ตอนที่ 7
โรคจิต ปะทะ ก้นใหญ่
หลังจากวันนั้น ที่ผมเอาชีวิตรอดออกมาจากห้องไอ้อิทได้ ผมรีบพุ่งตัวกลับหอทันที ใจก็สั่นผวาไม่หยุดเมื่อไม่คิดจะเจออะไรแบบนี้ ทำเอาผมจิตตกนอนไม่หลับทั้งคืน จนลืมไปว่ามีใครอีกคนรอกินข้าวพร้อมผมอยู่ กว่าจะรู้ตัวก็เป็นเช้าวันใหม่
และเป็นเช้าที่หนวกหูมากที่สุด
ปัง ปัง ปัง
"ไอ้นนท์ เปิดประตู!!"
ปัง ปัง
ใครว่ะ แม่งคนจะนอน คนยิ่งนอนน้อยๆอยู่
"มึงจะเปิดไม่เปิด ไม่เปิดกูถีบ!!" เสียงตะโกนไอ้ที่เรียกผมอยู่ด้านนอก มันตะคอกพร้อมกับทุบที่ประตูผมอย่างแรงจนมันสะเทือนมาถึงผม มันคงกะจะพังประตูผมจริงๆ ใช่มั้ย
ประตูกูพังมึงตาย!
"เออ เปิดแล้วโว้ย" ผมโผล่หัวออกจากผ้าห่ม ตะโกนตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด แม่งอย่าให้รู้นะใคร ไอ้นนท์จะเอาก้นฟาดหน้าแม่งเลย จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างขี้เกียจ ห่อตัวด้วยผ้าห่มแล้วเดินไปที่ประตู
พรึบ
"ใครว่ะ เคาะหาพ่อง!!" ผมเปิดประตูแล้วเงยหน้าที่สะลึมสะลือไม่ตื่นดี เปิดฉากด่าทันทีอย่างหัวเสีย เมื่อวานกูเจอโรคจิตมา วันนี้ยังเจอคนบ้าอีก วันนี้วันอะไรว่ะเนี้ย ก่อนจะยกมือขยี้ตาตัวเองอย่างัวเงีย แล้วก็อ้าปากค้าง ตาสว่างขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าคนที่มาพังประตูแต่เช้าเป็นใคร
"อะ ไอ้เหี้ยอิท ไอ้โรคจิต!!"
ผมชี้หน้าใส่มันอย่างตกใจ ก่อนจะรีบปิดประตูทันทีอย่างรวดเร็ว ในใจก็คิดทำไมมันถึงรู้จักห้องผมได้ หรือว่าเมื่อคืน
มันตามผมมา!
อ๊ากกกก
"เออ กูเอง"
มันตอบสีหน้าลัลล้า และพยายามจะดันเข้ามาในห้องผม เมื่อคืนมึงยังไม่พอใช่มั้ย วันนี้ตามกูมาถึงห้องเลย มึงเป็นโรคจิตเต็มตัวแบบกู่ไม่กลับแล้วใช่มั้ย ไอ้เหี้ยอิท
"อย่าเข้ามานะโว้ย ไม่งั้นกูจะแจ้งตำรวจ" ผมตะโกนขู่มันไป มือก็ดันประตูยื้อต้านกับมันอยู่อย่างนั้น มึงจะทำให้กูหลอนไปถึงไหน ไอ้เหี้ย ฮืออ
" เชิญ" มันว่าแล้วยกยิ้มอย่างไม่ยี่หล่ะ พร้อมดันตัวจะเข้ามาให้ได้ ผมแทบจะต้านแรงมันไม่ไหวแล้ว ทำไงดี ใครก็ได้เอาไอ้นี่ออกไปจากหน้าห้องผมที
"ไอ้อิท มึงเลิกยุ่งกับกูได้แล้ว ต่างคนต่างอยู่สิว่ะ!!" ผมตะโกนบอกมัน
"แต่กูอยากยุ่ง" มันว่า
"กูไม่ให้ยุ่งโว้ยยย" มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงว่ะ แม่ง มึงจะดันเข้ามาทำไม กูจะต้านไม่อยู่แล้ว
"มึงทำกูคลั่ง!"
ห๊ะ!
จู่ๆมันก็ตะโกนออกมาจนผมตกใจ เผลอปล่อยมือที่ประตู อะไรที่ผมทำมันคลั่ง ผมไปทำมันตอนไหน ทำไมผมจำไม่ได้ จำได้มีแต่ผมไม่ใช่หรือไงที่ถูกมันปั่นประสาทจนจะเป็นบ้าแล้ว เมื่อมันเห็นผมยืนอึ้งอยู่ มันจึงถือโอกาสตอนที่ผมเผลอแทรกตัวเข้ามาในห้องผมทันที
"อะ ไอ้อิท ออกไป ไม่งั้นกูร้องจริงๆนะโว้ย"
"เรื่องของมึง" มันตอบหน้าตาย แล้วเดินสำรวจห้องผมอย่างถือวิสาสะ ผมที่ไม่กล้าเข้าไปห้ามมัน ปล่อยให้มันเดินอยู่ในห้องส่วนตัวผมก็เกาะขอบประตูไว้แน่น เผื่อมันบ้าอะไรขึ้นมา ผมจะได้วิ่งหนีทัน
"มึงต้องการอะไร” ผมถามออกไป มือก็เกาะประตูไม่ยอมห่าง
“มึงกลัวกูขนาดนั้น” มันหันมาถามผมอย่างสงสัย
โห้ ถามมาได้ มึงไม่น่ากลัวเลยไอ้เหี้ยอิท
โรคจิตแบบมึงเนี้ย ไม่น่ากลัวเล้ย
“กูไม่ได้กลัวเว้ย” ผมพูดออกไป แต่ในใจแม่งกลัวชิบหาย ก่อนหน้านั้นที่ก่นด่ามันในใจ ก็ให้มันอยู่ในนั้นแหล่ะ พูดออกมาเดียวมันรู้ว่าผมกลัว มันจะยิ่งได้ใจ
“ก็ดี กูชอบ” ไอ้อิทมันว่า สีหน้ามึงดูตื่นเต้นดีใจมาก ที่ผมบอกว่าไม่กลัวมัน แล้วมันก็เดินเข้ามาใกล้ผม จนผมต้องยกตีนทาบที่หน้าท้องมัน
“มึงเข้ามาอีก กูถีบ” ผมขู่ พร้อมจะถีบมันจริงๆถ้ามันเข้ามาใกล้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่กลัวคำขู่ผมเลยซักนิด ก้มมองตีนผมที่อยู่ท้องมันอย่างเฉยๆ ก่อนจะเงยหน้ามองผมอย่างน่ากลัว แล้วแยกเขี้ยวใส่ผมอย่างโมโห พร้อมจับที่ขาผมไว้แน่น
ตายๆ มันจะฆ่าผมมั้ยเนี้ยที่ผมคิดจะถีบมัน
“มึงเหยียบเสื้อกู!!”
อ้าว
หักมุมครับ
ผมก็นึกว่ามันจะโกรธที่ผมจะถีบมัน แต่ที่ไหนได้ แม่งโกรธผมที่ผมเหยียบเสื้อมัน โอ้ย บักอิทมึงมันไม่ปกติจริงๆเลยโว้ย จากนั้นมันก็จับขาผมดึงออกจากเสื้อของมัน แล้วก้มปัดๆเช็ดรอยตีนผมออกอย่างแรง
คือตีนกูไม่ได้สกปรกขนาดนั้นนะ
“ ใครใช้ให้มึงมาอยู่ใกล้กู” ผมเถียงออกไป ดีแค่ไหนตีนผมไม่ลั่นถีบมัน จนมันเงยหน้าจากเสื้อแล้วตวัดมองผมทันที ทำเอาผมสะดุ้ง แต่ก็ทำใจดีสู้เสืออย่างไม่กลัว นี่มันถิ่นผม ผมจะกลัวมันไม่ได้
“กูยอมหน่อย เอาใหญ่เลยนะ” มันว่าเสียงเข้ม มือก็ปัดเสื้อมันสองสามครั้ง ก่อนจะหยุดแล้วยืนมองผม ทำไมสายตาตอนนี้มันดูจริงจังและน่ากลัวแบบนี้ แล้วบรรกายากาศกดดันแบบนี้มันคืออะไร
ทำไมผมต้องเหงื่อตกด้วยว่ะ
“มึงพูดเหี้ยอะไร ออกไปจากห้องกูได้แล้ว” ผมไม่สนใจที่มันพูด ที่มันบอกว่ายอมผม คือมึงยอมตอนไหนครับ มีแต่จู่โจมเอาๆ แต่ละครั้งจนผมแทบสติแตก มึงพูดออกมาได้ไงว่ายอม!
“หึ ไม่ชอบให้พูดดีๆสินะ” มันยังคงพล่ามอะไรของมันต่อไป ตอนนี้ผมงงกับมันไปหมดแล้ว ไหนจะท่าทีที่เปลี่ยนไปของมัน ทำให้ผมรู้สึกอันตรายเหมือนความน่ากลัวบวกความโรคจิตเพิ่มเข้าไป ทำให้มันทั้งน่ากลัวและแบบโรคจิตสุดๆอ่ะ
“ออกไปจากห้องกู!!” ผมตะโกนไล่
“กูไม่ออกจะทำไม” มันยิ้มเย็น จนผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ถอยหลังออกห่างมันทันที จนออกมานอกห้อง มันก็ยังเดินตามผมไม่เลิก ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่มีใครเดินผ่านมาซักคน ด้วยตอนนี้มันเป็นวันหยุด และก็เช้ามาก(มั้ง) จึงไม่มีใครออกมานอกห้องเลย
“มึงไม่ไป กูไปเอง” ผมตัดบทอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันหลังชิ่งออกไป ถึงผมจะไล่มันยังไง แม่งคงไม่ไป ผมไปเองดีกว่า อย่างน้อยก็รู้สึกปลอดภัยกว่าที่จะอยู่ใกล้ๆคนน่ากลัวแบบมัน
หึ่ย แพ้คนอย่างมันอีกแล้ว เจ็บใจโว้ย
“มึงจะไปทั้งอย่างนี้” เสียงไอ้อิทพูดตามหลังขึ้นมา ทำให้ผมชะงัก ก่อนจะประมวนคำพูดของมัน แล้วก้มมองดูสภาพตัวเอง
ชิบหายละ
เสื้อตัวใหญ่กับกางเกงบอลขาสั้น ที่เสื้อมันเกือบจะยาวคลุมกางเกง ไหนจะก้นของผมที่นูนเด่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนผมรีบหันหน้าไปหามัน แล้วยกมือปิดก้นตัวเองทันที
ผมลืมไป มันบ้าก้นนี่หว่า
“อะ เออ!” ผมตอบไม่เต็มเสียง แต่ก็ยังเชิดหน้าตอบเหมือนมั่นใจ อะไรที่ขัดกับมันได้ก็ขัดมันไปก่อน เช้าๆอยู่คงไม่มีใครตื่นออกมานอกห้องหรอกมั้ง ผมคิดอย่างนั้นนะ
“หึ แต่กูไม่ยอมว่ะ” มันว่า แล้วเดินตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว จับเข้าที่แขนผมแล้วลากผมเข้าห้องทันที จนผมต้านและยื้อไม่ยอมไปกับมัน
“ไอ้เหี้ยอิท ปล่อยกู กูไม่ไปโว้ย” ผมตะโกนด่ามัน มือข้างก็เกาะเสาไว้ อีกข้างมันก็ดึงผมให้ไปกับมัน
“กูจะไม่ยอมให้ใครมอง” มันพูดเสียงเหี้ยมขึ้นมาเหมือนคำเตือน มือกระพยายามกระชากผมให้หลุดออกจากเสา ผมที่เกาะเสาไว้แน่น ทั้งงงกับกับพูดของมันที่พูดจาแปลกๆ สายตาที่ผมอย่างน่ากลัว
“กูมองและจับได้คนเดียว”
อะไรของมึง!!
ว๊ากก
มันกระชากสุดแรงจนผมจำต้องปล่อยมือออกจากเสา แล้วไปตามแรงกระชากมัน จนผมล้มซบที่หน้าอกของมันอย่างแรง จนจมูกผมทิ่มที่หน้าอกมัน รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที
ดั้งผมจะหักมั้ย!
ผมรีบผละออกจากตัวมัน แต่กลับถูกมันโอบรัดไว้แน่น ไม่เพียงแค่โอบรัด มือมันยังเลื่อยลงมาเรื่อยๆและลากยาวไปตรงก้นผม
ก่อนจะจับ และบีบขยำมันแน่น
“อ๊ากกกกกก ไอ้เหี้ย ไอ้สัสอิท ไอ้ชิงหมาเกิด มึงจับก้นกู!!” ผมตะโกนและดิ้นอย่างแรง มือก็ทุบตีชกมันมั่วไปหมด อย่างโมโห ครั้งที่แล้วมึงก็จับก้น ผมยังไม่ได้คิดบันชีกับมัน ดันเสือกมาจับก้นผมอีก
ไอ้อิท มึงตาย!!
“โอ้ยย เจ็บๆ” ไอ้อิทมันร้องลั่น ปล่อยมือมันจากก้นผม แล้วมาจับที่มือของผมแทน ตอนนี้ผมจับหัวไอ้อิทแล้วดึงทึ้งมันอย่างแรง กูจะเอาให้หัวมึงหลุด ผมมึงล้านเลยคอยดู ไอ้เหี้ยอิท
“โรคจิตมากหรอมึง ห๊าา” ผมดึงผมมันจับโยกไปมา จนมันต้องเอียงตามผมด้วยความเจ็บ ด้วยที่มันสูงผมจึงดึงหัวมันให้ก้มลงมา และดึงเขย่ามันอยู่อย่างนั้น อย่างสะใจ
“โอ้ยๆๆ เจ็บ พอแล้ว กูยอมแล้ว” มันร้องโอด มือก็พยายามแกะมือผมออกจากหัวมัน ซึงผมยังจิกกำไม่ปล่อย ตอนนี้ผมเอาคืนมันได้ ผมก็จะเอาให้มันคุ้ม
ป๊าบ!
“โอ้ย ตบหัวกูทำไมเนี้ยะ” มันเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อผมโบกหัวมันแรงๆไปทีหนึ่ง ก่อนมันจะก้มลงแล้วครวญครางต่อเมื่อผมทึ้งหัวมันต่อ
“กูจะตบ มีไรมั้ย!” ตอนนี้ผมเป็นต่อมัน ทำร้ายร่างกายไปอย่างต่อเนื่อง ถ้าให้สู้ด้วยกำลังผมคงสู้ไม่ไหว แต่ถ้ามันเผลอเมื่อไหร่ ผมเอาคืนหนัก
“โอ้ย ไม่มีๆ” มันรีบตอบอย่างรวดเร็ว กลัวมาผมจะดึงหัวมันหลุด มันจึงรีบอ่อนและยอมให้ผมทันที ผมยิ้มกระหย่องอย่างได้ใจ รู้สึกเหมือนเหนือกว่ามัน
“งั้นก็ออกไปจากห้องกูซะ” ผมบอกมันเสียงเขียว มันจึงเงยหน้าขึ้นมองผมทันที
“ไม่ไปได้มั้ยว่ะ”
ผลั๊ว
คราวนี้ผมตบมันหัวทิ่ม อยากจะตบให้สมองมันไหลจริงๆ มึงยังจะใจกล้าหน้าด้านอยู่ต่ออีกหรอ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรถึงตามราวีผมขนาดนี้ หรือมันตามเพราะก้นผม
ที่สำคัญมันจับก้นผมด้วย!!!
“มึงมันโรคจิต ไอ้เหี้ยอิท” ผมกระชากหัวมันอย่างแรง เมื่อนึกได้ว่ามือมันมาจับที่ก้นผม ความโกรธและโมโหทำให้ผมใส่แรงทั้งหมด จิกหัวมันจนเกือบหลุด
“โอ้ยๆ เจ็บๆ ปล่อยกูไอ้นนท์ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน” มันพูดขึ้นมา อย่าหวังว่าผมจะกลัวมัน
กูไม่กลัวโว้ย
“ไม่ปล่อย คนโรคจิตอย่างมึงโดนแค่นี้น้อยไป”
“กูเตือนมึงแล้วนะ” มันพูดเสียงนิ่ง จากนั้นมันก็จับที่แขนผมบีบอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บร้าวเหมือนกระดูกหัก จนต้องยอมปล่อยมือจากหัวมัน
พลัก
“อ๊ะ”มันผลักผมเข้าที่กำแพงอย่างแรง แล้วมันจับที่มือผมสองข้างรวบขึ้นตรงไว้เหนือหัวผมด้วยมือข้างเดียวของมัน ส่วนอีกข้างจับเข้าที่คางผมแล้วบีบมันแน่นจนผมเจ็บร้าวไปหมด
“อะ ไอ้..อื้อ” เสียงด่าผมขาดหายไป เมื่อไอ้อิทมันก้มมาประกบจูบผมอย่างรวดเร็ว โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว และด้วยความตกใจทำให้ผมอ้าปากค้าง ไอ้อิทจึงถือโอกาสสอดลิ้นเข้ามาในปากผมทันที
“อื้อ อ่อย” ผมพยายามหันหน้าหนีจูบและลิ้นของมัน แต่ก็หันหนีไม่ได้เมื่อถูกจับคางยึดไว้แน่น มันตะโบมจูบผมอย่างหยาบโลนและป่าเถื่อน จนผมรู้สึกเจ็บและได้กลิ่นเลือดภายในปาก ผมน้ำตาเล็ดอย่างรู้สึกเจ็บใจ
“อื้อ” ผมหลับตาแน่นทั้งน้ำตา ปล่อยให้มันจูบอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดมันผละออกจากปากผม ที่บวมแดงเจ่อ ก่อนมันจะทำหน้าตกใจเมื่อเห็นน้ำตาผม
“มึงพอใจรึยัง พอใจแล้วก็ปล่อยกู!” ผมตะโกนบอกมันทั้งน้ำตา ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บใจไปหมด ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรจากผมกันแน่ ถึงต้องทำกับผมขนาดนี้ ทำผมอับอายไม่พอ ทำให้ผมเสียศักดิ์ศรีอีก
มันจะทำร้ายผมไปถึงไหน
ถึงจะพอใจ
“ไอ้นนท์ คือกู..”
“กูเกลียดมึงไอ้อิท กูเกลียดมึง!” ตอนนี้ผมสติแตกไปแล้ว ผมรู้สึกเกลียดมันอย่างสุดๆจนอยากจะฆ่ามันให้ตาย
“ไอ้นนท์ กูขะ..”
“ไอ้นนท์”
“ไอ้อิท มึง!!” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นมาเรียกผม ก่อนที่จะเรียกใครอีกคนเสียงดังอย่างอาฆาตพร้อมกับพุ่งใส่อย่างรวดเร็วแล้วชกเข้าไปที่หน้าของไอ้อิทเต็มแรง
ผลั๊ว
และคนนั้นไม่ใช่ใคร
“ไอ้เต้!!”
ก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากคอมเม้นติชมให้ด้วย 5555
อิอิทนับวันยิ่งน่ากลัว บอกเลย
รอดูกันต่อไป อิอิทของไรท์จะจับน้องนนท์กินแบบฮาร์ทคอตามประสาโรคจิต แต่จะเป็นตอนไหน ติดตามอ่านเอาเด้อ ใกล้ๆนี่แหล่ะ หุหุ
ตามเพจไรท์ได้ เชิญเข้ากลุ่มเหยื่ออสูรของเรา หึหึ
https://web.facebook.com/TAKAP10969/?ref=aymt_homepage_panel
ไปแล้ว รักนะ จุ้ฟๆ 
หัวข้อ: OH! My Sexy ♥ รักนะนายก้นใหญ่ !!ตอนที่ 33สุขใดเล่าจะเท่า”ก้น”เมีย(จบ) 25/08/60 (อ่าน 124266 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก