ตอนที่ 16
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมกับสตาร์ก็ได้มาคุยกันอย่างจริงๆ จังๆ เสียที เราสองคนนัดกันหลังเลิกเรียนในวันศุกร์ สตาร์บอกว่าเขาจะโดดเรียนพิเศษในวันนี้ ส่วนผมน่ะเหรอผมโดดได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
ทำไมเจริญกันแบบนี้
แต่ถ้าไม่ใช่วันนี้ สตาร์ก็บอกว่าคงไม่มีเวลาที่จะมาคุยกับผมแล้ว ช่วงนี้เขากำลังเตรียมสอบอยู่และเขาก็ยุ่งมาก เขาจึงได้นัดผมในวันนี้ ไอ้สิกที่รู้ข่าวมันก็บอกว่ามันอยากมาคุยกับสตาร์เหมือนกัน แต่ผมไม่ให้มันมา เพราะสตาร์บอกอย่างชัดเจนว่าอยากคุยกับผม คุยกันทีละคนน่าจะดีกว่า อีกอย่างหนึ่งผมให้ไอ้สิกเข้าเรียนเพื่อไปจดในคาบเรียน ผมจะได้ลอกมันทีหลังด้วย
ให้ตาย ผมรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ และที่มากกว่านั้นก็คือผมกังวลเป็นอย่างมาก วันนี้อาจจะเป็นอย่างแรกก็ได้ที่ผมได้พูดความจริงกับสตาร์ และปฏิกิริยาตอบกลับมาของเขาคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด
ผมช่างเป็นเพื่อนที่แย่มากจริงๆ
สตาร์ยังไม่มาตามเวลานัดเลยครับ ตอนนี้ก็เลยเวลานัดไปทั้งสิ้น 45 นาทีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่โกรธเขา เขาจะมาช้าสองชั่วโมงก็ได้ เพราะไม่ว่าจะยังไงความผิดที่ผมทำไว้มันก็มากกว่าที่เขามาสายตั้งเยอะ เพราะงั้นผมจึงได้นั่งรอต่อไปเรื่อยๆ
ร้านที่ผมนั่งรอคือร้านกาแฟตราสีเขียวในสยามสแควร์วัน (เด็กอย่างผมก็มาแต่สยามนี่แหละครับ) ผมต้องสั่งช็อกโกแลตปั่นเป็นแก้วที่สองเพราะแก้วแรกของผมมันหมดไปนานแล้ว ระหว่างนั้นสิกก็ไลน์มาถามอยู่เรื่อยๆ จนผมต้องไล่ให้มันกลับไปตั้งใจเรียนและก็เลิกกังวลซะ
ในที่สุดสตาร์ก็มา
สภาพของสตาร์ย่ำแย่มาก ใต้ตาของเขาคล้ำไปหมดและเขาก็ดูผอมลงมากจากตอนที่ไปเที่ยวน้ำตกกัน ผมอ้าปากค้างขณะมองสตาร์อยู่
“เดี๋ยวไปสั่งเครื่องดื่มแป๊บ” สตาร์บอกผม
ผมพยักหน้าหงึกๆ ยังคงมองตามสตาร์ไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด รู้สึกว่าสิ่งที่สตาร์กำลังเป็นมีผมเป็นต้นเหตุ ผมทำให้สตาร์เป็นแบบนี้ ทั้งหมดคือความผิดของผม
สายตาของผมสะดุดเข้ากับโน้ตการ์ดของไอ้สิกในกล่องดินสอของผม (ระหว่างที่นั่งรอสตาร์ ผมทำการบ้านเสร็จไปสองวิชาแน่ะ)
โน้ตการ์ดใบที่ 16
เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน
ปล.คุยเสร็จมาหากูที่สยามกิตต์ด้วย อย่าลีลา เดี๋ยวกูรอชั้นล่าง บอกในไลน์ก็ได้ป่ะวะแม่ง ผมพ่นลมอย่างยิ้มๆ เล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา ระหว่างนั้นสตาร์ก็เดินมาหาผมและก็นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับผม ผมรีบเก็บโน้ตการ์ดเอาไว้ให้พ้นจากสายตาของสตาร์
“โทษทีที่มาช้า กูมีปัญหาน่ะ”
ผมก็พอจะรู้อยู่
“มึงไหวป่ะวะ ไม่คุยวันนี้ก็ได้นะ”
“ยังไงก็ต้องคุยวันนี้ว่ะฟืน”
ให้ตายเถอะ ผมจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้มั้ย...
สตาร์ขอตัวไปรับชาเขียวเย็นที่เขาสั่งเอาไว้และก็มานั่งฝั่งตรงข้ามของผมอีกครั้ง ผมมองดูสตาร์ทุกอิริยาบถ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายนั้นทั้งซึมและก็เศร้า มันทำให้ผมรู้สึกแย่มาก มากๆ เลยแหละครับ
“กูว่ามึงรู้ว่ากูจะคุยกับมึงเรื่องอะไร”
“เรื่องไอ้สิกอยู่แล้ว”
“อืม” สตาร์หลุบสายตาลงต่ำ “กูว่าสิกชอบมึงว่ะฟืน”
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“วันนั้นที่กูกับมึงตกน้ำ สิกลงไปช่วยมึงโดยที่ไม่คิดอะไรเลย แค่นั้นกูก็รู้แล้วล่ะว่าเขาชอบมึง ไม่มีทางที่จะชอบกู”
ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้จริงๆ ในเวลานี้ผมทำได้แค่ก้มหน้ารับฟังเท่านั้น
“มึงเองก็รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย”
“...”
“ทำไมมึงไม่บอกกูสักคำวะฟืน ทำไมต้องให้กูไปตามตื๊อเขาทั้งๆ ที่มึงก็รู้ว่าเขาชอบมึง ทำไมมึงทำให้กูกลายเป็นไอ้โง่แบบนี้วะเพื่อน”
“สตาร์ใจเย็นๆ ก่อน” ผมพยายามพูด ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นพรั่งพรูเรื่องราวในใจออกมาไม่หยุด
“ถ้าเป็นแบบนั้นกูคงดูโง่มากและก็ตลกมาก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลย”
“ทำไงดีวะ”
“...”
“กูตัดใจจากเขาไม่ได้เลย”
“...”
“ตลอดอาทิตย์หนึ่งที่ผ่านมากูเอาแต่คิดเรื่องนี้อ่ะ”
ตอนนี้สภาพของสตาร์เหมือนเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่จริงจังกับความรักและก็ไร้ซึ่งทางออก คำพูดและท่าทางของเขาทำให้ผมไม่สามารถพูดความจริงที่ผมเตรียมมาพูดกับเขาได้
ผมไม่กล้าหาญมากพอที่จะเห็นความเจ็บปวดของสตาร์ผมไม่กล้าจริงๆ
“กูควรทำไงดีวะฟืน”
“กู...กูไม่รู้ว่ะเพื่อน”
ถ้าเป็นสิก มันคงกล้าบอกกับสตาร์ตรงๆ ไปแล้ว แต่นี่เป็นผม ผมที่ใจอ่อนกับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เลย
“ที่กูนัดมึงมากูแค่อยากมาปรึกษา ไม่ดิ อยากมาระบายด้วย กูไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย กูเล่าให้มึงฟังคนเดียว”
“กูรู้”
ถ้าสตาร์รู้ว่าผมกับสิกรักกันเขาจะเป็นยังไงนะ
“ถ้าความจริงมันโหดร้ายกว่าที่มึงคิดล่ะ” ผมค่อยๆ พูดออกมา
“ยังไงวะ”
“ถ้าเรื่องจริงมันเลวร้ายกว่าเรื่องที่สิกไม่ได้ชอบมึง มึงจะไหวมั้ย”
“ใจกูก็คงพัง ยากที่จะฟื้นขึ้นมา อะไรทำนองนั้นเลย”
“...”
“นี่กูเสี่ยวแดกมากมั้ย กูไม่เคยชอบใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ สิกเป็นคนแรก”
“...”
“กูแค่อยากให้เขากับกูสนิทกันมากกว่านี้ ก่อนที่เขาจะไป”
คำพูดของสตาร์ทำให้ผมชะงัก ก่อนที่เขาจะไปหมายความว่าไง
“สิกมันจะไปไหน”
“เชี่ย” สตาร์เอามือปิดปาก
“อะไรวะสตาร์ บอกกูมา”
“เขา...เขายังไม่ได้บอกมึงเหรอ”
“...”
“อีกสองอาทิตย์มันก็จะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาแล้ว มันเข้าออกตึกอังกฤษบ่อยมึงก็น่าจะรู้อยู่”
ผมถึงกับช็อกไปเลย
ไม่มีใครบอกผมเรื่องนี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน น้องเคมี หรือว่าไอ้สิก
ไม่มีใครบอกผมเลย “กูไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ใช่ป่ะวะ”
“ขอโทษนะสตาร์ แต่กูขอตัวก่อน” ผมรีบลุกขึ้นยืน
“จะไปไหน”
“ไม่รู้ว่ะ ไปไกลๆ มั้ง”
ผมช็อกเกินกว่าจะเป็นที่ระบายความในใจของใครได้ เพราะว่าในตอนนี้ใจผมก็ค่อยๆ พังลง พังลงเรื่อยๆ ไม่ได้แตกต่างอะไรจากสตาร์
สิกมันจะให้ผมรู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้ายหรือไง
โทรศัพท์ของผมดังไม่หยุด หน้าจอเป็นเบอร์ไอ้สิกแน่นอนเพราะงั้นผมจึงไม่รับสาย ผมไม่กลับบ้าน ไม่ไปที่เรียนพิเศษ ได้แต่เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ อย่างไร้วิญญาณและก็ไร้จุดหมาย ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกทำร้ายจากคนที่ไว้ใจที่สุด ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะครับ
มันจะทิ้งผมไปและมันก็ไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับผมสักคำ
ร่างกายพาตัวผมมายังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้บ้านไอ้สิกแบบที่ผมไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะเซนส์ของผมบอกกับผมว่าไม่ว่าไอ้สิกจะไปตามหาผมที่ไหน แถวบ้านมันคงเป็นที่สุดท้ายที่อยู่ในความคิด ตรงนี้น่าจะปลอดภัยที่สุด ไม่มีไอ้สิก ไม่มีไอ้คนที่ทรยศหักหลังผม
จริงๆ ผมแกล้งคิดไปงั้นแหละ มันไม่ทรยศหักหลังผมหรอก แต่ผมทั้งโมโหทั้งโกรธทั้งอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่รู้จักกับมันมาผมไม่เคยห่างจากมันเลย (ยกเว้นตอนที่ไม่เข้าใจเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน) แต่ตอนนี้มันจะไปจากผม อยู่ห่างกันคนละซีกโลก จะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรได้ยังไง
วันนี้มันวันเหี้ยอะไรของผมเนี่ย ทั้งเรื่องสตาร์และก็เรื่องไอ้สิก
โว้ยยยยยยยยยยยย
“พี่ฟืน?” ผมได้ยินเสียงเรียก คนที่เรียกผมก็คือเคมี น้องมาในชุดไปรเวท ในมือถือลูกบาสหนึ่งลูก ท่าทางจะมาเดินเล่นแถวนี้
“อ้าวเคม มาทำอะไรแถวนี้คนเดียว มันอันตรายนะ”
“ไม่อันตรายหรอกครับ นี่แถวบ้านผม” เคมีทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผม “ทำไมอยู่แค่พี่ฟืนคนเดียวอ่ะ พี่สิกอยู่ไหน”
“ไม่รู้มัน”
“นี่พี่มาแถวนี้โดยไม่มีพี่สิกเหรอ มารอพี่เขาเหรอครับ”
“เปล่า”
เคมีทำหน้างงจนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
“เอาเถอะ อย่างน้อยตอนนี้รู้แค่ว่าพี่ไม่อยากเจอมันก็พอ”
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอครับ” อีกฝ่ายทำหน้าเศร้าจนผมรู้สึกผิดปกติ “รู้มั้ยครับว่าการที่พี่ฟืนทะเลาะกับพี่สิกมันส่งผลกับพี่สิกแค่ไหน”
เวรกรรม ทำไมกูถึงรู้สึกผิดขึ้นมาเลยเนี่ย
“พี่สิกกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ไอ้นั่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่เอา เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนที่บ้านไม่รู้จะรับอารมณ์พี่สิกยังไงเลยครับ”
ไอ้บ้านั่นมันก็ไม่สมควรไปลงกับคนอื่นมั้ยล่ะ โธ่
“ผมไม่อยากให้พี่สองคนทะเลาะกันเลย” น้องพูด “พี่สิกรักพี่ฟืนมากเลยนะครับ”
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยิน
“เคมรู้เหรอ”
“ทำไมจะไม่รู้ ทั้งบ้านเขารู้กันหมดแหละ”
“ว่ายังไงนะ”
“ก็ในห้องพี่สิกมีแต่รูปพี่ฟืนอ่ะ รูปตัวเองมีแค่สองสามรูปเองมั้ง”
ผมนึกถึงตอนที่ไอ้สิกมันลีลาตอนก่อนที่ผมจะเข้าห้องของมันได้ ที่แท้มันก็พยายามซ่อนรูปทั้งหมดของผมอยู่นี่เอง
“แล้ว...พ่อแม่ไม่ว่าเหรอ” ผมเลียบๆ เคียงๆ ถาม
“พ่อแม่ไม่ว่าหรอกครับ บอกชอบ แปลกดีที่จะมีสะใภ้เป็นเด็กผู้ชาย”
“เดี๋ยวก่อนนะ”
“พ่อแม่พูดจริงๆ ครับ ผมแอบไปได้ยินมา”
เป็นครอบครัวประเภทไหนวะเนี่ยยยยย
“เอาเป็นว่าพี่ฟืนอย่าโกรธกันกับพี่สิกเลยนะครับ ถือซะว่าบ้านผมขอร้อง”
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจให้เคมีดู “จะไม่ให้พี่โกรธได้ไงล่ะ มันจะไปต่างประเทศโดยที่ไม่ยอมบอกพี่สักคำ”
“อุ้ย เรื่องนี้...”
“มันน่าโกรธมั้ยล่ะ”
“ผมไม่ยุ่งดีกว่าครับ” เคมีเห็นอกเห็นใจในเหตุผลที่ผมจะโกรธ “เอาเป็นว่ามาเล่นบาสกับผมดีกว่า จะได้ลืมๆ เรื่องนี้ไปบ้างเนอะ คนเราไม่ควรอารมณ์เสียนานๆ นะครับ เดี๋ยวไม่หล่อ”
“ใครสอนเนี่ย” ผมลุกขึ้นยืน เตรียมพร้อมเล่นบาสกับน้อง
“พี่สิกครับ”
ดูมันสอนน้องชาย...ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่จะวิ่งไปยังสนามบาสและก็เล่นบาสกับเคมี
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนตะวันตกดิน เคมีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย ผมอึ้งในแรงของน้องมาก รู้สึกอายที่ตัวเองเริ่มหอบแฮ่กๆ ผมทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นสนามบาส ปล่อยให้เคมีเก็บลูกบาสที่เด้งกระดอนไป จนกระทั่งลูกบาสนั้นเด้งกลับมา ผมก็เลยลุกขึ้นยืนเพื่อจะเก็บช่วยน้อง ทันทีที่ผมเก็บเสร็จ คนที่อยู่ตรงหน้าผมก็ไม่ใช่เคมีแล้วแต่เป็นไอ้สิก
ผมชักสีหน้าทันทีที่เห็นมัน
“ไปให้พ้น”
“ถ้าอยากไล่กันจริงคงไม่มาแถวบ้านกูหรอก” ไอ้สิกรีบมายืนขวางหน้าผมเอาไว้ มันสะกัดผมตอนที่ผมจะชู้ตลูกลงห่วง นั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น “คุยกันก่อน อย่าเพิ่งเล่น”
“ไม่มีอะไรจะคุยด้วยแล้ว”
“ทำไมเป็นแบบนี้”
“...”
“รู้แล้ว...ใช่มั้ย” สิกถามผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“กูกลับล่ะ” ผมเดินไปที่ม้านั่งเพื่อหยิบกระเป๋าแต่ไอ้สิกรั้งตัวผมเอาไว้ด้วยการจับมือ
“ฟืน คุยกันก่อน”
“กูคิดผิดที่มาอยู่แถวบ้านมึงตอนนี้”
“คุยกับกูก่อน อย่าเป็นงี้ดิ”
“...”
“กูมีเหตุผลนะเว่ย”
“เหตุผลอะไร” ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้จริงๆ ครับ “มึงรู้มั้ยทำไมกูถึงรู้ตัวว่ากูชอบมึง”
คำพูดของผมทำเอาอีกฝ่ายถึงกับอึ้ง
ผมไม่เคยบอกชอบมันแบบตรงๆ เลยครับ นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้ยิน
“เพราะกูรู้ตัวไงว่ากูอยู่ห่างจากมึงไม่ได้ การที่มีมึงคือความเคยชินของกู แม้แต่ห่างกันแค่วันเดียวกูก็ไม่ชินแล้ว เพราะงั้นกูถึงรู้ว่ากูชอบมึง ไม่ใช่สตาร์”
“...”
“แต่สิ่งที่มึงเพิ่งทำคือมึงกำลังจะไปจากกู อยู่ห่างๆ กู และมึงก็...” ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ก้อนสะอื้นที่คอมันระเบิดออกมาเป็นน้ำตา “ไม่ยอมบอกให้กูเตรียมตัวเตรียมใจเลย”
“กูขอโทษ” สิกทำสีหน้ารู้สึกผิด พยายามจับไม้จับมือผม ผมสะบัดออกอย่างเดือดดาล
“กูชอบมึงมากนะสิก ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้วะ”
“...”
“แล้วกูจะทำไง กูจะอยู่ยังไง ถ้ามึงไปแล้วกูจะอยู่ยังไง ไม่มีใครเหมือนมึงทั้งนั้นอ่ะ มึงจะทิ้งกูไปเหรอ ทำไมมึงทิ้งกูไปง่ายๆ แบบนี้ ไหนมึงบอกว่ามึงชอบกูไง ฮึกกก ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย มึงมันเหี้ยยยยย ฮึกก”
สุดกลั้นแล้ว น้ำตาของผมไหลพรั่งพรูออกมาจนสิกต้องดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมพยายามดันตัวมันออกไปแต่ผมก็ไม่สามารถสู้แรงของมันได้
“ปล่อยกู ไอ้สัดดดด”
“ไม่ปล่อยอ่ะ จนกว่ามึงจะฟังกู”
“มึงจะอธิบายเหี้ยไรอีก ฮึก กูไม่ฟังแล้ว”
“...”
“มึงรู้ป่ะ กูไม่คิดว่าเราสองคนจะได้คบกันเพราะมีสตาร์ แต่อย่างน้อยมึงก็ควรอยู่เคียงข้างกูไม่ใช่เหรอวะ”
สิกจับไหล่ทั้งสองข้างของผมให้ยืนออกห่าง ใบหน้าของมันจ้องผมเขม็งด้วยแววตาเจ็บปวด
“มึงว่าไงนะ เราสองคนจะไม่ได้คบกันเหรอ”
“เออ” ผมเอามือปาดน้ำตา
“อะไรของมึง” ไอ้สิกเริ่มเสียงดังมากขึ้น
“เขาน่าสงสารมาก กูไม่กล้าคบกับมึงหรอก”
“ทำไมพูดแบบนี้ เขาเจ็บปวดมันเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว”
“ไม่ กูไม่ชอบเห็นเขาเจ็บ”
“แล้วกูล่ะ มึงชอบเห็นกูเจ็บเหรอฟืน”
“ทำไมกลายมาเป็นเรื่องนี้ไปได้วะ” ผมเสียงดังมากขึ้นเหมือนกัน
“ที่ผ่านมามึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงที่มึงเอาแต่แคร์สตาร์ แต่ไม่แคร์กูเลย มึงเอาแต่ห่วงว่าสตาร์จะเจ็บอย่างนั้นอย่างนี้ถ้ามึงมาคบกับกู แล้วกูล่ะ” ดูเหมือนสิกจะเก็บกดเรื่องนี้มานาน ใบหน้าของเขาปวดร้าวจนผมถึงกับอึ้งไม่น้อย “กูรอมึงมานานแค่ไหนแล้ว ที่ผ่านมากูอยู่ในที่ของกูอย่างสงบเสงี่ยมตลอดจนกระทั่งวันที่เราสองคนใจตรงกัน เราใจตรงกันแล้วมึงยังทำร้ายกูเหมือนที่มึงเคยทำอีก”
“กูทำร้ายมึงยังไง”
“ที่ผ่านมากูคิดว่ามึงคงไม่มีวันชอบกูเลยไง”
“แต่กูก็ชอบมึงแล้ว”
“มึงไม่ยอมคบกับกู”
“กูคบกับมึงไม่ได้”
“ฟืน!” สิกร้องอย่างเหลืออด
“เลิกพูดเรื่องนี้แล้วมาพูดเรื่องที่มึงจะไปต่างประเทศ”
“มันสำคัญกับกูนะ”
“เรื่องนั้นมันก็สำคัญกับกูเหมือนกัน”
สิกมีสีหน้าผิดหวังมาก จนในใจของผมรู้สึกปวดแปลบไปหมด ผมไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าตอนนี้ผมมีสติมากพอที่จะใช้เหตุผลอยู่เหนืออารมณ์หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ผมกำลังเดือดสุดๆ เลยล่ะ
ถึงจะเป็นอย่างนั้น สีหน้าของสิกก็ทำเอาผมเจ็บปวดมากมายจริงๆ เขาดูผิดหวังในตัวผมมาก
“รักที่กูคิดว่ามันคูล ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่คูลสำหรับกูแล้วว่ะ” คำพูดของสิกทำให้ผมขมวดคิ้ว “กูมีความสุขในการแอบมองมึง แอบชอบมึง แต่กูไม่คิดว่ามันจะลงเอยแบบนี้”
“หมายความว่ายังไง”
“กูเสียใจมากเลยฟืน ที่มึงบอกกูว่ายังไงเราสองคนก็ไม่ได้คบกัน”
ผมรู้สึกช็อกเกินกว่าจะพูดคำอะไรใดๆ ออกมาได้ คำว่าเสียใจของสิกทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากมายพอๆ กันกับเขา
นี่ผมทำอะไรลงไป...
ผมทำร้ายคนที่ผมชอบได้ยังไง... “ตอนแรกกูจะมาบอกมึงว่ากูจะไม่ไปอเมริกา แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว”
“...”
“กูจะไป”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผม ทุกอย่างพังเพราะผม
“ไหนมึงบอกว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันไง” ผมเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“กูเจ็บมาพอแล้วฟืน”
คำพูดทิ้งท้ายของสิกทำให้ผมรู้สึกใจสลาย
ผมคือคนที่สมควรจะแบกรับความเจ็บปวดทั้งหมดอย่างไม่มีเงื่อนไข
tbc*ปล่อยให้สิกได้ให้บทเรียนแก่ฟืนเถอะนะคะ คนเขียนกราบบบบบ
ตอนนี้พีคสุดของเรื่องแล้วนะคะ ผ่านตอนนี้ไปได้ พายุก็สงบแล้ว 
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 386266 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก