หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32

[LadySaiKim]

แม่เก่าช่างอิ่นนางจิตจิงๆด้วยยย

[nolirin]

ลูกเขย vs พ่อตา
 

[Cloudnine]

จบมาม่าแล้ว ขอหวานๆนะคะ

รอตอนต่อไปค่าาาา
 

[zeroj]

เอาแล้ววววววววว        

คุณพ่อตาขาโหดเอาปืนมาจ่อระยะประชิดขนาดนี้     

จะเหลือเรอะ   ช่างอิ่นควรเตรียมตัวเตรียมใจนะเจ้าคะ   

คิดจะเอาลูกเสือทั้งที  มันก็ต้องพุ่งเข้าชนเท่านั้น     

ท่าจะหลายคดีนะ  ช่างอิ่น       

[LifePo-YuGu]

ชอบจังงงงงง.   
ขอจบแบบหวานๆเลย พ่อตาอย่าโหดมากน้า 

[Ice_Iris]

เปิดศึก.....

พ่อตากับลูกเขย

รอต่อไปขอรับ

[PrimYJ]

ทีนี้ช่างอิ่นจะได้สู่ขอน่านสักที 55555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สนุก ชอบบบบ 

ลูกแฝดช่างอิ่นติดน่านมากๆ
ขนาดไปหาพี่ปอนด์ได้ด้วย

น่านกับช่างอิ่น ห่างกันก็คิดถึงกัน
พอเห็นหน้า เออกัน น่านกับช่างอิ่นก็ดีกัน จูบกัน
อย่างนี้พ่อจะยิงโจรได้รึ ก็ลูกชายเอาตัวบังโจร

แล้วแคทเทอรีน ไม่ถูกดำเนินคดีรึ
       
 

[lnudeel]

 

[Sindarbar]

ขาดตอนมาก

[กบกระชายไทยนิยม]

ฉากอย่างกับละคร มนตร์รักลูกทุ่ง 555+ ทองกวาวเอาตัวเองมาขวางลูกปืนแทนพี่คล้าว

[บูมเบส]

 

[่jum]

 

[little_munoi]

โธ่ ลูกเขย..
ผ่านพ่อตาให้ได้นะ

[dekzappp]

เพิ่งมาอ่าน ตอนแรกนี่เบื่อเสี่ยมาก อยากให้น่านแก้แค้นเสี่ยมั่ง ทำให้น่านเสียใจอยู่นั่นแหละ

พอมี 2แฝด บรรยากาศมันละมุนขึ้นนะ

ส่วนตอนล่าสุดนี้. ยิงเลยค่ะ!

[lizzii]

สงสารเด็ก

[sam3sam]

ก่อนจะได้ยิงโจร พ่อคงได้ยิงลูกเขยก่อนแน่ๆ

[labelle]

จงชิงกับฉิวฉิงมีความกล้ามาก กล้ามาตามหาน่านหลายรอบละ ล้ำหน้าพ่อตลอด
แล้วติดน่านมากด้วย ได้กลับด้วยกันชัวร์

ปอนด์น่าสงสาร แต่ก็ชัดเจน ยอมรับได้

น่านก็รักอะนะ แต่ใครเจอแบบนั้น ที่ว่ามีเหตุผล มันจะดับไปในพริบตา

เย้ๆๆๆ เค้าเจอกันแล้ว แถมยังกอดกันกลม พ่อตาไม่รู้จะทันได้ปล่อยกระสุนไหม

[nunda]

จะโดนลูกซองไหมนั่น

[howru]

คุณพ่อตาใจเย็นก่อนนะ
นั้นลูกเขยเลยเนอะ

[shoi_toei]

พ่อตา กะ ว่าที่ลูกเขย พบหน้ากันแล้ว

[เต่าตุ่น]

​

ตอนที่30

 “กูจับไอ้หัวขโมยได้แล้ว”พี่ปอนด์ที่เดินตามหลังพ่อมาลากผู้ชายตัวโตติดมือมาด้วย  หยุดตะโกนทันทีที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้

“กูบอกว่ากูไม่ใช่ขโมยไงว่ะ!”พี่เข้มรีบปฏิเสธ  มองพี่ปอนด์อย่างหาเรื่อง สะบัดแขนออกจากการจับกุมของพี่ปอนด์

“นั้นไม่ใช่หัวขโมยหรอก  นั้นไอ้เข้มเจ้าของไร่ข้างๆ แต่ไอ้หัวขโมยตัวจริง มันอยู่ตรงนี้ต่างหาก”พ่อขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดอย่างโกรธจัด

“เห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่ากูไม่ใช่ขะ.....”พี่ปอนด์รีบเอามืออุดปากพี่เข้มทันทีอย่างรู้บรรยากาศ

..............................................................

ตอนนี้ผมกับแม่และเด็กๆกำลังยืนแอบมอง ไปที่โต๊ะที่พวกเราใช้กินข้าวที่ตั้งอยู่ตรงชานหน้าบ้าน โดยมี กลุ่มชายฉกรรจ์นั่งล้อมเป็นวงอยู่  บนโต๊ะมีโถยาดองสีแดงโถใหญ่ตั้งอยู่  ตรงหน้ามีกับแก้มสามสี่อย่าง  และรอบๆโต๊ะมีผู้ชายทั้งหมดสี่คน

จากพ่อถัดมาก็เป็นพี่เข้ม ต่อมาก็เป็นไอ้แก่ที่นั่งตรงข้ามกับพ่อ  และปิดท้ายด้วยพี่ปอนด์ที่นั่งตรงข้ามกับพี่เข้ม ตรงหน้าทุกคนมีแก้วเหล้าขนาดเล็กที่บรรจุยาดองสีแดงจนล้นแก้วตั้งอยู่

พ่อยกขึ้นดื่ม มือข้างหนึ่งยังจับที่ปืนลูกซองที่เอามาวางขู่ไอ้แก่ไว้บนโต๊ะ  สายตายังจ้องเขม็งไปที่ไอ้แก่อย่างไม่วางตา  ไอ้แก่ที่รู้ว่าถูกพ่อผมท้าทายก็ยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดบ้าง สีหน้าของมันเรียบเฉยจ้องมองพ่อผมกลับอย่างไม่เกรงกลัว

“พ่อดื่มอีกสักแก้วนะครับ”พี่ปอนด์ที่ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างพยายามทำให้บรรยากาศตรงหน้าให้ดีขึ้น

“รินให้กูด้วย”พี่เข้มที่ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวกับสถานการณ์ยื่นแก้วส่งให้พี่ปอนด์

“เงียบไปเลย  อยากแดกก็ตักเอง”พี่ปอนด์ด่าอย่างหัวเสีย  ส่วนพ่อผมกับไอ้แก่ยังคงนั่งจ้องหน้ากัน  แก้วแล้วแก้วเล่าที่ทั้งสองคนยกขึ้นกระดกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะยอมกัน ทำให้ผมกับแม่กลุ้มใจตามๆกัน แต่ก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาร่วมวง

“มึงจะเอายังไงไอ้คนกรุง!”เสียงพ่อของผมเริ่มอ้อแอ้ ดังขึ้นครั้งแรกหลังกระดกยาดองแก้ที่9หมดไป

“ผมต้องการลูกชายของคุณ”หน้าผมเกือบทิ่มลงพื้น เมื่อไอ้แก่ตอบคำถามพ่อกลับไปตรงๆ  ตรงจนแม่ผมแทบทรุด โชคดีที่มีฉิงฉิงกับจงชิงจับไว้

“แล้วถ้ากูไม่ให้ล่ะ”พ่อผมจับแก้วยาดองชี้หน้าไอ้แก่อย่างไม่ยอม

“ผมจะพาหนีไป”มันบอกตรงๆยกแก้วยาดองขึ้นกระดกหน้าตาเฉยอีกครั้ง คอจะแข็งไปไหนครับพี่

“บะ! เดี๋ยวกูก็ยิงทิ้งแม่งซะนี่”พ่อผมวางแก้วลงแล้วจับปืนลูกซองคืนมาจ่อไปที่หน้าไอ้แก่ พวกผมพากันแตกตื่นพี่เข้มเข้าไปช่วยจับปลายกระบอกปืนไว้ให้  ส่วนผมกับแม่ก็พากันวิ่งเข้าไป กลัวปืนมันจะลั่น ยิ่งพ่อกำลังเมาอยู่ด้วย

“พ่ออย่า”ผมเข้าไปขว้างไอ้แก่เอาไว้กลัวมันถูกยิงจริงๆครับ ฉิงฉิงกับจงชิงก็วิ่งเข้ามาหาพ่อตัวเองอย่างตกใจเช่นกัน

“เมาแล้วก็พอ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีๆ”แม่ผมเข้ามาเคลียร์สถานการณ์

“อยากได้ลูกกู ก็เอาสินสอดร้อยล้านมา เอิก! ให้กู เอิ๊ก! แล้วกูจะยอมยกให้ เอิ๊ก!”พูดไปก็สะอึกไปเพราะความเมา

“ตกลง”ไอ้แก่รับคำ ตัวมันเริ่มโอนเอน เพราะความเมา แต่เป็นความเมาที่นิ่งมาก จนแทบไม่รู้เลยว่ามันเมาจะว่าไป มันก็กินไปเท่าๆพ่อผมเลย  ไม่เมาก็แปลก

“จ่ายสดงดเชื่อ เบื่อทวง เอิ๊ก!”พูดจบพ่อก็ทรุดลงไปกับโต๊ะทันที  ทามกลางความตะลึงของพวกผมที่เหลือทั้งหมด

.......................................

 เช้าวันถัดมาหลังจากเรื่องเมื่อคืน ก็ทำเอาผมนอนไม่หลับ  ส่วนไอ้แก่นอนหลับเป็นตายเพราะฤทธิ์ยาดอง  พี่ปอนด์ไปนอนบ้านพี่เข้มเพราะที่นอนไม่พอ  ผมตื่นแต่เช้าเพราะนอนไม่หลับ ออกมาเดินสูดอาการคิดเรื่องระหว่างผมกับมัน  เดินไปเรื่อยๆก็เจอพ่อที่กำลังเดินดูกล้วยมาในโรงเพาะ ผมจึงเดินเข้าไปหา

พ่อไม่ได้เดินหนีผมอย่างที่ผมคิด  ท่านเดินจับใบและกลีบของกล้วยไม้อย่าง ทะนุถนอม ผมเดินเข้าไปช่วยพ่อจับพวงที่พ่อกำลังจะตัด นานหลายนาที ที่ทำงานด้วยกันโดยไม่มีใครพูดอะไรไร

“ผมขอโทษ”ผมเริ่มพูดก่อน

“เรื่องอะไร เรื่องที่เอ็งชอบผู้ชาย หรือเรื่องที่พาผัวมาบ้าน”พ่อพูดทั้งๆที่ยังคงตัดช่อกล้วยไม้ไปด้วย

“ไม่ใช่ผัวซะหน่อย แค่แฟนเหอะ”ผมตอบ

“ไม่ใช่ผัวยังไง  มึงกล้าพูดไหมว่าพวกมึงยังไม่ได้ปี้กัน”พ่อพูดอย่างหัวเสีย

“...................”ผมเงียบเพราะเถียงไม่ออก

“กูไม่ได้โกรธ”พ่อบอก มือหยุดทำงานมองหน้าผม”แต่กูแค่ทำใจไม่ทัน  กูมีลูกคนเดียวก็หวังให้แต่งงานมีลูกมีหลานให้กูอุ้ม    ที่ไหนได้ลูกชายกูดันพาผัวมาบ้าน มิหนำซ้ำหลานกูยังโตขนาดนี้”พ่อพูดยืดยาว  น้ำเสียงที่เหมือนจะหงุดหงิดแต่ผมกับสัมผัสได้ถึงการยอมรับที่พ่อเริ่มมีให้

“ผมขอโทษ”ผมบอกอีกครั้ง ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ

เพราะไม่ว่าจะพ่อแม่คนไหนก็อยากเห็นลูกตัวเองแต่งงานมีครอบครัวปกติกันทั้งนั้น  แต่ผมกลับไม่สามารถตอบรับสิ่งที่พวกท่านหวังไว้ได้

“..........ชีวิตมึง เป็นของมึง พวกกูเป็นแค่คนที่ทำให้มึงโตมาเพื่อมีชีวิต  ถ้ามึงไม่เสียใจที่หลัง พวกกูก็ไม่มีอะไรจะขัดทางที่มึงเลือก”พ่อพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ขอบคุณครับ”ผมยิ้มกว้าง รู้สึกตื้นตันใจกับสิ่งที่พ่อพูด บอกได้ว่าผมโชคดีมากที่เกิดมาเป็นลูกของพวกท่าน

“แต่ร้อยล้านกูเอาจริง”หุบยิ้มทันทีที่ได้ยินพ่อพูดทิ้งท้ายอีกครั้ง

...

“กลับกันดีๆนะลูก ฉิงฉิง จงชิงมาหายายมา”แม่ผมน้ำตาคลอกอดเด็กๆทั้งสองคนได้ชื่อว่าเป็นหลายอย่างเต็มปากเต็มคำ

หลายวันที่ผ่านมาพ่อกับแม่เริ่มยอมรับได้  เรา6คนใช้เวลาร่วมกันตลอดหลายวันที่ผ่านมา ทำให้พวกเราสนิทสนมกันมากขึ้นแม่กับไอ้แก่เข้ากันได้ดีเพราะมันหล่อและเอาใจผู้หญิงเก่ง สั่งเลขาส่งของมาให้แม่ผมเยอะแยะทั้งเพชรทั้งพลอยกระเป๋าและเสื้อผ้าแพงๆ เล่นเอาแม่นี่ถึงกับควงมันไปอวดคนในละแวกบ้าน  ส่วนพ่อผมที่พอเห็นเงินร้อยล้านตรงหน้าที่ไอ้แก่มันจัดมาให้จริงๆ ก็พูดอะไรไม่ออก

“โห เกิดมาก็เพิ่งได้เห็นเงินมากมายขนาดนี้  ลูกสาวบ้านไหนจะได้สินสอดเท่าลูกชายบ้านนี้กัน”แม่ผมเอามือลูบไร้เงินสดที่เรียงรายอัดแน่นอยู่ในกระเป๋าถือใบโต พร้อมยิ้มขบขัน

“........”ส่วนพ่อก็ทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจที่ไอ้แก่มันทำได้จริงอย่างที่มันพูด ก่อนจะพูดออกมาสั้นๆแล้วลุกเดินหนีว่า”กูขี้เกียจนับ”

สุดท้ายก็ยกเงินทั้งหมดทั้งฉิงฉิงกับจงชิง  ถึงพ่อกับไอ้แก่จะยังไม่สนิทใจกันมากเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าไปด้วยกันได้ค่อนข้างดี  อาจจะเพราะเหล้าแพงๆที่ไอ้แก่มันขนมาบรรณาการให้นี่แหละที่เป็นอย่างเดียวที่พ่อผมยินดีรับไว้อย่างยิ่ง แต่ถึงแบบนั้นพ่อก็ยังชอบมากั้นท่าไม่ให้ไอ้แก่เข้ามาใกล้ผมอย่างที่มันต้องการ และที่แย่ที่สุดก็คงเป็นไม่ยอมให้มันนอนห้องเดียวกับผม โดยให้มันไปนอนห้องเดียวกันกับพ่อแทน ส่วนแม่ก็เปลี่ยนมานอนกับผมเล่าเอาไอ้แก่แทบจะลากผมกลับกรุงเทพตั้งแต่คืนนั้นเลยก็ว่าได้

และยังไม่หมดแค่นั้น  พ่อยังชอบใช้ไอ้แก่ให้มันไปขุดดินบ้าง แบกปุ๋ยกล้วยไม้บ้างใช้มันสารพัด อ่อ อย่าคิดครับว่าไอ้แก่มันจะยอมทำตามที่พ่อผมบอก มันก็ทำไปนิดหน่อยต่อหน้าพ่อเท่านั้นแหละ พอลับหลังมันก็โทรหาบอดี้การ์ดมันที่แอบซุ่มอยู่แถวๆไร่ผมมาทำแทน แล้วมันก็แอบย่องมาหาผมแทน   และถ้าเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมามันก็มีลูกสมุนตัวเล็กสองคนค่อยไปช่วยออดอ้อนประสานรอยร้าวกับพ่อผมให้  ซึ่งผมบอกเลยว่าถ้าเจอฉิงฉิงกับจงชิงโหมดอ้อนเข้าไปต่อให้เป็นพ่อผมก็เถอะ เสร็จตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มบีบน้ำตา  ที่จริงผมก็แอบคิดว่าพ่อแม่ผมคงจะเอ็นดูฉิงฉิงกับจงชิงแบบธรรมดา เพราะน่าตาทั้งสองคนดูน่าเอ็นดู  แต่ไม่เลยทั้งสองคนเอ็นดูฉิงฉิงกับจงชิงมาก เห่อแบบสุดๆ รักยิ่งกว่าลูกในไส้อย่างผมซะอีก

“พี่ปอนด์ไม่กลับด้วยกันหรอพี่”ผมหันไปถามพี่ปอนด์ที่มายืนรอส่งพวกผมเหมือนกัน

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา พี่ปอนด์ต้องไปอยู่บ้านพี่เข้มเพราะบ้านผมไม่มีห้องเหลือ พี่เข้มเองก็เอ่ยบอกชวนไปเองด้วย  แล้วตั้งแต่คืนนั้นพี่ปอนด์ก็นอนที่บ้านพี่เข้มตลอด  ทั้งสองคนดูสนิทกันแบบแปลก ไม่รู้ว่าผมคิดเองเออเองไปคนเดียวหรือเปล่า

“กูเอารถมา  กลับเองสะดวกกว่า”พี่ปอนด์บอก มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าราวกับกำลังประมาท

“เดี๋ยวให้คนมาเอาทีหลักก็ได้นะพี่”ผมบอก เพราะรู้สึกว่ามันออกจะแปลกๆที่ทิ้งให้พี่ปอนด์อยู่ที่นี่ต่อทั้งๆที่พวกผมกลับกรุงเทพกันไม่หมดแล้ว  อีกอย่างที่พี่ปอนด์ต้องมาที่นี่ก็เพราะพวกผมด้วย  รู้สึกไม่ค่อยดีถ้าจะปล่อยแกไว้คนเดียว

“ไม่เป็นน่าน  เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”พี่เข้มเดินมาจากทางไหนไม่รู้ ตรงเอามากอดคอพี่ปอนด์อย่างสนิทสนม

“ถุย!”พี่ปอนด์ยกแขนที่พาดอยู่ที่ไหล่ออกอย่างไม่ค่อยพอใจ

“คุณตา”เมื่อกอดแม่ผมเสร็จฉิงฉิงกับจงชิงก็วิ่งไปหาพ่อผม  พยายามชูแขนขึ้น จนพ่อต้องยอมยกทั้งสองคนขึ้นมาหอมหลายฟอด  จะว่าไปที่ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีก็ต้องยกความดีความชอบให้ เด็กสองคนนี้ที่มักตะออดอ้อนเอาอกเอาใจคุณตาคุณยายอยู่ไม่ห่างจนพ่อแม่ผมแทบจะไม่ยอมให้กลับกรุงเทพด้วยกัน

“ไปแล้วนะครับพ่อแม่เดี๋ยวปีใหม่มาใหม่” ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่  ไอ้แก่ก็ทำแบบเดียวกัน  พวกท่านพยักหน้ารับ  แล้วส่งพวกผมขึ้นรถ

พวกเราไม่ได้กลับกรุงเทพด้วยรถยนต์แต่เป็นเครื่องบิน เพราะไอ้แก่มันหยุดงานมาหลายวัน มันเลยต้องรีบกลับไปเคลียร์

ผมได้รู้ความจริงเรื่องวันนั้นทั้งหมดเพราะไอ้แก่เล่าให้ฟัง  ผมไม่ได้โกรธแต่สงสารเมื่อรู้ว่าเธอกำลังหลบหนีการจับกุมเพราะจ้างวานฆ่าสามีของเธอ  และหวังว่าเธอรอดและกลับไปมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม

ส่วนพลอยตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ยินข่าวเธออีกเลย  และผมก็ไม่กล้าที่จะถามไอ้แก่ด้วย  เพราะผมกลัวว่ามันจะทำอะไรกับเธอบ้างอย่าง  บ้างอย่างที่มันเลวร้ายแบบที่มันเคยพูดไว้  เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมก็รู้สึกว่าไม่ควรจะรู้เรื่องของพลอยเลยดีกว่า

แต่ในใจลึกๆผมก็คิดว่าไอ้แก่คงไม่ทำอะไรรุนแรงอย่างที่ผมคิดหรอก ถึงมันจะใจร้ายและดูเลวแค่ไหน  แต่มันก็ไม่ใช่คนโหดเหี้ยมหรือโหดร้ายแบบนั้นหรอก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมคงถูกเก็บตั้งแต่คืนแรกที่เจอมันเลย

“ยิ้มอะไร”พวกเรากำลังอยู่บนเครื่องบินส่วนตัว ของไอ้แก่ ตอนนี้เด็กสองคนกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน พนักงานตอนรับบนเครื่องส่วนตัวเข้ามาบริการอาหารและเครื่องดื่มให้อย่างครบครัน แถมยังช่วยดูแลฉิงฉิงกับจงชิงให้ด้วย

“กูมีความสุข”ผมหันไปตอบคำถามของไอ้แก่ เรานั่งติดกันทั้งๆที่บนเครื่องมีที่ว่างตั้งมากมาย

“หึ”มันหัวเราะให้กับท่าทางของผม

ผมชอบรอยยิ้มของมัน รอยยิ้มที่ไม่ใช่ทุกคนได้เห็น และไม่ใช่ทุกคนจะได้รับจากมัน  ผมไม่รู้ว่าอนาคตเรื่องของเราจะเป็นยังไง เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ไปตลอดหรือเปล่า  หรือเราสองคนจะยังรักกันตลอดไปไหม

แต่ผมจะพยายาม พยายามทำให้ทุกนาทีต่อจากนี้ที่เราอยู่ด้วยกันเป็นทุกนาทีที่เต็มไปด้วยทรงจำ ความทรงจำดีๆของชีวิต ความทรงจำที่ไม่ว่าต่อจากนี้จะเกิดเรื่องเลวร้ายขนาดไหน  เราก็จะไม่มีวันลืม  เพื่อให้ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์ของเราเกิดปัญหา  ทะเลาะกัน หรือ ไม่เขาใจกัน ให้เราห้วนนึกถึงทุกนาทีที่เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

 สุขจนเราไม่สามารถปล่อยมือจากกันได้

“กูเคยบอกไหมว่ามึงร้ายแค่ไหน”ผมหันไปถามมัน

“ไม่”มันตอบอย่างเซ็งๆกับคำถามที่ไม่เข้ากับบรรยากาศของผม

“มึงมันร้าย  ร้ายมากกกกกกกกกก”ผมหันไปบอกมัน  ลากเสียงยาวเพื่อให้มันรู้ว่ามันร้ายแค่ไหน

“...................”ไอ้แก่หันหน้าหนี ไม่สนใจในสิ่งที่ผมพูด  ผมเลยเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบที่ข้างหูมัน บอกประโยคที่แท้จริง  มันหันมามองผมดวงตาที่เคยเฉยชาเต็มไปด้วยความรักมองตาผม  ก่อนที่มันจะวาดแขนดึงตัวผมเข้าไปกอดเอนซบที่ไหล่มัน  พร้อมใบหน้าที่มีรอยยิ้มกว้างอย่างที่เคยไม่เคยเห็นมาก่อน

“ร้ายมาก  ร้าย...จนรัก”

นี่แหละคำพูดที่ทำให้มันหุบยิ้มไม่ลง

End

จบเเล้วววววววว

ในที่สุดก็ผ่านไปอีกหนึ่งเรื่อง ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละเเสดงความคิดเห็นกัน และขอบคุณที่ช่วยสนับสนุนเเละอุดหนุดนิยายเรื่อง ร้าย...จนรัก  รู้ใจใจหายเหมือนกัน เพราะเป็นนิยายที่ลืมไปเเล้วว่าเคยเเต่งไว้โชคดีที่ยังหาเจอ

อาจจะมีความผิดพลาดเเละไม่ดีในหลายๆเรื่องก็ขออภัย เเล้วเจอกันเรื่องหน้า  หากยังได้รับกำลังใจเเละการสนับสนุนจากทุกคนอยู่เเบบตลอดไปคงมีนิยายออกมาอีกเเน่นอน

สวัสดี byเต่าตุ่น

[numay]

 

[่jum]

  

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จบด้วยดี  ชอบบบบบบ   

ช่างอิ่น น่าน 
ขอบคุณไรท์ ทำให้คนอ่านมีความสุข
รอตอนพิเศษ / รอเรื่องใหม่
     
       

[HISY]

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
จะมีตอนพิเศษไหมเอ่ยย

[B52]

 

[fc_fic]

 

[shoi_toei]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

[ka[ze]na]

หุ๊ย~~~~~ ขอพิเศษด้วยนะคะ