ตอนที่ 15
วันไปทัศนศึกษา
น้ำตกที่โรงเรียนจะพาเราไปเที่ยวนั้นก็คือน้ำตกเอราวัณ จังหวัดกาญจนบุรี การที่ออกจากโรงเรียนตั้งแต่ตีสี่แสดงว่าเราจะถึงน้ำตกตอนเช้าแบบเจ็ดแปดโมงพอดี ใครใคร่อยากเล่นน้ำก็เล่น ใครใคร่อยากนอนต่อบนรถก็แล้วแต่ โรงเรียนงบเหลือครับถึงได้จัดทริปเล็กๆ นี้ให้ (เหลือครับ แต่เหลือน้อยน่ะ)
เพราะโรงเรียนมีงบน้อย พวกเราชาวม.ปลายจึงได้ไปแค่เช้าเย็นกลับ การที่เราจะไปเช้าและเย็นกลับได้นั้นแปลว่าพวกเราต้องออกจากโรงเรียนเช้ามาก
และเวลาที่ว่านั่นก็คือตีสี่
ตีสี่ผี ตีสี่เหี้ยยยยยยยย ไม่มีใครมาถึงโรงเรียนในสภาพที่พร้อมจะกระโดดน้ำเล่นน้ำตกเลย ตรงกันข้ามทุกคนมาพร้อมหมอนรองคอ (บางคนผมเห็นหอบหมอนข้างมาแต่บ้านก็มี) ผมมาพร้อมกันกับไอ้สิกโดยที่แม่ผมเป็นคนอาสาขับรถมาส่ง (เมื่อคืนมันก็นอนบ้านผมอีกนั่นแหละ) แม่บอกว่าตอนมืดๆ เปลี่ยวๆ ไม่อยากให้มากันเองน่ะครับ
ผมนั่งหลับอยู่บริเวณแถวของเด็กม.5/3 เพื่อนบางคนเมื่อได้เจอหน้าเพื่อนเยอะๆ ก็เริ่มที่จะตื่นเต้นและก็แซวคนนั้นคนนี้ ในขณะที่ผมนั้นตาปิด เอนศีรษะไปซบกับแผ่นหลังของไอ้สิกที่นั่งอยู่ข้างหน้า ไม่ได้อยากจะใกล้ชิดมันหรอกนะครับ เพียงแต่ว่านั่งขัดสมาธิแล้วหลับท่านี้มันสบายอ่ะ
ไอ้สิกไม่ได้หลับเลย มันนั่งนิ่งๆ กอดเข่าอยู่ตรงหน้ามองดูรุ่นพี่ข้างหน้าและก็ปล่อยให้ผมซบหลังมันไปแบบนั้นไม่บ่นสักคำ มันยังแอบกระซิบถามผมอีกนะว่าจะเอาเสื้อกันหนาวมั้ย ผมส่งเสียงปฏิเสธมันและก็หลับต่อ
คุณครูบางคนที่นัดหมายไว้ตั้งแต่หลายวันที่แล้วบอกกับผมว่าตีสี่ล้อจะหมุน ตอนนี้ตีสี่ครึ่งแล้ว ล้อยังอยู่ที่เดิมอยู่เลยครับ หลายคนเริ่มนั่งรอไม่ไหวและก็สไลด์ตัวลงไปนอนกับพื้น ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังนี่แกนนำเลยครับ ผมก็อยากจะทำแบบนั้นบ้าง แต่ไอ้สิกไม่ยอม มันบอกว่าผมนอนน่าเกลียด
พ่องงงงงงงงงงงงง
“มึงใส่ขาสั้นมา” มันอธิบาย “ถ้ามึงนอน คนอื่นก็เห็นขาเห็นอะไรของมึงหมดดิ”
“ใครจะมาดูวะ”
“มีคนดูก็แล้วกันน่า” ไอ้สิกจ้องเขม็งไปที่พี่ดินที่ดูแลน้องๆ อยู่ ผมทำหน้าบูดใส่ไอ้สิกก่อนที่จะพิงหลังมันต่อ “กูนี่แหละคนหนึ่ง”
ตอนนี้ผมไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้น ผมง่วงมากมายเหลือเกิน เมื่อคืนดวลเกมกับไอ้สิกจนเกือบตีหนึ่งอ่ะ ไอ้สิกกับผมนอนพร้อมกันแต่ทำไมมันถึงไม่ง่วงเลยล่ะครับ
แต่แล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้ผมตาสว่างขึ้นเล็กน้อย สตาร์เดินเข้ามาหาไอ้สิกพร้อมกับเอ่ยทัก ในมือของสตาร์มีขนมนมเนยเต็มไปหมด
“ซื้อมาเผื่อ” สตาร์ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมก่อนจะพูดกับไอ้สิก ใบหน้าของไอ้สิกหันมามองผมด้วยสายตาสับสนว่าควรจะเอายังไง ผมไม่สามารถออกความคิดเห็นอะไรได้ นอกจากก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว
“ขอบใจนะ ซื้อมาเยอะเลยทำไมไม่แบ่งเพื่อนๆ ห้องหนึ่งมึงบ้างล่ะ”
ไอ้พวกห้องหนึ่งหันมามองไอ้สิกตาเขียว ราวกับต้องการเป็นตัวประกอบในโมเมนต์นี้
“พ่อกับแม่ซื้อขนมมาแจกพวกมันทุกอาทิตย์แล้วอ่ะ”
“ทุกอาทิตย์เลยเหรอ” ไอ้สิกร้องลั่นอย่างประหลาดใจ “มึงเป็นคนหรือพ่อพระวะเนี่ยสตาร์”
“แหะ” สตาร์ยิ้มให้สิกก่อนจะโบกมือลาและก็เดินกลับไปเข้าแถวห้องตัวเอง
ไอ้เชี่ยตังกับไอ้เชี่ยอ๊อฟลุกขึ้นมาเพื่อแย่งขนมจากมือของสิกโดยเฉพาะ ระหว่างที่พวกนั้นกำลังกินขนมกันอยู่ ไอ้สิกลอบสบตาผมก่อนจะยิ้มแห้งๆ ส่งให้
“ขอโทษ” มันพูด
“ขอโทษอะไร”
“ยังไม่มีจังหวะที่จะพูดกับสตาร์เลยว่ะ”
“...”
“มันยากๆ ยังไงไม่รู้”
ผมทำสีหน้าเข้าอกเข้าใจมัน สตาร์น่ารักน่าทะนุถนอมครับ ใครจะไปทำใจกล้าทำร้ายเขาได้ง่ายๆ ล่ะ “กูเข้าใจและก็โอเค กูไม่เป็นไรหรอก”
“แน่นะ”
“อืม” ผมมองไปที่พี่ดิน “เพราะกูก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ดินเลย”
ไอ้สิกเลิกคิ้วมองผมก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วยแรงๆ “เมียกูต้องแบบนี้ดิ”
“นี่มึงยังไม่เลิกพูดแบบนี้อีกเหรอ”
“อะไรเล่า”
“...”
“ก็มึงเป็นเมียกูนี่”
“ยังไม่ใช่!”
“อะไรเมียๆ นะ” ไอ้อ๊อฟที่เคี้ยวไม่หยุดโพล่งขึ้นมาถาม
“คือไอ้สิกมันจะบอกว่ามึงอย่าลืมเลียริมฝีปากมึงด้วย ขนมเลอะหมดแล้ว”
“เหรอ”
ไอ้สิกตบมือเบาๆ ให้สกิลการแถของผม ผมนั้นถองสีข้างมันจนมันต้องร้องโอ๊ย
“มึงจะเลียปากให้กูมั้ยเชี่ยฟืน”
“เลียปากพ่อง...” ผมด่า แต่ไอ้สิกเอื้อมมือไปโบกหัวไอ้อ๊อฟเลยครับ
ผมเข้าใจที่สิกนั้นเอ่ยเรื่องผมกับมันกับสตาร์ได้ยาก เพราะตอนที่ผมอยู่ต่อหน้าสตาร์ ผมก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้จริงๆ สตาร์เป็นผู้ชายที่ภายนอกค่อนข้างน่าทะนุถนอม ไม่มีใครอยากจะทำให้เขาสะเทือนใจหรือเสียใจหรอก เพราะงั้นผมถึงเข้าใจไอ้สิกดี
เรื่องแบบนี้มันเร่งรัดอะไรได้ด้วยหรือ สตาร์เป็นเพื่อนของเราสองคนนะครับ เราทั้งคู่ไม่อยากที่จะทำร้ายสตาร์จริงๆ
น้ำตกเอราวัณ
พอได้ยินเสียงน้ำตกปุ๊บ อาการง่วงงุนของผมก็หายเป็นปลิดทิ้ง ในตอนเช้าคุณครูและพวกรุ่นพี่ม.6 ให้พวกรุ่นน้องไปฟังวิทยากรบรรยาย (สาระต้องมาก่อน) พอหลังจากที่ฟังเสร็จปุ๊บคุณครูก็เอ่ยถึงกฎกติกาในการเล่นน้ำของพวกเราซึ่งสรุปได้ง่ายๆ ก็คือห้ามบาดเจ็บและก็ห้ามตายนั่นแหละ
ผมกับเพื่อนอีก 3 คนยังไม่มีใครคิดจะรีบเล่นน้ำแต่อย่างใด พวกเราพากันเดินไปดูลิงกัน ไอ้สิกดูจะชื่นชอบลิงมากเป็นพิเศษจนแทบจะอยากอุ้มกลับบ้านเพื่อเอาไปเลี้ยง
ว่าแต่...มึงถามแม่มึงหรือยัง
เราทั้งสี่คนกำลังนั่งดูคนนั้นคนนี้เล่นน้ำตกจนเกิดอาการคันอยากลงไปเล่น ไอ้ตังกับไอ้อ๊อฟเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวแล้ว ส่วนผมนั้นกำลังจะเปลี่ยน ระหว่างที่ผมกำลังจะถอดเสื้อนั่นเอง ไอ้สิกก็คว้าแขนผมไว้
“อะไรของมึง”
“มึงต้องใส่เสื้อเล่น”
“เชี่ย ใครๆ เขาก็ถอด” ผมโวยวาย “แล้วอีกอย่างหนึ่งกูเอาเสื้อมาน้อยด้วย”
“ยืมของกูได้ กูเอามาเยอะ”
“เชี่ยสิก”
“มึงอย่ามาเถียง”
ผมอ้าปากพะงาบๆ กำลงจะเถียงไอ้สิกต่อ แต่ช็อตนั้นถูกซิกส์แพ็คของไอ้สิกแย่งซีน ผมไม่สามารถพูดอะไรต่อได้หลังจากที่ได้เห็นหุ่นที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมัน แม้มันจะผอมไปนิดแต่เพราะความผอมนี่แหละที่ทำให้ซิกส์แพ็คของมันชัดอ่ะ
มันเคยถอดเสื้อต่อหน้าผมอยู่ครับ แต่ผมไม่เคยมองมันด้วยสายตาแบบนี้ ไม่เคยต้องหน้าแดงก่ำแบบนี้
เชี่ย มันจะรู้ไม่ได้
“ทำไมมึงหน้าแดง ไม่สบายเหรอ”
“แดดส่องหน้ากูอยู่มึงไม่เห็นเหรอ”
“ไหนแดด? วันนี้ออกจะครึ้มๆ”
ผมแถอะไรของผมไปเนี่ย วันนี้แม่งโคตรจะไม่มีแดดเลย เหมาะกับการถอดเสื้อเล่นน้ำที่สุดแล้ว (เพราะจะไม่ดำ) แต่ผมทำงั้นไม่ได้ครับเพราะไอ้เชี่ยสิกมันไม่ยอมให้ผมทำ
ผมทำท่าจะถอดเสื้ออีกครั้ง ไอ้สิกมันก็จับแขนผมไว้อีกครั้ง
“เอ๊ะมึงนี่! พูดไม่รู้ความ”
“มึงทำอย่างกับกูไม่เคยถอดเสื้อให้ดูอย่างงั้นแหละ”
“ให้กูดูได้ แต่ห้ามให้คนอื่นดู”
“ไอ้เชี่ยตังกับไอ้เชี่ยอ๊อฟก็เคยเห็น”
“แล้วไง ตอนนี้ไม่ได้แล้ว กูไม่อนุญาต”
“ทำไมมึงเอาแต่ใจแบบนี้วะ”
“กูหวง จบมั้ย”
ผมชะงัก คำพูดตรงๆ ของไอ้สิกทำเอาผมเลิกโวยวายทันที
“แห้งๆ อย่างกูมีไรให้หวงวะ” ผมพึมพำก่อนที่จะเลิกพยายามถอดเสื้อ (ใจอ่อนจนได้)
“ถึงจะแห้งก็เป็นไอ้แห้งของกูป่ะวะ”
“ชักจะเยอะแล้วนะมึงน่ะ”
“กูเยอะมานานแล้ว แต่มึงไม่รู้” ไอ้สิกยิ้มมุมปาก “กูเยอะกับมึงในใจของกูเนี่ย อยากให้กูเล่าให้มึงฟังมั้ยล่ะ”
“มึงลองแซมเปิลๆ มาหน่อยดิ๊”
“เอาจริงเหรอ” ไอ้สิกขยับตัวเข้ามาใกล้ผม ใบหน้าของมันก็ก้มลงมาด้วย ทำท่าเหมือนพระเอกในละครกำลังเจ้าชู้ใส่นางเอกอ่ะ
แล้วกูเป็นนางเอกได้ไงเนี่ย
“ถ้ามึงจะฟังจริงๆ สามวันก็คงเล่าได้ไม่หมด เพราะความรักในแบบคูลๆ ของกูเนี่ยมันยาวนานและก็มีประวัติเยอะแยะมากมาย”
“มึงจะเล่ามั้ย” ผมชักสีหน้า
“เล่าแล้วๆ” สิกหัวเราะ “กูชอบมึงมาก”
แค่เรื่องแรกมันก็ทำผมต้องมองไปทางอื่นแล้วล่ะครับ นี่กูถามเพื่อทำร้ายตัวเองทำไม
“กูหวงมึงมาก”
“พอละสัด”
“กูหึงมึงมากด้วย”
“ไอ้เหี้ย พอ”
“แม้กระทั่งไอ้เชี่ยตังกอดคอมึง กูก็หึง”
“พอเถอะ”
“ตอนที่ไอ้เชี่ยอ๊อฟจับแขนมึงเพื่อไปดูไฝของมึง กูก็หึง”
“อันนั้นก็หึงเหรอ”
“เพราะงั้นถ้าใครก็ตามจะมาดูหุ่นแห้งๆ ของมึง ต้องข้ามศพกูไปก่อน ชัดเจนพอมั้ยฟืน”
“โหดจังเลยวะ โหดแค่คำพูดอ๊ะป่าว” ผมแซวแก้ความเขินของตัวเอง
“มึงจะลองดูก็ได้”
ใครจะไปลองฟะ ไอ้สิกมันมีความน่ากลัวแฝงอยู่เยอะครับ ถ้าจะให้มันเป็นนักเลงมันก็เป็นได้ แต่ที่มันไม่เป็นก็เพราะมันมีเพื่อนแบ๊วๆ ปญอ.อย่างผม ไอ้ตังและก็ไอ้อ๊อฟนี่แหละ และเพราะมันต้องตัวติดกับผมก็ได้มันจึงไม่สามารถเป็นนักเลงได้ แต่ถึงอย่างนั้นความน่ากลัวของมันก็มีอยู่มากจริงๆ
“อยากฟังอีกมั้ย”
“พอแล้ว”
“มีอีกเยอะแยะมากมาย”
“กูอยากไปเล่นน้ำ พากูไปเล่นน้ำเถอะ ไอ้เชี่ยอ๊อฟมันเล่นจนมันจะได้เมียเป็นนางเงือกอยู่แล้วเนี่ย”
“นางเงือกเหี้ยไรมาอยู่แถวน้ำตก”
“ไปเล่นน้ำ เดี๋ยวนี้”
“ครับๆๆ”
“...”
“เดี๋ยวๆ อ่านโน้ตการ์ดก่อน”
“อะไรของมึง” ไอ้สิกยัดโน้ตการ์ดใส่มือผมก่อนที่จะยิ้มแฉ่ง
โน้ตการ์ดใบที่ 15
ไอ้ฟืน ไอ้แห้งของกู : ) “มึงไปเขียนตอนไหน!” ผมร้อง
“เขียนตอนที่มึงเขิน”
“หา”
“ก็ตอนมึงเขินมึงชอบหันหน้าไปทางอื่นอ่ะ กูจะแต๊ะอั๋งมึงหลายทีแล้วมึงรู้ป่ะ”
“ไปเล่นน้ำกันเถอะ”
“เนี่ย ตอนนี้มึงก็เขิน”
“ไอ้สัด ไปเล่นน้ำ!”
“ไปเดี๋ยวนี้จ้า”
เป็นช่วงเวลาที่ผมไม่ต้องคิดอะไรเลย
ผมลืมความทุกข์ที่มีทั้งหมดไปชั่วขณะและก็สนุกกับการเล่นน้ำซะ แม้จะมีหลายครั้งที่สตาร์มาเล่นน้ำด้วย แต่ผมก็ไม่อคติกับเขา ผมเล่นไปอย่างลืมเรื่องราวดราม่าทุกอย่างที่เคยมี ปล่อยใจไปกับสายน้ำ ว่ายน้ำแข่งกับเพื่อนหรือไม่ก็กระโดดน้ำจากโขดหิน มันสนุกจนไม่อยากจะกลับกรุงเทพฯ เลยครับ
แต่พอเล่นนานๆ ไปมันก็ทำให้หนาวจนตัวสั่น ทั้งๆ ที่ผมใส่เสื้อเล่นน้ำแต่ทำไมผมหนาวก็ไม่รู้ คนอื่นๆ ที่แม่งไม่ได้ใส่เสื้อเล่นน้ำก็พากันเล่นกันไปเรื่อยไม่ได้หนาวเหมือนผมสักนิด นี่ผมชักจะงงแล้วนะเนี่ย
“กูไปพักก่อนนะ” ผมบอกกับสิก ก่อนที่จะลุกจากน้ำไปนั่งที่โขดหินเล็กๆ อันหนึ่งที่สามารถแช่เท้าในน้ำได้อยู่
ไอ้สิกมันกำลังสนุกอยู่กับการแกล้งสตาร์กับไอ้เชี่ยอ๊อฟและก็ไอ้ตัง พวกมันสามคนพยายามจับสตาร์ทุ่มลงน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า สตาร์น่าทะนุถนอมก็จริงแต่นั่นก็เป็นดาบสองคมสำหรับเขา เขาตัวเล็กน่ากลั่นแกล้ง อีกทั้งตอนโกรธยังน่ารักมากกว่าดูน่ากลัว เพื่อนผมเลยสนุกกันใหญ่โดยไม่สังเกตสายตาของไอ้พวกผู้ชายห้องหนึ่ง (จากวันนั้นถึงวันนี้แม่งก็ยังชอบมองแปลกๆ ไม่เลิก)
หลังจากที่แกล้งสตาร์จนพอใจแล้ว สิกก็เดินมาหาผม ตัวมันยังอยู่ในน้ำครึ่งตัวตอนที่มันตะโกนมาหาผม
“ทำไมตัวสั่นล่ะ หนาวเหรอ”
“นิดหน่อย”
“เลิกเล่นและก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วไป”
“สั่งจังไอ้เหี้ยนี่”
“ก็กูเป็นผัวนี่ กูจะสั่ง”
มันพูดออกมาได้ยังไง คนเล่นน้ำกันอยู่เต็มไปหมด ไอ้สัดดดดด ผมอ้าปากพร้อมจะด่ามันเต็มที่ แต่ตอนนั้นไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังลุยน้ำมาอยู่ข้างๆ ไอ้สิกพอดี ผมก็เลยไม่พูดอะไรต่อ
“ถามไรหน่อยดิ” ไอ้อ๊อฟเปิดประเด็น “คนอื่นเขาถอดเสื้อกันหมด มึงจะใส่เสื้อทำซากอะไรวะฟืน”
“มึงไม่รู้เหรอ” ไอ้สิกตอบแทนผม “เชี่ยฟืนมีหัวนมสามหัว”
“อะไรนะ” ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังก็เสือกจะเชื่อด้วย “จริงเหรอวะ ไหนๆๆ”
“บ้าเหรอ ไอ้สัด” ผมรีบลุกหนีออกห่าง
“พวกมึงสองคนไม่ต้องไปดูเลย อยู่ตรงนี้นี่แหละ” สิกจับตัวเพื่อนทั้งสองเอาไว้
“ไอ้ฟืนมีหัวนมสามหัวววววววววว”
“เชี่ยฟืนมีหัวนมสามหัวโว้ยยยยย”
ฟัคยูแมน T_T ผมควรจะด่าใครก่อนดี ที่แน่ๆ ควรด่าไอ้สิกเพราะมันพูดเรื่องหัวนมบ้าๆ นี่ทำไมก็ไม่รู้
“ตรงนั้นน่าสนุกว่ะ ไปเล่นกันเหอะ” ไอ้อ๊อฟเอ่ยปากชวน เมื่อเห็นพวกเด็กม.6 กำลังโดดน้ำกันอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ลึกนะ อย่าไปเลย” ไอ้สิกเอ่ย
“จะทำอะไรก็ทำให้สุดดิวะ”
เราทั้งหมดเคลื่อนตัวตามคำชวนของไอ้อ๊อฟ สตาร์กับเพื่อนห้องหนึ่งสองสามคนก็ตามมาด้วย ผมได้คุยกับสตาร์เล็กน้อย เขาตัวเล็กและก็ขาวมากจนผมแสบตาไปหมดเลย
“เออ มีเรื่องจะถามว่ะ” สตาร์แตะตัวผมในระหว่างที่เรากำลังยืนอยู่ริมโขดหิน
“ว่าไง”
“จริงๆ คือมีเรื่องปรึกษา ไว้เราค่อยคุยกันหลังจบทริปนี้ดีมั้ย”
ผมพอจะเข้าใจว่าสตาร์หมายถึงเรื่องอะไร ผมเหล่มองไปทางไอ้สิก ตอนนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น
เด็กม.4 สองสามคนวิ่งเล่นจนมาชนผมกับสตาร์ ทำให้เราสองคนร่วงลงไปในน้ำอย่างที่คาดไม่ถึง ผมไม่คิดว่าตรงนี้น้ำมันจะลึกขนาดนี้ ผมพยายามกระเสือกกระสนขึ้นมาจากน้ำตรงนั้น แต่กระแสน้ำมันค่อนข้างแรงจนทำให้ผมทำแบบนั้นได้อย่างลำบาก
คนที่มาช่วยผมก็คือไอ้สิก มันรีบกระโดดลงมาจากนั้นก็พาตัวผมขึ้นไปบนโขดหินอย่างใช้เวลาและก็ทุลักทุเลสุดๆ
“เชี่ย! สตาร์ล่ะ” ผมร้อง
คนที่กระโดดลงไปช่วยสตาร์คือพี่ม.6 ที่ยืนอยู่แถวนั้น และคนๆ นั้นก็คือพี่ดิน ไอ้สิกมองผมอย่างตื่นตกใจ มันสำรวจตัวผมใหญ่ว่าผมเป็นอะไรมั้ย
“มึงโอเคมั้ย”
“กูโอเค”
“มึงไม่เป็นไรแน่นะ”
“กูไม่เป็นไร กูแค่โผล่ขึ้นมาพ้นน้ำไม่ได้”
“โอเค ดีแล้วล่ะ”
“...”
“ไอ้สัดเอ๊ย มึงทำใจกูร่วงเลยมึงรู้ป่ะ”
ไอ้สิกไม่ได้มองว่าพี่ดินกำลังช่วยสตาร์ให้มาอยู่ใกล้ๆ กับผม มันมองไปที่เด็กม.4 ที่เป็นตัวต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง
“พวกมึงมานี่ดิ๊”
ผมต้องห้ามมันเอาไว้ เพราะไม่อย่างนั้นไอ้สิกได้ต่อยรุ่นน้องแน่ๆ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่ดินถามสตาร์ก่อนจะหันมาหาผม “ฟืนล่ะ โอเคหรือเปล่า”
“ครับพี่”
สตาร์หายใจหอบก่อนที่จะสบตากับผม นัยน์ตาของเขาบ่งบอกความเศร้าเสียจนผมรู้สึกปวดแปลบไปหมด
เราคงมีเรื่องที่จะต้องคุยกันจริงๆ
tbc*คนอ่านบอก พวกเอ็งควรจะคุยกันตั้งนานแล้วโว้ยยยยยยยยยย
เตรียมตัวรับพายุดราม่าก่อนจบเรื่องนะคะ 
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 433349 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก