ตอนที่ 08
“สวัสดีครับพี่บอส คือว่าผมไม่ได้ทำงานอยู่แถวนี้หรอกครับ มีธุระเลยแวะมาทานข้าวเฉยๆ” ร่างบางยกมือไหว้รุ่นพี่ในคณะที่มีศักดิ์เป็นพี่ปีสามและเป็นลุงรหัสของเขาด้วย
“อ้าวเหรอ แล้วทำงานอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ทำกับไอ้เขตน่ะครับ”
“เขตมันไปฝึกงานที่ไร่มันนี่ ทำอยู่ที่ไร่ศักดินนท์เหรอ เฮ้ย! เจ๋งว่ะ แล้วเคยเจอพ่อเลี้ยงอาทิตย์ป่ะ” ลุงรหัสถามถึงไอดอลตัวเองอย่างกระตือรือร้น โดยไม่รู้เลยว่า...
คนที่มึงถามหา นั่งอยู่ตรงนี้เว้ย!!
“เอ่อ...คือ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ นั่งอยู่นี่ครับ” ร่างบางชี้มาที่พ่อเลี้ยงที่นั่งปล่อยรังสีความน่าน่ากลัว น่าเกรงขาม ออร่าพุ่งเสียจนศตคุณได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้
ฉิบหายแล้วไอ้บอส!!
“คือ...เอ่อ สวัสดีครับพ่อเลี้ยง ขอโทษด้วยครับ ผมนึกว่าน้องหมูนั่งอยู่คนเดียว” สีหน้าของรุ่นพี่หนุ่มของศตคุณซีดเผือดกลัวสายตาดุๆ แล้วก็สีหน้านิ่งๆ ของคนอายุมากกว่า
“ไม่เป็นไร”
“ไม่คิดว่าจะได้มาเจอพ่อเลี้ยงแบบนี้” บุรินทร์ยิ้มออกกว้างอย่างตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นผู้เป็นดั่งต้นแบบของตนนั่งอยู่ตรงนี้
“ฉันพาหมูมากินข้าวน่ะ” รุ่นพี่หนุ่มหันไปมองหน้าศตคุณอย่างสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามหรอกว่าทำไมถึงมาด้วยกันได้ ทำไมถึงสนิทกันได้ แล้วทำไมคณินถึงไม่อยู่ด้วย
ไว้ค่อยซักทีหลังก็แล้วกัน
“แล้วมีธุระอะไรอีกไหม” พ่อเลี้ยงถามนิ่งๆ ใบหน้าไร้อารมณ์ แต่น้ำเสียงที่ได้ยินก็ตีความได้อย่างเดียว
“เอ่อ...ไม่มีแล้วครับ”
ถามเหมือนไล่เลยแฮะ
“พี่บอสมาทำอะไรที่นี่หรือครับ” ศตคุณถามเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ของตนทำหน้าไม่สู้ดีที่คำถามของพ่อเลี้ยงเหมือนเป็นการไล่ทางอ้อม
“พี่มาธุระแถวนี้น่ะ แล้วเจ้านายพี่เขาให้มาซื้อข้าวร้านนี้ให้”
“งั้นหรือครับ”
“ใช่แล้ว ว่าแต่หมูเถอะมาธุระอะไรแถวนี้หรือ”
“หมูมากับประชุมเรื่องงานเกษตรจังหวัดกับฉันเอง” พ่อเลี้ยงตอบแทนร่างเล็กไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เนื่องจากสองคนนี้พูดคุยกันราวกับว่าไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น
“ครับ” รุ่นพี่หนุ่มรับคำเจื่อนๆ
“งั้นพี่ขอตัวก่อนก็แล้วกัน ไม่รบกวนหมูแล้ว ถ้ายังไงพี่จะโทรหาหรือไม่ก็เฟซหาก็แล้วกัน”
“ได้ครับพี่บอส”
“ขอตัวนะครับพ่อเลี้ยง ขอโทษด้วยที่มารบกวน”
“อืม”
“สวัสดีครับ” ร่างโปร่งของบุรินทร์ยกมือไหว้พ่อเลี้ยงก่อนจะออกไปจากตรงนั้นทันทีเพราะเกร็งกับกลัวพ่อเลี้ยงอาทิตย์สุดๆ แทบจะหายใจไม่ออกเลยเวลาอยู่ตรงนั้น
ศตคุณมองตามรุ่นพี่ของตนก่อนจะหันกลับมามองหน้าร่างสูงดุๆ ส่วนเจ้าตัวก็ทำหน้าลอยไปลอยมาเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
ก็มันเป็นเวลาที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน เขาก็ไม่อยากให้ใครมาเป็นมารขวางคอ
“พ่อเลี้ยงทำให้พี่บอสกลัวรู้ตัวหรือเปล่าครับ”
“เหรอ...ฉันก็เป็นปกตินี่”
“เฮ้อ...ช่างเถอะครับ”
“เอาน่า อย่าอารมณ์เสียเลยหมู ฉันก็แค่อยากอยู่กับนายสองคนเท่านั้นเอง” ร่างสูงว่าออกไปตามความจริง ซึ่งมันก็ทำให้ศตคุณดีใจอยู่หรอก แต่ทำแบบนั้นกับรุ่นพี่เขาที่ปลื้มพ่อเลี้ยงมากแบบนั้น บุรินทร์จะเสียควมรู้สึกขนาดไหนกัน
“พ่อเลี้ยง รู้หรือเปล่าว่าพี่บอสเขาปลื้มพ่อเลี้ยงมาก พ่อเลี้ยงเป็นไอดอลของพี่บอสเลยนะครับ อย่างน้อยก็พูดดีๆ กับพี่เขาหน่อย พี่เขาจะเสียความรู้สึกไหมที่คนที่เขาชอบแสดงสีหน้าแบบนั้นใส่น่ะ”
“หมู...ฉันไม่ใช่ดาราที่ต้องแคร์คนมากมายที่ชอบที่ปลื้มฉัน ฉันแค่คนธรรมดา ทำไร่ ทำสวนแค่นั้น”
มันก็จริงอย่างที่พ่อเลี้ยงพูดนะ
“แล้วแต่พ่อเลี้ยงครับ เอาที่พ่อเลี้ยงสบายใจ”
ศตคุณไม่อยากจะพูดอะไรมากมายแล้ว เพราะยังซะพ่อเลี้ยงก็เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ทั้งสองนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟ พ่อเลี้ยงก็เอาใจร่างบางโดยการตักนั่น ตักนี่ให้ สลับกับร่างเล็กที่ตักกลับไปคืนให้ด้วย ซึ่งเป็นมื้ออาหารที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้คิดเลยว่าการที่ผู้ชายสองคนทำแบบนี้ในที่สาธารณะมันดูแปลกตาขนาดไหน แต่เพราะความเอาใจใส่ของพ่อเลี้ยงมันก็ทำให้ศตคุณไม่รับรู้เรื่องของคนภายนอกอีก ถ้าพ่อเลี้ยงตักมา เขาก็ตักกลับไปให้
พอรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ร่างแกร่งก็พาศตคุณกลับไร่เพื่อให้คนตัวเล็กกลับไปทำงานที่ไร่ต่อ ส่วนเขาเองก็ติดสอยห้อยตามไปด้วยเพราะอยากจะเห็นว่าศตคุณทำงานในแต่ละวันเป็นยังไงบ้าง
“อ้าวพ่อเลี้ยง มาส่งน้องหมูหรือครับ” สนชัยถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายเดินมาพร้อมกับศตคุณ
“เออ...พามาส่ง แล้วก็จะมาดูอะไรนิดๆ หน่อยๆ”
“ฮ่าๆ วันนี้สักหน่อยไหมพ่อเลี้ยง” สนชัยชวน ซึ่งเป็นประโยคที่รู้ๆ กันอยู่ระหว่างเจ้านายกับลูกน้องที่สนิทสนมกลมเกลียวกันเป็นอย่างดี
“มึงก็หาเรื่องกินตลอดอ่ะ ไม่กลัวเมียด่าอีกหรือไง”
“ระดับนี้ไม่เคยกลัวเมียอยู่แล้วคร้าบ ฮ่าๆ”
“ถุย!! คราวก่อนมึงยังวิ่งหางจุกตูดเลยไอ้สนตอนที่นางยักษ์ของมึงมาตามถึงวงเหล้าน่ะ” คนงานอีกคนโพล่งขึ้นมาเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดีรวมถึงศตคุณด้วย
“แต่วันนี้มีพ่อเลี้ยง นางยักษ์มันไม่กล้าว่าอะไรหรอกเว้ย” สนชัยหันไปยักคิ้วตอบ
“ที่ชวนกูเพราะไม่อยากให้เมียด่าสินะ” พ่อเลี้ยงถามยิ้มๆ ส่ายหน้าไปมากับลูกน้องขี้เมาของตัวเอง แต่ถึงสนชัยจะชอบดื่มเหล้าจนเมามายบ่อยครั้งแต่ก็เป็นคนมีความรับผิดชอบไม่เคยขาดงานถ้าไม่ป่วยหรือมีธุระจริงๆ
“แน่นอนครับ ว่าไงพ่อเลี้ยง สรุปเย็นนี้นะ ผมจะได้โทรสั่งเหล้า”
“มึงนี่ไวจริงๆ เลย เออๆ จะกินก็กิน ชวนคนอื่นๆ มาด้วย ใครอยากมาก็มา ใครอยากไปพักกับลูกกับเมียก็ไปหรือพามาด้วยก็ได้ วันนี้มีเลี้ยงหมูกระทะ”
“เย้!!!”
เสียงเหล่าคนงานร้องดีใจจนคนเป็นเจ้านายถึงกับหัวเราะออกมา ถึงจะปวดหัวไปหน่อยแต่ก็มีความสุขดีนะ เราไม่ได้อยู่อย่างเจ้านายกับลูกน้อง แต่เราอยู่อย่างครอบครัว ไม่แบ่งชนชั้นกัน
“ทำงานให้เสร็จล่ะ เดี๋ยวให้พวกแม่บ้านจัดการให้”
“คร้าบบบ”
“พี่สนให้ผมช่วยอะไรไหมครับ” ร่างบางถลาตัวเข้าไปหาสนชัยที่กำลังถอนหญ้าที่ขึ้นรกอยู่ ซึ่งคนงานคนอื่นก็ทำในส่วนอื่นบ้าง ตามประสาที่งานหนักๆ หมดไป
“น้องหมู...พี่กลัวมือขาวๆ ของน้องหมูจะเปื้อนเอาน่ะสิครับ ยืนให้กำลังใจพี่เฉยๆ ดีแล้ว”
“แต่ว่า...”
“ใช่แล้วน้องหมู ไม่ต้องไปช่วยมันหรอก มาช่วยพี่ทางนี้นี่มา”
“มาหาพี่ดีกว่า...พี่ต้องการกำลังใจ”
เสียงของเหล่าลูกน้องที่ถ้าไม่ได้เห็นกับตา ไม่ได้ยินกับหูจะไม่โมโหมากขนาดนี้ พ่อเลี้ยงโมโหแต่ก็ไม่จริงจังเท่าไหร่เพราะมันก็มีเมียกันหมดแล้ว เห็นคนสวยๆ มาช่วยทำงานก็เลยระริกระรี้ตามผู้ชายไม่เคยเห็นคนสวย แม้ว่าคนสวยคนนี้จะเป็นผู้ชาย และเป็นว่าที่เจ้านายของพวกมันก็ตาม
“พวกมึงหยุดเลย!! แทะโลมอะไรก็หัดรู้ไว้ซะบ้างว่าอะไรควรอะไรไม่ควร”
“เอ้า!! พ่อเลี้ยง พวกผมก็ไม่ได้เล่นอะไรกับพ่อเลี้ยงนี่ครับ นี่น้องหมู พนักงานนะครับพ่อเลี้ยง” คนงานคนหนึ่งเถียงกลับแบบไม่ได้รู้อะไรเลย
ถ้ารู้ก็คงแปลก เพราะพ่อเลี้ยงยังไม่เคยพูดหรือทำอะไรที่มันประเจิดประเจ้อให้คนงานเห็นหรอก
ร่างบางยืนหน้าซีดมองพ่อเลี้ยงที่ยืนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก็รู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้ หวังว่าพ่อเลี้ยงคงจะไม่พูดออกไปใช่ไหม ไม่งั้นโดนแซวหรือไม่ก็สู้หน้าพวกพี่ๆ ไม่ติดแน่ๆ
“หมูนี่ยิ่งกว่ากูอีกนะเว้ย” พ่อเลี้ยงว่า ทำเอาร่างเล็กต้องรีบเดินมาหาคนตัวใหญ่ที่ยืนกอดอกมองลูกน้องตัวเองด้วยสีหน้าที่ทำให้เหล่าลูกน้องรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเข้าไปอีก
“ทำไมครับ หรือว่าน้องหมูเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเลี้ยงปลอมตัวมา โอ๊ย!!”
“สมองมึงนี่นะไอ้เจ๋ง” คำปันที่เพิ่งมาเดินเข้าไปโบกศีรษะลูกน้องอย่างแรง “สวัสดีครับพ่อเลี้ยง วันนี้มาเองเลยนะครับ”
“ดีเว้ยคำปัน ไปไหนมาล่ะ” พ่อเลี้ยงถาม
“ผมเพิ่งกลับจากโรงเก็บองุ่นน่ะพ่อเลี้ยง”
“เออๆ วันนี้กูจะเลี้ยง อย่าลืมไปล่ะ” พ่อเลี้ยงชวนหัวหน้าคนงานในส่วนของไร่องุ่นอย่างคำปันทันทีที่นึกได้
ศตคุณถอนหายใจอย่างโล่งอกที่คำปันมาช่วยเปลี่ยนเรื่องให้ เพราะรู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนจริง ต้องบอกออกไปแน่ๆ ว่าเรากำลังดุใจกันอยู่ ซึ่งศตคุณไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
“โหย...ไม่พลาดหรอกพ่อเลี้ยง ว่าแต่เนื่องในโอกาสอะไรครับ”
“ไม่มีหรอก พวกมันอยากกินเหล้าก็เลยจัดหมูกระทะให้ด้วย” พยักเพยิดหน้าไปทางสนชัยกับเหล่าลูกน้องที่พร้อมใจยิ้มให้คำปัน ซึ่งคำปันก็ยกนิ้วโป้งตอบกลับไป
คอเดียวกันสินะ...ศตคุณคิด
“สมกับเป็นเจ้านาย รู้ใจลูกนงลูกน้อง ว่าแต่พาเมียมานั่งนัวได้ไหม”
“เสื่อมแล้วมึง เมียมึงคงฟาดมึงตั้งแต่ยังไม่ทันนัวน่ะสิ” สนชัยแย้งขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ในความเสื่อมของคำปัน
“กูก็เห็นมึงบอกว่าจะพาเมียมาด้วยทุกครั้ง แต่ก็ไม่เคยพามาสักที มึงก็รู้ๆ กันอยู่นี่หว่า ไอ้สนมันพวกเก่งแต่ปาก กล้าพูดแต่ไม่กล้าทำ” พ่อเลี้ยงพูด น้ำเสียงและสายตามองคำปันอย่างดูถูกดูแคลน
“โหย...ใครจะเหมือนพ่อเลี้ยงล่ะครับ ไม่มีเมียให้พูดถึงเหมือนพวกผม”
“ใครว่าๆ พ่อเลี้ยงมีเว้ย! เป็นเด็กมหาลัยด้วยนะ กูรู้ พ่อเลี้ยงเคยบอก” สนชัยสวนคำปันทันที เรียกความสนใจจากศตคุณไปมองได้อย่างรวดเร็ว
“จริงดิวะ!! พ่อเลี้ยงกินเด็กเหรอครับ ไหนบอกว่าไม่ชอบเด็กไงครับ หรือว่าเปลี่ยนใจ”
“เสือกทันทีเลยนะไอ้เจ๋ง” พ่อเลี้ยงว่า
“ก็อยากรู้ว่าเด็กที่ไหนที่สามารถเปลี่ยนรสนิยมของพ่อเลี้ยงได้ ว่าแต่คราวนี้จะกินนานไหมครับ”
“หึหึ...ตลอดชีวิต” สิ้นคำตอบของพ่อเลี้ยงก็เรียกเสียงร้องตกใจจากลูกน้องทุกคนได้เป็นอย่างดี ทุกคนอ้าปาก เบิกตากว้าง
“โฮ...”
ส่วนศตคุณน่าแดงซ่านหันหนีสายของพ่อเลี้ยงที่ทอดมองมาอย่างมีความหมาย ใจเต้นรัว อ่อนไหวและหวั่นไหวสุดๆ คนเป็นผู้ใหญ่นี่ก็เหลือเกิน รุกเขาได้ทุกวี่ทุกวัน ขนาดคุยกับลูกน้องยังคงเนียนมาหยอดเขาได้
คำว่า ‘ตลอดชีวิต’ แน่นอนว่ามันส่งผลต่อหัวใจดวงน้อยที่ไม่เคยมีความรักมาก่อนอย่างศตคุณเข้าอย่างจัง ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงจะจริงจังได้มากน้อยขนาดไหน แค่คำพูดมันก็คงยังไม่พอหรอก
“ว่าที่แม่เลี้ยงเหรอครับ”
“ทำไมไม่พามาเปิดตัวครับพ่อเลี้ยง”
“พวกเราอยากเห็นมากๆ เลยพ่อเลี้ยง สวยมากไหม”
และอีกหลายๆ คำถามที่ถูกรุมถาม ซึ่งพ่อเลี้ยงก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดออกมากลั้วเสียงหัวเราะของตัวเอง
“อะไร กูยังจีบไม่ติดเลย เขาไม่ใจอ่อนสักที” ประโยคสุดท้ายสบตากับศตคุณ เหล่าลูกน้องที่แสนดีของพ่อเลี้ยงก็พากันแนะนำเสียงดังจนศตคุณปวดหัว
“โหย...จับปล้ำเลยครับ”
“ใช่ครับๆ จับปล้ำเลย รับรองว่าน้องคนนั้นไม่หนีหายไปไหนแน่ๆ”
“ทางที่ดีเอาให้ท้องก่อนเลยครับ พอท้องอะไรๆ ก็ง่าย”
“หรือเข้าทางพ่อแม่ไว้เลยพ่อเลี้ยง”
นี่มันไร่อะไรกันเนี่ย!! เสื่อมกันไปไหน...
“เอ้าชน!!!”
“เฮ!!!!”
เสียงดังเซ็งแซ่ดังมาจากด้านนอกตัวบ้านที่เป็นลานกว้างซึ่งใช้เป็นสถานที่กินเลี้ยงของเหล่าคนงานกับพ่อเลี้ยงที่มีแต่ผู้ชายสังสรรค์เครื่องดื่มมึนเมา ส่วนเหล่าผู้หญิงก็จัดหมูกระทะไปอีกฝั่งหนึ่งเพื่อหลบเสียงดังๆ จากผู้ชาย พ่อเลี้ยงกับคณินนั่งอยู่ในวงเหล้าอย่างสนุกสนานครื้นเครง คนที่ไม่ดื่มอย่างศตคุณก็ทานหมูกระทะได้นิดหน่อยก็ขอตัวเข้ามาดูทีวีในบ้าน นั่งคุยกับย่าจันทน์ผาจนส่งคนสูงอายุไปนอนเสร็จ เสียงด้านนอกก็ยังไม่หยุด พูดคุยเสียงดังสลับกับเสียงหัวเราะอยู่อย่างนั้น
“ย่าจันทร์บอกว่าอย่าให้พ่อเลี้ยงกับไอ้เขตนอนดึก ห้าทุ่มแล้วเรียกดึกไหมวะเนี่ย ก็คงจะดึกแหละ” พูดกับตัวเอง ถามตัวเองและตอบตัวเอง ร่างโปร่งลุกขึ้นปิดทีวีก่อนจะเดินออกไปข้างนอก บางคนก็กลายเป็นศพไปแล้วบ้าง นอนไม่ได้สติเพราะเมาหนักมาก
“แล้วจะให้นอนกันตรงนี้น่ะเหรอ น้ำค้างอาบเอาน่ะสิ เฮ้อ...”
เจ้าของใบหน้าสวยหวานที่อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขากีฬาขาสั้นเท่าเข่า ผมยาวรวบเอาไว้ลวกๆ ทำให้มองดูแล้วสวยและเซ็กซี่แบบเป็นธรรมชาติ
“พ่อเลี้ยง ไอ้เขต พอได้แล้ว ดึกแล้วนะครับ”
“นั่นไงๆ เมียกูมาแล้ว” พ่อเลี้ยงชี้มาที่ร่างเล็กที่ยืนหน้าบึ้งมองอยู่ ทำเอาพวกคอแข็งทั้งหลายหันมามองเป็นตาเดียวตามมือที่ชี้มาของพ่อเลี้ยง
“พ่อเลี้ยงมั่ววว...น่านมานน้องหมูวว” สนชัยว่าเสียงอ้อแอ้ ร่างโคลงเคลงจะล้มแหล่มิล้มแหล่
“มั่วอะไรวะ!! ก็หมูเนี่ยแหละว่าที่แม่เลี้ยงของพวกมึง”
“หา!!!”
พอน้ำเมาเข้าปาก อะไรๆ ที่ควรจะเก็บเอาไว้ก่อนก็เผลอโพล่งออกมาจนได้สิน่า แต่ร่างบางไม่รู้สึกอายอะไรหรอก เพราะดูจากสภาพทุกคนแล้ว สร่างเมาตอนเช้าก็จำอะไรไม่ได้แล้ว เขาเคยเป็นทำไมจะไม่รู้
“ช่ายยย...อ้ายหมูนี่แหละ อึก เมียพ่อผม” คณินนี่ก็ดูไม่ไหวไปอีกคนแล้ว เทียบกับพ่อเลี้ยง คณินนี่เมาสุดๆ ส่วนพ่อเลี้ยงก็แค่หน้าแดงและพูดมากหน่อย แต่ไม่ถึงกับเหมือนหมาหรอก
“เฮ้อ...ไปนอนได้แล้วไอ้เขต” เดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนเพื่อเรียกสติก่อนจะดึงแขนแกร่งของคณินให้ยืนขึ้นเพื่อเป็นการประคอง หากแต่เจ้าตัวก็สะบัดออก
“เออๆ มึงไปดูแลพ่อกูนู่นนน พ่ออออ...เพ่ๆ ผมปายนอนก่อนนะ เอิ้ก” สิ้นเสียงของคณินร่างสูงก็เดินไปในตัวบ้านอย่างยากลำบาก แต่ก็เข้าไปในตัวบ้านอย่างปลอดภัย ซึ่งสาวใช้ที่อยู่ในบ้านคงจะช่วยกันหามขึ้นไปแล้วก็ได้ เหลือก็แค่...
ตัวพ่อ...
“พ่อเลี้ยง ขึ้นนอนได้แล้วครับ พวกพี่ๆ ก็พอได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำงานไม่ไหว”
“คร้าบบบน้องหมูววว”
เปลี่ยนชื่อให้กันเลยนะพี่สน เฮ้อ...
“ไม่ต้องมาเสียงหวานกับเมียกูเลย”
“พ่อเลี้ยง พูดจาดีๆ ครับ” ศตคุณปรามเสียงดุ
“ม่ายเชื่อออ” เสียงของเหล่าคอทองคำต่างก็พาส่ายหน้าไม่เชื่อพ่อเลี้ยงท่าเดียวว่าศตคุณคือเมียของพ่อเลี้ยง ซึ่งมันก็คือเรื่องจริงที่ศตคุณยังไม่ใช่เมีย พ่อเลี้ยงชอบโมเมเอาเองตลอด
“ไปหมู พาฉันไปนอน ประคองหน่อย รู้สึกมึนๆ”
“ก็รู้ว่าตัวเองแก่ ยังจะดื่มมากอีก แล้วพวกพี่ๆ ล่ะครับ”
“ปล่อยมันเอาไว้ที่นี่แหละ เดี๋ยวเมียพวกมันก็มาลากกลับเอง” พ่อเลี้ยงตอบก่อนจะลุกขึ้นยืน เอนกายเข้าหาร่างบางเต็มแรงเพื่อให้คนตัวเล็กประคอง ซึ่งศตคุณก็เกือบจะล้มไป
เขาพาพ่อเลี้ยงเข้าไปในตัวบ้าน หันไปบอกสาวใช้ว่าให้ปิดบ้านได้เลยเพราะเจ้าของมากันครบแล้ว ก่อนจะประคองพาขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน
“จะอาบน้ำหน่อยไหมครับ” ร่างบางถามเมื่อประคองพ่อเลี้ยงมาถึงเตียง
“ไม่เอา เปิดแอร์ให้ก็พอ ฉันไม่ได้เมามาก”
“งั้นก็นอนไปเลยครับ เฮ้อ...ไม่ได้เมาแล้วจะเดือดร้อนผมทำไมเนี่ย” ปล่อยให้เจ้าของห้องนั่งลงบนเตียงเสร็จ ศตคุณก็เดินไปเปิดแอร์ให้กับพ่อเลี้ยงเสร็จแล้วก็เดินมายืนตรงหน้ากับคนตัวสูงกว่าที่นั่งมองเขาด้วยสายตาที่หยาดเยิ้มด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“เสร็จแล้ว ผมขอตัวนะครับ อ๊ะ…”
ไม่ค้างกันหรอกเนาะ อิอิ เจอกันอาทิตย์หน้านะคะ ช่วงนี้ยูกิการบ้านเยอะ ไหนจะปั่นต้นฉบับรามอินแบบนอนสต็อปได้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมง ถ้าอาทิตย์หน้าวันอาทิตย์เลยห้าทุ่มไปแล้วไม่ลงก็เป็นวันจันทร์นะคะ อย่าลืมคอมเม้นท์ให้ยูกิด้วย (บอกไว้ก่อนว่าตอนหน้าเขาก็ยังไม่ได้กัน ไม่ต้องคาดหวังอะไรทั้งนั้น นิยายยูกิจู่ๆ จะเอาเลยมันก็ไม่ใช่ มันต้องมีเรื่องราวนะคะที่รัก)
มีอะไรไปพูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจ ส่งข้อความทักทายกัน สอบถามหรือติดตามข่าวสารการอัพได้ที่แฟนเพจเช่นกันค่า
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372234 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก