หัวข้อ: ตกหลุมร้าย ผู้ชายพันธุ์โหด {หวาย&ไอศูรย์} บทที่30 บทสุดท้าย [จบ] 11-10-2561

[prowprow]

ศรัณถูกตำรวจจับกุมตัวข้อหาฆ่าคนตาย เขายอมรับสารภาพทั้งหมด ตำรวจจึงส่งตัวเข้าเรือนจำ หวายจึงหาโอกาสไปเยี่ยมพี่ชาย แม้จะบอกว่าไอศูรย์สามารถช่วยเหลือหาทางประกันตัวออกมาได้ เพราะหายเข้าใจดีว่าที่ศรัณทำไปเพราะอยากแก้แค้นไทน์ที่ทำให้ชีวิตตัวเองต้องพัง แต่ศรัณกลับไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว
   ส่วนพิมพ์จันทร์ก็กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านของไอศูรย์ซึ่งมีห้องรับรองอย่างเพียงพอ เพราะถ้าพิมพ์จันทร์กลับไปอยู่บ้านหลังเดิมคนเดียวก็ไม่มีคนดูแล ไอศูรย์ให้หวายจ้างพยาบาลมาดูแลอีกคนอย่างใกล้ชิด นางยังเดินไปไหนมาไหนไม่ได้ กินอาหารแต่ละวันราวกับแมวดม นอกจากโจ๊กอ่อนๆ ที่ฝืนกินได้ไม่กี่คำก็กินอะไรไม่ได้อีกเลย ร่างกายพิมพ์จันทร์ผ่ายผอมลงทุกวันจนแทบจะเหลือแต่กระดูก แถมยังจำใครไม่ได้ พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยฟังไม่เป็นภาษา หวายรู้สึกเวทนาแม่เลี้ยงของเขา ไม่คิดว่าบั้นปลายชีวิตจะต้องกลายมาอยู่ในสภาพที่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น
   ในวันที่หวายไปเยี่ยมศรัณ พี่ชายได้พูดกับเขาด้วยสีหน้าหม่นหมองเอาไว้หลายประโยคที่หวายไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของเจ้าตัวด้วยซ้ำ
   ‘ที่ผ่านมา กูขอโทษมึงด้วย มึงไม่ต้องให้อภัยกูก็ได้กับเรื่องที่กูเคยทำระยำเอาไว้’
   ‘ผมไม่โกรธพี่แล้วแหละ’
   ‘กูฝากแม่ด้วยนะ แล้วก็ขอโทษแทนแม่ด้วยที่เคยทำไม่ดีกับมึง’
   ‘ช่างมันเถอะพี่ ผมลืมไปหมดแล้ว’
   ‘มึงเองก็ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย กูคงไม่มีปัญญาไปดูแลใครได้’
   ‘ผมจะรอวันที่พี่ออกมานะ’
   ‘ตอนนี้กูอยากกอดมึงว่ะ  แต่กูก็ทำไม่ได้ ตอนที่กูอยู่ข้างนอก กูมีโอกาส แต่กูกลับเอาแต่หาเรื่องมึง ตบตีมึงเหมือนขี้ข้า  กว่าจะรู้ว่าสิ่งที่กูทำไปมันเหี้ยขนาดไหน กูก็ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว’
   ตอนนั้นหวายเห็นศรัณน้ำตาคลอแล้วมองเขากลับมาด้วยสายตาของคนที่สำนึกผิดจริงๆ ก่อนเสียงกริ่งจะดึงขึ้นเป็นสัญญาณว่าหมดเวลาเยี่ยมผู้ต้องหาในเรือนจำ หวายเห็นศรัณเดินจากไปพร้อมเจ้าหน้าที่อย่างช้าๆ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอหน้ากัน เพราะหวายเองก็ไม่รู้ว่าศาลจะตัดสินให้ศรัณติดคุกอีกกี่สิบปีกว่าจะได้ออกมา

   ไอศูรย์กลับเข้าบ้านในช่วงหัวค่ำหลังออกจากบริษัทที่ไปประชุมงานโปรเจ็คชิ้นใหญ่มาตลอดทั้งวันจนร่างกายอ่อนล้าไปหมด เขาถอดเสื้อสูทออกพาดไว้ที่พนักโซฟาตัวยาว สายตามองหาใครบางคนที่วันนี้ไม่เห็นวี่แววจะออกมานั่งคอยเหมือนเช่นทุกวัน ชายหนุ่มเรียกหาสาวใช้ ไม่นานนักพวกเธอก็เดินถือถาดที่มีเครื่องดื่มออกมาเสิร์ฟให้ผู้เป็นเจ้านาย
   “หวายไปไหน”
   “อยู่ในครัวค่ะคุณไอศูรย์”
“อือ ขอบใจนะ” เมื่อได้รับคำตอบแล้ว สาวใช้จึงล่าถอยออกมาเมื่อหมดหน้าที่ของเธอ ชายหนุ่มนอนเอนหลังพิงพนักโซฟา ปิดเปลือกตาลงเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้าภายในสมองออกไป 
   แต่พอหลับตาลงไปได้ไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความเย็นชุ่มชื้นบริเวณผิวแก้ม ผ้าสีขาวสะอาดถูกซับลงบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างเบามือ คนที่ทำหน้าที่กำลังอมยิ้มน้อยๆ เวลาไอศูรย์หลับ เขาเหมือนเด็กๆ ดูไม่มีพิษมีภัย แต่อันที่จริงเขาก็ไม่ใช่คนใจคอโหดร้ายอะไร อย่างที่บอก เขาทำไปเพราะความแค้นทั้งนั้น
แต่ตอนนี้ความแค้นมันกำลังแปรเปลี่ยนมาเป็นความรู้สึกอื่นเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเห็นว่าเขาควรลุกออกไปได้แล้วปล่อยให้ไอศูรย์นอนพักต่อหวายจึงถอยออกมา แต่ข้อมือเล็กๆ กลับถูกคว้าหมับเอาไว้จนเสียหลักล้มลงบนตักแข็งๆ ของอีกฝ่าย
“เฮ้ย!” เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ววะที่เขาล้มอยู่บนตักของผู้ชายที่ชื่อไอศูรย์ได้อย่างเหมาะเจาะ เหมือนจะบอกว่าถ้าเวลาที่เขาล้มลงเมื่อไหร่ จะมีไอศูรย์เป็นคนเดียวที่ประคับประคองเขาเอาไว้
“ตกใจอะไร” คนถามลืมตาตื่นขึ้น อมยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์
“พี่ไม่ได้หลับเหรอ”
“ก็ตื่นแล้วนี่ไง”
“แกล้งผมอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“ก็เด็กพี่มันน่าแกล้งนี่หว่า”
“น่าทุบให้กระอักเลือดตาย” หวายเงื้อมือขึ้นทำท่าจะทุบลงบนอกแข็งแรงของเขาแต่ไอศูรย์ไวกว่ารีบรวบมือนั้นไว้กับตัว
“ใจร้าย แล้ววันนี้ทำอะไรให้กิน”
“สปาเก็ตตี้ไส้กรอกผัดพริกแห้ง” หวายตอบด้วยความภาคภูมิใจ อันที่จริงเขาไม่ถนัดอาหารฝรั่งหรอก แต่อยากลองดู ก็เลยลองผิดลองถูกด้วยการเปิดกูเกิลศึกษาวิธีการทำแล้วรีบออกไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตกับเจนเพื่อซื้อของสด แถมยังบอกสาวใช้ว่าไม่ให้ทำอาหาร เพราะเขาจะลงมือเอง
“กินได้หรือเปล่ารู้ ไม่เคยเห็นทำให้พี่เลย”
   “กินได้ดิ”
   “ถ้ากินไม่ได้ พี่จะกินหวายแทน”
   “คิดว่าผมจะยอมให้พี่กินง่ายๆ เลยหรือไง”
   “เดี๋ยวก็รู้ว่าง่ายหรือเปล่า” ไอศูรย์ยกยิ้มมุมปากท้าทาย
   “พี่ไอ”
   “ว่าไง” ไอศูรย์เห็นหวายทำหน้าซีเรียสเล็กน้อย เหมือนอยากจะถามอะไรเขา
   “พี่จะไม่ทิ้งผมไปใช่ไหม”
   “ทำไมหวายถึงถามแบบนี้ล่ะ” ไอศูรย์ไม่เข้าใจว่าหวายเป็นอะไร จู่ๆ ก็วกเข้าเรื่องดราม่าซะอย่างนั้น ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขากำลังพาไปดินแดนฟินแลนด์อยู่แท้ๆ
   “ไม่รู้สิ วันนึงพี่อาจจะเบื่อผมแล้วก็ได้”
   “งั้นก็คงเบื่อไปนานแล้ว ไม่รออยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้หรอก” หวายคงกลัวว่า ความรู้สึกของเขาที่มีให้มันอาจไม่ยืนยาวหรือมั่นคง เพราะจุดเริ่มต้นของเราสองคนก็มาจากเงื่อนไขที่หวายไม่ได้ต้องการ
   “อืม…” ชายหนุ่มทำสีหน้าครุ่นคิด อันที่จริงเขาไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะเขาเองก็ผิดที่ไม่เคยสร้างความเชื่อมั่นให้กับหวายมากพอ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็มัวแต่ทำตัวเป็นอสูรร้ายใส่ตลอดเวลาจนอีกฝ่ายเกลียดเขาเข้าไส้เข้ากระดูกดำจนแทบอยากหนีเขาไปทุกลมหายใจ
   ดังนั้นเขาเองก็ควรทำอะไรให้หวายรู้สึกว่าเขาจริงใจ
   “ขอโทษนะ”
   “ขอโทษเรื่องอะไรครับ” หวายมองเขาด้วยสีหน้าฉงน ยังคงงงๆว่าไอศูรย์ขอโทษเรื่องอะไร แต่คำตอบที่ได้รับกลับกลายเป็นจูบร้อนแรงจากเขา มือเล็กๆ ของเด็กหนุ่มเผลอรั้งต้นคอของอีกฝ่ายให้มาแนบใกล้มากขึ้นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไอศูรย์ถอนจูบออกแล้วมองมาด้วยสายตาหวานละมุน
   “ขอโทษที่พูดคำว่ารักช้าไป”





                                                       .......................................




ติดตามความเคลื่อนไหวนิยายเรื่องอื่นๆ ได้ที่แฟนเพจ พราวแสงเดือน
   

[areenart1984]

ไอศูรย์พูดซะ ใจหวายอ่อนระทวยไปหมดแล้ว 

[titansyui]

 

[prowprow]

รถยนต์คันสวยแล่นมาจอดสนิทที่หน้าบ้านไม้หลังงามที่ถูกปลูกสร้างอยู่ถัดจากไร่ดอกทานตะวันสีเหลืองเบ่งบานสดใสออกมาเล็กน้อย เจ้าของรถจัดการดับเครื่องยนต์แล้วก้าวลงมาพร้อมกับคนที่นั่งเคียงข้างมากับเขา
   คนที่เพิ่งเคยมาสัมผัสบรรยากาศร่มรื่นย์สวยงามตรงหน้าได้แต่ยืนชมความงามของทัศนียภาพอย่างเต็มอิ่ม แถมยังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีความสุข
หวายไม่เคยมีโอกาสได้มาเที่ยวต่างจังหวัด เมื่อก่อนนอกจากเรียนหนังสือกับทำงานหาเงินเขาก็ไม่ได้ปลีกตัวไปไหน หลายชั่วโมงที่นั่งอยู่ในรถระหว่างการเดินทาง เขาไม่รู้สึกเมื่อยล้าเลยสักนิด เพราะมันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นตั้งแต่คืนก่อนที่ไอศูรย์เอ่ยปากชวนมาเที่ยวพักผ่อนด้วยกันในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เพราะช่วงหลังๆ เห็นว่าหวายเรียนหนักเกินไปเลยอยากให้พักสมองบ้าง
   ไร่ดอกทานตะวันแห่งนี้เป็นสัมบัติเก่าแก่ของบุพการีทั้งสองของไอศูรย์อีกชิ้นที่เขารักและหวงแหนเป็นอย่างมาก ไม่เคยมีความคิดที่จะขายให้ใคร ไม่ว่าจะมีนายหน้ามาเกลี้ยกล่อมหรือโน้มน้าวให้เขากี่รายก็ตามเป็นอันต้องเดินหันหลังจากไปเพราะคำปฏิเสธ แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้ลงมาดูแลด้วยตัวเองอย่างทั่วถึง แต่เขาก็ยังมีคนงานหลายคนที่คอยเป็นหูเป็นตาดูแลให้เป็นอย่างดี และมีผู้ช่วยที่ไว้ใจได้จัดการแทนอยู่แล้ว เพราะปกติแล้วเมื่อมีเวลาว่างจากเรื่องงาน เขามักจะมาพักผ่อนที่นี่กับอารดาเช่นกัน แต่วันนี้น้องสาวไม่ได้มาด้วย แต่กลายเป็นหวายที่มากับเขา เพราะเจ้าตัวดูตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้ออกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตา
   “สวยมากเลยพี่ไอ”
   “หวายชอบมั้ย” ไอศูรย์ถามคนที่ยืนดูไร่ดอกไม้จนเพลิน
   “ชอบดิ”
   “หมายถึงพี่หรือดอกทานตะวัน”
   “ดอกทานตะวัน”
   “พูดแบบนี้พี่น้อยใจแย่”
   “โหดๆ อย่างพี่ น้อยใจเป็นด้วยหรือไง” หวายหัวเราะคิกชอบใจ นานๆ ทีจะเห็นอสูรหมดท่า
   “พี่น่ะผมไม่ชอบหรอก แต่รักเลยต่างหาก”
   “พูดจาดี ต้องมีรางวัลให้” ไอศูรย์ทำท่าจะเข้ามาส่งจูบแต่หวายรีบปรามมองซ้ายมองขวาเห็นคนเดินออกมาช่วยขนกระเป๋าเดินทางเข้าไปเก็บด้านใน
   “พี่ไอแม่งลามกไม่เลือกที่”
   “ก็เด็กพี่มันอยากน่ารักทำไม”
   “ผมหิวข้าวแล้ว” หวายทำท่าลูบท้องตัวเอง เพราะการเดินทางจกรุงเทพมาถึงลพบุรีเขายังไม่ได้จอดรถแวะกินข้าวกลางวันที่ไหน ตอนเช้าก็กินแค่โจ๊กไปนิดหน่อย ไอศูรย์จึงเดินนำเข้าไปในตัวบ้านที่เป็นบ้านไม้สองชั้นค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว
   มีแม่บ้านอยอยู่ดูแลทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูอย่างดี แถมก่อนมาถึงยังโทรสั่งให้เตรียมอาหารเอาไว้ เพราะมั่นใจได้เลยว่าหวายต้องบ่นว่าหิว
   อาหารบนโต๊ะมีผัดไทยกุ้งสดส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย แม่บ้านบอกว่ามีของหวานและผลไม้สดรออยู่อีก หวายไม่รอช้ารีบลงมือกินอาหารตรงหน้าพร้อมๆ กับไอศูรย์ ทั้งสองคุยกันไปและกินอาหารอย่างมีความสุข








   หลังกินของคาวและของหวานล้างปากกันจนอิ่มหนำเรียบร้อย ไอศูรย์ก็พาหวายมาดูห้องนอน หวายยืนสำรวจไปทั่วว่ามีอะไรบ้าง เขากับไอศูรย์ตกลงกันว่าจะมาพักผ่อนที่นี่สักสามสี่วันแล้วค่อยกลับกรุงเทพ
“อยากได้อะไรอีกมั้ย”
“ไม่ละครับ” ในบ้านหลังนี้ก็มีข้าวของทุกอย่างครบหมดแล้ว หวายไม่อยากได้อะไรเพิ่มเติมอีก เสื้อผ้าและของใช้จำเป็นก็เตรียมมาพร้อมเต็มกระเป๋าเดินทาง
“แต่พี่อยาก…” ไอศูรย์อมยิ้มร้ายกาจ การที่เขาพาหวายมาเที่ยวที่ไร่อีกเหตุผลหนึ่งก็เพื่ออยากมีบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกร่วมกันบ้าง เผื่อว่าบรรยากาศเป็นใจแล้วเขาจะได้สร้างบทรักที่น่าประทับใจให้กับหวาย
“อยากอะไร”
“อยากได้ของหวาน” มือหนาสัมผัสแก้มใสของคนตัวเล็กกว่า แค่นี้หวายก็รู้แล้วว่าของหวานที่เขาอยากได้หมายถึงอะไร
คราวนี้ไอ้พี่ไอมันไม่ได้มาเล่นๆ เว้ย!
ชายหนุ่มค่อยๆ จูบอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลแต่มือของเขาไม่วายคอยปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายไปด้วยเพื่อกระตุ้นอารมณ์ดิบ
ไฟเสน่หาในตัวของเขามันค่อยๆ ลุกโชนขึ้นแล้วก็ยากที่จะดับมันลง
   ยิ่งพอเขาถอดเสื้อของหวายออกไปตามด้วยกางเกงขาสั้น สุดท้ายไม่มีอะไรเหลือปิดร่างกายเลยสักชิ้น ส่งผลให้ร่างกายของชายหนุ่มไร้การควบคุมอย่างแรง
   ไอศูรย์รีบจัดการเสื้อผ้าของตัวเองออกไปโยนไว้บนปลายเตียงสายตาไม่ยอมละไปจากร่างของหวายที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง  ใบหน้าคมก้มลงมาหาพร้อมจุมพิตที่เรียวปากสวยอีกรอบ เขาไม่เคยรู้สึกเบื่อที่จะต้องปรนเปรอจูบให้กับหวาย แถมตอนนี้คนเด็กกว่ายังจูบตอบเขาแบบช่ำชองมากขึ้นแล้วด้วย
   ร่างสูงถอดถอนริมฝีปากออก เปลี่ยนมาใช้ลิ้นลากตามหน้าอกของหวายเพื่อสร้างความเสียวซ่านรัญจวนใจเพิ่มขึ้น
   “อ่า…”
   เสียงครางครวญของคนใต้ร่างดังอย่างต่อเนื่อง ไอศูรย์โน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากรุมร้อนเพื่อปิดเสียงร้องพร้อมคำหวาน
“พี่รักหวาย” เจ้าของชื่อบิดกายไปมา ทรมานเหมือนจะขาดใจเพราะเขาเล่นเล้าโลมหนักหน่วงขึ้น และเมื่อเห็นว่าหวายพร้อมแล้วสำหรับเขา ชายหนุ่มจึงไม่รอช้า เขาจัดการมอบบทรักให้ต่ออย่างต่อเนื่อง ขยับสะโพกตามจังหวะการเคลื่อนไหวเพื่อพาหวายไปยังดินแดนที่อีกฝ่ายไม่เคยรู้จักมาก่อน
   





   อากาศช่วงห้าโมงเย็นค่อนข้างมีแสงแดดเพียงอ่อนๆ หวายมองดวงตะวันที่เริ่มคล้อยต่ำลงด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ลำแขนหนาของใครอีกคนโอบกอดจากทางด้านหลังเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นของเขามาให้
   หวายเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าไอศูรย์เป็นผู้ชายที่อบอุ่น
   เรียกว่าอุ่นจนร้อนเลยล่ะ
   แทบไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าหวายกับเขาจะเดินมาถึงจุดนี้ จุดที่เรียกว่าความรัก ทั้งที่เมื่อก่อนแทบจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง
   “ตอนเย็นอากาศดีนะพี่ไอ ผมชักจะหลงที่นี่แล้วสิ”
   “ไปเดินเล่นกัน” ไอศูรย์ฉุดมือของอีกฝ่ายให้เดินตามไปยังเส้นทางที่ไปสู่ไร่ดอกทานตะวัน
   ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงจุดหมาย ไอศูรย์เดินไปเด็ดดอกทานตะวันมาหนึ่งดอก หวายขมวดคิ้วตีหน้าสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไร
   “พี่ให้”
   “ให้ผมเนี่ยนะ”
   “อืม ไม่ชอบหรือไง”
   “ผมเคยเห็นแต่เขาให้ดอกกุหลาบกัน”
   “หวายไม่เหมือนดอกกุหลาบหรอก” ไอศูรย์คลี่ยิ้ม ที่เขาให้ดอกทานตะวันเพราะมันมีความหมายบางอย่างที่เข้ากับเขาและคนตรงหน้ามากกว่าดอกกุหลาบเป็นไหนๆ
   “ไม่เหมือนยังไง”
   “ดอกทานตะวันเปรียบเสมือนความรักที่มั่นคงและอดทนต่อทุกสิ่ง” ชายหนุ่มอธิบายถึงความหมายของมัน
   “เราอดทนกันมาตั้งเท่าไร กว่าจะมาถึงวันที่เราเข้าใจกัน…”
   “…”
   “หวายเองก็ต้องอดทนต่อสู้ดิ้นรนมาตลอด ไม่ว่าคนอื่นจะทำร้ายหวายยังไง หวายก็ไม่เคยผูกใจเจ็บกับเขา”
   “ขอบคุณนะพี่ไอ ขอบคุณที่พี่รักผม” หวายรับดอกไม้จากเขา คลี่ยิ้มบางๆ วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้
   และอยากจะสุขแบบนี้ตลอดไป
   ไอศูรย์เองก็เชื่อมั่นในหัวใจของเขาว่าจะดูแลปกป้องหวายอย่างดีที่สุด ในเมื่อเรื่องร้ายๆ มันผ่านไปแล้ว ต่อไปนี้เขาจะทำให้ชีวิตของหวายมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามา
   ชายหนุ่มรั้งคนตัวเล็กเข้ามาหาตัวก่อนจะจูบเบาๆ แล้วเอ่ยคำว่ารักออกไปแต่ก็ไม่วายจะเย้า
   “หวายหายเกลียดพี่แล้วใช่ไหม ถึงยอมขนาดนี้”
   “ผมเลิกเกลียดพี่ไปตั้งนานแล้ว แต่ผมเกลียดตัวเองมากกว่า ที่ดันเผลอใจไปรักพี่” หวายบอกยิ้มๆ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าไปตกหลุมรักผู้ชายพันธุ์โหดอย่างไอศูรย์ตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้คงถอนตัวถอนหัวใจไม่ทันเสียแล้ว





   
                                    .................................................




คุณไอศูรย์กับน้องหวาย จบแล้วน้าาาาาา สำหรับหนังสือจะตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ HERMIT BOOKS ในปีนี้นะคะ


ในเล่มจะมีตอนพิเสษเพิ่มเข้ามาสามตอนเน้อ



ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันเสมอมาค่ะ




ติดตามความเคลื่อนไหวนิยายเรื่องอื่นๆ ได้ที่แฟนเพจ พราวแสงเดือน https://www.facebook.com/PhrawSaengDeun/
   

[areenart1984]

สุขกันให้สุดๆ ทั้งคู่นะ 

[Kuayyai]

ฉากที่พี่กายขอโทษหวาย เล่นทำน้ำตาซึมเลย
เศร้ามาก แต่ยังไม่สายไปหรอก
รอวันที่ออกมาจากคุกแล้วค่อยเริ่มต้นใหม่

[Ice_Iris]

หวาน​ส่ง​ท้าย​กัน​ไป​

ขอบคุณ​ที่​แบ่งปัน​ขอรับ​

[aoihimeko]

 

[Gatjang_naka]

 

[mild-dy]

 

[บีเวอร์]

ไทน์ ตายเร็วอ่ะ ยังไม่ซะใจเลย // กำ นิยายอบอุ่นหัวใจ ไม่ใช่ฆาตกรรม 5555

[titansyui]

 

[prowprow]

 หนังสือมาแล้วนะคะ

ตามลิงค์ด้านล่างเลยค่ะ


https://www.facebook.com/HermitBooks/photos/a.359474807434062/1829573527090842/?type=3&theater

[Charmy]

 

[● MaYa~Boy ●]

 

[Nobodylove]

  ขอบคุณที่แต่งนิยายดี ๆให้อ่านค่ะ จะตามติดทุกเรื่องเลย 

[nOn†ღ]

 

[BankkunG23]

สุขสมหมายสักที อิอิ

สนุกมากๆครับ อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณมากๆนะครับ ^.^