ตอนที่ 05
“หนูหมูตื่นเช้าจังเลยนะคะ” เสียงแหบๆ ของหญิงชราที่เป็นผู้อาวุโสของไร่ดังจากด้านหลังจนร่างบางที่กำลังยืนสูดอากาศที่ชานบ้านถึงกับสะดุ้งตกใจ
ร่างบางรีบหันกลับมายิ้มให้ทันที
“อรุณสวัสดิ์ครับย่าจันทร์ พอดีว่าผมตื่นเช้าเป็นปกติอยู่แล้วน่ะครับ”
“ดีจังเลย ถ้าเป็นคุณเขตนะคงจะตื่นสิบโมงนู่นแหละค่ะ ไม่รู้จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน” ย่าจันทร์ผานินทาคณินด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นตามอายุเต็มไปด้วยความสุข
“ต้องปลุกครับ ปล่อยไม่ได้หรอกแบบนั้น เดี๋ยวปลุกไปเรื่อยๆ เขตมันจะชินเองแหละครับ”
“ใช้ไม่ได้กับคุณเขตหรอกค่ะ”
“ฮ่าๆ จริงๆ ครับ ผมก็เคยเจอมาแล้วนี่เนอะ ว่าแต่ย่าจันทร์ก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ”
“ย่านอนแต่หัวค่ำค่ะ จะได้ตื่นเช้าๆ แบบนี้ สุขภาพจะได้แข็งแรง”
“ดีแล้วครับ ว่าแต่มีงานอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“งานของเด็กๆ น่ะ ของหนูหมูต้องรอพ่อเลี้ยงบอกก็แล้วกันนะ ย่าไม่กล้ายุ่งหรอก”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็มาทำงานเก็บเงินไม่ใช่หรือ แค่งานไร่ก็เหนื่อยพอตัวแล้วล่ะค่ะ งานพวกนี้ก็มีคนทำอยู่แล้ว ไม่ต้องมาเหนื่อยต่อหรอกจ้ะ” ย่าจันทน์ผาบอก ซึ่งเรียกรอยยิ้มหวานบนใบหน้าของศตคุณได้เป็นอย่างดี
“งั้นตอนเช้านี้คนงานเขากินข้าวกันที่ไหนหรือครับ” ศตคุณถาม
“อ๋อ...คนงานจะกินข้าวที่โรงอาหารทางด้านโน้น” ย่าจันทร์ตอบพลางชี้ไปยังฝั่งที่มีหลังคาสูงๆ อยู่ ซึ่งร่างบางก็มองตามไป
“งั้นผมก็ต้องไปกินข้าวที่นั่นสินะครับ”
“พ่อเลี้ยงบอกว่า ข้าวเช้ากับเย็นให้หนูหมูกินกับพ่อเลี้ยงที่บ้าน ส่วนมื้อกลางวันค่อยกินที่โรงอาหารจ้ะ”
“ทำไมล่ะครับ ผมกินกับคนงานดีกว่า”
“ต้องไปพูดกับพ่อเลี้ยงแล้วล่ะจ้ะ”
“ครับ”
“เดี๋ยวก็ใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว เวลางานคือแปดโมงเช้าจนถึงห้าโมงเย็นนะหนูหมู ข้าวเช้าจะพร้อมในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง เสร็จแล้วก็ค่อยนั่งรถไปทำงานในไร่เอา” ย่าจันทน์ผาอธิบายเวลาเข้างานให้ฟัง ซึ่งศตคุณก็ฟังอย่างตั้งใจ
“ขอบคุณที่บอกนะครับ”
“จ้า เดี๋ยวย่าจะไปดูเด็กๆ ในครัวก่อนว่าอาหารเช้าของเจ้านายถึงไหนกันแล้ว วานหนูหมูไปปลุกพ่อเลี้ยงทีนะ เห็นเด็กๆ เล่าว่าเมื่อคืนนี้พ่อเลี้ยงอารมณ์ไม่ดี ไม่ยอมพูด ไม่ยอมจากับใคร ไม่ให้ใครเข้าไปหา แต่พอเป็นหนูหมูกลับเข้าไปได้ซะงั้น ฮ่าๆ แค่นี้ย่าก็วางใจ” ย่าจันทร์ว่าอะไรแปลกๆ ออกมาจนคิ้วสวยขมวดไม่เข้าใจ
“เอ่อ หมายความว่ายังไงครับ”
“เปล่าจ้ะเปล่า ฝากปลุกพ่อเลี้ยงด้วยนะ เดี๋ยวย่าจะไปปลุกคุณเขตเอง”
“คือว่า ให้ผมไปปลุกเขตดีกว่าไหมครับ แล้วย่าจันทร์ไปปลุกพ่อเลี้ยง” ศตคุณต่อรอง เพราะไม่ค่อยอยากจะไปสักเท่าไหร่ เล่นพูดประโยคน่าอายที่ว่าถ้าพ่อเลี้ยงอารมณ์ไม่ดีจะยอมให้สัมผัสได้แบบนั้น
เมื่อคืนผีต้องตบปากให้พูดแน่ๆ เลย
“ยังไม่เข้าใจที่ย่าพูดเหรอเนี่ย...พ่อเลี้ยงต้องดีใจมีพลังในการทำงานแน่ๆ ถ้าหนูหมูเป็นคนไปปลุก”
พอจบประโยคนี้ ร่างบางถึงกับยืนนิ่ง ทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าย่าจันทน์ผาจะรู้ด้วย แถมยังไม่มีท่าทางรังเกียจอีก...ใครกันที่เป็นคนบอก เพื่อนของเขาหรือว่าตัวพ่อเลี้ยงเอง
“คือ...”
“ตอนแรกย่าได้ฟังจากพ่อเลี้ยงก็ตกใจ ตอนแรกย่าก็ไม่ยอมพ่อเลี้ยงท่าเดียวเลย อะไรกันชอบเพื่อนของลูกชาย ทั้งเด็ก ที่สำคัญยังเป็นผู้ชายอีก ไม่งามเอามากๆ แต่พ่อเลี้ยงจริงจังกว่าที่คิด ย่าก็เลยขัดไม่ได้ ทำได้แค่ไม่พอใจอยู่เงียบๆ พอเห็นหนูหมูเมื่อวานนี้ย่าก็เข้าใจได้ทันทีเลยล่ะว่าทำไม” ย่าจันทน์ผาพูดออกไป ใบหน้าขาวทั้งแดงซ่านทั้งเครียดไปด้วย
ยังไม่ทันได้คบกันเลย พ่อเลี้ยงก็เปิดเผยไปแล้ว แสดงว่าจริงจังจริงๆ สินะ
“คือว่า...ผม”
“ไม่ต้องเครียดๆ ย่าไม่ว่าหรือรังเกียจอะไรหรอก ถ้าเป็นหนูหมูย่าก็ไม่เป็นห่วงอะไร แต่ถ้าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงกลับมา คงต้องให้พ่อเลี้ยงเป็นคนเรียนท่านทั้งสองเอง”
“ผมว่า...คงไม่ถึงขนาดนั้นมั้งครับ พ่อเลี้ยงอาจจะไม่จริงจังขนาดนั้น ไม่แน่ถ้ารู้จักผมนานๆ เข้าก็อาจจะเฉยๆ ไปเลยก็ได้”
“หนูหมู...พ่อเลี้ยงอายุสามสิบสองแล้วนะคะ โตขนาดนี้แล้วคงจะคิดได้ ว่าไม่ควรจะเล่นกับความรู้สึกใครถ้าไม่จริงจัง”
“…” ศตคุณเงียบ พูดไม่ออก
“ยังไงขอย่าดูหน่อยนะคะ ว่าคนที่พ่อเลี้ยงเลือก...จะเลือกถูกหรือเลือกผิด”
ผมว่าน่าจะผิดนะครับ...
“ฮะๆ” ได้แต่หัวเราะแห้งๆ ให้คนสูงวัยที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ไปปลุกพ่อเลี้ยงด้วยนะคะ ย่าขอตัวก่อน”
“ครับ”
ร่างบางมองตามย่าจันทน์ผาที่เดินกลับไปด้วยสายตาที่แสนจะกังวล รู้สึกอึดอัดไม่น้อยเพราะย่าจันทน์ผาเองก็ดูเหมือนไม่ได้ยอมรับเต็มร้อยนัก
ตอนนี้ก็ภาวนาไม่ให้ตัวเองตกหลุมรักพ่อเลี้ยงก็พอ ไม่งั้นคงจะมีอุปสรรคเยอะแน่ๆ
หน้าห้องนอนของพ่อเลี้ยง ร่างบางทำใจนิดๆ ก่อนจะเข้าไปเพราะรู้ว่ามันไม่ได้ล็อก พอเข้าไปก็พบว่าเจ้าของห้องกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย
“ถ้าปลุกจะโดนโกรธไหมเนี่ย”
ร่างบางเดินไปยืนข้างเตียงแล้วมองใบหน้าหล่อเข้มของพ่อเลี้ยงอย่างสำรวจ เห็นแล้วใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุและรู้สึกอิจฉาไปด้วย
มองตัวเองในกระจกทีไรก็ต้องไม่ชอบใจที่สวยมากกว่าหล่อ ผมก็ตัดไม่ได้ พอเห็นใครที่หล่อๆ สมกับเป็นผู้ชายก็จะรู้สึกอิจฉา
“ทำไมไม่หล่อแบบนี้บ้างนะ”
เขาได้แม่มาเต็มๆ
มัวแต่มองใบหน้าหล่อเหลากับร่างยาวๆ ตัวใหญ่ๆ สมชายนอนหลับจนลืมปลุกเจ้าของไร่ไปเลย เมื่อคิดได้ มือขาวก็เอื้อมไปแต่ที่แขนใหญ่แล้วตีเบาๆ
“พ่อเลี้ยง...ตื่นครับ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วครับ”
เงียบ...นิ่ง ไม่ตอบรับ
แสดงว่างานเมื่อวานหนักมาก คงเหนื่อยและเพลียมากสินะถึงได้หลับลึกแบบนี้
“พ่อเลี้ยง” ออกแรงเขย่าอีก จนคิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างรำคาญที่มีคนมาขัดขวางความสบายของตน
ศตคุณรู้สึกกลัวๆ ขึ้นมานิดๆ แล้วล่ะ แต่ก็ทำใจกล้าเขย่าร่างแกร่งต่อไป จนคนที่หลับอยู่ลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างดุๆ ก่อนจะรี่ตาลงเมื่อสู้กับแสงไม่ไหว
“คือ...ย่าจันทร์ให้มาปลุกครับ” ร่างบางริบมือกลับ
พ่อเลี้ยงเมื่อเห็นคนมาปลุกก็ทำหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างแกร่งลุกขึ้นนั่ง ผมก็ชี้ไปมาแต่ก็ยังดูดีในสายตาของศตคุณ
“ดีจัง...หมูมาปลุกฉันด้วย” เสียงของอาทิตย์แหบๆ จนร่างบางเดินไปรินน้ำที่หัวเตียงให้อย่างเป็นธรรมชาติ
ไม่รู้มันเป็นไปเอง ซึ่งพ่อเลี้ยงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดี จนต้องระบายความรู้สึกดีโดยการคว้าร่างบอบบางให้นั่งลงบนเตียงจนน้ำในมือแทบจะกระฉอด
หมับ!
“อ๊ะ! น้ำ...”
“หกรึเปล่า หืม?” ถามเสียงนุ่ม
“ไม่หกครับ นี่น้ำครับ ดื่มก่อนร่างกายจะได้ตื่นครับ” มือขาวยื่นน้ำให้กับพ่อเลี้ยง ซึ่งร่างสูงก็รับมันมาดื่ม ดวงตาคมกริบก็จ้องมองใบหน้าขาวอย่างร้อนแรง
เห็นศตคุณเป็นคนแรกยามเช้าแบบนี้กระตุ้นอารมณ์ดีเหลือเกิน
ถ้าจะให้ดีก็อยากจะกกกอดร่างบางตอนนอน ตื่นมาก็เจอศตคุณอยู่ข้างๆ อยู่ในอ้อมแขน
ให้ตายสิอาทิตย์ มึงทำตัวเหมือนวัยรุ่นเพิ่งมีความรักไปได้
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำเถอะครับ จะได้ลงไปกินข้าว”
“หมูหิวแล้วหรือ”
“ก็นิดนึงครับ พอดีเป็นคนตื่นเช้า แล้วก็กินข้าวตอนเจ็ดโมงประจำเลยรู้สึกหิวนิดๆ แต่พ่อเลี้ยงไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ผมทนได้”
“งั้นขอฉันนั่งอยู่แบบนี้อีกแป๊บนะ”
“ครับ งั้นผมขอตัว…”
หมับ!!
“อยู่กับฉันตรงนี้นี่แหละ” แขนขาวถูกคว้าเอาไว้เมื่อทำท่าว่าจะลุกขึ้น
ศตคุณมองหน้าคนอายุมากมายก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อเจอสายตาที่มองมาแปลกๆ
“หันหน้าหนีฉันทำไม”
“ไม่ได้หันหนีครับ”
“งั้นก็มองตาฉันสิ”
“พ่อเลี้ยง...ไม่แกล้งครับ ลุกขึ้นไปอาบน้ำเถอะ” ศตคุณหันมามองแต่ไม่สบตา แต่ไม่สำคัญไปกว่าการที่คนอายุน้อยกว่าสิบกว่าปีกล้าดุเจ้าของไร่ที่มีศักดิ์เป็นพ่อของเพื่อน
พอรู้ว่าตัวเองพูดอะไรก็รีบขอโทษทันที
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสา”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ รออยู่ตรงนี้ ห้ามออกไปก่อน ถ้านายออกไปก่อน ฉันจะทำFทษเด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟัง”
ร่างบางพยักหน้ารับน้อยๆ มองคนตัวสูงที่ลุกจากเตียงแล้วตรงไปยังห้องน้ำ
ศตคุณยิ้มบางเบาแล้วเดินสำรวจห้องนอนของพ่อเลี้ยงที่ดูเหมือนจะโล่งกว่าที่คิด ไม่มีอะไรเลย มีเพียง โต๊ะทำงานโล่งๆ ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้หนังสือที่มีหนังสือไม่กี่เล่ม นอกนั้นเป็นต้นไม้ปลอมเล็กๆ ประดับอยู่
“เมื่อไหร่จะสร้างบ้านแบบนี้ให้พ่อกับแม่ได้นะ” พึมพำเบาๆ
ศตคุณฝันว่าอยากจะสร้างบ้านใหม่ให้กับพ่อแม่ ซึ่งไม่ต้องใหญ่มาก พออยู่กันสามคนครอบครัว แต่คงต้องเก็บเงินไปอีกนานเลยเพราะบ้านหลังหนึ่งสร้างก็ไม่ได้ใช้เงินน้อยๆ ด้วย
ระหว่างที่ศตคุณยืนครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พ่อเลี้ยงที่อาบน้ำเสร็จก็เดินไปใส่เสื้อผ้าที่หน้าตู้ มองร่างเล็กที่ยืนหันหลังให้นิ่งๆ ไม่ได้รับรู้ว่าเขามาแล้วเลย พอเห็นแบบนั้นก็คิดอะไรดีๆ ออก เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ร่างสูงก็เดินเบาๆ ไปหาเจ้าของร่างบางแล้วสวมกอดจากทางด้านหลังทำเอาร่างในอ้อมแขนสะดุ้งก่อนจะนิ่งค้างไป
หมับ!!
“อ๊ะ!!”
“ยืนคิดอะไรอยู่หืม...ไม่รู้ตัวเลยนะว่าฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว”
“คิดอะไรเพลินๆ น่ะครับ แต่...พ่อเลี้ยงครับ ช่วยปล่อยผมด้วย เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่นะครับ ชอบล่วงเกินผมจริงๆ เลย ให้ตายสิ” ศตคุณบ่นใหญ่ พยายามแกะแขนที่อัดเอวคอดของเขาแน่นออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล เนื่องจากแขนแกร่งรัดเอาไว้แน่นเหลือเกิน จนร่างกายเราแนบสนิท
“ไม่ปล่อย”
“พ่อเลี้ยง อย่าทำรุ่มร่ามนะครับ”
“ฉันพึ่งแปลงฝันมา อยากให้หมูพิสูจน์ ว่ามันหอมหรือยัง”
“ไม่มีทางครับ ปล่อยเลย ฮึ่ย! มือไวจริงๆ”
“หึหึ” เสียงหัวเราะดังในคำคอ ใบหน้าคมเข้มก้มลงข้างๆ หูแล้วขบเม้มติ่งหูเบาๆ จนร่างของศตคุณสะดุ้งเฮือก ดีดดิ้นอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากการรัดกุมนี้
“อ๊ะ...พ่อเลี้ยง ไม่เอานะครับ” พยายามร้องขอเสียงอ่อน
“เมื่อไหร่หมูจะรักฉัน”
“อย่าหวังแต่เรื่องแบบนี้สิครับ” ศตคุณรู้ว่าเจ้าของแขนปลาหมึกนี้ต้องการอะไร เลยได้แต่พูดเสียงดุๆ เท่านั้น
ถ้าอยากได้เขา...ต้องเอาความรักมาแลก
“เห็นใจคนอายุมากหน่อยเถอะ ถ้าฉันอายุมากไปมากกว่านี้จะไม่มีแรงทำให้นายสุขสมนะ”
“พ่อเลี้ยง!! พูดจาน่าเกลียด”
“น่าเกลียดตรงไหน”
“น่าเกลียดสิครับ ปล่อยเลย แล้วไปกินข้าว อ้อ! รีบพาผมไปดูงานในไร่ด้วย อยากทำงานจะแย่แล้ว”
“รีบร้อนจังเลย ได้ทำแน่ๆ งานน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกหมูน้อย”
“งั้นก็ปล่อยครับ”
“เฮ้อ...นิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ได้” ร่างแกร่งบ่นเบาๆ ก่อนจะยอมปล่อยร่างศตคุณให้เป็นอิสระ ยอมรับว่าเสียดาย แต่ก็ต้องรอต่อไปสินะ
อดเปรี้ยวไว้กินหวาน...
พึ่งจะรู้ซึ้งก็ในวันนี้แหละ...เสน่ห์ที่มีสยบสาวมานักต่อนัก ใช้ไม่ได้กับศตคุณเลย แต่แบบนี้แหละที่เหมาะจะเป็นคนข้างกาย เป็นคู่คิดทั้งกลางวันและกลางคืน...
นึกถึงเมื่อคืนก็รู้สึกมีความสุข มีแรงทำงานไปทั้งวัน...
“ไร่ศักดินนท์จะปลูกองุ่นเขียว องุ่นแดง และส้ม เป็นหลัก ส่วนสตรอเบอร์รี่จะอยู่อีกอำเภอหนึ่งซึ่งถ้าเดินทางจากนี่ไปก็ใช้เวลาสองชั่วโมง ด้านหลังนั้นจะเป็นฟาร์มโคนมและฟาร์มแกะซึ่งแบ่งเขตชัดเจนอยู่แล้ว เดี๋ยวจะขับรถพาไปดู...”
“แน่แหละพ่อ จะให้เดินไอ้หมูได้ตายตั้งแต่ยังเดินไม่ถึงที่ปลูกองุ่นครึ่งทางเลย”
“จะขัดเพื่อ?” อาทิตย์หันไปถามเจ้าลูกชายที่โผล่หน้ามาแทรกระหว่างเขากับศตคุณ
“เปล่า...อยากมีส่วนร่วมเฉยๆ กลัวจะลืมว่ามีผมมาด้วย” คณินตอบกวนๆ จนคนเป็นพ่อมองสบผ่านกระจกอย่างหมั่นไส้
“นั่งเงียบๆ และฟัง” สั่งลูกชายเสียงเข้ม
“ก็ผมรู้อยู่แล้วนี่พ่อ”
“งั้นแกอธิบายให้หมูฟังสิ”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ”
“งั้นก็นั่งฟังไป อย่าบ่นให้มาก”
คณินนั่งฟึดฟัดอยู่ด้านหลัง ส่วนร่างบางก็อมยิ้มน้อยๆ กับการถกเถียงกันของพ่อลูก
“ต่อนะหมู นอกจากจะมีที่พูดมาแล้ว ศักดินนท์ยังมีคอกม้าที่อยู่อีกอำเภอด้วย ไว้ว่างๆ จะพาไปดูนะ เจ้าเขตชอบไปขี่ม้าที่นั่นบ่อยๆ”
“อ๋อ...ผมเคยไปครั้งหนึ่งครับ เขตพาไป”
“หืม...ไปกันตอนไหน” ร่างสูงถาม
“ไปกันตอนเทอมแรกน่ะพ่อ ไปกันหลายคนเลย เพื่อนมันอยากขี่ม้าเลยพาไป” คณินตอบให้
“แล้วได้ขี่หรือเปล่าล่ะ” หันไปถามหมู
“ไม่ครับ ไม่เคยขี่ ไม่กล้าด้วย เลยนั่งมองเพื่อนๆ ขี่แทน”
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไปขี่ จะสอนเอง”
“ดีเลยพ่อ! หมู พ่อกูขี่ม้าเก่งนะเว้ย ให้พ่อกูสอนนี่แหละไว้ใจได้ ปลอดภัย มึงจะได้ขี่เป็นด้วย ถ้าเป็นแล้วก็จะได้หัดขี่ให้ชำนาญ ถึงเวลาจะได้ ‘ควบ’ เป็น เนอะพ่อเนอะ” คณินพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เป็นประโยคที่สองแง่สามง่ามหากแต่ศตคุณก็ไม่คิดอะไรมาก เลยไม่ปล่อยผ่านไป
“หึหึ...ก็ตามนั้น”
ไม่ได้รู้เลยว่าสองพ่อลูกพูดถึงเรื่องใต้สะดือ
“หมูต้องไปทำงานกับเจ้าเขตนะ ฉันจะให้มันฝึกตั้งแต่การดูแลและเก็บเกี่ยวผลผลิตไปในช่วงปิดเทอมนี้ จะได้รู้ว่าการทำงานของไร่เป็นยังไง จบมาจะได้ไม่เสียเวลา”
“ทำไมไม่ให้เขตฝึกเรื่องบริหารเลยล่ะครับ”
“ไม่ได้ จะทำงานไร่ก็ต้องเป็นตั้งแต่จับจอบจับเสียม” พ่อเลี้ยงตอบออกมาเสียงเข้ม ใบหน้าแสนจริงจังของอาทิตย์ทำให้ศตคุณยิ้มออกมาอย่างปลาบปลื้มใจ
“เวลาบริหารงาน บริหารคนจะได้รู้ว่าคนงานเหนื่อยแค่ไหน และฉันก็ต้องการให้เจ้านายและลูกน้องรู้จักสนิทสนมกันเหมือนเป็นครอบครัว ไม่ได้แบ่งแยกตำแหน่งกัน”
“ครับพ่อ...พ่อพูดจนท่องได้แล้วนะเนี่ย จนตอนนี้ผมก็กินเหล้ากับคนงานตลอดนี่ยังไม่เรียกสนิทเหรอ”
“ที่พูดเนี่ย...เพราะอยากให้หมูสนิทกับคนงานด้วยต่างหาก”
“แน่นอนครับ...ผมต้องเรียนรู้งานจากพี่ๆ เขานี่ครับ” ศตคุณยิ้มตอบ
“ทุกคนที่เป็นคนงานที่นี่ล้วนเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน...แล้วหมูล่ะ อยากเป็นครอบครัวเดียวกับฉันไหม” พ่อเลี้ยงหันมามองหน้าของศตคุณอย่างลึกซึ้ง สลับกับมองทางข้างหน้า
ศตคุณนิ่งไปนิดๆ กำลังประมวลคำถามอยู่
“หือ...เป็นคนงานเหรอครับ” ถามออกไปอย่างสงสัย เรียกเสียงหัวเราะขำๆ จากคณิน
คนงาน? เอ๋ ตอนนี้ก็เป็นแล้วนี่นา...ทำไมต้องอยากอีก
ใบหน้าสวยหันไปมองพ่อเลี้ยงอย่างสงสัยก่อนจะกระจ่างทุกอย่างกับประโยคถัดมาของพ่อเลี้ยง เรียกเสียงหัวเราะจากคณินและเรียกเลือดของศตคุณให้ไปสูบฉีดที่ใบหน้าทันที...ใจเต้นรัวราวกับกลองชุดจังหวะดนตรีมันส์ๆ ก่อนจะผินหน้าหนีสายตาวาวับนั่น
“เปล่า...คนรักน่ะ”
โดนพ่อของเพื่อนเต๊าะอีกแล้ว...
มาแล้วค่า กิจกรรมยูกิเยอะมากจริงๆ ค่ะ หาเวลาลำบากมาก เดี๋ยวก็ต้องจัดซุ้มถ่ายรูปรับปริญญารุ่นพี่อีก ถ้าหมดกิจกรรมทุกอย่างจะอัพวันอาทิตย์ให้ตรงเวลาเหมือนนะคะ ช่วงนี้เลทบ้าง แต่ก็ยังอัพค่ะ
อ่านแล้วคอมเม้นท์ให้กำลังใจยูกิด้วยนะคะ ไม่เม้นท์โกรธบอกเลย ฮ่าๆ
พูดคุย ทวงนิยาย สอบถามได้ที่แฟนเพจะเลยจ้า ทักได้ ยูกิไม่กัด
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371172 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก