ตอนที่ 14
อาทิตย์หน้าโรงเรียนผมมีไปทัศนศึกษาด้วยล่ะ
เพิ่งรู้สึกถึงมันก็เดี๋ยวนี้นี่เองแหละครับ จริงๆ แล้วพวกคุณครูเขาก็พูดในคาบกันออกจะบ่อย เพียงแต่ตอนนั้นผมสนใจไอ้สิก แทนที่จะสนใจครูน่ะ (เจริญเป็นที่สุด) พี่ดินจึงให้ผมไปช่วยขนของที่เกี่ยวกับการไปทัศนศึกษาครั้งนี้ เช่นพวกกระดาษรายชื่อ กระดาษติดหน้ารถบัส อะไรเทือกๆ นี้ พวกสภานักเรียนดูแลตั้งแต่ม.4 ยันม.6 เลยครับ (ไปเฉพาะมอปลาย)
นอกจากจะให้ช่วยขนกระดาษแล้ว พี่ดินยังให้ผมช่วยพิมพ์นั่นพิมพ์นี่ในห้องสภานักเรียนอีกต่างหาก บอกเลยว่าไม่เคยแม้แต่จะเยื้องย่างเข้ามาในนี้เลย (เป็นนักเรียนชนชั้นปลายแถว) นอกจากแอร์ในห้องจะเย็นเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือแล้ว ยังมีที่นั่งสบายๆ นิ่มๆ ให้ได้นั่งทำงานอีกด้วย
ตอนที่พี่ดินพาผมมา คนอยู่ในห้องกันไม่กี่คน ส่วนใหญ่จะเป็นพวกสารวัตรนักเรียนที่เป็นลูกน้องพี่ดินอีกทีหนึ่ง ทันทีที่พี่ดินพาผมเข้ามาในห้อง พวกเขาก็หายจ๋อมกันไปหมด ตอนนี้ในห้องมีแต่ผมกับพี่ดินนี่แหละ
“ลองตัดรายชื่อดูดีๆ นะ คนที่ไปไม่ได้อ่ะ ตัดออกไปเลย” พี่ดินพูดกับผมที่อยู่หน้าจอคอม
“ครับผม” งานสภาแม่งยุ่งยากเหลือเกิน ผมขอเป็นนักเรียนปลายแถวเหมือนเดิมดีกว่า
ที่ผมให้ความสำคัญกับงานตรงหน้ามากขนาดนี้เป็นเพราะผมกำลังข่มอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองเรื่องไอ้สิกอยู่ เจนนี่มาหามันถึงโรงเรียน ถ้ามันไม่เรียก ผู้หญิงเขาจะมาเหรอวะ นี่ผมเกือบลืมไปแล้วนะว่ามันน่ะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อขนาดไหน ผู้หญิงในสต็อกของมันมีเป็นล้านคอยให้มันเลือกอยู่
จะว่าไปแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดชะมัด
“ฟืนใจเย็น เดี๋ยวคีย์บอร์ดโรงเรียนจะพัง”
“ขอโทษครับ” ผมกระแอมแก้เก้อ เมื่อตะกี้ผมใส่อารมณ์กับคีย์บอร์ดมากจนเกินไปหน่อย
พี่ดินเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผม “ไหนดูซิ”
อีกฝ่ายใกล้ผมมากจนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มานั่งอยู่ใกล้หัวหน้ากองร้อยคนดังในตอนนี้
มันแตกต่างจากตอนที่ผมอยู่ใกล้ไอ้สิกมากเลยทีเดียว เมื่อผมอยู่ใกล้มัน ผมจะเขินอาย ทำอะไรไม่ถูกและก็หัวใจเต้นแรง แต่เมื่ออยู่ใกล้พี่ดิน ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ อยากให้พี่ดินไปนั่งที่อื่น
“เก่งนี่ ไม่อยากมาทำงานสภาบ้างเหรอ”
“ไม่เอา” ผมรีบพูด ก่อนที่จะทำงานต่อ “น่าเบื่อจะตาย”
“ปกติตอนเย็นแบบนี้ไปเรียนพิเศษใช่ป่ะ”
“ครับ”
“จะเข้าอะไรล่ะ”
ผมหันกลับมา จมูกผมเกือบจะชนกับจมูกของพี่ดิน เพราะไม่รู้ว่าพี่เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมขนาดนี้ตอนไหน
ช่วยผมด้วยครับ T___T “ผมก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ น่าจะเป็นวิศวะมั้งครับ” ผมตอบแบบขอไปที “พี่ดินมีที่เรียนหรือยัง”
“กำลังจะสมัครอ่ะ”
“คณะไรครับ” ผมขยับหน้าของตัวเองไปอีกฝั่ง พี่ดินขยับเข้ามาใกล้ผมอย่างไม่ละความพยายาม
“วิศวะเหมือนกัน”
เสียงเลื่อนประตูอย่างแรงทำเอาผมกับพี่ดินหันขวับไปมอง คนที่เลื่อนประตูก็คือไอ้สิก ท่าทางของมันฉุนเฉียวเกินบรรยาย
“ฟืน บอกแล้วไงว่าอย่าโดดเรียนเลข”
ผมมีสีหน้าถมึงทึง
“ห้องนี้ไม่ใช่ใครก็เข้ามาได้นะเว้ย” พี่ดินเสียงเข้มขึ้นเมื่อไอ้สิกก้าวเข้ามาในห้อง
“มานี่” ไอ้สิกไม่สนใจคำพูดพี่ดินเลย ผมอึกอักมองดูไอ้สิกสลับกับพี่ดิน
“เอ๊ะมึงนี่ หลายครั้งแล้วนะ” พี่ดินลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปประจันหน้ากับผู้มาใหม่ ผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปยืนอยู่ระหว่างคนทั้งคู่
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ ผมไม่แปลกใจที่พี่ดินไม่เกรงกลัวอะไรไอ้สิก แต่ผมแปลกใจที่ไอ้สิกมันไม่กลัวพี่ดินเลยมากกว่า เพิ่งสังเกตว่าสองคนนี้สูงพอๆ กันเลย ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม แต่ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่ตาย ไอ้สิกหัวหน้าหมู่เจ็ดต๊อกต๋อย (หมู่ของผมเอง) จะไปสู้หัวหน้ากองร้อยอย่างพี่ดินได้ยังไง
“กูว่ามึงมีปัญหากับกูนะไอ้ฟิสิกส์” พี่ดินพูดเสียงกร้าว
“ครับ”
ผมตะลึงงัน มองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เชี่ยนี่แม่งก็ไม่ปฏิเสธอะไรเล้ยยยยย
“ตกลงจะเอายังไง” พี่ดินพูดต่อไป “กูไม่ขอเคลียร์ในโรงเรียน”
“ผมสะดวกทุกที่ที่พี่บอก”
“เชี่ย” ผมรีบห้าม “มึงพอได้มั้ย”
“มันเป็นเรื่องระหว่างกูกับพี่ดิน” ไอ้สิกมองผมอย่างงอนๆ
“ดี” พี่ดินมองไอ้สิกพลางยิ้มมุมปาก “แล้วกูจะบอกมึงเองว่าวันไหน”
“ตอนนี้ผมขอพาเพื่อนผมไปเรียนก่อน”
“เดี๋ยว” พี่ดินหันมามองผม “ฟืนมีเรียนเหรอ ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ”
ตอนนั้นผมมัวแต่คิดว่าจะทำทุกอย่างเพื่อประชดไอ้สิก เรื่องรงเรื่องเรียนอะไรไม่ได้อยู่ในหัวของผมหรอกครับ
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเรียนเลย” พี่ดินเอ่ยปากไล่
ผมยืนลังเลอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าไอ้สิกมันหยิบกระเป๋าของผมมาถือเรียบร้อยแล้ว ทำให้ผมคิดว่าไม่น่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้นอกจากไปเรียนพิเศษเลขกับไอ้สิก ผมยกมือไหว้พี่ดินขณะที่ไอ้สิกผงกหัวให้พี่ดินอย่างลวกๆ ดูท่าไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่มีทางกลับมาเคารพพี่ดินให้เป็นไอดอลมันตามเดิมแล้ว
บนรถแท็กซี่
ผมกับสิกนั่งอยู่บนเบาะหลังคนละฝั่ง เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันตั้งแต่ก้าวออกมาจากห้องสภาแล้ว ไอ้สิกหน้าบึ้งตึงและหน้าของผมก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากมัน บนรถจึงมีแต่เสียงเพลงเพื่อชีวิตของพี่คนขับแท็กซี่
จู่ๆ ไอ้สิกก็หันขวับมามองผม
“ไม่ชอบนะ”
อยู่ดีๆ แม่งก็พูดแบบนี้เฉย ผมกับพี่แท็กซี่ถึงกับต้องทำหน้าตกใจ
“อะไรของมึง”
“มึงกับไอ้พี่ดินอ่ะ”
“...”
“มึงก็รู้ว่ากูบอกให้รอ แต่ทำไมกูกลับมาหาปุ๊บ ถึงเห็นมึงอยู่กับไอ้พี่ดินปั๊บล่ะ หมายความว่าไงวะ”
เสียงไอ้สิกแม่งไม่ได้เกรงใจอะไรเพลงเพื่อชีวิตบนรถเลย ผมทำท่าจะอธิบาย แต่เมื่อนึกถึงข้อความของเจนนี่ที่ส่งมาหาอีกฝ่าย ผมจึงทำได้แต่หันหน้าไปทางอื่น
“เชี่ยฟืน เมินกูเหรอ”
หมับ มือของไอ้สิกคว้ามือที่ผมวางไว้บนตักตัวเองไปจับ ผมขัดขืน มองไปที่พี่แท็กซี่ที่เอาแต่ฮัมเพลง ไม่สนใจดราม่าของผู้โดยสารข้างหลัง ผมพยายามยื้อยุดฉุดกระชากเอามือผมคืน แต่ไอ้สิกไม่ยอมแม้แต่น้อย
มันคว้ากระเป๋าของตัวเองมาปิดมือที่มันจับมือผมเอาไว้เพื่อตัดปัญหา
“ปล่อย” ผมกัดฟันพูด
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อยนะเว้ย”
“ไม่ปล่อยโว้ย”
“มึงไปหาเจนนี่มาไง กูรู้นะ”
ไอ้สิกชะงักก่อนที่จะถลึงตาใส่ผม จากนั้นผมก็สะบัดหน้าหนีมัน มือที่มันเคยจับมือผมเริ่มผ่อนแรงลง ผมขยับมือตัวเองออกมาเมื่อคิดว่ากำลังจะเป็นอิสระ แต่แล้วไอ้สิกก็คว้ามือผมไปอีกรอบ คราวนี้แน่นกว่าเดิมอีก
ชาติที่แล้วมึงเป็นปลาหมึกเรอะ!
“เขามาเอง กูไม่รู้อ่ะ” เสียงมันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “เพราะงั้นกูถึงรีบวิ่งไปหน้าโรงเรียนเพื่อเคลียร์ยังไงล่ะ”
“มึงนัดมา”
“กูไม่ได้นัด”
“มึงคุยกับเขาบ่อยๆ ใช่ป่ะ เขาถึงคิดว่าน่าจะมาหามึงที่โรงเรียนได้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลย” คราวนี้เป็นผมที่ถือไพ่เหนือกว่ามันแล้วครับ ไอ้สิกกุลีกุจอเอาโทรศัพท์ของมันโดยใช้มือซ้ายเพียงข้างเดียว จิ้มปลดรหัสผ่านและก็ส่งจอสนทนาของมันกับเจนนี่ให้ผมดู เดี๋ยวก่อน มึงทำเกินเบอร์ไปป่ะเนี่ย กูแค่ถามแกล้งมึงเล่นๆ “นี่ไง เขาพิมพ์มาสิบประโยค กูตอบไปแค่สติกเกอร์ตัวเดียวเอง”
“เฮ้ย ไม่ต้องบอกกูขนาดนั้น” รู้สึกสงสารผู้หญิงเลยว่ะ
“มึงก็เลยงอนกูใช่ป่ะ ประชดกูด้วยการไปอยู่กับพี่ดิน” ไอ้สิกเลิกคิ้ว
“จริงๆ แล้วกูติดหนี้บุญคุณพี่เขา”
“...”
“ถ้าไม่มีเขาวันนั้น กูกับน้องมึงอาจจะแย่ก็ได้”
ไอ้สิกพ่นลม มันทำท่าฟึดฟัดด้วยความเดือดดาลอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ท่าทางมันเจ็บใจมากที่วันนั้นมันไม่ได้เป็นคนมาช่วยผมกับน้องของมัน
“ก็ได้” สิกพูดในที่สุด “กูจะปล่อยเรื่องนี้ไปก็ได้”
“อืม ปล่อยมือกูด้วย” ผมขยับมือตัวเอง
“เรื่องอะไรล่ะ” ไอ้สิกยิ่งจับมือของผมแน่นขึ้น ผมพยักเพยิดไปให้มันดูพี่แท็กซี่ที่อาจจะมองเห็นเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ไอ้สิกลอยหน้าลอยตา ทำท่าไม่แคร์โลกอะไรทั้งสิ้น “มีกระเป๋าบังอยู่ กลัวอะไร”
“เชี่ย”
ผมยังไม่ชินง่ายๆ หรอก ปกติผมกับมันเคยทำอะไรกันแบบนี้ที่ไหน หน้าผมแดงหมดแล้วมั้งป่านนี้ มันอาจจะแดงตั้งแต่ตอนที่ไอ้สิกเอากระเป๋ามาปิดมือของเราทั้งสองคนเอาไว้แล้วล่ะมั้งครับ
มือของมันใหญ่กว่ามือผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“หรือไม่อยากให้จับมือ” ไอ้สิกถามลองเชิง “กูปล่อยก็ได้นะ” มันทำท่าจะปล่อยจริงๆ
“ไอ้สัด” ผมด่ามัน
“ฮ่าๆๆ ทำไมชอบอะไรแล้วไม่ค่อยยอมรับ”
“กู...กูยอมรับเหอะ”
“อย่างเรื่องจับมือทำไมไม่ยอมรับ”
“มึงอย่าเสียงดัง”
“พี่เขาไม่ได้ยินเราหรอก”
“ได้ยินครับ” พี่แท็กซี่หันมายิ้มผ่านกระจกหลัง “เห็นหมดตั้งแต่แอบจับมือกัน ยุคนี้มันยุคไหนแล้ว พี่ไม่ถือหรอก”
ผมช็อกมากกกกกกกกกกกก หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก ไอ้สิกหัวเราะถูกใจ
“จะกอดจะจูบกันก็ได้ เอาเลย”
“พี่ บ้าเหรอครับ” ให้เกียรติชุดนักเรียนผมด้วย
“เรามาทำงั้นกันดีมั้ย” ไอ้สิกยิ้มแฉ่ง
“ไอ้เหี้ย”
“ใจร้ายจัง”
“เมียเอ็งนี่ท่าทางดุใช่ย่อยเลย” พี่แท็กซี่พูดต่อไป “ระวังๆ ไว้หน่อยก็แล้วกัน ถ้าจะซุกกิ๊กไว้อ่ะ”
ไอ้สิกหัวเราะลั่น ผมชักจะไม่สนุกด้วย
“ใครเมียนะพี่”
“ก็เอ็งไง” พี่แท็กซี่สบตาผม
“ผมไม่ใช่เมียมัน!”
“พี่ดูจากทรงแล้ว...ไม่น่าเหลือว่ะ”
“เฮ้ยพี่ ทำไมพูดงี้วะ” ผมเริ่มมีน้ำโห จะเข้าไปกระชากเสื้อพี่แท็กซี่ แต่สิกมันห้ามเอาไว้ ท่าทางของมันเหมือนอยากจะขำกลิ้งลงไปกองกับพื้นเบาะรถ
“บอกแล้วไง เมียเอ็งมันดุ”
“ครับพี่ ผมเชื่อแล้ว” ไอ้สิกปลอบผมให้ใจเย็นๆ
“ไม่ต้องมาจับตัวกูเลย” ผมสะบัดตัวไปมา
“แค่เขาไม่ด่า ผมก็เกรงใจฉิบหายแล้วเนี่ย เพราะงั้นคงไม่ต้องถามถึงตอนที่เขาด่า” สิกพูกกับพี่แท็กซี่
“ไอ้เหี้ยสิก หุบปากกกกกกก”
มันหุบปากฉับด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มค้าง ส่วนผมนั้นรู้สึกอยากจะระเบิดออกมายังไงก็ไม่รู้
เมียอะไรวะ ผมต้องเป็นผัวดิ...เกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเป็นเมียใครนะ
ผมลอบมองไอ้สิกอย่างหวาดระแวง ตอนนี้มันเสมองออกไปนอกหน้าต่างแล้ว ผมจึงมีโอกาสได้สังเกตตัวมันโดยที่มันไม่รู้ตัว สิกมันเป็นคนตัวสูง รูปร่างสมส่วนกำลังดีไม่ก้างไม่เจ้าเนื้อ แขนยาว ขายาว และก็...
เชี่ยยยย สายตาผมมองไปส่วนที่มันนูนขึ้นมาแถวๆ กางเกงมันพอดี
“อ้าว เป็นอะไรล่ะ ทำไมหน้าแดงแปร๊ด ฮ่าๆๆๆ” พี่แท็กซี่ยังไม่เลิกแกล้งผมอีกเหรอวะ ไอ้สิกหันกลับมามองผม ผมไม่กล้าสบตามันจึงแกล้งมองไปทางอื่น พยายามจะกระชากมือกลับมาด้วย แต่ยังไงก็ไม่สำเร็จ
“เขาคงเขินน่ะพี่ โอ๋ๆ” ไอ้สิกใช้อีกมือลูบหัวผม
“ไปไกลๆ”
“ให้กูไปจริงเหรอ ตอนนี้รถติดไฟแดงกูเปิดประตูเดินลงไปได้เลยนะ”
“มึงลองทำงั้นดูดิ”
“แม่งดุว่ะ” ไอ้สิกอ้าปากค้าง “ปกติมึงไม่ดุแบบนี้ป่ะวะ”
ผมไม่พูดอะไรต่อทั้งนั้น ไม่นานนักสิกก็ขยับมือคล้ายกับบอกว่าต้องการจะปล่อย
“มีอะไร” ผมถาม ทำสีหน้าเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
“แป๊บนะ กูเขียนนี่ก่อน”
“...”
“ไม่ต้องห่วง มือกูเป็นของมึงอยู่แล้ว”
แม่งเอ๊ยยยยยยย มันจับได้ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ จนในที่สุดไอ้สิกก็ส่งโน้ตการ์ดมาให้ผม นี่แม่งกะจะส่งมาให้อ่านไปเรื่อยๆ เลยใช่มั้ยเนี่ย
ผมไม่แสดงออกให้มันเห็นหรอกว่าผมชอบใจที่ได้อ่านข้อความจากมันอ่ะ
โน้ตการ์ดใบที่ 14
ไม่ต้องห่วงนะเมีย ผัวไม่ซุกกิ๊กเอาไว้หรอก
ปล.กูโคตรหึงมึงเลยสาดดดดดดดดด อย่าทำแบบนั้นอีกนะ! “เชี่ย” ผมพึมพำไปยิ้มไป ก่อนจะหุบยิ้มฉับกะทันหัน “เมียบ้าไรวะ” โน้ตการ์ดของไอ้สิกถูกผมนำมาใช้เป็นอาวุธในการตีหัวมัน
“โอ๊ยๆ เลิกตีได้มั้ย”
“...”
“อยากรู้มั้ยล่ะว่าตัวเองจะออกหัวหรือออกก้อย”
“อะไรของมึง”
“จะผัวหรือจะเมียไง”
“เชี่ยยยย” มันยิ่งทำให้ผมตีมันหนักขึ้น “นี่มึงอายุสิบเจ็ดจริงๆ ป่ะเนี่ย”
“สิบเจ็ด เด็ดสัดนะครับ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
คำพูดของมันทำเอาผมต้องเก็บความสงสัยของผมไปอีกนาน ไอ้เรื่องแบบนี้ผมยังไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่ามันหมายถึงอะไร แต่พอคิดทีไร ทำไมผมต้องหน้าแดงแปร๊ดทุกที
ยิ่งตอนนึกไปถึงส่วนนูนๆ ...ตรงนั้น
แม่งเอ๊ยยยยยย เลิกคิดได้แล้ว!!!!!!!!
หัวหรือก้อยมันไม่เกี่ยวกับขนาดไอ้นั่นป่ะวะ
“เลิกคิดได้แล้วไอ้สัด” ไอ้สิกคว้ามือผมไปจับตามเดิม คราวนี้เปิดเผยมากโดยไม่ต้องใช้อะไรมาปิด “ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอกน่า”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“มึงยังไม่คบกับกูเลย”
จริงของมัน...ถึงผมกับมันจะจับมือกันอยู่ตอนนี้แต่ผมกับมันก็ยังไม่ได้คบกัน สิกยังไม่ได้คุยอะไรกับสตาร์ทั้งสิ้น และผมก็ยังไม่ได้บอกพี่ดินไปตรงๆ เลยว่ายังไงเรื่องของผมกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่รู้สิครับ ผมรู้สึกว่าผมควรต้องบอกเขาก่อนที่จะมาคบกับไอ้สิก
ยังไงเราทั้งคู่ก็ต้องไปเคลียร์ก่อน
“กูจะทนไหวมั้ยวะ กว่าจะเข้ามหา’ลัยก็คงอีกนาน ตอนนี้แม่งยังแบ๊ว ยังไงก็ไม่ยอมง่ายๆ แน่” ไอ้สิกรำพึง
“อะไรของมึงวะสิก”
“กูบ่นของกูคนเดียว”
“มีสาระมั้ย”
“มี”
“...”
“สารเลว” สิกพูดติดหัวเราะ
“เหี้ยไรของมึง” ผมขำเล็กน้อยกับมุขของมัน
“วันหลังไม่ต้องชวนคุยเรื่องนี้นะ ห้ามเด็ดขาด เรื่องผัวเรื่องเมีย ห้ามพูด”
“เป็นอะไรของมึงวะ”
“เถอะน่า”
“...”
“กูอยากให้เราโตกว่านี้ก่อน”
เชื่อมั้ยครับ ผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดเลยสักนิด...
tbc*ตอนพิมพ์คิดว่ายาวแล้ว
แต่ทำไมลงแล้วสั้นมาก - -
โมเมนต์ล้วนๆ เลยตอนนี้
เริ่มเข้าสู่โค้งสุดท้ายของเรื่องแล้วน้า : )
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 433377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก