ตอนที่ 13
ผมมาโรงเรียนกับไอ้สิกเป็นครั้งแรกในรอบสามอาทิตย์
ใจเย็นๆ กันก่อนนะครับ เมื่อคืนมันไม่ได้นอนบ้านผม เราบังเอิญเจอกันที่หน้าโรงเรียนและถ้าไม่เดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยกันเลยก็คงจะแปลกๆ ผมกับมันจึงเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน ผมรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ ไอ้สิกเองก็เหมือนกัน สีหน้ามันเก้อกระดากเกินกว่าจะปิดให้มิดได้
เราสองคนมีบรรยากาศที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“คืนดีกันแล้วเหรอวะ” ไอ้อ๊อฟร้องทัก ไอ้เชี่ยนี่เซนส์ไวอีกแล้ว “บรรยากาศรอบตัวเป็นสีชมพูเลยว่ะ”
“ชมพูพ่อง” ผมกัดฟันด่า “เอากระเป๋าไปเก็บแล้วเหรอ”
“ไปส่งงานที่ตึกอังกฤษมาว่ะ” ไอ้อ๊อฟหันไปมองไอ้สิก “ครูศศิภาอยากเจอมึงว่ะ”
ครูศศิภาคือครูสอนภาษาอังกฤษของเราครับ ไอ้สิกพยักหน้ารับคำไอ้อ๊อฟ ก่อนที่จะบอกลาผม
“งั้นกูไปนะ”
ไอ้สิกวิ่งหนีไปไวมาก ทันทีที่ไอ้สิกลับสายตา ไอ้อ๊อฟก็หันมากระเซ้าเย้าแหย่ผมอย่างรวดเร็ว
“ยังไงเนี่ยมึง ยังไง”
“ยังไงห่าไรล่ะ”
“วันก่อนพี่ดิน วันนี้พี่สิกเหรอจ๊ะ”
“ไอ้สิกมันเพื่อนกูป่ะวะ” ผมพูดเสียงอู้อี้ๆ
“เพื่อนที่ไหนเขางอนกันแบบนั้นวะ เพื่อนในห้องแม่งสังเกตเห็นกันหมดอ่ะ” ไอ้อ๊อฟเริ่มออกเดิน ผมจึงรีบเดินตามมันไปอย่างสงสัย
“สังเกตอะไรวะ”
“มึงกับไอ้สิกอย่างกับผัวเมียงอนกัน”
“อะไรนะ”
“ก็คือเหมือนจะโกรธกันแต่ก็ยังแคร์กันเป็นห่วงกัน ใครหลายคนเขาก็เห็นกันหมดแหละว่าพวกมึงแอบมองกันบ่อยแค่ไหน”
“เชี่ยยย ก็เพราะเป็นเพื่อนกันไง”
“เลิกพูดคำว่าเพื่อนเถอะ พูดแล้วไม่รู้สึกคันยุกยิกที่ปากบ้างเหรอ”
ไอ้เชี่ยอ๊อฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!
“ฮ่าๆๆ หน้าแดงแล้วไอ้สัด กูล้อเล่นเว้ย กูก็พูดไปตามเนื้อผ้า”
ล้อเล่นห่าไรวะ ผมเห็นหน้าแม่งจริงจังยิ่งกว่าตอนสอบมิดเทอมม.4 อีกนะ ผมเดินขึ้นไปบนห้องกับไอ้อ๊อฟ เพื่อนส่วนใหญ่เริ่มทะยอยมาโรงเรียนกันหมดแล้ว
“ว่าแต่เชี่ยสิกไปทำอะไรให้ครูศศิภาไม่พอใจป่าววะ” ไม่ได้คุยกับไอ้สิกนาน ผมอาจจะตกข่าวอะไรไปก็ได้ “ทำไมครูต้องเรียกมันไปหาล่ะ”
“ไม่รู้ดิ” ไอ้อ๊อฟหันมาสบตากับไอ้ตัง “ช่วงนี้มันไปตึกอังกฤษโคตรจะบ่อยเลย”
“อาจจะกิ๊กกับพวกเด็กศิลป์” ไอ้ตังงึมงำ
“หา” ผมร้องเสียงหลง
“เชี่ยตัง” ไอ้อ๊อฟโบกหัวไอ้ตัง “มึงก็อย่าไปทำให้เมียไอ้สิกคิดมากดิวะ เมื่อเช้ามันสองคนเพิ่งคืนดีกันเองนะเว่ย”
สิ้นเสียงไอ้อ๊อฟ เสียงพูดคุยล้งเล้งต่างๆ ที่อยู่ภายในห้องก็พร้อมใจกันเงียบกริบขึ้นมากะทันหัน หลังจากนั้นก็เสียงดังขึ้นมาใหม่อีกระลอก ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วแต่เป็นเกี่ยวกับเรื่องของผมและไอ้สิก
“คืนดีกันแล้วเหรอสาดดดด”
“เชี่ยยยย งอนกันหนักมาก ผัวเมียคู่นี้”
“พวกกูอึดอัดไปด้วยเลยพวกเหี้ยเอ๊ย”
“แต่งวันไหน แต่งวันหนายยยยย”
“อะไรของพวกมึง” แปลกแต่จริงที่ครั้งนี้คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึกเขินอายจนแทบอยากจะใช้กระเป๋าฟาดเพื่อนเรียงคน (ผมเขินจริงๆ นะ ไม่ได้อยากให้พวกมันหุบปาก) กว่าพวกมันจะสงบปากสงบคำได้ก็เล่นเอาผมต้องฟุบหน้าลงบนโต๊ะครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าพวกมันเห็นว่าหน้าผมแดงมันก็จะยิ่งล้อหนักกันไปอีก
ไอ้เชี่ยสิกนะไอ้เชี่ยสิก ไม่มาแบ่งเบาการล้อเลียนของเพื่อนบ้างสักหน่อยเหรอ
พวกมันล้อกูกับมึงอยู่นะเว่ยยยยย
คาบที่ 3 เวลา 10.30 น. วิชาพละศึกษา
ผมรู้สึกดีใจมากที่ฝนตกหนักในวันนี้ เมื่อถึงคาบพละ ครูก็เลยบอกให้พวกเรามาเล่นบาสกันที่สนามในโรงยิม แทนที่จะไปสนามกลางแจ้ง ผมที่ไม่ค่อยถนัดกีฬามองดูไอ้สิกที่เป็นดาวเด่นอยู่กลางสนาม เพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้นี่เองว่ามันดูดีมีออร่ามากๆ โดยเฉพาะตอนที่มันได้จับลูกบาสเก็ตบอล
ที่ผ่านมาผมไปอยู่ไหน ทำไมผมไม่เคยสังเกตเลยว่ามันหล่อแบบอภิมหาหล่อแบบนี้
อาจเป็นเพราะผมเคยชินกับการที่มีมันอยู่ข้างๆ เคยชินเกินไปจนลืมสังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา บุคลิกภาพ ความฮอต เชี่ยสิกแม่งกินขาดทุกอย่าง จะว่าไปแล้วสิ่งที่ผมลืมอีกอย่างหนึ่งก็คือความรู้สึกของผมเองนี่แหละ ทำไมไม่เคยสังเกตเลยนะว่าความเคยชินนั้นมันแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปแล้ว
บางครั้งใกล้เกินไป...มันก็ไม่ดี
ไอ้สิกทำให้ผมคิดทบทวนไปต่างๆ นานา เหตุการณ์ในอดีตก็เริ่มเข้าในความทรงจำของผม ตั้งแต่ที่ผมรู้จักมัน ไม่เคยมีวันไหนที่มันไม่เป็นห่วงผม แม้ว่ามันจะแสดงออกแบบแปลกๆ ก็ตามที
‘เชี่ยนี่ไม่หนาวเหรอ บ้านไม่มีเสื้อกันหนาวหรือไง มา มาเอาของกูไป’
‘ไม่คอแห้งเหรอวะสาด เอาน้ำมั้ย กูซื้อน้ำมาเกินอ่ะ’
‘มึงไปเดินข้างในไป เดินใกล้ถนนเดี๋ยวรถก็เฉี่ยวตูดเอา กูเดินใกล้ถนนเอง’
นอกจากมันจะเป็นห่วงผมอย่างสม่ำเสมอแล้ว มันยังไม่เคยปล่อยผมให้อยู่คนเดียวอีกต่างหาก
‘ไม่มีเพื่อนเล่นเกมเหรอ กูไปค้างบ้านมึงได้นะเว่ย’
‘ไปทำซากอะไรคนเดียว สยามมันต้องไปกับเพื่อนเว่ย’
‘มึงสมัครคอร์สเหี้ยไรไม่รู้แพงฉิบหาย กูขอตังค์แม่กูแทบตายมึงรู้ป่ะ นี่กูต้องล้างรถให้พ่อกับแม่หนึ่งปีเต็มๆ!’
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งต้องส่ายหน้ากับตัวเองเบาๆ นี่ถ้าผมยังไม่รู้ตัว เวลาคงผ่านเลยไปอย่างเปล่าๆ ปลี้ๆ แน่ อย่างน้อยรู้ตัวตอนนี้ก็ยังดี ไอ้สิกยังไม่ได้อยู่ห่างผมแบบที่ผมไม่สามารถเอื้อมมือไปถึงมันได้
ผมส่งยิ้มไอ้สิกตอนที่มันมองมา มันโบกมือให้ผมก่อนที่จะหันไปสนใจการเล่นบาสต่อ ใบหน้าของมันยังคงยิ้มค้างแบบเก้อๆ อยู่ คล้ายกับกำลังเขินยังไงไม่รู้
ให้ตาย ผมก็เขินว่ะ
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว” พี่ดินในชุดพละโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ผมที่ยืนอยู่บริเวณอัฒจรรย์ริมสนามถึงกับสะดุ้ง “หน้าตาดูดีมีความสุขจัง”
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร ผมก็มองเห็นกองทัพม.6 ห้องพี่ดินเดินเข้ามาในโรงยิมซะก่อน
“คาบนี้ห้องพี่เรียนพละเหรอ”
“ครูเขาแลกคาบกันอ่ะ” พี่ดินยักไหล่ “ว่าแต่เรายังไม่ได้ขอบคุณพี่สักคำเลยนะ”
ผมกระพริบตาปริบๆ มองหน้าพี่ดิน จากนั้นผมก็ต้องยกมือไหว้พี่เขาอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ดินหมายถึงเรื่องอะไร เรื่องที่พี่เขาช่วยเคมีกับผมจากพวกนักเรียนช่างไงครับ เรื่องใหญ่เลยแหละ
“ผมขอโทษ ผมขอบคุณมากครับพี่”
พี่ดินหัวเราะ “ตกลงจะขอโทษหรือจะขอบคุณ”
“ทั้งสองอย่าง”
“ฟืนเอ๊ย” พี่ดินส่ายหน้าให้ผมเบาๆ “เพราะงั้นฟืนติดหนี้พี่แล้ว”
“ครับ” ผมยอมรับตรงๆ “พี่ดินจะให้ผมทำอะไร บอกผมได้เลย”
“ทุกเรื่องแน่เหรอ”
“ครับ”
“หึ” พี่ดินหันไปมองสนามตรงหน้า “ไม่ใช่ทุกเรื่องจริงๆ หรอกพี่ว่า”
ผมจ้องพี่ดินเพื่อรอคอยว่าพี่เขาจะพูดอะไร ตอนนั้นมีลูกบาสเด้งกระเด็นกระดอนมาจากไหนไม่รู้ มันลอยผ่านหน้าพี่ดินไปอย่างฉิวเฉียด
เชี่ย ถ้าชนหน้ามีหวังดั้งหัก
คนทั้งโรงยิมหันมามองพี่ดินเป็นตาเดียว ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินก้าวเข้ามาหาพี่ดิน จากนั้นคนๆ นั้นก็ยกมือไหว้พี่ดินประหลกๆ
“ขอโทษครับพี่” ไอ้สิกนี่เอง “ผมไม่ได้ตั้งใจ”
มึงไม่ได้ตั้งใจแน่เหรอวะ ปกติลูกบาสที่มึงเล่นอยู่มันไม่มีทางเด้งมาไกลถึงนี่เลยนะเว่ย (มันเล่นแบบแป้นเดียวน่ะครับ ผมกับพี่ดินยืนอยู่อีกฟากหนึ่งซึ่งนับว่าไกลโขอยู่) ไอ้สิกมองผมอย่างลอยหน้าลอยตาในขณะที่พี่ดินจ้องมันเขม็ง
“ถ้าตั้งใจก็บอกกันมาตรงๆ”
เอาละไง ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ ผมไม่กล้าห้ามพี่ดิน เพราะงั้นผมจึงเดินเข้าไปห้ามไอ้สิกก่อน ทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ จนผมต้องจับตัวไอ้สิกเอาไว้
“มึงตั้งใจใช่มั้ย” พี่ดินก็นะ...ไม่เคยยอมใครจริงๆ
ปี๊ดดดดดดดดดดดดด ก่อนที่สองคนนี้จะชกต่อยกัน ครูพละม.6 ก็เป่านกหวีดเรียกเสียก่อน พี่ดินยังคงมองไอ้สิกอย่างคาดโทษตอนเดินจากไป ส่วนไอ้สิกนั้นไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรใดๆ เลย
“มึงบ้าไปแล้วเหรอ” ผมด่ามัน “นั่นพี่ดินหัวหน้ากองร้อยนะ อนาคตหัวหน้ากองพัน!”
“จะกองแสนกองล้านกูก็ไม่สนอ่ะ กูไม่ชอบตอนพี่มันอยู่ใกล้ๆ มึง” ไอ้สิกทำหน้าบึ้ง
“มึงไม่เคยเป็นแบบนี้ป่ะวะ”
“ก็ที่ผ่านมากูเป็นเพื่อนมึงไง เพื่อนจะแสดงออกแบบนี้ได้ยังไง”
“แล้วตอนนี้มึงไม่ใช่เพื่อนกูเหรอ”
“มึงรู้ความในใจของกูแล้ว กูจะไม่กักเก็บอารมณ์ใดๆ ของกูทั้งนั้น” ไอ้สิกเหมือนเด็กกำลังถูกขัดใจ “ที่ผ่านมากูต้องเก็บกดตั้งหลายอย่างเวลาที่มึงอยู่ใกล้ๆ ผู้ชาย”
“อะ อะไรนะ” ผมอึ้งเกินกว่าจะขัดเคืองใจ
“มึงมันตัวดูดผู้ชายไง ไอ้สวยเอ๊ย!” สิกเดินชนไหล่ผมจากไปราวกับว่ามันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ใดๆ ได้อีก
ผมยืนสตันไปหลายวินาทีก่อนที่จะก้าวไปหาไอ้สิกอย่างรวดเร็วเพื่อต้องการคุยให้รู้เรื่อง
“มึงพูดกับกูว่าไงนะ”
“...”
“มึงบอกว่ากูสวยเหรอ”
“...”
“ไอ้เหี้ย กูเนี่ยนะ!”
“เออ มึงนั่นแหละ!” ไอ้สิกยังคงมีสีหน้าบูดบึ้ง “มึงสวย สวยที่สุดในใจกู!”
ใบหน้าของผมร้อนผ่าวชั่ววูบหนึ่ง “ไอ้ ไอ้เหี้ย”
“ถอยไปเลย”
“เป็นบ้าอะไร”
“กูหงุดหงิด กูหึง อย่ามาอยู่ใกล้ๆ กูตอนนี้ เดี๋ยวมึงจะทะเลาะกับกูอีก”
“เชี่ย ใจเย็นๆ ได้ป่ะวะ”
“...”
“กูอยู่ตรงนี้กับมึง กูไม่ได้ไปอยู่กับใครที่ไหน มึงยังจะหึงกูอีกเหรอ” ผมบอกไอ้สิกอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
ไอ้สิกชะงัก จับลูกบาสเอาไว้ก่อนที่จะโยนไปหาเพื่อนๆ ด้วยใบหน้าเก้อกระดาก
“ขอโทษ” มันพูดออกมาในที่สุด
“แม่งเอ๊ย อย่างกับหมาบ้า” ผมแทบจะเอามือนวดขมับ
“กูขอโทษ กูยอมรับก็ได้ว่ากูบ้าอ่ะ”
“...”
“ไม่รู้ดิวะ พี่ดินทั้งหล่อ ทั้งสูง ทั้งเท่ ยืนอยู่ใกล้ๆ มึงแล้วกูรู้สึกหงุดหงิดทุกที”
“...”
“แม่งดูเหมาะสมกันอ่ะ” เชี่ยสิกฟึดฟัดกระทืบเท้าไปมา ผมหลุดหัวเราะออกมากับภาพที่ผมเห็น ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะมีมุมนี้ด้วย “หัวเราะไรของมึง”
“ตลกดีอ่ะ”
“ไม่ตลกนะเว้ย”
“มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูกับมึงจะเหมาะสมกันหรือเปล่า”
ไอ้สิกหยุดนิ่งตัวแข็ง มันกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะตอบผม “ที่ผ่านมาก็ไม่ค่อยกล้าคิดอ่ะ นึกว่าจะไม่มีแววสมหวัง ไม่อยากตั้งความหวังให้ตัวเอง”
ผมส่ายหน้าใส่มันเบาๆ ก่อนที่จะตบไหล่ของมัน
“คิดบ้างก็ดีนะ” ผมพูดรัวเร็วก่อนจะเดินหนี ไอ้สิกร้องเรียกผมตามหลังมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจที่จะหันกลับไป
กูไม่รู้ กูเขินเว้ยยยยยยยยยยยย
ก็แม่ง เคยมีคนชมว่าผมสวยซะที่ไหนกันล่ะ
โน้ตการ์ดใบที่ 13
ห้ามโดดเรียนพิเศษเลขนะ ผมมองโน้ตการ์ดของไอ้สิกก่อนเลิกเรียนแล้วยิ้ม วันนี้ผมกับมันมีเรียนพิเศษเลขหลังเลิกเรียนกันครับ ช่วงเวลาที่ผมกับมันไม่ได้คุยกันเราสองคนต่างก็ไปเรียนทั้งคู่ แต่ไม่ได้ไปด้วยกันและแทบจะไม่ได้คุยกัน ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ข้างกัน ไม่รู้ว่ามันเกิดช่วงเวลาแบบนั้นขึ้นมาได้ยังไง
แต่ผมกับมันก็ผ่านกันมาแล้วนี่เนอะ
ไอ้สิกไปไหนก็ไม่รู้กับไอ้เชี่ยตังและก็ไอ้เชี่ยอ๊อฟ ผมจึงนั่งอยู่ในห้องเรียนเพื่อรอพวกมันกลับมา โทรศัพท์ของผมสั่นเตือนว่ามีข้อความจากไลน์เข้ามา
เป็นข้อความจากพี่ดิน
Din : มาห้องสภานักเรียน ตอนนี้
Din : มีอะไรจะให้ทำ
Din : อย่าลืมนะว่าติดหนี้พี่อยู่ ผมรู้สึกอยากจะใช้หนี้บุญคุณพี่ดินเต็มที่เพียงแต่ว่าวันนี้ตอนเย็นผมมีเรียนเลขซะด้วย
เอาไงดีวะ ผมไม่กล้าปฏิเสธเขาเลยแฮะ
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นมาอีกระลอก ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์ของผม มือของผมจึงควานหาที่มาของเสียง ซึ่งนั่นก็คือโทรศัพท์ของไอ้สิกที่วางอยู่ใต้โต๊ะ (กลับมานั่งข้างกันเหมือนเดิมแล้ว)
หน้าจอโชว์ข้อความล่าสุดที่เพิ่งเข้ามา
Jennie : มารอที่หน้าโรงเรียนแล้วนะคะ
ผมขมวดคิ้ว มองดูข้อความด้วยสายตาที่สับสนระคนขุ่นมัวเล็กๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงหายไปโดยที่ทิ้งผมไว้ที่ห้องแบบนี้
เชี่ยสิก...มึงนะมึง
[ พาร์ตของฟิสิกส์ ]
งานเข้า งานเข้าอย่างแรง
“เชี่ยอ๊อฟ มึงวิ่งเร็วๆ เลย”
“กูก็วิ่งอยู่เนี่ย กูไม่ได้ขายาวเหมือนมึงนะเว้ยไอ้เชี่ยสิก”
“ไอ้ตัง มึงก็รีบๆ”
“กูรีบอยู่ ว่าแต่กูไปกับมึงแล้วกูจะช่วยอะไรมึงได้เหรอวะ”
“ไม่รู้ อาจจะช่วยจับเขาไว้มั้ง”
“ผู้หญิงแค่คนเดียวเนี่ยนะ!”
ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะแก้ตัวกับไอ้ตัง วันนี้ไม่รู้ว่าเจนนี่นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรถึงได้มาที่โรงเรียนของผม เธอเพิ่งโทรมาหาผมเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี่เอง
ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าผมควรลด ละ เลิก การมีกิ๊กทั้งหมดทั้งมวลออกไปจนหมดสิ้น ผมพร้อมที่จะมีแฟนแล้ว! และคนที่จะมาเป็นแฟนของผมได้ก็คือไอ้ฟืน เพื่อนเลิฟของผมคนนี้เท่านั้น ผมเชื่ออย่างเต็มที่ว่าอีกไม่นานทางรักของเราสองคนจะต้องสะดวกและสวยงาม เพราะงั้นช่วงนี้ไม่ว่าจะมีอะไรเข้ามาขัดขวางล่ะก็ ผมจะพยายามแก้ปัญหาอย่างเต็มที่ ไม่ให้ฟืนมันรู้สึกลังเลอะไรใดๆ ในตัวผม
เพราะงั้นวันนี้ผมจะต้องคุยกับเจนนี่ให้รู้เรื่อง
สาบานได้ ผมไม่เคยให้ความหวังหรือกั๊กเธอเลยแม้แต่น้อย ไอ้ที่คุณๆ คิดว่าผมมีกิ๊กมหาศาลล้านแปดอยู่ทั่วราชอาณาจักรนั้น (ปรายตามองไปที่ไอ้ฟืนที่น่าจะยังอยู่บนตึก กูรู้มึงพูดแบบนี้กับคนอ่านใช่มั้ย) มันไม่จริงเลยแม้แต่นิดเดียวครับ เพราะคำว่ากิ๊กของผมต้องเล่นด้วยกันทั้งสองฝ่าย ที่ผ่านมาผมไม่ได้เล่นกับใครเลยแม้แต่คนเดียว เพราะงั้นผมจึงไม่มีกิ๊ก!
ผู้หญิงเหล่านั้นเขามาหาผม เข้ามาคุยกับผม ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเฟรนด์ลี่มากๆ จึงคุยกับพวกเธอ พอเพื่อนๆ ผมมาเห็น (รวมถึงไอ้ฟืน) มันก็พากันล้อเลียนผมใหญ่ว่าผมเป็นคนที่พอดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกินนนนน (เสียงพี่ป้าง) พวกมันพูดกันไปเองต่างๆ นานาว่าผมกิ๊กเยอะ อย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ชีวิตแต่ละวันของผมมีแต่อยู่กับไอ้ฟืน
เจ้าตัวแม่งก็ไม่เคยสังเกตอะไรเลยว่าผมอยู่แต่กับมัน เวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับมัน ผมก็พาน้องชายไปนั่นไปนี่บ้าง ไปเดินสยามบ้าง (ไปคนเดียวหรือไม่ก็ไปกับน้องชายตลอด) มันชอบคิดว่าผมไปกับกิ๊ก ซึ่งผมเองก็รู้แหละว่ามีสาวๆ หลายคนอยากไปกับผม แต่ผมก็ไม่เคยใช้โอกาสของตัวเองในการชวนสาวๆ เหล่านั้นออกมาเลย
ผมรักเดียวใจเดียวจะตาย แม้จะรักเพื่อนตัวเอง แต่ผมก็ไม่เคยมีกิ๊กนะครับ
เอาเถอะ ชักจะอธิบายยาวเหยียดแล้ว กลับเข้ามาสู่สถานการณ์ปัจจุบัน ผม ไอ้อ๊อฟ และก็ไอ้ตังกำลังจะถึงหน้าโรงเรียนแล้วครับ
ร่างสูงๆ หุ่นสวยๆ ของเจนนี่เป็นที่เตะตาอย่างมาก ยิ่งมายืนท่ามกลางนักเรียนโรงเรียนชายล้วนที่เพิ่งเลิกเรียน บอกเลยว่าไม่รู้ว่าควรเรียกว่า ‘เป้าสายตา’ หรือ ‘เหยื่อทางสายตา’ ดี
รู้สึกอยากเอาตีนก่ายหน้าผากมากๆ
“เจนนี่” ผมหอบเล็กน้อยก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นผม
“สิก มาแล้วเหรอ”
“ทำไมเซอร์ไพรส์แบบนี้”
“พอดีผ่านมาแถวๆ นี้อ่ะ”
“ผ่านมาเหรอ” ไอ้อ๊อฟรำพึงแบบหอบๆ พร้อมถลึงตา ผมเข้าใจมันดีครับ โรงเรียนผมกับโรงเรียนเจนนี่แม่งอยู่ไกลกันมาก ยังไงก็ไม่มีทางที่เจนนี่จะบังเอิญผ่านมาเฉยๆ แน่
“เพื่อนมาด้วยเหรอ” เจนนี่มองอ๊อฟกับตัง “สวัสดีค่ะ”
“ครับ” มันทั้งคู่ยังเหนื่อยอยู่ก็เลยไม่มีอารมณ์ฟินอะไรกับความสวยของเจนนี่ทั้งสิ้น
“คืองี้นะครับเจนนี่” ตอนที่ผมจะเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาทีไร ผมนึกถึงไอ้ฟืนทุกที เรื่องให้เกียรติผู้หญิงนี่มันค่อนข้างที่จะให้ความสำคัญ จำตอนที่มันไปส่งเจนนี่หลังกินบิงซูเสร็จได้ใช่มั้ยครับ “คือผมมีทำงานหลังเลิกเรียนต่อ ไม่เชื่อถามไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังดู”
ตอนนี้สุภาพบุรุษขอโกหกสุภาพสตรีเพื่อเอาตัวรอดก่อนได้ป่ะ
“สิกมีเรียนพิเศษเลขไม่ใช่เหรอคะ เจนนี่ว่าจะไปสยามด้วยกันกับสิกสักหน่อย”
แม่เจ้า ผมจำได้ว่าผมไม่เคยบอกเธอเลยนะ
“งานด่วนน่ะครับ ขอโทษนะครับเจนนี่” ผมปรายตามองไปที่แท็กซี่ด้านหลัง “เดี๋ยวผมส่งขึ้นรถแท็กซี่นะ”
“แต่ว่า...”
“เชี่ยอ๊อฟ ไปโบกเลย”
ไอ้อ๊อฟรีบโบกแท็กซี่ตามที่ผมขอ เจนนี่ยังดูงงๆ ขณะที่เธอขึ้นรถแท็กซี่ ผม ไอ้อ๊อฟ กับไอ้ตังโบกมือลาเธอพร้อมๆ กับความโล่งใจที่ไหลบ่าเข้ามา
“รอดแล้ว” ผมพูดในที่สุด
“มึงทำอย่างกับมึงกับไอ้ฟืนแม่งคบกันแล้ว” ไอ้ตังบ่นอุบ
“ยัง แต่ก็ใกล้แล้วมั้ง”
คำพูดเรื่อยๆ ของผมทำเอาพวกมันหันขวับกลับมา
ฉิบหาย ผมลืมไปว่าผมยังไม่ได้อัปเดตเรื่องราวตั้งแต่ก่อนที่จะกลับมาคืนดีกัน สองคนนี้มันรู้ตั้งนานแล้วล่ะครับว่าผมชอบฟืน (ก็ผมอัดอั้น บางครั้งความรู้สึกของผมมันก็เอ่อล้นจนต้องหาที่ระบายออกมาบ้าง เพื่อนผมสองคนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด) พวกมันเก็บเอาไว้เป็นความลับอย่างดีเพราะเข้าใจว่าการรักเพื่อนแถมเป็นเพื่อนที่เป็นเพศเดียวกันมันยุ่งยากและซับซ้อนเพียงใด แต่หลังๆ แม่งชักไม่ค่อยลับแล้วล่ะครับเพราะเพื่อนในห้องมันเริ่มสังเกตว่าผมกับไอ้ฟืนมีซัมธิงกัน พวกมันก็เผลอแซวๆ หลุดๆ ออกไปบ้างเป็นบางครั้ง
เพราะมันรู้ทุกเรื่องมาโดยตลอด มันถึงทำหน้าอยากรู้เรื่องราวต่อไปอยู่นี่ไง
“ไม่ยอมอัปเดตเลยไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย”
“วันหลังนะเว้ยอ๊อฟ วันหลัง”
ผมเดินนำอ๊อฟกับตังกลับมายังห้องเรียน เชื่อเต็มที่ว่าฟืนจะยังคงอยู่ในห้องนี้ ทว่าฟืนหายไป แม้แต่กระเป๋าก็หายไปกับเขา ที่โต๊ะของเรามีเพียงกระเป๋าของผมและก็โทรศัพท์ของผม
รู้สึกตะหงิดๆ ว่างานกำลังจะงอก
“ฟืนไปไหนวะ”
“ไม่รู้ว่ะ โทรหาดิ” ไอ้อ๊อฟพูด
“ไม่ต้องโทรแล้ว” ไอ้ตังที่เดินเข้ามาทีหลังร้องอยู่หน้าห้อง “มาดูนี่สิวะไอ้สิก”
ผมเดินไปหาไอ้ตังพร้อมๆ กับอ๊อฟ ตังมันชี้มือไปที่ชั้นล่าง ผมลองมองลงไปดู ปรากฏว่าภาพที่ผมเห็นทำเอาผมต้องหน้าบึ้งตึงเป็นครั้งที่สองของวัน
สาเหตุก็เหมือนกับครั้งแรกที่หน้าบึ้งตึงนั่นแหละ
ฟืนเดินหิ้วกล่องอะไรก็ไม่รู้เคียงข้างกับไอ้พี่ดิน
[ จบพาร์ตของฟิสิกส์ ]
tbc*ไม่ม่าค่ะ ไม่ม่า อย่าเพิ่งกรีดร้องน้าาา
จะวอร์มั้ยน้อ จะวอร์มั้ยยยยย
ไม่วอร์ก็แม็กนั่มอ่ะงานนี้ #นั่นวอลล์ #ไปเล่นไกลๆ 
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 385865 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก