ตอนที่ 04
การสอบไฟนอลของเหล่าเด็กมหาวิทยาลัยก็เสร็จสิ้นลงไป ถึงเวลาของการหางานพาร์ทไทม์ทำของเด็กหลายๆ คน เนื่องจากไม่อยากอยู่เฉยๆ ศตคุณเองก็เป็นหนึ่งในเด็กที่ต้องทำงานเพื่อหาเงินช่วยตัวเองเรียนในทางหนึ่ง วันนี้...ร่างบางถึงได้มาอยู่ที่ไร่ศักดินนท์ที่เพิ่งจะเคยเข้ามาเป็นครั้งแรกด้วยสายตาลุกวาวอย่างชอบใจ
มันดูร่มรื่น เย็นสบาย บรรยากาศดีมากจริงๆ
“ชอบหรือเปล่าล่ะ”
“ชอบดิวะ ที่นี่...ได้ใจกูสุดๆ ไปเลย” ร่างบางตอบเพื่อน ทั้งๆ ที่ตาก็มองไปยังรอบๆ ไร่ที่แสนจะกว้างใหญ่ของที่นี่ไปด้วย เห็นเหล่าคนงานเดินขวักไขว่ไปทั่วทั้งไร่ ทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง บ้างก็พูดคุยกันระหว่างทำงานอย่างมีความสุข ทำลายภาพความคิดก่อนหน้านี้ไปเลย ความคิดที่คิดว่าเหล่าคนงานของที่นี่ต้องทำงานอย่างไม่มีความสุขเพราะพ่อเลี้ยงเป็นคนโหดร้าย
แต่เท่าที่รู้จักคนเจ้าเล่ห์คนนั้นมาก็ทำให้ศตคุณรับรู้ว่า มันเป็นแค่ข่าวลือจริงๆ และวันนี้มันก็ตอบปัญหาที่ว้าวุ่นในใจมานานได้แล้ว
“ดีที่มึงชอบ”
รถกระบะที่คณินกับศตคุณนั่งมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่ใหญ่พอๆ กับบ้านในตัวเมืองแต่ดูสวยเข้ากับธรรมชาติที่รายล้อมมากๆ
“ทำไมต้องสร้างบ้านใหญ่ๆ เอาไว้ทุกที่แบบนี้วะ”
“ที่นี่เป็นบ้านของพ่อกู พ่อกูชอบที่จะอยู่ที่นี่มากกว่ากลับไปในบ้านที่ตัวเมือง”
“อ้าว? แล้วที่กูเห็นอยู่ที่นั่นตลอดนั่นคือ?”
“หึหึ ไปรอเผื่อได้เจอมึงไง พ่อกูจริงจังนะ ไม่ได้คิดจะเล่นๆ อย่างที่มึงคิดหรอกหมู อย่าใจแข็งนานละกัน” คณินเกลี้ยกล่อมเพื่อนยิ้มๆ
ร่างบางหน้าแดงซ่าน ทำท่าจะยกเท้าถีบเพื่อน
“ไปๆ เข้าไปในบ้าน ตอนนี้พ่อกูคงอยู่ในไร่”
“ให้กูพักกับคนงานก็ได้” ศตคุณไม่เดินตามเพื่อนสนิทไป เพราะตัวเองมาทำงาน จะให้เข้าไปพักกับเจ้านายมันก็ดูไม่ดี
“ได้ยังไงล่ะ พ่อกูเตรียมที่พักไว้ให้มึงแล้ว”
“แต่กูคิดว่า กูไปพักกับคนงานก็ได้นะ ไม่เห็นเป็นอะไร” แต่ร่างบางยังคงดื้อดึง เนื่องจากเกรงใจเจ้าของบ้าน เจ้าของไร่ เพราะแค่ให้เข้ามาทำงานหาเงินก็ถือว่าเยอะไปแล้ว
“เป็นสิวะไอ้นี่! บอกให้เข้าไปในบ้านก็เข้าไป”
“แต่...”
“ถ้ายังแต่อีกรอบ กูจะให้มึงไปนอนกับพ่อกู!!” สิ้นเสียงบังคับของคณิน ร่างบางก็เดินตามแรงลากของเพื่อนรักเข้าไปในตัวบ้านทันที
พอเข้าไปแล้วในตัวบ้านให้ความรู้สึกเย็นมาก ทั้งๆ ที่ไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศบ้านยังเย็นขนาดนี้เลย ท่าทางจะสร้างและออกแบบมาดี
“โห...”
“หึหึ ชอบล่ะสิ นอนที่นี่แหละ และพ่อกูก็คงไม่ยอมให้มึงไปนอนที่บ้านพักคนงานแน่ๆ” คณินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดบอก ร่างพยักเม้มปากแน่นแล้วพยักหน้าอย่างจำยอม สักพักก็มีสาวใช้วิ่งเข้ามาหาโดยมีหญิงชราคนหนึ่งเดินมาด้วย
“สวัสดีค่ะคุณเขต” สาวใช้โค้งทักทายแล้วหยิบกระเป่าที่คณินยื่นให้ไปถือ ส่วนศตคุณเองก็กระชับกระเป๋าแน่นไม่ปล่อยเมื่อสาวใช้อีกคนยื่นมาเพื่อจะเอากระเป๋าเขาไป
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมถือเอง”
“เอ่อ...แต่ว่า”
“ให้เขาเอาไปเก็บเถอะน่า เดี๋ยวจะพาไปเดินดูไร่” คณินบอกเพื่อนยิ้มๆ ทำไมจะดูไม่ออกว่าเพื่อนเขามันเจียมตัว แต่ถึงยังไงร่างบางก็ยอม
“รบกวนด้วยนะครับ ขอบคุณครับ” ศตคุณยื่นกระเป๋าให้แล้ววางสายสะพายบนมือหญิงสาวเบาๆ จนเธอยิ้มให้อย่างเอ็นดู
นอกจากจะสวยเหมือนผู้หญิง นิสัยยังอ่อนโยนด้วยต่างหาก
“เป็นหน้าที่ของน้ำอิงอยู่แล้วจ้ะ”
“ครับ”
“ไปๆ เอาข้าวของไปเก็บให้คุณๆ ซะ” หญิงชราคนนั้นเอ่ยเตือนจนสาวๆ ต้องพากันเอาของของเจ้านายและเพื่อนเจ้านายไปเก็บทันที
“ย่าจันทร์ เขตคิดถึงย่าจันทร์เหลือเกิน” คณินสวมกอดจันทน์ผาที่เป็นผู้ดูแลบ้านหลังนี้และเป็นคนที่เลี้ยงดูทั้งพ่อเลี้ยงและคณินมาตั้งแต่ยังเด็กๆ
“คุณเขตปากหวาน ถ้าคิดถึงย่าจริงก็ต้องมาหากันบ้าง นี่ก็คิดว่าจะได้ตายก่อนเห็นคุณเขตมา”
“ย่าจันทร์อย่าพูดแบบนี้อีกนะครับ เขตก็ต้องมาอยู่แล้ว เขตแค่รอปิดเทอมเอง”
“ค่ะๆ ย่าเชื่อ ว่าแต่คุณหนูคนนี้ใช่ไหมคะ” จันทน์ผาเพยิดหน้าไปทางที่ศตคุณยืนมองยิ้มๆ คณินก็ยิ้มออกมานิดๆ แล้วแนะนำเพื่อให้จันทร์ผารู้จัก
“ย่าจันทร์ นี่หมู เป็นเพื่อนของเขตเอง หมูนี่ย่าจันทร์เป็นแม่นมของพ่อกู”
“สวัสดีครับ” ศตคุณยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม คนอายุมากแล้วก็พยักหน้ายิ้มรับ
“ตามสบายนะคุณหมู ที่นี่อยู่อย่างครอบครัว”
“ครับ...แต่ว่าย่าจันทร์ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้ครับ ผมเองก็มาเป็นแค่พนักงานพาร์ทไทม์ เรียกคุณไม่น่าจะเหมาะหรอกครับ”
“เอาอย่างนั้นเรอะ”
“ครับ ผมเองก็จะรู้สึกไม่ดีด้วย”
“งั้นขอย่าเรียกหนูหมูก็แล้วกันนะคะ” จันทน์ผายิ้มให้อย่างใจดี แต่คำขอนี่ทำให้ศตคุณแทบจะลมจับ ‘หนู’ นี่มันไว้เรียกผู้หญิงไม่ใช่หรือ? หรือเป็นเพราะเขาเหมือนผู้หญิง
“ได้ครับย่าจันทร์”
“ว่าที่แม่เลี้ยงของเขตเองแหละ” เสียงทุ้มของคณินพูดบอกคนสูงวัยโดยไม่กลัวว่าจันทร์ผาจะเป็นลมล้มพับไปเมื่อได้ยินเลยสักนิด
“ไอ้เขต!” คณินเรียกเพื่อนเสียงเข้ม แล้วหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับย่าจันทน์ผา ซึ่งหญิงชราก็ไม่ได้รู้สึกตกใจหรือแปลกใจอะไร เหมือนจะรู้มาก่อนหน้านั้นแล้ว
“คือ...เอ่อ คือว่า” ทำท่าจะแก้ต่างให้ตัวเองแต่ก็นึกไม่ออก เพราะความจริงคือเขากับพ่อเลี้ยงก็เหมือนจะดูๆ ใจกันอยู่ และถ้าเรารักกันใจตรงกัน ตำแหน่งของเขาก็คือแม่เลี้ยงอย่างที่เจตว่านั่นแหละ
“ไม่เป็นค่ะหนูหมู ย่ารู้อยู่แล้ว ยังไงย่าฝากพ่อเลี้ยงด้วย แค่พ่อเลี้ยงมีความสุข ย่าก็มีความสุขแล้วล่ะจ้ะ แล้วคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายยังไม่กลับจากต่างประเทศหรือคะคุณเขต” พูดกับศตคุณเสร็จก็หันไปถามไถ่เจ้านายที่ยังดูตัวน้อยในสายตาของเธอต่อ
ศตคุณยืนเม้มปากแบบเขินๆ
“ปู่กับย่าเที่ยวสนุกเลยครับ ไม่กลับมาง่ายๆ หรอก”
“ดีแล้วล่ะค่ะ ท่านทั้งสองเหนื่อยมาเยอะ มีเวลาพักผ่อนย่าก็สบายใจ”
“แล้วทำไมย่าจันทร์ไม่พักบ้างล่ะครับ” ศตคุณถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้นิดๆ เพราะวัยนี้ไม่ใช่วัยที่ย่าจันทร์ผาต้องมานั่งทำงานงกๆ แล้ว
“การที่ได้เห็นพ่อเลี้ยงเติบใหญ่ และการที่ได้มองคุณเขตเติบโต สำหรับย่า...นี่คือการพักผ่อนที่มีความสุขที่สุด”
ศตคุณยิ้มรับคำตอบที่ได้อย่างนึกอิจฉาเพื่อนที่มีย่าจันทร์ผาคอยรักคอยเป็นห่วงแบบนี้ ที่อิจฉาไม่ใช่ว่าตัวเองไม่มี พ่อแม่ของศตคุณก็รักและเป็นห่วง แต่ก็อยากมีปู่มีย่า มีตามียายที่ยังอยู่บ้าง
คงจะสุขน่าดูเลย
...
...
ทั้งวันมานี้ศตคุณยังไม่ได้เจอกับพ่อเลี้ยงเลย แม้จะอยู่ทีเดียวกันก็ตามที เขากับคณินสำรวจรอบๆ ไร่แห่งนี้ก็ดูเหมือนจะคลาดกับพ่อเลี้ยงตลอด แต่ก็เพิ่งจะรู้ว่าพ่อเลี้ยงงานเยอะมากขนาดนี้นะเนี่ย
แล้วที่ผ่านมา ทั้งๆ ที่เหนื่อยขนาดนี้ก็ยังจะไปรอเรา...อ่า เริ่มใจอ่อนขึ้นมาอีกนิดสินะ
“บ้าจริงๆ เลย”
ร่างบางบ่นพึมพำ เดินไปมองวิวตรงหน้าต่างอย่างรอคอยใครสักคน
วันนี้ตอนทานอาหารเย็นพ่อเลี้ยงก็ยังไม่กลับมา ฟังจากคนงานเห็นว่าของที่ส่งไปมีบางส่วนเสียหายเลยต้องเจรจากันนาน
“สี่ทุ่มแล้วนะ เมื่อไหร่จะกลับเนี่ย”
สิ้นเสียงบ่น เสียงรถก็ดังเข้ามาใกล้ บ่งบอกว่าคนที่กำลังคิดถึงได้เดินทางมาถึงบ้านแล้ว ศตคุณมองไม่เห็นหรอกเพราะห้องของเขาไม่ได้อยู่ตรงหน้าบ้าน ร่างบางเดินไปมาอยู่ในห้องคิดไม่ตกว่าจะออกไปพบหรือว่ารอเจอวันพรุ่งนี้ดี พอร่างบางปิดหน้าต่างไป ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรดังเข้ามาอีก
“เอาไงดี”
ศตคุณนั่งอยู่ที่ปลายเตียงบีบนิ้วตัวเองไปพลางคิดไปด้วย คิดว่าพ่อเลี้ยงต้องเคาะประตูแน่ๆ เพราะคนๆ นั้นไม่เคยมีสักครั้งที่จะไม่มาเจอเขา แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะคิดผิดไป เมื่อผ่านไปนานก้ยังไม่มีวี่แววของพ่อเลี้ยงมาเคาะประตูเลยสักนิด
“หรือจะเหนื่อยจนนอนไปแล้ว”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างบางดีดตัวลุกขึ้น ใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นผสมดีใจ พยายามปั้นหน้าให้นิ่งๆ แล้วเดินไปเปิดประตู แต่เมื่อเห็นคนมาเคาะแล้วก็ทำให้ใจฟูบลงไปอย่างที่ไม่เข้าใจตัวเอง
เหมือนกับผิดหวังที่ไม่ได้เห็นพ่อเลี้ยง
“มีอะไร” ถามเพื่อนเสียงห้วนๆ มองใบหน้าของเพื่อนที่มีความเครียดผิดปกติ
“หมู...พ่อกูเป็นอะไรก็ไม่รู้ ดูเครียดๆ กลับมาก็ไม่พูดอะไรกับกูเลย ไม่พูดกับย่าจันทร์ด้วย กูไม่สบายใจเลยว่ะ” คณินเอ่ยบอกไป ทำเอาศตคุณกังวล เป็นห่วงพ่อเลี้ยงขึ้นมา
“แล้วจะทำยังไงดี”
“มึงช่วยกูหน่อยนะ กูว่าพ่อต้องยอมให้มึงเข้าไปหาแน่ๆ”
“อ้าว? ขนาดลูกชาย ขนาดย่าจันทร์ ยังเข้าไปไม่ได้ แล้วกูจะเข้าไปได้เหรอวะ” ศตคุณถามอย่างงุนงง
“กูเชื่อว่ามึงเข้าไปได้ มึงต้องช่วยให้พ่อกูสบายใจขึ้นได้แน่ๆ นะหมูนะ”
“เฮ้อ...กูจะลองดู” ร่างบางในชุดนอนตัวเก่งเดินออกจากห้องแล้วเดินไปยังฝั่งบันได จนเพื่อนสนิทต้องถามขึ้นมา
“แล้วนั่นจะไปไหน”
“หาอะไรเย็นๆ ให้พ่อเลี้ยงดื่ม” สิ้นคำตอบ ร่างบางก็เดินลงไปยังห้องครัวทันที โดยที่คณินจ้องมองแผ่นหลังของเพื่อนอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มออกมา พึมพำเบาๆ
“เป็นมึงแหละดีที่สุดแล้ว”
ศตคุณกลับมาพร้อมกับน้ำส้มเย็นๆ และน้ำเปล่าเย็นๆ คณินเห็นแบบนั้นก็ชี้ไปยังห้องข้างๆ ของห้องที่ศตคุณพัก ศตคุณพยักหน้านิดๆ แล้วเดินไปหยุดหน้าห้อง พยักหน้าให้คณินมาเคาะประตูให้ ซึ่งร่างสูงก็มาทำให้แต่โดยดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พ่อเลี้ยง...ผมหมูนะครับ ขอเข้าไปนะครับ” ไม่มีเสียงตอบรับ
“เข้าไปเลยพ่อกูไม่ล็อก” คณินกระซิบ
“อ้าว? แล้วที่มึงบอกว่าไม่ให้เข้า?”
“ก็โดนไล่ออกมาไง”
“แล้วกูจะไม่โดนเหรอวะ”
“ไม่โดนหรอกน่า เชื่อกู”
แกร๊ก!
ศตคุณค่อยๆ เดินเข้าไปเมื่อเพื่อนเปิดประตูให้ พอเข้าไปในห้องที่เย็นฉ่ำไปด้วยเครื่องปรับอากาศ สายตาก็มองหาร่างสูงที่เป็นเจ้าของห้องทันที คณินปิดประตูให้เพื่อนสนิทจนร่างบางรู้สึกตกใจและเริ่มกลัว
ซ่า!!!
“อาบน้ำอยู่นี่เอง” เดินเอาน้ำไปวางไว้บนโต๊ะแล้วยืนรอเจ้าของห้องอย่างตื่นเต้นและหวาดหวั่น กลัวว่าจะโดนไล่ออกจากห้อง
เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เขาต้องเสียความรู้สึกมากแน่ๆ
“หมู...” เสียงเรียกชื่อเบาๆ ดังขึ้นขัดความเหม่อลอยของร่างบางจนต้องสะดุ้งมองคนที่เรียกทันที แต่พอมองก็ต้องหันหน้าหนีเพราะร่างแกร่งอยู่ในสภาพที่มีผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างอวดผิวสีแทนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง
“พ่อเลี้ยง...สวัสดีครับ” แต่ก็ไม่ลืมยกมือไหว้
“ทำไมยังไม่นอน” คนตัวใหญ่ถามเสียงราบเรียบ ใบหน้าไม่แสดงถึงความดีใจที่ได้เห็นคนที่ชอบอยู่ตรงหน้า มีเพียงแต่ความเหนื่อยล้าเท่านั้น
“ผม...เป็นห่วง เห็นเขตบอกว่าพ่อเลี้ยงไม่คุยกับใครเลย เครียดอะไรหรือครับ” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงจนคนที่กำลังเหนื่อยกำลังเครียดอยู่ถึงกับรู้สึกดีขึ้นมา
“ขอฉันใส่เสื้อผ้าก่อนนะ หนาว...”
ไม่ยักกะโดนไล่แฮะ...
ร่างสูงเดินไปแต่งตัวก่อนจะกลับมาหาร่างบางที่ยังยืนนิ่งๆ อยู่
“ดื่มน้ำส้มไหมครับ ผมเอามาให้” ร่างบางหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาแล้วยื่นให้ร่างสูง แต่พ่อเลี้ยงไม่หยิบมันออกจากมือ แต่จับทับกับมือบางแล้วยกขึ้นดื่ม ดวงตาเข้มก็มองหน้าศตคุณจนใบหน้าขาวแดงซ่านอย่างขัดเขิน
“ชื่นใจ...”
“น้ำเปล่าครับ”
พ่อเลี้ยงก็ยังดื่มน้ำเปล่าด้วยวิธีเดิม พอหมดแล้วศตคุณก็วางแก้วเอาไว้ที่เดิม แล้วเงยหน้ามองสบตากับคนตัวสูงที่แม้จะไม่ไล่เขา แต่ก็ยังฉายแววเหนื่อยล้าและมีแต่ความเครียดเต็มดวงตาไปหมด มือขาวเอื้อมไปที่ใบหน้าของร่างสูง ใช้หลังมือไล้ไปที่ใบหน้าคมเบาๆ แล้วถามด้วยความลืมตัว
“เครียดอะไรหรือครับ”
“หมู...”
หมับ!
ร่างใหญ่คว้าร่างบอบบางเข้าไปกอดแน่น รู้สึกดี...ที่มีคนมาดูแล มาใส่ใจ หาน้ำ แล้วก็ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ แต่เป็นคำถามที่แสดงถึงความห่วงใย
“บอกผมได้นะครับ ผมอาจจะไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าให้รับฟังผมก็ยินดีนะ”
“หมู...” พ่อเลี้ยงเรียกแค่ชื่อเพื่อนลูกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ได้นับ แต่เขารู้สึกว่ามันหายเหนื่อย หายเครียด หายกังวลไปเลย...
ที่ผ่านมา พ่อเลี้ยงอาทิตย์อยากมีคนข้างกายที่ใส่ใจกันอย่างจริงใจแบบนี้มาตลอด แต่คนที่เข้ามาดันเป็นพวกที่หวังแต่เงิน หวังแต่ความสบาย ไม่มีใครเหมือนคนที่กำลังให้เขากอดอยู่ตอนนี้เลยสักคน
ไม่มี...
“ฉันชอบหมู...ชอบจริงๆ นะ”
“ผมให้ระบาย ไม่ใช่ให้บอกว่าชอบนะครับ” มือเล็กลูบหลังกว้างอย่างปลอบประโลม
“ฉันเครียดๆ เรื่องงานน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ที่พี่ๆ คนงานบอกว่าองุ่นมีปัญหาหรือครับ”
พ่อเลี้ยงผละอ้อมกอดออก แล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียง กวักมือเรียกคนตัวเล็กกว่าให้มานั่งข้างๆ คว้ามือขาวของศตคุณมาลูบเล่นเบาๆ
ศตคุณเองก็ไม่ได้ห้าม ถ้ามันเป็นการคลายเครียดให้กับคนๆ นี้ได้ ก็ยินดี
“ใช่…มันก็เล็กๆ น้อยๆ นั่นแหละ แต่ว่าลูกค้ารายนี้ฉันก็เจอปัญหาแบบนี้บ่อยๆ จนเขายกเลิกสั่งองุ่นกับทางไร่แล้วล่ะ”
“นั่นก็หมายความว่ากับลูกค้ารายอื่นก็ไม่มีปัญหาสินะครับ”
“อืม...แทบจะไม่มีปัญหาเลย”
“พ่อเลี้ยงได้ตรวจดูองุ่นที่ว่ามีปัญหาไหมครับ”
“ตรวจ แต่ไม่ทั้งหมด เขาให้ตรวจลังหนึ่งที่มันช้ำมาก จนยกเลิกที่จะรับกับเรา แล้วสัญญาซื้อขายมันยังมีข้อตกลงยิบย่อยเยอะมาก ก็เลยเครียดๆ วุ่นๆ กว่าจะเสร็จ”
“ไม่น่า พ่อเลี้ยงถึงเครียด”
“เรื่องขาดทุนยังไม่เครียดเท่าชื่อเสียงที่อุตส่าห์สั่งสมมา ถ้าหากว่ามีข่าวด้านแย่ออกไป ไร่ขาดทุนยับแน่ๆ”
“ที่ฟังๆ มา เหมือนเขาพยายามที่จะทำให้ไร่เสียชื่อนะครับ บางทีอาจจะเป็นคู่แข่งก็ได้นะครับ พ่อเลี้ยงพอจะมีคู่แข่งที่ไหนบ้างหรือเปล่า เพราะเวลาคนเรามันอยากจะเอาชนะมันก็ไม่เลือกวิธีกันหรอกนะครับ”
“คู่แข่งก็มีเยอะนะหมู แต่เรายังไม่มีอะไรยืนยันได้เลย” พ่อเลี้ยงแย้ง เพราะมันนานมากแล้วที่มีคนคิดจะแหย่หนวดเขา
“ผมแค่สันนิษฐาน ว่าทำไมถึงมีปัญหากับแค่รายนี้รายเดียว แล้วทำไมถึงให้เช็คแค่ลังเดียว ถ้าไม่ได้มีคนอยู่เบื้องหลัง...ผมอาจจะมองโลกแง่ร้ายเกินไปก็ได้”
พ่อเลี้ยงคิดตาม...ก่อนจะยิ้มออกมา ความรู้สึกโล่งใจนี่มันอะไรกัน นอกจากจะทำให้รู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ด้วย ยังเป็นที่ปรึกษาได้ดีเสียอีก
“เส้นผมบังภูเขาจริงๆ ตอนที่มีคนโจมตีไร่มันก็ผ่านไปแล้วเกือบสิบปีตอนที่ฉันรับตำแหน่งใหม่ๆ ไม่คิดว่ามันจะมีอีก...ขอบคุณนะหมู แล้วฉันจะลองเช็คดู”
เพราะน้อยคนนักที่คิดอยากจะลองดีกับพ่อเลี้ยงอาทิตย์
“ผมก็แค่พูดตามที่คิดนั่นแหละครับ ช่วยพ่อเลี้ยงได้ก็ดีใจ” คนสวยฉีกยิ้มอย่างดีใจที่ความคิดของตัวเองช่วยให้พ่อเลี้ยงกลับมายิ้มได้
จุ๊บ!
พ่อเลี้ยงสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากบางอย่างทนไม่ไหว อยากจะจูบนะ แต่ถ้าจูบไปแล้ว เขาต้องทนไม่ได้เองแน่ๆ ตอนนี้ก็เพลียจนอยากจะนอนแล้วด้วย
“อื้อ...ฉวยโอกาสอีกแล้วนะครับ”
“ขอกำลังใจไง”
“ก็ขอกันดีๆ สิครับ”
“ขอแล้วให้เหรอ ฮึ?”
“ก็ต้องดูสถานการณ์ก่อนไง ถ้าพ่อเลี้ยงเครียดๆ เหนื่อยๆ ก็อาจจะ...ให้ก็ได้” ตอบเอง หน้าแดงเอง เขินเอง แล้วก็ไม่กล้าสบตาเอง
“น่ารักจริงๆ พรุ่งนี้ฉันจะพาดูงานนะ จะอธิบายงานคร่าวๆ ที่หมูต้องทำให้”
“ขอบคุณครับ งั้นผมไม่กวนพ่อเลี้ยงพักผ่อนดีกว่า” ร่างบางลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินออกไป แต่มือใหญ่กลับคว้าเอาไว้แทน จนคนสวยต้องหันมามองอย่างแปลกใจ
“ไม่นอนด้วยกันเหรอ” ถามด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่มผิดกับก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด
พ่อเลี้ยงคนเดิมกลับมาแล้วสินะ
“ฝันเอาเถอะครับ!!” ว่าแล้วก็สะบัดแขนแล้ววิ่งออกจากห้องนอนคนตัวใหญ่ไปทันทีด้วยความเขินอาย โดยที่ร่างสูงหัวเราะไล่ตามหลังไปอย่างเอ็นดู
มาแล้วจ้า คราวนี้มาวันจันทร์ เพราะวันอาทิตย์ยูกิอยู่ กทม.อยู่เลย ไปงาน One Y Day มา แต่ก็แจ้งในเพจแล้วน้าว่าจะมาวันนี้ ฉะนั้น ยกโทษให้ด้วยนาจา ^_^
อ่านแล้วคอมเม้นท์ด้วยนะคะ มีอะไรสอบถาม พูดคุย ทวงนิยายได้ที่แฟนเพจเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371154 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก