอีกแน่นอน



ตอนนี้เลยมานั่งตั้งสมาธิก่อนจะเริ่มลงมือทำงานต่อจากเมื่อคืน เปิดโปรแกรมสำหรับแต่งรูปขึ้นมาเพื่อเอาแบบแปลนที่เขาออกแบบไว้มาทำแปลนพรีเซนต์ เหลือแค่ตรงนี้ก็เรียบร้อยทั้งๆ ที่ควรใช้เวลาไม่นานก็เสร็จแต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นเพราะเขามัวแต่เลือกรูปแมททีเรียลมาใส่ในแปลน รวมไปถึงหาแปลนต้นไม้มาใช้ตกแต่งบริเวณรอบๆ ตัวบ้านอีก เลยกลายเป็นว่าเดียร์ใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายในการทำพรีเซ็นนี้



เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น เดียร์ที่เพิ่งทำงานเสร็จพอดีก็หันไปหยิบมากดดู เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กทักมา



T_ouch
ทำงานเสร็จกันยังวะ




HINPHA
เสร็จแล้ว มึงกับเดียร์เสร็จยัง




T_ouch
เพิ่งเสร็จตอนทักพวกมึงนี่แหละ




:D_Dear
เพิ่งเสร็จเหมือนกัน เหลือเอาไปปริ้นกับอัปส่งอาจารย์นี่แหละ
[/i]



HINPHA
จะฝากกูไปปริ้นร้านไหม เดี๋ยวกูจะออกไปปริ้นแบบให้พี่ป่าด้วย
เห็นเร่งทำแบบจนไม่ได้นอน กูเลยว่าจะไปช่วย




T_ouch
พวกพี่เขามีงานเยอะเหรอวะ?




HINPHA
พวกปีสามเขามี pin-up วันศุกร์ ต้องมี mass model ไปด้วย




:D_Dear
pin up กันทุกคนเลยป่ะวะ?
[/i]



HINPHA
ทุกคนเลย
กูไปช่วยพี่ป่าก่อน พวกมึงจะให้กูปริ้นงานให้เลยก็ส่งเข้าเมล์มานะ แล้วไลน์บอกกูด้วย




เดียร์วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ จัดการเอ็กพอร์ทงานออกมาแล้วกดเซฟให้เรียบร้อย ระหว่างรอเครื่องคอมฯ ปิดตัวก็อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงคนที่อยู่ห้องข้างๆ ไม่รู้ว่าทำงานไปถึงไหนแล้ว หลังจากที่ยกโน้ตบุคมาบุกห้องของเขาจนกลับไปอีกฝ่ายก็ไม่ได้ติดต่อมา ไม่ว่าจะเป็นการโทร หรือส่งข้อความมา เป็นไปได้ว่ากำลังยุ่งกับการทำงานอยู่แน่นอน ไม่รู้ว่าจะได้กินอะไรหรือยัง ได้นอนบ้างหรือเปล่า งานจะเหลือเยอะไหม



นั่งคิดไปคิดมาก็ชักจะฟุ้งซ่าน สุดท้ายก็ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์มาถือแล้วเดินออกจากห้อง หันมองประตูห้องข้างๆ ก่อนจะเดินเลยไปที่ลิฟต์ ไม่นานหลังจากนั้นมือทั้งสองข้างของเดียร์ก็เต็มไปด้วยของกินทั้งคาวหวาน รวมไปถึงน้ำเย็นๆ



กดกริ่งหน้าห้องไปแล้ว ยืนรอให้ประตูห้องนั้นเปิดออก แต่ทุกอย่างยังเงียบสงบก็เลยกดไปอีกรอบ คราวนี้เหมือนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในห้อง ไม่กี่อึดใจประตูห้องของกันต์ก็เปิดออกโดยเจ้าของห้องเอง คนตัวสูงท่าทางอ่อนเพลียทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็ยังดูดีอยู่แท้ๆ



“ตั้งแต่เมื่อคืน... พี่ได้นอนหรือยังเนี่ย ผ่านไปยังไม่ครบวันดีทำไมพี่เป็นซอมบี้ขนาดนี้เนี่ย” เดียร์ทักพลางมองสำรวจคนตรงหน้าไปด้วย



กันต์ส่ายหน้าก่อนจะพยักหน้า จนเดียร์ได้แต่ทำหน้างง “ยังไงกันแน่ครับ ตกลงได้นอนหรือไม่ได้นอน”



“นอนไปพักหนึ่ง แต่ตอนไหนไม่รู้จำไม่ได้แล้ว” กันต์ตอบก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินหายไปในห้องนอน ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่ซับหน้าบนใบหน้า คงไปล้างหน้าให้ตื่นนอนมา



“ผมรู้มาว่าวันศุกร์พวกพี่มีส่งงานกัน ผมเลยเดาว่าพี่น่าจะยังไม่ได้กินอะไร”



“อือ... ก็ยังไม่ได้กินนะ”



“ผมซื้อของกินมาให้เต็มเลย แต่พี่กินข้าวก่อนแล้วกันนะ ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบกินอะไรเลยซื้อข้าวมันไก่มาให้” เดียร์พูดก่อนจะเดินไปหยิบจานชามในครัว จัดการเทข้าวมันไก่ใส่จานให้เรียบร้อยแล้วยกมาให้คนที่ยังนั่งทำหน้าง่วงอยู่ตรงโซฟา



“กินข้าวก่อนครับ”



“อือ...” กันต์ตอบรับเบาๆ ก่อนจะเริ่มลงมือจัดการกับข้าวมันไก่ตรงหน้า



“งานพี่เหลือเยอะไหม” เดียร์ถามพลางหันไปมองกองงานของอีกฝ่าย เห็นเศษกระดาษชานอ้อยกับไม้บัลซ่าวางเกลื่อนพื้น



“เหลือตัดโมเดล พี่เพิ่งทำแปลนพรีเซนต์เสร็จ” คนตอบก็ตอบไปโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเพราะกำลังจัดการกับอาหารตรงหน้าอยู่



“ผมช่วยไหม”



“งานเสร็จแล้วเหรอถึงจะมาช่วยพี่น่ะ” คราวนี้กันต์เงยหน้าขึ้นมองคนอาสา



เดียร์พยักหน้าหงึกหงัก “เสร็จแล้วครับ วันนี้อาจารย์ยกคลาสผมก็เลยนั่งทำจนเสร็จแล้ว ให้ผมช่วยตัดโมเดลไหม ตอบแทนที่พี่เคยไปช่วยงานผมไง”



“ถ้าอยากช่วยก็ช่วย”



“รับรองผมไม่ทำงานพี่พังแน่นอน มา... เดี๋ยวผมเก็บให้” เดียร์คว้าจานข้าวมันไก่ที่หมดเกลี้ยงแล้วของอีกคนมา “พี่จะพักก่อนไหม เดี๋ยวค่อยลุกมาทำต่อหน้าตาพี่โทรมมาก อ่อ... พี่ปริ้นแปลนให้ผมก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมนั่งตัดให้ก่อน จะได้ไม่เสียเวลา”



“อือ” กันต์พยักหน้ารับ ตอนนี้สมองของเขาไม่สามารถสั่งการได้เต็มที่ เลยได้แต่พยักหน้าเออออไปตามอีกฝ่าย



คนตัวสูงลุกไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะสั่งปริ้นแบบแปลนออกมา



“โห... พี่มีเครื่องปริ้นเอสามด้วยเหรอ” เดียร์ถามพลางนั่งยองๆ มองเครื่องปริ้น



“ใช่ หลังๆ งานมันใหญ่ใส่เอสี่ไม่พอ พี่เลยซื้อเครื่องนี้มาเลยจะได้ไม่ต้องออกไปหาปริ้นข้างนอกเวลาด่วนๆ ถ้าจะใช้มาใช้ของพี่ก็ได้” กันต์ตอบ พลางรวบกระดาษขนาดเอสามที่ออกมาจากเครื่องปริ้นขึ้นไปตรวจดู



“ตอนนี้พวกพี่ทำโครงการ mixed use กันอยู่ใช่ไหมครับ”



“อือ... เอาเท่าที่ตัดไหวนะ ไม่ต้องเร่งตัดทั้งหมดหรอก เอาแค่ชั้นล่างที่เป็นอาคารจอดรถกับห้างก่อนก็ได้ พี่ใช้กระดาษอาร์ตนะมันมันกรีดดีๆ ล่ะเข้าใจไหม ระวังโดนมีดคัตเตอร์บาดด้วย”



“ผมตัดหมดเลยได้ไหม” เดียร์เงยหน้าขึ้นถาม



“ก็ได้ ถ้ามั่นใจว่าไม่พังนะ” กันต์ยิ้ม ยกมือขึ้นยีผมน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่พื้น “พี่ขอนอนแป๊บเดียว เดี๋ยวมาช่วย”



เดียร์พยักหน้ารับ “นอนไปเลยพี่ ฝันดีครับ”



“ครับ...”



กันต์ไม่ได้เดินไปไหนไกล เขาไม่ได้เข้าไปนอนในห้องนอน แต่นอนอยู่ตรงประตูห้องนอนที่เขาเอาผ้ามาปูเป็นที่นอนเอาไว้เวลาทำงานแทน เจ้าของห้องซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนนุ่มก่อนจะหลับตาลง เพราะทำงานมาทั้งคืนแทบไม่ได้พัก ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็หลับสนิท



เดียร์หันมามองคนหลับ หยิบโทรศัพท์มาเปิดเพลงบรรเลงคลอให้เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้นอนหลับสบายมากยิ่งขึ้น ส่วนเขาก็เริ่มลงมือช่วยทำงานโดยการตัดแปลนที่อีกฝ่ายปริ้นให้ออกมาเป็นชั้นๆ ก่อน



ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเพราะเดียร์ไม่ได้สนใจ เขากำลังตั้งสมาธิกับการตัดกระดาษอาร์ตเขาทำพังไปสองสามชิ้นแล้วเพราะตอนตัดด้านที่เนื้อมันเงาก็เผลอกรีดคัตเตอร์เกินจนเป็นลอย พอพลิกใช้ด้านหลังก็วางแปลนผิดด้าน เลยใช้ไม่ได้อีก เขาเลยตั้งใช้สมาธิมาเป็นพิเศษเพราะงานก็ไม่ใช่งานของตัวเอง จะทำชุ่ยๆ แค่พอส่งก็ไม่ได้ แล้วจากที่ไปส่องงานของเจ้าของห้องมา เดียร์ถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายเนี้ยบมาก งานตัดโมเดลทุกชิ้นแทบมองไม่เห็นรอยกาว เข้ามุม 45 องศาด้วยอีก



เพราะตั้งสมาธิกับการตัดโมเดลเดียร์จึงไม่รู้ว่าคนที่นอนหลับไปร่วมชั่วโมงนั้นตื่นขึ้นมาแล้ว กันต์นอนกระพริบตาเมื่อปรับสายตาและเรียกสติของตัวเอง เจ้าตัวยกมือขึ้นลูบหน้ารู้สึกสดชื่นขึ้น คงเพราะได้นอนหลับสนิทแม้ว่าจะไม่ได้หลับไปนานมากก็ตามที อดแปลกใจกับเสียงบรรเลงที่ได้ยินไม่ได้ จำได้ว่าเขาไม่ได้เปิดเพลงที่สำคัญไม่เคยฟังเพลงบรรเลงแบบนี้ด้วย แต่พอสายตาไปปะทะกับใครอีกคนที่นั่งหันหลังให้อยู่ก็เข้าใจทันทีว่าเสียงเพลงนั้นมาจากไหน



มือคว้าโทรศัพท์มากดดูเวลา ก่อนจะปัดหน้าจอเพื่อเปิดโหมดกล้องถ่ายรูป จัดการถ่ายเบื้องหลังของน้องตัวเล็กเอาไว้ ยิ้มชอบใจกับภาพบนจอ



“อ้าว... ตื่นแล้วเหรอครับ” เดียร์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อมีเงามาบดบังพร้อมสัมผัสหนักๆ ที่หัว



“อือ ทำถึงไหนแล้ว” กันต์ถาม ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ น้องตัวเล็ก



เจ้าตัวรีบเอาไม้บัลซ่าที่ตัดอย่างเรียบร้อยมาอวดทันที “นี่... ผมตัดแปลนให้แล้ว สวยใช่ไหมล่ะ ฝีมือๆ”



กันต์หัวเราะ รับกระดาษอาร์ตที่ตัดเป็นรูปร่างตามแบบแปลนมาดู “เก่งมาก แล้วนี่แปลนใหญ่เสร็จหมดแล้วเหรอ”



“แฮ่... ยังครับ เพิ่งตัดไปได้แค่สี่ชั้นเอง มันตัดยากอ่า... ผมทำเป็นรอยไปตั้งหลายอัน” เจ้าตัวยู่หน้างอแงทันที



“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เป็นรอยก็เป็นสิ”



“ฮื่อ... มันไม่สวยน่ะสิ ผมเห็นนะงานของพี่เนี้ยบหมดเลย ไม่มีรอยขีดข่วนเลย ถ้าผมเอาอันที่ไม่สวยมาใช้ด้วย งานพี่ก็เละหมดสิ ดีไม่ดีพี่ต้องตัดใหม่ แบบนั้นก็เท่ากับว่าผมไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ”



“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”



เดียร์ส่ายหน้า “ได้ไง ผมตั้งใจจะมาช่วยนะ ไม่ได้มาเพิ่มงานให้พี่”



“ก็แค่มานั่งอยู่ตรงนี้ก็ช่วยได้เยอะแล้ว...” กันต์พูด หันไปยิ้มให้กับน้องตัวเล็กที่มองมาอย่างงงๆ “พี่มีกำลังใจลุยงานเต็มที่แล้ว”






************************************************
อะไรคือการพี่อ่อยน้องหนักขนาดนี้อ่ะ? หูย... ที่ห้องตัวเองไม่มีเดียร์ เลยต้องมาอยู่ห้องนุ้งเขางี้เหรอ แถมยังแอบมองเขาอีกต่างหาก อยากจะหูยให้ยาวเป็นหางว่าวเลยจ้า แล้วอะไรคือการที่นุ้งไปหาพี่ที่ห้องแบบนั้นคะลูก นี่คือจะไปช่วยพี่เขาทำงานใช่ไหม? ไม่ได้ไปอ่อยพี่เขาเนอะ ฮ่าาาาา

ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^

ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ

ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ

เจอคำผิด บอกได้ค่า

ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า

สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi

สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC

เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)

รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-07-2018 22:09:09 โดย fangiily »

ออฟไลน์ JUST_M

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 495
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
โอโห หยอดแบบ....  :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

พี่กันต์....

ออฟไลน์ Naenprin

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1172
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +203/-1
 :3123:

ดีใจจังได้อ่านคนแรกเลย

รอคอยเธอมาแสนนาน

ออฟไลน์ klaew

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1237
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-2
อ่อยหนัก อ่อยถี่ น้องต้องนั่งหน้าแดงไปแล้วแน่ๆ
จัดมาอีกเยอะๆ ชอบๆๆ

ออฟไลน์ O-RA DUNGPRANG

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-5
เป็นกำลังใจของพี่อะกำลังใจ  :z1: :z1: :z1:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
พี่อุตส่าห์อ่อยแรง แต่ดูน้องก็ยังอึนๆ อยู่นะ 55555

ออฟไลน์ Mayana

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 424
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-2
อ่อยน้องหนักมากกก  o3

ออฟไลน์ Al2iskiren

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1775
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-3
พี่กันต์อ่อยหนักมาก  :-[

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3360
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2
 :pig4: :pig4: :pig4:

พี่กันต์เป็นเอามากนะกับไอ่อาการหลงน้องเนี่ย

แค่ได้เห็นหน้าก็มีกำลังทำงานเนี่ย  อิอิ

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
หมั่นไส้พี่กันต์ คนหลงเดียร์  :hao3:

ออฟไลน์ SuPeRDonGDanG

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ตายอย่างสงบศพสีชมพูตั้งแต่พี่บอกว่าที่ห้อง “ไม่มีเดียร์” แล้วจ้าาาาาาาาาาา
อ่านไปยิ้มไป ตอนแรกอ่านข้ามเห็นคำว่าจูบหน้าผากเกือบกรี๊ด พอขึ้นไปอ่านดีๆ อ้าาวพี่ยั้งใจทัน 55555
คราวหน้าไม่ต้องชะงักล่ะนะทำเลย
รอบนี้น้องไปอ่อยถึงห้อง อย่าปล่อยให้กลับง่ายๆนะพี่กันต์

ปล. รูปที่ถ่ายไว้อย่าลืมอัพเฟสนะพี่กันต์ เตรียมอ่านคอมเมนท์สาววาย  :mew1:

ออฟไลน์ jaokhwan

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 425
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ tiger2006

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
หยอดวันละนิดเดี๋ยวก็ชินไปเอง :-[ :-[

ออฟไลน์ Pam_ban

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1086
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +109/-2
ตลกคนเขียน ความอยากให้เม้น แม้จะโดนด่าก็ยอม  :laugh: 
ขอเม้นถึงน้องเดียร์ละกัน  น่ารักน่ากอด ไม่รู้พี่กันจะอดใจได้สักแค่ไหน ส่วนคนพี่นั้นช่างตรงดีแท้ คิดยังไงก็พูดไปแบบนั้น จะไม่ให้เขินได้ไง คนอ่านก็พลอยเขินตามไปด้วย


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
พี่กันต์ติดน้องมากอ่ะ 55555

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
ฟินค่ะฟิน ธรรมชาติมากๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
พี่กันต์อ่อยน้องเดียรแรงมากเลย น้องเขินพี่ตัวจะแตกแล้วมั้งเนี่ย ^^

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
รถอ้อย รถน้ำตาลเทกระจายค่ะ
อะไรจะขยันหยอดขนาดนี้ล่ะพี่กันต์
เปิดตัวว่าจีบแล้ว จะทำอะไรก็ได้เหรอ

เดียร์ก็น่ารัก ทำพี่เค้าหลงแล้วหลงอีก
แล้วดูสิ มาเสนอตัวช่วยเค้าเฉยเลย
เป็นห่วงพี่ด้วย ซื้อข้าวน้ำมาให้พร้อมเลย
ดีไปอีก แบบนี้จะไปไหนรอด

ออฟไลน์ A_Narciso

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 879
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
 :o8: น่ารักกันมากเลยทั้งสองคน

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
ร่วมด้วยช่วยกัน

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
ที่ห้องไม่มีเดียร์  :-[ ใจบางงงงง อ่อยหนักมาก ชวนน้องมาอยู่ด้วยเลยมะ

ออฟไลน์ jakkee

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 90
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
รออยู่นะครับ

ออฟไลน์ fangiily

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +741/-12
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ




บท19 l “อ่อยมา... อ่อยกลับ ไม่โกง”








FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ

เด็กถา’ปัตย์งานเยอะแค่ไหนเรารู้ดี วันๆ ใช้ชีวิตอยู่กับการตัดโมเดลจนแทบจะได้เสียเป็นผัวเมียกับโมเดลอยู่แล้ว ซึ่งป้าก็มีเพื่อนเป็นเด็กคณะนี้นะก็รู้มาแหละว่าพองานเร่งมากๆ ก็จะชักชวนน้องๆ พี่ๆ ร่วมสายร่วมคณะ ที่สนิทสนมกันมาช่วยกันตัดโมเดล แต่ป้าก็ไม่เค้ย... ไม่เคยเห็นใครถ่ายภาพคนช่วยทำโมเดลแล้วให้ความรู้สึกน่าหมั่นไส้ ปนๆ กับน่าอิจฉาได้แบบนี้มาก่อนเลย

ก็รู้นะคะว่าพี่เหนือเดือนน่ะประกาศตัวโจ่งแจ้งว่ากำลังตามจีบน้องเดียร์ แต่จำเป็นต้องอวดขนาดนี้ไหมคะว่าน้องไปช่วยงานน่ะ แล้วอะไรคือการที่พี่กันต์เซลฟี่หน้าตัวเองแล้วเห็นหลังน้องคะ น้องสำคัญมากขนาดทำให้พี่ถ่ายรูปตัวเองเลยใช่ไหม ทั้งๆ ที่ปกติกว่าจะได้เห็นภาพตัวเองด้วยฝีมือพี่กันต์ก็ช่างยากแสนยาก ฮึ่ม! ไม่ได้อิจฉานะคะ พอดีสะกดคำนี้ไม่เป็น

#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย




ภาพที่ลงเป็นภาพที่แคปมาจากหน้าเฟซบุ๊กของกันต์ที่ลงรูปเอาไว้ ภาพแรกเป็นภาพหลังของเดียร์ที่กำลังนั่งตัดโมเดลอยู่ ส่วนอีกภาพเป็นภาพถ่ายเซลฟี่ของตัวเอง แต่ไม่ใช่ภาพที่มองกล้องตรงๆ เป็นภาพที่เขาหันไปมองน้องตัวเล็กแล้วยิ้ม พร้อมแคปชั่นขอบคุณที่มาช่วยตัดโมเดล



ซึ่งโพสต์นี้ถูกกดไลท์ กดแชร์ และคอมเมนต์เยอะมาก กันต์เองก็เข้าไปอ่านคอมเมนต์บ้างเห็นเพื่อนๆ เข้ามาคอมเมนต์แซวกันเยอะแต่เขาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป มีทั้งคอมเมนต์ยินดี โอดครวญแต่ก็ไม่มีคอมเมนต์ไหนที่เป็นด้านลบเจ้าตัวเลยปล่อยให้คนคอมเมนต์กันไป



กันต์วางโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิมก่อนจะหันไปมองข้างๆ แล้วหลุดยิ้มออกมา คนที่มาช่วยงานเขาตั้งแต่เมื่อตอนเย็นนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ เพราะฝืนไม่ไหว ทั้งๆ ที่เขาบอกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วว่าให้กลับห้องไปนอนแต่ก็ไม่ยอมไป ดื้อจะอยู่ช่วยให้ได้ เขาก็เลยปล่อยให้ทำไป



แต่เมื่อเห็นว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาก็ลุกไปหยิบหมอนมาส่งให้อีกคน บอกเอาไว้นั่งกอดจะได้สบายๆ อีกฝ่ายก็รับไป เอาหมอนพาดบนโต๊ะเอาคางเกยหมอนระหว่างใช้กรรไกรตัดแปลนบนกระดาษเอสามให้เขา แล้วดูเหมือนว่าความง่วงจะเอาชนะได้เพราะเจ้าตัวเอาหมอนวางบนพื้นแล้วนอน ไม่นานเลยเจ้าตัวก็หลับไปทั้งๆ ที่ในมือยังถือกระดาษกับกรรไกรอยู่



กันต์หยิบของอันตรายอย่างกรรไกรออกจากมือน้องก่อนนึกขำที่อีกฝ่ายยื้อเอาไว้แต่ในที่สุดเขาก็หยิบออกมาได้ เขาไม่คิดที่จะพาน้องตัวเล็กเข้าไปนอนในห้องไม่ใช่เพราะหวง แต่คิดว่าถ้าอีกฝ่ายตื่นมาบนเตียงในห้องของเขาคงจะตกใจมาก เลยเลือกที่จะให้นอนตรงนี้แทน หยิบผ้าห่มมาห่มให้กันหนาว



หลังจากนั่งมองน้องจนพอใจแล้วเขาก็เริ่มทำงานต่อ งานยังคืบหน้าไปได้ไม่เท่าไหร่คงเพราะมัวแต่กังวลว่าน้องจะโดนคัตเตอร์บาด ทั้งๆ ที่คิดย้อนไปแล้วก็ตลกตัวเองน้องเองก็เรียนคณะเดียวกับเขา ยังไงก็ต้องใช้คัตเตอร์เป็นอยู่แล้ว แต่คนมันเป็นห่วง... จะให้ทำยังไง



กันต์นั่งตัดโมเดลต่อจนเกือบตีสี่ งานคืบหน้าไปเยอะทีเดียวอย่างน้อยตอนนี้แปลนทั้งหมดสามชิบชั้นก็ตัดเสร็จเรียบร้อย เหลือตัดแกนตรงกลางที่จะยึดแต่ละชั้นเอาไว้ด้วยกัน เขาตั้งใจว่าจะไม่ตัดผนังรอบอาคารแต่จะตัดแกนตรงกลางให้ได้สเกลความสูงอาคารตามที่ออกแบบแล้วก็ติดเข้าไปในแต่ละชั้น ผนังรอบๆ ถ้ามีเวลาเหลือเขาจะใช้แผ่นอะคริลิคแบบบางมาติดเพื่อเพิ่มความสวยงามอีกที



เขาจัดการเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อย ของมีคมเก็บใส่กล่องเอาไว้ เศษกระดาษก็กวาดๆ กองๆ เอาไว้ก่อน ชิ้นส่วนโมเดลวางเรียงเอาไว้บนโต๊ะ พอแน่ใจว่าเก็บของเรียบร้อยดีเขาจึงเดินไปปิดไฟ ก่อนทิ้งตัวลงนอนอยู่ตรงนั้น ใกล้ๆ กับน้องตัวเล็ก หยิบโทรศัพท์มาตั้งปลุกเอาไว้ตอนแปดโมงเช้า แล้วก็ตั้งตอนเก้าโมงอีกหนึ่งเวลาเผื่อหลับเพลินไม่ยอมตื่น เพราะเขามีเรียนตอนสิบโมง



แทบไม่ต้องนอนนับแกะเลยสักตัวเพราะแค่วางโทรศัพท์แล้วหลับตาลงเขาก็หลับไปทันที คงเพราะล้าเต็มทนกับการนั่งตัดโมเดล



เสียงนาฬิกาปลุกดังให้คนที่กำลังนอนหลับสบายรู้สึกตัว กันต์ใช้มือควานหาโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงรบกวนเวลานอนของเขาก่อนจะกดปิดแล้วก็เผลอหลับต่อ แล้วตื่นอีกทีตอนที่นาฬิกาปลุกดังอีกรอบหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ใช้เวลาในการเรียกสติตัวเองอีกเกือบสิบนาทีคนที่งัวเงียอยู่ถึงได้ลุกขึ้นนั่ง สิ่งแรกที่ทำหลังจากลืมตาคือหันไปมองข้างๆ บริเวณที่น้องตัวเล็กนอนหลับ



ที่ตรงนั้นไม่มีใครนอนอยู่แล้ว แถมหมอนและผ้าห่มก็ถูกพับเก็บเอาไว้เรียบร้อย อีกฝ่ายคงตื่นก่อนเขาแล้วก็กลับห้องไปแล้ว กันต์เองก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ที่ตื่นมาแล้วจะไม่เจอน้อง นั่งนิ่งๆ ต่ออีกแป๊บเพื่อให้ตื่นเต็มที่แล้วจึงลุกเดินเข้าไปล้างหน้า อาบน้ำ เตรียมตัวไปเรียนตอนสิบโมง



เดินผ่านกองกระดาษและชิ้นส่วนโมเดลไปทางครัว สีหน้าฉายแววประหลาดใจเมื่อเห็นหม้อวางอยู่บนเตาไฟฟ้า เพราะเขาจำได้ว่ายังไม่ได้หยิบหม้อขึ้นมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน เดินไปเปิดดูก็ยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นข้าวต้มอยู่ในหม้อ กำลังส่งกลิ่นหอมกระตุ้นความอยากอาหาร



ข้างๆ กันมีถ้วยพร้อมช้อนวางเอาไว้ แม้จะยังงงๆ แต่ก็หยิบมาเพื่อจะตักข้าวต้มในหม้อใส่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกระดาษอยู่ในถ้วยใบนั้น กันต์หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านก่อนจะยิ้มออกมา เขาวางถ้วยลงแล้วหมุนตัวกลับไปที่หน้าโซฟาเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ เดินกลับไปที่ครัวอีกรอบก่อนจะถ่ายรูปข้าวต้มหอมๆ ในหม้อ มือข้างซ้ายถือกระดาษแผ่นเล็กๆ ข้างขวาถือโทรศัพท์ ขยับไปมาเมื่อหามุมที่ถูกใจ ที่จะเห็นทั้งกระดาษในมือ และข้าวต้มในหม้อ ถ่ายรูปจนพอใจแล้วถึงได้จัดการกับข้าวต้ม



เช้านี้ดูเหมือนจะสดใสสำหรับเขาทั้งๆ ที่นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงแต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร มันเริ่มสดใสตั้งแต่ตอนเห็นกระดาษในถ้วยนั่นแหละ เป็นข้อความไม่กี่บรรทัด แต่ก็ทำให้ยิ้มได้ และคิดว่าวันนี้ทั้งวันเขาคงจะยิ้มไม่หุบแน่นอน



แต่จะให้ทำไงได้... ก็น้องตัวเล็กเล่นน่ารักเสียขนาดนี้...



ผมเห็นพี่ยังไม่ตื่นก็เลยไม่อยากปลุก ไม่รู้เมื่อคืนพี่นอนตอนไหนแต่คงดึกกว่าผม
ผมถือวิสาสะใช้ครัวโดยไม่ได้ขอ แต่ก็ทำให้พี่นะ เพราะงั้นห้ามว่ากันด้วย
กินให้อร่อยนะครับ
.... :D_Dear …




แล้วจะไม่ให้รักได้ไงไหว?...



ดูเหมือนว่ากันต์จะอารมณ์ดีมากแม้แต่เพื่อนๆ ยังรับรู้เพราะทันทีที่เขาเดินไปหาเพื่อนในกลุ่มที่นั่งกินมื้อเข้ากันอยู่ที่โรงอาหาร ทุกคนก็มองมาที่เขาตาขวาง



“อารมณ์ดีอะไรของมึงแต่เช้า ยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าจานข้าว” เสียงของไข่เจียวทักเป็นคนแรกเมื่อเห็นเพื่อนเดินยิ้มเข้ามา



กันต์ไม่ได้ตอบแต่ส่งเสียงหัวเราะในลำคอเพื่อยืนยันว่าตัวเองอารมณ์ดีจริงๆ แต่การกระทำนั้นยิ่งทำให้เพื่อนๆ รู้สึกหมั่นไส้มากกว่าเดิมเสียอีก



“นี่มึงเพี้ยนถูกไหม”



“หึหึหึ”



“อ้าว! ไอ้ห่านี้ ไม่ตอบแล้วยังเสือกหัวเราะอีก” ป่าไม้เริ่มหัวร้อนกับความอารมณ์ดีของเพื่อน



“กูอารมณ์ดีก็เรื่องของกูน่า กินๆ เข้าไปเดี๋ยวก็ขึ้นเรียนไม่ทันหรอกมึง” กันต์บอกปัด ไล่เพื่อนให้ตั้งใจกินข้าวไปแทน เพราะถ้ามันยังอยากรู้เรื่องของเขาอยู่แบบนี้คงไม่ทันเข้าเรียนแน่นอน



“งานเสร็จแล้วหรือยังไง ถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้” ใยไหมถาม วันนี้สองสาวแต่งหน้าแบบจัดเต็มมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนคงไม่ได้นอน เลยต้องแต่งหน้ามาเพื่อปกปิด



“เปล่าหรอก ยังไม่เสร็จ เหลืออีกเยอะเลย” กันต์ส่ายหน้าก่อนจะตอบ



“อย่ามาโกหกกันนะกันต์” ใบบัวหรี่ตามอง “แน่ใจนะว่างานยังไม่เสร็จน่ะ”



พอได้ยินเพื่อนถามแบบนั้นก็พยักหน้ายืนยันไปอีกรอบ “ยังไม่เสร็จจริงๆ ตัดได้แค่แปลนเอง”



“แล้วมันมีอะไรให้อารมณ์ดีวะ” ไข่เจียวว่า คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกติดกัน



“เขามีผู้ช่วยดี กำลังใจ” ดิวที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้น เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง “กูเห็นในเฟซ มันลงรูปน้องเดียร์ไปช่วยงาน มันเลยอารมณ์ดีละมั้ง ใช่ไหมมึง”



คราวนี้กันต์พยักหน้ารับ พร้อมกับยิ้ม แบบที่ไข่เจียวกับป่าไม้เห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ อยากจะเอาจานข้าวปาใส่หน้าแต่ก็เสียดายของกิน เลยหยิบเอาเศษกระดาษมาปั้นเป็นลูกแล้วปาใส่แทน งานก็เยอะจนหัวหมุนอยู่แล้ว ยังมีไอ้เพื่อนตัวดีมาลอยหน้าลอยตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อารมณ์ดีเพราะมีความรักอีกก็ยิ่งหมั่นไส้มากกว่าเดิม



“เหอะ ถึงว่าล่ะ อารมณ์ดีเหลือเกิน งานไม่เสร็จก็อารมณ์ดี ไม่ได้นอนก็อารมณ์ดี”



“กูนอนว่ะ แถมยังข้างๆ น้องด้วย ตื่นมาก็ได้กินข้าวฝีมือน้อง” ไม่อยากจะอวดหรอกนะ แต่ก็อยากแกล้งเพื่อนเล่นเหมือนกัน



แต่ละคนแสดงสีหน้าต่างกันไป ใบบัวกับใยไหมทำหน้าเหมือนจะกลั้นฟินที่ได้ยินคำบอกเล่าของเพื่อน ดิวทำตาโตก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเข้าใจเจตนารมณ์ของเพื่อนสมัยเด็ก ส่วนไข่เจียวกับป่าไม้ก็ทำตาโตไม่ต่างกันแต่หลังจากนั้นก็โวยวายพร้อมกับปั้นกระดาษปาใส่เพื่อนอย่างคนหมั่นไส้เต็มกำลัง



“ไอ้สัส! มึงมันน่าหมั่นไส้!”



“ไอ้เชี่ยกันต์!!”



“มึง...” กันต์เรียกเพื่อนทั้งสองคนเบาๆ “อิจฉา พูดแบบนี้ว่ะ” ได้แต่ยักคิ้วให้เพื่อกวนประสาท



“ไอ้สัส!!!”



“หึหึหึ ไปมึง... ขึ้นเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็เข้าสายอาจารย์ปิดห้องนะโว้ย” พูดจบก็ชิงลุกหนีเพื่อนตัวเองทันที ไม่สนใจเสียงตะโกนด่าไล่หลังตามมา







“แต่ละกลุ่มก็ลองโหวตกันดูนะว่าจะเอาผลงานของใครมาตัดโมเดลพรีเซนต์ รวมไปถึงทำวีดิโอแล้วก็เพลทด้วยนะ” เสียงของอาจารย์ประจำวิชาพูดขึ้น “ไม่อย่างนั้นก็ลองปรึกษาอาจารย์ประจำกลุ่มก็ได้ เดี๋ยวอธิบายการส่งงานแล้วก็แยกย้ายพบอาจารย์ที่ปรึกษานะ”



“ส่วนงานที่จะต้องส่งในวันพรีเซนต์ก็มีโมเดล อาจารย์ไม่กำหนดสเกล แต่ก็อย่าทำมาเล็กเกินไปแล้วกันนะ วีดิโอพรีเซนต์จากงานสามมิติ เพลทพรีเซนต์ ที่แสดงถึงแนวความคิด แปลน รูปด้านต่างๆ”



เดียร์โน้ตคำพูดของอาจารย์ใส่สมุด นึกตามแล้วก็ได้แต่เบ้หน้าเพราะรู้สึกว่ามันเยอะไม่ใช่เล่น ฟังอาจารย์พูดต่ออีกหน่อย อาจารย์ก็ปล่อยให้แยกย้ายไปพบกับอาจารย์ที่ปรึกษา พวกเขาทั้งสามคนเดินไปรวมกับเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเพื่อจะได้ไปหาอาจารย์พร้อมกัน



ในกลุ่มของเดียร์มีทั้งหมดเจ็ดคน ทุกคนสนิทสนมกันหมดแต่แค่เวลาไปไหนมาไหนจะแบ่งเป็นกลุ่มย่อยๆ มากกว่า แต่เวลามีงานกลุ่มพวกเขาก็มักจะรวมกลุ่มด้วยกันเสมอ ระหว่างที่เดินไปยังห้องที่อาจารย์นัดพวกเขาต้องเดินผ่านห้องเรียนของรุ่นพี่ปีสาม เดียร์อดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในห้องผ่านช่องกระจกตรงประตู แล้วก็ต้องหลุมขำเพราะเห็นรุ่นพี่นั่งหลับกันไปเกือบครึ่ง แน่นอนว่ารวมถึงใครบางคนที่เขาทำข้าวต้มทิ้งไว้ให้เมื่อเช้าด้วย



เมื่อเช้าเดียร์ตื่นตั้งแต่ประมาณหกโมงกว่าๆ ใช้เวลาตั้งสติอยู่เกือบนาทีถึงนึกได้ว่าเขาเผลอหลับไปตอนช่วยกันต์ตัดโมเดล พอหันมองรอบๆ ก็เจอกับเจ้าของห้องนอนหลับสนิทอยู่ใกล้ๆ อีกฝ่ายนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มโผล่ออกมาแค่ครึ่งหน้าเท่านั้น ท่านอนเหมือนกับเด็กๆ จนคนเห็นยิ้มขำแอบถ่ายรูปมาตั้งหลายรูป ตั้งใจว่าจะเอาไปแซวเสียหน่อย หลังจากนั้นก็ถือวิสาสะเดินสำรวจในครัวเห็นว่ามีของพอจะทำข้าวต้มได้เขาก็เลยทำข้าวต้มทิ้งเอาไว้ให้ก่อนจะออกจากห้องมา ตอนก่อนจะออกจากห้องเขายังแกล้งไปบีบจมูกคนหลับอยู่เลย อีกฝ่ายแค่หันหน้าหนีซุกลงกับหมอนแถมยังส่งเสียงรำคาญออกมาอีก



นึกแล้วก็ขำ...



“ขำอะไรวะ” ทัชหันมามองเพื่อนตัวเล็ก



“พวกรุ่นพี่ นั่งหลับกันครึ่งห้อง” เดียร์เลิกคิ้ว นึกหาคำตอบที่เพื่อนถามเขาเลยชี้นิ้วไปทางห้องที่พวกรุ่นพี่นั่งเรียนกันอยู่ รอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิดเพราะจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ขำที่รุ่นพี่นั่งหลับ แต่ขำกันต์เมื่อเช้ามากกว่า



พอเดินผ่านประตูหน้าห้องทัชกับหินผาก็มองเข้าไปบ้างแล้วก็พยักหน้ารับ “คงทำงานจนไม่ได้นอนละมั้ง เมื่อคืนกูก็ไปช่วยพี่ป่ามา ตอนเช้ากูกลับมาที่ห้องตัวเองตอนหกโมงพี่มันเพิ่งจะเดินไปนอนเอง”



“อีกหน่อยพวกเราก็จะเป็นแบบนั้นใช่ไหมวะ” ทัชถาม



“ก็คงงั้นแหละมึง”



อาจารย์ประจำกลุ่มนั่งรออยู่แล้วตอนที่พวกเขาเดินไปถึงห้องเรียน ทุกคนเลยรีบเดินไปหาที่นั่งกันจนเรียบร้อย ห้องนี้เป็นเหมือนห้องประชุมขนาดเล็ก มีโต๊ะยาวสองตัวตั้งอยู่กลางห้อง พอสำหรับคนประมาณสิบคน ที่ผนั่งด้านหนึ่งเป็นจอโปรเจคเตอร์ เป็นห้องเอาไว้สำหรับให้นักศึกษามาตรวจแบบกับอาจารย์ ซึ่งในคณะของพวกเขามีห้องแบบนี้เยอะกว่าห้องเรียนรวมเสียอีก



“ว่าไงพวกเรา งานเสร็จกันหมดแล้วใช่ไหม” อาจารย์ถามหลังจากที่ทุกคนได้ที่นั่งกันแล้วเรียบร้อย “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวออกมาพรีเซนต์ทีละคนแล้วกัน จะได้ช่วยกันเลือกผลงานที่จะเอามาทำไฟนอล”



พอได้ยินแบบนั้นแต่ละคนก็มองหน้ากันเหมือนจะหาตัวแทนออกไปเสี่ยงคนแรก กลายเป็นหินผาที่โดนเพื่อนๆ เสนอชื่อให้ออกไปพรีเซนต์ เจ้าตัวส่ายหน้าเบาๆ อย่างขบขันกับการเลี่ยงการนำเสนอคนแรกของเพื่อนในกลุ่ม สุดท้ายเจ้าตัวก็ยินยอมออกไปคนแรก



ใช้เวลาไม่นานก็พรีเซนต์งานเสร็จ อาจารย์ทำเพียงแค่รับฟังไม่ได้คอมเมนต์ ต่อว่าหรืออะไร คนอื่นๆ เลยใจชื้นขึ้นมาบ้าง เพราะเคยได้ยินรุ่นพี่บอกว่าเวลาพรีเซนต์งานอาจารย์จะโหดมาก ถามจี้จนหาทางตอบคำถามไม่ได้ เคยมีรุ่นพี่ร้องไห้เพราะโดนอาจารย์ต่อว่าด้วย พวกปีหนึ่งเลยกลัวกันไปล่วงหน้า



แต่พอเห็นว่าเพื่อนไม่ได้โดนต่อว่าอะไรก็เริ่มกล้ากันมากขึ้น ทุกคนทยอยออกไปพรีเซนต์ทีละคนจนครบทั้งกลุ่ม ตลอดการพรีเซนต์อาจารย์ก็ทำเพียงแค่รับฟัง จดโน้ตลงสมุดแล้วก็พยักหน้าให้แค่นั้น



“โอเค! ดีมากทุกคน” อาจารย์พูดหลังจากที่ทุกคนพรีเซนต์เสร็จแล้ว “ได้ฟังเพื่อนๆ พรีเซนต์กันแล้วด้วยเนอะ แต่ละคนเขียนชื่อของเพื่อนที่คิดว่าทำงานออมาได้ดีที่สุดมาคนละชื่อ เอาตามความจริง ไม่ต้องเกรงใจกัน”



อาจารย์ส่งกระดาษแผ่นเล็กให้กับทุกคนเอาไปเขียนชื่อของเพื่อนในกลุ่มเพื่อโหวตหาผลงานที่ดีที่สุด ทุกคนมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะเขียนชื่อลงไป พับแล้วส่งคืนให้อาจารย์ประจำกลุ่ม



“ได้คนที่เพื่อนๆ โหวตมาแล้ว ซึ่งอาจารย์ก็เห็นด้วยนะกับผลโหวตนี้” อาจารย์พูดขึ้นหลังจากนับจำนวนโหวตแล้วเรียบร้อย “งานที่เพื่อนๆ ในกลุ่มโหวตให้มากที่สุดคือของคุณ... หินผา เพราะฉะนั้นไฟนอลนี้กลุ่มนี้จะต้องตัดโมเดล ทำพรีเซนต์ จัดเพลท ทำวีดิโอจากงานของหินผานะ”



“แต่ถ้าหากคุยกันแล้ว มีใครอยากจะเสนอให้เพิ่มหรือลดอะไรในงานของหินผาก็ได้ ลองปรึกษากันดูเพื่อที่จะได้ทำงานนี้ออกมาให้ดีที่สุด เท่ากับว่าไฟนอลออกมาอาจจะไม่เหมือนกับวันนี้ที่พรีเซนต์ก็ได้ แต่ถ้าหากมีปรับอะไรก็เอามาให้อาจารย์ช่วยดูได้ตลอดนะ”



“มีเวลาเหลือก่อนหมดชั่วโมง ทุกคนก็ลองปรึกษากันดูแล้วกัน อาจารย์จะไม่อยู่ฟังด้วยจะได้กล้าพูดกัน” อาจารย์พูดก่อนจะเก็บของเพื่อออกจากห้องแล้วปล่อยให้พวกเขาปรึกษากันเอาเอง



“อ่า... ถ้าอย่างนั้นก็คือ... กลุ่มเราเอางานของหินมาทำไฟนอลนะ มีใครอยากจะเสนออะไรเพิ่มเติมไหม” เจที่เป็นหัวหน้าชั้นปีหนึ่งพูดหลังจากที่อาจารย์เดินออกจากห้องไปแล้ว



“เราชอบไอเดียของมิ้นท์นะ ตรงทางเดินผนังอ่ะ ที่เจาะเป็นช่องๆ ให้แสงผ่าน” เดียร์ยกมือขึ้นพูด “แล้วก็คล้ายๆ กับของหินที่มีทางเดินเหมือนกัน เราเอาผนังของมิ้นท์มาใส่ด้วยดีไหม”



“ก็ดีนะ จริงๆ เราเองก็ชอบงานของมิ้นท์เหมือนกัน” หินผาพยักหน้ารับ เมื่อเริ่มมีคนเห็นด้วยคนอื่นๆ ก็พยักหน้าตาม



พวกเขาเลยจัดการเปิดโน้ตบุ๊คเพื่อเปิดงานของหินผาแล้วก็มิ้นท์เทียบกัน ผสมงานทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกัน หัวข้องานนี้คือ Path of peace หรือก็คือเส้นทางแห่งความสงบ ก็ขึ้นอยู่กับนักศึกษาแต่ละคนจะไปตีโจทย์ออกมาว่าจะเป็นแบบไหน งานนี้ไม่ได้เน้นการออกแบบบ้านหรืออาคารแต่เป็นการเน้นจัดสรรพื้นที่มากกว่า ไม่มีถูกหรือผิด ไม่มีคำว่าสร้างได้หรือไม่ได้ แต่มันคือการให้นักศึกษาได้เปิดจินตนาการ ว่าเราจะสร้างเส้นทางไปสู่ความสงบได้อย่างไร



“ถ้าอย่างนั้นก็ประมาณนี้แล้วกันนะ หินมึงก็ลองไปจัดการต่อดู แล้วเดี๋ยวคราวหน้าเอามาให้อาจารย์ดูอีกที” เจพูดหลังจากที่พวกเขาช่วยกันดู ช่วยกันแก้มาร่วมชั่วโมง



หินผาพยักหน้ารับ “ได้ ตามนั้น”



เมื่อตกลงกันเรียบร้อยพวกเขาก็แยกย้ายกัน เดียร์ ทัชและหินผาตรงไปยังโรงอาหารทันทีเพราะตอนบ่ายเขามีเรียนวิชานอกอีกหนึ่งวิชา ห้องที่รุ่นพี่ปีสามใช้เรียนก่อนหน้านี้ว่างแล้ว คาดว่าคงเลิกเรียนไปแล้ว เดียร์เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดข้อความส่งหาใครอีกคนเพื่อแซวเล่น



:D_Dear
ตอนเช้าก็นอนไม่ยอมตื่น ตอนเรียนก็ยังมาหลับในห้องอีก
[/i]



ยังไม่ทันที่เดียร์จะได้เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า โทรศัพท์ในมือก็สั่นพร้อมกับเสียงแจ้งเตือนดัง อีกฝ่ายตอบกลับมาแล้ว



KAN
แอบดูกันเหรอ




:D_Dear
ไม่เห็นต้องแอบเลย มองเข้าไปก็เห็นพี่แล้ว
[/i]



KAN
อ่า... แสดงว่าพี่อยู่ในสายตาเราสินะ
แค่มองเข้ามาก็เห็นเลย




เดียร์ชะงักไปเมื่ออ่านข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าแก้มตัวเองมันร้อนๆ อย่างไรก็ไม่รู้



“มึงเป็นอะไร” เดียร์เงยหน้ามอง เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าที่ทัชพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร “หน้ามึงแดงมาก ไม่สบาย ป่วยเหรอวะ”



“ป เปล่า... ไม่ได้เป็นอะไร” เดียร์บอกปัด แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังพร้อมหน้าจอที่สว่างขึ้นทำให้ทัชที่เดินมายืนข้างๆ สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน



เพื่อนตัวดีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ก่อนจะพยักหน้า “โอเค เข้าใจแล้วๆ เชิญมึงเดินคุยกับพี่เขาตามสบาย แต่อย่าหลงพี่เขาจนเดินหลงทางนะโว้ย ไปๆ ไอ้หิน ปล่อยคนมีความรักเขาอยู่ในโลกส่วนตัวไป เรามันคนไร้รัก ไปหาอะไรกินดีกว่า”



แล้วเจ้าตัวก็เดินไปกอดคอหินผาแล้วพากันเดินนำไปทันที ปล่อยให้เดียร์เดินหน้าแดงตามหลัง...









************************************************
ฮูยยยย... มีความอ่อยแรงทั้งคนพี่และคนน้อง แม้คนน้องจะยังอ่อยแบบไม่รู้ตัว(ในตอนนี้)ก็ตามที ฮาาา... คนพี่ก็อารมณ์ดี ยิ้มหน้าบานได้กินข้าวฝีมือน้อง แหมยาวๆ เลยจ้า ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^

ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ

ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ

เจอคำผิด บอกได้ค่า

ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า

สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi

สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC

เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)

รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3360
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2
 :pig4: :pig4: :pig4:

งุย ๆ ทำแบบภรรยาตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้สามี   อิอิ

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ Naenprin

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1172
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +203/-1
 :mew1:

มาแล้ววว ดีใจจัง  คิดถึงมากเลย

น่ารักอ่ะ

ออฟไลน์ BAKA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3025
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-10
หูยยยยยย เหม็นความรักมากกกกก พี่กันต์ขิงเก่งงงง

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด