chapter 38สิ้นเสียงปืนทศทิศเงยหน้ามองดูนินที่ยืนร้องไห้ส่งเสียงอื้ออึงไม่เป็นภาษา มองมาที่เขาอย่างห่วงๆ
ทศทิศก้าวเดินไปหาหาน้องทีอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เพียงย่างก้าวเดียวก็ต้องล้มลงซุดตัวอยู่กับพื้น อาการชาที่จางหายไปกลับทดแทนด้วยอาการเจ็บช่วงสีข้าง
เลือดแดงฉ่าไหลออกทะลักจนชุ่มเสื้อ มือหนาค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสตรงรอยเลือดแตะ แล้วพละกำลังในการเคลื่อนไหวตัวทั้งหมดก็เหมือนสูญหายไป จนทำได้เพียงทิ้งตัวนอนอยู่นิ่งๆที่พื้นเท่านั้น
"กูบอกแล้วว่า แค่กๆ... กูไม่แพ้"
ปั่ก !นั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่ทศทิศได้ยืนออกมาจากปากของนพ ก่อนที่มันจะโดนเท้าปริศนากระทืบลงกลางหลังอีกทีจนนอนแน่นิ่งไป
เสียงเอะอะดังไปทั่วโกดัง ทศทิศพยายามยันตัวลืมตามองสิ่งรอบข้าง เขาอยากแน่ใจว่าน้องปลอดภัย
"นะ...นิน"
"นะ...นิน" เขาส่งเสียงแผ่วๆเรียกหาอีกคน
"เรียกรถพยาบาลด้วยครับ! เรียกรถพยาบาลที!" นินตะโกนขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นอีกคนล้มฟุบลงไปนอนกับพื้น
หลังเสียงปืนหยุดลง ความวุ่นวายก็เข้ามาทันที นินเห็นคุณภพที่วิ่งนำหน้าคนอื่นมา มองทศทิศที่ค่อยๆล้มลง ตามด้วยคุณครามและนายตำรวจจำนวนหนึ่ง
เสียงตำรวจที่วอสั่งเรียกกำลังเสริมมาช่วยจับพวกชายชุดดำที่เพียงเห็นว่ามีคนจำนวนมากกว่าบุกเข้ามาในโกดังก็วิ่งหนีแตกฮือคนละทิศคนละทาง
นินที่โดนล็อคแขนอยู่ก็เลยหลุดเป็นอิสระ รีบวิ่งไปหาอีกคนที่นอนส่งเสียงเรียกเขาอยู่ ก่อนจะตะโกนขอความช่วยเหลือ
คุณภพเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาดูเขากับพี่ทิศ เสื้อสูทถูกคลุมตัวเขา จากนั้นคุณภพก็เรียกให้นายตำรวจคนนึงแจ้งโรงพยาบาลทันทีว่ามีคนเจ็บ ส่วนคุณครามเดินเข้ามาลากร่างสลบเหมือดของคุณนพไปอีกทาง ผมเองไม่ได้สนใจว่าคุณครามจะทำอะไรกับคุณนพ เพราะตอนนี้เขาวนใจแต่พี่ทิศที่นอนสลบนิ่งไปเสียแล้ว
"รถพยาบาลมารึยังครับ?"
"ฮึก...พี่ทิศสลบ....ฮืออออ...ไปแล้วนะครับ!"
"แปบเดียวครับ ทนหน่อยนะครับ" คุณตำตรวจที่พี่ถพเรียกมาหันมาบอกคนที่นั่งร้องไห้น้ำหูน้ำตาปนกันไปหมดอย่างผม
"เร็ว ฮืออออ.....ๆ สิ!"
"ทางนี้เลยครับ!" คุณตำตวจโบกมือเรียกบุรุษพยาบาลที่หามเปลมา พี่ทิศถูกยกใส่เปลแล้วหามขึ้นรถพยาบาลไป ผมก็รีบเดินขึ้นรถพยาบาลตามไปด้วย โดยมีคุณพยาบาลดูแลผมไม่ห่าง คุณพยาบาลบอกให้ทำใจให้สบายๆ เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจมานั่งสบายๆหรอก พี่ทิศนินนิ่งไม่ขยับแบบนี้ ผมใจเสียบอกไม่ถูก
กลัวว่าตัวเองจะทำให้คนสำคัญต้องตายอีก แค่ครั้งของคุณพ่อคุณแม่เขาก็เกินจะรับไหวแล้ว ถ้าครั้งนี้พี่ทิศยังต้องมาตายเพราะมาช่วยเขาอีกละแบบนี้เขาจะทำไง อาจเป็นเพราะผมร้องไห้หนักขึ้นหรือไงไม่รู้ คุณพยาบาลเลย หยุดทำแผลให้ผมแล้วนั่งจับมือให้กำลังใจผมแทน
"เป็นคนสำคัญเหรอคะ?" ผมพยักหน้าตอบเธอ
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เขาต้องรู้แน่ๆว่าคุณเป็นห่วงขนาดนี้ เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกค่ะ" คุณพยาบาลว่า
เสียงหว๋อที่ดังต่อเนื่องเพียงไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล พี่ทิศถูกยกขึ้นเตียงแล้วเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ส่วนผมก็มีรถเข็นมารับไปทำแผล
"ผะ...ผม ฮึก ไม่เป็นไรครับ ขอตามไปได้ไหม?" ผมหันไปถามคุณพยาบาลที่มั่วล้างแผลให้ผมอยู่
"ฉันว่าคุณพักก่อนดีกว่านะคะ แผลเต็มตัวแบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวติดเชื้อเอา" ผมก้มมองตามเนื้อตามตัว แผลมาจากไหนไม่รู้เต็มเนื้อตัวไปหมด อาจเป็นช่วงผมดิ้นไปดิ้นมาเลยโดนเหล็กเก่าๆบาดเอาก็ได้ แต่แผลพวกนี้มันเทียบไม่ได้กับแผลของพี่ทิศเลย
คุณพยาบาลดันตัวให้ผมนอนลงกับเตียงเหมือนเดิม แต่ตาผมก็ยังคงมองไปยังทางที่บุรุษพยาบาลเข็นเตียงพี่ทิศหายเข้าไปมนห้องห้องหนึ่ง
ผมไม่รู้ว่าคุณพยาบาลทำอะไรกับผมบ้างแต่เหมือนทุกอย่างมันเคลื่อนที่ช้าไปหมด แล้วค่อยๆหยุดนิ่ง จนสุดท้ายผมก็ต้องนอนปิดตาไปอย่างเงียบๆ
-----------------------------------------
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเที่ยงๆบ่ายๆของวันใหม่แล้ว ในห้องพักผู้ป่วยไม่มีใครอยู่สักคนนอกจากผม ลำคอที่แห้งผากไม่อาจส่งเสียงที่ดังได้ ผมลองขยับตัวก็เจ็บปวดเมื่อยเข็ดไปหมด พอมองตามตัวถึงได้รู้ว่าผมก็ได้แผลมาเยอะเหมือนกัน ไม่ต้องพูดถึงอาการปวดเมื่อย
ไม่รู้ว่าปานี้พี่ทิศเป็นไงบ้าง ผมอยากไปหาเขา....
แอ๊ดดดด เสียงประตูที่เปดออกทำให้ผมต้องหันไปมองมาใครมา เพื่อนสองคนที่เดินเข้ามาทำเอาน้ำตาผมซึม ใช่เข็มบอกว่าจะมาวันนี้
ดอกเข็มหญิงแกร่งเดินพุ่งตรงมาหาผมน้ำตาคลอเบ้า ส่วนกัณณ์ก็เดินอ้อมเตียงมาอีกข้าง
"ฮือออออออ นินอ่ะ เป็นไงบ้างเจ็บเหรอร้องทำไม?" เข็มพูดออกมาอย่างห่วงๆที่เห็นผมน้ำตาซึม
"ปะ...ป่าว" เสียงแหบๆแห้งๆของผมทำเอากัณณ์มันถาม
"น้ำไหมมึง?" ผมพยักหน้า กัณณ์มันส่งแก้วน้ำมาให้ ผมดูดน้ำให้คอชุ่มแล้วค่อยส่งแก้วขึ้น
"มาได้ไง?" ผมถามเข็มที่ลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างเตียง
"ก็จริงๆวันนี้เข็มก็ต้องมาอยู่แล้ว"
"เออ มาถึงก็รู้ว่ามึงอยู่โรง'บาลเลย" กัณณ์มันขยี้หัวผม
"ทำพวกกูเป็นห่วงตลอดเลย มึงเนี่ยนะ"
"กัณณ์ พี่ทิศละเป็นไงบ้าง?"
"นอนอยู่ห้องข้างๆมึงนี้แหละ พวกพี่ภพพี่ครามก็อยู่ ส่วนไอ้พี่นพก็นอนดามกระดูกอยู่มั้ง"
"แล้วนี่เข็มไปโดนไรมา?"ผมถามเมื่อเห็นหน้าที่เดิมไร้ร่องรอยตอนนี้ปรากฏรอยช้ำๆที่มุมปาก
"ก็...ก็...."
"มึงก็เล่าไปสิว่า พอมึงรู้ว่ามันเข้าโรง'บาลมึงเลยขับไปตบคุณตูนถึงบ้าน"
"ก็มึงอ่ะ นินนนน เข็มเป็นห่วงนินหรอกนะ" สาวเจ้าแก้ตัว
"ไปตบคุณตูน?"
"ใช่ ก็ตอนนั้นเข็มกำลังขับรถไปห้องกัณณ์ แต่กัณณ์มันโทรมาบอกว่านินหายไป ไปโพล่อยู่ที่โรง'บาล เข็มงี้โมโหปรี๊ดดดด เลยโทรหาพี่ภพถามว่าบ้านคุณตูนอยู่ไหน"
"พอพี่ภพบอกมันก็ตามไปตบเขาถึงบ้าน กูว่ายังโชคดีที่เขาไม่แจ้งความจับมัน" กัณณ์เล่าต่อทันทีที่เข็มพักหายใจ
"ไปทำเขาทำไมอ่ะ?" ผมให้ไปถามเข็มที่นั่งก้มหน้าเขี่ยผ้าหม่เล่นเหมือนเด็กกำลังสำนึกผิด
"ก็เข็มเข้าใจผิด คิดว่านางทำให้นินเข้าโรง'บาล แต่นินสบายใจได้นะ เข็มไม่โดนตำรวจจับแน่ๆเพราะเข็มขู่ไปว่ามีหลักฐานที่นางโทรมากวนนิน"
"พอขู่ไปนิดๆหน่อยๆ นางก็หลุดปากออกมาเองเลยนะ ว่านางแอบเอาเบอร์นินไปแล้วจ้างคนโทรไปด่า เนี่ยเข็มอัดเสียงนางมาด้วยฟังไหม?" ดูเหมือนดอกเข็มจะไม่เข้าใจว่าไปบุกรุกบ้านเขามันผิดยังไง เพราะเธอยังเล่ายังเมามันส์
"พอเถอะเข็ม คุณตูนไม่กล้าอีกแล้วแหละ"
"เออ ตูนก็ขู่นางไปแล้ว จริงๆมึงน่าไปด้วยนะ" เข็มว่าก่อนจะหันไปพูดกับกัณณ์
"กูไปห้ามมึงนะสิ!! หาเรื่องเข้าคุกไหมล่ะ"
"เอาน่ามึง สวัสดิภาพนินมันจะได้ปลอดภัยไง" เหมือนเข็มจะไม่สำนึกจริงๆว่าตัวเองผิด
หลังจากนั้นเข็มกับกัณณ์มันก็เล่าให้ฟังว่า หลังจากรถพยาบาลไปรับผมกับพี่ทิศมาแล้ว คุณภพก็อยู่รอเคลียร์ที่โกดังอีกสักพักแล้วค่อยตามมาที่โรงพยาบาล
เรื่องของเรื่องก็คือไอ้ชายชุดดำที่นัดแนะกับผมไว้ ที่มันทำทีออกไปข้างนอกมันไปซุ่มดูพวกพี่ทิศจริงๆว่าเอาเงินมาไหม พอพวกพี่ทิศตะโกนส่งๆไปว่า เอาเงิน60000มาให้ตามนัด มันก็โพล่มาจากพงหญ้า แล้วบอกว่าจะพาไปหาผมแต่พอมันหันหลัง พี่ทิศ พี่ภพ คุณครามก็จับตัวมันแล้วส่งให้ตำรวจที่รออยู่แล้วทันที
พี่ทิศเข้ามาในโกดังคนเดียวก่อนเพื่อจะเจรจากับคุณนพ แต่ไม่คิดว่าคุณนพจะกล้าเล่นไม่ซื่อขนาดนี้ พอได้ยินเสียงปืน พวกที่เหลืออยู่ข้างนอกก็เข้ามาในโกดังจนหมดแล้วตามจับพวกชายชุดดำที่เหลือ
ส่วนคุณครามก็ลากคุณนพไปซ้อมต่อระบายความแค้นที่มาขัดแข้งขัดขาเรื่องธุรกิจ แล้วค่อยลากตัวมันมาส่งให้ตำรวจ จากนั้นค่อยมาโรงพยาบาล กัณณ์มันเล่าให้ผมฟังว่าคุณครามซ้อมคุณนพยังไงยังกับมันอยู่ด้วย
"พาไปหาพี่ทิศหน่อยสิ" ผมหันไปบอกพวกเพื่อนสองคนที่นั่งดูทีวีอยู่
"ติดผัวสุดไรสุดนะมึง ปล่อยให้พี่แกนอนพักเถอะ พี่ทิศลืมตามาก็ถามหามึง พวกกูบอกพี่แกว่ามึงกลับไปเอาของที่ห้อง ไม่อยากให้พี่แกเป็นห่วงว่ามึงนอนอยู่นี้" กัณณ์มันชี้นิ้วจิ้มมาที่ผมจึกๆ
"พาไปหน่อยสิ" ผมยังย้ำเหมือนเดิม
"เออๆ ก็ได้ๆ เดี๋ยวเข็มพาไปเอง"
"ตายๆ ตายแน่กู กูไม่น่าโกหกพี่แกเลย"กัณณ์มันบ่นตอนที่ดอกเข็มรับปากว่าจะพาผมไปเยี่ยมพี่ทิศ
ผมค่อยๆย้ายตัวเองลงจากเตียงไปนั่งที่รถเข็นที่เข็มไปเอามา กัณณ์มันเข็นรถเข็นไปยังห้องข้างๆ เสียงเอะอะจากในห้องดังลอดออกมาจนผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปดีรึเปล่า แต่เข็มมันเปิดประตูเข้าไปแล้ว
"พี่ทิศศศ มีคนมีเยี่ยม" เข็มมันว่าเสียงแจ๋ว ขัดเสียงที่ดังอยู่ในห้อง
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอเรา ตอนพี่เข้าไปยังหลับอยู่เลย" พี่ซันทักผมแล้วหลบทางให้ผมเดินเข้าไปหาคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ๆ
"ไหนว่าน้องไม่เป็นไรไง" พี่ทิศหันไปถามเพื่อน แล้วหันมามองผม
"ผมไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะ?" กัณณ์มันเข็นผมไปใกล้ๆเตียง ผมหันไปมองแผลที่ตัวพี่ทิศแต่เห็นเพียงผ้าก๊อซลางๆเพราะพี่ทิศสวมเสื้อทับอยู่
"ไม่เจ็บแล้ว แค่ยังตึงๆ" พี่ทิศเลิกเสื้อให้ผมดู ผมแตะแผลนั้นเบาๆ
"ไม่เจ็บแล้ว ไม่ต้องร้อง" พี่ทิศว่า ผมขยับขึ้นไปนั่งข้างเตียงแล้วซุกตัวกอดพี่ทิศ
พี่ทิศก็ไม่ว่าไม่บ่นเจ็บอะไรปล่อยให้ผมกอดซุกอกอยู่แบบนั้นเงียบๆ
.............
......
..
"โอ๊ยยย อ้อนผัวอยู่นั้น กูไปหาไรกินแล้ว" เสียงกัณณ์บ่นแล้วเดินออกไป พวกพี่ๆที่เหลือก็เลยหัวเราะกันครืนบรรยากาศในห้องเลยกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะสวัสดีค้าา
ก่อนอื่นออกตัวขอโทษก่อนที่เมื่อวานหายไปไม่ได้บอกล่วงหน้า
เราทะเลาะกับพี่จ้าา นางเลยไม่ให้ใช่คอม จบกันเลย
แต่นี้แอบมาใช้ 555555
เหลืออีกแค่ 2 ตอน ก็จบแล้วค้าา น่าจะมีกัณณ์ทอร์คมาให้นิดนหน่อยนะคะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
