07
"อึก... อย่า"
ผมร้องไห้ออกมาขณะที่มันกำลังใช้ส่วนที่หุ้มอวัยวะเพศนั้นอ้าออกกว้าง ตรงกรีบนั้นมีต่อมสีแดงอยู่เหมือนหนวดหมึก มันขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงต้นขาผมเข้าหาตัวเอง กรีบพวกนั้นโอบเอาเอวของผมเเน่น พันไปตามสะโพกจนเหมือนกับว่ากำลังใส่กางเกงอยู่
กึก!
"หยุด ไม่เอา... ยะ ใหญ่ขนาดนั้น ใส่ไม่ได้ เข้ามาไม่ได้"
ผมใช้มือทุบไปที่หัวของมันอย่างแรง แต่มันกลับไม่สะทกสะท้าน เขี้ยวคมกริบของมันแยกออกกว้างก่อนจะยื่นลิ้นออกมาตวัดเลียข้างแก้ม น้ำลายใสไหลเยิ้มลงมา ที่ใบหน้าแต่ไม่แสบไม่คันเหมือนตอนนั้น
กรรร
สวบบ!
"อ๊ะ... อึก อ๊ากกกก!"
ราวกับว่าตกอยู่ในบ่อน้ำร้อนราวกึบเข็มนับพันที่ถิ่มลงมาตามผิวหนัง อวัยวะเพศใหญ่ยักษ์นั่นแทรกตัวลงมา ทั้งแข็ง และ ร้อนจนมึนหัว แต่ที่แน่ๆช่องทางด้านหลังฉีกขาดไปแล้ว แม้จะมีน้ำใสๆนั่นล่อลื่นมากแค่ไหน แต่ก็ฉีกจนได้กลิ่นเลือดลอยคลุ้ง
"ฮึก เจ็บ... อ๊ะ เจ็บ"
ต้นขาถูกรั้งขึ้นสูง ข้างในท้องบวมเป่งเป็นรูปร่างอวัยวะเพศนูนขึ้นมา ราวกับตับใตไส้พุงมันเคลื่อนที่ แทบจะอ้วกออกมา มือที่อ่อนแรงทุบไปตามกระโหลกแข็งของมัน ช้าลงเรื่อยๆจนขยับไม่ได้ ได้แต่กำมือแน่น จิกลงกับแผงคอของมัน
สวบ สวบ
"ฮ้า...! อ๊า ฮือ เอาออกไป ออกไป..."
ริมฝีปากสั่นพับๆเหมือนกับตอนจับไข้มันไม่สนใจจะฟังเสียงคัดค้านของผมเลยชักนิด เอาแต่โยกเข้าออกช้าๆทั้งอย่างนั้น แรงกระทั้นดังสวบสาบ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังปึกปัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงตรงนั้นฉีกอีกรอบเมื่อท่อนกายสอดลึกเข้าไป
"อึก... แค่ก อ๊ะ"
แหมะ
หยดเลือดหยดหนึ่งไหลลงกับหน้าอกเมื่อไอออกมา ผมเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า เลือดกำเดากำลังไหลออกมา หยดลงตามหน้าท้องไหลย้อยลงไป ผมขมวดคิ้วแน่น...
"ละ เลือด..."
กรรร
แผล็บ
ลิ้นสีดำนั้นตวัดเลียตรงหน้าท้องทันที เลียกินเลือดกำเดาที่ไหลลงไปช้าๆ ก่อนจะตวัดขึ้นมาเลียที่จมูก น้ำลายเหนอะติดไปทั่วทั้งตัวขณะที่มันกำลังเลียอยู่ ข้างล่างก็อัดแน่นไปด้วยความอึดอัด
"อ๊ะ อ๊ะ... ไม่ ไม่ได้เกิดอารมณ์ แค่กลัว... ฮืออ"
แก่นกายที่ตั้งชันขึ้นแนบลงกับหน้าท้องน้อย เถาวัลย์พวกนั้นขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้รากไม้พันส่วนนั้นเอาไว้ ขยับถูไถเหมือนรู้งาน แผ่นหลังเสียดสีลงกับหนวดเหนึบๆเปียกลื่น สมองพร่าเลือน แทบจะคิดอะไรไม่ออก ไม่ได้รู้สึกดี... แต่เจ็บมากกว่า
"น่ากลัว... ฮึก ได้โปรด เอาออกไป เอาออก ฮืออ"
ผมซบหน้าลงกับแขนของมันที่ใช้ยันอยู่ข้างๆกายก่อนจะร้องไห้สะอื้นออกมา ไม่ไหวแล้ว แบบนี้... ไม่ไหว เจ็บเกินไป น่ากลัวเกินไปแล้ว
ส่วนที่คล้ายกับกรีบดอกไม้นั้นหุ้มสะโพกเอาไว้ ยึดแน่น ทำให้อวัยวะเพศของมันไม่หลุด แก่นกายยักษ์กระแทกเข้ามาภายในท้อง ปวดจนร่างกายสั่นระริก
กึก!
ข้างในนั้น เจ็บจนซา แทบจะไม่รับรู้อะไรอีก เสียงกุกกักดังขึ้นภายในหัว มันหยุดกระแทกก่อนจะนิ่งไป ส่วนที่เหมือนกรีบดอกไม้นั้นเคลื่อนไหวดูดดุนสะโพกเป็นจังหวะ
กรรร...
พร่วด
"อึ๊ก... ฮึก"
น้ำอสุจิมากมายมหาศาลทะลักเข้ามาภายในลำไส้ ผมกลั้นหายใจเมื่อได้ยินเสียงน้ำเคลื่อนไหวอยู่ในท้อง ก่อนที่จะได้ทำอะไร มันก็กระทั้นเป็นครั้งสุดท้าย
ปลดปล่อยน้ำเชื้อนั้นเข้ามา
"อั่ก... ออกไป ออกไปได้แล้ว ทำเสร็จแล้วก็ออกไป!"
ผมตะคอกออกมาอย่างโมโห ราวๆสิบนาทีได้ที่มันหลั่งแบบไม่หยุดหย่อน น้ำหูน้ำตาไหลออกมาไม่มีหยุด แก่นกายใหญ่ถอนออกไปในที่สุด น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาจากช่องทางด้านหลังไหลเยิ้มจนเปียกต้นขาไปหมด ทั้งคราบเลือดและคราบอสุจิ ทำเอาตอนนี้ เขาเข้าใกล้คำว่าเป็น คนขายตัวเต็มตัว ผมไอแค่กๆมองไปที่มัน ม่านน้ำตาบดบังภาพตรงหน้า น้ำสีใสไหลลงมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะรู้สึกแสบที่ตรงนั้น เถาวัลย์พวกนั้นปล่อยผมออกจากการรัดก่อนที่ตัวผมจะตกลงสู่พื้นหินแข็งๆ
"แค่กแค่ก... อั่ก"
ผมอ้วกออกมาขณะที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยร่างกายเปลือยเปล่า มันยืนจังก้าอยู่ตรงหน้ามองผมนิ่งๆก่อนจะนั่งลงตรงหน้า ผมเปลี่ยนท่านั่งก้มลงมองที่หว่างขาของตัวเองอย่างงงๆ คราบเลือดยังติดอยู่ที่ปากทาง แต่ส่วนนั้นหุบสนิทไปแล้ว เหมือนกับวุ้นที่คืนสภาพเดิมไม่มีผิด ไม่รู้สึกเจ็บหรืออะไรอีกต่อไป
"อะไร..."
กรร...
"หิวแล้ว..."
ผมเม้มปากแน่นมองไปที่มัน ถึงจะสงสัย... ว่าทำไมมันไม่ฆ่าผม ทั้งๆที่ผมเองก็ทำร้ายมันขนาดนั้นถึงมันจะหัวแข็งไม่เจ็บก็ตามที
กึก กึก
มันลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ศพของไก่ตัวนั้น ใช้มือที่อยู่ตรงเอวฉีกเอาเนื้อตรงส่วนอกนั่นออกมาเสียงดังสวบสาบจนน่าผวา ผมหันริหันขวางมองหาเสื้อผ้าที่ถูกฉีกกระซากออกไป เจอแต่เสื้อเชิ้ตตัวสีขาวนั้นตกอยู่ข้างๆแอ่งน้ำเลือด
กรรร
"คะ แค่จะเอาเสื้อ"
ทันทีที่ลุกขึ้นมันก็หันควับมาจนผมสะดุ้ง ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจมั๊ย พอพูดออกไปแบบนั้นมันก็หันไปสนใจไก่ยักษ์นั่นต่อ
จ๋อม
ผมเดินลงไปในน้ำพลางหันไปมองสัตว์ประหลสดตัวนั้นที่ง่วนอยู่กับการฉีกทึ้งไก่ยักษ์ออกจากกัน ก่อนจะใช้มืองมลงไปที่แอ่งน้ำตื้น ไข่สไลม์ที่ยังไม่ถูกฆ่าจมอยู่ในนี้ตอนที่ถูกกดลงน้ำฟองหนึ่ง
จ๋อม
ผมล้างตัวอยู่ในนั้นขณะที่มองไปที่หลังของสัตว์ประหลาดตัวนั้น ก่อนจะคิดหาทางออก ที่ตรงนี้ เป็นถ้ำที่มีรูบนเพดาน ทางออกทางเข้ามีแค่ตรงนั้นเหรอ? น้ำตกที่ไหลลงมานั้นใสจนเห็นสิ่งที่ว่ายอยู่ในนั้น ต้นไม้สีเผือกอยู่บนเกาะเล็กๆตรงกับรูถ้ำพอดี ปีนขึ้นไปตรงนั้นไม่ได้เพราะมันสูงเกินไป
"อ๊ะ..."
ไข่ฟองหนึ่งจมอยู่กับในน้ำนั้นถูกผมเอาขึ้นมาจากในน้ำ สีของมันเปลี่ยนไป จำได้ว่าก่อนหน้านั้นไข่ฟองสุดท้ายนี้เป็นสีเขียว ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นสีแดงใสได้ พอก้มลงมองในน้ำ... มันอาจจะดูดซับเลือดพวกนี้
กรรร
หมับ!
"หวา...!?"
ข้อมือผมถูกรวบก่อนที่ร่างกายจะลอยหวือขึ้น มันจับผมหันประจันหน้ากับมันตรงๆ แม้จะไม่มีดวงตาแต่มันก็แยกเขึ้ยวขู่ผมทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไร มืออีกข้างกุมไข่ฟองนั้นแน่น ช่อนเอาไว้ที่หลัง มันดมฟุดฟิดไปตามร่างกายก่อนที่จะวางผมลงตามเดิม
แผล็ะ!
ชิ้นเนื้อที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆนั้นตกลงสู่พื้น มันทิ้งไว้แบบนั้นก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่โขดหิน เสียงกรงเล็บคมกริบขลูดลงกับหิน ผมถอนหายใจออกมา หยิบเสื้อเชิ้ตผืนนั้นขึ้นมาก่อนจะใช้มันพันที่เอวเอาไว้ รู้สึกว่าในนี้จะไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ แต่ไม่แน่... กลางคืน อาจจะหนาวก็ได้
เปรี๊ยะ
เสียงของไม้แตกดังขึ้น เนื้อหอมๆของไก่ยักษ์ลอยฟุ้งไปทั่ว ผมนั่งมองเนื้อที่อยู่บนถ่านไม้ กอดเข่ามองไฟที่ลุกอยู่ไม่ไกล เมื่อกี้ที่เห็นมันลับกรงเล็บ จริงๆแล้วไม่ใช่ แต่มันกำลังสร้างไฟขึ้นมา น่าประหลาดใจที่เห็นแบบนั้น ไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดอย่างมันจะมีความรู้สึกนึกคิดประดิดอะไรขึ้นมา
กุก กัก
แกร่ก
ผมสะดุ้งเมื่อไข่ที่ถูกห่อไว้ในเสื้อนั้นแตกออกมา เจ้าตัวสัตว์ประหลาดตัวนั้นหันมามองผมทันทีก่อนที่จะพุ่งตรงมาทางนี้
กรรร!
กิ๊ว...
"มะ ไม่... อย่าฆ่ามัน ไม่เอา อย่านะ"
สไลม์ตัวสีแดงใสแตกโพละออกมาจากไข่ฟองนั้น ตัวของมันไม่ใหญ่นักมันกำลังร้องขึ้นมาอย่างหวาดกลัวก่อนที่จะเกาะอยู่กับข้อเท้าของผมแน่น
กรร
"อย่า... ขอร้องละ ไม่เอา ไม่ฆ่ามัน สงสารมันเถอะ"
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมกล้าที่จะแตะตัวมันผมดึงแขนที่สามนั้นอย่างแรง ฉุดตัวไม่ให้ฆ่าสไลม์ตัวเล็กนี้ มันหันหน้ามามองผมนิ่งๆ ประกอบกับขู่ฟ่อใส่ผม จากนั้นก็เอามือที่ง้างขึ้นมาลง
"ขะ ขอบคุณ..."
ฉึ่ก!
กิ๊วว!
"อย่า...!!"
ผมตะโกนลั่นเมื่อหางที่คล้ายกระดูกนั้นตวัดฟันลงมาที่ตัวสไลม์ตัวสีแดงเล็กๆนั่นเสียงหวีดร้องของมันทำเอาผมสะอื้น ตัวสีแดงโปร่งใสนั้นขาดเป็นสองท่อนละลายเป็นก้อนอยู่กับพื้นหิน ตัวนี้ มีแค่ตัวนี้ตัวเดียวแท้ๆ… มีแค่ตัวนี้ที่จะทำให้รู้สึกปลอดภัยแท้ๆ
"นะ ไหนว่าจะไม่ทำไง... มะ เมื่อกี้ก็หยุดแล้วแท้ๆ!"
สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่สนใจผม หยิบเอาซากของสไลม์ตัวจิ๋วที่ขาดสองท่อนนั้นโยนลงกับกองไฟ เสียงซู่ซ่าดังขึ้น ผมปัดมือมันออกก่อนจะนั่งลงข้างๆกองไฟ จากนั้นสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็เดินหนีจากไป นั่งลงที่โขดหินไม่ไกลจากผม รู้ดีว่ามันมองผมอยู่ทั้งๆที่ไม่มีตาแท้ๆ
"เลวร้ายที่สุด... ไม่เห็นจะใจดีเหมือนสไลม์เลย"
ผมพึมพำออกมาเบาๆ มองที่กองไฟสีแดงนั้นอย่างซึมๆ ทำไมผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย... ถ้าตายไปแล้ว ก็คงดีกว่า เพื่อนก็ตายไปกันหมด ทุกคนก็ตายไปกันหมด ทำไมจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หมอกสีดำนั่น เพราะหมอกสีดำนั่นทำให้พวกเขาหลงทาง หลงเข้ามาในเกาะนี้ ทุกคนต่างก็ตายโดนฆ่ากินทั้งหมด
“ยูกินะ… เอ็ด…”
ผมพึมพำชื่อของพวกเขาทั้งสองคนออกมา ขณะที่กอดเข่ามองกองไฟอยู่ พวกเขาปกป้องผมเอาไว้
‘สัญญา... ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน... ทรมานแค่ไหน ก็อย่าตายนะ’
คำสัญญาที่ยูกินะสร้างขึ้นมานั้นทำให้น้ำตาผมไหลออกมา เพิ่งจะอายุสิบเก้าแท้ๆ… ต้องมาตายเพราะสัตว์ประหลาดที่แทบไม่เห็นในประวัติศาสตร์
“ฮึก… ขอโทษนะ แต่มัน เจ็บมากเลย”
กิ๊ว...
"เอ๋..."
จู่ๆเสียงร้องแหลมที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะปาดน้ำตาออกจากแก้ม มองไปยังต้นเสียงที่ร้องออกมา
กิ๊วว
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร้องเล็กๆของมันอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้ไม้เขี่ยที่กองไฟเอาซากของมันออกมา ก้อนสีดำไม่ใหญ่สองก้อนนั้นขยับไปมา ก่อนที่จะหลอมรวมเข้ากันอีกครั้ง สภาพเป็นเหมือนเกล็ดงู ก่อนที่จะลอกออกไปแตกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็กลายเป็นสีแดงดั่งเดิม
"อะ... สไลม์?"
กิ๊ว!
"ยะ ยังไม่ตาย ยังไม่ตาย"
ผมอมยิ้มออกมาเมื่อมันรวมร่างเข้ากันอีกครั้งโดดดึ๋งๆไปมาอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะละลายป็นเหมือนน้ำแล้วเลี้อยมาหาผม
กรร...
"เดี๋ยว เดี๋ยว! ไม่ เห็นมั๊ยว่ามันไม่ตายนะ อย่านะ!"
สัตว์ประหลาดตัวนั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ผมดึงมือของมันให้ออกมาห่างๆจากสไลม์ตัวเล็กอย่างสุดแรง ด้วยความที่มันยังตัวเล็กอยู่ ยังไม่ถึงครึ่งของตัวสีเขียวที่อยู่ในถ้ำเสียด้วยซ้ำ
"อย่าฆ่ามันนะ! บอกว่าไม่ไง ยอมแล้ว! จะยอมให้ทุกอย่างเลย อย่าฆ่ามันเลยนะ..."
เสียงที่เอ่ยออกมาสั่นจนมันหยุดที่จะตรงรี่ไปหาสไลม์ตัวเล็ก ชักพักก่อนที่มันจะหยิบเอาเจ้าตัวเล็กนั้นขึ้นมา ผมมองอย่างหวาดๆ
"จะ... ทำอะไร?"
ฉึ่ก
เล็บนิ้วหนึ่งของมันยื่นออกมาก่อนจะข่วนลงกับเนื้อหนุ่มของมัน ผมมองไปที่แผลของมันร่างกายขยับเชื่อมเข้ากันอีกครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนที่เห็นก่อนหน้าคือตอนที่ตัวใหญ่สีฟ้านั่นถูกฆ่า แค่ฟันรอบเดียว ร่างกายก็ละลายแล้วตายไป แต่ทำไมตัวนี้ถึงไม่ตาย
"อ๊ะ ยังไม่มีตาเลย"
ผมพูดออกมาแบบนั้นก่อนจะวิ่งดุ่มๆไปที่ซากศพของไก่ยักษ์ ใช้มือควักเอาลูกตาลูกใหญ่ของมันข้างหนึ่งออกมา
สวบ
แหมะ แหมะ
เส้นเลือดใหญ่ที่ยึดติดกับลูกตาแน่นจนดึงออกไม่ไหวผมก้มลงหยิบเอาก้อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมาก่อนจะใช้มันตัดเส้นประสาทพวกนั้นออกมา
ลูกตาสีแดงใหญ่อยู่ในมือ ผมเดินไปหาสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่ยังจิ้มจึกกับร่างของสไลม์
"มันไม่ตายเหรอ...?"
ผมถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ลืมไปว่ามันพูดไม่ได้ ต่อให้ถามเท่าไหร่มันก็คงไม่เข้าใจหรอก ไม่สิอาจจะเข้าใจ แต่มันพูดไม่ได้มากกว่า
"ดีจัง"
ลูกกะตาถูกยัดเข้าไปใส่ตัวของมัน ก่อนที่ผมจะดึงเอาตัวสไลม์ตัวเล็กเข้ามากอด ไม่ได้อยากจะยอมรับ แต่เด็กตัวนี้ก็เป็นเด็กที่ผมเกิดออกมา สัตว์ประหลาดตัวนั้นขู่ฟ่ออย่างหงุดหงิด ก่อนที่มันจะเดินหนีจากไป มันไม่เหมือนสไลม์ตัวใหญ่นั้นที่คอยอยู่ใกล้แล้วกอดผมเอาไว้ แต่… เอาเถอะ มันไม่ทำแบบนั้นจะดีเสียกว่า เพราะผมยังขยะแขยงมัน ตัวบ้าอะไรมีหน้าตาแบบนี้กัน
"ผมจะตั้งชื่อให้นะ... เซริ"
ซึ่งมันก็แปลว่าวุ้นตรงๆนั่นแหละ ยูกินะเป็นคนสอนมา ภาษาญี่ปุ่นตอนที่อยู่บนเรือ... ตอนที่กินขนมตอนนั้น บนเรือ... งั้นเหรอ? เกาะนี้มันกว้าง บางทีอาจจะมีเรือ หรือ อะไรชักอย่างที่ทำให้กลับบ้านได้ แต่ทั้งในน้ำและ บนบกก็มีแต่ตัวประหลาดน่ากลัวกันทั้งนั้น ไม่รู้จะโผล่มาตอนไหน ถ้าเป็นตัวบนฟ้า ก็น่าจะเป็นไก่เมื่อกี้…
"จำได้ว่า... มีฮออยู่บนนั้น แต่"
ก็ขับไม่เป็นนี่นา... งั้นก็ควรจะหาทางอื่น
กิ๊ว
ดวงตาสีแดงฉานนั้นมองมา มันซบตัวลงกับอกของผมแน่น ดวงตาอ่อนลงกว่าไก่ยักษ์ที่มองมาเมื่อตอนนั้นเสียอีก ผมหยิบเอาเนื้อไก่ยักษ์ที่เผาอยู่นั้นขึ้นมากิน
"แหวะ... ซืดจัง"
ไม่เห็นจะอร่อยเลย
โครกก
"อึก...!"
เพียงแค่กินเข้าไปได้ไม่กี่คำ ก็แทบจะอ้วกออกมา ผมวางสไลม์ที่ตัวโตขึ้นเพราะมีดวงตาลงกับพื้น ก่อนจะกล้ำกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
เสียงโครกครากดังที่ท้องไม่หยุด ก่อนที่จะรู้สึกปวดหนึบ ข้างในท้องร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนสั่นไปทั้งตัว
"แค่กแค่ก... อืก! เจ็บ"
พอแตะมือลงที่ท้องกลับพบว่ามันนูนขึ้นมาหน่อยๆ ทำเอาเหงื่อแตกพลั่ก
"ทะ ท้อง งั้นเหรอ?"
คะ แค่ท้องสไลม์ก็หดหู่มากพอแล้ว แต่นี่.... ถ้า ถ้าท้องสัตว์ประหลาดตัวนั้น ถ้าเกิดออกมา จะต้องถูกมันแหวกท้องแน่ๆ
ทั้งๆที่คิดว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ไม่นาน หลังจากนั้นสองชั่วโมง ผมก็คลอดเจ้าตัวเล็กนั่นออกมา ร่างกายที่เหมือนงูสีเทานั้นเลื้อยเข้ามาซบที่ผม หน้าตาน่าเกลียดจนแทบจะเป็นบ้า
“อึ๊ก… อย่า ออกไปห่างๆเลยนะ”
ผมดันเจ้าตัวเล็กที่ซบลงข้างตัวออกอย่างรังเกียจแต่มันกลับแผดเสียงขู่ ไม่ใส่ใจที่ผมไล่นอนหลับอยู่ข้างกายทั้งอย่างนั้น
พอตอนนั้น ก็เข้าใจแล้ว ว่าเครื่องในสีทองนั้นคือสิ่งที่ทำให้เขามีมดลูก มีสารดึงดูดฮอโมนของสัตว์บนเกาะนี้ และ ผมก็ถูกหมายตาจากสัตว์ทุกชนิทบนเกาะ เพื่อที่จะเอาไว้เป็นแม่พันธ์ ผลิตลูกหลานออกมา
...
การคลอดมันอยู่ที่บทนำละนา... 555555 ตอนหน้ามีผจญภัยน่าตื่นตาตื่นใจ แค่กๆ มันแค่เริ่มเท่านั้นเอง นี่มันแค่เริ่มเอง หึหึ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
