หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32

[Gato88]

แคทเทอรีน นังสารเลวววว

[sam3sam]

เมียเก่าช่างอิ่นนี่เลวจริงๆ
พอรู้เหตุผลที่นางทำแล้วคิดว่า "นี่สงสารผิดคนจริงๆ"
น่านก็น๊า บอกช่างอิ่นว่าอย่าหนี แค่ตัวเองดันหนีซะงั้น
แต่แปลกว่าทำไมช่างอิ่นมีคนติดตามน้อย
แล้วอะไรมันจะหลับลึกขนาดนั้น
รีบๆจัดการเมียเก่าซะ
อยากอ่านตอนหวานๆแล้ว

[LadySaiKim]

มองเมียเก่าช่างอินจะจิตหน่อยๆมั้ยล่ะ

[Januarysky]

มองเมียเก่าช่างอินจะจิตหน่อยๆมั้ยล่ะ

จริง คิดไว้แบบนี้เหมือนกัน

[TachibanaRain]

น่าจะวิ่งทำม้ายยยต้องสตรองกล้าเผชิญหน้าสิก็ในเมื่อตอนนี้น่านเป็นคนรักนะ นั่นก็แค่เมียเก่าน่านค้องสู้จนกว่าช่างอิ่นมันจะบอกเองว่าเลือกเมียแต่น่านไม่ควรถอยตอนนี้ อิเมียเก่าก็นอกจากจะรักสบายแล้วยังมั่วอีก โอ้โหหห นี่คนหรือกระหรี่ปั๊บ

[broke-back]

ชิหายแล้ว
ไอ่แก่..เมียหนีเตลิดคราวนี้ น่าจะตามกลับมา ยากสสสสสส

เราคนอ่านก็เลยรู้ไงว่า เมียเก่าจัดฉาก
แต่อย่าลืมว่า...น่านไม่รู้เรื่องราวบัดซบนี้ด้วย

เป็นใครถ้าเจอภาพอุบาทว์เต็มสองลูกตา
แล้วจะไม่เตลิดเปิดเปิง โกรธโมโห เหวี่ยงบ้า
หุหุ ถามจริง

ช่างอิ่น..ซวย รับเคราะห์ไปแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่
เฮ้อออออออออออ ถ้ารู้ล่วงหน้าแบบนี้ จะแนะนำให้ไอ่แก่ตระเวนถวายสังฆทาน

ให้ครบเก้าวัดเลย..จะได้ล้างซวย
ช่วยไล่อิผีเปรตให้ไปไกลๆ

แต่ช่วยไม่ได้...ช่างอิ่นโดนตามล้างตามเช็ดส่วนบุญไป..หมดเยยยยยยยยยย

ชั่วช้าสารเลว ผู้หญิงไรฟ่ะ..แคทเธอรีน

[labelle]

โอ๊ยยย พึ่งดีกันไม่เท่าไหร่ เอาอีกล่ะ

น่านฟังก่อนนะ สงสารน่าน จะสุขก็ไม่สุด
แต่ก็ดี เกิดเรื่องแบบนี้ ช่างอิ่นจะได้จัดการให้จบ

แล้วหญิงคนนั้น ไม่ได้เป็นโรคไรเนาะ นอกจากนอมันงอกเรื่อยๆ

[mystery Y]

ดราม่าส่งท้าย...

[่jum]

 

[analogue]

เห้อออ

[booboos]

       รอตอนต่อไปจ้า

[เต่าตุ่น]

ตอนที่29

“น่านกินข้าวได้แล้วลูก”เสียงของแม่ตะโกนเรียกผมให้กินข้าวจากทางหน้าบ้าน

“ครับ”ตอบรับแม้จะไม่หิวเลยก็ตาม  ผมลุกจากเก้าอี้ไม้หน้าทีวี เดินมาที่ชานหน้าบ้าน ที่ถูกทำหลังคาบังแดดไว้อย่างดี

สามวันแล้วที่ผมกลับมาที่บ้านที่จังหวัดน่าน  ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ผมก็กลับมาที่น่านทันที กลับมาทั้งๆที่ไม่มีข้าวของติดตัวสักชิ้น จะมีก็ได้กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์มือถือที่ถูกปิดเครื่องตั้งแต่วันนั้น ตลอดสามวันมานี่ มันไม่ได้ถูกเปิดขึ้นอีกเลย  วันแรกที่ผมมาถึง พ่อแม่ดูตกใจมากที่เห็นผม  แต่ท่านก็วิ่งเข้ามากอด ก่อนจะพาเข้ามาอย่างดีใจ  ภาพสองคนตรงหน้าที่รักผมยิ่งกว่าใครทำให้ใจของผมได้รับการเยียวยา

ถึงแม้ในวันถัดมาผมจะต้องเจอกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของพวกท่านมากมายก็ตาม

ผมเลือกที่จะนิ่ง และยิ้มรับทุกครั้งที่ท่านถามคำถาม ส่ายหน้าเป็นคำตอบในทุกๆครั้ง ย้ำให้ท่านรู้ว่าผมไม่เป็นไร  ถึงแม้ว่าหัวใจของมันจะแตกละเอียดจนเป็นผง แต่ผมก็จะใช้ชีวิตต่อไป

ทุกคืนผมนอนร้องไห้  อาการเสียใจของครั้งก่อนที่ผมถูกมันทิ้งยังเทียบไม่ได้กับความรู้สึกเสียใจของผมในตอนนี้ 

เพราะผมได้รักมันไปแล้ว รักแบบที่ตัวเองรู้อยู่เต็มอก รักโดยที่มันเองก็รับรู้  เพราะรักของผมมันมากขึ้นทุกวัน ความเจ็บมันก็เพิ่มขึ้นทุกวันเช่นกัน  ไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ผมก็เห็นแต่ภาพของมัน

ภาพของมันกับเมียมันและลูกๆของมันที่กำลังมีความสุข ถึงจะเจ็บปวดแต่ในใจลึกๆผมกลับรู้สึกยินดี   ยินดีที่ครอบครัวได้กลับมาพร้อมหน้ากัน ยินดีในที่ฉิงฉิงและจงชิงมีแม่เหมือนคนอื่นเขา

เพราะผมรักผมจึงยอมจำนน

.......................................................................................

“นั้นมันรถใครว่ะ”ในขนาดที่พวกผมกำลังทานข้าวกันอยู่ๆจู่ๆก็เห็นรถเก๋งคันคุ้นตาขับเข้ามา  รถเข้ามาจอดสนิทอยู่ข้างรถกระบะคันเก่าของพ่อ ที่ตอนนี้สีเริ่มลุดลอกออกจนเผยให้เห็นเนื้อสนิมด้านใน

ผมจำได้ถึงแม้ว่าจะขึ้นเพียงไม่กี่ครั้งก็ตาม

“พี่ปอนด์”ผมรีบวิ่งลงมาจากบนบ้าน มายังรถเก๋งข้างล่าง พ่อแม่ผมก็เดินตาลงมาติดๆเหมือนกัน

“พ่อหวัดดีครับ แม่หวัดดีครับ”พี่ปอนด์ยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ผม

“ไหว้พระเถอะพ่อคุณ  ไม่เจอกันแปปเดียวดูโตเป็นผู้ใหญ่เชียว”แม่ผมเข้าไปลูบหัวพี่ปอนด์ ดีใจจนพ่อยังอดกระแอมไม่ได้

“มาได้ไงพี่”ผมถามแปลกเหมือนกันที่พี่ปอนด์ขับรถมาถึงที่นี่ จากกรุงเทพมานี่คงใช้เวลาเป็นวัน

“กูพาคนมาหามึง”พี่ปอนด์ว่าเสียงเครียด ก่อนจะหันกลับไปมองที่รถ

ผมเดินเข้าไปที่รถอย่างรวดเร็ว รู้สึกได้ว่าคนที่มากับพี่ปอนด์นั้นเป็นคนที่ผมอยากจะเจอมากที่สุด  คนที่ผมเชื่อว่า รักผมจริงๆจากหัวใจ

“ฉิงฉิงจงชิง”ผมรีบเปิดประตูข้างหลังรถเห็นฉิงฉิงกับจงชิงนอนหลับอยู่สองคน ในมือของทั้งคู่จับมือกันเหมือนกลัวที่อีกคนจะหนีหาย เรียกรอยยิ้มที่ไม่เคยมีมาตลอดสามวันของผมได้อย่างง่ายดาย   

“.................”ทั้งสองคนลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงผมเรียก พอตื่นขึ้นมาปากเล็กๆก็เริ่มเบะคว่ำ ก่อนที่จะปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาเสียดังจนพ่อแม่ผมต้องรีบวิ่งมาดู

“เฮ้ย นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย”เด็กสองคนที่รีบลงจากรถ กอดขาผมแน่น ท้ามกลางความแตกตื่นของพ่อกับแม่ของผม

“นี่ไอ้น่าน อย่าบอกนะว่าเองไปแอบทำผู้หญิงท้องแล้วมีลูกโตปานนี้เนี่ย!”พ่อผมดูจะแตกตื่นยิ่งกว่าใครทั้งหมดในที่นี่ยกมือขึ้นกุมหัว

“พ่อมึงก็ สมองคิดบ้างถ้ามันมีลูกขนาดนี้มันต้องทำผู้หญิงท้องตั้งแต่ม.4ม.5โน้น  ถ้าตอนนั้น เขาคงเอาตำรวจมาลากคอแกเข้าตารางแล้ว”แม่ผมบอกอย่างหมดความอดทน   เบื่อกับอาการกระต่ายตื่นตูมของพ่อ

“ไม่ใช่ลูกไอ้น่านหรอกครับพ่อสบายใจได้”พี่ปอนด์ช่วยพูดให้อีกที

“โล่งอกไป  อ้าวงั้นก็ลูกเอ็งหรือไง ไปทำอีท่าไหนถึงมีตนโตปานนี้”พ่อยืนเท้าเอวมองพี่ปอนด์อย่างโล่งใจ ที่อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ลูกของผม

“เปล่าครับ ไม่ใช่ลูกผม”พี่ปอนด์รีบปฏิเสธทันควัน

“ อ้าว แล้วลูกใครล่ะตาปอนด์”แม่ผมหันไปถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

“เรื่องมันยาวครับ แต่ตอนนี้ผมหิ๊วหิว  อยากกินน้ำพริกหนุ่มฝีมือแม่ใจจะขาด  เราขึ้นบ้านกันเถอะครับ ไปๆ”พี่ปอนด์ช่วยดันหลังให้แม่ผมเดินนำขึ้นไปบนบ้าน  พ่อผมเองที่ยังคงครางเครงใจก็ยืนมองผมกับฉิงฉิงและจงชิงไม่วางตา แต่ก็ยอมเดินตามแม่กับพี่ปอนด์กลับเข้าไปในบ้าน ผมเลยจูงพาฉิงฉิงและจงชิงขึ้นไปบนบ้านด้วย ทั้งสองที่หยุดร้องไห้แล้วก็เดินสะพายเป้ใบเล็กคนละใบตามผมมาอย่างว่าง่าย

“เดี๋ยวแม่ไปเจียวไข่ให้เด็กๆก่อน มีแต่ของเผ็ดคงจะกินกันไม่ได้”แม่พูดพร้อมลุกเดินไปเข้าครัว  ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะตักข้าวกับปลานึ่งป้อนฉิงฉิงกับจงชิง

“เอ็งแน่ใจนะว่าไม่ใช่ลูกไอ้น่านมัน  ดูมันซิ ดูแลอย่างกับลูกในไส้”พ่อหันไปพูดกับพี่ปอนด์ที่ตอนนี้ตั้งอกตั้งใจกินอย่างสุดๆ เห็นบอกว่าตั้งแต่ขับรถมาไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจาก กาแฟกับเอ็มร้อย

“อันนี้พ่อต้องคุยกับมันเองแล้วครับ ผมไม่รู้ลายละเอียดเท่าไหร่”พี่ปอนด์ที่ค่อนข้างสนิทกับพ่อแม่ผมเพราะเคยมาที่บ้านผมหลายครั้งตอบอย่างไม่เกรงกลัวสีหน้าดุดันของพ่อผมสักนิด

“เดี๋ยวค่อยคุยไม่ได้หรือไง เห็นไหมว่าลูกมันกินข้าวอยู่”แม่ที่บอกจะไปเจียวไข่ เดินกลับมาพร้อมไข่เจียวหมูสับหอมฉุยเบรกพ่อผมไว้ได้ทัน

กับข้าวมื้อนี้ดูกดดันที่สุดในทุกๆครั้งที่ผ่านมา ผมต้องทำเป็นไม่เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของพ่อกับแม่ที่มองมาที่ผมอย่างคาดคั้น  แล้วเลือกที่จะป้อนข้าวฉิงฉิงกับจงชิงไป

ทั้งสองคนนั่งชิดกับผม มือเล็กจับชายเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อยถึงแม้จะเป็นตอนที่เรานั่งกันข้าวอยู่ด้วยกัน  จะว่าไปผมก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทิ้งทั้งสองคนไว้วันนั้น โดยไม่ได้พูดอะไร

......................................................................

หลังจากกินข้าวเสร็จพ่อผมก็ออกไปไร่  โดยไม่ดึงดันที่จะถามว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกใครอีกเมื่อผมทำท่าทางไม่อยากตอบ  แม่ผมเองก็ไม่ถามเช่นกัน หลังจากที่พี่ปอนด์อาบน้ำเสร็จก็ขอนอนเพราะไม่ได้นอนมาเกือบ2วัน  ส่วนผมก็พาฉิงฉิงกับจงชิงไปอาบน้ำ ทั้งสองคนดูแตกตื่นมากเมื่อผมพามาอาบน้ำที่ข้างบ้าน  เพราะนี่ไม่เหมือนห้องน้ำที่ทั้งสองคนเคยเจอ  มีแค่โอ่งมังกรสามใบกับขันน้ำเท่านั้น  จริงๆบ้านผมมีห้องน้ำอยู่บนบ้านครับ แต่เพราะตอนแรกพี่ปอนด์ใช้อยู่ผมเลยพาเด็กๆมาอาบน้ำข้างล่าง

“หนาวไหม”ผมถามเมื่อตักน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวลงมาของทั้งสองคน

“ไม่”ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน ก่อนจะพยายามใช้แก้วพลาสติกตักน้ำในโอ่งขึ้นมาสาดใส่กัน  การอาบน้ำดำเนินไปด้วยความสนุกสนาน ทั้งสองคนเล่นน้ำกันจนพอใจ ผมเองก็เปียกไปทั้งตัวเลยขอให้แม่พาทั้งสองคนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน  ตอนแรกทำท่าจะไม่ยอมไป แต่พอแม่ผมบอกว่าจะพาไปกินขนมก็เดินตามกันไปต่อยๆ  ไม่รู้เป็นเด็กเห็นแก่กินกันตั้งแต่เมื่อไหร่  ผมก็ไปจัดการตัวเองบ้าง พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาช่วยแม่ จับเด็กสองคนใส่เสื้อผ้า  ถึงจะบอกว่าเสื้อผ้าก็เถอะครับ แต่เป็นเสื้อยืดของผมสมัยมัธยมมากกว่า   ใส่เสื้อให้คนละตัวก็จบ ข้างล่างไม่ต้องสนใจอะไร ที่นี่เขาเลี้ยงเด็กกันแบบนี้แหละครับ ง่ายๆ ไม่ต้องอะไรมาก ผมเองก็ถูกเลี้ยงมาแบบนี้เหมือนกัน

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ทำท่าจะหลับกัน ผมนั่งเช็ดผมให้ฉิงฉิงที่นั่งโอนไปเอนมาง่วงนอนเต็มแก่  ส่วนจงชิงนี่ล้มตัวลงนอนหนุนตักผมไปแล้วครับ   แม่ผมเลยไปเอาผ้านวมมาปูหนาๆให้แล้วจับทั้งสองคนนอน ผมนั่งค่อยดูแมลงวัน ไม่อยากให้มาตอม 

ใช้มือลืมหัวเล็กไปพลาง จนพี่ปอนด์ที่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ เลยเดินมานั่งเป็นเพื่อนผม

“เขาตามหามึง”พี่ปอนด์พูดขึ้น สายตาจ้องมองมาที่เด็กสองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้า

“.............”ผมไม่ได้ตอบแต่ยิ้มเมื่อรู้ความจริง

“ไม่ใช่แค่ลูก  แต่พ่อมันก็ตามหามึง”รอยยิ้มของผมสะดุดค้าง  เช่นเดียวกับหัวใจที่กระตุกวูบเมื่อได้ยินถึงเรื่องใครอีกคน

“...................”ผมเงียบ ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับพี่ปอนด์

“กูไม่รู้ว่าระหว่างมึงกับเขาเป็นยังไง แล้วเกิดอะไรขึ้น  บอกตามตรงกูไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้”พี่ปอนด์ว่าอย่างจริงจัง

“ขอโทษพี่”ผมตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองพี่ปอนด์

“กูไม่ได้ต้องการให้มึงขอโทษ “สีหน้าพี่ปอนด์เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“................”

“กูอยากเห็นมึงมีความสุข”พี่ปอนด์ว่า เบนสายตาจากผมไปมองฉิงฉิงและจงชิง

“กูอยากเห็นมึงมีความสุข  ถึงความสุขนี้คนที่ยืนอยู่ข้างๆมึงจะไม่ใช่กูก็ตาม  อย่าโกหกตัวเองอย่าหนีใจมึงเอง  ตอนนี้มึงยังมีโอกาส อย่าทำพลาดแล้วปล่อยโอกาสตรงหน้านี้ไป  เพราะชีวิต อาจจะมีโอกาสแค่ครั้งเดียว”ว่าจบพี่ปอนด์ก็ลุกกลับเข้าไปในห้องของผมโดยไม่ได้หันหน้ามามองผมด้วยซ้ำ

ผมนั่งคิดทบทวนซ้ำๆถึงสิ่งที่พี่ปอนด์พยายามจะพูดบอก และผมเข้าใจสิ่งพี่ปอนด์ต้องการให้ผมทำ

บางทีถ้าตอนนี้ผมกลับไป  มันอาจจะยังมีโอกาสสำหรับผมอยู่ก็ได้

โอกาสที่จะแย่งมันคืนมา

...

ช่างอิ่น part

ผมได้รับโทรศัพท์จากที่บ้าน ว่าลูกๆของผมหายไป   ผมสั่งการระดมคนตามหาแทบทุกที่ ที่คิดว่าทั้งสองคนจะไป

ลูกๆผมร้องไห้ตลอดตั้งแต่วันนั้น วันที่คนที่เป็นที่รักของผมวิ่งหนีผมไป

วันนั้นผมไม่รู้จริงๆว่าทำไมแคทเทอรีนถึงมานอนเปลือยอยู่ข้างๆผมได้   ผมยังจำได้ดี ภาพของมันที่มองมาที่ผม สายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและความเสียใจ  แผ่นหลังที่วิ่งหนีหายไปเมื่อผมกำลังจะอธิบาย

ผมพยายามลุกขึ้นจากเตียงเพื่อวิ่งตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กกว่าแต่ก็ถูกแขนของอดีภรรยาดึงรั้งไว้

“ช่างอิ่นฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง คุณจะไปไหน”เธอจับแขนผมไว้แน่นด้วยสองมือ  พูดจาเหมือนตลอดสี่ปีที่ผ่านมามันไม่เคยเกิดขึ้นจริง  อาการแปลกๆของเธอทำให้ผมหยุดชะงัก  แต่ก็แค่ครู่เดียว

“ปล่อยมือซะ!”ผมตะคอกใส่เธออย่างเหลืออด สะบั้นแทนตัวเองออกจากการกอกกุมของผู้หญิงเพศยา วิ่งตามอีกคนที่เข้าใจผิดอย่างสุดกำลัง  ผมวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ผมเกิดมา วิ่งเพื่อจะตามใครอีกคนให้มาฟังคำอธิบายจากผม

แต่ก็ไม่ทัน

ภาพสุดท้ายที่ผมได้เห็น คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา  กับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด  ผมพยายามกดลิฟต์ให้เปิดออก  แต่ก็ไม่ทัน  เสียงร้องไห้ของฉิงฉิงกับจงชิงทำให้ผมตัดใจที่จะวิ่งลงบันไดจากชั้น

ผมเกลียดความสับเพร่าของ รปภ.ตึก เกลียดความไม่เอาไหนของภาคและเสือที่ปล่อยให้คนนอกบุกเข้ามาในห้องของผมได้

และเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้มันวิ่งหนีไป

“ลิน พาลูกผมออกไปก่อน”ผมเดินกลับเข้ามาที่ห้องทำงานของตัวเอง  ฉิงฉิงกับจงชิงร้องไห้อย่างหนัก ในมือทั้งสองของมีกล่องเล็กๆคนละใบ

“เธอต้องการอะไร”ผมเดินกลับเข้าไปในห้องนอน  แคทเทอรีนกำลังสวมชุดเดรสสีแดงอย่างเชื่องช้า

“อะไรค่ะ ทำไมคุณถามแบบนั้นล่ะช่างอิ่น”เธอเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าผม มือของเธอพยายามที่จะสัมผัสใบหน้าของผมทำราวกับเราสองคนมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”ผมปัดมือที่หมายจะสัมผัสใบหน้าออกอย่างแรงด้วยความโกรธ

“...............”เธอมีสีหน้าเศร้าทันที แต่เพียงครู่ เธอกลับเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้ม มองข้ามการกระทำของผมไป  แววตาของเธอเหมือนกับกำลังบอกว่า เรื่องเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น

ความรู้สึกบ้างอย่างทำให้ผมก้าวเท้าถอยหลังห่างจากตัวเธอ

“นี่เธอ...”แววตาที่เคยสว่างสดใสและไร้เดียงสา ตอนนี้กลับเหมือนกำลังมองอะไรบ้างอย่างในตัวผม

บ้างอย่างที่ผมไม่ได้เป็นอย่างที่เธอมองตอนนี้

“ช่างอิ่น  คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ  มานี่เถอะ  ตอนนี้ลูกๆของเรากำลังหลับ นี่เป็นเวลาของพวกเราสองคนแล้วนะ”เธอเดินเข้าจูงมือของผมให้ก้าวตามไปที่เตียง

เพราะความตื่นตะลึงกับอากับกิริยาของผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นคนรักตรงหน้า  ทำให้ผมยอมเดินตามไปอย่างไม่ขัดขืน

“เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง”ผมสะบัดแขนออกจากเธอเมื่อได้สติ

“ใช่ค่ะ ฉันมันบ้า  อีบ้าคนนี้ มันบ้าที่รักคุณไงค่ะ”เธอตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ ดวงตาทั้งสองข้างกำลังปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาแบบไม่พยายามระงับ

“......................”

“ช่างอิ่นฉันคิดถึงคุณ  คิดถึงคุณมากนะค่ะ คุณหายไปไหนมา รู้ไหมลูกๆเอาแต่ร้องหาคุณ”เธอตรงเข้ามากอด หน้าของเธอจมลงไปกับแผ่นออกของผม

“ปล่อยฉัน  เธอมันบ้าไปแล้ว”ผมพยายามแกะแขนที่โอบรัดตัวผมเอาไว้  แต่เธอแรงเยอะมาก ไม่ว่าผมจะพยายามดึงแค่ไหนเธอก็กอดแน่นไม่ยอมปล่อย

“ไม่นะค่ะ ไม่ ฉันคิดถึงคุณ  ฉันรักคุณนะค่ะ”เธอพร่ำบอกซ้ำๆ กอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ภาค!”ผมตะโกนเรียก เมื่อได้ยินฝีเท้าของคนสนิทที่กำลังวิ่งมา

ภาครีบเข้ามาดึงแคทเทอรีนออกจากผม

“ไม่ ไม่นะ อย่านะ ฉันจะอยู่กับสามีฉัน!”เธอกรีดร้องขัดขืน  เธอพยายามที่จะกอดผมไว้ แต่เมื่อโดนชายสองคนทั้งแกะและดึง ทำให้เธอปล่อยมือจากผม

“เอาตัวเธอไปให้พ้น!”ผมตะคอกสั่ง  ภาคทำตามทันที ดึงแคทเทอรีนให้เดินออกจากตัวห้องนอนออกไป

ผมมารู้ที่หลัง ว่าเสี่ยลัวโดนฆ่าตายตั้งแต่ในคืนวันงานเลี้ยงการกุศล และคนที่วางแผนเรื่องทั้งหมด ก็คือภรรยาที่อายุน้อยกว่าครึ่งของเขา  อดีตภรรยาของผม

“เป็นอะไรไหมครับนาย”เสือวิ่งเข้ามาหาผมในห้อง  เสื้อผ้าหลุดลุยจากการต่อสู่กับคนของแคทเทอรีน ใบหน้ามีรอยฟกช้ำอย่างแห่งอย่างเห็นได้ชัด

เพี๊ย!

ใบหน้าของลูกน้องคนสนิทหันไปตามแรงตบของผม ก่อนจะกลับมาก้มหน้าลงเมื่อเริ่มรู้ว่าตัวเองทำงานผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง

“ทำงานภาษาอะไรห๊ะ!  ถึงปล่อยให้คนอื่นขึ้นมาถึงที่นี่ได้”ผมตะคอกด่าอย่างโมโห  อยากจะตกซ้ำอีกสักครั้ง แต่ทำไปก็เท่านั้น

“.............”ก้มหน้านิ่งเมื่อรู้ว่าแก้ตัวไม่ได้

“ไปตามหาน่าน แล้วรีบพาตัวกลับมา”ผมสั่ง เสือรับคำก่อนจะรีบวิ่งออกไปเพื่อทำตามคำสั่งของผม

ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียง มือทั้งสองข้างกุมหัวอย่างใช้ความคิด

“โถ่เว้ย!”ทำไมเรื่องต้องเป็นแบบนี้กัน!

วันนั้นทั้งวัน ผมสั่งลูกน้องตามหาน่าน  หาทุกทีที่คิดว่าผมจะเดินผ่าน หาทุกที่ที่คิดว่ามันจะไป  ทั้งหอพัก  บ้านเพื่อน รวมไปถึงบ้านรุ่นพี่ของมัน

“มันไม่ได้อยู่ที่นี่”นี่เป็นคำพูดของพี่รหัสของมัน เมื่อผมยอมขับรถแบกหน้ามาตามหามันถึงที่บ้านหลังเล็กๆนี่

“แล้วรู้ไหมว่าอยู่ไหน”ผมถามพยายามไม่สนใจท่าทางอวดดีไร้มารยาทของไอ้เด็กเหลือขอตรงหน้า

“ไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่บอก กลับไปซ่ะ”พูดจบมันก็ปิดประตูใส่หน้าผมแบบไม่เกรงกลัว  ถ้าผมอยากจะทำร้ายมันจริงๆแค่ดีดนิ้วครอบครัวนี้ก็ล่มจมแทบจะทันที  แต่เพราะอย่างน้อยๆไอ้เด็กนี่ก็เป็นพี่รหัสที่มีบุญคุณกับคนของผม ผมถือยอมปล่อยมันไป อีกอย่างตอนนี้ไม่ใช้เวลามาหาเรื่องไอ้เด็กเหลือขอนี่

ผมอยากเจอมัน  ผมกลัว  กลัวว่ามันจะลอดสายตา กลัวมันจะหลุดออกจากอ้อมแขนของตัวเอง  กลัวมันจะหายไป  หายไปจากชีวิตตลอดไป

เกือบ2วันที่ผมส่งคนตามหาทั่วกรุงเทพ ใช้เส้นสายที่มีเช็คกล้องวงจรปิดทุกตัวที่อยู่ใกล้ที่ทำงาน จนรู้ว่ามันขึ้นแทกซี่คันหนึ่งไป ผมพยายามแกะรอยตามไป แต่ภาพที่มีก็มาสุดที่ถนนเส้นเล็กๆเส้นหนึ่ง  แต่ก็แค่นั้นที่ผมรู้

ผมแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน รอโทรศัพท์จากลูกน้องตลอดทั้งคืน  ลูกๆของผมเอาแต่ร้องไห้ หามัน ข้าวก็ไม่ยอมกิน  จนผมต้องไปบังคับ ทั้งสองคนถามหาแต่ชื่อมันผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรลูกๆผมถึงได้ชอบมันมากขนาดนี้  แค่เวลาไม่กี่อาทิตย์ก็เหมือนกับว่าสามคนนี้อยู่ด้วยกันมาหลายปี  ทั้งๆที่พ่อกับแม่ผมที่จีนเลี้ยงทั้งสองคนมาหลายปี ก็ไม่เห็นจะรักเท่ามันเลย

เช้าวันที่สามที่มันหายตัวไป ลูกๆของผมหายออกจากบ้าน  ผมส่งคนตามหาอยู่หลายชั่วโมงจนมารู้ว่าทั้งสองคนไปหาพี่รหัสของน่านที่บ้าน  ฉิงฉิงกับจงชิงเป็นเด็กฉลาดเข้าขั้นอัจฉริยะเลยก็ว่าได้ ผลการทดสอบไอ้คิวทั้งคู่มีไอคิวมากกว่าเด็ก4ขวบกว่า10ล้านคนในจีน  แต่เป็นอัจฉริยะคนล่ะด้าน

ผมรู้เพราะไอ้เด็กเหลือขอพี่รหัสน่านโทรมาบอก  แต่บอกแค่ว่าลูกผมอยู่กับมัน  ไม่ต้องเป็นห่วงมันจะดูแลเอง   ผมเลยส่งคนตามไปที่บ้าน เห็นมันกำลังขนกระเป๋าขึ้นรถ โดยมีลูกของผมขึ้นตามไปด้วย  ผมสั่งคนให้ขับตามไปห่างๆ เพราะรู้ว่าพวกนั้นจะไปไหน

ที่ที่ลูกของผมอยากไปที่สุดตอนนี้  คงไม่มีที่อื่น

ผมส่งคนตามไปจนรู้ว่าพวกนั้นมุงหน้าขึ้นเหนือไป  ตอนนั้นเองที่ผมเงนึกขึ้นได้ว่าบ้านพ่อแม่ของมันอยู่ที่จงหวัดน่าน  ผมสั่งงานเลขาทั้งหมดไว้  และเตรียมตัวที่จะไปหามันทันที

อย่างน้อยๆก็อยากให้มันได้ฟังเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนั้น

...

หลังจากวันที่พี่ปอนด์พาฉิงฉิงกับจงชิงมา ทั้งสองคนก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน พ่อผมไม่ได้สักไซร้เรื่องของทั้งสองคนอีกเลย กลับกัน ดันพาทั้งสองคนเข้าเมืองไปซื้อขนมนมเนย ขอเล่นและเสื้อผ้าอีกเป็นตะกร้า ทำราวกับเด็กทั้งสองคนกลายเป็นหลายแท้ๆของตัวเอง

ส่วนแม่ผมก็มักจะพาทั้งสองคนไปวัดบ้างไปตลาดบ้าง อวดชาวบ้านเขาแถมแนะนำว่าเป็นหลานแท้ๆอีก  เรียกได้ว่าถ้าผมบอกไปว่าสองคนนี้เป็นลูกของผมที่ผมแอบไว้ตั้งแต่ม.ปลาย พ่อแม่ผมก็คงไม่ว่าอะไร

“จะรีบไปไหนพ่อ”ผมบอกเมื่อเห็นพ่อถือปืนลูกซองวิ่งลงบันไดท่าทางรีบร้อน

“ก็ไอ้โจรที่มันค่อยขโมยพืชผลที่กำลังระบาดอยู่ตอนนี้ซิว่ะ  เห็นไอ้สมมัยบอกว่าเห็นหนีมาทางบ้านเรา”พ่อว่าอย่างโมโห

“ผมช่วยพ่อ”พี่ปอนด์ที่กำลังเหลาไม้ไผ่ทำคันเบ็ดตกปลาก็ละมือจากงานตรงหน้า  รีบสวมรองเท้าแตะหูคีบที่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อวานก่อน ลุกเดินตามพ่อผมไป

“ผมไปด้วย”ผมบอก กลัวว่าจะมีเรื่องรุ่นแรง  “แม่ผมฝากดูฉิงฉิงกับจงชิงด้วยนะ”ผมรีบเดินลงบันไดตามทั้งสองคนไป

“แยกกันหา มันต้องแอบอยู่แถวนี้แน่นอน”พ่อผมสั่งการพวกเราทั้งหมดเลยแยกกันหา พ่อผมไปทางสวนลำไย ส่วนพี่ปอนด์ไปทางสวนลิ้นจี่ ส่วนผมเดินไปที่โรงเพาะกล้วยไม้พืชผลของใหม่ที่พ่อผมเพิ่งเริ่มทำได้ไม่นาน  ในมือก็มีแค่กิ่งไม้ที่เก็บมาจากแถวๆนั้น เพื่อใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวเพื่อไอ้โจรนั้นมันคิดจะต่อสู้  พอเดินมาถึง ก็เห็นเงาลางๆรอดผ่านโดมที่ใช้ผ้ายางพลาสติกคุมไว้ เพื่อให้มีแสงลอดผ่านเข้าไปยังข้างใน

ใจเต้นตึกตักอยากจะร้องเรียกให้พ่อกับพี่ปอนด์ได้ยินแต่ก็กลัว มันจะวิ่งหนีไปซะก่อน ผมเลยย่องเข้าไปข้างใน เห็นแผ่นหลังที่ยืนเด่นอยู่ทามกลางกล้วยไม้นานาชนิด

“หยุดนะโว้ย....”ผมตะโกนลั่นหมายจะพยายามข่มขู่ไอ้โจรห้าร้อยนั้น  แต่ก็ต้องหยุดพูดกลางคันเมื่อคนที่ยืนอยู่ทามกลางกล้วยไม้ที่กำลังออกดอกนั้นไม่ใช่โจรที่ผมตามหา

“................”เราสองคนยืนหยุดนิ่งไม่มีคำพูดใดๆออกมา   ใจของผมเต้นระรัวเอย่างกับจะหลุดออกมา  มือที่ถือกิ่งไม้ปล่อยลงพื้นอย่างไม่ใยดี ขาสองข้างค่อยๆเดินเข้าไปหาคนตรงหน้า  อีกคนก็ทำเช่นเดียวกัน เราเดินเข้าหากันเชื่องช้า ก่อนที่ขาจะเปลี่ยนเป็นก้าวเร็วๆและเปลี่ยนเป็นวิ่งเข้าหากันในที่สุด

สองแขนของอีกคนอ้าออกรอรับตัวผมเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง

“ทำไมมาช้าจังว่ะ”ผมกอดตอบมันอย่างแนบแน่น

“หึ ขอโทษ”มันหัวเราในลำคอ จูบลงที่หน้าผากของผม  เราสองคนพละออกเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายให้ชัดเจนเต็มสองตา มือของมันทั้งสองข้างประคองใบหน้าของผมมือของผม  ผมเองก็ยกมือขึ้นกุมมือของมัน เพ่งมอง พิจารณาเพื่อยืนยันว่าคนตรงหน้าไม่ได้เป็นเพียงความฝัน

หน้าของเราเคลื่อนเข้าหากัน ก่อนที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่จะประกบกันแนบสนิท

จูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มีมากกว่าครั้งไหนๆ ถ่ายทอดความรู้สึกโหยหาซึ่งกันและกันอย่างไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

จูบที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

“ไอ้น่าน!”เราพละออกจากกันทันทีเมื่อได้ยินเสียงดุดันตะโกนขึ้น

พ่อผมที่ในมือยังถือปืนลูกซองจ่อปลายกระบอกมาที่ผมกับไอ้แก่  หน้าของพ่อเต็มไปด้วยความโกรธ  ส่วนผมก็รีบเอาตัวเองเข้าบังไอ้แก่ไว้เพราะกลัวปืนลูกซองที่จ่อมานั้นจะยิงกระสุนออกมาจริงๆ

TBC.

เเขนยังไม่หายดี ขอโทษที่รอกันนาน ไวอาลัยให้กับความโง่ของตัวเงจนต้องเจ็บตัว  อาเมน

ปล.หนังสือกำลังจำเริ่มจัดส่ง นะครัช   ที่ถาม บก.มาล่าสุด  ใครมีข้อส่งอะไรถาม ทางสนพ.ได้เลยอีคนเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวเท่าไหร่ จึงขออภัยไว ณ ที่นี้ด้วย 

ปล.ขอบคุณทุกการสนับสนุนเเละช่วยอุดหนุน ถึงจะช้ากว่ากำหนดก็อยากจะขอให้ทุกคนโปรดอภัย เเละช่วยสนับสนุนเต่าตุ่นต่อไปด้วยนะ เลิฟยูทุกคน

[tangtey59]

มาแล้ว มาเช็คทุกวันเลยว่าลงยัง เรื่องนี้สนุกมากค่ะค่ะ  แต่ก็หมั่นไส่พระเอกอยู่

[NuNam]

นายเอกก็ยอมตลอด 5555

[iceman555]

 

[tuek]

พ่อตาโหดซะด้วยช่างอินจะรอดมั้ย

[analogue]

ซวยแล้ว
เอาไงต่อน่าน

[rainiefonnie]

ช่างอินนี่อะไรเนี่ยแทนที่จะจัดการชะนีให้เรียบร้อย

[mooping-7]

ความรู้สึกของพ่อคงคิดว่าลูกจูบกับโจรแน่ๆเลย 5555

[puiiz]

 

[Pakeleiei]

คืนดีกันแล้วก็จัดการให้ช่างอิ่นเค็ดหลาบเลยนะ
น่านจัดการเลยยยยยยยย

[HISY]

ไอ้ที่หนีมาหมดกัน น่านเอ๊ยย
พ่อตาเขาโหดนะเฮ้ย

[B52]

แหม

[crazydoii]

เอาล่ะสิ,,,

[WilpeR]

เจอตอนไหนไม่เจอดันเจอตอนจูบกัน พ่อน่านจะทำยังไงเนี่ย

[fc_fic]

 

[pui]

 

[weedear]

อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆ

[mystery Y]

พ่อจะยิงลูกเขยเหรอ ฮ่าๆ

[Januarysky]

คุณพ่อตาจัดเลยครับ
แต่น่านบังช่างอินงี้ ไอ้แก้ก็ได้ใจซิ
ยิ้มสู้ไว้คุณลูกเขย เข้าถ้ำเสือทั้งที