- ไปค่ายตอนที่ห้า : ความรู้สึกดีๆ -
จะรอดมั้ยวะเนี่ย!
ผมสังเกตนิ้วมือของพี่ปืนทั้งสองนิ้วซึ่งพันผ้าก็อชทำแผลเรียบร้อยแล้ว แต่มันดูมีอุปสรรคในการกำรอบแฮนด์บังคับรถมอ’ไซค์อย่างมาก สภาพรถก็ว่าแย่แล้วคนขับมันจะพาผมไปลงเขาที่ไหนรึเปล่าวะ ผมขอเดาว่าพี่มันคงรู้สึกเจ็บไม่น้อยถึงพยายามไม่กำแฮนด์รถแน่นมาก แต่มันทำให้การประคองตัวบนเครื่องยนต์สองล้อดูจะต้องใช้ความพยายามเท่าตัว ดีว่าพี่ปืนแม่งดูมีทักษะในการแว้นพอสมควรแต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดเสียวไม่ได้อยู่ดี
“ไหวป่ะเนี่ยพี่?”
“ถามทำไม”
“ก็พี่ดูเจ็บมือเวลากำแฮนด์รถอ่ะพี่ไม่เจ็บจริงๆ เหรอวะ”
“กูขับได้”
เราตอบโต้กันระหว่างรถวิ่งอยู่บนถนนลูกลัง จริงๆ พี่ปืนไม่ได้ขับเร็วด้วยซ้ำแต่เพราะแรงลมที่มาปะทะตอนเรานั่งอยู่บนพาหนะที่ความเร็วคงที่ทำให้เสียงพูดคุยกันแทบต้องเค้นคอตะโกน
“แน่ใจนะ?”
“กลัวกูพาไปแหกโค้งที่ไหนรึไง”
เออดิ หน้ายิ่งเหี้ยๆ ขืนพาหน้าไปไถที่ไหนแล้วเสียโฉมขึ้นมาทำไง ถ้าผมหนังหน้าพรีเมี่ยมแบบพี่แกผมจะไม่กังวลเลยให้ตายสิ
“ไม่ต้องกลัวหรอก” พี่ปืนมองกระจกรถยิ้มๆ “เพราะกูพาแหกโค้งแน่นอน”
เชี่ย
ผมผวากอดเอวอีกฝ่ายแน่นเพราะตกใจที่อยู่ๆ พี่ปืนแม่งเร่งความเร็วมากขึ้นจนลมตีหน้าสั่นไปหมด อารามตกใจกลัวผมถึงขยับไปเบียดแผ่นหลังพี่มันโดยไม่คิด ผมนึกสาปแช่งไอ้คนขี้แกล้งนี่ในใจจนกระทั่งมันลดความเร็วลง
“นั่งแบบนี้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง”
“อะไร?”
ผมทำหน้างงก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อมองตามสายตาพี่ปืนแล้วเห็นมือตัวเองรัดเอวอีกฝ่ายแน่น เห็นแบบนั้นนั้นผมเลยกระโดดหนีทำเอารถเอียงตัวจนแทบเซล้ม
“ทำอะไรของมึงเนี่ย”
“ก็ ก็ผมตกใจอ่ะ”
พี่ปืนหยุดจอดรถแล้วเอี้ยวตัวมามองผมสีหน้าตึงๆ “มึงนี่มันตัวปัญหาชัดๆ”
“อย่ามาว่าผมนะ”
“ไม่ได้ว่า..กูด่าเลย”
ไอ้เชี่ย ผมอ้าปากค้างเบ้ปากใส่สีหน้าเบื่อหน่ายของอดีตหัวหน้าโจร
“ขยับมานั่งดีๆ”
“ผมนั่งแบบนี้ก็ได้”
แบบนี้ที่ว่าคือตูดแทบจะหลุดเบาะซ้ำเหล็กรั้งกันตกท้ายเบาะยังไม่มีอีกต่างหาก โอ้โหเรียกว่าขยับไปอีกนิดผมตกแน่นอนซึ่งนั่นพี่ปืนคงจะรู้เหมือนกันมันถึงทำหน้าเอือมๆ ใส่ผม
“ขยับมา”
“ไม่”
“ได้”
พี่ปืนถีบไปที่เหล็กขาตั้งรถเพื่อให้รถจอดได้แล้วตวัดขาลงจากตัวรถ แล้วมายืนกอดอกมองผมนิ่งท่าทางแบบนั้นทำเอาผมแอบกลืนน้ำลายด้วยความกลัว ยิ่งมองไปบรรยากาศรอบๆ ดันมีแต่ป่ารกทึบแบบนี้ขืนพูดไม่ถูกใจไม่โดนทุบลากไปทิ้งป่ารกชัฏแถวนี้เหรอวะ
“ขยับมานั่งด้านหน้า”
“แล้ว เอ่อ แล้วถ้าผมไปนั่งหน้าแล้วพี่จะนั่งไหนล่ะ”
ความปากดีนี่หดหายเลย ยิ่งเห็นมันทำหน้านิ่งๆ แบบนี้ จริงอยู่ก่อนหน้านี้ผมเคยอาจหาญกวนตีนมันเพราะอดโมโหไม่ได้ที่มันชอบพูดจาและทำท่าไม่ดีใส่ แต่นั่นผมอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากต่างจากตอนนี้ที่ผมอยู่กับพี่มันสองคนเท่านั้น
“กูจะนั่งซ้อนท้ายมึงเอง”
ไม่ดีเลย...ไม่ดีแน่ ขืนนั่งแบบนั้นผมคงได้อยู่ในท่าอุบาทว์นั่งอยู่ในอ้อมแขนมันแน่ ไม่โอเคเลยท่านี้โคตรไม่แมนเลย ขืนนั่งแบบนี้ไปจนถึงค่ายผมโดนแก๊งดอกไม้กับพี่ค่ายล้อแน่
“ไม่เอา”
ผมส่ายหน้าหวือ
“แน่ใจนะ”
“เออสิ” พี่ปืนจ้องผมตาวาวทำให้ต้องจำใจลงหางเสียง “ครับ”
“งั้นถ้ากูนั่งหน้ามึงต้องขยับมานั่งชิดกู นั่งไกลขนาดนั้นกูบังคับรถลำบาก เดี๋ยวกูก็ปล่อยมึงลงแถวนี้เลยนี่”
พี่ปืนทำเสียงเบื่อหน่ายก่อนจะตัวขึ้นคร่อมรถแล้วสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ขับออกไปจากที่เดิมสักที ผมถอนหายใจแรงๆ แล้วขยับไปนั่งชิดพี่มันอย่างไม่เต็มใจ ผมแอบเห็นพี่ปืนสะบัดมือข้างที่เจ็บแรงๆ ตอนที่บิดคันเร่งจนเผลอถามออกไปไม่ได้
“ขับไหวแน่นะพี่”
“ถ้าไม่ไหวมึงจะขับให้กูรึไง”
ผมส่ายหน้าหวือ “ผมขับมอ’ไซค์ไม่เป็น”
“งั้นก็เงียบไป”
เออ! ผมแอบแลบลิ้นใส่หลังพี่มันตอนที่รถเคลื่อนตัวออกด้วยความเร็วสม่ำเสมอ บรรยากาศยามบ่ายแก่ๆ เห็นพระอาทิตย์รอดมาตามแนวต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นกันหนาทึบตลอดข้างทางบวกกับสายลมเย็นๆ ที่ปะทะใบหน้าทำให้เผลอสูดเอาอากาศที่บริสุทธิ์เข้าปอด
อากาศที่นี่ดีจริงๆ มันดีมากจนลืมนึกถึงความวุ่นวายที่เมืองหลวงเลยด้วยซ้ำ
แต่เดี๋ยวนะ! ผมรู้สึกว่าเส้นทางนี้ไม่น่าใช่เส้นทางกลับค่ายแน่นอนเพราะมันเริ่มห่างจากตัวหมู่บ้านออกไปเรื่อยๆ ผมนึกแปลกใจหันซ้ายทีขวาทีเหมือนจะพยายามหาคำตอบจากธรรมชาติรอบกาย และผมไม่ต้องสงสัยอยู่นานเมื่อพี่ปืนเลี้ยวเข้าเส้นทางเล็กๆ ข้างหน้าซึ่งเป็นทางขึ้นภูเขาแล้วลัดเลาะมาไม่นานก็เห็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ พี่ปืนจอดรถทำให้ต้องรีบก้าวลงจากรถตาม
“ขอโทรศัพท์แป๊บนึง”
พี่ปืนไขข้อสงสัยให้ผมทันทีที่จอดรถ ทำให้นึกถึงคำพูดของพี่ปิงปองที่ว่าหมู่บ้านนี้ยังไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หากอยากจะติดต่อใครต้องมาโทรที่อ่างเก็บน้ำท้ายหมู่บ้าน ผมมองไปรอบๆ อย่างสนใจ อ่างเก็บน้ำธรรมชาติตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นที่สถานที่ใช้สอยและทำประโยชน์ให้ชาวบ้านที่นี่จริงๆ เพราะผมเห็นบางส่วนกำลังลงหาปลาด้วยวิธีธรรมชาติ บางก็กำลังนั่งตกปากอยู่ริมน้ำ
ระหว่างนั้นผมได้ยินพี่ปืนคุยแววๆ ว่าน่าจะกำลังติดต่อบริษัทที่เป็นสปอนเซอร์เรื่องปากท้องของชาวค่ายเพื่อเอารถไปขนของกินเพราะทางนั้นจะให้ไปเบิกสินค้าทุกสามถึงสี่วันจนกว่าจะสิ้นสุดการทำค่ายอย่างบริษัทผลิตเนื้อสัตว์ชื่อดังและบริษัทนมถั่วเหลืองเจ้าประจำที่ได้ยินว่าคอยให้การสนับสนุนชาวค่ายมาตลอด
เฮ้ย ไม่รู้นี่หว่าว่าจะได้มาแวะโทรศัพท์ด้วยไม่งั้นคงติดมือถือมาแล้ว ยิ่งป่านนี้คนที่บ้านคงเป็นห่วงแย่เพราะตั้งแต่มาถึงยังไม่มีโอกาสได้ติดต่อกลับไปเลย อยากโทรหาที่บ้านจัง ทำยังไงดีวะ ผมเหลือบตามองพี่ปืนที่กำลังจะจบบทสนทนากับปลายสายแล้วเผลอขบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
ถ้าจะขอใช้โทรศัพท์พี่มันโทรจะโดนด่ามั้ยวะ
“ไอ้ปืนมันแพ้คนขี้อ้อน ถ้ามึงลองพูดอ้อนกับมันรับรองเลย” ชั่วแวบนึงผมนึกถึงคำพูดของพี่นะโม
“เสร็จแล้ว ไปกลับ”
“เอ่อ”
เอาวะ ลองอ้อนพี่มันสักหน่อยเผื่อได้ผล ผมแอบกลืนน้ำลายก่อนจะทำตาปริบๆ แบบที่ชอบทำแล้วเบิร์ดกับเขมมักใจอ่อนทุกทีถ้าเนียนขออะไร
พี่ปืนหรี่ตามองอย่างสงสัย “สันนิบาตขึ้นตามึงเหรอ?”
...เพล้งงงงง...หน้าผมนี่ร้าวเลย
“เชี่ย”
ไอ้พี่ปืนเลิกคิ้ว ส่วนผมทำหน้ามุ่ยถอนหายใจแรงๆ เพราะเซ็งไอ้พี่ปืนปากนรก กูกำลังอ้อนมึงโว้ยไอ้ห่าตาโคตรถั่ว
“เป็นอะไร?”
“คือ”
“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่พูดก็กลับ หนึ่ง สอง สาม”
เชี่ย มึงก็นับเร็วเกิ้น
“ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อย”
พี่ปืนพยักหน้าก่อนจะส่งไอโฟนรุ่นล่าสุดมาให้ผม
“1234”
“หา?”
พี่ปืนทำหน้าเซ็งก่อนจะบุ้ยปากใส่โทรศัพท์ในมือผม เอ่อ รหัสปลดล็อกสินะ โอ้โหถ้าจะตั้งได้ง่อยขนาดนี้ไม่ตั้งมั้ยล่ะ
“ตั้งง่ายๆ กูขี้เกียจจำ”
เหอะ เสือกรู้ทันความคิดกูอีก
ผมพยักหน้ารับคำส่งๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปโทรศัพท์ส่วนพี่มันเห็นเดินไปคุยกับชาวบ้านแถวนั้น ผมใช้เวลาไม่น้อยหรอกแค่บอกให้ที่บ้านสบายใจว่าผมถึงที่หมายแล้วก็สุขสบายดีไม่ต้องกังวลใดๆ รีบพูดก็รีบวางเพราะกลัวเจ้าของโทรศัพท์จะด่าจนเสียหมาเอา
“นี่ครับ”
ผมยื่นโทรศัพท์คืนพี่มัน ใจจริงอยากแอบเปิดหน่วยความจำในเครื่องมันดูว่าแอบซ่อนอะไรไว้รึเปล่าเผื่อจะใช้เป็นตัวช่วยในอนาคตเวลาโดนมันแกล้งผมจะได้เอาคืนมันได้ แต่กลัวพี่ปืนจับได้ถ้าเป็นอย่างนั้นผมซวยแน่แค่นี้มันก็แทบจะกินหัวผมอยู่แล้ว
“อ่ะ”
“อะไร”
พี่ปืนแสยะยิ้มตอนที่ยื่นกุญแจรถมาตรงหน้าผม
“มึงขับไง”
“ตลกแล้ว” ผมร้องลั่น “พี่แม่งเล่นอะไรวะอย่าแกล้งผมด้วยวิธีนี้ดิ”
“ใครบอกกูแกล้ง”
“ก็พี่นั่นแหละให้ผมทำแต่ละอย่าง” ผมอารมณ์บูดทันทีเมื่อนึกถึงกล่องลังอย่างหนักที่มันแกล้งให้ยกไปจนถึงอนามัย
“กูไม่ได้แกล้ง”
“ไม่เอา! ผมบอกพี่แล้วนี่ว่าผมขับรถไม่เป็น”
“ไม่เป็นก็หัดดิ”
ผมมองอีกฝ่ายตาคว่ำ “พี่แม่งนิสัยแย่ว่ะ ถามจริงพี่เกลียดอะไรผมนักหนาวะ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วพูดจาก็โคตร เอ่อ”
“เหี้ย”
พี่ปืนเติมคำท้ายให้ด้วยท่าทางชิวๆ “กูไม่ได้เกลียด แค่รู้สึกว่าหน้ามึงกวนตีนกูเลยไม่ถูกชะตา”
“ตรงไหนวะ?”
“มึงมันสำอางขนาดนี้ไม่เหมาะมาทำค่ายหรอก”
“เหตุผลแค่นี้อ่ะนะ”
ผมเริ่มโกรธจริงๆ แล้วที่พี่มันตัดสินผมจากรูปลักษณ์ภายนอกมากกว่าการกระทำ นอกจากปากนรกแล้วทัศนคติแม่งโคตรป่วยอ่ะ
“กูรู้มึงด่ากูในใจ”
แม่งมีตาทิพย์หูทิพย์เหรอวะ พูดออกมาแต่ละอย่างตรงเผงขนาดนี้
“เออผมด่าพี่ ก็พี่ว่าผมก่อนทำไมอ่ะ”
พี่ปืนกดยิ้มมุมปาก แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ถ้าไม่อยากเป็นแบบที่กูสบประมาทก็พิสูจน์สิ” มันยื่นกุญแจรถมาตรงหน้า สีหน้าแววตาโคตรกวนตีน ผมเลยกระชากุญแจในมือมันอย่างโมโหและคงทำแรงไปหน่อยมันถึงสะบัดไปโดนนิ้วข้างที่เจ็บของพี่ปืนอย่างเร็ว
“โอ้ย”
ผมตาค้างยิ่งตกใจเมื่อเห็นพี่มันสะบัดมือแรงๆ จนผ้าก็อชหลุดออกมาเผยให้เห็นเลือดที่ไหลซิบๆ เล็กน้อย
“ผม ผมขอโทษ”
รีบคว้าผ้าเช็ดหน้าของตัวเอาไปซับเลือกที่ออกนั่นทันที พี่ปืนขยับมือหนีแต่ผมผวาตามไปเอาผ้าเช็ดหน้ากุมไว้ทันที
“มึงนี่มัน”
พี่ปืนสบถแต่เพราะเห็นสีหน้าแววตาที่ตกใจชัดเจนของผม ถ้อยคำที่จะหลุดออกมาหลังจากนั้นจึงหยุดชะงักไป
“ผมขอโทษ”
พี่ปืนถอนหายใจแรงๆ “ปล่อยมือกูได้แล้วมั้ง มึงยิ่งบีบก็ยิ่งเจ็บ”
เชี่ย แล้วไม่บอกแต่ทีแรก ผมรีบปล่อยแทบไม่ทันด้วยความตกใจ พี่ปืนเลยจับผ้าเช็ดหน้าผมเอาไว้แทน พอเห็นว่าเลือดหยุดไหลแล้วผมถึงกับถอนหายใจหรุบตามองพื้น รู้สึกผิดบอกไม่ถูก
“เปลี่ยนผืนใหม่แล้วงั้นเหรอ” หืม อะไรเปลี่ยนๆ วะได้ยินไม่ถนัด
พี่ปืนยักไหล่เดินนำไปที่รถ ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าพี่มันหมายถึงอะไร หมายถึงผ้าเช็ดหน้าเหรอวะ ก็ไม่ได้เปลี่ยนใหม่นี่หว่าผมใช้ผืนนี้มาตลอดตั้งแต่ผืนเก่ามันเปื้อนโคลนแล้วทิ้งไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว เฮ้ย ช่างเถอะยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
.
.
“ทรงตัวดีๆ เสียบกุญแจแล้วสตาร์ทเลย”
สุดท้ายผมก็ต้องมารับกรรมด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ ขาที่สั้นๆ กำลังเขย่งคร่อมรถเพื่อทรงตัว โดยมีพี่ปืนยืนอยู่ท้ายช่วยจับประคอง ก่อนหน้านี้พี่มันบอกหน้าตายว่ามันเจ็บมือขับรถไม่ได้เลยขู่แกมบังคับว่าจะสอบขับรถให้ผม
“ขอผมทำใจก่อนได้มั้ยวะพี่” ผมหายใจแรงๆ นึกกลัวว่าจะล้มหน้าแหก “เชี่ย ผมเริ่มกลัวแล้วอ่ะ”
“กลัวอะไรกูจับอยู่”
“กลัวพี่ปล่อย”
ผมสารภาพออกมาทันได้พี่ปืนกลั้นยิ้ม เชี่ย ตาฝาดแน่ ผมต้องตาฝาดแน่ๆ ที่เห็นว่าคนอย่างที่ปืนแม่งกำลังยิ้มให้ผมอยู่
“มีสติมองไปข้างหน้า ค่อยๆ ทรงตัว”
“สตาร์ทแล้วบิดแล้วได้ป่ะ”
“ต้องเข้าเกียร์ก่อน”
“โอ้ยทำไมยากจังวะ”
ผมทึ้งหัวตัวเองเผลอปล่อยแฮนด์จนรถเป๋ ดีว่าพี่ปืนจับอยู่แต่ยังไงผมก็ร้องลั่นอยู่ดี
“โอ้ย หูกูจะแตก”
“ก็ผมตกใจนี่”
พี่ปืนถอนใจอีกแล้ว
“แรก”
อีเชี่ย หูไม่ดีแน่ หูกูดับรึเปล่า ผมแม่งได้ยินสองเสียงจากพี่ปืนว่ะ บ้าเอ้ย ใจกระตุกเลยว่ะสัด
“.....”
“กูจับอยู่ไม่ต้องกลัว มึงยังไม่ได้ลองทำมึงจะรีบกลัวไปทำไม ถ้ามึงล้มกูก็ล้มด้วย ล้มไปด้วยกันนี่แหละ” เป็นคำปลอบที่ฟังแล้วสยองกว่าเดิม แต่ทำไมไม่รู้ผมเบาใจขึ้นเป็นกองเลยว่ะ
เอาวะ เป็นไงเป็นกันขืนยึกยักอยู่อย่างงี้ วันนี้คงไม่ได้กลับค่ายแน่ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะพ่นออกมาแรงๆ แล้วเป่าปากตัวเอง พยายามรวบรวมสติมอไปข้างหน้าแล้วทรงตัวอยู่บนรถ ก่อนจะเริ่มสตาร์ท เสียงเครื่องยนต์ทำให้ผมจิตตกเลยกลัวมันพาไปคว่ำจริงๆ
ให้ตายเถอะ แต่แรงตบที่หัวไหล่เรียกสติผมกลับมา ผมเหลือบตามองพี่ปืนที่มองอยู่ไม่รู้ทำไมถึงเกิดวางใจมันนัก สุดท้ายผมขยับปลายเท้าใส่เกียร์แล้วค่อยๆ บิดคันเร่งให้รถขับเคลื่อน จังหวะที่รถเคลื่อนตัวช้าๆ ตอนรถออกตัวนี่ถึงกับเป๋เพราะตกใจที่มันขยับ ดีว่าทรงตัวดีเลยไปได้ต่อ
ผมเพิ่มความเร็วขึ้นแล้วเหลือบตามองกระจกรถเห็นพี่ปืนจับท้ายให้อยู่ใจเลยมาเป็นกอง ให้ตายเถอะจังหวะพี่ปืนยกมือปาดเหงื่อบนใบหน้าแม่งหล่อฉิบหาย อะไรยังไงเนี่ยหัวใจกู กับคนที่ทะเลาะกันหนักขนาดนั้นจะมีความรู้สึกเปลี่ยนไปเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ได้ทำความรู้จักกันเหรอวะ
ไม่ดีเลย หัวใจผมแม่งมีปัญหาแน่นอน
ผมเงยหน้ามองถนนอีกครั้งแล้วถึงกับร้องว้ากเพราะรถมันกำลังเบี่ยงหัวดิ่งลงข้างทาง
“ระวังเสา”
“เชี่ยเอ้ย พ่อแก้วแม่แก้วช่วยด้วย โอ้ย ผมกลัว”
พี่ปืนกระโดดทีเดียวจับแฮนด์รถแล้วเบี่ยงเข้าสู่ถนนได้อย่างเฉียดฉิว ผมหลับตาปี๋ไม่รับรู้อะไรเลยจนรู้สึกเจ็บๆ ที่หน้าผากเพราะถูกพี่ปืนเคาะหัว
“มีสมาธิหน่อยสิวะ เวลาขับรถตาดูทางด้วย มึงมัวแต่ดูอะไรอยู่วะ?”
ดูมึงนั่นแหละ
ผมทำหน้าจ๋อยกลัวจนตัวสั่นถ้าหากพี่ปืนช้ากว่านี้อีกนิดผมคลุกฝุ่นแน่ พี่ปืนมองหน้าผมนิ่งๆ
“มึงมองอะไร?”
“ผมเปล่า”
“แน่ใจ”
“เออ”
พี่ปืนมองผมนิ่ง
“คราวหลังถ้าจะมองกูให้ขอดีๆ อย่าทำแบบนี้อีกมันอันตราย” “ใครมองพี่?”
ผมขบริมฝีปากเถียงสู้มัน รู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆ
“หึ”
พี่ปืนสะบัดหัวแล้วขยับคอเสื้อทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ทำเอาคนมองถึงกับสตั้นเพราะไอ้พี่ปืนแม่งยิ้มมุมปาก โว้ย มันยิ้มไม่ถึงวิด้วยซ้ำแต่ผลกระทบจากยิ้มมันทำให้จังหวะหัวใจผมถึงกับเต้นผิดจังหวะไปเลย
****************************************************
“ฮั่นแน่”
ผมถึงกับสะดุ้งโหยงตอนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ระหว่างรอประชุมสรุปงานในแต่ละวันซึ่งจะเริ่มราวๆ สามสี่ทุ่มในแต่ละวันซึ่งก็แล้วแต่ว่าวันไหนงานเสร็จเร็วก็ได้ประชุมเร็ว ดังนั้นหลังจากกินข้าวเย็นจึงมีเวลาพักผ่อนอิริยาบถเกือบชั่วโมงให้ชาวค่ายไปทำธุระส่วนตัว บ้างก็ไปอาบน้ำบ้างก็ไปหามุมพักผ่อนของตัวเองแล้วเมื่อได้ยินเสียงสั่นระฆังทุกคนก็ต้องเข้าประชุมเพื่อรับทราบความก้าวหน้าของงานในแต่ละวัน
ระหว่างนี้แหละที่ผมได้มีโอกาสคิดอะไรเงียบๆ ซึ่งเรื่องในสมองก็ไม่พ้นเหตุการณ์เมื่อบ่ายที่ผ่านมาหรอก แม่งยิ่งคิดยิ่งปวดหัวจนกระทั่งเมื่อกี้โดนแก๊งดอกไม้จู่โจมมาจากด้านหลังจนขวัญบิน
“วันนี้มึงเหม่อว่ะแรก”
“อะไร?”
ผมเฉไฉเมื่อหมวยและเพื่อนมันยื่นล้อมแล้วจ้องเขม่ง
“แปลกๆ นะเราเนี่ย”
“มึงสิแปลกอีหมวย วันๆ ไม่ทำอะไรจ้องจับผิดคนอื่นอยู่เรื่อย”
“อย่าร้อนตัว”ไอ้ม่อนสาวร่างเล็กอีกหนึ่งสมาชิกแก๊งดอกไม้มองผมยิ้ม
“มึงไปไหนกับพี่ปืนมา?”
คราวนี้พริ้มสมาชิกคนสุดท้ายของแก๊งทะลุกลางปล้องก่อนจะได้รับคำชมนิ้วโป้งยอดเยี่ยมจากแก๊งพวกมัน
“ก็”
“ตอบค่ะ”
“ไปส่งของที่อนามัยมา”
“ส่งของแค่นั้นทำไมไปตั้งนาน หายไปตั้งครึ่งค่อนวัน มึงแอบไปเล่นน้ำกับพี่ปืนมารึไงกลับมาถึงได้เปียกชุ่มขนาดนั้น”
เปียกชุ่มเพราะเหงื่อออกโว้ยเล่นโดนบังคับให้หัดขับมอ’ไซค์อยู่ตั้งนานสองนาน จนผมพอจะขับได้นั้นแหละมันถึงพากลับ ถึงแม้จะยังไม่คล่องแต่ผมก็ถือว่าตัวเองสามารถบังคับไอ้เครื่องยนต์สองล้อนั่นได้แล้ว คิดแล้วก็นึกขอบใจคนสอน ถึงแม้มันจะด่าจนผมหูชาก็เถอะ
“ยิ้มอะไรคนเดียว”
“เปล่า”
ไอ้สามตัวนี่แสยะยิ้มโคตรสยอง
“มึงกำลังเขิน”
“เชี่ย”
“อย่าร้อนรนนิ่งๆ ไว้”
“พวกมึงใส่ความกู”
ผมโอดครวญพยายามสอดส่ายสายตาไปทั่วเพื่อหาตัวช่วยแต่แม่งไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เลยว่ะ
“แรกมึงหน้าแดงว่ะ”
ผมผวาจับหน้าตัวเองจนแก๊งดอกไม้พากันหัวเราะร่วน
“เชี่ย พวกมึงหลอกกู”
“ก็มึงทำตัวหลอกง่ายทำไมอ่ะ”
“แรก”
“.....”
“กูจริงจังนะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ เพราะเห็นพวกมันทำหน้าซีเรียส
“ถามจริงเหอะพี่ปืนตัวหอมเปล่าวะ มึงได้นั่งซ้อนท้ายใกล้เขาขนาดนั้นได้กลิ่นตัวพี่เขาป่ะ แม่งต้องหอมมากแน่เลย พวกแกว่ามั้ย”
หมวยหันถามความเห็นเพื่อนมันแต่คำถามมันเล่นเอาผมถึงกับทำหน้าเหวอ
“คำถามเหี้ยไรเนี่ย”
“ก็กูเห็นมันยิ้มหน้าฟินขนาดนั้น ตอนขากลับอ่ะ” หมวยยิ้มเจ้าเล่ห์ “กูยังคุยกับเบิร์ดมันอยู่เลยว่า มันยังแอบกังวลที่รู้ว่ามึงออกไปพร้อมพี่ปืน กลัวจะทะเลาะกันตายซะก่อนไหงกลับมาหน้าชื่นสดใสเหมือนได้น้ำดีขนาดนั้นวะ”
ไอ้พวกหญิงพวกนี้นี่ ผมทึ้งหัวตัวเองแรง
“อย่าอึกอักตอบมา”
“อย่าเดินหนี”
“ไม่มีอะไรโว้ย”
ผมตะโกนลั่นเล่นเอาพวกรุ่นพี่ปีสามที่กำลังเดินมาแถวนั้นชะงักกึก ผมคงไม่รู้สึกเก้อกระดากมากขนาดนี้ ถ้าหากว่าปีสามพวกนั้นจะไม่ใช่แก๊งสี่โจรซึ่งมีหนึ่งในสี่กำลังเป็นประเด็นกับผมอยู่ตอนนี้
“เป็นอะไรวะแรกแหกปากซะดังลั่นพวกกูนึกว่าผีเข้า”
พี่เม่นเดินมาทักก่อนเลยคนแรก ผมหันรีหันขวางหาที่พึ่งอีพวกแก๊งดอกไม้แม่งเดินดูดบิดไปโน้นแล้ว อีเหี้ยสร้างภาระให้กูไม่พอยังเสือกทิ้งภาระไว้ให้อีก ขอให้พวกมันนกตลอดชีวิต ฮึ้ม!
“ไง ผีเข้ารึไงไอ้แรก”
“เปล่าครับ”
“แล้วไป” พี่เม่นยิ้มกว้าง “เออว่าแต่วันนี้ได้ข่าวไอ้ปืนไปสอนมึงขี่มอ’ไซค์เหรอวะ”
“ก็เอ่อ...มั้งครับ”
“แล่วๆๆๆ”
พี่นะโมสะพายย่ามคู่ใจมาสมทบอีกราย
“เป็นไปได้อ่ะ”
“.......”
ผมทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกเมื่อเห็นปฏิกิริยาของสมาชิกทั้งสองของแก๊งสี่โจร
“มึงรู้ป่ะ ไอ้เชี่ยปืนแม่งไม่เคยสอนใครให้ทำอะไรแบบนี้เลยนะ ขนาดน้องชายมันมาอ้อนให้สอนมันยังโยนกุญแจใส่แล้วแม่งบอกให้ไปหัดเอง”
พี่มันกวนตีนขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“มึงนี่มันแน่จริงๆ ไปอ้อนอีท่าไหนให้มันสอนให้วะ”
ผมส่ายหน้าหวือ
“ผมไม่ได้ขอพี่ปืนสอนเอง”
“เอาจริงดิ”
พี่นะโมทำหน้าเหวอก่อนจะเกาคางตัวเองทำหน้านิ่ง “แปลกๆ นะเนี่ย”
“ยังไงอ่ะพี่”
“ปกติมันสอนแต่ขี่อย่างอื่นอ่ะดิ สอนแบบนี้กูไม่เคยเห็น วันๆ มันสนใจอะไรใครที่ไหน อ่อ ไม่สิ ถ้ามันสนใจจะสอนใครจริงๆ คงเป็นสอนขี่เสา”
พี่นะโมทำหน้าเจ่าเล่ห์หันไปยิ้มหัวกับพี่เม่นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ขี่เสาอะไรวะ!
“แต่สอนเฉพาะผู้หญิงนะ”
...ผลั๊วะ...
ผมอ้าปากค้างร้อนสึกหน้าร้อนผ่าว แต่ยังไม่ทันได้เก้อเขินมาก ฝ่ามือใหญ่ของอดีตหัวหน้าโจรก็สะกิดกะโหลกพี่หนวดอย่างจัง
“ไอ้เชี่ยกะโหลกกูแทบยุบ”
“เบาไปเหรอ”
“ไอ้สัดอีกนิดกูได้ความจำเสื่อมพอดี”
“มึงความจำดีกูรู้”
"ดีทั้งความจำทั้งนิสัยโว้ยกูเนี่ย”
“ดีไม่ห่างเหินอ่ะนะ”
“กูไม่ได้ติดสัตว์ไอ้ห่า”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมเผลอขำตอนที่นิ่งฟังแก๊งสี่โจรพูดคุยกัน แต่จังหวะเผลอยิ้มดันเห็นสายตาของพี่ปืนจ้องอยู่ผมเลยรีบหรุบตามองพื้นทันที นี่เป็นครั้งแรกที่แก๊งสี่โจรมาประจันหน้าผมอย่างพร้อมเพรียงทุกคน โดยเฉพาะพี่ปืนยืนตรงข้ามผมเลย บอกตรงๆ ว่าอยู่พร้อมกันสี่คนแล้วรู้สึกถึงพลังเทพทำลายล้างมาก เทพยันเงาคิดดูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาวๆ ถึงได้มองตาเล็กตาน้อยทุกครั้งที่แก๊งสี่โจรขยับตัวทำอะไร
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“จะรีบไปไหนวะ”
“เอ่อไปรอประชุมพี่”
ผมหาทางเลี่ยงเพราะคำบอกเล่าของพี่เม่นเมื่อกี้ที่บอกว่าไอ้พี่ปืนชอบสอนขี่เสายังดังก้องอยู่ในหัวยิ่งสบตากับพี่มันเมื่อกี้ผมถึงกับร้อนผะผ่าวบอกไม่ถูก
“อีกตั้งครึ่งชั่วโมง”
“แหะ”
“ผมไปเตรียมตัวก่อนไงพี่”
“รีบไปไหนวะ อยู่คุยกับพวกกูก่อนดิ” พี่นะโมชวน “เออไกด์เด็กนี่ไงวะที่ไอ้ปืนแม่งสอบขับมอ’ไซค์”
แค่สอบขับมอเตอร์ไซค์ให้ทำไมต้องทำตื่นเต้นกันด้วยวะ ผมเกาหัวงงๆ ตอนที่พี่มหาพยักพเยิดไปทางตัวละครลับของกลุ่มคนสุดท้ายซึ่งยังไม่มีบทบาทสักที เจ้าของทรงผมสะกิดเฮดมองสำรวจผมแล้วยิ้มน้อยๆ ท่าทางแบบนั้นทำเอาผมรู้สึกเขินนิดๆ ให้ตายเถอะไม่แปลกเลยที่พี่กลมคลั่งไคล้ขนาดนี้ยิ้มแล้วหล่อฉิบหาย
“น่ารักดีนี่”
ห่ะ!
ผมตาเหลือกรู้สึกวิ้งๆ ในหัวและทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ดีๆ มีคนเอ่ยชมซึ่งๆ หน้าแบบนี้
“เอ่อ”
“สมแล้วที่...”
“กูเดินไปก่อนนะ” ยังไม่ทันที่พี่ไกด์จะทันพูดจบพี่ปืนก็ทะลุขึ้นมากลางปล้องแล้วเดินหมุนตัวเดินออกไปเร็วๆ ทิ้งให้สมาชิกแก๊งโจรที่เหลือได้แต่กลั้นขำ
อะไรของพี่มันวะ!
“มึงนี่มันน่ารักอย่างนี้สินะ”
“ไอ้แรกเอ้ย”
พี่หนวดกับพี่มหาผลัดกันมาตบหัวลูบหลังผมแล้วเดินจากไปเฉยทิ้งให้ผมยิ่งงงหนักกว่าเดิม
“ชื่ออะไรนะเรา”
“แรกครับ”
ยังครับ ยังเหลือพี่ไกด์ที่ยืนมองผมยิ้มๆ อยู่ไม่ได้ขยับไปไหนเสียที
“อ๋อ” พี่แกทำเสียงงึมงำในลำคอ “...รักแรกพบสินะ”
อะไรรักๆ วะได้ยินไม่ถนัด
พี่ไกด์ขยี้ศีรษะผมเบาๆ ทำเอาสะดุ้งโหยงนี่ดีพี่แกทำเหมือนเอ็นดูผมมากกว่าผมเลยได้แต่ยิ้มเขิน
“รู้ป่ะ?”
รู้อะไรวะ
“มึงโชคดีมากนะที่ไอ้ปืนมันสอนอะไรแบบนั้น”
อะไรมันจะจริงจังขนาดนั้นวะ
“น่าคิดว่ะ”
“.......”
“ปกติเห็นมันสอนแต่ผู้หญิงขี่เสา หรือว่ามันชักสนใจอยากจะสอนผู้ชายขี่บ้างวะ”
“หา?”
“หึ”
อะไรคือการที่พี่ไกด์ตบบ่าผมสองป๊าบแล้วทำเสียงแบบนั้นก่อนเดินจากไป เดี๋ยวสิ กลับมาก่อน สอนขี่เสาเหี้ยอะไรวะแม่งเอ้ย
แล้วกูนี่เป็นเหี้ยอะไรเนี่ยหน้าแดงทำไมวะสัดเอ้ย!
มีใครอยากให้พี่ปืนสอนขี่มอไซค์มั้ยคะ ยกมือรัวๆ (แต่เรารู้นะว่าอยากเรียกขี่เสากะอิพี่ปืนอ่ะ 5555++) 
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน
ปล. เสาร์ที่ 1 เมษานี้ใครว่างเจอกันที่บูธเอเวอร์วายนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
