- ไปค่ายตอนที่หก : บัดดี้บัดด๊อก -
“เล่นบัดดี้บัดด๊อกกัน”
เกมอะไรวะ!
“เกมกระชับความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องชาวค่าย”
หือ?
ผมกับไอ้เบิร์ดหันมามองหน้ากันงงๆ หลังจากที่ประชุมสรุปงานของวันนี้แล้ว พี่ปิงปองก็ให้พวกเราเขียนคำว่าอะไรก็ได้ใส่กระดาษสองใบ ใบหนึ่งใส่ในกล่องบัดดี้ อีกใบใส่ในกล่องบัดด๊อก ซึ่งไอ้เกมที่ว่าเนี่ยพี่แกบอกว่ามันจะเป็นการกระชับความสัมพันธ์ของพี่น้องในค่ายเนื่องจากน้องๆ ดูจะเกรงกลัวพี่ปีสูงมากทำให้เวลาทำงานด้วยกันมันดูติดๆ ขัดๆ เพื่อให้การทำค่ายราบรื่นพวกเฮดค่ายทั้งหลายจึงคิดกิจกรรมละลายพฤติกรรมนี้ขึ้นมา
“พี่จะเวียนให้จับฉลากกันทีละคนถ้าจับได้ของตัวเองให้พับใส่เหมือนเดิมแล้วจับใหม่ โดยเราจะเริ่มจับฉลากในกล่องบัดดี้ก่อน กติกาคือตอนที่จับขึ้นมาให้แนะนำตัว พร้อมบอกชั้นปีและอ่านคำในกระดาษให้ทุกคนได้ยินโดยถ้วนหน้า เพื่อให้น้องเก้าเป็นคนจดว่าใครได้คำว่าอะไรบ้าง ระหว่างนั้นเจ้าของกระดาษแผ่นนั้นต้องจดจำคนที่จับฉลากของตัวเองเอาไว้”
“แล้วการจับบัดด๊อกล่ะ”
“ทำเหมือนกันทุกอย่างจ๊ะ”
พี่ปิงปองอธิบาย
“เกมนี้จะเล่นตั้งแต่วันนี้จนถึงวันสุดท้ายที่อยู่ค่าย เราจะเฉลยกันในคืนก่อนกลับ ระหว่างนี้ใครจะเตรียมของที่ระลึกให้บัดดี้บัดด๊อกของตัวเองก็สามารถทำได้ เอาจริงๆ ฉันว่าคงมีแต่ให้บัดดี้เท่านั้นล่ะมั้ง”
แหงดิ ฟังชื่อบัดด๊อกก็ตะหงิดๆ แล้วว่ามันจะต้องทำอะไรบัดซบใส่แน่นอน!
“เกมนี้เล่นง่ายๆ สำหรับบัดดี้มีหน้าที่ต้องดูแลเทคแคร์บัดดี้หรือคนที่จับฉลากของเราได้ให้ดี โดยไม่ให้เขารู้ตัวตลอดระยะเวลาที่เล่นเกมนี้ จากการทดลองเล่นที่ค่ายมาหลายปีเกมนี้ทำให้เกิดคู่รักจากค่ายตอนขากลับด้วยนะ” พี่ปิงปองหันมายิ้มให้ไอ้เบิร์ดซึ่งมันได้แต่ยิ้มแหย
รุ่นพี่ปีสองผู้หญิงและกลุ่มเจ่ทำท่าสนอกสนใจกันใหญ่
“ฉันรู้นะว่าพวกหล่อนกำลังบริกรรมคาถาขอให้จับได้พวกแก๊งสี่โจร”
เสียงเซ็งแซ่จากรอบทิศเป็นการยืนยันคำตอบ ขณะที่ตัวท๊อปของแก๊งอย่างพี่ปืนกับพี่ไกด์ดูไม่ได้สนใจรอบข้างนอกจากสุมหัวกันแล้วกดยิกๆ อยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ส่วนเม่นแม่งอ้าปากหาวอย่างไม่เกรงใจใครทั้งนั้น และพี่นะโมเจ้าของย่ามสีเหลืองอ๋อยกำลังนั่งหลับตาเหมือนเข้าญาณสมาธิ เออเอากับพวกนี้สิ
“ทำไมรู้ทัน”
“เพราะฉันก็กำลังอธิษฐานอยู่เหมือนกัน”
“ขอให้จับได้บัดดี้เป็นผู้หญิง” พี่ต้องเอ่ยแซวท่าทางขบขัน
“ตบปากเดี๋ยวนี้อีต้อง”
พี่ปิงปองฮึดฮัดท่าทางไม่จริงจังนัก ก่อนจะหันไปอ้อนพี่ปืนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ให้โงหัวออกจากโทรศัพท์
“ปืนจ๋า ตอนสามีเขียนน่ะตัวเองทำสัญลักษณ์ให้เมียสังเกตเห็นง่ายๆ รึเปล่า”
“กูไม่ได้เขียน โยนให้มหามันเขียนแทน”
“ปืนอ่ะ”
“ไม่ต้องห่วง”
พี่ปืนกดยิ้มมุมปาก
แค่ยิ้มโว้ยแค่ยิ้ม ทำไมได้ยินเสียงซี๊ดซ๊าดมาจากรอบทิศเลยวะ
“ไม่ต้องห่วงอะไรอ่ะสามีขา?”
“กูให้มหามันลงอาคมไว้แล้วว่าขอให้มึงจับไม่โดน”
“ปืนอ่ะ”
พี่ปิงปองทำหน้ากระเง้ากระงอด ทำเอาชาวค่ายยิ่งขบขันไปกันใหญ่
“ใครหัวเราะฉันถ้าเป็นชะนีขอให้นกตลอดชีวิต ถ้าเป็นเพศผู้ขอให้มาเป็นผัวฉัน”
กริบเลยทีนี้ กริบเลย ฮ่าๆๆ
ผมแอบกลั้นยิ้มกับไอ้เบิร์ด ส่วนไอ้พวกแก๊งดอกไม้นี่นั่งแซะผมอยู่ข้างๆ นี่ถึงกับกุมปากตัวเองแน่นตลกมันแม่งจริงๆ ปากเจ็บกันขนาดนี้ไม่ต้องกลัวนกแล้วมั้ง
“หึ เอาล่ะๆ ส่งฉลากกันหมดแล้วจะเริ่มจับแล้วนะ”
“เดี๋ยวสิพี่”
พี่ปีสองคนหนึ่งยกมือถาม
“ว่าไงจ๊ะ”
“แล้วบัดด๊อกนี่ต้องทำอะไรบ้างครับ”
“อ๋อ สำหรับบัดด๊อกถ้าใครจับฉลากของเราได้ เจ้าของกระดาษมีหน้าที่กลั่นแกล้ง แต่เอาพอหอมปากหอมคอนะจ๊ะ อย่ารุนแรงถึงขั้นต้องเลือดตกยางออกนะ แกล้งหยอกแบบน่ารักๆ พอเนอะ”
ฉิบหายแล้วล่ะงานนี้
“เริ่มจับกันเลยดีกว่า”
กล่องขนาดเอสี่ที่บรรจุฉลาก‘บัดดี้’ของคนทั้งค่ายค่อยๆ เวียนมาเรื่อยๆ จนกระทั่งกล่องนั้นมันมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะล้วงไปหยิบฉลากหนึ่งใบจากในกล่อง ไม่รู้คิดเป็นเองรึเปล่าที่บรรยากาศรอบกายดันพร้อมใจกัน เงียบกริบทันที
เชี่ย อะไรเนี่ย
“คำว่าอะไรวะอ่านดิ” ไอ้เบิร์ดสะกิดเตือน
“เอ่อ”
“อ่านดิแรก”
เอาไงเป็นไงเป็นกัน
“ผมแรกครับ ปีหนึ่ง เอ่อ” ผมยิ้มแหยมองไปทางพี่เก้าที่เตรียมจดข้อความในกระดาษของผม
“เมื่อไหร่จะเลิกประชุมกูปวดขี้” สตั้น! เงียบจนรู้สึกว่าถ้าหากทำเหรียญตกพื้นในนาทีนี้คงจะดังก้อง ทั้งค่ายต่างทำหน้าเหวอไม่ถึงวิก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะขบขัน
เชี่ยเอ้ย ใครเขียนวะ
ผมโคตรอายแทบมุดลงพื้นเมื่อพูดจบ
“อันนี้แรกปวดจริงหรือว่าคำในกระดาษวะ”
ผมส่ายหน้าหวือรีบชี้นิ้วใส่กระดาษทันที “ในกระดาษพี่ในกระดาษ”
“แล้วไปนึกว่าปวดจริง กำลังจะอนุญาตว่าถ้าไม่ไหวไปห้องน้ำก่อนได้เลย”
“โธ่พี่”
“ฮ่าๆๆๆ”
ตลกมากสินะ อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนเขียน ห่าเอ้ย ประเด็นคือไอ้เจ้าของกระดาษนี่เป็นบัดดี้ผมแน่นอนแล้วมันจะเทคแคร์ดูแลผมอีท่าไหนวะ คงไม่แจกขี้ผมทุกมื้ออาหารหรอกนะแค่คิดก็สยองแล้ว
ไอ้เบิร์ดหัวเราะจนน้ำตาไหล ไอ้ห่าอะไรมันจะขำขนาดนั้นวะ ผมเลยทุบไหล่มันไปทีอย่างหมั่นไส้ มันร้องโอดโอยขำๆ หนักกว่าเดิมทำเอาผมเผลอหัวเราะตาม
จบเรื่องโจ๊กบัดดี้ผมไปได้ไม่นานไอ้กล่องบัดด๊อกก็วนมาอีกละ ผมพึมพำในใจว่าขอให้จับได้คำดีๆ บ้าง ดูเหมือนการจับครั้งนี้ทุกคนจะลุ้นไปกับผมด้วย จากไอ้แรกที่รุ่นพี่ไม่ค่อยรู้จักพบจับได้คำอุบาทว์ก่อนหน้านี้ดูเหมือนทุกคนจะให้ความสนใจผมมากขึ้นเลยให้ตายเถอะ
โอ้ย ผมอยากจะร้องไห้ตอนที่เปิดประดาษเป็นครั้งที่สอง
สีหน้าสิ้นหวังของผมทำเอาแก๊งสี่โจรโดยเฉพาะพี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปากเหมือนจะขำ แม่งไม่ตลกนะโว้ย!
“พกถุงยางมาสองกล่องพร้อมใช้งาน” พูดจบก็แทบจะมุดอยู่หลังไอ้เบิร์ดทันที ไอ้เหี้ย ครั้งนี้แม่งเสียงหัวเราะหนักกว่าอีก โธ่กูหนอกูจับได้แต่ละคำ ไอ้เหี้ยบัดด๊อกมึงเลยเพราะมึงเลย
“ขอกล่องหนึ่ง”
อีหมวยโผล่หน้าออกจากฟิคในมือมันมาแซวผมทันที
“กูไม่มี”
“ก็มึงบอกว่าพกมาสองกล่อง”
“โอ้ย”
“ไซค์ปกติเปล่าวะ กูว่าพี่ปืนแม่งตัวใหญ่อยู่นะ”
ใหญ่พ่อง! หัวเราะเหรอ ขำมากเหรอไอ้พวกแก๊งดอกไม้
“มึงนี่มือดีจริงวะแรกจับได้แต่ละคำ”
“หุบปากไปเลยไอ้ห่าเบิร์ด”
ผมทุบหลังไอ้เพื่อนเวรที่บังอาจแซวผมอีกครั้ง พอเสียงเงียบหายไปทุกคนดูจะประคองสติกันได้แล้วผมเลยเงยหน้ายืดตัวขึ้นพอดีกับที่สายตาหันไปปะทะกับฝั่งตรงหน้าที่อดีตหัวหน้าโจรซึ่งหัวเราะไปกับทุกคนด้วย ให้ตายเถอะ หรือว่าไอ้พี่ปืนแม่งจะเป็นบัดด๊อกของผมวะ ใช่แน่ๆ ต้องใช่มันแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มีใครคิดพกของอุบาทว์แบบนั้นมาค่ายหรอก ยิ่งได้ยินว่าพี่มันชอบสอนสาวขี่ เอ่อนั่นแหละ แม่งโคตรเข้าข่ายต้องใช่พี่มันแน่ๆ
ฉิบหายแล้ว มันจะหาเรื่องอะไรมาแกล้งผมวะเนี่ย โอ้ย
“พี่ปืนจ้องมึงอยู่”
ไอ้หมวยกระซิบ “สองกล่องจะพอเหรอวะ?”
“พ่องงง”
“ไม่พอเหรอวะ”
กูสบถว่าพ่องโว้ย
“พ่องโว้ยพ่อง”
“ด่าพี่ปืน?”
“ยังจะถามอีก”
“กูไม่รู้”
“ด่ามึงอีหมวย กูด่ามึงอีหมวยพจมาน”
แก๊งดอกไม้แม่งขำก๊ากทิ้งให้ผมทึ้งหัวตัวเองอยู่อย่างนั้น ห่าเอ้ย!
********************************************
นอนไม่หลับว่ะ!
ผมขยับตัวยุกยิกไปมาได้สักพักแล้วเพราะรู้สึกปวดฉี่ ตอนแรกทำเป็นลืมๆ ไปเพราะมันดึกมากแล้วกะว่านอนไปคงจะหลับแล้วลืมไปเอง แต่ที่ไหนได้วะยิ่งดึกแม่งยิ่งปวดจนจะลุกไปหมด ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ผมขยับไปคว้าโทรศัพท์มือถือเปิดหน้าจอไฟสว่างตัวเลขบนหน้าจอบอกเวลาตีสองกว่าแล้ว ผมถอนหายใจกดปิดแล้วนิ่งฟังเสียงกรนที่ดังสนั่นแข่งกันคลอไปกับเสียงจิ้งหรีดเรไรด้านนอก
ไม่ไหวแล้วโว้ย! ผมผุดลุกขึ้นก่อนจะเอื้อมไปสะกิดปลุกไอ้เบิร์ดที่นอนอยู่ข้างๆ กัน
“เบิร์ด”
~ครอกๆๆ~
ท่าทางกำลังหลับสบายเลยนะไอ้ห่าเบิร์ด
“ไอ้เบิร์ด”
เพิ่มเสียงให้ดังขึ้นมาหน่อยแต่ยังไงก็ยังทำเหมือนกระซิบอยู่ดีเพราะกลัวคนอื่นจะตื่นขึ้นมาด้วยเนื่องจากที่นี่เป็นห้องเรียนโล่งนี่ถูกจัดเป็นเรือนนอน ห้องนี้เป็นห้องนอนรวมของผู้ชาย ส่วนห้องๆ เป็นของผู้หญิง เวลานอนพวกเราชาวค่ายถึงต้องนอนเรียงกันเป็นแนวยาวเกลื่อนกลาด บางก็นอนเบียดอัดเหมือนปลากระป๋อง ดังนั้นหาส่งเสียงดังทุกคนย่อมผุดลุกขึ้นตื่นมาพร้อมกันแน่นอน
“เชี่ยเบิร์ด”
“อย่ายุ่งกูจะนอน”
มันนิ่วหน้าคล้ายรำคาญก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกด้าน โอ้ย ไอ้เหี้ยปลุกยากปลุกเย็นของให้แม่งหลับลึกจนถูกพี่ปิงปองมาลักหลับมึง
“เชี่ยเบิร์ดตื่นก่อนกูปวดเยี่ยว พากูไปเยี่ยวก่อนค่อยมานอนต่อ”
“เบิร์ด”
“ไปชิ่วๆ”
ไอ้เพื่อนเหี้ย
นี่มึงแกล้งละเมอหรือละเมอจริงๆ วะแม่งโบกมือไล่ผมซะขนาดนี้ ผมนั่งหน้าตูมกุมท้องตัวเองแน่นเพราะมันเริ่มปวดจนตัวสั่นไปหมด แต่ผมป๊อดไงจะลงไปเข้าห้องน้ำคนเดียวยังไงไหวดึกสงัดขนาดนี้ ซ้ำบรรยากาศยังวังเวงชวนขนหัวลุก แล้วประเด็นคือห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดยังไงก็ต้องผ่านโกศบรรจุอัฐิ แค่นึกถึงก็รู้สึกสยองแล้วให้ตายเถอะ ผมทึ้งหัวตัวเองแรงๆ อย่างกลัดกลุ้มคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดีจะปลุกไอ้เพื่อนเวรให้ไปเป็นเพื่อนมันก็นอนน้ำลายยืดไม่ตื่นสักที
“ทำไมยังไม่นอน”
“เฮ้ย”
ผมสะดุ้งโหยงขวัญผวาใจหายไปอยู่ที่ตาตุ้มเมื่อได้ยินเสียงนุ่มๆ เย็นๆ ดังขึ้นใกล้ๆ หู ต้องขอบคุณตัวเองที่ยังมีสติดีไม่งั้นขืนแหกปากร้องลั่นคราวนี้ได้ตื่นกันทั้งค่ายแน่ ถ้าอย่างนั้นมือผมก็ยังกำพระที่ห้อยคอตัวเองแน่นหลับตาปี๋
...โป๊ก...
มะเหงกลงกลางกระหม่อมอย่างแรงเรียกสติผมจากการท่องบทสวดผิดๆ ถูกๆ ให้ลืมตาให้ ภาพตรงหน้าคือใบหน้าของอดีตหัวหน้าแก๊งโจรที่ดูเหมือนคนเพิ่งตื่น แววตาทอดมองผมเหมือนกำลังประนามอยู่กลายๆ
“กูถามว่ามึงตื่นมาทำไม?”
“ผะ ผม”
“ให้ไวกูง่วง”
ผมยังไม่หายใจตกใจจนพูดติดๆ ขัดๆ
“ตอบช้ากูไม่อยากรู้แล้ว”
...ง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอ ไอ้เชี่ยพี่ปืนลุกขึ้นฟังกูก่อน...
พี่มันล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม อ้าว ได้ไงวะ มาทำผมขวัญผวาเสร็จแล้วจะทิ้งกันเฉยเลยเหรอ ผมทำหน้ามุ่ยใส่ซึ่งมันก็ไม่สนใจหรอกเล่นนอนปิดตานิ่งไปเลย ผมถอนหายใจแรงๆ เพราะก่อนนอนวันนี้แหละที่เพิ่งรู้ว่าข้างกองสัมภาระที่คั่นอยู่แม่งเป็นที่นอนที่จับจองด้วยแก๊งสี่โจร ใกล้ชนิดที่ยกเป้สองสามใบที่วางกั้นอยู่นี่ออกผมกับพี่ปืนมีสิทธิ์นอนเกยกันแน่
ถึงว่าเมื่อคืนก่อนรู้สึกถึงเงาทะมึนสงสัยเป็นเปรตตัวโย่งแถวๆ นี้ แต่ที่น่าแปลกคือทำไมผมถึงไม่รู้เลยวะว่าคนที่นอนอยู่ใกล้ๆคือพี่มัน แล้วตอนกลางคืนที่รู้สึกอบอุ่นเหมือนได้กอดอะไรนุ่มๆ จะเป็นเรื่องที่ผมละเมอไปเองวะ
โอ้ย คิดมากไปก็ปวดหัว
นี่ดีนะที่พวกแก๊งดอกไม้ยังไม่รู้ไม่งั้นมันแซวผมไม่เลิกแน่ที่พี่ปืนกับผมนอนใกล้กันจนแทบจะหายใจรดกันได้ แต่ช่างมันก่อนตอนนี้ผมปวดจนรู้สึกว่าขยับตัวแรงๆ มีไหลแน่ โธ่เอ้ยไอ้แรก ผมหันรีหันขวางอีกครั้งอย่างไม่รู้จะยังไงจนกระทั่งเสียงนุ่มของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วพูดขึ้น
“นอนได้แล้ว มึงขยับตัวยุกยิกกูรำคาญ”
“ก็ผมปวดฉี่”
พี่ปืนลืมตาขึ้นมาทันที “ใครล็อคเป้ามึงไว้ล่ะ”
โว๊ะ...ผมป๊อดโว้ย
“ปลุกไอ้เบิร์ดแล้วมันไม่ตื่น”
“เกี่ยวอะไรกับเพื่อนมึง”
“ก็ผม”
คือมันไม่ไหวแล้วไง ปวดจนจะร้องหน้าตาผมเหยเกจนทนดูไม่ได้มั้ง พี่ปืนถึงผุดลุกขึ้นอย่างว่องไวแล้วก้าวฉับๆ ไปทันที
“ไม่ไปเยี่ยวรึไง?”
หา!
“ตามมาสิ”
ตามเลยกูตามให้ไว ผมผุดลุกจ้ำอ้าวตามพี่มันไปติดๆ จนไปทันกันที่หัวบันไดเพราะเหมือนว่าพี่ปืนมันยืนรอท่าผมอยู่
ผมกวาดสายตามองไปบรรยากาศรอบข้างที่มีเพียงแสงไฟจากเรือนครัวและหน้าห้องน้ำอันห่างไกลแต่ระยะทางจากเรือนนอนที่ต้องผ่านโกฐเก็บอัฐิโคตรมืดและวังเวงฉิบหาย บรรยากาศแบบนี้ทำเอาผมขนลุกซู่แทบจะร้องไห้ ทำไมห้องน้ำแม่งตั้งอยู่ในจุดยุทธศาสตร์ดีขนาดนี้วะ ห่าเอ้ย!
ผมเดินก้มหน้าก้มตาพยายามไม่มองรอบๆ มีจุดโฟกัสแค่แผ่นหลังกว้างที่เดินนำอยู่ข้างหน้า เรียกว่ามันก้าวผมก้าว มันหยุดผมหยุด ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงทำใจไม่ได้ที่จะเดินชิดมันขนาดนี้ แต่นี่ถ้าผวาเข้าไปเบียดมันได้ผมทำไปแล้ว
“มึง”
“.....”
ผมหรี่ตามองพี่ปืนที่เหล่มองไปข้างๆ ตัวผมแล้วขมวดคิ้วท่าทางมันเหมือนเห็นอะไรทำเอาผมถึงกับจิตตก และยังไม่ทันได้ตั้งสติหัวไหล่อีกด้านดันถูกสะกิดอย่างแผ่วเบา
“ว้าก”
ผมแหกปากร้องลั่น ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มแก่ต่างจากพี่ปืนที่กำลังกลั้นขำ เท่านั้นแหละรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลย
“ไอ้เหี้ยพี่ปืน”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แม่งสันดานไม่ดี” ผมกำหมัดชูขึ้นหมายจะซัดไอ้คนขี้แกล้งสักที แต่เห็นหน้าพี่ปืนเวลามันยิ้มแล้วทำไม่ลงว่ะ ไม่ใช่เพราะหล่อหรอกนะถึงรอด ไม่ใช่เหตุผลเลยแค่เกรงใจที่มันมาเป็นเพื่อนหรอก
“กลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“เออสิ”
“คุณหนูฉิบหาย”
“คุณหนูแล้วไงหมัดนี่ก็กระแทกปากพี่ได้ก็แล้วกัน” ผมชูกำปั้นอีกครั้ง
“มึงต่อยถึงคางกูเหรอ”
“ผมไม่ได้เตี้ยโว้ยสูงตั้ง176”
“แต่มึงเตี้ยกว่ากูสิบเอ็ดเซนฯ”
ไอ้เหี้ย ด่าว่าสำออยยังไม่เจ็บเท่ากับว่าผมเตี้ย เอ่อ ไอ้เปรตไอ้เสาไฟฟ้าเดินได้ สูงอีกนิดก็เท่ายอดหลังคาโบสถ์ที่อยู่ข้างหลังนั่นแล้วมั้ง
“ปวดเยี่ยวไม่ใช่รึไง ยืนบ่นอยู่นั่นมึงก็ไม่หายปวดหรอกนะ”
“แม่ง”
พี่ปืนยืนกอดนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ แต่ผมยังยืนลังเลไม่เข้าไปสักทีจนมันหรี่ตามอง
“กูอยู่หน้าห้องน้ำนี่แหละ”
“ห้ามทิ้งผมไว้แล้วแอบหนีไปก่อนนะ”
“ความคิดเด็กจังวะ”
“ไม่รู้กันไว้ก่อน พี่แม่งชอบแกล้งผม”
“เออ”
“เอออะไร?”
“เออไม่ทิ้งกูอยู่เนี่ยแหละ”
“สัญญามาก่อน”
พี่ทำหน้ายุ่งยากใจก่อนจะผลักศีรษะผมทีนึง
“ถ้ากลัวขนาดนั้นมึงไม่ต้องปิดประตูห้องน้ำหรอก หันมาเยี่ยวต่อหน้ากูนี่ กูจะยืนประจันหน้าอยู่หน้าห้องนี่แหละ”
ก็เกินไป
ผมรีบเข้าไปทำธุระตัวเองให้เสร็จ ตาก็คอยมองรอบผนังอย่างหวาดๆ แต่พอออกมาแล้วถึงกับใจหายวาบเมื่อคนที่รับปากดิบดีว่าไม่จะหนีไปก่อนพอออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นแม้แต่เงาพี่มัน ผมถึงกับยืนอึ้งมองความมืดรอบกายแล้วก้าวขาไม่ออก
“จะยืนอยู่อย่างนั้นอีกนานมั้ย กูจะได้กลับก่อน”
...เชี่ยยยยยย...
ผมหันขวับมองหาต้นกำเนิดของเสียงที่นั่งเป็นเงาตะคุ่มอยู่ตีนบันได้ขึ้นเมรุ โอ้โหมึงก็ช่างเลือกที่นั่งเนอะ
“กูเมื่อยเลยมานั่งรอ”
“.......”
“ไปได้ยังกูง่วง”
ผมพยักหน้ารัวๆ รีบก้าวตามอีกฝ่ายไปติดๆ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังเป็นระยะโดยที่ระหว่างเราไร้ซึ่งคำพูดใดๆ
“อ้าว”
“อะไรวะพี่”
พี่ปืนทำหน้ายุ่งๆ มองไปยังที่พื้นที่ว่างของตัวเองซึ่งถูกพี่นะโมนอนแผ่ยึดเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่ของผมได้ห่าเบิร์ดแม่งนอนแหกขาฟรีสไตล์เต็มที่ประหนึ่งว่าผมไม่มีตัวตนอยู่แล้ว โอ้โหไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงยึดที่กันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอวะ
ไอ้พี่ปืนมันไปคุ้ยอะไรไม่รู้ในเป้ตัวเองเดาว่าน่าจะเป็นพวงกุญแจ ก่อนจะเดินหน้ายุ่งๆ ออกมา
“ถ้ามึงนอนได้ก็เข้าไปนอนซะ กูจะลงไปนอนห้องพัสดุข้างล่าง”
นอนได้ก็บ้าแล้วไอ้ห่าเบิร์ดยึดพื้นที่ขนาดนั้น ขนาดปลุกให้มันตื่นเมื่อกี้ยังยากเลย ขืนไปนอนเบียดมันขอที่คืนผมโดนมันยันออกมาแน่
“เอ่อ”
“หยิบหมอนกับผ้าห่มลงมา”
ผมทำตามที่มันสั่งอย่างรวดเร็วแล้วเดินตามมันต้อยๆ ลงมา เฮ้ย ผมนี่ก็เชื่อคนง่ายเนอะถ้ามันพาไปปล่อยทิ้งไว้คงไม่รู้ทันหรอกจริงๆ
ประตูห้องพัสดุถูกเปิดออกในเวลาเกือบตีสาม พี่ปืนคลำไปเรื่อยๆ แล้วเปิดสวิตท์ไฟเพิ่มความสว่างไสว ก่อนจะไปลากฟูกอันหนึ่งมาจากมุมห้องแล้วไปคุ้ยเอาผ้าห่มผืนบางๆ ที่คลุมของแถวนั้นอยู่มาทรุดตัวลงนั่งกับฟูก
“ถ้ามึงยืนหลับอยู่ตรงนั้นแล้วโอเค ก็ตามสบายเลยแต่ปิดไฟด้วยกูจะนอน”
พูดจบก็ล้มตึงนอนเฉยทิ้งให้ผมยืนกอดหมอนกอดผ้าห่มโง่ๆ อยู่แบบนั้น แล้วจะให้ทำตัวยังไงวะใครจะไปกล้านอนฟูกเดียวกับพี่มันวะ แง่งๆ ใส่เขาขนาดนั้นที่สำคัญเราไม่ได้สนิทกันขนาดนอนฟูกเดียวกันเปล่าวะ ผมถอนหายใจเดินไปปิดไฟก่อนจะทรุดตัวนอนใกล้ๆ กับฟูกโดยเอาผ้าห่มพันตัวไว้อย่างน้อยก็มีหมอนกับผ้าห่มล่ะวะ ถึงพื้นจะเย็นไปหน่อยแต่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วนอนๆ ไปเถอะ
“ทำไมไม่ขึ้นมานอนบนฟูก”
ชะอุ้ย นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก
“ไม่เป็นไรพี่ผมนอนได้”
“กูไม่ได้ถามว่ามึงนอนพื้นได้มั้ย?”
“ก็”
“พื้นมันเย็นขึ้นมานอนฟูก”
“ไม่เป็นไรพี่”
“ขึ้นมา”
“ผมเกรงใจ”
ไอ้เหี้ยผุดลุกพรวดจนผมตกใจ
“มึงไม่ใช่นางเอกและกูก็ไม่ใช่พระเอก อย่าฝันว่านอนฟูกเดียวกันมันจะมีอะไรประหลาดๆ แบบในนิยาย”
ผมทำหน้าเหวอ
“ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเหอะ”
ถึงมึงจะหล่อ ถึงผมจะเคยใจเต้นเพราะมันก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องพิศวาสมันโว้ย
เอาสิมันลุกผมลุก
“งั้นก็ขึ้นมานอนให้มันจบๆ ไป กูง่วงกูเพลีย มึงอย่าทำอะไรให้มันยุ่งยากได้มั้ย”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะพี่นั่นแหละอะไรนักหนาวะ”
พี่ปืนเหมือนจะโมโหนิดๆ มันเลยเขยิบลงจากฟูกไปนอนพื้นอีกฝั่งแล้วทิ้งฟูกที่ลากมาปูไว้เฉยๆ
โคตรกวนตีน!
เอาวะนอนก็นอน ผมเขยิบขึ้นไปบนฟูกแต่ยังไม่ทันจะเอนตัวลงนอน ไอ้เหี้ยพี่ปืนก็กลิ้งขึ้นฟูกอย่างว่องไว ก่อนจะหลับตาพริ้มแล้วกรนออกมาเบาๆ จนผมถึงกับทำหน้าเหวอ
ไอ้เหี้ยพี่ปืนถ้ามึงจะกวนตีนได้ขนาดนี้ แล้วผมนี่เป็นยังไงเสือกยิ้มทำห่าอะไรวะ
ก็แค่อากาศดีเลยเผลอยิ้มโว้ย!
ฮือออออออ อยากนอนฟูกเดียวกับพี่ปืน ผัวขาาาาาาาาาา 
ใครเม้นท์ขอให้ได้เป็นเมียพี่ปืน 5555555555555++++
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
