หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[arissara]

จันทร์เจ้าาาส เค้าสวีทกันอยู่โว้ยยย หวนๆแบบนี้ไม่ค่อยมา สะดุดซะหัวทิ่มเลย

[chaotic69]

จันทร์เจ้าลูกกก /เรียกทิวามาลากไปเก็บ!!!

[MSeraph]

นี่หวีดตอนจริงใจอ้อนภัคมากกกอะ
ตั้ลล้ากกกกก
เรื่องต่อไปขอเชิญหัวหน้าวงทั้งสองค่าาา

[ChabaSri]

ยินดีกับความพยายามด้วยนะจริงใจทั้งเรื่องการแข่งจันและเรื่องความรักเลย

[Ouizzz]

ยินดีกับจริงใจด้วยนะคะ แต่จันทร์เจ้าคืออะไร5555555555 สงสารจริงใจกับณภัคเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

งี้ดังละจะวุ่นวายเพิ่มมั้ยเนี่ย 5555

[Mura_saki]

จริงใจน่ารักของพี่

[question09]

 

[aom2529]

โอ๊ย..ยิ้มแก้มแตก..

[mystery Y]

ตอนหน้าจบแล้วเหรอ!?

[labelle]

โอ๊ยยย จริงใจมีความเรียล มีความหวาน มีความอบอุ่น มีครบแบบผู้ชายคูลๆ
ทำณภัคเขินแล้ว เขินอีก น่ารักที่สุดค่ะ

กรีดร้อง ทีมชนะ ลงแข่งไม่หวัง แต่ก็มีคิดบ้างแหละเนาะ ดีใจด้วย พากันเบลอทั้งเพลง ทั้งคน 5555

แทมชอบข้าวฟ่างหรออ แหย่เหลือเกิน

จันทร์เจ้า ทำไมร้าย แต่พี่ฟ้าร้ายกว่า

จะจบแล้วหรอคะ ฮืออออออ คิดถึงแย่เลยยย มีตอนพิเศษสัก 5 ตอนนะคะ ^^

[กาลณัฐ]

ชอบบบบ น้องจริงใจจจจจจ อยากได้แบบนี้ค่ะ

[HEARTBREAKER]

ความสุดท้าย
ผมกับเขาและเรื่องของเรา

   “มีเวลามาเรียนด้วยเหรอวะ?”

   “เหอะ” ส่งเสียงอยู่ในคอ ก่อนฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเหมือนเดิม

   “ได้พักบ้างป่ะเนี่ย?” เนตรถามต่อ การที่ผมต้องมาหลับในเวลาเรียนแบบนนี้ก็น่าจะเป็นคำตอบให้มันได้แล้วนะ

   ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นอะไรที่หนักหน่วงมาก และเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ เพลงของพวกเราถูกปล่อยมาแล้วหลายเพลง มีทั้งอัลบั้มและซิงเกิ้ล ผลตอบรับค่อนข้างดี เป็นที่พอใจสำหรับท่านประธาน กระแสดีมันก็ดี แต่ไม่ดีตรงที่กูไม่ได้นอนเลย

   ขนาดเวลานอนยังหาแทบไม่ได้ แล้วคิดว่าผมจะได้เจอคนที่บ้านป่ะ? แล้วคนที่บ้านยังไม่ได้เจอ ตัวหอมจะได้เจอเหรอ?

   คิดถึงจะตายอยู่แล้ว

   “เลิกเรียนแล้วไปไหน?”

   “งานเปิดตัวหนังรอบสื่อ”

   “อาฮะ” ไอ้เนตรเงียบไป ซึ่งผมรู้สึกขอบคุณมาก แต่เคลิ้มจะหลับ มันพูดขึ้นมาอีก “เออนี่...”

   “ปล่อยให้กูนอนได้มะ!?”

   “ครับ ๆ ขอโทษครับ”

   ไอ้เวรนี่ ต้องให้หงุดหงิดก่อนถึงจะคิดได้




   “สวัสดีครับ” เรายกมือไหว้พี่ผู้จัดการ เขามารับผม วาฬ และไจ่ไจ๋ทันทีหลังเลิกเรียน เพื่อไปแต่งหน้าทำผมและแต่งตัว สำหรับงานตอนหนึ่งทุ่ม

   “โอ๊ย ผิวดีจังเลยลูก” เปิดตาขึ้นมองคนพูดเล็กน้อยแล้วหลับตาลงอีกครั้ง คนพูดคือช่างแต่งหน้า เขากำลังใช้ฟองน้ำเกลี่ยรองพื้นให้ผม

   “เสร็จแล้วค่า น้องจริงใจแต่งนิดเดียวก็หล่อ”

   “ขอบคุณครับ” เมื่อพูดจบผมก็ลุกออกไป ระหว่างที่รอคนอื่น ๆ ก็เอาโทรศัพท์ออกมาเล่น ผมยังไม่ชอบให้ใครโดนตัวอยู่เหมือนเดิม แต่เมื่อมาอยู่ตรงนี้ ก็ต้องรู้จักปรับตัว ถึงแม้จะค่อยข้างทำใจลำบากก็เถอะ

   17:46 J9 : เบื่อ
   17:55 np : สมน้ำหน้า
   17:56 J9 : อยากเจอ
   17:56 np : *สติ๊กเกอร์มองบน*

   “เรียบร้อยทุกคนแล้วใช่ไหม ไปกัน”

   18:27 J9 : รอผมด้วย

   พิมพ์ข้อความส่งไปครั้งสุดท้ายแล้วเก็บใส่กระเป๋า ผมบอกกับตัวหอมให้ไปรอที่งาน ผมให้บัตรเข้าชมสำหรับเขาไปแล้วหนึ่งใบ ซึ่งเป็นที่นั่งข้างผม (ใช้มารยาขอมา) ผมต้องปรับอารมณ์ก่อนถึงเดินตามคนอื่นเข้าไป ต่อให้อยู่ตรงนี้มาสักพักแล้วแต่ผมก็ไม่เคยชินกับการเจอคนเยอะ ๆ เลยสักนิด

   “ดูหนังเสร็จแล้วต้องไปถ่ายรูปกับแฟนคลับด้วยนะ”

   พวกผมพยักหน้ารับรู้ ระหว่างที่ดูหนังอยู่ ผมยังไม่เห็นตัวหอมเข้ามาเลย ขยับตัวไปมาบ่อย ๆ เพื่อมองหาเขาจนถูกดุให้อยู่นิ่ง ๆ จนผ่านไปเกือบครึ่งเรื่อง คนที่ผมรอถึงเข้ามา

   “ช้า” ผมกระซิบเสียงเบาเมื่อแน่ใจแล้วว่าคนข้าง ๆ  คือตัวหอม

   “รถติด”

   “โกหก”

   “อืม”

   ตัวหอมแม่ง!

   ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากอีกคน ผมหน้าบึ้งตึงแม้เขาจะไม่เห็น ถึงจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ผมก็เป็นฝ่ายคว้ามือเขามาจับเอาไว้ ปลายนิ้วเล็กกระดิกไปมา จนผมบีบเอาไว้เขาถึงยอมอยู่เฉย ๆ พวกเราต่างจดจ่ออยู่กับภาพยนตร์ตรงหน้า เหมือนหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวของแต่ละคน แต่ถึงอย่างนั้น มือของเราก็ยังคงสอดประสานกันเอาไว้ไม่ปล่อยออกจากกัน

   “พี่ภัค!” ไจ่ไจ๋กระโดดเข้าไปกอดคนของผมแน่น “มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

   “นานแล้ว”

   “อ๋อ บัตรที่ขอไปเอาไปให้คนพิเศษนี่เอง” ผู้จัดการแซว ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับ HISTASIA รู้ครับว่าผมกับตัวหอมเป็นอะไรกัน พวกเขาถามตั้งแต่วันเซ็นสัญญาว่าใครมีแฟนบ้าง จะได้หาทางป้องกันเผื่อโดนขุดประวัติ ซึ่งในวงมีแค่ผมคนเดียว

   “คุณขับรถมาหรือเปล่าครับ?”

   “อืม”

   “ดี ผมกลับกับเขานะครับ” ผมบอก ขณะที่คว้ามือตัวหอมและกำลังจะก้าวออกไปนั้น เสียงของผู้จัดการก็ดังขึ้งมาขัดขาผมเสียก่อน

   “ต้องไปเจอแฟนคลับ ลืมหรือไง?”

   เออว่ะ ลืมแล้ว พอเจอตัวหอมก็ลืมทุกอย่างเลย




   “ใส่หมวกทำไมครับ?” ผมถามตัวหอม ตอนนี้เรากำลังจะไปหาอะไรทานกัน แยกกับทุกคนหลังจากถ่ายรูปแล้วพูดคุยกับแฟนคลับเสร็จ ของที่ได้รับมาก็เก็บไว้ที่รถของตัวหอม

   “เดินกับเซเลบต้องปลอมตัวน่ะสิ” ผมนิ่วหน้า ตัวหอมยกยิ้มพึงพอใจที่กวนผมได้สำเร็จ โคตรไม่ชอบให้พูดแบบนี้

   “เอาความจริง”

   “ย้อมผมมา”

   “หือ?” ผมปลดฮู้ดที่เขาสวมอยู่ออกแล้วถอดหมวกแก๊ปอีกที ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นเส้นผมที่เคยเป็นสีน้ำตาลตอนนี้เป็นสีแดงเพลิง

   “ย้อมตั้งแต่เมื่อไหร่?”

   “เมื่อวาน พี่ฟ้าย้อมให้ สวยป่ะ? โคตรชอบ” เขายักคิ้วหลังพูดจบพลางจับผมตัวเอง แต่ผมไม่สนุกด้วยเลย ผมสีแดงแบบนี้เด่นเกินไป คนมองโคตรเยอะ ไม่ชอบโว้ย!!!

   พี่ฟ้านะพี่ฟ้า ทำไมต้องแพร่เชื้อใส่ตัวหอมของผมด้วย!

   “รีบเดินได้แล้ว หิว” มือเล็กดันหลังผมให้ออกเดิน อารมณ์หงุดหงิดเริ่มคลายลงเมื่ออาหารมาเสิร์ฟและตัวหอมทำตัวค่อนข้างน่ารัก คิดจะกลบเกลื่อนความผิดหรือไงวะ บอกไว้ก่อนเลย ไม่สนใจตอนนี้แต่จะไปทบต้นทบดอกทีหลัง

   “กินช้า ๆ” คนตัวเล็กกว่าบอกก่อนจะใช้กระดาษเนื้อนิ่มเช็ดปากให้ “อดอยากมาจากไหน?”

   “หลังจากเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอะไรอีกเลย”

   ซึ่งตอนนี้สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว

   “นายผอมลงนะ” เขาพูดเสียงเครียด ไขว้แขนกอดอกแล้วถอนหายใจ

   “ครับ” ผมรู้ตัว เพราะทำงานหนัก เวลาพักผ่อนก็ไม่ค่อยมีไง ข้าวก็กินไม่เป็นเวลา

   “เลือดกำเดาไหลหรือเปล่า?”

   “อือ”

   “จิ๊!!”

   มากกว่าสองครั้งแต่จำไม่ได้ ไม่ได้นับ

   ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาแล้วเขย่าเบา ๆ ตัวหอมกำลังอารมณ์เสีย

   “ผมไม่เป็นไร”

   “เหรอ!?”

   “อือ แข็งแรงจะตาย”

   “เดี๋ยวจะได้ตายจริง ๆ”

   “น่า ใจเย็น ๆ ครับ”

   “น่ารำคาญ”

   “หึหึ”

   กว่าตัวหอมจะอารมณ์ดีได้ก็เสียเงินไปมากกว่าแสน เงินเขาทั้งนั้นแหละ ผมมีหน้าที่แค่ถือของให้ กว่าจะได้กลับบ้านก็จวนถึงเวลาห้างปิด ผมแย่งกุญแจรถจากตัวหอมแล้วชิงขับเอง ตอนนี้ผมมีใบขับขี่แล้วนะครับ ปลอดภัยแน่นอน ด่านก็ด่านเถอะ ทำอะไรผมไม่ได้หรอก

   “คิดถึงผมไหม?”

   “ไม่”

   “จริงเหรอ?”

   “อือ” ตัวหอมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะที่ปลายนิ้วแต้มครีมเนื้อเย็น ๆ มาป้ายบนหน้าผมก่อนที่เขาจะเกลี่ยให้ทั่ว ได้ยินว่าเป็นครีมบำรุงอะไรสักอย่าง จำไม่ได้

   “ทำไมไม่คิดถึง?”

   “แล้วทำไมต้องคิดถึง ชีวิตฉันมีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ”

   “ชีวิตผมก็มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ” ลืมตาขึ้นมองคนที่ยังป้ายครีมบนหน้าผมไม่หยุด ตาเรียวหลุบต่ำเพื่อประสานสายตา “ผมยังคิดถึงคุณเลย”

   “หึ” ริมฝีปากสีแดงเหยียดยิ้ม “จะฟังไว้แล้วกัน”

   “ไม่คิดถึงผมจริงเหรอ?”

   “....” ้เขาส่ายหน้าเป็นคำตอบ

   “จริงเหรอ?”

   “.....”

   “พี่ภัคครับ”

   “ให้ตาย!” ตัวหอมสบถพร้อมกับเสยผมขึ้นลวก ๆ ก่อนจะทิ้งหลอดครีมในมือไปแล้วประคองใบหน้าของผมขึ้น ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรมากริมฝีปากนุ่มก็แนบลงมา ผมได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ ลุกขึ้นยืนขณะที่ริมฝีปากของเรายังบดเบียดกันอยู่ รวบเอวบางมากอดแล้วค่อย ๆ เดินออกไปที่เตียง ความรู้สึกมากมายถูกถ่ายทอดผ่านทางร่างกาย ทุกจังหวะการขยับตัวหรือเสียงที่หวีดร้อง มันแสดงให้รู้ว่าเราคิดถึงกันมากขนาดไหน...




   “เสร็จหรือยังครับ?”

   “อืม นายถือกระเป๋าให้หน่อย ฉันจะอุ้มลักกี้”

   ก็แย่ละ

   ไอ้หมาเวร

   พ่ายแพ้ต่ออำนาจณภัค ผมถือกระเป๋าเสื้อผ้าตามหลังเขาไป เมื่อขึ้นรถ คนตัวเล็กกว่าก็ให้ไอ้เบื๊อกนั่งบนตัก หยอกล้อคุยเล่นกันราวกับรู้เรื่องได้แต่ถอนหายใจเซ็ง ๆ เวลากว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา ทำให้เบื๊อกหมาถูกทิ้งข้างถนนหิวโซผอมแห้ง กลายร่างเป็นหมูป่าขาสั้นตูดใหญ่ สงสัยรับวัฒนธรรมจากจันทร์เจ้ามามากเกินไป เดี๋ยวกลับจากเที่ยวจะจับมันลดน้ำหนัก ขายิ่งสั้น ๆ จะรับน้ำหนักตัวไหวได้ยังไง

   “คนอื่น ๆ ล่ะครับ?”

   “ไปเจอกันที่จุดพักรถ”

   คนอื่น ๆ ที่ว่าหมายถึงเพื่อน ๆ ของตัวหอม วันนี้เรากำลังออกเดินทางไปต่างจังหวัดกัน ในช่วงปลายเดือนนี้มีงาน Music and art festival เราจะพักกันที่ไร่วนิดา แม้จะไม่ได้ไกลสถานที่จัดงาน แต่ก็ไม่ได้ใกล้มากนัก ถือโอกาสไปเที่ยวไร่ด้วยเลย จอมทัพคงรอให้ผมไปหาจนคอยาวเป็นยีราฟ

   “จริงใจกินข้าวยัง?”

   “ยัง”

   “เหรอ นี่ ๆ จริงใจ ลองข้าวร้านนี้สิ น่าอร่อยมากเลย” เมื่อมาถึงจุดพักรถซึ่งเป็นสถานที่นัดพบ จันทร์เจ้าก็ฉุดแขนผมไปร้านขายข้าวทันที หรี่ตามองพี่ชาย ตากลม ๆ นั่นจ้องอาหารหลากหลายอย่างในตู้กระจกตาวาววับ

   “อยากกินเองใช่ไหม?”

   “ใช่ เอ๊ย! ไม่ใช่นะ พี่แค่อยากให้จริงใจได้กินของอร่อย” โกหกไม่เก่งเลยจริง ๆ ผมสั่งข้าวมาแบบพิเศษเพื่อจะแบ่งให้จันทร์เจ้ากินด้วย พี่ชายที่ตอนนี้เริ่มจะบวม ๆ ขึ้นหน่อยยิ้มร่าจนแก้มตึง

   เมื่อได้ข้าวแล้วก็กลับไปที่โต๊ะ นั่งลงข้างตัวหอม เขาได้ก๋วยเตี๋ยวมาทาน ผมตักกินเองสลับกับป้อนจันทร์เจ้าด้วย นั่นก็อ้าปากรับเป็นลูกนก ไม่สนใจแฟนตัวเองที่มองตาเขียวปั๊ด หลังจากจุอาหารกันจนเต็มท้องเราก็ออกเดินทางกันต่อ ซื้อขนมมาไว้กินบนรถด้วย รถที่ใช้เป็นรถผม เพราะฉะนั้นตัวหอมจัดเต็มครับ ไม่ต้องกลัวเลอะ

   สมาชิกร่วมทริปเรามีกันทั้งหมดเก้าคนกับหนึ่งตัว โดยใช้รถสามคัน คันแรกเป็นผม ตัวหอมและไอ้เบื๊อก คันที่สอง พี่แฝดกับพี่พีท คันสุดท้ายเป็นทิวากาล จันทร์เจ้า จ๋าจ้า แล้วก็พี่พินทร์ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมไม่ใช้รถแวนคันเดียวให้จบ ๆ แต่คนละคันแบบนี้ก็ดีครับ ไม่ต้องฟังจันทร์เจ้าบ่นหาของกิน




   “คุณยายจ๋าาาาาา” เมื่อมาถึง จันทร์เจ้าก็วิ่งลงจากรถเข้าไปกอดนายหญิงตะวันพราว

   คนไม่เคยมาก็มองบรรยากาศรอบ ๆ หลังจากทักทายแนะนำตัวกันไปแล้วก็แยกกันไปเก็บของแล้วพักผ่อน หรือใครอยากออกไปไหนก็ไป จันทร์เจ้าพลังงานเหลือล้นมาก ยกมืออาสาจะเป็นไกด์นำเที่ยวเอง ไม่รู้ใส่แบตกี่ก้อน แต่ผมจะนอนครับ ค่อยออกไปตอนเย็นทีเดียว ตัวหอมก็ออกไปเดินเล่นกับเพื่อน ผมไม่ได้ขอให้เขาอยู่ด้วย

   ตื่นมาอีกทีก็สองชั่วโมงให้หลัง ผมไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้วลงไปข้างล่าง ไม่เจอใครอยู่เลยว่ะ หายไปไหนกันหมด ผมตัดใจไม่ตามหา แล้วเข้าไปในครัวแทน ปากท้องสำคัญที่สุดครับ

   “จริงใจ!!!”

   “เฮ้ย!” ผมจะกระโดดหนีแต่ไม่พ้น จันทร์เจ้าที่กลายเป็นหมูตกน้ำกอดหมับเข้าเต็ม ๆ ไหนจะจ๋าจ้าที่กระโดดขึ้นขี่หลังอีก

   “พี่จริงใจมัวแต่นอนไม่ไปเที่ยวกับพวกเรา”

   “ปล่อย”

   “ม่ายยยย พี่จะแบ่งปันความสดชื่นให้จริงใจ อยู่เฉย ๆ นะ”

   “ไม่เอาโว้ย!!” ผมสะบัดพี่กับน้องให้หลุด จันทร์เจ้าล้มหงายหลัง ส่วนจ๋าจ้าไหวตัวทันรีบใช้ขาเกี่ยวเอว ตอนนี้ตัวผมจะเปียกตามไปด้วยแล้ว คนอื่น ๆ ก็เอาแต่ยืนดูไม่ยอมช่วยผมเลย ไอ้เบื๊อกเสนอหน้าเข้ามาวิ่งพันแข้งพันขา เกือบเผลอเตะไปแล้ว ดีว่ายั้งทัน ไม่งั้นไส้แตกแน่

   สภาพแต่ละคนหัวเปียกแบบนี้คงไปเล่นน้ำที่น้ำตกมา ไปกันไกลจังเลยวะ





   “อย่าใส่ขาสั้น เสื้อแขนกุดก็ห้าม”

   “เป็นบ้าเหรอ!?”

   “อากาศตอนกลางคืนมันหนาว นี่เป็นห่วง”

   “หวงก็บอกว่าหวง”

   “เปล่า”

   “หึ โอเค จะเปลี่ยนก็ได้” ยิ้มยังไม่ทันพอใจก็ต้องหน้าบึ้งอีกครั้ง มันดีกว่าชุดแรกตรงไหนวะ!

   ตัวหอมเปลี่ยนจากขาสั้นเป็น Ripped Jeans ที่รอยขาดแม่งเยอะฉิบหาย ทำไมตอนจัดกระเป๋าผมถึงไม่เห็นว่ามีตัวนี้วะ แล้วเสื้อนั่นจะบางไปถึงไหน ไม่ต้องใส่เลยดีไหม ไม่ต้องไปแม่งแล้วดีกว่า ดนตรีบ้าอะไรเนี่ย นอนอยู่บ้านนี่แหละ!

   “ณภัค”

   “หือ?”

   “เปลี่ยนชุดเถอะนะครับ”

   “เปลี่ยนแล้วไง”

   “เปลี่ยนอีกไม่ได้เหรอ...?”

   “น้องจริงใจไม่งอแงกับพี่ภัคนะ”

   อ้าว โดนสาป

   ตัวหอมหัวเราะพอใจเมื่อผมเอ๋อไป มือสวยส่งมาตบแก้มเบา ๆ แล้วเดินผ่านไป คิดว่าน้องจริงใจจะงอแงกับพี่ภัคไหมครับ? ตอบเลยว่า งอแงครับ แต่งอแงแล้วพี่ภัคก็ไม่สนใจ

   เวรเอ๊ย!!




   พอลงมาข้างล่างก็เห็นพี่พีทกับพี่พินทร์แต่งตัวไม่ต่างจากตัวหอม อ๋อ คือนัดกันไว้แล้วสินะ

   “ห่า จนนักหรือไงวะ ต้องใส่กางเกงขาด ๆ เนี่ย” พี่คลื่นบ่น ผมพยักหน้าเห็นด้วย แม้จะไม่เข้าใจว่าพี่เขาจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงทำไม ในเมื่อนี่ก็เพื่อนทั้งหมด อ๋อ คงจะหวงเพื่อนมั้ง

   “ระวังกันด้วยล่ะเด็ก ๆ”

   “คร้าบ~” รับคำนายหญิง จากนั้นพวกเราก็ออกเดินทางไปสถานที่จัดงาน

   ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว งานเริ่มตั้งแต่เที่ยงวันถึงตีสาม ระหว่างทางตัวหอมลดกระจกลงแล้วยื่นหน้าออกไปรับลม ผมจึงเปิดหลังคาให้แทน จะได้สาแก่ใจ ไม่ได้เสี่ยงโดนรถที่ขับสวนมาเกี่ยวหัวไปด้วย แว่นกันแดดที่เสียบอยู่ที่คอเสื้อถูกเอาออกมาใช้ ขับรถจากไร่มาเกือบครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่หมาย ที่จอดรถเป็นลานโล่ง ๆ ซึ่งเสียเวลาหานานมาก

   “ไม่เอากระเป๋าไว้ที่รถล่ะครับ?”

   “ไม่เอา ของเยอะ”

   “โอเค ไปกัน พี่พีทบอกว่ารออยู่ที่ทางเข้า”

   “ทำไมมันไม่บอกฉันเอง แรด”




   “คนเยอะจังเลยค่ะ”

   “จ๋าจ้ามากับพี่พินทร์ค่ะ เราเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ต้องดูแลกันเองนะคะ”

   “ตบหน้าพี่เลยไหม?”

   “ได้เหรอคะ?” พี่พินทร์ถามพี่ชายและง้างมือเหมือนจะตบจริง ๆ

   “โตแล้วก็ต้องดูแลตัวเอง”

   “หูย พี่จันทร์เจ้าอ่ะ เค้าเป็นน้องนะ ก็ตัวเองมีแฟนดูแลนี่”

   “ก็หน้าตาดีอ่ะ”

   ผมได้แต่ถอนหายใจ ดุนหลังตัวหอมให้ออกเดิน ก่อนทิวากาล พี่แฝดกับพี่พีทจะตามมา ปล่อยให้ทะเลาะกันอยู่ตรงนั้นแหละ

   “เดินดูก่อนนะ”

   “ครับ”

   นอกจากการแสดงดนตรีแล้วในงานยังมีบูธต่าง ๆ เกี่ยวกับศิลปะมาจัดแสดงด้วย (ก็สมชื่องานนั่นแหละ) นอกจากนั้นยังมีร้านค้าต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นแต่งหน้า ตัดผม ร้านอาหาร เครื่องดื่ม และของจิปาถะ

   “ไปร้านเฮนน่าไหม?”

   “อยากเพนท์เหรอครับ?”

   “นายอยากสักนี่ ลองเพนท์ก่อนสิ”

   “อืม ก็ดี”

   “โอเค” เขารับคำ ก่อนหันไปบอกเพื่อน “กูไปร้านเฮนน่านะ พวกมึงจะไปไหนก็ไป”

   “อ้าวอีเวร ทิ้งเพื่อนไปกับผัวอีก”

   “ความผิดกูเหรอที่มีผัวแล้วมึงไม่มีอะ?”

   “ใครบอก!?”

   “ว่าไงนะ?” ตัวหอมถามเสียงเข้ม จากที่จะเดินไปกับผมเขาก็เข้าไปหาพี่พีทแทน

   “อะไร?”

   “มึงมีผัว?”

   “เออดิ เปลี่ยนทุกวันอ่ะ น้องจริงใจยังเป็นผัวกูเลย”

   “อีร่าน” เขาด่า ก่อนจะพูดเสียงเย็น “อย่าให้รู้ว่ามีแล้วไม่บอกกูนะมึง”

   

   “หวงเพื่อนเหรอครับ?” ผมถามหลังจากที่เราเดินแยกออกมาแล้ว

   “นิดหน่อย กลัวมันโดนหลอก”

   “พี่พีทเก่งจะตาย”

   “ใครบอก มันน่ะโง่ ทำเป็นเก่งไปงั้นแหละ”

   ผมไม่ได้ตอบอะไร เราจึงเดินกันไปเงียบ ๆ พอมาถึงร้านเราก็มองหน้ากัน เห็นว่าคนเยอะจึงตัดสินใจไม่ทำ และเดินดูอย่างอื่น ถ่ายรูประหว่างทางบ้าง ผมยืมกล้องน้าเจ้ามาตัวหนึ่งแลกกับการเป็นเด็กดี รูปส่วนใหญ่เป็นตัวหอมทั้งนั้น

   “ไปกัน”

   “ไปไหนครับ?”

   “พินทร์ส่งข้อความมาบอกว่าอยู่ร้านอาหาร”

   “อ่า...”

   พวกเราไปกันที่ร้านอาหาร ใช้เวลาหาเป็นสิบนาที เนื่องจากร้านอาหารจะอยู่คนละโซน ไม่ได้ปะปนกันมั่ว ๆ

   “ของนายคือ?”

   “Double cheeses bacon beef” ผมบอกพร้อมกับยื่นเบอร์เกอร์ในมือไปให้เขา ตัวหอมโน้มหน้าเข้ามาหาก่อนอ้าปากกัดเข้าไป เรียวลิ้นแลบเลียซอสที่เลอะมุมปากออก แต่มันยังเลอะอยู่ผมจึงเช็ดให้อีกที

   “จริงจายยย ขอพี่กินบ้าง”

   “ของตัวเองก็มี”

   “ไอ้เด็กปีศาจ! ทีพี่ภัคยังให้เลย” ผมยักไหล่ “ใช่สิ เป็นแค่พี่นี่ จะไปสำคัญอะไรล่ะ ขอแค่นี้ก็ไม่ให้หรอก หัวใจของพี่เจ็บแค่ไหนก็ไม่เคยรู้ แย่จริง พี่ทิวาเราขอไก่ทอดเพิ่มได้ไหม หัวใจเราบอบช้ำมาก ต้องเยียวยา”

   ต้องดึงดราม่าแล้ววนกลับไปหาของกินให้ตัวเองตลอด

   “แค่นี้ก็กินให้หมดเถอะอ้วน”

   “โง้ย หมดแล้ว พี่ทิวายังไม่กินหนิ เดี๋ยวเราสั่งให้นะ ชิกเก้นชีสป๊อปอร่อยมาก ๆ เลย ไก่กรอบ ๆ อ่ะ แล้วข้างในก็นุ่ม โรยผงชีสด้วยพี่ทิวา หูยยย สุดยอดเลย”

   โคตรสงสารทิวากาล

   เวรกรรมอะไรต้องมาเจอคนแบบพี่ชายผมวะ

   “แค่ไก่ทอดเองพี่ ซื้อให้น้องมันกินเหอะ น่าสงสาร”

   “เนอะพี่คลื่นเนอะ!” พอมีพวก จันทร์เจ้าก็ไปออเซาะพี่คลื่นทันที

   “ไอ้คลื่นพลาดแล้ว”

   “จริง” พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับตัวหอมที่เข้ามากระซิบ

   “พี่คลื่นรู้เปล่า นอกจากชิกเก้นชีสป๊อปอร่อยแล้ว ร้านก่อนหน้านั้นก็น่ากินมากนะครับ เราแอบส่องมาแล้ว ไว้เราไปชิมกันนะ”

   “.....”

   “โชคดีนะคะพี่คลื่น” น้องสาวผมบอก พี่คลื่นยังทำหน้างงอยู่ หึหึ เดี๋ยวพี่จะรู้สึก




   คิ้วของผมขมวดมุ่น เพ่งสายตามองรอบ ๆ เพื่อหาคนที่หายไปจากข้างกาย แสงไฟที่ค่อนข้างสลัวทำให้มองหาลำบาก ผู้คนเยอะแยะและแออัดกันไปหมด ตัวหอมของผมหายไปไหนไม่รู้ คลาดสายตาไปแค่แป๊บเดียว ให้ตายเถอะ แล้วจะหาเจอได้ยังไง ต่อให้โทรหาหรือส่งข้อความไปเข้าคงไม่รู้สึกตัว เสียงข้างในดังฉิบหาย

   “พี่เห็นณภัคไหม?” ผมถามพี่ครามที่ยืนอยู่ไม่ไกลกัน

   พี่เขามองไปรอบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว “พีทก็หาย”

   พี่ครามหน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขากดโทรศัพท์หาพี่พีท แต่อีกฝ่ายคงไม่รับถึงได้ทำหน้าหงุดหงิดขนาดนั้น ผมเขย่งตัวขึ้นเพื่อมองหา ก่อนจะไปสะดุดที่บริเวณผู้คนค่อนข้างเยอะหน่อย (ตอนนี้พวกผมอยู่เกือบนอกสุด) เดาะลิ้นจนเกิดเสียงเมื่อเห็นคนนั้นแหงนหน้าขึ้น ดวงตาหลับพริ้ม ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้าง สะบัดผมและโยกตัวไปตามจังหวะเพลง ท่าทางมีเสน่ห์ชวนมองนั้นทำให้ผมหงุดหงิด เพราะมีสายตาจากหลายคู่มองไปที่เขา

   “เจอแล้วครับ”

   “ไหน?” ชี้นิ้วไปที่จุดหมาย พี่ครามก้าวออกไปก่อนผมเสียอีก

   “อ๊ะ!” ร่างบางส่งเสียงร้องเมื่อผมรั้งเอวของเขาเข้ามาชิดตัว ใบหน้าสวยนั้นเงยขึ้นมอง ดวงตาเรียวหวานฉ่ำ ริมฝีปากสีแดงขยับเป็นรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม ลำแขนเล็กยกขึ้นกอดรอบคอของผมโดยที่มือหนึ่งข้างยังถือแก้วเบียร์ไว้อยู่ จากนั้นเขาก็ซบหน้ากับอกผม

   ระหว่างที่หายตัวออกมาเขาทำตัวแบบนี้ใส่ใครไปบางวะ!

   ได้แต่กัดฟันกรอด หงุดหงิดอยู่คนเดียว เพราะตัวต้นเหตุเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไร หันไปมองพี่ครามบ้าง สภาพรุงรังไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ใบหน้าหล่อของเพื่อนรุ่นพี่เคร่งขรึม พี่พีทก็ดูเมาพอสมควร ถึงได้วอแวพี่ครามขนาดนั้น

   อืม ก็ขอให้โชคดี

   “หนีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

   “หนีอะไรเหรอ?” ตัวหอมผละออกจากอก เอียงหน้าถามอย่างใสซื่อ แต่มันออกมายั่วยวนมากกว่าไร้เดียงสา

   “คุณน่ะ... มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

   “เดินมาไง ถามอะไรแปลกจัง”

   “ตอบดี ๆ ครับ”

   “คิกคิก ใจร้อนจังน้า...” ท่าทางน่าขย้ำแบบนั้นทำให้ผมต้องข่มใจไม่ฉีกเนื้อเขาตรงนี้ ตัวหอมไม่ให้คำตอบผมอยู่ดีว่าหลุดมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เจ้าของกลิ่นหอมขยับตัวตามจังหวะเพลง ทุกท่วงท่าตรึงสายตาผมเอาไว้

   ขนาดผมยังคิดจะขย้ำเขาเลย แล้วคนอื่นจะไม่คิดได้ยังไง sex appeal ของเขามันสูงจะตายไป

   “ทำไมมันยังไม่หมดอีก?” ผมถามถึงเบียร์ในแก้ว แม้จะเป็นแก้วใหญ่ แต่จากระยะเวลามันควรจะหมดได้แล้ว

   “มีคนเติมให้”

   “ใคร?”

   “ไม่รู้ ไม่รู้จัก”

   “ไม่รู้จักแล้วไปดื่มของเขาได้ยังไง?”

   “เขาหล่อ” ตอบน่าตีแล้วยังทำตาใสอีก “อื้อ! หยุดบ่น พูดมากจัง”

   จากนั้นขอบแก้วก็มาติดริมฝีปากผม มือข้างของเขาพยายามบังคับให้ผมเปิดปากก่อนกรอกเบียร์ลงไป จะป้อนหรือจะฆ่ากันเอาดี ๆ ชักจะงง ด้วยความที่มันค่อนข้างทุลักทุเล ของเหลวนั่นจึงไหลเลอะออกจากมุมปาก ก้านนิ้วเรียวปาดมันออกแล้วดึงนิ้วไปดูด ขณะที่ตาก็จ้องมองไม่ละไปไหน ตัวหอมยกแก้วในมือจรดริมฝีปาก ก่อนที่เขาจะดื่มมันอีกผมก็ชิงแย่งมันมาก่อนแล้วดื่มจนหมดภายในครั้งเดียว เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอลงไป รสขมของมันทำเอาต้องเบ้หน้า แต่เหมือนอีกคนจะสนุก หัวเราะอารมณ์ดีทั้ง ๆ ที่มันไม่มีอะไร

   “หนาวไหม?”

   “อือ... เหงื่อออก” แน่สิ เต้นขนาดนั้น แม้เหงื่อจะออก แต่อากาศก็เย็น ด้วยความที่ยังอยู่ในช่วงของหน้าหนาว และบริเวณรอบ ๆ เป็นป่าและภูเขา ผมถอดเสื้อแขนยาวของตัวเองออกแล้วคลุมให้เขา สอดมือเข้าไปเสยผมเปียกชื้นขึ้นจากกรอบหน้าสวย ไล้เบา ๆ จนกระทั่งเลื่อนปลายนิ้วไปแตะที่ริมฝีปากสีแดงอย่างไม่รู้ตัว

   ณภัคเผยอริมฝีปากขึ้น ลิ้นสีแดงแตะปลายนิ้วผมพอผิวเผินก่อนจะใช้ฟันขบ แขนที่โอบรอบคอรั้งให้โน้มต่ำ ผมยกยิ้มเล็กน้อยจากนั้นจึงแนบริมฝีปากลงไป โดยไม่สนว่าที่ตรงนี้จะมีคนอื่นอยู่เยอะมากมายสักแค่ไหน ขึ้นชื่อว่าคนอื่น แค่นั้นก็ไม่จำเป็นต้องสนใจแล้ว

   “อืม... หนาวจัง” หลังจากผละจูบออก คนตัวเล็กกว่าก็เอียงหน้าซบไหล่ แขนที่เคยโอบคอก็แปรเปลี่ยนมาสวมกอดเข้าที่เอวของผม

   “กอดแน่นขนาดนี้แล้วยังหนาวอยู่อีกเหรอครับ?”

   “อือ... นายต้องกอดแน่นกว่านี้”

   “.......”

   “เข้าใจไหมน้องจริงใจ?”

   “ครับ พี่ภัค”

จบ.

--------------------------------------
สวัสดีค่ะ ตอนจบมาแล้ว ในที่สุดก็มีวันนี้ ฮืออออ บั๊บบัยจักรภัค TwT
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่วันเปิดเรื่องจนถึงตอนจบนะคะ 8 เดือนเลยอ่ะ โหหหหหห แต่จะว่านานก็นาน จะไม่นานก็ไม่นาน
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมาก ๆ เลยค่ะ ถึงแม้จะมีบ้างอย่างที่ผิดพลาดและน่าขัดใจแต่ก็ยังไม่ทิ้ง จักรภัค ไป ขอบคุณมาก ๆ เลย
ตั้งใจว่าหลังจริงใจจบจะยังไม่ลงเรื่องใหม่เลยทันที อยากจะพักสักหน่อย
แต่ตอนนี้มีโปรเจ็กต์ collab กับพี่อาโป (@Arpo_Novel) ใช้นามปากกาว่า ARPOBREAKXR ชื่อเรื่อง How to feed Bambi by Chema OᴥO เชมาคนเลี้ยงกวาง ค่ะ
เป็นเรื่องราวของหนุ่มเชื้อชาติละตินผิวแทนตาคมกับกวางยักษ์ของเขา ไปติดตามอ่านวิธีเลี้ยงกวางของเชมากันได้นะคะ
ฝากไว้เชมากับกวางของเขาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยฮะ อยากให้ช่วยซัพพอร์ตสักหน่อย เชมาจะได้มีกำลังใจในการเลี้ยงกวาง กิกิ
ฝากไว้ด้วยนะคะ

ไปแล้วนะ บั๊บบัย ขอบคุณมาก ๆ ค่าาาาาา ♥

[jaokhwan]

  จบ!!!

[LovEYouOnLy]

รักมากมายพูดเลย พูดจากใจจริง ยังไม่อยากให้จบเลย ทำไงดี ถ้างอแงแล้วจะมีใครสนไหม

[van16]

  จบแล้ว  มีตอนพิเศษมั้ยน้อออ. อยากอ่านอีก 

[Piima]

จบแล้วเหรอคะ

เศร้าจัง

[ChabaSri]

อ่านจบแล้ว ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีดีนะคะ ^^

[JokerGirl]

เป็นตอนจบที่ไม่เหมือนจบเลยอ่ะ อยู่ด้วยกันตลอดไปนะน้องจริงใจพี่ภัค

[Erh]

ิใจหายอะ รอรวมเล่มค่ะ

[Papangtha]

ต้องคิดถึงตัวหอมมากแน่ๆ

[B52]

รักเรื่องนี้

[•♀NoM!_KunG♀•]

จบจิงจังสินะ เห้ออ!! ขอบคุณน้า

[cchompoo]

  

[MSeraph]

จบซะแล้ววว ต้องคิดถึงจริงใจกับตัวหอมมากแน่ๆเลยอะ
ชอบเรื่องนี้มาก ชอบคาแรกเตอร์ของจริงใจสุด
คือเป็นคนที่ชัดเจนและจริงมจสมชื่อเลยอะ
ชอบในการเปลี้ยนแปลงของณภัคที่ดีขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่มีจริงใจในชีวิต
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ

[TaemyG]

เป็นเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับตัวละครมาก ไม่ว่าจะเรื่องนี้หรือเรื่องอื่นๆในผลงานของคุณ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ อบอุ่นมาก รัก

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เง้ออออ.............จบแล้ว ไม่อยากให้จบเลยยยย 
จริงใจ ณภัค 

ชนะการแข่งขัน ได้เล่นดนตรีที่ดังสุดๆไปเลย
ได้เซ็นสัญญา ทำเพลง ออกอัลบั้ม
ก็ต้องเหนื่อยมากขึ้น กินข้าวไม่เป็นเวลา
ไม่มีเวลาพบคนในครอบครัว คนรัก 
แลกกับการงาน เงิน มีชื่อเสียง
จริงใจ ทำความฝันของตัวเองสำเร็จแล้ว 

รักจันทร์เจ้า มากกกกกก หมูอ้วนพี่ชายเด็กปีศาจ
ยังอวบๆ เพราะรักการกินจนพี่กาล กับจริงใจส่ายหน้า
พอเจอกัน จันทร์เจ้า จ๋าจ้า พี่น้องก็มะรุมมะตุ้มจริงใจกัน น่าร้กกกกกกก
ชอบบบบ ซาบซึ้งกับความรักของพี่น้อง
ทิวากาล จันทร์เจ้า 

แล้วเรื่องก็จบลง
ขอบคุณไรท์ ทำให้คนอ่านมีความสุข
รอตอนพิเศษนะ
       
 

[pui]

  ขอบคุณค่ะ
รอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ

[mystery Y]

จบแล้วเหรอ? จะมีตอนพิเศษไหมน้า~

[pktherabbit]

หืมมม...พอจะจบก็จบห้วนๆ งี้เลยเหรอ...อารายกาน