ตอนที่ 4
จุ๊ฟ
“อะ ไอ้เหี้ยอิท!!” ผมดิ้นเร้าทันที กับคำพูดกำกวมของมัน ดูคำพูดมัน ดูคำพูดของมัน ผมอยากจะไปจับหัวมันแล้วจับกระแทกพื้นให้สมองมันไหลเอาความคิดต่ำๆของมันออกมาบ้าง
ืืืืืืืื พูดออกมาได้ยังไง!
“ทำไม กูพูดผิดตรงไหน” มันว่า แล้วเดินมาหาผมแล้วจับเข้าที่ก้นผมแล้วบีบขยำอย่างแรง
“อ๊ากกกกก ไอ้อิท กูจะฆ่ามึง!!” ผมดิ้นส่ายหนีจากมือปลามึกของมันยังจับก้นผมไม่ปล่อย ปากผมก็พ่นด่ามันอย่างเคียดแค้นและเจ็บใจ ถ้าผมหลุดไปได้ ผมสาบานเลยผมจะเอาเลือดหัวมันออกให้ได้
หมับ
“กูบอกให้ปล่อยไอ้นนท์” ไอ้เต้มันจับคอเสื้อไอ้อิทดึงขึ้น แล้วพูดเสียงโหด จากนั้นกระชากไอ้อิทออกห่างจากตัวผม ตัวไอ้เต้กับไอ้อิทมันสูงพอๆกัน ผมก็เลยไม่รู้ว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบ แต่ไอ้อิทมันก็ยอมถูกลากไปอย่างไม่สะท้านกลัว ตอนนี้แววตาไอ้เต้มันน่ากลัวมาก ผมไม่เคยเห็นมันโกรธอะไรขนาดนี้
หรือจะเป็นเพราะผม
โอ้ย ซึ้งอ่าา
“ทำไมกูต้องปล่อย” คราวนี้เป็นไอ้อิทพูดขึ้นบ้าง เสียงมันเหี้ยมขึ้นมาทันที จนผมอดขนลุกตามไม่ได้ มันผลักไอ้เต้ออกห่างจากตัวมัน แล้วยกตีนถีบที่หน้าอกไอ้เต้โดยที่มันไม่ทันระวังตัว จนล้มลงที่พื้น ไอ้อิทก็ไปเตะซ้ำทันที จนไอ้เต้มันงอตัวจุก
พลั่ก ตุบ!
“ไอ้เต้ !!” ผมร้องตามทันที ผมพอรู้อยู่แล้วว่าไอ้อิทมันเป็นพวกหัวรุนแรง แต่ไม่เคยเห็นมันทำร้ายใครมาก่อน ตอนนี้มันทำร้ายไอ้เต้อย่างไม่ออมมือ จนไอ้เต้ลุกมาขึ้นต่อกรกับมันไม่ได้ แววตามันตอนนี้ไม่มีความปราณีหรืออ่อนข้อให้กับอีกฝ่าย มีแต่ความสะสะใจเท่านั้น
“ไอ้อิท อย่าทำเพื่อนกู!” ผมห้ามอีกฝ่ายไม่ให้ทำร้ายไอ้เต้ไปมากกว่านี้ ตอนนี้ปากไอ้เต้ช้ำแตก ไหนจะถูกไอ้อิทเตะซ้ำตามตัวอยู่อย่างนั้น มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
“หึ กูจะทำ มึงดูนี่” มันหันมาทางผม แล้วเหยียดยิ้ม แล้วให้ผมมองตามที่มันบอก
ผลั่ก
“ไอ้เต้!!” ผมตะโกนร้องอย่างตกใจ เมื่อไอ้อิทมันจับที่ผมไอ้เต้แล้วกระชากขึ้นมาเหนือพื้น แล้วซัดหมัดหนักๆลงที่หน้าไอเต้ จนมันสะบัดหันหน้าไปตามแรง
“พอแล้ว อย่าทำมัน” ผมทั้งดิ้นและร้องห้ามไอ้เหี้ยนั่น ตอนนี้ไอ้เต้มันเริ่มไม่ไหวแล้ว ไอ้อิทมันผลักหัวไอ้เต้ลงพื้นเหมือนเดิม แล้วเดินเข้ามาหาผมแทน
“งั้นให้ทำมึงงั้นสิ” มันว่า แล้วปรายตาบอกเพื่อนมันให้ปล่อยผม จากนั้นมันก็เดินต้อนผมเรื่อยๆจนไปชิดผนัง ผมที่เริ่มกลัวกับท่าทางของมันเริ่มหาทางออกอย่างรนราน ไม่เคยเจอมันในมาดน่ากลัวแบบนี้มาก่อน เลยตั้งรับไม่ถูก
ทำไงดีว่ะ
ผมเริ่มมองหาทางหนี แต่มองไปทางไหนก็มีเพื่อนมันรุมล้อมไปหมด ผมเงยหน้ามองมันอย่างกลัวๆ แววตามันตอนนี้ดูน่ากลัวจนผมต้องหลบสายตามัน
“ปล่อยกูเถอะนะ ไอ้อิท นะ” ผมเงยหน้าขึ้นแบบใจกล้า พูดเสียงอ่อนและอ้อนมันไปในตัว ช้อนตามองมันแบบสงสารสุดๆ ใครเจอผมในมาดนี้ยอมทุกราย ขนาดไอ้เต้ยังยอมเลยอ่ะ คิดดู
แต่ไม่ใช่กับไอ้อิท ไอ้เวรนรกนี่
“อย่ามาอ้อนตีนกู” โห คำพูดมึง ผมนี่ตวัดมองแยกเขี้ยวใส่มันอย่างเคืองๆทันที กูไปอ้อนตีนมึงตอนไหน
“ก็ปล่อยกูสิว่ะ” ผมขึ้นเสียง ไม่พูดพงพูดดีกับมันละ อย่างมันไม่สมควรที่จะพูดดีๆด้วยหรอก
“ง่ายไปป่ะ” มันว่า น้ำเสียงมันเริ่มกวนตีนอีกครั้ง แล้วโน้มหน้าก้มลงมาใกล้ผม จนผมหดคอหนีมัน มึงจะก้มลงมาเพื่อ ผมแขวะมันในใจ
“แล้วจะให้ทำไงเล่า” ผมพูดไม่สบตามัน ไม่กล้ามองมัน กลัวมือมันสั่น และลั่นไปโบกหน้ามันเข้า
“หอมแก้มกูทีดิ” คำตอบมันทำเอาผมอ้าปากค้างทันที มึงบ้าไปแล้วรึไง กูไม่ทำโว้ยย
“ไม่เอา กูเป็นผู้ชาย ให้มาหอมแก้มผู้ชายด้วยกันได้ไง ยิ่งเป็นมึงด้วย กูไม่ทำ!!” ผมรัวเสียงดังอย่างรวดเร็ว จนเกือบลิ้นพันกัน ส่ายหัวว่าไม่ยอมจนหัวยุ่งไปหมด
“สรุปไม่ทำ” มันว่า พลางส่ายหน้าทำหน้าตาแบบเสียดายสุดๆ คือมึงต้องการอะไรจากกูไว้เวรนี่
“กูไม่ทำ!” ผมยังยืนยันคำเดิม
“ก็ดี เฮ้ย พวกมึง จัดการมัน” มันหันไปสั่งพวกเพื่อนมันทันที ไอ้พวกเพื่อนมันก็เดินตรงหาไอ้เต้ที่นอนเจ็บอยู่ แล้วลงมือกระทืบไอ้เต้อีกครั้ง ผมมองตามอย่างตกใจหันไปมองสลับมันกับไอ้เต้ ไอ้อิทตอนนี้มันมีแต่แววตาสะใจที่เห็นไอ้เต้โดนรุม
ตุบ ตุบ
“หยุดนะเว้ย ไอ้อิทบอกเพื่อนมึงหยุดเดียวนี้” ผมจับที่แขนมันเขย่าอย่างร้อนรน มองไอ้เต้ที่ตอนนี้มันเริ่มจะไปเฝ้ายมบาลเต็มทีแล้ว แต่ไอ้อิทมันกลับไม่ฟังผม ยืนมองดูอย่างสบายอารมณ์ ผมไม่รู้ว่ามันกวนตีนหรืออยากแกล้งอะไรผมนักหนา หรือให้ผมเจ็บใจอะไรก็ตาม บอกไว้เลย
ว่ามันได้ผล
ตอนนี้ผมโครตเจ็บใจ ที่ทำอะไรไอ้หน้าเหียกนี้ไม่ได้ ไหนๆ ก็ยอมให้มันดูถูกมาสารพัดแล้ว และผมไม่ยอมให้ไอ้เต้ถูกรุมกระทืบจนตายอย่างแน่นอน
เอาว่ะ
ไหนๆก็ไหนแล้ว แม่งคิดซะว่าหอมแก้มไอ้ฮันเตอร์ละกัน
“กูยอมแล้ว!”
ผมพูดรัว และรีบเดินไปหยุดตรงหน้ามัน จนมันผงะตกใจที่ผมพุ่งหามันอย่างนั้น ผมใช้สองมือรีบคว้าตะปบจับที่หน้ามันไม่ให้มันได้ทันตั้งตัว โน้มก้มลงมา แล้วหลับตากดจมูกที่แก้มมันทันที
จุ๊ฟ
แต่กลับกลายเป็นว่าผมไปจุ๊ฟแก้มมันแทน ผมรีบผละออกจากมันอย่างกับของร้อน แล้วเช็ดปากตัวเองรัวๆอย่างขยะแขยง
ฮึ่ยย กูจะติดเชื้อจากมันมั้ยเนี้ย
ผมเช็ดปากอย่างแรงจนมันแดงก่ำ เช็ดมันอยู่นานจนเงยหน้าขึ้นมอง เมื่ออยู่ๆบรรยากาศก็เกิดเดธแอร์ขึ้นมาทันที ผมยืนมองไอ้อิทที่มันทำหน้าอึ้งตาค้าง มือมันก็จับอยู่ที่แก้มของมันไม่ปล่อยและยืนจ้องผมอยู่เช่นกัน จนผมเริ่มหน้าเห่อร้อน เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป จากนั้นเสียงไอ้อิทก็ดังขึ้น
“ฮะ เฮ้ย หยุด” เสียงมันตุกตะกักตอนสั่งให้เพื่อนมันหยุดกระทืบไอ้เต้ ท่าทางมันเก้ๆกังๆจนดูตลก สงสัยมันยังคงอึ้งไม่หาย ที่ผมกล้าหอมแก้มมันแบบนั้น ผมแอบเห็นหูมันแดงอยู่แว๊บๆ
“ไอ้เต้ เป็นไงบ้างมึง” ผมรีบวิ่งไปหาไอ้เต้ทันที ไม่สนไอ้เวรนั่นที่ยืนอยู่ซักนิด
“เจ็บดิ มาโดนบ้างป่ะ” แหม เจ็บจะตายยังมีมาแขวะผม ผมหมั่นไส้ผลักหัวมันไปที จนมันร้องโอด ผมจึงรีบเข้าไปหามันเพื่อดูว่ามันเจ็บจริงหรือสำออย
“โทษๆ เจ็บมากป่ะ” ผมถามมัน
“มาก” มันตอบแค่นั้น ผมจึงค่อยๆพยุงมันลุกขึ้น มันเซมาทางผมจนผมเกือบจะล้ม มึงตัวไม่ใช่เบาๆนะโว้ยย
“แล้วไอ้เหี้ยนั่นหล่ะ” ไอ้เต้ถาม ผมจึงหันไปมองไอ้อิททันที ที่มันยืนมองผมกับไอ้เต้อยู่ แววตามันมองผมแปลกๆแต่ผมไม่สนใจ เดินพยุงไอ้เต้ออกมาทันที ซึ่งพวกมันก็ไม่ได้ตามมา มันทำให้ผมโล่งอก
“โอ้ยๆ เบาๆดิ มือหรือตีนว่ะ” เสียงร้องโอดครวญของไอ้เต้ดังขึ้นมา เมื่อผมกำลังทำแผลให้ที่คอนโดของมัน ผมที่หมั่นไส้กับความสำออย กดเข้าไปที่ปากช้ำมันอย่างแรง จนมันดิ้นพล่าน
“โอ้ยยย พอๆกูทำเอง” มันว่า แล้วแย่งสำลีไปจากมือผมซึ่งผมก็ยอมแต่โดยดี อยากทำก็ทำ
“ไม่ถึงกับตายใช่ป่ะ” ผมประชดมัน ทีจริงผมก็รู้สึกผิดที่หาเรื่องมาให้มันเจ็บตัว แต่จะพูดทำเหมือนผมผิด มันไม่ใช่แนวผมไง
“เออ เพราะใครหล่ะ” นั่นไง มาละ
“เพราะไอ้อิทไง แม่งไอ้เหี้ยนั่น ฮึ่ยย” พอพูดถึงไอ้บ้านั้น ผมก็ยกมือมาถูที่ปากตัวเองทันทีอย่างรุนแรง จนมันแดง
“เฮ้ย มึงทำไร ถูปากทำเพื่อ” มันสงสัยที่ผมถูปากอย่างนั้นอย่างแรง จนมันดึงมือผมออก
“ไม่มีอะไร” ผมบอกปัดมันไป ถ้าบอกว่าไปหอมแก้มไอ้เหี้ยนั้น มันคงล้อผมอีก ไม่เอาๆแค่นี้ผมก็เจ็บใจและแค้นใจจนไม่อยากเห็นหน้ามันอีกเลยในชาตินี้ ทำผมอับอายเสียศักดิ์ศรีย่อยยับหมด ฮึ่ยย
“อื้ออ” ผมทึ้งหัวตัวเองไปมา และถูปากจนมันบวมเจ่อ เมื่อนึกถึงความอัปยศนั่น
“เป็นบ้าไรของมึงเนี้ย” มันคงงงว่าผมเป็นบ้าไร จนมันผลักหัวจนแทบขมำไปกับพื้น ดีนะที่จับขอบโต๊ะไว้ทัน
“ไอ้สัสเต้!!”
หลังจากนั้น ไอ้เต้มันก็ช้ำใน ไปมหาลัยไม่ได้สองวัน จึงนอนอืดอยู่ที่ห้อง โดยมีผมเป็นคนส่งข้าวส่งน้ำให้มัน โทษฐานที่นำพาเรื่องเจ็บตัวไปให้ ผมจึงเถียงอะไรไม่ได้ ยอมๆเป็นเบ้มันซักวันสองวัน ให้มันหายดีก่อนเถอะ ผมจะทบยอดรวมมันเลย
“จะกินไร” ผมยกโทรศัพท์โทรถามมัน เมื่อผมอยู่ร้านอาหารตามสั่ง ตอนนี้ผมเลิกเรียนแล้ว เลยแวะซื้อของกินไปให้มันด้วยซะเลย
“ต้มยำปลาหมึก” มันบอก น้ำเสียงลัลล้าสุดๆ ผมแอบเบ้หน้าใส่สายทันที อย่าให้ถึงทีกูละกัน
“เออๆ เอาไรอีกป่ะ” ผมถาม
“เอาสาคูข้าวโพ้ด ขนมครก แล้วก็เป็ปซี่ขวดใหญ่” มันร่ายของกินที่มันอยาก ผมจึงสวนมันทันที เพราะของกินแต่ละอย่างมันไม่ได้อยู่ใกล้กันเลยซักนิด
“ไม่มีโว้ยย” ผมตัดบทจากนั้นวางสายทันที
“หึ มึงแดกแค่ปลาหมึกก็พอ”
ผมจึงสั่งอาหารกับแม่ครัว ไม่วายสั่งของตัวเองด้วย เพราะกลัวจะไปถึงคอนโดมันผมก็หิวพอดี และที่สำคัญผมไปเก็บเงินปลายทางด้วย เพราะจะได้ไม่เสียเงินตัวเอง อิอิ
เมื่อได้อาหารครบแล้ว ผมกำลังจะไปโบกแทกซี่หน้ามอ เพื่อไปคอนโดไอ้เต้ รถสปอตคันสีดำก็ขับมาปาดหน้าผม จนผมผงะและเซกระโดดหลบทันทีอย่างตกใจ
“ไอ้รถเหี้ย ขับไงว่ะ” ผมตั้งหลักได้ ด่ากราดทันทีอย่างโมโห ถ้าผมหลบไม่ทัน ไม่ไปเฝ้าพระอินเลยหรอ
รถสีดำนั้นมันจอดทันที ก่อนจะค่อยๆขับถอยหลังมาหยุดตรงที่ผมยืนอยู่ จากนั้นมันก็เลื่อนกระจกลง ทำให้ผมรู้ว่าใครมันเป็นคนขับ
“ไอ้เหี้ยอิท” ผมชี้หน้าใส่มัน
“ว่าไงครับมึง” มันโพล่หน้าเหียกของมันออกมา จนผมเห็นว่าหน้ามันมีแว่นสีดำอันใหญ่ใส่อยู่ ทำให้ลุคมันดูเท่และแบดเอามากๆ มากจนเหี้ยเลยหล่ะ สาวๆกรี้ดมันแทบจะกระชากมันเข้าป่า
“มึงใช้ส้นตีนขับหรือไง ไม่ดูคน” ได้ทีผมเริ่มด่ามันก่อน กลัวเสียเปรียบ
“เออดิ กูใช้ตีนขับ ถามมาได้นะมึง ใช้ตูดมึงคิดรึไงถึงถามโง่ๆออกมาแบบนี้” อื้อหือ แค่ผมด่ามันไม่กี่คำมันซัดซะยาว ไม่วายลามถึงก้นผม
“ไอ้..ฮึ่ย เรื่องของกู” ผมตัดบท ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมัน แค่เถียงเมื่อกี้ผมมีแววจะแพ้ละ ถ้าดันเถียงอีก อาจจะหน้าแหกกลับมา หนีมันไปไกลดีสุดละ ว่าแล้วผมก็เดินหนีมันทันที
“นี่ มึงยังไม่เลิกใส่กางเกงแบบนี้อีกหรอว่ะ” มันขับรถตาม ตาก็มองกางเกงผม
“เรื่องของกู” ผมตอบ ไม่สนใจมัน แล้วรีบโบกแทกซี่ แต่แม่งมันหายไปไหนหมดว่ะ
“อายที่ก้นใหญ่หรอว่ะ” มันว่า ทำให้อารมณ์หงุดหงิดผมพุ่งสูงขึ้น
“มึงเสือกไรด้วย!!” ผมหันไปเขวี้ยงต้มยำปลาหมึกของไอ้เต้ใส่หน้ามันทันทีอย่างโมโห มึงไม่ต้องกินมันแล้วไอ้เต้ กูขอฟาดปากหมาแถวนี้ก่อน
“เฮ้ยยย แม่ง โยนมาได้ รถกูเปื้อนหมด” มันปัดและจับถุงต้มยำเขวี้ยงใส่ผมคืน จนผมกระโดดหลบ มันเปิดประตูออกมาก้าวมาหาผมอย่างโมโห ที่ทำรถมันเปื้อน
“มะ มึง จะทำไร” ผมถามเสียงตะกุกตะกัก เผลอเดินถอยหลัง เมื่อมันทำหน้ายักษ์ใส่
“รถกูเปื้อน มึงคิดว่ามันราคาสองสามหมื่นรึไง มานี่เลยมึง” มันเดินมาหาผมอย่างรวดเร็ว จนผมหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่ไม่ทันมันอยู่ดี มันจับแขนผมลากไปที่รถของมันทันที
“ปล่อยนะเว้ย ไอ้อิท” ผมยื้อ ไม่ยอมไปกับมัน เมื่อมันพยายามกระชากดึกและจะยัดผมขึ้นรถ
“ขึ้นรถ” มันสั่งเสียงเข้ม
“ไม่!!” ผมส่ายหัวค้านชนฝาทันที ใครมันจะไปขึ้นว่ะ เกิดพาไปฆ่าทำไง แม่งยิ่งน่ากลัวอยู่
“เออได้ ชอบให้ใช้กำลังนะมึง” มันไม่พูดเปล่าจับผมลากออกมาอย่างแรงด้วยกำลังของมัน แล้วจับผมยัดใส่รถทันทีอย่างไม่ออมแรง
ปัง
ติ้ด
มันโยนผมใส่รถแล้ว ตามด้วยปิดประตูเสียงดังสนั่น จนมันไม่กลัวว่ามันจะพัง จากนั้นมันก็กดล็อคประตูเมื่อคิดว่าผมจะเปิดประตูหนี ซึ่งก็เป็นไปตามที่มันคิด ผมพยายามจะแงะเปิดประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย
ปึกๆ
“เปิดนะโว้ย” ผมทั้งทุบและดึงให้มันออก แต่มันกลับปิดสนิท จนไอ้อิทมันเดินอ้อมมาแล้วนั่งอีกฝั่ง ผมจึงหันไปบอกมันทันที
“ไอ้อิท กูจะลง” ผมบอก แล้วหันไปวุ่นอยู่กับประตูบ้านั้นอีกครั้ง
“ถ้าประตูรถกูพัง กูเอามึงหมดตัวแน่” มันขู่ ซึ่งมันได้ผล ทำให้ผมหยุดประทุษร้ายประตูมันทันที เพราะผมรู้ไง ว่ามันพังขึ้นมา ค่าซ่อมแพงโครตๆ
“มะ มึงจะพากูไปไหน” ผมหันไปถามมันอย่างตื่นๆ เมื่อมันออกรถและขับไปไหนไม่รู้ ผมก็มองตลอดทางอย่างระแวง กลัวมันจะพาเอาไปทิ้ง ผมยิ่งความจำสั้นอยู่ หาทางกลับบ้านลำบากอีก
“เรื่องของกู” แม่งมันย้อน ผมแยกเขี้ยวใส่มันทันที แม่งกวนตีนจิงโว้ยย
Rrrrrrrr
จู่ๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมรีบหยิบขึ้นมาดูทันที แล้วก็พบว่าเป็นเต้โทรมา ทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังรอกินข้าวที่ผมสั่งไว้อยู่
“ฮัลโหล ไอ้เต้” ผมรับส่าย ก่อนจะเอาโทรศัพท์ออกจากหู
“มึงอยู่ไหน!!” พูดเสียงเบาๆก็ได้โว้ยย แม่งตะโกนออกมาได้ หูจะแตก
“เออ กูไปช้าหน่อยนะ รอแปป” ผมบอก ไม่กล้าบอกว่าถูกไอ้อิทลากมา
“มึงไปไหน” มันยังถามไม่เลิก ผมนี่คิดหาคำตอบแทบไม่ทันเลย เพราะผมโกหกไม่ค่อยเก่ง
เอาไงดีว่ะ
“กะ ก็ซื้อสาคูข้าวโพ้ดให้มึงไง อยากกินไม่ใช่หรอว่ะ” ผมอ้างของกินทันที เพื่อไม่ให้มันสงสัยมาก
“เออ รีบๆมา กูหิว” มันว่าเสียงอ่อนลง แหม พอของกินละเสียงอ่อนเลยนะสัส
“อื่อๆ จะรีบ ปะ.. เฮ้ยย!!” ผมกำลังจะตอบแล้ววางสายอยู่แล้ว ไว้เวรอิทกลับแย่งโทรศัพท์ผมไปอย่างหน้าตาเฉย ผมนี่อ้าปากค้างเลย กับความไร้มารยาทของมัน
“ไอ้นนท์ มึงเป็นอะไร!!” ไอ้เต้ดูตกใจกับเสียงผม จนมันร้องลั่นออกมาจากโทรศัพท์ ผมรีบคว้าเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากไอ้อิท แต่เหมือนมันรู้เบี่ยงตัวหลบผมซะงั้น
“เป็นอะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง” ไอ้อิทตอบเสียงกวนๆใส่สาย ผมพยายามจะยื้อแย่งโทรศัพท์จากมัน จนมันตบรถเลี้ยวจอดข้างทาง แล้วจับหัวผมผลักออกไกล ไม่ให้ผมเอื้อมถึงมัน
“ไอ้อิท!!” เสียงไอ้เต้ร้องตะโกนออกมาจนผมได้ยิน มันคงแค้นที่ทำมันเจ็บคราวก่อน
“ไอ้เหี้ยอิท เอาโทรศัพท์กูคืนมา” ผมพยายามจะดันมือมันออกจากหัวผม แต่แม่งมันจับแน่นจนผมแกะมือมันออกไม่ได้ซักที
“เออกูเอง ตอนนี้กูอยู่กับไอ้นนท์ กำลังให้กูเล่นก้นอยู่พอดี แม่งนิ่มชิบหาย มึงเสือกโทรมาขัดจังหว่ะ” มันพูดสองแง่สองง่ามจนคนที่ได้ยินเข้าใจผิดหมด
“อ๊ากก ไอ้สัสอิท ใครให้มึงเล่นก้นกัน เอาโทรศัพท์กูคืนมา” ผมจิกทึ้งมือมันให้ปล่อยจากหัวผม ซึ่งมันนอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว มันยังหัวเราะชอบใจผมอีก ที่ทำให้ผมดิ้นเร้าเป็นบ้าแบบนั้น
“ไอ้นนท์ ไอ้อิทมันทำอะไรมึง” ไอ้เต้ถามอย่างตกใจ มึงจะไปเชื่อคำพูดมันทำไมว่ะ
“เปล่า มันยังไม่ได้ทำอะไรกู” ผมตะโกนตอบมันไป มือก็ทุบจิกมือไอ้อิทให้ปล่อยจากหัวผม
“แต่ตอนนี้กูกำลังจะทำมันว่ะ ติ้ด”
ไอ้อิทมันพูดแล้วตัดสายไอ้เต้ทันที แล้วโยนโทรศัพท์ผมปาทิ้งข้างทาง แล้วออกรถทันที ผมอ้าปากค้างให้กับความร้ายกาจของมัน และเหลียวหลังมองโทรศัพท์น้อยของผมที่ถูกโยนเข้าไปในป่าอย่างไร้ความปราณี
“ไอ้อิท มึงมันบ้าไปแล้ว” ผมตะโกนใส่มันอย่างโมโห มันจะเกินไปแล้ว
“เออกูมันบ้า มึงระวังงคนบ้าแบบกูไว้ให้ดี”
โอ้ยย คิดชื่อตอนไม่ออก เอาชื่อนี้ไปละกัน สั้นๆกระชับ 555555+
อิอิทมันโหดซึน และชอบแต๊ะอั๋งน้องนนท์ตลอด
คอยดูวันที่น้องนนท์อวดบั้นทายงามๆ ถึงตอนนั้นอิอิทโหดแค่ไหน ต้องยอมสยบอ่ะ เอิ้กๆ
อ่านคอมเม้นแต่ละคนแล้วฮามาก มีแต่คนอยากให้นนท์เอาก้นฟาดหน้าอิททั้งนั้นเลย 55555
รอก่อนๆๆๆ มีแน่นอนนน ถถถถถถ
เอามาลงให้ก่อนเด้อ เฮียอสูรสิตามมา
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้าา ตามทวงได้ที่เพจเด้อ
หัวข้อ: OH! My Sexy ♥ รักนะนายก้นใหญ่ !!ตอนที่ 33สุขใดเล่าจะเท่า”ก้น”เมีย(จบ) 25/08/60 (อ่าน 124296 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก