-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
รักร้ายของผู้ชายคูลๆ
By : Chiffon_cake
คำเตือน
บุคคลและสถานที่ในนิยายเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ผู้เขียนสมมติขึ้นและไม่มีอยู่จริง
ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
แด่เพื่อนๆ ห้อง 6 (SKB) รุ่น 96
ผู้ที่ทำให้ช่วงวัยรุ่นของเราเป็นช่วงเวลาที่มีค่าของชีวิต
-
บทนำ
10 เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับ ‘ศตายุ’ หรือ ‘สตาร์’ นักเรียนม.5/1 คนที่ผมแอบชอบ
1. เป็นเจ้าของหน้าตาที่น่ารักมากกกกกกก มากที่สุดในสามโลก เอกลักษณ์ที่หลายคนจำสตาร์ได้นั่นก็คือเหล็กจัดฟันสีฟ้าของเขา (สตาร์ไม่เคยเปลี่ยนยางเป็นสีอื่นเลย)
2. เพิ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนผมตอนม.4 ซึ่งนับได้ว่าเป็นนักเรียนใหม่เมื่อเทียบกับผมและเพื่อนที่เรียนโรงเรียนเดิมมาตั้งแต่อนุบาล
3. มีแฟนคลับอยู่ทั่วโรงเรียนไปหมด ที่สำคัญแฟนคลับเหล่านั้นก็เป็นเพศเดียวกันกับสตาร์ด้วย
4. รวยแบบอภิมหารวย ผมคิดว่าน่าจะติดหนึ่งในห้าของคนที่รวยที่สุดในโรงเรียน
5. เป็นเด็กเนิร์ดและก็ตั้งใจเรียนสุดๆ ผมได้ข่าวมาว่าเกรดเฉลี่ยตอนม.4 ทั้งสองเทอมคือ 4.00 และเขาก็เรียนสายวิทย์ด้วย (อย่างเทพ)
6. เป็นที่รักของเพื่อนๆ ในห้องเป็นอย่างมาก ทุกวันผมมักจะเห็นเขาถูกรุมล้อมไปด้วยไอ้พวกห้องหนึ่งที่ชอบแสดงสีหน้าอวดใส่คนอื่นไม่น้อยที่ได้อยู่ใกล้ชิดสตาร์ (พวกมึงเป็นเพื่อนหรือพวกมึงอยากเป็นแฟนเขา กูถามหน่อย)
7. ไม่ได้เรียนรด.
8. ยิ้มเก่ง นิสัยดี ไม่หยิ่ง ชอบให้เพื่อนลอกการบ้านมาก
9. ยังโสด
10. ผมยังไม่เคยคุยกับเขาเลย
tbc*
เพราะบทนำสั้นมากเลยขออนุญาตมาลงก่อนกำหนด
วันที่ 15 นี้จะเริ่มลงตอนแรกนะคะ : )
-
:pig2::pig2: :pig2:
-
เห็น 10 ข้อ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ (กระทั่งธรรมมะ จะบาปมั้ย) จะนึกถึง 10 Count ตลอดเลยค่ะ
ติดตามนะคะ
SKB นี่ เซนต์คาเบรียล ใช่ป่าวเอ่ย
-
รอครับ :katai5: :katai4:
-
ต้องจีบแล้วเอาจริง
รอค่าาาาา
-
ดีใจๆๆๆๆ เป็นการเปิดเรื่องใหม่ที่น่าติดตามมากๆค่ะ :mc4:
รออ่านนะคะ รู้จักน้องดาว^^ไปแล้ว อยากรู้จังว่าใครหนอคือคนที่จะมาคว้าดาวไปประดับใจ และทำไมถึงเป็นรักร้าย :กอด1:
-
โอ๊ะ เรื่องใหม่ รออ่านอยู่นะคะ :mew1: :mew1:
-
รอค่าาา ตื่นเต้นๆๆ :hao7:
-
โถๆๆๆๆ สงสาร ข้อ10 เนี่ยตัดออกไปได้ไหม? กล้าๆหน่อยดิ อิอิ
-
ติดตามมมมมมม
-
:impress3: :impress3: แค่แนะนำตัวก้อพาให้ใจสั่นแล้วอ่ะ รอๆๆๆๆๆนะค่ะ :mew1: :mew1:
-
:hao3: :hao3: น้องดาววววว
-
:pig2: รอผู้ชายคูล ๆ จ้า
-
เข้ามาปักธงรอ :katai5:
-
ตามติด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาแค่นี้ก็น่ารักแล้ว :-[
-
อื้อหือออ กว่าจะจีบติดศัตรูเป็นแสนเลยนะนั่น :hao3:
-
เห็นข้อ10แล้วรู้สึกสงสาร 55555555
รอค่ะรอ แค่นี้ตื่นเต้นมากแล้ว
-
ติดตามเลยค่าา
-
สั้นมากจริงๆ 555
นับวันรอ วันที่ 15 ค่ะ ^^
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
จีบสิรออะไร :hao7:
-
ติดตามๆ :mew1: :mew1:
-
:mc4:
-
จะจีบคนระดับนี้ ต้องทำยังไงกันนะ :-[
-
มารอสตาร์
-
เดอะสตาร์ ค้นฟ้า คว้าดาว 55555
-
เรา รอ รอ รอ เชียร์
พี่ดิน กะ น้องสตาร์ :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
มาไวไวไวไวไว นะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เข้ามารอ ตอนนี้ยังไม่ทีมใคร
ชอบข้อ 10 น้อ ยังไม่เคยคุยกับเขาเลย //ไงก็สู้ๆ น้อ
-
ตอนที่ 1
“เชี่ยยยยย มึงเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว แป๊บนึงๆ”
“เร็วๆ จะไม่ทันแล้วนะเว้ย”
“กูรู้แล้วล่ะน่า”
ช่างเป็นการต้อนรับเปิดเทอมที่น่าสุขีดีจริงๆ ผมกับไอ้ ‘สิก’ เพื่อนผมตื่นสายตั้งแต่วันแรก เราสองคนกำลังรีบอย่างมากเพื่อที่จะไปให้ทันโรงเรียน ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าๆ แล้ว หากเราออกจากบ้านผมเวลานี้ก็แสดงว่าเราจะถึงโรงเรียนเกือบๆ แปดโมง และนั่นก็หมายความว่าผมกับไอ้สิกน่ะกำลังสาย!
“ขนาดกูมานอนบ้านมึงเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันแท้ๆ” ไอ้สิกบ่น
“บ่นทำซากอะไร และใครใช้ให้มึงมานอนไม่ทราบ”
“ก็บ้านมึงใกล้โรงเรียนกว่าบ้านกูอ่ะ”
“ฟวย เมื่อคืนไปเดตกับสาว กลัวกับบ้านดึกก็เลยมานอนบ้านกู กูรู้ว่าสันดานมึงเป็นยังไง” ผมพูดไปด้วยพร้อมๆ กับยัดเท้าเข้ารองเท้าไปด้วย
“สาวที่ไหนวะ ไม่มี” ไอ้สิกลอยหน้าลอยตา ผมส่ายหน้าให้มันเบาๆ ขณะที่หยิบรองเท้านักเรียนของมันขึ้นมาและก็โยนไปใส่ตัวมัน
“เร็ว อย่าชักช้า”
“ไอ้สัด ไม่โยนมาใส่หน้ากูเลยล่ะ”
“เร็วววววว”
กว่าจะขึ้นรถไฟฟ้า กว่าจะสู้รบปรบมือกับมนุษย์วัยทำงานในกรุงเทพฯ และก็กว่าจะวิ่งจากรถไฟฟ้าไปถึงโรงเรียน ผมเริ่มทำใจแล้วล่ะว่าผมกับไอ้สิกโดนจับเข้ากลุ่มมาสายแน่ๆ นึกภาพออกเลยว่าจะโดนลงโทษยังไง สำหรับเปิดเทอมวันแรกคุณครูก็คงจะจัดแบบเบาะๆ ให้นั่นก็คือวิ่งรอบสนามฟุตบอลห้ารอบเอ๊งงงงง (ประชด)
“วิ่งเลยไอ้สัด” ไอ้สิกดันตัวผมให้วิ่งเร็วขึ้น
“รู้แล้วล่ะน่า” ผมที่ขาสั้นกว่ามันสองเซนต์พยายามที่จะไม่ให้มันแซงหน้าผมมากจนเกินไปนัก
เอาเป็นว่าผมเริ่มทำใจแล้วล่ะว่ายังไงผมก็ต้องโดนทำโทษแน่ๆ แต่ถ้าจะไม่ให้ผมรีบอะไรเลยในขณะที่ไอ้สิกรีบฉิบหายผมก็กลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นตัวถ่วงของมัน ฉะนั้นผมจึงรีบในแบบที่ผมควรรีบ พยายามที่จะไปให้ทันแบบฉิวเฉียดดีกว่าสายไปมากกว่าเดิม บางทีโทษหนักอาจจะเป็นโทษที่เบาลงก็ได้
ผมหายใจหอบหนักเพราะไม่ได้ออกกำลังกายมานาน ในที่สุดผมกับเพื่อนก็มาถึงรถไฟฟ้า เราไม่ได้หยุดวิ่งกันเลยครับ คนที่เดินสวนไปมาก็พากันมอง ไม่รู้ว่ามองเพราะเห็นพวกผมวิ่งจนหัวแทบทิ่มหรือว่ามองเพื่อนผมกันแน่
ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นน่ะเหรอ ก็เพื่อนผมมันหล่อไง
5 เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับไอ้สิก (ห้าเรื่องก็พอ สิบเรื่องเดี๋ยวมันเยอะเกินไป) เรื่องแรกเลยนะครับคือมันหล่อ หล่อแบบพิมพ์นิยมสุดจะโดดเด่น มองไกลๆ จากสองร้อยเมตรก็ยังรู้ว่ามันหล่อ ผมกับเพื่อนยังนั่งชมมันบ่อยๆ ทั้งๆ ที่คบกันมานานแล้วว่า ‘ไอ้เหี้ยเอ๊ย ทำไมมึงหล่อแบบนี้วะ’ ‘มึงหยุดหล่อบ้างก็ได้ไอ้สัด’ ‘และก็ ‘เลิกแย่งซีนพวกกูได้แล้ว!’
เข้าใจคำว่าหล่อจนเพื่อนอวยกันอยู่ใช่มั้ยครับ ปกติเพื่อนกันคงไม่มานั่งอวยกันหรอก แต่บังเอิญไอ้เหี้ยนี่มันหล่อเกินไปไง เพื่อนก็เลยต้องอวยอย่างหนีความจริงไม่ได้ (จริงๆ แล้วก็แอบหมั่นไส้อยู่นิดๆ)
“แม่ง คนเยอะฉิบหาย” ไอ้สิกบ่นทันทีเมื่อเห็นแถวของคนที่รอขึ้นรถไฟฟ้ายาวเหยียดแถมยังหนาแน่น “มึงกับกูคงถึงโรงเรียนสิบโมงแหง”
“...”
“ว่าแต่มึงมองหน้ากูทำไมวะ”
“เปล่า” ผมหันไปมองทางอื่น ที่ผมต้องมองมันเพราะผมนินทามันอยู่ในใจนี่ไง จะว่าไปแล้วก็ขอนินทาต่อเลยก็แล้วกัน ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้วนี่ นอกจากยืนรอไปเรื่อยๆ อ่ะ
เรื่องที่สองที่เป็นเรื่องน่ารู้ของเพื่อนผมก็คือชื่อจริงของมันคือฟิสิกส์ ชื่อเล่นก็คือฟิสิกส์ แต่ไม่ค่อยมีใครเรียกชื่อมันเต็มๆ เท่าไหร่นักนอกจากพวกคุณครู ส่วนใหญ่แล้วก็มักจะเรียกมันว่า ‘ไอ้สิก’ ‘ไอ้เชี่ยสิก’ แต่ถ้าคนที่มาเรียกมันอารมณ์ดีอยากแกล้งมันสักหน่อยก็จะเรียกมันว่า ‘สิกกี้’ ‘สิกกี้จ๋า’ ‘สิกกี้เพื่อนเลิฟ’ ซึ่งไอ้สิกแม่งโคตรไม่ชอบ พอรู้ว่ามันไม่ชอบ ผมกับเพื่อนอีกหลายคนก็พากันเรียกมันกันใหญ่
“หึหึ”
“ขำเชี่ยไรของมึง” ไอ้สิกเลิกคิ้วมองผม ผมที่ต่อแถวอยู่ข้างหลังมันยังคงยิ้มต่อไปไม่ตอบอะไร
เรื่องที่สาม ไอ้สิกเป็นคนหวงน้องมากกกกกกก หลายคนอาจจะนึกว่ามันมีน้องสาวหรือเปล่า เปล่าครับ มันมีน้องชาย น้องชายมันชื่อเคมี (พ่อแม่มันจบวิทยาศาสตร์และเป็นอาจารย์วิชาวิทย์ฯ ทั้งคู่) น้องเรียนอยู่ม.2 หน้าตามีแววคล้ายไอ้สิกอยู่บ้างแต่ก็น้อยมาก เคมีเป็นเด็กตัวเล็กครับ ผมมองทีไรก็รู้สึกเหมือนกำลังมองสตาร์อยู่ทุกทีไป (รูปร่างหน้าตาคล้ายๆ กัน) เพราะเคมีเหมือนสตาร์มากเกินไปนี่แหละ ไอ้สิกที่เป็นพี่ชายก็เลยโคตรหวง เคยมีหนหนึ่งที่ ‘ไอ้อ๊อฟ’ เพื่อนในกลุ่มแซวว่าขอจองน้องชายมันเอาไว้จะได้จีบตอนโต สิ้นเสียงไอ้อ๊อฟเท่านั้นแหละ ไอ้สิกก็ไล่เตะไอ้อ๊อฟทั้งวันเลยครับวันนั้น (จะว่าไปทุกวันนี้มันก็ไล่เตะไอ้อ๊อฟอยู่นะ)
“เคมีมันไปถึงโรงเรียนยังวะ” ไม่ทันขาดคำของผม ไอ้สิกก็กดโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์หาน้องชายมันทันที เคมีเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับพวกเราครับ จึงไม่แปลกที่ผมกับเพื่อนจะรู้จักและก็ไม่แปลกที่พี่ชายอย่างไอ้สิกจะเป็นห่วง
ผมหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบหูและก็กดโทรศัพท์เลือกเพลง ในระหว่างนั้นก็มองดูแผ่นหลังของไอ้สิกที่พิมพ์ข้อความคุยกับน้อง ก่อนที่จะนึกถึงเรื่องต่อไปของมัน
เรื่องที่สี่ ไอ้สิกมีกิ๊กมากมายมหาศาลล้านแปดจนผมกับเพื่อนขี้เกียจจะนับ มันเป็นคนหล่อที่รู้ตัวว่าตัวเองหล่อ เพราะฉะนั้นมันจึงใช้โอกาสนี้ในการคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ส่วนใหญ่สาวๆ เหล่านั้นก็รู้แหละครับว่าไอ้สิกมีคนคุยเยอะ แต่พวกเธอก็มักจะยอมเป็นหนึ่งในบรรดาคนคุยของไอ้สิกอยู่ดี ใครที่ได้คุยกับมันคงสามารถไปบอกให้คนทั้งโรงเรียนของตัวเองอิจฉาเอาได้ เดี๋ยวนี้สาวๆ เขาชอบอวดเรื่องนี้กันแล้วมั้งครับ ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่
และก็เรื่องสุดท้าย มันยังโสดอยู่ มันเคยบอกผมว่ายังไม่อยากผูกมัดกับใคร อายุก็เพิ่งเท่านี้จะไปคิดจริงจังทำไม สนุกไปวันๆ ดีกว่า อ้อ ขอแถมอีกสักเรื่อง มันชื่อฟิสิกส์ก็จริงแต่แม่งเรียนวิชานี้ได้โคตรห่วย (มึงอายบ้างมั้ย ชื่อฟิสิกส์ พ่อแม่ก็เป็นอาจารย์วิชาวิทย์ด้วย แต่ทำไมมึงถึง...เอาเถอะครับ ผมก็ไม่ได้เก่งเหมือนกันนี่หว่า)
ในที่สุดผมก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับมันจบ เป็นโชคดีของผมกับไอ้สิกที่ในที่สุดก็ถึงคิวของพวกเราที่จะได้ขึ้นไปบนรถไฟฟ้า แน่นอนว่าผมกับมันต้องเบียดกันมากเพราะทุกคนรอบตัวเราต่างก็ต้องการที่จะไปถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด ผมกับมันโดนเบียดจนมาหลังผมติดกับผนังรถไฟฟ้าใกล้ประตูอีกฝั่ง ข้างหน้าของผมก็คือไอ้สิก
โชคดีที่มันสูง มันก็เลยแค่เกาะประตูก็รอด ไม่จำเป็นต้องจับอะไรเพื่อการทรงตัวทั้งสิ้น
ผมมองซ้ายมองขวาพลางดึงหูฟังออกจากหู “ไม่มีใครใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเราเลยว่ะ”
“ใครจะสายเหมือนเราได้อีกล่ะ” ไอ้สิกพึมพำ
“ก็มึงนั่นแหละ มัวแต่ชวนกูดูหนังอะไรก็ไม่รู้”
“มึงบอกกูเองว่ามึงไม่กล้าดูคนเดียว กูก็ต้องดูเป็นเพื่อนมึงดิ”
“มึงก็ไม่น่าชวนกูเลยไง”
“มึงก็ไม่น่ายอมกูป่ะ”
ผมกับไอ้สิกเสียงดังขึ้นจนใครหลายคนเริ่มกระแอมและก็หันมา เราสองคนจึงพร้อมใจกันสงบปากสงบคำ
ก่อนที่รถจะขยับ จู่ๆ ผมก็เห็นร่างเล็กๆ สีขาวมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ร่างนั้นสวมชุดนักเรียนกางเกงสีกรมท่าเหมือนผมกับไอ้สิกเด๊ะ
ที่สำคัญเขาคนนั้นก็คือสตาร์
แม่เจ้า...ผมถึงกับอ้าปากค้างตอนก้มหน้าลงไปมองดูเขา (เขาเตี้ยกว่าผมน่ะครับ)
“อ้าว สตาร์” ไอ้สิกที่ไม่รู้ห่ารู้เหวอะไรในใจผมเลยเอ่ยทักผู้มาใหม่ “สายเหมือนกันเหรอเนี่ย”
“อืม” สตาร์เบะปาก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบแกล้งทำ โหยยยย น่ารักฉิบหายยยย “มึงกับฟืนก็สายเหมือนกันเหรอวะ”
สตาร์รู้จักผม ผมรู้จักสตาร์ แต่ผมไม่เคยคุยกับเขา ส่วนไอ้สิก...แม่งก็รู้จักคนไปหมดทั้งโรงเรียนนั่นแหละ
“ช่าย เพราะไอ้เชี่ยนี่อ่ะดิ” สิกถองสีข้างผม การที่มันทำแบบนั้นทำให้สตาร์ต้องหันมามองหน้าผม ผมเริ่มทำสีหน้าไม่ถูก รู้สึกขวยเขินทำอะไรไม่ถูกไปหมด “เป็นห่าอะไร จะชักกระตุกเหรอ”
มันเป็นเพื่อนผมจริงป่ะวะ “พ่อง”
“อยู่ด้วยกันมาเหรอเมื่อคืน” สตาร์ถามยิ้มๆ ระหว่างนั้นรถไฟฟ้าก็เริ่มเคลื่อนที่พอดี
“อื้ม มานอนบ้านมันน่ะ มีธุระนิดหน่อย อีกอย่างบ้านมันอยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่าบ้านกู” โอ้โหไอ้เหี้ย ถ้าเขาถามเลขบัตรประชาชนมึงก็จะบอกเขาใช่มั้ย อะไรจะละเอียดปานนั้นวะ
“สนิทกันเนอะ”
“ก็...” ไอ้สิกแกล้งเบะปาก “ไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่รู้จักกับมันมาตั้งแต่ม.1 ก็ถือว่าสนิทนั่นแหละ”
ผมกับเพื่อนในกลุ่มอีกสองคน (ไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ ‘ตัง’) รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล ส่วนไอ้สิกมาใหม่ที่สุดในกลุ่มเพราะเพิ่งรู้จักกันตอนม.1 ตามที่มันพูด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็สนิทกับมันมากนะ (ถึงจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ก็เหอะ #กูไม่ยอมให้มึงพูดแบบนั้นคนเดียวหรอกเว้ย)
“ดีว่ะ กูไม่เคยมีเพื่อนที่สามารถนอนค้างที่บ้านเพื่อนได้เลย”
“มึงอยากมีหรือไงวะ ทำไมถึงพูดแบบนั้น” สิกมีสีหน้าขำๆ
“ไม่ค่อยมีใครอยากสนิทกับกูแบบนั้นเลยอ่ะ”
“โหย ไอ้บ้า คิดมาก” สิกตบไหล่สตาร์ราวกับต้องการปลอบ “เดี๋ยวก็มี ไอ้พวกห้องหนึ่งคงมีแต่คนอยากนอนกับมึงเยอะเลย”
“เหรอวะ”
ไอ้เหี้ยสิก ผมกำหมัดแน่นเพื่อควบคุมตัวเองไม่ให้ต่อยไหล่มัน สตาร์ไม่รู้หรอกครับว่าคำพูดของไอ้สิกมีความหมายว่ายังไง แต่ผมนี่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ใครๆ ก็พูดถึงสตาร์ว่าเป็นหนุ่มฮอตท่ามกลางหนุ่มๆ ด้วยกัน แต่เขาไม่รู้ตัวเลยครับว่าถูกพูดถึงแบบนั้น
จะว่าไปก็น่าสงสาร น่ารัก น่าทะนุถนอม (หลังๆ เติมเอาเอง)
“ไอ้นี่ก็เงียบเลย มึงเป็นใบ้หรือไง” ไอ้สิกหันมาเอาไหล่ชนเข้ากับไหล่ผม
ผมกระพริบตาปริบๆ “จะให้กูพูดอะไรล่ะ”
“ฟืนเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วป่ะ” สตาร์ทำตายิ้มใส่ผม
อื้อหือ ใจสั่นระรัว ต้องการเครื่องช่วยหายใจด่วนนนนน
“ใช่ กูไม่ค่อยพูดน่ะ” เสียงของผมสั่นไปหมดอย่างควบคุมไม่ได้ รู้สึกสมเพชตัวเองเป็นบ้า
“อยู่กับสิกก็คงมีแต่สิกที่พูดสินะ”
“ก็...”
“อย่าพูดอย่างนั้นดิ ไอ้เหี้ยนี่พูดมากจะตาย เถียงคำไม่ตกฟาก ชอบต่อปากต่อคำที่สุด”
มึงช่วยเกรงใจภาพลักษณ์กูด้วยไอ้เหี้ยสิก “บ้า กูเคยเป็นแบบนั้นด้วยเหรอวะ”
“ตอแหลเอ๊ย” สิกส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม
บทสนทนายังคงดำเนินต่อไปตามปกติโดยที่ส่วนใหญ่จะสิกกับสตาร์จะเป็นฝ่ายที่คุยกัน ส่วนผมนั้นก็เงียบ ทำเป็นฟังบ้างไม่ฟังบ้าง (จริงๆ แล้วก็ฟังทุกๆ ประโยค) ถึงแม้ว่าผมจะคิดว่าผมเริ่มต้นเปิดเทอมชั้นม.5 ได้ไม่ดีเท่าไหร่เพราะผมสาย แต่อย่างน้อยผมก็โชคดีอย่างหนึ่ง
ในที่สุด...ผมก็ได้คุยกับสตาร์แล้วครับ #น้ำตาไหลพรากกกกกกก
08.14 น.
ผมยืนอยู่ในแถวเรียงหน้ากระดานต่อหน้าครูบลูด็อก ครูฝ่ายปกครองสุดโหดที่นักเรียนโรงเรียนผมกลัวนักกลัวหนา จริงๆ แล้วครูไม่ได้ชื่อบลูด็อกหรอกครับ (ใครเล่าจะชื่อนี้ถ้าไม่ใช่หมา) แต่เพราะครูหน้าเหมือนหมาพันธุ์นี้แถมยังดุเหมือน...หมา (ยกมือไหว้เหนือหัวหลังจบคำพูด) นักเรียนก็เลยพากันเรียกครูว่าแบบนี้กันหมด
“มาสายตั้งแต่วันแรก แย่ที่สุด” ครูเริ่มสวดบทแรกของวัน “นายฟิสิกส์ เอาเสื้อเข้าไปในกางเกง”
ไอ้สิกรีบจัดการตามที่ครูบอก ในขณะที่ผมเริ่มจัดการของตัวเองบ้าง ป้องกันการโดนด่า
“หน้าหล่อซะเปล่า แต่ทำไมไม่มีระเบียบวินัย”
“โห ครู ตอนปิดเทอมผมนอนตื่นตอนสิบโมงเช้า จู่ๆ จะให้มาตื่นหกโมงเช้า ผมก็ปรับตัวไม่ทันป่ะครับ” มันตั้งใจกวนประสาทครูชัดๆ ไอ้เหี้ยสิก มึงเงียบไว้ก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะเว้ยยยยยยยย
ผมไม่ได้ห่วงมันครับ ผมห่วงตัวเองเนี่ย มันต้องพาคนอื่นซวยไปด้วยแน่ๆ คอยดูกันได้เลย T_T
“ทำไมนักเรียนหลายพันคนที่กำลังเข้าแถวกันอยู่ถึงปรับตัวทัน แต่ทำไมเธอปรับไม่ทัน”
ไอ้สิกกระพริบตาปริบๆ “ผมสูง ผมต้องนอนเยอะกว่าคนอื่นครับ”
บ้านมึงดิสาดดด
“ให้ตาย ไป ไปวิ่งรอบอาคารนั้นให้หมดทุกคน ไม่ถึงสิบรอบไม่ต้องขึ้นห้องเรียน ก่อนไปอย่าลืมบอกชื่อกับสารวัตรนักเรียนด้วยนะ แย่จริงๆ”
ก็ยังดีที่ไม่ใช่สนามฟุตบอล ผมถอนหายใจโล่งอกก่อนที่สายตาตัวเองจะไปสบตากับสตาร์ที่กำลังส่งยิ้มโล่งใจมาให้
คุณพระ รู้สึกตั้งตัวไม่ทัน
“โชคดีเนอะ”
ใช่ กูโชคดีมาก ไม่ใช่เรื่องบทลงโทษของครู แต่เป็นรอยยิ้มของมึงที่ส่งมาให้กูเนี่ย
“ออกวิ่งได้แล้วไอ้เหี้ย” ไอ้สิกดันหลังผมให้วิ่งไปข้างหน้า
ในที่สุดผมก็วิ่งเสร็จ รู้สึกได้เหงื่อตั้งแต่เช้า วันนี้ทั้งวันผมต้องทรมานไปกับอาการเหนียวตัวนี้แน่ๆ ตอนนี้สายตาของผมส่งไปคาดโทษกับไอ้สิกเป็นที่เรียบร้อย เพราะถ้ามันไม่กวนประสาทครูบลูด็อก บางทีครูอาจจะลดโทษให้เหลือแค่ห้ารอบก็ได้
“ดูทำหน้าทำตา” ไอ้สิกส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม “กูมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วย”
“คุยห่าไรล่ะ” ผมกับมันเดินไปที่บริเวณตู้น้ำดื่ม “ว่ามาดิ”
“มึงแดกน้ำก่อน”
ผมดื่มน้ำเสร็จ จากนั้นก็มองดูไอ้สิกดื่มน้ำจนเสร็จและก็มองหน้ามันอย่างรอคอยสิ่งที่มันจะพูด
“ว่าไง”
“มึงชอบสตาร์ใช่มั้ย”
ผมถึงกับถลึงตา เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกใครทั้งสิ้น ไอ้สิกแม่งรู้ได้ไง!
“กูว่าแล้ว” ไอ้สิกทำหน้าเหมือนรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว “ปกติมึงเงียบซะที่ไหน ขนาดอยู่ต่อหน้าสาวๆ มึงก็ยังหลั่นล้าได้ แต่พอมาอยู่ต่อหน้าสตาร์คนสวย มึงกลับทำเชี่ยไรไม่ถูก”
“แม่งเอ๊ย” ผมบ่นเบาๆ “กูไม่น่าสนิทกับมึงเลยไอ้เชี่ย”
“ทำไมวะ ไม่เห็นต้องเก็บเป็นความลับเลย”
“...”
“มึงชอบเขาแบบไหนวะ มึงจริงจังหรือเปล่า หรือว่าแค่ปลื้มๆ เหมือนไอ้พวกห้องหนึ่งที่ปลื้มเขา”
ผมถอนหายใจก่อนที่จะตัดสินใจพูดตริงๆ “กูชอบจริงๆ มึง”
“หึ”
“แต่กูไม่กล้าจีบเขาว่ะ”
“สาด” ไอ้สิกขยับแขนมาโอบรอบคอผม “มึงเป็นเพื่อนใครครับ มึงเป็นเพื่อนของฟิสิกส์คนหล่อ ฟิสิกส์คนคูลนะครับ กูจะพามึงจีบเขาเอง”
“เฮ้ยยยย ไม่เอา”
“อีกไม่นานก็จบม.6 และก็แยกย้ายกันแล้ว มึงจะปล่อยให้เวลามันเสียไปเปล่าๆ หรือไง”
“กู...กู...” ผมมองหน้าเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ อย่างหนักใจ “กูไม่กล้า”
“ไอ้เรื่องนั้นกูรู้อยู่แล้วล่ะ กูถึงจะเป็นคนช่วยมึงเองนี่ไง”
“แต่ว่า...”
“มึงกลัวห่าไรเนี่ย”
“...”
“กลัวจีบไม่ติดเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“ถ้างั้นก็เลิกกลัวได้แล้ว” ไอ้สิกกอดคอผมแน่นขึ้น “ตามมานี่ ไปพูดเรื่องนี้กับไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังกัน”
“ไม่เอา” ผมรีบพูด “อย่าให้เพื่อนรู้เยอะเลยมึง รู้กันแค่เราสองคนพอ”
ไอ้สิกชะงัก มองดูผมอย่างประเมินก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมาเบาๆ “ก็ได้ ให้เป็นความลับของเราสองคนก็ได้”
“...”
“เริ่มวันนี้เลยมั้ยล่ะ”
“อะไรวะ”
“อย่างแรกที่มึงควรทำนะ แป๊บหนึ่ง” ไอ้สิกเลิกกอดคอผม มันหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เป็นโน้ตกระดาษแข็งสีขาวที่มันชอบเอามาเขียนคำศัพท์และก็ท่อง (ถึงจะโง่ฟิสิกส์ แต่ไอ้สิกกลับฉลาดในวิชาภาษาอังกฤษ) จากนั้นมันก็หยิบปากกาออกมาและก็เขียนอะไรไม่รู้ยุกยิกลงไป
“มึงทำห่าไรเนี่ย”
“นี่คือสิ่งที่กูจะเขียนให้มึงตลอดระยะเวลาที่มึงจีบสตาร์หลังจากนี้ไป และนี่คือการ์ดใบแรก” ไอ้สิกส่งการ์ดใบนั้นให้ผม
โน้ตการ์ดใบที่ 1
ต่อจากนี้ไปนี่คือความลับระหว่างเรา
“กูขอประโยชน์จากคำพวกนี้” ผมอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาพร้อมกับทำหน้ามุ่ย แม้ผมจะแสดงออกไปแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกชอบไอ้เชี่ยสิกในมุมนี้ มุมที่มีการ์ดเขียนโน้ตการ์ดเล็กๆ กระจุ๋มกระจิ๋ม ปกติมันเป็นคนที่ไม่ค่อยละเอียดอ่อนแบบนี้หรอกครับ
“ไอ้เหี้ย ประโยชน์จะมาหลังจากนี้เว้ย” สิกดูมั่นอกมั่นใจมาก
“มึง จริงๆ แล้วกูก็ไม่ได้อยาก...”
“เลิกแอบรักสักทีเถอะว่ะ ถ้ามึงรักเขาชอบเขา มึงก็ควรแสดงออกให้เขารู้ไปเลย”
“มึงก็พูดง่ายนี่ มึงดูหนังหน้ามึงกับหนังหน้ากูด้วย” ผมคิดว่าคนอย่างมันไม่ว่าจะแอบรักใครจะต้องสมหวังแน่ๆ ผมจึงพูดออกไปแบบนั้น
“มันเทียบกันไม่ได้หรอก ถ้ากูชอบใครกูก็แสดงออกไปตรงๆ นะ”
“เออ จริงว่ะ” ผมถึงกับชะงัก จะว่าไปมันชอบใคร มันก็พุ่งตรงไปที่ผู้หญิงเขาทันทีโดยที่ไม่เสียเวลาคิดสักวินาทีเลยครับ
“ใช่มั้ยล่ะ”
“...”
“ไม่ต้องห่วงนะ กู ฟิสิกส์คนนี้ จะทำให้มึงสมหวังในความรัก”
“...”
“ถ้ามึงไม่สมหวังนะ ไปถีบไอ้เชี่ยอ๊อฟได้เลย โทษฐานที่มันบอกว่าจะจีบน้องกู!”
“เกี่ยวตรงไหน ยังไม่หายโกรธเรื่องนี้อีกเหรอ”
“น้องใคร ใครก็หวงป่ะวะ” ไอ้สิกหยิบโน้ตการ์ดขึ้นมาอีกหนึ่งแผ่น ก่อนที่จะมองหน้าผมอย่างเจ้าเล่ห์ “บทเรียนจากฟิสิกส์คนคูลกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ ติณภัทรพร้อมมั้ย”
ติณภัทรคือผมเอง
“กูพร้อมก็ได้ถ้ามึงพร้อมขนาดนั้นแล้ว” ผมพูดเพื่อถนอมน้ำใจเพื่อน
“เรามาเริ่มภารกิจกันเลย”
tbc*
เดาพระนายกันถูกอยู่ใช่มั้ยคะ
ใครอยู่ด้วยกันเยอะสุดตอนนี้ก็คู่นั้นแหละค่ะ 555
-
:jul1:
อื้อหืมมมม ใบ้กันขนาดนี้แล้ว xD
สิกสู้ๆ
-
:mew1: :mew1:
-
:hao7:
-
ตอนอ่าน Teaser นึกว่าสตาร์เด่นสุดแน่ๆ
แต่พออ่านบทนำ นึกว่าฟิสิกส์-สตาร์ แต่ก็อาจเป็น ฟืน-สตาร์ สุดท้าย ฟิสิกส์-ฟืน แฮะ 555
รอติดตามฮ้าบบบบ
-
ฟิสิกส์คู่ฟืนใช่มั้ย :katai2-1: :katai2-1:
รอลุ้นคู่น้องสตาร์น้าาาา :mew1:
-
เอ๊ะ ตอนแรกนึกว่าฟืนคู่สตาร์
พอคนเขียนบอกงี้ เปลี่ยนข้างทันที นี่มันฟิสิกส์ฟืนหรือนี่ โอ้ว้าวววว ผิดคาดแฮะ
รอค่ะะะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ก็ถ้าจะหล่อซะขนาดนั้นก็เป็นพระเอกเถอะลูก :hao6:
-
o13
-
รอคู่น้องสตาร์~
-
:mew1:ช
-
อ้าวววตอนรถไฟฟ้ายังเป็นฟืนสตาร์อยู่เลย~ พอถึงโรงเรียนปุ๊ป กลับหัวเรือแถบไม่ทัน ไม่สิกฟืน ซะงั่น 55555 สตาร์ คู่กับพี่ม.6ใช่มะ
-
ทำไมเราอ่านละรู้สึกสิกฟืน
อ้ายยยย เราเชียร์คู่นี้
-
แม่สื่อแม่ชักมักได้เอง แบบนี้หรอคะ ฮ่าา
-
โถถถถ อุตส่าเปิดตัวสตาร์เด่นเชียววววว :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
:z2: รอแผนจีบของผู้ชายสุดคูลว่าจะแห้วมั๊ย
-
ฟืน :กอด1: สิกส์ ใช่ไหมนะ?
-
ตาม
-
อืม ก็ว่าอยู่แบบประมาณว่าช่วยจีบกันไปๆ มาๆ ก็มารักกันเองแบบนี้ใช่ป่ะ
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
โหวตพระนาย สิกฟืน มั่นใจ คร่าาาา :m1: ดีใจเห็นชิฟฟ่อนมาลงเรื่องใหม่ #ขอเกาะแถวหน้าด้วยคน
ปกติแนวขาสั้นจะไม่ค่อยถนัด แต่ชิฟฟ่อนเค้กจัดให้ ต้องลองค่ะ ลองรับกระดูกอ่อนๆกรุบกริบดูสักที // เขาหมายถึงอ่านนิยายหนุ่มๆวัยรุ่นอ่ะนะ ไม่ได้คิดเป็นอื่นจริงจริ๊งงงง :mew1:
-
ใครคู่ใครไม่รู้ง่ะ แต่ฟิสิกส์ของเรานะจ๊ะ
:mew1:
แค่เห็นคำว่าหล่อก็ชอบทันทีเลย อิอิ
-
หืม...สิกแอบรักฟืนอยู่หรอ(รึเปล่าน้า????)รักมันถึงต้องร้าย
ส่วนคนคูลๆนี้น่าจะเป็นฟืนเพราะสิกอะคนHOT ป้าเดาถูกปะคะน้องเค้ก^^
55พอใบ้คู่พระนาย น้องดาวหลุดจากฟ้าของป้าไปเลย ลุ้นรออ่านตอนต่อไปอย่างตื่นเต้นฝุดๆเลยจ้า :กอด1:
-
เราชอบเวลาฟิสิกส์อยู่กับฟืนมากกว่าอ่ะ ขออยู่ทีมนี้ละกัน 5555555
-
อ่านตอนแรกเกิดอาการเดาคู่มั่วเลย พอมาเฉลยถึงกับร้องอ๋อ
โอเคๆ จะได้รู้เป็นแนวทางว่าสิกฟืนสินะ 5555555
-
o13
-
ฟิสิก ฟืน / สตาร์ กับ สารวัตรนักเรียน พี่ดิน ภูดิน 2 คู่ชูชื่น
-
สิก-ฟีนแน่นวล หึ้ยยยย ทำทีเป็นจะช่วยเค้าจีบ จริงๆลึกๆแล้วก็รู้สึกดีกับฟีนอยู่ใช่ไหมล้าาา ฟิสิกส์เอ้ยย ฟิสิกส์คนคูล เอาใจช่วยอย่างแรงนิ // ปกติชอบอ่านแนวขาสั้นมากๆครับ #ดีต่อใจ สุดๆ แต่มักจะหาแนวขาสั้นที่ดีถึงขนาดขึ้นหิ้งยาก ส่วนใหญ่ก็มักจะอ่านผ่านๆ ฟินชั่วครั้งชั่วคราว แต่พอเห็นว่าคุณชิฟฟ่านเค้กลงแนวขาสั้น ก็อยากจะลองอ่านดูครับ หวังว่าจะสร้างความประทับใจและอบอุ่น แบบร้านบาร์สุราลัย นะครับ :katai4: :hao6:
-
ตอนที่ 2
คาบที่หนึ่ง วิชาโฮมรูม เวลา 08.30 น.
“ว่าไงครับนักกีฬากรีฑา” ไอ้อ๊อฟเอ่ยขึ้นมาเป็นอย่างแรกหลังจากที่เห็นหน้าผมกับไอ้สิก “กูเห็นพวกแม่งวิ่งรอบอาคารสอง อย่างฮา”
“พวกมึงสายที่สุดในห้อง” ไอ้ตังพูดต่อ “เพราะฉะนั้นวันนี้...”
ทำไมมึงต้องพูดด้วยน้ำเสียงอลังการแบบนั้นด้วยวะ ผมเห็นหน้าไอ้ตังหันไปหาเพื่อนๆ ในห้องที่กำลังมองมาที่ผมกับไอ้สิกอย่างมีความหมาย
“พวกมึงต้อง...”
“พวกมึงต้อง...”
“มึงสองคนต้อง...”
ทุกคนเอ่ยคำพูดทำนองนี้ แถมยังพูดซ้ำไปซ้ำมาจนผมรู้สึกอย่างกับว่าเป็นเอ็คโค่
“อะไรวะ” ผมชักจะหวาดระแวง
“เลี้ยงหมูกระทะ!” ไอ้ตังร้องลั่น จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังระงมไปทั่วห้อง
“เหยดเข้” ไอ้สิกถึงกับสบถ “หมูกระทะบ้านมึงดิ ใครจะเลี้ยง กูไม่เลี้ยงเว้ย”
“ไม่เลี้ยงไม่ได้ เมื่อคืนเขาคุยกันในไลน์กรุ๊ปของห้องว่าใครมาสายต้องเลี้ยงหมูกระทะ จริงมั้ยพวกเรา” ไอ้ตังส่งเสียงถามเพื่อนๆ ในห้อง ทุกคนพยักหน้าและก็ส่งเสียงเห็นด้วยกันหมด
ผมกับไอ้สิกสบตากัน ไม่มีใครอยากเสียตังค์ตั้งแต่วันแรกของเทอมแน่ๆ
“อำพวกกูเปล่าวะ” ผมยังคงใจดีสู้เสือ ทำเป็นยิ้มแจกจ่ายคนอื่นๆ ไปทั่ว
“อำพ่อง ไม่เชื่อก็เปิดดูกรุ๊ปไลน์ดิ” ไอ้อ๊อฟพูดต่อ
“เมื่อคืนทุกคนอยู่กันหมด ยกเว้นไอ้สองคนนี้” ไอ้เชี่ยทีนส่งเสียง
“เออว่ะ”
“จริงด้วย”
“ช่ายยยยยยยย”
“และเมื่อคืนกูก็รู้ด้วยว่าพวกแม่งอยู่ด้วยกัน” ไอ้ทีน (ที่ตอนนี้ผมอยากเรียกมันว่าตีน) ทำหน้ากระตือรือร้น “ทำห่าอะไรกันอยู่ว้า ไม่ยอมคุยไลน์กับเพื่อนเลยนะ”
“นั่นดิ ทำไรกัน”
“เอ๊ะๆ ทำไรกันวะ”
“ทำอะไรกันน้า”
พ่องตาย ผมทำหน้ารับไม่ได้ที่เพื่อนร่วมห้องหลายคนเป็นตัวล้อตามไอ้ทีนที่เป็นตัวชง ในขณะที่ไอ้สิกนั้นเริ่มแจกนิ้วกลางไปทั่วห้อง
“พวกมึงสองคนก็เป็นไปกับเพื่อนเหรอ” ผมทิ้งกระเป๋าลงโต๊ะของตัวเองพลางส่งเสียงไม่พอใจไปที่ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตัง
“ขำๆ น่า พวกกูอยากแดกหมูกระทะ”
“แม่ง” ไอ้สิกที่นั่งลงข้างๆ ผมทำหน้ารับไม่ได้เมื่อก้มมองดูโทรศัพท์ “พวกแม่งคุยกันเรื่องนี้จริงด้วยว่ะสัดฟืน”
“ถ้าพวกมึงสองคนสนใจไลน์กลุ่มก็คงไม่โดน” ไอ้ตังหันไปตีมือกับไอ้อ๊อฟ
“ไม่ได้นะ พวกมึงแดกกันน้อยๆ ซะที่ไหน” ผมทำหน้าใกล้จะร้องไห้ ขณะที่มองดูเพื่อนๆ ในห้องที่ฝังใจกันไปแล้วว่าผมกับสิกจะต้องเลี้ยงหมูกระทะพวกมัน “กูหมดห้าพันแหงๆ เลยถ้าเลี้ยงพวกมึงอ่ะ ไม่ได้นะเว้ย กูเก็บตังค์ซื้อไนกี้แอร์อยู่ ไนกี้แอร์จอร์แดนของกู”
“มึงซวยแล้วล่ะ” ไอ้อ๊อฟยังคงไม่สนใจเสียงโอดครวญของผม มันหันไปประกาศดังลั่นกับคนทั้งห้อง “วันนี้ร้านไหนดีครับเพื่อนๆ ไอ้ฟืนกับไอ้สิกเลี้ยง!”
“ตายๆๆ” ผมเอามือปิดหน้าปิดหูตัวเองท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ
กว่าประเด็นเรื่องหมูกระทะจะผ่านพ้นไปก็เล่นกินเวลาไปซะหลายนาที หลังจากนั้นบรรยากาศของวันเปิดเทอมใหม่ก็กลับเข้าสู่ปกติ เพื่อนๆ หลายคนต่างก็พากันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันยกใหญ่ โดยที่ประเด็นที่คุยกันนั้นมักจะเป็นเรื่องการ์ตูน เกมส์ เน็ตไอดอลบนเฟซบุ๊ก ไอจีสาวๆ และก็เรื่องแฟน
ไอ้สิกที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมส่งอะไรบางอย่างมาให้ผมอ่าน เป็นโน้ตการ์ดที่มันเพิ่งจะเขียนยิกๆ ใส่เมื่อสักครู่นี้เอง
โน้ตการ์ดใบที่ 2
มึงควรเป็นตัวของตัวเอง
ผมอ่านพลางเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย ไอ้สิกพยักหน้าขึงขังจริงจัง
“แปลว่าอะไรวะ” ผมทำสีหน้าไม่เข้าใจ
“การที่มึงจะจีบใครสักคนนะ มึงควรเป็นตัวของตัวเอง มึงไม่ควรไม่เป็นตัวเองไปจีบเขา เพราะถ้าเกิดเขาชอบมึงเหมือนกันและก็คบกับมึงขึ้นมา มันจะกลายเป็นปัญหาทีหลัง เพราะมึงไม่ใช่ตัวมึงตั้งแต่แรก คบกันไปก็ไม่มีความสุข”
ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “โห พ่อคนเก่ง พ่อคนรู้ดีเรื่องความรัก”
“แน่นอน” กูประชดเว้ยไอ้สัด ทำหน้าภูมิใจเพื่อ? ไอ้สิกพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “มึงต้องเป็นตัวของตัวเอง มึงเป็นเพื่อนกู กูรู้ว่าตัวมึงเองน่ะดีพอสำหรับสตาร์ มึงจำประโยคนี้ของกูไว้นะ”
ผมอ่านประโยคบนโน้ตการ์ดไปมาก่อนที่จะถอนหายใจ
“กูกลัวกูดีไม่เท่ากับที่มึงคิดไว้”
“มึงอย่าคิดแบบนั้นได้มั้ยวะ เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย”
“...”
“ก่อนจะทำอะไรอย่างอื่น มึงต้องกล้าพูดคุยกับเขามากกว่านี้นะ สตาร์เขาคิดว่ามึงพูดน้อยไปแล้ว ทั้งๆ ที่มึงก็ไม่ใช่คนพูดน้อย”
“กูพูดมากเฉพาะตอนอยู่กับมึงป่ะวะสัด”
“เออ ก็ใช่ไง และมันไม่ได้แย่ ถ้ามึงพูดมากแล้วมันแย่ ป่านนี้กูเลิกคบกับมึงไปแล้ว”
คำพูดของไอ้สิกทำผมใจชื้นขึ้น “เหรอวะ”
“อืม”
“กูจะลองดู”
“ต้องอย่างนี้สิเพื่อน” ไอ้สิกดูกระตือรือร้นมากจนผมชักขำ จากนั้นผมก็มองมันหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบหู มันฟังเพลงได้ไม่จบท่อนอินโทร ครูประจำชั้นของเราก็เดินเข้ามาพอดี
ระหว่างที่ครูกำลังพูด สายตาของผมก็ยังคงมองดูโน้ตการ์ดที่มีลายมือไก่เขี่ยของไอ้สิก
เป็นตัวของตัวเอง...มันคงไม่ยากเกินไปใช่มั้ยครับ
พักกลางวัน
“เชี่ยสิก”
“อืม”
“มองหาอะไรอยู่” ไอ้อ๊อฟยืดคอตามไอ้สิกที่ยืดคออยู่เหมือนกัน ตอนนี้เรากำลังพักกลางวันกันที่โรงอาหารของโรงเรียนอยู่ครับ “มองหาน้องมึงหรือเปล่า ไหนๆๆ”
“หุบปากไอ้เชี่ยอ๊อฟ” ไอ้สิกเอ็ดทันที ไอ้เชี่ยอ๊อฟนี่ก็นะ รู้ว่าสิกมันไม่ชอบให้พูดถึงน้องมันแบบนั้นก็พูดอยู่ได้ตั้งหลายปี “พวกห้องหนึ่งแม่งยังไม่ลงมากันอีกเหรอวะ จะพากันแดกข้าวมั้ยเนี่ย”
“ห้องคิงก็งี้แหละ ชอบเรียนเกินเวลา” ไอ้ตังพูดบ้าง ในมือของมันถือไอติมแท่งสีชมพูอยู่ “ว่าแต่มึงมองหาห้องหนึ่งทำไม”
ไอ้สิกสบตากับผม เราสองคนไม่พูดอะไรกัน
“มีอะไรหรือเปล่าวะ” ไอ้ตังแม่งจะเซนส์ดีไปไหน “มีความลับอะไรกับพวกกูหรือเปล่า พูดออกมาเลย”
“ไม่มี้” ไอ้สิกเสียงสูง “ความลับบ้าอะไร”
“ถ้ามันถามถึงห้องหนึ่งนะเว้ย แสดงว่ามันสนใจสตาร์” ไอ้อ๊อฟฟันธง “มันจะสนใจคนอื่นในห้องนั้นได้ไงถ้าไม่ใช่สตาร์ ในเมื่อสตาร์น่ารักสุดในห้องนั้นแล้ว”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพื่อนอีกสองคนไม่ได้สนใจผมแต่พุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ไอ้สิก
“มึงชอบสตาร์เหรอวะสิก”
“เฮ้ย มึงชอบสตาร์ใช่มั้ย”
ไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังเซ้าซี้ไอ้สิกจนมันต้องใช้มือดันหน้าเพื่อนสองคนให้ออกห่างจากหน้ามัน
“เลอะเทอะกันใหญ่แล้วเหี้ยเอ๊ย” ไอ้สิกโวย “นั่นไง มาละๆ”
เอกลักษณ์ของพวกห้องหนึ่งก็คือสตาร์อยู่ไหน พวกแม่งก็อยู่ตรงนั้น พวกมันเป็นเด็กห้องคิงโครงการพิเศษที่เรียนวิชาวิทยาศาสตร์เยอะกว่าห้องเอกวิทย์ห้องอื่น มีกันอยู่ไม่ถึง 20 คน ส่วนใหญ่จะไปไหนก็ไปด้วยกันหมดเกือบทั้งห้อง จนกลายเป็นสิ่งที่เห็นจนเคยชินเมื่อคนภายนอกมองไปที่พวกมัน
สตาร์ยืนยิ้มมากับเพื่อนด้วยท่าทางสดใสจนผมรู้สึกอยากยิ้มตาม ไอ้สิกหันมาหาผมก่อนที่จะทำปากขมุบขมิบ
“มึงต้องได้คุยกับเขาตอนคาบบ่าย”
“...”
“ชวนเขาไปกินหมูกระทะกับห้องเรา”
“อะไรนะ” ผมกระซิบ “ตกลงกูกับมึงต้องเลี้ยงเพื่อนจริงๆ เหรอวะ” นี่ผมกำลังโฟกัสถูกเรื่องอยู่หรือเปล่า
“กูจัดการเอง รับรองไม่เกี่ยวกับตังค์ที่มึงจะเอาไปซื้อรองเท้าแน่ๆ”
ผมมองไอ้สิกอย่างไม่สบายใจ ตอนนั้นสตาร์เดินเข้ามาในโรงอาหารพอดี ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าเขาจะแหกทางกลุ่มเพื่อนห้องหนึ่งของเขาออกมาเพื่อที่จะมาคุยกับผมและก็ไอ้สิก
“ช่วยคิดหน่อยดิว่าเที่ยงนี้ควรแดกไร กูคิดไม่ออกเลย”
แบบนี้ก็มีด้วย ผมมองสตาร์ยิ้มๆ ในขณะที่ไอ้สิกดันสิ่งที่ผมกินไปให้สตาร์ดู
“กินแบบไอ้เชี่ยฟืนดิ มันฟาดไปตั้งสองจาน ร้านนี้อร่อยจริง” ไอ้สิกพูด
ผมทำปากด่ามันบอกให้มันหยุด มันทำปากด่าผมบอกว่าผมควรเลิกป๊อดได้แล้ว
“ฟืนกินไรอ่ะ” สตาร์มองไปที่จานที่ว่างเปล่าของผมอย่างสงสัย
ผมทำมือบอกให้ไอ้สิกคอยจับตาดูผม
“เดี๋ยวกูพามึงไปซื้อเอง”
สิ้นเสียงของผมผมก็ลุกขึ้นยืน ไอ้สิกมองผมอย่างทึ่งๆ ลับสายตาของเพื่อนผม ผมถึงกับต้องพยายามทำให้จิตใจที่เต้นแรงของผมสงบลงสักที
สตาร์เดินตามผมมา ผมยักไหล่ใส่ไอ้พวกห้องหนึ่งที่มองผมอย่างอาฆาตมาดร้ายเล็กๆ (พวกแม่งเป็นแฟนคลับสตาร์จริงๆ แล้วล่ะผมว่า)
“ข้าวราดแกงใช่ป่ะที่มึงกิน” สตาร์ชวนคุย
“อืม”
“กินอะไรบ้างอ่ะ”
“กูกินผัดเปรี้ยวหวานและก็แกงจืดน่ะ”
“น่าอร่อยนะ”
“ลองกินแบบกูมั้ยล่ะ”
“อืม เดี๋ยวจะลองสั่ง”
“...”
“จริงๆ มึงไม่ต้องพากูเดินมาก็ได้” สตาร์หัวเราะเบาๆ
“กูจะมาซื้อไอติมกินพอดี”
“อ้าวเหรอ”
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าบทสนทนาของผมกับสตาร์จะลื่นไหลได้ถึงปานนี้ ผมหันขวับไปมองดูไอ้สิกที่มองตามผมอยู่ มันชูนิ้วโป้งส่งให้ผมจากนั้นมันก็ซดนมกล่องไปจนหมดสองกล่อง
“กูมีอะไรจะคุยด้วยว่ะ” ผมพูดกับสตาร์ที่ยืนต่อแถวรอสั่งข้าวอยู่
“อื้ม”
“วันนี้ห้องกูมีกินหมูกระทะกันอ่ะ จะ...จะ...” ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะมีสติต่อหน้าสตาร์ที่หน้าตาน่ารักฉิบหาย
“จะอะไรเหรอ”
“จะไปกินด้วยกันป่ะ” ในที่สุดผมก็พูดมันออกไปได้สักที
“วันนี้เหรอ” สตาร์ทำหน้าครุ่นคิด ผมรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้ทำท่ารังเกียจรังงอนอะไร “ต้องไปสมัครเรียนพิเศษอ่ะ กี่โมงล่ะ”
“ก็คงหลังเลิกเรียนอ่ะ”
“ตามไปทีหลังได้ป่ะ”
“ได้ดิ” ผมรีบพูด
“ถ้างั้นขอเบอร์ได้ป่ะ” สตาร์หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา “เผื่อไลน์ไปถามไรงี้”
นี่มันเกินความคาดหมายของผมอย่างมาก ผมมองไปที่ไอ้สิกก่อนที่จะบอกเบอร์สตาร์ไปซะอีก จริงๆ แล้วผมอยากจะเอาเรื่องนี้ไปบอกไอ้สิกก่อนที่จะบอกเบอร์กับสตาร์ด้วยซ้ำ
เรื่องแบบนี้แม่งควรอวดเพื่อนที่สุดในโลกอ่ะ!
“ไว้ค่อยคุยกันนะ” สตาร์ยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าให้เขาเบาๆ ก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกมา
ไอ้สิกลุกขึ้นยืน มันเดินเข้ามาหาผมก่อนที่ผมจะเดินไปถึงโต๊ะ
“กูเห็นสตาร์หยิบโทรศัพท์” ไอ่สิกรำพึง
“อืม เขาขอเบอร์กูว่ะ”
“เหยดเข้” ไอ้สิกตบบ่าผม “มึงนี่แม่งไม่ธรรมดาเลยว่ะ”
“กูเห็นแววสมหวังแล้วว่ะ” ผมร้อง “มึงอยากแดกไร เอานมอีกสักกล่องมั้ย กูเลี้ยงเอง”
“ใจดีจังนะ”
“กูอยากฉลอง”
“ได้ๆ นมก็นม”
“นมจืดนะ”
“อืมมมม”
ผมเดินไปที่ร้านขายเครื่องดื่ม กำลังตั้งท่าจะคุยโวกับไอ้สิกต่อ แต่พอหันหน้าไปดู กลับไม่เห็นว่าไอ้สิกเดินตามผมมา
เกือบขายหน้ากลางโรงอาหารเพราะพูดคนเดียวแล้วกู
เลิกเรียน
สรุปก็คือเรื่องเลี้ยงหมูกระทะพวกเพื่อนแม่งพากันตอแหลผมกับไอ้สิกทั้งห้องเลยครับ ถึงมันจะคุยกันในกรุ๊ปไลน์ก็จริงว่าใครมาสายต้องเลี้ยงหมูกระทะ แต่เอาเข้าจริงๆ พวกมันก็เกรงใจผมกับไอ้สิกอยู่ดี มันบอกว่าเอาไว้กินกันตอนเทศกาลต่างๆ ก็ได้ และก็วันนี้เพื่อนส่วนใหญต่างก็มีธุระกันหมด ทั้งเดตกับแฟน ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปเรียนพิเศษ ไปซ้อมดนตรี และก็ไปซ้อมกีฬา
พวกที่ว่างๆ อยู่เห็นจะเป็นกลุ่มผมสี่คนนี่แหละ ผมคิดว่าน่าจะได้แคนเซิลนัดกินหมูกระทะกับสตาร์แล้ว แต่ทว่าไอ้สิกมันกลับไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น มันบอกว่ายังไงซะวันนี้สตาร์ก็ต้องได้มากินหมูกระทะกับผม
สิกมันอาสาเลี้ยงเอง อีกอย่างกินกันสี่ห้าคนมันจ่ายไหวแน่ๆ
ผมเกรงใจมันอยู่นะครับ เรื่องจีบสาว เอ๊ย จีบหนุ่มกับเงินเพื่อนยังไงผมก็คิดได้แหละว่าอะไรควรมาก่อน แต่ไอ้สิกเนี่ยดิมันไม่ยอม ไอ้บ้านี่เอาแต่ใจอยู่นิดๆ ครับ
ส่วนไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังก็ไม่ได้ช่วยผมพูดกับไอ้สิกเลยสักนิด พวกแม่งเอาแต่รอกินหมูกระทะฟรีโดยที่ไม่รู้เลยว่าผมกับสิกมีแผนซ่อนอยู่
“เขาบอกว่าเขาจะตามมาทีหลัง บางทีเขาอาจจะไม่มาก็ได้นะ” ผมพูดกับไอ้สิก ลับหลังเพื่อนอีกสองคน
“เขาต้องมาดิ ถ้าเขาสนใจมึงเขาต้องมา” สิกพูดอย่างจริงจัง
เราสี่คนเลือกร้านที่อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนเท่าไหร่ พอได้ที่นั่งแล้วก็เริ่มกินกันเลย ไม่รู้ว่าพวกเราไปหิวโหยมาจากไหนและก็ไม่รู้ว่าอาหารเที่ยงของพวกเรานั้นย่อยสลายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เรากินกันไป คุยเล่นกันไปเรื่อยๆ ในขณะที่ผมนั้นคอยเช็กโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา สตาร์ยังไม่ได้ทักอะไรผม บางทีนัดครั้งนี้ของผมกับเขาอาจจะล่ม
แต่ถึงอย่างนั้น...หมูกระทะตรงหน้าก็ดึงความสนใจของผมไปหมดจนลืมความกังวลเรื่องสตาร์ไปซะฉิบ
“พี่สิก” เสียงสดใสเสียงหนึ่งดังขึ้น “มากินหมูกระทะเหมือนกันเหรอ”
เคมีเดินเข้ามาในร้านกับเพื่อนๆ ม.ต้นของน้อง คนนี้แหละครับที่ผมแอบตั้งฉายาไว้ในใจว่า ‘สตาร์ไซส์มินิ’ เพราะน้องแม่งเหมือนสตาร์จริงๆ
“น้องเคมมากินด้วยกันดิ” ไอ้อ๊อฟที่หัวงูกับน้องเสมอเอ่ยอย่างกระตือรือร้นทันที
ไอ้สิกเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึง “ไปกินร้านอื่นไป”
“ไอ้บ้า หวงไม่เข้าเรื่อง”
“มึงแม่งแซวแม้กระทั่งน้องเพื่อน น้องกูเป็นผู้ชายด้วย”
“ก็เพราะมึงหวงน้องแล้วมันตลกดีนี่ไง กูก็เลยแซว”
“มีตังค์ป่ะ” ไอ้สิกถามน้องชายตัวเองเพื่อตัดบทไอ้อ๊อฟ
“มี ที่แม่ให้เมื่อเช้าก็ยังเหลืออยู่เลย”
“ถ้าไม่มีมาขอพี่นะ”
“ครับ” เคมีรับคำ ก่อนที่จะยกมือไหว้รอบโต๊ะ “ไปก่อนนะครับพี่ๆ”
“อื้ม บ๊ายบาย” ผมโบกมือ
“บายครับน้องเคม คนน่ารักที่สุดในสามโลก” ไอ้อ๊อฟโบกมือลาน้องไอ้สิกไปจนสุดสายตา
“ไอ้เหี้ย” สิกกัดฟัน “เลิกสักทีกับการหม้อน้องชายกูเนี่ย”
“น้องมึงนี่น่ารักจริงๆ” ไอ้อ๊อฟหัวเราะ
เด็กม.2 นะเว้ยไอ้สัด ผมกับส่ายหน้าเบาๆ ใส่ไอ้อ๊อฟ ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของผมก็สั่น คนที่โทรมาก็คือสตาร์ ผมรีบสะกิดต้นขาไอ้สิกเพื่อให้มันหันมามองดูชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ของผม
ไอ้สิกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะพยักหน้าให้ผมรับโทรศัพท์
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา สตาร์ก็ปรากฏตัวขึ้น เป็นเรื่องที่สร้างความฉงนให้กับไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังเป็นอย่างมาก แต่พวกแม่งรู้จังหวะในการซักถาม มันก็เลยเงียบ ไอ้ตังตั้งใจกินต่อไป ในขณะที่ไอ้หน้าหม้ออย่างไอ้อ๊อฟก็คอยแอบมองสตาร์ตาเยิ้ม
“ไปสมัครมากี่ที่เนี่ย” ผมชวนคุย เลื่อนเก้าอี้ให้สตาร์ที่เลือกนั่งข้างๆ ผม
“สามที่อ่ะ”
“เฮ้ย กะจะเรียนทั้งอาทิตย์เลยเหรอ”
“อื้ม”
“จะเข้าหมอป่ะเนี่ย”
“ทันตะน่ะ”
ผมกับเพื่อนทำสีหน้าอึ้ง อนาคตของพวกเรานั้นเราเริ่มคิดกันแล้วและส่วนใหญ่จะไม่ใช่คนในวงการแพทย์ การที่สตาร์เอ่ยอนาคตของเขาให้พวกเราฟังซึ่งมันดูเป็นอะไรที่ห่างไกลความสามารถของพวกเรา ผมกับเพื่อนก็เลยพากันทำสีหน้าแตกตื่นน่ะครับ
“ขยันอย่างนี้เข้าได้อยู่แล้ว” สิกยิ้ม จัดแจงเอาจานและก็ตะเกียบมาให้ผู้มาใหม่
“ขอบใจนะ”
“กินเต็มที่เลย กูเลี้ยงฉลองวันเปิดเทอมใหม่”
“โคตรใจดีอ่ะ”
“ใช่ กูหล่อด้วย ใจดีด้วย”
มึงก็ช่วยลดความมั่นลงมาหน่อยไอ้สัดเอ๊ย ผมกลอกตาบนเพราะไอ้สิกก่อนที่จะตั้งใจกิน
หลังจากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะก็ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีอะไรน่าอึดอัด การที่ผมได้เป็นตัวของตัวเองต่อหน้าสตาร์บางทีก็เหมือนได้ปลดปล่อยความกังวลใจออกไป ผมสามารถชวนสตาร์คุยเรื่องอะไรก็ได้และสามารถวางตัวต่อหน้าเขายังไงก็ได้โดยไม่ได้คิดมากสักนิดว่าเขาจะชอบหรือไม่ เพราะการเป็นตัวเองมันไม่ได้สร้างความกระอักกระอ่วน แต่มันสร้างความสบายใจให้ผม
ไอ้สิกนี่มันเก่งจริงๆ ว่ะ
“พวกมึงมานี่ดิ๊” ไอ้สิกเรียกตัวไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังออกไป “กูมีเรื่องจะปรึกษา”
เพื่อนทั้งสองทำหน้างง แต่ก็ยอมลุกไปแต่โดยดี ไอ้สิกทำสายตาบอกให้ผมทำคะแนนกับสตาร์ให้เต็มที่ระหว่างที่พวกมันไม่อยู่ ผมส่งสายตาตอบกลับไปอย่างตื่นตกใจเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน
“มีอะไรกันเหรอวะ” สตาร์ถามอย่างสงสัย
“ไอ้สิก เอ่อ มันอาจจะกางเกงในเข้าวินน่ะ” ผมได้ทีจึงแกล้งเพื่อนหน้าหล่อซะเลย โทษฐานที่ทำอะไรไม่คุยกับผมก่อน “มันก็เลยเรียกให้อ๊อฟกับตังไปช่วย”
“อ๋อ เหรอวะ” สตาร์ทำหน้าเชื่อคำพูดผมจริงๆ จนผมหลุดขำ “นึกว่ามึงสนิทกับสิกที่สุดแล้ว เห็นชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ”
“หึ จริงๆ ก็ไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่กูนี่แหละสนิทกับมันที่สุด” นินทาเพื่อนแล้วบทสนทนาไหลลื่นดีจังครับ
“อืม ดีเนอะ” สตาร์รำพึง ผมแอบมองใบหน้าของสตาร์ด้วยสายตาหลงใหล จนกระทั่งเขาหันมาสบตากับผม ผมจึงหันหน้าไปทางอื่น “ถ้าอย่างนั้นกูขอพูดอะไรตรงๆ กับมึงได้ป่ะ”
“หืม เรื่องอะไรเหรอ”
“กูคิดว่า...กู...”
“...”
“กูชอบไอ้สิกว่ะ”
“...”
“มึงช่วยกูเรื่องนี้ได้ป่ะ กูขอร้อง”
กูชอบไอ้สิกว่ะ
กูชอบไอ้สิกว่ะ
กูชอบไอ้สิกว่ะ
เสียงของสตาร์วนอยู่ในหัวผม เหมือนแมลงวันที่บินวนไปวนมา และไม่ว่าผมจะโบกมือไล่ยังไง มันก็ไม่ยอมบินหนีไปไหน
หลังจากวินาทีนั้นโลกของผมก็เหมือนจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ
ทุกอย่างในใจของผมพังครืน และก็เละไม่มีชิ้นดี
tbc*
นิยายโรแมนติกคอเมดี้ของวัยใสจริงๆ นะคะ เชื่อเค้าาาาา :katai5:
-
อ้าวเป็นยังงั้นไปสตาร์ ฟืนถึงกับเงิบเลย ฟืนจะนอย สิกมั้ย นะ
-
น้องฟืนนนน
-
แหมะ ซื้อหวยไม่ถูกเนอะคนเรา ขำปนสงสาร เฮ้อวัยรุ่นเอ้ย55 :laugh:
-
อ้าววว แวว อกหักมาแต่ไกล ฟืน
-
:serius2: โว๊ะะะะะะะ แอบรักว่าเเย่เเล้ว คนที่แอบรัก ดันไปรักคนอื่น เเถมพีคสุดให้ช่วยจีบ นี้เป็นฟืนนะ ขอมอดไหม้ เป็นนขี้เถ้าก่อนได้ป่ะ
พี่ดินอยู่ไหน มาจีบสตาร์ไวๆเลย
-
พี่ดินควรออกมาสยบสตาร์ได้แล้วนะคะ :katai1:
-
แม่ซื่อแม่ชักมักได้เองนะรู้ไหมฟืน
-
โอ๋ๆๆๆๆ สงสารน้องฟืน โดนคนที่แอบรักมาบอกให้ช่วยเรื่องความรักกับคนอื่น รอดูต่อไปค่ะว่าเด็กๆ จะทำยังไงกันต่อ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ้าวววววววว สตาร์พูดงี้ได้งายยย
สงสารฟืนง่า สิกเอ้ยดามใจเพื่อนที
-
อห. อห. อห.
เจ็บจึ๊กไหมล่ะลูกเอ้ยยยย น้องฟีน ฮื่อออ หนูแอบชอบผิดคนแล้วลูกกกกกก คนดีๆที่คอยอยู่ข้างๆกนูตลอดเวลาอ่ะ หัดมองเค้าด้วยสายตาที่ต่างออกไปบ้างนะลูกกกก :ling1: :katai5:
-
โถ่ น้องฟืน เจ็บแปล็บขึ้นมาทันที อกหักใช่มั้ยอย่างนี้ ไม่เป็นไรนะคะเขาว่ากันว่ารักแรกมักไม่สมหวัง รักต่อไปเป็นรักแท้แน่ๆ ค่ะน้องฟืน
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
ว่าแล้วววววววว ว่าสตาร์ต้องชอบสิก กระซิกๆ 555
รอติดตามต่อว่าฟืนจะทำยังไง โอ้ยๆ ฟืนไม่บอกสิก และช่วยสตาร์แหง รอๆ
-
เชียร์ สิก - ฟิน :mew1: :mew1: :mew1:
สิก อย่างหล่อ ทำตัวสนิทกับฟินซะ
รอ ตามต่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกดีนะ ชีวิตวัยรุ่น
ฟืนอกหักมารักกับสิกสิ อิอิ
-
โอ้โห เรื่องแบบนี้มันพีคจริงๆ :mew5:
-
แหลกสลายลงไปในพริบตาาา
-
เอาแล้ววววววว อุตส่าห์เปิดเกมรุกแผนใหม่ จอดตั้งแต่วันแรกเลยนุ้งฟืน // เป็นขารุกไม่รุ่ง มาเป็นขารับ สิก-ฟืน ดีกว่านะ เพื่อนกันฟินๆ
-
ว่าละ เพราะดูๆสตาร์ดูจงใจเดินมาหาสิกมากกว่า
พูดเชิงฟืนสนิทกับสิกเนาะ
หลายรอบแล้วอะ เป็นไปตามคาด555
เอ๊ะ หรือะมีหักมุม 5555
-
นั่นไงงง เราว่าแล้ว แต่ไม่เป็นไรนะฟืน เราว่าสิกต้องแอบชอบฟืนอยู่แน่ๆอ่ะ
เดี๋ยวให้สิกมาดามใจให้ :mew2:
-
เงิบบบบบบบบ
:a5:
-
ห๊ะ???
o22
-
โอ้โห เงิบหงายหงายเงิบเลยไหมล่ะฟืน เหมือนโดนเอากระทะร้อนๆมาฟาดหน้าเลย แล้วฟืนจะทำไงต่อล่ะทีนี้
-
เจ็บจึกเลยค่ะ....ได้โปรดเอาพี่ดินมาเก็บน้องสตาร์ไปทีค่ะ
-
ขอสามคำให้ฟืน
ตู ว่า แล้ว!
5555555
-
ก็ว่าทำไมเหมือนเข้าหาฟืนจัง
เชียร์สิกฟืนค่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะฟืนสตาร์ไม่ใช่เนื้อคู่เรา เจ็บตอนนี้แถมฟรีควาทสุขกับสิกกี้ตอนหน้านะเออ :hao7:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารฟืน งื้ออออ สิกสเน่ห์แรงไปปป
ขอไว้อาลัยแด่สตาร์ล่วงหน้า หล่อนจะต้องโดนสิกเมินแน่ มาทำร้ายจิตใจนุ้งฟืน ฮึ่ย :m31:
-
ว่าแล้วว่าสตาร์ต้องแอบชอบสิก
และเราคิดว่าสิกแอบชอบฟืน
-
:a5:
-
ตอนที่ 3
ผมกลับมาบ้านด้วยสภาพไร้วิญญาณ
ผมยังไม่ได้ตอบรับว่าจะช่วยเหลือสตาร์เพราะว่าในตอนนั้นผมทั้งมึนและก็งง อีกทั้งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพื่อนอีกสามคนของผมกลับมาที่โต๊ะด้วย ผมกับสตาร์ก็เลยไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ เขาไลน์มาหาผมใหญ่บอกว่าถ้าทำให้ผมลำบากใจก็ขอโทษด้วย และช่วยให้ผมเก็บความลับเรื่องที่เขาชอบไอ้สิกไว้
ไอ้สิกกลับบ้านมากับผม มันบอกว่ามันลืมของเอาไว้ต้องกลับไปเอา ผมแทบจะไม่ได้คุยอะไรกับมัน มันถามคำผมตอบคำ แน่นอนมันต้องสังเกตได้ว่าผมแปลกๆ ไป ผมเองก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอกครับ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเพื่อนผม เพียงแต่ว่าตอนนี้ผมงงไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงหรือรู้สึกอะไร
ผมชอบสตาร์ ไอ้สิกจะช่วยเหลือผมเรื่องจีบสตาร์ แต่สตาร์ชอบไอ้สิก และขอร้องให้ผมช่วยเขาจีบไอ้สิก
มีใครให้ความซับซ้อนได้มากกว่านี้บ้างครับ โจทย์ตรีโกณมิติยังซับซ้อนน้อยกว่านี้เลยผมว่า T____T
“มึงไม่โอเคเหรอวะ มีเรื่องอะไรป่ะ” ไอ้สิกถามหลังจากที่มันขึ้นไปเอาของที่ห้องนอนของผมเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มันกำลังจะกลับบ้านแล้วครับ (ถ้าไม่กลับแม่มันคงด่า เพราะจะกลายเป็น 2 วันที่มันไม่ได้กลับบ้านเลย)
ปกติแล้วไม่ว่าสิ่งที่ผมเจอมันจะแย่มันจะห่าจะเหวแค่ไหนผมก็เล่าให้ไอ้สิกฟังตลอด แต่เรื่องนี้ผมกลับปากหนัก ไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น
เพราะสตาร์เขาขอร้องให้ช่วยปิดเป็นความลับก่อนน่ะครับ
“กูปวดหัวนิดหน่อยว่ะ” ผมโกหก
“เหี้ย มียาพาราป๊ะล่ะ”
“มี”
“อยู่ไหนล่ะ”
“เดี๋ยวกูหากินเอง มึงกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวมันดึก”
“แน่ใจนะว่ามึงโอเค”
“เออ”
ไอ้สิกทำหน้ามีคำถามใส่ผม แต่ผมกลับไม่ยอมสบตามัน มันยืนลังเลอยู่พักใหญ่จนในที่สุดมันก็ขอตัวกลับบ้าน และที่สำคัญแม่มันก็โทรตามยิกๆ แล้วด้วยครับ
ทันทีที่เพื่อนผมกลับไป ผมก็ถอนหายใจยาวเหยียด รู้สึกเศร้าหมอง ผิดหวัง เจ็บจี๊ดที่ใจ และความรู้สึกที่เพิ่งเข้ามาใหม่ติดๆ กับความรู้สึกเหล่านั้นก็คือ...ผมอิจฉาเพื่อนผม
เพื่อนผมที่ไม่เคยผิดหวังเรื่องความรักเลย
จำได้มั้ยครับที่ผมสาธยายเรื่องของไอ้สิกให้ฟัง แค่มันเป็นคนหล่อ มันก็ชนะแล้ว ใครๆ ก็รักมัน ใครๆ ก็ชอบมัน แม้กระทั่งคนที่ผมชอบอย่างจริงจังอย่างสตาร์ เขายังชอบมันเลย
นอกจากความหล่อของมันที่มีอย่างล้นเหลือแล้ว ความสามารถของมันก็ยังมีครบทุกด้าน ด้านกีฬาก็มีดี ด้านดนตรีก็มีมาก อีกทั้งมันยังเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีอย่างเหลือเชื่อ ชอบยิ้ม ชอบพูดคุยกับคนนั้นคนนี้ ผมไม่แปลกใจหรอกครับที่สตาร์จะชอบไอ้สิก ผมไม่แปลกใจเลยสักนิด
แต่ผมก็อดรู้สึกอิจฉาเพื่อนผมนิดๆ ไม่ได้อยู่ดี
วันนี้ผมอาจจะแสดงออกไปว่าผมนั้นทั้งเศร้าและก็ผิดหวัง แต่วันต่อไปผมสัญญาว่าผมจะกลับมาเป็นคนเดิม เป็นเพื่อนไอ้สิกเหมือนเดิม เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของเพื่อนผมเลยสักนิด คนที่ผิดคือผมต่างหากที่ไปชอบคนที่ไม่ควรชอบ คนที่ต่างกับผมราวฟ้ากับเหว
บางทีผมอาจจะเหมาะกับการเครียดเรื่องเรียนมากกว่าเรื่องรักก็ได้
พรุ่งนี้ผมจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
คืนนั้น
ผมกำลังคุยไลน์กับสตาร์อย่างออกรสชาติ ผมตกลงให้คำมั่นกับเขาว่าผมจะช่วยเขาเรื่องไอ้สิก แต่ผมบอกกับเขาว่าขอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับกับคนทุกคน และรู้กันแค่ผมกับสตาร์ (เพราะตอนนี้ไอ้สิกมันรู้ว่าผมชอบสตาร์อยู่) เขาดีใจมากเลยครับ เพราะเขามองไอ้สิกมานานตั้งแต่เขาเข้าเรียนที่นี่และคิดอยู่นานว่าจะเข้าหาสิกทางไหนดี จากนั้นผมก็โผล่ขึ้นมา คล้ายกับเทวดาที่คอยช่วยเหลือเรื่องความรักของเขา
เขาคิดว่าผมเป็นกามเทพ
กามเทพปีกหักน่ะสิ
STAR : ขอบใจมากนะมึง
STAR : ขอบใจจริงๆ กูไม่รู้จะพิมพ์ยังไงดี
STAR : ขอให้มึงโชคดีกับความรักของมึงก็แล้วกัน : )
หึหึ ผมหัวเราะในลำคอแล้วโยนโทรศัพท์ลงไปบนเตียง จากนั้นก็เปิดเกมขึ้นมา แต่แล้วก็ไม่มีอารมณ์เล่น ผมกดออกจากเกมและก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเพื่อที่จะกลับมาเล่นโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง
มีคนส่งไลน์มา แต่ไม่ใช่สตาร์ เป็นเจ้าของหัวใจของสตาร์ #น้ำตาจะไหล
PHYSICS : แดกยาหรือยังวะ
PHYSICS : มึงเงียบเลยอ่ะ มึงนอนอยู่รึเปล่าวะ
ไอ้เชี่ยนี่ดันเชื่อว่าผมปวดหัวจริงๆ ผมถอนหายใจยาว มองดูรูปโพรไฟล์ของมันที่หล่อสัดๆ อย่างกับดารา
FUEN : กำลังจะนอน
PHYSICS : มึงโกรธอะไรกูป่ะเนี่ย
สิกมันสนิทกับผมมาก จึงไม่แปลกที่มันจะจับได้ว่าผมแปลกๆ ไป ผมส่ายหัวแรงๆ กับตัวเองก่อนที่จะพิมพ์ตอบมันกลับไป
FUEN : ไม่ได้โกรธเว้ย กูจะโกรธอะไรมึงล่ะ
PHYSICS : กูสบายใจละ
PHYSICS : วันนี้กูรู้สึกว่ากูช่วยมึงได้ไม่เท่าไหร่เลย
PHYSICS : พรุ่งนี้กูจะปรับปรุงตัวเองนะเว้ย
PHYSICS : มึงต้องสมหวังแน่เพื่อน
หลังจากอ่านข้อความนั้นผมก็วางโทรศัพท์ไว้ที่อื่นและก็หลับตาภาวนา
ขอให้ความเจ็บจี๊ดที่ใจกับความน่าอึดอัดนี้หายไปจากผมไวๆ
โรงเรียน เวลา 06.43 น.
วันนี้ผมไม่ได้มาสาย ผมนอนไม่ค่อยหลับ ตอนประมาณตีสี่ตีห้าผมก็รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำเพราะนอนต่อไปก็นอนไม่หลับ จึงเป็นเหตุให้ผมมาโรงเรียนไวมาก แทบจะเรียกได้ว่ามาเปิดตึกเป็นเพื่อนลุงยามเลยทีเดียว
แต่ถ้าผมเลือกได้ ผมอยากย้อนเวลากลับไปและจะไม่มาโรงเรียนในเวลานี้ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ผมเห็นหน้าตาน่ารักๆ ของสตาร์มาแต่ไกล เขามาโรงเรียนแต่เช้าวันนี้ เขาจึงเห็นผมที่กำลังเดินเล่นอยู่แถวๆ สนามหน้าโรงเรียน
“ไง” สตาร์ทักทันที
“ไง” ผมยิ้มแห้งๆ ส่งให้เขา
“ไม่คิดว่ามึงจะมาเช้านะเนี่ย เห็นเมื่อวานมาสายอ่ะ”
“จริงๆ ก็แล้วแต่วันน่ะ”
“ดีเลย จะได้มีเวลาคุยกัน”
ผมกลืนน้ำลาย มองอีกฝ่ายพร้อมกระพริบตาปริบๆ ถึงเมื่อคืนผมจะบอกกับเขาไปว่าผมจะช่วยเหลือเขา แต่พอเอาเข้าจริงๆ สำหรับวันนี้ผมคิดว่ามันเร็วเกินไป
ขอเวลาทำใจแป๊บไม่ได้เหรอคนสวย T___T
“กูควรทำไงเรื่องสิก” สตาร์ดูจริงจังมาก
“เอ่อ...” โดนยิงคำถามมาตรงๆ แบบนั้นผมก็ถึงกับตอบไม่ได้เลยทีเดียว
“ที่ผ่านมาเขาชอบผู้หญิงใช่ป่ะ”
“ก็...” ผมทำท่านึก “จริงๆ แล้วไอ้สิกมันก็คุยแต่กับผู้หญิงนะ แต่ผู้ชายก็คงได้แหละ ไม่เห็นว่ามันรู้สึกรังเกียจอะไร”
“เหรอ” สตาร์ดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที “แล้วกูควรทำไงอ่ะ”
ผมบอกแล้วครับว่าความซับซ้อนนี้มันยากกว่าโจทย์ตรีโกณมิติเสียอีก คำถามที่สตาร์เพิ่งถามผมมา ผมไม่สามารถตอบได้อย่างรวดเร็วเลย หนึ่งคือผมเพิ่งอกหักจากเขา สองคือผมต้องช่วยเขาจีบคนอื่นทันทีทั้งๆ ที่ผมยังอกหักอยู่ และสามคือแม้แต่ตัวผมเองยังเอาไม่รอด ผมจะช่วยให้สตาร์รอดได้ยังไง
ผมนึกไปถึงคนที่บอกว่าจะช่วยเหลือผม คนที่บอกว่าจะช่วยทำให้ผมสมหวังเรื่องความรัก นึกไปถึงสิ่งที่มันพูดกับผม
ถ้าใช้วิธีที่ไอ้สิกคิดเองมาจีบตัวมันเอง บางทีสตาร์อาจจะสมหวังก็ได้
“เป็นตัวของตัวเอง” ผมหลับหูหลับตารำพึง
“หา”
“เป็นตัวของตัวเองน่ะ เข้าหามันโดยที่เป็นตัวเองให้ได้มากที่สุด...” จากนั้นผมก็อธิบายต่อแบบที่ถอดแบบคำพูดของไอ้สิกมาเด๊ะๆ จนสตาร์ถึงกับทึ่ง
“มึงเจ๋งว่ะฟืน” สตาร์ชูนิ้วโป้งให้ผม
จริงๆ แล้วควรยกความดีนี้ให้ไอ้สิกต่างหาก
“สู้ๆ นะเว้ย” ผมยิ้มแห้งๆ อีกครั้งหนึ่ง
“ถามหน่อยดิ มึงชอบใครอยู่เหรอ”
อื้อหือ คำถามนี้ฆ่าคนได้นะครับ! ผมมองไปทางอื่นทันทีที่ได้ยิน
“บอกได้ป่ะว่าคนๆ นั้นเป็นใคร เหมือนมึงมีคนที่อยู่ในใจอ่ะ”
ตอนนี้ผมมีอะไรในใจเยอะเลย และผมก็ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี
“ก็ได้ เก็บไว้เป็นความลับก่อนก็ได้” สตาร์ตบไหล่ผม ผมมองมือนั้นอย่างหม่นหมอง “ถ้ามึงพร้อม มึงค่อยบอกกู”
ผมมองใบหน้าของสตาร์พลางคิด มันคงจะไม่มีวันที่ผมพร้อมหรอก เพราะถ้ามีวันนั้นมันก็คงจะแปลกน่าดู
ผมจะบอกชอบสตาร์ได้ยังไง ทั้งๆ ที่สตาร์กำลังชอบคนอื่นอยู่
คาบที่หนึ่ง วิชาภาษาไทย เวลา 08.30 น.
ผมเอาศีรษะฟุบลงกับโต๊ะ รู้สึกหมดอาลัยตายอยากจนคนรอบตัวไม่กล้าเข้าใกล้ วันนี้ไอ้สิกมาสายครับ ทันทีที่มันมาถึงมันก็โบกหัวผมเบาๆ เป็นเชิงทักทายทันที
ปกติแล้วผมจะสบถหรือไม่ก็โบกคืน แต่คราวนี้ผมกลับฟุบอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน
“เชี่ยแม่งเป็นงี้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ” ไอ้ตังเล่าให้ไอ้สิกฟัง “มันเป็นบ้า”
“กูว่ามันบ้าและมันก็อกหักด้วย” ไอ้อ๊อฟเล่าบ้าง
ผมแอบจิ๊ปากเบาๆ ไอ้สิกรอให้ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังไปสนใจเรื่องอื่นก่อนที่มันจะสะกิดผมเบาๆ ตอนนั้นคุณครูประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องพอดี มันก็เลยต้องกระซิบกระซาบกับผม
“มึงเป็นไรเนี่ย”
“อืออออ” อือ ในที่นี้หมายความว่ามึงอย่าเพิ่งถามอะไร มึงปล่อยกูไปก่อน
“เหี้ย มีไรก็เล่าดิ กูไม่สบายใจนะเว้ย”
คำพูดของมันทำเอาผมต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้ามัน ไอ้สิกทำสีหน้ากังวลจริงๆ จนผมเริ่มรู้สึกประหลาดที่เห็นมันทำหน้างั้น
เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของมัน ผมอยากให้มันเลิกกังวลเรื่องผมสักที
“ไหน โน้ตการ์ดใบที่สาม” ผมแบมือขอ ไอ้สิกยิ้มออกก่อนที่จะหยิบโน้ตออกมาและก็เขียนยุกยิกๆ ผมมองดูเพื่อนผมกระตือรือร้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าเข้าทุกที
นี่กูพาเรื่องมาถึงจุดนี้ได้ไงวะ ทั้งๆ ที่ผมสามารถถอยหลังออกมาเพื่อมองคนสองคนรักกันก็ได้ แต่ทำไมผมเลือกที่จะไม่ทำ
หรือผมยังอยากใกล้ชิดกับสตาร์อยู่ อย่างนั้นเหรอวะ
โน้ตการ์ดใบที่ 3
มองจนให้อีกฝ่ายรู้ว่าถูกมอง
ปล.มึงต้องยิ้มด้วยไอ้สัด เดี๋ยวไม่มีเสน่ห์ เลิกหน้าบึ้งได้แล้ว!!!!
“ข้อความแม่งยาวสัด” ผมแกล้งขำ
“มันแล้วแต่กูป่ะวะ” ไอ้คนมีความคิดสร้างสรรค์ยักไหล่ไม่แคร์อะไรใดๆ “เชื่อว่าวิธีนี้มึงคงเข้าใจดีอยู่แล้วว่าควรทำไง กูไม่จำเป็นต้องอธิบายเพิ่มเติม”
“มึงจริงจังจังเลยเนอะ”
“ก็กูบอกมึงแล้ว เมื่อวานกูอาจจะทำได้ไม่โอเค กูต้องการให้วันนี้มันดีขึ้น กูไม่ชอบเห็นมึงคิดมากแบบนั้น มึงซึมจนปวดหัวไปเลย มันเป็นความผิดของกูว่ะ”
นี่มึงมโนเป็นตุเป็นตะขนาดนี้เลยเหรอวะเพื่อน ผมกำลังจะอ้าปากพะงาบๆ เพื่อต่อปากต่อคำกับไอ้สิก แต่แล้วก็มีใครบางคนมาแย่งโน้ตการ์ดในมือของผมไปเฉยเลย
เชี่ยยยยยยยยยย คุณครูเยาวมาลย์!
“มึงต้องยิ้มด้วยไอ้... (ครูไม่อ่านออกเสียง) เดี๋ยวไม่มีเสน่ห์ เลิกหน้าบึ้งได้แล้ว” คุณครูอ่านออกเสียงจนผมกับไอ้สิกต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะทั้งคู่ “สองคนนี้จีบกันอยู่เหรอจ๊ะ”
เสียงเพื่อนแซวดังระงม ผมกับไอ้สิกไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว
“ครูเรียกตั้งหลายทีก็ไม่ได้ยิน มัวแต่คุยกันอยู่ได้” ครูส่งโน้ตการ์ดคืนมาให้ผม “เลิกเรียนมาพบครูด้วย ทั้งคู่เลย!”
“ครับครู” ผมรับคำเสียงอ่อยในขณะที่ไอ้สิกยิ้มรับชะตากรรมอย่างคนมองโลกในแง่ดี
คาบที่สาม วิชาฟิสิกส์ เวลา 10.32 น.
“ครูครับ” ยังไม่ทันที่ครูจะเริ่มสอน ไอ้สิกก็ยกมือขึ้นจนสุดแขน “ติณภัทรปวดท้องมากเลยครับครู ผมจะพามันไปห้องพยาบาลครับ”
ครูทำหน้างงๆ แต่ก็อนุญาตให้ผมกับไอ้สิกไปห้องพยาบาลอย่างง่ายดาย ระหว่างที่เราเดินออกมาจากห้อง ไอ้สิกมันบังคับให้ผมเดินตัวงอด้วย ผมก็บ้าจี้ทำตามมัน (หรือจริงๆ แล้วขี้เกียจเรียนก็ไม่รู้)
ถึงคาบฟิสิกส์ทีไร ไอ้สิกมักจะชอบชวนผมออกไปนอกห้องเรียนทุกที ทั้งๆ ที่มันก็ชื่อเดียวกันกับวิชานี้ แต่มันกลับไม่ชอบวิชานี้เอามากๆ จนถึงขนาดเกลียดเข้าไส้ ผมชอบแซะมันเรื่องนี้และก็ล้อเลียนมันบ่อยๆ มันก็ชอบโวยวายใส่ผมทุกครั้งว่าชื่อของมันไม่จำเป็นต้องสัมพันธ์กับบางอย่างบนโลกก็ได้
แล้วแต่มึงละกันเพื่อน
“มึงอยากโดดเรียนมึงก็สารภาพมา” ผมพูดหลังจากที่เราเดินออกมาไกลมากแล้ว
“โดดเรียนห่าไรล่ะ กูจะพามึงไปหาสตาร์”
คำพูดของมันทำเอาผมถึงกับหยุดฝีเท้าไปเลย
“ไปทำไม”
“คาบนี้ห้องหนึ่งเรียนศิลปะ เรียนนอกห้องเรียน”
“แล้วยังไง”
“มึงก็ต้องไปทำคะแนนยังไงล่ะวะ”
กูต้องการแบบนั้นเหรอวะ ผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน ไอ้สิกเห็นท่าทางห่อเหี่ยวของผมมันก็เลยทำหน้าบึ้งออกมา
“มีพลังหน่อยดิ มึงจะจีบเขาทั้งทีนะเว้ย มึงจะเอาเขามาเป็นแฟนมึงก็ต้องสู้ดิ”
“กูเหนื่อย กูอยากไปนอนมากกว่า”
“มึงคิดมากเรื่องเมื่อวานจริงๆ ด้วย”
“คิดอะไรวะ”
“วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวานดิ มึงทำได้อยู่แล้ว เชื่อกู”
ทำไปก็เท่านั้นในเมื่อคนที่สตาร์ชอบเป็นมึง ไม่ใช่กู ผมอยากพูดแบบนี้ใจจะขาด แต่เพราะสัญญาที่ผมให้ไว้กับสตาร์จึงทำให้ผมต้องเงียบกริบ ทำในสิ่งที่ไอ้สิกต้องการเพื่อตัดปัญหา
“วันนี้ห้องหนึ่งเรียนหนักมากเลยนะเว้ย คาบนี้อาจจะเป็นคาบเดียวที่มึงจะได้เจอสตาร์”
“มึงรู้ได้ไงวะ”
“เพื่อนห้องหนึ่งกูออกจะเยอะแยะ”
มันพาผมมายังอาคารศิลปะที่เป็นอาคารเล็กๆ คุณครูประจำวิชามักจะให้นักเรียนมานั่งวาดรูปใต้ร่มไม้เสมอๆ วันนี้ผมเห็นห้องม.5/1 กำลังนั่งวาดรูปกันอยู่คนละมุม จริงดังที่ไอ้สิกคาดการณ์เอาไว้
ผมกลืนน้ำลาย ขณะที่ไอ้สิกพยายามดันหลังผมให้เดินไปข้างหน้า มันจับไหล่ของผมให้นั่งลงในจุดที่สามารถมองสตาร์ผู้ซึ่งกำลังวาดรูปอยู่ได้ถนัด หลังจากนั้นมันก็บอกกับผมว่า “มึงมองเขาไปเรื่อยๆ อยู่ตรงนี้ กูจะนั่งเล่นโทรศัพท์รอ”
สตาร์กำลังวาดรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ มันเป็นภาพที่สวยงามเพราะผมชอบมองเขาอยู่แล้ว แทนที่วันนี้สายตาของผมจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นระคนหวั่นไหว แต่มันกลับกลายเป็นว่าผมทั้งเศร้าและก็รู้สึกผิดหวังในคราวเดียวกัน
แผลกูยังไม่หายสดเลยไอ้เหี้ยสิกเอ๊ย
ผมเลิกมองดูสตาร์และหันมาดูไอ้สิกแทน ท่าทางมันจริงจังกับการเล่นเฟซบุ๊กของมันมากจนไม่เห็นสีหน้าเบื่อๆ เซ็งๆ ของผม ระหว่างนั้นเองที่สตาร์มาปรากฏตัวขึ้นเหนือพวกเราที่กำลังนั่งอยู่
ผมยังไม่ส่งเสียงแต่ยิ้มให้สตาร์แทน ก่อนที่จะพูดขึ้นมาลอยๆ ว่า
“กูไปเข้าห้องน้ำนะสิก”
“เออ”
สิกมันคงเล่นเฟซบุ๊กเพลินจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ผมพยักเพยิดให้สตาร์ได้นั่งกับไอ้สิกเพื่อเปิดโอกาส สตาร์ยิ้มขอบใจผม และหลังจากนั้นผมก็ค่อยๆ เดินออกมา
แม้ว่ามันจะเป็นภาพที่ผมรู้สึกเจ็บปวด แต่มันสมควรที่จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก
กูขอโทษที่กูทำตามที่มึงแนะนำไม่ได้นะไอ้สิก
ระหว่างที่กำลังเดินกลับไปเรียนวิชาฟิสิกส์ ผมส่งไลน์ไปหาสตาร์ เป็นข้อความที่ผมเพิ่งจะได้รับมันจากไอ้สิกวันนี้
FUEN : มองมันไปเรื่อยๆ จนมันจับได้
FUEN : และก็ยิ้มเยอะๆ : )
เลิกเรียน
“มึงขึ้นมาเรียนทำไมไม่บอกกูสักคำ” ไอ้เชี่ยสิกเอาแต่โวยเรื่องนี้เป็นครั้งที่สิบเอ็ดของวันแล้ว หลังจากที่ผมปล่อยให้มันอยู่กับสตาร์ ผมก็ขึ้นไปเรียนโดยที่ไม่เรียกไอ้สิกสักคำ มันบอกว่ามันแอบเคืองผมที่เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วไม่เรียกมัน แถมยังทิ้งมันไว้ท่ามกลางไอ้พวกห้องหนึ่งอีกต่างหาก
มันบอกว่าตอนที่มันคุยกับสตาร์ ไอ้พวกนั้นมองจิกมันอย่างกับพวกมันเป็นนกแน่ะ
ใช่ นกกันทั้งฝูง เพราะคนที่พวกแม่งชอบมาชอบมึงนี่ไงไอ้สิก
เออ ผมเองก็เป็นนกอีกตัวหนึ่งว่ะ
“มึงไม่คิดจะขอโทษกูสักคำเลยเหรอวะ”
ผมรู้ครับว่าสิกมันแกล้งโวยวายไม่ติดใจอะไร เพราะงั้นผมก็เลยปล่อยปะละเลยมันนี่ไง
“กูอยู่กับสตาร์ของมึงตั้งนานสองนานเลยนะเว้ย ไม่อิจฉากูบ้างเหรอวะ”
ก็กูนี่แหละเปิดโอกาสให้เป็นแบบนั้น ไอ้สาดดด
“ชิ”
ผมปล่อยให้มันบ่นไปคนเดียวขณะที่เดินนำมันมายังห้องพักคุณครูเยาวมาลย์ จำได้มั้ยครับว่าผมกับไอ้สิกถูกเรียกให้เข้าพบหลังเลิกเรียน ปกติเวลานี้ผมกับมันไปโผล่ที่สยาม ไม่ก็ไปเตะบอลที่สนามหน้าโรงเรียนแล้ว
“มาพอดี นึกว่าจะลืมแล้ว” คุณครูทักผมกับไอ้สิก “ไปทำความสะอาดห้องปฏิบัติการภาษาไทยซะ ต้องเสร็จภายในครึ่งชั่วโมงนะ”
“ครับครู” ผมกับเพื่อนรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องโดนลงโทษ การทำความสะอาดห้องถือว่าเบๆ สำหรับผมกับไอ้สิก
เราสองคนเดินไปห้องปฏิบัติการภาษาไทยที่ไม่ได้อยู่ห่างอะไร ไอ้สิกก็ยังคงโวยวายในเรื่องเดิมๆ ที่ผมไม่ยอมตอบโต้ ผมคิดว่าเดี๋ยวแม่งก็เหนื่อยจนเลิกโวยวายไปเองและก็เปลี่ยนเรื่องตามนิสัยของมัน
“กูชักจะสงสัยแล้วว่ามึงจริงจังกับสตาร์มั้ย”
“...”
“เพราะดูเหมือนกูจริงจังยิ่งกว่ามึงอีกว่ะฟืน”
สิกพูดไปเก็บเก้าอี้ไป ในขณะที่ผมก้มหน้าก้มตากวาดพื้น
“กูชิลๆ ได้ก็โอเค ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” ผมพูด
“งั้นก็แสดงว่ามึงไม่ได้จริงจังดิ”
“ประมาณนั้นแหละ”
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการจริงจังมันเป็นยังไง คนในวัยผมมันจะมีอะไรมากนอกจากการได้รักได้ชอบ ชีวิตยังอีกยาวไกล ผมเจ็บวันนี้ อีกไม่กี่วันเดี๋ยวผมก็ดีขึ้น ผมเชื่ออย่างนั้นนะ
ช่วงนี้ผมจึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนไปก่อนก็แล้วกัน
ไอ้สิกเงียบไปจนผมรู้สึกประหลาดใจ ผมเงยหน้าขึ้นมา เห็นมันกำลังยืนมองผมอยู่
“มองเหี้ยอะไร ยกเก้าอี้เลย” ทำไมผมต้องรู้สึกหน้าร้อนๆ กับสายตาของมันด้วยล่ะครับ เมื่อกี้มันมองผมแบบจ้องเขม็งเลย ผมรู้สึกตกใจไม่น้อยแฮะ
“สาด ยังไงก็เสร็จเร็วอยู่แล้วน่า” ไอ้สิกยกเก้าอี้ต่อ
“พรุ่งนี้โน้ตการ์ดของมึงจะเขียนว่าอะไร” ผมถามเพื่อไม่ให้ผมโฟกัสกับอาการหน้าร้อนของตัวเอง
“คำพูดของมึงก็บอกอยู่ว่าพรุ่งนี้ๆ บอกวันนี้มันจะใช่พรุ่งนี้มั้ยล่ะ”
“กวนตีนกูเหรอ”
“กวนเหี้ยไรล่ะ”
ผมยกด้ามไม้กวาดขึ้นขู่ไอ้สิก ส่วนไอ้สิกก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาขู่ผม เราสองคนเป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ไม่ก็เคยหยุดที่จะกัดกัน
ผมเสียความรักได้ แต่ผมสูญเสียเพื่อนไปไม่ได้จริงๆ ครับ
เพื่อนที่มันสามารถทำให้ผมหน้าร้อนๆ ได้ (จะว่าไปผมก็เริ่มไม่สบายใจนิดๆ กับอาการนี้แฮะ)
คืนนั้น
FUEN : เป็นไงบ้าง
STAR : ยังไม่ทันได้มองเลย สิกก็ลุกเดินหนีไปแล้ว
STAR : ยากจังเลยว่ะฟืน
FUEN : ใจเย็นๆ นะ
FUEN : เชี่ยสิกมันก็เล่นตัวอย่างนี้แหละ
STAR : ชอบฟืนคงจะง่ายกว่านี้เยอะเลยเนอะ
เขาต้องการที่จะซ้ำเติมแผลในใจของผมใช่มั้ยครับ ผมมองโทรศัพท์ทั้งๆ ที่รู้สึกตาลายไปหมด
จะตอบว่ายังไงดีล่ะทีนี้
STAR : เฮ้ย ล้อเล่นนะ ช็อกเลยดิ
ช็อกมากครับ ช็อกกับคำว่าล้อเล่นเนี่ย
STAR : ทักไลน์สิกไปแล้ว มันยังไม่ตอบเลย
ผมกำลังจะพิมพ์ตอบสตาร์ว่าไอ้สิกมันอาจจะเล่นเกมหรือไม่ก็ดูทีวีอยู่ แต่ไม่ทันจะได้ตอบเสียงเคาะประตูห้องผมก็ดังขึ้น
“ฟืน สิกมาหาแน่ะลูก” แม่ร้องบอก
ผมมองไปที่นาฬิกาติดฝาผนัง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ไอ้สิกมันจะมาทำแป๊ะอะไรตอนนี้ที่บ้านผม ผมรีบเปิดประตูทันที ไอ้สิกยืนยิ้มแฉ่งก่อนที่จะเข้ามาในห้องผมโดยไม่ต้องรอผมอนุญาต
“มาบ้านกูทำซากอะไรวะ” ถึงจะสงสัยว่ามันมาทำไม แต่ผมก็ดีใจนิดๆ แฮะที่มันมา
“บ้านมึงอยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่าบ้านกู”
“เหตุผลนี้ทุกทีอ่ะ แม่มึงจะเกลียดกูอยู่แล้วเนี่ย ชอบขโมยลูกเขามานอนที่บ้าน”
ไอ้สิกทิ้งตัวนอนบนเตียงผม “เฮ้ย กูชอบคำนี้จัง”
“คำว่าอะไร”
“ขโมยลูกเขามานอนที่บ้าน”
“ประสาท” ผมด่าเพื่อน แสงไฟโทรศัพท์สว่างวาบเป็นการแจ้งเตือนว่ามีคนไลน์มาหา ไอ้สิกที่อยู่ใกล้โทรศัพท์ผมใช้สายตาเมียงมอง มันยิ้มทันทีที่เห็นว่าใครคุยกับผมอยู่
“มีคุยลงคุยไลน์กันด้วย”
“เรื่องปกติป่ะ” ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีเพราะกลัวไอ้เชี่ยสิกเห็นชื่อตัวเองจากข้อความของสตาร์
“ตอนอยู่ที่โรงเรียนทำป๊อดลุกหนีไปเข้าห้องน้ำ ตอนอยู่กับโทรศัพท์ทำมาเป็นกล้าคุยนะมึง”
“มันเป็นสไตล์ของกูเว้ย” ผมแถไปเรื่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ไอ้สิกที่ขยับตัวให้ผมได้มีที่นอนบ้าง
“หรือกูไม่ต้องช่วยมึงดีวะ ตอนนี้มึงกับเขาก็ดูคุยกันได้แล้วนี่”
“มึงต้องช่วยดิ” ผมสวน ถ้าแม่งไม่ช่วย ผมจะมีอะไรไปบอกสตาร์ล่ะว่าควรจีบไอ้สิกยังไง
ผมเก่งเรื่องนี้ซะที่ไหนกันเล่า
“เหรอวะ” สิกมองเพดานแล้วรำพึง “มึงรู้มั้ย กูรู้สึกแปลกๆ”
“ทำไมวะ” ผมเลิกสนใจโทรศัพท์แล้วมองเพดานบ้าง
“เพราะมึงอ่ะ”
“กูทำไม”
“กูช่วยน้อยไปมึงก็ไม่ชอบ กูช่วยมากไปมึงก็ดูจะรำคาญกู ตกลงมึงต้องการอะไรกันแน่วะ กูเป็นเพื่อนมึง แต่กูเดาใจมึงไม่ถูกแล้วนะ”
ผมพ่นลมเล็กน้อย รู้สึกขบขันกับคำพูดที่ไร้ทางออกของมัน จะว่าไปผมก็รู้สึกดีใจนะครับที่มันจริงจังกับเรื่องของผมขนาดนี้ บางทีนี่อาจจะไม่ได้ใช่ความผิดของไอ้สิกเลยก็ได้
คนที่ผิดคือผมเอง ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรทำยังไงต่อไป
“มึงช่วยกูเหอะ ถือซะว่ากูขอ”
“อืม...” สิกพึมพำ “เอางั้นก็ได้”
“ถ้าปลายทางกูทำให้มึงผิดหวังล่ะ ถ้ากูไม่สามารถทำให้สตาร์ชอบกูได้ มึงจะโกรธกูป่ะ”
ไอ้สิกเอียงศีรษะมามองหน้าผม ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของมัน เพราะสิ่งนั้นจึงทำให้ผมเบี่ยงหน้าหลบ ไม่ให้ใบหน้าของตัวเองใกล้ใบหน้าของอีกฝ่ายมากเกินไป
รู้สึกขนลุกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่ะครับ
อาการหน้าร้อนๆ มาอีกแล้ววววววววววววววว
“เชื่อเถอะ กูไม่โกรธมึงหรอก”
คำพูดของไอ้สิกทำให้ผมสบายใจเรื่องสตาร์ขึ้นมาบ้าง แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม
ว่าแต่ทำไมกูต้องหน้าร้อนๆ กับเพื่อนตัวเอง ทำไมวะทำไม
tbc*
แพ้คนอ่านที่ออดอ้อนขอตอน 3
เอาไปเลยค่ะ! o13
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สิกจีบน้องฟืนก็ง่ายกว่าเหมือนกันนะ อิอิ
-
เรื่องมันชักจะยุ่งยากเกินไปแล้ว :o12:
ถ้าสิกรู้ว่าโน๊ตการ์ดที่ตัวเองให้ฟืนเพื่อไว้ใช้กับสตาร์นั้น ถูกส่งให้สตาร์มาใช้กับตัวสิกเอง สิกจะโกรธไหม
ตอนนี้เรากลัวความสัมพันธ์แบบนี้จังเลย ฮื่ออออออออออออออ
-
จุกตอนที่เอาประโยคที่สิกบอกฟืน
แล้วฟืนไปบอกต่อให้สตาร์ :sad4: :sad4:
-
เวลาน้องฟืนอยู่กับสิกดูเคมีเข้ากันมากๆ ค่ะ ฮรือออ! แต่ยังไงก็ปักหลักรอพี่ดินนะคะ :katai1:
-
เชีย สิก ฟืน แล้วอะ ดูเคมีเข้ากว่า
-
มันจะดีจริงๆหรอ ฝ่ายที่ช่วยแม่มเจ็บทั้งคู่?? ถ้าสตาร์รู้ว่าฟืนชอบตัวเองจะเป็นยังไง ? ฟืนละเริ่มรู้สึกกับสิกละ ส่วนสิกนี่ยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองหรือยังไง?? โอ้วววคนคูลๆ นี่เข้าใจยากจริงๆ 5555
-
เย่ๆ ขอบคุณน้าที่มาต่อตอน 3 ดีใจมากเลยอ่ะ ตอนนี้เรารอคอยเรื่องนี้มาต่อทุกวัน อิอิ
ถ้าเราเป็นฟืน เราก็คงงงไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงหรือรู้สึกอะไรดีเหมือนกัน
ความรักนี่มันยากจัง 555555
เราว่าสิกเป็นคนอบอุ่น และเข้าใจฟืนมากๆเลย ชอบตอนทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
ฟืนเริ่มมีอาการหน้าร้อนๆ 555 เขินนนนน ก็อย่างว่าสิกมันหล่ออ่ะเนอะ 55
กลัวตอนหลังที่สิกรู้จัง ว่าโน้ตที่บอกฟืน ฟืนไปบอกสตาร์เพื่อให้จีบสิก
ความสัมพันธ์จะเป็นยังไง ตอนนี้สิกไม่รู้เลยบอกได้ว่าไม่โกรธ
ติดตามอ่านน้า ชอบเรื่องนี้มาเลย รอตอนที่ 4 อิอิ ^^
-
หรือจริงๆสิกชอบฟืนใช่มั้ยยย พูดดดดดด!!!!
-
จริงๆสิกก็เอาโน้ตการ์ดของตัวเองมาใช้กะฟืนด้วยใช่ม้ายยย
ซับซ้อนกันจริงงง
-
เอ้า ไงดี นี่สิกแกชอบฟืนป้ะว้ะ
เอาตรงๆแมนๆใจๆเลย คุยกันแบบลูกผู้ชาย(?)
คาใจว่ะะ ดูแกอยากให้ฟืนได้กันสตาร์จั๊งง
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้โห รักครั้งนี้ซับซ้อนนะครับผม
แต่ฟืนเอาคำแนะนำของสิกไปบอกให้สตาร์ใช้กับสิกเอง สิกรู้จะไม่โกรธหรอลูกก
-
เกิดเป็นฟืนนี่อึสอัสสสส อึดอัดดดดดด
-
แมนๆคุยกัน มุ้งมิ้งจังเลย
-
น้องฟืนชอบสิกง่ายกว่าเหมือนกันนะลูกกกกกกก
-
คนที่เงิบสุดคงเป็นสตาร์
คนที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกตินี้คนแรกคงเป็นสตาร์
หลังจากนั้น สิกกับสตาร์อาจจะสนิทกันแบบเพื่อน
ฟืนหึง >> หึงใคร? ก็ต้องสิกสิ
หลังจากนั้น รู้ใจตัวเอง
ทั้งหมดทั้งปวงคือ มโน ฮ่าาาาาาา
-
ผู้ชายคูลๆ โอ๊ยยยยน่ารักไปค่ะ' ฟิสิกส์'
แมนๆนอนคุยกันค่ะ :mew1: :L1:
-
ตอนที่ 3 มาแล้ว ขอบคุณค่ะ :mew1:
จากสถานการณ์เห็นแววว่าจะมีใครเสียใจแน่นอน ที่สิกช่วยฟืน คงเป็นเพราะความอยากที่จะเห็นฟืนยิ้มได้มีมากกว่าความต้องการครอบครอง (มั้ง?) และคงอยากให้ความสัมพันธ์ในรูปแบบเพื่อนยังมีต่อไป ส่วนฟืนเองแม้ว่าจะบอกว่าชอบสตาร์ แต่ก็แอบเริ่มเผลอใจเต้นกับสิก ถ้าปล่อยไปแบบนี้ฟืนเองก็จะเจ็บแน่ๆ เพราะต้องพยายามช่วยสตาร์ให้อยู่กับสิก ส่วนสตาร์เองแม้ว่าจะชอบสิก แต่สุดท้ายคนที่เราชอบเค้าไม่ชอบเรา ยังไงก็เจ็บ
ก็ยังจะขอตามดูความรักของเด็กๆ กลุ่มนี้ไปเรื่อยๆ ค่ะ ช่วงมัธยมเป็นช่วงเพิ่งหัดรัก มันยากที่จะไม่มีใครไม่เจ็บอยู่แล้ว จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นึ่สิกเนียนหรือว่านี่คืออยากให้คนที่ชอบมีความสุข
สนุกๆๆ สตาร์ต่างหากนะที่นกนะเราว่า
ฟืนมีหน้าร้อนๆแล้ว สู้(เนียน)ต่อไปสิก
-
ทำไมมันดราม่า แงงงงงงงงงงง สงสารเด็กๆ
-
รักกัน วนเป็นวงกลมเลย กลัวว่าสักวันพอสิกกับฟืนเริ่มรู้ใจกันจริงๆ สตาร์จะถอดใจจากสิก แล้วมาขอคบฟืนอ่ะดิ :ling3:
-
สิกแอบชอบฟืนใช่ป่ะ
-
สิกชอบฟืนใช่ไหม บอกเรามาาาา!
-
สิกฟืนเท่าน้านนนนนนนนนนนนน :katai2-1: :katai2-1:
-
555555 ฟืนเอ้ยยย จีบสิง่ายกว่านะ
-
สิก ฟิน สตาร์ สามคนนี่เหมือนเล่นลิงชิงหลัก
สิก ชอบ ฟิน / ฟิน ชอบ สตาร์ / สตาร์ ชอบ สิก
แต่ตอนนี้เหมือนฟิน จะเริ่มรู้สึกไรๆ กับสิกนะ
ที่สิกเขียนข้อแนะนำ สิก ก็ทำกับฟินสินะ
แล้วฟิน ก็เอาบอกสตาร์ สตาร์ ก็จะทำต่อกับสิก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อย่างนี้ 3p ไปเล้ยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m15: :m15:
สงสารฟืนนนนนน อีกหน่อยฟืนต้องปะทุระเบิดตู้มแน่ๆเลย
-
ท้ายสุด ฟืนได้กับสิก จบ
-
เอาพี่ดินมาเก็บสตาร์ทีค่ะ
-
บางทีสิกอาจพยายามบอกสิ่งที่ทำกับฟืนเพื่อบอกให้รู้ว่าสิกมองฟืนมาตลอดก็ได้น้าาาาาาา
-
อะไรมันจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดเน้ :z3:
ซับซ้อนยิ่งกว่าโจทย์ตรีโกณมิติอีก (ยืมคำน้องฟีนมา ชอบๆ 555555 )
หวังว่าสิกจะไม่โกรธฟีนนะ ที่ฟีนเอาโน้ตการ์ดของสิกไปให้สตาร์เพื่อให้สตาร์จีบสิก :z3:
ส่วนนุ้งฟีน หนูเริ่มมีอาการแล้วสินะลูกกกกกก :hao6: โอ้ยยยย อยากให้น้องสิกมาดามใจนุ้งฟีนเร็วๆจุง
-
ตอนที่ 4
โน้ตการ์ดใบที่ 4
มึงต้องเนียน!
“เนียนเหรอ” สตาร์ทวนคำพูดของผม หลังจากที่ผมบอกเขาว่าเขาต้องเนียน
ผมรีบเอาโน้ตการ์ดของไอ้สิกซ่อนไว้ข้างในกระเป๋าเสื้อ ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวันครับ ผมหลบพวกเพื่อนมาหาสตาร์ที่ห้องเรียนของเขา เพื่อที่จะมาบอกวิธีการจีบไอ้สิกให้สตาร์ได้รับรู้ ถึงแม้ว่าจะเป็นวิธีจากไอ้สิกเองก็เถอะ
“ช่าย เนียนเท่านั้นที่จะครองโลก”
“เคยได้ยินแต่คำว่าตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลก”
“สมัยนี้แค่ตื๊อใช้ไม่ได้หรอก” อยากจะบอกว่าผมเลียนแบบคำพูดของไอ้สิกมาใช้กับสตาร์อีกแล้วครับ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะทำตัวเป็นไอ้สิกแบบตอนเมื่อเช้าที่มันคุยกับผม “มึงต้องเนียนกับไอ้สิก ทั้งเดินเป็นเพื่อน ไปซื้อของเป็นเพื่อน อะไรอย่างงี้น่ะ”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว” สตาร์พยักหน้าอย่างน่ารัก “ว่าแต่กูจะมีเวลาทำอย่างนั้นกับสิกมั้ยล่ะ กูเรียนหนักออกอย่างนี้”
“มึงก็ต้องสร้างเวลานั้นขึ้นมาไง”
“สิกมีเรียนพิเศษบ้างป่ะ”
“มีนะ จันทร์ พุธ ศุกร์ เสาร์อ่ะ”
สตาร์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “กูไม่ว่างสักวันเลย”
“เอาน่า สู้ๆ”
“มึงไม่เรียนพิเศษบ้างเหรอ”
“เรียนคอร์สเดียวกันกับไอ้สิกทุกอย่าง”
“อ๋อ เหรอวะ”
“...”
“กูจะพยายามนะ”
“สู้ๆ นะเว้ยสตาร์ กูเชียร์อยู่”
“เริ่มเรียนเมื่อไหร่กัน”
“อาทิตย์หน้า”
“โอเค”
ผมโบกมือลาสตาร์ รู้สึกว่าตัวเองควรรีบออกไปจากห้องเรียนแห่งนี้โดยเร็วที่สุด เพราะระหว่างที่ผมคุยกับสตาร์อยู่ มีสายตาอำมหิตจากทั่วทุกสารทิศจับจ้อง สายตาพวกนั้นก็คือไอ้พวกห้องหนึ่งนี่แหละ มันไม่ชอบทุกคนที่เข้ามาหาสตาร์
โถ ไอ้พวกบ้า
ผมตบโน้ตการ์ดที่อยู่ในกระเป๋าอกเสื้อของผมพร้อมกับทำสีหน้าขึงขังกับตัวเอง อย่างน้อยวันนี้ก็เสร็จไปแล้วอีกหนึ่งวัน อาการของผมดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว และผมก็เชื่อว่าต้องมีสักวันที่มันหายสนิท
ปลายทางของผมอาจไม่สมหวัง แต่ปลายทางของสตาร์อาจจะสมหวังก็ได้ จริงมั้ยครับ
ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวเท้าถึงห้องเรียนของตัวเอง ร่างสูงๆ ของไอ้สิกก็มายืนเท้าเอวมองผม
“ไปไหนมา” มันทำเสียงแข็งใส่ “กูตามหามึงจนทั่วโรงเรียนไปหมดแล้ว”
“ไม่จริงมั้ง” ผมตอบเลี่ยงๆ เดินเข้าไปในห้องเรียน
“ไม่เชื่อถามสัดอ๊อฟกับสัดตังดูดิ”
“ไม่ถามหรอก”
“ไปไหนมาวะ”
“ห้องสตาร์”
คำพูดของผมทำเอาไอ้สิกถึงกับเงียบไปเลย มันอึ้งอยู่นานก่อนที่มันจะค่อยๆ พูดออกมา “มีการพัฒนาด้วยแฮะ ไปหาถึงที่ห้องเลยเหรอ”
“ใครสอนกูล่ะ”
“แน่นอน ระดับปรมาจารย์สอนแล้ว ลูกศิษย์ก็ต้องเก่งเป็นธรรมดา”
“อืม”
ผมนั่งลงที่โต๊ะเรียน รู้สึกว่าถูกไอ้คนที่นั่งข้างๆ ใช้สายตาจับจ้อง ผมหันไปมองมัน ไอ้สิกยังคงจ้องมองผมเขม็ง
“ต้องการอะไรวะเพื่อน”
“ทำไมมึงไม่เล่าล่ะ”
“เล่าห่าไร”
“เล่าเรื่องมึงกับสตาร์ไง”
นี่ผมต้องแถอีกแล้วเหรอ ผมพยายามหาอะไรก็ตามที่พอจะช่วยให้ผมรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้ ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังแม่งก็ไม่ช่วยห่าไรเลย แม่งดวลไพ่ยูกิกันอยู่นั่น
“ก็...กูก็เนียนแบบที่มึงบอกอ่ะ”
“อ่าฮะ”
“เนียน ทำเป็นหลงทาง เข้าไปอยู่ในห้องเขา”
“หลงทางเนี่ยนะ”
“เออ”
“มึงเรียนที่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่อนุบาลนะ นี่มึงยังหลงทางอยู่อีกเหรอวะ”
“กูก็มีช่วงเบลอๆ ของกูป่ะวะ” มึงเลิกถามกูเถอะ กูไม่อยากทำตัวผิดศีลข้อ 4 ไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ราวกับไอ้สิกได้ยินเสียงเรียกร้องในใจของผม มันไม่พูดอะไรต่อ แต่ถอนหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด
“เป็นอะไร” ผมถามมันบ้าง
“เปล่า”
“แน่ใจนะ”
“เออ”
“...”
“กูแค่คิดว่าบางทีกูอาจจะไม่ต้องยุ่งเรื่องของมึงกับสตาร์เลยก็ได้”
“...”
“มึงจีบเขาติดอยู่แล้ว มึงพยายามจีบใครมึงก็จีบติด เชื่อกูดิ”
ไม่จริงหรอกว่ะ ยังไม่ทันที่กูจะได้จีบเลย กูก็ต้องผิดหวังซะแล้ว
ผมยักไหล่และก็หันมาเล่นโทรศัพท์ จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจอีกครั้งของไอ้สิกลอยเข้ามาในหูผม
สยาม เวลา 16.15 น.
อาทิตย์หน้าผมกับไอ้สิกก็จะเริ่มเรียนพิเศษแล้วครับ เราสองคนคิดตรงกันว่าควรใช้เวลาหลังเลิกเรียนที่เหลืออยู่ให้มีค่ามากที่สุดด้วยการมาเที่ยวซะเลย วันนี้ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังไม่ว่าง มีนัดดวลเกมฮอนกับไอ้พวกห้องสี่ ผมกับไอ้สิกจึงได้แต่ส่งกำลังใจให้พวกมัน พร้อมทั้งบอกพวกมันด้วยว่าห้ามทำเสียชื่อห้องสามห้องที่เทพเกมที่สุดเด็ดขาด!
การมาสยามครั้งนี้ของผมกับไอ้สิกก็เป็นอะไรแบบเดิมๆ ผมถูกเพื่อนอย่างไอ้เหี้ยสิกแย่งซีนเหมือนเดิม ไม่ว่าผมจะสบตากับสาวๆ โรงเรียนไหนหรือมหา’ลัยไหน (บางทีก็มีหนุ่มๆ ด้วย) ทุกสายตาล้วนแล้วแต่จ้องมองไอ้หน้าหล่อพิมพ์นิยมเพื่อนผม ผมชินซะแล้วล่ะครับ ไอ้สิกมันหล่อมากจนกลายเป็นความจริงที่ต้องยอมรับ
ใครเห็นใครก็กรี๊ดมัน ใครเห็นใครก็ชอบมัน
แม้กระทั่งคนที่ผมชอบ ยังชอบมันเลย #ยังไม่เลิกโอดครวญเรื่องนี้
“เอ้านี่ ไอติม” ไอ้สิกยื่นไอติมโคนที่มันแอบไปตอนไหนก็ไม่รู้มาให้ “ทำหน้าบูดเป็นตูดไปได้ มาสยามทั้งทีนะ”
ผมรับไอศกรีมมา มองเพื่อนอย่างทึ่งๆ “วันนี้อะไรเข้าสิงมึง”
“อะไรวะ กูก็ใจดีตลอด” ไอ้สิกทำหน้าเหมือนผมกำลังดูถูกมัน
“ไม่จริงอ่ะ”
“เชี่ย กูเป็นคนใจดี เป็นคนคูลๆ ด้วย กับเพื่อนกับฝูงแค่นี้สบายมาก”
“วันก่อนก็เลี้ยงหมูกระทะเพื่อน”
“กูรวย มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
ผมเบะปากใส่ไอ้คนรวยอย่างหมั่นไส้ มันดูภูมิใจที่ได้เลี้ยงผม เมื่อเห็นว่าเป็นอย่างนั้น ผมก็เลยสวาปามไอศกรีมในมืออย่างไม่เกรงใจ
ไอ้สิกไม่ได้กินไอศกรีมเหมือนผม มันยืนพิงเสาของห้างพลางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย ผมเห็นใครหลายคนต่างก็จับจ้องมาที่มัน
“นัดสาวที่ไหนวะ” ผมทำเป็นยืดคอมองดูหน้าจอของไอ้สิก มันไม่ได้ซ่อนผมแต่อย่างใด
“ไม่ได้นัด แค่ตอบเขา” ไอ้สิกเลื่อนตอบคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ มันทำให้ผมต้องเปรียบเทียบกับไลน์ของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพื่อนทักมา ก็ไม่มีใครทักผมมาเลย
ทำไมมันต่างกันงี้วะ
“เสือไม่ทิ้งลายจริงๆ”
“แน่นอน กูหล่อ”
“เออ กูรู้” ผมจำใจต้องยอมรับ
“มึงคิดว่ากูหล่อจริงดิ” จู่ๆ ไอ้สิกก็กระตือรือร้นขึ้นมา
“กูเคยบอกมึงตั้งหลายครั้งหลายหน”
“บ้า กูไม่เคยได้ยินเลย”
“มึงก็เพิ่งได้ยินกูยอมรับในความหล่อของมึงไปนี่”
ผมยังคงเอร็ดอร่อยกับไอติมต่อไป ไอ้สิกยังคงมองผมด้วยแววตาประทับใจ จนผมต้องโวยวาย
“อะไรของมึง”
“ดีใจนะเนี่ย มึงคิดว่ากูหล่อด้วย”
“โอย ไอ้บ้า ประสาทแล้วมึง” ผมขมวดคิ้ว “มึงส่องกระจกทุกวันมึงก็น่าจะรู้ตัวนี่หว่า และใครๆ ก็คิดว่ามึงหล่อกันทั้งนั้น”
“แต่กูดีใจที่มึงคิดว่ากูหล่อ” ไอ้สิกยิ้มกว้าง
“เปลี่ยนเรื่องสักทีเหอะ ยิ่งฟังยิ่งหมั่นไส้ว่ะ”
“กินไอติมอีกสักอันมั้ย กูเลี้ยง”
“ทำไมวันนี้มึงป๋าจังเลยวะ”
“กูอารมณ์ดี”
“เลี้ยงอย่างอื่นได้มั้ยล่ะ” ในเมื่อมันอยากจะเลี้ยงนัก คนที่ชอบของฟรีอย่างผมมีหรือจะปฏิเสธ
“อยากแดกไรล่ะ”
“วันนี้ป๋าสิกไม่มีเด็กให้เลี้ยงเหรอครับ ถึงได้มาเลี้ยงเพื่อนแทน”
“กูมากับมึง จะให้กูทิ้งมึงไปหาสาวอื่นเหรอวะ”
“เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”
“กูรู้แล้วจะพามึงไปแดกอะไร” ไอ้สิกเดินนำผม “ตามมาๆ”
ร้านที่มันพาผมมาคือร้านบิงซูที่สยามสแควร์วัน มันบอกว่าผมชอบกินอะไรเย็นๆ ผมน่าจะชอบ ที่จริงผมก็ได้ยินชื่อเสียงของไอ้บิงซูอะไรนี่มานานแล้วล่ะครับ แต่ยังไม่ได้มีโอกาสมาลองสักที หนึ่งคือเพื่อนผมมันไม่ใช่พวกชอบกินของหวาน(ผมชอบคนเดียว) สองคือถ้าไม่ได้มาสยามกับไอ้สิก ผมก็ไม่ค่อยได้มาสยามกับใครทั้งนั้น เวลาผมมาคนเดียวก็มักจะมาเรียนพิเศษ กินข้าว และก็กลับ ไม่เคยคิดที่จะเที่ยวเล่นคนเดียวเลยครับ
เพราะงั้นวันนี้จึงเป็นฤกษ์งามยามดีให้ผมลองบิงซูเป็นครั้งแรก ไอ้สิกรับหน้าที่ไปสั่งให้ผมที่เคาน์เตอร์ ในขณะที่ผมนั่งรออยู่ที่โต๊ะและมองซ้ายมองขวาสลับกับเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ผมก็ได้เห็นสาวๆ สวยๆ เดินผ่านหน้าร้านไปมา รู้สึกเจริญหูเจริญตาดีเหมือนกันครับ
นั่งอยู่นานผมก็เริ่มนึกถึงสตาร์ขึ้นมา หลังจากที่ผมคุยกับเขาเรื่องให้เขาทำเนียนกับไอ้สิกที่ห้องเรียนของเขา ผมก็ยังไม่ได้คุยกับเขาเลย
ไอ้สิกสั่งเสร็จก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับรอให้พนักงานเปิดสัญญาณไฟเรียก มันยิ้มให้ผมพร้อมกับทำสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย
“มึงกำลังจะได้กินบิงซูแล้วนะ”
“อืม รู้สึกดีจังเลย” ผมประชดประชัน
“พ่อง กูเลี้ยงทั้งทีนะ ทำหน้าอารมณ์ดีหน่อยดิวะ”
ยังไม่ทันที่เพลทของโต๊ะผมจะดังปี๊บๆๆ (ไอ้ที่มันเป็นแผ่นกลมๆ น่ะครับ พนักงานจะให้เพื่อรอเมนูที่เราสั่ง ถ้าเสร็จแล้วพนักงานจะกดเรียกให้เราไปรับ สัญญาณไฟที่แผ่นกลมๆ ก็จะดัง) จู่ๆ ก็มีสาวสวยในชุดนักเรียนโรงเรียนดังมาปรากฏตัวอยู่เหนือศีรษะของผมกับไอ้สิก
หน้าสวยๆ แบบนี้ หุ่นแบบนี้ โรงเรียนนี้ กิ๊กไอ้สิกแน่นอน
“อ้าวสิก บังเอิญจังเลย” รอยยิ้มของเธอทำเอาผมเคลิ้ม
“เจนนี่” ไอ้สิกช็อกจนหน้าซีดไปแล้ว
“พอดีเจนมาคนเดียวน่ะ ขอร่วมวงด้วยได้ป่ะ”
อื้อหือ ได้สิครับได้ ผมคิดอย่างเด็กเจ้าชู้ และผมก็ค่อนข้างแน่ใจว่าไอ้สิกเองก็คิดเหมือนผม
“ว่าไง” แทนที่มันจะตอบตกลงกับผู้หญิงเขา มันกลับส่งสายตามาถามผมแทน ไอ้บ้านี่ก็นะ เขาเป็นผู้หญิงนะเว้ย มึงจะปฏิเสธเขาเหรอ
“ได้ดิ จะเป็นไรล่ะ”
“ขอบคุณนะ สั่งอะไรไปเหรอตะกี้” ‘เจนนี่’ ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ สิกด้วยท่าทางสบายๆ ไอ้สิกบอกเมนูเจนนี่ไป เธอหัวเราะคิกคักถูกใจ “สตรอว์เบอรี่เหรอ เจนก็ชอบเหมือนกัน”
“เจน นี่ไอ้ฟืนนะ” ไอ้สิกแนะนำผมให้ผู้หญิงรู้จัก ผมยิ้มเบาๆ ส่งให้เธอ
“รู้จักแล้ว คนที่เป็นเพื่อนสนิทของสิก เจนเคยเห็นในเฟซบุ๊กของสิกบ่อยๆ”
“สวัสดีครับ” ผมพูดเก้อๆ
“สวัสดีค่ะ”
หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นอากาศธาตุระหว่างคนทั้งสองคน ปกติแล้วเวลาไอ้สิกมันจะไปเที่ยวเล่นกับกิ๊ก มันไม่เคยหิ้วผมไปด้วยหรอกครับ เจนนี่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาสนใจไอ้สิกมาก เพราะฉะนั้นเธอจึงชวนไอ้สิกคุยไม่หยุดไม่หย่อน ผมจึงพยายามไม่ให้ตัวเองกลายเป็นเรื่องอึดอัดของสองคนนี้
ท่าทางเพื่อนผมจะไปต่อกับเจนนี่ที่ไหนสักที่ ผมคิดในใจว่าหากกินบิงซูถ้วยนี้หมดผมก็จะกลับบ้าน ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ ใครอีกคนก็มาปรากฏตัวขึ้นอย่างที่ผมไม่ได้ทันตั้งตัว
“สิก ฟืน”
เหยดเข้ คนๆ นั้นคือสตาร์ ผมตกใจยิ่งกว่าตอนที่ไอ้สิกเจอหน้าเจนนี่ซะอีก ผมรีบมองสีหน้าเขาทันที ตอนนี้สตาร์คงเห็นแล้วว่าเชี่ยสิกอยู่กับใคร และนั่นก็อาจจะทำร้ายจิตใจเขา
“เอ่อ...” ผมควรเอาตัวรอดยังไงจากสถานการณ์เช่นนี้ดี “สตาร์ บังเอิญจังว่ะ”
“น่าอร่อยนะ ทานด้วยได้ป่ะ”
“มันใกล้จะหมดแล้ว เดี๋ยวกูไปสั่งให้ใหม่”
“เอางั้นเหรอ งั้นกูไปสั่งด้วยนะ” สตาร์อาสา
“กูไปด้วย” ไอ้สิกก็จะมาด้วยอีกคน มึงจะบ้าเหรอ
“มึงอ่ะนั่งอยู่นี่” ผมทำเสียงเด็ดขาด ไอ้สิกก็เลยเชื่อ มันนั่งนิ่งๆ มองดูผมกับสตาร์เดินไปสั่งบิงซูถ้วยใหม่ด้วยสายตาที่ผมเองก็อ่านไม่ออก
สตาร์ทำตาแป๋วขณะที่มองผม ระหว่างที่เราสองคนกำลังต่อคิวสั่งบิงซูอยู่
“คนนั้นกิ๊กสิกเหรอ”
ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดี จึงได้เกาหัว
“รู้อยู่แล้วล่ะ ก็เขาสวยขนาดนั้น”
“ใจเย็นๆ ยังไม่ใช่แฟนของมัน อย่าเพิ่งถอดใจ” นี่คือคำปลอบที่ผมคิดได้ในตอนนี้ “ว่าแต่ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ”
“มาเรียนพิเศษไง ยังไม่ถึงเวลาก็เลยมาเดินเล่น เจอมึง สิก และก็คนนั้น ก็เลยแวะมาทัก”
“เหรอ” ผมยิ้มแหยๆ หลังจากนั้นบรรยากาศรอบตัวเราสองคนจึงเต็มไปด้วยความเงียบ ผมแอบเห็นว่าสตาร์นั้นลอบมองไปที่สิกกับกิ๊กของมันบ่อยๆ รู้สึกสงสารแต่ผมไม่รู้จะปลอบเขายังไง
ผมเองก็กำลังยืนอยู่ในจุดเดียวกันกับเขานี่หว่า
หลังจากสั่งบิงซูเสร็จผมกับสตาร์ก็ไปนั่งที่เดิม สิกกับกิ๊กของมันยังนั่งอยู่ด้วยกัน เจนนี่ไม่ได้สัมผัสถึงบรรยากาศที่น่ากระอักกระอ่วนนี้เลย เธอพยายามป้อนบิงซูใส่ปากไอ้สิกตลอดเวลา สตาร์ที่นั่งข้างๆ ผมกำกางเกงตัวเองแน่นเชียวครับ
“ลองชิมนี่ดูดิ” ผมอยากให้เขาลืมเหตุการณ์ที่กำลังเกิด จึงหันเหความสนใจด้วยการตักบิงซูป้อนเขาบ้าง สตาร์อ้าปากรับอย่างว่าง่าย ผมหัวเราะเล็กน้อยอย่างเอ็นดู เมื่อตะกี้เขาเหมือนเด็กไม่กี่ขวบเลยครับ
“สองคนนี้น่ารักดีนะคะ” เจนนี่ชมผมกับสตาร์ “โดยเฉพาะสตาร์ หน้าตาน่ารักมากๆ เลย” ผมรู้ว่าเจนนี่ชมอย่างจริงใจครับ แต่นั่นก็สร้างความลำบากใจให้สตาร์น่าดู เพราะเขาดูไม่ยินดีกับคำชมนี้เลย
“ขอบคุณครับ”
“เจนนี่มีเรียนกี่โมงนะ” ไอ้สิกเอ่ยแทรกขึ้นมา
“อีกยี่สิบนาทีก็ต้องไปแล้วล่ะ”
“เหมือนผมเลย อีกยี่สิบนาทีผมก็ต้องไปเหมือนกัน” สตาร์พูด
“ไม่แน่เราอาจจะเรียนคอร์สเดียวกันก็ได้นะคะ”
อย่างน้อยคนที่ชอบไอ้สิกเหมือนกันทั้งสองคนก็ไม่ได้ตีกันอย่างที่ผมกลัว (สตาร์ก็ไม่น่าจะใช่คนแบบนั้นด้วย) ผมพยายามช่วยให้สตาร์ดีขึ้นด้วยการพุ่งความสนใจไปที่เขาทั้งหมด อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะรับรู้ถึงความหวังดีของผม เขาจึงตอบสนองผม ทั้งอ้าปากรับบิงซูที่ผมป้อน ทั้งตอบคำถามทุกคำถามที่ผมถาม จนมีบ่อยครั้งที่เจนนี่เอ่ยว่าผมกับสตาร์เหมือนคนเป็นแฟนกัน
“จะถึงเวลาเรียนแล้ว” จู่ๆ ไอ้สิกก็ลุกขึ้นยืน ผมกับคนอื่นๆ มองมันอย่างตื่นตกใจ เพราะมันลุกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจริงๆ ครับ “บ๊ายบายครับ เจนนี่ ไว้เจอกันใหม่นะ”
ผมทำสีหน้าด่าในความเหี้ยของเพื่อน มึงควรจะไปส่งผู้หญิงป่ะวะสาด
“เอ่อ เจนนี่ คือว่าผมจะไปส่งสตาร์ที่ตึกสยามกิตต์พอดี” ผมพยายามแก้ไขสถานการณ์
“เจนนี่มีเรียนที่นั่นค่ะ”
“ไปด้วยกันเลยมั้ยครับ”
ผมส่งสายตาตำหนิใส่ไอ้สิก ผู้ซึ่งตอนนี้เริ่มหงุดหงิดอารมณ์เสียอย่างไร้เหตุผล สตาร์มองไปที่สิกอย่างเศร้าสร้อยขณะที่เดินนำผมออกไปนอกร้าน เจนนี่บอกลาไอ้สิกและก็ตามผมมา คอของเธอตกอย่างน่าสงสาร สงสัยคงหวังให้ไอ้สิกไปส่งแต่ก็ต้องผิดหวัง
ไอ้เชี่ยสิก มึงนี่มันจริงๆ เลย
เราสามคนมาถึงตึกสยามกิตต์ ทั้งสตาร์กับเจนนี่รีบเข้าไปเรียนจึงได้ร่ำลาผมแค่โบกมือ ผมมองตามสองคนนั้นไปจากนั้นก็ถอนหายใจ ระหว่างที่ผมหันกลับมา ผมถึงกับต้องตกใจแทบหงายหลัง
ไอ้สิกมายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“มึงเป็นผีเหรอ มาไวอย่างกับหายตัวได้” ผมพูดกับเพื่อน “ดีที่ยังโผล่หน้ามา มึงควรมาส่งผู้หญิงป่ะวะ วันหลังอย่าทำแบบนั้นนะเว้ย”
“มึงอ่ะ อะไรของมึงวะ” ไอ้สิกโวยวาย
เดี๋ยว ผมงง มันโวยวายทำไม
“อะไร”
“มึงนัดสตาร์มาเหรอ”
“นัดบ้าไรล่ะ” ผมโวยบ้าง “เขาเจอมึงกับกูเลยบังเอิญ เขาก็เลยเข้ามาหา”
“มึงทำวันของกูกับมึงพังหมดเลย”
“อะไรนะ” ผมร้องเสียงหลง
“กูนึกว่ากูจะได้มาเที่ยวกับมึงแค่สองคน”
ทำไมมันพูดแบบนี้วะ ผมขมวดคิ้วมองดูเพื่อนตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“มึงพูดแบบนั้นทำไมมึงไม่ถามตัวเองบ้าง ถ้ามึงไม่บอกเจนนี่เขาจะรู้มั้ยว่ามึงกับกูอยู่ร้านบิงซูอ่ะ”
“กูไม่ได้บอก”
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรทั้งนั้น”
“มึงไม่รู้สึกอะไรเพราะมึงไม่ได้อยากมาเที่ยวกับกูสองคนใช่มั้ยล่ะ มึงนัดสตาร์ออกมา”
“ไอ้เหี้ย” ผมร้องเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามอง “อะไรเข้าสิงมึงวะ มึงเป็นห่าอะไรเนี่ยเชี่ยสิก”
“เออ! กูเป็นบ้าเองนี่แหละ”
มันเดินหนีผมไปเลย ท่าทางของมันตอนนี้เป็นเหมือนตอนที่มันฟิวส์ขาดเมื่อสองปีก่อน มีกลุ่มคนเข้ามาไถตังค์น้องชายของมัน และไอ้สิกก็โกรธจนคุมสติไม่ได้ ไล่เตะคนพวกนั้นอย่างกับนักเลงอันธพาล
คราวนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากเหตุการณ์นั้นเลย
ผมทั้งหงุดหงิดและก็กังวลกับอาการไร้เหตุผลของมัน ผมเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด ระหว่างนั้นผมเดินตามหลังไอ้สิกไปเรื่อยๆ มันไม่สนใจที่จะหันมามองผมเลยแม้แต่น้อย เป็นเช่นนั้นอยู่นานจนเราสองคนต้องแยกกันที่สถานีรถไฟฟ้า
มันเป็นอะไรของมัน มันไม่เคยหงุดหงิดผมง่ายแบบนี้
การมาเที่ยวสยามกันแค่สองคนสำคัญอะไรกับมันขนาดนั้น
tbc*
อย่าถือสาน้องสิกเลยนะคะ
อายุเท่านี้ก็น่าจะโวยวายเบอร์นี้แหละค่ะ T_T
สู้ต่อไปนะคนคูลลลล
-
อีกใจก็อยากให้สตาร์คู่กะสิกอ้าาาาาาาา.
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai1: แหม่ ถ้าสิกจะแสดงออกขนาดนี้ บอกหนูฟืนไปเลยเหอะลูกกก เผื่อหนูฟืนจะหายสับสนสักที 555 :katai3:
-
สิกชอบฟืนใช่ไหม มีทั้งถอนหายใจ ทั้งงอนฟืนตอนที่รู้ว่าฟืนอยู่กับสตาร์อ่ะ แถมยังบอกว่าวันของเราสองคนอีก ชูป้ายไฟสิกฟืนเลยค่ะ :hao7:
-
อะไรกันเด็กๆ สิกโกรธทำไม
ไม่เอาสิสิกไม่ควรโกรธนะ ฟืนมันไม่ได้ทำผิดเลย
-
สนุกสนานดีเนอะ แอบรักกันไปมา
-
:really2:สงสัยจะเข้าโหมดหึง :เฮ้อ:
-
ปวดใจจจจจจจ กระซิกๆ สิกเอ๊ย ฟืนมันความรู้สึกช้า
แต่สิกก็คงไม่อยากบอกความในใจเพราะอยากให้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนคงเดิม
กลัวจะไม่อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ ถ้าบอกความรู้สึกไป โอ๊ยๆ ปวดใจ
แต่เราชอบที่สิกหงุดหงิดแฮะ 5555 มัวแต่ทำตัวคลูๆอยู่ได้ เสียฟืนไปจะรู้สึก
วันนี้ไม่เป็นไปอย่างที่คิด ทั้งเจนนี่ ทั้งสตาร์ "วันของมึงกับกูอ่ะ" เลยพังไม่เป็นท่า
แต่ฟืนก็คงงง เพื่อนกัน โกรธกันแบบนี้มั้ย 55555
อยากอ่านต่อแล้วๆ
:impress2: :impress2:
อ้อนๆๆ ตอนต่อไป พรุ่งนี้น้าๆ
:laugh: :laugh:
รอเรื่องนี้ทุกวัน ขอบคุณที่มาต่อไวมากเลย ^^
-
ฟิน คิดช้าจริงๆ :katai1:
ทำไมฟิน มองไม่ออกว่าสิก ไม่ได้ชอบเจนนี่
ถ้าชอบก็ต้องไปส่งสิ
แล้วไปตำหนิสิก ทำไม่ดีกับหญิง
มันเป็นเรื่องของสิกนี่ ไม่เข้าใจฟิน
สิก คงต้องบอกฟินตรงๆแล้วว่าชอบฟิน
ดูฟินซื่อบื้อ รู้แต่ใจตัวเอง
ไม่เข้าใจคนรอบข้าง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สิกสมควรบอกฟืนตรงๆนะค่ะลูกกกก น้องฟืนมันซื่ออออออ มันจะรู้เรื่องมั้ยว่าเพื่อนกันต้องโกรธกันด้วยเรื่องนี้เหรอ? 555
-
หึงก็บอกว่าหึงงงงงง
-
เอิ่มมมมม ก็ไม่มีไรมาก แค่เพื่อนสนิ๊ททท สนิท อยากจะมาสยาม เดินดูของ กินบิงซูด้วยกันแค่ 2 คนเท่านั้นเอ๊งงง ไม่งงเนอะฟืน ไม่งงเนอะ :hao3:
-
ไฟท์ติ้งนะสิก ทนไม่ได้ก็จับปล้ำเลย
เอ้ยยย!!! ล้อเล่น
-
เอิ่มม หึงก็บอกว่าหึงไหมลูกกกกกกก นุ้งฟีนนี่ก็ซื่อบื่อจริงๆเลยเชียวว สิกเค้าชัดเจนขนาดนี้แล้ว หนูยังไม่รู้อี๊กกก ฮ่วย !
-
:pig4: :pig4:
-
บอกตรงๆเหอะ ฟีนเขาไม่รู้จริงๆ สงสารพระเอก
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ก็หึงไงค้า น้องฟืน สิกหึงค่าาา
-
:pig4: :pig4:
-
สิกมันออกอาการซะขนาดนี้แล้ว ช่วยรู้สึกตัวบ้างเต๊อะ ฟืนนนนนนน
-
แหม~ พ่อคนคูล มีงอน มีนอย มีหึงเค้า แต่ตัวเองก็ควรเคลียร์กิ๊กทั้งหลายแหล่มั้ยยย ว่าแต่ฟืน ทำแบบนี้มันดีจริงๆ หรอ เห้อมม
-
ใครน่าสงสารกว่ากัน ครุ่นคริสสสส :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คิดเหมือนความเห็นบน ใครน่าสงสารกว่ากัน แต่ตอนนี้เบื่อพ่อคนคูล ตัวเลือกเยอะเกิน
-
ฟืน ชอบ สตาร์
สตาร์ ชอบ สิก
สิก ชอบ ฟืน
สิก ช่วย ฟืน จีบ สตาร์
ฟืน ช่วย สตาร์ จีบ สิก
โอ้ยยย นี่มันมหากาพย์ จีบกันไปจีบกันมาอิรุงตุงนังไปหมด
ว่าแต่สิกหึงฟืนใช่ม๊าา ฟืนก็ดูท่าจะยังไม่รู้ใจตัวเอง
นี่ลุ้นมากว่าเมื่อไหร่เพื่อนรักรักเพื่อนจะสมหวัง เพี้ยง !!!
#ทีมพี่สิกคนคูล อิอิ
-
เขาชอบแกไงฟืนนน ฮืออออ
ช่วยกันไปก็ช่วยกันมา
-
โกรธหัวเหวี่ยงเชียว
แครมีคนมาขัดตอนเดทอะเนอะ
แม้ๆๆ แสดงออกขนาดนี้ ทำไมฟืนไม่รู้ละลูก
ว่าสิกเป็นอะไร
-
เรื่องมันช่างซับซ้อนยิ่งนัก
-
เรื่องนี้ใครน่าสงสารกว่ากันเนี่ย
-
สนุกอย่างรุนแรง
-
เมื่อไหร่พี่ดินจะมีบท รอพี่ดิ๊นนนนนนนนนน
-
ปากแข็งกว่านี้มีอีกไหม ไม่รู้ใจตัวเองกว่านี้มีอีกไหมมม
โถวววว พ่อสิก ทำเป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจจจจจ
โอ้ยยยย
-
ตอนที่ 5
คาบที่หนึ่ง วิชาชีววิทยา เวลา 08.30 น.
ผม ไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังนั่งอยู่ในห้องปฏิบัติการวิชาชีววิทยา วันนี้ผมมาเช้าครับ ส่วนไอ้สิกคนที่ยังไม่คุยกับผมแม้แต่น้อยนั้นมันยังไม่โผล่หน้ามาที่โรงเรียน
จนถึงทุกวินาทีนี้ผมก็ยังงงว่าผมทำผิดอะไร
“ช่วงนี้มึงเป็นไรมากป่ะวะฟืน ดูมึงวิญญาณหลุดออกจากร่างบ่อยจังเลย” ไอ้ตังตั้งข้อสังเกต มันใช้ด้ามปากกาสะกิดต้นแขนผมเล่นอยู่
“มันเป็นบ้า” ไอ้อ๊อฟยังมีความเชื่อนี้อยู่ “เพื่อนเราอาจจะบ้าจริงๆ ก็ได้ว่ะ”
“มึงได้คุยกับไอ้เชี่ยสิกบ้างป่ะ พวกกูโทรไปหามันเมื่อคืนไม่ยอมรับสายเลย กะจะให้มันแก้แค้นไอ้พวกห้องสี่สักหน่อย” ไอ้ตังถาม
พูดแบบนี้แสดงว่าแพ้พวกห้องข้างๆ มาใช่ป่ะ “ไม่ได้คุย”
“ไม่ได้ไปสยามด้วยกันหรอกเหรอ” ไอ้ตังถามต่อ มันมองหน้าไอ้อ๊อฟอย่างงงๆ
“ก็ไปมาด้วยกันนั่นแหละ”
“แล้วทำไมมันยังไม่มาโรงเรียนล่ะ”
“มันก็คงมาสายเหมือนทุกวันนั่นแหละมั้ง”
“เป็นเหี้ยไรกัน” ไอ้อ๊อฟจับผิดได้ในทันที “งอนกันเหรอวะ”
“ไม่ได้งอน อะไรของพวกมึงเนี่ย เลิกถามกูได้แล้ว” ผมแกล้งโวยก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“มึงโทรหาไอ้สิกดิ๊ ครูจะเข้ามาสอนแล้วเนี่ย” ไอ้อ๊อฟพูดกับไอ้ตังที่โทรออกหาไอ้สิกแบบทันทีทันใด ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ รู้สึกไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น (แต่ก็เงี่ยหูฟังอย่างสนใจเล็กน้อย)
“มันไม่รับสายว่ะ” ไอ้ตังถึงกับงงไปเลย
“เป็นห่าอะไรของมันวะ”
“เดี๋ยวมันก็คงมานั่นแหละ” ผมพูด
สันนิษฐานของผมกับเพื่อนไม่เป็นจริงครับ ไม่ว่าจะผ่านคาบชีวะ คาบภาษาอังกฤษ และคาบเลขไปแล้ว เชี่ยสิกแม่งก็ยังไม่มาเพื่อนสนิทมันอย่างผมไม่ทราบเหตุผลที่ไอ้เชี่ยสิกไม่มาโรงเรียน คนทุกคนทั้งเพื่อนและก็คุณครูก็เลยไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
ผมที่มีฟอร์มค้ำคอทำใจอยู่นานก่อนที่จะโทรหามันตอนคาบพักกลางวัน หลังจากที่คิดว่าไอ้สิกมันชักจะไม่ปกติ
แม้แต่ผมโทรไป มันยังไม่รับสายเลย
“พ่องงงงงงงง!” ผมตะโกนลั่น รู้สึกโมโหมากทั้งๆ ที่ผมไม่จำเป็นต้องโมโหขนาดนี้ก็ได้ “ฟวยเอ๊ย กวนตีนกูใช่มั้ย”
ใบหน้าผมแดงก่ำด้วยความโมโห ไอ้ตังกับไอ้อ๊อฟถึงกับนิ่งชะงักค้างเมื่อเห็นผมระเบิดลง
“มึงโอเคป่ะวะฟืน”
“กูไม่โอเค” ผมตอบไอ้อ๊อฟ “เชี่ยสิกแม่งกวนตีนกู”
“เห็นมั้ยว่าพวกมันมีเรื่องกันจริงๆ” ไอ้อ๊อฟกระซิบกับไอ้ตัง
“กูจะไปลากคอมัน” ผมให้คำมั่น “คาบบ่ายฝากจดการบ้านไว้ให้หน่อยนะ”
“เฮ้ย จะโดดเหรอ โดดด้วยดิ”
“ไม่ได้ สัดตัง ถ้ามึงหายไปไอ้เชี่ยอ๊อฟก็จะหายไปด้วย แล้วใครจะจดการบ้าน”
“ช่างแม่งดิ”
“อยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปเอง”
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ คนที่ควรจะโดนง้ออย่างผมทำไมต้องไปตามหามันถึงที่บ้านด้วย เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมันก่อน การที่มันไม่ยอมรับโทรศัพท์ใครเลยแบบนี้ผมชักจะเป็นห่วงมากกว่าโมโหแล้วล่ะครับ สิ่งที่มันเป็นอยู่ขณะนี้โคตรจะผิดวิสัยคนอย่างไอ้สิกจริงๆ
เพราะงั้นจะไม่ให้ผมห่วงได้ไง
“อุดมสุขพี่” ผมบอกแท็กซี่เมื่อผมโผล่พ้นรัศมีลุงยามและก็พวกสารวัตรนักเรียนออกมาอยู่นอกรั้วโรงเรียนแล้ว
“โดดเรียนเหรอน้อง ไม่ดีมั้ง”
“พี่ หมาบ้านผมออกลูก”
“เฮ้ย จริงเหรอวะ เดี๋ยวพี่ซิ่งให้เลย!”
ผมพูดแบบนั้นเพราะผมเห็นรูปหมาอยู่เต็มด้านในรถของพี่แท็กซี่ ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถผมก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียดและก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
ถ้ามึงไม่อยู่บ้านนะ มึงโดนตีนกูแน่ๆ
บ้านฟิสิกส์
กว่าผมจะมาถึงก็เล่นกินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้สิกถึงมานอนบ้านผมบ่อยๆ เพราะบ้านของมันไกลมากขนาดนี้ไง
ผมมองดูบ้านสองชั้นขนาดใหญ่อย่างชั่งใจ รู้สึกลังเลว่าตัวเองควรเข้าไปดีหรือไม่ ผมต่างหากที่สมควรจะเป็นฝ่ายงอน แต่ทำไมผมต้องมาหามันถึงที่บ้าน ทำไมวะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด
“เพื่อนน้องสิกเหรอคะ” แม่บ้านของบ้านนี้กำลังเดินมาที่ประตูรั้วและก็มองผมอย่างระแวดระวัง
“ครับ”
“เชี่ย” ผมได้ยินเสียงคุ้นๆ สบถ ผมหันหลังกลับไปดู เห็นไอ้สิกอยู่ในสภาพบ้านๆ มือของมันกำลังถือถุงเซเว่น ผมถลึงตามองมันทันที ในขณะที่มันดูตกใจไม่น้อยที่เห็นผมตอนนี้
“ไอ้เหี้ย”
“มึงมาทำเหี้ยไร”
“มึงเป็นไรฮะ มึงเป็นไร!” ผมเข้าไปผลักมันเบาๆ ทันที แม่บ้านบ้านไอ้สิกถึงกับร้องเสียงหลง ไอ้สิกก็เลยลากแขนผมให้เดินไปกับมัน “มึงเป็นไรตอบกูมาดิ”
มันไม่พูดอะไร เอาแต่ลากผมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านของมัน เราสองคนทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง ผมมองไอ้สิกด้วยสายตาขุ่นเคือง ส่วนไอ้สิกนั้นเอาแต่ทำหน้าเหม็นเบื่อโลกใบนี้
สรุปก็คือผมกับมันก็ยังคงโกรธกันอยู่
“มึงมาทำไม” ไอ้สิกถามเสียงแข็ง
“กูมาถามว่ามึงเป็นเหี้ยอะไร”
“กูไม่ได้เป็นไร”
“แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน”
“กู...ขี้เกียจ”
“นั่นเรียกว่าเหตุผลเหรอวะ”
“จะให้กูบอกว่ากูไม่ไปโรงเรียนเพราะมึงเหรอ” ไอ้สิกโวยวายเสียงดัง
“แล้วมันเป็นเพราะกูมั้ยล่ะ” อีกฝ่ายเงียบไม่ยอมตอบผม นั่นทำให้ผมสรุปเองได้แล้วว่ามันไม่ไปโรงเรียนก็เพราะผม “มึงอายุสิบเจ็ดแล้วนะเว้ย โกรธกับกูแค่นี้มึงถึงขนาดไม่ไปโรงเรียนเลยเหรอวะ ไม่คิดว่ามันเด็กประถมไปหน่อยเหรอ”
“มึงจะไปเข้าใจอะไร”
“งั้นมึงก็พูดให้กูเข้าใจเดี๋ยวนี้เลย”
ไอ้สิกมองหน้าผมด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าว ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่น มันหยิบของกินออกมาจากถุงเซเว่นและก็เริ่มกิน ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินแม้แต่ข้าวกลางวัน
“หิวเหรอ” ไอ้สิกถาม
“กูไม่หิว” ผมตอบทันที
“...”
“แค่ยังไม่ได้กินข้าว” เสียงของผมอ่อนลง ก้มลงมองพื้นและก็เขี่ยดินไปมา
“ถุย ไอ้เหี้ย” สิกหยิบบิ๊กเปาส่งให้ผม “นี่ข้าวเช้ากูเลยนะเนี่ย ยกให้มึงก็แล้วกัน”
“คนบ้าอะไรอยู่บ้านทั้งวันแต่ไม่แดกข้าว”
“กูเพิ่งตื่นตอนเที่ยงเนี่ย”
“บ้าไปแล้ว”
“เออ กูบ้า” สิกมองไปข้างหน้า “เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”
ผมเคี้ยวไปด้วยมองหน้าอีกฝ่ายไปด้วย “สรุปมึงบอกกูได้หรือยังว่ามึงเป็นห่าอะไร บอกมาให้ชัดเจนเลยนะ ให้มันคุ้มกับที่กูโดดเรียนมาหาด้วย”
“กูหงุดหงิดอ่ะ”
“แค่นั้นอ่ะนะ”
“กูหงุดหงิดมาก ถ้ากูไปโรงเรียนกูกลัวกูไปลงกับคนนั้นคนนี้ กูก็เลยแก้ปัญหาด้วยการไม่ไปโรงเรียนซะเลย”
แบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ “มึงหงุดหงิดกู?”
“เปล่า”
“...”
“กูหงุดหงิดตัวกูเอง”
ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่เข้าใจว่ะ “กูต้องง้อมึงมั้ย ถ้ากูต้องง้อมึง กูควรง้อด้วยเรื่องอะไรวะ”
“มึงไม่ได้ผิดอะไรหรอก” ไอ้สิกใช้มือดันศีรษะผมเบาๆ “กูผิดเอง ความผิดกูเองทุกอย่าง”
“เออ รู้ก็ดี” ผมตัดจบในที่สุด ไม่อยากโกรธกับมันมากไปกว่านี้แล้วล่ะครับ “เมื่อวานมึงไร้เหตุผลมากเลยรู้ป่ะ”
“อืม”
“มึงขอโทษกูเดี๋ยวนี้เลย”
“...”
“นี่กูมาไกลถึงนี่เพื่อให้มึงขอโทษกูเลยนะ”
ไอ้สิกหลุดหัวเราะ ในขณะที่ผมแกล้งปั้นหน้าโกรธมัน
“เออ กูขอโทษ”
“ดี” ผมยิ้มออกในที่สุด “เพื่อนเป็นห่วงมึงมากเลย แม้แต่กูยังตอบคำถามคนอื่นไม่ได้ว่ามึงไปไหน คนอื่นๆ ก็เลยคิดกันไปต่างๆ นานา”
“คิดว่าอะไรบ้าง”
“คิดว่ามึงอยู่กับสาวบ้าง นอนกกกับสาวบ้าง อยู่บ้านสาวบ้าง”
“จัญไรทั้งนั้น คิดกันได้ยังไง”
“ก็มึงเล่นหายไปแบบนี้ คนจะคิดอะไรก็ได้นี่หว่า”
“...”
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” ผมหันมาพูดกับเพื่อนอย่างจริงจัง “ห้ามทำอีก เข้าใจหรือเปล่า”
“อืม” สิกพยักหน้า
ผมหันมาคุ้ยของกินในถุงของไอ้สิกต่อโดยที่เจ้าของได้แต่นั่งเงียบๆ มองดูผมไปเรื่อยๆ ผมกับมันปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำจนกระทั่งไอ้สิกพูดออกมา
“มึงมาหากูขนาดนี้ มึงมาเพื่อมาเอาโน้ตการ์ดใบที่ห้าหรือเปล่าวะ”
“อะไรนะ”
“มึงมาเพื่อจะได้รู้วิธีการจีบสตาร์ต่อไปไง”
ผมไม่ได้คิดถึงสตาร์เลย อันที่จริงตลอดเช้าวันนี้ผมคิดแต่เรื่องของไอ้สิก จนถึงวินาทีนี้ผมก็ยังคิดถึงแต่เรื่องของไอ้สิก อาจเป็นเพราะผมไม่เข้าใจกับมันมั้งครับ ผมก็เลยไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย
“มั่วละสาด”
“กลับบ้านกูดิ เดี๋ยวกูไปเขียนให้” มันทำท่าลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย บอกปากเปล่าก็ได้ กูจำได้น่า”
“มันต้องทำเป็นกระบวนการ เป็นขั้นตอนเหมือนตอนเริ่มต้นดิวะ”
ให้ตายเถอะ ตอนทำรายงานวิชาสังคมมึงไม่เห็นจะจริงจังขนาดนี้ ผมส่ายหน้าใส่เพื่อนผมก่อนที่จะลุกขึ้นยืน เดินตามหลังของมันไปเพื่อที่จะกลับบ้านของมัน
บ้านไอ้สิกผมเคยมานับครั้งได้ครับ เพราะมันอยู่ไกลมากส่วนใหญ่จึงเป็นมันมากกว่าที่เข้าไปหาผม บ้านของมันเป็นขนาดสองชั้นก็จริงแต่กว้างเอามากๆ และผมชอบที่บ้านนี้ทำห้องนั่งเล่นเป็นเพดานสูง ผมรู้สึกว่ามันทำให้บ้านโล่งดียังไงก็ไม่รู้น่ะ
ห้องไอ้สิกอยู่ชั้นสอง อยู่ข้างๆ กับห้องน้องเคมี ผมยืดคอไปดูห้องน้องเคมีเล็กน้อย ไอ้สิกจิ๊ปากใส่ผมพร้อมๆ กับปิดประตูห้องของน้องมันไม่ให้ผมมองเข้าไป
แค่ห้องของน้องมันยังหวงเลยคิดดู...ผมว่ามันเป็นโรคจิตแล้วล่ะ
ในระหว่างที่ผมกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องของไอ้สิกนั่นเอง ไอ้สิกก็หันมาจับตัวผมให้หยุดเพื่อที่จะยืนอยู่เฉยๆ
“อะไรของมึง” ผมกระพริบตาใส่มัน
“ห้องรกว่ะ ขอเวลาเก็บ”
“โอ๊ย สาด อยู่กันมานานแค่ไหนแล้ว กูรู้สันดานมึงน่า” ผมไม่สนใจคำพูดมัน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง ไอ้เชี่ยสิกหิ้วคอเสื้อของผมเอาไว้ “มึงบ้าไปแล้วเหรอ!”
“รอแป๊บ กูขอยี่สิบวิ”
“ไอ้เหี้ย”
“นับถอยหลังเลย”
ผมมองดูมันรีบกุลีกุจอเข้าห้องไปด้วยสายตามึนงงปนขุ่นเคือง บางทีมันอาจจะมีของลับที่ต้องการซ่อนผมเอาไว้ก็ได้ อาจจะเป็นหนังโป๊เรื่องใหม่ หรือไม่ก็ FHM ฉบับล่าสุด
ไอ้ของแบบนั้นต้องปิดคนอย่างผมด้วยเหรอวะ ผมที่เป็นเพื่อนสนิทมันที่สุดเนี่ยนะ
ผมไม่สนใจเวลายี่สิบวินาทีที่มันขอ มือของผมเปิดประตูห้องไอ้สิกออกทันที ข้างในนั้นผมเห็นมันกำลังหยิบอะไรบางอย่างไปซ่อนไว้ข้างหลังตู้
“ไอ้สาด นับเลขไม่เป็นเรอะ หนึ่งถึงยี่สิบไม่ได้ไวขนาดนี้นี่” มันร้องใส่ผม
“บ้าบอ” ผมด่ามัน วางถุงเซเว่นลงบนพื้นและก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของไอ้สิก “อืมมมม โดดเรียนมันรู้สึกสบายอย่างนี้นี่เอง”
ไอ้สิกส่ายหน้าใส่ผมก่อนที่จะเดินไปหยิบโน้ตการ์ดที่โต๊ะและก็เขียน
“ไม่เบื่อเหรอวะ” ผมพึมพำทั้งๆ ที่ตามองเพดาน
“เบื่ออะไรวะ”
“เรื่องช่วยกูเนี่ย”
สิกเงียบไปสักพักก่อนตอบ “เบื่ออะไรล่ะ ก็หนุกดี”
“เหรอวะ”
ผมไม่รู้หรอกครับว่าเรื่องมันจะดำเนินไปแบบนี้อีกนานแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าต้องมีสักวันที่ผมทนไม่ไหวและเผลอบอกเพื่อนผมไปแน่ๆ ว่าสิ่งที่มันกำลังทำอยู่น่ะแม่งโคตรไร้ประโยชน์สำหรับผม แต่มีประโยชน์สำหรับสตาร์ เขาจะได้นำวิธีเหล่านั้นมาจีบไอ้สิก ผมนั้นเป็นแค่ตัวกลางส่งต่อก็เท่านั้นเอง
ลึกๆ แล้วผมรู้สึกผิดกับไอ้สิกอยู่นะครับ ความรู้สึกผิดของผมปนไปกับความเจ็บปวดที่เริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ เรื่องที่สตาร์ชอบไอ้สิกกลายเป็นความเคยชินที่ผมสามารถยอมรับได้ และอีกไม่นานผมก็คงจะหายเจ็บปวดจากเรื่องนี้ จากนั้นหันไปสนใจอย่างอื่นไม่ก็สนใจเรื่องของคนอื่น
ถ้าไอ้สิกรู้ความจริงแล้วมันจะโกรธผมมั้ยอ่ะ
กลายเป็นว่าผมแคร์เรื่องนี้มากกว่าเรื่องการถูกสตาร์หักอกอีกนะ
“ถ้ามันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับกูเลยล่ะ”
“มึงว่าไงนะ” ไอ้สิกชะงัก “มึงหมายความว่ายังไง”
“ก็ตามที่กูพูดอ่ะ”
“...”
“ถ้ามึงเบื่อ มึงพอก็ได้นะ กูชิลๆ อยู่แล้ว”
ไอ้สิกเดินมานั่งลงบนเตียงแล้วกระชากตัวผมให้ลุกขึ้นจากการนอน ผมมองมันด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย ผมเผ้าของผมยุ่งเหยิงไปหมด
“มึงท้อเหรอ”
ผมถอนหายใจรับคำถามนั้น “กูแค่เหนื่อยๆ ว่ะ”
ไอ้สิกจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง “เมื่อวานกูก็เห็นเขาหัวเราะกับมึงดีอยู่เลยนี่ มึงท้อห่าอะไร อีกนิดนึงก็ถึงฝั่งฝันแล้ว”
“กูเหนื่อย” ผมพูดกับมันตรงๆ “กูเหนื่อยจริงๆ”
“ฟืน” สิกมองผมอย่างสำรวจ “มึงเป็นอะไร”
ศีรษะของผมวางลงที่ไหล่ไอ้สิก การที่ผมทำแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองได้รับการเยียวยาจากเพื่อนคนนี้ ไอ้สิกตัวแข็ง มือไม้ของมันขยับสะเปะสะปะไปหมดอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ไอ้บ้าเอ๊ย” ผมอดขำไม่ได้ “คิดซะว่ากูเป็นบรรดาหญิงของมึงก็แล้วกัน มึงจะได้หายเกร็ง”
“คิดแบบนั้นไม่ได้อ่ะดิ” ไอ้สิกกระซิบ
“ทำไมวะ”
“ไม่มีหญิงคนไหน...ซบกูแบบนี้เลยว่ะ”
ผมชักรู้สึกเกรงใจมันขึ้นมา จึงขยับศีรษะออกมาจากไหล่ของอีกฝ่าย
“กูขอโทษ”
มือของไอ้สิกจับศีรษะของผมลงไปซบกับไหล่ของมันตามเดิม
“กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
คำอนุญาตของมันทำให้ผมสบายใจมากขึ้น ผมปล่อยให้เรื่องราวน่าปวดหัวทั้งหมดไหลผ่านหัวของผมและก็ปล่อยให้มันไหลออกไปช้าๆ
ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมผมถึงต้องดั้นด้นตามมาหาไอ้สิกถึงที่บ้านมัน
ผมขาดความรักได้ แต่ผมขาดเพื่อนของผมคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ครับ
มือของไอ้สิกยังจับศีรษะของผมอยู่ มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน แต่ผมไม่อยากให้มือนั้นของมันเลิกสัมผัสศีรษะของผมเลย ไอ้สิกขยับมือจับศีรษะของผมกดลงกับไหล่ของมันเบาๆ กลายเป็นว่าใบหน้าของผมซบเข้ากับที่ไหล่ของมัน
“หายเหนื่อยแล้วบอกนะ” เพื่อนผมกระซิบ
“...”
“หรือถ้ายังไม่หาย มึงซบไปนานๆ เลยก็ได้”
16.12 น.
ผมตื่นขึ้นมาจากการหลับกลางวัน ไม่รู้ว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจำได้ว่าผมซบไหล่ไอ้สิกอยู่นี่ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนท่ากลายเป็นนอนราบกับเตียงไปเสียได้ อีกทั้งยังมีผ้าห่มของไอ้สิกห่มบนตัวของผมอีกนะ
เจ้าของห้องแม่งไปไหนวะ ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ขยี้ตาอย่างงัวเงียและมองหาไอ้สิก ห้องของมันมีแต่เสียงแอร์ที่ดังอยู่ ผมคิดในใจว่าสงสัยมันคงลงไปอยู่ข้างล่างบ้านล่ะมั้ง
ที่หัวเตียงมีโน้ตการ์ดใบที่ห้าวางอยู่ ตอนแรกผมไม่คิดจะใส่ใจด้วยซ้ำว่าบนนั้นจะเขียนไว้ว่าอะไร แต่อ่านไว้หน่อยก็ดีครับ อย่างน้อยอาจจะช่วยสตาร์ได้
โน้ตการ์ดใบที่ 5
ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุข
เป็นอีกครั้งที่ผมต้องการคำอธิบายจากปากไอ้สิก ตัวคนเขียนแม่งหายหัวไปไหนไม่รู้ ผมตัดสินใจนอนต่ออีกครั้ง (ขี้เกียจล้วนๆ) ตอนนั้นนั่นเองที่ผมได้ยินเสียงคนคุยกันที่หน้าห้อง
“ใครอยู่ในห้องอ่ะพี่สิก พี่ซ่อนใครไว้” เสียงน้องเคมีนี่เอง
“จะซ่อนใครล่ะ อย่าเสียงดังนะ ไอ้ฟืนนอนอยู่”
“พี่ฟืนนี่เอง”
“เคม อย่าเสียงดัง”
ผมได้ยินเสียงประตูเปิดปิดตามลำดับ ไอ้สิกคงเดินเข้ามาในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมกะจะแกล้งหลับเพื่อแกล้งมัน นัยน์ตาของผมหรี่ขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองดูสถานการณ์ภายในห้อง ไอ้สิกเดินไปเดินมา ทำท่าเหมือนไม่มีผมอยู่ในห้องนี้กับมัน
จู่ๆ มันก็เดินมานั่งที่บริเวณหัวเตียงข้างๆ ผมที่นอนอยู่เฉยเลย ผมพยายามทำเนียนเป็นหลับ ให้ลมหายใจของตัวเองสม่ำเสมอเพื่อที่จะให้ดูแนบเนียนที่สุด
มือของไอ้สิกเลื่อนมาแตะศีรษะผมและก็ลูบเบาๆ
การกระทำของมันทำให้ผมลืมหายใจไปหนึ่งจังหวะ ไม่สิ สองจังหวะเลยแหละ
ปกติแล้วมันกับผมไม่ใช่คนที่อ่อนโยนต่อกัน การที่มันยอมให้ผมซบไหล่ในวันนี้ถือว่าเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มันเคยทำกับผมแล้ว แต่ทว่าตอนนี้มันกำลังลูบศีรษะของผม การกระทำนี้จะกลายเป็นสิ่งยิ่งใหญ่อันดับสองที่มันทำกับผม
ทั้งยิ่งใหญ่และก็อ่อนโยน...
“หลับสบายเลยนะสัด” ไอ้สิกพึมพำเบาๆ เสียงของมันอยู่ใกล้ผมมาก แก้มผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ของอีกฝ่าย นี่มันกำลังก้มหน้ามองผมอยู่เหรอ
ผมลืมตาขึ้นมาทันที เป็นจริงอย่างที่ผมคิด ไอ้สิกมันกำลังยื่นหน้าเข้ามามองผมใกล้ๆ จริงๆ ด้วย
ทันที่ที่เห็นผมลืมตา อีกฝ่ายก็ชะงัก พร้อมกับทำตาโตและก็กลืนน้ำลาย
“ทำไรวะ” ผมขมวดคิ้วเบาๆ รู้สึกว่าตัวเองก็กลืนน้ำลายเหมือนกันกับมัน
ไอ้สิกไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา มันหลุบตาต่ำลงเล็กน้อยก่อนที่จะตอบผม
“มีอะไรติดหน้ามึง”
“เอาออกดิ”
“อืม”
สิกสบตาผม นัยน์ตาของมันสั่นระริกเล็กน้อยแต่ทว่าประกายของมันทำให้ผมไม่กล้าที่จะหลบสายตาไปไหน มันขยับมือที่แตะศีรษะของผมอยู่แล้วมาแตะหน้าผากของผมเล็กน้อย จากนั้นก็ถอยมือกลับไปที่ศีรษะตามเดิม
“อะไรติดหน้ากูเหรอ” ผมกระซิบ เพราะผมไม่เห็นว่ามันจะหยิบอะไรติดมือไป
ไอ้สิกหลุบตาลงอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้มือที่อยู่ใกล้ๆ อยู่แล้วตีเข้าเบาๆ ที่หน้าผากผม
“เชี่ย” ผมร้อง
“รอยมือกูนี่แหละที่ติดหน้ามึง”
“มึงไปไกลๆ เลย”
“มึงมาหากูเอง มึงยังจะไล่กูไปไกลๆ อีกเหรอวะ” นัยน์ตาของไอ้สิกยังลอยอยู่เหนือใบหน้าผมไม่เท่าไหร่ ผมเบี่ยงหน้าหลบสายตาของมัน
“กวนตีนนะมึง”
“ง่วงก็นอนเถอะ นอนถึงกี่โมงก็ได้ ถ้าดึกเดี๋ยวบอกให้คนไปส่ง”
“กูจะตื่นแล้ว” ผมขยับผ้าห่ม ไอ้สิกคว้าผ้าห่มไว้และก็ห่มตัวผมเอาไว้
“นอนเถอะ”
“กูจะนอนเป็นเป้าให้มึงตีหน้าผากกูเล่นๆ หรือไงเล่า”
“ไม่ตีแล้ว กูขอโทษ” สิกยิ้ม ผมจึงเลิกขยับตัวและก็หลับตานอนอีกครั้ง
“ไปห่างๆ กูเลยสัด”
“ไม่ชอบที่กูลูบหัวเหรอ กูเห็นมึงหลับตาพริ้มเลยนะ”
“มโน”
“กูเห็นจริงๆ”
“มึงเงียบได้หรือยัง”
“โอเคๆ” ไอ้สิกขยับมือออกจากศีรษะของผมและก็นั่งตัวตรง
รู้สึกผิดหวังยังไงก็ไม่รู้ว่ะ จริงๆ แล้วไอ้สิกไม่ได้มโนหรอกครับ ผมรู้สึกดีจริงๆ ที่มีคนลูบศีรษะของผมตอนนอนอ่ะ น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ ตอนเด็กๆ แม่ผมมักจะทำแบบนี้กับผมบ่อยๆ แต่ยิ่งผมโต แม่ก็ยิ่งห่างเหินจากผมไปเรื่อยๆ
ผมอยากให้มันลูบหัวผมต่อจัง
“ดูทำหน้าเข้า” ไอ้สิกหัวเราะขำ “เลิกทำหน้าบึ้งซะ มือกูอยู่นี่”
มันกลับมาลูบอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมหลับตาพริ้มอย่างเปี่ยมสุข ลืมเรื่องน่าปวดหัวทุกอย่างจากใจไปเสียสนิทพร้อมทั้งขยับศีรษะของตัวเองไปใกล้กับตักของไอ้สิก
“การร่วมทุกข์ร่วมสุขก็คือไม่ว่าอีกฝ่ายจะทุกข์หรือสุข มันก็ควรอยู่กับเขา แชร์ความรู้สึกกับเขา และก็ปลอบประโลมเขา มึงเข้าใจใช่มั้ย”
ผมไม่ได้ตอบอะไรไอ้สิก เพราะในหัวของผมกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่
อยากหยุดเวลานี้เอาไว้ และก็อยากบันทึกช่วงเวลานี้เอาไว้
ความรู้สึกอบอุ่นสบาย รู้สึกอิ่มเอมปลอดภัยไปทั่วทั้งกายทั้งใจ น้อยคนนักที่จะทำให้ผมได้ แต่เพื่อนผมคนนี้แม่งทำได้ อีกทั้งมันยังทำอะไรบางอย่างที่สตาร์ทำให้ผมเป็นแบบนี้ไม่ได้ด้วย
หัวใจของผม มันเต้นแรงมาก ราวกับต้องการจะออกมาจากอกผมและก็ดิ้นเร่าๆ ให้ไอ้เชี่ยสิกดู
ผมสัมผัสได้ว่าปัญหากำลังจะเกิดแล้วล่ะครับ
tbc*
ความใส ความละมุนตุ้นนี้
-
แล้วเมื่อไหร่ฟืนจะรู้ตัวว่าสิกชอบ
ปล. ชอบเรื่องนี้จัง
-
ตะมุตะมิ สมวัยละอ่อน ต่อนยอน ต๊ะ ต่อนยอนนน แอร๊ยยย. :-[
-
แผนการณ์ทั้งหมดทั้งมวลเนี่ยเพื่อตัวเองใช่ไหมสิก
-
โง้ยยยย มีความมาให้ง้อกันถึงบ้าน เพื่อนกันเค้าทำกันขนาดนี้หรอลูก มีไหล่ให้ซบ มีมือลูบหัว ง้อววว พี่อยากมีเพื่อนแบบนี้มั่ง
:-[ :impress2:
-
เอาแหล่วๆ หวั่นไหวแหล่วววววว
:-[ :-[ :-[
-
ปัญหาใหญ่คือหนูเริ่มจะรู้ตัวแล้วใช่ไหมลูกกก ว่าหนูชอบสิก ไม่ใช่สตาร์ โอ้ยยยยยยย รักในความมุ้งมิ้งนี้จริงๆโลยยยยย ละมุนและอบอุ่นเหมือนร้านบาร์ฯเลยยยยย :ling1:
-
ฟืนแอบรักเพื่อนสนิท แต่คิดว่าไปรักคนอื่นแทน
ส่วนสิกก็ทั้งหวง และออกอาการขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก :เฮ้อ:
-
อยากรู้จังเลยยยยยยยยย
สิกซ่อนไรไวววววววววว้ หึๆๆ
ชอบความละมุนในความสัมพันธ์แบบนี้ ฮือออออ
:hao7: :hao7:
-
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“ห้ามทำอีก เข้าใจหรือเปล่า”
วั้ยยยยยยย น่าร๊ากกกกกอะ
-
อ๊ายยย เค้าซบกันด้วย เค้าลูบหัวกันด้วย ♡♡♡♡
เอาจริงๆ สิกทำตามใน note card ที่เขียนให้ฟืนตลอดนะ แต่ถ้าฟืนเริ่มรู้สึกว่าหัวใจตัวเองแปลกๆ แล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าจะรู้ความหมายของอาการนี้เมื่อไหร่ เอาใจช่วยทั้งฟืนทั้งสิกเลย
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ๊ยยยยสิก เราอยากได้แกอะ :ling1: :ling1: :ling1:
ทำไมเป็นคนแบบนี้
รักเรื่องนี้จัง :mew1: :mew1:
-
เกือบแล้วอีกนิด เกือบจะเข้าใจหัวใจตัวเองแหล่ะว่าคิดอะไร อีไม่น่าแล้วฟืน
-
มีความเขิน ละมุนกันจังเลยนะเด็กๆ อิอิอิ :o8:
-
ฟืนรีบรู้ใจตัวเองไวๆน่ะ
-
แปลกใจ...ทำไมสิกถึงช่วยฟืนจีบสตาร์ ทั้งๆที่ตัวเองก็ ออกอาการซะขนาดนั้น :confuse: :confuse: :confuse:
-
เมื่อไรฟืนจะรู้ตัวซะทีเนี่ยยยย อาการออกชัดเจนทั้งคู่แบบนี้
-
ฟิกฟืน
-
สิก ควรเลิกช่วยฟืนจีบสตาร์ แล้วหันมางหยอดฟืนเต็มตัวได้ละมั้ง มุมละมุนแบบนี้ ฟืนหวั่นไหวซะละ น่าร๊ากก
-
โอ้ยย สรุปสิกชอบฟืนมาก่อนหรือเพิ่งเริ่มรู้สึกตัวว่าชอบตอนที่ฟืนไปยุ่งกับสตาร์ รอตอนไปค่าา
-
งื้ออออออออออ ดีกับใจ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ปัญหาที่ว่า คือ ความรักอะป่าววววววววว ฮึ่ยยยย ยิ่งอ่านยิ่งเขินนนนน :impress2:
-
เป็นโมเม้นที่เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้อ่ะ :hao7:
-
ภาวนาให้ใจตรงกันไวๆ
-
ตอนนี้ละมุนมากเลย อ่านแล้วมีความสุขจัง อบอุ่นหัวใจ :-[ :-[
สิกอบอุ่นชะมัด ฟืนเริ่มรู้สึกอะไรบ้างแล้ว โอ๊ยๆ อยากให้มีคนมาลูบหัวแบบนี้บ้างจัง 5555
ตอนซบไหล่เราชอบมากที่สิกเหมือนทำตัวไม่ถูก เขินนนนน
“จะให้กูบอกว่ากูไม่ไปโรงเรียนเพราะมึงเหรอ” (สิก)
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” (ฟืน)
“ห้ามทำอีก เข้าใจหรือเปล่า” (ฟืน)
“ไม่มีหญิงคนไหน...ซบกูแบบนี้เลยว่ะ” (สิก)
" อยากหยุดเวลานี้เอาไว้ และก็อยากบันทึกช่วงเวลานี้เอาไว้" (ความคิดของฟืน)
โอ๊ยๆ ฟินนนนนนน :o8: :o8:
อยากรู้ชะมัดว่าสิกซ่อนอะไรหลังตู้ รูปฟืน?
"ความรู้สึกอบอุ่นสบาย รู้สึกอิ่มเอมปลอดภัยไปทั่วทั้งกายทั้งใจ น้อยคนนักที่จะทำให้ผมได้ แต่เพื่อนผมคนนี้แม่งทำได้ อีกทั้งมันยังทำอะไรบางอย่างที่สตาร์ทำให้ผมเป็นแบบนี้ไม่ได้ด้วย" <- รู้ใจตัวเองได้แล้วนะน้องฟืน ว่าใครคือคนที่เราอยากจะอยู่ด้วย อยากจะเคียงข้าง และเดินไปด้วยกัน
รออ่านตอนต่อไปน้า ชอบเรื่องนี้มากๆ มาต่อพรุ่งนี้นะๆ อ้อนๆๆ 55555
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
จะซับซ้อนเบอร์ไหนคะ
ถ้าวิธีจีบที่สิกบอกให้ฟืนจีบสตาร์ คือสิกก็ใช้จีบฟืนด้วย
แล้วฟืนเอาไปบอกให้สตาร์ใช้จีบสิก ซับซ้อนวนไปค่ะ รอวันเปิดเผยความในใจกัน
:katai2-1:
-
รักเรื่องนี้จัง
รักพี่เค้กด้วยมาอัพบ่อยมากกก มาจุ้บที :impress2:
ลุ้นให้นุ้งฟืนรู้ตัวเร็วๆค่าา
-
ฮือออ ละมุนไปดิ ชอบบบบ
เมื่อไรจะรู้ตัว
-
อ่านตอนนี้แล้ว บวกกับย้อนไปตอนเก่าๆ นี่ตาสิกเขียนโน้ตเก็บโมเม้นช่วยตัวเองจีบฟืนทั้งนั้นเลยนี่5555
ฟืนเริ่มหวั่นไหวแล้วว รอให้รู้ตัวอย่างเดียวละ
-
:pig4: :pig4:
-
ฟิน รู้ตัวแล้ว ว่าชอบสิก
ที่ชอบสตาร์ น่าจะเป็นแบบไอดอล
ฟิน น่าจะพูดกับสิกไปตรงๆเรื่องสตาร์
และก็พูดกับสตาร์ ให้จีบสิกด้วยตัวเอง
ฟิน สิก จะได้ชิลๆ กันด้วย ไม่หลอกกัน
ว่าแต่ฟิน ไม่แอบดูของที่สิกซ่อนหน่อยเหรอ
อยากอ่านส่วนที่เป็นของสิก บ้าง :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่ไง การร่วมทุข์ร่วมสุข
ของสิกกับฟืน
น่ารักกันดี แค่ยังไม่รู้ใจตัวเองใช่ม่ะ
-
สิก....เขินใช่ไหม ให้ฟืนซบไหล่
เฮ้ย....เพื่อนรักเพื่อนมันดีแบบนี้นี่เอง
-
ตอนที่ 6
บ้านผม
วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ยังไม่มีเรียนพิเศษ ผมตัดสินใจไม่ออกไปไหนทั้งนั้นนอกจากอยู่บ้านอย่างเดียว หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมรู้สึกเหมือนมันเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มๆ มีอะไรเกิดขึ้นกับผมเยอะมาก ความรู้สึกของผมหลากหลายจนผมงุนงงและก็ตั้งรับไม่ค่อยจะทัน
แต่เรื่องที่ผมเครียดมากที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องนี้ครับ
ผมใจเต้นแรงกับเพื่อนผม
เพื่อนผมเนี่ยนะ ไอ้เชี่ยสิกที่รู้จักกันมาตั้งแต่ม.1 เนี่ยนะ ผมพยายามไล่ชื่อมันออกไปจากหัวผมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมจำเป็นต้องพึ่งชื่อของสตาร์ (ทั้งๆ ที่ผมรู้ว่าผมต้องตัดใจจากเขา) ด้วยการท่องชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้ชื่อไอ้เชี่ยฟิสิกส์หายไปจากหัวของผม แต่ถึงผมทำงั้น มันก็ไม่สามารถช่วยผมได้อยู่ดี
สตาร์ สตาร์ สตาร์ (ไอ้สิกจะตื่นยังวะ) สตาร์ (วันนี้สิกจะไปไหน) สตาร์ (ทำไมสิกยังไม่ทักไลน์ผมมา) สตาร์ (สิกอย่างนั้น) สตาร์ (สิกอย่างนี้)...
โว้ยยยยยยยยยยยยยยย
นี่ผมเป็นอะไร
นั่นเพื่อนนะ เพื่อนนะโว้ย เพื่อน!
ผมพยายามเตือนสติตัวเองจนใกล้จะเป็นบ้า วันนี้คนในบ้านไม่มีใครกล้ายุ่งกับผมเลยเพราะคิดว่าอารมณ์ผมแปรปรวนแปลกๆ ผมเข้าใจที่คนภายนอกไม่รู้วิธีรับมือกับผม เพราะผมเองก็ไม่สามารถรับมือกับตัวเองได้เหมือนกัน
ผมสัญญากับสตาร์ไว้แล้ว ผมต้องช่วยเขา ผมต้องพาเขาไปถึงฝั่งฝัน
ถ้าไอ้สิกกับสตาร์รักกัน บางทีอาจจะช่วยให้ผมลบความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับไอ้สิกก็เป็นได้
ใช่ มันควรจะเป็นแบบนั้น
ผมรีบโทรออกหาสตาร์ทันที สตาร์รับสายผมตอนที่สัญญาณดังได้ไม่กี่ครั้ง
[ฮัลโหล ว่าไงฟืน]
“สตาร์เหรอ เรียนอยู่ป่ะ”
[เรียนอยู่ แต่คุยได้]
“ออกมาเจอกันหน่อยมั้ย มาคุยกันเรื่องไอ้เชี่ยสิก”
[วันนี้เหรอ]
“ช่าย”
[จะรบกวนมึงมั้ยล่ะ]
“รบกวนอะไรล่ะ กูบอกว่ากูจะช่วยก็ต้องช่วยสิ มีเวลาว่างบ้างป่ะ”
[เรียนเสร็จเที่ยงครึ่งก็ว่างถึงบ่ายสามอ่ะ]
“งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ”
[อื้ม]
ผมวางสายก่อนที่จะสูดลมหายใจลึกๆ เข้าหาตัวเอง ในหัวของผมคิดว่าสิ่งที่ทำน่ะถูกต้องที่สุดแล้ว
มันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว
สยาม เวลา 12.43 น.
ไม่น่ามาที่นี่ในวันเสาร์อาทิตย์เลยให้ตายเถอะ (ขอบ่นถึงแม้ว่าต่อไปจะมีเรียนพิเศษที่นี่ในวันเสาร์อาทิตย์ถัดไปก็ตาม) ผมนั่งรอสตาร์อยู่ที่หน้าพารากอนครับ ไม่ว่าคนจะผ่านหน้าผมไปมากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถพาความร้อนรุ่มที่ผมมีออกไปในใจผมได้เลย
ไอ้สิกไลน์มาถามผมว่าวันนี้ผมทำอะไร ผมเห็นข้อความมันแล้ว แต่ทำเป็นมองไม่เห็น ปล่อยมันขึ้นไว้แบบนั้น ไม่กดเข้าไปในจอสนทนา อีกฝ่ายจะได้รู้ว่าผมยังไม่ได้อ่านแต่ที่จริงผมน่ะอ่านแล้ว ผมรู้หลายคนใช้วิธีนี้
ขอเวลากูตั้งสติก่อนนะเพื่อน
ไม่นานนักสตาร์ก็มา วันนี้เขาแต่งตัวเหมือนคุณชายตัวน้อยๆ ที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมเห็นเขาหอบแล้วรู้สึกสงสารก็เลยช่วยเขาถือของและก็พาเขาไปตากแอร์เย็นๆ ในพารากอน สตาร์บอกว่ากะจะหาอะไรกินในนี้พอดี ผมก็เลยตามใจเขา
เขาเลือกมากินร้านราเมนแห่งหนึ่งที่ยังพอมีที่นั่งว่าง ผมมองดูสตาร์สั่งอาหารกับพนักงานด้วยสายตาว่างเปล่า
“ฟืนเอาไรป่ะ”
ผมส่ายหน้าเบาๆ สตาร์ก็เลยส่งเมนูคืนพนักงานไป
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเครียดขนาดนั้น”
“กูเครียดเรื่องมึง” ผมพูดตรงๆ กับสตาร์ แต่ไม่ตรงประเด็นเอาเสียเลย “มึงจริงจังกับไอ้สิกป่ะ”
“เฮ้ย เสียงมึงทำกูตกใจนะเนี่ย”
“...”
“จริงจังดิ กูชอบมันมาตั้งแต่กูอยู่ม.4 อ่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ แปลกแต่จริงที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผมชอบสตาร์มากแท้ๆ
อะไรของผมวะเนี่ย
“ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ไป กูจะทุ่มเทเรื่องนี้เต็มที่แล้วนะ”
“เดี๋ยวก่อนนะมึง” สตาร์ดูตั้งตัวไม่ทัน “เป็นอะไรวะ มึงดูผิดปกติมากเลยนะเนี่ย”
“กูโอเค”
“ไม่จริงอ่ะ”
“เชื่อกู” ผมพูดอย่างขึงขัง “สิ่งต่อไปที่มึงควรทำก็คือมึงต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกับมัน”
“หืม?”
“สร้างสถานการณ์ให้ได้อยู่ด้วยกัน และก็ใช้เวลาอยู่กับมันซะ”
สตาร์ยิ้มเบาๆ “มึงกำลังพูดถึงคนที่มีกิ๊กอยู่ทั่วราชอาณาจักรอยู่นะ เชี่ยนั่นมันจะมีเวลาว่างมาอยู่กับกูมั้ย”
“เพราะงี้มึงถึงต้องพยายามไง”
“พูดน่ะมันง่าย”
“เดี๋ยวกูช่วยมึงเอง” ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่จะกดโทรออกหาไอ้สิก “มึงมีเวลาว่างถึงบ่ายสามใช่ป่ะ” สตาร์พยักหน้าหงึกๆ “กูเชื่อว่าตอนนี้เชี่ยสิกก็อยู่สยาม”
ไม่นานนักไอ้สิกก็รับสายผม
[สาด ไลน์ไปไม่ตอบ เชี่ยเอ๊ย]
“อยู่ไหนวะสิก”
[กูอยู่สยามเนี่ย มึงออกมาป่ะ]
“กูอยู่พารากอน”
[เฮ้ย จริงดิ มึงอยู่ตรงไหนล่ะ เดี๋ยวไปหา]
“ร้านราเมนที่มึงเคยชอบกินอยู่ช่วงหนึ่งอ่ะ ชั้นบนๆ”
[โอเค เดี๋ยวกูขึ้นไป อีกสักสิบนาทีนะ]
“อืม”
ผมกดวางสาย สัมผัสได้ว่ามือที่จับโทรศัพท์ของตัวเองกำลังสั่น
“สิกอยู่นี่เหรอ” สตาร์ทำตาโต
“มันกำลังมา”
“...”
“กูจะปล่อยให้พวกมึงสองคนอยู่ด้วยกัน”
“...”
“มึงใช้เวลานี้อยู่ด้วยกับมันซะ กูเชื่อว่ามึงทำได้ ถ้ามันจะลุกหนีมึงก็รั้งมันไว้ มันเป็นคนใจอ่อนกับคำออดอ้อน” ผมพยักหน้าให้สตาร์ “กูไปนะ”
“ไอ้ฟืน” สตาร์ร้องเรียกผม ้แต่ผมไม่สนใจ คิดแต่เพียงว่าต้องออกไปจากร้านนี้โดยเร็วที่สุดเท่านั้น
ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับทุกคน นี่คือทางออกที่ดีที่สุดของเรื่องนี้ใช่มั้ย
คนที่ควรจะถอยหลังออกมาที่สุดก็คือผม และผมก็กำลังจะถอยหลังไปจากสองคนนี้ซะ
ผมใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายด้วยการไปเดินเล่นที่โรงเรียน โชคดีที่ไอ้เชี่ยอ๊อฟกับไอ้เชี่ยตังมันนัดกันมาทำการบ้านที่โรงเรียนพอดี (ผมค่อยทำตอนที่กลับบ้านก็ได้ ) ผมจึงไม่เหงามากเท่าไหร่ ได้มองดูเพื่อนสองคนมันด่ากันแกล้งกันก็สนุกไปอีกแบบ
กว่าผมจะกลับบ้านอีกทีก็เกือบๆ ห้าโมงเย็น ผมไม่ลืมที่จะหยิบสมุดเชี่ยตังติดมือมาด้วย ระหว่างที่ผมกำลังจะถึงหน้าบ้านผมนั่นเอง ผมก็เห็นว่ามีร่างสูงร่างหนึ่งกำลังยืนพิงรั้วบ้านผมอยู่
ไอ้เชี่ยสิก!
ผมโกยทันทีที่เห็นมัน ไอ้เชี่ยสิกก็เซนส์ไวมากเหลือเกิน มันรีบมาหาผมทันทีจากนั้นก็กระโดดมาขวางหน้าผมไว้ ใบหน้าของมันขุ่นเคืองไม่น้อยจนใจผมร่วงลงไปตาตุ่ม
ผมจะตายมั้ยครับ T_T
“มึงแกล้งกูเหรอเชี่ยฟืน” ไอ้สิกโวยวาย “บอกกูว่าอยู่ร้านราเมน แต่พอกูไปหาตัวมึงกลับไม่อยู่ มึงแกล้งกูเหรอ!”
“กูไม่ได้แกล้งนะ คือกู...”
“อธิบายมาเลย”
“กู...กูขี้เว้ย แล้วขี้นานมาก” ผมไม่รู้จะแถว่าอะไรแล้วจริงๆ “ตอนกูขี้เสร็จ กูก็เลยไลน์ไปถามสตาร์ เขาก็บอกว่ามึงกับเขาออกไปจากร้านแล้ว กูเลยคิดว่าตรงกลับบ้านเลยดีกว่า”
“ถ้าตรงกลับบ้านเลยมึงจะมาถึงบ้านเวลานี้เหรอวะ”
“...”
“กูมารอมึงตั้งแต่บ่ายสอง เชี่ยฟืน มึงไม่ได้ตรงกลับบ้าน แต่มึงไปเถลไถลอยู่ที่ไหนสักแห่งต่างหาก”
โอ๊ย ทำไมคำพูดคำจาของมันแต่ละอย่างถึงเชือดเฉือนใจผมแบบนี้ล่ะครับ
“มีอะไรจะอธิบายกับกูมั้ย” ไอ้สิกโหดจนผมรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงไปหลายสิบเซนต์
“ไม่มี”
“มึงทำแบบนี้กับกูทำไมวะ”
“อย่าตัดพ้อกูดิ” ผมโอดครวญ
“กูงงไปหมดแล้วนะเว้ย”
“กูก็งงเหมือนกัน เพราะงั้นมึงอย่าถามอะไรกูมากเลย” ผมหลับตาปี๋พลางยกมือไหว้มัน “กูกราบล่ะ”
“โว้ยไอ้บ้า!” ไอ้สิกดึงมือผมออกจากการประกบกัน “กูไม่ถามแล้วก็ได้ แต่มึงต้องชดใช้สิ่งที่มึงทำไว้กับกู”
ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ชดใช้ยังไง”
ไอ้สิกยิ้มมุมปากก่อนที่จะมองไปที่บ้านผม “วันนี้กูนอนบ้านมึง”
“ไม่ได้!” ผมร้องลั่น
“อะไร ปกติกูไม่จำเป็นต้องขอด้วยซ้ำ”
“ครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ มึง”
“ทำไมวะ”
“แม่กู...แม่กูพาเพื่อนมานอนด้วย” ผมแถอีกแล้ว บาปกินกบาลผมจนกะโหลกผมไม่เหลือแล้วมั้งครับ มันจะนอนบ้านผมได้ยังไงถ้าผมยังมีอาการแปลกๆ กับมันอยู่อ่ะ
“แล้ว?”
“คงมีคนอยู่เต็มบ้าน”
“กูอยู่แต่ในห้องมึงก็ได้”
“เชี่ยสิก”
“มึงทำผิดกับกูไว้นะ มึงยังมีสิทธิ์ปฏิเสธกูอีกเหรอวะ”
ผมเดินหมากผิด ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมคิดเอาไว้มันไม่เคยเป็นอย่างที่ผมคาดการณ์เอาไว้เลยสักนิด
บ้านผม เวลา 20.54 น.
ไอ้สิกนอนอ่านการ์ตูนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของผม ส่วนผมเดินไปเดินมาและก็ทำหน้าเคร่งเครียด รู้สึกแปลกไปหมด มันไม่ควรจะลงเอยแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ ทำไมไอ้เชี่ยนี่มันต้องอยู่มาอยู่ตรงนี้ ทั้งๆ ที่วันนี้มันควรไปเดตกับสตาร์แท้ๆ
ผมแอบรู้สึกผิดกับสตาร์นิดๆ แฮะ
“เป็นห่าไรวะ เดินไปเดินมาอย่างกับหนูติดจั่น” ไอ้สิกขยับที่ให้ผม “ถ้าอยากนอนก็มานอนดิ ไม่ต้องเกรงใจกูหรอก”
กล้าพูดเนอะ นี่ห้องกูเองนะเว่ย “กูยังไม่ง่วง”
“จะเดินออกกำลังกายต่อเหรอ แล้วแต่นะ”
บ้านมึง! “เชี่ยสิก”
“อะไรวะ”
“มึงทิ้งสตาร์มาได้ยังไง”
ไอ้สิกชะงัก มันพลิกตัวขึ้นมาและก็หรี่ตามองผม “กูทิ้งใครนะ”
“มึงทิ้งสตาร์”
“มึงต่างหากที่ทิ้งกูอ่ะ” ไอ้สิกโวยลั่น มันลุกขึ้นจับตัวผมให้ล้มลงไปกับเตียง เอาขากอดก่ายตัวผมพร้อมๆ กับใช้มือเคาะหัวผมแรงๆ “ทำแบบนั้นกับกูได้ยังไงวะ กูเพื่อนมึงนะ”
“โอ๊ย! ไอ้สัด กูเจ็บ”
ไอ้สิกเลิกตีผมทันที มันลุกขึ้นนั่งในขณะที่ตัวผมยังนอนอยู่ “มึงทำกูสับสนขึ้นทุกที”
ผมนอนนิ่งๆ บนตักของอีกฝ่าย “สับสนอะไร”
“มึงชอบสตาร์จริงหรือเปล่าวะ”
“หวะ ว่าไงนะ” ผมก็ชอบจริงน่ะสิ ถามออกมาได้ไงวะ
“ถ้ามึงชอบเขา ทำไมมึงปล่อยให้เขาอยู่กับกูล่ะ”
“กูมีธุระไงสัด กูไปขี้”
โป๊ก! ไอ้สิกเคาะกบาลผม “พูดให้หมาฟัง หมามันยังไม่เชื่อมึงเลย”
“...”
“บอกกูมาเหอะ มึงมีอะไรปิดบังกูป่ะวะ ยิ่งปล่อยไว้แบบนี้ ไม่รีบพูดไวๆ เรื่องยิ่งจะยุ่งไปเรื่อยๆ นะ”
“มึง มึงมั่วแล้ว” ผมเฉไฉ “ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเว่ย กูแค่ไปขี้ และจำเป็นต้องทิ้งมึงไว้กับสตาร์ กูใจสลายมากที่ปล่อยให้คนสวยแบบนั้นอยู่กับคนหล่อๆ แบบมึง กูอิจฉาแทบตายอ่ะ”
ปีหน้าผมคงถูกเสนอชื่อเขาชิงออสการ์แน่ๆ ถ้าผมจะทำการแสดงได้ถึงขนาดนี้ ไอ้สิกมองผมแล้วเลิกคิ้ว ในขณะที่ผมนั้นไม่กล้าสบตากับมันเลยแม้แต่น้อย
“กูไปทำการบ้านก่อนนะ” ผมบอกมัน
“วิชาไร”
“เลข”
“เชี่ย สมุดเลขกูอยู่บ้าน”
“ช่วยไม่ได้ มึงอยากมานอนบ้านกูเอง” ผมลุกหนีจากมันและก็เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ รู้สึกว่าตัวเองหายใจหายคอได้สะดวกมากยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ห่างจากเพื่อนผมคนนี้
มันบอกผมยิ่งปล่อยไว้เรื่องก็จะยิ่งยุ่งไปเรื่อยๆ ผมเข้าใจดีถึงความหมายของมัน
แต่ผมก็สับสนเกินกว่าที่จะทำอะไรทั้งสิ้น
เช้าวันต่อมา
ไอ้สิกหายไปจากบ้านผม พอผมถามแม่ แม่ก็บอกผมว่าสิกออกไปแต่เช้าและก็บอกว่าจะกลับมาหาผมใหม่ ผมไม่เข้าใจในความหมายที่มันพูดไว้กับแม่เท่าไหร่จึงปล่อยๆ ไป แต่ทว่าพอถึงช่วงเวลาสายๆ ไอ้สิกก็โผล่หน้ามาที่บ้านผมอีกรอบ
แม่งมาบ้านผมอย่างกับบ้านผมเป็นเซเว่น
ไอ้สิกมันกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน ที่สำคัญมันเอาชุดนักเรียนสำหรับเรียนในวันพรุ่งนี้ ชุดนอนคืนนี้ กระเป๋านักเรียน และก็สมุดการบ้านวิชาเลขมาพร้อมอย่างเสร็จสรรพจนแม่ผมยังอึ้ง แม่ไม่ค่อยบ่นเลยครับเรื่องที่สิกชอบมานอนบ้าน ตรงกันข้ามกลับชอบเสียด้วยซ้ำ
แม่บอกผมว่ามองหน้าสิกเจริญหูเจริญตากว่ามองหน้าผมเยอะ
แม่ นี่ผมเองนะ ผมลูกแม่ไง!
เอาเป็นว่าผมชินซะแล้วล่ะครับกับการที่ทุกคนบนโลกเห็นว่าไอ้สิกมันเป็นคนหล่อ แต่ผมไม่เคยชินเอาเสียเลยกับการที่มันชอบมานอนบ้านผม โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่โคตรเสี่ยงแบบนี้ด้วย
อะไรที่เสี่ยงน่ะเหรอ
อาการแปลกๆ ที่ผมมีต่อมันไง มันรุนแรงมากขึ้นทุกที และยิ่งไปกว่านั้นไอ้สิกแม่งไม่ยอมปล่อยให้ผมตั้งหลักเลย เอาแต่มาอยู่ใกล้ผมจนตอนนี้ผมไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาแถให้มันอยู่ห่างๆ จากผมแล้ว
ผมรู้สึกผิดกับสตาร์ และที่สำคัญผมรู้สึกผิดกับเพื่อนผม ผิดที่ผมไปรู้สึกบ้าๆ แบบนี้กับเพื่อน
เพื่อป้องกันไม่ให้ทุกอย่างมันมากไปกว่านี้ ผมจึงจำเป็นต้องอยู่ห่างจากเพื่อนผมไว้ ถึงแม้ว่าจะทำได้ยาก แต่ผมก็จะทำ
“เชี่ยตังทำผิดป่ะวะ” ไอ้สิกที่ลอกการบ้านไอ้ตังอยู่มองดูสมุดไอ้ตังอย่างพินิจ
ผมเริ่มใจคอไม่ดี “มึงอย่าพูดแบบนั้น กูลอกจนเสร็จแล้วนะเว้ย กูขี้เกียจแก้”
“เอางั้นเหรอ ถ้ามันผิดมึงก็ยอมปล่อยไปเหรอ”
“เออ”
“งั้นกูผิดไปกับมึงด้วยก็แล้วกัน”
“อะไรของมึง” ผมรำพึง
“กูทำถูกคนเดียวในกลุ่มมันก็แปลกๆ อ่ะ” มันพูดไปลอกไป
“สรุปเชี่ยตังทำผิดจริงๆ ใช่ป่ะ”
“มึงจะแก้ป๊ะล่ะ”
“กูขี้เกียจ” เจริญจริงๆ ผม...
“งั้นก็ปล่อยไว้”
เมื่อเทียบกับความขยันแล้ว ผมน้อยกว่าเด็กห้องคิงอย่างสตาร์หลายขุม วันนี้เขาก็คงจะอยู่ที่เรียนพิเศษที่ไหนสักแห่ง ในขณะที่ผมนั้นกำลังนั่งกินน้ำส้มคั้นที่สวนหน้าบ้านกับไอ้เหี้ยสิกที่ลอกการบ้านผิดๆ ของคนอื่นอยู่
ผมมองไปที่เสียงเอะอะที่อยู่ข้างบ้าน วันนี้มีคนย้ายเข้ามาใหม่ ไอ้สิกเองก็พลอยมองไปด้วยเพราะระหว่างที่คนข้างบ้านขนของกันอยู่นั้นมันเสียงดังมากจริงๆ ผมรู้สึกคุ้นร่างสูงที่เดินเข้าเดินออกบ้านข้างๆ มากจนต้องสะกิดไอ้สิกหลายที
“อะไรวะ”
“กูคุ้นว่ะ” ผมรำพึง “มึงดูดิ”
ไอ้สิกมองตามผม ตอนนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงนั้นสบตาพวกเราพอดี
อื้อหือ คนๆ นั้นก็คือขาโหดประจำโรงเรียน เขาชื่อว่า ‘พี่ดิน’ เป็นหัวหน้าสารวัตรนักเรียนชั้นม.6 นอกจากนั้นยังเป็นหัวหน้ากองร้อยตอนเรียนรด.ด้วยครับ (ใครได้เป็นหัวหน้ากองร้อยจัดได้ว่าต้องตัวใหญ่ แข็งแรง มีภาวะผู้นำสูง) วีรกรรมพี่เขาโหดสัดรัสเซีย เนี้ยบจัดไม่พอยังมีกำลังวังชาสูงส่งอย่างกับไม่ใช่เด็กมัธยม กระทั่งเพื่อนรุ่นเดียวกันกับพี่เขายังกลัวอ่ะ
ผมกับไอ้สิกยกมือไหว้ พี่เขาพยักหน้ารับก่อนที่จะขนของเข้าบ้านต่อ
“เราต้องไปช่วยป่ะวะ” ผมรำพึง
“เขาขนใกล้เสร็จแล้วมั้ง”
“เหรอวะ”
แม่ง วางตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ถ้าคนที่ย้ายมาบ้านข้างๆ เป็นคนอื่นไม่ใช่พี่ดิน ผมกับไอ้สิกคงวางตัวง่ายกว่านี้เยอะเลย พอเห็นว่ารถขนของเคลื่อนที่ออกไปไกลจากหน้าบ้านข้างๆ ผมกับไอ้สิกก็เลยหายใจคล่องคอมากยิ่งขึ้น และพึงคิดได้ว่าควรสนใจแต่เรื่องของตัวเอง ไม่ควรสนใจเรื่องของคนอื่น
ระหว่างที่ไอ้สิกกำลังทำการบ้านอยู่นั้น ผมแอบคุยกับสตาร์ในโทรศัพท์เป็นระยะๆ
STAR : เมื่อวานสิกดูรีบๆ อ่ะ
STAR : กูพยายามแล้วนะเว่ย
STAR : กูขอโทษ
สตาร์กำลังพูดถึงเรื่องที่อยู่ร้านราเมนครับ
FUEN : ขอโทษทำไม
FUEN : มันใช่ความผิดของมึงที่ไหน
STAR : กูว่าสิกคงไม่ชอบกูหรอกว่ะ
FUEN : อย่าเพิ่งพูดงั้นดิ
STAR : อีกไม่นานกูคงต้องถามเขาตรงๆ
ผมถอนหายใจ ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง ผมเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนเก่ง เพียงแต่สตาร์เขาขอให้ช่วยผมก็ต้องช่วย สักพักโน้ตการ์ดก็ขยับมาอยู่ตรงหน้าผม คนที่ขยับมันก็คือไอ้สิกนั่นแหละ ผมก้มหน้าลงไปอ่าน
โน้ตการ์ดใบที่ 6
อย่าถอนหายใจบ่อย
“อะไรของมึง” ผมร้อง
“จะจีบใครสักคนมึงไม่ควรแสดงความกังวลให้เขาเห็นนะ” ไอ้สิกพูดเหมือนเป็นเรื่องทั่วไป
“ตอนนี้คนๆ นั้นเขาเห็นกูซะที่ไหนกันเล่า” ผมโวยวายไปด้วยพิมพ์ข้อความตอบสตาร์ไปด้วย
FUEN : ลองอย่าถอนหายใจบ่อยดู
STAR : ?
“มึงพิมพ์สิ่งที่กูเขียนทำไม” ไอ้สิกที่ยื่นหน้ามาแอบอ่านที่ผมคุยกับสตาร์รำพึง ผมสะดุ้งตกใจ รีบผลักตัวมันให้ไปไกลๆ
“เสียมารยาทจังวะไอ้นี่”
“มึงคุยกับสตาร์อยู่เหรอ”
“เออ”
ไอ้สิกเลิกคิ้วมองผม มันเพ่งมองชนิดที่ว่าแม้แต่ผมที่เป็นเพื่อนมันมานานยังไม่กล้าที่จะสบสายตา ผมพยายามคิดเรื่องในหัวเพื่อเปลี่ยนประเด็น
“มึงเคยโกรธกูเรื่องไหนมากสุดวะ” ผมถาม
“เกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงถามแบบนี้”
“เออน่าตอบมาเถอะ”
“จริงๆ กูก็ไม่ค่อยโกรธมึงเท่าไหร่หรอก เพื่อนกันจะโกรธกันทำไม แต่สิ่งที่มึงทำเมื่อวาน กูน้อยใจที่สุดเลย”
“...”
“และกูก็งงมากด้วย”
“กูรู้สึกผิดเลยว่ะ” สีหน้าของผมหมองลง
“เออ มึงผิดจริง”
ผมอยากให้มันเข้าใจมุมของผมบ้าง ผมอายุแค่นี้ผมก็เลยคิดได้เท่านี้ ผมจะทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ คิดอย่างเศร้าใจพลางถอนหายใจยาวเหยียด
“เพิ่งบอกไปว่าอย่าถอนหายใจ” ไอ้สิกเอ็ด
“สตาร์เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้สักหน่อย” น้ำเสียงผมไร้รสชาติสุดๆ
“มึงนี่น้า” สิกส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม
STAR : รู้ได้ไงว่ากำลังถอนหายใจอยู่
STAR : มึงเซนส์ดีจัง 555
จริงๆ แล้วกูไม่ได้เซนส์ดีหรอกเว้ยสตาร์
คนที่มึงชอบต่างหากที่เซนส์ดีอ่ะ
tbc*
พี่ดินโผล่มาแวบๆ 555
น้องฟืน ไปขี้นี่เรียกว่าธุระใช่มั้ยลูกกกกกกกกกกก
-
ชัดเจนนนนนนน 555555 สิกควรรีบจีบฟืนนะ ตอนนี้ฟืนกำลังหวั่นไหวเลย
-
คิดว่าสิกคงฉลาดพอทีจะดูออกว่าการแถของฟืนมันมีอะไรซ่อนอยู่ อีกไม่นานคงจะรู้ (หรือเปล่า?) :mew5:
-
ใช่ๆๆๆ สิกควรจีบฟืน
พี่ดินโผล่มาแล้ววว ตื่นเต้นๆๆ อยากให้สตาร์มีคู่ซักทีคู่หลักเค้าจะได้สมหวัง ฮิ้วว
-
พี่ดินนนนนน เธอคือใคร?????? เธอจะมาทำให้น้องสิกฉัน ปวดหัวหนักกว่าเดิมใช้ไหมมมมม?
น้องฟืนคะ คุณแม่ขอแนะนำ :m26: สิ่งแรกที่ลูกต้องทำ คือนั่งนิ่งๆ แล้วเพ่งจิต (?) พิจารณาดูว่า ระหว่างสิกกับสตาร์ ลูกอยู่ใกล้ใครแล้วเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด และนึกถึงเป็นคนแรกที่สมองปลอดโปร่ง พร้อมกับใจที่เต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเขา ... คนนั้นหล่ะค่ะลูก คือคนที่ลูกกำลังตกหลุมรักเขา :m1:
โอ๊ยยยยยย ขุ่นแม่อยากย้อนวัย ขุ่นแม่อยากได้โมเม้นท์สับสนแบบเน้ !!!! :o8:
-
อ๊ายยยย พี่ดินมาแล้ว ส่วนฟืนนี่อยู่ในช่วงสับสนสุดฤทธิ์ จนอยากหาอะไรมาเป็นตัว trigger ให้รู้ตัวจริงๆ แต่ก็นะ เด็กมัธยมนี่น่ารักตรงยังสับสนนี่แหละ :hao3:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ และจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ถ้าไอ้สิกกับสตาร์รักกัน บางทีอาจจะช่วยให้ผมลบความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับไอ้สิกก็เป็นได้ <- โอ๊ย ฟืนนนนนน ไม่เอาดิ่ 555
เห็นใจฟืน จะทำความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเองก็ไม่ได้ เพราะตัวต้นเหตุมาอยู่ใกล้ๆตลอด
อ่านไปแลิวรู้สึกถึงความหล่อของสิก ความน่ารักของสตาร์ และความเป็นฟืนเลย 555555
สิกแม่งโคตรดูแล เข้าใจฟืนเลยอ่ะ
ฟืนรู้ตัวตัวเองไวๆนะ เสียสิกไปจะยิ่งถอนหายใจบ่อยกว่านี้ 555
ขอบคุณที่มาต่อน้า ไวมากๆเลย อ่ะให้หัวใจเลย :L1:
-
ในที่สุดพี่ดินก็มาแล้วววววว พร้อมจะสอยดาว (?) แล้วใช่ไหมมมมมม :laugh: :katai2-1:
ส่วนน้องฟืนลูกก โอ้ยยยยยย :hao7: พี่อยากภาวนาให้หนูรู้ใจตัวเองเร็วๆซักทีสิลูกกกกกกกกกกก :z3: สับสนไปเรื่อยๆแบบนี้พี่ใจบ่ดีเลยยย รู้ตัวเร็วๆนะลูกนะะ ฮื่อออ
-
สิกรุกเลยยยย
-
สิกรุกฟืนไปเลย อย่ารอช้า
-
โห่ววว พี่ดินมาแล้วววว~ ฟืนเลิกช่วยสตาร์ได้แล้วว
-
พี่ดิน?
-
เมื่อไหร่จะคุยกันนนน ฟืนรู้สึกตัวแล้ว อิอิ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สปอยว่า ฟิสิก-ฟืน พี่ดิน-สตาร์
ส่วนสิกนั้น ฉันนนนนเดาว่านางมีความฉลาดพอ นางคงเริ่มจับได้ตั้งนานเเล้ว เรื่องฟืนจัดฉากให้สตาร์ เเต่นางคงดูอาการเเถของฟืน พี่สิกคนคูลนางก็รุกของนางน่ะ รุกเเบบฟืนไม่รู้ตัว เนียนๆ ใสๆ กิกิ
ส่วนพี่ดินน๊านนนนนน ขอพาสเเยกประมูลบทนางให้สตาร์แบบฟินๆหน่อย จีบสิกไม่ได้ มาจีบพี่ดินคนเถื่อนคะ คนน่ารัก มักคู่กะคนโหด 5555 จะได้ปกป้องคนที่วอเเวสตาร์ได้ เเต่ดูท่าพี่ดินนี้งานหนัก เพราะสตาร์นางน่ารัก
-
"ใกล้...เกินกว่าที่จะพูดคำใดๆออกไป"มอบเพลงนี้ให้้้้สิกเลยจ่ะ
สิก รักเขาแล้วก็จีบเลย อย่าแคร์คนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง
-
สืก โกธรแน่ ถ้ารู้ความจริงอะ
นี่นึกไม่ออกเลยจริงๆนะ ว่าถ้าเป็นตัวเองเกิดเหตุการแบบนี้ จะทำยังไง ให้ไม่เสียใจกันทุกฝ่าย หึ่ยยยย
คงเลือกที่จะไม่ช่วย สตาร์มั้ง แบบช่วยเป็นครั้งคราวพอ ไม่ใช่ทำตัวเป็นพ่อสื่อเช่นทุกวันนี้
- เบนว่า ทั้ง สิก ทั้ง ฟืน แมร่ง ต่างคนต่างชอบกันชัว ฟืนแมร่งเริ่มรู้ตัวละ แต่สิกอะดิ คือไร เหมือนรู้ตัว แต่ก็เหมือนไม่รุ้
โอ๊ยยยย เครียดแทน :katai1:
-
สิกรีบรุกนะลูกกก
ฟืนกำลังหวั่นไหว
-
หรือว่าสิกควรห่างออกมาให้ฟืนรู้สึกตัวชัดๆไปเลยดี
เหมือนใกล้ไปก็ไม่เข้าใจ ห่างออกมาหน่อยให้มองเห็นกันชัดๆ
-
แนะนำนะให้สิกจีบฟืนไปเถอะ5555
-
รู้สึกแย่แทนสิก
-
ให้ดาว (star) กับดินเค้าคู่กัน ก็น่าจะโอ
แค่ชื่อยังเหมาะกันเลย > <
-
สิกจะรู้ใจตัวเองยัง :hao6:
-
สปอยว่า ฟิสิก-ฟืน พี่ดิน-สตาร์
ส่วนสิกนั้น ฉันนนนนเดาว่านางมีความฉลาดพอ นางคงเริ่มจับได้ตั้งนานเเล้ว เรื่องฟืนจัดฉากให้สตาร์ เเต่นางคงดูอาการเเถของฟืน พี่สิกคนคูลนางก็รุกของนางน่ะ รุกเเบบฟืนไม่รู้ตัว เนียนๆ ใสๆ กิกิ
ส่วนพี่ดินน๊านนนนนน ขอพาสเเยกประมูลบทนางให้สตาร์แบบฟินๆหน่อย จีบสิกไม่ได้ มาจีบพี่ดินคนเถื่อนคะ คนน่ารัก มักคู่กะคนโหด 5555 จะได้ปกป้องคนที่วอเเวสตาร์ได้ เเต่ดูท่าพี่ดินนี้งานหนัก เพราะสตาร์นางน่ารัก
เหะ.....เห็นด้วยอ่ะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แบบฟืนนี้ต้องรุกตรงๆ บอกตรงๆเลยคงจะดีกว่า ท่าทางให้คิดเองคงไม่รู้แน่ๆ เฮ้ออออ
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมรู้สึกพี่ดินนั้นจะชอบฟืน....
-
แหม่นี่คิดว่าพี่ดินกับน้องดาวไปอีก
เพื่อนรักรักเพื่อนนะ ชิ้งงงงงงง :katai5:
-
เพื่อนนนนนน ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนนนนนน
พี่ดินนี่จะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาของสิกกับฟืนมั้ยเนี่ยยยยยยย
-
กูชอบไอ้สิกว่ะ . . . จึก !!!! ชาไปหมดเลย
-
ตอนที่ 7
ลองทายกันเล่นๆ ดูครับว่าสิ่งที่เด็กม.ปลายเกลียดที่สุดคืออะไร
การบ้าน (อืม อันนี้ก็เกลียดนะ)
วิชายากๆ (แน่นอนครับ มันเป็นของตายอยู่แล้ว)
อกหัก (ใครๆ ก็เกลียดทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครชอบหรอก)
หลายคนอาจจะมีคำตอบแตกต่างจากตัวอย่างข้างต้น แต่วันนี้ผมอยากจะบอกกับทุกคนถึงสิ่งที่เด็กม.ปลายอย่างผมเกลียดที่สุด ไม่ใช่ตัวอย่างที่ผมกล่าวออกไปครับ แต่เป็น...
วันที่มีเรียนรด.
นอกจากอาทิตย์นี้ผมจะเริ่มเรียนพิเศษแล้ว ผมยังต้องเริ่มเรียนรด.อีกต่างหาก จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากเรียนเลยสักนิด (ผมรักชาตินะครับ แต่ผมเหนื่อยอ่ะ T_T) แต่พ่อผมบอกให้เรียนๆ ไปเถอะ จะได้สบายทีหลัง ผมก็เลยจำใจต้องเรียนอย่างช่วยไม่ได้
คนในกลุ่มของผมเรียนกันหมดเลยครับ เพื่อนในห้องบางคนก็ไม่เรียนเพราะตั้งใจจะสอบเข้าแพทย์อะไรก็ว่ากันไป ส่วนสตาร์นั้นไม่เรียนเพราะสุขภาพร่างกายของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ถึงแม้ว่าผมจะตัดใจจากเขา แต่เขาก็ยังดูน่ารักน่าทะนุถนอมสำหรับผมเสมอ
โป๊ก!
“โอ๊ย!” ผมคลำหัวป้อย คนที่เขกหัวผมก็คือไอ้สิก เราสองคนกำลังอยู่บนรถบัสที่กำลังพาเด็กนักเรียนโรงเรียนผมไปเรียนรด.แต่เช้า “มึงเขกหัวกูทำไมเนี่ย” แม่งมาเขกได้ตรงจังหวะเหลือเกิน
“เขกเพื่อเรียกสติ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
“เจ็บเหรอวะ”
“เออดิ”
“อ่ะ กูให้มึงเขกหัวกูคืน” ไอ้สิกก้มหัวลงมา ผมดันหัวมันออกไปโดยไม่ทันอะไร
ผมกับมันตัดผมหัวสั้นเกรียนเรียบร้อย แม้จะเกรียนแค่ข้างๆ ศีรษะก็ตาม แต่ก็ถือว่าเรียบร้อยมากอยู่เพื่อเทียบกับผมตอนเปิดเทอมใหม่ๆ วันนี้เราสองคนแต่งตัวมาเรียบร้อยชนิดที่ว่าครูฝึกไม่สามารถหาข้ออ้างในการลงโทษได้
“เมื่อวานไม่เห็นมึงพูดถึงสตาร์เลย” ไอ้สิกพึมพำ เมี่อวานคือวันจันทร์ ผมกับมันมาเรียนตามปกติ และผมก็ไม่ได้พูดถึงสตาร์อย่างที่มันพูด จริงๆ แล้วเมื่อวานสตาร์ยุ่งมากครับ เขาเรียนหนักมากจนไม่มีเวลาเช็กโทรศัพท์ด้วยซ้ำ ผมก็เลยไม่ได้คุยกับเขาเรื่องไอ้สิก พอไม่ได้คุยด้วย มันก็เลยทำให้ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องของเขา
ไม่แปลกที่ไอ้สิกมันจะตั้งข้อสังเกตได้
แต่มันแปลกที่ผมไม่รู้สึกตัวเลย
“กูไม่ได้เขียนโน้ตการ์ดให้มึงด้วย มึงไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ”
“แหม ไอ้สัด จะให้วันๆ จริงจังแต่กับเรื่องความรักมันก็ไม่ใช่ป่ะวะ เราต้องสนใจอนาคตด้วย” ผมเฉไฉ อนาคตผมจะเป็นยังไงผมยังไม่ได้คิดเลยเหอะ
“อย่างมึงสนใจอนาคตด้วยเหรอวะ แม้กระทั่งการบ้านเลขที่ผิดยังขี้เกียจแก้เลย”
“หุบปากได้มั้ยครับเพื่อน”
“มึงไม่ได้ชอบสตาร์แล้วแน่ๆ”
“...”
“มึงชอบใครอยู่”
ไอ้เชี่ยนี่ คำพูดของมันทำเอาผมถึงกับอึกอัก
“เดี๋ยว” ผมรีบพูด “อาทิตย์ที่แล้วกูยังชอบสตาร์อยู่เลย พอมาถึงอาทิตย์นี้จะให้กูเปลี่ยนคนชอบเหรอวะ บ้าป่ะ”
“ก็มึงไม่ใส่ใจเลย”
“กูใส่ใจ”
“...”
“พวกกูคุยไลน์กันอยู่”
“โอเค กูไม่เสือกก็ได้” ไอ้สิกหันหน้าหนี “กูควรปล่อยให้พวกมึงสองคนเป็นไปตามธรรมชาติได้แล้ว กูไม่ควรยื่นมือเข้าไปยุ่งอีกแล้ว”
ผมเข้าใจมันนะครับ ณ เวลานี้ผมกับสตาร์ดูเหมือนจะคุยกันได้มากขึ้นเมื่อเทียบกับแต่ก่อน (ถึงแม้ว่าเรื่องส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของไอ้เชี่ยสิกก็ตามที) เพราะฉะนั้นผมจึงไม่เอ่ยปากพูดอะไรต่อ นี่อาจจะเป็นอวสานของโน้ตการ์ดที่มันส่งให้ผมก็ได้ ว่าแต่ทำไมผมถึงรู้สึกใจหายอย่างประหลาดล่ะครับ
ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมชอบไอ้สิกในมุมที่มันเขียนโน้ตกระจุ๋มกระจิ๋ม เพราะปกติมันไม่ใช่คนนิสัยละเอียดอ่อนแบบนี้ ผมเป็นเพื่อนมันมานานผมย่อมรู้ดี
“ไอ้พวกโน้ตการ์ดที่มึงเขียนอ่ะตลกดีนะ” ผมพูดอย่างจริงใจ “ถ้ามึงเลิกเขียนให้กู กูคงรู้สึกแปลกๆ”
“บ้า ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเลิกเขียน”
“จริงดิ” คำพูดของมันทำผมใจชื้นขึ้น
“จะทำอะไรต้องทำเป็นกระบวนการ เริ่มแล้วต้องทำไปเรื่อยๆ มึงลืมคำพูดกูแล้วเหรอ”
“อะไรของมึง”
“มันเป็นวิถีของคนคูลๆ เว้ย”
ไม่ได้ช่วยให้ผมมีความเข้าใจขึ้นมาสักนิด
“กูยังจะเขียนโน้ตให้มึงต่อไปเพื่อน กูเองก็ชินแล้วว่ะ”
มันทำให้ผมยิ้มออก ถ้าการเขียนโน้ตการ์ดให้ผมคือความเคยชินของมัน การได้อ่านโน้ตการ์ดของมันคือความเคยชินของผมเหมือนกัน สิ่งที่มันเขียนไม่ได้แค่สอนให้ผมจีบสตาร์แต่กลับสอนให้ผมเป็นตัวของตัวเอง เพิ่มความมั่นอกมั่นใจ และก็ทำให้ผมตระหนักได้ว่าการถอนหายใจบ่อยเป็นสิ่งที่ไม่ดี
คิดแล้วก็ขำดีนะครับ
“กูเอามาใบหนึ่ง” ไอ้สิกหยิบโน้ตการ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ คว้าปากกาที่เสียบอยู่ใกล้ๆ กันขึ้นมาเขียน “อย่าแอบมองนะ”
“ไม่ได้แอบ” ผมแอบมองเต็มๆ เลยแหละครับ
โน้ตการ์ดใบที่ 7
ขอให้วันนี้เป็นวันดีๆ ของมึง : )
สนามฝึก
“ช้า ยังช้าอีก!”
ช้าอะไรล่ะครับครูฝึก นี่ผมก็วิ่งเร็วที่สุดในชีวิตแล้ว
“ใครรู้ตัวว่าช้าทิ้งตัวลงไป กลิ้งกลับเข้ามาในแถว ถ้าไม่เปื้อนโคลนก็หมุนตัวกลับไปกลิ้งใหม่!”
เพื่อป้องกันการถูกลงโทษทั้งสิ้นทั้งปวง ผมจึงตัดสินใจกลิ้งไปกับโคลนตม ให้ตัวเองได้เปื้อนเต็มตัวเพื่อให้สาแก่ใจครูฝึก ตอนที่ผมกลิ้งคลุกโคลนตมอยู่นั้น ผมเริ่มรู้สึกว่าหัวผมหมุนติ้วๆ
เราฝึกกันกลางแดดมานานหลายชั่วโมงแล้ว และผมยังไม่ได้พักเลยครับ ผมกลืนน้ำลายอดทนขณะที่กลิ้งตัวอยู่ รู้สึกร่างกายอ่อนเพลียแปลกๆ คล้ายกับเหนื่อยสะสมมาตั้งแต่เช้า
ท่าไม่ดีเลยแฮะ
ผมกลิ้งเข้ามาในแถวเสร็จก็ลุกขึ้นยืน ตัวผมโงนเงนไปมา ใกล้จะล้มลงทุกเมื่อ ไอ้สิกที่ยืนอยู่หมู่เดียวกันกับผมมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“เชี่ยฟืน”
“...”
“เชี่ยฟืน”
“...”
“ไอ้เชี่ยฟืน”
เสียงของไอ้สิกเหมือนลอยมาจากที่ไกลแสนไกล และหลังจากนั้นโลกของผมก็หมุน
“หัวหน้ากองร้อย ไปดูนักศึกษาวิชาทหารหมู่เจ็ดซิ เป็นลมไปหนึ่งแล้ว!” ครูฝึกร้องลั่น
เสียงครูฝึกคือสิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้
เหี้ย
นี่มันไม่ใช่วันที่ดีเลยว่ะ
“ดินรบกวนไปหยิบแอมโมเนียมาหน่อยได้มั้ย”
“อื้ม”
ผมลืมตาขึ้นมาน้อยๆ รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างรวบตัวผมเย็นขึ้นทันตาเห็น คนที่กำลังกุลีกุจอดูแลผมอยู่คือนักศึกษาวิชาทหารหญิงจากโรงเรียนอื่น วันนี้เธอคงทำหน้าที่เป็นพยาบาล ที่แห่งนี้คงหนีไม่พ้นอาคารพยาบาลสำหรับพวกรด.ที่เป็นลมหรือไม่ก็บาดเจ็บนั่นแหละครับ
เฮ้อ น่าอายฉิบหาย
“น้องตัวร้อนด้วยนี่”
“หน้ามันซีดมาก” พี่ดินกลับมาพร้อมแอมโมเนีย เขายื่นสิ่งนั้นให้พี่ผู้หญิงหลังจากนั้นก็คอยยืนมองผม
“ดินไปเถอะ เดี๋ยวน้องเราดูเอง”
“มันเป็นน้องโรงเรียนเราอ่ะ”
“เป็นถึงหัวหน้ากองร้อยยังจะมาอยู่ที่นี่อีก เดี๋ยวครูฝึกก็ด่าหรอก”
พี่ดินดูลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะบอกว่า “งั้นฝากดูมันด้วยนะ”
“ห่วงน้องโรงเรียนแบบนี้ทุกคนป่ะเนี่ย”
“ทุกคนนั่นแหละ”
พี่ดินจากไปแล้ว เหลือเพียงแต่ผมกับพี่รด.ผู้หญิงคนนั้น ผมอ่อนเพลียเกินกว่าจะมองเห็นว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ถ้าเพื่อนผมมาเห็นผมตอนนี้ก็คงจะล้อเลียนผมและก็อิจฉาผมแน่
ที่จริงมันคงจะล้อเลียนเรื่องที่ผมเป็นลมตั้งแต่วันแรกที่เปิดภาคเรียนรด.มากกว่า
ผมปล่อยให้พี่เขาดูแลผมไปสักพักจนผมหลับลงอีกครั้ง เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกลิ่นข้าวมันไก่หอมฉุยก็โชยเข้ามาในจมูกของผมแล้ว และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมา
คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เตียงไม่ใช่พี่รด.ผู้หญิงแล้ว แต่เป็นไอ้สิก
“เชี่ย แอบมาอู้นะมึง” ไอ้สิกยิ้มเบาๆ “ลุกขึ้นมาแดกข้าวก่อน”
“มึง...มาได้ไง” ผมพูดช้าๆ
“เขาพักแดกข้าวไง”
“อ๋อเหรอ”
“กลัวมึงไม่ได้แดกข้าว เลยซื้อมาให้”
“ขอบใจนะ”
ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง รู้สึกหัวยังมึนๆ อยู่เลยครับ
“หน้ามึงซีดมากเลยว่ะ” ไอ้สิกเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของผม “เชี่ย ตัวก็ร้อนด้วย”
มือของสิกเย็นกว่าร่างกายของผม ผมรู้สึกดีที่มือของมันมาแตะหน้าผากผมแม้เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม ตัวของผมคงร้อนจริงๆ นั่นแหละ
“มึงกลับได้นะเว้ยถ้ามึงไม่ไหว ที่นี่เขาไม่มีหมอ เดี๋ยวกูไปบอกครูฝึกให้”
แม่งหาญกล้ามากๆ ปกติแล้วไม่ค่อยมีใครอยากไปพูดกับครูฝึกตรงๆ หรอกครับ ส่วนใหญ่ก็จะไปพูดกับพี่ดิน และก็ให้พี่ดินไปพูดกับครูฝึกอีกทีหนึ่ง
ผมพ่นลมดังพรืด “โดนล้อตายห่า”
“มึงยังจะห่วงเรื่องนี้อยู่อีกเหรอวะ” ไอ้สิกส่ายหน้าเบาๆ “เพื่อนเราบางคนนั่งอยู่เฉยๆ ยังโดนล้อเลย”
“จริงของมึง”
“แดกข้าวๆ”
ไอ้สิกยื่นจานข้าวมาให้ ผมรับมาและก็ตักใส่ปากช้าๆ ท่าทางของผมเหมือนคนไร้ซึ่งพลังงานมากจริงๆ เพราะอ่อนเพลียไปหมด
“มึงกลับบ้านเหอะว่ะ” สิกยังคงยืนกรานคำเดิม
“กูนอนอยู่นี่ไม่ได้เหรอวะ”
“ทำไม”
“ไม่รู้ กูแค่อยากอยู่นี่”
“ไอ้บ้า กูไม่เข้าใจมึงจริงๆ” สายตาไอ้สิกคล้ายกับเอือมระอากับผม แต่ก็ยังเป็นห่วงผมอยู่ “สัญญากับกูดิ๊ว่ามึงจะดีขึ้น”
“เออ แค่แดกพาราแล้วนอน เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“อืม”
“...”
“เรียนเสร็จกูจะมาหา”
“...”
“ต้องหายนะเว้ย”
“รู้แล้วล่ะน่า”
ไอ้สิกยื่นมือมาขยี้หัวผม สักพักหนึ่งมันก็หันไปมองใครบางคนที่เดินมายังข้างเตียงของผมพอดี คนๆ นั้นคือพี่ดิน
“พี่ ขอบคุณมากครับที่พาผมมา” ผมยกมือไหว้รุ่นพี่อย่างซึ้งใจ
“หน้าตายังดูไม่ดีเลย มึงจะกลับบ้านเลยมั้ย”
ทำไมพี่ดินต้องพูดเหมือนไอ้สิกเด๊ะๆ แบบนี้ล่ะครับ
“ผมไหวพี่”
“ไหวห่าอะไร แค่กูใช้นิ้วก้อยผลักมึงก็คงล้มลงไปแล้วมั้ง”
“ผมไหว”
“แน่ใจเหรอ”
“ครับ”
พี่ดินหันไปหาไอ้สิก “มึงไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวเขาจะเรียกรวม”
ไอ้สิกจ้องพี่ดินเขม็งก่อนที่จะรับคำ “ครับผม”
“เดี๋ยวเรียนเสร็จกูมาดูใหม่” พี่ดินเดินจากไปในคำพูดที่คล้ายกับไอ้สิกมากจนผมรู้สึกเหมือนเดจาวู
ผมมองเห็นไอ้สิกมันหน้าบึ้งตึง ด้วยความสงสัยผมก็เลยเอ่ยถามมัน “มึงเป็นอะไร”
“มึงไม่ต้องกลัวว่ามึงเป็นลมแล้วจะโดนล้อหรอก มึงกลัวเพื่อนล้อมึงเรื่องอื่นดีกว่า”
“เรื่องอะไรวะ”
“เรื่องมึงกับพี่ดินไง”
“หา”
“ก็ท่าที่พี่เขาอุ้มมึงมาส่งนี่ อย่างกับท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว”
“เชี่ยยยยยย” ผมตกใจจนร้องเสียงดังลั่น
“คนเห็นกันทั้งกองร้อย”
“ไม่จริงงงงงง” ผมรับไม่ได้อย่างแรง! ทำไมต้องอุ้มท่านั้นวะ ทำไมวะทำไม!
“แม่ง...ขัดหูขัดตาเป็นบ้า”
ตอนเย็น
ผมได้นอนพักจนเริ่มรู้สึกดีขึ้น ตอนที่ไอ้สิกมาหาผมผมจึงพร้อมที่จะกลับบ้านแล้ว ในระหว่างที่กำลังจะเดินออกจากตึกพยาบาลนั่นเอง พี่ดินก็เดินมาหาผมพอดี
จนถึงวินาทีนี้ไอ้สิกก็ยังไม่หายหน้าบึ้ง
“เดินได้แล้วนี่” พี่ดินท้วง
“ครับพี่”
“ถึงโรงเรียนแล้วกลับด้วยกันป่ะ จำได้ว่าบ้านมึงอยู่ใกล้กู”
คำพูดของพี่ดินทำเอาไอ้สิกหันขวับมามองที่ผม ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองต้องคิดหนักแบบนี้ล่ะครับ ทั้งๆ ที่ผมไม่ควรจะกังวลกับมันอะไรขนาดนั้น
“ผมกลับกับเพื่อนครับพี่”
“ไอ้นี่น่ะเหรอ” พี่ดินมองไอ้สิก
“ครับ”
“มันอยู่บ้านมึงหรือไง วันที่กูย้ายเข้าบ้านกูก็เห็นว่ามันอยู่กับมึง”
“คือว่า...”
“ครับ” ผมกำลังจะแก้คำพูดพี่ดิน แต่ไอ้เชี่ยสิกกลับเอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน เดี๋ยวนะไอ้สัด มันไม่ใช่แบบนั้นป่ะวะ
“งั้นเหรอ” พี่ดินเลิกคิ้วก่อนที่จะมองหน้าไอ้สิก “เลิกมองหน้ากูแบบนั้นสักที”
สิ้นเสียงของพี่ดินไอ้สิกก็หลุบสายตาลงต่ำ แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงสายตาตัวเองสักเท่าไหร่ ผมพอจะรู้ว่ามันกำลังมีอารมณ์แบบไหน จึงกระตุกแขนมันให้รีบเดินไปก่อนที่มันกับพี่ดินจะเริ่มแลกมวยกัน
สองคนนี้แม่งหน้าตาดีเหมือนกันทั้งคู่ คนหน้าตาดีเหมือนกันมาอยู่ใกล้กันคงไม่ค่อยกินเส้นกันล่ะมั้งครับ อันนี้ผมคิดเอาเองนะ
“มึงท้าทายพี่ดินเขามากมึงรู้ตัวป่ะเนี่ย” ผมเตือนสติเพื่อนระหว่างที่กำลังเดินกลับไปขึ้นรถบัสกลับโรงเรียน “ถ้าพี่เขาเอามึงตายทำไง พี่เขากุมอำนาจสารวัตรนักเรียนนะเว้ย หักคะแนนความประพฤติมึงได้เลย”
“มันก็ไม่ได้เว่อร์ขนาดนั้นป่ะ”
“...”
“กูไม่ชอบหน้าพี่มันแล้วว่ะ”
“ปกติมึงออกจะปลื้มพี่ดินไม่ใช่เหรอ มึงแทบยกเขาเป็นไอดอล”
“ไม่แล้ว กูเปลี่ยนใจ” ไอ้สิกยังคงหน้าบูดอยู่จนผมตัดสินใจที่จะไม่ทำให้มันรู้สึกดีขึ้นอีกต่อไป ผมกับมันเดินไปสมทบกับไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังที่ถามไถ่ถึงอาการของผม เมื่อตอบมันว่าดีขึ้นแล้วมันก็เริ่มล้อเลียนท่าอุ้มผมของพี่ดินแทบจะในทันที เรียกได้ว่าตรงกับที่ไอ้สิกพูดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน
ผมด่าเพื่อนสองคนแบบด่าแล้วด่าอีก พวกแม่งก็เอาแต่หัวเราะคิกคัก ดีหน่อยที่ไอ้สิกไม่ได้ร่วมวงล้อเลียนไปกับพวกมันด้วย ไม่งั้นผมคงเหนื่อยที่จะแก้ตัวแย่
“วันนี้เป็นวันดีของมึงมั้ยวะ” ไอ้สิกรำพึงถาม ตอนที่ผมกับมันนั่งอยู่ข้างๆ กันบนรถบัส
“กูเป็นลม มึงคิดว่ามันดีมั้ยล่ะ” ผมพูดติดตลก แต่เมื่อเห็นสีหน้าไอ้สิกผมก็ต้องรีบพูดเอาใจมัน “ดีสิวะ วันนี้เพื่อนกูหาข้าวมาให้กูกินเลยนะเว้ย โรงอาหารกับตึกพยาบาลอยู่ห่างกันตั้งไกล”
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าสีหน้าไอ้สิกดีขึ้นมาก...มันบ้าอวยนี่เอง ผมจะจำไว้
“เห็นทีว่ากูคงต้องมานอนบ้านมึงบ่อยๆ แล้วล่ะ”
“เฮ้ย แม่มึงจะไม่ว่าเหรอ”
“ไม่ว่าหรอก”
“ทำไมต้องมาบ่อยๆ ด้วยล่ะ”
“กูไม่ไว้ใจไอ้พี่ดิน” ไอ้สิกเบ้ปาก “กูกลัวมันปีนขึ้นมาหามึงที่ห้อง บ้านมึงกับพี่เขาแม่งใกล้กันโคตรๆ อ่ะ”
“เดี๋ยวๆ”
“เออน่า ให้เพื่อนมึงอย่างกูคนนี้ดูแลมึงเถอะ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ครับ”
เพื่อนผมคนนี้มันมีความเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันนะครับ ตั้งแต่ตอนที่บอกว่าจะช่วยผมเรื่องสตาร์แล้ว ขนาดผมบอกว่าไม่เป็นไร ไม่เอา มันยังรบเร้าจะทำจนได้ และเรื่องที่มันจะไปนอนค้างที่บ้านผมเพราะพี่ดินก็ตามมาอีก
จริงๆ เล้ยยยยยย
มึงลืมไปแล้วหรือไงว่ากูกำลังพยายามระงับอาการที่กูใจเต้นกับมึงอยู่อ่ะ
มึงจะมาอยู่ใกล้กูแทบตลอด 24 ชั่วโมงแบบนี้ กูจะทำแบบนั้นได้ยังไงวะ
tbc*
ตอนหน้ามีพีคคคคค
พีคแล้ว พีคอีก
เมนต์รอกันด้วยนะค้าาา ><
-
พี่ดินไม่เอาสิ อย่ามาทำแบบเน้ๆ ฟืนกำลังหวั่นไหวกับสิกอย่ามาทำเขว~ ว่าแต่จะพีกว่านี้อีกหรออ
-
:เฮ้อ: เมื่อไรฟืนจะยอมรับซะทีนะว่าชอบสิก ลุ้นๆ เหนื่อยแทนสิก
-
แย่งกันเลย เราชอบบบบบบบบ :mew1: :mew1:
-
อูยยยยย อารมณ์วัยรุ่นหึง
นี่น้องสิกเค้าก็แสดงออกม๊ากมากแล้วนะคะน้องฟืน
รอตอนหน้า ตอนพีคค่าาา
-
ว่าแระ ว่างานนี้ต้องมีคนหึงควันออกหู 5555
-
อร๊ายยยย พี่ดิน
ถ้าสิกไม่ทำอะไรจะทีมพี่ดินละน้าา
-
ตอนนหน้าพี่ พีค พีคแบบไหนเอ่ยยย
-
ยังไมรู้ใจตัวเองทั้งคู่เลย
-
สิกกี้ กรี๊ดดดดด
-
ทีมพี่ดินค่าาาา :hao3:
-
#เพลงมา "อย่าเลย...อย่าบอกให้ฉันเลือกเลย เพราะฉันนั้นไม่รู้เลย ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร" 5555555555555 โถๆๆ น้องสิก พี่ว่าหนูไม่ได้กังวลหรืออะไรเรื่องที่ฟืนจะโดนล้อหรอก พี่ว่าหนูหึงมากกว่าาาาาาา :z3:
แล้วโน้ตการ์ดใบที่7คืออะไรลู๊กกกก ชักจะหลุดธีมออกมาเรื่อยๆนะลูกนะ เกี่ยวอะไรกับการที่ฟืนจะจีบสตาร์ลู๊กกก
ส่วนน้องฟืน ไม่ต้องเดาแล้วลูกเอ้ยยย ไม่ต้องสงสัยอัลไลทั้งนั้น รีบๆรูเใจตัวเองซักทีนะลูกกก พี่ๆคนอ่านเค้าลุ้นกันตัวโก่งแล้วเนี่ยว่าเมื่อไหร่หนูจะรู้ใจตัวเอง ฮื่อ
ปล.เกลียดท่าอุ้มของพี่ดินมาก ท่าอุ้มเจ้าสาวคือไรรรร 555555555 :ling1:
-
กริ๊ดดดดดด เด็กรด.
-
เป็นติ่งชิฟฟ่อนมานาน นี้ยังไม่เข็ดอีกหรอ การเดาทางนิยายของนักเขียน 55555 เจ็บเเละชินไปเอง
นึกว่าพี่ดินเเมร่งจะจีบสตาร์ นี้ได้กลิ่นลมหึงเเถวๆนี้โชยพัดมา เอ๊าาาา เเมร่งมาปิ๊งน้องฟืนวุ้ย โอ๊ยยยยลั่น สุดท้าย อยากจะบอกนักเขียนว่า คุณหลอกดาว
-
ดูเหมือนดิน สนๆฟิน อยู่นะ
สิก ก็ดูทางดินออก
ขำ ที่สิกเลิกชอบดินเป็นไอดอลแล้ว
รู้ใจกันซักทีเหอะ สิก ฟิน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20: :m20: :m20:
มีคนหึง มีคนหึง มีคนหึง
สิกเอ๊ยยยย อากงอาการออกหมด แต่ฟืนก็คือฟืน ไม่ระแคะระคาย ความรู้สึกช้า 555
พี่ดินมีความเท่ แต่ยังไงเราก็ทีมสิก อิอิ
รอๆ รออ่านตอนพีคคคคค
ความสัมพันธ์จะขยับไปเป็นอย่างไรมั้ย รอลุ้น
-
กลายเป็นว่าให้พี่เดือนมาจุดชนวนสินะ หึหึ รู้สึกว่ามีการหึงหวงเกิดขึ้นล่ะงานนี้ o3
-
จะจูบกันหรอ กรี๊ดดดดดดด :z3:
เอ๊ะ หรือสิกกับพี่ดินจะต่อยกัน :ruready
-
ขอเหมาได้ไหม
-
น่าร้ากกก มีคนหึงหวงหนูฟืนควันออกหู อีกคนก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย~
เมื่อไหร่พี่ดินกับสตาร์จะเจอกันนะ
-
ง่ากกกก มีคนหึงหนึ่งอัตราค่ะทุกโค้นนนน :hao6:
-
อารายยยยยกันพี่ดินก็สนฟืนเหรอเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกจังค่ะ รอๆ ตอนต่อไปนะคะ ^^
-
สิกคืออ่อยแรงอะแต่ฟืนนี่ไม่รู้สึกเลยหรอถามจริง5555 รอจุดพีค
-
คนเขียนไม่ทำสารบัญบ้างเหรออ ฮอลล
:katai1:
-
แอบชอบพี่ดินอ่า มาดให้พระเอกสุดๆ แต่คิดว่าพี่แกดูออกนะว่าสิกชอบฟืน อินังสิกก็นะช่วยเพื่อนจีบคนอื่นแต่ตัวเองก็จีบเขาอยู่เหมือนกัน ซ้ำซ้อนจริงเลยวัยรุ่นเนี่ย :katai5:
-
ยัง ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอสิก :hao7:
-
ชอบอ่ะ ฟืนน่าหยิกแก้มมมาก อึนได้อีก :katai3:
สิกก็เจ้าเล่ห์มาก น่าเอ็นดูที่สุด :hao3:
-
มีคนหึงแรงควันออกหูข้างๆตัวแน่ะ ฟืนนนน 55555
-
5555 สิกหวงฟืนใหญ่เลย น่ารัก
-
สิกหึงก็บอกฟืนไปตรงๆสิจ้ัะ :hao7:
-
ตอนที่ 8
“มึงห้ามบอกแม่กูนะว่ากูเป็นลมตอนเรียนรด.”
“เออ ได้”
“ถ้ามึงบอก มึงไม่ต้องนอนบนเตียงกูคืนนี้”
“เออ”
ผมมองไอ้สิกอย่างเชื่อใจ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในบ้านของตัวเอง ในบ้านมีพ่อกับแม่ของผมกำลังนั่งดูทีวีอยู่ พวกท่านตกใจสภาพของผมกับไอ้สิกเล็กน้อยเพราะเต็มไปด้วยโคลนที่แห้งแล้วเกาะตามชุดรด.สีเขียว
“เหนื่อยมั้ยลูก” แม่ที่เลิกถามไปแล้วว่าคืนนี้ไอ้สิกจะนอนที่นี่มั้ยถามเราทั้งสองคน
“แม่ครับ” ไอ้สิกจ้องแม่ผมอย่างจริงจัง “ไอ้เชี่ยฟืนเป็นลมตอนเรียนอยู่ครับ”
ฟายเอ๊ยยยยยยยยยยย
“อะไรนะ” แม่ผมร้องเสียงหลงทันที “มิน่าล่ะ หน้าลูกถึงซีดแปลกๆ แม่ก็มองดูอยู่ ใช่มั้ยพ่อ”
“เอ่อ งั้นมั้งนะ” พ่อผมกล่าวอย่างลังเลใจ
“ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวแม่จะโทรไปนัดน้าหมอให้ลูกเดี๋ยวนี้เลย” แม่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจริงๆ
“แม่ ผมดีขึ้นแล้วครับ แค่ต้องนอนพักนิดหน่อย”
“ไม่ได้หรอก ต้องเช็กให้ละเอียด”
“แม่ครับ ผมเหนื่อยแล้ว ผมอยากนอนจริงๆ นะ”
“ไว้ค่อยนอนตอนกลับจากหาน้าหมอนะลูก”
“แม่ครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
“งั้นเหรอ” แม่เริ่มฟังเมื่อผมยืนกรานเสียงแข็ง “เอาเป็นว่ารีบๆ ไปอาบน้ำกันและก็ลงมาทานข้าวเย็นนะ เดี๋ยวแม่จะหาหยูกหายามาไว้ให้”
“ครับ” ผมกัดฟัน มองไอ้สิกที่หัวเราะเยาะผมอย่างเคียดแค้น มันชอบแกล้งผมแบบนี้แหละ เพราะรู้ว่าแม่ผมค่อนข้างเป็นแม่ที่ overprotective ลูกชายคนเดียวอย่างผม
ระหว่างที่ขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน ผมพูดกับไอ้สิกด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “มึงนอนพื้นเลย!”
“ไม่เอา” มันร้อง
“มึงผิดคำพูดอ่ะ”
“กูอยากแกล้งมึงเฉยๆ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงสอง” ผมดุ พักหลังๆ มานี่ไอ้เชี่ยสิกแม่งชอบทำเสียงสองใส่ผมราวกับผมเป็นกิ๊กของมันแน่ะ ถึงผมจะทำเป็นไม่ชอบ แต่ได้ยินทีไรผมก็รู้สึกขนลุกขนพองทุกทีไป
“ดุจังวะ” ไอ้สิกโวย
“นอนพื้นไป”
“เหี้ยเอ๊ย”
“มึงสิเหี้ย”
“เออ กูเหี้ยก็ได้”
“กูไปอาบน้ำก่อน”
“ครับ”
มันยอมดีๆ แบบนี้ค่อยพูดง่ายหน่อย ปกติไอ้เชี่ยนี่มันยอมผมที่ไหนกัน แม้จะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากแต่ก็ไม่เคยหยุดที่จะกัดกันครับ เมื่อตะกี้ก็เช่นกัน
เราสองคนอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงเดินลงมายังชั้นล่าง ไม่ต้องห่วงเรื่องเสื้อผ้าไอ้สิกนะครับ มีเยอะแยะมากมายทิ้งไว้ที่ห้องผม จนมีหลายครั้งที่เจ้าตัวแม่งลืมเฉยเลยว่าเสื้อตัวนี้อยู่ที่ผม คิดเอาเองก็แล้วกันว่ามันมานอนบ่อยขนาดไหน
ทันทีที่ผมกับมันเดินมายังโต๊ะกินข้าวที่อยู่ห้องครัว พวกผมก็หยุดชะงัก เพราะสิ่งที่เห็นก็คือพ่อกับแม่ผมกำลังกินข้าวกับพ่อแม่พี่ดินอยู่ แม่เจ้า...ผมกับไอ้สิกถึงกับตัวเกร็งไปเลยครับ
“สวัสดีครับ” ผมกับมันยกมือไหว้คนเหล่านั้นก่อน ซึ่งทุกคนรับไหว้เป็นอย่างดี พี่ดินมองดูผมกับไอ้สิกด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนผมรู้สึกขนลุก และแน่นอนว่าไอ้สิกต้องกลับมาทำหน้าบึ้งตึงเหมือนตอนกลางวันทันทีที่เห็นพี่ดิน
“นี่ไงเธอ ลูกชายฉัน” แม่ผมแนะนำตัวผมกับแม่พี่ดิน “น้องดินอาจจะเคยเห็นหน้าค่าตาแล้วเนอะ อยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้องดินไง แต่ฟืนไม่ค่อยทำกิจกรรมเท่าไหร่”
“ครับ ผมจำน้องได้” พี่ดินพูดเรียบๆ
ไอ้สิกกับผมเดินมานั่งที่ที่นั่งของตัวเอง เกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไง รู้สึกเลิกหิวข้าวแทบจะในทันที
“แม่พี่ดินเป็นเพื่อนเก่าแม่สมัยมัธยมจ้ะ” แม่ผมพูดต่อ “แม่ดีใจมากที่เขาย้ายมาอยู่บ้านข้างๆ ก็เลยนัดมาทานข้าวเย็นซะเลย”
“ครับแม่” ผมยิ้มแห้งๆ
ตลอดระยะเวลาทานอาหารเย็นผมกับไอ้สิกคอสเพลย์เป็นอากาศธาตุครับ ปล่อยให้ผู้ใหญ่ทุกคนคุยกันไปเอง(ผู้ใหญ่ในที่นี้รวมถึงพี่ดินด้วย) กว่าจะขอปลีกตัวออกมาอยู่กันสองคนได้ก็เรียกได้ว่าใช้เวลานานอยู่ ที่ผมอึดอัดก็เพราะผมเกรงกลัวพี่ดิน อย่างที่ผมเคยบอกนั่นแหละครับ พี่เขาเป็นพวกหล่อแต่โหด มีมุมระเบียบจัดแต่ก็มีมุมนักเลงเหมือนกัน ผมเป็นพวกไก่อ่อนชอบอยู่สบายๆ ไปวันๆ จึงไม่ค่อยอยากมีปฏิสัมพันธ์กับพี่ดินสักเท่าไหร่ อ้อ มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ต้องรีบปลีกตัวออกไปจากโต๊ะอาหารด้วยก็คือ...ไอ้สิกยังไม่เลิกทำหน้าบึ้งเลย
รู้สึกว่ามันจะทวีคูณมากขึ้นยิ่งกว่าตอนเรียนรด.ซะอีกนะ
“มึงเหม็นหน้าพี่ดินอะไรขนาดนั้นวะ” ผมพูดติดหัวเราะ มองในอีกแง่มุมหนึ่งมันก็รู้สึกตลกดีน่ะครับ ผมกับฟืนเดินออกมาจากบ้านเพื่อมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันที่ข้างในบ้านต่อไป
“เรื่องของกูน่า” ไอ้สิกตอบเลี่ยงๆ
“กูเตือนไว้ก่อนเลยนะ มึงจะมีปัญหากับพี่เขา พี่เขาต่อยเก่งแค่ไหนมึงก็รู้อยู่ กูว่ามึงอย่าแสดงออกแบบนี้เลยว่ะ”
“กูรับผิดชอบผลของการกระทำกูได้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก”
“เฮ้ย นี่กูหวังดีนะเว้ย” ผมเริ่มขุ่นเคือง
“กูรู้”
“ทำเสียงเหมือนรำคาญกูเลยแม่ง”
“ไม่ได้รำคาญ” ไอ้สิกดูอึ้งไปนิดๆ “ขอโทษ”
“ไม่ได้โกรธเว้ย แค่อยากให้มึงฟังคำเตือนกูบ้าง”
“คำพูดมึงกูฟังทุกคำอยู่แล้ว”
ผมกลืนน้ำลาย กลายเป็นผมที่รู้สึกผิดกับมันซะงั้น เมื่อสักครู่ผมเสียงแข็งใส่มัน ด้วยอารมณ์อะไรก็ไม่รู้ที่ผมเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ ผมแค่หวังดีกับมัน อยากให้มันฟังผม ตอนที่มันไม่ฟัง ผมรู้สึกอยากตัดพ้อยังไงก็ไม่รู้
รู้สึกร้อนรุ่มเบาๆ แฮะ ผมส่ายหน้าไล่ความรู้สึกนั้นออกไปลับหลังไอ้สิก ตอนนั้นนั่นเองที่พี่ดินเดินเข้ามาหา ผมยืนตรงอย่างกับรด. ส่วนไอ้สิกนั้นเลิกคิ้วมองผู้มาใหม่อย่างไม่เป็นมิตรสมกับที่เป็นมัน
แม่งเหม็นขี้หน้าใคร คือเหม็นจริงๆ ครับ ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ ด้วย นี่แหละนิสัยไอ้ฟิสิกส์ล่ะ
“เห็นมึงดีขึ้นก็ดี” พี่ดินพูดกับผม “กูมีเรื่องจะพูดกับมึงพอดี”
ผมชี้มือไปที่ตัวเอง “ผมเหรอ”
“เออ มึงนั่นแหละ”
สายตาพี่ดินมองไปที่ไอ้สิกราวกับต้องการสื่อความหมายให้มันเดินไปไกลๆ แต่มันไม่สนใจครับ ลอยหน้าลอยตายืนอยู่ที่เดิมเฉยเลย
“เชี่ยฟืนไม่มีความลับกับผมครับพี่ พี่จะพูดอะไรกับมันพี่พูดออกมาต่อหน้าผมได้เลย”
กูอ่ะนะไม่มีความลับกับมึง ไอ้สัด
กูใจเต้นกับมึง กูตัดพ้อมึงไปเมื่อกี้เพราะกูน้อยใจที่มึงไม่ฟังกู นี่เรียกว่าไม่มีความลับกับมึงอีกเหรอออออออ
ผมพูดได้แต่ในใจครับ ผมพยักหน้ากับพี่ดินยืนยันคำไอ้สิกเพื่อตัดปัญหา
“งั้นเหรอ” พี่ดินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะจ้องหน้าผมเขม็ง
คะแนนความประพฤติกูไม่มีเหลือแล้วหรือเปล่าวะ ทำไมกูรู้สึกทะแม่งๆ ในใจแบบนี้ล่ะ
“พี่ชอบน้อง น้องมีแฟนหรือยัง”
.
.
.
เชี่ย กูอึ้ง
ผมอ้าปากค้างจนแมลงวันเป็นพันตัวบินเข้าปากผมได้เลย รู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะหันไปทางไหน ทำมือยังไง หรือพูดอะไร
พี่ดินคนดังที่โคตรโหดคนนั้นอ่ะนะ พี่ดินหัวหน้ากองร้อยอ่ะนะ!
พี่ชอบเขาชอบผม ผมที่โคตรธรรมดาติดจะกากๆ คนนี้เนี่ยนะ
“แค่ตอบมาก็พอว่ามีแฟนหรือยัง” พี่ดินนิ่งมากจนผมรู้สึกหวั่นเกรงไปหมด เขาไม่มีการแสดงออกเลยสักนิดว่าชอบผม คล้ายกับครูฝึกโหดๆ มาสารภาพรักกับผมยังไงยังงั้นแหละ “นอกนั้นพี่รับผิดชอบเอง”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เหลือบมองไปที่ไอ้สิกอย่างต้องการความช่วยเหลือ
มันหายไปราวกับว่ามันมีเวทมนตร์หายตัวได้
เชี่ย มึงหายไปไหนวะ!
“ผม ผมยังไม่มีครับ” ผมก้มหน้าก้มตาพูด
“ดี”
“...”
“พี่ไปนะ”
พี่ดินก้าวฉับๆ ออกไปจากบ้านผมและก็ตรงเข้าไปยังบ้านของตัวเอง ที่หน้าบ้านของผมตอนนี้จึงมีแต่ผม ความมืดรอบตัว แสงไฟจากไฟที่ติดอยู่หน้าบ้าน และก็ความเงียบ
สำหรับผม แค่มีผม สตาร์ และก็ไอ้สิก ผมคิดว่าเรื่องมันวุ่นวายมากพอแล้วนะ และผมก็ยังหาทางออกไม่ได้เลย นี่เพิ่มตัวแปรอีกคนที่ผมโคตรเกรงใจซึ่งนั่นก็คือพี่ดิน
อะไรวะ นี่คือเรื่องที่เด็กอายุ 17 อย่างผมต้องเจอจริงๆ เหรอ
ห้องนอนของผม เวลา 22.03 น.
ไอ้สิกนอนจ้องเพดานมานานมากจนผมไม่กล้าที่จะกวน แม่งนอนบนเตียงผมเฉยทั้งๆ ที่มันควรจะนอนบนพื้นอย่างที่ผมบอก แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมเองก็มีเรื่องให้คิดมากกว่าเรื่องนี้
ผมรู้สึกมึนงงและก็สับสนไปหมดจนต้องแสดงออกด้วยการทึ้งหัวตัวเองหลายๆ ที ยิ่งเห็นข้อความจากไลน์ที่สตาร์ส่งมา ผมก็ยิ่งทึ้งหัวตัวเองหนักเข้าไปอีก
“เดี๋ยวหัวมึงก็ล้านหรอก” ไอ้สิกรำพึงทั้งๆ ที่ไม่ได้มองผม
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูกำลังเจอกับอะไร”
“นั่นสินะ”
ผมไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของมัน แม้ใจอยากจะถามว่าทำไมมันถึงหายไปกลางวนสนทนาแบบนั้นทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะอยู่ฟัง แต่อะไรบางอย่างในใจผมสั่งให้ผมเงียบปากไว้จะดีกว่า
มันก็คงมีเหตุผลของมันนั่นแหละ
“ตกลงมึงจะเลือกใคร สตาร์หรือว่าพี่ดิน”
“...”
“ฮอตจังนะมึงน่ะ”
“ทำไมต้องพูดเสียงประชดประชันด้วยวะ” ผมตั้งข้อสังเกต
“ไม่ได้ประชดประชันเว้ย เสียงกูก็เป็นอย่างนี้”
“กูไม่ได้ฮอต กูงงจะตายห่าอยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าพี่เขาจะมาชอบกู”
“ถ้ามึงไม่ชอบพี่เขา มึงก็บอกเขาไป จะได้ลงเอยกับสตาร์สักที”
“เชี่ยสิก” ผมหันไปมองมันด้วยสายตาที่ขัดเคืองใจ “มึงอย่าเพิ่งพูดอะไรแบบนั้นได้มั้ยวะ กูรู้สึก...ไม่ค่อยชอบเลย” ท้ายประโยคของผมแผ่วลงไปเมื่อทบทวนกับความรู้สึกของตัวเอง
ผมไม่อยากฟังประโยคแบบนั้นจากปากไอ้สิกเลย...ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“กูพูดอะไรก็ผิดไปหมดนั่นแหละ กูทำอะไรก็ผิด สำหรับมึงกูผิดไปหมดทุกอย่าง”
“มึงว่าไงนะ” ผมเริ่มโมโห “มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“กูกลับบ้านนะ” ไอ้สิกคว้ากระเป๋าตัวเอง
“เชี่ย จะสี่ทุ่มแล้ว”
“ไม่เป็นไร กูกลับแท็กซี่ได้”
“เชี่ยสิก” ผมคว้าตัวมันเอาไว้ก่อนที่มันจะเดินหนีผมออกไปจากห้อง “มึงเป็นอะไร มึงบอกกูมา อย่าเป็นแบบนี้ดิวะ”
“กูขอโทษ ตอนนี้กูควบคุมตัวเองและก็อะไรไม่สักอย่าง” ไอ้สิกสะบัดตัวออกจากมือผม “มึงปล่อยกูไปเหอะ”
“กูไม่เข้าใจมึงเลย”
“...”
“มึงไม่ชอบที่พี่ดินเขาบอกชอบกูเหรอวะ”
แผ่นหลังของไอ้สิกหยุดชะงักและแข็งทื่อ ผมไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของมัน ณ เวลานี้ ไอ้สิกทั้งนิ่งและก็เงียบจนผมไม่รู้ว่าจะต้องเอ่ยคำใดออกไป
ผมโคตรไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ บรรยากาศที่ทั้งผมกับมันต่างก็สับสนและไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น
“อย่าเป็นงี้ดิ” ประโยคของผมแผ่วคล้ายกับจะขอร้อง เพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมนั้นแคร์เพื่อนผมคนนี้มาก
บางทีอาจจะมากกว่าทุกคนในชีวิตของผมด้วยซ้ำ
“กูขอโทษนะฟืน”
“...”
“มึงปล่อยกูไปสักพักเถอะนะ”
ไอ้สิกเดินออกจากห้องของผมไป ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว รู้สึกปวดแปลบในใจไปหมดแต่ผมก็ไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง ผมไม่ชอบที่ไอ้สิกมันเป็นแบบนี้ และผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่ตัวเองแคร์เพื่อนตัวเองมากจนผิดปกติ
จริงๆ มันแปลกตั้งแต่ที่ผมใจเต้นกับมันแล้วล่ะ มันไม่ควรจะเกิดอะไรแบบนั้นตั้งแต่เริ่มต้น
ผมจะปล่อยมันไป...อย่างที่มันขอ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องมาจัดการกับความรู้สึกสับสนในตัวเองที่มีอยู่ท่วมท้น ณ ตอนนี้
มันควรจะเป็นสตาร์ ไม่ใช่ฟิสิกส์ไม่ใช่เหรอวะ
สิ่งที่ไอ้สิกทิ้งไว้ก่อนไปคือโน้ตการ์ดที่อยู่บนเตียงของผม
โน้ตการ์ดใบที่ 8
มึงอย่าคบกับไอ้พี่ดินได้มั้ยวะ แค่เรื่องสตาร์กูก็เกินจะรับไหวแล้ว
มือของผมสั่นเมื่ออ่านโน้ตนั่น
บางทีคนที่สับสนกับความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนตัวเองอาจไม่ได้มีแค่ผมก็เป็นได้
[ บันทึกพิเศษของฟิสิกส์ ]
ผมชอบเพื่อนผม
ผมชอบมานานแล้วด้วย ชอบตั้งแต่เจอหน้ามันครั้งแรกเมื่อสมัยม.1 มันเป็นเพื่อนผมก็จริงแต่ผมไม่เคยคิดกับมันเป็นเพื่อนเลย ถึงแม้ว่าผมจะแสดงออกกับมันว่าเป็นเพื่อนก็ตาม แต่ผมน่ะชอบเพื่อนผมจริงๆ ครับ เอางี้ เรียกว่ารักเลยดีกว่า เพราะจากวันนั้นถึงวันนี้มันก็กินเวลามาห้าปีมาแล้ว
น่าจะเรียกว่ารักได้แล้วมั้งครับ
การแสดงออกของผมอาจจะเรียกได้ว่าเนียนกริบจนเหมือนไม่ได้คิดอะไรกับมัน แต่นั่นแหละครับที่เรียกว่าผมแสดงออกมากแล้ว มันคิดกับผมแค่เพื่อน แต่ผมไม่ได้คิดกับมันแค่เพื่อน ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากอยู่กับมันไปวันๆ ได้เห็นรอยยิ้มของมัน ได้แกล้งมันบ้าง แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว
มันเป็นสิ่งที่ผมหลอกตัวเองว่ามันคูล ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมันไม่ได้คูลเลย ผมต้องทนเห็นมันมองข้ามผมในทุกๆ วัน มองดูมันถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชาย ฟังมันพูดถึงผู้หญิงสวยๆ ถึงผมจะเจ็บนิดๆ แต่ผมก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะคนอย่างฟืนมันจีบใครไม่ค่อยจะเป็น ผมอาจจะมีโอกาสขึ้นมาบ้างไม่วันใดก็วันหนึ่ง
ปัญหามันเริ่มจะเกิดก็ตรงที่ผมสังเกตได้ว่าไอ้ฟืนมันเริ่มแอบมองสตาร์นี่แหละครับ สตาร์คนสวยที่ใครหลายคนต่างก็หลงรัก ผมเป็นคนที่แอบมองมันเสมอในเวลาที่มันเผลอ ผมจึงรู้ดีว่ามันนั้นชอบที่จะมองสตาร์เหลือเกิน ผมปวดใจมาเป็นปีแต่ก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนข่มมันลงไป การชอบเพื่อนตัวเองยังไงซะมันก็คงลงเอยแบบนี้
ถ้าเผยความรู้สึกออกไป มิตรภาพก็คงจะจบสิ้นในทันที
ผมช่วยเหลือมันเรื่องของสตาร์เพื่อที่ไอ้ฟืนจะได้รู้สึกดีและมีความสุขมากยิ่งขึ้น ผมชอบเห็นมันมีความสุข แม้ว่าผมจะมีความทุกข์จนนอนไม่ค่อยหลับแทบจะทุกคืน แต่ผมก็ยังอยากที่จะช่วยเพื่อนผมอยู่ ฟืนมันเป็นคนซื่อๆ นิสัยดีและก็น่าแกล้ง คนแบบนี้จะไปจีบใครได้ล่ะครับ เพราะงั้นคนอย่างผมจึงจำเป็นต้องยื่นมือเข้าช่วย เพื่อที่ฟืนมันจะได้สมหวัง
ผมคูลมั้ยล่ะครับ...ผมคิดว่าผมคูลพอตัวนะ
แต่ยิ่งช่วยก็ยิ่งเจ็บว่ะ เหมือนมีคนเอามีดมาแทงแผลเดิมซ้ำๆ หลายครั้ง ยิ่งได้เห็นว่าวิธีของผมช่วยให้ไอ้ฟืนมันสนิทกับสตาร์มากยิ่งขึ้นผมก็ยิ่งเจ็บปวดใจ รู้สึกได้ในทันทีว่าตัวเองนั้นเป็นคนนอก สองคนนี้ไม่ควรมีผมเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ ผมจึงคิดว่าผมควรวางมือ ปล่อยให้ไอ้ฟืนมันจัดการในวิธีของมันไป
ใครเล่าจะรู้ว่ามันจะมีอีกคนเข้ามาชอบ คนที่ชื่อพี่ดิน คนที่ผมรู้สึกอิจฉาจนแทบบ้าที่ได้อุ้มฟืนแบบนั้น
จะว่าไปผมอิจฉาพี่เขาที่สามารถบอกชอบฟืนตรงๆ โดยไม่กลัวอะไรตามมาทีหลังได้ แม้ว่าผมจะต้องเดินหนีแทบจะในทันทีเพราะรับไม่ได้ที่ได้ยินก็ตาม ไม่รู้สิครับ หลังๆ มานี่ความอดทนของผมชักจะเกินขีดจำกัด บางทีอาจเป็นเพราะที่ผ่านมาไอ้ฟืนมันไม่เคยมีแฟน ไม่เคยชอบใครล่ะมั้ง ผมถึงคิดว่าผมน่าจะเดินทางสายนี้ไหว (สายแอบรักเพื่อนไปวันๆ) แต่พอมันเริ่มแสดงออกว่าชอบสตาร์ และมีคนอย่างพี่ดินเข้ามาจีบมัน ความอดทนของผมกลับลดฮวบจนผมอยากจะตีอกชกหัวตัวเอง
กับความรัก มีคนควบคุมมันได้ด้วยเหรอครับ
ผมพยายามแล้วนะ พยายามแล้วจริงๆ ผมคิดว่าผมจะช่วยเหลือไอ้ฟืนทุกเรื่องไม่ว่ามันต้องการประสบผลสำเร็จในเรื่องไหน ผมรักมันมากจนลืมความสุขของตัวเองไป แต่ผมยินดีที่จะมองข้ามความสุขของผมเพื่อมองเห็นรอยยิ้มของฟืน
เพียงแต่ตอนนี้ผมขอเวลาที่จะได้อยู่ห่างกับมันบ้าง ให้ผมได้ตั้งสติดีๆ เพื่อที่จะได้ไม่หลุดบอกชอบมันไปตรงๆ
มันเคยเกือบหลุดออกมาแล้วครับ ตอนที่ฟืนมันนอนนิ่งๆ สบตากับผม และปล่อยให้ผมลูบศีรษะของมัน
คำๆ นั้นไม่ควรที่จะหลุดออกมาอย่างยิ่ง
ผมกลัวที่จะพลาดโอกาสได้มีความลับกับมัน
กลัวที่จะไม่ได้เป็นตัวของตัวเองต่อหน้ามัน
กลัวที่จะไม่ได้แอบมองมันในเวลาที่ผมอยากมอง
กลัวที่จะไม่ได้ทำเนียนกับมัน
กลัวที่จะไม่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับมัน
ผมกลัวจริงๆ ครับ
ระหว่างอยู่บนรถแท็กซี่ผมควานหาโน้ตการ์ดที่ผมเขียนระบายความรู้สึกของตัวเองลงไป ความลับที่ฟืนมันไม่รู้ก็คือผมเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ เขียนนั่นเขียนนี่ไปเรื่อย และโน้ตการ์ดคือสิ่งที่ผมอยากเขียนให้มันทุกๆ วัน เพียงแต่อันล่าสุดมันเป็นอันที่ไม่ควรจะให้มันอ่านอย่างยิ่ง ผมแค่ระบายเฉยๆ และคิดว่าจะเก็บมันไว้กับตัวเอง
แต่มันกลับหายไปไหนไม่รู้!
ขอให้ไอ้เชี่ยฟืนไม่เห็นก็แล้วกัน เพราะถ้ามันเห็นความลับของผมคงจะไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป
ความลับที่ว่าผมนั้นรักมันมากแค่ไหน
[ จบบันทึกพิเศษของฟิสิกส์ ]
tbc*
สิกกี้สู้ๆ นะลูก :mew6:
-
โอ๊ยยย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหลือเกินค่ะ โปรดช่วยพาพี่ดินและสตาร์ไปอยู่ด้วยกันที่เถอะ สงสารสิกกก ฮือออออออ
-
กรุณานำสตาร์กับดินออกจากวงโคจรสองคนนี่ด่วนค่ะ!!!!
-
อะยะ!! เต็มๆค่ะลูกสิกขา ไม่ใช่แค่เห็นการ์ดใบนั้น นี่อิฟืนยังได้จับ ได้อ่านมันจังๆแล้วค่ะลูก แบแผ่หรากลางเตียงสะขนาดนั้น จะเหลือเหรอ? 5555 พี่ดินมาได้ถูกเวลามากค่ะ #งานดี สร้างเรือใหม่ช่วยทันที #ดินสตาร์
-
โอ้ยยยยยย ตอนนี้พีคมาก!!!!
-
อ้าวววคำโปรย ของพี่ดิน นึกว่าเป็นสตาร์ ฟืนหรอเนี่ย ม่ายยยยย พี่ดินอย่ามา นี่จองให้สิกแล้วอย่ามา~
-
เชื่อว่า ตอนนี้ต้องมีคนกรี๊ดดดดดดด เเละ เซอร์ไพร์ส นี้อ่ารแล้วแบบ อ๊ายยยยยย ความลับเเตกเเล้วววววววว
บอกเเล้วคะ ว่าพี่สิกคนคูลเค้ารักของเขามานาน เค้าเนียนของเขามานาน อิอิ
-
โอ๋ๆ น้องสิกคนคูล พี่ไม่รู้จะปลอบใจน้องยังไงเลย แต่ดูอีกฝ่ายก็ย่ำแย่พอกันนะ หนีเขามาดื้อๆแบบนี้เนี่ย :o11:
-
งานดีทั้งนั้นเลย
-
:pig4: :pig4:
-
ขอตอนต่อไปเลยได้ไหม
-
โธ่สิก สายแอบรักเพื่อนนิน่า :o8:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เราชอบพี่ดิน หลงรักในบทบาทนี้ ฮือออออออ ฉันรักเขาาาา ♡
-
ชอบสิก สงสารอ่า ฟืนรับรู้แล้วนะ กอดแน่นๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
โน้ตการ์ดใบที่ 8 พีคจริงๆที่ฟืนมาอ่าน
สิกเอ๊ยสิก เราเข้าใจสิกนะ แต่สิกต้องเลือกระหว่างเสียเขาไปให้กับคนอื่นกับลองดูเพื่อตัวเองแม้ความสัมพันธ์อาจเปลี่ยนไป
เจ็บทั้งคู่ 555 แต่ตอนนี้ฟืนเริ่มหวั่นไหวแล้ววว
ตอนที่ 9 พีคอีกแน่ๆ
รอร้อรอ
:L1:
-
สิกลูก~~~~
สู้ๆนะคะ
-
พี่ดินก็เท่อยู่น้าาา ไม่เอาโยนมาทางนี้จ้า 555
-
ใจตรงกันสักทีนะ ..
-
โอ้ยยย สงสารสิก สิกสู้เขาลูก สู้ๆๆ
-
สิกอย่ายอมแพ้สู้ๆ เดี๋ยวก็สมหวังแล้ว
-
สิกลูกกกกกกกกกกกกก
ให้ดินเค้าเจอดาวเร็วๆเถอะค่ะ สงสารสิกมาก (ใจลำเอียงมาก สารภาพ) ฟืนจะได้เลิกสับสนด้วยเนอะ
-
ฟืนเห็นแล้วล่ะสิก ฮือๆๆ
-
:เฮ้อ: ไม่ทันแล้วละสิกน้องฟืนเห็นเต็มๆจ้า สู้ๆผู้ชายคูลๆ
-
โถ สงสารสิก แต่ก็นะถ้าจะอยู่วิถีแอบรักเพื่อนจริง ต้องทนให้ได้ถ้าเค้าจะมีคนรัก แต่ดูท่าทางสิกจะอยู่วิถีนี้ไม่ได้แล้วมั้ง :hao3:
เอาจริงๆ ชอบคนอย่างพี่ดินนะ ตรงไปตรงมา ต่อให้ไม่ใช่ฟืน เป็นใครใครก็เขิน #ทีมพี่ดิน :-[
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โถๆๆๆๆๆ น้องสิกคนคูล (ผู้ตอนนี้ไม่ค่อยคูลแล้ว) น่าสงสารรรรรรร ทำไมความรักของหนูมันมั่นคงสถาพรขนาดนี้ล่ะลูกเอ้ยยยยยย 5 ปีเลยหรอลูกกก ฮื่อออ น้องสิกสู้ๆนะลูกกก อย่างน้อยๆตอนนี้น้องฟืนเค้าก็รู้ความในใจของหนูแล้วนะลูกกกกก สู้ๆนะลูก อย่ายอมแพ้ ยุให้พี่ดินเค้าสอยดาวไป เอ้อออออ
-
ขอให้สิกสมหวังไวๆน่ะแอบชอบฟืนมาตั้ง5 ปีเลย :hao5:
-
ชอบก็บอกไปตรงๆเลยสิก
-
เอาละ ฟืนรู้แล้วนะว่าไม่ใช่แค่ตัวเองที่สับสน รีบๆเข้าใจความรู้สึกของตัวเองสักที
-
ต่างคนก็ต่างชอบกันแท้ๆๆๆๆ ฮือออออ :katai1:
อย่าปล่อยให้อีรุงตุงนังไปกว่านี้เลย
ฟืน หนูรู้ความรู้สึกตรงกันแล้ว ลุยเลยลูกกกกกกกก
-
น่ารักจัง ลุยเลยค่ะลูกขาาาา จับเลย เดียวผู้หนี 55555
-
:pig4: :pig4:
-
สิกคูลสุดๆอ่ะ เนียนเกินไปนะ
-
สิกโกรธจัด---ไปท้าต่อยดิน--- ตีกันจนเหนื่อย--- ระบายความในใจ--- เข้าใจกัน--- คบกันเอง :hao7:
-
งื้ออออ ชอบความโรแมนติกของสิกอะ ชอบความใส่ใจรายละเอียดงื้อออน่ารักอะ อิจฉานายเอด
-
สิกคนคูลแกต้องสู้ๆนะ
-
ใจตรงกันนิหน่าาาา
ใจเย็นทุกคนตอนนี้
มันไม่มีอะไรเลย เพียงแต่แมร่งไม่คุยกันเอง แค่นั้นแหละ
-
เออคิดอยู่เรื่องหนึ่งงั้นบ้านสิกก็จะไม่มีทายาทสืบต่ออ่ะดิ สิกชอบกันกับฟืน(นี่ก็ผู้ชายมีลูกไม่ได้) ส่วนเคมีบอกเป็นสตาร์ไซส์มินิแววโดนเสียบแต่เด็ก สงสัยจะได้คู่เป็นเพศเดียวกันอีกคน อย่างนี้ครอบครัวสิกก็จบเลยอ่ะสิ โอเอ็มจี
-
เรื่องน่ารักดีค่ะ แต่หน่วงตลอดเวลาเลย ฮรืออออ กลัวแล้วววววว มีความสับสนในใจจ มีความสัมพันธ์แม่สื่อแม่ชัก มีความปนเป ฮรือออออออ
-
ชอบวนๆไปค่ะ สิกสู้ๆนะ ฟืนคงไม่โง่หรอก 55555555
-
สู้สิสิก อย่ายอมแพ้
แอบมาตั้ง 5 ปี
เปิดออกมาสักหน่อยจะเป็นไรไป
-
เง้อออ สิกสู้ๆนะลูก
-
ตอนที่ 9
โรงเรียน เวลา 07.23 น. ก่อนเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ
“ไงเชี่ยฟืน”
“...”
“ไอ้สิกไม่มาด้วยเหรอ”
ผมเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับไอ้ทีนด้วยอาการเหมือนคนขาดสติ สิ่งที่ผมเห็นเป็นอย่างแรกเมื่อมองไปที่ที่นั่งของตัวเองนั่นก็คือไอ้สิก ไอ้เชี่ยทีนเพิ่งเห็นว่าสิกมันมาถึงก่อนแล้วจึงสงบปากสงบคำแล้วเดินหนีไป
สิกมันกำลังหลับ ศีรษะของมันหันออกไปนอกหน้าต่าง
ผมค่อยๆ นั่งลงข้างๆ มัน ที่นั่งของผมทำให้ผมมองเห็นใบหน้าของมันเต็มๆ เป็นครั้งแรกที่ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำตอนที่มองเพื่อนตัวเองแบบนี้ ใบหน้าขาวผ่องของมันกระทบกับแสงแดด คิ้วเข้มและริมฝีปากอมชมพูของมันคือสีสันที่ทำให้ใบหน้าของมันดูดีมีมิติ
ผมไม่กล้าที่จะรบกวนเวลานอนของมัน ที่จริงผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมันด้วยซ้ำ คำสุดท้ายที่มันพูดกับผมคือมันอยากให้ผมปล่อยมันไปสักพัก ผมจะทำตามที่มันปรารถนา
ไม่แน่ผมอาจจะมีเวลาได้ทบทวนตัวเองและนึกออกสักทีว่าผมควรจะทำเช่นไรต่อไป
“เชี่ยฟืน ฟื้นจากอาการเป็นลมแล้วเหรอจ๊ะ” ไอ้ตังเดินเสียงดังเข้ามาในห้อง ผมพยายามทำไม้ทำมือบอกให้มันหยุดพูดเพราะกลัวเชี่ยสิกมันตื่น “เจ้าบ่าวอย่างพี่ดินไปไหนซะแล้วล่ะ”
เชี่ยตัง พ่องตายยยยยยยยย
“ถามหาทำไม เมื่อกี้มึงก็เห็นว่าพี่เขาเฝ้าอยู่หน้าประตูโรงเรียนอยู่” ไอ้อ๊อฟส่ายหน้าใส่ไอ้ตัง
“พวกมึงเงียบๆ หน่อย เชี่ยสิกหลับอยู่” ผมพูดกับเพื่อนสองคนที่เดินอ้อมมานั่งที่โต๊ะด้านหน้าของโต๊ะผม
“มันหลับเหรอวะ” ไอ้อ๊อฟนั่งลงและจ้องหน้ามัน
“มันตอแหลอยู่หรือเปล่า” ไอ้ตังเอ่ยถามและก็จ้องหน้ามันอีกคน
“กูว่ามันหลับจริง” ผมสรุปในที่สุด “มันอาจจะไม่ค่อยได้นอน มึงอย่าไปกวนมันเลย”
“มันไปนอนบ้านมึงนี่เมื่อคืน ไม่ค่อยได้นอนงั้นก็แปลว่าพวกมึงทำอะไรกันอยู่อ่ะดิ”
“เชี่ยอ๊อฟ บ้าเหรอ!”
“อ้าว กูพูดไปตามเนื้อผ้า”
“เชี่ยฟืนนี่เนื้อหอมเนอะ วันก่อนก็เห็นสตาร์เดินเข้ามาคุยด้วย เมื่อวานก็ถูกพี่ดินคนดังอุ้ม เมื่อคืนแม่งก็นอนกกกับเพื่อนหน้าหล่อของตัวเองทั้งคืน”
นั่นปากมึงเหรอสัดตัง!
“เนื้อหอมนะเนี่ย” ไอ้ตังเอามือมาบีบแก้มผมจนแก้มผมแดง
“เชี่ยยย ปล่อยยยยยย”
“แม่งก็ก้างๆ ธรรมดาๆ นะ แต่ฮอตในหมู่คนหน้าตาดีได้ไงวะ”
“ไอ้สัดตัง ปล่อยกู” ผมไม่สนใจแล้วครับว่าผมจะเสียงดังหรือไม่ ตอนนี้เห็นความปลอดภัยของแก้มตัวเองสำคัญเป็นที่หนึ่ง
“มีทั้งคนสวยเข้ามา คนหล่อก็เข้ามา ตกลงมึงชอบแบบไหนกันแน่วะฟืน”
“รุกหรือรับครับ” ไอ้อ๊อฟทำท่ายื่นไมค์มาถาม
รุกหรือรับพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“กูไม่ทำเหี้ยอะไรทั้งนั้นอ่ะ” ยอมรับว่ามีหลายครั้งที่ผมมองหน้าไอ้สิกอย่างเคยชินเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่มันหลับครับ เพราะงั้นผมก็เลยต้องช่วยตัวเองแบบนี้ไง
“มันได้กับใครเดี๋ยวมึงก็จะรู้เอง เดาไม่ยากหรอก” ไอ้ตังงึมงำๆ กับไอ้อ๊อฟโดยที่ไม่สนใจผมสักนิดเลย
เพื่อนเหี้ยเอ๊ย มึงนะมึง...
จู่ๆ เพื่อนที่คุยกันทั้งห้องก็เงียบเสียงลง คนที่ทำให้เงียบเสียงก็คือคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเรียนเมื่อตะกี้ คนๆ นี้ยิ่งใหญ่ว่าสตาร์คนสวยเยอะครับ เพราะเขาคือพี่ดิน
เพื่อนผมทุกคนแม่งกลัวจนหัวหด ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ สายตาของพวกมันมองไปที่พี่ดินที่ไม่ยี่หระกับใครก็ตามที่กำลังมองเขา ร่างสูงของพี่ดินเดินเข้ามาหาผม มองดูเพื่อนกลุ่มผมทุกคนที่สุมหัวกันอยู่และก็มองดูไอ้สิกที่กำลังหลับ
ผมกลืนน้ำลาย ไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอาขนมมาฝาก” พี่ดินโยนถุงขนมมาให้ผมและก็เดินหนีไปเลย
ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังอ้าปากค้างมองผม ผมถอนหายใจดังพรืด ไอ้สิกที่ผมคิดว่านอนหลับอยู่ลุกขึ้นมายืนจากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ตามหลังพี่ดินไป
“ไปไหนวะสิก” ไอ้ตังร้องถาม
“ไม่ไปเข้าแถวกันหรือไง!” สิกร้องบอก ก่อนที่จะเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่รอเพื่อนแม้แต่คนเดียว
สิกมันผิดปกติครับ ผมรู้
จริงๆ แล้วมันผิดปกติตั้งแต่ที่มันยังไม่มองหน้าผมสักวินาทีแล้วล่ะ
หลังเลิกแถว
พวกเราใช้เวลาห้านาทีก่อนเข้าห้องเรียนแวบไปหาอะไรกินก่อน ผมกับไอ้สิกยืนอยู่ข้างหลังเพื่อนอีกสองคนที่พากันแย่งกันซื้อขนม ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังไม่ได้สังเกตเลยว่าผมกับสิกไม่ได้คุยกันเลย เราสองคนยืนอยู่ข้างกันก็จริงครับ แต่ต่างฝ่ายต่างก็เงียบ ไม่มีใครชวนใครคุยก่อนทั้งนั้น
ผมอึดอัดนะ แต่นี่เป็นสิ่งที่เพื่อนผมมันขอ ผมไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้จริงๆ ครับ ถึงแม้ว่ามีบางครั้งที่อยากจะกระชากคอเสื้อมันและก็ร้องใส่มันซะให้รู้แล้วรู้รอดก็ตาม
ผมกับสิกไม่เคยโกรธกันในลักษณะนี้เลย
“ฟืน” สตาร์เดินสวยมาแต่ไกลพร้อมกับแฟนคลับห้องหนึ่งของเขามากมาย เขาเดินแหกกลุ่มออกมาจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม สตาร์แอบมองไอ้สิกเล็กน้อยก่อนจะพูดกับผม “ช่วงนี้ไม่ค่อยตอบไลน์เลย”
“หึ” ผมได้ยินเสียงในลำคอของไอ้สิกดังแบบนี้
ผมกดความสงสัยเอาไว้ในใจก่อนที่จะพูดกับสตาร์ “โทษทีนะ ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ”
“ที่เรียนพิเศษจะเปิดคอร์สแล้วเนอะ”
“ประมาณนั้นแหละ”
“หวังว่าจะเจอกันบ้าง”
“อื้ม”
“สิกเป็นไร ทำไมไม่พูดอะไรเลย” สตาร์หันไปถาม
“ไม่มีอะไร เครียดๆ นิดหน่อย” สิกตอบ
“เหรอวะ”
แฟนคลับสตาร์หันมาร้องเรียก สตาร์จึงโบกมือลาพวกผมและก็เดินกลับห้องคิงของเขาไป ผมมองไปที่ใบหน้าไอ้สิกด้วยสายตาหาเรื่องเล็กๆ
“มึงส่งเสียงแบบนั้นแปลว่าอะไร”
“...”
“มึงรู้เหรอว่าทำไมกูตอบไลน์สตาร์ช้า”
ไอ้สิกเลิกคิ้ว ก่อนจะพูดเบาๆ กับผม “ก็มึงมัวแต่สับรางอยู่ไง ทั้งพี่ดินและก็สตาร์”
“ไอ้เชี่ย เลิกพูดแบบนี้กับกูสักทีได้มั้ยวะ!” เสียงผมดังมากพอที่จะทำให้เด็กมัธยมที่อยู่แถวนั้นหันมามองผมกันหมดได้ ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ผมโมโหไอ้สิกมากจนรู้สึกอยากจะชกหน้ามันเหลือเกิน
คำกล่าวเชือดเฉือนของมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว
“กูพูดตามที่กูเห็น”
“มึงเป็นอะไรกูถามหน่อย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ”
“...”
“มึงชอบที่จะโกรธกับกูเหรอวะ ทำไมมึงทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้วะไอ้สัด!” เสียงของผมเริ่มดังขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ ใครหลายคนมองมาแล้วก็กระซิบกัน โดยเฉพาะไอ้ตังกับไอ้อ๊อฟ
“กูไม่เคยทำอะไรที่ไม่มีเหตุผล”
“เหอะ ที่มึงทำกับกูอยู่โคตรจะมีเหตุผลเลยงั้นสิ”
“กูมีเหตุผล!”
“แล้วมันคืออะไรล่ะ!”
“บอกไปเลย บอกไปเลย”
ผมได้ยินเสียงไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังพูดแว่วๆ คล้ายกับเชียร์มวย ผมจึงหันไปมองพวกมัน ไอ้สองคนนั้นสะดุ้งก่อนที่จะหันหลังกลับไปซื้อขนมที่สหกรณ์ต่อ
ไอ้สิกเดินหนีผม ผมต้องย่างสามขุมเข้าไปคว้าตัวมันให้มันหันมาหาผม
“พูดมา กูไม่อยากทะเลาะกับมึงแล้ว”
“มึงไม่อยากรู้หรอก”
“กูไม่อยากรู้กูจะถามเหรอ!”
“กู...กู...”
“บอกไปเลย บอกไปเลย” เสียงไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังยังคงลอยมาอย่างต่อเนื่อง
“โน้ตการ์ดที่หล่นในห้องกูเมื่อคืนมึงเขียนใช่มั้ย” เสียงของผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ไอ้สิกถึงกับชะงักจากนั้นมันก็หลุบสายตาลงต่ำ
“กูโง่นะเว้ยเพื่อน กูไม่อยากเดาเอง เพราะถ้าเดากูก็อาจจะเดาผิด”
“...”
“มึงบอกกูมาเถอะ”
ร่างสูงไอ้สิกทำในสิ่งที่มันถนัดนั่นก็คือการเดินหนีผม ผมรู้สึกอยากจะบ้าตายเสียให้ได้จึงได้แต่ตีอกชกหัวตัวเองอยู่นั่น
คาบที่ 2 วิชาเลข เวลา 09.30 น.
ผมเรียนด้วยอารมณ์หงุดหงิด จดสิ่งที่ครูสอนลงในสมุดอย่างกับหุ่นยนต์ ตลอดคาบหนึ่งไอ้สิกก็ยังไม่ยอมเอ่ยปากพูดกับผม ผมหน้าตาบูดบึ้งตลอดเวลาจนไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังไม่กล้าที่จะกวนใจอะไรผมทั้งนั้น ผมจึงกลายเป็นมนุษย์เงียบที่แผ่รังสีอำมหิตออกมาจนเพื่อนหวั่นเกรง
ผมแอบมองเห็นโน้ตการ์ดของไอ้สิกวางเรียงกันเป็นตั้งๆ รู้สึกคันไม้คันมืออยากจะเขียนด่ามันซะเหลือเกิน ผมกำหมัดแน่นหลายครั้งแล้วเพื่อที่จะควบคุมตัวเอง แต่ทว่าตอนนี้ผมคงควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วล่ะ
มือของผมดึงโน้ตการ์ดของไอ้สิกมา จากนั้นก็เขียนอะไรบางอย่างลงไปอย่างกราดเกรี้ยว
กูจะไม่ถามอะไรแล้ว เพราะงั้นมึงกับกูควรคืนดีกัน!
ผมเขียนเสร็จผมก็เอามันไปวางไว้ตรงหน้าไอ้สิกที่หน้านิ่งมองคุณครูอยู่ ผมต้องถองสีข้างมันสองสามครั้งจนมันยอมที่จะก้มดูสิ่งที่ผมเขียน
แอบสังเกตสีหน้ามันจากด้านข้าง ผมเห็นหางคิ้วของมันกระตุกเล็กน้อย จากนั้นมันก็มองไปที่กระดานตามเดิม
พ่องตาย
ผมไม่ยอมแพ้ ยื่นมือไปหยิบกระดาษมาเขียนอีกรอบ
กูจะบ้าตายเพราะมึงแล้วนะ
อีกรอบ
อย่าเป็นงี้ดิวะ
และก็อีกรอบ
กูยอมมึงทุกอย่างแล้ว
ใบสุดท้ายที่ผมเขียนถึงกับทำผมคอตก...สีหน้าไอ้สิกจะเป็นอย่างไรผมก็ไม่อาจรับรู้ได้ จนในที่สุดโน้ตการ์ดจากมือมันก็ถูกเลื่อนส่งผ่านมา ปรากฏเข้าสู่สายตาของผมพอดิบพอดี
โน้ตการ์ดใบที่ 9
กูชอบมึง
ผมถลึงตามองสิ่งที่อยู่ในสายตาของผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ เสียงถอนหายใจของไอ้สิกดังขึ้นเป็นลำดับต่อมา ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมองมัน เพราะสิ่งที่มันเขียนเป็นคำตอบของทุกอย่างที่ผมสงสัยทั้งหมด โน้ตการ์ดอีกอันถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง
กูขอโทษ
มือของผมสั่น ใจของผมก็สั่น เป็นความจริงที่ผมเพิ่งจะรับรู้ทั้งๆ ที่เมื่อคืนผมก็แอบคิดไปเองไม่น้อยว่าไอ้สิกมันรู้สึกอย่างนี้กับผม พอได้รับคำยืนยันจากตัวของมันเองมันก็ทำให้ผมไปไม่ถูกเหมือนกัน
หัวใจของผมเต้นแรงไปหมด ความรู้สึกวูบวาบแล่นผ่านลำตัวของผมจนผมต้องเกร็งมันไว้เพราะกลัวอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงอาการผิดปกติของผม
ให้ตาย
ผมเองก็ชอบมัน
ใช่ ผมเองก็ชอบมัน
มันอาจจะเกิดจากเสี้ยวเล็กๆ ที่อยู่ในใจของผมและก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างที่ผมไม่รู้ตัว การที่มันบอกว่ามันจะช่วยเหลือผมเรื่องสตาร์กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ผมต้องรับฟังหัวใจตัวเองที่ปิดกั้นและข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
มันเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ผมไม่กล้าที่จะยอมให้มันเติบโตในใจผม
แต่มันก็เติบโตด้วยตัวของมันเอง
ภาพความทรงจำระหว่างผมกับมันหลายๆ ภาพได้เรียงรายเข้ามาในหัวผมทีละภาพ ทุกอย่างล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและก็ความสุข ผมมีไอ้สิกอยู่เคียงข้างมานานจนผมไม่สามารถนึกถึงวันที่ผมไม่มีมันได้ หลายสิ่งหลายอย่างที่มันทำให้ผมสามารถตอบแทนคำพูดของมันได้ว่าสิ่งที่มันพูดคือเรื่องจริงล้วนๆ ไม่มีเฟคผสม
และสิ่งที่ผมทำกับมันก็มีหลายครั้งที่บ่งบอกได้ว่าเพื่อนกันเขาไม่ทำแบบนั้น ผมเคยโกรธมัน เคยงอนมัน เคยน้อยใจมัน เราสองคนเคยไม่คุยกันเพราะเรื่องเล็กๆ ขี้ประติ๋วอย่างการไม่รอกลับบ้านพร้อมกันด้วยนะครับ
ยิ่งคิดทบทวนก็ยิ่งรู้สึกอยากตีอกชกหัวตัวเอง นี่ผมคิดว่าผมชอบสตาร์ได้ไงวะ หรือผมเคยชินกับการที่มีไอ้สิกอยู่เคียงข้างจนผมลืมนึกถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อมันไปเลย
ผมขาดมันไม่ได้
ผมนึกภาพวันที่ไม่มีมันไม่ออก
เรียกว่าผมชอบมันได้หรือยังครับ...
ไอ้สิกส่งโน้ตการ์ดแผ่นสุดท้ายมาให้ผมที่ทำให้ผมรู้สึกใจแตกสลาย
เพราะงั้นถ้ากูหงุดหงิดที่มีคนมาชอบมึงก็ปล่อยกูไปสักพักเถอะ
อย่ามาเซ้าซี้กูอีกเลย
กูขอโทษ...ที่กูไม่เคยคิดทบทวนเรื่องหัวใจของกูเลย
พักกลางวัน
“ฟืนเป็นอะไร ทำไมมึงไม่พูดเลย” สตาร์ลอบสังเกตสีหน้าผมระหว่างที่ผมกับเขานั่งข้างกันในม้านั่งที่หน้าตึกห้องคิง
ยิ่งผมมองเขาผมก็ยิ่งรู้สึกผิด ทำไมผมมันโง่ๆๆ แบบนี้นะ
“เป็นอะไรไป”
“ขอโทษนะ” ผมพูดกับอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง
ขอโทษที่คิดว่าผมชอบสตาร์ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่...
“มีอะไรผิดปกติเหรอ”
“เรื่องที่กูบอกว่าจะช่วยมึงเรื่องไอ้สิกน่ะ คือว่า...”
“อย่าคิดมากเลย” สตาร์ยิ้มแห้งๆ ส่งให้ผม “จริงๆ แล้วเรื่องนี้กูควรทำด้วยตัวเอง ไม่ควรรบกวนมึง”
“แต่ว่า...”
“กูมาคิดดูแล้วนะ บางทีกูอาจจะลองพุ่งชนสิกดูสักตั้ง แอบชอบแบบเงียบๆ แบบนี้ต่อไปคงจะไม่ประสบผลสำเร็จหรอกจริงมั้ย”
สตาร์ชอบไอ้สิกมากจริงๆ ด้วย ผมมองเขาด้วยสายตาเหน็ดเหนื่อยหัวใจ
“ขอบคุณมากนะที่คอยรับฟังตลอดเลย” สตาร์ยิ้มให้ผมจนตาหยี
“อืม”
“เป็นกำลังใจให้กูด้วยละกัน”
“...”
“คนนี้กูชอบมากจริงๆ”
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจของผมถูกแช่แข็งเอาไว้ คำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจของสตาร์ทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอและก็แพ้ไปหมด สตาร์ชอบเพื่อนผมมาก ในขณะที่ผมนั้นเพิ่งจะมารู้ตัวก็ตอนที่มันพยายามที่จะเหินห่างกับผมและผมก็รับไม่ได้
ทำไมมันต่างกันอย่างนี้วะ
“ขอโทษนะเว่ย” ผมยังคงกล่าวคำขอโทษกับสตาร์ต่อไป
“ไม่เป็นไร” สตาร์มองผม “บอกแล้วไง เป็นกำลังใจให้กูก็พอ”
ผมไม่คิดว่าเด็กอายุ 17 อย่างผมจะต้องมีเรื่องให้คิดในหัวมากมายขนาดนี้ ผมมาเรียนพิเศษที่สยามด้วยสภาพซังกะตาย ทั้งๆ ที่เป็นวันเปิดคอร์สวันแรกแต่ผมกลับไม่ได้มีความตื่นเต้นอะไรทั้งสิ้น
ผมชอบสิก สิกชอบผม แต่สตาร์ชอบไอ้สิก และผมเคยให้คำสัญญาว่าผมนั้นจะช่วยเหลือเขา
ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้วครับ ถ้าผมเปิดอกคุยกับไอ้สิกตรงๆ เรื่องความรู้สึกของผมเอง สตาร์ก็จะเจ็บปวด เขาเป็นคนนิสัยดีที่สุดคนหนึ่งและผมไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของเขาด้วยการหักหลังเขา ปากบอกว่าจะช่วยเรื่องมันแต่สุดท้ายก็เผลอใจไปชอบมันซะเองเนี่ยนะ สตาร์จะคิดกับผมยังไงวะ
“โว้ยยยยยยยยยยยยย!” ผมร้องออกมาราวกับต้องการระบายอารมณ์
“เชี่ย” เสียงสบถของไอ้สิกนี่หว่า ผมหันหลังกลับไปมองดูเห็นมันกำลังเดินตามผมอยู่ “จู่ๆ ก็ร้อง เป็นบ้าเหรอ”
“อ้าว มาแล้วเหรอ” ผมเรียนกับมันทุกคอร์สครับ ปกติจะมาด้วยกันแต่วันนี้แยกกันมา
“เออ”
แน่นอนว่าบรรยากาศรอบตัวพวกเราต้องมีความกระอักกระอ่วน ผมนั้นมีสีหน้าหม่นหมองลงไปหนักมากจนไอ้สิกถึงกับผิดสังเกต
“มึงโอเคป่ะวะ”
“...”
“คิดมากเรื่องกูอยู่เหรอ”
“...”
“ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวสักพักกูก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม กูแค่ขอเวลา กูเป็นคนคูลๆ อยู่แล้ว”
มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองไอ้สิกด้วยนัยน์ตาเศร้าหมอง
“อย่าเพิ่งคุยกันเรื่องนี้เลย”
“กู...แอบคิดมากว่ะ” มันเดินมาอยู่ข้างๆ ผมและก็มองไปทางอื่น
“...”
“มึงไม่ชอบกูยังดีกว่าการที่มึงรังเกียจว่ากูชอบมึง”
“...”
“มึงอย่ารังเกียจกูได้มั้ยวะ”
ผมหลุบตาลงต่ำก่อนที่จะพยายามเปลี่ยนบรรยากาศอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย มึงอย่าคิดงั้นดิ มึงเพื่อนกูนะ” ผมพยายามส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
“หึ กูก็ขอแค่นั้นแหละ”
ทำไมมันเศร้าจังวะครับ ผมพยายามไล่ความรู้สึกหน่วงจิตนี้ออกไปและหันมาโฟกัสกับบทเรียนของคอร์สใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ปกติแล้วผมจะส่องสาวกับไอ้สิกและก็พากันคุยกันอย่างออกรสว่าใครน่ารักบ้าง ใครสวยบ้าง แต่พอมาถึงวันนี้คำเหล่านั้นกลับพูดออกมาอย่างยากลำบากเหลือเกิน
“ก่อนจะเข้าไปเรียนกูขอถามอะไรมึงอย่างหนึ่ง” ไอ้สิกเปรย
“อืม ว่ามาดิ”
“มึงชอบกูป่ะวะ”
...
...
...
“มึงชอบกูบ้างหรือเปล่าวะฟืน”
จะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะครับ ผมไม่สามารถพูดออกไปได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าผมเองก็ชอบมันเหมือนกัน ผมพูดอย่างนั้นไม่ได้ แค่ผมนึกจะพูด ใบหน้าของสตาร์ก็ลอยไปมาเหนือหัวไอ้เชี่ยสิกในตอนนี้แล้ว
มันเป็นความผิดของผมเองตั้งแต่ต้นที่ทำให้เรื่องวุ่นวายจนถึงตอนนี้
แค่ผมลองฟังเสียงหัวใจตัวเองดูสักครั้ง เรื่องก็คงไม่บานปลายขนาดนี้
ถ้าผมไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เชี่ยสิกเลย ทำไมผมถึงขาดมันไม่ได้...
ถ้าผมคิดกับไอ้สิกแค่เพื่อนมาโดยตลอดจริงๆ ผมจะใจสั่นกับมันทำไม...
เพราะผมไม่เคยใจสั่นกับไอ้เชี่ยตัง ไอ้เชี่ยอ๊อฟ หรือแม้กระทั่งกับไอ้เชี่ยทีน
“สตาร์เขาชอบมึง” นี่คือสิ่งที่ผมเลือกที่จะตอบมัน
“อะไรนะ” ไอ้สิกอ้าปากค้าง
“สตาร์ชอบมึง และกูเคยสัญญาว่ากูจะช่วยเขาเรื่องมึง”
“...”
“เพราะงั้นกูถึงชอบมึงไม่ได้เพื่อน”
ความลับของผมนี้...ผมจะขอเก็บเอาไว้กับตัวเอง นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
tbc*
นิยายแนวมัธยมใสๆ เนอะ T______T :ling3:
-
อ๊ากกกกกกกกก ทำไมตัดจบอย่างนี้ คนอ่านดิ้นแล้วค่าา :ling1: :ling1:
เข้าใจในความสับสนของฟืนนะแต่ยิ่งฟืนทำอย่างนี้จะยิ่งทำให้ไม่มีใครมีความสุข ทั้งตัวฟืน สิก สตาร์ หรือพี่ดิน :katai1:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทำไมพูดแบบนั้นละน้องฟืน เห็นแก่ตัวบ้างก็ได้ -*- เจ็บกันทั้งหมดนี่แหละ ไม่ใช่ฟืนคนเดียว-*- :เฮ้อ: ไปคิดอีกทีนะฟืนนะ
-
โอ้ย อยากจะกรี้ดใส่ฟืน หงุดหงิดหัวใจจ ห่วงความรู้สึกคนอื่นเกินไปจนไม่ได้สนว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง
-
เด็กน้อย
-
ความละมุนละไมจากมาม่าต้มนี่มาเต็มเปี่ยมมมม ขอไปนอนบ้านพี่เพื่อขอดูต้นฉบับล่วงหน้าก่อนใครได้ไหมคะ :hao5: 5555555
-
ช่างแมร่ง อย่างน้อยก็ได้บอกความจริง สิก ดีกว่าให้รู้ที่หลัง ดาม่าหนักแน่
-
อึดอัดแทนเลย โว้ยยยยยยย มันแน่นอกไปหมด 55555
-
ชอบไม่ได้กับไม่ได้ชอบมันไม่เหมือนกันนะสิก อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ สู้ๆ
-
เราไม่โอเคอะ ฮือออ สงสารทั้งคู่ เอาสตาร์ไปไกลๆทีเถอะ ติดอยุ่ที่คนนี้คนเดียวละเค้าถึงรักกันไม่ได้
-
ทำไมแลดูหม่นๆ 5555
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คือ พี่อยากให้หนูรู้ใจตัวเองนะลูกกก แต่มันไม่ควรจะเป็นสถานการณ์นำพาให้รู้ใจตัวเองม้ายยยยยยยยยย :z3: :katai1: โอ้ยยยยยยยยย พยายามเข้านะลูกกกกกก สิกเองก็แบบ ฮื่ออออ
อารมณ์ของสิกตอนที่เสนอช่วยน้องฟืนจีบสตาร์คงเป็นเพลงนี้
https://www.youtube.com/watch?v=tbnqdoed6uA (https://www.youtube.com/watch?v=tbnqdoed6uA)
ส่วนตลอดเวลา5ปีที่ผ่านมาคงเป็นเพลงนี้
https://www.youtube.com/watch?v=NJhe-gnnlfI (https://www.youtube.com/watch?v=NJhe-gnnlfI)
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1:
-
เราอยากตายยยยยยย ไหงพูดแบบนั้นล่ะฟืน บอกรักสิกไปด้วยเลยซิถึงจะดี
เพราะเรื่องความรักอ่ะมันไม่มีใครสมหวังกันทุกคนหรอกนะ
ยิ่งเป็นรักสามเศร้าแบบนี้มันต้องมีคนเจ็บด้วยเป็นธรรมดา
-
สงสารสิก ฮืออออ
-
โธ่.......ฟินชอบสิก สิกชอบฟิน
ฟิน บอกสตาร์ชอบสิก
แล้วฟินเคยสัญญาจะช่วยสตาร์
ดังนั้นฟิน ชอบสิกไม่ได้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ฟิน ทำไมไม่บอกสิกไปเลยล่ะ
ว่าฟิน ก็ชอบสิกเหมือนกัน
ให้สิกได้เบ่งบานในหัวใจซะหน่อย :man1: :man1: :man1:
เรื่องสตาร์ ก็อยู่ที่สิก กับสตาร์แล้ว
ไหนจะเรื่องพี่ดินอีก
อย่างที่สิกเขียนบอก
แค่สตาร์ มันก็เกินจะทนแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกว่าเป็นนิยายรักวัยรุ่นใสๆ
แต่แท้ที่จริงแล้วคือปริศนารักสี่เส้า
เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อยจริงๆ
-
:o12: :o12: :o12:
แซดดดดดดดดดด
รู้ใจตัวเอง ใจตรงกัน แต่ก็คิดถึงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเอง ฟืนเด็กน้อยเอ๊ยยย
แอบสงสารสิก
ตอนนี้หน่วงชะมัด
:z3: :z3: :z3:
กลัวใจสิกจริงๆ จะทำให้คำสัญญาของฟืนเป็นจริงหรือเปล่า โอ๊ยๆ หัวใจ
รอ ร้อ รอ ตอนต่อไป
:pig4: :L1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เห้ออออออ ไม่คูลเลย :katai5:
-
ใสใส วัยรุ่นชอบจริงๆ เรื่องเน้ คึคึ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย ฟืนนนนน
ปล่อยสตาร์ให้พี่ดินไปจัดการเถอะะะ
-
คูลเลยๆๆๆๆ
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
ฟืนคิดดีๆนะ มันใช่หรอแบบนี้?
ไม่ใช่ตัวเองมาเสียใจทีหลัง ไม่คุ้มค่าหรอก
-
น้องสิก~~~
-
โว้ยยยยย *ยืมคำน้องฟืนค่ะ
อึดอัดใจเหลือเกิน :z3:
-
รู้สึกขัดใจกับการตัดสินใจของเด็กๆ //พูดซะดูแก่มาก อ่านไปก็ขัดใจไป อ่านไปก็สงสารกันไป อ่านก็ชอบสิกไป ข้อนี้ไม่เกี่ยวแต่เราชอบบบบบบบบ :-[ //โปกป้ายไฟโพกหัวฟิสิก
-
ถ้าโดนสิกหักอกมาจริงๆล่ะก็ พ่อจะหัวเราะให้
ทั้งๆที่สิกก็พูดออกมาซะขนาดนั้น ทำตัวเป็นนางเอกต่อไประวังหาผัวไม่ได้นะจ๊ะ :hao3:
-
โถ่หนูฟืนน อย่าทำอย่างนี้สิ ไม่คูลเลย หน่วง
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมฟืนคิดมากกกก
เรื่องความรักมันก็ต้องเห็นแก่ตัวกันบ้างรึเปล่า
แงแงแง
ถ้าตัดสตาร์ออกไปก็ใจตรงกันบอกกันได้สินะ
แง้วๆๆๆๆ
วัยวุ่นกล้าๆบอกกันหน่อยจิว่ะ
-
อยากกลับไปมีความรู้สึกแบบนั้นมั่งจัง คิดแค่เรื่องรักกับเรื่องเพื่อนพอ :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5:
-
งื้ออออออออ ทำไมไม่บอกก่อนละว่าชอบสิกเหมือนกันแต่สตาร์ก็ชอบสิกด้วยงี้ จะได้บอกชอบไปด้วย สารภาพผิด(?)ไปด้วยงี้ อ่านแล้วหน่วงงงงงงง อย่าหน่วงนานนะ อยากฟินจิกหมอนแล้วววววว :ling1:
-
น้องฟืนนนนน จะฝืนทำไมละลูก
โอ้ยคนดี โลกสวยกินสายรุ้งเป็นอาหาร
สิกมันก็โต้งๆ มาแล้วนะ งึ่ย
-
ตอนที่ 10
ผมไม่เคยอยู่ห่างจากไอ้สิกนานๆ เพราะฉะนั้นผมถึงไม่ชอบความเงียบระหว่างผมกับมัน
ผมเข้าใจที่ตัวเองโมโหตอนที่มันพยายามตีตัวออกห่างจากผมเมื่อวันก่อน และผมก็เข้าใจมันในทันทีที่มันชี้แจงเหตุผลกับผม จะว่าไปแล้วก็ไม่ใช่ความผิดของไอ้สิกเลยสักนิดที่มันจะหงุดหงิด เพราะฉะนั้นผมเข้าใจมันดีทุกอย่าง และก็รับรู้ด้วยว่าทำไมตอนนี้ผมกับมันถึงไม่ได้คุยกันมาเป็นเวลาห้าวันแล้ว ทั้งๆ ที่เราสองคนอยู่ในโรงเรียนและก็อยู่ที่โรงเรียนกวดวิชาด้วยกัน
สตาร์เริ่มเดินหน้าจีบสิกเหมือนที่เขาเคยลั่นวาจาเอาไว้ ผมพยายามที่จะไม่มองไปที่ภาพนั้นด้วยการเดินหนีทุกครั้ง ผมไม่รู้ว่าสิกมันจะคิดอะไรหรือรู้สึกยังไง แต่นี่คือสิ่งที่มันควรเกิดมาตั้งแต่ต้น
พี่ดินยังคงจีบผมด้วยวิธีการมึนๆ อีกเช่นเคย เขาชอบส่งน้ำส่งขนมให้ผมจนมาถึงตอนนี้ เพื่อนๆ ของผมต่างก็พากันงงไปหมดว่าทำไมพี่ดินจะต้องตามมาจีบผม แต่ก็มีใครหลายคนที่เดาๆ กันได้ เรื่องที่พี่ดินชอบผมค่อนข้างดังในหมู่นักเรียนม.6 พวกเด็กม.5 จึงเริ่มทยอยรู้กันไปทั่ว
อิทธิพลของพี่ดินทำให้มีคนมาก่อกวนผมน้อยลง แต่ก็ใช่ว่าผมจะมีความสุขมากขึ้น
ตอนนี้ผมสูญเสียเพื่อนสนิทของผมอย่างไอ้สิกไป ไม่มีคนที่ไปไหนมาไหนกับผมทุกที่ ไม่มีคนที่รู้ใจผมทุกอย่าง ที่ผ่านมามันเป็นสิ่งมีค่าที่ผมมองข้าม ไม่เคยสังเกตตัวเองเลยว่าผมขาดมันไม่ได้มานานแค่ไหนแล้ว มัวแต่คิดอยู่ในใจว่าคนอย่างมันไม่มีทางที่จะทิ้งผมไปไหน แต่ในที่สุดก็มีวันนี้จนได้
และผมนี่แหละที่เป็นคนทำมันพังเองกับมือ
วันนี้เป็นวันจันทร์ คาบเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ค่อนข้างแน่น ผมเป็นเด็กสายวิทย์ฯ ก็จริงครับ แต่ผมกลับชอบวิชาเหล่านั้นน้อยมากเหลือเกิน และยิ่งเรียนไปก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองหน่วงในจิตใจ (เนื่องจากเห็นหน้าไอ้สิก) เพราะงั้นผมจึงโดดเรียนมานอนที่ใต้ร่มไม้หลังอาคาร สถานที่ยอดฮิตสำหรับเด็กนักเรียนที่อยากโดดเรียนแต่ไม่อยากออกจากโรงเรียน
ผมหยิบหูฟังกับโทรศัพท์ติดมือมาด้วย ผมนอนเปิดเพลงฟังเพลงไปเรื่อยๆ ทำเป็นว่าตัวเองนั้นมีความสุขเหลือหลายทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้มีความสุข จนกระทั่งมีคนมาดึงหูฟังของผมออกไปข้างหนึ่ง
พี่ดินมานั่งข้างๆ ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้!
ผมกำลังจะลุกขึ้นนั่งแต่พี่ดินทำมือเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ผมจึงนอนลงไปตามเดิม รู้สึกเกร็งไปทั้งตัวเหมือนอย่างเคยๆ
“พี่ดินก็โดดเรียนเป็นเหรอเนี่ย” ผมพูดตามความรู้สึก
“คาบนี้คาบศึกษาด้วยตัวเอง” พูดง่ายๆ ก็คือคาบว่างนั่นแหละครับ ถ้าไม่เนิร์ดเหมือนเด็กห้องคิงก็ไม่มีนักเรียนคนไหนหยิบหนังสือเรียนมาอ่านกันหรอก (เอ๊ะ หรือผมเป็นคนเดียว) “เห็นคนหน้าคุ้นๆ มานอนหลบมุมอยู่ตรงนี้ก็เลยเข้ามาทัก”
“แหะๆ” ผมยิ้มแห้งๆ
“อึดอัดป่ะวะ”
“ครับ?”
“ที่พี่จีบแบบนั้นอ่ะ” พี่ดินไม่มองหน้าผม แต่สีหน้าแสดงความเขินอย่างเห็นได้ชัด
“ก็...” ผมควรจะตอบว่าไงดีล่ะ “เปล่าหรอกครับ”
“ถ้าไม่ชอบพี่ รำคาญพี่ บอกพี่มาได้ตรงๆ เลยนะ”
“...”
“พี่เป็นคนที่มีความคิดว่าเกิดมาทั้งทีก็ต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม ชอบก็บอกว่าชอบ จะจีบก็บอกว่าจะจีบ เพราะงั้นพี่ไม่อยากให้ใครมาเสียเวลากับพี่ ถ้าฟืนไม่ชอบพี่ ก็รีบบอกพี่มา พี่จะได้หายไปทำใจและก็ปล่อยฟืนไป”
แม่ง ผมอยากเกิดมาแล้วเท่ได้เศษเสี้ยวของพี่ดินบ้าง พี่แม่งเกิดมาเพื่อเป็นไอดอลแก่เด็กวัยรุ่นชายทั่วประเทศจริงๆ หล่อ เท่ ความคิดดี ครบเครื่องว่ะ!
แต่ถึงผมจะไม่ได้ชอบไอ้สิก ผมก็ไม่ได้ชอบพี่ดินเขาอยู่ดีครับ
“พี่ชอบผมตรงไหนเหรอ ชอบได้ยังไง” ผมขอถามในสิ่งที่ผมสงสัยหน่อย
“ไม่รู้ว่ะ ก็แอบๆ มองฟืนอยู่นานแล้วเหมือนกันนะ ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้” พี่ดินเล่า “รู้ตัวอีกทีก็มองหาแต่ฟืนแล้ว ยิ่งรู้ว่าแม่ของพี่เป็นเพื่อนกับแม่ฟืนพี่ก็เลยรบเร้าให้แม่ย้ายบ้านไปอยู่ข้างๆ บ้านฟืนอ่ะ”
จริงง่ะ ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แต่ใครจะรู้ว่าย้ายไปปุ๊บก็ไปเจอฟืนอยู่กับไอ้หน้าหล่อขี้เก๊กนั่นปั๊บ”
ผมหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ดินพูดถึงไอ้สิก
“พี่ดินครับ” ผมกำลังจะบอกกับพี่ดินตรงๆ ว่าผมคงไม่ได้ชอบพี่เขาแน่ๆ ในอนาคต ทว่าอะไรบางอย่างก็มาปรากฏขึ้นในสายตาของผมซะก่อน “ผมไปก่อนนะครับพี่”
“จะไปไหน”
ผมไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะตอบอีกฝ่าย รู้สึกร้อนใจจนต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปหา ขอให้ภาพที่ผมเห็นมันไม่เลวร้ายมากขึ้นไปกว่านี้อีกเลย
เคมีถูกเด็กโรงเรียนอื่นแอบลากตัวไปทางหลังโรงเรียน
เคมี น้องชายของฟิสิกส์
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองบู๊เก่ง แต่ไม่รู้ว่าอะไรพาเท้าของผมให้มาหยุดยืนมองเคมีที่โดนพวกเด็กโรงเรียนช่างดึงตัวไปแบบนี้ เคมีถูกยื้อยุดฉุดกระชากไปมาในอาคารเก่าหลังหนึ่งที่อยู่ลับสายตาคน ผมมองดูอย่างเครียดๆ ภาพที่ผมกำลังเห็นทำให้ผมรู้สึกสงสารเคมีจับใจ
“ไม่มีตังค์ให้พวกพี่ ก็ต้องถอดนะจ๊ะ”
อะไรนะ! พวกเหี้ยนั่นพูดว่าอะไร ถอดอะไร
“ปล่อยผมไปเถอะครับ ปล่อยผมไปเถอะ” เคมีทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“พี่ก็ปล่อยน้องไปหนหนึ่งแล้วไง เพราะน้องบอกตอนนั้นไม่มีตังค์ถูกมั้ย”
“เพราะงั้นคราวนี้พวกพี่ไม่ปล่อยน้องไปง่ายๆ หรอก”
“ไม่มีเงินก็ต้องถอด ฮ่าๆๆ”
“ถอดกางเกงเดี๋ยวนี้”
ผมเข้าใจทำไมไอ้พวกบ้านี่ถึงหื่นกามกับเคมี ก็อย่างที่ผมบอกเคมีก็เหมือนสตาร์ในไซส์มินิ หน้าตาสะสวยน่ารักผิดแผกไปจากเพศผู้ ตัวก็เล็ก และผิวก็ขาวจั๊วะ
ผมรู้ดีว่ามันต้องการอะไรจากน้อง ทำไงดีวะ ตอนนี้สถานการณ์สุ่มเสี่ยงมาก ถ้าผมวิ่งไปฟ้องลุงยามกว่าลุงจะมาน้องเคมีก็คงโดน...
โว้ยยยยยยยย ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ แค่ผมคิดผมก็รู้สึกเลือดขึ้นหน้าแล้ว เพราะงั้นผมรอไม่ได้ ผมต้องรีบช่วยน้องเดี๋ยวนี้
“ไอ้พวกเหี้ย!” ผมรีบเข้าไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง “ตายซะเถอะ!”
ผมบู๊ไม่เก่งหรอก การที่ผมเข้าไปก็เหมือนกับเพิ่มเหยื่อให้พวกแม่งอีกคน ผมพยายามทั้งเตะต่อยและก็กระโดดถีบพวกนั้นแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงล้มลงไปกองกับพื้นอย่างน่าถนาถโดยที่ไม่สามารถทำพวกมันเจ็บได้สักคน
แต่อย่างน้อยเคมีก็อุ่นใจแหละครับ ที่ได้เห็นหน้าผม
“พี่ฟืน T_T” น้องเหมือนร่างอวตารของสตาร์จริงๆ ทำไมดูน่ารักมุ้งมิ้งไปซะทุกอย่างแบบนี้
“ไอ้เชี่ยนี่ถึงจะกากแต่ก็หน่วยก้านใช้ได้นี่หว่า” ใครหนึ่งคนมองดูผมด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“มันขาวด้วยนะ”
“ขาเรียวๆ”
“เออดี จะได้แบ่งๆ กันไป”
“ถอดกางเกงเลย เร็วๆ!”
เดี๋ยว พวกมึงคิดจะทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอวะ นี่มันอยู่ใกล้โรงเรียนกูนะเว่ย ทำไมพวกมึงกล้า ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เคมี พยายามกันน้องไม่ให้ไอ้พวกเหี้ยนี้แตะตัวน้องอีก ในใจของผมก็เริ่มสั่นกลัวเหมือนกันว่าพวกเหี้ยนี้มันจะทำแบบนั้นกับผมและก็เคมี ถ้าเป็นงั้นผมจะทำยังไงดีวะ
หน้าของไอ้สิกลอยมาเป็นอันดับแรก ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงจะรู้สึกผิดกับไอ้สิกมาก
ผมช่วยน้องมันไม่ได้
ผมช่วยตัวเองก็ไม่ได้ด้วยเช่นกัน
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น..สิกมันจะเป็นยังไง
“ในนี้เลยครับลุง ในนี้ครับครู!”
เสียงสวรรค์ทำเอาพวกโรงเรียนอื่นแตกตื่น ฝีเท้าหลายคู่วิ่งมาที่นี่จนทำให้พวกนี้หนีกันหัวซุกหัวซุน ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกดีที่สิ่งที่ผมจินตนาการถึงมันไม่เกิดขึ้น ผมรีบหันไปมองดูว่าใครเป็นฮีโร่ที่เข้ามาช่วยผมกับเคมี
พี่ดิน
พี่เขามาพร้อมกับลุงยาม สารวัตรนักเรียน และก็คุณครูฝ่ายปกครองหลายคน ทุกคนพากันวิ่งตามจับไอ้พวกนักเรียนช่างที่เข้ามาทำเรื่องแย่ๆ ที่โรงเรียนกันยกใหญ่
พี่ดินเดินเข้ามานั่งยองๆ ดูผมกับเคมี เข่าของเคมีถลอกทั้งสองข้าง ส่วนผมมีบางแผลฟกช้ำเล็กน้อยและก็ที่ศอกมีรอยถลอก
“ยังจะทำเก่ง” พี่ดินส่ายหน้าให้ผมเบาๆ “รู้ทั้งรู้ว่าได้ใจสารวัตรนักเรียนไปแต่ก็ยังไม่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือ”
ผมกระพริบตาปริบๆ เคมีมองผมกับพี่ดินสลับกันด้วยนัยน์ตากลมโต
“เดี๋ยวพี่จะให้คนพาไปห้องพยาบาล” พี่ดินลุกขึ้นยืน
“แล้วพี่จะไปไหนครับ” เคมีถาม
“พี่ก็จะไปจับไอ้พวกที่มาจับน้องไง”
“...”
“มาทำร้ายน้องโรงเรียนพี่ก็เหมือนทำร้ายพี่ แถมมาทำในถิ่นพี่ก็เหมือนมาเหยียบหน้าพี่”
พี่ดินก็เป็นคนแบบนี้แหละครับ เขารู้กันทั่วโรงเรียน รักศักดิ์ศรีรักพวกพ้องรักโรงเรียนยิ่งกว่าสิ่งใด (มิน่าถึงได้เป็นหัวหน้ากองร้อย) เคมีกับผมมองพี่ดินอย่างชื่นชมจนกระทั่งมีสารวัตรนักเรียนสองคนมาช่วยกันนำตัวผมกับเคมีไปยังห้องพยาบาล
ห้องพยาบาล
“อูย” เคมีร้อง
“แสบหน่อยนะ” ผมบอกน้อง
“รบกวนพี่ฟืนเลย”
“รบกวนบ้าอะไรล่ะ”
เพราะครูห้องพยาบาลไม่อยู่ผมก็เลยต้องลงมือทำแผลให้เคมีเอง เรื่องล้างแผลแค่นี้จิ๊บจ๊อยมากครับ โชคดีที่เคมีไม่เจ็บอะไรมาก แต่ดูช็อกๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดมากเหมือนกัน
เป็นน้องที่แตกต่างจากพี่แบบสุดขั้วแทบจะทุกๆ ด้าน มีอย่างเดียวที่เหมือนกันก็คือหน้าตาดี
“ผมไม่นึกว่าพวกนั้นจะเข้ามาในโรงเรียนเรา” เคมีเอ่ย
“ทำไมมันเจาะจงแค่เคมีล่ะ”
“เพราะผมดูอ่อนแอมั้งครับ”
“ไม่จริงหรอก” ผมพยายามพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้น “เพราะเคมีดูรวยต่างหาก พวกนั้นก็เลยคิดว่ามีตังค์เยอะ ถึงได้มาไถไง”
เคมียิ้มแห้งๆ ให้ผม อย่างน้อยเขาก็ยิ้มออกแล้วล่ะ ในขณะที่ผมใกล้จะล้างแผลให้น้องเสร็จ เสียงเลื่อนประตูห้องพยาบาลก็ดังขึ้นและดังมากจนสั่นสะเทือนไปหมด
ไอ้สิกมาแล้ว
มันมองหน้าน้องมันสลับกับมองหน้าผมก่อนที่จะเข้ามาในห้องอย่างร้อนใจ
“ใครทำ!” ไอ้สิกร้องถามทันที
“พี่สิก T_T” เคมีโอดครวญเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย มิน่าล่ะพี่ถึงหวง เพราะอ้อนเก่งขนาดนี้ไง
“ใครทำเคม พี่จะไปจัดการมัน!” ไอ้สิกดูโกรธจัดมากจนแทบจะพังข้าวของได้
“พี่สิก ไม่ต้องไปแล้ว พวกพี่ดินไปจัดการแล้ว”
คำว่าพี่ดินของเคมีทำให้ไอ้สิกต้องตวัดสายตามามองผม “งั้นเหรอ”
ผมพยักหน้าเบาๆ ไอ้สิกกำหมัดและก็หยิบหมอนที่วางอยู่เตียงอื่นขึ้นมาต่อยราวกับต้องการระบายอารมณ์
“พี่ขอโทษนะเคม พี่ไม่ดูแลเคมอ่ะ”
“บ้าเหรอพี่ ผมผิดเอง”
“เปล่าหรอก พี่ต่างหากที่ผิด”
“พี่สิกอย่าเพิ่งโทษตัวเองเลย มาช่วยทำแผลให้พี่ฟืนก่อน พี่เขาก็เป็นแผลเหมือนกัน” เคมีชี้มือมาที่ผมที่นั่งยองๆ ตรงหน้าเขา ไอ้สิกชะงัก หันมามองผมอย่างสงสัย “พี่ฟืนเท่มาก กระโดดเข้ามาช่วยผมทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีพรรคพวกมาด้วยเลย พวกนั้น เอ่อ พวกนั้นเกือบจะทำพี่ฟืนด้วยพอเห็นพี่ฟืนอ่ะ” น้องดูเล่าได้อย่างยากลำบากเหลือเกิน
“พวกนั้นจะทำอะไร”
ผมมองดูเคมี พยายามส่งสายตาบอกน้องว่าห้ามพูดออกมาเชียว!
“พวกมัน...มัน...”
“...”
“พวกมันบอกให้เคมกับพี่ฟืนถอดกางเกง”
“เหี้ยยยยยยยยยย!” ไอ้สิกร้องลั่นด้วยความโมโหจนขาดสติ “พวกมันอยู่ไหน!”
“เชี่ยสิก” ผมลุกขึ้นมาจับแขนมัน “พวกครูกับพวกสารวัตรนักเรียนจัดการแล้ว ใจเย็นก่อน”
“กูไม่เย็นแล้ว ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!”
“น้องมึงไม่เป็นไรแล้วไง”
“แต่มัน มัน มัน...”
“...”
“ถ้าไอ้พี่ดินไปช่วยมึงกับน้องไม่ทันล่ะ”
“...”
“มึงกับน้องกูเป็นหัวใจของกูเลยนะเว่ย” น้ำเสียงมันสั่นพร่าไปหมดเมื่อคิดถึงสิ่งที่อาจจะเกิดถ้าพี่ดินมาช่วยไม่ทัน ผมกลืนน้ำลาย ได้ยินคำนั้นชัดเจนเต็มสองหูแต่ก็พยายามเก็บไว้ในใจ
หัวใจของผมสั่นไปหมดเพราะคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจของสิก
“กูกับน้องมึงก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง”
“แม่งเอ๊ย” ไอ้สิกนั่งลงกับเตียง เอามือทั้งสองข้างปิดหน้าด้วยความเครียด ผมยืนแตะไหล่ปลอบมันอยู่ข้างๆ
เราสองคนได้กลับมาคุยกันอีกครั้งเพราะเหตุการณ์นี้ เคมีที่ถูกทำแผลเรียบร้อยแล้วขอตัวกลับไปเรียนก่อนเพราะมีวิชาหนึ่งควิซในคาบ ในห้องพยาบาลจึงมีผมกับสิกสองคน
ผมเปลี่ยนมานั่งข้างๆ มัน ไอ้สิกเหลือบมองดูแผลที่ศอกของผมก่อนที่หยิบกล่องปฐมพยาบาลและก็ค่อยๆ บรรจงล้างแผลให้
“ที่พวกมันขอให้กูกับเคมีถอดกางเกง บางทีพวกมันอาจจะแค่อยากดูขนาดเจี๊ยวเราทั้งคู่ก็ได้นะ” ผมตลกแก้เก้อ จริงๆ แล้วผมเองก็ช็อกกับเหตุการณ์นี้มากครับแต่ผมแสดงออกมากไม่ได้ ตอนแรกผมอยู่ต่อหน้าน้องเคมีผมจำเป็นต้องเข้มแข็ง ส่วนตอนนี้ผมอยู่ต่อหน้าไอ้สิกที่กำลังโกรธ ผมไม่อยากแสดงออกว่าผมช็อกน่ะ
ไอ้สิกไม่ขำกับผม “กูไม่ตลกนะฟืน”
“...”
“ครั้งนี้กูต้องขอบใจไอ้พี่ดิน”
ผมมองมือที่มันกำลังทำแผลให้ผมก่อนที่จะทอดถอนใจ
“ทำไมมึงถึงโดดเรียน” สิกถาม
เพราะมึงไงล่ะวะไอ้สัด ผมอยากจะพูดเต็มแก่แต่ผมก็เลือกที่จะไม่พูด
“กูเดินหามึงไปทั่วเลย แต่ที่เดียวที่กูไม่หาก็คือตึกม.6”
ตึกม.6 จะอยู่ใกล้ๆ กับร่มไม้ที่ผมไปนอนเล่นในวันนี้ครับ
“เพราะงั้นที่ๆ มึงอยู่ก็คือตึกม.6 งั้นสินะ”
“เออ ร่มไม้ที่คนชอบมานอนเล่นเวลาโดดเรียนอ่ะ”
“ถ้ามึงไม่ไปอยู่แถวนั้นก็คงไปช่วยน้องกูไม่ทัน”
“...”
“ขอบใจมากนะ”
“หึ ไม่เป็นไร” ผมพูดจากใจ
“กูขอบคุณจริงๆ นะเว่ย”
“เออ ไม่ต้องพูดหลายครั้งก็ได้”
“...”
“กูรู้ว่ามึงห่วงน้อง” ผมพูด “ถ้าน้องมึงเป็นอะไรไปมึงคงทุกข์ใจ กูก็เลย...”
“...”
“กูแค่อยากเห็นมึงสบายใจอ่ะ”
มันคือความจริงจากใจของผม ไอ้สิกชะงักนิ่งพลางมองมาที่ผมด้วยสายตาสื่อความหมาย ผมเลือกที่จะเสมองไปทางอื่น
“เราจะกลับไปเงียบใส่กันอีกครั้งแล้วใช่มั้ยวะ” ไอ้สิกรำพึง
“คงต้องเป็นงั้นแหละ”
“กู...”
มือเรียวยาวของไอ้สิกเอื้อมมาแตะมือผมเบาๆ ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นนั้นของมันจนไม่อยากขยับมือออกไปไหน
ในมือของผมมีโน้ตการ์ดหนึ่งแผ่นตอนที่มันเอามือออกไปอย่างเชื่องช้าและอาลัยอาวรณ์
โน้ตการ์ดใบที่ 10
กูคิดถึงมึง คิดถึงมึงมากๆ เลย
tbc*
ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ
ปล.ต้นฉบับเรื่องนี้ผ่านแล้วนะคะ
ปีหน้าหนังสือจะออกค่าาา ฝากอุดหนุนด้วยย <3 :katai2-1:
-
พี่สิกคนคูล เท่ๆมากกก พี่ดินก็เท่ ฮีโร่
-
สนุกอ่ะ แต่ไม่อยากกินมาม่าแล้ว อยากกินบิงซู
-
“มึงกับน้องกูเป็นหัวใจของกูเลยนะเว่ย" :กอด1:
เท่สุดๆไปเลยน้องสิก
-
:serius2: ลำบาจใจจัง
-
:pig4: :pig4:
-
ให้พี่ดินได้กับน้องเคมีเถอะ
-
งุ้ยย :sad4:
-
ให้พี่ดินคู่กับเคมีก็ดีนะ
-
พี่สิกน่าสงสารจัง
-
ตอนแรกจะยกพี่ดินให้สตาร์ พอมาตอนนี้ ยกพี่ดินให้เคมดีกว่า :laugh:
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรกคับ สนุกมากๆ มันชุลมุนรักจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ฟืนนนนนอย่าฝืนเลยนะชอบก็บอกว่าชอบ
-
อยากจิกหมอนแล้วค่ะ
-
เอาจริงๆ ชอบคนอย่างพี่ดินมาก จะชอบจะจีบก็บอกตรงๆ จริงจัง ทุ่มเท ถ้าอีกฝ่ายใจไม่ตรงกันก็ยินดีจะปล่อยไป แต่สะอึกตรงที่ฟืนคิด "แต่ถึงผมจะไม่ได้ชอบไอ้สิก ผมก็ไม่ได้ชอบพี่ดินเขาอยู่ดีครับ" ฮืออ คนดีถ้าไม่ใช่ ยังไงเค้าก็ไม่รักจริงๆ น้องฟืนให้โอกาสพี่ดินหน่อยเถอะ //me โดนน้องสิกโบก :z6:
ยิ่งที่พี่ดินพูดว่า “รู้ทั้งรู้ว่าได้ใจสารวัตรนักเรียนไปแต่ก็ยังไม่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือ” เท่แบบอยากจะเขินไหลลงไปกองกะพื้น :-[ :heaven ถ้าน้องฟืนไม่เอาพี่ขอพี่ดินแทนนะคะ ขอพี่ดินกลับบ้าน 1 ea ค่ะ #ทีมพี่ดิน :hao6:
ที่สิกคุยกับฟืนในห้องพยาบาลเอาจริงๆ ฟืนก็แทบจะบอกว่าชอบแล้วนะ อยากให้ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองกันมากกว่านี้จัง ยิ่งทิ้งไว้นานทั้งฟืน ทั้งสิก ทั้งพี่ดิน ทั้งสตาร์ จะต้องเจ็บมากแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โถ่หนูฟืนลูกกก ซื่อตรงหน่อยสิ
สิกคูลมากๆเลย เอาใจช่วย
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
พี่ดินเท่จัง แต่ว่าเราก็ทีมฟิสิกส์อยู่ดีล่ะนะ สิกสู้ๆ
-
ดิน-เคมีก็ดีนะ น้องดูน่าปกป้องคู่ควรกะพี่ดินที่แข็งแกร่ง :myeye: :myeye:
-
:ling1:
-
สิก ฟิน ดีกันซักที
กลับมาอยู่เคียงข้างกันเหมือนเดิมเถอะ
สิก จัดการกับสตาร์ ให้เลิกตามจีบได้และ
เพราะไม่ว่าใคร จีบยังไง ก็เท่านั้น
คนที่อยู่ในใจสิก มีฟินคนเดียว
สิก เท่มาก "มึงกับน้องกูเป็นหัวใจของกูเลยนะเว้ย"
พี่ดิน ก็เท่สุดๆ ทั้งเก่ง ทั้งหล่อ โอ๊ย......ชอบบบบ
“พี่เป็นคนที่มีความคิดว่าเกิดมาทั้งทีก็ต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม
ชอบก็บอกว่าชอบ จะจีบก็บอกว่าจะจีบ
เพราะงั้นพี่ไม่อยากให้ใครมาเสียเวลากับพี่
ถ้าฟืนไม่ชอบพี่ ก็รีบบอกพี่มา
พี่จะได้หายไปทำใจและก็ปล่อยฟืนไป”
:เฮ้อ: นี่ถ้าฟินไม่ชอบสิก นะ เชียร์พี่ดิน อะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ดินโครตของโครตเท่เลยอ่าาาาาา เคมคู่กับพี่ดินก็ดีน้าาาาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอหวานๆบ้างได้มั้ยยยยยยยยย
-
พี่ดินเหมาะกับน้องเคม จริงๆน้า อย่าเงียบใส่กันเลย คุยกันเหมือนเดิม เถอะนะ ฟืน มันไม่ดีเลยจิมๆงือออ
-
พี่ดินเท่อ่ะ แต่ไม่ยกฟืนให้นะ
เอาเป็นสตาร์แทนได้มั้ยอ่ะ
ฟืนคนนี้เค้ารอปรับจูนใจให้เข้ากับสิกอยู่
เนอะๆๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึก ชุ่มชื่นหัวใจ เด็กๆใสๆ น่ารัก
-
คิดถึงกันขนาดนี้จะเงียบใส่กันทำไม หึยยย
ไอ้พี่ดินดูไม่มีปัญหาเพราะแมี่งเท่ขนาดนั้น (เกี่ยว?)
แต่ สตาร์ นะสิ แต่ คงเข้าใจแหละ
ตอนนี้ขอเป็นติ่งน้องเคมีค่ะ น่ารัก น่าลาก มากกก
บอกพิกัดมาด่วน เป็นจะไปส่องเด็ก
-
งื้ออออ
จะเงียบใส่กันอีกนานแค่ไหนนน
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
พี่ดินคนเท่ เจอ กับ น้องฟิสิกส์คนคูลลลลล ฮื่ออออออออออออออ
ไม่ชอบความที่ทั้งคู่เงียบใส่กันแบบนี้เลยแหะ มันแย่มากเลยนะ น้องฟืนลูกกก หนูก็รู้ใจตัวเองแล้วว หนูจะรออะไรอีกล่ะลูกเอ้ยยยยยยยยยยยยย โอ้ยยยยย หงุดหงิดขัดใจโว้ยยย :fire: :m31:
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะใสๆวัยมัธยม งื้อ~
-
สารสิก สงสารฟืน เห้อทมมมม ดีดสตาร์ออกไปจากโลกใบนี้ 55555
-
จิ้นพี่ดินกับน้องเคมได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมม
เขินจุงงง
-
ความสัมพันธ์ซับซ้อน :katai5:
-
สวสารสิก
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน กรี๊ดดดด
คนคูลของเค้าาา :hao6: 55555
เดาถูกด้วยว่าใครจะชอบใคร
ปัญหาน่าจะอยู่ที่สตาร์สินะ ยอมถอยไปง่ายๆ เถอะอิหนู
ไม่รู้ว่าพี่ดินจะมีคู่หรือเปล่า คงไม่พ้นสตาร์ไม่ก็เคมีล่ะมั้ง รอลุ้นๆ 5555
ฟืนอย่าไปคิดมาก ชอบก็บอกว่าชอบไปเลยยย คนคูลจะได้ดีใจจ
รอตอนหน้านะคะ
-
ตอนแรกฮาร์ดคอ ก.ไก่ ตอนนี้จะหวานก็น้ำตาลเรียกพี่ มดขึ้นไปสิบแปดรอบแล้ว
ตั๊ลลั๊คคคคคคค
-
เราว่าคนคูลจริงๆเรื่องนี้คือพี่ดิน
คูลจริงไรจริง ชอบก็บอก ไม่ชอบก็บอก แมนๆ
สิกนี่ว่าป๊อดแล้ว แต่ฟืนนี่ป๊อดกว่า
ชีวิตมันก็แค่นี้นะฟืน ชอบก็บอกๆไป
ส่วนสตาร์คนงามคนที่ทำให้ฟืนรู้สึกผิด
มันเป็นหน้าที่ของสิกป่ะที่ต้องจัดการ
เเค่สิกบอกไปว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้วก็จบ
#ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย #เด็กน้อยจริงๆคู่นี้ 55555555
-
ตอนที่ 11
หลายวันต่อมา
“ปิ้งย่างบ้านเนม!”
“ปิ้งย่างบ้านเนมโว้ยยยยยย!”
“วันเกิดเชี่ยเนมครับ!”
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์เชี่ยเนม แฮปปี้เบิร์ธเดย์!”
“ปิ้งย่างบ้านเนม! ปิ้งย่างบ้านเนม!”
กูรู้แล้วโว้ย! ผมอยากที่จะตะโกนบอกเพื่อนทุกคนที่ย้ำในเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าจริงๆ วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้เนม เศรษฐีหน้าทะเล้นประจำห้อง มันประกาศลั่นผ่านกรุ๊ปไลน์ตั้งแต่หลายวันก่อนแล้วว่าจะเลี้ยงปิ้งย่างแถมเครื่องดื่มไม่อั้น พวกผมก็เลยพากันตื่นเต้นกัน อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ด้วย เพื่อนหลายคนหอบหิ้วเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปนอนเกลือกกลิ้งที่บ้านไอ้เนมกันยกใหญ่
ผมเองก็เช่นกัน
เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่าพวกแม่งจะตื่นเต้นทำห่าทำเหวอะไรขนาดนั้น เอาเถอะครับ ผมเองก็แอบตื่นเต้นเหมือนกัน เพียงแต่ผมไม่ค่อยแสดงออกน่ะ
ได้ข่าวว่าวันนี้พ่อไอ้เชี่ยเนมจะเปิดขวดบลูเลเบิลให้ดื่มกันเลยทีเดียว เรียกได้ว่าลาภปากของไอ้พวกเด็กที่ยังไม่ถึง 18 และก็พวกที่โหยหาโอกาสในการดื่มแบบพวกเรามากๆ (เยาวชนไม่ควรลอกเลียนแบบนะจ๊ะ)
วันนี้ทั้งวันห้องม.5/3 จึงสร้างความปวดหัวให้บรรดาคุณครูหลายคนมาก ไม่รู้ว่าไปเสพยาม้ายาอีที่ไหนคึกกันได้ถึงเพียงนี้ นอกจากจะคุยแข่งตลอดระยะเวลาที่ครูสอนแล้ว ยังกวนตีนคุณครูจนครูทุกคนเป็นอันต้องยอม ต้องสั่งงานทิ้งให้พวกผมทำกันเอง หรือไม่ก็เลิกสอนและก็เปิดเรื่องเมาท์มอยซะเลย
ทุกวันนี้ผมสลับที่นั่งกันกับไอ้เชี่ยตังครับ กลายเป็นว่าผมนั่งข้างไอ้เชี่ยอ๊อฟ ส่วนไอ้ตังก็ย้ายไปนั่งข้างๆ ไอ้สิกแทน หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ที่มีน้องเคมีมาเกี่ยวข้องด้วยในวันนั้น เราสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีก
ผมไม่รู้ว่าทุกวันนี้มันกับสตาร์เป็นยังไงบ้างแล้ว ผมไม่ได้ถามอะไรจากใครทั้งสิ้น แต่ก็มีแอบเห็นบ้างที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน สตาร์ชอบไอ้สิกมากจริงๆ และก็ไม่คิดยอมแพ้เลย ผมนับถือใจของสตาร์มากและก็นับถือจนผมไม่มีหน้าที่จะกล้าคุยกับไอ้สิกอีกแล้ว
มันควรจะเป็นแบบนี้ต่อไปครับ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น
ในตอนเย็นวันนั้น ผมกับเพื่อนห้องสาม (ขอเรียกสั้นๆ) พากันโบกแท็กซี่หน้าโรงเรียนเสียงดังล้งเล้ง เรียกได้ว่ากว่าจะได้ขึ้นรถกันครบทุกคนก็เล่นเอาเหงื่อแตก กลุ่มผมนั่งคันเดียวกันโดยที่มีไอ้อ๊อฟนั่งข้างหน้าคู่กับพี่แท็กซี่ ส่วนผม ไอ้ตัง และก็ไอ้สิกนั่งอยู่ด้วยกันที่เบาะหลัง ไอ้สิกเป็นคนนั่งตรงกลางระหว่างผมกับไอ้ตัง
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ห้องพยาบาล เราสองคนก็ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้อีกเลย เข่าและก็ขาของผมกับมันชนกันเพราะขาผมกับมันค่อนข้างยาวและพื้นที่แท็กซี่มีค่อนข้างน้อย ไม่ว่าผมจะพยายามควบคุมไม่ให้ขาตัวเองไปอิงแอบแนบชิดกับขาของไอ้สิก แต่ผมก็ควบคุมไม่ได้ครับ
ไออุ่นของขามันทำให้ผมต้องทำเป็นเสมองไปทางอื่น ไม่รู้ว่าไอ้สิกมันสัมผัสถึงไออุ่นนี้ของผมมั้ย หรือผมสัมผัสได้คนเดียวกันนะ
มีช่วงเวลาหนึ่งที่พี่แท็กซี่เขาเบรกกะทันหัน แขนยาวๆ ของไอ้สิกพาดยาวมาที่ลำตัวของผมราวกับกันไม่ให้ผมหัวทิ่มไปชนเบาะคนขับ ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่สายตาของผมประสานเข้ากับสายตาของไอ้สิก
“กูโอเค” ผมกระซิบ
ไอ้สิกพยักหน้ารับ มันเก็บแขนตัวเองกลับไป แต่พอพี่แท็กซี่เบรกอีก แขนมันก็พาดมาอีก
ประเด็นอยู่ที่มันไม่ได้พาดแขนตัวเองไปที่ลำตัวของไอ้ตัง มันพาดมาที่ผมคนเดียว ไอ้ตังแอบเหล่มองผมกับไอ้สิกอย่างจับผิด และมันก็มองอยู่แบบนั้นตลอดการเดินทางไปบ้านไอ้เนม
บ้านไอ้เนม
ขนาดของบ้านไอ้เนมใหญ่ประมาณบ้านผมกับบ้านไอ้สิกรวมกันห้าหลังเห็นจะได้ นี่ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านแล้วล่ะ น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า โซนสำหรับกินปิ้งย่างที่พ่อแม่ไอ้เนมจัดไว้ให้ก็คือห้องๆ หนึ่งที่เอาไว้จัดงานเลี้ยงโดยเฉพาะ นอกจากจะมีเตาปิ้งย่างเกือบสิบเตาให้กินกันอย่างจุใจแล้ว บ้านนี้ยังเปิดห้องให้พวกผมได้นอนกองรวมกันอีกด้วย ในห้องนั้นมีเครื่องนอนครบครันจนเรียกได้ว่าทุกคนถูกใจอยากจะมาอีกกันแล้วทั้งๆ ที่วันนี้ยังไม่ได้เริ่มงานวันเกิดไอ้เนมด้วยซ้ำ
นี่มันเหมือนการเข้าค่ายชัดๆ (ค่ายปิ้งย่างบ้านเนม)
ผมกับเพื่อนเริ่มความสนุกสนานด้วยการแดกก่อน จากนั้นทุกคนก็เริ่มให้ของขวัญไอ้เนมเรื่อยๆ และก็เปิดฉากการดื่มแอลกอฮอล์ ผมเป็นคนคอปานกลางครับ ดื่มได้แต่ไม่ขอดื่มมาก การที่ได้เห็นเพื่อนๆ มันหัวเราะผมก็รู้สึกหัวเราะไปพวกมันด้วย คล้ายกับได้ปลดเปลื้องความทุกข์ในใจลงไปได้อีกส่วนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะน้อย แต่ก็ยังดีกว่ายังเป็นทุกข์แบบเต็มๆ นะครับ
เตาปิ้งย่างเริ่มถูกยกออกไปหลังจากที่ไอ้เนมเป่าเค้กวันเกิด มันแกะของขวัญวันเกิดต่อหลังจากนั้น แต่ละคนช่างสรรหาของขวัญมาให้ไอ้เศรษฐีหน้าทะเล้นนี่กันอย่างสร้างสรรค์จริงๆ
ไม้เกาหลัง 5 อันจากไอ้ทีน
ครีมทาส้นเท้า 3 กระปุกจากไอ้ป๊อบอาย
สบู่ตรานกน้อย 10 ก้อนจากไอ้ซุป
ส่วนผมให้อะไรที่มันไม่ต้องคิดเยอะ ไอ้เชี่ยเนมเป็นคนที่ชอบเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มาก เพราะงั้นผมก็เลยซื้อพาวเวอร์แบงก์อย่างดีให้ มันชอบเดินมาขอเพื่อนชาร์จบ่อยๆ จนผมจำได้ว่าเป็นเอกลักษณ์ของมัน ผมก็เลยซื้อให้มันซะเลย ไอ้เชี่ยเนมดีใจเชียวครับที่เห็นของขวัญผม อย่างน้อยก็ดีใจกว่าได้ไม้เกาหลัง 5 อันก็แล้วกัน (ว่าแต่เชี่ยทีนมึงซื้อมาทำไมเยอะแยะวะ)
เพื่อนหลายคนที่พักค้างอ้างแรมไม่ได้ก็เริ่มทยอยกลับ ไอ้พวกที่อยู่ต่อก็พากันล้อมวงเข้ามาเพื่อดื่มและก็พูดคุยกัน ผมที่ดื่มไปเยอะลุกไปเข้าห้องน้ำหลายต่อหลายครั้ง สวนทางกันกับไอ้สิกก็บ่อยแต่ก็ไม่ได้พูดคุยกัน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มกว่า เพื่อนหลายคนเริ่มทิ้งตัวลงนอนเพราะชักจะเมา ส่วนผมที่เลิกดื่มไปนานแล้วไม่ได้ง่วงนอนอะไรจึงนั่งฟังเพื่อนมันคุยไปหัวเราะไป
“มึงว่าห้องเราเคยมีคนโกรธกันแบบไม่คุยกันเลยป่ะวะ” ไอ้ทีนเปิดประเด็นขึ้นมา ประเด็นนี้แม่งโดนกบาลผมอย่างจังเพราะผมกำลังเป็นอยู่
ผมทำเนียนหยิบแก้วขึ้นมาดื่มทั้งๆ ที่น้ำแข็งละลายหมดแล้ว เชี่ย ไม่อร่อยเลยว่ะ
“เชี่ยนุกไง มันเคยโดนไอ้ชิตล้อเรื่องแฟนมันอ่ะ ไม่ยอมคุยกันเลย” สองคนนี้ไม่อยู่ที่นี่ เพื่อนๆ ก็เลยพากันพูดถึงได้สบายๆ ครับ คนตอบคือไอ้ตัง มันนั่งข้างๆ ผมทางซ้ายมือ ส่วนไอ้สิกนั่งอยู่ไกลมากครับ
“อ๋อ ที่บอกว่าแฟนมันไม่สวยอ่ะนะ”
“เออ ประมาณนั้นแหละ”
“เป็นพวกมึงพวกมึงโกรธมั้ยวะ ถ้ามีเพื่อนล้อว่าแฟนมึงไม่สวยอ่ะ”
“กูโกรธ” ไอ้อ๊อฟยกมือขึ้นสูง
“กูจะด่าคนล้อว่าแม่งพูดไม่รักษาน้ำใจเพื่อน” ไอ้ซุปพูดบ้าง
“กูไม่รู้ กูโสด” หลายคนพูดทำนองนี้
“แล้วสุดหล่ออย่างไอ้เชี่ยสิกล่ะ” ไอ้สิกสะดุ้งเมื่อไอ้ทีนหันไปถามมัน “เป็นมึงจะโกรธมั้ย”
“เหอะ คนที่จะมาเป็นแฟนกูก็ต้องน่ารักอยู่แล้วป่ะว้า เพราะงั้นให้ตายยังไงกูก็ไม่โดนล้อ” ไอ้สิกพูดยิ้มๆ
“ถุย”
“หมั่นไส้แม่ง”
“เออ มึงมันหล่ออออออออ” เพื่อนๆ หลายคนต่างก็หมั่นไส้มันกันใหญ่
“แล้วมึงเคยโกรธกับเพื่อนคนไหนจนไม่คุยกันเลยป่ะวะ” ไอ้ทีนยิงคำถามต่อ
ฟ๊าคคคคคคคค มึงถามห่าไรของมึง ถามแบบนี้ชี้เป้าให้เพื่อนๆ มองมาที่ผมกับไอ้สิกชัดๆ เพื่อนหลายคนเคยมาถามผมครับว่าผมกับสิกโกรธอะไรกัน แต่ผมกับมันไม่มีใครยอมเปิดปากพูดเหตุผลจริงๆ ออกมาเลยสักคำ
“กูรู้ มึงกับเชี่ยฟืนโกรธกันอยู่” ไอ้ซุปพูดบ้าง
“ไม่คุยกันเลย ไม่รู้เป็นห่าไรกัน” ป๊อบอายก็อยากมีส่วนร่วม
“พวกมึงสองคนสนิทกันมาก แต่จู่ๆ ไม่คุยกันเลยที่มันเพราะอะไรวะ” ทีนพูดอย่างเป็นทางการ “กูไม่อยากให้พวกมึงต้องผิดใจกันมากไปกว่านี้นะเว้ย เวลาในรั้วโรงเรียนมันเป็นสิ่งมีค่า ปีหน้าก็แยกกันแล้ว เพราะงั้น...” ไอ้ทีนมองไปที่เพื่อนคนอื่นๆ ราวกับนัดแนะอะไรบางอย่าง “ไปคุยกันซะ!”
“เชี่ยยยยย” จู่ๆ ผมก็ถูกยกตัวขึ้นสูงโดยฝีมือของเพื่อนหลายๆ คน ไอ้สิกเองก็โดนเหมือนกัน เพื่อนแม่งจับผมกับสิกเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยเครื่องนอนนั่นแหละครับ ในนั้นมีแค่เครื่องนอนสำหรับคนสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไปเตี๊ยมกันมาตั้งแต่ตอนไหนวะ ไอ้พวกห่านนนนน!
“นี่เครื่องดื่มนะ” เบียร์หลายกระป๋องถูกลำเลียงเข้ามาในห้อง “เปิดแอร์ให้แล้ว ค่อยๆ คุยกันดีๆ” เจ้าของบ้านเป็นคนพูดเองเลยครับ
“มึง คือว่า...” ผมพยายามอธิบาย
“ถ้าไม่ดีกันก็ไม่ต้องออกมา” ไอ้อ๊อฟพูด
“มึงก็ด้วยเหรออ๊อฟ” ไอ้สิกถึงกับอึ้งไปเลย
“กูปวดห้องน้ำ” ผมแกล้ง ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ถูกจับไหล่ให้นั่งลงกับพื้นห้องตามเดิม
เกลียดที่เพื่อนแม่งรู้ไส้รู้พุงทุกอย่าง
“คุยกันดีๆ ซะ ทุกปัญหามีทางออก” ตังตบบ่าผมเบาๆ ก่อนที่จะไล่เพื่อนทุกคนออกไป
ผมกับไอ้สิกมองหน้ากัน รู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างคิดเหมือนกันว่าไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้ ผมเดินไปที่ประตู พยายามหมุนลูกบิดแต่ก็ไม่เป็นผล ส่วนไอ้สิกนั้นเดินไปทั่วห้องและก็พบว่าห้องนี้มีทางเข้าทางเดียวก็คือประตูที่ผมพยายามเปิดอยู่นี่แหละ
พวกแม่งเอาจริงว่ะ
ไม่รู้เรียกว่าเป็นห่วงหรือว่าเสือก ผมพ่นลมก่อนที่จะนั่งลงกับพื้นอย่างจนตรอก ไอ้สิกที่รู้แน่ๆ แล้วว่าไม่มีทางใดนอกจากนั่งอยู่ในห้องนี้ต่อไปก็ได้ทิ้งตัวนั่งลงเหมือนกัน
เราสองคนนั่งห่างกันมาก เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ กว่าที่ไอ้สิกจะหยิบเบียร์กระป๋องแถวนั้นขึ้นมาเปิดและก็ดื่ม
“เอามั้ย หรือหมดลิมิตของมึงในคืนนี้แล้ว” สิกยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเป็นเชิงถาม ผมส่ายหน้าอย่างปฏิเสธ
เพื่อนก็คือเพื่อนจริงๆ ว่ะ แม่งจำได้ด้วยว่าผมไม่เคยดื่มเกินลิมิตตัวเอง
“กูขอเข้าไปนั่งใกล้ๆ ได้ป่ะวะ”
“อืม”
ร่างสูงของไอ้สิกเดินมานั่งใกล้ๆ ผม ผมนั่งชันเข่าเกร็งตัวเล็กน้อย ปกติผมเคยเกร็งต่อหน้าไอ้สิกที่ไหนกัน ผมกับมันสนิทกันมาก แต่หลังจากที่เกิดเรื่องราวต่างๆ ขึ้น หลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมด
“เป็นไงบ้าง” สิกเอ่ยถาม
“กูน่ะเหรอ ก็ดีมั้ง” ผมตอบ “มึงล่ะ”
“ก็ดี”
ระหว่างผมกับมันควรจะพูดคุยกันอย่างน้ำไหลไฟดับ แต่บัดนี้มีแต่ความเงียบมาคั่นกลาง ผมรู้สึกว่างโหวงในใจจนถึงขนาดต้องถอนหายใจออกมา
“กูบอกว่าอย่าถอนหายใจบ่อยๆ ไง”
“ก็มันควบคุมไม่ได้นี่หว่า”
“จริงๆ แล้วกูมีเรื่องจะถามมึงเยอะแยะเลย”
“ตอนนี้มึงก็มีโอกาสแล้วนี่”
“ไม่รู้ว่ะ” ไอ้สิกยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง “กูกลัวคำตอบ”
ผมกลืนน้ำลายเบาๆ “มึงถามมาได้เลย”
“กูพอจะเข้าใจนะเรื่องที่มึงบอกว่าสตาร์เขาชอบกู เพราะทุกวันนี้สตาร์เขาก็แสดงออกชัดเจน แต่ที่กูไม่เข้าใจเลยก็คือมึงรู้อยู่แล้วแต่ทำไมมึงถึงไม่บอกกูวะ ปล่อยให้กูเข้าไปช่วยเรื่องมึงกับสตาร์อยู่ได้ มึงไม่เจ็บหัวใจเหรอ” ไอ้สิกพรั่งพรูออกมาคล้ายกับคนที่เก็บกดมานานมากจนผมอดที่จะอึ้งไม่ได้
แรกๆ ก็เจ็บนั่นแหละ แต่มันเป็นความเจ็บที่ช่างเบาบางเหลือเกินเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมคิดอะไรกับเพื่อนตัวเอง
“กูหายแล้ว” ผมตอบเลี่ยงๆ “ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วล่ะ”'
“มึงรู้ป่ะ” ไอ้สิกกล้าพูดเพราะมันมีแอลกอฮอล์อยู่ในตัวสูงมาก “ทุกๆ วันกูเอาแต่คิดเรื่องนี้วนไปวนมา”
“...”
“มึงช่วยสตาร์ให้เขาเข้ามาหากู สนับสนุนให้สตาร์ลงเอยกับกูแม้ใจมึงจะเจ็บ แต่มึงรู้มั้ยว่ามันหมายความว่าไง”
ผมขมวดคิ้วเหลือบมองไปที่ใบหน้าของไอ้สิกช้าๆ
“หมายความว่ามึงไม่เคยคิดอะไรกับกูเลย และนั่นคือเรื่องที่กูเจ็บมากที่สุด”
คราวนี้ไอ้สิกกระดกเบียร์รวดเดียวจนหมด จนผมต้องสะกิดมันให้มันเลิกดื่มได้แล้ว
ผมไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะถึงจุดที่หน่วงจับจิตแบบนี้ มันชอบผม ผมชอบมัน แต่ผมไม่สามารถที่จะพูดออกมาตรงๆ ได้ แม้กระทั่งแสดงออกว่าชอบ ผมก็ยังไม่กล้า เพราะผมรู้ว่าตอนนี้มันกับสตาร์กำลังเริ่มคุยกัน ผมจึงต้องทำเป็นเฉยชาปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของไอ้สิกลอยผ่านไป ทั้งๆ ที่มันทำร้ายหัวใจผม
ผมไม่อยากทำร้ายเพื่อนของผมเลย เพื่อนที่ผมแคร์มันมากๆ แต่ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ
“มึงห่างกันกับกูชีวิตมึงโอเคขึ้นใช่มั้ยวะ” ผมค่อยๆ พูด
“ก็ไม่ค่อยโอเคหรอก”
“กูขอโทษนะ กูจำเป็นต้องทำ”
“เพราะสตาร์เหรอ”
“...”
“ถ้ามึงใกล้กูมากเกินไป มึงจะรู้สึกผิดกับสตาร์ใช่มั้ย เพราะมึงรู้ว่ากูชอบมึง”
“...”
“แล้วถ้าตัดสตาร์ออกไปล่ะ”
คำพูดของไอ้สิกทำเอาผมหันขวับมาหามันคอแทบหัก “อะไรนะ”
ไอ้สิกเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ พร้อมกับทั้งยื่นใบหน้าของมันเข้ามาใกล้
“ถ้าเรื่องนี้ไม่มีสตาร์ตั้งแต่ต้น มึงยังจะอยากห่างกับกูมั้ยวะ”
แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว ผมมองไอ้สิกด้วยนัยน์ตาเศร้าเกินกว่าที่ผมจะสามารถบรรยายได้ ใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมไม่สามารถที่จะต่อต้านความต้องการของผมที่มีต่อมันได้เลย
หน้าผากของเราทั้งคู่ชนกัน และไอ้สิกก็โพล่งความในใจของมันออกมา
“กูคิดว่ากูจะชอบมึงไปเงียบๆ แบบนี้ คอยแอบมองมึงอยู่ในมุมของกูแบบนี้ แต่กูทำไม่ได้ ความรู้สึกของกูมีแต่จะมากขึ้นเรื่อยๆ จนมันล้นออกมาจากหัวใจของกู”
มือของผมแตะใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและเผลอไผล
“สมมติว่าไม่มีสตาร์ สมมติว่าเราทั้งสองคนไม่ได้เป็นเพื่อนกัน สมมติว่าห้องๆ นี้เป็นโลกทั้งใบของเรา ไม่มีใครอยู่ในโลกของเราทั้งสิ้นนอกจากกูกับมึง”
“...”
“มึงจะชอบกูมั้ยวะฟืน”
ริมฝีปากของผมประกบกับริมฝีปากของมันแทนคำตอบ ความกล้าๆ กลัวๆ ของผมทำให้การแสดงออกของผมเต็มไปด้วยความขลาด สิกเป็นคนช่วยผม มันประคองศีรษะของผมก่อนที่มันจะเป็นผู้นำในการสัมผัสของเราครั้งนี้
นี่อาจจะเป็นจูบแรกของผมกับมัน และก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วย
น้ำตาของผมปริ่มขอบตาโดยที่ผมไม่สามารถควบคุมได้ เป็นน้ำตาที่ไอ้สิกไม่อาจมองเห็น สิกขยับริมฝีปากออกจากริมฝีปากผมอย่างอ้อยอิ่งอาลัยอาวรณ์
“คำถามของมึง...มึงได้คำตอบแล้วใช่มั้ย” ผมถามอีกฝ่ายเสียงสั่น การกระทำของผมน่าจะตอบคำถามมันได้หมดแล้ว
สิกเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ภายใต้ผ้าห่ม
“ทำไมเราสองคนต้องเป็นแบบนี้วะ” มันโวยวายอย่างไม่เก็บอารมณ์ “ทำไมมึงต้องทำให้เรื่องยุ่งยาก กูเหนื่อยนะโว้ยที่จะต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างกูกับมึงเลย”
“...”
“ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้เหรอ กูต้องการแบบเดิมอ่ะฟืน กูต้องการแบบเดิม”
“กูไม่รู้ว่ะ” ผมตอบอย่างจนมุม “กูไม่รู้จริงๆ ถ้าอยู่ใกล้ๆ มึง แล้วสตาร์ล่ะ”
“ถ้าเขาเจ็บมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“แต่กูให้สัญญากับเขาเอาไว้แล้ว มันจะไม่ดูเลวไปหน่อยเหรอวะ ที่กูได้มึงมาทั้งๆ ที่กูบอกว่ากูจะช่วยให้เขาได้กับมึง”
สิกพูดไม่ออก มันใช้มืออีกข้างที่ไมได้จับมือผมขยี้ผมตัวเองอย่างอารมณ์เสีย
“แม่งเอ๊ย!” มันสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะมองผมอย่างอ่อนใจ “มึงพอใจกับที่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้เหรอ”
ผมส่ายหน้าเบาๆ “ไม่พอใจ แต่กูต้องอยู่กับมันให้ได้”
“...”
“มึงก็น่าจะรู้ มึงได้จูบกูแล้วนี่”
ผมคิดว่าสิกมันน่าจะรับรู้ความรู้สึกของผมผ่านสัมผัสของผมได้ มันสบตาผมจากนั้นก็ถอนหายใจยาวเหยียด
“อย่าถอนหายใจบ่อยดิ” ผมพูดติดตลก ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ตลกเลย
“สัด” สิกด่าแบบไม่จริงจัง “จริงๆ กูอยากพาตัวมึงหนีไปไกลๆ ที่ไหนสักที่มากๆ เลยนะ ไปแค่กูกับมึง”
“พ่อแม่กูล่ะ”
“เขาคงเข้าใจ”
“เข้าใจก็บ้าแล้ว”
“ก็กูอยากทำแบบนั้นอ่ะ”
“มันไม่ได้ไงสิก”
“โวะ” สิกโวยวาย หลังจากนั้นเขาก็มองผมอย่างยอมแพ้ สายตาของเขาดูตัดพ้อจนหัวใจของผมปวดแปลบ
“...”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้กูขออยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ได้มั้ยวะ ในเมื่อมันทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วอ่ะ”
ผมพยักหน้าอนุญาต ปล่อยให้ไออุ่นจากมือไอ้สิกไหลผ่านมือผมและเข้าสู่ภายในหัวใจของผม
เราสองคนไม่ได้โกรธกัน เพียงแต่เราอยู่ใกล้กันไม่ได้ต่างหาก
ตอนเช้าสิกก็ออกไปจากบ้านของเนมแล้ว เพื่อนของผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครถามผมหลังจากที่ผมตื่น พวกมันคงถามจากปากสิกและก็รู้กันหมดแล้วว่าพวกมันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ผมค่อยๆ ช่วยที่บ้านไอ้เนมเก็บของให้เข้าที่ก่อนที่จะขอตัวกลับบ้านของตัวเอง
ที่กระเป๋าของผมมีโน้ตการ์ดของไอ้สิกเสียบไว้ ผมรอจนแยกมาจากเพื่อนทุกคนและค่อยๆ โน้ตการ์ดนั้นคนเดียว
โน้ตการ์ดใบที่ 11
มึงจำไว้เลยนะ ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหน ทุกๆ เวลาทุกๆ นาที กูก็ยังชอบมึงเหมือนเดิม
ความยินดีที่ได้อ่านข้อความนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าหมองที่นัยน์ตาของผมสื่อออกมา ผมยิ้มเบาๆ กับตัวเองแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะเป็นสิ่งที่เชือดเฉือนหัวใจผม
ความเจ็บปวดครั้งนี้...ใครจะรักษาให้ผมได้ ผมอยากจะรู้จริงๆ
tbc*
คนเขียนแกล้งเด็กเยอะ ก็เลยนกข้ามปีค่ะ :katai4:
สุขสันต์วันส่งท้ายปีเก่านะคะ :mew1:
ปล.ฉากคุยกันในห้องจิ้นกันต่อได้เลยตามอัธยาศัยนะคะ
เนื้อเรื่องมีแค่จูบ แต่ถ้าใจท่านอยากให้มีมากกว่านั้นก็ย่อมได้ค่ะ 5555
-
แอบเบื่อฟืน สมแล้วอ่ะที่จะต้องยอมยกความรักของตัวเองให้คนอื่น ในเมื่อฟืนไม่เคยคิดจะสู้เพื่อหัวใจของตัวเองเลย ส่วนสิก มีปากก็บอกเค้าไปว่าเราชอบฟืนอยู่แล้ว คงรักกับนายไม่ได้หรอกสตาร์ จะได้จบๆ ฮืออออออออออออ :ling1:
-
ไม่ไหวแล้ว ไม่คิดว่าน้องฟืนจะเริ่มจูบก่อน แงงงงง แม่จ๋าาาาาาาาา
รีบหลุดจากfriend zoneกันไวๆนะคะเด็กๆ
-
ยังดีนะที่ฟืนแสดงออกว่าชอบสิก
มันก็จริงแหละ อะไรๆ มันคงง่ายกว่านี้ถ้าไม่มีสตาร์
ถึงจะแอบวงสรสตาร์ แต่ทุกคนควรจะรับความจริงกันดีกว่า เพราะที่ทำไปก็มีแต่ฝืนใจกันทั้งนั้น :เฮ้อ:
-
ฟืนอย่าคิดไปทางพี่ดินเชียวนะ ว่าแต่เรื่องนี้สตาร์ นก?ใช่มั้ย 5555 พี่ดินน้องเคม สิกฟืน แล้วสตาร์? 555
-
เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อย
-
ใครจะช่วยได้ ตัวเราช่วยตัวเองสิ แค่ไปบอกสตาร์ว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฟืนก็บอกพี่ดินแบบเดียวกันแค่นั้นล่ะ ไม่รู้จะคิดอะไรให้วุ่นวายทำไม สิกจับฟืนปล้ำเลย ฟืนจะได้ไม่ต้องคิดให้วุ่นวายฮ่าๆ ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
สิกลูก....ไม่เป็นไรนะ
ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
-
แลดูยุ่งยากขนาดนี้ สงสารทั้งฟืนและสิกเลยอ่า
-
:z3: :z3: :z3:
โอ้ยยยยยยย หน่วงได้อีกกกกกก ฮื่ออออออ มาอีกกกกก เอาอีกกกกกกกกก โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
เห้ออออออ อ่านแล้วก็รู้สึกสงสารจับใจ ทำไม อะไรๆมันถึงวุ่นวาย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบนี้นะ
อยากให้หนูทั้งคู่หลุดออกจากfriendzoneเร็วๆ ไม่อยากให้เหมือนคู่จ็อบกับเต้ย เล่นเพื่อน รายนั้นกว่าจ็อบจะรู้ใจตัวเอง กว่าจะหลุดจากfriendzone คือแบบ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย เสียน้ำตาไปไม่รู้กี่ลิตร :ling1:
แต่นี่ในเมื่อหนูทั้งสองคนรู้ใจตัวเองแล้ว หนูควรจะจัดการแก้ไขปัญหาที่ยุ่งเหยิงนี้ให้จบๆเสียทีนะลูกกกกกกกกกกก
-
เง้อออออ ทุกปัญหาย่อมมีทางออกนะวัยรุ่น สู้ๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สิกย้าบโรงเรียนมั้ย เจอกันอีกที มหาลัยแม่_เลย
อึดอัดแทน และคิดว่าเพื่อนก็คงอึดอัด
อยากรู้ว่าสตาร์ไม่รู้สึกอะไรเลยเรอะ
น่าจะมีเซนต์อะไรบ้างนะ รักสิกนิ น่าจะสังเกตอะไรบ้างรึเปล่า
หรือว่ามองข้ามไป
เด็กๆสู้ๆนะ นี่เพิ่งเริ่มต้น
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ความรักบังคับกันไม่ได้นะ
-
เง้ออออ ขอให้ปัญหานี้จบลงเร็วๆนะ
สิกฟืนสู้ๆนะลูก
-
ฟืนชอบสิกสักที
สิกจ้า ถ้าฟืนมันไม่ได้กั่งใจ จับปล้ำแม่งเลย
จะได้เลิกปากหนักส้ากกกกที
-
ไม่ใช่ว่าเราไม่ได้รักกันแต่เรารักกันไม่ได้สินะ ปวดหัวใจตับไตไส้พุง
-
รักใสๆ
ใสแบบมาม่าหมูสับมากกกกกก :katai1:
-
อึดอัด :serius2:
-
ใครจะช่วยได้ ตัวเราช่วยตัวเองสิ แค่ไปบอกสตาร์ว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฟืนก็บอกพี่ดินแบบเดียวกันแค่นั้นล่ะ ไม่รู้จะคิดอะไรให้วุ่นวายทำไม สิกจับฟืนปล้ำเลย ฟืนจะได้ไม่ต้องคิดให้วุ่นวายฮ่าๆ ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปคับ
ช่ายเลย สิกแค่ไปบอกสตาร์ว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก็เท่านั้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกความจริงไปตรงๆเลยนั่นแหละ ง่ายสุดละ ยิ่งเงียบยิ่งซับซ้อนยุ่งเหยิง
ความจริงสตาร์เองก็อาจจะเดาๆได้บางส่วน
:undecided:
-
ฟืนลูกกกก คนดีไปไหนค่ะ ฮือออออ
-
:pig4: :pig4:
-
อึดอัดแทนเด็กๆ เมื่อไหร่จะแฮปปี้นะ หน่วงมากๆ
-
ตอนพิเศษ ‘ปีใหม่เมื่อปีก่อน’
คืนวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับวันปีใหม่คนส่วนใหญ่เขาทำอะไรกันครับ
ถ้าจะถามเด็กม.4 ที่กำลังจะขึ้นม.5 อย่างผมคงตอบอย่างรวดเร็วทันใจเลยว่าต้องไปกินดื่มกับเพื่อนดิ แต่ทว่าปีนี้นั้นผมกลับไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะครอบครัวของผมชิงจองตั๋วให้ผมไปเที่ยวเกาหลีใต้ด้วยไว้แล้ว ไปกันหมดทั้งเครือญาติอ่ะครับ มันทำให้ผมไม่สามารถไปกินดื่มกับเพื่อนได้ ต้องกลายเป็นผู้ช่วยถือของให้คุณแม่ ขณะทีท่านนั้นช้อปปิ้งอย่างเพลิดเพลิน
สำหรับผมแล้ววันปีใหม่แบบนี้จะมีค่าก็ต่อเมื่อได้อยู่กับเพื่อนครับ แต่ปีนี้ผมแม่งพลาดจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ในประเทศที่อากาศหนาวมากจนแทบอยากจะฟินจนเหาะสำหรับเด็กไทยอย่างผม และยังมีอาหารตาที่ทั้งขาวและก็สวย แต่เชื่อป่ะว่าผมกลับไม่ได้สนุกเอาเสียเลย
อยากกลับไปหาเพื่อนโคตรๆ
ระหว่างที่ผมกับพ่อ (ผู้ช่วยถือของให้แม่เบอร์หนึ่ง) กำลังรอแม่เลือกซื้อเครื่องสำอางอยู่นั่นเอง เสียงแจ้งเตือนไลน์ของผมก็ดังขึ้น พ่อเป็นคนพกพ็อกเก็ตไวไฟครับ พวกเราแชร์กันสามคนพ่อแม่ลูก ส่วนญาติคนอื่นๆ เขาก็มีของเขาอีกทีหนึ่ง
คนที่ทักมาคือไอ้สิก
เห็นแล้วดีใจจนอยากจะร้องไห้ กูไม่คิดว่ากูจะคิดถึงมึงได้มากขนาดนี้จริงๆ เพื่อน แค่เห็นชื่อมึงกูก็น้ำตาจะไหลแล้วอ่ะ
PHYSICS : ฟืนมึงทำห่าอะไรอยู่วะ
PHYSICS : เงียบเลยนะสัด
ถ้าจะพิมพ์ตอบไปว่าดีใจที่มันทักมามากก็กลัวมันจะหาว่าผมเสี่ยว ผมก็เลยถ่ายรูปมยองดง ที่ๆ ผมอยู่ส่งไปให้ไอ้สิกดู มันคงเปิดหน้าจอสนทนาผมทิ้งไว้น่ะครับ เพราะส่งปุ๊บก็ขึ้นว่า Read ปั๊บ
FUEN : * Photo *
FUEN : รอแม่ช้อปว่ะ
PHYSICS : เหยดเข้ คนเยอะมากกกกก
FUEN : กูก็ว่างั้น หนาวจนไข่สั่นแบบนี้ทำไมไม่นอนอยู่โรงแรมวะ ออกมาช้อปปิ้งกันทำไม
PHYSICS : ไข่มึงสั่นเหรอ?
ผมอมยิ้มขณะที่พิมพ์ตอบมัน
FUEN : บ้านมึง กูพูดเพื่อให้มึงเห็นภาพว้อย
PHYSICS : กูก็เสือกบ้าจี้นึกภาพตาม
PHYSICS : อืมมม...
FUEN : อะไรของมึง
PHYSICS : เปล่า
PHYSICS : ที่นู่นกี่โมงแล้ววะ
FUEN : ใกล้จะสองทุ่มแล้ว เดี๋ยวกูกำลังจะกลับโรงแรม
PHYSICS : ไม่ไปเคาท์ดาวน์ที่ไหนต่อเหรอวะ
FUEN : ก็อยากไปอ่ะ ไม่มีเพื่อนไป
PHYSICS : พ่อกับแม่ไง
FUEN : มึงก็รู้พวกท่านนอนไว
FUEN : แล้วมึงทำไรอยู่วะ
PHYSICS : แดกข้าวกับเชี่ยซุปเชี่ยทีน
PHYSICS : รอไอ้ตังกับไอ้อ๊อฟ ว่าจะไปร้านพร้อมกันอ่ะ
PHYSICS : ไม่รู้พวกแม่งทำห่าเหวอะไรอยู่ สงสัยมัวแต่แต่งตัวเพราะรู้ว่าเชี่ยเนมชวนหญิงมาเยอะ
เมื่อผมอ่านแล้ว ผมก็รู้สึกอยากวาร์ปกลับกรุงเทพฯ แทบจะในทันที ตอนนี้ที่ไทยคงจะใกล้หกโมงเย็น และพวกเพื่อนๆ ก็กำลังรวมตัวกันเพื่อจะไปร้านที่ไอ้เชี่ยเนม เสี่ยประจำห้องสามเหมาเอาไว้ (มันใช้เส้นพ่อ) ได้ข่าวมาว่ามันเล่นชวนสาวๆ มาหมดและก็บอกให้เพื่อนๆ ชวนสาวๆ ที่รู้จักกันมาให้หมดด้วย บอกเลยว่าต้องมีของเด็ดเต็มร้านจนกว่าจะถึงย่างเข้าสู่วันที่ 1 มกราคมอย่างแน่นอน
โอยยยย กูมาทำอะไรที่นี่วะ!
ผมมองดูแม่ที่ยังคงลังเลกับการเลือกสีลิปสติก ก่อนที่จะตัดสินใจคอลไลน์ไปหาไอ้สิก มันรับไวมากครับ
[ไง]
“กูอยากกลับไทยแล้วว่ะ” เสียงของผมโอดครวญใกล้เคียงออดอ้อน
[ดูทำเสียง เป็นเหี้ยไร อยู่เกาหลีไม่มีของดีให้มึงส่องหรือไง]
“มันก็มีอ่ะ แต่อยากอยู่กับพวกมึงมากกว่า วันนี้พวกมึงคงสนุกน่าดูเลย”
ไอ้สิกขยับโทรศัพท์ให้ไอ้เชี่ยทีนกับไอ้เชี่ยซุปเยาะเย้ยผมเต็มที่จนกระทั่งมันกลับมาพูดกับผมอีกครั้ง
[ฮ่าๆๆ]
“พ่องตาย นี่มึงรักกูบ้างป่าววะเนี่ย กูเพื่อนมึงนะ”
[รักดิ]
คำพูดง่ายๆ ของมันทำเอาผมไปต่อไม่ถูกเลย อาจเป็นเพราะเสียงทุ้มๆ ของไอ้สิกที่พูดคำนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจเต็มเปี่ยมแบบแปลกๆ ด้วยมั้ง
“เอ่อ...”
[ถามห่าไรของมึง]
“กูแย่มากเลยสิก ตอนนี้อาการกูกำลังแย่”
[เป็นอะไร] เสียงไอ้สิกดูเอาใจใส่มากขึ้น ถึงแม้ว่าจะเป็นการพูดไปเคี้ยวไปก็ตาม
“กู...เหงา”
[เหงาอะไรว้า]
“ก็เหงาอ่ะ”
[ไปเที่ยวน่าสนุกจะตาย กูเนี่ยดิที่ต้องเหงา]
“มึงยังกล้าใช้คำพูดว่ามึงเหงาอีกเหรอ”
[มึงทิ้งกูไปเที่ยวนะ]
“แต่มึงได้อยู่กับเพื่อนเยอะแยะ”
[เพื่อนคนไหนจะเหมือนมึงวะ]
แม่เลือกลิปสติกเสร็จแล้วและกำลังเดินยิ้มออกมาจากร้าน ผมจึงรีบบอกไอ้สิกว่า
“เดี๋ยวไว้คุยกันนะ แม่กูเสร็จแล้ววะ”
[เออ]
ผมกลับไปทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยถือของเบอร์สองให้แม่อีกรอบ เราสามคนพ่อแม่ลูกเดินกลับโรงแรมที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากแหล่งช้อปปิ้งเท่าไหร่นัก ท่านทั้งสองไม่ได้สังเกตเห็นอาการคอตกของผมเลยแม้แต่นิดเดียว ท่านทั้งสองเป็นคนให้ความสำคัญบางอย่างในช่วงเทศกาลครับ อย่างปีใหม่นี่ก็ให้ความสำคัญเรื่องการรวมญาติ แต่ไม่ให้ความสำคัญเรื่องการเคาท์ดาวน์ พวกท่านบอกว่ามันดึกและก็ง่วง ไม่เหมือนผมที่อยากเคาท์ดาวน์และก็ปาร์ตี้กับเพื่อนๆ มาก
วันส่งท้ายปีเก่าปีหน้า ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะอยู่กับเพื่อน
เพราะพ่อแม่เริ่มสังเกตว่าผมดูเหี่ยวๆ เฉาๆ มั้ง ทั้งสองก็เลยอนุญาตให้ผมมาเดินเล่นแถวๆ ที่พักได้ ผมคอลไลน์ไปหาไอ้สิกอีกครั้งหนึ่ง (พกพ็อกเก็ตไวไฟออกมาด้วย) คราวนี้มันใช้เวลานานมากกว่าจะรับสาย
[เออ]
ดูมันรับสายสิครับ
“เพิ่งเดินออกมาจากโรงแรม”
[ออกมาทำซากอะไร กลับเข้าไป]
“ทำไมต้องดุวะ”
[ก็มึงออกมาคนเดียวไม่ใช่เหรอ]
“รู้ด้วย”
[รู้ดิ ญาติๆ มึงมีแต่ลุงๆ ป้าๆ เขาคงอยากนอนกันหมดแล้ว ไม่เหมือนมึง]
เป็นเรื่องที่น่าช้ำใจอีกเรื่องหนึ่งในทริปนี้ครับ ญาติที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมไม่ยอมมากันสักคน ผมก็เลยเป็นวัยรุ่นคนเดียวท่ามกลางญาติผู้ใหญ่
[กลับเข้าไปแล้วก็ไปนอนซะ]
“บ้าเหรอ วันแบบนี้ทั้งทีนะเว่ย”
[มันก็เหมือนทุกวันอ่ะ]
“ไม่เหมือนดิ”
[โอเค ไม่เหมือนก็ไม่เหมือน]
“มึงทำไรอยู่” ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายรอบๆ ตัวมันด้วย
[อยู่บ้านเนม รอเวลา]
แม่งเอ๊ยยยยย โคตรอิจฉา
[มีสาวๆ มาด้วยว่ะ]
“มาบ้านเชี่ยเนมอ่ะนะ” ผมร้อง
[ช่าย เพื่อนๆ มัน]
“กี่คน”
[ห้า]
“บ้าไปแล้ว”
[เดี๋ยวมีมาอีก]
“บ้าที่สุด”
[ฮ่าๆๆ อิจฉาอ่ะดิ]
“โคตร!”
[กลับมาสิครับ]
“ให้กูหายตัวไปเหรอ”
[ทำได้ป๊ะล่ะ]
“ทำไม่ได้”
[อยากให้ทำได้จังเลย]
“ตลกแดกละ”
[ไม่มีมึงแล้วมันแปลกๆ ว่ะ นี่กูนั่งว่างๆ อยู่ โคตรเหงาเลย]
เมื่อไหร่แม่งจะเลิกพูดคำว่าเหงาสักทีวะครับ คนที่ควรพูดก็คือผมคนนี้ ไม่ใช่มันสิ
“ก็ส่องสาวไปดิ”
[เขากำลังส่องกูเนี่ย]
“โม้สาด” ผมเดินมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย อีกไม่นานร้านรวงแถวนี้ก็คงปิดแล้ว
[มึงคิดว่ากูโกหกจริงๆ เหรอ]
ผมนิ่งคิดแป๊บหนึ่งก่อนตอบ “เออ มึงพูดจริงนั่นแหละ แต่กูไม่อยากยอมรับ”
[ฮ่าๆๆ กูหล่อมากอยากให้มึงรู้]
“กูรู้แล้ว”
[ไหนลองชมกูดิ๊]
“เป็นบ้าเหรอ”
[อยากโดนมึงชมบ้างสักครั้ง]
“เฮ้ยยยยยยยย” ผมร้องเมื่อสายตาของผมไปเจอบางสิ่งบางอย่างเข้า “รองเท้าที่มึงอยากได้อ่ะ!”
[หา]
“ไอ้รุ่นที่ร้านพรีหาไม่ค่อยได้อ่ะ เนี่ย มันกำลังอยู่ในร้านที่กูกำลังมอง”
[มึงเข้าไปดูดิ๊]
เสียงไอ้สิกดูตื่นเต้นขึ้นมา ผมเดินเข้าไปในช้อปร้านขายรองเท้าแบรนด์ที่ทุกคนรู้จักกันดี ผมถามพนักงานเป็นภาษาอังกฤษว่ามีไซส์ 43 มั้ย ในขณะที่มือผมยังคงเอาโทรศัพท์แนบหูอยู่
[จำไซส์รองเท้ากูได้ด้วย]
“ทำไมจะจำไม่ได้ กูไปซื้อรองเท้ากับมึงบ่อยจะตาย”
[เผื่อตีนกูใหญ่ขึ้นทำไง]
“สี่วันที่แล้วมึงซื้อคอนเวิร์สไซส์ราวๆ นี้ อย่ามาพูดมาก”
ผมเอียงคอออกมาจากโทรศัพท์เพราะต้องคุยกับพนักงาน เขาถามผมว่าอยากได้สีไหนระหว่างดำกับขาว ผมก็เลยตอบไปว่าดำ เพราะสิกมันอยากได้สีนี้
[ภาษาอังกฤษมึงง่ะ] ทันทีที่โทรศัพท์แนบหูผมอีกรอบ ไอ้สิกก็พูดแบบนี้
“ทำไม” มันจะพูดให้ผมเสียเซลฟ์มั้ยเนี่ย แต่พนักงานก็ฟังรู้เรื่องนะ เขากำลังไปหาให้ผมอยู่
[น่ารักดี]
“วันนี้มึงแปลกๆ นะเนี่ย คุยเหมือนจีบกูเลย”
[อ้าวเหรอ ฉิบหายละ!]
“มึงดูตกใจไปนะ”
[สงสัยกูคิดถึงมึงมากเกินไปหน่อย]
วันนี้มันเมาตั้งแต่หัวค่ำหรือเปล่าวะ ผมคิดในใจก่อนที่จะมองดูพนักงานถือรองเท้าคู่ใหม่เอี่ยมเบอร์ 43 สีดำที่ไอ้สิกอยากได้มาให้ผมดู ไอ้เหี้ย สวยโคตรรรร
“มีว่ะสิก ตกลงมึงเอาป่ะเนี่ย”
[เอาๆๆ มึงหิ้วไหวมั้ย]
“แม่กูเตรียมซื้อน้ำหนักกระเป๋าเพิ่มเยอะแล้วล่ะ ช้อปหนักขนาดนั้น”
[กูรบกวนหน่อยนะ เดี๋ยวกลับไทยกูคืนตังค์ให้]
“อืมๆๆ”
[สีดำกับสีขาวมึงว่าสีไหนสวยกว่ากัน]
ไอ้สิกยิงคำถามต่อ ผมมองดูรองเท้ารุ่นเดียวกันที่มีสีขาวสลับกับสีดำในมือของพนักงาน
“มันสวยทั้งคู่เลยว่ะ”
[แล้วมึงชอบสีไหนมากกว่ากันล่ะ]
“มึงจะซื้อสีดำไม่ใช่เหรอ”
[กูถามมึงอยู่เนี่ย]
“ถ้าจะให้กูเลือก กูเลือกสีขาวนะ กูเป็นคนใส่กางเกงสีเข้ม เสื้อสีอ่อน ถ้าเลือกสีดำมันคงกลืนไปกับกางเกงกูอ่ะ”
[อืม งั้นเอาสีขาวอีกคู่หนึ่ง]
“เดี๋ยวๆ อะไรของมึง”
[จะซื้อให้เคมอ่ะ สไตล์มึงกับเคมคล้ายๆ กัน]
“คล้ายตรงไหนวะ”
ผมเคยเห็นน้องชายไอ้สิกหลายครั้ง ทุกครั้งที่ผมเห็น น้องมันแต่งตัวแนวคุณชาย ไม่ใช่แนวสตรีทอย่างผมกับไอ้สิกสักหน่อย
[เถอะน่า อีกคู่มึงหิ้วไหวใช่ป่ะ]
“ได้ๆ”
[ตังค์พอนะ]
“เอาบัตรพ่อมาด้วย”
[กูฝากหน่อยนะเพื่อน]
“เคมีใส่ไซส์อะไรวะ”
[42]
“ทำไมตีนเคมีใหญ่จัง”
[ก็น้องกูเป็นคนตีนใหญ่]
ผมพูดกับพนักงานว่าอยากได้รองเท้ารุ่นนี้สีขาวเบอร์ 42 อีกคู่หนึ่ง พนักงานก็วิ่งไปหลังร้านพร้อมๆ กับหยิบออกมาให้ เขาบอกว่าเหลือสีขาวไซส์นี้เป็นคู่สุดท้าย เหมือนกับสีดำไซส์ 43 ของไอ้สิก
ช่างเป็นคู่พี่น้องที่โชคดีจริงๆ
ในที่สุดผมก็ออกมาจากร้านพร้อมๆ กับถุงใส่กล่องรองเท้า 2 กล่อง การที่ผมถือถุงรองเท้าแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกอยากซื้อไว้เป็นของตัวเองบ้าง
[เดี๋ยวอีกสักพักจะไปร้านแล้วนะ]
“อืม” ผมยังคอลไลน์กับไอ้สิกอยู่ครับ
[เสียงดูเศร้าลงไปเลย]
“ก็เศร้าดิ กลับโรงแรมไปกูก็ยังไม่ได้นอนอ่ะ”
[มึงจะทำอะไร ดูหนังโป๊เหรอ]
“บ้านมึงดิสัด”
[ลืมไปว่าอยู่กับพ่อแม่]
“พ่อแม่อยู่อีกห้องเว่ย”
[นั่นไง จะดูจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย]
“ไม่ใช่”
[ฮ่าๆๆๆ (สิกไปไงอ่ะ)]
เสียงที่แทรกเข้ามาคือเสียงของผู้หญิงครับ
[แป๊บนะ...] มันกระซิบกับผมก่อนจะคุยกับอีกฝ่าย แต่ผมก็ได้ยินเสียงมันอยู่ดี [ ...ไปกับพวกตังกับอ๊อฟไง...รถว่างเหรอ เดี๋ยวรอดูพวกเพื่อนก่อนนะ...ต้องไปกับเพื่อนดิ ฮ่าๆๆ]
แหม ร่าเริงจริงนะ ได้คุยกับผู้หญิงอ่ะ! ผมเรียนชายล้วนมาทั้งชีวิตครับ การได้คุยกับผู้หญิงในวัยเดียวกันบางทีมันก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นได้เหมือนกัน ไอ้สิกคงชินแล้วเพราะมันเป็นคนมีหญิงเยอะ น้ำเสียงของมันที่ปลายสายจึงชิลๆ สบายๆ แต่ถ้าเป็นผมคงมีตะกุกตะกักบ้างล่ะ
[เป็นไงล่ะ] สิกกลับมาแล้ว [หน้าแบบนี้มีสาวอยากไปส่งนะครับ]
“โม้จังวะ!”
[โมโหด้วย หึงเหรอวะ ฮ่าๆๆ]
“กูอิจฉาต่างหาก!”
[คำว่าบุญวาสนานะเพื่อนนะ (ไปยังเชี่ยสิก) เออๆ...กำลังจะออกแล้วนะ]
“อืม ขอให้สนุกนะ”
[อย่าหงอยดิ]
“อื้มมมม”
[สี่ทุ่มที่นี่คือเที่ยงคืนของที่นู่นใช่ป่ะ]
“เออ”
[มึงจะเอาปีใหม่ของประเทศไหน ไทยหรือเกาหลี]
“อะไรของมึงวะ”
[กูจะโทรหาไง]
“บ้า ไม่ต้อง ตอนนั้นมึงคงเมาไปแล้วมั้ง”
[กูให้มึงคิดก่อนพูดอีกที]
เชี่ยสิกมันเมายากนี่หว่า...
“จะโทรมาจริงเหรอ”
[ก็เออดิ ต้องสวัสดีปีใหม่เพื่อนรักดิวะ]
“...”
[เดี๋ยวสี่ทุ่มไทยกูคอลหานะ]
สายตัดไปแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าไอ้สิกมันจะคอลมาหาผมมั้ย
แต่เชื่อป่ะว่ามันกลายเป็นสิ่งที่ผมรอคอยนับตั้งแต่วินาทีนั้น
[ มีต่อนะคะ ]
-
23.43 น. เวลาเกาหลี 21.43 น. เวลาไทย
ห้องของพ่อแม่อยู่อีกฝั่งหนึ่งส่วนห้องของผมอยู่อีกฝั่งหนึ่งครับ พวกเราอยู่ในห้องสวีตของโรงแรมจึงยิ่งใหญ่อลังการและก็มีหลายห้อง ส่วนที่ผมอยู่ตอนนี้คือส่วนกลางที่มีชุดรับแขกและก็ครัว ผมกำลังเล่นคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่ผมเอามาด้วยอยู่ สิ่งที่ผมเล่นก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเกม ไม่ก็เข้าเว็บดูยูทูป
นี่คือสิ่งที่ควรเกิดขึ้นในวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่จริงๆ เหรอวะ
แต่ก็เอาเถอะครับ ในเมื่อผมมาอยู่ตรงนี้ ณ เวลานี้แล้วก็คงเลือกอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ผมเพิ่งค้นพบว่าตัวเองมองดูโทรศัพท์อยู่บ่อยครั้งสลับกับมองดูนาฬิกา ถ้าเบื่อๆ ก็จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและก็ส่องดูอินสตาแกรมว่าเพื่อนๆ มันจะเป็นยังไงกันบ้าง
บอกเลยว่าผมพลาดมาก! พลาดโคตรๆ!
เพื่อนมันใช้กล้อง DSLR ในการถ่ายรูป ทุกรูปที่อัพจัดว่าเด็ดและก็คมชัด แต่เพื่อนที่อัพรูปไม่ได้ถ่ายกับไอ้สิกครับ ส่วนไอ้สิกก็เงียบไปหมดทุกช่องทาง ไม่ว่าจะเป็นเฟซบุ๊กหรืออินสตาแกรม แม่งคงสนุกมากจนลืมโซเชียลไปเลยสินะ
ใกล้จะเที่ยงคืนของที่นี่แล้ว มึงไม่คิดจะโทรมาก่อนเวลาสักนิดบ้างหรือยังไง
แล้วผมต้องมานั่งรอมันทำไม
สักพักโทรศัพท์ผมก็สั่น เป็นข้อความจากไลน์ที่ถูกส่งมาจากไอ้ตัง
TANG : พี่สิกเด็ดมาก 555
TANG : * Photo *
รูปที่ตังแนบมาด้วยเป็นรูปที่ถ่ายจากโทรศัพท์ ไอ้สิกอยู่ตรงกลางระหว่างสองสาวที่แต่งตัวเซ็กซี่โคตรๆ ในมือไอ้สิกมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ สองสาวก็เช่นกัน
ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูรูปนั้น ที่มันโทรมาหาผมช้าเพราะเหตุนี้เองเหรอวะ
ทำไมกูต้องรู้สึกหัวร้อนๆ
00.15 น. เวลาเกาหลี 22.15 น. เวลาไทย
ไอ้สิกคอลมาหาผมท่ามกลางเสียงพลุของที่นี่ ผมมองโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เมื่อผมไม่รับสายสักทีมันก็เลยต้องทักมา
PHYSICS : รับสายดิ
มันคอลมาอีกรอบ แต่ผมก็ไม่รับ
PHYSICS : มีเหี้ยไหนถ่ายรูปกูส่งไปให้มึง
แม่ง เซนส์แรงว่ะ ทำไมมึงรู้เนี่ย
PHYSICS : กูเล่นเกมแพ้ กูเลยต้องไปอยู่ตรงนั้นเพราะเพื่อนมันบังคับ
PHYSICS : กูไม่ได้ลืมมึงนะเว่ย
มันคอลมาอีก ตอนนี้ผมเริ่มลังเลว่าจะรับหรือไม่ดี ในที่สุดผมก็ตัดสินใจที่จะรับ แต่ยังไม่ทันได้กด ไอ้สิกก็วางไปก่อนซะแล้ว
PHYSICS : งอนเหรอวะ
PHYSICS : งอนก็รับสายดิ
PHYSICS : ถ้าไม่รับแล้วกูจะง้อยังไงสัด
มึงไม่จำเป็นต้องพิมพ์มาขนาดนี้ก็ได้เพื่อน ผมกดคอลหามัน ไอ้สิกรับสายแทบจะในทันที
[สาด งอนเหรอ]
“เปล่า” ผมรีบพูด “ทำไมเสียงรอบตัวมึงเงียบจัง ไม่ได้อยู่ในร้านเหรอ”
[กูออกมาคุยกับมึงเนี่ย]
“ออกไปไหน”
[ห้องนอนเชี่ยเนม]
“หา” ผมร้อง
[กูอยู่ห้องเชี่ยเนมเนี่ย เดี๋ยวกูเปิดกล้องนะ]
ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าหล่อๆ ของไอ้สิกก็โผล่ขึ้นมาเต็มจอโทรศัพท์ของผมซะแล้ว มันยิ้มเบาๆ เมื่อได้เห็นหน้าผม
[ชุดนอนลายไรวะ แต๋วสัด]
“ยุ่ง” ผมเอ็ดมัน ก็คนมันชอบหมีพูห์นี่หว่า
[สวัสดีปีใหม่เกาหลีนะครับ]
“เออ หวัดดี” ผมจ้องเขม็งเข้าไปในกล้องเพื่อสำรวจห้องไอ้เชี่ยเนม
[เฮ้ย จ้องทำไมวะ] ไอ้สิกขยับใบหน้าออกห่างจอ ดูมันเขินๆ ชอบกล
“กูจะดูห้องไอ้เชี่ยเนม”
[มึงจะดูอะไร กูต้องขยับกล้องให้มึงดูอ่ะถึงจะดูได้ทั่ว ห้องนอนแม่งใหญ่มากกกก]
“ทำไมมึงมาอยู่ตรงนี้อ่ะ ทำไมไม่ไปรอเคาท์ดาวน์”
[มึงยังไม่ได้เคาท์เลย แล้วกูจะเคาท์ทำไมล่ะครับ]
ใบหน้ายิ้มเบาๆ ของไอ้สิกที่อยู่ในจอทำเอาผมรู้สึกเก้อเขินแปลกๆ ผมรีบเกาหัวเพื่อแก้อาการนั้น
“ทำไมมันอนุญาติให้มึงมาใช้ห้องมันอ่ะ”
[ทำไมจะไม่อนุญาตล่ะ เพื่อนกันก็ต้องให้ใช้ดิ วันนี้กูนอนบ้านเนมอยู่แล้วด้วย]
“แล้วทำไมต้องที่ไอ้อ๊อฟมันจะมานอนบ้านกูเพราะมาปั่นงานภาษาไทยส่ง มึงไม่ให้มันมานอนอ่ะ” ผมถามไปถึงเรื่องราวในอดีตซึ่งเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ไอ้อ๊อฟไปกวนตีนครูในคาบก็เลยโดนสั่งให้ทำรายงานเป็นตั้ง บ้านมันเน็ตใช้ไม่ได้ก็เลยจะมาใช้บ้านผมทำงานแทน (บ้านไอ้ตังคู่หูมันมีญาติมาเยอะพอดี) ตอนที่ไอ้สิกมันรู้ มันสั่งห้ามอย่างกับว่ามันเป็นพ่อผมแน่ะ มันให้ไอ้อ๊อฟไปทำการบ้านที่บ้านของมันแทนซึ่งอยู่ไกลฉิบหาย
จะว่าไปก็มีแต่มันนะครับที่ได้นอนห้องนอนของผมอ่ะ
[มึงจะถามถึงเรื่องในอดีตทำไมเล่า]
“ดูรองเท้ามั้ย” ผมชวนมันคุย
[ดูๆๆ] สีหน้ามันดูสนอกสนใจมาก
“นี่ครับคุณฟิสิกส์ รองเท้าของคุณกับน้องชาย” ผมทำเป็นรายการรีวิวสินค้าไปซะฉิบ
[มึงเหงาจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย] ไอ้สิกในจอหัวเราะลั่น
“เออดิวะ” ผมพูด “นี่เป็นถุงนะครับ และข้างในถุงจะมีกล่องรองเท้า”
[ไอ้เหี้ย กล่องสวยสัด]
พวกบ้ารองเท้าจะคลั่งแม้กระทั่งกล่องครับ ยิ่งเป็นรองเท้าที่ลิมิเต็ดๆ แบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งคลั่งเข้าขั้นหนัก!
ผมหยิบรองเท้าออกมาให้ไอ้สิกดู สายตาของมันดูทั้งเห่อทั้งพอใจ มันบอกว่ากลับไทยจะรีบคืนตังค์ให้ในทันที ไม่รู้ว่ามันห่วงเรื่องนี้ทำไมนักหนา ไอ้สิกมันไม่ใช่คนที่มีปัญหาเรื่องเงินสักหน่อย และผมไม่ได้คิดมากอะไรในเรื่องนี้ด้วย
[แล้วสีขาวอ่ะ] มันถาม
“แกะเลยเหรอ ของน้องมึงนะ”
[แกะเลย น้องกูใจดี]
ลึกๆ ในใจแล้วผมอยากแกะกล่องรองเท้าของน้องมันตั้งแต่กลับถึงห้องแล้วแหละ แต่ไม่กล้า เมื่อพี่ชายของน้องอนุญาตแล้ว ผมก็เลยคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไร รีบแกะรองเท้าสีขาวเบอร์ 42 คู่นั้นออกมาดูด้วยสายตาชื่นชม
[สวยป่ะ]
“สวยดิ” ผมทำหน้าเคลิ้ม ก่อนที่จะชะงัก “เดี๋ยว กูสิต้องถามมึง”
[ฮ่าๆๆ ของขวัญปีใหม่มึงอ่ะ]
“หา”
[รองเท้าคู่นี้เป็นของมึง กูซื้อให้]
“เฮ้ยยยยย”
ราคาไม่ใช่ขี้ๆ นะว้อย (เกือบหนึ่งหมื่นบาท) นี่มึงจะซื้อให้กูจริงๆ เหรอวะ
[น้องกูตีนเบอร์ 40 อ่ะ ฮ่าๆๆ ตีนเล็กอย่างกับตีนผู้หญิง]
“มึงซื้อให้กูทำไม” ผมยังอึ้งไม่หาย
[ให้เป็นของขวัญปีใหม่] สายตาของไอ้สิกในจอดูเป็นตายิ้มๆ ซะจนผมต้องกลืนน้ำลาย
“มัน...แพง”
[แพงกว่านี้ก็ซื้อให้ได้ ตอนนี้มึงเอาคู่นี้ไปก่อนก็แล้วกัน]
“แม่ง” ผมซึ้งใจว่ะ นี่ผมยังไม่ได้คิดเรื่องของขวัญปีใหม่ของมันเลยนะ
[ใส่ด้วยก็แล้วกัน จะได้คู่กันกับกู]
กลายเป็นรองเท้าคู่หูไปซะฉิบ แต่ผมชอบว่ะ ผมมองรองเท้าสลับกับมองไอ้สิกในจออย่างซึ้งใจ
“ขอบคุณนะเว่ย”
[ครับ ได้ตลอดแหละ]
พูดเพราะไปอีก นี่มึงกลับมามึนๆ ทำเป็นจีบกูอีกแล้วเหรอ “กูไม่รู้จะซื้ออะไรให้มึงเลยว่ะ”
ไอ้สิกทิ้งตัวลงนอนบนเตียง มันชูโทรศัพท์ขึ้นกลางอากาศ ผมก็เลยเห็นหน้ามันกับหมอน
[กลับมาไวๆ ก็พอแล้ว]
01.53 น. เวลาเกาหลี 23.53 น. เวลาไทย
ผมยังวีดีโอคอลกับไอ้สิกอยู่เลย คุยกันจนต่างฝ่ายต่างแบตหมดจนต้องหาพาวเวอร์แบงก์มาเสียบชาร์จ เรื่องที่คุยส่วนใหญ่เป็นเรื่องของวีรกรรมที่เพื่อนๆ ทำกันในวันนี้ เช่น ไอ้ทีนต้องแดกแห้วตอนไปขอเบอร์สาวโรงเรียนสาธิต ไอ้ซุปลื่นหัวไปโดนตูดผู้หญิง เป็นต้น
บางครั้งสิกมันก็เดินไปดูนั่นดูนี่ในห้องของไอ้เนม (มีอะไรให้ดูเยอะเลยแหละ) ส่วนผมก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ จอคอม และผมก็เข้าเว็บนั่นเว็บนี่ไปเรื่อย ตลอดเวลาที่ผมคุยกับมันผมไม่ได้คุยกันตลอด แปลกแต่จริงที่มีความเงียบคั่นกลางแบบนี้แต่กลับไม่มีใครรู้สึกอึดอัดอยากกดวางสายแต่อย่างใด
เหมือนไอ้สิกก็รอเวลา ผมเองก็รอเวลาเหมือนกัน
ตอนนี้เหลืออีก 6 นาทีแล้ว
[ง่วงยัง] มันกลับมานอนบนเตียงพร้อมๆ กับชูโทรศัพท์ขึ้นกลางอากาศอีกแล้ว
“ง่วงแล้วล่ะ” ผมปิดคอม ปิดไฟก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง
[โรงแรมแม่งหรูสัด คืนละเท่าไหร่เนี่ย]
“อย่าถามเลย คุณพุฒิวัฒน์เขามีจ่าย” พุฒิวัฒน์คือพ่อผมเองครับ ผมปิดประตูห้อง เปิดไฟหัวเตียงจนทำให้ทั้งห้องเป็นสีส้มอ่อนๆ ก่อนที่จะนอนท่าเดียวกันกับไอ้สิก “มึงกับกูนี่ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันเลยเนอะ”
[หึ] สิกยิ้มมุมปาก
“ถ้ามึงมีแฟน มึงคอลคุยกับแฟนยาวๆ แบบนี้เลยนะ แฟนมึงคงชอบอ่ะ”
[มึงชอบมั้ยล่ะ]
“กูเหงาไง กูก็เลยชอบ”
[มึงชอบก็พอแล้ว คนอื่นกูไม่สนหรอก]
“มึงเมาเหรอ”
[โห คุยกันมาตั้งชั่วโมงกว่า มึงแยกไม่ออกเหรอว่ากูเมาหรือไม่เมา]
“วันนี้มึงพูดจาทำนองนี้ตลอดอ่ะ”
[กูคงเมาจริงๆ นั่นแหละมั้ง] สายตาของไอ้สิกในจอมองลึกเข้าไปในตาของผมที่มองสบตากับมันอยู่ ผมคิดว่าผมควรเปลี่ยนเรื่องดีกว่า [มึงควรติดกระดุมสองเม็ดบนนะ]
“หา” ผมมองดูกระดุมชุดนอนตัวเอง แม่งหลุดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “สองเม็ดบนไร เม็ดเดียวก็พอแล้ว”
[ไม่ สองเม็ดบนไปเลย คอเสื้อแม่งกว้างไปไหน ชุดนอนหมีพูห์ห่าไร]
“มึงบ่นเชี่ยไรของมึง”
[ดีนะที่กูเห็นคนเดียวอ่ะ]
“อะไรของมึง” ไอ้สิกเลิกทำหน้าบึ้งก่อนจะตั้งใจฟังผม “จะปีใหม่แล้วนะ ปีหน้ามึงมีเป้าหมายอะไรบ้างวะ”
[จริงๆ พ่อกับแม่ก็เริ่มถามแล้วว่าอยากเรียนต่ออะไร ถ้ามีเป้าหมายแล้วก็คงตั้งใจสู้ให้ได้เรียนมั้ง]
“เออ ว่าแต่มึงอยากเรียนไรวะ”
[กูรอฟังมึงอยู่เนี่ย]
“หา แบบนี้ก็มีเหรอ”
[เออ มึงกับกูชอบคล้ายๆ กัน]
“ไม่ใช่แล้วล่ะ”
[เป้าหมายมึงล่ะ]
“ความรักมั้ง”
[...]
“กูยังไม่เคยมีความรักเลย ถ้าได้มีบ้างก็คงใช้ชีวิตวัยรุ่นได้คุ้มดี มึงว่าป่ะ”
[...]
“สตาร์ห้องหนึ่งอ่ะมึง แม่งโคตรน่ารักอ่ะ”
[...]
“เงียบทำไมวะ”
[อีกสองนาที]
ผมมองดูนาฬิกาในโทรศัพท์ อีกไม่นานก็จะเข้าสู่วันปีใหม่ไทยแล้ว
“จะปีใหม่แล้ว หน้าบึ้งทำไม”
[ไม่รู้ดิ ยิ้มไม่ออก ก็ต้องหน้าบึ้งดิ]
ผมกระพริบตาใส่เพื่อน เราสองคนจ้องมองกันอยู่นานจนกระทั่งเวลาเหลือหนึ่งนาที
“สิก ยิ้มดิ”
[สั่งกูเหรอ เป็นเมียกูหรือยังถึงมาสั่งอ่ะ]
“ยิ้ม ยิ้มเหอะนะ อย่าหน้าบึ้ง”
[ทำไม]
“ถ้ามึงหน้าบึ้งข้ามปี ปีหน้ามึงอาจจะหน้าบึ้งทั้งปีก็ได้นะ”
[ถ้ากูขี้ข้ามปี ปีหน้ากูคงต้องขี้ทั้งปีใช่มั้ย ทฤษฎีอะไรของมึง]
“อีกไม่กี่วิแล้ว”
[รู้แล้ว]
“ห้า”
[สี่]
“สาม”
[สอง]
“หนึ่ง”
[หนึ่ง]
“สวัสดีปีใหม่สิกกี้เพื่อนเลิฟฟฟฟฟฟฟ”
[หวัดดีปีใหม่ว่ะ]
เสียงพลุดังมาจากอีกฟากหนึ่ง ผมเงี่ยหูฟังเล็กน้อย ขณะที่สิกนั้นดูไม่ค่อยตื่นเต้นกับปีใหม่เท่าไหร่เลย
แม่ง มึงอยากหน้าบึ้งทั้งปีจริงๆ เหรอวะเนี่ย
“ต้องทำไงมึงถึงจะยิ้มวะ แบบนี้กูไม่ชอบเลย”
[อ้อนดิ ไม่ก็ปลดกระดุมเสื้อสักสามสี่เม็ด]
“ไอ้เหี้ย กูเพื่อนมึงนะ ไม่ใช่เด็กมึง”
[งั้นหน้าบึ้ง]
โวะ ปีใหม่แล้วแท้ๆ มึงยังจะแกล้งกูอีก ผมมองไอ้สิกด้วยสายตาเชือดเฉือน มันยังคงทำสีหน้าติดจะบึ้งต่อไป
กูยอมก็ได้
ผมปลดกระดุมเม็ดที่หนึ่งเพราะอึดอัด (แอบติดสองเม็ดบนอย่างมึนๆ เพราะไอ้สิกบอกให้ทำ) ทันทีที่สิกมันเห็นมันก็รีบร้องห้ามทันที
[บ้าเหรอสัด ใครบอกให้ทำอะไรมึงก็ทำงั้นเหรอ บ้าป่ะ!]
“เสียงดังทำไมอ่ะ”
[กูพูดเล่น ไม่ต้องปลดกระดุมแล้ว!]
“ไม่ได้จะปลด กูอึดอัด”
[แล้วไป] ไอ้สิกทำหน้าโล่งอก [มึงนี่แม่ง...อย่าเป็นแบบนี้กับใครเชียว กูไม่ยอมแน่ๆ]
“เป็นแบบไหนวะ”
[แบบที่เป็นกับกูนี่แหละ]
“เรื่องเยอะเนอะ”
[เออ เรื่องมึงกูเยอะตลอดนั่นแหละ]
“ยิ้มออกแล้วใช่มั้ย” ผมกระเซ้า
[ยิ้มพ่องหน้าแบบนี้]
“...”
[คงกลับไปร้านนะ อาจจะต้องไปเก็บศพเชี่ยตัง ไม่รู้นอนบนพื้นห้องน้ำหรือยัง]
“โอเค”
[หลับซะ ที่นู่นตีสองแล้วนี่]
“อืม” ผมจะไม่รั้งอะไรเพื่อนทั้งนั้นครับ แค่มันอยู่เป็นเพื่อนผมทั้งปีใหม่เกาหลีและก็ปีใหม่ไทยนี่ผมก็ซึ้งมากแล้ว
ผมลืมความเหงาไปแล้ว
[ไว้คุยกันตอนกลางวันก็แล้วกัน]
“เออ”
[อย่าตอบไลน์กูช้านะ]
“ครับ” ผมรับคำอย่างประชดประชัน
[ฝันดีเชี่ยฟืน]
“...”
[สวัสดีปีใหม่]
“สวัสดีปีใหม่ไอ้สิก”
วันต่อมา บนหน้าจอโทรศัพท์ของฟิสิกส์
FUEN : กูไม่รู้จะซื้ออะไรให้ว่ะ แต่ข้อมือ BOTTEGA VENETA สวยมาก กูซื้อสีดำเป็นของขวัญให้มึงนะ
FUEN : แม่ง สวยว่ะ
FUEN : สวยจริงๆ นะ
FUEN : ไม่ไหวว่ะ กูกลับเข้าไปในช้อปละ กูจะซื้ออีกเส้น
FUEN : ของมึงสีดำ ของกูสีน้ำตาลก็แล้วกัน!
END *ตอนพิเศษ*
รักระยะไกลมีโซเชียลเป็นสื่อ
คนเขียนนี่เหนื่อยใส่วงเล็บเลยค่ะ 555
สวัสดีปีใหม่ 2017 นะคะ ขอให้ปีนี้เป็นที่ดีของทุกคนค่ะ
เราจะมาฟินไปด้วยกันนะ : )
-
น่ารักมากเด็กๆ ฟินน
-
อย่างน้อยตอนนั้นก็มีความสุขกว่าตอนนี้
สิกน่าจะจีบไปตั้งแต่เค้าลางมันมีมาตั้งแต่ปีใหม่ที่แล้วแล้วน่าาาา
-
อย่างฟืนนี่ไม่พูดตรงๆไม่มีทางรู้แน่ๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่อนแอก็แพ้ไป อยากให้ฟืนสู้กว่านี้!
-
สนุกมากค่ะ
อ่านแล้วได้ฟีลวัยมัธยมเลย5555
เอาใจช่วยสิกฟืน
รวมถึงพี่ดินกับสตาร์ด้วยนะ อยากรู้ว่าคู่นี้จะไปเจอกันได้ยังไง555
ส่วนน้องเคม ถ้าไม่มีใครเอามาหาเจ๊ก็ได้นะลูกก :hao6:
ติดตามค่ะ
-
ฟืนห้ามเป็นนางเอกช่องหลากสีนะลูก :ling1:
-
มันมีเค้าลางตั้งแต่ตอนปีใหม่ปีที่แล้วล้าววววว โอ้ยยยยยยยย
ชอบความหวงฟืนของสิกมากๆเลย ฮื่ออ
ละมุนละมัย อย่างน้อยๆก็พอจะช่วยแก้ขัดความหน่วงในช่วงนี้ไปได้บ้าง :z3:
ปล.สวัสดีปีใหม่คุณชิฟฟ่อนนะครับ :)
-
โอ๊ยยยย น่ารักกกก ทำไมไม่คบๆกันไปซะล่ะลูกเอ๊ยยย
-
ตอนพิเศษน่ารักมากๆเลย :-[
-
:pig4: :pig4:
-
บทนี้ทุกอย่างจะ smooth มากถ้าไม่มีสตาร์ มีความละมุนแบบ เด็กๆเขาจีบกันอยู่ใช่มั้ยย แค่ฟืนยังไม่รู้ตัว
-
ฟืนนี่แกดูไม่ออกจริงๆเหรอว่ามันชอบ
เพื่อนกันเขาไม่ทำแบบนี้นะคะ 555
-
สิก ฟิน :mew1: :mew1: :mew1:
มุ้งมิ้ง กันมากๆ สิกน่ะ ชอบฟินละ
ฟิน ยังมึนๆ ซื่อๆ ไป ไม่รู้เรื่อง
แต่สิกน่ะ หวงฟิน ไม่อยากให้ใครเห็น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องมันจะไม่หน่วงแบบนี้แลย แค่พูดออกปายยย :ling1:
-
โหยยยย ตอนพิเศษนี่ มันดีต่อหัวใจจริมๆ :o8: ชอบค่ะชอบ สวัสดีปีใหม่นะคะ Chiffon_cake เฮงๆรวยๆ ไม่เจ็บไม่จนนะคนะ:mew1:
-
:impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
ก็แล้วทำไมไม่เป็นแฟนกันตั้งแต่ปีก่อนล่ะคะลูก
งื้อ!ฟินนนนน~
-
มุ้งมิ้งมากกกกกกน่ารักๆ ใสๆวัยมัธยม
-
ชื่อเรื่องรักร้ายๆนี่หมายถึงความรักที่ไปในแนวทางโชคร้ายแบบนี้หรือเปล่า :hao5:
-
โอ๊ยย น่ารักก น่ารักๆๆ :-[
ฟืนหึงมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ตัวอี๊กกก สิกก็ขยันเต๊าะเขาแบบเนียนๆ จริงๆ ฮือ เขินนน
ฉากปลดกระดุมนี่กร๊าวใจเจ้มากกก กรี๊ดดด T.,T ฟืนทำยังงั้น ฟิสิกส์จะเป็นบ้าเอาได้น้า :hao6: 5555555555
-
เมื่อไหร่เค้าจะได้กดกันอ่ะ :hao4: อ่ะจึ่กๆๆ :oo1:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อะไรๆ ก็สตาร์ นี่สตาร์คือผู้มีพระคุณตั้งแต่รุ่นทวด ที่ใครจะขัดหรือทำให้เสียใจไม่ได้ใช่ไหมคับ (อินน่ะ)
-
ขอให้ผ่านเรื่องร้ายไปให้ได้นะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
งั้นปีหน้า ต้องหาคนกอดข้ามปีล่ะ
จะได้ไม่เหงาแบบฟืน :sad4: :sad4: :sad4:
-
น่ารักมากเลย
-
ตอนที่ 12
ผมอยากใช้เวลาว่างนอกจากการเรียนพิเศษในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ของผมเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงทั้งวัน เพื่อที่จะผมจะได้ลืมหน้าไอ้สิกบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายเลยแม้แต่น้อย ชีวิตผมมีไอ้สิกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอมันห่างๆ ผมไปแบบนี้ผมก็เริ่มคิดถึงมัน แม้ว่ามันจะไม่ค่อยได้คุยกับผมมาเกือบสองอาทิตย์แล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังรู้สึกไม่เคยชินสักที
ยิ่งหัวใจผมนั้นรับรู้แล้วว่าตัวเองรักเพื่อนของผมคนนี้ ผมก็ยิ่งคิดถึงมันหนักเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งกลับมาจากสยามหลังเรียนพิเศษและก็เพิ่งกลับมาจากเจอหน้ามันแท้ๆ ผมก็ยังคิดถึงมัน
ไลน์ผมค่อนข้างเงียบเพราะผมไม่ได้คุยกับไอ้สิก ปกติแล้วมันจะเป็นคนที่ทักผมมาบ่อยที่สุด ผมลองกดเข้าไปที่หน้าจอสนทนาระหว่างผมกับมัน ข้อความล่าสุดคือก่อนช่วงที่ผมกับมันคุยกันว่าจะห่างกัน เรียกได้ว่านี่เป็นการไม่คุยกันนานมากที่สุดแล้วสำหรับผมกับไอ้สิก
ผมรู้สึก...เหงา
เมื่อไม่มีอะไรทำและอยู่นิ่งๆ ผมก็ยิ่งฟุ้งซ่าน จึงคิดได้ว่าตัวเองควรทำอะไรบางอย่างที่มีประโยชน์ เช่น อ่านหนังสือเรียนบ้าง ทำการบ้านบ้าง แต่เมื่อทำไปสักพักก็เกิดอาการเบื่อ ผมจึงเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องนอนของผมและก็เข้าเฟซบุ๊กหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานหลายเดือน
ตัวเลขสีแดงที่มุมขวาบนของจอปรากฏตัวเลขจำนวนหลายร้อยเหนือเครื่องหมายคนที่แอดเข้ามาหา
“เชี่ยยยย” ผมตกใจมาก ปกติสามสิบสี่สิบคนแอดมานี่ก็ถือว่าเยอะแล้วนะ แต่นี่เกือบ 800 คนแน่ะ เกิดอะไรขึ้นวะ
ผมลองกดไปที่หน้าเฟซบุ๊กของตัวเอง เมื่อเห็นสิ่งที่เพื่อนมันเริ่มแซวผมก็เริ่มถึงบางอ้อ เพจ ‘เด็กไทยคิวต์บอย’ ได้นำรูปของผมไปลงครับ และก็มีคนเอาเฟซบุ๊กของผมไปแจกในคอมเมนต์ (หรือที่เขาพากันเรียกว่าเปิดวาร์ปนั่นแหละ) ใครหลายๆ คนก็เลยวาร์ปมาแอดเฟซบุ๊กผมกันยกใหญ่
ผมเกาหัวงงๆ มองดูรูปตัวเองที่ไม่ได้ดีเด่อะไรมากในความคิดผม แต่คนกดไลค์เกือบ 6000 พร้อมๆ กับแคปชั่นเสี่ยวๆ ว่า
อยากเป็นไฟให้น้องฟืน (ฟืน ม.5 โรงเรียน XX)
รูปนี้ถูกโพสต์เมื่อสองสามวันที่แล้ว ผมมองไปเรื่อยๆ จนเห็นอะไรบางอย่างที่สะกิดใจผม ไม่ใช่ยอดไลค์ที่เยอะอลังการ ไม่ใช่สาวๆ รูปโพรไฟล์น่ารักๆ ที่แอดมามากมาย แต่เป็น...การกดไลค์ของไอ้เชี่ยสิก
แค่การกดไลค์ของมันแค่ครั้งเดียวก็ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ทั้งๆ ที่เราห่างกันแต่มันก็ยังกดไลค์ให้ผมด้วย ผมยิ้มกับความสุขเล็กๆ ของผมอยู่คนเดียวจนกระทั่งเพจได้อัปเดตรูปใหม่ขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
พี่อยากช่วยติวฟิสิกส์ให้จังเลย (ฟิสิกส์ ม.5 โรงเรียน XX)
ใต้แคปชั่นเป็นรูปไอ้สิกที่หล่อสัดรัสเซียในชุดไปรเวท ผมรู้ดีว่าวันนี้มันแต่งตัวยังไง ไอ้สิกแต่งตัวเกินอายุด้วยการสวมกางเกงยีนส์ฟอกสีขาดๆ กับเสื้อเชิ้ตลายดอกสีทึมๆ (แบบเท่ๆ น่ะครับ) พร้อมทั้งปลดกระดุมที่คอออกมาสองเม็ด นอกจากนั้นแล้วยังมีพร็อบคือแว่นกันแดดราคาแพงสีดำสนิทที่ดูดีมากๆ เมื่ออยู่บนตัวของมัน
หล่อฉิบหาย
ผมอ้าปากค้างจ้องรูปมันนานมาก ผมรู้ครับว่าฟิสิกส์มันเป็นคนหล่อแถมยังถ่ายรูปขึ้น แต่รูปนี้ถือว่าเป็นรูปใหม่ที่ผมไม่เคยเห็น อีกทั้งยังทำให้ผมใจสั่นระรัวทั้งๆ ที่ผมไม่ได้เห็นดวงตาของมัน
สถานที่ที่มันยืนอยู่คือสยามแน่ๆ มันเต๊ะท่าอยู่แถวๆ รั้วกั้นที่มีฉากหลังเป็นสยามสแควร์ มีการแต่งภาพให้สวยด้วยการทำให้หน้าชัดแต่หลังเบลอ ด้วยความที่มันหล่ออยู่แล้วแถมภาพก็ยังดูดีทำให้ยอดไลค์แบบเรียลไทม์พุ่งกระฉูดหนักมากจนตอนนี้ใกล้จะถึงหนึ่งพันไลค์แล้ว
ทำไมมึงหล่อแบบนี้วะ
ผมกดเซฟรูปนั้นก่อนที่จะมองอย่างตาละห้อย แล้วจึงกดไลค์รูปนั้นเบาๆ เพราะชอบจริงๆ จากหัวใจ
ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึง...แม่งเอ๊ย
พอได้เห็นมันในเฟซบุ๊กก็อยากจะเห็นมันในไอจีอีก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็กดเข้าไปในไอจีของไอ้เชี่ยสิก ภาพที่เพจเด็กไทยคิวต์บอยคือภาพที่มันเพิ่งอัพเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ผมยังทันเห็นคอมเมนต์ขออนุญาตนำภาพเอาไปลงเพจอยู่ใต้รูปของมันอยู่เลย
มันอยู่สยามเหรอตอนนี้?
แคปชั่นของมันต่างจากแคปชั่นรูปมันในเพจอยู่ครับ
ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง #F
ผมสะอึกเมื่อได้เห็นแคปชั่นนั้น แฮซแท็กตัวเอฟคืออะไร ชื่อผมเหรอ มันคิดถึงผมเหรอ ผมนั่งห่อตัวอ่านตัวอักษรที่ไอ้สิกพิมพ์ไปมาราวกับคนบ้า
ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินไปนักล่ะก็...ไอ้สิกมันน่าจะหมายถึงผม
ผมพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นด้วยการเข้าไปอ่านคอมเมนต์จากบรรดาเพื่อนๆ ที่ไปกวนตีนไอ้เชี่ยสิก ส่วนใหญ่มักจะชมว่ามันหล่อแบบประชดประชัน แต่แล้วคอมเมนต์ของคนๆ หนึ่งทำให้ผมสะดุด
Starsatayu กูเป็นคนถ่าย ทำไมมึงไม่ติดเครดิตให้ฟะ
ไม่นานนักไอ้สิกก็เข้ามาตอบ
Physicscoolcool @Starsatayu นั่งอยู่ข้างกันทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาถามล่ะ
หัวใจของผมรู้สึกชาไปชั่วขณะ สตาร์เป็นคนถ่ายรูปสวยๆ นี้ให้ไอ้สิกและตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังอยู่ด้วยกัน ซึ่งก็น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะแต่ละคนต่างก็มีเรียนพิเศษที่นั่น แคปชั่นที่ไอ้สิกเพิ่งตั้งมีน้ำหนักในใจผมน้อยลงไปมากเมื่อผมได้รับรู้สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
ผมควรจะรู้สึกยังไงดี จะยินดีกับคนทั้งคู่ดีมั้ย หรือว่าควรสนใจความรู้สึกตัวเองที่ว่างโหวงจนปวดแปลบ
ผมอิจฉาสตาร์ ผมอยากอยู่ใกล้ไอ้สิกเหมือนที่เขากำลังทำอยู่ แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้
ใจของผมลอยจนมือของผมกดไลค์รูปไอ้สิกในไอจี ผมไม่คิดจะแก้ไขอะไรในความผิดพลาดนี้ วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ และก็ฟุบหน้าลงข้างๆ คีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ของผม
เสียงเตือนข้อความในไลน์ดังขึ้น มันสั่นรัวๆ จนผมต้องหยิบขึ้นมาดู
Din : ทำไมต้องทำหน้าเซ็งขนาดนั้น
Din : อยากออกไปเที่ยวไหนมั้ยล่ะ
Din : เดี๋ยวพาไป
ผมอ่านข้อความเสร็จผมก็รีบนั่งตัวตรงอย่างตกใจ เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างผมเห็นพี่ดินกำลังยืนอยู่ระเบียงบ้านของเขา พี่ดินโบกมือให้ผมเล็กน้อย ในมือของเขามีโทรศัพท์อยู่
ณ ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์ปฏิเสธพี่ดินเลยสักนิด ผมแค่ต้องการอยากออกไปไหนสักที่ เผื่อมันจะทำให้ผมลืมความหนักหน่วงในใจของผมได้
สยาม เวลา 16.05 น.
แค่ผมตอบว่าไปที่ไหนก็ได้พี่ พี่ดินก็ขับรถพาผมมาที่สยาม...เฉยเลย ผมทำหน้ารับไม่ได้จนพี่ดินสังเกตเห็น “ไม่อยากมาเหรอ เปลี่ยนที่มั้ยล่ะ” พี่ดินทำท่าจะเดินกลับไปที่รถอีกรอบหนึ่ง
“เฮ้ยพี่ ไม่เป็นไร” ผมรีบพูด “เมื่อกี้กว่าจะวนหาที่จอดได้ก็ตั้งนานสองนาน”
“ก็เห็นฟืนทำหน้าเซ็งๆ”
“เพราะวันนี้ผมก็เพิ่งมาที่นี่ไง” ผมยิ้ม “มีเรียนพิเศษน่ะครับ”
“อ๋อเหรอ” อีกฝ่ายทำหน้าไม่ถูกไปเลย “เดตแรกพี่ก็พามาผิดที่ซะแล้ว”
“อย่าคิดมากดิพี่ ผมชอบมาที่นี่” ผมพยายามพูดให้พี่ดินมีสีหน้าที่ดินขึ้น พี่ดินปรับสีหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเคียงข้างผม
“ฟืนอยากทำอะไรบอกพี่ได้เลย”
ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะตอบพี่ดินอย่างสิ้นคิด “เดินเล่นมั้งพี่”
“เอางั้นเหรอ ไม่กินขนมเหรอ”
“รู้ได้ไงว่าผมชอบกินขนม”
“ดูจากโหงวเฮ้ง”
ผมมองพี่ดินด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา พยายามคิดให้ตัวเองสบายใจมากยิ่งขึ้นด้วยการชี้ชวนให้พี่ดินดูนั่นดูนี่ และภาวนาในใจว่าอย่าให้ผมบังเอิญไปเจอสตาร์กับไอ้สิกที่กำลังอยู่ด้วยกันเลย
ดูเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งผม ผมแค่ต้องการจะไปดูว่ามีวันพีซเล่มใหม่ขายหรือยังในร้านหนังสือคิโนะคุนิยะที่พารากอน แต่กลับต้องเจอสตาร์อยู่กับไอ้สิก ทั้งคู่กำลังดูหนังสือการ์ตูนมาร์เวลอยู่
ผมนี่ชะงักฝีเท้ากลับแทบไม่ทัน
“อ้าว มานี่เหมือนกันเหรอ” พี่ดินผู้ไม่รู้อะไรเลยเดินเข้าไปทักสองคนนั้น สตาร์ยกมือไหว้พี่ดินส่วนไอ้สิกมัวแต่อึ้งที่เห็นผมจึงไม่ได้ยกมือไหว้
ผมสบตามันและก็พยักหน้าให้ ก่อนที่จะดึงพี่ดินให้เดินไปทางอื่น
“เออ กูไปนะ” พี่ดินโบกมือให้รุ่นน้องสองคนอย่างงงๆ และปล่อยให้ผมลากไปไหนก็ได้ตามใจผม “โกรธกันกับเพื่อนเหรอ”
แม้แต่พี่ดินยังสังเกตได้
“เปล่าหรอกพี่” ผมตอบส่งๆ “แค่ไม่อยากไปกวนมันอ่ะ”
“สองคนนั้นมันกิ๊กกันเหรอ”
“เอ่อ ครับ”
พี่ดินมองผมอย่างไม่เข้าใจ ส่วนผมนั้นพยายามดึงพี่ดินให้ออกมาจากร้าน
“ผมหิวขนมแล้วล่ะ หาไรกินกันดีกว่าครับ”
“เย็นแล้ว ทำไมไม่กินข้าวไปเลยล่ะ”
“ข้าวก็ได้ครับ”
ผมแค่ต้องการไปให้ไกลจากสายตาคู่หนึ่งที่ยังคงมองมาอยู่ก็เท่านั้นเอง เพราะสายตานั้นมันเหมือนจะเชือดเฉือนหัวใจผมให้เป็นแผล
ร้านอาหารที่พี่ดินพามาเป็นร้านที่อยู่ในพารากอนนี่แหละครับ คนค่อนข้างเยอะเนื่องจากว่ามันใกล้จะเป็นเวลาอาหารเย็นแล้วแถมวันนี้ยังเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์อีก ระหว่างที่ผมเลือกเมนูอาหารอยู่ โทรศัพท์ของผมก็สั่น
ไอ้สิกไลน์มา!
PHYSICS : จะเสร็จยัง
อะไรเสร็จวะ ผมมองข้อความของมันด้วยสีหน้างงๆ
PHYSICS : ไม่ต้องทำหน้างง
PHYSICS : มึงจะแยกกับไอ้พี่ดินตอนไหน
ผมรีบหันหน้าไปมองที่นอกร้านทันที ไอ้สิกยืนพิงเสาอยู่ มันถือโทรศัพท์ด้วยมือเพียงข้างเดียว และก็กำลังมองผมด้วยสายตาเย็นชา
“เอ่อ...” จู่ๆ ผมก็รำพึงออกมา
“อะไรเหรอ” พี่ดินมองหน้าผม “อยากกินอะไรนะ”
“คือว่า...”
ผมมองไอ้สิกสลับกับมองพี่ดิน ในระหว่างนั้นข้อความจากไอ้สิกก็ถูกส่งมาหาผมอีก
PHYSICS : กูจะรอแถวๆ นี้แล้วกัน
ผมรีบพิมพ์ข้อความตอบมันอย่างรวดเร็ว
FUEN : กูมารถพี่ดิน
PHYSICS : กูจะรอ
PHYSICS : ถึงมึงจะกลับกับพี่ดิน กูก็จะรอ
“เชี่ย” ผมร้องก่อนจะมองไปที่ไอ้สิก สีหน้าของมันยังคงเรียบนิ่ง นั่นหมายความว่ามันต้องทำตามที่ตัวเองพูดแน่ๆ
พี่ดินมองผมงงๆ “ด่าพี่?”
“บ้าเหรอพี่ ใครจะกล้า” ผมกลับมามองพี่ดิน
“พี่สั่งไปแล้ว เห็นว่าฟืนยังเล่นโทรศัพท์อยู่พี่ก็เลยบอกให้พนักงานเดินหนีไปก่อนอ่ะ”
“พี่ดินสั่งไปแล้วเหรอครับ”
“อืม”
ผมมองไปที่โต๊ะซึ่งว่างเปล่าอยู่ตรงหน้าอย่างหนักอกหนักใจ ถ้าผมออกไปหาไอ้สิกตอนนี้พี่ดินก็ต้องกินอาหารคนเดียวน่ะสิ ผมมากับเขาจะให้ผมทิ้งเขาได้ยังไงวะ
ผมเรียกพนักงานมาและสั่งอาหาร หลังจากนั้นก็พิมพ์ข้อความหาไอ้สิกอย่างรวดเร็ว
FUEN : มึงไม่ต้องรอ
FUEN : กูมากับเขาจะให้กูทิ้งเขาได้ไง
หางตาของผมเหลือบไปมองไอ้สิก มันก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตอบกลับด้วยมือเพียงข้างเดียว
PHYSICS : งั้นกูไปรอที่บ้านมึง
“สัด”
“เฮ้ย” พี่ดินร้องเสียงหลง “ด่าพี่แน่ๆ เลย”
กูจะบ้าตาย “ผมไม่ได้ด่าพี่นะครับ”
“เวลาเล่นโซเชียลอย่าใส่อารมณ์ให้มันมากนักสิ”
“ขอโทษครับพี่”
“แต่ตอนด่าก็...น่ารักดีนะ”
“อะไรนะครับ”
“เปล่า”
ผมหันไปมองที่เสานั้นอีกทีกลับกลายเป็นว่าไอ้สิกนั้นหายไปแล้ว ใจของผมร้อนรนไปหมดกลัวว่ามันจะไปรอผมที่บ้านจริงๆ ผมรู้ดีว่ามันเป็นคนยังไง มันก็คงจะไปรอผมที่บ้านเหมือนที่มันบอกนั่นแหละครับ
แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับมันเลยสักนิด
บ้านผม เวลา 21.03 น.
พี่ดินจอดที่หน้าบ้านผมก่อนที่จะขับรถเข้าไปเก็บที่บ้านของตัวเอง บ้านผมไม่มีไอ้สิกยืนอยู่อย่างที่ผมคิดไว้ บางทีมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ คำพูดของมันใช่ว่าจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมดได้ซะเมื่อไหร่ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะหอบหิ้วถุงช้อปปิ้งที่พี่ดินพาไปซื้อเข้าไปในบ้าน
มือหนึ่งคว้ามือของผมเอาไว้ที่หน้าประตูรั้วก่อนที่ผมจะเดินเข้าไป
ไอ้สิก...มันมารอจริงๆ ด้วย
“จะอยู่ด้วยกันนานอะไรขนาดนั้นอ่ะ” มันมองถุงของผมด้วยสายตาขุ่นเคือง
“มึงมารอทำไม”
“กูก็บอกว่าจะมารอ กูก็ต้องมาสิ”
“เข้าบ้านก่อน”
“ไม่เข้า” สิกบีบมือผมแน่น “หาที่คุยกัน”
“กู...” ความคิดของผมลอยไปถึงเรื่องที่มันอยู่กับสตาร์ “กูไม่คุย”
“เชี่ยฟืน”
“มึงกลับบ้านไปได้แล้ว”
“กูรอมึงตั้งหลายชั่วโมง กูไม่กลับไปง่ายๆ หรอกนะ”
“นี่มึงจะเสียงดังเรียกคนทั้งหมู่บ้านมาฟังมึงเหรอ” ผมพยายามสะบัดมือออก
“มึงก็ยอมคุยกับกูดีๆ ดิ”
ผมมองไอ้สิกอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะพูดกับมันตรงๆ
“กูขอเอาของไปเก็บก่อน”
“กูไปด้วย”
“ไอ้นี่” ผมจิ๊ปาก
“กูกลัว...กลัวมึงไม่ลงมาหากูอ่ะ” ไอ้สิกพูดเก้อๆ พยายามไม่สบตาผม ผมส่ายหน้าใส่มันเบาๆ
“เห็นกูเป็นคนไม่รักษาคำพูดเหรอ” สิกปล่อยมือผมในที่สุด “เดี๋ยวกูมา รออยู่ตรงนี้นี่แหละ”
ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีผมก็มายืนอยู่ตรงหน้ามันอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมไม่ลืมที่จะเปลี่ยนจากรองเท้าผ้าใบเป็นรองเท้าแตะด้วย ไอ้สิกมีสีหน้าดีใจใหญ่ที่ผมมา
“ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“กูมารอนานแค่ไหนมึงไม่รู้หรอก”
“...”
“เดินนำกูไปเลย หาที่เงียบๆ คุยกัน”
“...”
“ที่ลับหูลับตาคนก็ดีนะ”
“เดี๋ยว ทำไมต้องลับหูลับตาคน” ผมมองไอ้สิกอย่างจับผิด
“ไม่รู้ กันไว้ก่อน”
“กันอะไรวะ”
“เผื่อกูจะทำอะไรมึง”
“เฮ้ย ไม่ใช่กูต้องหาที่ๆ มันมีคนพลุกพล่านเหรอวะ กูต้องป้องกันตัวกูเองไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไม่รู้” ไอ้สิกยัดมือของมันเข้าไปในกางเกง “ก็ถ้ากูทำจริงๆ คนจะได้ไม่ต้องมาเห็นไง”
“โวะ ไอ้บ้า” ผมอดที่จะด่ามันไม่ได้ “มึงนี่มันมึงจริงๆ”
สถานที่ที่ผมพามันพาคือสนามเด็กเล่นในหมู่บ้านครับ ตอนนี้ไม่มีเด็กคนไหนถูกผู้ปกครองปล่อยมาวิ่งเล่นแล้วล่ะ ผมนั่งอยู่บนชิงช้า ส่วนไอ้สิกนั่งอยู่บนชิงช้าอีกตัวหนึ่ง เราสองคนปล่อยให้ความเงียบไหลผ่านเราไปพักใหญ่ๆ
“กูลองแล้วนะ” สิกค่อยๆ เอ่ยขึ้นมา “กูลองคุยกับสตาร์แล้ว มันไม่ใช่ว่ะ”
ผมได้แต่นิ่งและก็มองดูทรายตรงหน้า
“ทำไงดีวะ กูไม่อยากห่างจากมึงอีกแล้ว”
“...”
“ความรักในแบบคูลๆ ที่กูคิดไว้ คือมองมึงไปเรื่อยๆ จากที่ที่อยู่ใกล้ๆ มึง ไม่ใช่ไกลมึงแบบนี้”
ผมพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ทำไมวะฟืน ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้”
ผมตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ “กูไม่อยากผิดคำพูดกับสตาร์ กูเคยบอกว่ากูจะช่วยเขาเรื่องมึง”
“ทำไมมึงต้องแคร์คนอื่น ทำไมมึงไม่แคร์ตัวเอง” ไอ้สิกหันมามองผมด้วยสายตาเจ็บปวดรวดร้าว “บอกมาสิว่าจูบครั้งนั้นมึงจูบเพราะชอบกูจริงๆ ไม่ใช่จูบเพราะบรรยากาศพาไป”
ทำไมแม่งต้องพูดเรื่องจูบตอนนี้ด้วยวะ แถมยังพูดออกมาได้ด้วยเสียงที่ดังมากอีกต่างหาก
“เชี่ย เบาๆ หน่อย”
“เพราะที่กูรู้สึกก็คือมึงชอบกูเหมือนกัน จูบของมึงทำให้กูรู้สึกแบบนั้น”
“...”
“กูไม่ใช่คนโง่เรื่องนี้นะเว่ยฟืน”
ผมหลับตาลงอย่างเจ็บปวด “ถึงจะเป็นงั้น แต่มันก็...ไม่ได้ว่ะ”
“ทำไมวะ”
“สตาร์ไงล่ะ”
“สตาร์ทำไม มึงชอบกู กูชอบมึง สตาร์ก็ต้องเจ็บ มันควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“แต่ว่า...”
“มึงโกรธกูเพราะกูอยู่กับสตาร์วันนี้มั้ย บอกความจริงกูมา”
ผมอ้าปากพะงาบๆ เตรียมเถียงไอ้สิก แต่ก็เถียงไม่ออก
“ถ้ามึงไม่โกรธ มึงคงไม่ลากพี่ดินออกไปทันทีที่เจอกูอยู่กับสตาร์หรอก”
ผมเบ้ปาก แล้วก็มองไปทางอื่น “เขาถ่ายรูปให้มึงด้วยนี่”
“สตาร์มีกล้อง”
“...”
“มึงโกรธจริงๆ ด้วย ไม่สิ มึงหึงเลยล่ะ” สีหน้าของไอ้สิกดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนผมหมั่นไส้ “กูก็หึงเหมือนกันตอนที่มึงอยู่กับพี่ดิน จริงๆ แล้วกูก็หึงทุกคนที่เข้ามาใกล้มึง แต่กูเก็บมันเอาไว้”
“เชี่ย” ผมรำพึงอย่างที่ไม่รู้ว่าจะรำพึงว่าอะไร
ไอ้สิกปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวเงียบไป สักพักหนึ่งมันก็ขยับมานั่งยองๆ ลงตรงหน้าผม ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูใบหน้าของมัน บอกได้เลยว่าไม่ได้มองหน้ามันใกล้ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว
“กูอยากซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเหมือนที่กูเคยทำ”
“...”
“กูไม่ขอห่างจากมึงอีกแล้ว”
ผมทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่สิกเอื้อมมือมาปิดปากผมไว้เบาๆ
“กูจะไปคุยกับสตาร์”
ผมส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วเพราะไม่เห็นด้วย
“มึงเลิกห่วงคนอื่นสักที มึงไม่ห่วงตัวมึงเองเหรอ” สิกดูหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัด
“สตาร์ต้องเจ็บ”
“ความรักทำให้ใครหลายคนเจ็บทั้งนั้น มึงก็เจ็บ กูก็เจ็บ มึงรู้ดีนี่ว่ามันทรมานยังไง”
“...”
“กูขอร้องล่ะนะ ถ้ามึงไม่อยากให้สตาร์เจ็บ กูจะไม่คุยกับเขาตรงๆ ก็ได้ แต่อย่าให้กูต้องเลิกเป็นเพื่อนกับมึงเลย”
“...”
“กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ”
ผมพ่นลม “มึงต่างหากที่เป็นคนขอห่างจากกูเอง”
“ก็ตอนนั้นกูสับสน”
“มันก็เลยลากยาวจนมาถึงตอนนี้”
“กูไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว”
ผมมองไอ้สิกอย่างชั่งใจ รู้สึกเหนื่อยไปหมดทั้งๆ ที่บางครั้งเรื่องมันก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรขนาดนั้น ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกมา ไอ้สิกก็ส่งโน้ตการ์ดของมันมาใส่มือผม
โน้ตการ์ดที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว
“ดีใจนะที่เห็นหน้ามึงดีใจ” ไอ้สิกแอบยิ้ม
“กูไม่ได้ดีใจสักหน่อย”
“ลองอ่านดูสิ” สิกบอกผมอย่างอ่อนโยน มือไม้ของผมสั่นไปหมดระหว่างที่ถือโน้ตการ์ดนั้น
โน้ตการ์ดใบที่ 12
กูจะรอวันที่กูได้เป็นแฟนกับมึงนะสัด
“เชี่ย” ผมสบถทันที “อะไรของมึงเนี่ย”
“จะให้กูเขียนหวานๆ เหรอ ไม่ได้หรอก เลี่ยน”
“แคปชั่นวันนี้มึงก็เลี่ยนนะ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงอ่ะ”
“รู้ด้วยเหรอว่ากูหมายถึงมึง”
“ไม่ใช่กูเหรอ”
“ก็มึงน่ะแหละ” ไอ้สิกดันหัวผมเบาๆ ก่อนที่จะไปนั่งที่ชิงช้าอีกครั้ง ใบหน้าของมันแดงก่ำราวกับว่ามันกำลังเขินอยู่ยังไงยังงั้น
เป็นช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าผมมีความสุขมากที่สุดในรอบหลายๆ วัน ไอ้สิกพูดถูกในหลายๆ อย่าง ที่ผ่านมาผมนึกถึงแต่สตาร์ โดยที่ผมไม่นึกถึงความรู้สึกของตัวผมเองเลย ผมมัวแต่คิดว่าผมต้องรับผิดชอบในคำพูดของตัวเองที่เคยบอกสตาร์เอาไว้ แต่ผมไม่เคยรับผิดชอบความเจ็บปวดของตัวเองที่ผมต้องห่างจากเพื่อนของผมอย่างไอ้สิกคนนี้
เพื่อนที่ผมรักมากๆ คนนี้
ผมมองไอ้สิกด้วยนัยน์ตาที่สื่อความหมาย ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของมันเอาไว้
“กูก็จะรอวันนั้นเหมือนกัน”
tbc*
หน่วงน้อยลงแล้วน้าา : )
-
แมนๆคุยกันเลย สตาร์รับได้น่า ~ ใกล้จะเป็นแฟนกันแล้ววววว พี่ดินควรรู้นะว่าฟืนรู้สึกกับใครน่ะ555
-
ขัดใจกับที่ผ่านมา สตาร์เหมือนคนมีบุญคุณกับฟืนมากกก (ถึงจะรู้ว่านางไม่ผิดก็เถอะ 5555) และฟืนก็เป็นคนรักษาคำพูดมากเกินไปจนกลัวใจว่าถ้าสมมุติในอนาคตฟืนไปรับปากอะไรใครอีกจะมีดราม่าไหม - -* :katai1: :katai1:
-
รักกัน คนกันจริงๆเถอะค่ะลูก ... คนเป็นร้อยเป็นพันที่เดินสวนกัน ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้ใจ รู้สึกดี และคิดถึงกันได้ตลอดเวลา ... อย่าทิ้งโอกาสเพียงเพราะ ... คิดไปเอง เว่นเว้ออยู่คนเดียวนะคะลูก เชื่อคุณแม่ แม่เจ็บมาเย้อออออ :hao5:
-
:o8: :o8: :-[ :-[:serius2: :serius2: :pighaun: :pighaun: :m25: :m25:
โอ๊ยยยย.........................ยยยยย!! ดีใจง่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ฟืนทำไมทำกับสิกคนคูลแบบนี้ !!!
-
มันต้องแบบนี้ฟิสิกส์ :)
-
แมนๆคุยกันเปิดอกไปเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมาคุยกันแล้ว ดีใจจจจจจจจ
แต่อยากให้สิกไปบอกสตาร์เลยว่าไม่ได้ชอบ ยิ่งยื้อก็ยิ่งเจ็บกันทุกฝ่ายอ่ะ ไปจัดการให้เรียบร้อยซะ
-
รอวันนั้นด้วยคนนนนนน
กลับมามุ้งมิ้งกันนะ นะ นะ
-
ควร!!! เห็นด้วยกับที่สิกจะบอกสตาร์นะ ยิ่งค้างคาอย่างนี้ยิ่งเจ็บทุกฝ่าย เอาจริงๆ เรื่องความรักนี่ไม่มีใครได้อย่างที่ต้องการทุกอย่างหรอก ไม่งั้นก็ไม่มีใครอกหักแล้ว แต่ถึงยังไงก็อยากให้ฟืนนึกถึงความรู้สึกตัวเองบ้าง การคิดถึงความรู้สึกคนอื่นเป็นเรื่องดี แต่การเพิกเฉยความรู้สึกตัวเองก็ไม่ควรเหมือนกัน อยากให้ฟืนคิดดีๆ
แต่แบบพี่ดินนี่พระรองในซีรีส์เหรอคะ หล่อ เก่ง ดี แต่นางเอกไม่เอา :hao5: คือถ้าฟืนไม่ชอบพี่ดินก็อยากให้ฟืนรีบบอกนะ สงสารพี่ดิน ทางนี้รอดามใจให้พี่ดินอยู่ #ทีมพี่ดิน :-[
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮื่อออ กลับมาคุยกันแล้ววววววววววววววววววว ><
สิกลูกก พี่พิ่งจะสัมผัสได้ถึงความเป็นคนคูลของหนูก็ตอนนี้แหละ โอ้ยยยยยย อ้ำอึ้งอมพะนำอยู่ทำไมตั้งนานสองนาน เดี๋ยวพี่ดินคนเท่ก็สอยไปซะหรอก
ดีใจที่ฟืนยอมละทิ้งการเป็นคนรักษาคำพูดของตัวเอง(ที่ดูจริงจังมากเกินไป)แล้วกลับมาทำตามหัวใจของตัวเองจริงๆเสียที
ดีใจที่หน่วงน้อยลงแล้วด้วยยย หวังว่าตอนต่อๆไประดับความหน่วงจะลดลงเรื่อยๆจนหมดนะครับ :z13:
-
ค่อยสมกับเป็นสิกคนคูลหน่อย :katai2-1:
-
อ่านแล้วรำคาญฟืนเหมือนกันนะ เพราะฟืนทำเหมือนกับว่าความรักบังคับกันได้
สตาร์ชอบสิก แล้วสิกชอบสตาร์มั๊ยตรงนี้แหละที่สำคัญ ไม่ใช่อยู่ที่ฟืนหลีกทางให้
-
ฟินจ้าาาาา ขอให้ได้ขอให้โดน :-[ :-[ :hao3:
-
น้องฟืนพูดขนาดนี้ สิกกี้รีบรุกเลยลูก ขอเป็นแฟนเลยยย
-
ฟืนก็บอกพี่ดินไปตรงๆ เลยด้วยล่ะ ยิ่งบอกได้เร็วยิ่งดีพี่ดินจะได้ไม่ต้องคาดหวังมากและจะได้ไม่เจ็บมากด้วย
-
:pig4:
-
ฟินนนนนนนนนน รอแบบหายหน่วงเลยยย
หนูฟืนน่ารักนะ อิอิ
สตาร์ต้องนกสินะงานนี้
-
อยากบอกกับน้องฟืนว่าาาา
เลิกแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเองได้แล้วววววว รับรักฟิสิกส์คนคูลซะทีสิลู๊กกกกกกกกกกกกกก โอ๊ยยยยย อึดอัดแทน
ฝากถึงน้องสิกช่วยกดน้องฟืนให้ได้เร็วๆนะลูกนะ อิอิ :hao6:
-
สิกคนคูลๆ ต้องแบบนี้สิ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
อ่านแล้วรำคาญฟืนเหมือนกันนะ เพราะฟืนทำเหมือนกับว่าความรักบังคับกันได้
สตาร์ชอบสิก แล้วสิกชอบสตาร์มั๊ยตรงนี้แหละที่สำคัญ ไม่ใช่อยู่ที่ฟืนหลีกทางให้
ไม่เข้าใจฟืน รำคาญ เหมือนกัน
จะอะไรกับสตาร์นักหนา
สิก พูดกับสตาร์ไปเลยว่ามีคนชอบแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนคูลเขาต้องคุยกันแบบแมนๆใช่มั้ยสิก
-
ห่วงตัวเองก่อน ก่อนที่จะห่วงคนอื่น โอเคนะน้องฟืน :mew2:
ความรักไม่ได้มีกันง่ายๆ ถ้ามันใช่ก็ต้องรีบคว้า เคลียกันให้รู้เรื่องล่ะ
-
o13. น้องฟิกเคลียร์แบบแมนๆไปเลย
-
วิถีคนคูลมากสิกกี้
-
ฮือ หวาน ชอบบบ T.,T
รีบเคลียร์กะสตาร์กะพี่ดินเลยยย
รอตอนหน้านะคะ
-
:m25: มีความคืบหน้า
-
คุยๆกันซะก็จบ
จริงๆก็รำคาณฟืนนิดๆล่ะ อะไรนักหนากับแค่คนนี้ก็ไม่รู้
-
ลำไยน้องฟืน พอค่ะลูก เอาที่หนูมีความสุขบ้าง
-
เขาจะรอวันเป็นแฟนกัน แล้วพี่ดินล่ะ? งื้อ~
-
บางทีสตาร์ก็ดูไม่น่าจะใช่ตัวแปรนะ
ิเพื่อนสนิทก็ไม่ใช่ ต้องแคร์อะไรขนาดนั้นอ่ะฟืน
รู้ว่าหนูสับสนแต่ยิ่งปล่อยเวลาแบบนี้อ่ะ
มันยิ่งเป็นการทำร้ายสตาร์รึเปล่า
เพราะสตาร์ก็หวังลมๆแล้งๆว่าสิกจะชอบ
แต่จริงๆสิกแค่ลองคุยเพราะฟืนห่างออกมา
ความไม่ชัดเจน ความลังเล ดึงคนอื่นเข้ามาเจ็บด้วย
ไม่รักก็บอกตรงๆ ทั้งสิกทั้งฟืนแหละ
ตอนนี้เจ็บแค่ตัวเอง ต่อไปคนที่เจ็บก็คือคนแอบรักอย่างพี่ดินกับสตาร์ละนะ
ชัดเจนเลยเหอะ เรื่องจัได้ไม่ยุ่งเหยิงขนาดนี้
-
มีคนรำคาญฝืนเยอะมาก เราว่าเพราะฝืนไม่ได้สนิทอะไรกับสตาร์เลย
จะมารักษาคำมั่นสัญญาอะไรหนักหนา คือมันจะหนักจะหน่วงมากๆ
ถ้าทั้ง 3 เป็นเพื่อนรักกัน แบบนั้นดูเข้าใจเหตุผลในการเสียสละ
นี่คือรู้สึกดีมากที่ผู้เขียนรีเคลียร์เรื่อง ปมของฝืนที่ไม่รับรักเพราะ
สตาร์ มิเช่นนั้นจะเกิดความลำใยแก่ผู้อ่านอย่างมาก
-
“สตาร์ทำไม มึงชอบกู กูชอบมึง สตาร์ก็ต้องเจ็บ มันควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
ใช่เลย :o10:
ฟืนคิดเยอะอ่ะ ถ้าสิกไม่ได้มาบอกชอบก็ว่าไปอย่าง แบบนั้นจะช่วยสตาร์จีบก็โอเคเพราะถือว่ายังมีความเป็นไปได้ แต่สิกชัดเจนแล้วว่าชอบใคร ช่วยสตาร์ไปก็ไม่เกิดผล (หรืออาจได้ผลเป็นการแตกหัก3คนเลย)
แต่แอบคิดว่าสตาร์ก็น่าจะเอะใจบ้างแหละ มั้ง?
-
สิกไปคุยกับสตาร์ให้จบๆไปเลย ว่าชอบฟืนอ่ะ
ฟืนจะได้ไม่รู้สึกผิดอีก ใจตรงกันขนาดนี้แล้วจะยอมเจ็บทำไม
-
ฟิสิกเป็นคนชัดเจนดีนะเราว่า ฟืน เห็นแกตัวบ้าง ถ้าสตาร์เป็นคนดีจริงๆ ต้องเข้าใจฟืน
-
ฟืนแมร่งคนดี
555
มองตามหลักความจริง เพื่อนชอบคนนี้ แล้วเราไปได้คนนั้นไป มันดูร้ายนะ
แต่ไม่รักก้คงไม่รัก ถ้าอยากให้ดี เปิดอกไปเลย ขอโทษนะ เราคงช่วยไม่ได้อีกแล้ว เราก็รักเค้าเหมือนกันฃ
อืมมมมม
หวังว่าสตาร์จะเข้าใจ
-
แล้วสตาร์จะมีคู่มั้ยอ่าาาาาาาาา
-
ฟืนควรเลิกแคร์สตาร์ที สนิทก็ไม่ได้สนิทขนาดต้องยอมให้
รักตัวเองเถอะลูก :ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
ฟืนควรเห็นแก่ตัวเองบ้างน่ะ ชีวิตจะได้ดีขึ้น...
-
หาสามีให้น้องเคมหน่อยสิ :z1:
-
แหมๆ รอวันที่จะได้เป็นแฟนกัน
โอเค ป้าก็จะรอวันนั้นเหมือนกันน้าาาา
ฟินไปอี๊กกกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ฆ่าคนอ่านชัดๆ
อะไรจะฟินขนาดนั้นนนนนน
-
ตอนที่ 13
ผมมาโรงเรียนกับไอ้สิกเป็นครั้งแรกในรอบสามอาทิตย์
ใจเย็นๆ กันก่อนนะครับ เมื่อคืนมันไม่ได้นอนบ้านผม เราบังเอิญเจอกันที่หน้าโรงเรียนและถ้าไม่เดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยกันเลยก็คงจะแปลกๆ ผมกับมันจึงเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน ผมรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ ไอ้สิกเองก็เหมือนกัน สีหน้ามันเก้อกระดากเกินกว่าจะปิดให้มิดได้
เราสองคนมีบรรยากาศที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“คืนดีกันแล้วเหรอวะ” ไอ้อ๊อฟร้องทัก ไอ้เชี่ยนี่เซนส์ไวอีกแล้ว “บรรยากาศรอบตัวเป็นสีชมพูเลยว่ะ”
“ชมพูพ่อง” ผมกัดฟันด่า “เอากระเป๋าไปเก็บแล้วเหรอ”
“ไปส่งงานที่ตึกอังกฤษมาว่ะ” ไอ้อ๊อฟหันไปมองไอ้สิก “ครูศศิภาอยากเจอมึงว่ะ”
ครูศศิภาคือครูสอนภาษาอังกฤษของเราครับ ไอ้สิกพยักหน้ารับคำไอ้อ๊อฟ ก่อนที่จะบอกลาผม
“งั้นกูไปนะ”
ไอ้สิกวิ่งหนีไปไวมาก ทันทีที่ไอ้สิกลับสายตา ไอ้อ๊อฟก็หันมากระเซ้าเย้าแหย่ผมอย่างรวดเร็ว
“ยังไงเนี่ยมึง ยังไง”
“ยังไงห่าไรล่ะ”
“วันก่อนพี่ดิน วันนี้พี่สิกเหรอจ๊ะ”
“ไอ้สิกมันเพื่อนกูป่ะวะ” ผมพูดเสียงอู้อี้ๆ
“เพื่อนที่ไหนเขางอนกันแบบนั้นวะ เพื่อนในห้องแม่งสังเกตเห็นกันหมดอ่ะ” ไอ้อ๊อฟเริ่มออกเดิน ผมจึงรีบเดินตามมันไปอย่างสงสัย
“สังเกตอะไรวะ”
“มึงกับไอ้สิกอย่างกับผัวเมียงอนกัน”
“อะไรนะ”
“ก็คือเหมือนจะโกรธกันแต่ก็ยังแคร์กันเป็นห่วงกัน ใครหลายคนเขาก็เห็นกันหมดแหละว่าพวกมึงแอบมองกันบ่อยแค่ไหน”
“เชี่ยยย ก็เพราะเป็นเพื่อนกันไง”
“เลิกพูดคำว่าเพื่อนเถอะ พูดแล้วไม่รู้สึกคันยุกยิกที่ปากบ้างเหรอ”
ไอ้เชี่ยอ๊อฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!
“ฮ่าๆๆ หน้าแดงแล้วไอ้สัด กูล้อเล่นเว้ย กูก็พูดไปตามเนื้อผ้า”
ล้อเล่นห่าไรวะ ผมเห็นหน้าแม่งจริงจังยิ่งกว่าตอนสอบมิดเทอมม.4 อีกนะ ผมเดินขึ้นไปบนห้องกับไอ้อ๊อฟ เพื่อนส่วนใหญ่เริ่มทะยอยมาโรงเรียนกันหมดแล้ว
“ว่าแต่เชี่ยสิกไปทำอะไรให้ครูศศิภาไม่พอใจป่าววะ” ไม่ได้คุยกับไอ้สิกนาน ผมอาจจะตกข่าวอะไรไปก็ได้ “ทำไมครูต้องเรียกมันไปหาล่ะ”
“ไม่รู้ดิ” ไอ้อ๊อฟหันมาสบตากับไอ้ตัง “ช่วงนี้มันไปตึกอังกฤษโคตรจะบ่อยเลย”
“อาจจะกิ๊กกับพวกเด็กศิลป์” ไอ้ตังงึมงำ
“หา” ผมร้องเสียงหลง
“เชี่ยตัง” ไอ้อ๊อฟโบกหัวไอ้ตัง “มึงก็อย่าไปทำให้เมียไอ้สิกคิดมากดิวะ เมื่อเช้ามันสองคนเพิ่งคืนดีกันเองนะเว่ย”
สิ้นเสียงไอ้อ๊อฟ เสียงพูดคุยล้งเล้งต่างๆ ที่อยู่ภายในห้องก็พร้อมใจกันเงียบกริบขึ้นมากะทันหัน หลังจากนั้นก็เสียงดังขึ้นมาใหม่อีกระลอก ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วแต่เป็นเกี่ยวกับเรื่องของผมและไอ้สิก
“คืนดีกันแล้วเหรอสาดดดด”
“เชี่ยยยย งอนกันหนักมาก ผัวเมียคู่นี้”
“พวกกูอึดอัดไปด้วยเลยพวกเหี้ยเอ๊ย”
“แต่งวันไหน แต่งวันหนายยยยย”
“อะไรของพวกมึง” แปลกแต่จริงที่ครั้งนี้คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึกเขินอายจนแทบอยากจะใช้กระเป๋าฟาดเพื่อนเรียงคน (ผมเขินจริงๆ นะ ไม่ได้อยากให้พวกมันหุบปาก) กว่าพวกมันจะสงบปากสงบคำได้ก็เล่นเอาผมต้องฟุบหน้าลงบนโต๊ะครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าพวกมันเห็นว่าหน้าผมแดงมันก็จะยิ่งล้อหนักกันไปอีก
ไอ้เชี่ยสิกนะไอ้เชี่ยสิก ไม่มาแบ่งเบาการล้อเลียนของเพื่อนบ้างสักหน่อยเหรอ
พวกมันล้อกูกับมึงอยู่นะเว่ยยยยย
คาบที่ 3 เวลา 10.30 น. วิชาพละศึกษา
ผมรู้สึกดีใจมากที่ฝนตกหนักในวันนี้ เมื่อถึงคาบพละ ครูก็เลยบอกให้พวกเรามาเล่นบาสกันที่สนามในโรงยิม แทนที่จะไปสนามกลางแจ้ง ผมที่ไม่ค่อยถนัดกีฬามองดูไอ้สิกที่เป็นดาวเด่นอยู่กลางสนาม เพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้นี่เองว่ามันดูดีมีออร่ามากๆ โดยเฉพาะตอนที่มันได้จับลูกบาสเก็ตบอล
ที่ผ่านมาผมไปอยู่ไหน ทำไมผมไม่เคยสังเกตเลยว่ามันหล่อแบบอภิมหาหล่อแบบนี้
อาจเป็นเพราะผมเคยชินกับการที่มีมันอยู่ข้างๆ เคยชินเกินไปจนลืมสังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา บุคลิกภาพ ความฮอต เชี่ยสิกแม่งกินขาดทุกอย่าง จะว่าไปแล้วสิ่งที่ผมลืมอีกอย่างหนึ่งก็คือความรู้สึกของผมเองนี่แหละ ทำไมไม่เคยสังเกตเลยนะว่าความเคยชินนั้นมันแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปแล้ว
บางครั้งใกล้เกินไป...มันก็ไม่ดี
ไอ้สิกทำให้ผมคิดทบทวนไปต่างๆ นานา เหตุการณ์ในอดีตก็เริ่มเข้าในความทรงจำของผม ตั้งแต่ที่ผมรู้จักมัน ไม่เคยมีวันไหนที่มันไม่เป็นห่วงผม แม้ว่ามันจะแสดงออกแบบแปลกๆ ก็ตามที
‘เชี่ยนี่ไม่หนาวเหรอ บ้านไม่มีเสื้อกันหนาวหรือไง มา มาเอาของกูไป’
‘ไม่คอแห้งเหรอวะสาด เอาน้ำมั้ย กูซื้อน้ำมาเกินอ่ะ’
‘มึงไปเดินข้างในไป เดินใกล้ถนนเดี๋ยวรถก็เฉี่ยวตูดเอา กูเดินใกล้ถนนเอง’
นอกจากมันจะเป็นห่วงผมอย่างสม่ำเสมอแล้ว มันยังไม่เคยปล่อยผมให้อยู่คนเดียวอีกต่างหาก
‘ไม่มีเพื่อนเล่นเกมเหรอ กูไปค้างบ้านมึงได้นะเว่ย’
‘ไปทำซากอะไรคนเดียว สยามมันต้องไปกับเพื่อนเว่ย’
‘มึงสมัครคอร์สเหี้ยไรไม่รู้แพงฉิบหาย กูขอตังค์แม่กูแทบตายมึงรู้ป่ะ นี่กูต้องล้างรถให้พ่อกับแม่หนึ่งปีเต็มๆ!’
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งต้องส่ายหน้ากับตัวเองเบาๆ นี่ถ้าผมยังไม่รู้ตัว เวลาคงผ่านเลยไปอย่างเปล่าๆ ปลี้ๆ แน่ อย่างน้อยรู้ตัวตอนนี้ก็ยังดี ไอ้สิกยังไม่ได้อยู่ห่างผมแบบที่ผมไม่สามารถเอื้อมมือไปถึงมันได้
ผมส่งยิ้มไอ้สิกตอนที่มันมองมา มันโบกมือให้ผมก่อนที่จะหันไปสนใจการเล่นบาสต่อ ใบหน้าของมันยังคงยิ้มค้างแบบเก้อๆ อยู่ คล้ายกับกำลังเขินยังไงไม่รู้
ให้ตาย ผมก็เขินว่ะ
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว” พี่ดินในชุดพละโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ผมที่ยืนอยู่บริเวณอัฒจรรย์ริมสนามถึงกับสะดุ้ง “หน้าตาดูดีมีความสุขจัง”
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร ผมก็มองเห็นกองทัพม.6 ห้องพี่ดินเดินเข้ามาในโรงยิมซะก่อน
“คาบนี้ห้องพี่เรียนพละเหรอ”
“ครูเขาแลกคาบกันอ่ะ” พี่ดินยักไหล่ “ว่าแต่เรายังไม่ได้ขอบคุณพี่สักคำเลยนะ”
ผมกระพริบตาปริบๆ มองหน้าพี่ดิน จากนั้นผมก็ต้องยกมือไหว้พี่เขาอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ดินหมายถึงเรื่องอะไร เรื่องที่พี่เขาช่วยเคมีกับผมจากพวกนักเรียนช่างไงครับ เรื่องใหญ่เลยแหละ
“ผมขอโทษ ผมขอบคุณมากครับพี่”
พี่ดินหัวเราะ “ตกลงจะขอโทษหรือจะขอบคุณ”
“ทั้งสองอย่าง”
“ฟืนเอ๊ย” พี่ดินส่ายหน้าให้ผมเบาๆ “เพราะงั้นฟืนติดหนี้พี่แล้ว”
“ครับ” ผมยอมรับตรงๆ “พี่ดินจะให้ผมทำอะไร บอกผมได้เลย”
“ทุกเรื่องแน่เหรอ”
“ครับ”
“หึ” พี่ดินหันไปมองสนามตรงหน้า “ไม่ใช่ทุกเรื่องจริงๆ หรอกพี่ว่า”
ผมจ้องพี่ดินเพื่อรอคอยว่าพี่เขาจะพูดอะไร ตอนนั้นมีลูกบาสเด้งกระเด็นกระดอนมาจากไหนไม่รู้ มันลอยผ่านหน้าพี่ดินไปอย่างฉิวเฉียด
เชี่ย ถ้าชนหน้ามีหวังดั้งหัก
คนทั้งโรงยิมหันมามองพี่ดินเป็นตาเดียว ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินก้าวเข้ามาหาพี่ดิน จากนั้นคนๆ นั้นก็ยกมือไหว้พี่ดินประหลกๆ
“ขอโทษครับพี่” ไอ้สิกนี่เอง “ผมไม่ได้ตั้งใจ”
มึงไม่ได้ตั้งใจแน่เหรอวะ ปกติลูกบาสที่มึงเล่นอยู่มันไม่มีทางเด้งมาไกลถึงนี่เลยนะเว่ย (มันเล่นแบบแป้นเดียวน่ะครับ ผมกับพี่ดินยืนอยู่อีกฟากหนึ่งซึ่งนับว่าไกลโขอยู่) ไอ้สิกมองผมอย่างลอยหน้าลอยตาในขณะที่พี่ดินจ้องมันเขม็ง
“ถ้าตั้งใจก็บอกกันมาตรงๆ”
เอาละไง ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ ผมไม่กล้าห้ามพี่ดิน เพราะงั้นผมจึงเดินเข้าไปห้ามไอ้สิกก่อน ทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ จนผมต้องจับตัวไอ้สิกเอาไว้
“มึงตั้งใจใช่มั้ย” พี่ดินก็นะ...ไม่เคยยอมใครจริงๆ
ปี๊ดดดดดดดดดดดดด
ก่อนที่สองคนนี้จะชกต่อยกัน ครูพละม.6 ก็เป่านกหวีดเรียกเสียก่อน พี่ดินยังคงมองไอ้สิกอย่างคาดโทษตอนเดินจากไป ส่วนไอ้สิกนั้นไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรใดๆ เลย
“มึงบ้าไปแล้วเหรอ” ผมด่ามัน “นั่นพี่ดินหัวหน้ากองร้อยนะ อนาคตหัวหน้ากองพัน!”
“จะกองแสนกองล้านกูก็ไม่สนอ่ะ กูไม่ชอบตอนพี่มันอยู่ใกล้ๆ มึง” ไอ้สิกทำหน้าบึ้ง
“มึงไม่เคยเป็นแบบนี้ป่ะวะ”
“ก็ที่ผ่านมากูเป็นเพื่อนมึงไง เพื่อนจะแสดงออกแบบนี้ได้ยังไง”
“แล้วตอนนี้มึงไม่ใช่เพื่อนกูเหรอ”
“มึงรู้ความในใจของกูแล้ว กูจะไม่กักเก็บอารมณ์ใดๆ ของกูทั้งนั้น” ไอ้สิกเหมือนเด็กกำลังถูกขัดใจ “ที่ผ่านมากูต้องเก็บกดตั้งหลายอย่างเวลาที่มึงอยู่ใกล้ๆ ผู้ชาย”
“อะ อะไรนะ” ผมอึ้งเกินกว่าจะขัดเคืองใจ
“มึงมันตัวดูดผู้ชายไง ไอ้สวยเอ๊ย!” สิกเดินชนไหล่ผมจากไปราวกับว่ามันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ใดๆ ได้อีก
ผมยืนสตันไปหลายวินาทีก่อนที่จะก้าวไปหาไอ้สิกอย่างรวดเร็วเพื่อต้องการคุยให้รู้เรื่อง
“มึงพูดกับกูว่าไงนะ”
“...”
“มึงบอกว่ากูสวยเหรอ”
“...”
“ไอ้เหี้ย กูเนี่ยนะ!”
“เออ มึงนั่นแหละ!” ไอ้สิกยังคงมีสีหน้าบูดบึ้ง “มึงสวย สวยที่สุดในใจกู!”
ใบหน้าของผมร้อนผ่าวชั่ววูบหนึ่ง “ไอ้ ไอ้เหี้ย”
“ถอยไปเลย”
“เป็นบ้าอะไร”
“กูหงุดหงิด กูหึง อย่ามาอยู่ใกล้ๆ กูตอนนี้ เดี๋ยวมึงจะทะเลาะกับกูอีก”
“เชี่ย ใจเย็นๆ ได้ป่ะวะ”
“...”
“กูอยู่ตรงนี้กับมึง กูไม่ได้ไปอยู่กับใครที่ไหน มึงยังจะหึงกูอีกเหรอ” ผมบอกไอ้สิกอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
ไอ้สิกชะงัก จับลูกบาสเอาไว้ก่อนที่จะโยนไปหาเพื่อนๆ ด้วยใบหน้าเก้อกระดาก
“ขอโทษ” มันพูดออกมาในที่สุด
“แม่งเอ๊ย อย่างกับหมาบ้า” ผมแทบจะเอามือนวดขมับ
“กูขอโทษ กูยอมรับก็ได้ว่ากูบ้าอ่ะ”
“...”
“ไม่รู้ดิวะ พี่ดินทั้งหล่อ ทั้งสูง ทั้งเท่ ยืนอยู่ใกล้ๆ มึงแล้วกูรู้สึกหงุดหงิดทุกที”
“...”
“แม่งดูเหมาะสมกันอ่ะ” เชี่ยสิกฟึดฟัดกระทืบเท้าไปมา ผมหลุดหัวเราะออกมากับภาพที่ผมเห็น ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะมีมุมนี้ด้วย “หัวเราะไรของมึง”
“ตลกดีอ่ะ”
“ไม่ตลกนะเว้ย”
“มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูกับมึงจะเหมาะสมกันหรือเปล่า”
ไอ้สิกหยุดนิ่งตัวแข็ง มันกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะตอบผม “ที่ผ่านมาก็ไม่ค่อยกล้าคิดอ่ะ นึกว่าจะไม่มีแววสมหวัง ไม่อยากตั้งความหวังให้ตัวเอง”
ผมส่ายหน้าใส่มันเบาๆ ก่อนที่จะตบไหล่ของมัน
“คิดบ้างก็ดีนะ”
ผมพูดรัวเร็วก่อนจะเดินหนี ไอ้สิกร้องเรียกผมตามหลังมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจที่จะหันกลับไป
กูไม่รู้ กูเขินเว้ยยยยยยยยยยยย
ก็แม่ง เคยมีคนชมว่าผมสวยซะที่ไหนกันล่ะ
โน้ตการ์ดใบที่ 13
ห้ามโดดเรียนพิเศษเลขนะ
ผมมองโน้ตการ์ดของไอ้สิกก่อนเลิกเรียนแล้วยิ้ม วันนี้ผมกับมันมีเรียนพิเศษเลขหลังเลิกเรียนกันครับ ช่วงเวลาที่ผมกับมันไม่ได้คุยกันเราสองคนต่างก็ไปเรียนทั้งคู่ แต่ไม่ได้ไปด้วยกันและแทบจะไม่ได้คุยกัน ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ข้างกัน ไม่รู้ว่ามันเกิดช่วงเวลาแบบนั้นขึ้นมาได้ยังไง
แต่ผมกับมันก็ผ่านกันมาแล้วนี่เนอะ
ไอ้สิกไปไหนก็ไม่รู้กับไอ้เชี่ยตังและก็ไอ้เชี่ยอ๊อฟ ผมจึงนั่งอยู่ในห้องเรียนเพื่อรอพวกมันกลับมา โทรศัพท์ของผมสั่นเตือนว่ามีข้อความจากไลน์เข้ามา
เป็นข้อความจากพี่ดิน
Din : มาห้องสภานักเรียน ตอนนี้
Din : มีอะไรจะให้ทำ
Din : อย่าลืมนะว่าติดหนี้พี่อยู่
ผมรู้สึกอยากจะใช้หนี้บุญคุณพี่ดินเต็มที่เพียงแต่ว่าวันนี้ตอนเย็นผมมีเรียนเลขซะด้วย
เอาไงดีวะ ผมไม่กล้าปฏิเสธเขาเลยแฮะ
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นมาอีกระลอก ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์ของผม มือของผมจึงควานหาที่มาของเสียง ซึ่งนั่นก็คือโทรศัพท์ของไอ้สิกที่วางอยู่ใต้โต๊ะ (กลับมานั่งข้างกันเหมือนเดิมแล้ว)
หน้าจอโชว์ข้อความล่าสุดที่เพิ่งเข้ามา
Jennie : มารอที่หน้าโรงเรียนแล้วนะคะ
ผมขมวดคิ้ว มองดูข้อความด้วยสายตาที่สับสนระคนขุ่นมัวเล็กๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงหายไปโดยที่ทิ้งผมไว้ที่ห้องแบบนี้
เชี่ยสิก...มึงนะมึง
[ พาร์ตของฟิสิกส์ ]
งานเข้า งานเข้าอย่างแรง
“เชี่ยอ๊อฟ มึงวิ่งเร็วๆ เลย”
“กูก็วิ่งอยู่เนี่ย กูไม่ได้ขายาวเหมือนมึงนะเว้ยไอ้เชี่ยสิก”
“ไอ้ตัง มึงก็รีบๆ”
“กูรีบอยู่ ว่าแต่กูไปกับมึงแล้วกูจะช่วยอะไรมึงได้เหรอวะ”
“ไม่รู้ อาจจะช่วยจับเขาไว้มั้ง”
“ผู้หญิงแค่คนเดียวเนี่ยนะ!”
ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะแก้ตัวกับไอ้ตัง วันนี้ไม่รู้ว่าเจนนี่นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรถึงได้มาที่โรงเรียนของผม เธอเพิ่งโทรมาหาผมเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี่เอง
ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าผมควรลด ละ เลิก การมีกิ๊กทั้งหมดทั้งมวลออกไปจนหมดสิ้น ผมพร้อมที่จะมีแฟนแล้ว! และคนที่จะมาเป็นแฟนของผมได้ก็คือไอ้ฟืน เพื่อนเลิฟของผมคนนี้เท่านั้น ผมเชื่ออย่างเต็มที่ว่าอีกไม่นานทางรักของเราสองคนจะต้องสะดวกและสวยงาม เพราะงั้นช่วงนี้ไม่ว่าจะมีอะไรเข้ามาขัดขวางล่ะก็ ผมจะพยายามแก้ปัญหาอย่างเต็มที่ ไม่ให้ฟืนมันรู้สึกลังเลอะไรใดๆ ในตัวผม
เพราะงั้นวันนี้ผมจะต้องคุยกับเจนนี่ให้รู้เรื่อง
สาบานได้ ผมไม่เคยให้ความหวังหรือกั๊กเธอเลยแม้แต่น้อย ไอ้ที่คุณๆ คิดว่าผมมีกิ๊กมหาศาลล้านแปดอยู่ทั่วราชอาณาจักรนั้น (ปรายตามองไปที่ไอ้ฟืนที่น่าจะยังอยู่บนตึก กูรู้มึงพูดแบบนี้กับคนอ่านใช่มั้ย) มันไม่จริงเลยแม้แต่นิดเดียวครับ เพราะคำว่ากิ๊กของผมต้องเล่นด้วยกันทั้งสองฝ่าย ที่ผ่านมาผมไม่ได้เล่นกับใครเลยแม้แต่คนเดียว เพราะงั้นผมจึงไม่มีกิ๊ก!
ผู้หญิงเหล่านั้นเขามาหาผม เข้ามาคุยกับผม ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเฟรนด์ลี่มากๆ จึงคุยกับพวกเธอ พอเพื่อนๆ ผมมาเห็น (รวมถึงไอ้ฟืน) มันก็พากันล้อเลียนผมใหญ่ว่าผมเป็นคนที่พอดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกินนนนน (เสียงพี่ป้าง) พวกมันพูดกันไปเองต่างๆ นานาว่าผมกิ๊กเยอะ อย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ชีวิตแต่ละวันของผมมีแต่อยู่กับไอ้ฟืน
เจ้าตัวแม่งก็ไม่เคยสังเกตอะไรเลยว่าผมอยู่แต่กับมัน เวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับมัน ผมก็พาน้องชายไปนั่นไปนี่บ้าง ไปเดินสยามบ้าง (ไปคนเดียวหรือไม่ก็ไปกับน้องชายตลอด) มันชอบคิดว่าผมไปกับกิ๊ก ซึ่งผมเองก็รู้แหละว่ามีสาวๆ หลายคนอยากไปกับผม แต่ผมก็ไม่เคยใช้โอกาสของตัวเองในการชวนสาวๆ เหล่านั้นออกมาเลย
ผมรักเดียวใจเดียวจะตาย แม้จะรักเพื่อนตัวเอง แต่ผมก็ไม่เคยมีกิ๊กนะครับ
เอาเถอะ ชักจะอธิบายยาวเหยียดแล้ว กลับเข้ามาสู่สถานการณ์ปัจจุบัน ผม ไอ้อ๊อฟ และก็ไอ้ตังกำลังจะถึงหน้าโรงเรียนแล้วครับ
ร่างสูงๆ หุ่นสวยๆ ของเจนนี่เป็นที่เตะตาอย่างมาก ยิ่งมายืนท่ามกลางนักเรียนโรงเรียนชายล้วนที่เพิ่งเลิกเรียน บอกเลยว่าไม่รู้ว่าควรเรียกว่า ‘เป้าสายตา’ หรือ ‘เหยื่อทางสายตา’ ดี
รู้สึกอยากเอาตีนก่ายหน้าผากมากๆ
“เจนนี่” ผมหอบเล็กน้อยก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นผม
“สิก มาแล้วเหรอ”
“ทำไมเซอร์ไพรส์แบบนี้”
“พอดีผ่านมาแถวๆ นี้อ่ะ”
“ผ่านมาเหรอ” ไอ้อ๊อฟรำพึงแบบหอบๆ พร้อมถลึงตา ผมเข้าใจมันดีครับ โรงเรียนผมกับโรงเรียนเจนนี่แม่งอยู่ไกลกันมาก ยังไงก็ไม่มีทางที่เจนนี่จะบังเอิญผ่านมาเฉยๆ แน่
“เพื่อนมาด้วยเหรอ” เจนนี่มองอ๊อฟกับตัง “สวัสดีค่ะ”
“ครับ” มันทั้งคู่ยังเหนื่อยอยู่ก็เลยไม่มีอารมณ์ฟินอะไรกับความสวยของเจนนี่ทั้งสิ้น
“คืองี้นะครับเจนนี่” ตอนที่ผมจะเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาทีไร ผมนึกถึงไอ้ฟืนทุกที เรื่องให้เกียรติผู้หญิงนี่มันค่อนข้างที่จะให้ความสำคัญ จำตอนที่มันไปส่งเจนนี่หลังกินบิงซูเสร็จได้ใช่มั้ยครับ “คือผมมีทำงานหลังเลิกเรียนต่อ ไม่เชื่อถามไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังดู”
ตอนนี้สุภาพบุรุษขอโกหกสุภาพสตรีเพื่อเอาตัวรอดก่อนได้ป่ะ
“สิกมีเรียนพิเศษเลขไม่ใช่เหรอคะ เจนนี่ว่าจะไปสยามด้วยกันกับสิกสักหน่อย”
แม่เจ้า ผมจำได้ว่าผมไม่เคยบอกเธอเลยนะ
“งานด่วนน่ะครับ ขอโทษนะครับเจนนี่” ผมปรายตามองไปที่แท็กซี่ด้านหลัง “เดี๋ยวผมส่งขึ้นรถแท็กซี่นะ”
“แต่ว่า...”
“เชี่ยอ๊อฟ ไปโบกเลย”
ไอ้อ๊อฟรีบโบกแท็กซี่ตามที่ผมขอ เจนนี่ยังดูงงๆ ขณะที่เธอขึ้นรถแท็กซี่ ผม ไอ้อ๊อฟ กับไอ้ตังโบกมือลาเธอพร้อมๆ กับความโล่งใจที่ไหลบ่าเข้ามา
“รอดแล้ว” ผมพูดในที่สุด
“มึงทำอย่างกับมึงกับไอ้ฟืนแม่งคบกันแล้ว” ไอ้ตังบ่นอุบ
“ยัง แต่ก็ใกล้แล้วมั้ง”
คำพูดเรื่อยๆ ของผมทำเอาพวกมันหันขวับกลับมา
ฉิบหาย ผมลืมไปว่าผมยังไม่ได้อัปเดตเรื่องราวตั้งแต่ก่อนที่จะกลับมาคืนดีกัน สองคนนี้มันรู้ตั้งนานแล้วล่ะครับว่าผมชอบฟืน (ก็ผมอัดอั้น บางครั้งความรู้สึกของผมมันก็เอ่อล้นจนต้องหาที่ระบายออกมาบ้าง เพื่อนผมสองคนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด) พวกมันเก็บเอาไว้เป็นความลับอย่างดีเพราะเข้าใจว่าการรักเพื่อนแถมเป็นเพื่อนที่เป็นเพศเดียวกันมันยุ่งยากและซับซ้อนเพียงใด แต่หลังๆ แม่งชักไม่ค่อยลับแล้วล่ะครับเพราะเพื่อนในห้องมันเริ่มสังเกตว่าผมกับไอ้ฟืนมีซัมธิงกัน พวกมันก็เผลอแซวๆ หลุดๆ ออกไปบ้างเป็นบางครั้ง
เพราะมันรู้ทุกเรื่องมาโดยตลอด มันถึงทำหน้าอยากรู้เรื่องราวต่อไปอยู่นี่ไง
“ไม่ยอมอัปเดตเลยไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย”
“วันหลังนะเว้ยอ๊อฟ วันหลัง”
ผมเดินนำอ๊อฟกับตังกลับมายังห้องเรียน เชื่อเต็มที่ว่าฟืนจะยังคงอยู่ในห้องนี้ ทว่าฟืนหายไป แม้แต่กระเป๋าก็หายไปกับเขา ที่โต๊ะของเรามีเพียงกระเป๋าของผมและก็โทรศัพท์ของผม
รู้สึกตะหงิดๆ ว่างานกำลังจะงอก
“ฟืนไปไหนวะ”
“ไม่รู้ว่ะ โทรหาดิ” ไอ้อ๊อฟพูด
“ไม่ต้องโทรแล้ว” ไอ้ตังที่เดินเข้ามาทีหลังร้องอยู่หน้าห้อง “มาดูนี่สิวะไอ้สิก”
ผมเดินไปหาไอ้ตังพร้อมๆ กับอ๊อฟ ตังมันชี้มือไปที่ชั้นล่าง ผมลองมองลงไปดู ปรากฏว่าภาพที่ผมเห็นทำเอาผมต้องหน้าบึ้งตึงเป็นครั้งที่สองของวัน
สาเหตุก็เหมือนกับครั้งแรกที่หน้าบึ้งตึงนั่นแหละ
ฟืนเดินหิ้วกล่องอะไรก็ไม่รู้เคียงข้างกับไอ้พี่ดิน
[ จบพาร์ตของฟิสิกส์ ]
tbc*
ไม่ม่าค่ะ ไม่ม่า อย่าเพิ่งกรีดร้องน้าาา
จะวอร์มั้ยน้อ จะวอร์มั้ยยยยย
ไม่วอร์ก็แม็กนั่มอ่ะงานนี้ #นั่นวอลล์ #ไปเล่นไกลๆ :hao5:
-
สิกพลาดเองน้า~โทดนู๋ฟืนไม่ได้
-
กรี๊ดดดดดดดดด เขินมากตอนสิกเรียกหนูฟืนว่าไอ้สวย แอร๊ยยยยยยยยย :hao7: :hao7: สวยที่สุดในใจอีกแหนะ
แต่ไม่น่าเล้ยย ชะนีนี่นะ หนูฟืนไปหาพี่ดินแล่ว ตามไปเอาคืนมาด่วนเลยฟิสิกส์
-
ฟืนไม่ใช่คนคิดมากอะไรอยู่แล้ว ที่เห็นเดินไปด้วยกันคงจะไปพูดให้ดินเข้าใจนั้นล่ะว่ารักสิก
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
โอ๊ยยยยย ครึ่งแรกนี่หวานนนน แบบรถบรรทุกน้ำตาลหก หวานจนเขินอ่ะ :-[
เอาจริงๆ แอบอยากได้คำบรรยายจากบุคคลที่สามเหมือนกันนะว่าฟืนเป็นยังไง คือเหมือนฟืนรู้สึกว่าตัวเองดูธรรมดา เมื่อเทียบกับสิก แต่ถ้าขนาดมีพี่ดินมองด้วยเนี่ยไม่น่าจะธรรมดา (ไม่เอาคำบรรยายจากสิกนะ!! อันนั้นมันผ่าน filter แห่งรัก ไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ 555) :hao3: :hao3:
ส่วนเรื่องหึงนี่มันก็ห้ามยากนะ แต่ก็อยากให้สิกใช้เหตุผลแล้วก็ใจเย็นมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นได้มีทะเลาะกับฟืนอีกเพราะความใจร้อนแน่ๆ :ling1:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ และจะรออ่านตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สิกต้องตัดขาดจากพวกผู้หญิงให้หมดแล้วล่ะ
ฟืนจะได้ไม่ต้องหึง เดี๋ยวจะผิดใจกันอีก
-
ชอบสิกโหมดเอาแต่ใจ 55555
-
สิก มีหญิงเข้าหาตลอด
อยากคบกับไอ้สวย
สิกต้องปฏิเสธหญิงที่มาติดพัน
ไม่งั้นปัญหาตามมาแน่ๆ
พี่ดิน ก็ตามติดฟืนตลอด
ฟืนคงต้องรีบบอกพี่ดินเช่นกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4:
-
โอ้ยยยยยยยยยย :serius2: :serius2: ทำไมรู้สึกว่ามันค้างงงงงง ฮื่ออ
เขินอ่ะ เขินมากมาก โอ้ยยยยยยยยย ฟืนสวยที่สุดในใจ เป็นอะไรที่แบบ €||€~เมไยย_ะนพไยกยดสดสดสำย
งานงอกแล้วนะลูกกกก ฟิสิกส์ อันที่จริงหนูก็มีกิ๊กนั้นแหละ เหอะๆ ยอมรับตรงๆเห๊อะะ รีบเคลียร์ผู้หญิงในสต็อกให้หมดเลยนะ :angry2: :angry2: :m31:
โอ้ยยยยยยยยยยย
-
อย่างน้อยก็โล่งใจไปเยอะ ที่ทั้งคู่กลับมาดีกัน แถมยังรู้ใจกันด้วย o18
ต่อไปขอดราม่าน้อยๆพอให้ไม่เลี่ยนก้พอนะ :hao7:
-
สิกจัดการเลย :katai5:
-
พี่ดินคงรู้ตัวแล้วแหล่ะ แค่จะลองอะไรบางอย่างมั๊ง
ฟิสิกส์ คงบอกพี่ดิน ตัวตัวเลยมั๊ยจะได้จบ
แต่แหมเพื่อนเลิฟฟืนมองตารู้ใจกันแล้วนี่ จะไปกังวลอะไร๊ #พี่ดินฮอตๆ#สิกคูลๆ#ฟืนเลิฟๆ
-
พี่สิกคนคูลจะหึงโหดมั้ย ถาม!!!
-
ไอ้สวย ไอ้สวย ไอ้สวย โอ้ยยยย สิกชมน้องฟืนได้น่ารักมาก พี่เขินนนนน
สิกเอ้ยยย ไปเคลียร์กับสาวๆให้หมดแล้วมาขอหนูฟืนเป็นแฟนได้แล้ววว
:o8:
-
ชอบตอนเขินกันไปกันมาอ่ะ : :impress2: :impress2: :impress2:
-
เราว่าฟืนรีบบอกพี่ดินก็ดีนะถ้าตัดสินใจได้เพราะถ้ายังทำแบบนี้ก็เหมือนยังให้ความหวังพี่ดินอยู่รีบๆ ทำให้มันชัดเจนได้แล้วนะ
-
ฟืนเคลียร์พี่ดินซะทีสิ
-
พลาดแล้วยูว์ ง้อด่วนเลยสิก
พี่ดินทำคะแนนปลาสนาการ
รีบๆไปอธิบายกับฟืนเลย
อย่าไปชวนทะเลาะนะ
-
งานเข้าเลยค่ะน้องสิก รีบๆไปง้อน้องฟืนคนสวยเร็วๆเลยนะคะ อย่าลืมเคลียร์เรื่องสาวๆด้วยนะ
-
ชูป้ายไฟให้สิกเลยครับ สู้ตายยยยยยยยยยยย
// ตอนนี้ฟินไปอีกกกกกก >///<
-
อยากรู้ว่าฟืนสวยแค่ไหนจังอ่ะ ทำไมหนูถึงได้เสน่ห์แรงขนาดนี้ล่ะลูกเอ๊ยยยย
-
ฟืนไม่รู้ตัวว่าตัวเองสวยเหรอ อยากรู้หน้าตา 5555555555555555555
-
กำลังจะดีแล้วเชียว มีเรื่องกันอีกแล้ว :a5:
-
ฟืนมัวแต่อธิบายหน้าตาคนอื่น ป้าดดโทะแต่หน้าตาตัวเองคงประหยึ่งนางฟ้า ไม่งั้นนายสิกไม่หลงรักหัวปรักหัวปรำมานานงี้หร๊อกก :laugh: แอบเบื่อสตาร์ละเซ็งนิดหน่อยที่ว่าทำไมสิกจะต้องไปทำเหมือนลองคบกับสตาร์ ไหนว่ารักเดียวใจเดียว นิดนึงก้อไม่ได้หึแทนฟืนอะ :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
รอบนี้พลาดนะสิกนะ 55555
ทำตัวเหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้มกันเลยอ่ะชอบบๆๆ
-
ฮึยยย
น้องฟืนน้องสิกของป้า
ไม่ได้ดั่งใจเลย
แต่ดีค่ะที่น้องสิกคิดจะจัดการเรื่องสาวๆ ให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที
ส่วนพี่ดินรุกเร็วมากก
อิอิอิ เขินแทนน้องฟืนที่สวยที่สุดในใจน้องสิก :-[
-
โ่ถ่ พลาดแล้วสิกเอ้ย
-
" สวยที่สุดในใจกู " ห้องน้ำไปทางไหนคะ
แหมมมม บทจะเลี่ยนก็เลี่ยนเนอะคนเรา 555555 :katai2-1:
-
:mew5:
-
ผัวเมียคู่นี้งอนกันไปงอนกัรมา
-
รู้แค่ว่าสิกงานเข้าล่ะ :mew5:
-
มีความเขินกับตอนนี้ >///<
-
" มึงสวย สวยที่สุดในใจกู! "
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
เกือบตายเพราะคำนี้แล้วมั้ยล่ะเรา
-
หึงกันไปหึงกันมาหน่ะโอ้ยยยยย น่ารักหง่าาาาา :hao5:
แอบสงสารพี่ดินอยู่ในใจลึกๆ :m15:
-
ดีละที่ผ่านมาฟิสิกส์ไม่ได้มีกิ๊ก
ตอนนี้มันต่างคนต่างหึงกันนี่หว่าาา
น่ารักจัง คิคิ
-
สนุกๆๆมากกกก รอค่ะ :mew1:
-
ตามมาอ่านนนนน :ling1: รอตอนต่อไปน้าา
สู้ๆค้าคนเขียนนน :กอด1:
-
ดีงามค่อยๆใจเย็นๆนะเด็กๆ
-
เบื่อสตาร์มาก แต่น้องก็ไม่ได้ผิดไรหรอก แค่เราอยากให้ฟืนกับสิกได้กันไง นี่ตั้งวงรอฉลองละ
มีเรื่องให้ฟืนได้หึงสิกอยู่เรืาอยเหมือนกัน วันนี้ก็ด้วย พี่ดินแกก็ขรึมน่าหึงดีนะ คู่แข่งแข็งแกร่งมากสิก
ต้องรีบละนะ สิกน่ารักดี เวลาขี้หึงแบบนี้ จะวาร์ปไปขวางไหม
ขอบคุณค่า สนุกมาก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พอบอกแล้ว ก็ชัดเจนมากนะ ฟิสิกส์
คือฟืนสวยจริงใช่ไหม มีแต่ผู้ชายรุม
กว่าจะพูด กว่าจะบอก ไม่งั้นก็คงได้แต่มอง ได้แต่ช้ำอะ
ดินจริงจัง แต่ยอมถอยหรอ หรือจะรุกหนัก
ฟืนน่ารักค่ะ จะไปจีบสตาร์ สายพันธ์เดียวกันนะ 5555
-
ตอนที่ 14
อาทิตย์หน้าโรงเรียนผมมีไปทัศนศึกษาด้วยล่ะ
เพิ่งรู้สึกถึงมันก็เดี๋ยวนี้นี่เองแหละครับ จริงๆ แล้วพวกคุณครูเขาก็พูดในคาบกันออกจะบ่อย เพียงแต่ตอนนั้นผมสนใจไอ้สิก แทนที่จะสนใจครูน่ะ (เจริญเป็นที่สุด) พี่ดินจึงให้ผมไปช่วยขนของที่เกี่ยวกับการไปทัศนศึกษาครั้งนี้ เช่นพวกกระดาษรายชื่อ กระดาษติดหน้ารถบัส อะไรเทือกๆ นี้ พวกสภานักเรียนดูแลตั้งแต่ม.4 ยันม.6 เลยครับ (ไปเฉพาะมอปลาย)
นอกจากจะให้ช่วยขนกระดาษแล้ว พี่ดินยังให้ผมช่วยพิมพ์นั่นพิมพ์นี่ในห้องสภานักเรียนอีกต่างหาก บอกเลยว่าไม่เคยแม้แต่จะเยื้องย่างเข้ามาในนี้เลย (เป็นนักเรียนชนชั้นปลายแถว) นอกจากแอร์ในห้องจะเย็นเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือแล้ว ยังมีที่นั่งสบายๆ นิ่มๆ ให้ได้นั่งทำงานอีกด้วย
ตอนที่พี่ดินพาผมมา คนอยู่ในห้องกันไม่กี่คน ส่วนใหญ่จะเป็นพวกสารวัตรนักเรียนที่เป็นลูกน้องพี่ดินอีกทีหนึ่ง ทันทีที่พี่ดินพาผมเข้ามาในห้อง พวกเขาก็หายจ๋อมกันไปหมด ตอนนี้ในห้องมีแต่ผมกับพี่ดินนี่แหละ
“ลองตัดรายชื่อดูดีๆ นะ คนที่ไปไม่ได้อ่ะ ตัดออกไปเลย” พี่ดินพูดกับผมที่อยู่หน้าจอคอม
“ครับผม” งานสภาแม่งยุ่งยากเหลือเกิน ผมขอเป็นนักเรียนปลายแถวเหมือนเดิมดีกว่า
ที่ผมให้ความสำคัญกับงานตรงหน้ามากขนาดนี้เป็นเพราะผมกำลังข่มอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองเรื่องไอ้สิกอยู่ เจนนี่มาหามันถึงโรงเรียน ถ้ามันไม่เรียก ผู้หญิงเขาจะมาเหรอวะ นี่ผมเกือบลืมไปแล้วนะว่ามันน่ะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อขนาดไหน ผู้หญิงในสต็อกของมันมีเป็นล้านคอยให้มันเลือกอยู่
จะว่าไปแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดชะมัด
“ฟืนใจเย็น เดี๋ยวคีย์บอร์ดโรงเรียนจะพัง”
“ขอโทษครับ” ผมกระแอมแก้เก้อ เมื่อตะกี้ผมใส่อารมณ์กับคีย์บอร์ดมากจนเกินไปหน่อย
พี่ดินเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผม “ไหนดูซิ”
อีกฝ่ายใกล้ผมมากจนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มานั่งอยู่ใกล้หัวหน้ากองร้อยคนดังในตอนนี้
มันแตกต่างจากตอนที่ผมอยู่ใกล้ไอ้สิกมากเลยทีเดียว เมื่อผมอยู่ใกล้มัน ผมจะเขินอาย ทำอะไรไม่ถูกและก็หัวใจเต้นแรง แต่เมื่ออยู่ใกล้พี่ดิน ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ อยากให้พี่ดินไปนั่งที่อื่น
“เก่งนี่ ไม่อยากมาทำงานสภาบ้างเหรอ”
“ไม่เอา” ผมรีบพูด ก่อนที่จะทำงานต่อ “น่าเบื่อจะตาย”
“ปกติตอนเย็นแบบนี้ไปเรียนพิเศษใช่ป่ะ”
“ครับ”
“จะเข้าอะไรล่ะ”
ผมหันกลับมา จมูกผมเกือบจะชนกับจมูกของพี่ดิน เพราะไม่รู้ว่าพี่เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมขนาดนี้ตอนไหน
ช่วยผมด้วยครับ T___T
“ผมก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ น่าจะเป็นวิศวะมั้งครับ” ผมตอบแบบขอไปที “พี่ดินมีที่เรียนหรือยัง”
“กำลังจะสมัครอ่ะ”
“คณะไรครับ” ผมขยับหน้าของตัวเองไปอีกฝั่ง พี่ดินขยับเข้ามาใกล้ผมอย่างไม่ละความพยายาม
“วิศวะเหมือนกัน”
เสียงเลื่อนประตูอย่างแรงทำเอาผมกับพี่ดินหันขวับไปมอง คนที่เลื่อนประตูก็คือไอ้สิก ท่าทางของมันฉุนเฉียวเกินบรรยาย
“ฟืน บอกแล้วไงว่าอย่าโดดเรียนเลข”
ผมมีสีหน้าถมึงทึง
“ห้องนี้ไม่ใช่ใครก็เข้ามาได้นะเว้ย” พี่ดินเสียงเข้มขึ้นเมื่อไอ้สิกก้าวเข้ามาในห้อง
“มานี่” ไอ้สิกไม่สนใจคำพูดพี่ดินเลย ผมอึกอักมองดูไอ้สิกสลับกับพี่ดิน
“เอ๊ะมึงนี่ หลายครั้งแล้วนะ” พี่ดินลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปประจันหน้ากับผู้มาใหม่ ผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปยืนอยู่ระหว่างคนทั้งคู่
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ ผมไม่แปลกใจที่พี่ดินไม่เกรงกลัวอะไรไอ้สิก แต่ผมแปลกใจที่ไอ้สิกมันไม่กลัวพี่ดินเลยมากกว่า เพิ่งสังเกตว่าสองคนนี้สูงพอๆ กันเลย ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม แต่ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่ตาย ไอ้สิกหัวหน้าหมู่เจ็ดต๊อกต๋อย (หมู่ของผมเอง) จะไปสู้หัวหน้ากองร้อยอย่างพี่ดินได้ยังไง
“กูว่ามึงมีปัญหากับกูนะไอ้ฟิสิกส์” พี่ดินพูดเสียงกร้าว
“ครับ”
ผมตะลึงงัน มองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เชี่ยนี่แม่งก็ไม่ปฏิเสธอะไรเล้ยยยยย
“ตกลงจะเอายังไง” พี่ดินพูดต่อไป “กูไม่ขอเคลียร์ในโรงเรียน”
“ผมสะดวกทุกที่ที่พี่บอก”
“เชี่ย” ผมรีบห้าม “มึงพอได้มั้ย”
“มันเป็นเรื่องระหว่างกูกับพี่ดิน” ไอ้สิกมองผมอย่างงอนๆ
“ดี” พี่ดินมองไอ้สิกพลางยิ้มมุมปาก “แล้วกูจะบอกมึงเองว่าวันไหน”
“ตอนนี้ผมขอพาเพื่อนผมไปเรียนก่อน”
“เดี๋ยว” พี่ดินหันมามองผม “ฟืนมีเรียนเหรอ ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ”
ตอนนั้นผมมัวแต่คิดว่าจะทำทุกอย่างเพื่อประชดไอ้สิก เรื่องรงเรื่องเรียนอะไรไม่ได้อยู่ในหัวของผมหรอกครับ
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเรียนเลย” พี่ดินเอ่ยปากไล่
ผมยืนลังเลอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าไอ้สิกมันหยิบกระเป๋าของผมมาถือเรียบร้อยแล้ว ทำให้ผมคิดว่าไม่น่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้นอกจากไปเรียนพิเศษเลขกับไอ้สิก ผมยกมือไหว้พี่ดินขณะที่ไอ้สิกผงกหัวให้พี่ดินอย่างลวกๆ ดูท่าไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่มีทางกลับมาเคารพพี่ดินให้เป็นไอดอลมันตามเดิมแล้ว
บนรถแท็กซี่
ผมกับสิกนั่งอยู่บนเบาะหลังคนละฝั่ง เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันตั้งแต่ก้าวออกมาจากห้องสภาแล้ว ไอ้สิกหน้าบึ้งตึงและหน้าของผมก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากมัน บนรถจึงมีแต่เสียงเพลงเพื่อชีวิตของพี่คนขับแท็กซี่
จู่ๆ ไอ้สิกก็หันขวับมามองผม
“ไม่ชอบนะ”
อยู่ดีๆ แม่งก็พูดแบบนี้เฉย ผมกับพี่แท็กซี่ถึงกับต้องทำหน้าตกใจ
“อะไรของมึง”
“มึงกับไอ้พี่ดินอ่ะ”
“...”
“มึงก็รู้ว่ากูบอกให้รอ แต่ทำไมกูกลับมาหาปุ๊บ ถึงเห็นมึงอยู่กับไอ้พี่ดินปั๊บล่ะ หมายความว่าไงวะ”
เสียงไอ้สิกแม่งไม่ได้เกรงใจอะไรเพลงเพื่อชีวิตบนรถเลย ผมทำท่าจะอธิบาย แต่เมื่อนึกถึงข้อความของเจนนี่ที่ส่งมาหาอีกฝ่าย ผมจึงทำได้แต่หันหน้าไปทางอื่น
“เชี่ยฟืน เมินกูเหรอ”
หมับ มือของไอ้สิกคว้ามือที่ผมวางไว้บนตักตัวเองไปจับ ผมขัดขืน มองไปที่พี่แท็กซี่ที่เอาแต่ฮัมเพลง ไม่สนใจดราม่าของผู้โดยสารข้างหลัง ผมพยายามยื้อยุดฉุดกระชากเอามือผมคืน แต่ไอ้สิกไม่ยอมแม้แต่น้อย
มันคว้ากระเป๋าของตัวเองมาปิดมือที่มันจับมือผมเอาไว้เพื่อตัดปัญหา
“ปล่อย” ผมกัดฟันพูด
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อยนะเว้ย”
“ไม่ปล่อยโว้ย”
“มึงไปหาเจนนี่มาไง กูรู้นะ”
ไอ้สิกชะงักก่อนที่จะถลึงตาใส่ผม จากนั้นผมก็สะบัดหน้าหนีมัน มือที่มันเคยจับมือผมเริ่มผ่อนแรงลง ผมขยับมือตัวเองออกมาเมื่อคิดว่ากำลังจะเป็นอิสระ แต่แล้วไอ้สิกก็คว้ามือผมไปอีกรอบ คราวนี้แน่นกว่าเดิมอีก
ชาติที่แล้วมึงเป็นปลาหมึกเรอะ!
“เขามาเอง กูไม่รู้อ่ะ” เสียงมันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “เพราะงั้นกูถึงรีบวิ่งไปหน้าโรงเรียนเพื่อเคลียร์ยังไงล่ะ”
“มึงนัดมา”
“กูไม่ได้นัด”
“มึงคุยกับเขาบ่อยๆ ใช่ป่ะ เขาถึงคิดว่าน่าจะมาหามึงที่โรงเรียนได้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลย” คราวนี้เป็นผมที่ถือไพ่เหนือกว่ามันแล้วครับ ไอ้สิกกุลีกุจอเอาโทรศัพท์ของมันโดยใช้มือซ้ายเพียงข้างเดียว จิ้มปลดรหัสผ่านและก็ส่งจอสนทนาของมันกับเจนนี่ให้ผมดู เดี๋ยวก่อน มึงทำเกินเบอร์ไปป่ะเนี่ย กูแค่ถามแกล้งมึงเล่นๆ “นี่ไง เขาพิมพ์มาสิบประโยค กูตอบไปแค่สติกเกอร์ตัวเดียวเอง”
“เฮ้ย ไม่ต้องบอกกูขนาดนั้น” รู้สึกสงสารผู้หญิงเลยว่ะ
“มึงก็เลยงอนกูใช่ป่ะ ประชดกูด้วยการไปอยู่กับพี่ดิน” ไอ้สิกเลิกคิ้ว
“จริงๆ แล้วกูติดหนี้บุญคุณพี่เขา”
“...”
“ถ้าไม่มีเขาวันนั้น กูกับน้องมึงอาจจะแย่ก็ได้”
ไอ้สิกพ่นลม มันทำท่าฟึดฟัดด้วยความเดือดดาลอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ท่าทางมันเจ็บใจมากที่วันนั้นมันไม่ได้เป็นคนมาช่วยผมกับน้องของมัน
“ก็ได้” สิกพูดในที่สุด “กูจะปล่อยเรื่องนี้ไปก็ได้”
“อืม ปล่อยมือกูด้วย” ผมขยับมือตัวเอง
“เรื่องอะไรล่ะ” ไอ้สิกยิ่งจับมือของผมแน่นขึ้น ผมพยักเพยิดไปให้มันดูพี่แท็กซี่ที่อาจจะมองเห็นเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ไอ้สิกลอยหน้าลอยตา ทำท่าไม่แคร์โลกอะไรทั้งสิ้น “มีกระเป๋าบังอยู่ กลัวอะไร”
“เชี่ย”
ผมยังไม่ชินง่ายๆ หรอก ปกติผมกับมันเคยทำอะไรกันแบบนี้ที่ไหน หน้าผมแดงหมดแล้วมั้งป่านนี้ มันอาจจะแดงตั้งแต่ตอนที่ไอ้สิกเอากระเป๋ามาปิดมือของเราทั้งสองคนเอาไว้แล้วล่ะมั้งครับ
มือของมันใหญ่กว่ามือผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“หรือไม่อยากให้จับมือ” ไอ้สิกถามลองเชิง “กูปล่อยก็ได้นะ” มันทำท่าจะปล่อยจริงๆ
“ไอ้สัด” ผมด่ามัน
“ฮ่าๆๆ ทำไมชอบอะไรแล้วไม่ค่อยยอมรับ”
“กู...กูยอมรับเหอะ”
“อย่างเรื่องจับมือทำไมไม่ยอมรับ”
“มึงอย่าเสียงดัง”
“พี่เขาไม่ได้ยินเราหรอก”
“ได้ยินครับ” พี่แท็กซี่หันมายิ้มผ่านกระจกหลัง “เห็นหมดตั้งแต่แอบจับมือกัน ยุคนี้มันยุคไหนแล้ว พี่ไม่ถือหรอก”
ผมช็อกมากกกกกกกกกกกก หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก ไอ้สิกหัวเราะถูกใจ
“จะกอดจะจูบกันก็ได้ เอาเลย”
“พี่ บ้าเหรอครับ” ให้เกียรติชุดนักเรียนผมด้วย
“เรามาทำงั้นกันดีมั้ย” ไอ้สิกยิ้มแฉ่ง
“ไอ้เหี้ย”
“ใจร้ายจัง”
“เมียเอ็งนี่ท่าทางดุใช่ย่อยเลย” พี่แท็กซี่พูดต่อไป “ระวังๆ ไว้หน่อยก็แล้วกัน ถ้าจะซุกกิ๊กไว้อ่ะ”
ไอ้สิกหัวเราะลั่น ผมชักจะไม่สนุกด้วย
“ใครเมียนะพี่”
“ก็เอ็งไง” พี่แท็กซี่สบตาผม
“ผมไม่ใช่เมียมัน!”
“พี่ดูจากทรงแล้ว...ไม่น่าเหลือว่ะ”
“เฮ้ยพี่ ทำไมพูดงี้วะ” ผมเริ่มมีน้ำโห จะเข้าไปกระชากเสื้อพี่แท็กซี่ แต่สิกมันห้ามเอาไว้ ท่าทางของมันเหมือนอยากจะขำกลิ้งลงไปกองกับพื้นเบาะรถ
“บอกแล้วไง เมียเอ็งมันดุ”
“ครับพี่ ผมเชื่อแล้ว” ไอ้สิกปลอบผมให้ใจเย็นๆ
“ไม่ต้องมาจับตัวกูเลย” ผมสะบัดตัวไปมา
“แค่เขาไม่ด่า ผมก็เกรงใจฉิบหายแล้วเนี่ย เพราะงั้นคงไม่ต้องถามถึงตอนที่เขาด่า” สิกพูกกับพี่แท็กซี่
“ไอ้เหี้ยสิก หุบปากกกกกกก”
มันหุบปากฉับด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มค้าง ส่วนผมนั้นรู้สึกอยากจะระเบิดออกมายังไงก็ไม่รู้
เมียอะไรวะ ผมต้องเป็นผัวดิ...เกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเป็นเมียใครนะ
ผมลอบมองไอ้สิกอย่างหวาดระแวง ตอนนี้มันเสมองออกไปนอกหน้าต่างแล้ว ผมจึงมีโอกาสได้สังเกตตัวมันโดยที่มันไม่รู้ตัว สิกมันเป็นคนตัวสูง รูปร่างสมส่วนกำลังดีไม่ก้างไม่เจ้าเนื้อ แขนยาว ขายาว และก็...
เชี่ยยยย สายตาผมมองไปส่วนที่มันนูนขึ้นมาแถวๆ กางเกงมันพอดี
“อ้าว เป็นอะไรล่ะ ทำไมหน้าแดงแปร๊ด ฮ่าๆๆๆ” พี่แท็กซี่ยังไม่เลิกแกล้งผมอีกเหรอวะ ไอ้สิกหันกลับมามองผม ผมไม่กล้าสบตามันจึงแกล้งมองไปทางอื่น พยายามจะกระชากมือกลับมาด้วย แต่ยังไงก็ไม่สำเร็จ
“เขาคงเขินน่ะพี่ โอ๋ๆ” ไอ้สิกใช้อีกมือลูบหัวผม
“ไปไกลๆ”
“ให้กูไปจริงเหรอ ตอนนี้รถติดไฟแดงกูเปิดประตูเดินลงไปได้เลยนะ”
“มึงลองทำงั้นดูดิ”
“แม่งดุว่ะ” ไอ้สิกอ้าปากค้าง “ปกติมึงไม่ดุแบบนี้ป่ะวะ”
ผมไม่พูดอะไรต่อทั้งนั้น ไม่นานนักสิกก็ขยับมือคล้ายกับบอกว่าต้องการจะปล่อย
“มีอะไร” ผมถาม ทำสีหน้าเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
“แป๊บนะ กูเขียนนี่ก่อน”
“...”
“ไม่ต้องห่วง มือกูเป็นของมึงอยู่แล้ว”
แม่งเอ๊ยยยยยยย มันจับได้ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ จนในที่สุดไอ้สิกก็ส่งโน้ตการ์ดมาให้ผม นี่แม่งกะจะส่งมาให้อ่านไปเรื่อยๆ เลยใช่มั้ยเนี่ย
ผมไม่แสดงออกให้มันเห็นหรอกว่าผมชอบใจที่ได้อ่านข้อความจากมันอ่ะ
โน้ตการ์ดใบที่ 14
ไม่ต้องห่วงนะเมีย ผัวไม่ซุกกิ๊กเอาไว้หรอก
ปล.กูโคตรหึงมึงเลยสาดดดดดดดดด อย่าทำแบบนั้นอีกนะ!
“เชี่ย” ผมพึมพำไปยิ้มไป ก่อนจะหุบยิ้มฉับกะทันหัน “เมียบ้าไรวะ” โน้ตการ์ดของไอ้สิกถูกผมนำมาใช้เป็นอาวุธในการตีหัวมัน
“โอ๊ยๆ เลิกตีได้มั้ย”
“...”
“อยากรู้มั้ยล่ะว่าตัวเองจะออกหัวหรือออกก้อย”
“อะไรของมึง”
“จะผัวหรือจะเมียไง”
“เชี่ยยยย” มันยิ่งทำให้ผมตีมันหนักขึ้น “นี่มึงอายุสิบเจ็ดจริงๆ ป่ะเนี่ย”
“สิบเจ็ด เด็ดสัดนะครับ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
คำพูดของมันทำเอาผมต้องเก็บความสงสัยของผมไปอีกนาน ไอ้เรื่องแบบนี้ผมยังไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่ามันหมายถึงอะไร แต่พอคิดทีไร ทำไมผมต้องหน้าแดงแปร๊ดทุกที
ยิ่งตอนนึกไปถึงส่วนนูนๆ ...ตรงนั้น
แม่งเอ๊ยยยยยย เลิกคิดได้แล้ว!!!!!!!!
หัวหรือก้อยมันไม่เกี่ยวกับขนาดไอ้นั่นป่ะวะ
“เลิกคิดได้แล้วไอ้สัด” ไอ้สิกคว้ามือผมไปจับตามเดิม คราวนี้เปิดเผยมากโดยไม่ต้องใช้อะไรมาปิด “ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอกน่า”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“มึงยังไม่คบกับกูเลย”
จริงของมัน...ถึงผมกับมันจะจับมือกันอยู่ตอนนี้แต่ผมกับมันก็ยังไม่ได้คบกัน สิกยังไม่ได้คุยอะไรกับสตาร์ทั้งสิ้น และผมก็ยังไม่ได้บอกพี่ดินไปตรงๆ เลยว่ายังไงเรื่องของผมกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่รู้สิครับ ผมรู้สึกว่าผมควรต้องบอกเขาก่อนที่จะมาคบกับไอ้สิก
ยังไงเราทั้งคู่ก็ต้องไปเคลียร์ก่อน
“กูจะทนไหวมั้ยวะ กว่าจะเข้ามหา’ลัยก็คงอีกนาน ตอนนี้แม่งยังแบ๊ว ยังไงก็ไม่ยอมง่ายๆ แน่” ไอ้สิกรำพึง
“อะไรของมึงวะสิก”
“กูบ่นของกูคนเดียว”
“มีสาระมั้ย”
“มี”
“...”
“สารเลว” สิกพูดติดหัวเราะ
“เหี้ยไรของมึง” ผมขำเล็กน้อยกับมุขของมัน
“วันหลังไม่ต้องชวนคุยเรื่องนี้นะ ห้ามเด็ดขาด เรื่องผัวเรื่องเมีย ห้ามพูด”
“เป็นอะไรของมึงวะ”
“เถอะน่า”
“...”
“กูอยากให้เราโตกว่านี้ก่อน”
เชื่อมั้ยครับ ผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดเลยสักนิด...
tbc*
ตอนพิมพ์คิดว่ายาวแล้ว
แต่ทำไมลงแล้วสั้นมาก - -
โมเมนต์ล้วนๆ เลยตอนนี้
เริ่มเข้าสู่โค้งสุดท้ายของเรื่องแล้วน้า : )
-
โอย......ชอบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สิก ฟืน :mew1: :mew1: :mew1:
อยากให้ไรท์ ลงยาววววววว กว่านี้อีกอะ
ฟืน มีมอง.....ตรงนั้นด้วย อะจ๊ากกกกก
พอพี่แท็กซี่ ตอบรับ ขำกร๊ากกก ฮาทันทีเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z6: กระโดดเตะพี่ดิน 55555555
-
ง้อววว เค้าจับมือกัน พลอดรักบนเเทกซี่ด้วย :hao7:
-
ถึงขั้นผัวเมียซะแล้ว❤❤❤❤
สิกช่วยขืนใจเมีย เอาใจคนอ่านหน่อยนะครับบบบ 555
-
ฟืนหนูยังคิดจะเป็นผัวคนอื่นเขาหรือจ๊ะเนี่ย ป้าว่าคงยากจ๊ะ
-
ขัดใจน้องฟืนและสิกส์เบาๆ
-
คู่นี้มันสามวันดีสี่วันไข้จริงๆนะให้ตายเหอะ :ruready
-
:laugh: :laugh: ฮาฟืนนนน ปากไม่ตรงกับใจ 555
ชอบที่สิกชัดเจนแบบนี้ ชอบเวลาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
ฟืนรีบเคลียร์กับพี่ดินนะ พี่ดินขาโหด 55
-
5555 ห้ามพูด เพราะยิ่งพูดยิ่งคิดไง
ฟืนน่ารัก ไม่รู้ทำไมต้องกลัวดิน แต่ดีแล้วค่ะ ใจเต้นกับสิกส์คนเดียวพอ
สิกส์โหมดอาการหนัก ปล่อยหมดไม่มีหมก 5555
-
ขำความพึมพำ 5555555555555555
-
นุ้งฟืน ทำไมนู๋มันใสได้ขนาดนี้ลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ฟืนแบบว่าแบ๊วๆใสๆ :laugh: :laugh:
-
ดินกับสิกจะนัดเคลียร์กันที่ไหน คู่ฟืน สิก เคลียร์กับดินและสตาร์ไวๆนะ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
โอ้ยยยย ชอบคู่นี้มากเลย เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมาก ชอบความชงของพี่แท็กซี่ โบกธงเชียร์น้องฟิสิกส์ค่ะ :katai2-1:
-
ห้ะ!!!โค้งสุดท้ายแล้วหรอกำลังสนุกเลยอ่า ชอบคู่นี้อ่าสิกฟืน เขิลลลเป็นที่สุด :really2: ชอบตอนสิกหึงมาก เค้ารักของเค้ามากนะเนี่ย :impress2:
-
เกลียดความรำพึงรำพัน 55555555555
จัดให้ฟีนสักทีจะดีต่อใจมากเลยนะสิก
:pig4: :pig4:
-
ไม่เคยพอเลยค่ะ :hao7: ขออีก :mew2:
รักนะสิกกี้คนคูลกับน้องฟืนคนแบ๊ว :mew3:
-
งุ้งงิ้งตามประสาเด็ก ม. ปลาย
-
น้องสิกโอ้ยยยยยย ความพ่อบ้านใจกล้า มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งกันแบบเด็กม.ปลาย ฮื่อออ :z3:
อดทนนะลูกนะ อดทนไว้ก่อน น้องฟืนคนแบ๊วยังไม่พร้อม หนูห้ามทำอะไรน้องฟืนนะลูกกกกก
ชอบบรรยากาศของตอนนี้ที่รู้สึกว่าอะไรๆมันกำลังจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ที่เหลือพวกหนูต้องเคีลยร์เรื่องส่วนตัวกันเองแล้วนะ
ปล.คหสต.ชอบบรรยากาศความมุ้งมิ้งใสๆคลีนๆแบบนี้จัง รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้จะหาเด็กม.ปลายใสๆแบบนี้ยาก ส่วนมากจะใสแบบขุ่นๆมากกว่า :hao7:
-
โหยยยย ฟิสิกส์ หล่อมากลูกกกก ไม่ใจร้อนนะลูกนะ // คำถามคือ พี่แท๊กซี่นี่ ผู้ช่วยพระเอกตามท้องเรื่องเลยใช่มะ? แหมะ!! ชงซะเข้มเลย :laugh:
-
น้องสิกก หยอดบ่อยๆเดี๋ยวหนูฟืนก็ใจอ่อนลูก !!!!
-
น้องฟืนนนนน
ไปแอบมองอะไรนูนๆแบบนั้นได้ไง
จับไปเลยลูก (ไม่ใช่ละ)
เอาจริงๆ บอกไปเหอะให้จบๆ
จะได้รักกันกิ้วก๊าวเปิดเผยได้เสียที
ยอมใจพี่เท็กซี่อ่ะ คนดีนะเนี่ย ฮ่า
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มีความมุ้งมิ้ง กิงก็องแก้ว
เชื่อเถอะพี่แท็กซี่เห็นมานักต่อนักละ
5555
-
“พี่ดูจากทรงแล้ว...ไม่น่าเหลือว่ะ”
:laugh: :laugh: 555++ ก็คงจะไม่เหลือจริงๆแล้วล่ะ ฟืนนนน..........
พี่เขาพูดซะขนาดนี้ จนต้องรีบเก็บเศษหน้าที่แตกแทบไม่ให้เหลือเศษเลย. โอ๊ยยขรรม :laugh: :laugh:
-
พี่สิกคนคูลลลลลลลลลล อรั๊งๆๆ *ทุบอกรัวๆ :hao7:*
-
:o8:
-
เอาใจช่วยทั้ง2 :impress2:
-
คบๆกันซะทีเถอะค่าาาาาา
-
ฟืน เมื่อไหร่จะเลิกซึนนนนนน :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ดินรุกหนักมาก ใจเย็นนะพี่นะ สิกก็ต้องหึงดิ มาเห็นขนาดนี้
พี่แท็กซี่ตลก ความเมีย วรั้ยยยย ยอมรับเถอะฟืน มันใช่ตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ฟืนยังใสๆอยู่นะสิกกี้
-
น้องฟืนยังใสๆหัวใจสี่ดวงมากค่ะลูก
อดทนนะคะสิก โตกว่านี้ก็นับยอดที่ต้องรอเอา ฮ่าาา
แอบขำพี่แท็กซี่มากค่ะ "เห็นนะ"5555555
-
ชอบพี่แท็กซี่ ฮาดี
-
น้องฟืนแบ๊วๆ 5555
สิกคิดไกลเกิ้นนน
-
ตอนที่ 15
วันไปทัศนศึกษา
น้ำตกที่โรงเรียนจะพาเราไปเที่ยวนั้นก็คือน้ำตกเอราวัณ จังหวัดกาญจนบุรี การที่ออกจากโรงเรียนตั้งแต่ตีสี่แสดงว่าเราจะถึงน้ำตกตอนเช้าแบบเจ็ดแปดโมงพอดี ใครใคร่อยากเล่นน้ำก็เล่น ใครใคร่อยากนอนต่อบนรถก็แล้วแต่ โรงเรียนงบเหลือครับถึงได้จัดทริปเล็กๆ นี้ให้ (เหลือครับ แต่เหลือน้อยน่ะ)
เพราะโรงเรียนมีงบน้อย พวกเราชาวม.ปลายจึงได้ไปแค่เช้าเย็นกลับ การที่เราจะไปเช้าและเย็นกลับได้นั้นแปลว่าพวกเราต้องออกจากโรงเรียนเช้ามาก
และเวลาที่ว่านั่นก็คือตีสี่
ตีสี่ผี ตีสี่เหี้ยยยยยยยย ไม่มีใครมาถึงโรงเรียนในสภาพที่พร้อมจะกระโดดน้ำเล่นน้ำตกเลย ตรงกันข้ามทุกคนมาพร้อมหมอนรองคอ (บางคนผมเห็นหอบหมอนข้างมาแต่บ้านก็มี) ผมมาพร้อมกันกับไอ้สิกโดยที่แม่ผมเป็นคนอาสาขับรถมาส่ง (เมื่อคืนมันก็นอนบ้านผมอีกนั่นแหละ) แม่บอกว่าตอนมืดๆ เปลี่ยวๆ ไม่อยากให้มากันเองน่ะครับ
ผมนั่งหลับอยู่บริเวณแถวของเด็กม.5/3 เพื่อนบางคนเมื่อได้เจอหน้าเพื่อนเยอะๆ ก็เริ่มที่จะตื่นเต้นและก็แซวคนนั้นคนนี้ ในขณะที่ผมนั้นตาปิด เอนศีรษะไปซบกับแผ่นหลังของไอ้สิกที่นั่งอยู่ข้างหน้า ไม่ได้อยากจะใกล้ชิดมันหรอกนะครับ เพียงแต่ว่านั่งขัดสมาธิแล้วหลับท่านี้มันสบายอ่ะ
ไอ้สิกไม่ได้หลับเลย มันนั่งนิ่งๆ กอดเข่าอยู่ตรงหน้ามองดูรุ่นพี่ข้างหน้าและก็ปล่อยให้ผมซบหลังมันไปแบบนั้นไม่บ่นสักคำ มันยังแอบกระซิบถามผมอีกนะว่าจะเอาเสื้อกันหนาวมั้ย ผมส่งเสียงปฏิเสธมันและก็หลับต่อ
คุณครูบางคนที่นัดหมายไว้ตั้งแต่หลายวันที่แล้วบอกกับผมว่าตีสี่ล้อจะหมุน ตอนนี้ตีสี่ครึ่งแล้ว ล้อยังอยู่ที่เดิมอยู่เลยครับ หลายคนเริ่มนั่งรอไม่ไหวและก็สไลด์ตัวลงไปนอนกับพื้น ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังนี่แกนนำเลยครับ ผมก็อยากจะทำแบบนั้นบ้าง แต่ไอ้สิกไม่ยอม มันบอกว่าผมนอนน่าเกลียด
พ่องงงงงงงงงงงงง
“มึงใส่ขาสั้นมา” มันอธิบาย “ถ้ามึงนอน คนอื่นก็เห็นขาเห็นอะไรของมึงหมดดิ”
“ใครจะมาดูวะ”
“มีคนดูก็แล้วกันน่า” ไอ้สิกจ้องเขม็งไปที่พี่ดินที่ดูแลน้องๆ อยู่ ผมทำหน้าบูดใส่ไอ้สิกก่อนที่จะพิงหลังมันต่อ “กูนี่แหละคนหนึ่ง”
ตอนนี้ผมไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้น ผมง่วงมากมายเหลือเกิน เมื่อคืนดวลเกมกับไอ้สิกจนเกือบตีหนึ่งอ่ะ ไอ้สิกกับผมนอนพร้อมกันแต่ทำไมมันถึงไม่ง่วงเลยล่ะครับ
แต่แล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้ผมตาสว่างขึ้นเล็กน้อย สตาร์เดินเข้ามาหาไอ้สิกพร้อมกับเอ่ยทัก ในมือของสตาร์มีขนมนมเนยเต็มไปหมด
“ซื้อมาเผื่อ” สตาร์ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมก่อนจะพูดกับไอ้สิก ใบหน้าของไอ้สิกหันมามองผมด้วยสายตาสับสนว่าควรจะเอายังไง ผมไม่สามารถออกความคิดเห็นอะไรได้ นอกจากก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว
“ขอบใจนะ ซื้อมาเยอะเลยทำไมไม่แบ่งเพื่อนๆ ห้องหนึ่งมึงบ้างล่ะ”
ไอ้พวกห้องหนึ่งหันมามองไอ้สิกตาเขียว ราวกับต้องการเป็นตัวประกอบในโมเมนต์นี้
“พ่อกับแม่ซื้อขนมมาแจกพวกมันทุกอาทิตย์แล้วอ่ะ”
“ทุกอาทิตย์เลยเหรอ” ไอ้สิกร้องลั่นอย่างประหลาดใจ “มึงเป็นคนหรือพ่อพระวะเนี่ยสตาร์”
“แหะ” สตาร์ยิ้มให้สิกก่อนจะโบกมือลาและก็เดินกลับไปเข้าแถวห้องตัวเอง
ไอ้เชี่ยตังกับไอ้เชี่ยอ๊อฟลุกขึ้นมาเพื่อแย่งขนมจากมือของสิกโดยเฉพาะ ระหว่างที่พวกนั้นกำลังกินขนมกันอยู่ ไอ้สิกลอบสบตาผมก่อนจะยิ้มแห้งๆ ส่งให้
“ขอโทษ” มันพูด
“ขอโทษอะไร”
“ยังไม่มีจังหวะที่จะพูดกับสตาร์เลยว่ะ”
“...”
“มันยากๆ ยังไงไม่รู้”
ผมทำสีหน้าเข้าอกเข้าใจมัน สตาร์น่ารักน่าทะนุถนอมครับ ใครจะไปทำใจกล้าทำร้ายเขาได้ง่ายๆ ล่ะ “กูเข้าใจและก็โอเค กูไม่เป็นไรหรอก”
“แน่นะ”
“อืม” ผมมองไปที่พี่ดิน “เพราะกูก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ดินเลย”
ไอ้สิกเลิกคิ้วมองผมก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วยแรงๆ “เมียกูต้องแบบนี้ดิ”
“นี่มึงยังไม่เลิกพูดแบบนี้อีกเหรอ”
“อะไรเล่า”
“...”
“ก็มึงเป็นเมียกูนี่”
“ยังไม่ใช่!”
“อะไรเมียๆ นะ” ไอ้อ๊อฟที่เคี้ยวไม่หยุดโพล่งขึ้นมาถาม
“คือไอ้สิกมันจะบอกว่ามึงอย่าลืมเลียริมฝีปากมึงด้วย ขนมเลอะหมดแล้ว”
“เหรอ”
ไอ้สิกตบมือเบาๆ ให้สกิลการแถของผม ผมนั้นถองสีข้างมันจนมันต้องร้องโอ๊ย
“มึงจะเลียปากให้กูมั้ยเชี่ยฟืน”
“เลียปากพ่อง...” ผมด่า แต่ไอ้สิกเอื้อมมือไปโบกหัวไอ้อ๊อฟเลยครับ
ผมเข้าใจที่สิกนั้นเอ่ยเรื่องผมกับมันกับสตาร์ได้ยาก เพราะตอนที่ผมอยู่ต่อหน้าสตาร์ ผมก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้จริงๆ สตาร์เป็นผู้ชายที่ภายนอกค่อนข้างน่าทะนุถนอม ไม่มีใครอยากจะทำให้เขาสะเทือนใจหรือเสียใจหรอก เพราะงั้นผมถึงเข้าใจไอ้สิกดี
เรื่องแบบนี้มันเร่งรัดอะไรได้ด้วยหรือ สตาร์เป็นเพื่อนของเราสองคนนะครับ เราทั้งคู่ไม่อยากที่จะทำร้ายสตาร์จริงๆ
น้ำตกเอราวัณ
พอได้ยินเสียงน้ำตกปุ๊บ อาการง่วงงุนของผมก็หายเป็นปลิดทิ้ง ในตอนเช้าคุณครูและพวกรุ่นพี่ม.6 ให้พวกรุ่นน้องไปฟังวิทยากรบรรยาย (สาระต้องมาก่อน) พอหลังจากที่ฟังเสร็จปุ๊บคุณครูก็เอ่ยถึงกฎกติกาในการเล่นน้ำของพวกเราซึ่งสรุปได้ง่ายๆ ก็คือห้ามบาดเจ็บและก็ห้ามตายนั่นแหละ
ผมกับเพื่อนอีก 3 คนยังไม่มีใครคิดจะรีบเล่นน้ำแต่อย่างใด พวกเราพากันเดินไปดูลิงกัน ไอ้สิกดูจะชื่นชอบลิงมากเป็นพิเศษจนแทบจะอยากอุ้มกลับบ้านเพื่อเอาไปเลี้ยง
ว่าแต่...มึงถามแม่มึงหรือยัง
เราทั้งสี่คนกำลังนั่งดูคนนั้นคนนี้เล่นน้ำตกจนเกิดอาการคันอยากลงไปเล่น ไอ้ตังกับไอ้อ๊อฟเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวแล้ว ส่วนผมนั้นกำลังจะเปลี่ยน ระหว่างที่ผมกำลังจะถอดเสื้อนั่นเอง ไอ้สิกก็คว้าแขนผมไว้
“อะไรของมึง”
“มึงต้องใส่เสื้อเล่น”
“เชี่ย ใครๆ เขาก็ถอด” ผมโวยวาย “แล้วอีกอย่างหนึ่งกูเอาเสื้อมาน้อยด้วย”
“ยืมของกูได้ กูเอามาเยอะ”
“เชี่ยสิก”
“มึงอย่ามาเถียง”
ผมอ้าปากพะงาบๆ กำลงจะเถียงไอ้สิกต่อ แต่ช็อตนั้นถูกซิกส์แพ็คของไอ้สิกแย่งซีน ผมไม่สามารถพูดอะไรต่อได้หลังจากที่ได้เห็นหุ่นที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมัน แม้มันจะผอมไปนิดแต่เพราะความผอมนี่แหละที่ทำให้ซิกส์แพ็คของมันชัดอ่ะ
มันเคยถอดเสื้อต่อหน้าผมอยู่ครับ แต่ผมไม่เคยมองมันด้วยสายตาแบบนี้ ไม่เคยต้องหน้าแดงก่ำแบบนี้
เชี่ย มันจะรู้ไม่ได้
“ทำไมมึงหน้าแดง ไม่สบายเหรอ”
“แดดส่องหน้ากูอยู่มึงไม่เห็นเหรอ”
“ไหนแดด? วันนี้ออกจะครึ้มๆ”
ผมแถอะไรของผมไปเนี่ย วันนี้แม่งโคตรจะไม่มีแดดเลย เหมาะกับการถอดเสื้อเล่นน้ำที่สุดแล้ว (เพราะจะไม่ดำ) แต่ผมทำงั้นไม่ได้ครับเพราะไอ้เชี่ยสิกมันไม่ยอมให้ผมทำ
ผมทำท่าจะถอดเสื้ออีกครั้ง ไอ้สิกมันก็จับแขนผมไว้อีกครั้ง
“เอ๊ะมึงนี่! พูดไม่รู้ความ”
“มึงทำอย่างกับกูไม่เคยถอดเสื้อให้ดูอย่างงั้นแหละ”
“ให้กูดูได้ แต่ห้ามให้คนอื่นดู”
“ไอ้เชี่ยตังกับไอ้เชี่ยอ๊อฟก็เคยเห็น”
“แล้วไง ตอนนี้ไม่ได้แล้ว กูไม่อนุญาต”
“ทำไมมึงเอาแต่ใจแบบนี้วะ”
“กูหวง จบมั้ย”
ผมชะงัก คำพูดตรงๆ ของไอ้สิกทำเอาผมเลิกโวยวายทันที
“แห้งๆ อย่างกูมีไรให้หวงวะ” ผมพึมพำก่อนที่จะเลิกพยายามถอดเสื้อ (ใจอ่อนจนได้)
“ถึงจะแห้งก็เป็นไอ้แห้งของกูป่ะวะ”
“ชักจะเยอะแล้วนะมึงน่ะ”
“กูเยอะมานานแล้ว แต่มึงไม่รู้” ไอ้สิกยิ้มมุมปาก “กูเยอะกับมึงในใจของกูเนี่ย อยากให้กูเล่าให้มึงฟังมั้ยล่ะ”
“มึงลองแซมเปิลๆ มาหน่อยดิ๊”
“เอาจริงเหรอ” ไอ้สิกขยับตัวเข้ามาใกล้ผม ใบหน้าของมันก็ก้มลงมาด้วย ทำท่าเหมือนพระเอกในละครกำลังเจ้าชู้ใส่นางเอกอ่ะ
แล้วกูเป็นนางเอกได้ไงเนี่ย
“ถ้ามึงจะฟังจริงๆ สามวันก็คงเล่าได้ไม่หมด เพราะความรักในแบบคูลๆ ของกูเนี่ยมันยาวนานและก็มีประวัติเยอะแยะมากมาย”
“มึงจะเล่ามั้ย” ผมชักสีหน้า
“เล่าแล้วๆ” สิกหัวเราะ “กูชอบมึงมาก”
แค่เรื่องแรกมันก็ทำผมต้องมองไปทางอื่นแล้วล่ะครับ นี่กูถามเพื่อทำร้ายตัวเองทำไม
“กูหวงมึงมาก”
“พอละสัด”
“กูหึงมึงมากด้วย”
“ไอ้เหี้ย พอ”
“แม้กระทั่งไอ้เชี่ยตังกอดคอมึง กูก็หึง”
“พอเถอะ”
“ตอนที่ไอ้เชี่ยอ๊อฟจับแขนมึงเพื่อไปดูไฝของมึง กูก็หึง”
“อันนั้นก็หึงเหรอ”
“เพราะงั้นถ้าใครก็ตามจะมาดูหุ่นแห้งๆ ของมึง ต้องข้ามศพกูไปก่อน ชัดเจนพอมั้ยฟืน”
“โหดจังเลยวะ โหดแค่คำพูดอ๊ะป่าว” ผมแซวแก้ความเขินของตัวเอง
“มึงจะลองดูก็ได้”
ใครจะไปลองฟะ ไอ้สิกมันมีความน่ากลัวแฝงอยู่เยอะครับ ถ้าจะให้มันเป็นนักเลงมันก็เป็นได้ แต่ที่มันไม่เป็นก็เพราะมันมีเพื่อนแบ๊วๆ ปญอ.อย่างผม ไอ้ตังและก็ไอ้อ๊อฟนี่แหละ และเพราะมันต้องตัวติดกับผมก็ได้มันจึงไม่สามารถเป็นนักเลงได้ แต่ถึงอย่างนั้นความน่ากลัวของมันก็มีอยู่มากจริงๆ
“อยากฟังอีกมั้ย”
“พอแล้ว”
“มีอีกเยอะแยะมากมาย”
“กูอยากไปเล่นน้ำ พากูไปเล่นน้ำเถอะ ไอ้เชี่ยอ๊อฟมันเล่นจนมันจะได้เมียเป็นนางเงือกอยู่แล้วเนี่ย”
“นางเงือกเหี้ยไรมาอยู่แถวน้ำตก”
“ไปเล่นน้ำ เดี๋ยวนี้”
“ครับๆๆ”
“...”
“เดี๋ยวๆ อ่านโน้ตการ์ดก่อน”
“อะไรของมึง” ไอ้สิกยัดโน้ตการ์ดใส่มือผมก่อนที่จะยิ้มแฉ่ง
โน้ตการ์ดใบที่ 15
ไอ้ฟืน ไอ้แห้งของกู : )
“มึงไปเขียนตอนไหน!” ผมร้อง
“เขียนตอนที่มึงเขิน”
“หา”
“ก็ตอนมึงเขินมึงชอบหันหน้าไปทางอื่นอ่ะ กูจะแต๊ะอั๋งมึงหลายทีแล้วมึงรู้ป่ะ”
“ไปเล่นน้ำกันเถอะ”
“เนี่ย ตอนนี้มึงก็เขิน”
“ไอ้สัด ไปเล่นน้ำ!”
“ไปเดี๋ยวนี้จ้า”
เป็นช่วงเวลาที่ผมไม่ต้องคิดอะไรเลย
ผมลืมความทุกข์ที่มีทั้งหมดไปชั่วขณะและก็สนุกกับการเล่นน้ำซะ แม้จะมีหลายครั้งที่สตาร์มาเล่นน้ำด้วย แต่ผมก็ไม่อคติกับเขา ผมเล่นไปอย่างลืมเรื่องราวดราม่าทุกอย่างที่เคยมี ปล่อยใจไปกับสายน้ำ ว่ายน้ำแข่งกับเพื่อนหรือไม่ก็กระโดดน้ำจากโขดหิน มันสนุกจนไม่อยากจะกลับกรุงเทพฯ เลยครับ
แต่พอเล่นนานๆ ไปมันก็ทำให้หนาวจนตัวสั่น ทั้งๆ ที่ผมใส่เสื้อเล่นน้ำแต่ทำไมผมหนาวก็ไม่รู้ คนอื่นๆ ที่แม่งไม่ได้ใส่เสื้อเล่นน้ำก็พากันเล่นกันไปเรื่อยไม่ได้หนาวเหมือนผมสักนิด นี่ผมชักจะงงแล้วนะเนี่ย
“กูไปพักก่อนนะ” ผมบอกกับสิก ก่อนที่จะลุกจากน้ำไปนั่งที่โขดหินเล็กๆ อันหนึ่งที่สามารถแช่เท้าในน้ำได้อยู่
ไอ้สิกมันกำลังสนุกอยู่กับการแกล้งสตาร์กับไอ้เชี่ยอ๊อฟและก็ไอ้ตัง พวกมันสามคนพยายามจับสตาร์ทุ่มลงน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า สตาร์น่าทะนุถนอมก็จริงแต่นั่นก็เป็นดาบสองคมสำหรับเขา เขาตัวเล็กน่ากลั่นแกล้ง อีกทั้งตอนโกรธยังน่ารักมากกว่าดูน่ากลัว เพื่อนผมเลยสนุกกันใหญ่โดยไม่สังเกตสายตาของไอ้พวกผู้ชายห้องหนึ่ง (จากวันนั้นถึงวันนี้แม่งก็ยังชอบมองแปลกๆ ไม่เลิก)
หลังจากที่แกล้งสตาร์จนพอใจแล้ว สิกก็เดินมาหาผม ตัวมันยังอยู่ในน้ำครึ่งตัวตอนที่มันตะโกนมาหาผม
“ทำไมตัวสั่นล่ะ หนาวเหรอ”
“นิดหน่อย”
“เลิกเล่นและก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วไป”
“สั่งจังไอ้เหี้ยนี่”
“ก็กูเป็นผัวนี่ กูจะสั่ง”
มันพูดออกมาได้ยังไง คนเล่นน้ำกันอยู่เต็มไปหมด ไอ้สัดดดดด ผมอ้าปากพร้อมจะด่ามันเต็มที่ แต่ตอนนั้นไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังลุยน้ำมาอยู่ข้างๆ ไอ้สิกพอดี ผมก็เลยไม่พูดอะไรต่อ
“ถามไรหน่อยดิ” ไอ้อ๊อฟเปิดประเด็น “คนอื่นเขาถอดเสื้อกันหมด มึงจะใส่เสื้อทำซากอะไรวะฟืน”
“มึงไม่รู้เหรอ” ไอ้สิกตอบแทนผม “เชี่ยฟืนมีหัวนมสามหัว”
“อะไรนะ” ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังก็เสือกจะเชื่อด้วย “จริงเหรอวะ ไหนๆๆ”
“บ้าเหรอ ไอ้สัด” ผมรีบลุกหนีออกห่าง
“พวกมึงสองคนไม่ต้องไปดูเลย อยู่ตรงนี้นี่แหละ” สิกจับตัวเพื่อนทั้งสองเอาไว้
“ไอ้ฟืนมีหัวนมสามหัวววววววววว”
“เชี่ยฟืนมีหัวนมสามหัวโว้ยยยยย”
ฟัคยูแมน T_T ผมควรจะด่าใครก่อนดี ที่แน่ๆ ควรด่าไอ้สิกเพราะมันพูดเรื่องหัวนมบ้าๆ นี่ทำไมก็ไม่รู้
“ตรงนั้นน่าสนุกว่ะ ไปเล่นกันเหอะ” ไอ้อ๊อฟเอ่ยปากชวน เมื่อเห็นพวกเด็กม.6 กำลังโดดน้ำกันอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ลึกนะ อย่าไปเลย” ไอ้สิกเอ่ย
“จะทำอะไรก็ทำให้สุดดิวะ”
เราทั้งหมดเคลื่อนตัวตามคำชวนของไอ้อ๊อฟ สตาร์กับเพื่อนห้องหนึ่งสองสามคนก็ตามมาด้วย ผมได้คุยกับสตาร์เล็กน้อย เขาตัวเล็กและก็ขาวมากจนผมแสบตาไปหมดเลย
“เออ มีเรื่องจะถามว่ะ” สตาร์แตะตัวผมในระหว่างที่เรากำลังยืนอยู่ริมโขดหิน
“ว่าไง”
“จริงๆ คือมีเรื่องปรึกษา ไว้เราค่อยคุยกันหลังจบทริปนี้ดีมั้ย”
ผมพอจะเข้าใจว่าสตาร์หมายถึงเรื่องอะไร ผมเหล่มองไปทางไอ้สิก ตอนนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น
เด็กม.4 สองสามคนวิ่งเล่นจนมาชนผมกับสตาร์ ทำให้เราสองคนร่วงลงไปในน้ำอย่างที่คาดไม่ถึง ผมไม่คิดว่าตรงนี้น้ำมันจะลึกขนาดนี้ ผมพยายามกระเสือกกระสนขึ้นมาจากน้ำตรงนั้น แต่กระแสน้ำมันค่อนข้างแรงจนทำให้ผมทำแบบนั้นได้อย่างลำบาก
คนที่มาช่วยผมก็คือไอ้สิก มันรีบกระโดดลงมาจากนั้นก็พาตัวผมขึ้นไปบนโขดหินอย่างใช้เวลาและก็ทุลักทุเลสุดๆ
“เชี่ย! สตาร์ล่ะ” ผมร้อง
คนที่กระโดดลงไปช่วยสตาร์คือพี่ม.6 ที่ยืนอยู่แถวนั้น และคนๆ นั้นก็คือพี่ดิน ไอ้สิกมองผมอย่างตื่นตกใจ มันสำรวจตัวผมใหญ่ว่าผมเป็นอะไรมั้ย
“มึงโอเคมั้ย”
“กูโอเค”
“มึงไม่เป็นไรแน่นะ”
“กูไม่เป็นไร กูแค่โผล่ขึ้นมาพ้นน้ำไม่ได้”
“โอเค ดีแล้วล่ะ”
“...”
“ไอ้สัดเอ๊ย มึงทำใจกูร่วงเลยมึงรู้ป่ะ”
ไอ้สิกไม่ได้มองว่าพี่ดินกำลังช่วยสตาร์ให้มาอยู่ใกล้ๆ กับผม มันมองไปที่เด็กม.4 ที่เป็นตัวต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง
“พวกมึงมานี่ดิ๊”
ผมต้องห้ามมันเอาไว้ เพราะไม่อย่างนั้นไอ้สิกได้ต่อยรุ่นน้องแน่ๆ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่ดินถามสตาร์ก่อนจะหันมาหาผม “ฟืนล่ะ โอเคหรือเปล่า”
“ครับพี่”
สตาร์หายใจหอบก่อนที่จะสบตากับผม นัยน์ตาของเขาบ่งบอกความเศร้าเสียจนผมรู้สึกปวดแปลบไปหมด
เราคงมีเรื่องที่จะต้องคุยกันจริงๆ
tbc*
คนอ่านบอก พวกเอ็งควรจะคุยกันตั้งนานแล้วโว้ยยยยยยยยยย
เตรียมตัวรับพายุดราม่าก่อนจบเรื่องนะคะ :ling1:
-
จะคุยแล้ว ฮรือยหฟาฟหด
-
พวกเอ็งจะดราม่าแล้วหรอข้ายังไม่พร้อมมทททท :ling3:
-
หมดเวลาสนุกแล้วสิ ได้เวลาเคลียร์กันสักที
-
สตาร์คงรู้แล้วล่ะ
-
ที่สิกโดดมาช่วยฟืนก่อนก็ชัดเจนมากแล้ว สตาร์คงรู้แล้วแหง
เอาใจช่วยสิกฟืนให้พ้นมาม่าไปได้ด้วยดีนะะ
-
โอ่ยยยย เรื่องราวกำลังไปแบบเรื่อยๆเอื่อยๆ ถึงจะดูสงบแต่จริงๆมันเหมือนมีคลื่นใต้น้ำกำลังจะประทุอยู่ตลอด หลังจากนี้คงเป็นพายุห่าใหญ่ที่กำลังจะเข้ามา :ling1:
ก็ได้แต่หวังว่าฟ้าหลังฝนจะสวยงามนะครับ ฮื่ออ
-
หวังว่าสตาร์รู้ แล้วจะเข้าใจนะ :sad4:
-
อืมมม ได้เวลาคุย ได้เวลาเคลียร์
-
ฮืออออ มาม่าเหรอ รู้ว่าต้องมาถึงตอนคุยแต่ก็แอบกลัวเบาๆ
อยากยกพี่ดินให้สตาร์ แต่ไม่รู้ทำไมเชียร์พี่ดินน้องเคมี555
-
ตกน้ำพร้อมกันทีเดียวสองคน
เวลาช่วยก็ช่วยได้แค่คนเดียว
ถ้าคิดในแง่สิกช่วยฟืนก่อน ก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา
เพราะเป็นเพื่อนสนิทมานานมากกกก
กับสตาร์ สตาร์มาชอบมาจีบสิก
ไม่ได้เป็นแฟนกัน ถ้าดูแง่นี้สตาร์ต้องไม่คิดมาก
แต่แววตาที่เสียใจเป็นเพราะเห็นสีหน้าสิก
ที่เป็นห่วงเป็นใยฟืนเกินกว่าเพื่อน
ก็น่าจะดีกับทั้งสิกและสตาร์ ที่รู้โดยไม่ต้องเอ่ยปาก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุยกันสักที เราเตียมร้อมสำหรับดราม่าค่ะ!
-
คงไม่ต้องเคลียอะไรมากมาย เชื่อว่าสตาร์ก็คงจะพอดูออก :mew5:
-
สตาร์น้อย คงรู้แล้วล่ะ ตัดใจเหอะนะ
-
สิกไม่เคลียร์ สตาร์เคลียร์เอง แล้วนะเออ โง่ยยยย เคลียร์กันเบาๆนะ
-
โอยยยย รีบๆ เคลียร์เถอะ ยิ่งเห็นกันชัดๆ อย่างนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ :ling1:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใช่ รีบๆ คุยกันได้แล้ว
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เคลียร์เลยฟืน นานไปก็ยิ่งเสียใจนะ ใครมาชนวะ น่าเตะ
สิกมีคสามหวง น่ารักดี
ขอยคุณค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เตรียมตัวรอดราม่า จะได้เคลียร์กันให้จบๆไปสักที
-
ตอนอ่านฉากเด็กมอ4ชนลงน้ำนี่ ลุ้นว่าให้ดินเม้าท์ทูเม้าท์กับสตาร์ไปเลย ฮ่าๆ แต่ไม่ใช่อะ
รออ่านต่อ
-
เพื่อนต้องเข้าใจกันอยู่แล้ว อาจเสียใจตอนแรกแต่เดี๋ยวก็หาย :กอด1:
:pig4:
-
พูดอีกที สตาร์ควรรู้ตั้งนานแล้วววว
ถ้าชอบสิก สังเกตสิกจริๆ ก็จะรู้ว่าสิกคิดอะไรกับฟืนมั้ย
แต่มีเหตุการณ์นี้ก็ดี สตาร์จะได้รู้แจ้งไปเลย
พี่ดินก็ด้วย รู้แล้วอย่าเสี่ยงงง
จบมัธยม มีพาร์ทต่อเข้ามหาลัยมั้ยคะ (ยิ้มหวาน)
-
สิกชัดเจนตลอดดดด ชอบ สตาร์คงแน่ใจแล้วล่ะ ถึงเวลาเคลียร์ใจ
-
:a5: มาม่าหรอออออออ.... o22 o22
-
กอดสตาร์ 1 ที เป็นเด็กดีนะหนูนะ
โอํยย มั่นไส้วัยรุ่น
-
คุยเถ๊อะ
-
เคลียร์กันซะจะได้จบๆ
-
ฟืนนี่ก็นะ เฮ่ย......
-
อ๋อยยยยยยยย
น้องสิกเลิกชอบน้องฟืน
แล้วมาจีบพี่เถอะๆๆๆๆๆ
-
ฟืนน่ารักมากเลยค่ะ พอรู้ใจแล้ว ทำอะไรก็ยอมได้หมด 5555
ฟิสิกส์เยอะนะ คิดอยู่ในใจก็เก็บบ้างก็ได้
น่ารักค่ะ ใสๆ วัยรุ่นชอบบ
-
จ่ะ! ตาม talk ท้ายเรื่องเลยจ่ะ 'พวกเอ็งควรคุยกันนานแล้วโว้ยยยยยย' เอาไป 10 คะแนน!! เลย ชฟค. o13
เอาให้เคลียร์ๆเถอะ ลูกเอ้ยยยย ชีวิตมันสั้นนัก ความรักวัยมัธยมมันเป็นอะไรที่หอมหวาน มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ที่สุดล้าววว อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไป โดยยังไม่ทำอะไร :hao5:
-
สตาร์เอ๋ยเพียบพร้อมขนาดนี้เป็นนายเอกเรื่องหน้าเถอะ
-
ฟืนอย่าคิดมากน่าสตาร์ต้องเข้าใจดิ
-
พี่ดินเอาสตาร์ไปปปปปปปปปป :hao3:
-
และนี่ก็เป็นจุดเริ่มของดินสตาร์
สงสารสตาร์นะลูกกกแต่สิกต้องเป็นของฟืน
คุยๆกันให้รู้เรื่องนะ จะได้ครบสองคู่ อิอิ
-
เห้ยไม่อาวววว ยังไม่จบดิ ชอบสิกกับฟืน อยากอ่านนานๆ :serius2:
-
รอๆๆๆๆ ชอบมาเลยอ่านแล้วติด :hao7:
-
เคลียด่วนๆข่าาาาาา
-
ตอนที่ 16
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมกับสตาร์ก็ได้มาคุยกันอย่างจริงๆ จังๆ เสียที เราสองคนนัดกันหลังเลิกเรียนในวันศุกร์ สตาร์บอกว่าเขาจะโดดเรียนพิเศษในวันนี้ ส่วนผมน่ะเหรอผมโดดได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
ทำไมเจริญกันแบบนี้
แต่ถ้าไม่ใช่วันนี้ สตาร์ก็บอกว่าคงไม่มีเวลาที่จะมาคุยกับผมแล้ว ช่วงนี้เขากำลังเตรียมสอบอยู่และเขาก็ยุ่งมาก เขาจึงได้นัดผมในวันนี้ ไอ้สิกที่รู้ข่าวมันก็บอกว่ามันอยากมาคุยกับสตาร์เหมือนกัน แต่ผมไม่ให้มันมา เพราะสตาร์บอกอย่างชัดเจนว่าอยากคุยกับผม คุยกันทีละคนน่าจะดีกว่า อีกอย่างหนึ่งผมให้ไอ้สิกเข้าเรียนเพื่อไปจดในคาบเรียน ผมจะได้ลอกมันทีหลังด้วย
ให้ตาย ผมรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ และที่มากกว่านั้นก็คือผมกังวลเป็นอย่างมาก วันนี้อาจจะเป็นอย่างแรกก็ได้ที่ผมได้พูดความจริงกับสตาร์ และปฏิกิริยาตอบกลับมาของเขาคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด
ผมช่างเป็นเพื่อนที่แย่มากจริงๆ
สตาร์ยังไม่มาตามเวลานัดเลยครับ ตอนนี้ก็เลยเวลานัดไปทั้งสิ้น 45 นาทีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่โกรธเขา เขาจะมาช้าสองชั่วโมงก็ได้ เพราะไม่ว่าจะยังไงความผิดที่ผมทำไว้มันก็มากกว่าที่เขามาสายตั้งเยอะ เพราะงั้นผมจึงได้นั่งรอต่อไปเรื่อยๆ
ร้านที่ผมนั่งรอคือร้านกาแฟตราสีเขียวในสยามสแควร์วัน (เด็กอย่างผมก็มาแต่สยามนี่แหละครับ) ผมต้องสั่งช็อกโกแลตปั่นเป็นแก้วที่สองเพราะแก้วแรกของผมมันหมดไปนานแล้ว ระหว่างนั้นสิกก็ไลน์มาถามอยู่เรื่อยๆ จนผมต้องไล่ให้มันกลับไปตั้งใจเรียนและก็เลิกกังวลซะ
ในที่สุดสตาร์ก็มา
สภาพของสตาร์ย่ำแย่มาก ใต้ตาของเขาคล้ำไปหมดและเขาก็ดูผอมลงมากจากตอนที่ไปเที่ยวน้ำตกกัน ผมอ้าปากค้างขณะมองสตาร์อยู่
“เดี๋ยวไปสั่งเครื่องดื่มแป๊บ” สตาร์บอกผม
ผมพยักหน้าหงึกๆ ยังคงมองตามสตาร์ไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด รู้สึกว่าสิ่งที่สตาร์กำลังเป็นมีผมเป็นต้นเหตุ ผมทำให้สตาร์เป็นแบบนี้ ทั้งหมดคือความผิดของผม
สายตาของผมสะดุดเข้ากับโน้ตการ์ดของไอ้สิกในกล่องดินสอของผม (ระหว่างที่นั่งรอสตาร์ ผมทำการบ้านเสร็จไปสองวิชาแน่ะ)
โน้ตการ์ดใบที่ 16
เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน
ปล.คุยเสร็จมาหากูที่สยามกิตต์ด้วย อย่าลีลา เดี๋ยวกูรอชั้นล่าง
บอกในไลน์ก็ได้ป่ะวะแม่ง ผมพ่นลมอย่างยิ้มๆ เล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา ระหว่างนั้นสตาร์ก็เดินมาหาผมและก็นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับผม ผมรีบเก็บโน้ตการ์ดเอาไว้ให้พ้นจากสายตาของสตาร์
“โทษทีที่มาช้า กูมีปัญหาน่ะ”
ผมก็พอจะรู้อยู่
“มึงไหวป่ะวะ ไม่คุยวันนี้ก็ได้นะ”
“ยังไงก็ต้องคุยวันนี้ว่ะฟืน”
ให้ตายเถอะ ผมจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้มั้ย...
สตาร์ขอตัวไปรับชาเขียวเย็นที่เขาสั่งเอาไว้และก็มานั่งฝั่งตรงข้ามของผมอีกครั้ง ผมมองดูสตาร์ทุกอิริยาบถ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายนั้นทั้งซึมและก็เศร้า มันทำให้ผมรู้สึกแย่มาก มากๆ เลยแหละครับ
“กูว่ามึงรู้ว่ากูจะคุยกับมึงเรื่องอะไร”
“เรื่องไอ้สิกอยู่แล้ว”
“อืม” สตาร์หลุบสายตาลงต่ำ “กูว่าสิกชอบมึงว่ะฟืน”
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“วันนั้นที่กูกับมึงตกน้ำ สิกลงไปช่วยมึงโดยที่ไม่คิดอะไรเลย แค่นั้นกูก็รู้แล้วล่ะว่าเขาชอบมึง ไม่มีทางที่จะชอบกู”
ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้จริงๆ ในเวลานี้ผมทำได้แค่ก้มหน้ารับฟังเท่านั้น
“มึงเองก็รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย”
“...”
“ทำไมมึงไม่บอกกูสักคำวะฟืน ทำไมต้องให้กูไปตามตื๊อเขาทั้งๆ ที่มึงก็รู้ว่าเขาชอบมึง ทำไมมึงทำให้กูกลายเป็นไอ้โง่แบบนี้วะเพื่อน”
“สตาร์ใจเย็นๆ ก่อน” ผมพยายามพูด ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นพรั่งพรูเรื่องราวในใจออกมาไม่หยุด
“ถ้าเป็นแบบนั้นกูคงดูโง่มากและก็ตลกมาก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลย”
“ทำไงดีวะ”
“...”
“กูตัดใจจากเขาไม่ได้เลย”
“...”
“ตลอดอาทิตย์หนึ่งที่ผ่านมากูเอาแต่คิดเรื่องนี้อ่ะ”
ตอนนี้สภาพของสตาร์เหมือนเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่จริงจังกับความรักและก็ไร้ซึ่งทางออก คำพูดและท่าทางของเขาทำให้ผมไม่สามารถพูดความจริงที่ผมเตรียมมาพูดกับเขาได้
ผมไม่กล้าหาญมากพอที่จะเห็นความเจ็บปวดของสตาร์ผมไม่กล้าจริงๆ
“กูควรทำไงดีวะฟืน”
“กู...กูไม่รู้ว่ะเพื่อน”
ถ้าเป็นสิก มันคงกล้าบอกกับสตาร์ตรงๆ ไปแล้ว แต่นี่เป็นผม ผมที่ใจอ่อนกับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เลย
“ที่กูนัดมึงมากูแค่อยากมาปรึกษา ไม่ดิ อยากมาระบายด้วย กูไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย กูเล่าให้มึงฟังคนเดียว”
“กูรู้”
ถ้าสตาร์รู้ว่าผมกับสิกรักกันเขาจะเป็นยังไงนะ
“ถ้าความจริงมันโหดร้ายกว่าที่มึงคิดล่ะ” ผมค่อยๆ พูดออกมา
“ยังไงวะ”
“ถ้าเรื่องจริงมันเลวร้ายกว่าเรื่องที่สิกไม่ได้ชอบมึง มึงจะไหวมั้ย”
“ใจกูก็คงพัง ยากที่จะฟื้นขึ้นมา อะไรทำนองนั้นเลย”
“...”
“นี่กูเสี่ยวแดกมากมั้ย กูไม่เคยชอบใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ สิกเป็นคนแรก”
“...”
“กูแค่อยากให้เขากับกูสนิทกันมากกว่านี้ ก่อนที่เขาจะไป”
คำพูดของสตาร์ทำให้ผมชะงัก ก่อนที่เขาจะไปหมายความว่าไง
“สิกมันจะไปไหน”
“เชี่ย” สตาร์เอามือปิดปาก
“อะไรวะสตาร์ บอกกูมา”
“เขา...เขายังไม่ได้บอกมึงเหรอ”
“...”
“อีกสองอาทิตย์มันก็จะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาแล้ว มันเข้าออกตึกอังกฤษบ่อยมึงก็น่าจะรู้อยู่”
ผมถึงกับช็อกไปเลย
ไม่มีใครบอกผมเรื่องนี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน น้องเคมี หรือว่าไอ้สิก
ไม่มีใครบอกผมเลย
“กูไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ใช่ป่ะวะ”
“ขอโทษนะสตาร์ แต่กูขอตัวก่อน” ผมรีบลุกขึ้นยืน
“จะไปไหน”
“ไม่รู้ว่ะ ไปไกลๆ มั้ง”
ผมช็อกเกินกว่าจะเป็นที่ระบายความในใจของใครได้ เพราะว่าในตอนนี้ใจผมก็ค่อยๆ พังลง พังลงเรื่อยๆ ไม่ได้แตกต่างอะไรจากสตาร์
สิกมันจะให้ผมรู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้ายหรือไง
โทรศัพท์ของผมดังไม่หยุด หน้าจอเป็นเบอร์ไอ้สิกแน่นอนเพราะงั้นผมจึงไม่รับสาย ผมไม่กลับบ้าน ไม่ไปที่เรียนพิเศษ ได้แต่เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ อย่างไร้วิญญาณและก็ไร้จุดหมาย ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกทำร้ายจากคนที่ไว้ใจที่สุด ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะครับ
มันจะทิ้งผมไปและมันก็ไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับผมสักคำ
ร่างกายพาตัวผมมายังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้บ้านไอ้สิกแบบที่ผมไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะเซนส์ของผมบอกกับผมว่าไม่ว่าไอ้สิกจะไปตามหาผมที่ไหน แถวบ้านมันคงเป็นที่สุดท้ายที่อยู่ในความคิด ตรงนี้น่าจะปลอดภัยที่สุด ไม่มีไอ้สิก ไม่มีไอ้คนที่ทรยศหักหลังผม
จริงๆ ผมแกล้งคิดไปงั้นแหละ มันไม่ทรยศหักหลังผมหรอก แต่ผมทั้งโมโหทั้งโกรธทั้งอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่รู้จักกับมันมาผมไม่เคยห่างจากมันเลย (ยกเว้นตอนที่ไม่เข้าใจเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน) แต่ตอนนี้มันจะไปจากผม อยู่ห่างกันคนละซีกโลก จะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรได้ยังไง
วันนี้มันวันเหี้ยอะไรของผมเนี่ย ทั้งเรื่องสตาร์และก็เรื่องไอ้สิก
โว้ยยยยยยยยยยยย
“พี่ฟืน?” ผมได้ยินเสียงเรียก คนที่เรียกผมก็คือเคมี น้องมาในชุดไปรเวท ในมือถือลูกบาสหนึ่งลูก ท่าทางจะมาเดินเล่นแถวนี้
“อ้าวเคม มาทำอะไรแถวนี้คนเดียว มันอันตรายนะ”
“ไม่อันตรายหรอกครับ นี่แถวบ้านผม” เคมีทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผม “ทำไมอยู่แค่พี่ฟืนคนเดียวอ่ะ พี่สิกอยู่ไหน”
“ไม่รู้มัน”
“นี่พี่มาแถวนี้โดยไม่มีพี่สิกเหรอ มารอพี่เขาเหรอครับ”
“เปล่า”
เคมีทำหน้างงจนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
“เอาเถอะ อย่างน้อยตอนนี้รู้แค่ว่าพี่ไม่อยากเจอมันก็พอ”
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอครับ” อีกฝ่ายทำหน้าเศร้าจนผมรู้สึกผิดปกติ “รู้มั้ยครับว่าการที่พี่ฟืนทะเลาะกับพี่สิกมันส่งผลกับพี่สิกแค่ไหน”
เวรกรรม ทำไมกูถึงรู้สึกผิดขึ้นมาเลยเนี่ย
“พี่สิกกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ไอ้นั่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่เอา เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนที่บ้านไม่รู้จะรับอารมณ์พี่สิกยังไงเลยครับ”
ไอ้บ้านั่นมันก็ไม่สมควรไปลงกับคนอื่นมั้ยล่ะ โธ่
“ผมไม่อยากให้พี่สองคนทะเลาะกันเลย” น้องพูด “พี่สิกรักพี่ฟืนมากเลยนะครับ”
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยิน
“เคมรู้เหรอ”
“ทำไมจะไม่รู้ ทั้งบ้านเขารู้กันหมดแหละ”
“ว่ายังไงนะ”
“ก็ในห้องพี่สิกมีแต่รูปพี่ฟืนอ่ะ รูปตัวเองมีแค่สองสามรูปเองมั้ง”
ผมนึกถึงตอนที่ไอ้สิกมันลีลาตอนก่อนที่ผมจะเข้าห้องของมันได้ ที่แท้มันก็พยายามซ่อนรูปทั้งหมดของผมอยู่นี่เอง
“แล้ว...พ่อแม่ไม่ว่าเหรอ” ผมเลียบๆ เคียงๆ ถาม
“พ่อแม่ไม่ว่าหรอกครับ บอกชอบ แปลกดีที่จะมีสะใภ้เป็นเด็กผู้ชาย”
“เดี๋ยวก่อนนะ”
“พ่อแม่พูดจริงๆ ครับ ผมแอบไปได้ยินมา”
เป็นครอบครัวประเภทไหนวะเนี่ยยยยย
“เอาเป็นว่าพี่ฟืนอย่าโกรธกันกับพี่สิกเลยนะครับ ถือซะว่าบ้านผมขอร้อง”
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจให้เคมีดู “จะไม่ให้พี่โกรธได้ไงล่ะ มันจะไปต่างประเทศโดยที่ไม่ยอมบอกพี่สักคำ”
“อุ้ย เรื่องนี้...”
“มันน่าโกรธมั้ยล่ะ”
“ผมไม่ยุ่งดีกว่าครับ” เคมีเห็นอกเห็นใจในเหตุผลที่ผมจะโกรธ “เอาเป็นว่ามาเล่นบาสกับผมดีกว่า จะได้ลืมๆ เรื่องนี้ไปบ้างเนอะ คนเราไม่ควรอารมณ์เสียนานๆ นะครับ เดี๋ยวไม่หล่อ”
“ใครสอนเนี่ย” ผมลุกขึ้นยืน เตรียมพร้อมเล่นบาสกับน้อง
“พี่สิกครับ”
ดูมันสอนน้องชาย...ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่จะวิ่งไปยังสนามบาสและก็เล่นบาสกับเคมี
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนตะวันตกดิน เคมีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย ผมอึ้งในแรงของน้องมาก รู้สึกอายที่ตัวเองเริ่มหอบแฮ่กๆ ผมทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นสนามบาส ปล่อยให้เคมีเก็บลูกบาสที่เด้งกระดอนไป จนกระทั่งลูกบาสนั้นเด้งกลับมา ผมก็เลยลุกขึ้นยืนเพื่อจะเก็บช่วยน้อง ทันทีที่ผมเก็บเสร็จ คนที่อยู่ตรงหน้าผมก็ไม่ใช่เคมีแล้วแต่เป็นไอ้สิก
ผมชักสีหน้าทันทีที่เห็นมัน
“ไปให้พ้น”
“ถ้าอยากไล่กันจริงคงไม่มาแถวบ้านกูหรอก” ไอ้สิกรีบมายืนขวางหน้าผมเอาไว้ มันสะกัดผมตอนที่ผมจะชู้ตลูกลงห่วง นั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น “คุยกันก่อน อย่าเพิ่งเล่น”
“ไม่มีอะไรจะคุยด้วยแล้ว”
“ทำไมเป็นแบบนี้”
“...”
“รู้แล้ว...ใช่มั้ย” สิกถามผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“กูกลับล่ะ” ผมเดินไปที่ม้านั่งเพื่อหยิบกระเป๋าแต่ไอ้สิกรั้งตัวผมเอาไว้ด้วยการจับมือ
“ฟืน คุยกันก่อน”
“กูคิดผิดที่มาอยู่แถวบ้านมึงตอนนี้”
“คุยกับกูก่อน อย่าเป็นงี้ดิ”
“...”
“กูมีเหตุผลนะเว่ย”
“เหตุผลอะไร” ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้จริงๆ ครับ “มึงรู้มั้ยทำไมกูถึงรู้ตัวว่ากูชอบมึง”
คำพูดของผมทำเอาอีกฝ่ายถึงกับอึ้ง
ผมไม่เคยบอกชอบมันแบบตรงๆ เลยครับ นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้ยิน
“เพราะกูรู้ตัวไงว่ากูอยู่ห่างจากมึงไม่ได้ การที่มีมึงคือความเคยชินของกู แม้แต่ห่างกันแค่วันเดียวกูก็ไม่ชินแล้ว เพราะงั้นกูถึงรู้ว่ากูชอบมึง ไม่ใช่สตาร์”
“...”
“แต่สิ่งที่มึงเพิ่งทำคือมึงกำลังจะไปจากกู อยู่ห่างๆ กู และมึงก็...” ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ก้อนสะอื้นที่คอมันระเบิดออกมาเป็นน้ำตา “ไม่ยอมบอกให้กูเตรียมตัวเตรียมใจเลย”
“กูขอโทษ” สิกทำสีหน้ารู้สึกผิด พยายามจับไม้จับมือผม ผมสะบัดออกอย่างเดือดดาล
“กูชอบมึงมากนะสิก ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้วะ”
“...”
“แล้วกูจะทำไง กูจะอยู่ยังไง ถ้ามึงไปแล้วกูจะอยู่ยังไง ไม่มีใครเหมือนมึงทั้งนั้นอ่ะ มึงจะทิ้งกูไปเหรอ ทำไมมึงทิ้งกูไปง่ายๆ แบบนี้ ไหนมึงบอกว่ามึงชอบกูไง ฮึกกก ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย มึงมันเหี้ยยยยย ฮึกก”
สุดกลั้นแล้ว น้ำตาของผมไหลพรั่งพรูออกมาจนสิกต้องดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมพยายามดันตัวมันออกไปแต่ผมก็ไม่สามารถสู้แรงของมันได้
“ปล่อยกู ไอ้สัดดดด”
“ไม่ปล่อยอ่ะ จนกว่ามึงจะฟังกู”
“มึงจะอธิบายเหี้ยไรอีก ฮึก กูไม่ฟังแล้ว”
“...”
“มึงรู้ป่ะ กูไม่คิดว่าเราสองคนจะได้คบกันเพราะมีสตาร์ แต่อย่างน้อยมึงก็ควรอยู่เคียงข้างกูไม่ใช่เหรอวะ”
สิกจับไหล่ทั้งสองข้างของผมให้ยืนออกห่าง ใบหน้าของมันจ้องผมเขม็งด้วยแววตาเจ็บปวด
“มึงว่าไงนะ เราสองคนจะไม่ได้คบกันเหรอ”
“เออ” ผมเอามือปาดน้ำตา
“อะไรของมึง” ไอ้สิกเริ่มเสียงดังมากขึ้น
“เขาน่าสงสารมาก กูไม่กล้าคบกับมึงหรอก”
“ทำไมพูดแบบนี้ เขาเจ็บปวดมันเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว”
“ไม่ กูไม่ชอบเห็นเขาเจ็บ”
“แล้วกูล่ะ มึงชอบเห็นกูเจ็บเหรอฟืน”
“ทำไมกลายมาเป็นเรื่องนี้ไปได้วะ” ผมเสียงดังมากขึ้นเหมือนกัน
“ที่ผ่านมามึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงที่มึงเอาแต่แคร์สตาร์ แต่ไม่แคร์กูเลย มึงเอาแต่ห่วงว่าสตาร์จะเจ็บอย่างนั้นอย่างนี้ถ้ามึงมาคบกับกู แล้วกูล่ะ” ดูเหมือนสิกจะเก็บกดเรื่องนี้มานาน ใบหน้าของเขาปวดร้าวจนผมถึงกับอึ้งไม่น้อย “กูรอมึงมานานแค่ไหนแล้ว ที่ผ่านมากูอยู่ในที่ของกูอย่างสงบเสงี่ยมตลอดจนกระทั่งวันที่เราสองคนใจตรงกัน เราใจตรงกันแล้วมึงยังทำร้ายกูเหมือนที่มึงเคยทำอีก”
“กูทำร้ายมึงยังไง”
“ที่ผ่านมากูคิดว่ามึงคงไม่มีวันชอบกูเลยไง”
“แต่กูก็ชอบมึงแล้ว”
“มึงไม่ยอมคบกับกู”
“กูคบกับมึงไม่ได้”
“ฟืน!” สิกร้องอย่างเหลืออด
“เลิกพูดเรื่องนี้แล้วมาพูดเรื่องที่มึงจะไปต่างประเทศ”
“มันสำคัญกับกูนะ”
“เรื่องนั้นมันก็สำคัญกับกูเหมือนกัน”
สิกมีสีหน้าผิดหวังมาก จนในใจของผมรู้สึกปวดแปลบไปหมด ผมไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าตอนนี้ผมมีสติมากพอที่จะใช้เหตุผลอยู่เหนืออารมณ์หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ผมกำลังเดือดสุดๆ เลยล่ะ
ถึงจะเป็นอย่างนั้น สีหน้าของสิกก็ทำเอาผมเจ็บปวดมากมายจริงๆ เขาดูผิดหวังในตัวผมมาก
“รักที่กูคิดว่ามันคูล ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่คูลสำหรับกูแล้วว่ะ” คำพูดของสิกทำให้ผมขมวดคิ้ว “กูมีความสุขในการแอบมองมึง แอบชอบมึง แต่กูไม่คิดว่ามันจะลงเอยแบบนี้”
“หมายความว่ายังไง”
“กูเสียใจมากเลยฟืน ที่มึงบอกกูว่ายังไงเราสองคนก็ไม่ได้คบกัน”
ผมรู้สึกช็อกเกินกว่าจะพูดคำอะไรใดๆ ออกมาได้ คำว่าเสียใจของสิกทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากมายพอๆ กันกับเขา
นี่ผมทำอะไรลงไป...
ผมทำร้ายคนที่ผมชอบได้ยังไง...
“ตอนแรกกูจะมาบอกมึงว่ากูจะไม่ไปอเมริกา แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว”
“...”
“กูจะไป”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผม ทุกอย่างพังเพราะผม
“ไหนมึงบอกว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันไง” ผมเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“กูเจ็บมาพอแล้วฟืน”
คำพูดทิ้งท้ายของสิกทำให้ผมรู้สึกใจสลาย
ผมคือคนที่สมควรจะแบกรับความเจ็บปวดทั้งหมดอย่างไม่มีเงื่อนไข
tbc*
ปล่อยให้สิกได้ให้บทเรียนแก่ฟืนเถอะนะคะ คนเขียนกราบบบบบ
ตอนนี้พีคสุดของเรื่องแล้วนะคะ ผ่านตอนนี้ไปได้ พายุก็สงบแล้ว :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสารฟิสิกส์ ฟืนควรจะรู้ตัวสักทีว่าคนที่ควรแคร์คือใคร
-
ทำไมืนต้องแคร์สตาร์มากจนทำร้ายสิกอ่ะ ซึนจนทำร้ายทั้งตัวเองแล้วก็คนที่รักฟืน โกรธฟืนแล้ว
-
สิกอย่าทำแบบนี้ :ling1:เราจะอยู่ข้างฟืนเอง
-
ฟืนต้องเรียนรู้จากความเจ็บปวดบ้างนะลูก... สิกเจ็บมาเยอะแล้ว :mew4:
-
เป็นไงละฟืน...... ห่วงแต่คนอื่นจะเสียใจไม่ห่วงสิกเลยจะรู้สึกยังไง...... ห่างกันสักพักมั้ยละ
-
รำคาญฟืนหนักมาก คนอะไร แคร์คนอื่นมากกว่าคนที่ตัวเองรัก โดนแบบนี้ก็สมควร สมใจแล้วนี่ ไม่อยากให้สตาร์เจ็บปวด ก็ไม่ต้องคบกัน สิกไปเมืองนอกสมใจ ทนเจ็บให้ได้แล้วกัน
-
:a5: o22 ช็อก!!!
และเจ็บปวดรวดร้าว พอๆกับทั้งคู่นั่นแหละ
:serius2: :serius2: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ที่สิกพูดจริงทุกอย่างเลยนะ
คนที่ฟืนควรแคร์ไม่ใช่สตาร์เลยสักนิด
ปล่อยสิกไปเถอะ ไว้ฟืนเลิกแคร์คนอื่นมากกว่าคนที่ตัวเองรักเมื่อไหร่ ค่อยกลับมาคุยกับสิกนะ
เวลาจะทำให้มองอะไรๅด้มากขึ้นเอง
-
ถึงตอนนี้ก็ยังงงว่า ทำไมคุณคนเขียนถึงให้ฟืนไปแคร์สตาร์มากนัก
คือพยายามบิ้วให้ดูเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่มันไม่ใช่มันแค่คนรู้จัดเฉยๆ
ดูไม่มีเหตุผลเท่าไหร่เลย
-
:katai1:
-
โอ้ยยยยยย ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดเหมือนเรามั้ย แต่เราเกลียดสตาร์ชิบหายเลยว่ะ เกลียดอ่ะ โคตรเกลียด ไม่รู้อ่ะ ความรู้สึกมันบอก หึ่ยยยยยย โมโหหหหห
-
คือฟืนน่าเบื่อมากกกก
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่เข้าใจฟืน
ฟืน แคร์ผิดคนจริงๆ
แล้วคราวนี้ เจ็บทุกคนไปแล้ว
แต่คนที่เจ็บหนัก ปวดร้าวในใจ
ไม่ใช่แค่สิก แล้ว
คนที่แบกรับความรู้สึกผิดมากที่สุดคือฟืน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟืนเป็นไรมากปะ ฟสดหยสฟหยดสฟหย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
คนอย่างฟืนนี้หรอคะ จะอยู่รอดในสังคมได้ บะบายคนแบบนี้ ห่วยแตก การตัดสินใจล้มเหลว ทุกอย่างล้มเหลว การตัดสินใจที่ดูเหมือนจะมีเหตุผลแต่ก็หนักไม่พอจะมากลบของอีกคน แต่ตอนหน้าขอฟืนไปง้อนะคะ 5555555555
-
อ้าววว นึกว่ารักแบบใสๆ จะไม่มีดราม่าแล้ว นี่อาร้ายยยย??? :ling1:
-
เลือกเองนะฟืน ที่รักษาความรู้สึกสตาร์ ดังนั้นก็รับผลกระทบเอง
-
สมน้ำหน้าฟืนเป็นที่สุด จงอยู่แบบไม่มีสิกไปซะ
-
เราว่าสตาร์มันร้ายแน่เลย
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ้ยยยยย ฟืนนนนน!!!! สงสารก็สงสารนะ แต่สมเพชมากกว่า มีอย่างที่ไหนแคร์ "คนอื่น" มากกว่าคนที่ตัวเองรักและเค้าก็รักตัวเอง :fire: :angry2:
สมควรแล้วล่ะ เจ็บปวดไปเลยนะ เอาให้สุด ไม่เคยรู้อะไรบ้างเลยใช่ไหม ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาน้องสิกเค้าเจ็บปวดมากแค่ไหน
ตอนแรกก็สงสารน่ะนะ ที่น้องฟืนมีนิสัยที่ค่อนข้างแคร์คนอื่นมากกว่าคนที่ตัวเองรัก แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ สมควรได้รับบทเรียนอย่างยิ่งยวด น้องสิกก็ไปแลกเปลี่ยนเลยนะลูก let him go
-
ถ้าเราเป็นฟืน เราก็ไม่กล้าคบสิกอ่ะ คือฟืนสัญญากับสตาร์ไว้ว่าจะช่วยจีบ(ทั้งๆที่ตอนนั่นยังไม่รู้ใจตัวเองอ่ะนะ) แต่พอฟืนรู้ใจตัวเองแล้วจะบอกสตาร์ยังไง ดูๆแล้วพื้นฐานจิตใจฟืนเป็นคนแคร์คนอื่นมากเกินไป ไม่เห็นแก่ตัว แต่สิกก็ใจร้อนไปหน่อย ความจริงก็ใจร้อนทั้งคู่อ่ะแหละ
ปล.คิดถึงพี่ดินจัง :mew1:
-
เราไม่เห็นใจฟืนนะ สมควรแล้วที่สิกจะไปอเมริกา
มัวแต่แคร์คนอื่น ไม่เคยแคร์สิก
-
ถึงแม้ตอนนี้จะดราม่า แต่ก็ทำให้รู้ว่าทั้งสองคนรักกันขนาดไหน
น้ำตาไหล แต่ใจก็ยังสุข ❤❤❤❤
-
เหมือนเอาความรักตัวเองไปวนรอบสตาร์
เพลียกับน้องฟืน ลำไยมาก....จะเชียร์ คนคูลให้หนีไปเมกามีแฟนซะก็ดีนะ
-
เกลียดฟืนมากกกกก(ตอนนีนะ)
มันจะดีอยู่แล้วอ่ะ ห่างกันสักพักจะได้โตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้
รักสิกนะลูก :) :กอด1:
-
เบื่อฟืน :m31:
-
ฟืนก็แคร์สตาร์มากไป เข้าใจนะว่าทำไมสิกถึงเสียใจขนาดนี้ เจ็บซะบ้างจะได้รู้ความรู้สึกของสิกบ้าง :katai1:
-
แคร์สตาร์ มากกว่าแคร์สิก What !!! :z6:
กลับบ้านไปดื่มนมนอนไปค่ะฟืน :katai4:
-
คราวนี้ฟืนผิดเต็มๆเลย ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก แคร์สตาร์มากกว่าสิก ทำอะไรไม่แคร์ความรู้สึกสิกเลย ตอนแรกก็ทำเหมือนจะเคลียร์ ให้ความหวังว่าเหมือนจะคบกับสิกแต่สุดท้ายก็มาบอกว่าคบกันไม่ได้เหมือนเดิม คนรอมันก็เจ็บมากนะ
-
ฟืนหนูควรคิดให้ดีๆนะว่าจะทำให้คนที่เรารักเจ็บหรือเปล่า เรื่องความรักนะมันต้องมีคนเจ็บอยู่แล้วในเมื่อถ้าเป็นรักสามเศร้าแบบนี้มันต้องมีซักคนที่ต้องเจ็บแล้วฟืนอยากให้มีคนเจ็บถึงสองคนเลยเหรอ
-
ฟืนควรได้รับบทเรียนส่ะบ้าง ทำสิกเจ็บมามากเกินไปแล้ววว :katai1: :katai1:
-
เห็นด้วยอย่างยิ่งฟืนจะได้รู้ตัวเสียทีว่ามันไม่โอเคเลย
-
อ่าา เราว่าก็ดีนะที่ให้ฟืนได้มีบทเรียนรู้บ้างอ่ะ สิกก็ทนมาขนาดนี้แล้ว ฮืออออออ แต่ก็อดหน่วงไม่ได้จริงๆ แคร์สตาร์อะไรเบอร์น้านนน :katai1:
-
ฟืนหลายรอบแล้วที่เป็นแบบนี้ ให้ว้อให้เหนื่อยเลย สงสารสิก ตั้งแต่เมื่อก่อน อะไรก็สตาร์ๆ
ความจริงก็คือความจริง วันนึงสตาร์ก็ต้องรู้อยู่ดี สิกอย่าหงุดหงิดนะ คนทางบ้านขอ บ้านสิกน่ารักดี
ขอบคุณค่ะ
-
ก็รู้สึกว่าทำไมเหมือนไม่แคร์สิกเลย?
-
ฟืนน่าจะรู้ตัวป่ะว่าควรแคร์ใครมากกว่ากัน
คือสตาร์เศร้าก็จริง แต่แล้วไงอ่ะ ยังไงมันต้องมีคนเจ็บอ่ะ
ในเมื่อใจตรงกันแล้วจะคิดถึงคนอื่นทำไม
ดีเท่าไรแล้วที่สิกไม่คบกับสตาร์แทน
-
ทำไมเป็นแบบนี้อ่าาา :hao5:
-
เออไปเหอะ ฟืนมันจะได้รู้ซะที
-
อยากจะบอกฟืนเหลือเกินว่าไม่ต้องไม่ต้องสนสตาร์มากก็ด้ายยย :katai1:
เวรแล้วไงทีนี้ :ling2:
-
ตกลงเรื่องนี้สิกคู่กับสตาร์ ส่วนฟืนคู่กะพี่ดินใช่มั้ยคะ? เพราะถ้าสิกคู่กับฟืน...การกระทำหลายๆอย่างของฟืนน่าจะแคร์ความรู้สึกสิกมากกว่านี้ นี่ฟืนไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายกะสิกเลย สงสารสิกมากกว่าสงสารสตาร์อีก
-
ตอนที่ 17
ผมเสียเพื่อนของผมไปอีกครั้ง
ที่จริงผมเสียมันไปตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่าชอบมันแล้วล่ะ ผมไปโรงเรียนในเช้าวันจันทร์ด้วยสภาพที่เรียกได้ว่าวิญญาณเดินได้ รู้สึกแย่ไปหมด แม้กระทั่งตอนที่เพื่อนเล่นมุขตลก ผมก็ไม่ขำกับพวกมัน ไอ้สิกกลายเป็นคนที่มีอารมณ์สดใสคล้ายกับเจ้าชายน้อยในขณะที่ผมนั้นเหมือนวิญญาณตามติดเจ้าชายยังไงยังงั้น
มันเมินผมอย่างสิ้นเชิง เรียกได้ว่าหนักกว่าตอนที่มันขออยู่ห่างจากผมอีก มันทำเหมือนผมไม่มีตัวตน และทุกการกระทำของมันแทงใจของผมทีละครั้งๆ จนเป็นแผลเหวอะหวะไปหมด
ผมสมควรโดนแล้วล่ะ ผมทำร้ายมันมาโดยตลอดตั้งแต่ตอนที่มันแอบชอบผมจนกระทั่งตอนที่มันรู้ใจผม ผมก็ยังทำร้ายมัน ไม่ว่ามันจะจัดบทลงโทษให้ผมยังไงผมก็ควรจะรับมันเอาไว้ให้ได้ทั้งหมด
สิกจะไปหลังจากที่สอบกลางภาคเสร็จ มันยืนยันที่จะสอบเพราะจะได้ดูข้อสอบไว้เผื่อตอนกลับมาเรียนซ้ำชั้นม.5 ปีหน้า ตอนนี้มันพูดกับเพื่อนคนอื่นๆ อย่างออกรสว่าจะไปแบกสาวอเมริกันสวยๆ กลับมาฝาก ยิ่งมันพูด ผมก็ยิ่งกำปากกาในมือแน่นโดยที่ผมไม่รู้ตัว
มึงลงโทษกูหนักไปป่ะวะไอ้สิกกี้ขี้ไม่ล้างงงงงงงงงง
เวลาผ่านไปสองสามวัน ไอ้สิกมันก็ทำแบบเดิมใส่ผม มันทำเหมือนผมไร้ตัวตน ไร้ตัวตนในที่นี่หมายความว่าผมเป็นสูญญากาศหรืออากาศธาตุอะไรประมาณนั้นเลย มันชวนเพื่อนคุยข้ามหัวผม ไม่สนใจเวลาผมทัก หรือไม่ก็เดินผ่านผมไปเลยทั้งๆ ที่ปกติแล้วเราสองคนจะเดินไปด้วยกัน
ตอนแรกผมก็คิดว่าผมทนไหวอยู่หรอก แต่ตอนนี้ผมชักจะทนไม่ไหวแล้ว
“ไปไหนวะฟืน” พี่ดินทักเมื่อเห็นผมเดินลงมาจากตึก ไอ้สิกเองก็อยู่ใกล้ๆ กับผม
“ไปเรียนพละพี่”
“ที่สนามเหรอ”
“ช่าย”
“แดดเปรี้ยงๆ เนี่ยนะ”
“ตอนม.5 พี่ก็เรียนกลางสนามเหอะ”
“ระวังจะเป็นลมเป็นแล้งล่ะ”
“แต่ถ้าเป็นไอ้ดิน สำหรับน้องฟืนไม่ได้เป็นลมเป็นแล้งหรอกนะ” เพื่อนพี่ดินมากอดคอพี่เขาพร้อมกับพูดกับผม “แต่เป็นรัก ฮิ้ววววววววววววว”
“ฮิ้ววววววววววววววววว” เสียงเพื่อนพี่ดินอีกหลายคนดังตามๆ กัน
“รีบๆ ไปเลย” พี่ดินโบกมือไล่ผม ท่าทางเขาจะเขินไม่น้อย
ผมยกมือไหว้พี่ๆ เหล่านั้นก่อนจะวิ่งไป ไอ้สิกมันชนไหล่ผมเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งนำหน้าผมไปด้วย
“มึงเห็นกูแล้วเหรอไอ้สัด” ผมประชด แต่มันทำเป็นไม่ได้ยิน
คาบพละวันนี้เรียนกับห้องหนึ่ง
ผมรู้สึกอยากจะบ้าตาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ผมยังไม่กล้าที่จะสู้หน้าสตาร์ตรงๆ หลังจากวันที่เราแยกกันเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกับผมอีก ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว แต่ตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะบ้า แดดก็ร้อน ไอ้สิกก็เมิน เตะบอลก็แย่ ผมอยากจะออกไปจากสนามและก็ไปหากระสอบทรายเพื่อระบายอารมณ์ซะ
ที่ห้องหนึ่งมาเรียนกับห้องผมเพราะเคยใช้คาบพละไปสอบอะไรก็ไม่รู้ วันนี้ก็เลยต้องมาเรียนชดเชยพร้อมๆ กับห้องผม คุณครูพละก็สอนง่ายเลยครับ ปล่อยให้ห้องผมกับห้องหนึ่งเตะบอลแข่งกัน
แม้คุณครูจะสอนง่าย แต่พวกมันเสือกจะจริงจัง ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเพื่อศักดิ์ศรีของห้อง จะแพ้ห้องคิงอย่างห้องหนึ่งไม่ได้อย่างเด็ดขาด!
ไอ้พวกห้องคิงนี่ก็นะ แม่งไม่รู้ไปหัดเตะกันมาจากไหน ทำไมทั้งมีทักษะทั้งเร็วฉิบหายขนาดนี้ ผมนี่ถึงกับหอบเลยครับ
“สิกส่งมา!” ผมร้องเมื่อไอ้สิกได้บอล
ไอ้เชี่ยนั่นมันทำเป็นหูทวนลม ทั้งๆ ที่มันกำลังถูกไอ้พวกห้องหนึ่งจ้องสะกัดอยู่ตั้งหลายต่อหลายคน
“เชี่ยสิก!” ผมร้องอีกครั้ง แต่ไอ้สิกมันก็เมินผม เตะบอลส่งไปให้คนอื่น
เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
“มึงจะเอาไง” ผมพุ่งไปหามันพร้อมๆ กับกระชากคอเสื้อมัน เหตุการณ์คุ้นๆ มั้ยครับ เวลาผมกับมันทะเลาะกันและอยู่ห่างกันทีไร เป็นผมเองที่ทนไม่ได้แทบทุกทีไป “บอกมา มึงจะเอาไง!”
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดด
คุณครูพละเป่านกหวีดเหมือนเห็นนักเรียนทะเลาะกัน แต่ผมไม่สนใจ เพื่อนหลายคนเริ่มเข้ามาดึงผมให้ออกห่างจากไอ้สิก ผมนั้นไม่ยอมง่ายๆ ไม่รู้ว่าผมไปเอาพลังช้างสารมาจากไหน
ผมกระโดดขึ้นหลังไอ้เชี่ยสิกเฉยเลย
“บอกมาๆๆๆๆ” ผมเขย่าตัวมันไปด้วย ขึ้นหลังมันไปด้วย
“มึงบ้าไปแล้วเหรอฟืน” สิกร้องลั่น
“ตายซะเถอะ” ต่อยมันเบาๆ หลายครั้งที่ใบหน้าของมัน
“ไอ้บ้า! หยุดเดี๋ยวนี้”
“ฟิสิกส์กับติณภัทร ถ้าจะทะเลาะกันก็ไปเคลียร์กันตรงนู้น” คุณครูพละเป่านกหวีดอีกหลายครั้งและก็ไล่เราสองคนไปข้างๆ สนาม “คนเขาจะเตะบอลกัน”
“ครูครับ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับมัน”
“ผมก็ไม่มี” ผมพูดบ้าง
“เธอขี่หลังนายฟิสิกส์ขนาดนี้ครูเชื่อว่าเธอมีอะไรจะพูดกับเขานะ”
“...”
“ไปข้างสนาม ไปคุยกัน เธอสองคนสนิทกันยังไงก็ไม่เลิกคบกันง่ายๆ อยู่แล้ว ไปปรับความเข้าใจกันซะ”
“เชี่ยเอ๊ย” สิกสะบัดตัวผมให้ผมหลุดจากร่างของมัน ผมมองท่าทางของมันด้วยสายตาที่เจ็บปวด ก่อนที่จะเดินตามหลังมันไปที่ข้างสนาม
ผมส่งน้ำเปล่าเย็นเฉียบขวดหนึ่งไปให้สิกหลังจากที่เดินไปซื้อมา
“กูซื้อมาเกิน” ผมขอยืมใช้คำพูดที่มันเคยพูดกับผม
อีกฝ่ายชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะเลิกคิ้วมองหน้าผม มันคงรู้แล้วล่ะว่าผมจำสิ่งดีๆ ที่มันเคยทำไว้ได้ เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเลย
“กูไม่เอา”
แม่ง ไม่รู้ไปเรียนวิชาทำตัวใจร้ายนี้มาจากใคร
“ทำไมมึงร้ายกับกูแบบนี้วะ นี่มันเกินเบอร์ไปแล้ว”
“มึงร้ายกับกูก่อน”
“กูร้ายอะไร”
“มึงทำร้ายจิตใจกู นั่นคือสิ่งที่ร้ายกาจที่สุดแล้ว”
“มึงก็ทำร้ายจิตใจกูเหมือนกัน ตอนนี้มึงก็ทำร้ายกู” ผมโวยวาย “แม้แต่แดกน้ำที่กูซื้อให้มึงยังไม่แดกเลย กูเริ่มไม่เชื่อแล้วนะว่ามึงชอบกูจริงๆ ที่ผ่านมากูจะถือซะว่ามึงหน้ามืดตามัว และก็ไม่เคยชอบกูจริงๆ หรอก...”
“โวะ บ่นเป็นคนแก่เลยนะ” ไอ้สิกแย่งน้ำในมือผมไปดื่ม
ผมใจชื้นขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เห็นมันดื่มน้ำที่ผมซื้อให้ ผมดื่มน้ำในมือของตัวเองบ้างก่อนที่จะลอบมองใบหน้าด้านข้างของมันแบบยิ้มๆ
“กูคิดถึงมึงนะ” ผมพูดจากใจจริง
สิกกลืนน้ำลายเล็กน้อย ท่าทางของมันเก้อกระดาก
“มึงต้องการอะไร จะปั่นหัวอะไรกูอีก”
“อีกไม่นานมึงก็จะไปแล้ว มึงจะไปทั้งๆ ที่กูกับมึงโกรธกันนี่น่ะเหรอวะ”
“เมื่อกี้มึงต่อยกู”
“ก็มึงเมินกูอ่ะ”
“แต่ก่อนมึงเมินกูมากกว่านี้เยอะ”
“...”
“จำได้ป่ะ มองจนให้อีกฝ่ายรู้ว่าถูกมอง” สิกหันมาหาผม “กูมองมึงหลายครั้งมาก แต่มึงไม่สนใจสายตาของกูเลย”
มันกำลังจะฆ่าผมด้วยคำพูดของมันแน่ๆ T_T
“กูขอโทษ ก็ตอนนั้นเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอวะ”
“แล้วตอนนี้เราเป็นอะไรล่ะ”
ผมอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก
“กูจะไปเตะบอลต่อแล้ว” สิกทำท่าจะลุกขึ้นยืน
“กูจะไปบอกพี่ดินกับสตาร์เย็นนี้!” ผมหลับหูหลับตาพูดไปแล้ว
“อะไรนะ” สิกทำสีหน้าสนใจ
“ก็ตามที่กูพูดอ่ะ” ผมพูดเสียงอ่อย
“วันนี้แน่เหรอ สองคนเลยนะ มึงไหวเหรอ”
“มึงจะอยู่ข้างๆ กูป่ะละ”
“...”
“นี่กูกำลังทำเพื่อมึงอยู่นะ”
ไอ้สิกมองผมอย่างชั่งใจก่อนที่จะทอดถอนใจ
“มันคงหนักสำหรับมึงมาก คนใจอ่อนอย่างมึง คนที่ชอบเห็นอกเห็นใจคนอื่นอย่างมึง” ไอ้สิกดันแก้มผมด้วยขวดน้ำเปล่า “แต่เพราะงี้มั้งกูถึงชอบมึงอ่ะ”
ผมถอนหายใจบ้าง ทำไงได้ล่ะครับ คนที่ผมไม่สามารถสูญเสียไปได้จริงๆ ก็คือไอ้สิก ถึงแม้จะมีคนที่เจ็บปวดเพราะเรื่องนี้ก็ตาม แต่ผมก็ไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้จริงๆ
สิกมันทำให้ผมได้รู้ว่าบางทีคนเราก็ต้องทำตามหัวใจตัวเอง
มันคงถึงเวลาแล้วล่ะ
ไอ้สิกส่งโน้ตกระดาษของมันมาให้ผม ก่อนที่จะมองไปข้างหน้า
โน้ตการ์ดใบที่ 17
มึงต้องสู้เพื่อกูนะ
“กูเขียนไว้นานแล้วล่ะ ได้มีโอกาสให้มึงสักที”
ผมยิ้มเบาๆ ก่อนที่จะตบไหล่ไอ้สิก
“เออ กูจะสู้เพื่อมึง”
หลังคาบพละ
ผมเดินไปหาสตาร์ด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ตอนนี้เพื่อนหลายคนต่างก็พากันขึ้นตึกไปเปลี่ยนชุดหรือไม่ก็เดินไปอาบน้ำกันแล้ว (บางคนมันมีเหงื่อจนต้องขนสบู่ขนแชมพูมาอาบน้ำที่โรงเรียนจริงๆ ครับ) สตาร์เห็นว่าผมมีเรื่องจะคุยด้วย ก็เลยเดินรั้งท้ายกับกลุ่มเพื่อนของเขา
ผมรอให้เหลือผมกับสตาร์แค่สองคน เรื่องนี้จริงจังมากและผมก็เชื่อว่าเป็นความลับระหว่างผมกับสตาร์น่าจะดีที่สุด
“ฟืนมีอะไรเหรอวะ” สตาร์ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อขณะที่มองผม
ผมกระสับกระส่าย รู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข ไม่รู้จะเริ่มต้นคำพูดยังไง
“มีอะไรหรือเปล่าวะ” สตาร์ถามซ้ำอีกครั้ง
จู่ๆ ร่างของผมก็ถูกดึงเข้าไปไปอยู่อ้อมแขนของใครไม่รู้ คนๆ นั้นใช้มือที่จับร่างของผมไปปิดตาของผมเอาไว้ กลิ่นแบบนี้ สัมผัสแบบนี้คือไอ้สิกแน่นอน
มันกำลังจะทำอะไร
“อย่ามองสตาร์นะ” สิกกระซิบข้างหูผม
“มีอะไรวะสิก” สตาร์คงจะงงมากมั้งครับ
“สิ่งที่กูจะพูดต่อไปนี้อาจทำร้ายจิตใจมึงมาก แต่เชื่อเถอะว่าเรื่องนี้มันทำร้ายกูสองคนมามากพอแล้ว”
“เชี่ยสิก มึงจะทำอะไร” ผมดิ้นพล่าน สิกใช้อีกมือหนึ่งโอบรอบตัวผมไว้
มันไม่อยากให้ผมเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของสตาร์หลังจากคำพูดที่มันกำลังจะพูดต่อไปนี้ และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกสะเทือนใจมากเลยครับ
“กูชอบฟืน ชอบมานานแล้วด้วย”
“...”
“ส่วนไอ้เชี่ยฟืน ตอนแรกมันคิดว่ามันชอบมึง แต่พอมันได้ยินว่ามึงชอบกูมันก็เลยไปต่อไม่ถูก มึงพูดกับมันก่อนว่าอยากให้มันช่วยมึงจีบกู มันจึงไม่มีทางเลือก ต้องช่วยมึงจีบกูทั้งๆ ที่ตอนนั้นมันคิดว่าตัวเองอ่ะชอบมึง”
ต้องใช้สติแค่ไหนในการฟังเรื่องราวที่ซับซ้อนนี้
“พอนานวันเข้า กูที่ชอบมันอยู่ก็เริ่มรู้สึกไม่ดีและก็โมโห ทำไมต้องคอยจับคู่ให้กูกับมึงทั้งๆ ที่กูชอบมันด้วย กูกับมันก็เลยทะเลาะกันและก็อยู่ห่างๆ กัน ตอนนั้นเป็นตอนที่ไอ้เชี่ยฟืนมันรู้ใจตัวเองว่ามันก็ชอบกูเหมือนกัน”
ผมจับแขนไอ้สิกเอาไว้ราวกับต้องการหาที่พึ่ง ยิ่งฟังผมก็ยิ่งจินตนาการภาพใบหน้าเจ็บปวดของสตาร์ไปต่างๆ นานา มันทำให้ผมอยากจะบ้า
“มันชอบกูเพราะมันไม่ชอบอยู่ห่างกู ทุกๆ วันมันมีแต่กูจนกลายเป็นความเคยชิน ชีวิตมันขาดกูไม่ได้ จริงๆ แล้วมันเป็นแผนของกูเองนั่นแหละ เป็นแผนตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้วว่ากูจะเป็นเพื่อนกับมันต่อไปจนกว่าจะเข้าไปให้ถึงใจของมัน จนกระทั่งกูทำได้ในที่สุด”
“...”
“กูขอโทษนะสตาร์ กูรู้ว่ามึงคิดยังไงกับกู แต่ตอนนี้ไอ้ฟืนมันทำร้ายกูเพราะมันไม่อยากเห็นมึงเจ็บ มันไม่ยอมคบกับกูเพราะกลัวว่ามึงจะเจ็บปวดมาก แต่รู้ป่ะ กูเองว่าเจ็บก็ปวดกับเรื่องนี้มากเหมือนกัน กูรอมันมานานมากแล้วและกูก็ไม่อยากรอมันอีกแล้ว ยิ่งกูกำลังจะไปต่างประเทศด้วย กูอยากให้มึงเข้าใจ”
“...”
“กูขอโทษที่กูใจร้าย”
สิกจับตัวผมให้หันหลังช้าๆ จากนั้นก็ปล่อยมือที่ปิดตาของผมออก
“อย่าหันไป” สิกกระซิบเบาๆ กับผม
“แต่สตาร์...” เสียงของผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“ไหนบอกจะสู้เพื่อกูไง”
“แต่...”
“ขอร้อง อย่าหันกลับไป”
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้สตาร์จะทำหน้ายังไง แต่ตัวของผมสั่นไปหมดเพราะรู้ดีว่าสตาร์จะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ เราสองคนใจร้ายกับเขาจริงๆ และเขามีสิทธิ์ที่จะโกรธอย่างเต็มที่
“คนมีความรักมันก็ต้องเจ็บปวดเหมือนกันทุกคนอยู่แล้ว” สายตาของสิกเองก็แลดูเศร้ามากเหมือนกัน “กูเจ็บมามากพอแล้ว กูอยากมีความสุขบ้าง”
ผมพยักหน้ารับคำของมัน
“สักวันสตาร์จะกลับมายิ้มได้อีกครั้ง”
สิกเชื่ออย่างนั้น ผมเองก็เช่นกัน
“เหลือพี่ดิน” ผมรำพึง
“มึงไหวใช่ป่ะ”
“...”
“สองคนในวันเดียวกูว่ามันหนักไปอ่ะ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหวอ่ะ” ผมบอกกับมัน “มึงเจ็บเพราะกูมามากแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงเวลาที่กูจะต้องทำเพื่อมึงบ้าง”
“...”
“กูชอบมึงจริงๆ นะไอ้เชี่ยสิก”
tbc*
ตอนหน้าเป็นตอนพิเศษพาร์ตของนุ้งสตาร์ค่ะ
สุดท้ายแล้วพี่พระเอกอย่างสิกก็กลัวว่าฟืนจะทำตัวเป็นคนดีจนเกินเหตุอีก
นางไม่ยอมอีกต่อไป 55555
หวังว่าคนอ่านจะให้อภัยและก็เข้าใจในความวัยรุ่นวัยว้าวุ่นของเด็กๆ นะคะ : ) :katai5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอ้า นึกว่าน้องจะดราม่ากันกว่านี้ 555555555555555555555
-
รักกกกกกกกกกกความคนจริงของสิก
ฟืนจะมาเฉยๆเลยๆไปมันไม่ได้อยู่แล้วอะ วัยรุ่นใสซื่อโพด
ขอให้น้องตาสู้นะคะ ไม่รู้ทำไมเราแอบหมั่นนาง คนสวยบอบบาง อิ๊
-
:pig4: :pig4:
-
สู้ๆนาจาน้องฟืน
-
นึกว่าจะหันหน้าหนีได้ตลอด
-
ดีละที่สิก มาพูดเอง เพราะคิดว่ายังไงฟืนกว่าจะพูดได้คงใช้เวลาเลย ใจอ่อนจริงเลยนะ ฟืนเนี่ย แต่พี่ดินฟืนต้องจริงจังละนะ ตัดได้ตัดเลย~ พี่เค้าคงแมนๆคุยกันได้
-
นึกว่าอะไรๆมันจะเลวร้ายลงไปกว่านี้แล้วซะอีกกกกกกกก หึหึหึ
แต่ก็ยังดีที่นุ้งฟิสิกส์ของพี่ตัดสินใจพูดเอง ทำเอง เพราะถ้าปล่อยให้น้องฟืนทำคงล่มไม่เป็นท่าอีกตามเคย
เอาเข้าจริงไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่า แค่น้องฟืนคิดว่าจะต้องตั้งใจทำอะไรบางอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก แค่นี้มันก็ทำให้นุ้งสิกกี้รู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาและท้ายที่สุดแล้วทำให้นุ้งสิกต้องเข้ามาช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง
ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วน้งสิกกี้จะไปแลกเปลี่ยนรึเปล่า ถ้าไปแลกเปลี่ยนจริงๆ คงให้ความรู้สึกแปลกประหลาดไม่น้อย
-
ถ่อวว นึกว่าจะดราม่าหนักหน่วง
ฟืนเอ้ยยยย
-
แหงะ เข้าอีหรอบเดิมอีกแล้วว นึกว่าจะโกรธกันข้ามปีข้ามชาติจนสิกหนีไปต่างประเทศนู่นนนน เอ้าสู้ต่อเหลือพี่ดินอีกคนเดียว
-
สุดท้าย..สิกก็ไม่ไว้ใจความใจอ่อนของฟืน ถึงต้องลงมือเอง หึ! :เฮ้อ:
-
สุดท้ายสิกก็ต้องลงมือเอง
-
ดีละที่สิกมาช่วยเคลียร์ ไม่งั้นฟืนต้องใจอ่อนอีกแหง
รอตอนหน้านะคะ
-
ฟืนสู้ๆนะ อยากเห็นเวลารักกันๆ
-
พี่สิกคนคูลลลล
-
เออดี เด็กนี้มันมุ้งมิ้งดีเว้ยเหย
เคลียงานหายคล่อง ก็เพราะมันชอบกันนี่แหละ
มีเด็กแถวนี้ อยากมีแฟนเป็นป้าแก่บ้างไหม ฮึ :impress2:
-
ตอนหน้าก็จะขอกันเป็นแฟนจริงๆจังๆแล้วใช่ป่ะ
-
นึกว่าจะดราม่าบ่อน้ำตาแตกซะแล้ว ฮ่าาา
-
ฟิสิกส์คนคูล ฟิสิกส์คนเท่ ดีแล้วที่สิกบอกเอง ถ้าปล่อยให้ฟืนบอกคงไม่ได้บอกแน่ๆ แต่ว่าสิกจะไปจริงๆเหรอ ฮืออออออ :hao5:
-
สิกอย่างแมนมากกก พูดชัดเจนไม่ต้องค้างคา นี่ถ้าฟืนพูดไม่รู้จะจบได้ป่ะเนี่ย
-
เห้อออสตาร์จะทำไมอิกกก
-
สิกคนแมน
รักน้องสิกค่ะ
-
เออจริง! มันเป็นอารมณ์วัยรุ่นวุ่นรักจริงๆนะ อ่านแล้วนึกถึงตัวเองตอนไปวิ่งไปดักหน้าแล้วบอกรักรุ่นพี่สมัยกระเตาะมัธยมเลย มันฟัลนี้จริงๆ น่ารักอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: เห็นไหมเล่าาาาาา น้องฟืนของเลาาาา
-
ยังไงก็ดูเหมือนสิกเป็นคนจัดการ :z3:
-
พอรู้ว่าสิกจะไปต่างประเทศฟืนร้อนใจเลยเห็นมะ ในที่สุดก็ทำเพื่อใจตัวเองแล้วฟืน
ตอนหน้าบอกพี่ดินสินะ รออ่านคับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สิก เมินฟืนได้ใจจริงๆ จนฟืนทนไม่ได้
ฟืนขาดสิกไม่ได้จริงๆ เลยต้องเคลียร์กัน
พอฟืนตัดสินใจพูดกับสตาร์
สิก รู้ว่าฟืนอ่อนไหวขี้สงสาร เลยพูดเอง
และปิดตาไม่ให้ฟืนมองสตาร์
สิก ยอดเยี่ยมมาก พูดตรงทุกจุด ทุกเม็ด
ถ้าฟืนพูดเองก็พูดไม่ได้อย่างสิกพูด
คราวนี้เหลือพี่ดิน ฟืนต้องพูดเองแล้ว
แต่พี่ดิน แมนๆ เคยพูดกับฟืนไว้แต่แรก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ว่าบอกได้เลยถ้าไม่สามารถชอบพี่เขาได้
ไม่น่ามีอะไรยุ่งยาก คิดว่านะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็แอบสงสารสตาร์อยู่นะ แต่เราสงสารสิกมากกว่า เจ็บกับคำว่าแอบรักมานาน เลยอยากเห็นความสุขของสิกสักครั้ง :mew4:
-
โดนมองข้ามถึงรู้ความรู้สึกของสิกนะฟืน ยังดีนะที่ตัดสินใจจะบอกสตาร์กับพี่ดินแต่ไม่วายใจอ่อนจนสิกต้องออกโรงเอง
-
เข้าใจสิกแหละ ชอบมานานล่ะพอรู้ว่าฟืนชอบกลับแต่คบไม่ได้เพราะคนอื่น คงเฟลลอ่ะ
สตาร์ก็น่าสงสารนะ แต่สิกกับฟืนน่าสงสารกว่าถ้าคบกันไม่ได้เพราะหนูอ่ะลูกกกกกก วิ่งไปซบอกพี่ดินเนอะ
:o12: :o12: :o12:
-
ฟืนไม่กล้าพูดอยู่ดี ต้องใจแข็งนะ นึกถึงความรักของสิกไว้
สตาร์ทำใจซะ หลังๆ เหมือนเริ่มดูร้ายอ่ะ สิกคือดี ถ้าไม่มีสิก ฟืนไม่รอดนะนี่
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ย รักสิก สิกโคตรอบอุ่นเลยอ่ะ เรารู้สึกถึงความอบอุ่นของสิกเลย
ไม่อยากให้ฟืนมีภาพจำที่เจ็บปวด เลยปิดตาแล้วเป็นคนพูดกับสตาร์เอง
โคตรคูล
-
o13 เยี่ยมมากกกกสิก
-
โถ่ หนูสตาร์ แต่เดี๋ยวหนูก็มีคนมาปลอบแล้วเนอะ สู้ๆ นะ
-
เหลือพี่ดินอีกคน...
-
ตอนพิเศษ
พาร์ตของสตาร์
ผมสตาร์เองครับ
ตอนนี้ผมกำลังเดินออกมาจากสนามหลังจากฟังเรื่องราวจากปากสิกทั้งหมด ความรู้สึกของผมตอนนี้มีอะไรมากมายผสมปนเปกัน ทั้งมึน อึน และก็ช็อก แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกเจ็บที่ใจมากที่สุดแล้ว แต่เชื่อมั้ยครับว่าผมยินดีที่จะรับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ทั้งหมด
ผมไม่ควรแทรกกลางระหว่างฟืนกับฟิสิกส์ตั้งแต่แรก มันควรจะเป็นแบบนั้น ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงไปหมดก็เพราะผม ผมเป็นส่วนเกิน เป็นไส้ติ่ง เป็นสิว เป็นอะไรที่ควรตัดออกไปซะ
เพราะฉะนั้นเหนือกว่าคำว่าเจ็บคือผมเสียใจและอยากขอโทษเพื่อนที่นิสัยดีของผมทั้งคู่ ถึงแม้ผมจะผิดหวัง แต่ผมก็รู้สึกผิดเกินกว่าที่จะมีความเห็นแก่ตัวใดๆ อีก ยิ่งผมนึกถึงคำพูดแต่ละคำที่ผมเคยพูดกับฟืน ผมก็ยิ่งรู้สึกแย่จนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ผมเพ้อถึงสิกให้ฟืนฟัง ทั้งๆ ที่ฟืนเองก็รู้สึกกับสิกไม่ต่างจากผม นั่นมันยิ่งเหมือนผมเอามีดแทงฟืนซ้ำๆ ไม่ใช่เหรอ
ฟืนทนได้ยังไง เขาทนอึดอัด ทนที่จะไม่ยอมลงเอยกับสิกได้ยังไง
ผมนี่มันเป็นเพื่อนที่แย่จริงๆ
“พี่ดิน ผมมีเรื่องจะพูดกับพี่”
ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผมอยู่ไกลจากสิกและก็ฟืนมามากพอแล้ว ผมก็ยังได้ยินเสียงของสิกอีก ผมหลบเข้าไปที่มุมใกล้ๆ ขณะแอบมองดูว่าสิกจะพูดอะไรกับคนที่เคยช่วยผมตอนผมจมน้ำ
พี่ดินที่ใครๆ ต่างก็เรียกพี่เขาว่าพี่ดินหัวหน้ากองร้อย หรือไม่ก็พี่ดินสารวัตรนักเรียน
“กูรออยู่ว่ามึงจะมาพูดกับกูเมื่อไหร่” เสียงพี่ดินค่อนข้างเอาเรื่อง ส่วนสิกเองก็ดูไม่แพ้พี่เขาเท่าไหร่ พูดง่ายๆ ก็คือสองคนนี้เป็นมวยถูกคู่
ว่าแต่ผมจะมาเผือกอะไรอยู่แถวนี้ ทำไมผมไม่รีบไปเปลี่ยนชุดและก็กลับไปเรียนล่ะ
“จริงๆ แล้วเย็นนี้ฟืนมันจะไปคุยกับพี่เองแต่ผมอยากคุยกับพี่ก่อน”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ผมชอบฟืน”
“เออ ใครไม่รู้ก็ควายแล้ว”
เชี่ย...งั้นกูก็ควายดิวะ กูตามจีบมันมานานตั้งเกือบเดือน แต่กูไม่รู้อะไรเลย
ผมรู้สึกเคืองไอ้พี่ดินขึ้นมาซะอย่างนั้น อาจเป็นเพราะผมพาลหลังจากที่ผมผิดหวังมามั้ง ไม่รู้ดิ ปกติไม่ค่อยมีใครว่าผมโง่เท่าไหร่
“ฟืนเองก็ชอบผมเหมือนกัน”
คำพูดนี้ของสิกทำเอาพี่ดินชะงัก เขายืนอึ้งอยู่นานจนในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด
แล้วทำไมผมต้องมาฟังเรื่องนี้ซ้ำๆ ด้วยวะ หรือที่เพิ่งเจอมามันเจ็บไม่พอ? เชี่ยสตาร์ กลับห้องเรียนไปได้แล้ว
“ทำไมมึงไม่ให้ฟืนมาพูดกับกูเอง” พี่ดินพูดเสียงแข็ง เท้าของผมยังอยู่กับที่ และหูของผมก็เงี่ยฟังด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยม
ไหนๆ ก็เผือกแล้วนี่เนอะ เผือกทั้งทีก็ขอเผือกให้สุดก็แล้วกัน
“ผมไม่อยากให้พี่มีปัญหากับฟืน”
“กูจะมีปัญหากับคนที่กูชอบได้ไง”
“ไม่รู้ ผมไม่ไว้ใจ”
พี่ดินเลิกคิ้ว “มึงคิดว่ากูจะทำอะไรเขา หลังจากที่กูได้ยินว่าเขาไม่ได้ชอบกู มึงแต่งนิยายอะไรในหัวมึงอยู่”
“ผมบอกได้แค่ไว้ผมไม่ไว้ใจก็เท่านั้น ผมเป็นห่วงมัน ผมอยากมาป้องกันเอาไว้ก่อน”
“...”
“คนเราตอนช็อกเพราะผิดหวังแม่งจะหน้ามืดยังไงก็ได้ จะจูบก็ได้ จะปล้ำก็ได้”
“เอ๊ะ ไอ้เชี่ยนี่!”
สายตาของผมหลุบลงต่ำและก็ถอนหายใจยาวเหยียดไม่แพ้พี่ดิน ยิ่งฟังดูก็ยิ่งรับรู้ได้ทันทีว่าสิกนั้นชอบฟืนมากแค่ไหน เขายอมมีเรื่องกับขาโหดของโรงเรียนอย่างพี่ดินเพียงเพราะไม่ต้องการให้พี่ดินทำอะไรคนที่เขาชอบ
จะว่าไปผมก็เลือกชอบคนถูกอยู่นะครับ แม้ว่าปลายทางของผมจะไม่สมหวังก็ตาม
“กูไม่ทำอะไรแบบนั้นกับคนที่ไม่สมัครใจ กูแมนพอ” พี่ดินกอดอก “ขอบคุณมึงละกันที่ช่วยพูดตรงๆ นะ ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เสียเวลา”
“ที่ฟืนมันไม่ยอมพูดกับพี่ตรงๆ เพราะมันเป็นห่วงความรู้สึกพี่ มันก็อย่างงี้ ห่วงคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ยกเว้นผมเนี่ย”
“สมน้ำหน้ามึง”
“อ้าว ไอ้พี่เหี้ยนี่”
“มึงว่าไงนะ”
“ก็ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอ”
จะมีการต่อยกันเกิดขึ้นหรือเปล่าวะครับนั่น ผมจะได้หนีก่อนเจอลูกหลง
“หึ” พี่ดินยิ้มมุมปากออกมานิดหน่อย เพียงแค่นิดหน่อยเท่านั้น “แค่ได้ยินว่าเขาแคร์กูบ้าง กูก็พอใจแล้วล่ะ”
สิกหน้าบึ้งหลังจากที่ได้ยิน “ฟืนมันก็เป็นห่วงตามประสาเพื่อนร่วมโลกนั่นแหละครับ ไม่มีอะไรมากกว่านี้”
“มึงจะไปไหนก็ไปไป”
“ไม่ไล่ผมก็ไปอยู่แล้ว คิดว่าผมอยากอยู่กับพี่นานนักเหรอ”
“กูไม่อยากจะต่อยมึง เพราะมึงเป็นคนที่ฟืนมันชอบ”
“ผมมีแผลบนหน้ายังไงผมก็หล่อเหมือนเดิม พี่ต่อยผมได้”
“มึงไปไกลๆ”
“...”
“นี่เป็นคำสั่งรุ่นพี่ รีบไป กูรำคาญ”
สิกหน้าบึ้งใส่พี่ดิน ก่อนที่จะเดินหนีไป ผมค่อนข้างโล่งใจที่ไม่เกิดเหตุการณ์ความรุนแรง ดูจากหน่วยก้านแล้วพี่ดินน่าจะได้เปรียบสิกอยู่นิดหน่อย ผมยังเป็นห่วงเขาอยู่น่ะครับ
“เดี๋ยวมึง” พี่ดินรั้งสิกเอาไว้
“อะไรอีกล่ะ”
“อยากเป็นหัวหน้ากองร้อยป่ะ”
“หา”
“ครูฝึกเขาเล็งมึงไว้อยู่ เขาเคยพูดกับกู มึงน่าจะเป็นผู้นำรด.ได้ดีในปีหน้า”
ผมแอบเห็นว่าสิกชะงักอย่างลังเลเล็กน้อย
“ฟืนมันปลื้มพี่เพราะพี่เป็นหัวหน้ากองร้อย”
พี่ดินยักไหล่อย่างภูมิใจ
“เพราะงั้นผมไม่เป็นก็แล้วกัน ผมไม่อยากตามรอยคนอย่างพี่”
“ไอ้ห่านี่!”
คราวนี้สิกเดินไปไกลและก็ไม่หันกลับมาอีก ผมเห็นพี่ดินเขามองตามหลังสูงๆ ของสิก จากนั้นสีหน้าของพี่ดินก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เศร้าหมองแทน
ผมเพิ่งเคยเห็นพี่ดินในมุมนี้แฮะ ปกติเขาทำแต่หน้าโหดๆ ชอบมองรุ่นน้องให้รุ่นน้องทุกคนกลัวเขาจนตัวสั่น แต่บัดนี้เขาก็เหมือนคนที่เพิ่งผิดหวังมาจากความรักคนหนึ่ง
คนที่โดนมาเหมือนกับผม
“เฮ้อออออ” ผมถอนหายใจก่อนที่จะสะดุ้งเพราะผมบังเอิญถอนหายใจพร้อมกันกับพี่ดิน
“ใครอยู่ตรงนั้นวะ” พี่ดินร้อง ความซวยมาถึงผมแล้วสินะ ผมรีบเดินหนี แต่แล้วก็โดนพี่ดินเดินมาจับคอเสื้อผมเอาไว้ “ไอ้สตาร์คนดัง มึงเป็นคนขี้เสือกด้วยเหรอกูเพิ่งรู้”
“ผมกำลังจะไปแล้วครับ” ผมก้มหน้าก้มตา
“ได้ยินอะไรไปบ้าง” พี่ดินดูโมโหมาก
“ไม่ได้ยินอะไรเลยครับ”
“โกหก”
“ไม่ได้ยินจริงๆ”
“โกหกอีกทีหนึ่งกูหาน้ำแถวนี้มาราดหัวมึงแน่”
ไม่มีอะไรที่รับประกันว่าพี่ดินจะไม่ทำแบบนั้นกับผม เพราะงั้นผมคิดว่าผมควรพูดความจริงดีกว่า
“ได้ยินทุกอย่างครับ”
พี่ดินเลิกคิ้ว จากนั้นก็ปล่อยคอเสื้อผม
“กูไม่เอาเรื่องอะไรมึงก็แล้วกัน”
“...”
“เพราะกูจำได้ว่ามึงเองก็เดินตามตูดไอ้สิกต้อยๆ เหมือนที่กูทำกับฟืน มึงก็คงรู้สึกอะไรไม่ต่างจากกูในตอนนี้”
ผมกับพี่ดินถอนหายใจพร้อมกันอีกครั้ง
“มึงจะมาเลียนแบบกูทำไม”
“ผมไม่ได้เลียนแบบ”
“ว่าแต่ทำไมมึงยังไม่ได้ขอบคุณกูเลย ตั้งแต่ที่กูช่วยมึงขึ้นมาจากน้ำ”
มาทวงคำขอบคุณอะไรตอนนี้วะ ใช่เวลามั้ย
“ผมยังไม่มีอารมณ์ขอบคุณพี่ตอนนี้หรอก”
“ว่าไงนะ” พี่ดินกลอกตาขึ้นไปบนฟ้า “ทำไมวันนี้มีแต่เด็กม.5 มากวนตีนกูวะ”
“ตอนนี้ผมผิดหวัง หดหู่ เศร้า เสียใจ ถ้าผมขอบคุณพี่มันก็ดูไม่จริงใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่อยากรับคำขอบคุณแบบนั้นมั้ยล่ะ”
ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ถ้าผมขอบคุณเขาตอนนี้มันก็เหมือนผมพูดแบบขอไปทีอ่ะ
“จะขอบคุณทั้งทีต้องเล่นใหญ่เหรอ ต้องมีการแสดงเหรอ มึงนี่มันเว่อร์จริงๆ”
“ผมพูดความจริง”
“เอาเถอะ เรื่องของมึง” พี่ดินทำท่าจะเดินหนีผม
“เดี๋ยวครับ” ผมรีบเรียกพี่เขาไว้
“อะไรของมึง”
“ผมขอไลน์พี่หน่อย”
“หา”
“ผมจะเลี้ยงข้าวพี่เป็นการตอบแทนที่ช่วยผมก็แล้วกัน” ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมบันทึกไอดีไลน์ของพี่ดิน
“กูไม่ได้สัมผัสถึงความจริงใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์อะไรนั่นของมึงเลย”
“ตกลงพี่จะเอายังไง”
“กูไม่ให้” พี่ดินร้อง “ปกติไอดีไลน์กูขายให้สาวๆ ได้ตัวละตั้งห้าร้อย”
“เว่อร์”
“ไม่เชื่อไปถามเพื่อนกูดิ”
“หึ ของผมขายได้ตั้งตัวละพัน”
“เหรอ”
“...”
“ขายได้แต่กับผู้ชายอ่ะดิ แม่งเทียบกันไม่ได้หรอก”
“เฮ้ย กวนตีนว่ะ” ปกติผมเป็นคนพูดจาดีกับรุ่นพี่นะครับ แต่พี่คนนี้แม่งชักจะกวนประสาทผมใหญ่แล้ว “รีบเอาไอดีมา ผมจะได้นัดพี่และก็จะได้ไปเลี้ยงให้มันจบๆ”
“ไม่” พี่ดินปฏิเสธใส่หน้าผม
“เร็วๆ”
“ไปซื้อกับเพื่อนกูดิ ตัวละห้าร้อย ไอดีกูไม่ยาวหรอก”
“แม่งเอ๊ย”
“กูได้ยินนะ”
“...”
“กูต้องการแค่ความจริงใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ของมึง ถ้ามึงมีแล้ว มึงก็ค่อยมาขอไอดีไลน์กูก็แล้วกัน”
“ผมไม่น่าพูดเลย”
“กูไปล่ะ”
คนบ้าอะไรวะไอดีไลน์ตัวละห้าร้อย...ถ้าเป็นสิกก็ว่าไปอย่าง ผมจะเชื่ออย่างเต็มใจที่จะเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลย คนอย่างสิกทั้งเป็นมิตร นิสัยดี น่าคบ ไม่เหมือนไอ้พี่ดินคนนี้
แต่เรื่องที่ไอดีไลน์ผมตัวละพันผมโกหกนะครับ ผมแค่อยากเกทับพี่ดินเฉยๆ น่ะ
“มึง”
“มีอะไรวะเชี่ยดิน หรือว่าน้องฟืนเขารับรักมึงแล้ว”
“มันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแล้วล่ะว่ะ”
“เสียใจด้วยนะ”
“ชีวิตก็เป็นงี้ มีสมหวังมีผิดหวัง”
“แล้วตกลงมึงมีอะไรกับกู”
“ไอ้สตาร์ เด็กม.5 คนนั้นมัน...”
“ทำไม! น้องสตาร์คนสวยทำไมเหรอ ทำไมวะ มีอะไร!”
“ตื่นเต้นทำไมวะ มันมีเหี้ยอะไรให้ตื่นเต้นขนาดนั้น”
“ก็น้องมันสวย มันน่ารักกกกกกกก”
“กูแค่สงสัยว่าไอดีไลน์มันตัวละพันจริงๆ เหรอวะ มันเนี่ยนะ”
“ไปอยู่ไหนมาวะดิน”
“...”
“ไอดีไลน์น้องสตาร์ขึ้นราคาเป็นตัวละสองพันห้าแล้ว เมื่อวันก่อนไอ้ฉัตรห้อง 4 เพิ่งไปขอจากเพื่อนๆ ของน้องสตาร์มา”
“เชี่ย แล้วมันก็ซื้อเหรอวะ”
“บ้าเหรอ มันบอกว่าเอามาคุยก็คงจีบไม่ติด เอาเงินไปเติมเกมดีกว่า”
“...”
“อึ้งเลยเหรอวะสัด”
“สองพันห้าเนี่ยนะ”
“เออดิ ดีไม่ดีวันนี้อาจจะขึ้นเป็นสามพัน”
“มันน่ารักหรือเพื่อนมันหวงวะ กูชักจะไม่แน่ใจแล้ว”
“ก็น้องมันน่ารักอ่ะแหละ จะมีเหตุผลไหนอีก”
“มันไม่น่ารัก มันกวนตีน ไม่เหมือนฟืน ฟืนน่ารักฉิบหาย”
“ไหนบอกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แล้วไง”
“ขอเพ้อหน่อยไม่ได้เหรอวะ กูเพิ่งอกหักมานะ ขอเวลาทำใจหน่อย”
“เออ เอาที่มึงสบายใจ”
“...”
“...”
“สามพันเลยเหรอวะ”
“มึงบ่นอะไรของมึง”
“กูเปล่า!”
tbc*
สองคนนี้มันทีมคนอกหักนี่หว่า 555
สู้ๆ นะเด็กๆ : )
-
ตัวละ3 พัน!! 5555 ไอดียาวไม่จนเลยเหรอ
-
คนอกหักมาเจอกัน. คริคริ. :z1: :z1: :z1:
-
โอ๊ย ชีช้ำมาก สู้ๆนะทุกคนไม่นานมากจะผ่านไป มันจะเป็นก้าวแรกที่ยิ่งใหญ่นะ :กอด1:
-
ทีมอกหักอาจจะได้กันเอง ขอให้สู้นะ :haun5:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ทีมคนอกหักต้องหันมาดูแลกันเองนะคะ
ปล.ตกใจกับราคาไอดีน้องสตาร์มาก ตัวละสามพันเลยหรอลูก ไม่ธรรมดาๆๆๆ
-
ฮั่นแน่~ พี่ดินเริ่มสนใจสตาร์แล้วล่ะสิ :m12:
-
ความฟินบังเกิด~~~~
-
สตาร์ลูกแม่!!!!!
-
สตาร์ลูกก็ชอบเผือกเหรอเนี่ย ชอบๆ ขำอ่ะ
สิกกะพี่ดินก็แมนทั้งคู่จริงๆ
ชอบสตาร์ตอนคุยกะพี่ดิน 55555
คนอกหักมาเจอกันนนนน
-
แอร๊ะะะ พี่ดินเริ่มสนใจดาว(สตาร์)แล้ววใช่ไหมเนี่ยย อิอิ
ดินคู่กับดาวก็ดูดีไปอีกแบบนะครับ อิอิ
ส่วนนุ้งสิกกี้ของพี่ หนูแมนม๊ากมากเลยลูกเอ้ยยยยยยย โอ้ยยยยย อยากได้ :ling1:
เอาใจช่วยน้าา เด็กๆ :)
ถ้าเคลียร์เรื่องราวทั้งหมดได้ น้องสิกจะไปแลกเปลี่ยนอีกไหมล่ะเนี่ยย ถ้าไปจริงๆคงมี long-distance relationship แล้วล่ะม้างง
-
สุดท้าย สิก ก็ออกหน้ามาพูดกับพี่ดินก่อนฟืน
สิก รักฟืน ห่วงความรู้สึกฟืนสุดๆ :ling1: :ling1: :ling1:
สิก ฟืน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่ดิน สตาร์ :mew1: :mew1: :mew1:
สตาร์ เพื่อนหวง ขายไอดีสตาร์ซะด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่อนเเอก็เเพ้ไป ไปดูเเลกันค่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ ที่ถามเพื่อนนี้ไอดีไลนืตัวละสามพันจริงป่ะ คืออยากซื้อ? 55555 ทำเป็นเนียนสงสัยอ่ะดิพี่ดิน เ
ตอนนี้สิกกี้ขี้ไม่ล้างโคตรได้ใจเลย
-
ดินสตาร์จัดไป
-
ได้วิธีหาตังใช้แล้วสินะ พี่ดิน 5555
-
:pig4: :pig4:
-
:mew5: :mew2: :mew5: :mew5: สามพัน..... พี่ดินหัวหน้ากองร้อยสู้ๆ :hao3:
-
สตาร์ดีกว่าที่คิด ขอโทษที่รำคาญหนูนะคะ เฮ้ยกับพี่ดินก็ดีงามนะ คนอกหักมารักกัน
สิกโคตรน่ารักอ่ะ มีมาเคลียร์ก่อน ห่วงฟืน โอ้ย จะหาจากไหนอี๊ก น่ารักแบบนี้
ขอบคุณค่ะ
-
รอคู่ดินสตาร์ค่าาาาาาาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมชอบคู่พี่ดินกะสตาร์ งื้อออออออออออ ฝากตัวเป็นเอฟซีคู่นี้ๆๆๆ :o8: :-[ :impress2:
-
ทีมคนอกหัก ควรดามใจซึ่งกันและกัน แต่ท่าจะคู่กัดนะนี่แหละรักกันไม่รู้ตัว ชอบคู่นี้ ลุ้นๆๆๆ
-
ดินกับดาวววววว
ลุ้นคู่นี้ ชอบบบบบบบบบ 55555555555
-
สตาร์กับดินเหมาะกันดี น้องเขาจะให้ไอดีไลน์ฟรีๆไม่เอา 2พัน5 ถึง3พัน 555
รออ่านต่อคับ
-
อย่าบอกนะว่าพี่ดินจะยอมเสียค่าไอดีเนี่ยยยยย แต่เราว่าดีไม่ดีเพื่อนๆ สตาร์อาจให้ฟรีก็ได้ถ้าพี่ขออ่ะ พี่ดิน
-
เปิดตัวคู่รองอย่างเป็นทางการ 5555555555
-
โอ้ยยยย อิพี่ดิน
ทำไมเป็นคนตลก 55555
-
^^
-
:pig4: :pig4:
-
เจ็บทุกคน เพราะความสงสาร
ที่ฟิสิกส์ทำก็ใจร้ายไปหน่อย แต่มันคือความจริง ในเมื่อไม่ตอบรับ จะให้เหมือนเดิมได้ไง
ฟืนน่ารัก ทำใจไม่ได้ซะงั้น ก็ตัวเลือกเอง ระเบิดเลย ทีนี้จะได้เปิดเผยนะ
ตลกดิน เฮิร์ทเรื่องฟืนยังไม่เท่ารู้ว่า เบอร์สตาร์ตัวละสามพัน 55555 สตาร์มีความเผือก
-
โธ่ สตาร์ของป้า บอกแล้วสตาร์เด็กดี ต้องเข้าใจเรื่องทั้งหมด น่ารักมากกก มาจุ๊ฟเหม่งที
เมื่อคนอกหักมา ทะเลาะกันเรื่องราคาไอดีไลน์ คู้นี้น่าจะหยอกกันมัน
-
ขออยู่ทีมคนอกหักได้ป่ะ!?
-
รอสิกฟืนนคบกันค่ะ
ตลกพี่ดิน ไหนเป็นคนเท่ 5555
-
คู่นี้มีลุ้น สตาร์นิสัยน่ารักดีนะ
-
แล่วๆๆๆๆๆแล้ววววว นึกว่าจะสปาร์คกันตั้งแต่ช่วยจมน้ำซะแระ ช้าไปนิด แต่ก็โอเครรรรร :o8: // แหมๆๆๆๆ ไอดีตัวละสามพัน ทำเป็นตกใจ ทีตอนสตาร์ขอแอดทำเป็นเล่นตัว ต้องโดนสี่พันซะให้เข็ด!! ถึงจะได้เริ่มจีบ 55555
-
ขอให้สตาร์ใช้ตัวอักษรในชื่อไลน์เยอะๆเลย
คนมาขอจะได้ล่มละลาย 5555
แพ้แล้วนะพี่ดิน
คนอกหักมาเจอกัน จะสปรากอะไรมั้ยน่าาา
สตาร์แมนมากลูก ฟืนกับสิกน่าจะเอาอย่างสตาร์นะ
ตรงๆเน้นๆ
คราวนี้คบกันได้แล้วเนอะวัยรุ่น
-
ว้ายๆ พี่ดินสนใจสตาร์แล้วละซี่
-
เมื่อคนอกหักมาเจอกัน
ความรักจึงบังเกิด อิอิ
-
ตอนที่ 18
โน้ตการ์ดใบที่ 18
เสร็จแล้วโทรหา
ตลอดทั้งวันที่เหลือผมใช้มันหมดไปกับการเหม่อลอย ผมไม่กล้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่กล้าเดินออกไปนอกห้องเพราะกลัวเจอสตาร์ ผมคงจะเป็นอย่างที่ไอ้สิกบอกนั่นก็คือผมมีความเห็นอกเห็นใจคนอื่น มันเป็นสิ่งที่ดีแต่ผมมีมากเกินไปจนน่าเป็นห่วง
ทำไงได้ล่ะครับ ผมก็เป็นอย่างนี้มาตลอดนี่หว่า T_T
และมันก็ยังเสริมอีกด้วยว่าผมเห็นอกเห็นใจคนอื่นก็จริง แต่ไม่เคยเห็นอกเห็นใจมันเลย
เออ มึงพูดอีกก็ถูกอีกอ่ะ
โชคดีที่ผมจะได้แก้ไขก่อนที่จะสายเกินไป ประมาณปลายสัปดาห์หน้าสิกก็จะไปแล้วครับ ทุกอย่างมันไวมากจนน่าตกใจ ที่จริงที่มันไวแบบนี้เพราะเราสองคนเสียเวลาไปกับการทะเลาะกันนี่แหละ
ขออย่าให้เราทะเลาะกันอีกเลย
นอกจากผมจะคิดมากเรื่องสตาร์แล้ว ผมยังคิดมากเรื่องพี่ดินอีก รายนี้ผมคิดมากน้อยกว่าหน่อยเพราะผมไม่ค่อยได้ไปใกล้ชิดกับพี่เขาเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็กลัวมากอยู่ดี ผมไม่ชอบเห็นใครต้องมาเจ็บปวดเพราะผมจริงๆ นะ
พูดได้แต่ในใจครับ เพราะถ้าไอ้สิกได้ยินเดี๋ยวมันก็มาทวงความเป็นธรรมจากผมอีก
เออ กูกำลังจะหักร้างถางพงให้กับทางรักของกูกับมึงอยู่เนี่ยยยยย
“ว่าแต่การเป็นเพื่อนกับกูมันเป็นแผนของมึงเหรอวะ” ผมกระซิบถามไอ้สิกตอนที่ได้โอกาส “ถ้าเป็นแบบนั้นมึงร้ายมากเลยนะ”
“ทำไงได้ กูไม่เคยคิดกับมึงแค่เพื่อนแต่แรกอยู่แล้ว” มันลอยหน้าลอยตาตอบ
“มึงก็พูดออกมาได้เนอะ”
“คนคูลๆ เขาทำกันแบบนี้”
“มันไม่คูลเว่ย มันไม่คูล”
“แล้วไง ได้ใจมึงมาก็แล้วกัน”
กูยอมมึงเลยอ่ะ ถ้าจะให้พูดจริงๆ ล่ะก็ผมคงตกหลุมพรางแผนของมันตั้งแต่แรกแล้วล่ะ มันทำดีกับผมมากมาย แถมยังยอมผมแทบจะทุกเรื่องอีกต่างหาก แบบนี้จะไม่ให้ผมหวั่นไหวได้ไง
แต่ก็หมั่นไส้แม่งฉิบหาย
“เอาเถอะ ว่าแต่จะไปคุยกับพี่ดินยังไง”
“ไลน์ไปบอกแล้วว่าเย็นนี้จะไปหาที่สภา”
“กูคงไปอยู่ด้วยไม่ได้นะ ต้องไปคุยกับครู และก็เตรียมตัวห่าเหวไรไม่รู้เยอะเลย”
ฟังดูแล้วก็เซ็ง แต่ถึงอย่างนั้นความจริงก็คือความจริง อีกไม่นานไอ้สิกมันก็จะไป และผมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงในสิ่งนี้ได้
“มึงใจร้ายกับกูมากเลย” ผมแกล้งงอแงเป็นเด็กๆ “มึงเป็นคนพูดเองว่ากูขาดมึงไม่ได้ แล้วดูมึงทำกับกูสิ”
“กูจะไปเก็บประสบการณ์เพื่อกลับมาเป็นสามีที่ดีของมึง”
“เก็บเหี้ยไรไกลจัง มึงบ้าป่ะ แถวบางกะปิบางนามึงก็เก็บได้”
“ทำไมไม่โวยวายคำว่าสามีเลยล่ะ”
“กู...ขี้เกียจแล้ว”
“ดูก็รู้ว่ายังไงมึงต้องเป็นเมียกู ไม่ต้องสืบเลย”
ดีกรีความหมั่นไส้ของผมพุ่งทะลุจุดศูนย์ไปแล้วตอนนี้ (งานรีบอร์นก็มา) หลังจากนั้นออดตอนเลิกเรียนก็ดัง และนั่นก็เป็นตอนที่ผมจะต้องไปหาพี่ดินที่สภานักเรียน
ไอ้สิกอยู่ในห้องเรียนอย่างอ้อยอิ่ง ขณะที่ผมนั้นมองมันด้วยสายตาสงสัย
“ไปได้แล้ว”
“ยัง รอแป๊บหนึ่ง”
“รออะไร”
“เถอะน่า”
มันรอให้เพื่อนออกจากห้องเรียนไปจนหมดนี่เอง (ใครเวรวันนี้วะ ทำไมไม่ทำความสะอาด?) ตอนนี้ในห้องเรียนเหลือแต่ผมกับมันสองคน ที่ผมไม่สามารถไปหาพี่ดินได้ ก็เพราะผมรอให้ไอ้สิกไปก่อนนี่แหละ
“เอาล่ะ มีอะไร” ผมกอดอกมองมันอย่างเอาเรื่อง
ไอ้สิกมองซ้ายมองขวา ก่อนที่พุ่งตัวเข้ามาจุมพิตผมที่หน้าผากอย่างรวดเร็ว
“โชคดีนะมึง”
หลังจากนั้นมันก็วิ่งหายไปเลย
“แค่นี้เหรอ มึงรอทำแค่นี้เหรอออออออออ”
ฟายเอ๊ย
มันทำให้ผมหน้าแดงแจ๋ แล้วมันก็จากไปโดยที่ไม่รับผิดชอบอะไรสักอย่าง
ฝากไว้ก่อนเถอะ กูจะเอาคืนวันหลัง
“หน้าผากของมึงอ่ะ ของกูนะเว่ยยย” ผมออกจากห้องเรียนและก็ร้องตามหลังไอ้สิกที่วิ่งอยู่
“เออ กูรู้แล้ว!”
ห้องสภานักเรียน
ตอนนี้ในห้องกำลังเครียดกันเพราะเตรียมตัวเลือกตั้งสภาชุดใหม่ที่จะมีหลังมิดเทอมนี้ ผมจึงยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าห้องนานสองนานโดยที่พี่ดินไม่สังเกตเห็น เมื่อมองเห็นผม เขาก็ให้ผมเข้าไปนั่งรอด้านในหลังจากนั้นเขาก็ประชุมงานต่อ
จริงๆ แล้วพี่ดินไม่ใช่ประธานสภานักเรียนแต่เป็นรองสภานักเรียนฝ่ายปกครอง (มียศมีตำแหน่งโอเว่อร์โอวัง) หรือจะพูดให้ถูกก็คือพี่เขาเป็นผู้ช่วยคุณครูฝ่ายปกครองอีกทีหนึ่ง มีปลอกแขนเท่เชียวล่ะ
ตลอดการประชุมเขาเอาแต่มองผมที่นั่งเล่นเกมในคอมอยู่มุมห้อง จนมีหลายครั้งที่คนในที่ประชุมต้องเรียกเขาเพื่อดึงสติ โชคดีที่ผมสามารถเข้ามานั่งเล่นได้ไม่โดนด่าอะไร อาจเป็นเพราะผมมาหาพี่ดินด้วยแหละมั้ง คนก็เลยไม่กล้าว่าอะไรผม
กว่าพวกเขาจะประชุมเสร็จก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว ผมก็เล่นเกมเพลินจนลืมมองดูเวลาเลย (ทำไมคอมสภาถึงมีเกมหนุกๆ เยอะจังวะ) ทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้อง จนกระทั่งเหลือผมกับพี่ดิน
ช่วงเวลาระทึกใจสำหรับผมมาถึงแล้ว...
“ว่าไง” พี่ดินเข้ามาถาม “มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ”
ผมกดปิดคอม ก่อนที่จะบอกพี่ดินว่า “พี่ดินไปนั่งที่หัวโต๊ะก่อน”
“หา”
“มันจริงจังมากพี่”
พี่เขาทำตามพี่ผมบอก ระหว่างที่บอกจัดการกับคอมพิวเตอร์ ผมก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วย ถึงมันจะดูง่ายกว่าสตาร์ แต่มันก็ยากสำหรับผมอยู่ดี
“ว่าไง” พี่ดินถามอีกครั้งเมื่อเห็นผมนั่งเรียบร้อย
“คือว่า...” ให้ตายเถอะสัดฟืน กล้าๆ หน่อย
“ว่า?”
“ผม...”
เสียงประตูปิดลงกลอนทำให้ผมกับพี่ดินสะดุ้ง
“เชี่ย ไอ้พวกห่าน!” พี่ดินรีบวิ่งไปที่ประตู มันถูกล็อกเอาไว้ ผมเองก็เริ่มตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“พวกมันขังเราไว้กับพี่อ่ะดิ”
“หา”
“แป๊บนะ เดี๋ยวพี่โทรหาลุงยามให้”
สภาแม่งขังนักเรียนได้ด้วยเหรอวะ มึงใช้อำนาจในทางที่ผิดแล้วนะเว่ยยยยยยย ผมโวยวายอยู่ในใจพลางมองดูพี่ดินโทรหาลุงยาม
“ลุงครับ พวกไอ้ต้นมันขังผมไว้ในห้องสภา ลุงช่วย...” พี่ดินเว้นวรรคก่อนที่จะถอนหายใจยาวๆ เขากดวางสายแล้วหันมาหาผม “ท่าทางจะอีกนาน พวกมันไปสกัดลุงยามเอาไว้ด้วย คงอยากให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน”
ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าผมมีเวลามากมายที่จะคุยกับพี่ดินสินะ
“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพวกมันก็มาเปิดให้ คงไม่ขังฟืนกับพี่ไว้ที่นี่ทั้งคืนหรอก”
“...”
“ว่าแต่จะคุยอะไรกับพี่ล่ะ” เขากลับมานั่งที่หัวโต๊ะตามเดิม
ผมสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเรียกความกล้า
“พี่ดิน”
“อืม ฟังอยู่”
“จำได้ป่ะที่พี่บอกว่ามีอะไรให้ผมบอกพี่ตรงๆ”
“จำได้”
“ผมชอบไอ้สิก”
“แล้ว?”
แค่คำว่า ‘แล้ว’ ของพี่เขาก็ทำให้ผมไปต่อไม่เป็นแล้วล่ะ
“พี่ไม่ตกใจสักนิดเลยเหรอ”
“เดาง่ายจะตายห่า ฟืนกับมันชอบงอนกันจนคนเขารู้กันทั่วโรงเรียนแล้วมั้งว่าชอบกัน” พี่ดินพูดด้วบใบหน้าเฉยชา “พี่รอให้ฟืนมาบอกพี่อยู่รู้ป่ะ พี่จะได้ตัดใจและก็เริ่มใหม่กับใครบางคนสักที”
ทำไมมันง่ายแบบนี้วะ แล้วที่กูเตรียมอกเตรียมใจมาทั้งหมดนั้นคือเพื่ออะไร
“ฟืนอาจจะตกใจ แต่พี่ก็เป็นคนแบบนี้แหละ”
“...”
“ที่ผ่านมาพี่สนใจฟืนจริงๆ นะเว่ย ประมาณว่าถ้าได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรอ่ะ”
“...”
“แต่ดูเหมือนฟืนจะเกิดมาเพื่อเป็นของเพื่อนฟืน ไอ้ฟิสิกส์เด็กโหดคนนั้น”
ผมโล่งใจที่พี่ดินเข้าใจ
“ขอบคุณที่เข้าใจนะครับ”
“เออ ชีวิตมันสั้นนี่” พี่ดินมองผม “ว่าแต่ไอ้สิกมันจะไปต่างประเทศแล้วไม่ใช่เหรอ ฟืนยอมเหรอ”
“ผมมีสิทธิ์ห้ามมันได้ด้วยเหรอครับ” ผมตอบเศร้าๆ
“มีดิ ถอดเสื้อยั่วมันไปเลย ถ้าทำงั้นยังไงมันก็อยู่ไทยต่อ”
“ว่าไงนะพี่”
“อะแฮ่มๆ ไม่มีอะไรหรอก” พี่ดินเริ่มเช็กโทรศัพท์อีกครั้งเรื่องถูกขังอยู่ในห้องนี้ “ทนอึดอัดกับพี่สักพักนะ อีกนิดลุงยามก็คงจะมาเปิดให้แล้วล่ะ”
“ผมไม่ได้อึดอัดอะไรครับ”
“จริงนะ”
“พี่ดิจะอึดอัดหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“...”
“นอกจากเรื่องนี้แล้ว ไม่มีอะไรจะพูดอีกเหรอ”
“อ๋อ” ผมทำท่านึกขึ้นได้ “ตอนที่ผมกับสตาร์ตกน้ำ ขอบคุณพี่นะครับที่กระโดดลงไปช่วยสตาร์”
“ขอบคุณแทนไอ้หน้าขาวนั่นอ่ะนะ นี่ฟืนเป็นคนยังไงเนี่ย”
“ไม่รู้ดิพี่ ผมแค่รู้สึกอยากขอบคุณ สตาร์ก็เป็นเพื่อนผมเหมือนกัน”
พี่ดินจ้องหน้าผมเขม็งก่อนที่จะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผม
“รู้ป่ะ ทันทีที่ฟืนก้าวออกจากห้องนี้ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์มองฟืนใกล้ๆ แบบนี้อีกแล้ว”
ผมกลืนน้ำลาย พยายามเบนหน้าหนี
“เพราะฟืนเกิดมาเพื่อเป็นของเพื่อนฟืน ไม่ใช่พี่”
ตอนนั้นเสียงประตูที่ล็อกจากด้านนอกก็ถูกเปิดออก ผมกับพี่ดินหันไปมอง แทนที่จะเห็นใบหน้าของลุงยาม สิ่งที่เห็นกลับเป็นใบหน้าของไอ้สิก
ไอ้สิกที่กำลังมองดูอยู่ว่าผมกับพี่ดินนั้นมีใบหน้าที่อยู่ใกล้กันมากแค่ไหน
งานเข้าอีกแล้วใช่มั้ยกู T___T
“ท่าทางจะคุยกันรู้เรื่องนะ” ไอ้สิกประชดก่อนที่จะเดินหนีไป
“เดี๋ยวก่อน” ผมรีบวิ่งไปหาไอ้สิกทันที “มันไม่มีอะไรเมื่อตะกี้ แค่หน้าอยู่ใกล้กันเฉยๆ”
“ทำไมต้องหน้าใกล้กัน เป็นผัวเมียกันหรือไง”
“มึงฟังก่อนดิ”
“ไม่ฟังแล้ว”
“เชี่ย ทำไมต้องไร้เหตุผลด้วย”
“ใช่สิ กูมันไร้เหตุผล”
“...”
“โชคดีก็แล้วกัน เจอกันปีหน้าเลย”
งงเลยกู นี่มันอะไรกันวะ นี่มันอะไรกันนนนนนนนนนนนนน
เซนส์ของผมบอกกับผมว่าสิกมันแกล้งผม มันไม่ได้โกรธผมจริงๆ
ว่าแต่มึงยังจะมีอารมณ์แกล้งกูอยู่อีกเหรอวะ อีกไม่กี่วันมึงก็ไปแล้วนะ!
วันต่อมาซึ่งเป็นวันสอบกลางภาควันแรก
เมื่อคืนผมโทรหาไอ้สิกเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมรับสาย นี่ผมแทบจะบุกไปหามันที่บ้านอยู่แล้วถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าพ่อกับแม่อยู่บ้านกันทั้งหมด จนกระทั่งวันนี้ตอนที่ผมมาเจอมันที่โรงเรียนมันก็ตีมึนใส่ผม ทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุเหมือนอย่างที่มันเคยทำและนั่นเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบที่สุด
“ทะเลาะห่าไรกันอีก” ไอ้อ๊อฟท้วงเมื่อสังเกตเห็นท่าทางของผมกับไอ้สิก
“ไม่รู้แม่ง เมนส์มันไม่มามั้ง” ผมประชด
“เมนส์มันก็ไม่มาอยู่แล้วป่ะวะ มันไม่มีเมนส์” ไอ้ตังเลิกคิ้ว
เออว่ะ...จริงของมัน
“โว้ย กูไม่รู้ ไปถามมันดิ”
“ไม่เบื่อทะเลาะกันบ้างหรือไงวะ ถามจริง” ไอ้ตังทอดถอนใจ
“ไปถามมัน” ผมตอบได้แค่นี้
“ไอ้พวกบ้าเอ๊ย”
วันนี้ไอ้สิกสอบเสร็จมันก็หายไปจากโรงเรียนเลยครับ สิ่งที่มันทำทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดจนถึงขีดสุด ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่านัดติววิชาฟิสิกส์กับเพื่อน ป่านนี้ผมคงไปกระชากตัวมันและก็ต่อยเหมือนที่ผมเคยทำแล้ว
ยังไงเรื่องเรียนก็ต้องมาก่อน (ทำไมพูดประโยคนี้แล้วรู้สึกคันๆ) อีกอย่างหนึ่งกว่าไอ้เนมผู้เทพฟิสิกส์จะว่างก็ใช่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่หาได้ง่าย เพราะงั้นตลอดทั้งบ่ายหลังจากสอบวิชาชิลๆ เสร็จไปผมก็ได้แต่ติดแหง็กอยู่กับไอ้เนมพร้อมๆ กับเพื่อนอีกนับสิบ
ในใจของผมไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาเลยสักนิด...
“พวกมึง เชี่ยสิกไปกับสาวว่ะ ดูดิ” ไอ้ทีนร้องลั่นโทรศัพท์ มันกำลังส่องดูไอจีอยู่ “น้องน้ำไง สวยๆ อ่ะ”
“ไหนๆๆ” เพื่อนหลายคนไปรุมไอ้ทีนกันใหญ่อย่างอยากรู้อยากเห็น
“น้องน้ำไหน”
“น้ำเชี่ยวหรือน้ำนิ่ง”
“ที่นมใหญ่ๆ หรือเปล่า”
ผมเดินเข้าไปดูด้วย ทำท่าเหมือนไม่ค่อยสนใจแต่ว่าคอของผมชะเง้อออกไปดูแล้ว
แม่งใช่จริงๆ ด้วย มันถ่ายรูปคู่กับน้องน้ำ เด็กม.4 สุดฮอตที่เพื่อนห้องสามของผมกำลังบ้าอยู่ตอนนี้
“รูปวันนี้เหรอ”
ผมกล่าวลอยๆ
“วันนี้ดิ กูจำสิวที่แก้มไอ้เชี่ยสิกได้” ตังตอบแทนเพื่อนๆ ทุกคน
ไฟในหัวใจของผมเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
ถ้ามึงจะแกล้งกู มึงก็ทำเกินเบอร์ไปแล้ว ไอ้เชี่ยเอ๊ยยยยยย!
ยิ่งใกล้วันที่ไอ้สิกจะไป ผมก็ยิ่งใกล้หมดความอดทนเต็มที
ช่วงนี้สิกทำตัวเหลวไหลมากครับ มันมาสอบก็จริงแต่หลังจากที่สอบเสร็จมันก็ไปเที่ยวกับสาวๆ ทิ้งให้ผมต้องโกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่เบื้องหลัง ผมยิ่งเห็นก็ยิ่งต้องทำเป็นหยิ่งในศักดิ์ศรี มันเมินผมผมก็เมินมัน เราสองคนกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนระหว่างกันและกัน
แต่นั่นมันก็ทำให้ผมใกล้จะบ้าเข้าไปทุกที
หลังจากที่สอบวิชาสุดท้ายเสร็จและในวันมะรืนสิกก็ต้องไปแล้ว ผมยืนขวางหน้ามันก่อนที่มันจะหนีไปเที่ยวกับสาว
“ถอยไป” สิกพูดน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้ามึงไปตอนนี้ มึงกับกูจบกัน” ผมยื่นคำขาด
ไอ้สิกชะงักเล็กน้อย ในที่สุดมันก็เชิดหน้าและมันก็เดินผ่านหน้าผมไป
ไฟในหัวใจของผมตอนนี้กำลังจะดับลงแล้ว และกำลังจะเหลือเพียงเถ้าถ่าน
tbc*
:ling1:
จะจบอยู่แล้วก็ยังจะ...
ขอรีรันคำพูดของน้องตังอีกสักรอบ 'ไม่เบื่อทะเลาะกันบ้างหรือไงวะ ถามจริง'
-
อะไรของสองคนนี้นี่
-
ทุบสิกหรือทุบไรทดี555555 จะแกล้งน้องฟืนทำม๊ายยยยย
-
:hao6: :hao6: :hao6: เจ้าสิกมันต้องมีแผนการร้ายล่อลวงน้องฟืนของเจ้แน่ๆ
-
:ling1: คลูจริงๆ
-
อีกแล้วหรอออ เมื่อไหร่จะหวานนนนน ข้ารอนานแล้วววว
-
สิก กวนอ่ะ ทุบแรงๆซักทีดีมั้ย
-
พี่ดินเท่สุดละะะ
สิกแม่งง ไม่ยกฟืนให้ล้าวววว
-
อะไรกันอีก!!!!!!
-
อะไรก็พวกแกว่ะ จะจากกันอยู่แล้วนะ สิกรีบไปง้อเลยแกนะผิดนะที่ไม่ฟังและไม่เชื่อที่ฟืนอธิบายอ่ะ
-
สิกนี่ก็ง้องแง้งๆ อยากให้ฟืนแก้ผ้ายั่วล่ะสิ เลิกก็เลิกสิฟืน พี่ดินก็ว่างอยู่
-
สองคนนี้นี่เล่นอะไรกันเนี่ย สามวันดีสี่วันงอน สิกก็เล่นใหญ่ไปนะพี่ว่า ระวังโดนฟืนงอนกลับล่ะ
-
ค่าธรรมเนียมซื้อฉลาก
-
ตอนแรกคาดหวังว่าจะมี long-distance relatioship แต่ตอนนี้คงไม่มีแล้วล่ะม้างงงงงงงงงงงงงงงง
แล้วน้องสิกกี้ลูกกก ถ้าหนูไม่ไปแลกเปลี่ยนแบบที่หนูบอกฟืนไว้แล้วทำเป็นหายหน้าหายตา หายไปนานๆไรงี้นะ :angry2: :fire: :m31: พี่จะยุให้ฟืนเค้าโกรธหนู งอลหนูไปยาวๆๆๆๆๆๆๆเล้ยยยยยยยยย 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
ทุบสิกหรือทุบไรทดี555555 จะแกล้งน้องฟืนทำม๊ายยยยย
สิก เป็นไรอะ กวนฟืนซ้า.......
หรือจริงๆ สิกไปยกเลิกแล้ว
ทำเอาคนอ่าน หน่วงละ
ถ้าเมินฟืนแม้ฟืนว่าจบกัน
นี่เรื่องใหญ่เลยนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:call: :call: :call:
-
อืมมมมม จะงอนกันวันเว้นวันเลยว่างั้น? เด็กหนอเด็ก..// ก็เด็กอ่ะ แล้วงะ! #สิกจิกตา
-
อะไรอีกละเนี่ย
-
สิก!!!!!!!!!!
-
“เก็บเหี้ยไรไกลจัง มึงบ้าป่ะ แถวบางกะปิบางนามึงก็เก็บได้”
ใช่แถวนี้ก็มีดันไปเก็บซะไกล :hao4: :hao4: :hao4:
-
อะไรกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวทะเลาะ :angry2:
สิกคงไม่ได้โดนทางบ้านพิสูจน์รักแท้อะไรนั่นหรอกใช่มั้ย
-
เป็นอะไรกันอีกเนี่ยยยย =___=
-
^^
-
เริ่มจะงงกับชีวิตของสองคนนี้แล้วนะ :mew5:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:ฟืนมันซื่อไม่ทันฟิสิกหรอก เอาเข้าจริงๆอีสิกนี่ล่ะสมควรโดนทุบที่สุดเล่นอะไรไม่ดูเวลา งอนเหรอแค่นี้ เอองอนไปเลย เราจะเอาฟืนไปซ่อน
-
อะไรกันนักหนา โมเม้นท์หวานได้ไม่นาน มางอนกันอีกแล้ววว
-
ทะเลาะกันแบบนี้มากี่รอบแล้วนะ เรื่องนี้ เหมือนพายเรือในอ่าง
(ถึงจะดูรู้ล่ะว่าอาจจะมีการแกล้งกัน แต่มุกนี้ใช้บ่อยเกินไปจริงๆในเรื่องเดียว)
-
สิก อย่าแกล้งฟืนนนนนนนน
-
ชอบสิกมาก แต่ตอนนี้โมโหแทนฟืน คือไม่ยอมฟังฟืนเลย แต่ที่เราโกรธสุดคือ มีปัญหาแล้ววิ่งไปหาหญิงอื่น บอกตรง ๆ เรารับไม่ได้อ่ะ ตอนนี้คือยุให้ฟืนเทเลย หาใหม่เหอะ ถ้าคบกันไปวันไหนมีปัญหาสิกคงวิ่งไปหาหญิงอื่นอีกอ่ะ
หรือต่อให้เป็นแผน แผนทำเย็นชาแล้วไปมั่วหญิงอื่นนี่เราว่าแรงไปอ่ะ รักฟืนมาหลายปียอมฟืนทุกอย่าง พอฟืนรักตอบแล้วทำแบบนี้เหรอควรให้สิกได้รับบทเรียนมั่งนะ
-
สิ๊กกกกกกกกกก โอ้ยยยยย เป็นอะไรอี๊กกกกกกกก
-
อะไรกันอีกเนี้ยยยยยยย
:hao7: :hao7: :hao7:
-
สมควรจบ ฟินคบสิกไปชีวิตจะมีความสุขไหม เมื่อสิกไม่พอใจอะไรก็ประชดประชันลูกเดียว
สิกอาจเป็นเพื่อนที่ดี แต่อ่านมาทั้งเรื่องอาจไม่ใช่แฟนและคู่ครองที่ดี มีที่ไหนทำให้คนรักไม่สบายใจอยู่เรื่อยๆ
ที่ไปต่างประเทศก็เกิดจากการประชด ฟินตั้งใจเรียนเถอะ ปล่อนสิกไปทางของเขา
ชีวิตข้างหน้าเราต้องพบปะคนมากกว่านี้ อย่ามัวเอาชีวิตไปยึดติดกับคนที่ทำให้เราเสียใจอยู่บ่อยๆเลย
เกรงว่าฟินจะบ้ากันพอดี ถ้าเรื่องราวยังวนเวียนอยู่อย่างนี้
คนอ่านก็อึดอัด แต่เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะครับ
-
เวรกรรมแท้ๆ สิกก็จะมางอนไรตอนนี้ เฮ้อ หนักใจจจ
ขอบคุณค่ะ
-
สิกงี่เง้าไปมะ ไม่ฟังอะไรเลย ถ้างี้จากกันแบบไม่เข้าใจกันไปเลยดีมะ รำมาก :angry2:
-
อะไรกานนนน
-
ตีกันทุกวันอ่ะคู่นี้ แต่คงลูกดกหัวปีท้ายปี
อยากอ่านความในใจของสิก ตั้งแต่เริ่มแผนคูลๆ แล้วถ้าตามต่อไปช่วงมหาวิทยาลัยคงสนุก ทะเลาะกันสนุก555
-
สิกแกล้งน้องฟืนใช่ไหมมมม อย่าแกล้งน้องมันเยอะเลย พี่ปวดใจ :ling1:
-
จะจบแลัวหรออออออ
คู่นี้ได้คบกันตอนมหาลัยแน่ๆ ทะเลาะกันไปมาแบบนี้
-
อะไรนิ!!!!
ทำไมยังทะเลาะกันอีกอ่ะ
หรือว่าสิกไม่ไปละ หลอกทิ้งทวน??
โอ๊ยย ปวดหัวกับเด็กๆพวกนี้จริงๆ
-
อะไรกันเนี่ยยยยยย ทำไมเป็นแบบเน้ :ling1:
-
อะไรยังไงเนี่ย หน่วงๆ
-
ดีกันยังไม่ทันไรเลย :z3:
-
ตอนที่ 19
พาร์ตของฟิสิกส์
ผมผิดเอง ผมผิดเองทุกอย่าง
“ไอ้พวกเหี้ยเอ๊ยยยยย ฟืนแม่งจะจบกับกูแล้ววววว” ผมประกาศลั่นหลังจากที่เห็นเพื่อน วันนี้เพื่อนมันนัดกินปิ้งย่างบ้านไอ้เนมเพื่อฉลองสอบมิดเทอมเสร็จ ฟืนไม่มาด้วยเพราะโกรธผมอยู่ จึงเป็นทางสะดวกที่จะทำให้ผมโวยวายเรื่องนี้กับเพื่อนได้อย่างเต็มที่ “เพราะพวกมึงนั่นแหละ ใครแม่งเป็นคนต้นคิดวะ”
“เชื่อกูดิ ทำแบบนี้เดี๋ยวไอ้ฟืนก็รู้ใจตัวเองและก็มาขอคบมึงเป็นแฟน” ไอ้ซุปพูด
“มันจะเกลียดกูแล้วเนี่ย”
“ไหนมึงบอกว่าที่ผ่านมาฟืนมันไม่เคยเห็นหัวมึงเลยไง” ไอ้ทีนพูดบ้าง
“โอ้ย มันก็แค่เรื่องในอดีตป่ะวะ”
“ตอนนี้เป็นเวลาที่สมควรจะเอาคืนแล้วเว่ย” ไอ้เชี่ยทีนหันไปตีมือกับเพื่อน
เรื่องมันเริ่มจากตอนที่พวกเพื่อนห้องสามทุกคนมันเข้ามาถามผมพร้อมกันเรื่องผมกับฟืน (หลังจากกลับจากเที่ยวน้ำตกได้ไม่นาน) เพราะพวกแม่งทนเห็นพวกผมเดี๋ยวดีเดี๋ยวทะเลาะกันไม่ไหว พอผมเล่าทุกอย่างให้ฟังปุ๊บ พวกมันก็เริ่มเอ่ยถึงแผนนี้ปั๊บ แผนที่จะช่วยให้ผมกับฟืนได้คบกันและสมหวัง อีกอย่างหนึ่งพวกมันบอกว่าถ้าผมทำตามที่พวกมันพูดทุกอย่าง พวกมันจะไม่ล้อเรื่องผมกับฟืน จะทำตัวเหมือนผมกับฟืนเป็นเพื่อนกัน พูดง่ายๆ ก็คือเป็นเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นนั่นแหละ ซึ่งเป็นอะไรที่ผมโคตรจะปรารถนาที่สุด
สิ่งแรกที่มันให้ผมทำก็คือแกล้งโมโหฟืน (ตอนนั้นใบหน้าของฟืนกับพี่ดินก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันเท่าไหร่หรอก) หลังจากนั้นก็อยู่ห่างจากฟืนซะ ทำตัวเสเพลเที่ยวกับคนนั้นคนนี้จนกว่าฟืนจะแสดงออกกับเพื่อนว่ามันเองก็ชอบผม ผมได้หลวมตัวทำตามพวกมันพูดไปแล้วตั้งหลายเรื่องจนกระทั่งถึงวันนี้ผมก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
ฟืนบอกจะขอจบกับผม
สะใจพวกมึงมั้ยล่ะ
ที่พวกมันทำแบบนี้เพราะพวกมันอยากให้ฟืนเปิดเผยเรื่องผมกับเพื่อนๆ เอง ทุกวันนี้ไอ้ฟืนแทบจะไม่พูดเรื่องผมกับเพื่อนๆ เลยจนเพื่อนๆ ทั้งโกรธทั้งแค้น (โดยเฉพาะไอ้อ๊อฟกับไอ้ตัง) ก็เลยอยากเอาคืนไอ้ฟืนด้วย
แล้วเป็นไงทีนี้ คนซวยคือกูเว่ย ไม่ใช่พวกมึง!
“ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้พวกกูส่งเชี่ยอ๊อฟกับเชี่ยตังไปแก้ไขสถานการณ์แล้ว” ไอ้ทีนพูดอย่างเป็นทางการ “อีกไม่นานเดี๋ยวมันก็โทรมา”
“กูจะบ้าตายอยู่แล้วนะ ปล่อยๆ พวกกูไปไม่ได้เหรอวะ”
“ปล่อยแน่ อีกนิดนึง”
“กูไม่ไหวแล้ว กูจะไปหาฟืนเดี๋ยวนี้”
“หยุด มึงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ว่าไงนะ”
“เดี๋ยวฟืนมันก็มานี่แล้ว ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังไปลากตัวมันมาอยู่ ไม่รู้แม่งไปโศกที่ไหนแล้ว”
“เพราะพวกมึงอ่ะทีน ใจร้ายกับมันเกินไปแล้วนะ”
“มึงสองคนต่างหากที่ใจร้ายกับพวกกู” ไอ้ป๊อบอายพูดบ้าง “รู้มั้ยว่าเพื่อนแม่งอึดอัดฉิบหายตอนที่พวกมึงทะเลาะกันอ่ะ ทำตัวไม่ถูกเลย จะแซวทั้งคู่ก็ไม่ได้ เพราะแม่งงอนกัน”
“ตอนนั้นเว่ยกูเรียกไอ้เชี่ยสิก กูเรียกปุ๊บ ไอ้ฟืนหันมาทำหน้าบึ้งใส่กูปั๊บ กูงงเลย” ไอ้เนมพูดบ้าง
“และก็มีตอนนั้นด้วยที่กูจะไปชวนพวกแม่งสองคนไปดูหนังอ่ะ กูชวนไม่ได้เลยเว่ยเพราะนั่งกันอยู่คนละทิศคนละทาง และกูก็ไม่กล้าชวนใครคนใดคนหนึ่งไปเพราะแม่งไม่ใช่ คู่หูสิกกี้กับฟืนนี่ต้องอยู่คู่กันดิวะ”
“คู่หู...อะไรนะ” ผมถามไอ้ทีน
“ฟืนมาแล้วโว้ย ฟืนมาแล้ว!” ไอ้อ๊อฟที่เพิ่งเข้ามาในบ้านไอ้เนมประกาศ
“เชี่ยสิก มึงไปหลบตรงนู้น”
“หา”
“ไปหลบเดี๋ยวนี้”
ไอ้เชี่ยทีนนี่มันกวนตีนจริงๆ ครับ กวนไม่เลิกไม่รา ผมพ่นลมก่อนจะไปซ่อนตัวเอาไว้ตามที่ไอ้ทีนมันบอก ผมเลือกที่จะซ่อนหลังผ้าม่านเพราะสามารถขยับผ้าม่านออกมาดูหน้าฟืนได้
ฟืนมาถึงแล้วจริงๆ สภาพของฟืนในตอนนี้คืออารมณ์บ่จอยมาก ไม่สมควรเข้าใกล้เป็นอย่างยิ่ง
“กูบอกแล้วว่ากูไม่อยากมา” ฟืนโวยวายก่อนเป็นอันดับแรก
“พวกกูมีเรื่องจะถาม” ไอ้ทีนเริ่ม เฮ้ย เดี๋ยวก่อน มึงเริ่มแบบนี้เลยเหรอ
“ถามอะไรของมึง” ฟืนขมวดคิ้ว
“เชี่ยทีน ถามเลยเหรอวะ”
“เอาจริงเหรอ”
“ไม่รอให้มันแดกน้ำแดกท่าก่อนล่ะ”
ใครหลายคนเริ่มส่งเสียง
ผมเห็นฟืนกลืนน้ำลายนิดๆ ท่าทางของมันลุ้นกับคำถามของเพื่อนมาก ผมเข้าใจมันนะ เพราะผมโดนมาแล้ว กว่าจะผ่านมาได้เรียกได้ว่าแทบตายเลยล่ะ
“มึงกับไอ้สิกเป็นไรกันวะ”
สิ้นสุดคำถามของเพื่อน ฟืนก็หน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มทันที ยิ่งมีเพื่อนหลายคนส่งเสียงล้อเลียนอยู่ไม่ห่าง มันก็ยิ่งทำสีหน้าไม่ค่อยถูก
“ก็...ก็เป็นเพื่อนกันไง”
“ตอบผิดว่ะ” ไอ้ทีนแสร้งทำสีหน้าเสียใจ
“มึงจะให้กูตอบว่าอะไร”
“ตอบความจริงไง”
“พวกมึงมีอะไรป่ะวะ กูเริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ใครจะกล้าทำอะไรมึงได้ล่ะ”
“ทำไมต้องรุมมองกูแบบนี้ด้วยวะ กูกลับนะ”
“ถ้ามึงกลับมึงไม่ได้ผัวมึงคืนนะเว่ย”
พวกแม่งห่วงหรือพวกแม่งเสือกกับเรื่องของผมสองคนวะเนี่ย เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ผมสงสารฟืน ผมอยากออกไปรับแทนเขาเดี๋ยวนี้
“ใครผัวกูวะ” ฟืนยังจะกล้าถามอีก
“มึงรู้ดีอยู่แก่ใจ”
“มันไปตายแล้ว”
เหยดเข้...ยอมรับแล้วเว่ยว่าผมเป็นผัว แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาประทับใจในเรื่องนี้
“กูขอถามใหม่ มึงกับเชี่ยสิกเป็นอะไรกัน”
ฟืนสบตาเพื่อนทีละคน ใบหน้าเริ่มมีสีแดง
“ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่”
“แล้วต่อไปล่ะ”
“ไม่รู้ ยังไม่ได้คุยกันเลย”
“ทำไมล่ะ”
“นี่มึงจะถามให้ได้อะไรขึ้นมาวะทีน”
“เถอะน่า ตอบมาเถอะ”
“โว้ย! เอาไงก็เอา” ฟืนสุดทนแล้วครับ ท่าทางตอนนี้เหมือนคนพร้อมระเบิดเต็มที่ “กูกับมันชอบกัน แต่มันกำลังทำตัวเหี้ย กูก็เลยไม่แน่ใจว่ามันจะยังไงกับกู”
...
สิ้นเสียงของฟืน ผมก็ถูกเพื่อนลากออกมาจากมุมห้อง การปรากฏตัวของผมทำให้ฟืนถึงกับหน้าชาไปเลย ผมก็เลยต้องแก้ตัวเสียงอ่อยกับมัน
“กูโดนพวกแม่งบังคับ” ผมสารภาพกับเขา “แทบจะทุกๆ อย่างเลย”
“ในที่สุดแม่งก็ยอมรับกันสักที” ไอ้ทีนร้องลั่น
เพื่อนจับผมกับฟืนให้นั่งข้างๆ กันหลังจากนั้นก็เริ่มเฮและก็ปรบมือให้เบาๆ
“แด่คู่รักคู่แรกของห้องสามครับผม!”
“ลุ้นจนขี้เล็ด!”
“คู่รักแห่งปี!”
“งอนกันเก่งฉิบหาย!”
ผมเอามือนวดมขมับทันที ส่วนฟืนนั้นมีสีหน้างงงัน
“อะไรของพวกมึง” ฟืนรำพึง
“อย่าใส่ใจเลย พวกแม่งเป็นบ้า” ผมตอบมัน
“อะไรนะ”
“ไว้ค่อยหาที่เงียบๆ คุยกัน”
“พวกมึงสองคนชอบกันตอนไหนวะ” ไอ้ซุปเปิดประเด็น ตอนนี้เพื่อนหลายคนเริ่มนั่งเป็นครึ่งวงกลม คนที่อยู่จุดศูนย์กลางคือผมกับฟืน พวกมันอย่างกับนักข่าวในขณะผมกับฟืนนั้นอย่างกับดาราที่มาแถลงข่าว
“ถามมันดิ” ฟืนโบ้ยมาให้ผมตอบ แม้มันจะโกรธแต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงแดงอยู่
“กูชอบมันมานานแล้ว ตั้งแต่รู้จักกับมันเลย” ผมยอมรับตรงๆ
“เหยดเข้” เพื่อนๆ ต่างก็อุทาน
“ส่วนกู เพิ่งรู้ตัวว่าชอบมันได้ไม่นาน” ฟืนเองก็ตอบเช่นกัน
เพื่อนๆ ต่างก็สนุกที่จะได้ฟังเรื่องราวของผมกับฟืน ใบหน้าของพวกมันตั้งใจฟังมากกว่าตอนที่คุณครูสอนอีก เรื่องชาวบ้านนี่อยากรู้กันจังเลยนะ
หลังจากนั้นผมกับฟืนก็ได้เล่าอะไรอีกหลายอย่างให้พวกแม่งฟัง โดยที่ละเว้นเรื่องของสตาร์กับพี่ดินเอาไว้ แม้จะมีบางคนเอ่ยถึงสองคนนี้แต่ผมกับฟืนก็พร้อมใจกันที่จะเลี่ยงไม่พูดถึง มีคนถามถึงสาวๆ ของผมด้วยครับ ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังก็เลยช่วยยืนยันว่าผมน่ะไม่ได้เป็นเพลย์บอยอะไรหรอก ชีวิตผมวันๆ อยู่แต่กับไอ้ฟืน ซึ่งนั่นก็คือเรื่องจริง
เพิ่งรู้ว่าคนที่กระจ่ายข่าวบอกเพื่อนว่าผมเป็นเพลย์บอยแท้จริงแล้วก็มาจากไอ้ฟืนนี่แหละ แสบจังเลยนะมึง
พอเริ่มพูดเรื่องนี้เพื่อนแม่งก็เริ่มยิงคำถามจนผมแทบตั้งแต่ไม่ถูกเพราะฟืนนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะเป็นน้องน้ำ น้องออย เจนนี่ แพมแพม และก็อีกหลายๆ คนที่ผมเคยคุยด้วย ผมต้องอธิบายให้เพื่อนๆ ฟังอย่างจริงจังว่าผมถูกคนเหล่านั้นเข้ามาคุยด้วย ผมไม่ใช่ฝ่ายเริ่ม ตอนแรกเพื่อนๆ มันก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอเพื่อนหลายคนเริ่มคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อวันวาน พวกมันก็เริ่มคิดได้ว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นมีเหตุมีผลมากจนเหมือนจะเป็นเรื่องจริง
ไม่ใช่แค่เหมือนเรื่องจริง แต่มันเป็นเรื่องจริงเลยเว่ย
เรื่องนี้ฟืนตั้งใจฟังมากเลยล่ะ ตั้งใจจนผมเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย
ในที่สุดเราสองคนก็สอบผ่าน กลายเป็นคู่รักประจำห้องสามในสายตาของเพื่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ระเบียงบ้านไอ้เนม
ที่ตรงนี้เหลือแค่ผมกับฟืนแล้ว ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนใจ ส่วนฟืนยังคงหน้าบึ้งไม่หาย
“ขอโทษ” ผมพูด
“กูจะบ้าตาย”
“คราวนี้ไม่ต้องทะเลาะกันอีกแล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร”
ฟืนมองผมอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะพยักหน้า
“โอเค”
“...”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกมันแค้นเราสองคนขนาดนี้”
“จริงๆ พวกมันไม่ได้แค้นอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่กดดันให้เราพูดกับพวกมันมากกว่า”
“...”
“เพื่อนเป็นห่วงเรานะ”
ฟืนถอนหายใจก่อนที่จะมองไปที่วิวหน้าบ้านไอ้เนม สายตาของเขาหม่นลงและผมรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร
“มึงจะไปแล้วล่ะสิ”
“ไปส่งกูด้วยนะ”
“ไม่ไปส่งได้มั้ย”
ใจผมหล่นทันทีที่เขาพูด
ไม่ได้นะเว่ย...เดี๋ยวเสียแผน!
“ทำไมอ่ะ”
“กลัวทำใจไม่ได้ว่ะ”
“เฮ้ย ไปส่งกูเหอะ นะๆๆ” ผมพยายามอ้อนวอนเขา
“กูไปไม่ได้จริงๆ กูลองนึกภาพตอนที่กูมองแผ่นหลังของมึงตอนมึงเข้าเกทไปแล้ว ใจกูก็เจ็บไปหมดแล้ว”
ผมเข้าใจมันนะ แต่ผมมีแผนจริงๆ ให้ผมได้ทำตามแผนของผมเถอะ
แผนของคนคูลๆ อย่างผมมันต้องถูกดำเนินต่อไปดิ!
“ฟืน...”
“กูขอโทษ เรื่องนี้กูทำไม่ได้จริงๆ”
ผมค่อยๆ หยิบโน้ตกระดาษออกมา จากนั้นก็เขียนสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุดตอนนี้ลงไป หลังจากที่ผมเขียนแผ่นแรกให้มันผมก็ไม่สามารถหยุดเขียนได้อีกเลย
ผมคิดว่าจะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะบอกให้ผมหยุด
โน้ตการ์ดใบที่ 19
กูจะรอมึงอยู่ที่สนามบินนะ ได้โปรด มาส่งกูเถอะ
ฟืนชำเลืองมองข้อความในโน้ตพร้อมกับทอดถอนใจ เขาไม่ได้ให้คำตอบกับผม เพียงแต่ดื่มเบียร์ในกระป๋องช้าๆ พร้อมกับสีหน้าเศร้าหมอง
กูจะได้ทำตามแผนของกูมั้ยเนี่ย T___T
ก่อนกลับบ้าน
ลับหลังฟืน ผมพยายามหว่านล้อมให้เพื่อนร่วมห้องช่วยเหลือผม
“ทำยังไงก็ได้ให้มันไปส่งกู” ผมบอกไอ้ทีนผู้เป็นหัวเรือใหญ่
“ทำไม มึงมีแผนเหรอ”
“มีดิ”
“แผนไร เล่นด้วยดิ”
เห็นแผนผมเป็นสนามเด็กเล่นไปซะฉิบ
ผมนิ่งคิดเล็กน้อย ในตอนแรกนั้นแผนของผมมีตัวละครอยู่น้อยมาก ทว่าตอนนี้มีตัวละครอีกหลายตัวก็น่าจะดี
เพิ่มเพื่อนทั้งห้องลงไปอีกเลยก็แล้วกัน
“พวกมึงฟังนะ แผนกูมีอยู่ว่า...”
tbc*
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้ววววววววว
อย่าลืมมาส่งทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรค์กันน้า
ฟืนอาจจะเกาะขอบล้อบินไปกับสิกก็ได้ 555
-
โถ่ๆ สิกคนคูล
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮ้ย....คืนดีกันสักที
-
กรี๊ดดดดด ตอนหนัาจบแล้วววว สิกมีแผนอะไรเนี่ยย
-
โอ๊ย! สิกกี้ผู้มีแผนทุกเรื่อง ลุ้นจริงลุ้นจัง จริงๆนะ
-
แผนเผินอะไรอี๊กกกกกก หื้มมม ลูกกกกกกก ไม่ไหวนะ ไม่ไหวๆๆ
น้องสิกนี่น่าตีจริงๆ หึ้ยยยย
-
จ้าาาา เอาให้สุดเลยสิกกี้~ และหลังจากนั้นฟืนจะได้ชำระแค้นทีเดียว~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตื่นเต้ววว
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างงงง อยากรู้แผนแล้วว
-
เจ้าแผนการกันนักนะเด็กพวกนี้ ฮึ่ยๆ
-
^^
-
ค่อยยังชั่ว เคลียร์กันละ เฮ้อ เพื่อนๆ นี่ก็จริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แผนอีกและ แผนจากเพื่อนเพิ่งผ่านไป
สิก ฟืนดีกันแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
มีแผนใหม่มาอีก คราวนี้มาจากสิกเอง
เซอร์ไพรซ์ฟืนละสิ :ling1: :ling1: :ling1:
หรือสิกไม่ได้ไปจริง :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เล่นเยอะตลอดคนคูลๆ
-
อ้าว สิกกี้แกล้งโกรธเพราะเพื่อนสั่ง ทำตกใจหมด ดีกันแลล้วนะ ว่าแต่เรื่องไปเมืองนอกเป็นแผนด้วยป่ะ จริงๆไม่ได้ไปเองรึเปล่า
-
เด็กห้องนี้นี่มันเจ้าแผนการกันจริงๆ มีแผนนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด
-
โอ้ยยย ไอ้พวกเด็กห้องสามมมม เหนื่อยใจกับพวกแกจริงๆเลย
-
คูลเกิ้นนนนน :laugh:
-
อิเด็กพวกนี้นี่มันน่าจับตีก้นเรียงตัวจริงๆ
:pig4: :pig4:
-
แผนเยอะนักนะนังเด็กห้องสาม :o10:
-
สิกระวังฟืนจะโกรธเอานะ แผนเยอะจริงคนคูลเนี่ย
-
สิกมีแผนอีกแล้วเหรอ 5555
อะไรของสิกอีกล่ะเนี่ย แกวางแผนอะไรไว้ฟะ
รอตอนหน้านะคะ ><
-
:pig4: :pig4:
-
แผนสิกจะเป็นอะไรอะ ไปแลกเปลี่ยน1ปี กลับมาเป็นภาค2ต่อ รึป่าว 555
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
แผนการเยอะจริ๊งงงงงงงงงงงงงง ระวังฟืนโกรธนะเออ
-
เพื่อนห้องสามน่าร้ากกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
สิกนี่ก็เจ้าแผนการณ์จริงๆ 55
-
จะจบแล้ววววววว ฮืออออออออออ :sad4:
-
พี่ดินแนะนำได้ดี มีสาระ ถอดเสื้อยั่วเลย ๆ555555555
-
โอ๊ย!!!ลุ้นกับคู่นี้มากเลยอ่ะ
เดี๋ยวงอนเดี๋ยวดีกัน มึนตึบ
-
โอ้ยยย เจ้าแผนการกันทั้งห้องอ่ะเอาดิ
-
แช่งให้ฟืนมีกิ๊ก มั่นไส้ สิก
ไอ้เด็กหัวโปก
-
จะจบแล้วเหรอ!?
-
เจ้าแผนการณ์กันจริ๊งงงง ไม่ใช่ตอนหน้าสั่งลาก่อนจบ ไปแกล้งกันแล้วงอนทะเลาะกันที่สนามบินก่อนไปอีกนะ
-
เล่นแรงนะคะ จะพาแผนพังกันง่ายๆ 5555
คือเพื่อนจะรักกันมากไปละนะ หรืองานเผือกต้องมา แต่น่ารักดีค่ะ คนเคยคุยกันเนาะ เพื่อนก็อึดอัดด้วย
ฟืนนนน หนูยอมเป็นเมียละเนาะ ฟิสิกส์มีแผนไรอีกน่ะ คือทีมเพื่อนทำงานหนักนะ
-
ไม่ใช่แค่เพื่อนนะที่ลุ้นกัเหยี่ยวเล็ดนะ
เค้าด้วยยยยยยยย!!!
จะจบแหละเด็กๆนังไม่ถึงไหนเล้ยยย
ขนาดเพื่อนช่วยกันทั้งห้อง
-
สิกมีแผนแกล้งฟืนอีกแน่ๆ :hao7:
-
สิกส์มีแผนอะไรจะแกล้งฟืนอีก!!!
By the way , ได้กัน ๆ ได้กันๆ เย้5555
-
สิกเอ้ย เล่นหนักมากๆเดี๋ยวฟืนโกรธนะ
-
:pig4: :pig4:
-
คนคูลสู้ๆ นะ #แผนของคนคูลฯ ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนที่ 20
บทส่งท้าย
วันที่สิกต้องบินไปอเมริกา
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย สิกพยายามโทรหาผมตั้งหลายครั้งแต่ผมก็เลี่ยงที่จะไม่รับสายมัน ผมกลัวผมทำใจไม่ได้ ยิ่งมันจะไปผมก็ยิ่งรู้สึกอยากเกาะขอบล้อของเครื่องบินและก็บินไปกับมัน ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นะครับ
ไลน์ของผมสั่นไม่หยุดเพราะเพื่อนๆ แม่งกำลังถล่มใส่ผม
มาส่งมันหน่อยดิวะ มึงจะไม่ได้เจอมันอีกเป็นปีๆ เลยนะเว่ย
เชี่ยสิกรอมึงอยู่นะ
ให้ตายเถอะฟืน แมนๆ หน่อย แค่ผัวจะไปเรียนเมืองนอก!
ไอ้สัดฟืน รีบมา เร็วๆ สิกมันเช็กอินแล้ว
ใจผมสั่นระรัวไปหมด เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปส่งสิกที่สนามบินจนได้
อย่างน้อยแค่ได้เห็นหน้ามันอีกสักแวบก็ยังดี
สนามบิน
ผมมาถึงที่นี่อย่างเศร้าสร้อย ทันทีที่ผมมาถึงผมก็ขึ้นไปชั้นบนสุดทันที ใช้เวลาไม่นานนักก็หากลุ่มที่มาส่งสิกเจอ เป็นเพื่อนร่วมห้องแทบจะทุกคน ไม่สิ ทุกคนเลยล่ะ อีกทั้งยังมีครอบครัวของไอ้สิก สาวๆ จากโรงเรียนอื่นที่มากันเยอะจนนับไม่หวาดไม่ไหว และที่เด็ดไปกว่านั้นมีพี่ดินและก็สตาร์ด้วย
ทุกคนมากันหมดเลย
ไอ้สิกกำลังยืนถ่ายรูปกับใครหลายคนอยู่ โดยเฉพาะสาวๆ ที่เรียงคิวมาเซลฟี่กับมันโดยเฉพาะ มันยังไม่เห็นด้วยซ้ำว่าผมมา ระหว่างนั้นมีเพื่อนเรียงคิวเข้ามาปลอบผมกันใหญ่ว่าให้ผมทำใจ ยังไงซะยุคนี่เทคโนโลยีก็ไปไกลมากแล้ว สามารถเห็นหน้าคนที่อยากเห็นได้ทุกวันผ่านหน้าจอ
แต่มันจะเหมือนเห็นด้วยตาตัวเองได้ยังไง
ผมปล่อยให้เวลามันผ่านมาถึงเวลานี้ได้ไงวะ ผมมีเวลาตั้งมากตั้งมายที่จะฉุดรั้งสิกเอาไว้ ทำไมผมไม่ทำ บางทีสิกอาจจะเปลี่ยนใจ เพราะมันเคยบอกผมว่ามันชอบผม แสดงว่าผมต้องสำคัญต่อมันสิ ถ้าผมขอมันสักนิด อย่างน้อยมันก็ต้องใจอ่อนนั่นแหละ
ถ้าผมทำแบบนั้น จะเรียกว่าผมเห็นแก่ตัวหรือเปล่า
การที่มันได้ไปแลกเปลี่ยนคือเป็นการที่มันจะได้ฝึกภาษา ฝึกการใช้ชีวิต อีกทั้งยังทำให้มันมีประสบการณ์อีกหลายๆ ด้านจนเรียกได้ว่าคุ้มค่าที่จะไป
พอคิดได้แบบนั้นผมก็ไม่กล้าขอร้องให้มันอยู่ต่ออีก
ไอ้สิกมองเห็นผมในที่สุด น้องเคมีที่เข้ามาคุยกับผมได้เดินเลี่ยงออกไปจากผมเพราะสิกมันเดินเข้ามาหา ตอนที่มันเดินเข้ามาผมเห็นมันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ด้วย
มันทำท่าเหมือนรวบรวมความกล้าเพื่อบางสิ่งบางอย่าง
คนที่อยู่รอบตัวผมเริ่มขยับตัวออกห่างให้ผมกับสิกเป็นจุดที่เด่นที่สุด
“จะไปแล้วสิ” ผมพึมพำน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ดูแลตัวเองนะ”
สิกมองหน้าผมพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ ท่าทางของมันแปลกมากจนผมรู้สึกถึงความผิดปกติ
“มึงโอเคป่ะวะ”
“มันยากกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยว่ะ”
“อะไรยากวะ”
“มึง...เอ๊ย ฟืน”
“หา”
สิกดึงโน้ตการ์ดของมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ผมมองโน้ตการ์ดใบนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้แล้วสิ
โน้ตการ์ดใบที่ 20
เป็นแฟนกับกูนะ
“เป็นแฟนกับกูป่ะ”
เป็นคราวของผมที่จะต้องกระพริบตาปริบๆ บ้าง หลังจากที่ผมอ่านจบปุ๊บ ไอ้สิกมันก็พูดปั๊บ สีหน้ามันตอนนี้เขินอายที่สุดแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“หา”
“เป็นแฟนกับกูมั้ย กูชอบมึง กูชอบมึงมาก มึงรีบตอบมาเดี๋ยวนี้เลย”
“เอ่อ...” ผมเอียงคอไปมา เผลอสบตากับคนที่กำลังมองดูเราสองคนอยู่ เรียกได้ว่าแทบจะเป็นสายตาทุกคู่เลยล่ะครับ “ให้กูตอบตอนนี้เลยเหรอ” กูก็เขินเป็นนะเว่ยไอ้เชี่ย
“เออ คำตอบของมึงจะตัดสินใจเรื่องราวต่อไปของเราสองคน”
“...”
“แผนรักตลอดหลายปีที่ผ่านมาของกูจะสำเร็จมั้ย ขึ้นอยู่กับคำตอบของมึง”
“เชี่ย” ผมตกใจที่มันจริงจังขนาดนี้
“เร็วๆ” มันกระซิบ
“มึงยังไม่รู้อีกเหรอวะ” ผมกระซิบบ้าง “ทำไมต้องถามอีก”
“เพื่อการเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ เร็วๆ เข้า”
“ให้ตาย”
“...”
“กูตกลงตั้งแต่กูบอกว่ากูชอบมึงแล้วสิก” ผมหลับหูหลับตาพูด
“เยส!” ไอ้สิกร้องลั่นพร้อมกับเดินไปหาเพื่อนๆ ทีละคน “มันตกลงเว่ย!”
“เฮ!!!!!!!!”
เสียงเฮที่ดังลั่นทำเอาผมถึงกับตกใจจนต้องหันไปมองคนอื่น ไอ้สิกแม่งเดินไล่ไฮไฟฟ์กับเพื่อนทุกคนจนน่าหมั่นไส้อ่ะ กูตอบเสร็จปุ๊บมึงก็ทิ้งให้กูยืนโง่อยู่ตรงนี้คนเดียวเลยเหรอวะ
“กะแล้ว” ครอบครัวของไอ้สิกเดินมาหาผม ผมรีบยกมือไหว้และก็ก้มหน้าก้มตาทันที “แม่ฝากสิกไว้กับหนูด้วยนะฟืน”
“ผมฝากพี่ชายผมไว้กับพี่ฟืนนะครับ” เคมีพูดเสริม พวกเขาทั้งสามคนเดินจากไปด้วยท่าทางสบายๆ
เดี๋ยวก่อนนะ...ทำไมพวกเขาทำเหมือนเรื่องทุกอย่างถูกเตรียมการไว้อยู่แล้วล่ะ
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวไอ้สิกมันก็มาโอบรอบตัวผมแล้ว
“ไปฉลองกันสักหน่อยดีกว่า” มันดันรถเข็นของมันไปข้างหน้า อีกมือโอบไหล่ผมไปด้วย “ฟืนแฟนกู ไอ้แห้งแฟนกู”
ระหว่างนั้นเพื่อนๆ รีบเข้ามาโบกมือลาและก็รีบกระจัดกระจายกันออกไป บางคนหาวนอน บางคนก็นัดกันไปหาอะไรกินกันต่อ ทุกคนไม่สนใจผมกับไอ้สิกอีกต่อไป
“มึงไม่ต้องไปอเมริกาแล้วเหรอ” ผมร้องถามคนข้างๆ ยังคงงงไม่หาย
“ถ้ามึงเซย์โนอ่ะ กูจะไป แต่นี่มึงเซย์เยสไง กูเลยอยู่ต่อ”
“ว่าไงนะ” ไอ้เหี้ย ผมโคตรอึ้ง
“กูไม่ยอมอยู่ห่างจากแฟนกูหรอก”
“เชี่ยสิก!”
“ที่บ้านกูเขาเข้าใจน่า ครูก็เข้าใจด้วย ไม่ต้องกังวล”
“แต่ว่า...”
“ถ้าพูดอีกกูจะเข็นรถเข็นนี่และก็เข้าไปในเกท”
ผมหุบปากฉับ ไอ้สิกทำหน้าถูกอกถูกใจกับสีหน้าของผม ดูมันมีความสุขและก็แฮปปี้มากๆ ส่วนผมนั้นยังอึนๆ อยู่
ห้านาทีก่อนกูยังโสดอยู่เลย...
แต่ก็เอาเถอะครับ อย่างน้อยเพื่อนผมคนนี้มันก็ยังอยู่กับผม
ไม่สิ แฟนผมต่างหาก
นี่มันเป็นเรื่องที่ผมควรดีใจไม่ใช่เหรอ!
“ว่าแต่ถ้าหนีทุนมึงต้องชดใช้เท่าไหร่ว่ะ”
“ทุนกูไม่ใช่ทุนจ่ายให้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ต้องเสียค่าปรับอ่ะ”
“แล้วมึงมีตังค์จ่ายเหรอวะ”
“ไม่มีหรอก ขอพ่อแม่ดิ”
“ไอ้เชี่ยยย”
“กูรู้แค่ว่าอาจจะต้องล้างรถให้พ่อแม่ไปอีกสิบยี่สิบปีเลย”
“กูช่วยมึงเอง”
“...”
“เริ่มพรุ่งนี้เลยมั้ยล่ะ”
“พูดแล้วนะ แปดโมงเช้าต้องมาถึงบ้านกูนะ”
“ล้างรถเหี้ยไรเช้าจังวะ”
“อากาศดีนี่หว่า”
“เออ แปดโมงก็แปดโมง”
“เดี๋ยวกูนอนบ้านมึงเลยดีกว่าคืนนี้ กูกลัวมึงไม่ตื่น”
“อีกแล้วเหรอ!”
“มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะสัด ฮ่าๆๆๆๆ”
แผนรัก (หรือแผนร้ายก็ไม่รู้) ของไอ้สิกถึงมันจะใช้เวลาไปสักหน่อย แต่มันก็ได้ผลนะครับ
“ขอบคุณนะที่ยังอยู่ข้างๆ กูอ่ะ กูกลัวฉิบหายว่ากูจะอยู่ยังไงถ้าต้องห่างมึง กูขอบคุณมากๆ เลยนะสิก” ผมพูดจากใจจริง ไอ้สิกกอดไหล่ผมไว้พร้อมกับกระทุ้งสีข้างผมเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ
“เพราะเป็นมึง...กูถึงไปไหนไม่ได้เลยนี่ไง”
“แผนมึงก็คูลดีเหมือนกันนะ”
“แผนรักของกูเหรอ”
“เออดิ”
“ไม่คูลหรอก รอนานฉิบหาย กว่ามึงจะคิดว่ามึงเองก็ชอบกู กูรอแทบตาย”
“แต่ก็ยังดีกว่ากูไม่รู้ตัวเลยไม่ใช่เหรอวะ”
สิกยิ้ม ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้า “แผนคูลๆ ของคนคูลๆ”
“แผนมึงคูลแต่มึงไม่คูล”
“ทำไมว่าแฟนตัวเองแบบนี้วะสัด”
“ไม่เคยมีใครชมมึงว่ามึงคูลอ่ะ มึงพูดเองเออเอง”
“นี่กูเป็นแฟนมึงจริงๆ ป่ะ ชมกูดิ ชมกู”
“ไม่ชม”
“กูจะไปหากิ๊กเดี๋ยวนี้”
“มึงลองดูสิ” ผมกระทุ้งสีข้างมันบ้าง มันตัวงอเลยครับ ท่าทางเจ็บไม่น้อย
“เออ ก็ยังดีที่มึงทำตัวเหมือนกูเป็นแฟนอยู่ ไม่ใช่เพื่อน มีหงมีหึง”
“...”
“กูชอบมึงนะฟืน”
“...”
“กูรักมึงก็ได้ มึงอยากได้คำไหนล่ะ”
“กูเอาหมด” ผมอมยิ้ม
“โลภมากสัด”
“ก็กูชอบหมดนี่หว่า”
“ไม่ชอบกูด้วยเหรอ”
“ยังจะถาม”
“...”
“เออ ชอบ” ผมพูด พยายามไม่มองหน้ามัน
“รักด้วยมั้ย”
“ไอ้เชี่ยนี่”
“ตอบมา”
“เออ รักด้วย”
“ฮ่าๆๆ”
จริงๆ แล้วสิกมันคูลมากสำหรับผมครับ แต่ผมไม่ยอมชมมันให้มันได้ใจหรอก : )
จบบริบูรณ์
ในที่สุดสิกฟืนก็เดินทางมาถึงตอนจบแล้วค่าาาา
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณมากๆ ที่อ่านกันจนมาถึงตอนนี้
ตอนจบที่คนเขียนคิดไว้ก็คือจบตอนเป็นแฟนกันค่ะ
เป็นนิยายขนาดสั้นๆ กระชับๆ 20 ตอนเอง
ตอนแรกที่เขียนไม่ค่อยมีความมั่นใจเลย
เพราะคนอ่านส่วนใหญ่จะชอบแนวมหา'ลัยไม่ก็วัยทำงานมากกว่า
แต่นิยายเรื่องนี้ค่อนข้างเป็นอะไรที่สนองนี๊ดต้วเองค่ะ
มันอยู่ในหัวหนักมาก จำเป็นต้องเอาออกมาด้วยการเขียน 555
สำหรับสิ่งที่ต้องรู้ต่อไปเกี่ยวกับนิยายมีดังนี้นะคะ
1. ต้นฉบับผ่านแล้วน้า ออกกับ everY ช่วงกลางปีค่ะ
2. โมเมนต์ต่อไปของสิกฟืนจะอยู่ในรวมเล่มที่เพิ่มขึ้นมาจากเว็บ 6 ตอน (ไม่นับตอนปีใหม่กับตอนของน้องตังด้วยนะ) และ และ และ...
อยู่ในภาคต่อไปของนิยายเรื่องนี้ ซึ่งก็คือเรื่อง
เธอหมุนรอบความรัก
คู่พี่ดินกับน้องสตาร์นั่นเอง! 5555 ตอนนี้แต่งได้มากกว่า 90% แล้วนะคะ เตรียมจ่อคิวให้คนอ่านฟินกันต่อค่ะ
โมเมนต์สิกฟืนค่อนข้างมีเยอะ แม่ยกตามไปฟินกันต่อได้ และก็ขอฝากพี่ดินกับน้องสตาร์ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ <3
3. สปอยล์ตอนพิเศษในเล่มจะสปอยล์ในแฟนเพจนะคะ
4. นิยายเรื่องนี้ใช้เวลาเขียนค่อนข้างรวดเร็วและมีเวลาการโพสต์ค่อนข้างน้อย ถ้ารู้สึกว่ามันกระชับเกินไปต้องขออภัยด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้อยากจะบอกว่ารู้สึกดีใจที่คนอ่านค่อนข้างให้ความอบอุ่นกับสิกและฟืน
ถึงแม้ว่าจะโดนด่า โดนว่าบ้างเพราะมัวแต่สับสน ไม่ทันใจ 555
แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าตัวละครได้เรียนรู้
และคนเขียนก็ได้เรียนรู้ตามไปด้วยค่ะ
หวังว่าสิกกับฟืนจะติดตรึงใจของคนอ่านบ้างไม่มากก็น้อยนะคะ
ไว้พบกันที่เรื่อง #เธอหมุนรอบความรัก ของพี่ดินกับสตาร์ค่า
ปล. แฟนคลับกุนซือรอต่อหลังเรื่องพี่ดินน้องสตาร์นะคะ <3
ปล2. เลื่อนลงไปอ่านตอนพิเศษของน้องตังกันด้วยยยยย
-
ตอนพิเศษ
บันทึกของเด็กชายตัง
สมุดบันทึกลายโปเกมอน
แด่ลูกตังสุดที่รักของแม่ จากแม่
สวัสดีสมุดบันทึก นายคือของขวัญที่แม่ฉันซื้อให้ ฉันจะเขียนและจะเก็บรักษานายเอาไว้เป็นอย่างดี
ฉันชื่อว่าตัง อายุ 13 ปี อยู่ชั้นม.1 ฉันมีเพื่อนที่ฉันรักมากๆ อยู่สองคน
คนแรกชื่ออ๊อฟ คนที่สองชื่อฟืน
ฉันสนิทกับอ๊อฟมากกว่าเพราะอ๊อฟนิสัยคล้ายกับฉันมากกว่า ฉันกับอ๊อฟชอบแกล้งคนอื่น ไม่เหมือนฟืนที่มักจะถูกคนอื่นแกล้ง ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นฉันกับอ๊อฟนี่แหละที่แกล้งมัน
มันก็น่ารักนะ ไม่เคยโกรธฉันกับอ๊อฟเลย ในบรรดาเรา 3 คนมีมันนี่แหละมั้งที่นิสัยดีที่สุด ฉันกับอ๊อฟเคยพูดคุยกันเล่นๆ ว่าอยากให้มันมีคู่หูสักคน คนที่จะคอยดูแลไม่ให้มันถูกแกล้งหนักไปมากกว่านี้ เพราะมันเป็นคนใจอ่อน ยอมคนนั้นคนนี้ไปทั่วเสมอ
ในที่สุดสวรรค์ก็ส่งเพื่อนใหม่เข้ามา เพื่อนคนนี้มีชื่อว่าฟิสิกส์ หรือสิก ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของชื่อมันเท่าไหร่ แต่เคยได้ยินพี่ๆ เขาบ่นเกี่ยวกับวิชานี้มากยากนักยากหนา
หน้าตากับชื่อของมันเป็นอะไรที่เข้ากันมากๆ
สิกเป็นคนตัวสูงและมีวี่แววว่าจะสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ตอนแรกฉันกับเพื่อนก็ไม่ค่อยกล้าเข้าไปคุยกับมันเท่าไหร่ เพราะมันชอบทำหน้าบึ้งอยู่เรื่อย
ผ่านไปหลายวัน ฟืนก็เข้าไปชวนมันคุยเป็นคนแรก เพราะฟืนเคยพูดว่าสงสารสิกที่ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้
ฟืนจึงเป็นเพื่อนคนแรกของสิก และสองคนนี้ก็ตัวติดกันนับตั้งแต่วันนั้น
ที่จริงแล้วสิกไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่คนอื่นๆ คิดกัน มันก็เป็นเด็กคนกวนประสาทคล้ายๆ ฉันกับอ๊อฟนี่แหละ แต่แทนที่มันจะช่วยฉันกับอ๊อฟแกล้งฟืน มันกลับเป็นฝ่ายช่วยฟืนไม่ให้ถูกแกล้งซะงั้น
ฉันกับอ๊อฟรู้สึกดีใจที่ในที่สุดฟืนก็มีคู่หูสักที
แต่ไม่รู้ทำไม หลังๆ สิกมักจะปกป้องฟืนอย่างดีจนเกินเหตุ ฉันกับอ๊อฟเริ่มรู้สึกว่าแตะฟืนไม่ค่อยได้ถ้ามีสิกอยู่ด้วย พวกฉันสองคนจึงได้แต่สังเกตสิกอยู่เงียบๆ
สิกเคยบอกว่าฟืนเป็นคนน่าสงสาร
นิสัยของฟืนดีจนเกินไป ชอบเห็นใจคนนั้นคนนี้ไปทั่ว เห็นใครเดือดร้อนก็มักจะวิ่งเข้าใส่ คนที่ชอบดูแลคนอื่นแบบนี้มักจะลืมดูแลตัวเอง และสิกอยากจะเป็นคนที่ดูแลฟืน
เพื่อนกันเขาทำแบบนั้นกันด้วยเหรอ
อ๊อฟไม่เห็นจะอยากดูแลฉันเลย มันชอบบ่นว่ามันเบื่อขี้หน้าฉัน แต่ไม่เหมือนสิก สิกไม่เคยเบื่อขี้หน้าฟืน ฟืนชวนไปไหนมันไปทุกที่ แม้กระทั่งตอนไปเข้าห้องน้ำ
ฉันคิดว่าสิกมันคงจะรู้สึกอะไรแปลกๆ กับฟืนแล้วล่ะ
ไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่ารักหรือชอบมั้ย แต่ถ้าสิกยังเป็นแบบนี้ สักวันหนึ่งสิกก็คงต้องตกหลุมรักฟืนแน่ๆ
เพราะทุกวันนี้ไม่มีวันไหนเลยที่ชีวิตของสิกจะไม่มีคำว่าฟืน
วันนี้ก็เช่นกัน
ขอเล่าให้นายฟังสักหน่อยเพราะเป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดสดๆ ร้อนๆ หมาที่บ้านของฟืนตายและเป็นหมาตัวสุดท้ายที่บ้านฟืนจะเลี้ยงเอาไว้ ฟืนกลั้นน้ำตาแทบไม่ได้ตอนที่รู้ข่าว คนที่เศร้าเป็นเพื่อนฟืนอย่างเห็นได้ชัดก็คือสิก
ตลอดคาบเรียนมันเอาแต่มองฟืนจนผมต้องยืดตัวสูงบังเอาไว้ ไม่ให้คุณครูที่สอนอยู่หน้าห้องมองเห็นว่าสิกไม่ตั้งใจเรียน เพราะมัวแต่จ้องหน้าเพื่อน
วันนี้ฝนตกหนักราวกับรู้ว่ามีคนกำลังเศร้า พอถึงคาบพักฟืนก็น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่มันหันไปทางอื่นเพื่อที่จะไม่ให้เพื่อนในห้องต้องเห็น พวกเราพากันนัดกันเงียบๆ ว่าจะไม่ล้อมัน ทุกคนปล่อยให้มันร้องไห้และขอให้สิกอยู่เคียงข้างมัน
ฉันคิดว่าไม่ต้องขอสิกมันก็ทำอยู่แล้ว
คำพูดหลายอย่างของสิกที่พูดกับฟืนมันเท่จนฉันต้องเอามาเขียนเพื่อที่จะเล่าให้นายฟัง
‘เอาขนมมั้ย เดี๋ยวกูไปซื้อให้’
‘อยากได้ทิชชูเปล่า’
‘ไม่เป็นไรนะมึง กูอยู่กับมึงตรงนี้ กูซื่อสัตย์พอๆ กับหมาของมึงนั่นแหละ’
‘ทำไงมึงถึงจะดีขึ้นล่ะ กูนึกไม่ออกแล้วนะ’
‘ให้กูเลี้ยงไอติมมึงมั้ย’
มันเป็นคำพูดที่ดูธรรมดาก็จริงอยู่แต่ไอ้อ๊อฟมันไม่เคยพูดกับฉันแบบนี้!
หรือว่าสิกมันจะคิดอะไรกับฟืนจริงๆ
นายคิดว่าไงล่ะสมุดบันทึก นายอยากให้ฉันโทรไปถามสิกตอนนี้เลยมั้ยว่ามันคิดอะไรกับฟืนหรือเปล่า ถ้ามันไม่คิด ฉันคงผิดหวังน่าดูเลย อาจเป็นเพราะฉันเชียร์คู่นี้ไปแล้วมั้งว่าอยากให้ได้กัน
ไม่รู้ดิ สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วก็น่ารักดีอ่ะ อีกอย่างหนึ่งฉันยังไม่เคยเห็นว่าใครจะดูแลฟืนได้ดีเท่าสิก ไม่มีอีกแล้ว
พรุ่งนี้ฉันจะลองไปดูอีกครั้งว่าสองคนนี้จะมีโมเมนต์อะไรกันบ้าง
นายอยากรู้เหมือนฉันล่ะสิ
เอาไว้เดี๋ยววันพรุ่งนี้ฉันมาเล่าให้ฟังใหม่นะ!
ปล.ฟืนก็น่าจะคิดอะไรกับสิกเหมือนกัน ตั้งแต่คบกับมันมา ไม่เคยเห็นมันพูดกับใครมากเท่าสิกมาก่อน สิกทำให้ฟืนยิ้มและก็หัวเราะได้เยอะกว่าตอนที่ฉันกับอ๊อฟ
ปล2. จู่ๆ ก็นึกคำพูดที่ฟืนอยู่กับสิกตอนฟืนร้องไห้ขึ้นมาได้!
‘มึงสัญญาแล้วนะว่าจะอยู่กับกู’
‘อย่าอยู่ห่างกูนะเว่ย’
ปล3. ฉันขอสมัครเป็นแฟนคลับคู่ของสิกฟืนนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
THE END*
-
แฟนคลับสิกฟืนคนแรก น้องตังนี่เองง
-
ถึงจะมึนๆ เมาๆไปบ้าง (ทั้งตัวละคร และคนอ่าน 555) แต่ก็ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
จบแล้ววว ฮือออออ ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณชฟค.ที่แต่งนิยายดีๆ น่ารักๆ ออกมานะคะ :กอด1:
ไว้เราจะไปอุดหนุนตอนรูปเล่ม 5555
รอคู่พี่ดินกะสตาร์จ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: รออ่านคู่สตาร์กะพี่ดิน
-
ว่าและ สิกต้องเซอร์ไพรซ์ฟืนแน่ๆ
แล้วสิก ก็กลับลำ ไม่ไปเรียนเมืองนอกจริงๆ
เพราะฟืนยอมเป็นแฟน อะจ๊ากกกก :o8: :-[ :impress2:
ยอมเสียค่าปรับ ล้างรถพ่อ 20 ปี
แต่มีฟืนไปช่วยล้าง สิกก็คูลและ
ดูท่าจะตัวติดกันจนสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแน่ๆ
สิก ฟืน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮื่อออ จบแล้วววว แต่ในความรู้สึกผมผมกลับรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่ตอนจบเลยครับ นี่มันพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น เหมือนกับที่มีคนเคยบอกว่า การแต่งงานมันไม่ใช่ตอนจบที่จะมีend credits happy ever after แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรหลายๆอย่าง
ยอมรับตรงๆครับว่าอ่านเรื่องนี้แล้ว ทำให้ผมหวนรำลึกถึงตำนานของเล้าอย่างlovesick ฟิลมันคล้ายกันมากเลยครับในเรื่องของความอบอุ่นหัวใจและความตื้นตันใจ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่คุณชิฟฟ่อนได้สรรสร้างขึ้นมานะครับ ขอบคุณอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมได้รู้จักและได้อ่านนิยายของคุณชิฟฟ่อน ขอบคุณน้องฟิสิกส์และน้องฟืนที่เข้ามาโลดแล่นในความทรงจำของผม
ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างครับ จะติดตามรออ่านเรื่องต่อๆไปของคุณชิฟฟ่อนไปเรื่อยๆนะครับ โดยเฉพาะเรื่องต่อไปและเรื่องต่อจากนั้นไปอีก คู่ของพี่ดินกับสตาร์ และ รออ่านโมเม้นต่างๆของคู่ฟิสิกส์และน้องฟืนต่อไป น้องกุนซือออออออออออ ฮื่ออออ
FC น้องกุนซือแลงๆครับ :hao7:
ปล.น้องตังลูกกกกกกกกกกกกกกก ตอนหนูอยู่ม.1นี่น่ารักจริงๆลูกเอ้ยยยยยยยยยยย มีแววเคะมากลูกกก 555555
-
แฮปปี้
-
o13
-
แผนคนคูลนี่ลงทุนสุดยอดเลย ร่วมกันทั้งครู พ่อแม่ เพื่อนทั้งห้อง แฮปปี้ :กอด1: :pig4:
รอพี่ดินน้องสตาร์ o18
-
สิกก็คือสิก ว่าแล้ววววว 55555
น้องตัง แฟนคลับคนแรก ที่ติดตามความรักของคนคูล น่าร้ากกกก
-
ขอน้องฟืนเป็นแฟนตามวิถีผู้ชายคูลๆ :-[
-
ขอบคุณมากครับและแล้วก็จบลงด้วยดี รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปครับ
-
จบแล้วเหรอเนี่ยยยย กระชับมากค่ะ 55555 แต่น่ารักค่ะเราชอบ จะติดตามคู่พี่ดินต่อไป แอบปันใจจากสิกไปให้พี่ดินด้วย :impress2: ปล.เราแอบจำไม่ได้ว่าตังคือใคร ถถถ เราขอโทดดดดด
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยย TT
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ
คิดถึง สิก ฟืน ตลอดไปปปปปป
-
ทำไมน้องตังน่ารักงี้คะลูกกกกกกกกกกก แฟนคลับหมายเลข 1 อยู่นี่เองงงง
-
ว้าาาา จบซะแล้วว เรื่องความรักของคนคูลๆ o13
จะตามไปอ่านเรื่องของพี่ดินกับสตาร์ต่อนะคะ :mew1:
-
จบซะแล้ว ใจหายเลย
บันทึกของน้องตังน่ารักอ่ะ ชอบๆ
จะรออ่านพี่ดินกับสตาร์นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครบอกว่าไม่ชอบแนวนี้ ชอบมากเลยค่ะ
ดีมาก ฮืออออออออ ขอบคุณพี่ฟ่อนมากนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ /กอด
รอเก็บเล่มนะฮับบบบบ :impress2:
-
จบแล้ว รักของคนคูลๆสนุกมากค่ะ รออ่านเรื่องพี่ดินกับสตาร์น้า~
-
จบแล้วววววววว ในที่สุดก็เปรแฟนกันสักทีนะะะะะ
-
จบแล้วววววว ชอบตอนหน่วงๆ มากกกกกกกก แต่ตอนดีกันก็ชอบมากเหมือนกัน ชอบๆๆๆๆๆ
-
ตังน่ารักมากก
ทำไมอ่านแล้วขำอะ
แบบเหมือนเขียนเรียงความ ฉันอย่างนู้นฉันอย่างนี้
น้องตังดูมุ้งมิ้งขึ้นมา 1 ระดับบ
จุดพุฉลองความแฮปปี้ สิกปืน
และรอลุ้น ดินสตางค์ คู่นี้น่าจะฮา 55555
-
สนุกดีครับ แอบรำคาญท้ายๆนิดๆงี่เง่ากันไปมา 5555 ขอโทษด้วยครับ
-
สนุกมากๆเลย ชอบทั้งน้องฟีนกับสิกคนคูล 555
น้องตังก็น่ารัก กว่าจะได้รักกัน ทำเอาใจป้าจะวาย
รักกันนานๆนะลูก ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆคะ
:katai2-1: :L2:
-
แผนคูลจริงๆ จบแล้ว
-
จบซะแล้ววววววว :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
ลงทุนมากเลยหนูสิกคนคูล
แต่ได้ฟืนเป็นแฟนเนอะ แค่นี้ก็ก็สุขใจ
หนูตังงงง หนูเคะใช่มั้ย บอกแม่มา
-
น่ารักมากกกกกก
ได้ฟีลเด็กม.ปลายสุดๆ
คือ ยังเด็กกัน เลยคิดอะไรแบบเด็กๆ งี่เง่า แต่ก็รับได้
สุดท้ายคือ
มันน่ารักอะ งุงงิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง
น่ารักมากกกกก
อยากให้เรื่องนี้ได้ทำเป็นละครจัง
ขอบคุณผู้แต่งมากๆครับสำหรับเรื่องสนุกๆ
ชื่อนี้ไม่เคยผิดหวังจริงๆ
-
เป็นแฟนกันแล้ววว
555555
น้องตังน่ารักก
-
ฮือออออ น่ารักมากเลย กว่าจะตกลงเป็นแฟนกันได้
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกกกกดดดด
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: น่ารักมากกกก ขอบคุณค่ะ ในที่สุดก็สมหวังนะพ่อคนคูล รักมา5 ปี แล้วอย่าลืมเลี้ยงหมูกะทะให้เพื่อนห้องสามด้วยหล่ะ 555
-
มาไวไปไวมากค่ะ 5555 แต่ดีไม่ต้องลุ้นนาน
ฟืนเอ้ยยยย กว่าจะพูดได้ จะทำไรแต่ละอย่าง สมควรแล้วที่ฟิสิกส์ต้องมีแผน ไม่งั้นก็มัวห่วงคนอื่นไปหมด
ฟิสิกส์ลงทุนมากบอกเลย ดีนะพ่อแม่เข้าใจ ชีวิตรักราบรื่นชัวร์ ถ้าฟืนจะไม่ซึนอีกอะนะ
ทีมเพื่อนดีเวอร์ ลุ้นเวอร์ ลงทุนเวอร์ แล้วก็แฮปปี้ค่ะ สงสัยฟิสิกส์ต้องฉลองยกห้อง
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณมากเลยจ้า เนื้อรื่องสนุก วัยใสกับคนซึน
-
ฟืนโดนแกล้งตัลหลอดดดดด!
สนุกค่ะ รออ่านคู่พี่ดินน้องสตาร์
-
เป็นความรักที่อดทนรอยาวนานมากๆ
นับถือใจสิกจริงๆ
ความรักช่วงมัธยมมันใสๆชวนชุ่มหัวใจ
เราชอบ เราอยากอ่านความรักของสิกฟืนในช่วงขึ้นมหาลัยด้วย
อยากรู้ความเป็นไปของทั้งคู่อ่ะ
ไม่อยากให้จบเลยยยย
-
กว่าจะลงเอยกัน. 555555 :mew3:
รอคู่ต่อไปค่ะ พี่ดินกับสตาร์.
น้องเคมีน่าจะมีคู่กับเค้าด้วยเนอะ ดูจากการเป็นสตาร์มินิแล้ว55555
-
จริงๆนี่เป้นเรื่องของคนกากใช่มั้ย555555 ในที่สุดก็ลงเอยกันสักที รอคู่พี่ดินคนโหด น้องดาวคนสวยค่ะะ
-
น่ารักกกกกกกกก
มันคูลจริงๆใช่มั้ยสิก. เหมือนจะไม่คูลเอาตอนจบนะ
55555555555
ขอบคุณคนแต่งที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆให้เราอ่าน
ถึงแม้น้องฟืนจะดีเกินไป จนขัดใจเราก็ตาม
เดี๋ยวรอตามน้องสตาร์ต่อ
จะแซ่บมั้ยน้าาาาาาาา
-
ในที่สุดก็ได้เป็นแฟนกันเนอะๆๆๆ เพื่อนๆ ทั้งห้องนี่ร่วมมือกันหมดเลย น่ารักดี
พ่อแม่ด้วย พ่อแม่สิกน่ารักมาก เตรียมรับลูกสะใภ้ละ กว่าจะเป็นแฟนกันได้ ลุ้นกันแทบตาย
บันทึกจากเพื่อนน่ารักมาก ตัวติดกันมาตั้งแต่สมัยไหน
ขอบคุณค่ะ
-
จบแล้วววววว ได้เป็นแฟนกันสักที
ลุ้นตั้งนานงอนกันไปงอนกันมา555555
ชอบเรื่องนี้มากกก อ่านแล้วมีความฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้ง :-[ :-[ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากๆ สุดยอดดด o13
จะติดตามพี่ดินกับน้องสตาร์ต่อไป :o8:
-
คูลจริ๊งงงงพี่สิกเอ๊ยยยย
-
ชอบมากกก น่ารักอ่ะ :mew1:
-
น่ารักมากกกกกก :mew1: :mew1:
-
:กอด1: น่าฮัก
-
แผนคูลๆ ของคนคูลๆ o13 o13
-
:L3: :L3: :pig4:
-
ขี้งอลลลลลลกันจริงๆสิงคนนี้ 555
-
เพิ่งได้อ่าน เลยอ่านทีเดียวจบ สงสารสิกกก ทำไมฟืน บื้อขนาดนั้น ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
ชอบฟืนมากเลยค่ะ
-
ชอบตัง แฟนคลับหมายเลข1 ฮ่าๆๆๆ น่ารักกกก
-
ขอบคุณนะชอบสิกฟืน และจะติดตามดินสตาร์ ปล.ชอบสำเนียงตัง fcสิกฟืนคนแรก 555
-
รอหนังสือค่าาาาาาา
-
ว้าว น้องตัง fc นับเบอร์วันนี่เอง
-
กว่าจะเป็นแฟนกันได้ ลุ้นแทบตายยยย :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแบบรำคาญฟืนหนักมากอ่ะ
คือเป็นไรมากมั้ยอ่ะ เอาแต่แคร์สตาร์คือไร พี่น้องไม่ใช่ ญาติไม่ใช่ เพื่อนสนิทก็ยิ่งไม่ใช่ แอบเพลียกับฟืนมาก :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
น่าร้ากกกกกกกก
จบสักที รักคูลๆของสิกฟืน 55555
ขัดใจตรงทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากของคู่นี้
แต่ก็เข้าใจแหละนิสัยนุ้งฟืนเห็นอกเห็นใจเค้าไปทั่ว
กว่าจะเห็นใจตัวเอง เฮ้ออออออ
ยอมรับว่าสิกบ้ามากที่ปล่อยเวลามาหลายปี
แต่ก็ชอบแหละ เพราะแบบนี้มันเลยคูล5555555
ส่วนคู่พี่ดินกับสตาร์เดี๋ยวไปตามอ่านนะค่ะ
-
น่ารักกกก คูลจริงๆเลยพี่สิก :katai2-1:
-
มีความคูล
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
-
กว่าจะอ่านจบก็ใจหายใจคว่ำกับทั้งสิกและฟืน สิกก็เจ้าแผนการ ฟืนก็ช่างสับสนใจตัวเอง แต่ก็ดีใจที่คนเจ้าแผนการอย่างสิกก็ทำให้ฟืนตกลงเป็นแฟนจนได้ค่ะ ยอมรับเลยว่าตอนที่อ่านเนี่ยอยากจะเรียกเด็กน้อยสองคนนี้มาหยิกหูเหลือเกิน แหม...ช่างหาเรื่องมาให้ได้ปวดใจจริงๆ
ขอบคุณคุณเค้กสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ รออ่านเรื่องต่อไปค่า
ป.ล. ชอบพี่ดินกับน้องสตาร์จังเลยค่ะ รออ่านเรื่องของพวกเขาเลยนะเนี่ย
-
น่ารักดีครับเรื่องนี้ แต่กว่าจะรักกันได้ เฮ้อ ...........................................
ขอบคุณครับ
-
น่ารักดีอะ ชอบๆใสมากกกกก
-
น้องฟืนคนคลู :z3:
-
น้องตังหนูน่ารักมากเลยลูกกก :impress2:
-
โอยจบเร็วไปทำใจไม่ทัน 5555
ขอบคุณนักเขียนค่าา
-
ชอบอ่ะ มันเป็นวิถีจีบของคนคูลๆจริงๆๆ ช้าๆได้พร้าเล่มงามใช่มั้ยพ่อคนคูล
แต่ตอนกลางเรื่องนี่ อึดอัดกับ 2 คนมากกกก แบบอยากให้คุยกันชัดเเจ้งไปเลยอ่า
ลุ้นจะแย่ เจอตินพิเศษในเล่มน้า ซื้อๆ
-
คือแบบมันดีมากๆ ชอบการเล่าเรื่องของคุณชิฟฟ่อนมาก ตามอ่านทุกเรื่องเลย
-
อิสิกไม่คูลนะคะ มันเจ้าแผนการสุดๆ คนบ้าอะไรมีแผนไปหมด
คนอ่านนี่เกือบตั้งทีมไปเผาบ้านแล้วนะ
น้องฟืนก็ใสๆจริงๆ คนดีไป อิสิกไม่คู่ควร :laugh:
เดียวแวะไปอ่านน้องดาวพี่ดินต่อนะจ๊ะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ตามมาจากหนังสือที่จะออกค่ะ 55555
ซื้อหนังสือเก็บแน่นอน จะรอเรื่องต่อๆไปของคุณชิฟฟ่อนน่า
เลิฟคนคูลมากๆค่ะ 5555
-
อ่านมาถึงตอนจบ คำนี้ลอยมาในหัวเลย เอ้า!!! ไอ้ฉิบหาย คือพอได้แฟนปุ้บ ทิ้งการเป็นนักเรียนทุนแลกเปลี่ยนปั้บ คือเป็นอะไรที่โคตรเลวอ่ะ ยิ่งตอนที่คุยกันว่ามีการเสียค่าปรับอีก แสดงว่าไม่ใช่แค่แผนแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เป็นนักเรียนทุนอีก เฮ้ยยย มันไม่ใช่แค่เสียค่าปรับแล้วจบป่ะ มันคือการกันที่กันโอกาสคนอื่นป่ะ ที่บอกอาจารย์ไม่ว่านี่คือใช่เหรอ นักเรียนทุนต่างชาตินะเว้น เมกาอ่ะ อเมริกา มันต้องมีเอกสารประสานงานติดต่อนั่นนู้นนี่ป่ะ มันเป็นสันดานแย่ๆ อ่ะ มันไม่คูลแบบสุดๆ อ่ะ ว่ามันเป็นนิยายแต่ก็นะ เป็นการจบที่เลวร้ายมาก (กลับไปอ่านตอนจบอีกรอบเผื่อมันเป็นแค่เราอ่านผิดไป - - )
-
อ่านรวดเร็วเดียวจบเลย สนุกมากๆครับ เขินตามเลยเวลาที่สิกคุยกะฟืน (แอบอิน) 5555
-
เล่นใหญ่เกินเบอร์มากนะสิก ขอเป็นแฟนกลางสนามบิน 555555555555
-
อ่านมาตั่งนาน สุดท้าย mvp น้องตังค์ จ้าาาา :hao7:
-
:mew1: ขอบคุณฮ่ะ ว่าแต่ ... ไม่มี NC หรออออออออออออออออ 555555555555 ร๊อรอ o13
-
o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีงามตามวัยใสใสมัธยม
นี่ต้องล้มลายกับนิยายของชิฟฟ่อนไปถึงเมื่อไหร่!! :hao5:
-
กว่าจะได้เป็นแฟนกัน ลุ้นมาก
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: ชอบ ชอบ ตามไปอ่านเรื่องต่อไปดีกว่านิ
-
จบแย้วววสนุกมากเลยค่ะ #มาอ่านช้าเกินT_T
//รักฝืนสิก// //เชียร์ดินสตาร์// //ชอบเพื่อนๆห้อง3// Happy
-
นังสิกมันคูลตรงไหนเนี่ย อินี่มันร้ายค่ะคู้ณณณ 555 สนุกดีค่ะ ใสๆ วัยเรียน มุ้งมิ้งกุ๊งกิ๊ง อิป้าได้อ่านก็ชุ่มฉ่ำปอด ดีต่อใจ งื้อ~~~ เดี๋ยวจะตามไปอ่านพี่ดินกับน้องสตาร์ต่อนะคะ
-
ชอบมาก น่ารักมากค่ะเรื่องนี้ เลิฟฟืนสิก
-
:mew1: :mew1:
-
เพิ่งอ่านจบไป รวดเดียวไม่หลับไม่นอน เลยอยากจะถามพี่ๆ ที่ได้อ่านที่เป็นเล่มแล้ว มันมีเนื้อหารายละเอียดเยอะกว่า ในเว็บบอร์ดนี่หรือเปล่าครับ
-
ชอบๆๆๆมากๆๆๆ
-
จะไปแคร์อะไรนักหนา ทำตามใจตัวเองบ้างเหอะฟีน
สตาร์สนิทมากมั้ย ก็ไม่ นิสัยนางก็ดีนี่ นางน่าจะเข้าใจนะ
ทำไมฟีนถึงแคร์คนที่พึ่งรู้จักมากกว่า สิกที่คบกันมาก 5-6 ปีวะ จะเกลียดสตาร์แล้วนะเว้ยยย
-
บอกได้เลยว่า ตอนนี้! อีฟืน มึงผิดเต็มๆ อีดอกฟืนนน กุจะเกลียดมึงแล้วนะ จะแคร์อะไรนักหนาวะ สตาร์เป็นพ่อเป็นแม่มึงรึไง โอ้ยยยย ว่าที่ผัวทำไมไม่แคร์ ห๊ะ!! ห๊ะ! ตอบ! :angry2:
-
เอ้ออ!! ดี ทำดีฟืน มึงควรทำตั้งนานแล้วโว้ยยย!! :z3:
-
ฮือออออ จบแล้วหรอ อยากให้แต่งต่อนะ เรื่องสนุกมากเลย Y__Y ปล.ตังคือใครง่ะ :hao4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่แต่งให้อานกันน่ะครับ
-
น่ารักเหมาะสมกับวัยมัธยมจริงเชียว อ่านจบแล้วนึกอยากย้อนวัยกันเลยทีเดียว
ปล. ตามอ่านดินสตาร์ได้ที่ไหนน๊า
-
:pig4: :pig4: :pig4: เป็นนิยายที่น่ารักสมวัยมากค่ะไม่มีncแต่ก็สนุกไปกับเนื้อหาความสัมพันธ์ของคนทั้งคู้ตั้งแต่เพื่อนสนิทไปจนถึงคนรักกันสนุกทุกตอนเลนค่ะ
ฟืนก็สมหวังกับสิกไปแล้วพี่ดินก็กับสตาร์ในเรื่องต่อไปแล้วตังกับอ๊อฟละค่ะอิอิ
รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ :mew1: :mew1:
-
อ่านพาร์ทของสตาร์อดเม้นไม่ได้ พี่ดินกับสตาร์ มีความเหมือน ธามกับน้องปอนด์เลยเนอะ...555 คนอกหักมาพบกัน ไปอ่านต่อแระ
-
เคยหาอ่านตั้งนานหลายรอบไม่เจอแปลกมาก เราเลยไปซื้อหนังสือมาเลยจ้ะด้วยความอยากอ่านมากกกก เป็นช่วงติดนิยายแรกๆคือซื้อหมด ไม่เสียดายเลยที่ซื้อมาชอบมากเรื่องนี้
-
โดยรวมก็ชอบนะ ขัดใจตอนจบนิดหน่อย :ling1:
-
น่ารักมาก
-
ลุ้นมากกก
ขอบคุณค่ะ o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยย
น่ารักมากกก
เอาจริงๆคือสิกชัดเจนมากนะว่าชอบ แต่มันใกล้กันมากคงไม่ได้คิดอะไร555
แต่การกระทำหลายๆอย่างก็ไม่เหมือนเพื่อนกันอยู่แล้วอ่ะ5555
กว่าจะลงเอยกันได้ งอนเก่ง โกรธเก่ง
เห็นคนว่าฟืนเยอะเลย แต่เราคิดว่าคาแรคเตอร์ฟืนคือเรียลมากนะเพราะการกระทำหลายๆอย่างของเราเรายังไม่รู้เหตุผลเลย555
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
:mew1: :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านจบแล้ว ดีต่อใจมากกกกก สิกรักฟืนจนน่าหมั่นไส้อะ รักกันเข้าไปจ้า
-
สิกจีบฟีนก็ได้นะ เราเห็นด้วยอย่างแรงงงเลยยย อิอิๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1::mew1:
-
น่ารักมากกกกกกกกดดดด :hao7:
-
โอยย น่ารักโคตรๆๆ เลย ชอบฟืนนน