หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[B52]

 

[van16]

จริงใจขี้หวงอ่ะ รอประกาศผลการแข่งขันตอนหน้านะ 

[lizzii]

น้องพิชญ์น่ารักไปอีก

[FRXNKP]

 
ขอการจริงใจ 1 อัตรา

[•♀NoM!_KunG♀•]

งะเอาอีกจิ

[mypink801]

น้องพิชญ์น่าเอ็นดูจังเลยย ชอบตอนกอดกับตัวหอมม งื้อออ น่ารักกกกกก
จริงใจโหมดอ้อน ใจละลายยย มีอย่างงี้ด้วยยย

[mystery Y]

สู้ๆนะจริงใจ!

[Mura_saki]

เด็กน้อยมีอ้อนให้กอดด้วย น่ารัก~

[bpyt]

กำลังใจมาแบบนี้จริงใจตีกลองแตกเลยป่ะเนี่ย 555

[JokerGirl]

เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะฟ่าง เสร็จแน่

[pui]

  :pig4 รอตอนต่อไปค่ะ

[labelle]

ชอบจริงใจตอนแบบนี้มากเลยค่ะ แสดงออกมากๆๆๆๆ ไม่ทำมึนแล้วปล่อยผ่าน
ก็แบบนี้แหละเนาะ เค้าชัดเจนกันแล้ว 

ณภัคหึงหนักมาก 5555 น่ารักมากเลย แล้วดูแกล้งน้อง ปากแข็งไปเหอะนะ แต่น้องพิชญ์ก็รัก

น้องพิชญ์น่ารัก น้องดูบอบบาง แต่ไม่แปลกเนาะ น้องอยู่คนเดียวเยอะ ภัทก็มีเวลาน้อย ตอนนี้เลยมาอ้อนพี่ภัคเพิ่ม พี่จริงใจด้วย

แหมมม ขอกำลังใจแบบถึงตัว แบบเปิดเผย น่ารักกกกก ก ล้านตัว

[HEARTBREAKER]

ความที่ 44
ผมกับความเบลอ

   “เย่!!!!” เสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้นพร้อมกับเสียงแก้วกระทบกัน

   ตอนนี้ทุกคนอยู่กันที่บ้านของผม เพื่อเป็นการฉลองที่ HISTASIA ผ่านเข้ารอบต่อไป คุณจอมจิตตรีจึงออกตัวเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารทุกคน หากจะไปที่ร้านก็ไม่สะดวกเพราะมีกันมากกว่าสิบคน จึงมาทำอะไรทานที่บ้านแทน จริง ๆ แม่เตรียมการไว้ตั้งแต่รู้วันที่พวกผมจะประกวดแล้ว คุณเขาบอก จะตกรอบหรือเข้ารอบก็จะทำ อือ เอาเถอะ ตามใจครับ ไม่มีใครขัดใจท่านประธานเธอได้อยู่แล้ว

   “เต็มที่นะเด็ก ๆ ใครอยากได้อะไรบอกได้เลยค่ะ” แต่ละคนยิ้มรับเพราะปากเต็มไปด้วยอาหาร โดยเฉพาะไอ้ไจ๋ แก้มบวมแข่งกับจันทร์เจ้าแล้ว

   “แข่งอีกวันไหน?”

   “หลังปีใหม่” ผมตอบตัวหอมก่อนตักอาหารใส่จานให้เขา

   “ลูกพี่น้องจริงใจสุดยอดมาก พี่เก่งอ้าปากค้างเลย อย่างเท่” พี่เก่งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแต่เยื้องออกไปบอกพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้

   พี่เก่งมาดูพวกผมแสดงด้วย พอรู้ผลเขาก็มาแสดงความยินดี ผมจึงชวนพี่เขามาทานข้าวด้วยกัน ทีแรกพี่เก่งปฏิเสธ แต่แม่ผมออกปากชวนอีกแรง ผลก็อย่างที่เห็น ใครจะปฏิเสธคุณจอมจิตตรีได้ วันนี้ฝรั่งมาด้วย มิเกลส่งสายตาพิฆาตมาเป็นระยะ นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กผีได้เจอตัวหอม คนของผมก็รับรู้ถึงรังสีบางอย่าง ตาเรียวหรี่มองปกติ แต่มันเหมือนเขากำลังหาเรื่อง จ๋าจ้าเข้ามากระซิบถาม ‘พี่ภัคขา กับมิเกลจะตบกันไหมคะพี่จริงใจ?’

   อืม... ไม่รู้เหมือนกัน

   ทุกคนทานอาหารและคุยกันอย่างออกรส เว้นก็แต่ผมที่ส่วนใหญ่จะนั่งฟัง และตอบโต้บ้างเมื่อมีคนคุยด้วย จากคนแปลกหน้าก็เริ่มจะคุ้นเคย แต่ละคนค่อนข้างเป็นกันเองทั้งนั้น เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนดึกดื่น หลาย ๆ คนก็ขอตัวกลับ แม้แม่ของผมจะให้พักที่นี่ได้ก็ตาม งานเลี้ยงทุกอย่างต้องมีวันเลิกรา หลังจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ผมปีนขึ้นเตียง แต่ไม่ลืมไปราตรีสวัสดิ์ไอ้เบื๊อกด้วยการขยำพุงมันไปอีก จึงโดนตัวหอมมองตาขวาง โทษฐานไปทำร้ายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา

   ความเหนื่อยสะสมมาทั้งวัน ทำให้ผมค่อนข้างเพลีย ปรือตาขึ้นเล็กน้อยหลังจากรู้สึกถึงแรงยวบของเตียง มือของผมถูกดึงไปจับ มีเพียงความเงียบที่โรยตัวอยู่รอบ ๆ จากนั้นไม่นานผมก็ตัดขาดจากโลกภายนอก แล้วจมสู่ห้วงแห่งความฝัน






   ตึ๊ง ตึ๊ง

   เคาะกลองให้จังหวะ จากนั้นเครื่องดนตรีชนิดอื่น ๆ ก็เริ่มบรรเลง หลังจบช่วงอินโทรน้ำเสียงนุ่มทว่ามีพลังของข้าวฟ่างเอื้อนเอ่ยบทเพลงตามทำนอง พวกเราเล่นไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีความกดดัน ใส่ความรู้สึกและจิตวิญญาณลงไปตลอดช่วงการแสดง  พวกเราแข่งขันกันหลายรอบจนมาถึงรอบสุดท้าย จะมีเพียงหนึ่งวงเท่านั้นที่เป็นผู้ชนะจากห้าวง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยหลังจากมองไปด้านล่างเวทีแล้วประสานสายตากับณภัคเข้า เขาส่งยิ้มให้บางเบา

   ผมควงไม้กลองก่อนจะฟาดมันลงในจังหวะดุดันเมื่อเพลงเปลี่ยนอารมณ์ ผู้ชมด้านล่างโยกตัวไปตามจังหวะสนุกสนานของเพลง บ้างก็ลุกขึ้นเต้น เสียงกรี๊ดดังขึ้นเมื่อเพลงจบ

   ข้าวฟ่างระบายยิ้ม ปล่อยมือจากกีตาร์เพื่อประคองไมโครโฟน กรอกเสียงผ่านลงไปเพื่อพูดคุยกับคนฟัง รอบนี้มีเวลาทำการแสดงถึงยี่สิบนาที คล้ายกับเป็นมินิคอนเสิร์ต

   “ต่อไปจะเป็นเพลงสุดท้ายจากพวกเราแล้วนะครับ” ผมคว้าน้ำมาเปิดดื่มขณะที่ข้าวฟ่างกำลังพูด “เพลงสุดท้ายนี้ ชื่อเพลง เบลอ เป็นเพลงที่มือกลองของเราเขียนเอง...”

   มันเว้นช่วงเอาไว้ เพราะเสียงกรี๊ดดังขึ้น

   รอบสุดท้ายนี้มีข้อบังคับว่าต้องแสดงเพลงที่แต่งเองหนึ่งเพลง

   “กรี๊ดดังขนาดนี้อยากฟังใช่ไหมครับ?”

   “อยาก!!!”

   “งั้นไปฟังกันเลย!”

   จบคำพูดของข้าวฟ่าง ผมกับมันก็สลับที่กัน เสียงกรี๊ดยิ่งดังสนั่นยิ่งกว่าเดิม หูแทบแตก ... ยกกีตาร์ไฟฟ้าของข้าวฟ่างขึ้นสะพาย ปรับขาไมค์ให้พอดีกับระดับความสูง กรีดปลายนิ้วบนเส้นสแตนเลสเบา ๆ เสียงกลองให้จังหวะจากข้าวฟ่างดังขึ้น ผมมองลงไปด้านล่าง สบสายตากำลังตัวหอม ...ตลอดเวลาที่ร้องเพลงนี้

   เบลอ เป็นเพลงที่ผมเขียนขึ้นมาจากความรู้สึกของตัวเอง จากการที่ได้เจอณภัค มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ผมใช้เหตุการณ์ตรงนั้น เรื่องความสัมพันธ์ของเรา ที่มันไม่ชัดเจนเลยสักนิด ความเหนื่อยจากการที่ต้องวิ่งตาม อดทนรอเพื่อให้เขาตอบรับความรู้สึก ท้อแท้จนสิ้นหวัง เบื่อหน่ายกับฝันลม ๆ แล้ง ๆ ทว่าหลังพายุฝนตกหนัก ก้อนเมฆมืดครึ้มต่างพากันเคลื่อนหนี พระอาทิตย์ดวงโตได้มีโอกาสส่องแสงสว่างให้ความอบอุ่น ท้องนภากว้างใหญ่ไร้เมฆบดบัง ฝาหนาค่อย ๆ หายไป เหลือเพียงร่องรอยบางเบา

   .....บทเพลงท่อนสุดท้ายจบลง พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังขึ้น ผมยังไม่ละสายตาจากณภัค เขาเองก็ยังมองผมอยู่เช่นกัน

   เพลงเพลงนี้ เขาไม่รู้ว่าผมเขียนมันขึ้นมา และไม่รู้ว่าเราจะใช้เพลงนี้ในการแสดงรอบสุดท้าย และเรื่องที่ผมมายึดตำแหน่งนักร้องนำที่ผันตัวไปตีกลองชั่วคราวนั้น ก็ไม่มีใครรู้นอกจากพวกเราในวงเท่านั้น


   “สุดยอด!!” ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นเมื่อพวกเรามาถึงหลังเวที ใบหน้าของทุกคนมีรอยยิ้มประดับ แสดงถึงความสุข ความโล่งใจ ต่อให้ไม่ชนะ ก็ไม่เสียดายอะไร

   “มึงส่งอารมณ์โคตรดี” วาฬชม

   “แน่นอน” จะปฏิเสธก็ไม่ใช่แนวทาง ผมโกหกไม่เก่ง จึงตอบรับไปตรง ๆ จะถ่อมตัวหรือมั่นใจ ยังไงก็โดนด่าอยู่ดี

   “ขอรบกวนเวลาสักนิดนะคะ” ขณะที่เรากำลังคุยกัน ก็มีผู้หญิงท่านหนึ่งเข้ามา ในมือของเธอมีไมโครโฟน ด้านหลังมีผู้ชายถือกล้อง ผมกลอกตาไปมองเพื่อนร่วมวง พวกมันต่างส่งยิ้มให้กล้องและคุณคนนั้น ผมจึงได้แต่ยืนนิ่ง ๆ จะเดินออกไปคงเสียมารยาท

   ผู้จัดตั้งการประกวดครั้งนี้เป็นบริษัทด้านความบันเทิงรายใหญ่ในประเทศ ได้ยินว่าพวกเขาต้องการวงดนตรีหน้าใหม่ไปประดับวงการ หากวงใดได้รับรางวัลชนะเลิศ จะได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงในเครือโดยอัตโนมัติ นอกจากนั้นแล้วยังมีเงินรางวัลมอบให้ รวมทั้งของรางวัลอย่างอื่น ของรางวัลล่อใจขนาดนี้ การมีคนมาสมัครมากมายจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

   การพูดคุยกับทีมงานจบไป พวกผมจึงนั่งเล่นกันระหว่างรอประกาศผล ตอนนี้มีศิลปินจากค่ายผู้จัดทำการแสดงอยู่ มีหลายคนออกไปดู แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ผม

   ตอนนี้เหนื่อยมาก อยากกลับบ้านไปนอนจะแย่แล้ว

   “หิวว่ะ” ข้าวฟ่างบ่นขึ้น มองซ้ายมองขวามองหาของกิน

   “อือ”

   “มึงหาอะไรให้กินหน่อยดิ” อยากถีบฉิบหาย เพราะวาฬกับไจ๋ออกไปดูคอนเสิร์ต คนถูกใช้จึงเป็นผม น่ารำคาญ

   “อ้าว เวร” เผลอหลุดสบถเมื่อแซนด์วิชปูอัดชิ้นสุดท้ายถูกฉกไปต่อหน้าต่อตา

   “จะเอาเหรอ?” แทม หัวหน้าวงหัวใจวายถามด้วยสีหน้ากวนประสาท กูไม่แปลกใจละทำไมข้าวฟ่างเกลียดนักหนา

   “เออ”

   “กูจะกิน โทษทีว่ะ ทำไงดี อันสุดท้ายแล้วด้วย”

   “ทำไงดี กูจะเอาไปให้ข้าวฟ่างด้วยว่ะ”

   “เหรอ” จากนั้น... แซนด์วิชปูอัด ก็ถูกวางลงบนถาดเหมือนเดิม

   หึ

   “ทีมมึงไปไหนหมด?”

   “ข้างนอกนู่น มึงล่ะ?”

   “เหมือนกัน เหลือกูกับฟ่าง ไปนั่งด้วยกันไหม?” แทมวาดยิ้ม รีบพยักหน้าตกลงแทบจะทันที




   “ไปนานจังวะ?” ผมไม่ตอบ โยนแซนด์วิชให้มัน ข้าวฟ่างรีบตะปรบพอแกะได้ก็กัดไปคำใหญ่ ความหิวโหยทำให้ไม่สนใจกับใครอีกคนที่เข้ามาด้วย

   “โอ๊ยยย แซนด์วิชปูอัด ที่รักของกู นึกว่าหมดแล้ว”

   “ของแทมน่ะ”

   “แค่ก ๆ”

   “นั่นก็น้ำของแทม”

   พรวด!

   ไอ้เวรเอ๊ย! ถ้าหลบไม่ทันโดนหน้าผมเต็ม ๆ แน่ ส่งสายตาไม่พอใจไปให้คนทำ เพราะมัวแต่สนใจของกินมันจึงไม่หันไปมองด้านหลัง พอเขาส่งน้ำให้ก็รับไปดื่มอึก ๆ แทมกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง

   “มาหาพ่อมึงเหรอ!?”

   “เปล่า มาหามึง”   

   “ควาย ใครอยากเจอมึง”

   “ไม่เป็นไร กูอยากเจอมึงก็พอแล้ว”

   “จิ๊!” ผมได้แต่สั่นหัวระหว่างมองพวกมันเถียงกัน ทำไมต้องมานั่งอยู่ในบรรยากาศประหลาดแบบนี้ด้วย ข้าวฟ่างหน้าบึ้ง ถึงบอกว่าเกลียดแต่พอแทมพูดอะไรด้วยมันก็ตอบกลับทุกอย่าง แล้วก็มาจิปากขัดใจทีหลัง สนุกไอ้แทมล่ะ



   “โคตรมัน!” ไจ่ไจ๋พูดเสียงตื่นเต้นหลังจากกลับเข้ามาในที่พัก หัวเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อแต่อีกคนไม่คิดจะสนใจ คอนเสิร์ตจากศิลปินตัวจริงจบไปแล้ว ลำดับต่อไปจะเป็นการประกาศรางวัล

   ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงหลังจากเล่นเกมเสร็จ ส่วนไม้กลองก็เสียบไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง เนื่องจากตอนนี้กระเป๋าประจำตัวผมอยู่ที่ณภัค ซึ่งอยู่ด้านนอก

   “ตื่นเต้นว่ะ” ข้าวฟ่างว่า เขย่ามือไปมา

   “อืม”

   “ถ้าเราไม่ชนะจะทำไงวะ?”

   “ไม่ทำไง มาได้ขนาดนี้ก็เหนือความคาดหมายแล้ว”

   “ก็จริง”

   “พี่คิดว่าวงไหนจะชนะ ไม่นับเราอ่ะ?” วาฬที่อยู่อีกด้านถามขึ้น ไอ้ฟ่างทำหน้าคิด แต่มันคงมีคำตอบให้ตัวเองแล้วล่ะ เพราะผมยังมีเลย จะเป็นใครไปได้นอกจาก...

   “หัวใจวาย”

   เห็นไหมล่ะ

   “พูดถึงพวกกูเหรอ?” แทมที่ยืนอยู่ข้างผมชะโงกหน้ามาเพื่อผ่านไปหาข้าวฟ่าง หัวหน้าวงพวกผมจิปาก มองตาขวางแล้วหันไปคุยกับไจ่ไจ๋ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

   “ไปกวนมัน”

   “มันน่าแกล้ง” แทมว่าแล้วขยับไปยืนดี ๆ ระหว่างนั้นพิธีกรก็ประกาศลำดับไปเรื่อย ๆ ผมก็ปรบมือให้ไปตามมารยาท จริง ๆ อยากยืนอยู่นิ่ง ๆ มากกว่า

   “คิดอะไรกับมันหรือเปล่า?”

   “อืม...” มันทำท่าคิด “ก็น่าคิดอยู่นะ”

   “แทม” ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงนิ่ง แม้จะอายุมากกว่าแต่ผมไม่เคยกลัว ต่อยมันจนเลือดกบปากก็ทำมาแล้ว ถ้าต้องวางมวยกันอีกมันจะไปน่ากลัวอะไรกัน ไอ้แทมหัวเราะพลางยกมือขึ้นคล้ายว่ายอมแพ้ ก่อนที่จะได้พูดอะไร เสียงพิธีกรสาวก็ดังขัดเสียก่อน

   “ต่อไปนี้เหลือเพียงแค่สองรางวัลแล้วนะคะ”

   หืม... ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมจึงหันไปมองข้าง ๆ รางวังรองชนะเลิศทั้งสามลำดับถูกประกาศไปแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็เหลือเพียงที่ 1 และที่ 2 แล้วสองวงที่เหลือก็มีเพียง Heartattack กับ HISTASIA

   ถึงว่า ทำไมข้าวฟ่างขยับตัวไม่หยุดแบบนั้น

   “เรามาประกาศรางวัลชนะเลิศอันดับที่หนึ่งเลยดีกว่านะครับ”

   จากนั้นกลองจังหวะระทึกก็ดังขึ้น คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน ถึงแม้จะรู้ว่าอาจไม่ชนะ แต่ก็อดคาดหวังไม่ได้ ยังไงเราก็ทุ่มเทกับมันไปมาก ได้อะไรติดมือกลับไปบ้างก็คงดี...

   “และวงที่ได้รับรางวัลชนะเลิศก็คือ...”

   จังหวะหัวใจเต้นระรัว เมื่อหันไปมองเพื่อร่วมทีมก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่

   ผมเกลียดช่วงเวลานี้ที่สุด พิธีกรไม่ยอมประกาศเสียที ลุ้นจนขี้เกียจลุ้นแล้ว หมดอารมณ์

   “วงที่ชนะเลิศในการประกวด New Gen Music Contest ได้แก่....!!!!”

   “#%&@=+#”

   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

   เมื่อกี้ประกาศว่าอะไรนะ เนื่องจากเสียงกรี๊ดที่ค่อนข้างดังทำให้ผมไม่ได้ยิน ข้าวฟ่างเองก็ทำหน้างงไม่ต่างกัน พอหันไปมองข้าง ๆ เห็นแทมฉีกยิ้มกว้าง จึงคิดว่าพวกมันชนะแน่...

   “ขอเชิญ HISTASIA ด้านหน้าด้วยครับ”

   “ปรบมือต้อนรับแชมป์ของเราด้วยค่า!”

   “เฮ้ย!!!” ข้าวฟ่าง ไจ่ไจ๋ และวาฬร้องขึ้นมาพร้อมกัน

   “เราชนะเหรอวะ?”

   “ยินดีด้วย” แทมบอกกับพวกผม

   นั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าวงตัวเองชนะไม่ใช่วงข้าง ๆ

   “ยินดีด้วยนะ” พวกผมยกมือไหว้แล้วรับป้ายรางวัลมา หน้าตาแต่ละคนโคตรเด๋อ ยังไม่หายงงกันเลยครับ

   หลังจากนั้นพวกเขาก็ให้เราพูดความรู้สึก ผมบอกแค่ว่า ขอบคุณ แล้วส่งไมค์ต่อให้คนอื่น พวกเราได้แสดงส่งท้ายอีกหนึ่งเพลง จากนั้นงานก็จบ ก่อนที่ผู้ชมจะทยอยออกจากฮอลล์




   “เราได้จริง ๆ เหรอวะ!!?” แม้ลงมาเก็บของที่ด้านหลังเวทีแล้ว พวกมันก็ยังไม่เชื่อว่าตัวเองชนะกัน แม้แต่ผมเองก็เถอะ คิดว่ายังไง Heartattack ก็ได้แน่ ๆ

   ยอมรับว่าอีกฝ่ายเก่งมาก

   “ในมือพี่คืออะไรล่ะ?” ข้าวฟ่างยกสิ่งของที่ถืออยู่ขึ้นมอง ก่อนรอยยิ้มกว้างอย่างยินดีจะปรากฏ ริมฝีปากสีอ่อนแนบลงบนถ้วยรางวัล

   “เด็กปีศาจ!” จันทร์เจ้ามาจากไหนไม่รู้พุ่งเข้ามา ผมต้องทิ้งไม้กลองลงเพื่อโอบกอดร่างนุ่มนิ่มของพี่ชาย “จริงใจเก่งมากเลย!”

   “ร้องไห้เหรอ?”

   “อือ ดีใจมากไปหน่อย แหะ ๆ” ตากลม ๆ นั่นมีรอยแดงจาง ๆ ผมสั่นหัวคล้ายระอา จันทร์เจ้าหันไปแสดงความยินดีกับอีกทั้งสามคน ผมส่งยิ้มให้คนด้านหลัง พ่อกับแม่กำลังมองมา พวกท่านทั้งสองส่งยิ้มมาให้ แถมยังยกนิ้วโป้งให้อีกด้วย

   ผมเดินเข้าไปกอดคุณจอมจิตตรี มือที่โอบอุ้มผมมาต้องแต่เกิดตบหลังผมเบา ๆ

   “เก่งมากจริงใจ แม่ภูมิใจในตัวลูกมากเลยรู้ไหม?”

   “ถ้าผมแพ้ล่ะ?”

   “แค่เป็นลูก ต่อให้ผลจะเป็นยังไง แม่ก็ภูมิใจทั้งนั้น”


   โคตรรักเลย

   “ยินดีด้วยนะครับ”

   “ขอบคุณครับพ่อ” พ่อกับแม่คุยกับผมสักพัก ก่อนจะผละออกไปพูดคุยทักทายผู้ปกครองของเพื่อนในวงผมด้วย อยู่ในนี้มาสักพัก เพิ่งรู้ว่ามีกล้องเข้ามาถ่าย ผมรั้งคอพี่ชายเข้ามา ก้มลงไปกระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน

   “ณภัคล่ะ?”

   “รออยู่ข้างนอกอ่ะ”

   “อ่า...”

   “พี่จริงใจขา!!!”

   “อั่ก!” จ๋าจ้ากระโดดเข้ากอดจนรับแทบไม่ทัน “ทำบ้าอะไร?”

   “โง้ย กอดไง กอดดดด กอดกัน คิคิ ดีใจด้วยนะคะ พี่จริงใจของเค้าเท่สุด ๆ เลย”

   “เหรอ? เมื่อกี้หายไปไหนมา?”

   “อุ๊ย... เค้าไปขอถ่ายรูปกับพี่แทมมา แหม... นาน ๆ จะได้เจอนี่นา พี่แทมหล่อจนใจสั่นเลยค่ะ”

   “หึ”

   “โอ๋น้า พี่จริงใจไม่งอนเค้าน้า ดีกัน ๆ กิ้ว ๆ”

   “ไร้สาระ ออกไปเลย”

   “ง่อวววว เขินล่ะสิ” จ๋าจ้าโยกตัวไปมาพร้อมทำหน้าทะเล้น นิ้วเล็ก ๆ ยื่นมาเขี่ยแก้ม จนผมยิ้มออกมาเจ้าตัวถึงพอใจ

   อยู่ข้างในนี้พักหนึ่ง จึงบอกลากับทุกคนแล้วแยกตัวกลับ พ่อกับแม่ชวนคนอื่น ๆ ไปทานข้าวด้วยกัน แต่พวกเขาปฏิเสธเพราะจะไปกับครอบครัวเหมือนกัน ซึ่งพ่อแม่ผมก็เข้าใจ จึงนัดกันไว้โอกาสหน้า




   “จริงใจของพี่ฟ้าเก่งที่สุด” พี่ฟ้าบอกพร้อมกับเข้ามากอด ผมซบหน้ากับไหล่ของพี่ชายคนดีโดยไม่ลืมที่จะกอดตอบ

   “เพราะเป็นจริงใจของพี่ฟ้าไงครับ”

   “โอ๊ย พูดแบบนี้อยากได้อะไรบอก พี่ฟ้าให้ทุกอย่างเลย”

   “ขอไร่วนิดา”

   “ได้! เดี๋ยวบอกป๋าโอนให้เดี๋ยวนี้”

   “อ้าว แล้วหนูล่ะพี่ฟ้า?” จันทร์เจ้าแย้ง

   “หนูด้วย!” จ๋าจ้ายกมือประท้วงบ้าง

   “หนูก็ให้แฟนหนูซื้อให้สิครับ รวยไม่ใช่เหรอ?”

   “จริงด้วย!” ทิวากาลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับสะดุ้ง

   “แต่หนูไม่มีแฟนนะ” จ๋าจ้ารีบท้วง

   “ว้า ไร่ก็มีที่เดียว คงต้องยกให้คนเดียว ไม่ลงตัว งั้นไม่ต้องเอาแล้วเนอะ”

   “อ้าว” เราร้องออกมาพร้อมกัน พี่ฟ้าฉีกยิ้มกว้างแล้วหมุนตัวไปหาน้าเจ้า ปล่อยเราสามพี่น้องทิ้งไว้ด้านหลัง

   ได้พี่ฟ้า ได้!

   “ดีใจด้วยนะคะน้องจริงใจ” พี่พีทเข้ามาบอก

   “ขอบคุณครับ”

   “ตอนน้องจริงใจควงไม้กลองเท่มากเลยค่ะ สุดยอด!” ผมยิ้มรับเมื่อพี่พินทร์ยกนิ้วให้

   “ได้ยินว่าวงที่จะชนะจะได้ออกซิงเกิ้ล จริงเหรอวะ?” คราวนี้เป็นพี่คลื่น

   “เห็นว่าอย่างนั้นครับ เขาคงเรียกเข้าไปคุยรายละเอียดอีกที”

   “หูยยยยยยย ขอลายเซ็นไว้ตอนนี้เลยได้ไหมคะ?” พี่พีททำตาเป็นประกาย ผมเบ้หน้า รู้สึกประหลาดชะมัด

   “เกินไป” แฝดคนน้องผลักหัวเพื่อนสนิท จากนั้นทั้งคู่ก็เดินทะเลาะกันไปไม่สนใจผมอีก พี่คลื่นยังถูกดึงไปร่วมสงครามด้วยเลย

   “ถ่ายรูปด้วยหน่อย คนจะได้รู้ว่ามีน้องเป็นดารา”

   “ก็แย่ละ” ผมว่า แต่ก็ยอมยืนนิ่ง ๆ เป็นหุ่นให้พี่แจนถ่ายรูปด้วย พี่สาวฉีกยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะคุยกับพี่พินทร์อย่างถูกคอ เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คิ้วของผมก็เลิกขึ้น ขณะมองญาติอีกคน เจมส์ยื่นกำปั้นมา ผมยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วจึงส่งมือตัวเองออกไปชนกับมือของพี่ชายอีกคน แค่นั้น ไม่ต้องพูดอะไรมาก

   รอบนี้ฝรั่งไม่ได้มาดู เพราะพวกเขาไปต่างประเทศกัน ก็อยู่ในช่วงเทศกาลสิ้นปีนี่เนอะ จองตั๋วล่วงหน้าตั้งสองเดือน แถมจองที่พักไว้เรียบร้อย จะยกเลิกเพื่อมาดูผมก็เกินไปหน่อย แต่พวกเขายังส่งข้อความมาให้กำลังใจก่อนขึ้นแสดง และหลังจากนั้นยังส่งข้อความกลับมาแสดงความยินดีอีกด้วย คงจะเห็นข่าวจากอินเทอร์เน็ต (ไอ้เนตรก็ไม่ได้มาเหมือนกัน)

   ผมหยุดเดิน หันไปมองด้านหลัง สองคนสุดท้ายเองก็หยุดแล้วมองผมเช่นกัน ผู้ชายตัวสูงวาดยิ้ม เดินเข้ามาตบไหล่ก่อนเลยไปหาแฟนสาวของตัวเอง พี่คิงก็มาด้วย เพราะแจนมา... และอีกคน เขาค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาผมอย่างช้า ๆ แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เราสบตากันนิ่ง โดยที่ยังไม่พูดอะไร

   “ยินดีด้วย”

   “ขอบคุณครับ”

   “...เพลงสุดท้ายนั่น เพราะดีนะ”

   “หึ”

   หลุดหัวเราะ เมื่อคนไม่ชอบแสดงอารมณ์หน้าหูแดงก่ำ ก้านนิ้วเรียวยกขึ้นถูกจมูกราวกับไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง เรื่องเพลงเบลอ แน่นอนว่าผมต้องโดนแซวอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตั้งแต่พ่อ แม่ ป้า พี่ น้อง ยันเพื่อน สรุปคือทุกคน จันทร์เจ้านั่นตัวดี ทำเป็นงอแงหาว่าผมแต่งเพลงให้แค่ตัวหอมคนเดียว สุดท้ายก็ปิดท้ายด้วยการแซวจนคนของผมตัวแดงเป็นกุ้งลวก

   “ชอบไหมครับ?” ผมถาม

   “ชอบ”

   “เพลงหรือคนแต่ง” ตัวหอมกลอกตาไปมาราวกับเอือมระอามากมาย

   “ทั้งสองนั้นแหละ”

   ต้องยิ้มกว้าง ๆ ออกมาจนได้เลย ให้ตาย...

   “ผมก็ชอบนะ...”

   “....?”

   “ชอบคุณอ่ะ”

   เห็นริมฝีปากของเขาที่เม้มเข้าเม้มออกเพื่อกลั้นรอยยิ้มแล้วหมั่นไส้แปลก ๆ ผมกลอกตามองรอบ ๆ ทุกคนเดินนำหน้าไปแล้ว และแถวนี้ก็ค่อนข้างมืด  เป็นทางเดินไปลานจอดรถ เมื่อไม่มีอะไรผมจึงจัดการกดริมฝีปากแนบชิดกับกลีบปากสีแดงของเขา เม้มเบา ๆ แล้วกดย้ำไปอีกที

   “จริงใจ! พี่ภัค! เดินเร็ว ๆ ได้ไหมเราหิวมากเลยนะ ค่อยกลับไปจูบกันที่บ้าน!”


   จันทร์เจ้า... ไอ้หมูผี









--------------------------------------------
จันทร์เจ้าผู้ขัดขวางทางรักofficial
คือแบบ ทีแรกว่าจะไม่อัพแล้ว แต่กลัวโดนตบ (ฮา)
ง่วง ง่วงมาก ๆ วันนี้ตื่นเช้าไปเข้าป่ามาแล้วเมื่อคืนไม่ได้นอน (สมน้ำหน้า)
ตัวอะไรกัดไม่รู้ เกาจนคอแดงเถือกไปหมดละ
มีเรื่องจะบอก วันที่ 20 นี้ มนุษย์แฟนเด็กจะปิดจองแล้วนะจ้ะ ใครยังไม่จองรีบจองเด้อ อยากให้อ่านตอนพิเศษ กิกิ
รายละเอียดอยู่ในหน้าบทความมนุษย์แฟนเด็กและในเพจนะคะ (คลิกไปเพจตรงลายเซ็นด้านล่างก็ได้งับ)
และเรื่องสุดท้ายก็คือออออออออออออออออออ.........
ตอนหน้าจักรภัคจบแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาา
ไว้ค่อยมาพร่ำเพ้อตอนนั้นทีเดียว กรั่กๆ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าอีกประมาณ 5 วัน(มั้ง) นี่จะเข้าสู่ช่วงเรียนขับรถอย่างจริงละ อาจไม่มีเวลา
บั๊บบัยยยยยยย♥

[mypink801]

ยินดีกับน้องจริงใจและผองเพื่อนด้วยค่า เย้ๆ
จันทร์เจ้าน่ารักจัง ขัดขวางตลอดเวลา เรื่องของกินต้องมาก่อน 5555
น่ารักก ตอนหน้าจบแล้วเหรออ ขอหวานๆๆๆๆๆน้ำตาลเชื่อมเลยน้า

[van16]

  ตอนหน้าจบ. ยังสนุกอยู่เลย ขอตอนพิเศษด้วยน๊าาาา 

[B52]

 

[jaokhwan]

  จันทร์เจ้า!!!!!

[JokerGirl]

กำลังจะโรแมนติคแล้วเชียว จันทร์เจ้าขัดคอซะได้

[A_Narciso]

วอแวบอย อดใจไม่ไหว ถึงกะต้องขอจุ๊บเลยล่ะ

[cchompoo]

 

[LovEYouOnLy]

ขณะอ่านตอนนี้ยังรู้สึกแปลกๆ แบบว่าคล้ายๆจะใกล้ตอนจบ แล้วมันก็ใช่แม้จะเป็นตอนหน้าก็ตาม แอบรู้สึกเสียดายและเสียใจที่เรื่องจักรภัค จะจบแล้ว

[Kkookai]

หนูจันทร์ลูก..พูดอะไร..คึคึ

[Supparang-k]

ความหิวของจันทร์เจ้าพรากความโรแมนติกหายหมดเลย 555

[Vaaanizs]

ไม่อยากให้จบเล้ยยยยยยย

[BaNoFfEe]

ขำลูกหมู คนเค้าจะโรแมนซ์กันไปขัดเค้าอีก 

[TaemyG]

จันทร์เจ้าหมูผี!!!!! ไม่น่าเลย กำลังฟินอยู่เชียว เฮ้อ!!!!!

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สนุกกกก  ชอบบบบบ 
แล้ววงดนตรีของเด็กปีศาจ ก็ชนะ
สงสัยชนะเพราะเล่นดี และเพลงที่แต่งเอง "เบลอ"
ตัวหอมก็คงรู้ละว่าเพลงนี้มีที่มาจากตัวเอง

แทม ชอบข้าวฟ่างแล้ว
ยอมยกแซนวิซให้ข้าวฟ่าง
พอ HISTASIA ก็ยินดีด้วย ยิ้มซะเต็มที่ น่ารัก

จันทร์เจ้า ได้ทีแซวจริงใจซะดังเรื่องจูบ
แต่เรื่องหิว เป็นเรื่องจริงๆน่ะแหละ

ขำพี่ฟ้า ทำท่าจะยกไร่วนิดาให้จริงใจ
แต่พอจันทร์เจ้า จ๋าจ้าขอด้วย
ไปๆมาๆ ไม่ให้ใครเลย พี่ฟ้ากวนมาก
       
 

[kiszy]

งื่อออ จริงใจโรแมนนนนซ์อ่ะะะะ อิจฉาณภัค

ตอนหน้าจบแล้วหรอม้ายยยยยยน้าาาาาา เจเจยังไม่เข้ามหาลัยเบยยยยย

[Papangtha]

หวานนนน

[pui]

โอ้ยจันทร์เจ้า