หัวข้อ: <<คดีรักนักดูดวง>>

[tear0313]

 

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

พลิกล็อคคคค พีคก่อนสอบ คะแนนสอบเราก็พีคตาม

[poppycake]

กรี๊ดดดดดด เปนทั่นนายพลหรอเนี่ย
อย่างนี้ก้อลำบากแล้ว ><
แต่ก้อคิดอยู่ว่าอินายพลนี่เร่งงานจังเลยอ่ะ

[alternative]

อ้าว

เสี่ยพิชัยจะเป็นแพะหรือเปล่าเนี่ย

[t2007]

พลิก. 1-10. ตลบ ยัง. ยัง เป็นนิยายแนวหวานแหววชิมิ

[Belove]

                                                            คดีรักนักดูดวง

                                                                  บทที่ 17


               สภาพของพาลีที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นมือกุมรีโมทโทรทัศน์ไว้แน่นนั้นทำให้สุดเขตตกใจ เขารีบวางถาดบรรจุถ้วยข้าวต้มลงบน

โต๊ะวางของแล้วเดินไปหาพาลีทันที


               “ลี”


               พาลีสะดุ้งสุดตัว ดวงตาฉายแววหวาดหวั่นหันขวับไปสบตากับสุดเขต


               “เขต กูมีเรื่องจะบอก”


               เขายึดต้นแขนของสุดเขตไว้แน่นพลางละล่ำละลักพูด


               “เสี่ยพิชัยไม่ใช่คนร้าย เขาไม่ได้ฆ่าคุณสมร ตำรวจกำลังจับแพะ”


               “เหี้ยลี หยุดก่อน ตั้งสติแล้วค่อยๆพูดมึงหมายความว่าไง”


               สุดเขตกล่าวเตือนสติให้พาลีคลายความตื่นเต้น เขาดึงแขนพาลีให้มานั่งลงบนเตียงแล้วเอ่ยถามอย่างจริงจัง


               “อะไรทำให้มึงคิดว่าเสี่ยพิชัยไม่ใช่คนร้าย”


               พาลีข่มความหวาดหวั่นแล้วเล่าให้สุดเขตฟัง น้ำเสียงของเขาสั่นพร่าไปหมด


               “วันนั้นที่คุณสมรถูกยิง ดูเหมือนว่าจะไปโดนปุ่มโทรออกเบอร์ล่าสุดซึ่งก็อาจเป็นเบอร์ของกูโดยบังเอิญ ทำให้กูได้ยินเสียงที่

เกิดขึ้น คนที่ฆ่าคุณสมรมันรู้ มันหยิบโทรศัพท์มาถามว่ากูเป็นใคร กูก็รีบวางหูและทิ้งซิมการ์ดอย่างที่เคยเล่าให้มึงฟังมาแล้ว กูจำเสียง

นั้นได้แม่น และวันนี้กูได้ยินเสียงนั้นจากโทรศัพท์ของมึงเมื่อสักครู่นี้เอง”


               “อะไรนะลี มึงกำลังจะบอกกูว่าฆาตกรที่แท้จริงโทรเข้ามือถือกูงั้นเหรอ”


               “กูจำได้ไม่มีวันลืม”


              พาลีย้ำหนักบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น


               “มันวนเวียนอยู่ในหัวกูมาตลอด ถ้ามึงอยากรู้ว่าใครก็ลองดูเบอร์โทรเข้าเบอร์ล่าสุดสิเขต”


               สุดเขตมองพาลีอย่างแคลงใจ เขาก้าวไปคว้าโทรศัพท์ที่พาลีทำร่วงไว้บนพื้นมาเปิดหาเบอร์โทรเข้าล่าสุดตามที่พาลีบอก

และเบอร์ดังกล่าวทำให้สุดเขตชะงักงัน


               ผู้การภาคภูมิ


               เป็นไปไม่ได้ พาลีอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป


               “ลี มึงรู้หรือเปล่าว่ามึงกำลังจะบอกอะไรกับกู”


              มือของสุดเขตเย็นเยียบดวงตาขี้เล่นหายไปโดยสิ้นเชิง เขาก้าวกลับมานั่งเคียงข้างพาลีและกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด

ความสับสนยังมีมากมายจนไม่อาจจะเชื่อสิ่งใดได้แม้แต่อย่างเดียว สมองของเขาพยายามเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและความเป็นไป

ได้ทั้งหมด พลันเขาก็ยกโทรศัพท์ไปหาผู้กองสมบัติทันที


               “ว่าไงไอ้เสือ” รออยู่ไม่นานสมบัติก็รับสาย


               “เสี่ยพิชัยสารภาพหรือยังพี่บัติ”


                สุดเขตรีบถามด้วยความใคร่รู้ สมบัติตอบกลับด้วยเสียงละเหี่ยใจ


               “ยังว่ะ สอบทั้งคืนแม่งก็ไม่ยอมรับ บอกแต่ว่าไม่ได้ฆ่าเมีย กูนี่ง่วงนอนจะตายห่าอยู่แล้ว”


               “เออ พี่บัติ ถามอะไรอย่างสิ เมื่อวานท่านภาคภูมิโทรมาหาผม ท่านได้เบอร์ผมจากใครน่ะพี่”


               “เอ เบอร์มึงเหรอ” สุดเขตแทบกลั้นใจเมื่อสมบัติเงียบไปครู่หนึ่ง


                 “ท่านเขาขอเบอร์มึงไว้นานแล้วนี่ ตั้งแต่มาตรวจงานครั้งแรกคราวก่อนน่ะ ท่านก็ให้เลขาขอเบอร์มึงจากหน่วยนี่แหละ ทำไม

ท่านโทรมาชมเหรอ แหม ดีใจด้วยโว้ยปีนี้คงได้ขั้นแล้วว่ะเขต”


               สุดเขตไม่สนใจเสียงตื่นเต้นของสมบัติอีกสมองของเขาครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ตามที่พาลีบอก เขารู้ว่าพาลีไม่ได้โกหกแต่

สุดเขตต้องพิสูจน์ให้ได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่พาลีคิดไปเอง


                “ทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับกู ไม่ว่าจะเป็นรถเบรกแตกและมีรถขับมาเบียดหรือถูกทำร้ายที่วัด ก็ดูเหมือนคนลงมือจะรู้ว่าเราอยู่

ที่ไหนตลอด เหมือนมีการติดตามส่องเรา เขาจะรู้ได้ไงวะเขต”


                  จีพีเอสไงล่ะ ได้เบอร์โทรศัพท์ไปแล้วการค้นหาตำแหน่งก็ไม่ใช่เรื่องยาก


                สุดเขตตอบคำถามพาลีอยู่ในใจ และเป็นเพราะนิสัยไม่ชอบความคลุมเครือทำให้สุดเขตตัดสินใจเด็ดขาด


                 “กูจะต้องรู้ให้ได้ ว่าสิ่งที่มึงคิดเป็นจริงหรือเปล่าไอ้ลี”






                   ข้อสงสัยข้อหนึ่งที่สุดเขตคิดมานานแล้วก็ยังแก้ความสงสัยนั้นไม่ได้ นั่นก็คือกล้องจราจรที่จับภาพรถยนต์ของคุณนายสมร

ไว้ได้ หากแต่ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างขัดใจเหลือเกินเมื่อไม่มีกล้องตัวไหนสามารถจับภาพรถที่ไล่ตามหลังรถของคุณนายสมรได้เลย

มันช่างประหลาดดีแท้


               สุดเขตแต่งชุดตำรวจเต็มยศทั้งที่วันนี้เป็นวันที่เขาได้พักหลังจากปิดคดีฆาตกรรมคุณนายสมรลง เขาขับรถมาที่ศูนย์ควบคุม

การจราจรและสั่งให้พาลีรออยู่ในรถ สุดเขตเดินเข้าไปและโปรยยิ้มนำหน้าไว้ก่อน


                “ผมมาจากท้องที่...ครับ จะมาขอดูภาพในกล้องวันที่... พอดีมีคดีอุบัติเหตุที่เจ้าทุกข์จะเอาเรื่องคนขับแต่หาหลักฐานไม่ได้”

ชี้แจงด้วยน้ำเสียงมั่นคงไม่มีหลุกหลิก สุดเขตก้าวไปภายในของหน่วยงานและนั่งต่อหน้าจอคอมพิวเตอร์และคลังไฟล์ภาพจำนวนมาก

เขาทำทีเปิดหาภาพจากพื้นที่ที่เขาแจ้งไปอยู่พักหนึ่งจนมั่นใจว่าไม่มีใครสนใจแน่ๆแล้วสุดเขตจึงรีบเปลี่ยนเป้าหมายค้นหาพื้นที่และวัน

เวลาที่เขาต้องการ


               โป๊ะเชะ!


                 สุดเขตแทบจะลุกขึ้นโห่ร้องเมื่อภาพเคลื่อนไหวมาปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาจ้องจนตาไม่กะพริบเมื่อเห็นรถยนต์ของคุณนาย

สมรแล่นผ่านกล้องอย่างคุ้นตาหากแต่อีกไม่กี่วินาทีถัดไปสุดเขตก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อภาพที่เห็นนั้นมันไม่เหมือนที่ใช้เป็นหลักฐานใน

คดี

               รถยนต์ยี่ห้อจากทางฝั่งยุโรปคันหนึ่งแล่นผ่านกล้องติดตามรถคุณนายสมรมาด้วยความเร็วสูง รถคันนั้นปาดซ้ายขวารถคันอื่น

จนดูมีพิรุธ สุดเขตเม้มปากด้วยความหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าหลักฐานถูกตัดต่อจริงๆตามที่เขาตั้งข้อสันนิษฐานไว้ เขารีบจดจำและหยุดภาพเพื่อ

ขยายให้เห็นเลขทะเบียนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จนกระทั่งพอใจแล้วสุดเขตจึงเดินกลับออกมาพลางเอ่ยขอบคุณเจ้าหน้าที่ก่อนจะไป

หาพาลีที่รถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด


               “มีการปลอมแปลงหลักฐาน”


                พาลีมองสุดเขตอย่างแปลกตา เขาไม่เคยเห็นสุดเขตในท่าทีจริงจังเช่นนี้ สุดเขตที่เขารู้จักเป็นคนร่าเริงจนออกจะบ้าบอด้วย

ซ้ำ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นชายหนุ่มที่นั่งข้างกันเคร่งขรึมเป็นคนละคน


             “มึงซีเรียสมากนะ ใจเย็นก่อนเขต”


               ทำได้เพียงเป็นกำลังใจให้อีกฝ่ายเย็นลง พาลีเอื้อมมือวางลงบนบ่ากว้างและบีบกระชับไว้ สุดเขตหันมามองด้วยรอยยิ้มแทน

คำขอบคุณแต่ถึงกระนั้นดวงตาของสุดเขตก็ยังมีแต่เรื่องที่ต้องขบคิดให้แตก


               “เออ กูแม่งคิดมากว่ะ เขาเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่มีผลงานดีมากนะโว้ยลี กูยังใช้เขาเป็นต้นแบบในการทำงาน แล้วมึงคิดดูสิ

ถ้าเขาทำเลวจริงๆกูควรจะทำยังไงดีวะ”


              สุดเขตถอนหายใจ เขาเงยหน้าฝืนยิ้มและดึงมือของพาลีมากุมไว้แน่น


              “แต่กูว่ากูโชคดีนะที่ในเวลาอย่างนี้ยังมีมึงอยู่ใกล้ๆ ไม่อย่างนั้นกูคงยิ่งเคว้งหนัก ขอบใจนะลี”


                สุดเขตหันกลับไปสนใจกับการจราจรเบื้องหน้าขณะขับรถ พาลีก้มหน้ามองมือตัวเองที่ยังตกอยู่ภายใต้การเกาะกุมไม่ยอม

ปล่อย เขาลอบมองเสี้ยวหน้าคมนั้นพลางหัวใจเต้นตึกตัก สุดเขตในยามจริงจังเช่นนี้ยิ่งมีเสน่ห์จนชวนให้พาลีตกลงไปในหลุมยากที่จะ

ไถ่ถอน

               เป็นเพราะไม่อยากรบกวนสุดเขตที่กำลังมีเรื่องวุ่นวายใจพาลีจึงเปิดวิทยุในรถเป็นเพื่อน แก้เหงา พาลีเปิดหาคลื่นไปมาจน

สุดท้ายมาหยุดอยู่ที่ช่องรายงานข่าวจราจรช่องหนึ่งเพราะรายงานข่าวด่วนที่แจ้งเข้ามาสะดุดหูของเขา พาลีรีบเร่งเสียงให้ดังขึ้นทันที


                 “มีรายงานข่าวด่วนแจ้งเข้ามาว่าขณะนี้มีอุบัติเหตุรถยนต์ยางแตกเสียหลักพุ่งเข้าชนเกาะกลางถนนเสียหายทั้งคัน พบผู้บาด

เจ็บสาหัสหนึ่งรายคือนายศุภกิจเจ้าของค่ายบันเทิงชื่อดัง ขณะที่ได้รับการช่วยเหลือส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแล้ว”


                 “ศุภกิจ ใช่ศุภกิจที่เป็นเจ้าของค่ายที่ติณณ์สังกัดไหม”


                    พาลีเอะใจ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิงแต่ระยะหลังที่เขาเริ่มไปดูดวงสดผ่านทางช่องเคเบิลทำให้พาลีได้รู้จักกับคน

ที่ทำงานเบื้องหลังจนพอจะได้รู้ข่าวซุบซิบของวงการมายามาบ้าง


                “ไม่รู้สิ กูไม่เคยดูรายการพวกนี้เลย ถ้าใช่แล้วทำไมเหรอ”


                สุดเขตหันมาถามเมื่อเห็นพาลีย่นคิ้วเข้าหากัน


                 “มันแปลกดีไง ใครๆที่ข้องเกี่ยวกับติณณ์น่ะมักจะโดนอะไรร้ายๆไปเสียทั้งหมด คุณนายสมรก็ถูกยิงตาย เจ้าของค่ายก็เจอ

อุบัติเหตุ กูเพิ่งอ่านข่าวเมื่อวานว่าเขากำลังถูกแฉเรื่องที่มีความสัมพันธ์กับเด็กในสังกัด”


               “ก็ขนาดมึงยังเจอจิ๊กโก๋มารุมเลย จำไม่ได้หรือไงที่ไปทำบุญที่วัดนะ อ๊ะ!”


                ความคิดหนึ่งแล่นวูบเข้ามาจนสุดเขตต้องหักพวงมาลัยรถเข้าจอดข้างทาง เขาหันขวับไปสบตากับพาลีที่พลันเบิกกว้างเมื่อ

เข้าใจนัยยะที่สุดเขตอุทานออกมา


               “จะใช่เหรอวะ เราจะคิดเชื่อมโยงเรื่องกันมากไปมั้ง” พาลียิ้มฝืดแต่สุดเขตก็ยังคิดหนัก


               “ใดๆในโลกล้วนเป็นไงได้ทั้งนั้นว่ะลี ตอนนี้กูไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้น กูจะไม่เว้นไว้สักทางที่จะหาคำตอบว่าใครคือคนร้ายที่แท้

จริง”


               สุดเขตตอบอย่างมุ่งมั่น เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดใครเป็นผู้บงการ







               ติณณ์จ้องมองภาพข่าวจากจอโทรทัศน์พลางยิ้มอย่างสะใจ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับศุภกิจนั้นรุนแรงพอจะทำให้ความขัดเคือง

ของเขาบรรเทาลงได้บ้าง ใครจะรู้ว่าอุบัติเหตุนั้นมันเกิดจากความจงใจนอกจากเขา

               เสียงเคาะประตูเป็นสัญญาณเรียกติณณ์ให้ตื่นจากภวังค์ เขาเดินไปเปิดประตูของโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ออกเพื่อให้ใครคนหนึ่ง

ก้าวเข้ามาภายใน ติณณ์โผล่หน้าออกไปดูเบื้องนอกก่อนจะปิดประตูตามหลัง ท่าทีระแวดระวังของติณณ์ทำให้ผู้มาใหม่ยิ้มเหยียด


               “คิดว่าจะพลาดให้มีใครตามมาอีกหรือไง ติณณ์”


             น้ำเสียงเชิงเสียดสีนั้นดังขึ้นจากชายที่เข้าใกล้คำว่าสูงอายุ แต่วัยห้าสิบเศษกับการดูแลตนเองเป็นอย่างดีทำให้เขาคนนั้นกลับ

ดูน่าเกรงขามรวมถึงอำนาจที่มีในมือนั่นด้วย ติณณ์รู้ดีมิเช่นนั้นเขาคงไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติมาหลายปีตั้งแต่เขายังเป็นหนุ่มวัยรุ่นโกโรโกโส

จนถึงตอนนี้ที่เขากลายเป็นดาราดัง ติณณ์ก็ยังไม่กล้ากบฎ ติณณ์ยังอยากจะมีลมหายใจอยู่


                “ผมพลาดแค่ครั้งเดียว เมื่อไหร่คุณจะให้อภัย”


                เขาดึงร่างนั้นมานั่งที่เตียงกว้างและนุ่มคุ้มกับราคาที่ฝ่ายนั้นยอมจ่ายเพื่อให้ความสุขกับตนเอง มือของติณณ์ปลดกระดุม

ยูนิฟอร์มสีกากีออกช้าๆ


                    “ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับ” ติณณ์ผินหน้าไปทางจอโทรทัศน์ที่ยังรายงานข่าวอุบัติเหตุของศุภกิจ


                    “เขากลั่นแกล้งผม คิดจะดองงานผมเพราะผมได้ที่ที่ดีกว่า”


                  “มั่นใจว่าเรื่องงานเพียงอย่างเดียวใช่ไหมติณณ์ เพราะถ้านายมีเรื่องอย่างว่ากับเขา ฉันคงไม่ทำแค่เจ็บ”


                  “โธ่คุณ จริงสิครับ ผมจะกล้าหลอกคุณได้ยังไง” ติณณ์แสร้งยิ้มหลอก “ผมจะกล้ามีคนอื่นได้ยังไง”


                  “แล้วกับนังนั่นล่ะ”


                   ถามเสียงเย็นเยียบจนติณณ์ขนลุก เขาผลักเบาๆให้อีกฝ่ายเอนกายไปบนเตียงกว้างด้วยร่างเปลือยเปล่าก่อนจะขยับขึ้น

คร่อมไว้อย่างคุ้นเคย


                  “มันก็แค่ผู้หญิงโง่ๆที่ผมใช้ระบายอารมณ์ยามไม่เจอคุณเท่านั้นแหละครับ แต่กับผู้ชายด้วยกันผมก็มีคุณแค่คนเดียวมาตั้ง

นานแล้ว ผมจะกล้าหนีคุณไปไหนได้ล่ะในเมื่อบุญคุณที่คุณช่วยให้ผมไม่ถูกฆ่าตัดตอนและติดคุกมันมากมายเหลือเกิน ท่านผู้การ”




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...




                 พล.ต.ท.ภาคภูมิจ้องมองติณณ์อย่างเต็มตา ใบหน้าหล่อเหลายามกำลังช่วยปลดเปลื้องความต้องการให้นั้นดูดีกว่าสมัยที่

เขาขุดชายหนุ่มมาชุบเลี้ยงมากนัก ภาคภูมิยังจำได้ว่าติณณ์สมัยอายุเพิ่งจะทำบัตรประชาชนใหม่ๆและออกมาจากโรงเรียน

ศึกษาสงเคราะห์เด็กกำพร้าทางภาคเหนือตอนบนนั้นสะดุดตาแค่ไหนแม้ว่าจะอยู่ในสภาพซอมซ่อเหลือเกินขณะที่เขาได้รับตำแหน่ง

พล.ต.ต.ใหม่ๆและขึ้นไปคุมตำแหน่งดูแลภาคเหนือเมื่อหลายปีที่ผ่านมา

                ยังจำได้ว่าวันนั้นมีการจับกุมการส่งยาเสพติดล็อตใหญ่จากชายแดน แม้ว่าจะจับตัวการใหญ่ไม่ได้แต่ก็จับกุมผู้ร่วมขบวนการ

ได้จำนวนมาก รวมถึงเด็กหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างผอมสูงผิวขาวตามพื้นเพของผู้คนภูมิภาคนี้ที่กำลังก้มหน้างุดข้อมือมีกุญแจมือพันธนาการไว้

นั่งเรียงอยู่กับผู้ต้องหาคนอื่นๆในขณะที่ภาคภูมิต้องไปเป็นประธานการแถลงข่าว ใบหน้าคมคายนั้นทำให้ภาคภูมิมองอย่างสนใจจนใน

ที่สุดเขาก็เรียกเด็กคนนั้นให้เข้าไปหาเขาในห้องเพียงลำพังเมื่อบรรดาผู้สื่อข่าวยกทัพกลับไปแล้ว เด็กหนุ่มยืนตัวสั่นงันงกอยู่ต่อหน้าเขา

เมื่อมองเห็นสายตาของนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่


                 “ขนยามากี่ครั้งแล้ว”


                  เด็กหนุ่มที่แต่เดิมไม่ได้ชื่อติณณ์ หากแต่ชื่ออะไรที่ภาคภูมิลืมไปแล้วสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับตอบด้วยเสียงเบาหวิว


                 “สองครั้งเองครับท่าน ครั้งนี้ครั้งที่สาม”


               “แล้วทำไมมาขนยา รู้หรือเปล่าถ้าถูกจับได้จะเป็นยังไง”


               ภาคภูมิใช้น้ำเสียงข่มขวัญจนเด็กหนุ่มยิ่งหวาดกลัว


               “ถูกจับติดคุกน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะเราน่ะยังเด็กก็ติดแค่สถานพินิจ แต่ไอ้ที่น่ากลัวกว่าคุกน่ะ ลูกปืนที่เขาจะเอาไว้ปิดปาก

ไม่ให้สาวไปถึงตัวการใหญ่ต่างหาก”


              เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกดวงตาฉายแววตระหนกอย่างปิดไม่มิด น้ำเสียงที่ตอบกลับมาลนลานฟังแทบไม่รู้เรื่อง


             “ท่านครับ ผมกลัวแล้ว ผมเพิ่งหนีออกมาจากโรงเรียนเด็กกำพร้า ผมไม่มีอะไรกินจนต้องทำงานนี้ ท่านครับผมยังไม่อยากตาย”


              ภาคภูมิลอบยิ้ม หากแต่เบื้องหน้ายังปั้นหน้าเคร่งขรึมข่มขวัญเด็กหนุ่มให้ยิ่งหวาดกลัว


              “เอางี้นะ ฉันเห็นว่านายยังเด็ก ตายไปก็น่าเสียดาย ฉันจะกันตัวนายเป็นพยานและป้องกันไม่ให้นายถูกฆ่าตัดตอน ดีไหม”


               ใบหน้าขาวซีดเผยยิ้มอย่างยินดีเมื่อมีคนหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้ แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับหุบลงเมื่อได้ยินประโยคถัดไป


              “แต่ว่ามันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย”


              “อะไรครับท่าน ท่านจะให้ผมทำอะไรบอกมาเลย ผมจะทำทุกอย่างที่ท่านต้องการ”


                ภาคภูมิมองเด็กหนุ่มด้วยนัยน์ตาที่ยากจะคาดเดา เขากวักมือเรียกร่างผอมให้เข้ามาใกล้ก่อนจะผลักเด็กหนุ่มให้ก้มลงไปนั่ง

คุกเข่าอยู่ใต้โต๊ะทำงานที่เขานั่งอยู่ มือหนึ่งรูดซิปกางเกงลง เด็กหนุ่มมองอย่างงงงันในจุดประสงค์ของนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่


                “อ้าปาก” ภาคภูมิสั่ง “ฉันบอกให้อ้าปากไงล่ะ ไม่ได้ยินหรือไง”


                เด็กหนุ่มอ้าปากขึ้นตามคำสั่งด้วยความกลัวเกรงและเมื่อนั้นเขาก็ยิ่งตกใจสุดขีดเมื่อภาคภูมิดันท่อนลำเข้ามาในปากของเขา

ทันที


                 “อึก!”


                 “อย่าอยู่เฉย เลียมันสิวะ แค่นี้เองแลกกับอิสรภาพ หรือมึงอยากจะถูกเป่าหัว”


                 เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว ความหวาดกลัวทำให้เด็กหนุ่มยอมทำทุกอย่าง มือที่ยังมีกุญแจมือกักกั้นจาก

อิสระทั้งปวงยกขึ้นมาประคองก่อนที่เขาจะทำให้นายตำรวจตรงหน้าอิ่มเอมไปกับความสุขสม


                ภาคภูมิพาเด็กหนุ่มไปในที่ปลอดภัย เขาเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามและมอบชื่อใหม่ให้ว่าติณณ์ เขาเก็บเด็กคนนี้ไว้เพื่อระบาย

ความสุขทางเพศที่เขาไม่เคยบอกใครว่ามีรสนิยมแบบไหน ภาคภูมิขุนติณณ์จนมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงขึ้นและในที่สุดเขาก็ให้ติณณ์

มอบความสุขให้เขาอย่างเต็มตัวโดยไม่มีใครรู้แม้กระทั่งภรรยาและลูกๆของเขา ภาคภูมิตอบแทนติณณ์ด้วยการศึกษาแม้จะเป็นเพียง

โรงเรียนวัดที่ส่งเรียน แต่เพราะความทะเยอทะยานของติณณ์ทำให้เขาตั้งใจเรียนเพื่อหวังจะถีบตัวเองให้สูงขึ้น ติณณ์โยนอดีตอันขมขื่น

ทิ้งไป มีเพียงอย่างเดียวที่เขาไม่กล้าทิ้งก็คือชายสูงอายุมากไปด้วยบารมี

                แม้ว่าจะผ่านมาแล้วเกือบสิบปีแต่ติณณ์ก็ยังเป็นคนเดียวที่ภาคภูมิใช้เป็นเครื่องระบายความต้องการ เขาไม่ไว้ใจใครอีก

อำนาจหน้าที่ของภาคภูมิใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆจนได้ย้ายกลับมาที่เมืองหลวงภาคภูมิก็หอบหิ้วติณณ์มาด้วย จนกระทั่งวันหนึ่งติณณ์เอ่ยกับ

เขาในวันที่ชายหนุ่มเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว


               “ผมจะไปสมัครประกวดรายการนี้”


                ติณณ์ชี้ให้ดูโฆษณาทางโทรทัศน์ ภาคภูมิรู้มาบ้างว่าเด็กที่เขาเลี้ยงดูมีความสามารถด้านร้องเพลง เขาเอ่ยปากอนุญาต

เพราะประมาทว่าติณณ์ไม่น่าจะเข้ารอบลึกแต่ภาคภูมิคิดผิดเมื่อติณณ์ได้ตำแหน่งและผันตัวเองเข้าสู่วงการบันเทิงอย่างเต็มตัว

ตั้งแต่นั้นมาภาคภูมิก็ต้องคอยจับจ้องพฤติกรรมของติณณ์ แต่ด้วยหน้าที่การงานที่มากขึ้นทำให้บางครั้งเขาก็เผลอไผลจนติณณ์มีเรื่อง

ชู้สาวบ่อยครั้ง จนหลังๆมาเขาก็เริ่มให้ติณณ์มีอิสระในชีวิตยกเว้นอยู่ครั้งเดียวที่ภาคภูมิจะปล่อยไม่ได้

                 จำได้ว่าวันนั้นการประชุมที่ต้องไปถูกยกเลิก ทำให้ภาคภูมิพอมีเวลาว่างช่วงสั้นๆเขาจึงโทรหาติณณ์ที่ไม่ได้พบกันนานแล้ว

ติณณ์อึกอักเมื่อรับสายแต่ก็ยอมบอกว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งและให้ภาคภูมิตามไป เขาไปโดยคิดว่าชายหนุ่มอาจจะอยู่แถว

นั้นอยู่แล้วจึงไม่ได้คิดมาก เขาใช้เวลาช่วงสั้นๆให้คุ้มค่าด้วยการให้ติณณ์ปรนเปรอเต็มที่ หากแต่คาดไม่ถึงว่าขณะที่เขากำลังปล่อยให้

ติณณ์จัดการอยู่บนเตียงนั้นประตูห้องของโรงแรมกลับมีผู้ใช้คีย์การ์ดเปิดเข้ามา

              ทุกคนชะงักงัน ผู้เข้ามาใหม่เป็นสตรีวัยสี่สิบเศษที่ยังมีรูปร่างหน้าตาสะสวย หญิงคนนั้นมองมายังเขาที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง

โดยมีติณณ์คุกเข่าอยู่ด้านบนด้วยสายตาตกตะลึงก่อนที่จะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจที่เห็นติณณ์มีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกัน

ภาคภูมิมารู้ภายหลังว่าความจริงแล้วติณณ์นัดกับผู้หญิงที่ชื่อสมรไว้ก่อนแล้ว สมรมาเปิดห้องรอแต่เช้า แต่เพราะติณณ์บอกว่าจะมาช้า

ทำให้หล่อนออกไปหาหมอดูก่อน ติณณ์เลิกงานเร็วจึงมาก่อนเวลาและภาคภูมิโทรหาพอดี ติณณ์คิดว่าจะสับรางทันจึงให้ภาคภูมิมาหาที่

นี่ก่อนที่สมรจะกลับเข้ามา เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าสมรจะมาทันเห็นภาพที่เขามีความสัมพันธ์กับภาคภูมิ


                ติณณ์ถอนท่อนลำออกจากกายของภาคภูมิทันที สมรที่เพิ่งจะมีสติอ้าปากค้างและชี้มาทางภาคภูมิเพราะจำได้ว่าเคยเห็นเขา

ให้สัมภาษณ์ทางโทรทัศน์บ่อยๆ ด้วยวิสัยของแม่ค้าที่ต้องหูไวตาไวเรื่องเหตุการณ์บ้านเมือง เมื่อเห็นสายตามาดร้ายของภาคภูมิจึงทำ

หล่อนฉวยโอกาสที่ภาคภูมิคว้าเสื้อผ้ามาใส่วิ่งหนีออกไปและขับรถยนต์หนี ภาคภูมิตามลงมาถึงลานจอดรถและสั่งให้คนขับรถของเขา

ขับตามทันที

               คนขับรถของภาคภูมิก็ไม่ธรรมดา เขาชุบเลี้ยงมือปืนเก่าไว้เป็นบอดี้การ์ดกลายๆ ภาคภูมิสั่งให้คนขับรถขับตามไปจนได้

โอกาสเหมาะในถนนที่ปลอดผู้คนและจัดการปิดปากสมร เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ความลับที่เขามี


                “นายน่ะชอบก่อเรื่อง ฮึก แรงอีกนิด อา ตรงนั้นแหละ รู้บ้างไหมว่าฉันต้องเคลียร์คดีนังผู้หญิงคนนั้นกว่าจะเรียบร้อยมัน

เหนื่อยแค่ไหน”


                 “ผมรู้ครับว่าคุณเหนื่อยเพื่อให้ความลับของเรายังคงอยู่ อ้าขาอีกนิดสิครับ เดี๋ยวผมจะส่งคุณให้ถึงสวรรค์จะได้คุ้มค่าเหนื่อย

ที่ลงทุนไป”


                  ภาคภูมิหลับตาลง เขาปล่อยอารมณ์ไปกับความสุขที่ไม่เคยมีใครรู้ ชื่อเสียงหน้าตาเกียรติยศของเขาเป็นสิ่งสำคัญ ภาคภูมิ

จะสูญเสียมันไปไม่ได้

                        ความลับของเขาและติณณ์จะต้องเป็นความลับตลอดไป

               

                         TBC


                   

[pigarea]

ผิดคาดมากๆ ไม่นึกว่าจะเป็นคนนี้

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอิ่ม!! ทำไมรู้สึกว่าตำรวจแบบนี้มันมีจิงๆละนี่ แหะๆ

[yymomo]

อ่านแล้วสะท้อนใจว่ามันคือส่วนหนึ่งของนิยายที่มาจากเรื่องจริง   ไม่ใช่แค่ในวงการนี้  แต่ทุกๆวงการมีคนแบบนี้  พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อตัวเองโดยไม่สนผิดชอบชั่วดี 

ปล.อร๊ายยย  ตอนแรกก็คิดว่าน้องตีนจะเป็นเมียท่านผู้การ ที่ไหนด๊ายยยย      

ปล.2  โป้งงงง  ทำไมให้มาแค่นี้คร๊ะ  เอามาอีกกกก  ฉากแบบนี้ต้องเอามาอีกกก

[naritz]

มาดึกจังเลยย ติณณ์นี่...กับทุกคนเลยนะ 55555 เชียร์ให้สุดเขตเปิดโปงภาคภูมิเร็วๆ รอฉากหวานๆนะคะ

[rsmrypngpth]

อืม.. - - ติณณ์ จริงๆ

[stickyyrice]

พีคไปอีก

[blove]

หึหึ!! วู้ววว~~ผู้ร้ายตัวจริง อ่าาาาา เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นี่เอง ปล่อยให้เดากลับไปกลับมาว่าใครกันแน่อยู่ตั้งนาน 5555555 เห๊อะ!! ความลับไม่มีในโลก ใช่แล้วสุดเขตข้อสังเกตุรายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็ต้องเก็บเป็นข้อมูลเพิ่มเป็นหลักฐานประกอบการสันนิษฐานได้ ปรบมือกับความมุ่งมั่นตามล่าหาความจริง ประกาศให้โลกรู้ว่าพวกมันชั่วมาก ตกม้าตายเพราะกามตัณหาจริงๆ ไม่ว่าใครสังคมไหน ถุยยย!! สู้ๆนะ #พาลีสุดเขต ลีทำดีมาก รู้เห็นอะไรก็บอก ช่วยได้เยอะเลย ไฟว์กันต่อไปกระชากหน้ากากออกมา หึ!!

[sirin_chadada]

เกินความคาดหมายจริง ๆ
ยังไงก็ตามนะเขต นายต้องสืบอย่างเงียบที่สุด ไม่งั้นมีหวังถูกปิดปากกันทั้งคู่ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตนะ

[Silvan]

นายตินนี่ก้อน่าสงสารนะเห้อ

[B52]

 

[colorofthewind21]

นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ตกใจมากกก

[k2blove]

 
คนร้ายอยู่รอบตัวนี่เอง สงสารเสี่ยพิชัย
ว่าแต่ ผู้การขอเบอร์สุดเขตไว้นานแล้ว
สงสัย คงเข้าตาอีกคนเป็นแน่

[suikajang]

  ปมคลายแล้ว ใครบอกว่าเป็นความลับยะตาผู้การผู้ที่เข้ามาอ่านเขารู้กันหมดแระ อะนอกประเด็นละ
ว่าละว่าอิเสี่ยไม่ได้ฆ่า ตอนแรกนึกว่าเป็นกิจจา หรือไม่ก็ศุกกิจ แต่พออิตินสั่งเก็บศุภกิจแล้วก็ยิ่งสงสัยว่า
คนที่ทำจริงต้องมีอีกคนแต่ไม่รู้ว่าใคร มาเจอตอนนี้ชัดแจ้งเลย โหยล้ำลึกมาก มาเหนือ มาแรงแซงทางโค้งเลย
รอวันอิตินตายอีกคน เพราะคิดว่าตินคงไม่หยุดเรื่องพาลีแน่ๆ สุดเขตรับศึกหนักแน่ สู้ๆ นะจ๊ะ 

[poppycake]

เราว่าแล้ว ว่าต้องไม่ใช่เสี่ยเปนคนทำ!!
คิดไว้ว่าสาเหตุน่าจะมาจากติณ เพราะนางดูจะมีคนเลี้ยงเยอะเหลือเกินนนนนนน
แต่ไม่คิดว่าตัวละครลับจะเปนทางนายตำรวจ เบื้องหลังอลังการ 5555

[cavalli]

 



น่ากลัวๆๆๆๆ

[uknowvry]

อู้ววววววว

[MayA@TK]

เราเดาว่าผู้การเป็นฝ่ายรุกพออ่านแล้วรู้ว่าเป็นฝ่ายรับนี่ Oh My God เลย

 

[A-J.seiya*]

ผู้การรรรรรร
นังเกย์เฒ่า!!!!
ฮึ่มมม ทำไมร้าย ทำไมเป็นคนแบบนี้!!!
กรี๊ดดดด

[Jibbubu]

อ่านตอนที่แล้วก็พอคาดได้ว่าจะเป็นผู้การ แต่ไม่คิดว่าคุณสมรจะเห็นแบบเต็มๆ ขนาดนี้ก็แค่นั้น
เป็นเราก็คงเก็บคุณสมรเหมือนกัน เพราะถ้าปล่อยไว้คงได้มีการแบล็กเมล์เกิดขึ้นแน่ๆ

[mirage]

ตอนแรกเราคิดว่าผู้กองน่าจะรุกนะ ปรากฏว่าเป็นรับ โอ้!!! จอร์จ
 
 

[2pmui]

สนุกกก อ่านทันแล้ว พลาดเรื่องนี้ได้ไง
พระนายเค้ารู้ใจตัวเองไวทันใจดีจัง หวานกันไม่ได้เกรงใจคดีเล้ย
ตีนไม่กลัวติดเอดส์ตายเลยนะ ได้ไปทั่วเลย

[lizzii]

เห้อออออออออออ. อิเสี่ยเป็นตัวหลอก แต่คนที่คาดไม่ถึงกลับเป็นคนทำซะงั้น
แถมยังเป็นคู่ขาติณอีก ติณนี่จุดจบจะเป็นยังไงนะ

[p_phai]