ตอนที่ 07
ผ่านไปสองอาทิตย์กับการทำงานที่ไร่ศักดินนท์ นอกจากจะเป็นคนงานในไร่แล้ว ศตคุณก็มีอีกหนึ่งหน้าที่ที่ต้องทำอยู่ทุกๆ วันนั่นก็คือ...
“พ่อเลี้ยง ตื่นได้แล้วนะครับ เจ็ดโมงแล้ว”
การปลุกพ่อเลี้ยงอาทิตย์เจ้าของไร่ศักดินนท์ที่มีศักดิ์เป็นเจ้านายของร่างบาง ณ ตอนนี้
“อืม...” คิ้วเข้มขมวดอย่างหงุดหงิด
ตลอดหลายวันที่เป็นคนมาปลุกพ่อเลี้ยง ร่างบางจะรู้จักนิสัยตอนตื่นนอนของร่างแกร่งได้เป็นอย่างดีคือจะหงุดหงิดที่มีคนปลุก มารบกวนเวลานอน แต่พอเห็นว่าเป็นเขาเท่านั้นแหละ ก็ชอบหยอด ชอบแต๊ะอั๋ง ดูเป็นคนอารมณ์ดีขึ้นมาทันที กว่าจะเข้าไปอาบน้ำได้ทำเอาเหนื่อยทุกวัน
“ตื่นครับ” เริ่มกดเสียงให้ต่ำอีก ตาคมค่อยๆ เปิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าแสดงถึงความโมโหและหงุดหงิดทันทีอย่างเป็นนิสัย ตอนแรกก็กลัวแหละ แต่ตอนนี้ชินแล้ว
“หมู...อรุณสวัสดิ์” และพอเห็นใบหน้าสวยหวานของศตคุณเท่านั้นแหละ อาการงัวเงีย ง่วงนอนของพ่อเลี้ยงก็ทำเอาตื่นเต็มตา ส่งยิ้มหวานไปให้ซึ่งศตคุณเองก็ยิ้มให้นิดๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วพ่อเลี้ยง”
“อ่า...หมู วันนี้ไปข้างนอกกับฉันนะ”
“หือ? ทำไมครับ”
“ต้องไปคุยธุระน่ะ”
“อ้าว? ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ คุณพายัพล่ะครับ”
“พายัพมันลาพาเมียไปเที่ยว คนท้องก็แบบนี้แหละ อยากกินอะไรก็จะกิน อยากไปไหนก็จะไปให้ได้” ร่างสูงตอบ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงหน้าของคนสนิทที่เป็นทั้งเลขาและผู้จัดการไร่ที่สำคัญพายัพก็เป็นเพื่อนสนิทของเขาอีกด้วย
“ภรรยาของคุณพายัพท้องหรือครับ เพิ่งจะรู้นะเนี่ย ทำไมผมไม่เคยเห็นเลยล่ะครับ”
“มันหวง...ก็เลยให้เมียมันอยู่แต่ในบ้าน”
“สงสัยต้องสวยมากแน่ๆ เลยสินะครับ คุณพายัพถึงได้หวง”
“หึหึ สรุปว่ายังไง ไปกับฉันนะ บังคับ” ร่างสูงได้แต่หัวเราะเพราะไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของศตคุณอย่างไรดี เพราะภรรยาของพายัพก็เป็นพนักงานในไร่นี่แหละ เห็นหน้ากันมาเป็นสิบๆ ปี จนมันชินตาไปหมดแล้ว
“แล้วจะถามความสมัครใจเพื่ออะไรครับ ไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวก็ผมจะไปรอที่โต๊ะอาหาร ว่าแต่ไอ้เขตต้องไปไหมครับ”
“ไปสิ เพราะงานนี้มีไร่สมรชัยเข้าร่วมด้วย”
“โอเคครับ ถ้างั้นพ่อเลี้ยงก็รีบอาบน้ำแต่งตัวนะครับ ผมจะลงไปแล้ว”
“อืม...”
ร่างบางแยกลงมาด้านล่างส่วนร่างแกร่งก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานบนโต๊ะอาหารก็พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างทุกวันซึ่งมีพ่อเลี้ยง คณิน และศตคุณ เมื่อทั้งสามรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ก็พากันเดินทางไปยังสถานที่ที่จัดงานประชุมกันทันที
ทั้งสามลงจากรถ พ่อเลี้ยงอาทิตย์อยู่ในชุดกึ่งทางการแต่ก็ยังสุภาพอยู่ เป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตสีดำด้านในทับด้วยสูทสีเทาและรองเท้าผ้าใบ ทรงผมก็เป็นธรรมชาติ ไม่ได้เซ็ทอะไรเลย ใบหน้าก็ไม่ได้แต่ง แต่ความหล่อเหลาของพ่อเลี้ยงเรียกสายตาจากคนทั้งงานได้เป็นอย่างดี
“พ่อเลี้ยงอาทิตย์ๆ”
“นั่นลูกชายเขานี่ แล้วอีกคนใครน่ะ สวยมากเลย หน้าเด็กมากด้วย”
“แฟนของลูกชายพ่อเลี้ยงมั้ง”
ศตคุณกับคณินที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมองหน้ากันก่อนจะเบ้ปากให้กันและกันอย่างขนลุก ส่วนพ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจหน่อยๆ ที่เด็กน้อยของเขาถูกนินทาว่าเป็นแฟนของเจ้าลูกชาย
แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยอมให้เรื่องมันกระจายไปในทางที่ผิดๆ
“หมู ไปกันเถอะ”
“ครับพ่อเลี้ยง”
ร่างแกร่งแตะเอวบางเบาๆ คล้ายประคองให้เดินไปด้วยกัน ซึ่งทำเอาคนที่มองอยู่ถึงกับอ้าปากค้างที่เห็นการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างแนบเนียนนั้น คณินเองก็ยิ้มนิดๆ ที่เห็นพ่อของตนทำแบบนั้น ก่อนจะมองเพื่อนตัวเองที่ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังถูกประกาศแสดงความเป็นเจ้าของอยู่
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยงอาทิตย์”
“สวัสดีครับปลัด”
“ไม่คิดว่าจะมาเองนะครับ”
“ต้องมาอยู่แล้วล่ะครับ งานใหญ่ขนาดนี้” อาทิตย์ตอบยิ้มๆ ให้กับปลัดจังหวัดที่เข้ามาทักทายเขา ซึ่งถ้าร่างสูงเห็นก่อนก็คงจะเป็นฝ่ายเข้าไปทักทายก่อน
“หวังว่าปีนี้ทางพ่อเลี้ยงคงจะช่วยสนับสนุนงานเกษตรของจังหวัดอีกนะครับ”
“แน่นอนครับ อะไรที่ผมช่วยได้ผมก็จะช่วยและจะสนับสนุนเต็มที่อยู่แล้วครับ”
“ว่าแต่ว่า พ่อเลี้ยงพาใครมาด้วยครับเนี่ย”
“อ๋อ นี่เขต ลูกชายผมเองครับ เขตนี่คุณดำรง ปลัดจังหวัดของเรา”
“สวัสดีครับ” คณินยกมือไหว้ทำความเคารพ
“โตแล้วหล่อเหมือนพ่อเลยนะเรา แล้วอีกคนล่ะใครครับ แฟนเขตหรือ” เป็นคำทักที่น่าหงุดหงิดอีกครั้ง แต่พ่อเลี้ยงก็แสร้งยิ้มให้น้อยๆ เหมือนไม่ได้หงุดหงิดอะไร
“นี่หมูครับ เป็นเพื่อนของเขต แล้วก็เป็นคน ‘สำคัญ’ ของผมด้วย”
“สวัสดีครับ”
“ส่ะ สวัสดี” ปลัดจังหวัดรับไหว้แทบจะไม่ทันเมื่อเจ้าของร่างบางและใบหน้าสวยเอ่ยทักทายด้วยเสียงและคำลงท้ายคือผู้ชาย
ศตคุณน่าแดงกับคำว่าคนสำคัญของพ่อเลี้ยงมาก ไม่คิดว่าคนตัวใหญ่จะกล้าพูดบอกคนใหญ่คนโตของจังหวัดไปแบบนี้ แทบจะไม่กล้าสบสายตาใครเลยล่ะ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะพ่อเลี้ยง แล้วเจอกันในห้องประชุม”
“ครับ”
พอปลัดจังหวัดเดินไปพร้อมกับลูกน้อง ร่างโปร่งก็ทำท่าจะเอาเรื่องพ่อเลี้ยงทันที แต่ก็ถูกขัดจังหวะเพราะมีคนเข้ามาทักทายพ่อเลี้ยงอีก
“สวัสดีพ่อเลี้ยง”
ศตคุณหันมามองคนที่เอ่ยทักทันทีเพราะคุ้นในน้ำเสียง
“ครับ พ่อเลี้ยงมนัส”
“ไม่คิดว่าจะมาด้วยนะครับ” พ่อเลี้ยงมนัสถาม
“ผมก็มาของผมทุกปีนะครับ พ่อเลี้ยงมนัสเองนั่นแหละที่เพิ่งจะเคยมา ใช่ไหมครับ” มีใครเคยบอกไหมว่าพ่อเลี้ยงอาทิตย์เป็นคนที่ชอบกวน
“นี่หาเรื่องผมหรือไง!”
“เปล่านี่ครับ ผมก็แค่ถามเฉยๆ” อาทิตย์ยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ
“เฮอะ!!! ปากดีให้ได้ตลอดก็แล้วกัน”
“ทำไมครับ จะทำอะไรผมเหรอ”
ศตคุณเห็นอาการที่ไม่พอใจแบบเด่นชัดจากพ่อเลี้ยงมนัสแล้วก็รู้สึกหวั่นใจ ยิ่งพ่อเลี้ยงอาทิตย์เตรียมพร้อมรบแบบนี้ก็ยิ่งหวาดหวั่น กระตุกเสื้อของร่างสูงอย่างต้องการปรามไม่ให้ไปหาเรื่องเขาก่อน
“พ่อเลี้ยง ไม่เอาครับ”
“เมียเด็กคุณกลัวอยู่ล่ะ” พ่อเลี้ยงมนัสกระตุกยิ้มร้าย มองหน้าสวยหวานที่เขาเพิ่งจะสังเกตดีๆ อย่างแทะโลมจนอาทิตย์กำหมัดแน่น คว้าร่างเล็กมาโอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของ
“อย่ามองคนของผมด้วยสายตาน่ารังเกียจแบบนั้น”
“หึหึ เฝ้าให้ได้ตลอดก็แล้วกัน”
“ไอ้!!”
“พ่อเลี้ยงครับ! อย่ามีเรื่องเลยครับ ปล่อยให้เขาพูดไป” ศตคุณจับแขนแกร่งเอาไว้เมื่ออาทิตย์ใจร้อนมากทำท่าจะเข้าไปหาพ่อเลี้ยงมนัส
เรื่องอื่นพอจะใจเย็นได้ แต่สายตาที่มองมายังคนของเขาเขาใจเย็นไม่ได้
เป็นครั้งแรกที่เสียความเยือกเย็นมากขนาดนี้ เหมือนเผยจุดอ่อนให้ศัตรูได้รู้เลย และแน่นอนว่าพ่อเลี้ยงมนัสก็ฉลาดพอที่จะมองออก
จุดอ่อน...โผล่มาจนได้สินะ“หนุ่มน้อย สนใจมาอยู่กับฉันไหม รับรองว่านายจะได้ทุกอย่างที่นายต้องการ”
ศตคุณเม้มปากแน่น รู้สึกโมโหคนๆ นี้ไม่ต่างจากพ่อเลี้ยงอาทิตย์เท่าไหร่ แต่เขาก็มีสติมากพอไม่ให้เข้าไปซัดปากคนถาม
“ผมพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ เชิญคุณเก็บมันไว้กับตัวเองเถอะครับ เผื่อไม่พอใช้ในภายภาคหน้า”
“ฮ่าๆ สะใจว่ะหมู ปากมึงยังคงเราะร้ายเหมือนเดิมสินะ นี่ลุง…ผมขอแนะนำนะ ว่าอย่ามายุ่งกับเราจะดีกว่า และเตือนไว้ว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนของผม ลุงก็น่าจะรู้นะครับว่าถ้าศักดินนท์เคี้ยวง่ายขนาดนั้น ก็คงไม่อยู่จนถึงทุกวันนี้” คณินหัวเราะขึ้นมาด้วยความชอบใจ ก่อนจะพูดเตือนพ่อเลี้ยงมนัสด้วยท่าทางที่ดูไม่ให้ความเคารพผู้ใหญ่สุดๆ ทำเอาคนอายุมากกว่าถึงกับหัวเสีย มองทั้งสามคนอย่างไม่พอใจ หันหน้าไปมองคนข้างๆ ก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“เมฆไปกันเถอะ”
ไม่รอให้ลูกชายเดินตาม พ่อเลี้ยงมนัสก็เดินไปก่อนโดยมีลูกน้องไปด้วย ส่วนเมฆาลูกชายคนโตของพ่อเลี้ยงมนัสก็มองตามพ่อไปก่อนจะหันมามองพ่อเลี้ยงอาทิตย์แล้วยกมือไหว้
“ผมขอโทษแทนพ่อของผมด้วยนะครับพ่อเลี้ยง”
“อืม...อาก็ขอโทษเราเหมือนกันที่ต่อว่าพ่อเราไปแบบนั้น” อาทิตย์พูด
“ไม่หรอกครับ พ่อของผมก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมก็จนใจที่จะปรามแล้วครับ”
“เฮอะ!! หวังว่าคงจะไม่เป็นแบบพ่อของนายนะ” คณินแขวะไป ทำเอาเมฆาหน้าซีดไปเลย จนศตคุณรู้สึกเห็นใจ
“เขต! มึงนี่ปากเสียจริงๆ ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ พี่ชื่อพี่เมฆใช่ไหมครับ ผมชื่อหมูนะครับ”
“เอ่อ...อื้อ พี่ชื่อเมฆ” พอเจอร่างบางพูดดีๆ ด้วย ร่างโปร่งก็เลยรู้สึกประหม่า
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่เมฆ”
“จะไปอยากรู้จักทำไมคนบ้านนี้วะหมู”
“ไอ้เขต!! มึงนี่นะ จะเกลียดจะไม่ชอบอะไรสมรชัยก็อย่าลงกับทุกคน คนเราเขาไม่ได้เป็นเหมือนกันหมดหรอกนะ มีเหตุผลซะบ้าง โตๆ กันแล้ว”
“ไอ้หมู!” คณินเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะยังซะมันก็เป็นเพื่อน ที่สำคัญเขาเองก็ไม่กล้าอีกด้วย ไม่กล้าขัดศตคุณหรอก
“เงียบเลยไอ้เขต!!! ขอโทษแทนเพื่อนปากหมาๆ ของผมด้วยนะครับ” ร่างบางหันไปขอโทษเมฆาอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้เมฆารู้สึกแย่
ศตคุณรู้ ศตคุณดูออก เมฆาเป็นคนดี...
“ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ”
“เขต ขอโทษพี่เมฆ”
“เฮ้ยหมู กูไม่ได้ทำอะไรผิด”
“พูดมาได้ว่าไม่ผิด มึงผิดเต็มๆ พี่เมฆไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย มึงอย่าพาล ขอโทษเดี๋ยวนี้!” สั่งเพื่อนตัวสูงของตนเสียงเข้ม โดยที่เมฆาพยายามห้ามปราม
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“ไม่ได้ครับ! เร็วเขต...เดี๋ยวนี้ หนึ่ง...สอง...สะ…”
“ขอโทษ!!!” คณินเอ่ยออกไปเสียงห้วนๆ โดยไม่รอให้เพื่อนนับถึงสาม เรียกแปลกใจให้กับเมฆาจนต้องหันมาสบตากับคณิน แต่พอเจอสายตาที่ไม่ชอบใจแล้วก็หันออกทันที
“พี่ขอตัวนะครับ ขอตัวนะครับพ่อเลี้ยง”
“ครับพี่เมฆ แล้วเจอกันใหม่นะครับ” ศตคุณยิ้มหวานให้
“เมฆ...นายเป็นคนดีนะ รักษาความดีเอาไว้ล่ะ” พ่อเลี้ยงพูดออกไปก่อนที่เมฆาจะไปเสียก่อน
“ขอบคุณครับ”
“อาไม่ต้อนรับสมรชัยก็จริง แต่เมฆไปที่ไร่อาได้” ร่างโปร่งของเมฆาก็มองพ่อเลี้ยงด้วยแววตาที่ซาบซึ้งใจก่อนจะยกมือไหว้ลา
“ครับ สวัสดีครับ”
ศตคุณมองหน้าคณินด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจอย่างที่สุด จนเพื่อนตัวใหญ่ทนไม่ไหวเอ่ยขอโทษเพื่อนรักในทันที
“กูขอโทษ...อย่าโกรธกูดิวะ”
“อย่าทำอีก”
“เออๆ ไม่ทำแล้ว”
ใครจะไปรู้ว่าการรับปากของคณินเป็นเพียงการรับปากไปส่งๆ อย่างนั้นแหละ เพราะเมื่อพ่อของตนกับเพื่อนสนิทเผลอ ร่างสูงก็มองไปยังร่างโปร่งบางที่กำลังก้มหน้าก้มตาฟังพ่อของตัวเองตำหนิด้วยสายตาที่ยากจะเชื่อว่าเมฆามาดี
มันอาจจะเป็นแผนการอะไรบางอย่างก็ได้!! ไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนสมรชัยจะมีคนที่คิดดีอยู่ หลังจากจบการประชุมเตรียมงานเกษตรในอีกสามเดือนที่จะถึงนี้เสร็จแล้วคณินก็ขอปลีกตัวออกไปก่อนเพื่อให้พ่อกับเพื่อนมีเวลาไปเดทกัน จะได้คืบหน้าไปมากกว่านี้เสียที
“พ่อเลี้ยงจะพาผมไปไหนครับ”
“กินข้าวไงหมู”
“ที่ไหนอ่า”
“หึหึ แถวๆ นี้แหละ”
“ครับ...แต่ผมยังไม่ได้คิดบัญชีที่พ่อเลี้ยงโมเมว่าผมเป็นคนของพ่อเลี้ยงเลยนะครับ” ใบหน้าสวยหันไปหาเรื่องคนที่ขับรถทันที
“ฮ่าๆ ก็มันจริงนี่ ยังไงหมูก็เป็นคนของฉัน ไม่ถูกหรือ หืม?”
“ขี้ตู่” บ่นอุบอิบเบาๆ
ใจมันเอนเอียงไปเกือบครึ่งแล้วล่ะ เห็นทีว่าอีกไม่นานเขาต้องตกหลุมพรางพ่อเลี้ยงแน่ๆ โดนรุกเอารุกเอาอยู่แบบนี้ได้ทุกวี่ทุกวัน
ทางด้านพ่อเลี้ยงก็แสร้งทำเป็นอารมณ์ดีทั้งๆ ที่ในใจเครียดมาก เพราะสายตาพ่อเลี้ยงมนัสไม่น่าไว้ใจสุดๆ ด้วยความที่เขารู้จักนิสัยของคนๆ นี้ดี เลยค่อนข้างจะเป็นกังวลและไม่ไว้ใจที่จะปล่อยให้หมูน้อยของเขาคลาดสายตาแน่ๆ
คนแบบพ่อเลี้ยงมนัส ต้องการชนะเขาทุกอย่าง อะไรที่เป็นของเขา ก็มักจะเสี่ยงโดนชิงอยู่เสมอ หนักใจก็ตรงที่ว่าศตคุณเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของหรือว่างานอย่างที่ผ่านๆ มา
ฉันจะปกป้องนายเอง...
“บรรยากาศดีจริงๆ ด้วยนะครับ” ร่างเล็กกว่าหันมองไปรอบๆ ร้านอาหารที่ไม่ได้ดูหรูเกินไปอย่างชอบอกชอบใจ เรียกรอยยิ้มจากคนพามาได้เป็นอย่างดี
“ชอบไหม คราวหลังจะพามาบ่อยๆ”
“ชอบครับ” ศตคุณยิ้มจนตาปิด ไม่คิดจะปฏิเสธ
“ว่าแต่สั่งอาหารไปแค่นั้นจะกินอิ่มเหรอ”
“ผมกินน้อยจะตายไป แค่นั้นก็ไม่รู้จะหมดหรือเปล่าหรอก”
“ไม่น่าล่ะ ถึงได้ผอมแห้งแรงน้อยนัก”
“พ่อเลี้ยง!”
“หึหึ ทำเป็นดุ คิดจะข่มสามีเหรอครับ”
“พ่อเลี้ยง!! พูดจาน่าเกลียด เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอก” ศตคุณดุเสียงเบา มองไปรอบๆ อย่างระแวงเพราะกลัวคนจะมาได้ยิน
มันคงจะแปลกๆ ใช่ไหมล่ะ ก็เราสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่มาพูดจาเป็นสามีภรรยากันนี่คงจะทำคนอื่นทานข้าวไม่ลงเลยล่ะ
“ทำเป็นไม่พอใจ จะพูดก่อนหรือพูดหลัง ยังไงก็ต้องเรียกสักวันล่ะน่า” ร่างสูงนั่งพิงตัวโซฟานุ่มแล้วกระดิกเท้าอย่างไม่รู้สึกอะไร ตีมึนเอาไว้นี่คือสโลแกน
“เอาความมั่นใจมาจากไหนครับ” ร่างเล็กกว่าทำหน้าเพลีย
“หึหึ” ทำได้เพียงแค่หัวเราะเบาๆ แล้วยิ้มมุมปากให้อย่างเจ้าเล่ห์
แต่ในขณะที่รออาหารมาเสิร์ฟ ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะ
“สวัสดีหมู พี่ได้ยินมาว่าปิดเทอมเราจะทำงานพิเศษ ทำอยู่แถวนี้หรือเนี่ย”
ไอ้เด็กไม่มีสัมมาคารวะคนนี้มันเป็นใครวะ!!! 
เหตุการณ์และสถานที่ ชื่อบุคคล เป็นสิ่งที่มโนขึ้นมานะคะ เพราะฉะนั้นอ่านให้สนุกดีกว่าฮ่าๆ ยูกิศึกษามาบ้างแล้วแต่ว่าก็กลัวว่าจะขัดใจใครหลายๆ ท่านเลยต้องขอบอกเอาไว้ก่อน ว่ายูกิเขียนตามจินตนาการ ไม่ได้มีความจริงร้อยเปอร์เซ็น (เพราะแค่ผู้ชายท้องได้นี่ก็ไม่น่าใช่ความเป็นจริงแล้ว)
อย่าลืมคอมเม้นท์ให้ยูกิตาดำๆ หน่อยนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ผ่านๆ มา เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ
หากมีข้อสงสัยหรือต้องการสอบถาม ติดตามข่าวสารการอัพนิยาย ตลอดจนทวงนิยายยูกิ สามารถไปโพสหรืออินบ็อกหาได้ที่แฟนเพจค่ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371504 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก