-
********************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
********************************************************************************************
รักครั้งแรก❤
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใครบ้างคนบอกว่า.....รักครั้งแรกมักไม่สมหวัง มันจริงรึเปล่า?
"ในเมื่อเขาเพิ่งมีรักครั้งแรกเลยอยากรู้"
Prologue
ความวุ่นวายเริ่มขึ้นทันทีเมื่อร่างของเหล่านักศึกษาชั้นปีที่ 4 ชายหญิงต่างทยอยออกมาจากห้องเลคเชอร์พร้อมเสียงพูดคุยดังอื้ออึงที่ฟังไม่ได้ศัพท์เท่าไรนักแต่ก็คงไม่พ้นเรื่องสอบไฟนอลที่จะเริ่มในสัปดาห์ เรื่องนัดแนะกันไปเที่ยวหลังสอบเสร็จหรือแม้กระทั่งหัวข้อจะกินอะไรกันดีก็ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดเมื่อเรียนวิชาสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาจบลง แต่นั้นก็สร้างสีสันให้ห้องเลคเชอร์แห่งนี้ไม่น้อย
ชายหนุ่มผิวขาวร่างบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบนั่งอยู่หลังสุดของห้องกวาดสายตากลมโตไปมองความวุ่นวายหย่อมๆรอบห้อง ก่อนจะก้มหยิบกระเป๋าสะพายข้างของตนขึ้นมาเก็บของอย่างเงียบๆ แล้วค่อยหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 ที่ตอนนี้ก็ยังคุยไม่หยุด
/พูดกันตั้งแต่ต้นคาบยันท้ายคาบ ไม่เหนื่อยกันรึไง/
"นี่ๆ เก็บของเสร็จยัง?" เขาเรียกเพื่อนทั้งสองแต่สงสัยเสียงเขาคงไม่ดังพอที่จะให้ทั้งคู่หันมาสนใจ
" อ เออ เก็บของกันเสร็จยัง?" เขาเพิ่มเสียงขึ้นมาอีกนิดพร้อมสะกิดไหล่ของคนที่นั่งข้างตน
"หืม ว่าไง" เพื่อนสาวหันมาถามเขา
"เลิกเรียนแล้ว"
"อ้าว แหะๆ โทษที มันชวนคุยเพลินไปหน่อย" ว่าแล้วก็ชี้ไปที่อีกคน
"โยนขี้เลยนะๆ" ชายหนุ่มอีกคนว่าหญิงสาวพร้อมชี้หน้ากลับ
คาบสุดท้ายมันก็ไม่มีเนื้อหาอะไรแล้ว อาจารย์แค่ทบทวนให้นิดหน่อยๆ ที่เหลือพวกเขาก็ต้องไปอ่านเองไม่แปลกถ้าสองคนนี้จะคุยติดลมบน
เพื่อนทั้ง 2 ของเขารีบเก็บข้าวของแล้วเดินออกมาจากห้องเรียน เมื่อเห็นว่าคนส่วนใหญ่นั้นออกจากห้องหมดแล้ว
"มึงต้องไปทำงานไหม" ชายหนุ่มที่เดินริมนอกสุดหันมาถาม
"ไป แต่บอกพี่จ๋าไว้แล้วว่าจะลาออกสิ้นเดือน" เขาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ส่วนพี่จ๋าที่เขาพูดถึงคือเจ้าของร้านอาหารหน้าม.ที่เข้าทำงานอยู่
"ขยันจนวินาทีสุดท้ายนะมึง"
"ให้เราไปส่งไหม" หญิงสาวคนเดียวของกลุ่มเสนอ
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเดินไปเอง"
"อ่าๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้ อย่าลืมมาประชุมนะ" เห็นเพื่อนเขาช่างจ้ออย่างงี้ก็ใช่ว่าจะไม่ฟังอะไรเลยนะ
"อือ" แล้วเขาก็เดินอยกออกไปอีกทาง
เขาเป็นนักศึกษาธรรมดาๆ ไม่โดดเด่นอะไรสักอย่าง กิจกรรมของมหาลัยก็ไม่เข้า ความสามารถพิเศษอะไรก็ไม่มีหรือมีแต่เขานึกไม่ออกก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยเขาก็ภูมิใจที่ทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบ ร่างโปร่งเดินคิดไปเรื่อยระหว่างทางไปร้าน
พอฉุกคิดได้ว่านี่ตัวเองเรียนจบแล้วคำถามหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในหัวเข้าทันที
จะทำอะไรต่อ
เรียนต่อคงไม่ไหวเพราะเขาอยากทำงานเก็บเงินสักก้อน แต่ก็กลัวว่าจะไม่มีงานทำเหมือนกันเพราะเศรษฐกิจแบบนี้หางานยากเหลือเกิน ยิ่งคนแบบเขาแล้วหางานยากเข้าไปอีก
เข้าสังคมไม่เก่ง โปรไฟล์ก็ไม่สวยหรูอะไร จะไปหางานอะไรทำดี เขาคิดแล้วถอนหายใจออกมา
แต่อย่างน้อยผลการเรียนเขาก็ไม่ขี้เหร่ มีประสบการณ์ทำงานอย่างพวกเด็กเสริฟ คนครัวบ้าง เขาได้แต่หวังว่าจะมีที่ที่รับเขาเข้าทำงาน
ใครหลายคนว่าไว้ ชีวิตจริงมันเริ่มหลังเรียนจบ มันเริ่มขึ้นตอนทำงาน เขาเองก็อยากรู้ว่าคนธรรมดาๆแบบเขาจะดำเนินชีวิตไปแบบไหน จะมีใครหายออกไปจากชีวิตหรือเข้ามาเพิ่มสีสันให้ชีวิตที่แสนจะราบเรียบของเขารึเปล่า.......
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ ^^
นี่เป็นเรื่องแรกของเราเนอะ ผิดพลาดตรงไหนติชมกันได้เลย
ยังไงก็ฝาก .❤.รักครั้งแรก ไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
chapter 1
Rrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงเช้า ท่อนแขนเรียวยื่นออกมาจากผ้าห่มที่ซุกกายอยู่ เอื้อมมือกดปิดให้มันเงียบเสียงลงแล้วมือเรียวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา
07:45 น.
อืออออ อืมม ขี้เกียจตื่น ขอนอนต่อได้ไหม ร่างโปรงตั้งคำถามกับตัวเอง พร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้หัวหัวเองเบาๆ ราวกับเป็นการเรียกสติ
“ทำไมนัดกันเช้าจัง” เสียงบ่นงึมงำจากคนที่ยังนอนไม่เต็มตื่นแต่ต้องเตรียมตัวไปตามที่เพื่อนนัดดังขึ้น แต่ด้วยนิสัยตื่นแล้วตื่นเลย ร่างบางจึงดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงก่อนเดินหายเข้าไปให้ห้องน้ำ
เขาใช้เวลาในห้องน้ำไม่ถึง 15 นาทีก็เสร็จก่อนที่จะออกมาแต่งตัว ดีนะที่เขาไม่ใช้ผู้หญิง ไม่งั้นไม่รู้ต้องตื่นตั้งแต่ 6 โมงเพื่อแต่งตัวก่อนไปมหาลัยรึเปล่า
ผู้ชายอย่างเขาไม่ค่อยเข้าใจความคิดผู้หญิงเท่าไร ดอกเข็มเพื่อนสนิทผู้หญิงเพียงคนเดียวบอกเขาอย่างนั้น เพราะงั้นมั้งที่ทำให้เขาไม่เคยมีแฟนหรือคนรักเลย
Rrrrrrrrrrrrrrrr
หื้ม กดปิดไปแล้วหนิยังจะดังเตือนอะไรอีก ว่าแล้วร่างบางที่กำลังจัดของลงกระเป๋าก็ชะโงกหน้าดูโทรศัพท์กลางเก่ากลางใหม่ของตน ก่อนจะยิ้มบางๆออกมาเมื่อเห็นชื่อเพื่อนโทรมา
>>ฮัลโหล ว่าไงเข็ม<<
>>ตื่นยังเนี่ย? อยู่ไหนแล้ว?<<
>>ตื่นแล้ว แต่งตัวเสร็จแล้ว กำลังไปรอแปบๆ<<
>>เปล่าๆ ไม่ต้องรีบ เข็มแค่โทรมาถามเฉยๆ คิดว่ายังไม่ตื่น<<
>>เปล่าๆ ตื่นแล้ว จัดกระเป๋าอยู่<<
>>เคๆ งั้นนินรอเข็มอยู่ที่หอนะ เดี๋ยวไปรับ<<
>>ไม่เป็นไรเข็ม เดี๋ยวเดินไปเองเจอกันที่นัดเลยก็ได<<
>>ไม่ต้องๆ เข็มนัดกับกัณณ์แล้วว่าจะไปรับมันที่ห้องยังไงก็เป็นทางผ่าน เดี๋ยวไปพร้อมกันเลย<<
ร่างโปรงบางตอบตกลงไปก่อนกดวางสายลงแล้วหันมาเช็คความเรียบร้อยอีกทีก่อนออกจากห้องไป
วันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเขาเพราะหนึ่งเป็นวันสอบวันสุดท้ายของนักศึกษาปี 4 อย่างเขา สองคือวันเกิดของเขา เขาไม่ได้หวังอะไรมากนักกับวันๆนี้ ไม่ได้หวังว่าจะต้องมีงานเลี้ยงฉลอง เซอร์ไพรส์จากเพื่อนๆ หรือได้รับของขวัญในวันนี้
ผมขอแค่ให้ปีนี้เหมือนกับปีก่อนก็พอ ไม่ต้องมีอะไรพิเศษแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว เขาอธิษฐานไปพล่างเดินไปพล่าง
เมื่อถึงหน้าปากซอยหอก็เห็นรถญี่ปุ่นสีขาวคันเล็กจอดรออยู่แล้ว เขารีบเดินไปที่รถก่อนเคาะกระจกเบาๆเปิดประตูหลังก่อนแทรกตัวลงไปนั่งแล้วจึงปิดประตูลง
“โทษที รอนานไหม” ร่างขาวเอ่ยทักเพื่อนทั้งสองที่อยู่ในรถ แล้วค่อยวางกระเป๋าคู่ใจไว้ที่เบาะข้างๆ
“ไม่นานมึง เพิ่งถึงเนี่ย” กัณณ์ ชายหนุ่มผิวสีแทนหันมาพูดกับเขา
“เยสสส ไปกันได้ยังเดี๋ยวเลท” ดอกเข็มว่าออกมาสบายๆ กัณณ์และเขาพยักหน้าตอบ เข็มจึงเปลี่ยนเกียร์แล้วขับรถออกไป
เมื่อถึงคณะที่ทั้งสามเรียน ดอกเข็มก็บอกให้เขาและกัณณ์เดินเข้ากันไปก่อนเพราะตนนั้นจะไปหาที่จอดรถ
เขาและกัณณ์จึงเดินไปรอดอกเข็มที่หน้าห้องประชุมซึ่งเป็นสถานที่นัดคุยงาน จริงๆเขาและเพื่อนไม่ได้มีบทบาทอะไรอยู่แล้วแต่เห็นว่านัดกันมาทั้งรุ่นน่าจะมีเรื่องสำคัญ ยิ่งนัดที่ห้องประชุมเลยด้วยต้องมีอะไรแน่ๆ เขาคิดว่างั้นนะ
“มาแล้วๆ เข้าไปกัน” ร่างสะโอดสะองครบเครื่องบวกกับผิวสีน้ำผึ้งนิดๆ วิ่งมาพร้อมตะโกนเรียกเขาและกัณณ์
ดอกเข็มเป็นผู้หญิงสวย เขาและกัณณ์เห็นตรงกันแต่นิสัยที่ลุยๆหน่อย ทำให้ไม่ค่อยมีคนกล้าเข้ามาจีบมากหนัก ยิ่งตัวติดกับกัณณ์และเขาทำให้ผู้ชายห่างหายเธอไปหมด
สาวเจ้าก็บ่นให้เขาและกัณณ์ฟังตลอดว่า นกแล้วนกอีกจนถอดใจไปแล้ว ขอโสดสวยๆต่อไป เขาและกัณณ์ทำได้แต่ตบไหล่ปล่อยหญิงสาวคนเดียวของกลุ่มต่อไป
“เหม่ออีกแล้ว ฮัลโหลลลล” เสียงแหลมๆเรียกสติของเขากลับมาอีกครั้ง
“อือ” เขาตอบกลับไป แล้วผลักประตูเข้าไปให้ห้องประชุม จากนั้นทั้งสามก็หาที่นั่งเหมาะๆแน่นอนว่าไม่พ้นแถวหลังแล้วค่อยวางสัมภาระของแต่ละคนลง
เท่าที่เขาฟังเพื่อนในรุ่นน่าจะคุยเรื่องจัดงานอะไรซักอย่างอยู่ ทำให้บรรยากาศให้ห้องประชุมตอนนี้มีวุ่นวายและเสียงดังเอะอะอยู่พอสมควร ก็นะจัดงานเลี้ยงฉลองจบปี 4 ทั้งทีจะไม่ให้วุ่นได้ไง
คนที่ถือไมค์พูดอยู่ตอนนี้คงเป็น มีน ประธานรุ่นมั้งนะถ้าเขาจำไม่ผิด ข้างๆมีนก็เป็นพราวเลขารุ่นคนนี้เขาจำได้เพราะต้องจ่ายเงินค่ารุ่นกับเธอคนนี้ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา นอกนั้นคนที่เหลือที่อื่นอยู่บนเวทีเขาก็ไม่รู้จักใครอีก
แถวๆหน้าห้องประชุมก็คงเป็นพวกเด็กกิจกรรมที่ตั้งใจฟังที่มีนพูดอยู่ กลางๆห้องก็เป็นพวกเด็กเรียนมั้งนะ เขาจำหน้าเพื่อนไม่ได้หรอกแต่เห็นใส่แว่นเลยคิดว่างั้น ส่วนแถวหลังก็มีกลุ่มเขา กลุ่มผู้ชายที่ฟุบหลับอยู่และกลุ่มผู้หญิงแต่งหน้าจัดนั่งเล่นโทรศัพท์กันอยู่ก่อนจะส่งเสียงวี๊ดว๊ายออกมา แล้วยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนข้างๆดูแล้วทั้งกลุ่มก็เริ่มคุยกันอย่างออกรส
“นิน คิดอะไรอีกห๊ะ นั่งเงียบเชียว” ดอกเข็มพูดทักเขาขึ้น เขาจึงส่าหน้าตอบกลับไป ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงดอกเข็มบ่นอะไรเขาสักอย่าง ก่อนที่กัณณ์จะเอ่ยห้ามดอกเข็มแล้วชวนดอกเข็มคุยต่อ
เขาชื่อ นิน ชื่อจริงคือ ภาณิน ที่แปลว่า ผู้พูดเก่ง นักพูด ชื่อนี้พ่อกับแม่ตั้งให้แก้เคล็ดเพราะแม่เล่าว่าตอนเด็กๆ เขาพูดช้า กว่าจะพูดได้พวกท่านลุ้นกันเหนื่อย เลยตั้งชื่อแก้เคล็ดแต่เขาว่ามันไม่ค่อยได้ผลเท่าไร เพราะเขายังคงพูดน้อยเหมือนเดิม พอพูดถึงพ่อและแม่ผมก็คิดถึงขึ้นมาเลย
พ่อแม่ครับ นินคิดถึงจัง จริงๆวันนี้ผมอยากให้พ่อกับแม่มาอวยพรผมที่สุด แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะพ่อกับแม่ผมจากผมไปแล้ว พวกท่าหลับไปแล้วตลอดกาล
ผมหวังว่าพ่อกับแม่จะอวยพรให้ผมนะ ร่างบางคิดในใจก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แล้วค่อยๆปิดตาลงราวกับพาตัวเองไปอยู่ในความทรงจำในอดีตอีกครั้ง ปากสีแดงสดยกยิ้มให้กับอดีตของตน อดีตที่ตรงข้ามกับปัจจุบันเสียเหลือเกิน อดีตที่เขามีทุกอย่าง มีเขา มีแม่ มีพ่อ และมีความสุข ….
ไม่รู้ว่าหวนคิดถึงอดีตไปนานเท่าไร แต่คงนานพอจนทำให้เขาหลับไป หลับไปเจอกับอดีตที่แสนคิดถึงนั้นอีกครั้ง
แรงเขย่าเบาๆที่ไหล่เรียกให้เขากลับมาจากความฝันเพื่อตื่นขึ้นมาอยู่บนโลกความจริงอีกครั้ง ใบหน้าเรียวขาวค่อยๆเงยขึ้น ตาหวานกลมโตแววช่ำไปด้วยน้ำนิดๆค่อยๆลืมขึ้นแล้วหยี้ตาอีกครั้งเมื่อแสงจากหลอดไฟนั้นแยงตาเขาเหลือเกิน
ฮืมม ไม่มีใครอยู่ เสร็จแล้วสินะ ร่างบางคิดในใจ
ก่อนจะมีแรงเขย่าจากข้างหลังอีกครั้งใบหน้าขาวหันไปตามแรงเขย่าแล้วพบใบหน้าคมเข้มของใครอีกคนที่เขาไม่สนิทแต่พอรู้ว่าเป็นคนๆเป็นใคร
“ขอโทษครับ แค่เผลอหลับนะ” ร่างขาวรีบกล่าวขอโทษ
ตอนนี้เขานั่งก้มหน้า ตามองพื้น แล้วพูดขอโทษซ้ำทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผิดอะไร คงเป็นเพราะดวงคู่คมที่จ้องมองเขาอยู่อย่างดุๆ ไหนจะปากสวยรับรูปหน้าคมที่กำลังเม้มริมฝีปากเข้าหากันเหมือนกลั้นอารมณ์ไม่ให้ปะทุออกมานั้นอีก
ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งๆ ก้มหน้าก้มตา ในหัวก็คิดว่าเพื่อนเขาอีกสองคนไปไหน ทำไมไม่ปลุกทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวได้ไงกัน ไม่ได้โกรธเพื่อนทั้งคู่แต่แค่งงเท่านั้น
ก่อนที่จะทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่น้ำหนักที่เตะตรงหัวไหล่เพิ่มมากขึ้นจนทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคมนั้นอีกครั้ง
“ครับ?” เขาถามออกไปอย่างงงๆ ก็เห็นบีบไหล่เขาเหมือนจะเรียกถามอะไรเลยนั่งลงตามเดิม
“....” หากแต่ร่างสูงใหญ่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำเพียงจ้องตาหวานของอีกฝ่ายเท่านั้น ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน นั้นยิ่งทำให้ร่างบางงุนงงเข้าไปอีก
อะไร มีอะไรเหรอ เขาคิดในใจแต่ไม่กล้าถามอีกกลัวจะแป้กอีกรอบ
หากแต่ไม่ทันไรก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง แล้วตามมาด้วยเสียงดอกเข็มที่คงจะตั้งใจเซอร์ไพรส์เขาเต็มที่
“เซอร์ไพร์ส สุขสันต์วันเกิดนะ นิน อ อะ เออคือ??” ดอกเข็มพูดขึ้นอย่างเสียงดังและมั่นใจว่าเขาต้องอยู่คนเดียวแน่ๆ แต่เมื่อเห็นคนแปลกหน้าอีกคน เสียงที่พูดก็ตะกุกตุกักขึ้นมาเฉยๆ
“เฮ้ยยยยย !! ” กัณณ์ที่เดินถือของขวัญตามมาข้างหลังเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจที่เห็นใครอีกคนอยู่ด้วย
สายตาสองคู่ที่มองสลับไปมาระหว่างเขากับเจ้าของใบหน้าคมติดดุ ก่อนจะจบลงที่มือหนาที่ตอนนี้ก็ยังคงวางอยู่ที่ไหล่เขา
ร่างหนาที่เห็นดังนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เอามือหนาออกจากไหล่เขาเท่านั้น
“พ พี่มีอะไรรึเปล่าครับ” กัณณ์รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไปด้วยความสงสัย
“เปล่า” เจ้าของร่างหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้าเนื้อเอ่ยตอบกลับไป
“งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ” ดอกเข็มรีบตอบกลับไปทันที เพราะติดว่ากลัวตาคมที่มองมาที่ตนและเพื่อนเหลือเกิน ว่าจบดอกเข็มก็กวักมือเรียกเพื่อนสนิทที่นั่งงงให้รีบลุกขึ้นแล้วรีบไปกัน
เขาเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดิมอ้อมร่างหนา รีบตามไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนค่อยอยู่แต่ร่างบางก็ชะงักอีกครั้ง เมื่อเจ้าของใบหน้าคมเอื้อมมือมาจับที่ต้นแขนเขาไว้อีกครั้ง
“ครับ?” เขาหันไปถามเจ้าของหน้าคนทรงเสน่ห์อีกครั้ง
“วันเกิดเหรอ?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น
“ครับ” เขาก็ตอบกลับไปงง
ทำไม มีอะไร พี่ทิศจะมาถามทำไม
“ มีความสุขมากๆนะ นิน”
“ครับ ขอบคุณครับ” เขาตอบกลับไปแล้วรีบเดินไปหาเพื่อนที่ยืนมองด้วยความงุนงง หากแต่ก่อนที่ใครจะถามอะไรออกมาทั้งสามก็ผลักประตูแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป
แล้วระหว่างทางเดินไปยังห้องสอบเพื่อนเขาทั้งสองยังคงคุยกันเรื่องชายหนุ่มคนดังที่อยู่ๆก็มาคุยกับเขา เขาจากที่เดินฟังเพื่อนเดานู้นนี้อยู่สักพักก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เขารู้จักพี่ทิศหน่ะไม่แปลกแต่ที่แปลกคือพี่ทิศรู้จักชื่อเขาได้ไงกัน
นิน? งั้นเหรอ พี่ทิศ รู้ได้งั้นว่าเขาชื่อ นิน
-
สงสัยด้วยคนค่ะเห็นเเววละมุน55555
-
Chapter 2
จบแล้ว จบแล้วครับ 4 ปีของผม เขายิ้มให้ตัวเองนิดๆ แล้วหมุ่ยหน้าลงเมื่อคิดถึงอนาคต
“เอาไงต่อ หางานทำหรือกลับไปบ้านคุณลุงก่อน” เขาบ่นพึมพำ
แปะ มือลึกลับวางลงบนไหล่เขาแล้วค่อยตามมาด้วยเสียงของเพื่อนสนิทผู้ชายคนเดียวของเขาตลอด 4 ปีที่ผ่านมา
“บ่นอะไรของมึง นิน แล้วนี่เป็นอะไรขมวดคิ้วทำไม?”
“เปล่า กัณณ์ กำลังคิดว่าจะเอาไงต่อดี”
“สมัครงานกับกูป่ะ กูว่าจะลองยื่นที่บริษัท XXX ดู มึงเอาด้วยป่ะ”
“XXX เหรอ? อือๆ ลองยื่นไปดูเพื่อๆไว้ไม่เสียหาย” ตัวเขาก็เล็งบริษัทนี้ไว้เพราะเห็นว่าเปิดรับสมัครอยู่หลายตำแหน่ง
“เข็มละ เสร็จยัง? จะนั่งทำอีกนานไหม กูหิวข้าว!”
“อีกเดี๋ยวคงเสร็จ”
“ไม่เสร็จก็ต้องส่ง จะหมดเวลาสอบแล้ว”
“ทนอีกแปบไม่นานก็เสร็จ เดี๋ยวก็ได้กินข้าวแล้ว”
เพื่อนเขาก็เป็นงี้ สอบเสร็จแล้วต้องไปกินข้าวก่อนอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง กัณณ์บอกว่าตอนสอบต้องใช้พลังงานเยอะ ดังนั้นสอบเสร็จก็ต้องกิน อันนี้เขาก็เห็นด้วย สอบเสร็จทีไรหมดแรงทุกที
“กว่าจะออกมาได้นะคุณเธอ รอนานมากกกก”
“ตัวสุดท้ายก็ต้องทุ่มสุดตัวสิ ไปกินข้าวกัน จะกินที่ไหน?”
“นิน มึงจะกินข้าวที่ไหน”
“โรงอาหารกลางละกัน ไม่ไกลดี”
“อืม งั้นเดิน ขี้เกียจขับรถไป” จากนั้นดอกเข็มก็บ่นอะไรอีกยืดยาว เขาไม่ได้ตั้งใจฟังมากนักหรอก ปล่อยให้ดอกเข็มคุยกับกัณณ์แทน
มันก็เป็นแบบนี้ตลอด ผมชอบฟังคนอื่นพูดมากกว่าพูดเองยิ่งอยู่กับดอกเข็มและกัณณ์ที่ช่างพูด ผมเลยหมดโอกาสไปปริยาย แต่ผมชอบเพื่อนทั้งคู่นะ ดอกเข็มที่เหมือนจะพูดไม่หยุดแต่ก็ยังพยายามลากผมเข้าร่วมวงสนทนาตลอด ส่วนกัณณ์ถึงมันจะหยาบคายไปบ้างแต่มันก็เรื่องปกติของเพื่อนกัน
พอถึงโรงอาหาร พวกเขาก็รีบหาโต๊ะนั่งกันเมื่อได้โต๊ะนั่งเรียบร้อย กัณณ์ก็เรียกเขา
“นิน มึงเฝ้าโต๊ะก่อน เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวแปบ หรือไงจะให้กูซื้อให้เลยไหม”
“ไม่ต้อง อยากเดินไปดูเองมากกว่า”
“อือ งั้นเข็มไปกัน” แล้วทั้งคู่ก็เดินไปต่อแถวร้านข้าวร้านประจำ
ผมไม่แปลกใจนะถ้าคนอื่นจะคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันเพราะพูดไปหัวเราะคิกคักไปอย่างนั้นคนอื่นก็พลอยคิดว่าทั้งคู่คบกันอยู่ ไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาพร้อมจานราดแกงร้านประจำ
“นิน เอาน้ำอะไรเดี๋ยวไปซื้อให้ มึงด้วยเอาน้ำไรกัณณ์”
“น้ำเปล่า” ผมตอบ
“ตามนั้นเข็ม ขอบใจ”
ผมเดินไปเข็มก่อนจะแยกกันเมื่อผมอยากไปกินก๋วยเตี๋ยวซึ่งร้านอยู่ตรงกันข้ามกับร้านน้ำ พอได้ก๋วยเตี๋ยวมาก็เดินกลับมาที่โต๊ะก็เจอเข็มที่นั่งอยู่แล้ว ทั้งเข็มและกัณณ์คุยกันเรื่องข้อสอบ เรื่องสมัครงาน และอีกสารพัดเรื่อง โดยที่ผมพูดคุยบ้างเล็กน้อยตามประสาคนพูดน้อย
“เออมึง รู้จักพี่ทิศด้วยเหรอ”
“ว่าจะถามนินอยู่พอดีเลย กัณณ์มึงทำดี 5555” เข็มว่าพลางหัวเราะเบาๆ
“ก็รู้จัก”
“เป็นการส่วนตัว?” กัณณ์ถามต่อ
“เปล่า รู้แค่พี่เค้าเป็นรุ่นพี่”
“แต่พี่ทิศรู้จักนินนะ” ดอกเข็มพูด
“อือ งงๆอยู่เหมือนกัน ไม่เคยคุยกันนะ”
ตอนนี้หัวข้อที่ตกเป็นประเด็นอยู่คือเรื่องคนดังที่เข้ามาปลุกเขานั้นเอง พี่ทิศหรือทศทิศ อดีตหนุ่มคนดังประจำมหาลัยเพราะเค้าโครงหน้าลูกครึ่งคมเข้ม นัยน์ตาแปลกสีน้ำตาลอ่อนเหลือบเทาที่ติดจะดุตลอดเวลา ไหนจะจมูกโด่งเป็นสันเขื่อนอีกยิ่งขับให้ใบหน้ามีมิติมากขึ้นจนสาวๆหลงใหล รูปปากสวยที่นานๆจะเอ่ยเสียงทุ้มให้ได้ยินสักครั้งก็ยิ่งทำให้ชื่อของพี่ทิศยิ่งดังเข้าไปใหญ่ ประกอบกับร่างสูงใหญ่ตามสไตล์คนมีเชื้อลูกครึ่งที่ กล้ามเนื้อแน่นที่บ่งบอกว่าคนๆนี้รักษาหุ่นอยู่พอควรยิ่งทำให้ได้รับเสียงกรี๊ดเข้าไปใหญ่
เขาจำได้ดีเพราะตอนเขาเพิ่งเข้าปี 1 ใหม่ๆ รุ่นพี่ปี 3 คนนี้เป็นที่เอ่ยขวัญในหมู่เฟรชชี่ปี 1 เป็นอย่างมาก เหล่าผู้หญิงก็อยากควงแขน ส่วนผู้ชายก็ยกเป็นให้ไอดอลเพราะรูปหล่อ เรียนเก่ง ฐานะดี ถือว่าเป็นที่หมายปองเบอร์ต้นของมหาลัยเลยก็ได้ แต่สมัยที่พี่ทิศยังเรียนอยู่ เขาก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกับอีกฝ่าย มีบ้างที่เจอกันปะปรายตามประสาคนเรียนคณะเดียวกัน
จะเคยคุยได้ไง อีกฝ่ายเป็นคนดังส่วนเขามันคนในมุม
“แต่พี่เค้าเรียกชื่อมึงนะนิน”
“ใช่ แต่ไม่เคยคุยกันไง”
“แปลกๆนะเข็มว่า”
“มึงเคยไปปล่อยไก่ต่อหน้าพี่เค้าไหมละ เค้าถึงจำชื่อมึงได้”
“ไม่นะ ไม่เคย” อือ ตอนปี 1 เขาไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรมากนักเพราะเขาต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แค่ทำสองอย่างต่อวันก็หมดแรงไปปล่อยไก่ให้ใครดูแล้ว
“เข็มอยากรู้อ่ะ ว่าพี่เขารู้ชื่อนินได้ไง อย่าหาว่ายุ่งเลยนะ” หญิงสาวว่ายิ้มแหย่ๆ
“ไม่ว่าหรอก เราเองก็อยากรู้” “แต่ช่างเถอะ คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก พี่เค้าก็ทำงานแล้ว เราก็เรียนจบแล้ว” เขาว่าจัดบทเสียทั้งๆที่ในใจก็ยังค้างคาอยู่
เพื่อนทั้งสองที่ได้ยินเจ้าตัวพูดอย่างนั้นก็ชวนคุยเรื่องอื่นแทน จนทานข้าวกันเสร็จลุกขึ้นเก็บจานแล้วเดินกลับไปที่รถของดอกเข็มเพื่อแยกย้ายกันกลับหอ
“มึงทำเรื่องย้ายออกรึยัง นิน”
“ทำแล้ว”
“แล้วระหว่างรอสัมภาษณ์งานมึงไปอยู่ไหน มาแชร์ห้องกับกูป่ะ นี่กูหาห้องใกล้บริษัท XXX ได้แล้วนะ มาไหม”
“บริษัท XXX เหรอ เข็มเห็นเค้าประกาศรับหลายตำแหน่งเลยใช่ไหม”
“อือ เรากับกัณณ์เลยยื่นไปนะ เข็มละ?”
“กลับไปทำงานที่บ้านจ้า พ่อโทรมาจิกให้ไปช่วยงานทุกวันเลย”
“ดีออกได้ทำงานกับครอบครัว” เหมือนที่เขาฝันเลย
“แต่เข็มอยากทำงานที่อื่น ได้ประสบการณ์เยอะกว่า”
“สรุปมึงเอาไงนิน แชร์ห้องกับกูไหม”
“อือๆ เดี๋ยวขนของแล้วจะบอก”
“เออ”
จากนั้นก็คุยกันเรื่องอื่นอีกมากมายตามที่เข็มและกัณณ์จะคิดประเด็นออก ส่วนเขานั่งมองกระจกออกไปข้างนอก ปล่อยให้ความคิดมันไหลไปตามภาพที่เห็นไม่ชัดเจนนักเหมือนกับความคิดของเขา .........
อีกไม่กี่วันเขาต้องย้ายของออกจากหอเก่าไปหอใหม่ให้เสร็จ ยังดีที่ช่วงย้ายหอยังมีกัณณ์และเข็มมาช่วยย้ายไม่งั้นเขาลำบากกว่านี้แน่ๆ และตอนนี้เขายื่นใบสมัครงานไปที่บริษัท XXX เรียบร้อยแล้วรอแค่ให้ทางนู้นนัดสัมภาษณ์มา
ห้องใหม่ที่กัณณ์เช่านั้นใหญ่กว่าห้องเก่าของเขาอยู่มากมีห้องนอน ห้องน้ำ มุมครัวเล็กๆ ระเบียงไม่ใหญ่แต่พอให้ตากผ้าได้และโซฟาขนาดกลางกับทีวีจอแบนที่อยู่กลางห้องอีก เรียกว่าเป็นห้องที่ครบครันเลยทีเดียว
ครั้งแรกที่เห็นห้องเขารีบถามราคาจากกัณณ์เลยทีเดี๋ยว เขากลัวว่ามันจะแพงเกินไปสำหรับเขา แต่กัณณ์บอกว่าห้องนี้เป็นห้องที่เพื่อนพี่ชายปล่อยให้เช่าคิดราคากันเอง เขาเลยสบายใจขึ้นมาหน่อยเมื่อรู้ราคา
ถือว่าคุ้มกับราคาละนะ
“มึงงงงง เค้าโทรมานัดสัมภาษณ์มึงยัง?”
“ยังเลย หลายวันแล้วนะ ของกัณณ์เค้าโทรมาแล้วเหรอ”
“เออ เค้าเพิ่งโทรมานัดกูเนี่ย ดีใจฉิบหาย”
“ดีใจด้วย เราคงอดแน่ๆ เดี๋ยวลองยื่นบริษัทอื่นอีกดีกว่าเพื่อๆไว้” เขาว่าเสียงง่อยๆ
“มึงรอพรุ่งนี้ เพื่อเค้าโทรมาอย่าเพิ่งท้อ”
“อือ ขอบใจ” ไม่ท้อหรอกแต่เงินสำรองจะหมดก่อนนะสิ
“ไปนอนก่อนมึง อย่าคิดมากเดี๋ยวเค้าก็โทรมา นอนโว๊ยนอน” กัณณ์ว่าขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นเขาทำหน้าเครียดๆ
ทั้งคู่เดินเข้าห้องนอนที่มีเตียงเดียวสองเตียงหากแต่อยู่คนละมุมห้อง เขาและกัณณ์แบ่งสัดส่วนห้องเรียบร้อยกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในภายหลัง
เขาตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยง อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้วนั่งรอสายโทรศัพท์อยู่พักใหญ่
เงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงแจ้งเตือนใดๆ งานแรกของเค้าก็ชวดแล้ว เห้อออ เขานั่งคิดเงียบๆอยู่คนเดียวในห้อง วันนี้กัณณ์นัดสัมภาษณ์งานเลยออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว
หางานใหม่ดีกว่า เขาคิดดังนั้นจึง เปิดคอมแล้วท่องอินเตอร์เน็ตเพื่อหางานต่อไป
Rrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าที่แผดเสียงดังขึ้น ทำให้หัวใจเข้ากระตุกวูบใหญ่
มาแล้วใช่ไหม งานของเขา ปากสีแดงสดคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ มือเรียวขาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนดูเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา
นัดสัมภาษณ์งานๆ สติๆ เขาคิด ก่อนนิ้วสวยจะกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป
>>สวัสดีครับ ภาณินครับ<<
>>ครับ โทรมาจากบริษัท XXX นะ<< เสียงทุ้มนุ่มที่ตอบกลับมายิ่งทำให้เขาตื่นเต้นเข้าไปอีก
สัมภาษณ์งานนนน !!!
>>ครับ<<
>>พรุ่งนี้สะดวกเข้ามาสัมภาษณ์งานไหม<<
>>สะดวกครับ<< ตากลมโตยิ้มตามปากเรียวที่ยกยิ้มจนขึ้นสุด
>>ดี งั้นเจอที่ร้าน MMM นะครับตอน 11 โมง<< เสียงทุ้มที่บอกสถานที่นัดมาสร้างความงุนงงให้เขาไม่น้อย จนต้องเอ่ยถามออกไป
>>ขอโทษนะครับ ไม่ต้องไปที่บริษัทเหรอครับ?<<
>>ไม่ต้องเข้าบริษัท สัมภาษณ์ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น<<
>>อ่อออ ได้ครับ<<
>>………<<
>>ครับ?<<
>>แล้วเจอกันนะ นิน<<
ตู้ด ตู้ด ตู้ด
อ้าว ฮืม วางสายเฉยเลย เหมือนอีกฝ่ายจะเรียกชื่อเขาด้วยนะหรือว่าหูฟาด ช่างมันยังไงเขาก็ได้นัดสัมภาษณ์แล้ว
เยสส
มันแปลกๆในความคิดเขา มันเป็นการนัดสัมภาษณ์งานแปลกๆของกัณณ์ยังนัดไปสัมภาษณ์ที่บริษัทเลยแล้วทำไมของเขานัดไปสัมภาษณ์ที่ร้านอาหาร เขาคงรอถามกัณณ์เรื่องสัมภาษณ์งานอีกที
ตอนเย็นบ่ายแก่ๆ กัณณ์ก็กลับมา ไม่ต้องรอให้ถาม กัณณ์ก็เปิดฉากเล่าเรื่องสัมภาษณ์งานให้เขาฟัง พร้อมทั้งบ่นออกมาว่า คนสัมภาษณ์ตนนั้นเป็นผู้หญิง เป็นหัวหน้าแผนกฝ่ายบุคคล ดุและเจ้าระเบียบมาก กัณณ์โดนถามคำถามมากมาย มีทั้งที่เจ้าตัวตอบได้และตอบไม่ได้ นั้นสร้างความหวั่นใจให้กับกัณณ์ไม่น้อยเพราะอีกฝ่ายบอกว่าจะโทรมาแจ้งผลในวันถัดไป
เขาก็เล่าเรื่องสายโทรศัพท์ที่โทรมานัดสัมภาษณ์งานเขาในวันนี้ให้กัณณ์ฟัง กัณณ์เองก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเช่นกันและยินดีที่เขาได้นัดสัมภาษณ์งานเสียยกใหญ่ จนทำให้เขาลืมการนัดสัมภาษณ์ที่แปลกๆไป
เขาและกัณณ์นั่งกินข้าวเย็นด้วยกันอยู่หน้าทีวีแล้วก็มีโทรศัพท์จากดอกเข็มที่โทรเข้ามาถามสารทุกข์สุกดิบพอดี กัณณ์กับดอกเข็มเลยคุยกันเสียยกใหญ่ ส่วนเขาก็นั่งกินข้าวตามองทีวีไปเรื่อยๆ เพราะเรื่องที่เขาตั้งใจจะเล่าให้ดอกเข็มฟัง ตอนนี้กัณณ์ก็กำลังเล่าอยู่
เขารู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่ยังมีคนคบกับคนพูดน้อยอย่างเขา บางคนคิดว่าดอกเข็มและกัณณ์ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวแต่เปล่าเลย เขารู้สึกว่าเพื่อนให้ความเป็นส่วนตัวกับเขามากกว่า นั้นยิ่งทำให้เขาสบายใจและดีใจที่มีสองคนนี้เป็นเพื่อน
วันนี้เขาตื่นมาเตรียมตัวจะไปสัมภาษณ์ เช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน 10 โมง เสื้อผ้าหน้าผม เอกสารทุกอย่างเอาไปพรอ้มหมด ส่วนกัณณ์ก็นั่งจ้องโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าคงรอสายแจ้งผลการสัมภาษณ์
“กัณณ์ ร้าน MMM อยู่แถวบริษัท XXX ใช่ไหม”
“อือ อยู่ตึกเดี๋ยวกับบริษัท XXX นั้นแหละ อยู่ชั้นแรกเลย เค้านัดมึงที่นั้นเหรอ”
“อืม”
“นัดร้านหรูนะนั้น เมื่อวานกูเดินผ่านมีแต่พวกใส่สูทนั่งกินข้าวอยู่ นัดของมึงยิ่งนึกยิ่งแปลกใจ ให้กูไปเป็นเพื่อนไหมมึง”
“ไม่เป็นไร ไปแล้ว เดี๋ยวมาเล่า” ว่าจบ ผมก็เดินออกไป
ไม่รู้จะเจออะไรแต่ขอให้โชคดีละกัน ......
ตึกของบริษัท XXX เป็นตึกสูงหลายสิบชั้น ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ผู้คนมากมายเดินเข้าเดินออกในตึกเป็นว่าเล่น ยิ่งช่วงใกล้พักเที่ยงคนยิ่งเดินกันให้ขวัก นั้นยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นจนทำอะไรถูก
มือเรียวขาวสองข้างชื้นเหงื่อก่อนจะจับสายกระเป๋าที่พาดเฉียงอกแน่ราวกับเรียกกำลังใจอีกครั้งก่อนเดินไปยังร้านอาหารหรู
ตอนนี้เขาเหมือนเด็กกะโปโลที่อยู่ท่ามกลางเหล่ามืออาชีพมากๆ เขาเดินมาหยุดหน้าร้าน MMM แล้วแต่ไม่กล้าเข้าไป อย่างที่กัณณ์บอกจริงๆ คนที่ใช้บริการส่วนใหญ่เป็นคนดูดีมีฐานะทั้งนั้น ไม่ก็เป็นชาวต่างชาติที่มาติดต่อธุรกิจอะไรแน่ๆ
เอาก็เอาว่ะ ดีกว่าไม่เงินใช้ไม่มีงานทำ เขาไม่ชอบที่คนพลุกพล่านเท่าไร อย่างที่บอกเขามันคนในมุม
ว่าแล้วก็รวบรวมกำลังใจอีกครั้งก่อนจะเดินไปบอกเด็กต้อนรับที่อยู่หน้าประตูว่านัดสัมภาษณ์งานที่นี้ เด็กต้อนรับพยักหน้าสองสามครั้งแล้วเดินนำเขาเข้าไปในร้าน.........
-
Chapter 3
เด็กต้อนรับเดินนำเขาเข้ามาจนกระทั่งมาหยุดอยู่ใกล้โต๊ะๆหนึ่ง แล้วผายมือเชิญเขาเล็กน้อย
“เชิญครับ”
น่ากลัวไปหน่อยไหม ถึงจะอยู่ในร้านหรูก็เถอะ ตอนนี้เขาทั้งตื่นเต้นกับการสัมภาษณ์ ร้านอาหารหรูที่ไม่เคยเหยียบเข้ามา แล้วยังกังวลกับนัดแปลกๆนี้อีก
เขาหันไปมองหน้าเด็กต้อนรับอีกครั้ง พร้อมชี้ไปที่โต๊ะที่มีผู้ชายนั่งหันหลังอยู่
“ครับ คุณผู้ชายรออยู่แล้วครับ”
“อ่า ขอบคุณครับ”
พนักงานส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วเดินจากไป เขาก้าวเท้าเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงโต๊ะที่ว่า เขาหยุดและอนะนำตัวกับอีกฝ่าย
“สวัสดีครับ ผมภาณินนะครับ มาสัมภาษณ์งานของบริษัท XXX ครับ”
“อืม นั่งสิ”
ใบหน้าลูกครึ่งคมหันมาตอบเขา พร้อมชี้ไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าง
“พี่ทิศ?”
“…….” หนุ่มนัยต์ตาสีแปลกไม่ตอบอะไรเพียงแค่มองหน้าคนที่เอ่ยชื่อตนออกมาเท่านั้น
บรรยากาศบนโต๊ะตอนนี้เงียบสนิท ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรออกมา ร่างสูงใหญ่นั่งทานอาหารที่ตนอย่างสบายๆ ขณะร่างขาวมือก็กำกระเป๋าบนตักไว้แน่นแก้ความประหม่าที่เกิดขึ้น
นี่เขาต้องชวนอีกฝ่ายคุยรึป่าว เขาคิดในใจเงียบๆคนเดียว
“สัมภาษณ์งาน?” อยู่ๆร่างสูงที่นั่งทานอยู่ก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบบนโต๊ะ มีเพียงเสียงเพลงในร้านที่คล่อเบาๆเท่านั้นที่ช่วยคลายบรรยากาศน่าอึดอัดบนโต๊ะลง
“ครับ คุณทศทิศเป็นคนสัมภาษณ์ผมเหรอครับ?”
“อืม”
“’อ่า…. ครับ” แลวให้เขาทำไงต่อ สงสัยต้องรอให้อีกฝ่ายทานเสร็จก่อนแล้วคงเริ่มสัมภาษณ์
“สั่งอะไรสิ” เจ้าของผิวสีแทนอย่างคนสุขภาพดีพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับแต่คุณทศทิศทานให้เสร็จก็ได้ ผมรอได้ครับ” เขายิ้มตอบร่างสูงเล็กน้อย
“สั่ง” เสียงทุ้มติดเข้มดังขึ้นอีกครั้ง
นี่เขามาสัมภาษณ์งานหรือมาทานข้าวกันแน่ ร่างบางเริ่มไม่แน่แล้ว
“ถ้าคุณทศทิศไม่สะดวกคุยวันนี้ พรุ่งนี้ก็ได้นะครับผมว่าง”
“…….” ใบหน้าคมไม่ตอบอะไร แต่ยกมือเรียกพนังงานในร้านแทน
“เอาแบบนี้มาอีกเซต”
“ได้ครับ รับอะไรอีกไหมครับ”
“ไม่ละ ขอบคุณ”
กินจุนะเนี่ย ให้เขามานั่งดูอีกฝ่ายทานรึไง ใบหน้าหวานเริ่มไม่พอใจเล็กน้อยที่ต้องมาเสียเวลาเช่นนี้แต่ทำได้เพียงกลืนความไม่พอใจนั้นลงคอไป
พออาหารเซตใหญ่มาเสริฟ มือหนาก็ยกทั้งเซตมาวางตรงหน้าเขา
“ครับ?”
“กินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยสัมภาษณ์”
“จริงๆไม่ต้องก็ได้นะครับ”
“ทานไปเถอะ” ร่างสูงว่ามาอย่างนั้น เขาเลยรีบลงมือทานอาหารตรงหน้า
อร่อยสมกับอยู่ในร้านหรู ริมฝีปากแดงยกยิ้มก่อนเคี้ยวไปเคี้ยวมาอย่างเอร็ดอร่อย
“เหมือนเดิมเลยนะ” เสียงงึมงำจากฝ่ายตรงข้ามทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ?”
“เปล่า ทานต่อให้เสร็จเถอะ”
ดังนั้นร่างบางจึงรีบทานอาหารตรงหน้าให้หมด ปล่อยให้ว่าที่นายจ้างรอนานๆคงไม่ดี
“เรียบร้อยแล้วครับ เริ่มเลยไหมครับ” ร่างขาวว่าขึ้นหลังจากยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเรียบร้อย
“อืม แปลเอกสารได้รึเปล่าเราหน่ะ”
“เรื่องภาษาพอได้อยู่ครับ แต่ผมสมัครตำแหน่งพนักงานบัญชีนะครับ”
“ไม่เป็นไร ถ้าแปลเอกสารได้ ผมจะให้คุณมาแปลเอกสาร เงินเดือนเท่ากับพนังงานบัญชีสนใจไหม”
“อ่า ได้ครับ”
………………
…………..
……….
……
…
เงียบ อ้าวไม่ถามต่อเหรอ จองหน้าอยู่ได้เป็นอะไรรึเปล่า
“เอ่อ คือ… ไม่ถามอะไรต่อแล้วเหรอครับ”
“ก็ตกลงแล้วหนิ”
“ห๊ะ! คือตกลงอะไรครับ”
“พนักงานแปลเอกสารไง” เสียงทุ้มตอบกลับมา
“อ่อครับ แล้วผมจะทราบผลวันไหนครับ”
“ก็ตกลงแล้ว จะทราบอะไรอีก”
“รับผมเข้าทำงานแล้ว?” ร่างโปร่งว่าอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก
“ครับ”
เยสสส ได้งานแล้ว ถึงจะได้แบบงงก็ตาม เหอะๆ
“สะดวกเริ่มงานวันไหนล่ะ”
“พรุ่งนี้เลยก็ได้ครับ”
“อืม ส่วนมื้อนี้ผมเลี้ยง เจอกันพรุ่งนี้”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณครับสำหรับอาหาร” ร่างขาวยิ้มตอบใบหน้าคมเข้ม แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากร้าน
หากคนตัวขาวสังเกตสักนิดคงรู้ว่าแววตาของคนหน้าดุนั้นมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนแค่ไหน………
วันนี้เขาซื้อกับข้าวหลายอย่างกลับห้อง ตั้งใจไว้แล้วว่าจะเลี้ยงฉลองกับกัณณ์และจะเล่าให้กัณณ์ฟังด้วยว่า พี่ทิศเป็นคนสัมภาษณ์เขา
เมื่อถึงห้องก็ได้ยินเสียงกัณณ์คุยโทรศัพท์เสียงดัง กำลังเล่าเรื่องที่บริษัท XXX รับตนเข้าทำงานให้ใครสักคนฟังอย่างตื่นเต้น
ดีจัง ได้เลี้ยงฉลองทีเดียวเลย
>>แม่ๆ แค่นี้นะบอกพ่อด้วยว่ากัณณ์มีงานทำแล้ว<<
>>เนี่ยกลับมาถึงพอดี ได้ๆเดี๋ยวถามให้แม่ถือสายแปบนะ<<
“มึงเป็นไงบ้าง แม่กูฝากถาม”
“สบายดีครับ ได้งานแล้วด้วย ฝากบอกแม่หน่อย” ผมตะโกนตอบกลับไประหว่างหิ้วถุงกับข้าวไปวางบนโต๊ะ
>>ได้ยินยังแม่ มันสบายดีได้งานแล้วด้วย<<
>>ได้ๆ เดี๋ยวบอกมันให้ แค่นี้นะไปฉลองก่อน สวัสดีครับแม่<<
“มึงงง โอ๊ย ตอนพี่น้อยโทรมาบอกกูนะ กูดีใจทำอะไรไม่ถูก ดีที่แม่กูโทรมาพอดีเลยบอกแม่คนแรกเลย”
“อือ” 5555 กัณณ์คงอยากระบายความดีใจของมันมากสินะถึงได้พูดไม่หยุดเลย
กว่าเพื่อนเขาจะสงบสติอารมณ์ได้ก็ตอนที่เล่าเรื่องที่เจอมาเกือบจบจนคอแห้ง เขาเลยได้พักหูตอนที่มันไปดื่มน้ำ
อยากโทรเล่าให้ใครสักคนฟังจัง พ่อกับแม่ครับ นินมีงานทำแล้วนะ ร่างขาวนั่งนึกใจได้แต่หวังว่าพ่อแม่เขาจะรับรู้จากที่ใดสักที่หนึ่ง
“ไหน ของมึงเป็นไงเล่ามาดิ” กัณณ์ที่ดื่มน้ำเสร็จก็กลับมาสนใจเรื่องของเขาต่อ
เขาเล่าเรื่องที่พี่ทิศเป็นคนสัมภาษณ์เขา เลี้ยงข้าวเขา แล้วตอบรับการสมัครงานของเขาทันที
นั้นทำให้กัณณ์โวยวายยกใหญ่ว่า มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาที่ต้องเจอพี่น้อยหัวหน้าฝ่ายบุคคลแสนเจ้าระเบียบ ไหนจะต้องลุ้นฟังผลอีก
“มึงโชคดีตลอดเลยนะสาสสส ตอนเรียนอาจารย์ก็เอ็นดู ตอนสมัครงานก็อีก”
“ไม่ขนาดนั้น” เขาพูดยิ้มๆ แล้วก็เดินไปยกกับข้าวมานั่งกินกันหน้าจอทีวีเหมือนเดิมทุกวัน
“ว่าแต่มึง พี่ทิศเขาแปลกๆกับมึงตั้งแต่ครั้งที่แล้วแล้วนะ มึงไม่เคยรู้จักเค้ามาก่อนเหรอ?”
“ไม่เคยนะ เพิ่งเคยเจอพี่ทิศก็ตอนมหาลัยไม่เคยคุยกันสักครั้ง”
“แม่งแปลก เหมือนพี่เค้ารู้จักมึง”
“คิดไปเอง” คนตัวขาวส่งเสียงค้านออกมา
“กูแค่สมมติ สมมติว่าพี่เค้าเล็งมึงอยู่มึงทำไง?”
“เล็ง? ชอบนะเหรอ?”
“เออ ใสมากเพื่อนกู! รอมาถึงตอนนี้ได้ไงว่ะกูละงง ไม่ทันคนแบบนี้ไงพวกกูถึงได้เป็นห่วง” หนุ่มผิวแทนว่าเสียงยียวนน้อยๆก่อนจะยัดช้อนข้าวเข้าปาก
“จะชอบได้ไงไม่รู้จักกันนะ เราก็ไม่รู้จักพี่เค้าจะชอบกันได้ไง”
“เออ เดี๋ยวกูจะรอดู มีอะไรก็มาเล่าให้กูฟังด้วย”
“อือ ขอบใจนะกัณณ์” อย่างน้อยเขาก็ยังมีเพื่อนที่เป็นห่วง
“ไม่ต้องมาทำซึ้ง กินข้าวไปมึง”
เขาพยักหน้าเบาๆไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
งั้นเหรอ พี่ทิศนะเหรอเหมือนรู้จักเขามาก่อน เหมือนจะชอบเขา ไม่รู้จักกันจะชอบกันได้ไงละ เหอะๆ
เขายังไม่เคยมีแฟนหรือคนรักเพราะชีวิตที่ผ่านมาเขาสูญเสียคนรักคนสำคัญอย่างพ่อกับแม่ไปแล้ว เขาไม่อยากเสียใครไปอีก ปิดตัวไม่ให้ใครเข้ามาพัวพันในชีวิตเขามากนักแล้วไหนจะทำงานส่งตัวเองเรียนอีก แค่นี้เขาก็ไม่เวลาหาคนรักหรืออะไรนั้นแล้วละ
เขาและกัณณ์ก็นั่งทานข้าวฉลองกันก่อนที่ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปธุระของตนเอง ก่อนจะเข้านอนเพื่อรอเช้าวันถัดไป เช้าวันใหม่ที่เขาต้องไปทำงานที่เดียวกับพี่ทิศ......
-
พี่ทิศคือดีอะงืออ55555555
-
Chapter 4
ตอนเช้าทั้งเขาและกัณณ์ต่างรีบกันแต่งตัวเพื่อไปทำงานวันแรก เขาทั้งคู่อยากไปถึงที่ทำงาานก่อนเวลาสักนิดเพื่อจะได้เตรียมตัวให้พร้อมกับงาน
“กัณณ์เสร็จยัง?”
“มึงเสร็จแล้วเหรอ เร็วสาสสส”
“ก็อาบน้ำแต่งตัว กระเป๋าก็จัดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว บอกให้กัณณ์จัดกัณณ์ก็บ่น”
“สัดนี้ บ่นมาก!! เหมือนเมียกูขึ้นทุกวันแหละ อยู่ห้องเดียว กินข้าวพร้อมกัน ไปทำงานด้วยกันอีก ใช่ไหมจ๊ะเมียจ้า”
“5555 เลิกเล่นเร็วเดี๋ยวไปไม่ทัน” คนตัวเล็กกว่าหัวเราะร่าอย่างไม่ซีเรียสอะไร
“จ๊ะ เมียไปกันเถอะ” หนุ่มผิวแทนว่าก่อนจะล็อคห้องแล้วลงลิฟต์ไปด้วยกัน
“กัณณ์พูดมากจัง” อยู่ๆเสียงนุ่มก็ว่าขึ้น
“เหี้ยยย มึงด่ากูเหรอ เจ็บสัสโดนคนแบบมึงด่า” “ถ้ามึงรำคาญตอนกูพูดมากบอกกูได้นะ”
“เปล่าไม่ได้รำคาญแค่อิจฉา อิจฉาทั้งเข็มทั้งกัณณ์เลย” เขาพูดขึ้นขณะที่ยืนรอรถเมล์อยู่ตรงป้าย
“อิจฉาทำไม มึงนั้นแหละพูดน้อย น้อยจนพวกกูกังวล คิดว่าใบ้!” “มีอะไรก็พูดออกมาเถอะมึง กังวลไรก็บอกพวกกูได้ ถึงจะช่วยแก้ได้ไม่ได้อย่างน้อยมึงก็ได้ระบายออกไม่ต้องเก็บไว้คนเดียวจนหน้ายุ่ง เหมือนกูนี่พูดๆๆ จนโดนคนอื่นด่า 55555” กัณณ์กล่าวออกมาด้วยความภูมิใจ
“อือ จะลองดู คิดยังไงก็พูด”
“เออ ควรคิดได้ตั้งแต่นานแล้วนะ”
บรี๊นๆ
เสียงแตรรถดังขึ้นเรียกให้ทั้งคู่เงยหน้ามองรถยนต์หรูสี่ประตู สีดำมันคันงาม จะหยุดจอดเทียบท่าตรงหน้าเข้าทั้งคู่ รถหรูที่มาจอดผิดที่ผิดทางเรียกสายตาชาวบ้านได้เป็นอย่างดี แล้วกระจกรถค่อยๆเลื่อนเรื่อยๆจนเห็นหน้าคนขับรูปหล่อที่นั่งหลังพวงมาลัย
“จะไปทำงานใช่ไหม? ขึ้นมาสิ” ทศทิศเอยขึ้นหลังจากที่เห็นเขาทั้งคู่ยังยืนเหวออยู่
“เดี๋ยวรถเมล์ก็มาแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับพี่ทิศ” กัณณ์ปฏิเสธออกไปอย่างสุภาพ
“ ขึ้นมาเร็ว”
บรี๊นๆ ๆ
เสียงแตรจากรถด้านหลังเริ่มดังขึ้นเมื่อเห็นว่ารถคันงามหยุดจอดนิ่งว่าที่สมควรจะเป็น
“เร็ว” เสียงทุ้มพูดกดดันพวกเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับจ้องหน้าเขาเขม็ง
“ครับๆพี่ นินมึงไปนั้งหน้านะ เดี๋ยวกูนั่งหลังเอง”
“อ....อือ” เขาพยักหน้ารัวๆเพราะลนลานจากสายตาคู่งามที่จ้องหน้าเขาไม่หยุด
เมื่อพวกเขาขึ้นรถเรียบร้อย รถหรูก็เคลื่อนตัวออกไปบนท้องถนน
เงียบ กัณณ์พูดอะไรหน่อยสิ คนนั่งหน้าอย่างเขาเกร็งตัวไปหมด ใจก็คิดอย่างให้เพื่อนคนช่างพูด พูดอะไรออกมาทำลายบรรยากาศที่แสนเงียบตรงหน้านี้ที
“สวัสดีครับพี่ทิศ ผมกัณณ์นะครับ” สุดท้ายคนช่างพูดก็ทักคนขับรถหน้าเข้ม
“อืม” ว่าจบ ตาก็เหลือบมามองเขาเล็กน้อย
“อ....เออ สวัสดีครับ นินครับ” เขาทักออกไปอย่างเสียไม่ได้
ตามมารยาทละนะ เหลือบมามองขนานนั้น
“กินข้าวกันรึยัง?” ร่างหนาข้างเขาพูดขึ้นมาทันทีที่เขาทักเรียบร้อย
ถามใคร เขาหรือกัณณ์
“เรียบร้อยแล้วครับพี่ นินทำให้กินทุกเช้า” กัณณ์ที่เห็นว่าเขาไม่ตอบสักที เลยชิงตอบเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
“อยู่ด้วยกัน?” คราวนี้คนตัวสูง จงใจถามกัณณ์เพราะตาดุเหลือบมองหน้ากัณณ์ผ่านกระจกมองหลัง
“ครับ” หากแต่คนช่างจ้อก็ยังไม่หยุดเพียงแค่นั้น
“พี่ทำงานที่ XXX ด้วยเหรอครับ นินมันเล่าว่าพี่เป็นคนสัมภาษณ์งานมัน”
เหมือนเพื่อนเขาจะหายเกร็งแล้วนะ แต่เขายังไม่หายเลย
“ใช่” เสียงทุ้มตอบสั้นๆ
ไม่ทันให้คนพูดมากได้ถามอะไรต่อ รถสีดำคันงามก็หยุดจอดที่ใต้ตึกสูงเสียก่อน
ถึงซะที เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยลงจากรถไป
หนุ่มตาดุลงจากรถแล้วไปหยิบของที่ท้ายรถแล้วค่อยเดินมาหาพวกเขาที่ยืนรออยู่ จริงๆเขาไม่ได้จะรอหรอกนะ แต่กัณณ์บอกว่ามันดูไม่ดี ให้รอพี่เขาหน่อย
เป็นกัณณ์นี่ดีจริง แปบเดี๋ยวก็สนิทกับคนอื่นไปทั่ว ร่างบางที่เพิ่งคิดจะเปลี่ยนนิสัยเรื่องการพูดก็คิดในใจอย่างนั้น
“พี่ทิศ ผมช่วยถือของไหม” กัณณ์พูดอย่างกระตือรือร้น
“ไม่ต้อง ให้เพื่อนคุณถือ เค้าทำงานกับผมยังไงก็ไปทางเดียวกัน”
“ครับ มึงไปช่วยพี่เขาถือของไป” กัณณ์ตอบรับ ก่อนจะสะกิดให้เขาเข้าไปช่วยร่างใหญ่ถือ
“อือ อ...เออ อันไหนให้ผมถือครับ” เขาถาม
“คุณถือเอกสารพวกนี้แล้วกัน กัณณ์คุณไปชั้น 53 นะ ฝ่ายบัญชีอยู่ชั้นนั้น ส่วนคุณไปกับผม” ทศทิศหันไปพูดกับเพื่อนเขา ก่อนที่อีกฝ่ายจะกดลิฟต์ชั้น 53 และ 67
“อ้าว พี่ครับนินมันก็ทำบัญชีนะ” กัณณ์ท้วงออกด้วยความสงสัย
ใช่ เขาไม่ได้เล่าว่าเค้าทำงานแปลแทน ร่างบางยิ้มแหยๆให้เพื่อนที่มองหน้าเขาราวกับต้องการคำตอบ
“ผมให้เขามาแปลงานให้ผมแทน” ร่างสูงตอบข้องสงสัยแทน
เช่นเคยตอนเช้าเหล่าพนักงานบริษัทต่างรีบเข้างาน จนทำให้ตอนนี้ในลิฟต์ตัวใหญ่เติมไปด้วยคน ร่างโปร่งบางยืนหอบเอกสารเอาไว้แน่ขณะที่คนก็เบียดเขาเข้ามาเรื่อยๆ จนตอนนี้หลังเขาชิดกับอกของใครบางไปแล้ว .......
ตัวเลขสีแดงเริ่มเลื่อนขึ้นเรื่อยๆ พนักงานก็เริ่มทยอยออกเมื่อถึงชั้นของตน จนทำให้ตอนนี้ในตัวลิฟต์เหลือคนไม่มากนัก
หายใจได้หน่อย คนเยอะจริงๆเลยน้า xxx เนี่ย ร่างบางคิดสะระตะไปเรื่อย โดยไม่ได้สังเกตว่าตนนั้นทิ้งร่างพิงกับอกแกร่งไปเรียบร้อยแล้ว......
ลิฟต์เลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆจนสุดท้ายก็มาหยุดที่ชั้นที่ 53
ตึ้ง
บานประตูลิฟต์เปิดออก คนที่เหลือในลิฟต์ก็เดินออกที่ชั้นนี้จนหมด กัณณ์เลยหันมาโบกมือให้เขาน้อยแล้วเดินออกไป
“เห้อออ” เขาพ่นลมออกมาราวกับระบายที่ต้องทนเบียดอยู่นาน
กึก
ร่างบางสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าเขานั้นทิ้งตัวอยู่กับอกของใครอีกคน เขาหันไปมองพร้อมยิ้มอ่อนๆให้อีกฝ่าย
“ขอโทษครับ” เขาว่าเสียงอ่อย พร้อมก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อทิ้งระยะห่างระหว่างเขากับคนตัวโต
“ไม่เป็นไร คุณเตรียมตัวเถอะจะถึงแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย
ตึ้ง
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทสีดำก็กระชับสูทตัวเองเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไป เขาเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามอีกฝ่ายไปติดๆ
ชั้นนี้ไม่มีโต๊ะทำงานเลย มีแต่ห้องทำงาน แล้วเขาจะนั่งตรงไหน เขาหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจชั้นนี้ แต่ที่เห็นมีแต่ทางเดินโล่งๆซ้ายขาวก็มีแต่ห้อง แต่ละหน้าห้องมีโต๊ะทำงาน 1 ตัวเท่านั้น
สงสัยเป็นชั้นผู้บริหาร เขาคิด แล้วก็จริงอย่างที่เขาว่า เพราะเมื่อเดินผ่านห้องแรกก็เป็นแปะป้ายตำแหน่งผู้บริหารอะไรสักอย่างเอาไว้
ร่างสูงหยุดที่หน้าห้อง"รองประธานกรรมการ" แล้วเปิดประตูเข้า ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงคนคุยกันก่อนที่จะมีผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาหาเขา
“น้องนินใช่ไหม เอาเอกสารไปวางบนโต๊ะทำงานนะ รอแปบหนึ่งนะจ๊ะ พี่บอกให้คนไปเอาโต๊ะมาให้หนูแล้ว”
“ขอบคุณครับ” เขากล่าวยิ้มๆ
“พี่ชื่อทรายนะจ๊ะ เป็นเลขาคุณทิศเค้า”
“สวัสดีครับพี่ทราย ผมนินครับ” เขาแนะนำตัวกับอีกฝ่ายพร้อมยกมือไหว้
“หนูเอาเอกสารไปวางบนโต๊ะเถอะไป คุณทิศคงรออยู่แล้วเดี๋ยวพี่ชงกาแฟคุณเค้าก่อน หนูเอาด้วยไหม” พี่ทรายบอกเขาอย่างใจดี
เขาบอกปฏิเสธและกล่าวขอบคุณไป ร่างท้วมเลยเดินไปชงกาแฟที่อีกมุมหนึ่ง ส่วนเขาก็เคาะประตูแล้วเอาเอกสารไปวางให้อีกฝ่ายที่นั่งอ่านบางอย่างอยู่แล้ว
“นั่งรออยู่ในนี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวพอโต๊ะคุณมาค่อยออกไป” เสียงทุ้มกล่าวขึ้นหลังจากที่เขาวางเอกสารเสร็จ
“เดี๋ยวผมไปรอที่โต๊ะพี่ทรายก็ได้ครับ” ไม่รู้ทำไม พอเขาอยู่กับคนคนนี้เขาเกร็งตลอดเลย
สงสัยเพราะสีตาแปลกๆนั้นแน่ๆ แถมชอบจ้องเขาอีก จะไม่ให้เกร็งได้ไง
“ที่โต๊ะพี่ทรายมีเก้าอี้ตัวเดียวหรือจะไปนั่งพื้น?” อีกคนเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารพร้อมจ้องเขาด้วยสายตากดดัน
นี้ไง สายตาแบบนี้แหละที่ทำเขาเกร็ง
ก๊อกๆ ๆ
“กาแฟค่ะคุณทิศ” พี่ทรายเดินมาพร้อมกาแฟและจานขนม
“ขอบคุณครับ”
“แล้วน้องนินเอาไงดีคะ พี่บอกให้คนไปเอาโต๊ะแล้วแต่ยังไม่มาเลย”
“ให้เขารออยู่ในนี้ก่อน”
“ค่ะ” ร่างท้วมตอบรับแล้วหันมายิ้มให้เขาน้อยๆก่อนจะเดินออกไป
นั่งก็ได้
เขาเดินไปนั่งที่โซฟานุ่มสีดำตัวใหญ่แล้วหันซ้ายหันขวาอย่างคนไม่รู้จะทำอะไร
เมื่อไรโต๊ะจะมา อึดอัดนะ
“อ่ะ” เขาให้ไปมองตามเสียงก็เจอ พี่ทิศถือจานขนมส่งให้เขาอยู่
“เอาไปกินพลางๆ” เสียงทุ้มว่า มือหนาก็ยื่นจานขนมมาตรงหน้าเขา
“คุณทิศไม่เอาไปกินกับกาแฟเหรอครับ”
“ไม่ละ”
“ขอบคุณครับ” เขารับจานมาเสียไม่ได้
หื้ม น่ากินนะเนี่ย เขาคิด มือเรียวบางก็หยิบขึ้นมา 1 ชิ้นพลิกหน้าหลิกหลังเจ้าขนมนั้น แล้วค่อยส่งมันเข้าปาก
อร่อยย
ว่าแล้วมือขาวก็ทำหน้าที่ของมันอัตโนมัติหยิบชิ้นต่อไปส่งเข้าปากทันทีที่อีกชิ้นหมดลง
“หึ เด็กน้อย”
-
สนุกมาก มา4ตอนแรก ทำเอาอยากรู้ว่าปมของเรื่องคืออะไร ทำไมพี่ทิศถึงรู้จักน้องนิน แต่ที่รู้ๆพี่ทิศเอ็นดูน้องมาก น่ารักสุดๆ
-
น้องนินน่ารักมากเลย น่าเอ็นดู
-
Chapter 5
หลังจากเขากินขนมเพลินจนหมดจาน พี่ทรายก็เข้ามาบอกว่าคนได้เตรียมโต๊ะไว้ให้เรียร้อยแล้ว
ต้องขออนุญาตก่อนออกไปรึเปล่า? ขอละกันจะได้ไม่เสียมารยาท
เขาหันไปมองที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ก็เห็นร่างหนากำลังเคร่งเครียดกับการอ่านเอกสารอยู่
"ขอโทษครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ พี่ทรายบอกว่าโต๊ะเรียบร้อยแล้ว"
"อืม" คนที่ติดพันกับเอกสารอยู่เอ่ยอนุญาต
เขาเดินออกจาห้องรองประธานกรรมการไปแล้วหันซ้ายหันขวาหาโต๊ะทำงานของตน
"หนูนินโต๊ะทำงานหนูอยู่นี้จ๊ะ" "เดี๋ยวพี่จะให้หนูลองแปลเอกสารนี้ก่อนนะ มีอะไรไม่เข้าใจมาถามพี่ได้ตลอดเลย"
พี่ทรายเจ้าของร่างท้วมชี้ไปที่โต๊ะทำงานที่อยู่ทางซ้ายมือของตน แล้วส่งงานที่เขาต้องแปลมาให้
ร่างบางเดินไปที่โต๊ะทำงาน วางกระเป๋าสะพายข้างลงแล้วเริ่มเอกสารที่อยู่ตรงหน้า
นินนั่งทำงานของเขาเรื่อยๆเมื่อมีข้อสงสัยหรือไม่แน่ใจก็ถามเลขาคนเก่งเป็นบางครั้งบางคราว
"พี่ทรายผมแปลเสร็จแล้วลองตรวจดูนะครับ" เขาส่งงานที่แปลเรียบร้อยแล้วให้อีกฝ่าย
"จ๊ะ หนูวางไว้บนโต๊ะพี่เลย เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำแปบหนึ่งแล้วจะกลับมาตรวจให้ นิน พี่ฝากหน้าห้องคุณทิศไว้ด้วยนะ ถ้ามีคนมาขอพบก็บอกให้เขารอก่อน"
"ครับ ได้ครับ" เขาเดินไปวางงานแปลไว้ที่โต๊ะพี่ทรายแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตนแล้วลงมืออ่านเอกสารเกี่ยวกับบริษัทพล่างๆ
"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าวันนี้ทิศมันมีประชุมตอนช่วงบ่ายรึเปล่า"คนแปลกหน้าร่างกายสูงใหญ่พอๆกับเจ้านายตนเดินมาถามเขา
"รอสักครู่นะครับ เลขาคุณทิศไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวก็มาแล้วครับ"
ใคร?
"ครับ ผมชื่อ ภพ เป็นเพื่อนทิศครับ" คนผิวขาวตรงหน้าแนะนำตัวพร้อมยิ้มทักทาย
"สวัสดีครับคุณภพ ผมชื่อนินเป็นพนักงงานแปลเอกสารครับ"
"เพิ่งมาทำงานวันแรกเหรอ? ไม่ต้องเรียกผมคุณก็ได้ เรียกพี่ภพก็ได้นะยัไงก็ต้องเจอกันบ่อยๆ"
"อ่า....ครับ" เพื่อนพี่ทิศ? ทำไมไม่คุ้นหน้าเลย
คนผิวขาวร่างใหญ่ทำท่าจะถามอะไรต่อแต่พี่ทรายที่เข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้ามาทักเสียก่อน
"อ้าว คุณภพ สวัสดีค่ะมานานรึยัง?"
ท่าจะมาบ่อยจริง
"สวัสดีครับพี่ทรายเพิ่งมาครับ ว่าแต่ไอ้ทิศมีประชุมตอนบ่ายรึเปล่า? ผมมีธุระจะคุยกับมันหน่อย"
"วันนี้ไม่มีนะค่ะ แต่พรุ่งนี้ไม่ว่างทั้งวันนะคะ"
"ขอบคุณมากครับ งั้นผมขอตัวไปหามันก่อนนะ" ภพหรือพิภพกล่าวขอตัวแล้วเดินไปเปิดประตู ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ผิวขาวจะหายเข้าไปหลังบานประตู
นินจึงเลิกสนใจคนแปลกหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้านายแล้วหันหน้ามาอ่านเอกสารที่อ่านค้างอยู่ต่อ
"มึงนิสัยเสียสัสๆ" เสียงคุณภพบ่นดังขึ้นให้ได้ยินทันทีที่บานประตูใหญ่เปิดออก
"เสือก" เจ้านายเขาตอบกลับสั้นๆ
"ไอ้เหี้ย หยาบคาย"
ตัวเองก็หยาบนะคุณภพ เขาคิดในใจเมื่อหูเจ้ากรรมดันได้ยินบทสนทนาระหว่างเพื่อนเจ้านายและเจ้านายตน
"ไปกินข้าว"
เอาอีกแล้ว ทำไมชอบพูดลอยๆจัง เขาคิดอยู่ในใจ
"ชวนใครละมึง มีกันอยู่ 3 คน" คุณภพพูด
เออนั้นสิมีเขา พี่ทรายและคุณภพ
"ที่แน่ๆไม่ชวนมึงหรอก ภพ"
"ไปกินข้าวกัน" ร่างสูงผิวแทนหันไปตอบเพื่อนก่อนจะพูดเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะเขา
ชวนเขางั้นเหรอ
"ผมเหรอครับ" ถามก่อนเพื่อความชัวร์ เดี๋ยวหน้าแตกอีก
"อืม ไปกินกินข้าวกัน"
"ผมว่าจะลงไปกินกับกัณณ์ครับ" เขาปฏิเสธอ้อมๆ
"สม-น้ำ-หน้า โดนเค้าปฏิเสธ 5555" คุณภพหัวเราะร่าโดยไม่สนใจใครอีกคนที่ยืนหน้าตึงอยู่
"ไปกินข้าวจะคุยเรื่องงานด้วยหน่ะ"
"อ้างไปเรื่อยนะคนเรา" พิภพที่ยืนทำท่าเขี่ยเล็บพูดลอยๆออกมาแต่จงใจให้ใครบางคนได้ยิน
ใครอ้างอะไร
"อ่าาา ...... งั้นก็ได้ครับ" เจ้านายพูดมาขนาดนี้คงปฏิเสธได้หรอกนะ
"ไปละมึง เหยื่อเข้าปากเสือแล้วงานนี้ก็หมดสนุก" ร่างสูงผิวขาวพูดอย่างมีนัย
มือหนาก็ตบลง ป้าบๆ บนไหล่ของคนหน้าตึงที่ตอนนี้ค่อยๆคลายลง
"เออ"
"แล้วเจอกันใหม่นะครับน้องนิน" พิภพหันมาลาเขาอย่างสุภาพแล้วขยิบตาให้หนึ่งที
จะเน้นชื่อเขาทำไม คุณภพนี่แปลกคน
"อ่า....ครับ เจอกันครับ" เขายกมือไหว้แล้วยิ้มให้อย่างสุภาพ
"ไปกินข้าว" เสียงทุ้มห้วนกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง
"ครับๆ" เขารีบเก็บของแล้วเดินตามอีกคนไป
ทั้งคู่ไม่ได้ไปทานอาหารที่ไหนไกลเจ้าของใบหน้าที่มีเสน่ห์เดินตีหน้านิ่งไปที่ร้านเดิมที่นัดเขามาสัมภาษณ์งาน
เขานั่งลงเมื่อถึงโต๊ะ หยิบเมนูที่วางไว้ขึ้นมาดูรายการอาหาร
แพง แพง แพง เขาตาแทบถลนเมื่อเห็นราคาของแต่ละจาน
ก็ครั้งที่แล้วอีกคนเลี้ยงเลยไม่รู้ราคา
ถ้ารู้ว่าแพงงี้ไม่มาหรอก เลี้ยงเขาเลยๆ ร่างบางคิดติดตลก
ก็อาหารมันอร่อยได้กินอีกก็ดีถูกไหม คิคิ
คิ้วสวยเริ่มขมวดเป็นปมเมื่อไม่รู้จะตัดสินใจไงดี
กินหรือไม่กินดี แต่ถ้ากินเสียดายตังแย่ตั้งหลายบาท
"เลือกได้รึยัง?" ยังจะเร่งเขาอีก!
ถูกสุดก็ 500 กว่า งั้น........ไม่กินละกัน จบ
"เดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อนคุณทิศดีหว่าครับ ผมดียังไม่ค่อยหิว" เขาโกหกคำโตออกไป
"เอาเหมือนกัน 2 ที่" ทศทิศหันไปบอกพนักงานรับรายการ
" อ เออ ไม่เป็นไรครับคุณทิศ ผมไม่กินดีกว่า ผมพกเงินมาไม่พอนะครับ" เขาว่าอายๆ
"ไม่เป็นไร ถือว่าเลี้ยงรุ่นน้อง คุณเป็นรุ่นน้องคณะผมใช่ไหม"
"ก็ใช่ครับแต่ว่า 2 ครั้งแล้ว" เสียงนุ่มว่าอย่างเกรงใจ
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก คุณทำงานให้ผมผมเลี้ยงข้าวคุณ แฟร์ๆ"
"ขอบคุณครับ ผมจะตั้งใจทำงานครับ" เขาไหว้อีกฝ่ายแล้วยกยิ้มให้
พี่ทิศก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย ลาภปากอีกแล้ววว สีหน้าร่างบางคลายคิ้วขมวดลงและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างไม่รู้ตัว
แต่แปบเดี๋ยวบรรยากาศบนโต๊ะก็เงียบอีกครั้ง
เงียบ เงียบอีกแล้ว ชวนคุยดีไหม
"ต่อไปคุณไม่ต้องเรียกผมว่า "คุณทิศ" ก็ได้เรียก "พี่ทิศ" เลยก็ได้ผมไม่ถือ" ร่างหนาพูดทำลายบรรยาศที่น่าอึดอัดลง
"จะดีเหรอครับ"
"ดีสิจะได้สนิทกัน"
"งั้นพี่ทิศก็เรียกผม "นิน" เฉยๆก็ได้ครับ" เขายิ้ม
อือ จะได้มีรุ่นพี่ที่สนิทเหมือนคนอื่นบ้าง
พี่ทิศก็ดูพูดเก่งนะ เขาคิดงั้นเพราะตอนแรกคนตัวโตตีหน้าครึมเชียว พูดก็น้อยอีกจะไม่ให้เขาเกร็งได้ไง
"ตามนั้นเลย นิน"
"ครับพี่ทิศ"
ไม่นานอาหารก็มาเสริฟ ตอนนี้พี่ทิศก็เหมือนคนละคนกับตอนที่เจอเขาครั้งแรก ตอนนั้นคนตัวใหญ่พูดน้อย รักษาภาพลักษณ์
หนุ่มเคร่งครึมสุดๆ แต่ตอนนี้คนตรงหน้าเขาพยายามชวนเขาคุยนู้นนี้นั้นตลอด เขาเริ่มผ่อนคลายสบายใจที่จะสนิทกับพี่ทิศมากขึ้น
รอยยิ้มบนหน้าหวานก็มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆระหว่างบทสนทนาไม่รู้เป็นเพราะอาหารรสเริศหรือหนุ่มรูปหล่อคุยเก่งตรงหน้าคนนี้กันแน่.....
ทานเสร็จทั้งคู่ก็กลับมาทำงานเหมือนเดิม พี่ทรายตรวจงานเขาเรียบร้อยแล้ว มีจุดผิดหลายที่แต่สาววัยกลางคนก็ใจดีค่อยๆสอนและอธิบายเขาแล้วลองให้เขาแปลงานอีกชิ้น
เขานั่งทำจนเสร็จก็ส่งให้พี่ทรายตรวจอีกครั้ง ครั้งนี้ก็ยังคงมีจุดผิดแต่น้อยลงกกว่าครั้งแรก ที่ทรายจึงชมเขาและให้กำลังใจในการทำงานชิ้นต่อไป
เลิกงาน
เขากำลังเก็บของบนโต๊ะอยู่แต่โทรศัพท์ก็ส่งเสียงเรียกเขาเสียก่อน
>>โหลมึง เลิกงานยัง?<<
>>เสร็จแล้ว กำลังเก็บของ<<
>>เออกูรอชั้น 1 นะรีบลงมา<<
>>อ่าๆแปบเดียว<<
>>เออๆแค่นี้แหละ<<
กัณณ์ยังมีแรงเหลืออีกเหรอ เขาเองแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว
ตอนนี้เขาปวดหัวและปวดตามากที่สุด ใครว่านั่งแปลงานจะสบายจริงๆเขารู้ว่าทุกอาชีพมันเหนื่อยเหมือนกันหมดแต่ปกติเขาแค่เมื่อยแขนเมื่อยขา แต่ตอนนี้หัวและตาของเขาปวดเหมือนจะแตกให้ได้
ขนาดวันแรกนะเนี่ย
"นิน เดี๋ยวกลับกับพี่"
"ขอบคุณครับ" เขาไม่คิดปฏิเสธเพราะหมดอาการเกร็งเมื่อคุยร่างสูงไปแล้วไหนจะแรงที่จะหมดลงในเร็วๆนี้อีก เขาอยากกลับไปพักเต็มทีแล้ว
"พี่ทิศ ให้กัณณ์กลับด้วยได้ไหม?" ขออนุญาตเจ้าของรถก่อนดีกว่า
"อือ แล้วกัณณ์อยู่ไหน"
"รออยู่ชั้น 1 ครับ"
"งั้นไปกัน"
"ครับ"
ทั้งคู่ลงลิฟต์มาถึงชั้น 1 สร้างความแปลกใจให้กับกัณณ์เป็นอย่างมากที่เห็นทั้งคู่ลงมาพร้อมกันและเดินคุยกันมา
นินดูสนิทกับพี่ทิศมากกว่าเมื่อเช้าอีก เขาสังเกตจากท่าทางของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นินดูผ่อนคลายไม่เกร็งเหมือนเมื่อเช้า ซ้ำยังกล้าพูดคุยกับพี่ทิศอีก ทั้งๆที่ปกตินินจะใช้เวลานานกว่าจะยอมพูดคุยกับใครอย่างเป็นธรรมชาติแบบนี้
ตอนเที่ยงมีไรไหมวะ หรือทำงานแล้วโดนด่าจนเพี้ยน กัณณ์คิดและจะหาคำตอบจากเพื่อนตัวเล็กให้ได้
"ไปกัน นินดูอยากพักเต็มที่แล้ว" พี่ทิศชวนกัณณ์
ไอ้คนนี้แปลกตั้งแต่ที่เจอกันตอนแรกแล้ว นี้ยังจะมาดูแลเทคแคร์เพื่อนเขาอีก กัณณ์ขมวดคิ้วเดินไปเงียบๆ
ทั้งสามนั่งประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้วรถหรูก็เคลื่อนตัวออกไป นินติดอยู่ในรถประมาณหนึ่งชั่วโมงแต่ครั้งนี้ในรถมีเสียงพูดคุยอยู่ตลอดเวลา ไม่ดูน่าอึดอัดเหมือนเมื่อเช้าอีกแล้ว.....
พอถึงหอของสองเพื่อนสนิท กัณณ์ที่ปวดเข้าห้องน้ำสุดจะทนกล่าวขอบคุณทศทิศลวกๆแล้วรีบขึ้นห้องไปก่อน ทิ้งให้เขาอยู่กับพี่ทิศสองคนอีกอีกครั้ง
"ขอบคุณอีกครั้วนะครับพี่ทิศ"
"ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เช้าพี่มารับอย่างไงก็ทางผ่าน นินจะได้ประหยัดค่าเดินทางด้วยดีไหม" คนตัวโตกล่อม
"อ่า....ได้ครับ"
ใช่ ประหยัดค่ารถได้ตั้งเยอะ
"งั้นขอเบอร์นินหน่อยสิ ถ้าพี่ออกจากบ้านแล้วจะโทรบอก เราจะได้ไม่ต้องลงมาค่อยนาน"
"095-XXXXXXX ครับ"
"อืม จากบ้านพี่มาหอนินก็ประมาณ 20 นาที กะๆเวลาเอาก็แล้วกัน"
"ครับพี่ทิศ" "ขอบคุณที่มาส่งนะครับ" เขายกมือไหว้อีกฝ่ายพร้อมยิ้มหวานส่งไปอีกที
"ขับรถดีๆนะครับพี่"
"อืม แล้วเจอกันนะน้องนิน"
-
chapter 6
ตอนนี้เขาทำงานที่บริษัท XXX ได้เกือบ 2 เดือนแล้ว ทุกวันพี่ทิศจะมารับมาส่งนินและกัณณ์ ช่วงแรกๆก็แอบเกรงใจพี่แกอยู่เลยเสนอว่าจะช่วยออกค่าน้ำมันรถแต่ทศทิศก็ปฏิเสธ
ส่วนเรื่องที่เขาเกร็งเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ทิศก็หมดไปเพราะเขาต้องเจอพี่ทิศทั้งวันเกือบทุกวันนั้นทำให้เขาสนิทกับพีทิศเข้าไปอีก
ส่วนเขาเองก็ค่อยๆปรับเปลี่ยนนิสัยตามที่กัณณ์เคยแนะนำอาจเป็นเพราะตอนนี้เขามีสังคมมากว่าแต่ก่อน ต้องติดต่องานกับฝ่ายต่างๆ ถ้าพูดน้อยเหมือนเดิมคงไม่พ้นโดนไล่ออก แต่ก็ยังมีบางที่ยังแอบคิดในใจอยู่คนเดียว
มันเป็นนิสัยหนิจะให้มาเปลี่ยนทันทีเลยก็ลำบากคงต้องค่อยๆเปลี่ยนไป
ทุกวันหยุดเขาจะนอนเอกเขนกอยู่ที่ห้องเสมอ ส่วนกัณณ์จะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่
ถ้าเขามีคนให้กลับไปหาบ้างก็ดีไม่น้อยเขาแอบคิดในใจเสมอๆ
ใช่ว่านินจะไม่มีญาติผู้ใหญ่ เขามีคุณลุงที่ค่อยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กหลังจากที่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายนั้น คุณลุงมีพระคุณกับเขามากเพราะท่านค่อยดูแลจนเขาจนหายเป็นปกติ
แต่คุณลุงท่านอยู่ทางใต้ เขาเองก็ไม่สะดวกลงไปเยี่ยมบ่อยๆ จึงทำได้เพียงโทรคุยถามทุกข์สุขกันเท่านั้น
เอาไว้หยุดยาวเมื่อไรค่อยลงไปหาละกันเขาวางแผนในใจเงียบๆ
ก๊อกๆ ๆ
แต่วันหยุดสุดสัปดาห์นี้คงแตกต่างจากสัปดาห์อื่นๆสักหน่อยเพราะเสียงเคาะที่หน้าประตูห้องเขา
กัณณ์เหรอ? แต่ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนี่หว่า?
"ครับๆ สักครู่ครับ"
ให้ออกไปทั้งบ๊อกเซอร์เขาอายตายเปลี่ยนหน่อยดีกว่า
เขาตัดสินใจเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นก่อนออกไปเปิดประตู
"สวัสดีนิน เพิ่งตื่นนอนเหรอ" ตาคมหลุบมองอีกคนที่ใส่กางเกงขาสั้นออกมาเปิดประตู
"อ้าวพี่ทิศ สวัสดีครับ เปล่าหรอกผมตื่นนานแล้ว ว่าแต่พี่มาทำไมครับ?"
"ไม่ชวนพี่เข้าห้องก่อนเหรอ?"
"อ่า......เชิญครับ กัณณ์ไม่อยู่นะผมอยู่คนเดียว" ก็สองคนนี้เขาสนิทกันคงมาหากัณณ์
เขาชิงบอกก่อนเผื่อเจ้องของใบหน้าลูกครึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อยืดลวดลายเท่ของแบรนด์ดังกับกางเกงยีนส์ตัวสวยจะมาหาเพื่อนเขา
ถ้ามาหากัณณ์ก็จะได้ไม่ต้องนั่งนาน
"หื้ม อยู่คนเดียว" คนรูปหล่อเอ่ยทวนอีกครั้ง
"ครับ"
"ดี จะได้จัดการง่ายๆ" ทศทิศพึมพำเบาๆแล้วยกยิ้ม
จัดการอะไร?
"ครับ?"
"ไปอาบน้ำเร็ว" ร่างสูงบอกกับเขา
"ยังไม่อยากอาบเลยครับ แล้วตกลงพี่มาหาใคร"
"มาหานินนั้นแหละ ไปข้างนอกกัน"
"ขอไม่ไปได้ไหม ผมไม่ชอบวันหยุดคนเยอะแยะไปหมด"
"ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเถอะ" ร่างหนากล่าวย้ำอีกครั้ง
"ถ้ายังไม่ฟังเดี๋ยวจับกินซะหรอก ขาวๆ เนียนๆ อยู่ด้วย" ปากสวยรับกับจมูกโด่งๆพึมพำเงียบๆ
"พี่ว่าอะไรนะ"
"เปล่า ไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย"
ชุดตอนนี้ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรหนิ ร่างหนาก้มสำราจตัวเอง
เขาใส่เสื้อนอนตัวเก่งที่สุดแสนจะเก่า ยืดๆย้วยๆตามสภาพที่ใช้มานาน กางเกงที่สวมอยู่ก็สั้นเหนือเข่าเล็กน้อยแต่ไม่น่าเกลียดอะไรมากมายเพราไม่ใช่ผ้าบางเบา
"ออกมารับแขกชุดนี้ได้ไงว่ะ" ปากคมก็ยังคงบ่นไม่หยุดเมื่อเห็นเจ้าของห้องไม่เดือดร้อนเรื่องการแต่งกายของตัวเองเท่าไร
นัยต์ตาสีแปลกมองเจ้าของห้องที่เดินอืดอาดไปอาบน้ำราวกับอวดเรือนร่างและท่อนขาเรียวเนียนนั้น
"จับกินขึ้นมาแล้วจะร้องนะน้องนิน"
"...พ พี่มีไรไหม" เหม่ออะไรอยู่
เขาได้ยินเสียงคนเรียก นินๆ ก็คิดว่าอีกฝ่ายเรียก
"เปล่า รีบๆอาบเดี๋ยวนั่งรออยู่นี้" ทศทิศชี้ไปที่โซฟาตัวเดียวของห้อง
"อือ รอแปบนะ" แล้วร่างบางก็หายเข้าไปในห้องน้ำ
ไม่ต้องรอนานร่างขาวบางก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดไปรเวทสบายๆ สวมเสื้อยืดสีน้ำเงินราคาตามท้องตลาดกับกางเกงขายาวสีดำเนื้อผ้านิ่ม
"พี่ทิศจะพาผมไปไหนเหรอ?" "ที่คนเยอะๆผมไม่ไปนะ"
"อือไม่เยอะ มี 2-3 คนได้" เสียงทุ้มพูดยืนยัน
"ที่ไหนครับ?"
"บ้านพี่เอง"
"หื้มมมม ?" ร่างบางขึ้นเสียงสูงราวกับต้องการคำยืนยันอีกครั้ง
"บ้านพี่ ไปกินข้าวกัน"
"ทำไมต้องไปบ้านพี่?" จะมารับเข้าไปทานข้าวที่บ้านทำไม แฟนก็ไม่ใช่เป็นแค่รุ่นน้องที่เพิ่งจะสนิทกันได้ไม่นานด้วย
"ก็นินชอบที่คนไม่เยอะ ไปบ้านพี่นั้นแหละสะดวกดี มีแค่พี่ แม่บ้านและเด็กอีก 2 อยากได้อะไรค่อยให้เด็กไปซื้อให้ อยากกินอะไรก็ได้กิน สะดวกดีออก"
"สะดวกแน่นะ ผมเกรงใจ"
"อือ พี่อยู่คนเดียวเหมือนกัน โทรหากัณณ์ กัณณ์ก็บอกว่านินอยู่คนเดียวพี่เลยมารับไปกินข้าว" คนตัวสูงพูดปดไปเรื่อย
"อ่อครับ"
ทำไมกัณณ์ไม่โทรมาบอกเค้าว่าพี่ทิศจะมานะ
"เสร็จแล้วใช่ไหม? งั้นไปกัน" ร่างสูงเดินมาจูงมือคนตัวเล็กไป
"เดี๋ยวครับ ผมยังไม่ตอบตกลงนะแค่ถามเฉยๆ" เขาแย้ง
"เอาน่าดีกว่านั่งกินข้าวคนเดียว ที่บ้านพี่กับข้าวอร่อยนะแถมฟรีด้วย ไปกันเดี๋ยวเถอะพอใกล้เที่ยงรถจะติด ไปๆๆ" ร่างหนารีบกล่อมอีกฝ่าย
"......โอเคครับ ผมเก็บของแปบ"
พอได้ยินคำว่าฟรี เขาก็พร้อมจะไปเลย 5555
นินเดินไปหายไปที่ห้องนอนแล้วหยิบโทรศัพท์ กระเป๋าตัง และกุญแจห้องใส่กระเป๋าใบเก่งแล้วเดินออกไป
"ไปครับพี่เสร็จแล้ว"
"อือ"
คนร่างเล็กล็อคห้องเรียบร้อยก็ลงลิฟต์ไปพร้อมร่างสูง ทั้งคู่เดินไปขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปบ้านของคนรูปหล่อ
เขาเหลือบมองคนขับรถที่นั่งฮั่มเพลงเบาๆ
พี่ทิศเป็นคนแปลก ดูจากภายนอกไม่ได้เลยนะเนี่ย
นินและทศทิศสนิทกันเร็วอาจเป็นเพราะอีกฝ่ายชวนเขาคุยตลอด จนทำให้เขากล้าพูดคุยมากขึ้น เปิดใจมากขึ้นจนสนิทกันในที่สุด ยิ่งสนิทกับทศทิศเขายิ่งสบายใจ เหมือนได้เพื่อนเก่ากลับคืนมา พี่ทิศมีบางอย่างเหมือนกับคนที่เขาเคยรู้จักในอดีต
ถึงจะจำชื่อเพื่อนเก่าไม่ได้แต่ความรู้สึกที่ส่งมาให้ก็เหมือนกันละนะ
ผ่อนคลายยามพูดคุย อุ่นใจยามเจอหน้า ความรู้สึกนี้มั้งที่คนนั้นในอดีตและคนที่นั่งข้างเขาอยู่ในตอนนี้มีให้เขาเหมือนกัน
"มีอะไรนิน นั่งยิ้มอยู่คนเดียว" คนที่โดนนึกถึงอยู่ก็พูดขึ้น แล้วหันมายกยิ้มอบอุ่นให้
"เปล่าครับ พี่ตั้งใจขับรถเถอะ"
"ระวังเป็นพิเศษอยู่แล้ว"
"ครับๆ แล้วทำไมพี่อยู่บ้านคนเดียวละ คนอื่นไปไหนกัน"
"พ่อกับแม่ไปต่างประเทศ ไปพักผ่อนกันนะ"
ดีจังเลยนะ รวยก็รวย ครอบครัวยังอบอุ่นอีก
"ถามทำไม อยากไปฝากเนื้อฝากตัวเหรอ" ร่างสูงแหย่อีกคน
"เปล่าก็พี่บอกว่าอยู่คนเดียวเลยสงสัย" ร่างบางรีบกล่าวแก้ตัว
"อืมม พวกท่านไปพักผ่อนกันแต่ปล่อยให่พี่ทำงานหาเงินอยู่คนเดียว น่าสงสารเนอะ" ใบหน้าหล่อรีบกล่าวรีบคะแนนความสงสาร
ก็หนักจริง พี่ทิศมีประชุมทุกวันเลยช่วงนี้ เห็นว่าจะมีโครงการใหม่อะไรสักอย่างพี่ทรายบอกเขาอย่างนั้น
"สู้ๆครับ คนอื่นก็เหนื่อยเหมือนกันพี่ อดทนไว้ครับ" เขาให้กำลังใจอีกฝ่าย
"ขอบคุณครับ จะตั้งใจทำงานเลย" ร่างสูงว่าอย่างเป็นกันเอง
เขายิ้มหวานตอบอีกฝ่าย
โชคดีวันนี้รถไม่ติดมากนักคงเป็นเพราะยังเช้าอยู่ รถหรูเลยมาถึงที่หมายเร็วกว่าที่เขาคาดไว้ตรงหน้าเขาเป็นบ้านสองชั้นหลังใหญ่ ใหญ่มากในความคิดเขา ส่วนตัวบ้านเป็นสไลต์โมเดิร์นทาสีครีมและน้ำตาลเป็นหลัก มีสีดำและสีขาวแซมบางเล็กน้อยตามขอบประตูหน้าและหน้าต่าง ประตูหน้าต่างทุกบานยังดูใหม่เอี่ยมอ่องคงเป็นเพราะได้รับการดูแลอยู่ตลอด ดูเป็นบ้านที่เน้นการอยู่อาศัยมากกว่าอวดความร่ำรวยนั้นยิ่งเสริมให้บรรยายกาศของบ้านดูอบอุ่นยิ่งนัก
มีสวนหย่อมพอวิ่งเล่นได้อยู่หน้าบ้าน มุมหนึ่งของสวนมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกอยู่ ทั้งกุหลาบที่เริ่มเป็นดอกตูม ดอกบานไม่รู้โรยที่ชูดอกรอรับแสงพระอาทิตย์ ดอกมะลิสีขาวที่เริ่มส่งกลิ่นหอมอ่อนๆมาตามสายลม คุณนายตื่นสายหลากสีสันก็ค่อยๆบานยู่ที่พื้นหญ้าเขียว โดยรวมสวนหน้าบ้านดูรื่นรมไม่น้อยเพราะนอกจากพวกดอกไม้แล้วยังไม่ต้นไม้สูงใหญ่อยู่ด้วย
ต้องมึคนดูแลสวนแน่ๆไม่งั้นคงกลายเป็นป่า เขายิ้มขำกับความคิดตัวเองโดยไม่ได้สังเกตว่ารถที่ตนนั่งมานั้นจอดสนิทอยู่ที่โรงรถที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับสวนหน้าบ้านแล้ว
"ถึงแล้วครับ ลงกัน" เสียงทุ้มดึงความคิดเขากลับมา
เป็นรถรวยที่มีรถน้อยแหะ เพราะโรงรถมีขนาดเล็กเหมือเทียบกับสวนหน้าบ้าน แถมรถที่จอดอยู่ก็มีเพียงคันเดียวบวกกับคนพี่ทิศก็เป็น 2 คัน แต่ดูจากที่จอดน่าจะจอดได้ 3 คัน
คิ้วสวยขมวดเป็นปมจนอีกคนหัวเราะ
"มีอะไรกับโรงรถบ้านพี่ไหม?"
"คิดว่ารถจะมีเยอะตามประสาคนรวยอ่ะ บ้านพี่มีรถกี่คัน?" เขาถามตามที่สงสัยอยู่
"3 นี้ของพ่อ อีกคันจอดอยู่สนามบิน" ร่างสูงเฉลยข้อสงสัย
"อ่อออ"
"มีอะไรอีกไหม?" คนตัวโตกล่าวอย่างอารมณ์ดี
"ไม่มีแล้ว" เขาว่าอย่างอายๆเมื่อนึงถึงความจุ้นจ้านของตัวเอง
เจ้าของบ้านเดินนำคนตัวเล็กไปที่ตัวบ้าน ก่อนจะหันมาจูงมือเขาแล้วพาเข้าไปในบ้าน
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านพี่ครับน้องนิน" ......
-
chapter 7
เจ้าห้องบ้านพาเขามานั่งในห้องรับแขกแล้วบอกให้นั่งรออยู่ตรงนี้ ก่อนที่ร่างสูงจะหายไปหลังบ้าน แต่ไม่นานก็มีเด็กมาเสริฟน้ำกับขนมให้เขาทานเล่นระหว่างรอร่างสูงอีกคน เขาเองก็เก้อเขินไม่น้อยเมื่อมานั่งอยู่ในที่ไม่คุ้น ตาสวยกลมโตค่อยๆมองสำรวจนั้นนี้อยู่เรื่อยๆ
ตรงหน้าที่เขานั่งมีโต๊ะกระจกดีไซน์เก๋วางคั่นอยู่ระหว่างโซฟากับทีวีจอแบนขนาดใหญ่ ด้านข้างของโทรศัพท์เป็นชั้นวางของแบบบิ้วอินทั้งสองข้าง มีทั้งรูปเดียว รูปคู่และรูปครอบครัววางอยู่บนนั้นเต็มไปหมด
นอกจากนี้ยังมีของตกแต่งสไลต์โมเดิร์นตั้งอยู่ให้รับกับสไลต์ของบ้าน ด้านซ้ายมือของเขาเป็นตู้หนังสือขนาดใหญ่ที่มีหนังสือทั้งไทยและเทศเต็มไปหมด ส่วนเท้าขาวกระดิกไปมาบนพรมหนานุ่มที่ปูรองพื้นเอาไว้
เขาดื่มน้ำและขนมจนใกล้จะหมดก็นึกถึงคนที่พาเขามาที่นี้
พี่ทิศหายไปไหน? เขาเริ่มชะเง้อหน้ามองดูตามทางที่ร่างสูงเดินหายไป
ชะเง้อหน้ามองหาอยู่ไม่นานก็เจอกับร่างของหญิงสูงวัยคนหนึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อลูกไม้คอกลมแขนสั้นกับกระโปรงผ้าถุงยาวที่กำลังเดินมาทางเขาพอดี เขาเลยตัดสินใจทักอีกฝ่าย
"สวัสดี ผมชื่อนิน คือผมมากับพี่ทิศ แล้วอ เออตอนนี้พี่ทิศอยู่ไหน เค้าบอกให้ผมนั่งรออยู่ตรงนี้" เขารีบแนะนำตัวเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจตนผิด
"ไหว้พระเถอะลูก ป้าชื่อยงค์นะจ๊ะเป็นคนดูแลบ้านนี้ คุณทิศบอกป้าแล้วว่าพาเพื่อนมาทานข้าว" เสียงนุ่มเย็นเอ่ยอย่างใจดี
"ไปกับป้าไหมลูก ไปช่วยคุณทิศอาหาร ไม่รู้นึกสนุกอะไรขึ้นมา" ป้ายงค์พูดยิ้มๆ
"อ่าาา... ก็ดีครับ" ก็เขานั่งจนเบื่อแล้วจะเปิดทีวีก็ไม่กล้าจะให้เดินสำรวจบ้านคนอื่นก็ดูไม่ดี
"ไปกันคะ เด็กมันไปตามป้ามา บอกว่าคุณทิศเรียกให้ป้าไปช่วยทำกับข้าว" เสียงของหญิงสูงวัยกล่าวเรื่อยๆ
เขารีบลุกขึ้นเดินตามหลังของป้ายงค์ทันที
"หนูทำอาหารเป็นไหมลูก?"
"พอทำได้ครับแต่ไม่เก่ง" เขาตอบเสียงเบา
"ฮ่าๆ ก็ยังดี คนหนุ่มคนสาวเดี๋ยวนี้ทำอาหารไม่ค่อยเป็นกันแล้ว"
"แต่ขนาดพี่ทิศยังทำเป็นเลย" เขาเองก็อยากจะเห็นกับตาว่าคนอย่างทศทิศทำอาหารเหมือนกัน
"คุณเค้าบอกว่าหัดไว้ ไว้ทำให้คนรักทาน" ป้ายงค์ว่ายิ้มๆก่อนจะหันมาเหลือบมองเขา
ป้ายงค์เดินนำเขาไปทางหลังบ้านซึ่งเป็นห้องครัวที่มีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กหากแต่มีอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือครบถ้วน เขาหยุดมองภาพที่ปรากฏอยู่ที่ประตูครัว มันเหลือเชื่อมากที่คนดูนิ่งๆครึมๆอย่างทศทิศจะทำอาหารคล่องแคล่วชายหนุ่มหน้าลูกครึ่งสวมผ้ากันเปื้อนไว้ที่เอว มือข้างหนึ่งก็จับด้ามกะทะอีกข้างก็จับตะหลิวแล้วผัดไปผัดมา
พ่อครัวมาเองเลยแฮะ
"คุณทิศคะ จะให้ป้าช่วยทำอะไรดี" ป้ายงค์เดินเข้าไปในครัวแล้วเอ่ยถามอีกฝ่ายที่กำลังวุ่นอยู่กับการชิมอาหารในกะทะ
"ป้าครับ ช่วยเพิ่มน้ำซุปในหม้อต้มกระดูกหมูหน่อย ช่วยดูด้วยนะครับว่าได้รึยัง แล้วก็จัดจานได้เลยนะครับ" พ่อครัวคนใหม่บอกหญิงสูงโดยไม่ได้หันมามองแขกของบ้านที่ยืนดูอยู่ประตู
"ได้ค่ะ หนูนินลูกไปหยิบถ้วยจานมาเลยลูก" ป้ายงค์ตอบรับร่างสูง ก่อนจะยิ้มให้เขาแล้วหันมาถาม
"ฮื้ม?" "อ้าว นินทำไมไม่รอที่ห้องรับแขก" ร่างสูงที่ได้ยินแม่บ้านคนเก่งเรียกชื่อเขาก็หันมาแล้วทำหน้าฉงนแวบหนึ่งแล้วถามเขากลับ
"คือพี่หายไปนาน นั่งรอจนเบื่อป้ายงค์เลยชวนมาช่วยที่ครัวครับ" เขาตอบอีกฝ่ายพร้อมเดินไปที่เก็บถ้วยจานแล้วหยิบจานออกมา 3 ใบ
"อ อ๋อ อือ" ร่างสูงพูกตะกุกตะกักเล็กน้อยแล้วหันไปผัดต่อ
"พี่ผัดอะไรอยู่หน่ะ" เขาถามเพราะกลิ่นมันเตะจมูกเขามากจริงๆ
"บล็อคโคลี่ผัดกุ้ง" เอื๊อก เขากลืนน้ำลายลงคอทันที
ของโปรดเขาเลย
"อ่อ หอมดี" เขาบอกพ่อครัวหน้าหยก
"อืม ดีแล้วแต่ไม่รู้รสชาติจะถูกปากรึเปล่า" พ่อครัวพูดก่อนเอื้อมมือไปปิดไฟลงแล้วเดินไปที่หม้อต้มกระดูกหมูที่ป้ายงค์กำลังคนอยู่
"ป้าว่าได้รึยังครับ ผมกลัวหมูมันจะไม่นุ่ม" ร่างสูงถามคนสูงวัย
"ตั้งไฟไว้อีกแปบก็ได้แล้วค่ะ คุณทิศกับหนูนินยกที่เหลือไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวต้มกระดูกหมูป้ายกตามไปทีหลัง"
"งั้นก็ได้ครับ ป้ามาทานกับผมไหม" พี่ทิศชวนแม่บ้านอย่างป้ายงค์อย่างใจดี ไม่เจ้ายศเจ้าอย่างผิดกับลุคคุณชายขณะที่มือหนาก็ตักอาหารใส่จานต่างๆ
"โอ๊ยยย ไม่เป็นไรค่ะ คุณทานกันเถอะ เดี๋ยวป้าต้องไปคุมเด็กๆมันทำความสะอาดหลังบ้านอีก" ป้ายงค์ตอบอย่างขอบคุณในน้ำใจของคนร่างสูง
เมื่อทศทิศตักอาหารเสร็จเขาก็เดินมาช่วยยกกับข้าวออกไป วันนี้มี 4 เมนู คือ บล็อคโคลี่ผัดกุ้ง ผัดเปรี้ยวหวาน เต้าหู้หมูสับและต้มกระดูกหมู ถึงแม้ว่าใน 4 เมนูนี้มี 1 อย่างที่เขาไม่ค่อยชอบกินหากแต่เขาก็ไม่ใช่คนเลือกดังนั้นถ้าเมนูไหนอร่อยเขาก็กินได้หมด
เจ้าของบ้านถือโถ้ข้าวและบล็อคโคลี่ผัดกุ้งส่วนเขาถือผัดเปรี้ยวหวานและเต้าหู้หมูสับ เขาเดินตามร่างสูงที่เดินออกทางประตูด้านข้างของห้องครัวซึ่งเชื่อมต่อกับห้องทานข้าวขนาดกลาง
กลางห้องมีโต๊ะกระจกที่ถูกเช็ดจนแวววางอยู่ บนโต๊ะมีกล่องกระดาษทิชชู่ที่พร้อมใช้งานและแจกันแก้วอันเล็กที่มีดอกคาร์เนชั่นสีแดงสดปักอยู่ทำให้โต๊ะดูน่านั่งไม่น้อย รอบๆโต๊ะก็มีเก้าอี้ 6 ตัวที่ทำจากกระจกเช่นเดียวกันแต่ส่วนขาเก้าอี้นั้นทำด้วยเหล็ก
ถือว่าเป็นห้องทานข้าวที่สวยอยู่ไม่น้อย
เขาวางจานกับข้าวลงบนโต๊ะตามคนตัวสูงหน้าหล่อทำแล้วก็ยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ
"นั่งได้เลยนิน เดี๋ยวพี่ไปเอาจานกับช้อนส้อมเอง" ทศทิศที่เห็นร่างบางยืนเก้อก็เอ่ยปากให้นั่ง
"ให้ผมไปช่วยไหม" เขาเป็นแขกก็จริงแต่จะไม่ให้ช่วยอะไรเลยก็ดูแย่ไปหน่อย เขาจึงรีบเสนอตัวช่วย
"นั่งรอไปเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเอาเองไม่หนักอะไร" พี่ทิศว่าแล้วกดไหล่ให้เข้านั่งลงที่เก้าอี้
"ครับ"
เขานั่งแกว่งเท้าเล่นอยู่ชั่วครู่ ป้ายงค์ก็ยกต้มกระดูกหมูมาให้
"ป้ากลัวหนูจะรอนานเลยเอามาให้ทานกันก่อนแต่นี้เนื้อหมูก็นิ่มแล้วนะ ลองชิมดูนะลูก" ป้ายงค์เอ่ยอย่างใจดี
"ขอบคุณมากครับ" เขายิ้มให้คนสูงวัยพร้อมยกมือไหว้
"จ๊ะ เดี๋ยวคุณทิศก็มาแล้วเมื่อกี้เดินสวนกับป้าในครัว หิวรึยังลูก?"
"ก็หิวแล้วครับ แหะๆ" เขาตอบตรงๆอย่างเขินอาย
"ป้าเข้าใจบูก คุณทิศก็คงหิวเหมือนกัน ออกไปตั้งแต่เช้า ป้าบอกให้ทานข้าวก่อนก็ไม่ยอม สงสัยรอทานพร้อมหนู"
"ผมเหรอครับ?" เขาถามพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัว
จะรอเขาทำไมกัน
"จานมาแล้ว ทานกันเลยไหม" ร่างสูงเดินถือจานกับช้อนส้อมเข้ามาแล้วชวนเขาทาน
"ก็ดีครับ" นินตอบก่อนจะยื่นมือไปรับจานข้าวที่คนตัวสูงตักให้
"ขอบคุณครับ" เขากล่าวขอบคุณอีกฝ่าย
"ทานได้เลยนิน"
"ครับ"
ถึงเขาจะตอบรับแต่ก็ไม่กล้าเอื้อมมือไปตักกับข้าวได้แต่นั่งรอให้เจ้าของบ้านตักก่อน
"อ่ะนี้ กินเข้าไป" พี่ทิศตักบล็อคโคลี่ผัดกุ้งให้เขา
"ขอบคุณครับ" เขาพูดก่อนจะตักเข้าปาก แล้วก็เริ่มชิมเมนูอื่นๆเมื่อเห็นว่าร่างสูงด้านข้างก็เริ่มลงมือทานแล้ว
"ทำงานเป็นไงบ้าง? โอเคไหม? เห็นพี่ทรายชมว่าทำได้ดีขึ้น"
"ก็ดีครับ พี่ทรายใจดีพอผมทำผิดก็สอนแต่ก็โดนดุบางเป็นบางครั้ง แหะๆ ขอโทษครับผมลืมตัว" ปกติแล้วไม่เคยมีคนมานั่งถามเขาว่าเป็นไงบ้างหรือมีคนให้เขาได้เล่าว่าวันนี้ตนไปเจออะไรมาบ้าง พอมีคนถามเขาเลยตอบไปไม่ได้คิดอะไรแต่ก็ลืมว่าคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันตอนนี้คือเจ้านาย
เขาจึงได้แต่หัวเราะแห้งๆออกไป แล้วแก้ความเขอะเขินด้วยการตักอาหารเข้าปาก
ผัดเปรี้ยวหวานอร่อยดี เปรี้ยวๆ อื้มๆ
"อืม ที่พี่ทรายสอนก็จำๆไว้นะเพื่อต่อไปนินจะได้มาช่วยพี่ทำงานอีกคน คือหมายถึงช่วยแบ่งงานของพี่ทรายมาทำด้วยหน่ะ"
"ได้ครับ ยินดีเลยจะให้ช่วยพี่ทิศหรือพี่ทรายก็ได้ทั้งนั้นครับ" เขารีบเสนอตัวช่วยทันทีเพราะรู้ว่าทั้งสองคนทำงานหนักกว่าตนมาก
"อืม ดีแล้วทานข้าวต่อเถอะ"
พวกเขานั่งกินข้าว คุยกันไปเรื่อยๆ ป้ายงค์ก็เดินเข้ามาถามว่าต้องการอะไรเพิ่มอีกรึเปล่า เขาทั้งคู่ก็ตอบขอบคุณแล้วกล่าวปฏิเสธไป
"ป้ายงค์น่ะเป็นรุ่นพี่ของแม่ แต่ก่อนก็ทำงานบริษัทนี้แหละ แต่โดนไล่ออก แม่พี่ท่านสงสารก็เลยจ้างให้มาทำงานบ้าน จริงๆก็มาเลี้ยงพี่ด้วย พี่เลยนับถือท่านเหมือนเป็นญาติคนหนึ่งมากกว่าเป็นคนงาน" พี่ทิศเล่าเรื่องป้ายงค์แม่บ้านคนเก่งให้เขาฟังทันทีที่ป้ายงค์ท่านเดินออกไป
ชีวิตของพี่ทิศแตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง เพราะทศทิศมักมีคนล้อมรอบค่อยดูแลอยู่เสมอ ส่วนเขาได้อยู่กับพ่อแม่ไม่นานก็ต้องจากกัน จากนั้นเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดแต่ก็โชคยังดีที่เขายังมีคุณลุงที่ค่อยเลี้ยงดูเขาอยู่ เมื่อนึกถึงความแตกต่างตรงนี้ทำให้นินนั่งก้มหน้าทานข้าวเงียบๆ รับฟังอีกฝ่ายเล่าชีวิตของตนไปเรื่อยๆ
"นินละ เมื่อก่อนหน่ะ เมื่อก่อนเป็นไงบ้าง? สบายดีไหม?" อยู่เสียงทุ้มก็เอ่ยถามเขา
"เมื่อก่อนเหรอครับ ก็ดีครับพี่ พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมเลยอยู่กับลุงมาตลอด ส่วนใหญ่ชีวิตผมก็เรื่อยๆนะพี่ทิศ แต่ก็เหงาบ้างบางทีเพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนหน่ะ"
ถ้าถามว่าเขาเศร้าไหมที่ต้องเล่าเรื่องแบบนี้ให้คนอื่นฟัง มันก็เศร้าอยู่หรอกแต่ตอนนี้เขาชินและทำใจได้แล้ว ตอนเด็กๆเขาโดนล้อว่าเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ ตอนนั้นปวดใจกว่านี้เยอะแต่ตอนนี้คำพูดพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรเขาได้อีกแล้ว
แต่ถ้ามีพ่อกับแม่อยู่มันก็ดีกว่านี้ละนะ เขาคิดอย่างเศร้าๆ
"ขอโทษนะ" ปากสวยรับกับหน้าหล่อลูกครึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ นัยต์ตาสีแปลกก็หลุบมองต่ำลง
"ขอโทษทำไมครับ มันไม่เกี่ยวกับพี่เลย ผมไม่ได้เศร้าอะไรแล้ว ทานข้าวกัน ว่าแต่อันนี้ใครทำคัรบ?" นินตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าบรรยากาศบนโต๊ะนั้นเศร้าหมอง
"ขอโทษ ขอโทษที่ถามเรื่องนี้ ถ้าคราวหน้านินไม่อยากพูดก็บอกพี่ตรงๆเลยพี่ไม่โกรธ ไม่ต้องฝืนเล่าหรอก พี่เข้าใจ" อีกคนกล่าวเสียงเครียด
"เล่าได้ครับพี่ มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่เหงาแล้วครับ ผมมีเพื่อนแล้วแถมรู้จักคนมากขึ้นด้วย" คนที่เข้ามาในชีวิตเขาเพิ่มมากขึ้นเมื่อตอนเขาทำงานกับคนตรงหน้านี้แหละ เขาตอบอีกคนพร้อมแจกยิ้มสดใสให้
"อืม ถ้ามันทุกข์มากนักก็ทิ้งมันไว้ในอดีตนั้นแหละ จำแต่เรื่องดีๆก็พอ"
"ผมก็คิดเหมือนพี่"
"อ่ะนี้ต้มกระดูกหมูกินเข้าไปเยอะๆ นินหน่ะ enjoy eating ใช่ไหม" ร่างสูงตักให้เขาทานอีกครั้ง
"ขอบคุณครับ แต่พี่ยังไม่ตอบเลยว่าบล็อคโคลี่ผัดกุ้งอ่ะใครทำ?"
"ทำไม ไม่อร่อยเหรอ?" เสียงทุ้มกล่าวอย่างติดกังวลนิดๆ
"เปล่าครับไม่ถึงขนาดนั้น ก็อร่อยดีแต่ติดเค็มไปหน่อย"
"งั้นเดี๋ยวสัปดาห์หน้าพี่ทำให้ทานใหม่ก็แล้วกัน"
"ง่ะ....พี่ทิศทำเองเหรอ? ขอโทษครับผมนึกว่าคนอื่นทำ" ตายยยยย มากินข้าวบ้านเขาแล้วยังวิจารณ์รสชาติอีก เขารีบก้มหน้างุดกันอายทันที
"ไม่เป็นไร พี่หัดทำไว้ ดีแล้วมีคนมาติจะได้ปรับปรุง"
"ค ครับแต่ยังอร่อยนะพี่"
"555555 เอ้านี้ ลองกินเต้าหู้หมูสับดูของโปรดพี่เอง" พี่ทิศตักอีกเมนูให้เขาลอง
"ครับ ปกติผมไม่กินเต้าหู้นะ แต่เดี๋ยวจะลองชิมดู" เขาตักเต้าหู้หมูสับใส่ปากแล้วค่อยๆเคี้ยวละเลียดชิมรสชาติอาหารจานใหม่
นิ่มๆ หวานๆ ก็ดี
"ทำไมไม่กินเต้าหู้ละ"
"ผมเคยโดนแกล้งให้กินเต้าหู้เน่าตอนเด็กนะครับ แหวะมากๆเลย พอโตมาเลี่ยงได้ก็เลี่ยงครับ" เขาเล่า
"แล้วจานนี้พอทานได้ไหม"
"ก็ดีครับพี่ นิ่มๆ หวานๆแล้วก็จืดๆ" เขาตักเต้าหู้ใส่ปากอีกคำเพื่อนเป็นการยืนยัน
"ดีแล้ว พี่อยากให้เรารู้จานโปรดของพี่ อยากให้เราได้ลองชิมดูหน่ะ"
"ก็ดีครับ แต่ถ้าไปกินที่อื่นต้องขอคิดก่อน" เขาบอก
"อือ ค่อยๆเรียนรู้กันไปทีละอย่างก็แล้วกัน" ร่างสูงพูดยิ้มๆอย่างดีใจ
"ครับ" ส่วนร่างบางก็ตอบรับโดยไม่ติดใจสงสัยกับคำพูดแปลกๆนั้นเลยสักนิด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นขอโทษนะคะที่มาลงช้า เราต้องแย่งคอมกับพี่ เพิ่งแย่งได้เมื่อกี้นี้เอง 5555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเลยนะคะ
:pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[
รออ่านอ่ะ พี่ทิศน่ารักอะ คงไม่มีดราม่านะ
แต่นายเอกเราใสมาก เราชอบอะ :hao7:
-
chapter 8
หลังจากทานข้าวกันเสร็จ เขาก็รีบบอกว่าจะช่วยล้างจาน แต่พี่ทิศก็บอกว่าไม่ต้องเดี๋ยวเด็กที่บ้านจะเป็นคนล้างเอง
พอพูดจบร่างสูงก็จูงมือเขาแล้วเดินออกจากห้องทานข้าวแล้วมุ่งหน้าไปห้องนั่งเล่นแทน
"นินรับกลับรึเปล่า?"
"ไม่ครับ"
กลับห้องไปตอนนี้ก็อยู่คนเดียว กว่ากัณณ์จะกลับก็พรุ่งนี้เย็นๆ
"อืม งั้นอยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนละกัน พี่ก็อยู่คนเดียว"
"ครับ" นี้บ่ายๆอยู่เลยค่อยกลับตอนเย็นๆแล้วกัน
"นินอยากทำอะไร อ่านหนังสือหรือดูหนัง?" เจ้าของบ้านชวน
"อ่า... อะไรก็ได้ครับ พี่อยากทำอะไร?" ถ้าตอบตามใจเขาเลย เขาอยากจะบอกว่าไม่ทำอะไรได้ไหมกินอิ่มๆแบบนี้อยากนอนมากกว่า เข้าทำนองหนังท้องตึงหนังตาหย่อนอ่ะ
"ดูหนังแล้วกัน พี่หาเพื่อนดูอยู่"
"ก็ได้ครับ" ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นเก็บซีดี ชั้นเดียวกับที่วางหนังสือนั้นแหละแค่คนละฝั่งเท่านั้นเอง คนรูปหล่อรื้อหาอยู่สักพักก็เจอหนังที่ต้องการ
"หนังแนวสืบสวนดูได้ไหมไหมพี่ซื้อแผ่นมานานแล้วแต่ยังไม่ได้ดูเลย" พี่ทิศโบกแผ่นซีดีในมือไปมาแล้วหันมาถามเขา
"ดูได้ครับ" แต่ถ้าถามเขาโดยส่วนตัวเขาชอบดูการ์ตูนมากกว่าแต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่มีแผ่นการ์ตูนเลยและอีกอย่างตอนนี้
เขาอยากจะนอนด้วย จะดูหนังอะไรตอนนี้ก็คงมีค่าเท่ากัน
พี่ทิศกลับมานั่งข้างเขาอีกครั้งเมื่อใส่แผ่นซีดีลงในเครื่องเล่นเรียบร้อยแล้ว หน้าคมหันมามองเขาแวบนึงแล้วหยิบหมอนอิงส่งให้เขา 1 ใบ ส่วนที่ตักตัวเองก็วางอยู่อีก 1 ใบ เขาขอบคุณแล้วรับหมอนอิงมากอดเอาไว้หลวมๆ
ง่วง อยากนอน หาวววว ว สงสัยต้องนอนจริงๆเพราะเขาหาวออกมาอย่างลืมอาย
"ฮ่าาาาาา ง่วงเหรอเรา? หนังยังไม่เริ่มเลยนะ" เจ้าของบ้านหันมาแซวเขายิ้มๆเมื่อเห็นเขาหาวหวอดใหญ่
"ก็ง่วงนิดหน่อยแต่เดี๋ยวนั่งดูเป็นเพื่อนพี่ก่อนก็ได้"
"ถ้าง่วงทำไมไม่บอก นินจะนอนก็ได้นะไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวพี่ลดเสียงลงให้" ร่างสูงเสนอ
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวนั่งดูเป็นเพื่อน" เจ้าของบ้านอุตส่าห์ชวนให้เขาดูหนังเป็นเพื่อนถ้าชิงหลับก็เหมือนทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งดูคนเดียวสิ
"อืม ถ้าจะนอนก็บอกแล้วกัน" ว่าจบคนอยากดูหนังก็หันไปดูทีวีต่อ
เขานั่งถ่างตาได้พักใหญ่ แต่ถามว่าดูรู้เรื่องไหมตอบได้เลยว่าไม่ เพราะตาปรือเรียบร้อยแล้ว หัวกลมๆสัปหงกอยู่หลายครั้ง
ตัวก็เอนไปซ้ายทีขวาทีจนบางครั้งเอนไปชนคนข้างๆเข้าให้ จนทำให้คนที่นั่งอยู่ขวามือเริ่มสังเกตเห็นอาการของคนตัวเล็กกว่าทำท่าจะหลับอยู่รอมร่อแล้ว
ทศทิศตัดสินใจจัดหมอนที่อยู่บนตักให้ดีแล้วดึงคนตาปรือล้มตัวลงนอนบนตักของตน ทันทีที่โดนกระชากตัวในล้มลงนอน ร่างบางก็ลืมตาโพลงขึ้นมาแล้วเด้งตัวนั่งเหมือนเดิม
"อืออ ขอโทษครับ พอกินอิ่มๆแล้วมันก็ง่วง"
"จะนอนก็นอน เดี๋ยวปลุกเองไม่ต้องฝืนหรอก"
"แต่ให้นอนหนุนตักพี่มัน อ เอ่อ......"เขานิ่งไปสักพักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรอฟังอยู่ก็รีบหาเหตุผลมาอ้าง
"เดี๋ยวพี่เมื่อยไง"
"ไม่ได้หนุนตักพี่ พี่ให้นินหนุนหมอน นี้อ่ะๆ" มือหนายกหมอนอิงให้เขาดู หน้าหล่อก็ยังอมยิ้มอยู่นิดๆ
"แต่มันอยู่บนตักพี่ไง"
"อะๆๆ โอเค งั้นเอาหมอนนี้ไม่นอนซะ" พี่ทิศวางหมอนอิงลงบนโวฟาข้างๆตัวเอง
"แบบนี้นอนได้ยัง?"
"ครับ ขอบคุณครับ"
"นอนเถอะพี่จะดูหนังต่อ" ร่างสูงตบแปะๆลงที่หมอนข้างตัวเป็นการบอกให้อีกฝ่ายนอนได้แล้ว
เขาเห็นแบบนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาทันที ไม่นานเขาก็ดำดิ่งลงไปในห้วงของความมืด.....
ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะงีบสักแปบแต่พอลืมตาขึ้นอีกทีจากแสงอาทิตย์ร้อนแรงยามบ่ายก็เปลี่ยนเป็นแสงสีส้มนวลตายามเย็นไปเสียแล้ว
"อื้อออ.ออ อ" เขาบิดตัวเล็กน้อยไล่ความเมื่อย แล้วเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย ลืมตาขึ้นมองเพดานอยู่นิ่งๆสักพัก
มือขาวเอื้อมไปดึงผ้าหม่ที่ทำท่าจะตกไปอยู่ที่พื้นมาคลุมตัวเอาไว้อีกครั้ง
"หื้ม?" ก่อนเขาหลับไม่มีผ้าหม่หนิมีแต่หมอนอิงที่เขากอดไว้ มาจากไหน?
เขาค่อยๆยันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วกระพริบตามองห้องรับแขกทั่วๆ มือบางก็ขยี้ตาตัวเองราวกับจะดูให้ชัดว่าตัวนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่
"อ้าวตื่นแล้วเหรอ?" เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มเดินเข้ามาทักเขา
"อืออ พี่ทิศกี่โมงแล้ว?" ตาหวานกลมโตหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นเจ้าของบ้านเดินจิบน้ำเข้ามา
"5โมง เกือบ 6 โมงแล้ว หลับสนิทเลยนะเรา ดื่มน้ำหน่อยไหม?" ร่างสูงส่งแก้วในมือให้เขา
"อื้อ" เขารับแก้วที่ร่างสูงส่งมาให้ดื่ม มือหนาก็วางลงบนหัวเขาแล้วค่อยๆลูบเบาๆ
"แล้วคืนนี้จะนอนหลับรึเปล่า หื้ม?" หน้าคมก้มลงมาจ้องตาขณะที่มือก็ยังคงลูบหัวเขาอยู่
"อือ หลับสิ" เขาตอบกลับ
เขาเป็นพวกกินอิ่มก็ง่วง ไม่มีอะไรให้ทำก็นอนได้ เขาถือว่านอนเอาแรงไว้ก่อนดีกว่าอดหลับอดนอนก็แล้วกัน
"จะเอาไงนอนบ้านพี่ไหม?" เจ้าของบ้านที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาถาม
"นี้พี่เอามาให้อ่อ ? ขอบคุณครับ" เขาถามพลางยกผ้าหม่ที่คลุมตัวอยู่ขึ้นมา
"อือ เห็นนอนขดตัวยังกับแมวเลยเอามาให้ สรุปเอาไงค้างที่บ้านหรือจะให้ออกไปส่งที่ห้อง?"
"บ้าน? ห้อง? อ๋อ ห้องครับๆ" เขาว่าแล้วพยักหน้ารัวๆ
"อืมได้ แต่เดี๋ยวกินข้าวเย็นที่นี้ไปเลยแล้วกัน โอเคไหม?"
"ครับ" พอเขาตอบรับ มือหนาก็ขยี้หัวเขาอีกครั้ง
"อื้ออ !" นินทำหน้ายุ่งแล้วหันไปมองร่างสูงของคนด้านข้าง
"ฮ่าา า อะไรบี้หน้าทำไม" อีกคนก็ยังแหย่
"เปล่าครับ ผมอยากเข้าห้องน้ำ"
"งั้นลุกขึ้น เดี๋ยวพาไป"
เจ้าของบ้านลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้เขาทำนองว่าจะดึงให้เขาลุกขึ้น เขาก็จับมืออีกฝ่าย ทศทิศกระชับมือบางก่อนออกแรงดึงให้คนขี้เซาลุกขึ้น ร่างหนาเดินนำไปยังห้องน้ำโดยมือยังคงจับมองจูงคนตัวเล็กกว่าอยู่
"ถึงแล้ว เข้าไปดีละๆ อย่าไปยืนงัวเงียอยู่นะ"
"ครับ ผมตื่นแล้ว" สติเขาเข้าร่างตั้งนานแล้วหรอก แต่อาการมึนๆอึนๆช่วงตื่นนอนทุกคนมันก็มีเหมือนกันนั้นแหละ
เขาเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระจนเสร็จแล้วเอื้อมมือไปเปิดก็อกน้ำล้างหน้าอยู่สองสามครั้ง เอาน้ำลูบหน้าสองสามทีตบหน้าแปะๆ ราวกับเรียกสติให้เข้าร่างให้หมด
"นิน เป็นอะไรรึเปล่า?" เสียงเจ้าของบ้านตะโกนเข้ามา
"เปล่าครับพี่ แปบนึงล้างหน้าอยู่"
"อ่าๆ พี่ไปรอที่ห้องทานข้าวนะ เดินไปถูกใช่ไหม?"
"ครับๆ" เขาตอบกลับไปก่อนจะได้ยินเสียงเดินที่ค่อยๆจางหายไป
เมื่อเข้าทำธุระส่วนตัวเสร็จหมดแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไปตามทาง เมื่อเขาถึงห้องทานข้าวก็เห็นร่างสูงนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเรียบร้อยแล้ว
"มาแล้วหรอลูก นั่งเลยเดี๋ยวป้าตักข้าวให้" ป้ายงค์ทักเขา
"ขอโทษนะครับป้า ผมมานอนหลับเฉยเลย ยังไม่ได้ช่วยอะไรป้าเลย"
"ไม่เป็นไรลูก อยู่เป็นเพื่อนคุณทิศก็ดีแล้ว" ป้ายงค์เดินมาตักข้าวให้เขาและพี่ทิศก่อนจะขอตัวออกไป เขาลงมือกินข้าวทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านก็ทานแล้ว
"อร่อยไหม?" เจ้าของหน้าคมถาม
"อร่อยครับ" เขาตอบโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายเพราะมัวแต่ตักข้าวใส่ปากอยู่ ก็นอนไปตั้งนานตื่นมาก็หิวเป็นธรรมดา
"อือ ป้ายงค์ทำเองเลยนะ"
"ครับ" เขาตอบรับ ตลอดเวลาที่ทานข้าว เขาทั้งคู่ก็คุยกันเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศบนโต๊ะเงียบเกินไป ไปนานทั้งคู่ก็ทานข้าวเสร็จ มีเด็กสาว 2 คน เดินมาเก็บจานไปล้าง ส่วนเขากับพี่ทิศก็เดินออกมานั่งดูทีวีย่อยข้าวกัน พอผ่านไปได้สักพักเมื่อเขาเห็นว่าสมควรกลับได้แล้ว เขาก็ส่งเสียงเรียกร่างหนาข้างๆ
"พี่ครับ ป้ายงค์อยู่ไหนผมจะไปลาหน่อย"
"คงอยู่ที่ครัวนั้นแหละ คงคุมให้รุ้งกับฟ้าล้างจานอยู่มั้ง" ร่างสูงที่นั่งดูทีวีอยู่บอก
"งั้นผมไปลาป้าท่านก่อนนะ"
"อืม พี่รออยู่นี้ ลาป้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"อ่า...ครับ"
เขาเดินไปที่ครัว ก็เจอป้ายงค์กำลังคุมสองสาวให้ล้างจานอยู่ เขาบอกลาป้ายงค์แล้วรับปากว่าว่างๆจะมาทานข้าวที่นี้อีก เด็กสาวอีก 2 คน ที่เพิ่งเจอหน้าเขาก็ส่งยิ้มโบกมือที่เต็มไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานมาโบกบายๆ จนป้ายงค์เห็นเข้าก็เอ็ดไปนิดหน่อย เขาจึงยิ้มกลับไปบางๆแล้วค่อยเดินออกมา
"พี่ทิศ ผมเสร็จแล้ว จริงๆผมกลับเองก็ได้นะ"
"ได้ไง พี่ชวนเรามาเดี๋ยวพี่ไปส่ง เรียบร้อยแล้วใช่ไหม? งั้นไปกัน" เจ้าของบ้านลุกขึ้นไปปิดทีวีแล้วหยิบกุญแจรถและกระเป๋าตังเดินนำเขาไป
วันนี้คงเป็นครั้งแรกของเขามั้งที่ได้ใช้ชีวิตเรื่อยๆแบบนี้ มีเพื่อนกินข้าว ถามเรื่องราวของเขา บอกให้เขาเล่าเรื่องที่เจอราวกับอยากรู้จักเขามากขึ้น รวมทั้งให้กำลังใจเขาเมื่อเห็นเขาเศร้า ชวนเขามาดูหนังที่บ้านแล้วปล่อยให้เขาหลับอย่างกับรู้จักมักคุ้นกันมานานและมีผู้ใหญ่ใจดีอย่างป้ายงค์ที่เอ็นดูเขาราวกับเป็นญาติกัน
ถึงคนอื่นจะมองว่ามันเป็นเรื่องปกติไม่มีอะไรพิเศษ แต่สำหรับเขาคนที่อยู่คนเดียวมานาน ทุกวันทำแต่งานเพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน เรื่องแบบนี้จึงเป็นเรื่องที่พิเศษสำหรับเขามาก
ถ้าจะให้ขอบคุณใครสักคนที่เข้ามาในชีวิตตอนนี้ เขาคงอยากขอบคุณคนข้างๆคนนี้มากที่สุด คนที่ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้งได้กินอิ่มนอนหลับเหมือนคนอื่นๆเขา
"ขอบคุณนะครับพี่" เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าหอเขา เขาก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่อยากขอบคุณคนคนนี้จริงๆ
"อือ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ว่างรึเปล่าละ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่มารับไปอยู่บ้านพี่อีกดีไหม?"
"ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากเก็บห้อง แต่ขอบคุณมากนะครับสำหรับวันนี้"
"โอเค งั้นเจอกันวันจันทร์เวลาเดิม"
"ครับ ขับรถกลับดีนะครับ"
"อือ" พออีกคนรับปากเขาก็เปิดประตูแล้วลงจากรถ ยืนรอให้ร่างสูงขับรถออกไปก่อนแล้วค่อยหันหลังเดินขึ้นห้องไป.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
ขอโทษด้วยนะคะที่ตอนแรกๆไม่ได้พูดคุยอะไรเลย เพิ่งได้มาพูดคุยตอนที่แล้วเอง :monkeysad: :monkeysad:
อย่างที่บอกต้องแย่งคอมกับพี่ ฮือออออ
ตอนนี้เลยรีบเอามาลงก่อน
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:impress3:
รอตอนต่อไปค่ะ น้องมินน่ารักอ่ะ แอบหลงรักแล้ว
พี่ทิศ แก จะทนได้เท่าไหร่นะ น้องน่ารักขนาดนี้ อยากจับน้องกดแทน คึคึ :hao7: :hao6:
-
chapter 9
เช้าวันจันทร์มาถึง เขาและกัณณ์ก็มาทำงานตามปกติโดนมีพี่ทิศเป็นคนไปรับไปส่งเหมือนเดิม กัณณ์แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเล่าให้ฟังว่าวันหยุดที่ผ่านมาพี่ทิศพาเขาไปที่บ้าน กัณณ์ก็ซักเขาซะละเอียดเลย กว่าจะตอบคำถามของกัณณ์เสร็จเขาคอแห้งไปเลยทีเดียว
พอตอนพี่ทิศมารับไปทำงาน กัณณ์ก็ยังถามพี่ทิศอีกคน มันบอกว่ามันแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเขากับพี่ทิศถึงสนิทกันเร็วนัก ทั้งๆที่มันเป็นเพื่อนผมมา 4 ปีแล้ว เพราะผมยังไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังเท่าไร ผมเลยบอกไปว่าเพราะมันไม่ค่อยถามมากกว่า ตลอดเวลาบนรถในช่วงเช้าผมก็นั่งเถียงกับกัณณ์ไป นั่งเงียบไม่ตอบบ้าง นั่งด่ามันในใจบ้าง ส่วนพี่ทิศก็นั่งขับรถไป ตอบคำถามกัณณ์บ้างไม่ก็หัวเราะที่เราสองคนเถียงกัน
พอถึงบริษัทเขากับกัณณ์ก็แยกกันไป เขาเดินขึ้นมาชั้นเดียวกับพี่ทิศ ทักทายพี่ทรายที่อยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้หน้าที่อีกอย่างที่เพิ่มขึ้นมาคือชงกาแฟและเอาขนมไปให้เจ้านายที่นั่งรออยู่ในห้อง
จริงๆแล้วช่วงนี้เขาก็เริ่มรู้หลายคนในบริษัทมีทีท่าไม่พอใจเขาอยู่ แต่พอเขาไปถามพี่ทรายว่าเขาทำอะไรไม่ถูกไม่ควรรึเปล่า ร่างท้วมกลับตอบมาว่าอย่าไปใส่ใจ ในที่ทำงานมีทั้งคนรักเรา เกลียดเราและอิจฉาเรา เขาจึงได้พยักหน้ารับเงียบๆ พร้อมขอให้พี่ทรายช่วยตักเตือนเขาทันทีถ้าเขาทำผิด
แต่เขาเพิ่งรู้ว่าทำไมคนอื่นในบริษัทถึงไม่ค่อยชอบเขานัก มีพนักงานหลายคนเห็นว่าพี่ทิศเจ้านายเขาเป็นคนไปรับไปส่งเขาตลอดช่วง 2 เดือนที่พามาจึงมีเรื่องลือกันหนาหูว่ากัณณ์และเขาเป็นเด็กเส้น กัณณ์ยังโดนไม่เท่าไรเพราะยังทำงานกับฝ่ายบัญชี ซึ่งขึ้นตรงกับหัวหน้าแผนกแต่เขากลับขึ้นตรงกับพี่ทิศลูกเจ้าของบริษัทเลย ทำให้หลายๆคนเริ่มเขม่นเขา
เขาก็ไม่ติดใจกับคำนินทาว่าร้ายอะไรเพราะเขาถือว่าคนเหล่านั้นไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเขาเองก็ไม่อยากมีปัญหาจึงทำหูทวนลมไป
แต่ใครจะรู้ว่าเขานั้นกดดันมากแค่ไหนยิ่งทำงานกับพี่ทิศแล้วด้วยยิ่งกดดันเพราะเขาจะทำงานพลาดไม่ได้ ยังดีที่มีพี่ทรายช่วยกรองงานให้ก่อนทุกครั้งก่อนจะถึงมือพี่ทิศ
พี่ทิศในที่ทำงานกับที่บ้านต่างกันสิ้นเชิง ในที่ทำงานพี่ทิศเป็นคนจริงจัง สุขุมลุ่มลึก เคร่งเครียดและเคร่งครึมตลอดเวลา ผิดว่าไปตามผิดถูกก็ว่าไปตามถูก
ถ้าเขาทำงานผิดก็โดนเรียกเข้าไปตำหนิอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ตอนโดนครั้งแรกเขาเดินออกมาน้ำตาคลอเบ้าเลยพราะตอนนั้นงงไปหมดคิดว่าพี่ทิศโกรธอะไรนอกจากเรื่องงานรึเปล่า
แต่พอตอนเย็นหลังเลิกงาน พี่ทิศก็อธิบายให้เขาเข้าใจว่าทำไมต้องดุเขา เขาเองพอทราบเหตุผลก็ยิ่งภูมิใจที่ได้มาทำงานกับคนๆนี้เข้าไปอีก พี่ทิศแยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัวโดนชัดเจน ถ้าใครคิดว่าเขาเป็นเด็กเส้นละก็คงคิดผิดถนัด
"นิน เหม่ออะไรอีกละ เอากาแฟไปให้คุณทิศเร็วเข้าเดี๋ยวมีประชุมตอน 10 โมง พี่ไม่มีเวลามาตามเรานะ" พี่ทรายเรียกเขาจากนั้นพี่ทรายก็แจงงานวันนี้ให้เขาฟังคราวๆ
"ครับพี่ เดี๋ยวผมเอากาแฟไปให้พี่ทิศก่อน เดี๋ยวมาช่วยเตรียมเอกสารนะครับ"
"อืม เร็วเข้าละ"
เขารีบเอากาแฟไม่ใส่นม ใส่น้ำตาลสองช้อนไปเสริฟเจ้านายแล้วออกมาช่วยพี่ทรายเตรียมเอกสารการประชุมต่อ
"ประชุมวันนี้ดูจริงจังกว่าทุกทีนะพี่" มือขาวก็หอบเอาแฟ้มมาวางบนโต๊ะของพี่ทราย
"อือ วันนี้ประชุมผู้ถือหุ้นนะ ทุกอย่างต้องเรียบร้อย" ว่าจบ พี่ทรายก็ใช้ให้เขาไปถ่ายเอกสารอีก 10 กว่าฉบับแล้วนำจัดเรียงใส่ในแฟ้มแต่ละอัน
"นิน เรียบร้อยรึยัง ดูดีๆนะอย่าให้หน้าสลับกัน"
"ครับๆ "
"ช่วยพี่หน่อยนะ อาจจะยุ่งแบบนี้สัก 2-3 วัน แต่ถ้ามีตัวป่วนเข้ามาด้วยก็ลากยาวเป็นสัปดาห์ เมื่อก่อนพี่ต้องจัดการคนเดียว บอกเลยว่าปวดหัวสุดๆ" เลขาคนเก่งยังคงบ่นไม่หยุดขนาดที่มือก็ทำงานเป็นระวิง
"ตัวป่วนเหรอครับ?"
ใครกัน?
"อืม เลือกเอาเลยว่าจะเอาผู้ชายหรือผู้หญิง คุณทิศหน่ะเก่งตอนมาทำปีแรกก็โดนพวกนี้กวนไม่หยุดแต่คุณทิศก็จัดการได้ เด็ดขาดดีพี่ชอบ "
"เดี๋ยวหนูก็จะเห็นเองว่าวงการธุระกิจนหน่ะมีแต่พวกเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งนั้น พี่เจอพวกนี้ทีไรอยากจะกรี๊ดใส่หน้า" พี่ทรายยังคงบ่นไม่หยุดราวกับหาที่ระบายความอัดอันที่สะสมอยู่นาน
"ถ้าเป็นงี้ พี่ทิศก็เหนื่อยแย่เลยสิครับ"
"ยิ่งกว่าเหนื่อยอีกลูก ผู้ถือหุ้นบางคนก็ญาติ บางคนก็คนสนิทไม่ก็นักลงทุนหน้าใหม่ พวกลงทุนหน้าใหม่คุณทิศพอควบคุมได้แต่พวกญาตินี้สิจะทำอะไรก็ลำบาก"
เขาก็ฟังพี่ทรายบ่นเรื่อยๆ แต่เลขาคนเก่งยังคงยืนยันว่าคุณทิศของเธอนั้นเก่ง เอาพวกนั้นอยู่หมัดทุกครั้งไปแต่พวกนั้นก็จะมีวิธีใหม่ๆมากวนใจคุณทิศเสมอ
"อ่าาา ครับงั้นผมจะตั้งใจทำงานเป็นแรงให้พี่ทิศอีกแรง" ยิ่งพอได้ฟังเขายิ่งอยากช่วยเหลือ อยากเป็นอีกแรงให้เจ้านายตัวเอง
"ดีแล้ว ว่าแต่ใส่เอกสารในแฟ้มเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? ช่วยเอาเอกสารชุดนี้ไปให้คุณทิศเขาที บอกว่าประเด็นการประชุมวันนี้นะ ช่วยทีลูก พี่ทำไม่ทันแล้ว" ร่างท้วมวานให้เขาช่วย
"ได้ครับ"
ก๊อกๆๆ ๆ
มือขาวบิดลูกบิดแล้วผลักประตูเข้าไป ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังโต๊ะใหญ่ที่พี่ทิศนั่งอ่านเอกสารคิ้วขมวดเป็นปมอยู่
"พี่ทิศครับ นี้พี่ทรายฝากมาบอกว่าประเด็นการประชุมวันนี้ครับ" เขาวางเอกสารที่ถืออยู่ในมือลงบนโต๊ะ แล้วดันให้มันเลื่อนไป
ข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกไปจากห้อง
"นิน เดี๋ยวสิ" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้เขาชะงักขาลง
"ครับ พี่มีอะไรให้ช่วยครับ?"
"ช่วยนั่งอยู่ในห้องนี้ก่อนได้ไหม?"
"คือ... คงไม่สะดวกครับเพราะพี่ทรายก็งานล้นมือ ผมจะไปช่วย"
"ถ้างั้นก็เอางานมาทำในนี้" เจ้าของนัยน์ตาสีแปลกเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมามองหน้าเขา
"อ่า...พี่มีอะไรรึเปล่า?"
"ไปเอางานมาทำในนี้" เจ้านายเขายังคงย้ำคำสั่งเดิม
"ก็ได้ครับ" เขาเดินออกจากห้องไปแล้วบอกกับพี่ทรายว่าเจ้านายสั่งให้ตนไปนั่งทำงานในห้อง พี่ทรายยิ้มๆให้เขาแล้วชี้งานให้เขาเอาไปทำในห้องตามที่คนตัวสูงสั่ง
เขาเดินเข้าๆออกๆห้องรองประธานกรรมการจนเกือบ 9 โมง งานที่พี่ทรายมอบให้ก็เสร็จเรียบร้อย ส่วนเอกสารการประชุมเขาก็ช่วยจัดเรียงไว้เสร็จสรรพ พี่ทรายขอบคุณเขายกใหญ่ นินก็บอกแค่ไม่เป็นไรยังไงก็ช่วยๆกันอยู่แล้ว
"เอ่อนินลูก ถ้าวันนี้มีผู้หญิงสวยๆ หุ่นดี แต่งตัวเก่งๆมาถามหาคุณทิศ หนูบอกปฏิเสธไปเลยนะ"
"อ่า ทำไมครับ? ใครเหรอครับ?" ทำไมต้องไม่ต้อนรับคนสวยๆด้วยละ
"เธอชื่อคุณตูน เดี๋ยวเธอมาหนูก็รู้เองแหละ เธอชอบเขามาคุยกับคุณทิศตั้งนานสองนาน" อ่อออ แฟนนี้เอง
"แฟนพี่ทิศเหรอครับ?"
"เปล่า ไม่ใช่แต่คงชอบคุณทิศมากอยู่ เพราะเช้าถึงเย็นถึงตลอดช่วงที่หนูมาทำงานตอนเดือนแรกๆอาจจยังไม่ทันเจอเพราะคุณตูนไปทัวร์ยุโรปอยู่ แต่นี้เห็นว่ากลับมาแล้ว ไม่เกินสัปดาห์นี้หนูเจอเขาแน่"
"ครับ แค่บอกว่าพี่ทิศไม่อยู่ใช่ไหม?"
"อืม บอกว่าไม่อยู่ ติดธุระหรือประชุมอะไรก็ได้ อ้างๆไปเถอะ ง่ายๆนะลูกทำไงก็ได้ให้คุณตูนกลับไปก่อนที่การประชุมจะเลิก"
"ครับ ผมจะพยายาม" เขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับผู้หญิงเท่าไร ดอกเข็มเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของเขานิสัยก็ออกแมนๆลุยๆ แนวผู้หญิงจ้า เปรี้ยวๆ แรงๆเขาไม่เคยพูดคุยด้วยเลย
"ทำให้ได้นะ พี่ไม่อยากให้คุณทิศปวดหัวมากกว่าเดิม" พี่ทรายย้ำกับเขาอีกรอบ ก่อนเดินเข้าไปก๊อกๆห้องรองประธานกรรมการแล้วเดินหายเข้าไป
ได้ วันนี้พี่ทิศเครียดเรื่องเดียวก็พอ เรื่องผู้หญิงเขารับมือเอง หวังว่าจะจัดการได้นะ T.T เขาคิดอย่างกังวลไม่น้อย
เมื่อใกล้ถึงเวลาการประชุม พี่ทิศก็เดินออกมาจากห้องมือหนาจับสูทขยับเล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทางแล้วหันไปเรียกพี่ทรายให้ถือเอกสารแล้วเดินตามไป ส่วนเขาก็นั่งรักษาการณ์เลขาหน้าห้องไปพลางๆ
ไม่รู้ว่าวันนี้การประชุมจะเครียดแค่ไหน แต่เท่าที่เห็นทั้งพี่ทรายและพี่ทิศดูเตรียมตัวพร้อมมากกับการประชุมครั้งนี้ ส่วนพี่ทิศอ่านเอกสารวนไปวนมาอยู่หลายรอบ เช็คตัวเลขอยู่หลายหน้ากระดาษเช่นกัน เขาที่ช่วยอะไรได้ไม่มากนักทำได้เพียงส่งกำลังใจให้อีกคน
ให้กำลัง? จะให้ไงดี หัวกลมเอียงไปทางซ้ายทีขวาทีทำท่าเหมือนนึกอะไรอยู่
เขียนการ์ด? ซื้อขนม? ไม่เอาดีกว่าไม่รู้พี่ทิศชอบอะไร ช่างมันๆหลังคิดอยู่ครู่หนึ่งเมื่อหาข้อสรุปไม่ได้ ร่างบางก็ตัดสินใจว่าจะนั่งส่งกำลังใจอยู่เงียบๆตรงนี้แทนแล้วกัน
นินนั่งอ่านเอกสาร พิมพ์งานต่างๆจนเกือบเสร็จ หน้าเรียวหวานก็เลือนสายตาจากเอกสารมาที่นาฬิกาแทน
หื้ม ใกล้เที่ยงแล้วนี่หว่าแต่ประชุมยังไม่เลิกเลย คุณผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่มาคงไม่มาแล้วมั้ง
เสียงส้นสูงกระแทกลงบนพื้นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองแขกผู้มาใหม่ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นพี่ทรายแต่จำได้ว่าพี่ทรายไม่น่าจะใส่ส้นสูงขนาดนี้ เขามองแขกผู้กมาใหม่ด้วยความฉงน ร่างสูงเพรียวร่างกับนางแบบ เชฟหุ่นไม่ต้องพูดถึงอกเอวสะโพกมาครบยิ่งอยู่ในชุดเดรสสีดำแขนกุดก็ยิ่งชาวยขับผิวขาวๆให้เด่นขึ้นอีก มือขวาของหล่อนไม่ถืออะไรนอกจากกระเป๋าใบเล็ก ท่าเดินที่มั่นใจที่กก้าวมาฉับๆราวกับอยู่บนแคทวอล์ค ยิ่งทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูเป็นคนเปรี้ยวและขี้เหวี่ยงเข้าไปอีก เขามองผู้หญิงที่กำลังเดินมาทางนี้ด้วยความเพลินตา
มาหาใคร? พี่ทิศเหรอ?
น่าอิจฉาจัง ไม่แต่คนสวยๆอยู่ข้างๆ ไม่เห็นแปลกเลยเขาก็ผู้ชายคนหนึ่งมีของสวยๆงามๆให้ดูมันก็เพลินสิ
นั่งมองตาค้างอยู่นานแต่สิ่งที่ร่างเพรียวทำนะสิดึงสติเขามาทั้งหมด เมื่อคนที่อยู่บนรองเท้าส้นสูงทำท่าจะเปิดประตูห้องรองประธานกรรมการ เขารีบลุกจากที่นั่งแล้ววิ่งไปยืนขวางเอาไว้
"ขอโทษนะครับ คุณมาหาใครครับ?" เขายืนกันอยู่ที่ประตูแล้วทักอีกฝ่าย
"จะมายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ห๊ะ! หลบ!" ผู้หญิงตรงหน้าแวดเสียงใส่หน้าเขา
อุตส่าห์แต่งตัวมาสวยๆ ไม่น่าพูดแบบนี้เลย เขาคิดอย่างเสียดายไม่น้อย
"นี้ห้องรองประธานกรรมการนะครับ ถ้าไม่มีธุระห้ามเข้าครับ"
"เออ! รู้นานแล้ว นี้แกเป็นใครทำไมไม่รู้จักฉัน" เจ้าของเสียงแหลมขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเขา ก่อนจะเอากระเป๋าคลัชท์ยี่ห้อดังในมือคุณเธอเขี่ยเขาให้พ้นจากประตู
"ครับ ผมเป็นพนักงานใหม่ แต่คุณเข้าห้องนี้ไม่ได้นะครับ" ยังไงก็ให้เข้าไม่ได้ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร มาดีมาร้ายก็ยังไม่รู้ วันนี้พี่ทรายบอกว่าตัวป่วนจะมาด้วย เขาต้องระวังหลังให้พี่ทิศ!!
"เซ่อ! หลบไป มายืนขวางทำบ้าอะไร ฉันเป็นแฟนทิศเจ้านายแก เข้าใจไหม?" มือเรียวหยิบกระเป๋าครัชท์มาโบกไปมาเหมือนกับบอกว่าให้เขาถอยไป
"แฟนพี่ทิศเหรอครับ ขอโทษด้วยผมไม่รู้" ถึงจะอ้างว่าแฟนแต่ก็ให้เข้าไม่ได้
"นี้แก ! รู้แล้วก็หลบไปสิ! ยังจะยืนอยู่ทำไม? ทิศ ทิศค่ะ มาบอกให้เด็หน้าห้องคุณหลบไปหน่อย ตูนจะเข้าไป"
ตูนเหรอ คนนี้ชื่อตูนเหรอ? อยู่qเสียงพี่ทรายก็แวบเข้ามาในหัว
"ง่ายๆนะลูกทำไงก็ได้ให้คุณตูนกลับไปก่อนที่การประชุมจะเลิก"
เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนใจเต้นรัว
อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เลิกแล้ว ถ้าพี่ทิศมาเจอคุณตูนเข้าไปอีกต้องปวดหัวหนักกว่านี้แน่ เขาไม่อยากให้ร่างสูงปวดหัวอีก ทั้งๆที่ตั้งใจจะเ็นกำลังให้พี่ที่แล้ว
งั้นต้องจัดการผู้หญิงคนนี้ก่อนที่พี่ทิศจะประชุมเสร็จ !!
มาคุยกันเถอะ
มาแล้วจ้าาา ช่วงนี้มาเช้านะคะอย่าแปลกใจกันเลยยยยย
เปิดมาอีก 1 ตัว คุณตูนนั้นเอง รอดูว่านางจะมาป่วนยังไงบ้าง
นี้ตัวป่วนฝ่ายหญิง ตัวป่วนฝ่ายชายยังไม่มารอกันต่อไปปปป..
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Big problem hahaha
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีนะคะ แต่พี่ทิศเหมือนหมาป่าจ้องงาบลูกแกะยังไงไม่รู้เนอะ
-
:pig4:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมาก น้องนินใสซื่อมาก รอดมาได้ไงเนี่ย อิอิ
อยากอ่านในpart พี่ทศทิศบ้างนะคะ
กรี๊ดทศทิศค่า อิอิ
-
ชอบนะค๊ะ พี่ทิศกับน้องนิน
-
จะไหวมั้ยเนี่ยน้องนิน
-
chapter 10
หญิงสาวที่สบโอกาสตอนเขาเผลอก็ผลักให้เขาหลบออกไปให้พ้นทาง แต่แรงของลูกคุณหนูผู้หญิงจะทำอะไรคนที่ทำงานตั้งแต่เด็กอย่างเขาได้ นินเซไปด้านข้างนิดหน่อยเท่านั้นก็จะรีบกลับมายืนตัวตรงทรงตัวแน่นิ่งเหมือนเดิม ตากลมโตหันตวัดมองหน้าผู้หญิงสวยแต่รูปตรงหน้า
"ทำไม?! มองหน้าฉันทำไม บอกให้หลบไปไง ไม่งั้นฉันบอกให้ทิศไล่แกออกแน่" คุณตูนเมื่อเห็นว่าเขามองหน้าก็รีบขึ้นเสียงถามทันที
"ไม่มีอะไรครับ แต่ผมคงให้คุณผ่านเข้าไปไม่ได้"
"ทิศค่ะ ทิศ" หญิงสาวตะโกนโวยวายเรียกให้คนในห้องออกมาให้ได้
"คุณครับ คุณทิศไม่อยู่นะครับ" เขาเห็นว่าร่างเพรียวตรงหน้าคงไม่หยุดส่งเสียงแน่ๆเลยรีบบอกออกไปเพื่อเธอจะหยุดแล้วกลับไป
"เอ๊า! แล้วทำไมไม่บอกปล่อยให้ยืนตะโกนอยู่ได้ ประสาท!"
"ถึงทิศไม่อยู่ฉันจะก็จะรอเขา หลบไปไอ้เซ่อ!"
"ยังไงก็เข้าไม่ได้ครับ ผมมีหน้าที่เฝ้าไม่ให้เข้าใครเข้าไป ยังไงวันนี้ผมว่าเชิญคุณกลับไปก่อนดีกว่าครับ แล้วผมจะบอกคุณทิศให้ว่าคุณมาหา"
เอาสิ ออกปากไล่ขนาดนี้แล้วถ้ายังจะอยู่ต่อก็อึดทึกทนไปหน่อยแล้ว
"ไม่! ฉันจะรอพบเขาวันนี้ !" คนสาวว่าอย่างเอาแต่ใจ
"ไม่ได้ครับ ผมให้คุณเข้าไปไม่ได้ เข้าใจผมด้วยนะครับ และวันนี้ทั้งวันคุณทิศมีงานคงไม่สะดวกหรอกครับ รอเป็นพรุ่งดีกว่านะครับ" ถ้ามาพรุ่งนี้อย่างน้อยพี่ทรายคงจัดการได้ดีกว่าเขาแน่ๆ
"รำคาญ! ยังไงฉันก็จะรอ เสร็จงานเย็นก็จะรอ" สาวเจ้ายังคงดื้อดึง
"ผมว่าคุณตูนกลับไปก่อนดีกว่านะครับ" ใช่ถ้าคุณตูนยังไม่กลับ ไม่เกิน 20 นาทีนี้คงได้เจอกับพี่ทิศแน่ๆ รีบๆกลับไปสิเขาไม่รู้จะไล่ยังไงแล้วนะ
"นี่ ฉันบอกว่าไม่กลับคือไม่กลับเข้าใจไหม ! บอกว่าจะรอเจอทิศยังไง เป็นบ้ารึไงห๊ะ! แกพูดไม่รู้เรื่องเหรอ" ร่างเพรียวสาวเท้าเข้ามาใกล้เขาพร้อมยกมือขึ้นมาทุบตีเขาทันที
"โอ๊ย !คุณ หยุดนะ! ไม่งั้นผมเรียกรปภ. ขึ้นมานะครับ โอ๊ยๆ ๆ" ตอนแรกก็ว่าจะไล่ให้กลับดีๆ แต่มาทุบตีเขาแบบนี้ก็เลยตัดสินใจอ้างรปภ.ขึ้นมาแทน
"คนอย่างแกจะเรียกรปภ.มาจับฉันเหรอห๊ะ! กล้าเหรอไอ้บ้า" พอได้ยินแบบนั้นคุณตูนก็ยิ่งกระหน่ำทุบตีเขาอีก นินทำได้แค่ยกมือขึ้นมาป้องกันตัวเองเท่านั้น
ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บๆแสบๆที่ท่อนแขนทั่งสองข้าง ดีไม่ดีอาจโดนเล็บคุณเธอขวนเข้าให้อีก ถ้าเขาตั้งใจจะหยุดผู้หญิงตรงหน้านี้ก็ทำได้ไม่ยากแต่เขาเห็นว่าเป็นแขกของพี่ทิศเลยได้แต่ยืนปัดป้องตัวเองอยู่อย่างนี้
"กล้าดียังไงห๊ะ! ถึงจะเอารปภ.มาจับฉัน แกอยากโดนไล่ออกรึไง ทำไมทิศจ้างคนไม่มีสมองมาทำงานเนี่ย" หญิงสาวทุบตีมาที่เขาเรื่อยๆปากสวยที่ทาลิปสติกสีแดงสดเอาไว้ก็บ่นด่าเขาออกมาเรื่อยๆ
"คุณ โอ๊ย! หยุดตีผมเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้น...." เขาตั้งใจจะหยุดหญิงสาวทันทีถ้าหากไม่มีอีก 3 เสียงที่โวยวายออกมาดังลั่น
"ว๊าย!! คุณทิศค่ะนั้น..." พี่ทรายเรียกเจ้านายตัวเองที่เดินคุยกับเพื่อนให้หันมามองที่เขา
"นิน! หยุดเดี๋ยวนี้นะตูน!" พี่ทิศเมื่อเห็นว่าสาวเจ้ายังตีเข้าไม่เลิกก็รีบสาวเท้าวิ่งเข้ามาดึงตัวคุณตูนออก
"เฮ้ย! แยกๆ ๆ! มึงไปช่วยนินไปเดี๋ยวกูแยกตูนเอง" คุณภพเองเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็รีบวิ่งมาจับคุณตูนไว้อีกข้าง ทศทิศก็ปล่อยมือหญิงสาวแล้วเดินเข้ามาหาเขาแทน
"นิน เป็นอะไรเปล่า เจ็บตรงไหนไหม?" มือสองข้างของพี่ทิศยกขึ้นมือมากุมหน้าของเขาไว้แล้วจับเอียงซ้ายเอียงขวาสำรวจใบหน้า ก่อนจะเลื่อนมือไปยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาดู ตาคมก็มองสำรวจเขาทั่วตัว แล้วเลื่อนมือมากุมที่ใบหน้าเขาอีกครั้ง
นิ้วโป่งก็ลูบรอยเล็บที่ปรากฏอยู่บนแก้มเขาเบาๆ
"ทำไมเป็นแบบนี้ละ? เจ็บไหม? เดี๋ยวพี่พาไปทำแผลนะ" อีกคนถามเขาเสียงนุ่มโดยลืมสนใจอีก 3 คนที่เหลือที่ยืนมองอยู่
"ภพ มึงพาตูนเข้าไปรอให้ห้องก่อน" ทศทิศหันไปบอกเพื่อนที่ยืนจับคุณตูนไว้แน่น
"เออ มึงพาน้องไปทำแผลก่อนไป"
วันนี้คงเป็นวันซวยของเขาจริงๆ เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะช่วยพี่ทิศไม่ให้เจอเรื่องเครียดแต่ก็ทำไม่ได้แถมยังได้แผลบนหน้าและตามมืออีก นินเหลือบตามองคนที่เดินกุมมือเขาอยู่แล้วจูงเขาไปที่ห้องรับรอง ปากก็เรียกแม่บ้านที่ดูแลอยู่ประจำให้นำกล่องยาทำแผลมาให้
เมื่อสั่งแม่บ้านเสร็จตาคมก็หันมามองเขาอย่างกังวล คิ้วเข้มก็ขมวดจนเป็นปม มือหนาเทียวยกขึ้นขั้นมาลูบหน้าลูบตาเขาแล้วค่อยลูบหลังมือเขาเบาๆ ทำราวกับว่าเขาจะแตกหักเสียให้ได้
"อ เอ่อ พี่ทิศ" เขาเรียกอีกคนที่ดูกังวลกับแผลเล็กๆพวกนี้เหลือเกิน
"หื้ม ทำไม? เจ็บแผลเหรอ? รอแปบนึงนะพี่สั่งให้แม่บ้านไปเอายามาแล้ว ทายาแปบเดียวก็หายเนอะ"เสียงทุ้มกล่าวอย่างปลอบประโลม
"ไม่เจ็บเท่าไรครับ พี่ไม่ต้องห่วงแผลเล็กนิดเดียวเอง" เขาที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายกังวลจึงส่งยิ้มกลับไป จริงๆรอยเล็บขวนแค่ล้างน้ำนิดหน่อยก็น่าพอแล้ว แต่พอเห็นคนตรงหน้าทำท่าห่วงซะเหลือเกินก็ไม่อยากจะขัดให้อีกคนเสียน้ำใจ
"ปล่อยให้เขาตีอยู่ทำไม ทำไมนินไม่หยุดเขา?" ร่างสูงถาม
"ก็เขาเป็นแขกพี่หนิ ถ้าทำอย่างนั้นก็กลัวว่าเขาจะมาต่อว่าพี่ทีหลัง" จริงๆเขาเองก็ตั้งใจจะจับแขนหญิงสาวให้หยุดตีเขาแต่หากร่างสูงตรงหน้าขึ้นมาเห็นเสียก่อน
"เขาจะต่อว่าอะไรพี่ ทั้งๆที่เขาผิด"
"แต่คุณตูนเป็นแฟนพี่ เดี๋ยวผมทำอะไรเขาผมโดนไล่ออกสิ" เขาว่าอย่างติดตลกเพราะเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายมานั่งกังวลเรื่องของเขา เลยพูดติดตลกกลบเกลือนไป
"นิน พี่ไม่มีแฟนนะ ตูนไม่ใช่แฟนพี่ เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ" ถึงแม้ว่าเขาจะกล่าวติดตลกออกไปแต่ร่างสูงตรงหน้าตอบกลับมาอย่างจริงจังจนเข้าอดพยักหน้ารับรู้ตามไม่ได้
"คราวหน้าถ้าเราไม่ผิดก็สู้เขาเลย เข้าใจไหม?"
"จริงๆผมก็ตั้งใจจะหยุดเขาแล้วแต่พี่มาเสียก่อน"
"อื้ม ดีแล้วที่พี่มาเจอก่อนไม่งั้นคงได้แผลเยอะกว่านี้" มือหนายกขึ้นมาลูบรอยขวนที่แก้มเบาๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ประชุมเป็นไงบ้าง?" เขาเปลี่ยนประเด็นแทนเมื่อเห็นว่าเจ้านายยังคงห่วงแผลเล็กๆนี้เหลือเกิน
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก"
"พี่ทรายบอกว่าชอบมีคนมาป่วนพี่ ผมก็ห่วงไม่อยากให้มาเจอเรื่องเครียดต่ออีก แต่แหะๆ..." เขาหัวเราะแห้งๆทันทีเมื่อทำให้คนตรงหน้าเครียดกว่าเดิมเมื่อเห็นแผลเล็ๆเข้า
หมับ
กึก
จู่ๆคนตัวสูงก็ตวัดอ้อมแขนมากอดเขาไว้ มือหนาก็กดศรีษะเขาให้แนบกับอกกว้างแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ส่วนเขาก็นั่งตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงถึงแม้ว่าจะงงอยู่บ้างว่าทำไมอีกคนต้องเข้ามากอดเขาไว้อย่างนี้ก็ตาม
"พ พี่ทิศ" เขาส่งเสียงเรียกอีกคนอย่างตะกุกตะกัก
"แปบเดี๋ยวนิน แปบเดี๋ยว" อีกฝ่ายตอบเขาเสียงนุ่ม
หรือว่ากังวล? เครียด?
หมับ!
ร่างหนาสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีที่เขาตวัดแขนกอดอีกฝ่ายกลับ ก็อีกคนอาจจะเครียดเรื่องการประชุมแล้วยังต้องมากังวลเรื่องลูกน้องทะเลาะกับเพื่อนอีกก็ได้ เขาแค่อยากจะปลอบอีกฝ่ายบ้างเหมือนที่พี่ทิศปลอบเขาตลอด
"พี่ทิศไม่ต้องกังวลเรื่องผมกับคุณตูนนะครับ ผมไม่โกรธเธอหรอก" เขาพูดให้อีกฝ่ายคลายกังวลจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วค่อยๆดันตัวออกมามองหน้าอีกฝ่ายที่ทำหน้าอึงๆอยู่
"ผมไม่โกรธเธอหรอกครับ เดี๋ยวค่อยถามพี่ทรายว่ารับมือกับเธอไงดี ฮ่าๆๆ" นินหัวเราะเสียงใส
"อืม ขอโทษแทนตูนด้วยเขาค่อนข้างเจ้าอารมณ์หน่อยแต่ไม่มีอะไรหรอก"
ขนาดขัดใขคุณเธอนิดเดียวยังฝาดเขาซะ ถ้าขัดใจมากกว่านี้คง บรึ๋ยๆๆ เขาคิดในใจอย่างแหยงๆพฤติกรรมคนสวยทันที
"แต่ตอนที่กอดพี่เมื่อกี้ พี่ใจเต้นแรงมะ มา....."
"หยุดพูดเลย !" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างห้วนๆทันที
อะไรพูดแค่นี้เอง เขาก็ใจเต้นแรงตอนพี่ทิศกอด มันเหมือนว่าเขาได้รับการปกป้องจากใครสักคน รวมๆก็รู้สึกดีอ่ะ
"พี่โกรธอะไรเหรอ ตอนพี่กอดผมก็รู้สึกดีนะเหมือนมีคะ ค......"
"บอกให้หยุดพูดไง!" มือหนาเข้ามาตะปบปิดปากเขาไว้ทันที แต่เจ้ากรรมเขาที่ตั้งใจจะพูดว่า "คน" ริมฝีปากเขาดันไปยื่นไปข้างหน้าชนปากมือหนาที่มาปิดปากเข้าไว้พอดี
กึก
ทั้งนินและทศทิศต่างชะงักกันทั้งคู่ นินนั้นตกใจที่ปากตอนไปจุ๊บกับมืออีกคน แต่ร่างสูงกลับคิดไปถึงความนุ่มหยุ่นที่จุ๊บเบาๆในอุ้มมือเขาแทนจนพาให้ความคิดของร่างสูงเตลิดไปไกล
"แหะๆ ขอโทษครับ" ร่างสูงของเจ้านายตรงหน้าไม่ตอบอะไรเพียงดึงมือกลับแล้วยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองสามสี่ที่
ก๊อกๆๆ ๆ
"ขออนุญาตนะคะ ป้าเอากล่องยามาให้ค่ะ" ป้าแม่บ้านผลักประตูเข้ามาพร้อมวางกล่องยาลงบนโต๊ะเตี้ยๆหน้าโซฟาที่เขานั่งอยู่
"ขอบคุณครับ" เขาตอบกลับ
"อืม ป้าไปทำงานต่อเถอะครับ เดี๋ยวมีอะไรผมค่อยเรียก" พอคนใหญ่สุดในห้องเอ่ยจบป้าแม่บ้านก็เดินหันหลังออกไป
"หันหน้ามา เดี๋ยวพี่ทำแผลให้"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทำเองขอกระจกก็พอ"
"แล้วมันมีไหม? เดี๋ยวพี่ทำให้จะได้เสร็จๆ"
"ก็ได้ครับ" พอตอบกลับไปเขาก็หันหน้าให้อีกฝ่ายได้ลงมือใส่ยาให้เขา มือหนาหยิบลำสีชุบแอลกอฮอลล์พอชุ่มแล้วค่อยๆเช็ดรอบๆแผลเขาอย่างเบาๆ
"ถ้าเจ็บก็ร้องนะ จะได้รู้" มือหนาทิ้งสำลีเมื่อเช็ดรอบๆแผลเรียบร้อยลงถังขยะข้างขาโต๊ะ แล้วเอื้อมมือไปหยิบสำลีก้อนใหม่ เทเบตาดีนใส่ลำสีจนชุ่มแล้วค่อยๆทาที่แผลบนหน้าเขา
"จะติดพลาสเตอร์รึเปล่า?" เขาทำท่าจะตอบว่าไม่ แต่ร่างสูงกลับชิงตอบก่อน
"พี่ว่าติดไว้ดีกว่าถึงแผลจะไม่ใหญ่มากแต่มีสีเบตาดีนที่หน้ามันดูแปลกๆ" ร่างสูงรื้อหาพลาสเตอร์ในกล่องยา เมื่อเจอแล้วค่อยติดลงบนหน้าเขา
พอที่หน้าเสร็จเรียบร้อย เจ้านายเขาก็สั่งให้ส่งมือที่มีรอยแผลให้ พร้อมทำแผลให้เขาเสร็จสรรพ ทั้งๆที่เขาบอกแล้วว่าเขาทำเองได้แต่อีกคนก็ไม่ยอม
เมื่อจัดการแผลเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็เดินกลับมาที่ห้องทำงาน พี่ทิศบอกให้เขานั่งรออยู่ข้างนอกก่อนแล้วเจ้าของห้องก็เดินเข้าไปข้างในไม่นานก็ได้ยินเสียงแวดๆของผู้หญิงออกมา
พี่ทรายที่เป็นห่วงเขาก็เข้ามาดูแผลพร้อมตบบ่าเขาเชิงให้กำลังใจ ก่อนจะมีเสียงโวยวายตามมายกใหญ่ตามด้วยเสียงประตูที่ถูกระชากให้เปิดออก
"ทำไมทิศ ทิศจะให้ฉันขอโทษเด็กนี้เหรอ"
"ใช่ ตูนไปตีน้องก่อน ตูนก็ต้องขอโทษ"
"แต่มันไม่ให้ตูนเข้าห้องทิศนะ มายืนข้างทำบ้าอะไรละ" พูดจบเธอก็ส่งหน้าเหวี่ยงๆมาให้เขา
"น้องก็ทำตามหน้าที่ไง"
"แต่มันเป็นพนักงานนะทิศ" ร่างเพรียวว่าอย่างไม่ยอม
"ตูนจะขอโทษน้องไหม?" ทศทิศเองก็ยืนยัยว่าคนทำผิดต้องขอโทษ
"ไม่ ตูนไม่ขอโทษ ก็มันเซ่อเอง"
"นี่ตูน ภพว่าตูนขอโทษไปเถอะจะได้จบๆ"คุณภพเข้ามากดดันหญิงสาวอีกคน
"อ เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ" เขาที่เห็นเพื่อนสามคนยืนเถียงกันอยู่ก็รีบเอ่ยขึ้น
"ไม่ได้ ตูนต้องขอโทษนิน" เสียงทุ้มตอบกลับมาห้วนๆ
"ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้ตูน" เจ้านายเขาว่าเสียงเข้ม
"เออก็ได้" คุณตูนเดินมาข้างหน้าเขาพร้อมเอ่ยขอโทษ
"ขอโทษ ไอ้เซ่อ" คำแรกก็เสียงดังดีหรอกแต่คำที่สองเธอจงใจให้คนตรงหน้าได้ยินคนเดียว
"ไม่เป็นไรครับ" เขาว่ายื้มๆไม่ถือสากับคำเรียกขอเธอ
"คราวหน้าแกโดนมากกว่านี้แน่" ร่างเพรียวว่าทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินก้าวฉับๆออกไป
"ตัวปลอมหรือจะสู้ตัวจริง เนอะมึงเนอะ" คุณภพที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่แรกว่าพร้อมยกมือตบบ่าทศทิศแล้วหันมายิ้มกับนินเชิงบอกลาแล้วเดินตามคุณตูนออกไปอีกคน....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
ฮัลโหลลลล มาอีกตอนนึงแล้ว
คุณตูนมาแนวกวนประสาท วี๊ดว๊ายแล้วจากไปแต่ก็ทำน้องนินเราเลือดตกยางออกแล้ว
ตัวป่วนที่เหลือก็คงทำเช่นเดียวกัน แฮร่ๆ
555555
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
่
-
555 ต้องงั้น
-
คือเปลี่ยน บุคคลิค นิน ให้ สู้คนหน่อยเถอะ ถึงจเปนคนดี สู้คนหน่อย อ่านแล้วหงุดหงิด จะรัก อะไรบริษัท ขนาดนั้น รักตัวเองบ้างเถอะ
-
ใช้คำอื่นแทนร่างหนา ร่างบาง บ้าง ก็ดีนะคะ
-
แต่อยากให้มีคู่รองอ่ะ จะได้มาคันเวลาคู่หลักบ้าง
ผ่านมาหลายตอนล่ะ แต่ละตอนแทบทั้งหมดมีแต่บทพระเอกนายเอก พออ่านแล้วมันเหมือนผ่านไปเร็วมากๆๆ อยากให้เพิ่มบทเพื่อนๆ พระ-นาย มีพระ-นายคู่รองเพิ่ม เข้าไปอีกจะได้มีสีสันมากขึ้น
นายเอกใสๆ น่ารักๆ พระเอกละมุน อบอุ่น ชอบๆ
ปล. ความรู้สึกของพระเอกเหมือนกับชอบนายเอกมานานแล้ว เหมือนชอบมาตั้งแต่ยังเด็ก
หรือพระเอกรู้จักนายเอกตั้งแต่เด็กแล้ว รอลุ้นๆ
-
พี่ทิศออกตัวแรงเป็นห่วงขนาดนี้ แต่น้องนินก็ยังไม่รู้ตัว แถมไม่สงสัยซักนิดนะ ซื่อจริงๆ
-
พี่ทิศออกตัวแรงมาก ชัดเจนสุดๆ คงมีแต่นินที่ไม่รู้ทัน ความรู้สึกช้า555
ป.ล.ตรงที่นินเรียกพี่ทิศกับตูนน่ะค่ะ เราเปลี่ยนเป็นเรียกคุณทิศดีกว่าเพราะยังไงพี่ทิศก็ยังเป็นเจ้านายนินต่อหน้าคนอื่น แต่ถ้าเป็นพล๊อตที่ตั้งใจวางไว้ก็ขออภัยด้วยค่ะ
-
chapter 11
วันนั้นตอนเที่ยงๆกัณณ์ได้ยินพี่ในแผนกเม้าท์กันก็ขึ้นมาหาผม ดูแผลนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าเป็นแผลเล็กๆ มันก็ไม่ได้สนใจอะไร สนใจแต่ว่าทำไมผมถึงได้แผลมากกว่า
ผมก็เล่าเรื่องของคุณตูนให้มันฟัง กัณณ์ดูหัวเสียกับนิสัยของเธอสุดๆ แต่ผมว่าเป็นใครๆก็หัวเสียนะนิสัยแบบนั้น
พอตกกลางคืนพี่ทิศก็โทรมาหาเขา พี่ทิศกำชับให้เขาล้างแผลแล้วใส่ยาใหม่อีกรอบแต่เขาก็เห็นว่ามันเป็นแผลเล็กๆ ไม่นานก็คงหายเองเลยเถียงกันไปเถียงกันมา จนสุดท้ายเขารับปากว่าจะทำแผลใหม่ อีกคนจึงพอใจแล้วค่อยวางสายไป
"มึงกับพี่ทิศเป็นไรกันว่ะ?" กัณณ์ส่งเสียงถามผมขึ้นท่ามกลางความมืดในห้องนอน
"เจ้านาย รุ่นพี่รุ่นน้องกันไง"
"เจ้านาย? รุ่นพี่รุ่นน้อง?"
"อือ"
"ไอ้ควาย! พี่ทิศดูแลมึงอย่างกับแม่ลูกอ่อน ยังจะเจ้านายพี่น้องกันอีกเหรอ กูเคยบอกมึงแล้วว่าพี่ทิศแม่งแปลก พี่แกเล็งมึงอยู่แน่ๆ"
"มึงคิดตามกูนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันพี่เขาก็รู้จักชื่อมึงแล้ว พอมึงมาสมัครงานพี่เค้าก็รับมึงเลย รับมึงให้นั่งทำหน้าห้องเขาเลยอันนี้ไม่แฟร์กับกู กูเคือง! อาสามารับมาส่งมึงอีก อันนี้ดีเพราะกูได้ประหยัดเงินด้วย ไหนพอเสาร์อาทิตย์ยังพามึงไปนั่งเล่นที่บ้านเค้าอีก"
"กูว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ มึงค่อยลองสังเกตพี่แกดู"
เขาคิดตามที่กัณณ์บอกเรื่อยๆก็ฉุกใจกับพฤติกรรมของพี่ทิศ ที่ผ่านมาเขาคิดแค่ว่าอีกคนเอ็นดูเขา เอ็นดูเขามากกว่าคนอื่นแต่ไม่คิดว่าพี่ทิศจะชอบเขาเพราะ หนึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าพี่ทิศปฏิบัติกับรุ่นน้องคนอื่นยังไงเลยไม่รู้ว่าตัวเองนั้นพิเศษขนาดนั้น สองเขาเป็นผู้ชายที่ยังชอบมองของสวยๆงามๆอยู่และคิดว่าพี่ทิศก็เป็นเช่นกัน สามเขากับพี่ทิศต่างกันมาคนหนึ่งสมบูรณ์ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ การศึกษาแต่เขารูปร่างธรรมดา หน้าตาธรรมดาไปอีก ฐานะจัดอยู่ว่าค่อนข้างลำบาก คงมีแต่การศึกษาที่พอกับเทียบเคียงกันได้
แต่พอเขาคิดตามที่กัณณ์พูดมันก็ดูพิเศษอยู่แต่ก็ไม่ได้ชัดเจนว่าชอบขนาดนั้น เขานอนคิดไปมาจนเอามือก่ายหน้าผากอย่างคนคิดไม่ตก
"มึง หลับแล้วเหรอ?"
"ยัง"
"แล้วมึงจะเงียบทำไม ไม่ตอบกุกลับกูเหรอ?"
"กำลังคิดอยู่"
"เออ คิดให้มากๆเลยนะ ยังมีอะไรที่ไม่ได้เล่าให้ฟังอีกไหม?"
เขาลังเลใจอยู่ว่าจะเล่าเรื่องตอนพี่ทิศกอดเขาแล้วเขาเผลอจุ๊บมือพี่ทิศให้อีกคนฟังดีไหม
"เล่ามา ไม่ต้องเงียบ เงียบแบบนี้มีแน่ๆ คิดจะปิดกูเหรอ"
"ไม่เล่าได้ไหมดึกแล้วนอนก่อนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย"
"ไม่ได้! เล่ามาเลย กูเคยบอกมึงแล้วว่าถ้ามีอะไรแปลกๆให้บอกกูยังจะปิดกูอีกนะ"
"ก็เห็นว่าไม่สำคัญไง"
"เออตรงนั้นแหละสำคัญที่สุด ไอ้สัดคิดปิดกูเหรอ"
"เปล่า" เขาตอบเสียงอ่อยๆ
"ไม่ต้องมาทำเสียงงั้น กูไม่ใจอ่อนเล่ามา" ก็ไม่แน่ใจหรอกว่ากัณณ์มันเป็นห่วงหรือมันอยากรู้เรื่องของเขากันแน่ แต่เขาก็ดีใจที่มันดูเหมือนจะใส่ใจกับเขามากขนาดนี้
"เล่ามา! อย่าลีลานะมึง"
"กำลังจะเล่า"
เมื่ออีกคนกดดันมากๆเขาเลยเล่าเรื่องตอนพี่ทิศทำแผลให้เขาออกไป
"ชัด ชัดเลย ไอ้ควาย!" มันพูดขึ้นทันทีที่เขาเล่าจบ ตอนคิดอยู่คนเดียวมันไม่เขินหรอกแต่พอเปิดปากเล่าให้คนอื่นฟังเขาก็เขินขึ้นมาเหมือนกัน
"พี่เขาทำขนาดนี้แล้วมึงยังไม่รู้เหรอ?"
"ก็มะ ไม่นะ" เขาตอบอ้อมๆแอ้มๆ
"กูหนักใจจริงๆ ไม่รู้จะสงสารเสือหรือหรือเหยื่ออย่างมึงดี"
"เสือ? เหยื่อ? อะไร?"
"นั้นไง กูว่าเสือน่าเป็นห่วงมากกว่าเจอเหยื่อโง่ๆแบบมึงเนี่ย"
"........"
"มึงนี่มัน! ขอบคุณบุญที่มึงทำซะนะที่ช่วยให้มึงรอดมาถึงตอนนี้เนี่ย!" กัณณ์ว่าเสียงขึงขัง
"พี่ทิศ แม่งน่าสงสาร"
"พี่ทิศคือเสือ แล้วเราคือเหยื่อ?" ถามอีกทีเพื่อความแน่ใจว่าตนนั้นเข้าใจถูก
"เออ ขอด่าอีกทีก่อนนอน ไอ้ซื่อบื้อ! ฝันดีมึงนอนได้แล้ว"
"อือ ฝันดี"
จะฝันดีได้ไงมาทำให้เขาคิดมากเรื่องพี่ทิศแบบนี้แล้วเขาจะหลับลงไหมคืนนี้หน่ะ
แน่นอนว่าตอนเช้าเขาตื่นสายกว่าปกติแต่ก็ยังพอจะอาบน้ำแต่งตัวทัน เมื่อคืนนินไม่แน่ใจว่าตนหลับไปตอนไหนแต่คงดึกเอาการอยู่ สังเกตได้จากคนที่ตื่นก่อนกัณณ์อย่างเขา วันนี้กลับตื่นสายกว่า ขอบตาดำตาก็ลึกโบ๋แบบนี้ เขาที่ส่องกระจกอยู่เห็นสภาพตัวเองก็ตวัดสายตาไม่จ้องกัณณ์ที่เดินอารมณ์ดีกินซีเรียลกับนมเป็นอาหารเช้าอย่างเคืองๆ
"อะไรของมึง มองแบบนั้นหมายความว่าไง?"
"....." เขาไม่ตอบแต่กลับชี้ไปที่ตาตัวเองแทน
"แหมๆ แค่ขอบตาดำนิดเดียวทำมาเคือง อ่ะกุแบ่งให้กิน" กัณณ์เดินมาหาเขาพร้อมป้อนซีเรียลให้หนึ่งคำ เช้านี้เขาคงไม่ได้ทานข้าวเช้าแน่ๆเพราะอีกไม่นานพี่ทิศก็มารับแล้ว
"มึง สัปดาห์นี้นะพอเที่ยงแล้วมึงรีบเก็บกระเป๋าแล้วลงมาหากู ไปกินเที่ยงกับกูเค๊?"
"แต่ถ้าพี่ทิศชวน......"
"มึงก็บอกไปว่ามาทานกับกูนี้แหละ"
"อืม ก็ได้" ผมก็ไม่รู้หรอกว่ากัณณ์มันตั้งใจจะทำอะไรแต่จะให้กินเที่ยงกับใครผมก็ไม่ขัดอยู่แล้ว
พอได้เวลา เขาทั้งคู่ก็ลงมารอพี่ทิศที่หน้าหอเหมือนเดิมทุกวัน แต่วันนี้แปลกไปนิดหน่อยเมื่อกัณณ์มันลากให้ผมขึ้นไปข้างหลังแทนส่วนมันนั่งหน้าคู่กับพี่ทิศไป
"พี่ หวัดดีครับ" กัณณ์ทักคนขับอย่างพี่ทิศเหมือนเดิมทุกวัน
"สวัสดีครับ" เขาก็ทักด้วย
พี่ทิศเหลือบตามองเขาผ่านกระจกมองหลัง ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเหลือบสายตาไปมองกัณณ์ที่นั่งข้างคนขับฮัมเพลงสบายอารมณ์อยู่สลับไปมาทำนองถามว่า ทำไมวันนี้เขาไปนั่งหลังแล้วให้เพื่อนมานั่งหน้าแทน เขาก็ส่ายหน้าตอบพร้อมชี้ไปที่คนนั่งหน้าเพื่อบอกว่าตนก็ไม่รู้เหมือนกัน
คนขับรูปหล่อก็เปลี่ยนเกียร์ เปิดไฟเลี้ยวแล้วค่อยๆขับรถออกไป
"ทำไมวันนี้อยู่ๆถึงสลับที่นั่งกันล่ะ" ทศทิศถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
"ผมอยากนั่งหน้านะพี่ นินมึงนั่งหลังได้ใช่ไหม งั้นสัปดาห์นี้กูของนั่งหน้านะ" ไม่ต้องรอให้เขาตอบ กัณณ์มันถามเองตอบเองเสร็จเรียบร้อย
"ผมนั่งได้ใช่ไหมพี่?" กัณณ์หันไปถามคนขับที่มีศักดิ์เป็นถึงเจ้านายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แพรวพราว
"อืม" ถามมาขนาดนั้นจะให้ตอบไม่ได้ได้ไงกัณณ์
ตลอดทางพี่ทิศเหลือบมองเขาอยู่ตลอด ทำให้เขาหวนคิดตามที่คุยกับกัณณ์เมื่อคืน
"นิน เป็นอะไรรึเปล่า? ปวดหัวหรือเจ็บแผล?" พี่ทิศถามเขาทันทีที่เขายกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเพื่อกลบความคิดที่ฟุ่งซ่านอยู่ในหัว
"ไม่มีอะไรหรอกพี่ พอดีเมื่อคืนผมไป"กระแทก"เข้าจุดมันพอดี มันเลยเป็นอย่างที่เห็น" กัณณ์ชิงตอบเข้าพร้อมยักคิ้วหลิ่วตามามองเขาอีก
นินที่เห็นอย่างนั้นก็รีบหันหน้าไปมองนองรถแทน ทิ้งให้ทศทิศจ้องมาอย่างต้องการคำตอบกับคำพูดแปลกๆของเพื่อนชายคนสนิท
จังหวะที่รอรถเลี้ยวเข้าที่จอดรถในตึก ทศทิศก็หันหน้ามามองเขาก่อนกวาดสายตาสำรวจเขาจนทั่วแล้วค่อยมาชะงักที่ขอบตาดำเหมือนคนไม่ได้นอนอย่างนั้น แต่ไม่ทันที่จะได้ถามอะไร เพื่อนเขาก็เอื้อมมือมาปิดตาทศทิศเสียก่อน
"อย่ามองนินแบบนั้นสิพี่ ผมหวงนะ" มันจะหวงอะไรของมันกัน
"ทำไม" พี่ทิศที่หันไปมองหน้ากัณณ์แล้วถามอย่างเอาเรื่องขึ้นมาทันที
"อ้าวพี่ ก็คนนอนด้วยกันทุกวัน หวงห่วงกันเป็นธรรมดา" กัณณ์มันก็ตอบยียวนอีกคนไป
"กัณณ์!" ร่างสูงที่ได้ยินคำตอบไม่เข้าหูก็หันไปตวาดคนตอบลั่นรถ
"พี่ทิศครับ คือ...." นินจะเข้าไปขัดเมื่อเห็นว่าพี่ทิศเริ่มหัวเสียกับการยียวนของเพื่อนตนทันที
"ไม่เป็นไรนิน กูไม่ถือ มึงนั่งเงียบๆไปเถอะ" กัณณ์หันมาบอกเขาพร้อมจ้องหน้าเขาเขม็งราวกับไม่ให้เขาพูดอะไรต่อ
ทศทิศหายใจฟืดฟาดอยู่สองสามทีแล้วค่อยกลับมาเป็นปกติ รถขับวนอยู่ไม่นานก็ได้ก็ได้ที่จอด เขาทั้ง 3 คนลงจากรถ พี่ทิศเงียบไม่พูดอะไรต่อจากนั้นอีกเลย นินที่เห็นร่างสูงเงียบไปเหลือบมองคนตัวสูงเป็นระยะๆ
ก็ตั้งใจจะเข้าไปชวนคุยแก้ข้อสงสัยหรอกนะ แต่ติดที่กัณณ์มันดึงมือเขาไว้แล้วส่ายหน้าไปมาห้ามไม่ให้เขาเข้าไปคุยกับอีกคนที่เดินนำหน้าอยู่
"อย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะ" กัณณ์หันมาบอกเขาก่อนเดินออกจากลิฟต์
"ตกลงอะไรกัน?" ทศทิศที่ได้ยินถามเขาทันทีที่บานประตูลิฟต์ปิดลง
"อะ เอ่อ ตกลงกันว่าตอนเที่ยงจะไปกินข้าวด้วยกันนะครับ"
"ที่ไหน?" ก็รู้นะว่าโกรธที่กัณณ์ไปกวนแต่ไม่ต้องเอามาลงกับเขาได้ไหม
"ยังไม่รู้ครับ แต่คงใกล้ๆ"
"แล้วทำไมนินไม่กินกับพี่? โกรธเรื่องตูนเหรอ?" ร่างสูงถามขณะที่เดินไปยังห้องทำงาน
"ไม่ได้โกรธ แต่นัดกับกัณณ์ไว้แล้วก็เลย......"
"อืม ไปทำงานเถอะ" พี่ทิศตอบกลับแล้วก็เดินเข้าห้องไปส่วนเขาก็ทักพี่ทรายแล้วนั่งทำงานของตนไปเรื่อยๆถึงแม้ว่าในใจจะกลัวว่าพี่ทิศจะโกรธเขาอยู่รึเปล่า.........
GUN Talk:
ไอ้ผมก็ว่ามันแปลกๆอยู่แล้วตั้งแต่แรก แต่นินมันทั้งซื่อทั้งบื้อ ไม่คิดห่าอะไรทั้งนั้น เหลือเชื่อว่าตัวเองจะคบคนซื่อได้ขนาดนี้ พี่ทิศจีบมันอยู่แท้ๆแต่มันก็ยังไม่รู้เรื่องอะไร
ผมไม่แปลกใจหรอกถ้าจะมีผู้ชายมาจีบมัน ยุคสมัยนี้แล้วแถมหน้านินมันยังออกแบ๊วๆหวานๆอีก ตอนเจอมันตอนปี 1 ก็คิดว่ามันเป็น แต่พอคบมันมาเรื่อยๆก็รู้ว่ามันแบ๊วแค่หน้า มันเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่มันเป็นผู้ฟังที่ดีเพราะถึงแม้ผมกับเข็มคุยกันเป็นสิบเรื่องถ้ามันไม่เหม่ออยู่ ลองถามมันมันก็ตอบได้ว่าคุยเรื่องอะไร
วันๆมันเรียนกับทำงาน 2 อย่าง ลองมันไปทำกิจกรรมสิ มันดังทั่วมหาลัยแน่ๆ
เรื่องส่วนตัวของมันผมก็ไม่ค่อยรู้หรอก รู้แค่ว่ามันอยู่คนเดียวตั้งแต่มอปลายแล้ว ญาติมันอยู่ทางใต้นานๆถึงมันจะลงไปเยี่ยมสักที แต่นิสัยมันดีเลยคบกันยาว
ทั้งผมและดอกเข็มก็เป็นห่วงมัน ไม่รู้ว่าที่มันเหม่อบ่อยๆเป็นเพราะอะไร แต่คิดว่ามันคงคึดถึงอะไรบางอย่างแน่ๆ อยากจะถามอยู่หรอกนะแต่เห็นมันทำหน้าเศร้าๆแล้วไม่อยากขุดขึ้นมาเลยได้แต่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแบบนี้
พอได้ทำงานที่เดียวกัน ผมเลยช่วยมันมาอยู่ด้วยกันซะเลย แต่พอรู้เรื่องพี่ทิศเจ้านายผมคิดจะจีบมันผมเลยหมั่นไส้พี่มัน ทำมาตีเนียนคิดว่าเอ็นดูรุ่นน้องที่ไหนได้อยากได้เอ็นน้องมากกว่า !!
ดีนะนินมันมาบอกผมก่อน(ถึงผมจะบังคับมันก็เถอะ)
ตอนเช้า ผมที่รู้เรื่องหมดแล้วจึงปิ๊งไอเดียขึ้นมาก็ไม่ได้จะขัดขวางอะไรหรอกแค่อยากแกล้งพี่มันเล่นเท่านั้นก็เลยสลับที่นั่งกัน
พี่ทิศทำหน้ายุ่งเลย
ก๊ากกกๆ
พอผมพูดสองแง่สองงามออกมาก็โกรธเข้าไปอีก
เออดีจะได้หึงให้อกแตกตายไปเลย
ก่อนออกจากลิฟต์ก็ทิ้งระเบิดปิงปองลูกเล็กไว้ เชื่อขนมกินได้เลยว่าพี่ทิศต้องถามนินแน่นอน
ฮ่าาาาๆ
กล้าท้าเลยตอนเที่ยงวันนี้พี่ทิศตามผมกับนินมาแน่ !! คิคิ....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาา มาแล้ว
ขอบคุณ คุณ angelnan คุณ oaw_eang คุณ kong6336 คุณ magarons มากนะคะที่ชี้ข้อบกพร่องของเรา
เราจะค่อยๆพัฒนาการเขียนขึ้นไปค่ะ
ใครที่เห็นข้อผิดพลาดอีกก็ช่วยบอกมาเลย เราก็ยินดีรับฟังน้าา >3<
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ลุ้นๆพี่ทิศจะตามมาไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ทิศโดนแกล้งแล้วอ่ะ
-
จะแกล้งพี่ทิศ แต่จะกลายเป็นน้องนินโดนลูกหลงแทนซะรึป่าว
-
ขอให้กัณมีคู่ เราชอบแมนๆ อ่า คู่กับภพยิ่งดี แบบ กล้ามชนกล้าม
นิยายดูมีสีสันขึ้นเยอะเลยคะ
ค่อยๆปรับไปเนอะ
ไงก้อจะตามอ่านต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้คะ
-
ตามค่ะ ชอบงานละมุน งานเบาๆ
-
chapter 12
ทศทิศออกมาจากห้องทำงานตั้งแต่ยังไม่เที่ยงเดินไปคุยกับพี่ทรายบ้างเดิน เดินไปส่วนกลางชงกาแฟมาดื่มแล้วเดินวนไปวนมาอยู่แต่หน้าห้องพักใหญ่ แต่ไม่ยอมกลับเขาไปให้ห้องของตน
เขาลอบมองอีกคนที่เดินผ่านหน้าโต๊ะเขาไปมาอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีที่ท่าว่าจะเข้ามาคุยหรืออะไรเลย
พี่ทิศทำแค่เหลือบตามองเขาตอนที่เดินผ่านแล้วเมินใส่เขาอย่างนั้น เขาเองที่กลัวว่าอีกคนจะโกรธเลยลอบสังเกตอาการของพี่ทิศอยู่ตลอด
"พี่ทราย วันนี้ไปทานเที่ยงที่ไหน?" ทศทิศถามเลขคนเก่งประจำตัว
"พี่ทานข้าวห่อค่ะที่ส่วนกลาง แฟนคดมาให้ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ" พี่ทรายตอบยิ้มๆ
"เปล่าครับ วันนี้ผมต้องทานข้าวคนเดียวเลยมาหาเพื่อนทาน"
"อ้าว ไม่ไปทานกับน้องนินแล้วเหรอคะ" เขานั่งบทสนทนาอยู่ก็อดสุดุ้งไม่ได้เมื่อพี่ทรายที่ไม่รู้เรื่องอะไรกล่าวถึงชื่อเขา
"ไม่ครับ วันนี้เขานัดกับเพื่อน" พี่ทิศพูดเสียงดัง เขาเลยเงยหน้าหันไปมองก็เห็นอีกคนยืนจ้องเขาอยู่แล้ว
"อ่า...งั้นทานกับพี่ไหม?" พี่ทรายชวน
"พี่ทานเถอะ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวค่อยรอทานมื้อเย็นทีเดียว"
นั้นไงทานข้าวไม่ตรงเวลาเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอกเขานั่งก้มหน้าทำงานแล้วคิดอยู่ในใจ
"ไม่ดีมั้งค่ะ เดี๋ยวบ่ายก็ต้องประชุมกับฝ่ายจัดซื้ออีก พี่ว่าเดี๋ยวคุณทิศจะไม่ไหวเอานะคะ" เลขาอย่างพี่ทรายแย้ง
"งั้นเอางี้ดีไหมคะ นิน พาคุณทิศไปทานด้วยได้ไหม?" พี่ทรายเสนอไอเดีย
"คือ....." ตัวเขาไม่มีปัญหาอยู่แล้วแต่กลัวว่าจะไตีกับกัณณ์นะสิ
"ไม่ต้องหรอกพี่ทราย เขาดูลำบากใจ" เจ้านายเข้าขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาทำท่าลังเลใจ
"ไม่ได้ลำบากใจครับ งั้นพี่ทิศไปทานกับพวกผมก็ได้" เขารับคำ
"ดีเลย งั้นลงไปทานกันก่อนก็ได้ค่ะ อีกไม่นานก็พักแล้ว" พี่ทรายบอก
"ครับ ขอบคุณมากนะครับพี่ทราย งั้นผมลงไปทานข้าวก่อนนะ" คนตัวสูงตอบแล้วหันหน้ามาบอกเขา
"เก็บของสิ"
"ครับ" เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมากวาดของจำเป็นลงกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินตามเจ้านาย
"พี่ทิศต้องไปหากัณณ์ที่แผนกนะนัดกันไว้ที่นั้นอ่ะ" เขาบอกเมื่ออีกคนเอื้อมมือไปกดลิฟต์ชั้น 1 เรียบร้อยแล้ว
"ทำไมต้องไปรอรับ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว ไปรอข้างล่างก็เหมือนกันนั้นแหละ!"
เขาเงียบไม่ตอบกลับอะไร ไม่นานลิฟต์ก็ถึงชั้นที่หมาย เมื่ออกจากลิฟต์เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากัณณ์ทันทีแล้ว
>>ฮัลโหล เสร็จรึยัง?<<
>>อ้าวหรอ อีกนานรึเปล่า?<<
>>เปล่าก็ยังไม่ได้หิวขนาดนั้น รอได้<<
>>อื้มๆ เอ่อรอยู่ที่ชั้น 1 นะเดินตรงมาใกล้ๆประตูทางออกเดี๋ยวก็เจอเอง<<
>>อ่าๆ แต่รีบๆหน่อยก็ดีนะ แหะๆ<<
แล้วเขาก็กดวางสายไป กัณณ์มันเหลืองานค้างอยู่นิดหน่อยเลยอยากจะทำให้เสร็จ มันเลยบอกให้เขารอสักแปบ ตัวเขารอหน่ะไม่เท่าไรแต่คนข้างๆนี้สิ เขาเลยตัดสินใจบอกคนตัวโตที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
"พี่ทิศ รอกัณณ์แปบนะ มันยังทำงานไม่เสร็จเลย" ไม่รู้ว่าจะยิ่งโกรธเพื่อนเขารึเปล่าที่ต้องมารอเพื่อนเขาแบบนี้
"นี้ถ้านินไปกินกับพี่เหมือนวันก่อนก็ไม่ต้องมาหิ้วท้องรออยู่แบบนี้หรอก"
"ขอโทษครับ แค่สัปดาห์นี้ผมนัดกับกัณณ์ไว้แล้ว ทั้งสัปดาห์เลย"เขาตอบเสียงอ่อย
"ทั้งสัปดาห์?"อีกคนทวนคำพูด
"ครับ พี่หิวแล้วเหรอเอางี้ไหมระหว่างรอกัณณ์พี่ไปทานที่ร้าน MMM ก่อนไหมครับเดี๋ยวผมเข้าไปนั่งเป็นเพื่อน" เขาเสนอเมื่อเห็นพี่ทิศหน้ายักษ์กว่าเดิม
"ไม่ต้อง! จะรอ! จะไปกินกันสองต่อสองรึไง?!" พี่ทิศถามเสียงห้วน
"ก็ไม่อยากให้พี่รอหนิ ผมรู้พี่โมโหหิวแล้ว แล้วอีกอย่างร้านที่ผมจะไปกินกันมันเป็นร้านอาหารตามสั่งแถวนี้นะครับ"
"ไม่ได้โมโหหิว หงุดหงิดเรื่องอื่นอยู่"
"หงุดหงิดเรื่องผมเหรอ?"เขาถามเสียงอ้อมแอ้ม
"..........." เขาถามแต่อีกคนไม่ตอบ
ชัดเลย หงุดหงิดเรื่องเขาแน่ๆ แต่จะมาโกรธทำไม เขากับกัณณ์ก็เพื่อนกัณณ์ถึงวันนี้กัณณ์มันพูดแปลกช่วยให้คิดลึกอยู่หลายรอบก็เถอะ
"กูว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ มึงค่อยลองสังเกตพี่แกดู"เสียงของกัณณ์ที่คุยกันเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัวทันที
"พี่หงุดหงิดผมเรื่องอะไรอ่ะ?" เขาถาม
"ถ้าผมทำอะไรที่ผิดไปก็ขอโทษด้วยนะครับ" เขาพูดพร้อมยกมือไหว้ก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
"เฮ้อออออ นินไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่ต้องมาขอโทษพี่ พี่แค่บ้าไปเอง" พี่ทิศยกมือขึ้นมาวางบนหัวเขาแล้วขยี้ผมนุ่มเบาๆแล้วค่อยเอามือลง
"นินพี่ถามตรงๆเลยนะ นินกับกัณณ์คบกันอยู่รึเปล่า?"
เขาหน้าเหวอเลยทันทีกับคำถามชวนขำแบบนี้แต่ยังไม่ทันตอบอะไรท่อนแขนผิวสีแทนของใครบางคนก็มากอดคอเขาไว้ซะก่อน
GUN Talk:
โอโห้ นี่ผมมาทันประโยคเด็ดพอดี แถมโชคช่วยไอ้เอ๋อนินมันยังไม่ได้ตอบอะไรไป มัวแต่ทำหน้าเหวอตะลึงกับคำถามอยู่ผมเลยฉวยโอกาสนั้นซะเลย
วาดแขนไปกอดของนินมันแล้วดึงให้มันเอียงเซเข้ามาหาตัว ก่อนจะหันไปทักพ่อหนุ่มทศทิศที่เริ่มตีหน้าเอาเรื่องมองแขนผมที่คล้องอยู่ที่คอไอ้เอ๋อ
"พี่อยากรู้ทำไมอ่ะ?"
"กัณณ์ พี่ถามนินนะให้นินตอบ" นี้ลอกด่ากูว่าขี้เสือกป่ะว้า ช่างมันไม่สนใจ ฮ่าาาา
"ผมกับมันก็เหมือนคนๆเดียวกันอะพี่ มีอะไรก็แชร์กันใช่ไหมจ๊ะ?" ผมหันไปถามนินที่เริ่มขมวดคิ้วไม่สบายใจเมื่อเห็นผมกับพี่ทิศเริ่มวางมวยกัน
แต่ผมก็พูดรื่องจริงนะ เราแชร์กันหมดอ่ะทั้งแต่ที่อยู่ยันของใช้
"กัณณ์อย่ากวนพี่ทิศสิ" นี้ก็นะ ไปแตะพี่ทิศเขาหน่อยเลยไม่ได้ ควายน้อยของผมเอ็นดูจริงๆ
"เงียบไปเถอะมึง เดี๋ยวกูจัดการเอง" ผมก้มไปกระซิบบอกมัน
"กัณณ์! ทำอะไร?!" เอ้าเห้ยๆ ยังไม่ได้ทำไรเลย คิดว่าหอมแก้มมันรึไง ถึงมันหน้าแบ๊วแต่ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่นะ หอมแก้มมันไม่ลงหรอก
"พี่ทิศครับ ผมว่าไปกินข้าวกันดีกว่านะ" คนกลางอย่างนินก็รีบเอ่ยตัดปัญหาชวนอีกคนไปกินข้าว
นั้นไง ๆ! ผมบอกแล้วว่าไงพี่ทิศมันต้องตามมาอยู่ดี เหอะๆแววตาพี่แกบ่งบอกหมดเลยว่าคิดไรอยู่ อยากให้ผมเอาแขนออกจากคอหน้าแบ๊วเหรอ? ไม่ทำโว๊ย!
ฮ่าาา สะใจ กิ๊วๆยืนตีหน้ายักษ์แล้วนั้น
ผมหันไปยักคิ้วให้พี่แกทีนึง หน้าพี่แกนี้สั่นระริกเลย งานนี้แม่งสงสารพี่แกว่ะถ้ามีคนมาจีบนินแบบถึงเนื้อถึงตัวพี่แกไม่คลั่งเหรอ
"อ้าว พี่ไปด้วยเหรอผมคิดว่ามายืนคุยกับนินเฉยๆ" ผมถามเสียงใส
"ไปด้วย! ไปได้กันยังนิน พี่หิว!" ตอบผมมาซะเสียงขุ่นเลย
"ครับพี่ๆ กัณณ์เอาแขนออกก่อนสิ เดินลำบากนะ" นินมันหันมาทำหน้าไม่พอใจผมที่ผมไปกวนประสาทพี่มันแล้วยังเอาแขนพาดคอมันอีก
"เออ ก็ได้ๆ เดี๋ยวกลับห้องมึงโดนหนักแน่" ผมพูดแล้วชี้หน้ามัน นินมันส่ายหัวเบาๆราวกับเอือมระอานิสัยผม แต่คนตัวสูงอีกคนนะสิ สงสัยคิดไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้วเพราะทำหน้าพึลึกพิลั่นเหมือนจะมากินหัวผมให้ได้
ผมล่ะนับถือความอดทนพี่แกจริงๆที่ไม่ระเบิดออกมาเมื่อฟังผมพูดสองแง่สองงามแบบนี้ เดี๋ยวถ้ามีโอกาสต้องจับมาสอบสวนหน่อยว่าคิดจะทำอะไรเพื่อนผมกันแน่
แต่สงสัยความอดทนพี่แกคงใกล้จะถึงขีดสุด แขนแกร่งของพี่ทิศเลยจับมือนินแล้วดึงให้ไอ้เอ๋อมันเดินเคียงข้างพี่แกไปทิ้งให้ผมเดินตามหลังดูฉากคนจูงมือกันไป.....
พอออกจากตึก เดินไปตามริมถนนฟุตบาทแล้วเลี้ยวเข้าซอยเดินตรงไปอีกไม่ไกลก็เจอร้านอาหารตามสั่งอร่อยเด็ด ผมเจอร้านนี้เพราะมากินกับพี่ที่แผนก ปรากฏว่าถูกใจมากตั้งใจว่าจะชวนนินมันมาทานตั้งนานแล้ว
แต่มันบอกว่าตอนเที่ยง ปกติมันจะทานกับพี่ทิศ ผมตอนนั้นที่ยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางก็ปล่อยมันไปคิดว่ามันจะได้สังคมใหม่ๆเพิ่มขึ้นแต่ที่ไหนได้พี่มันกั๊กเพื่อนผมไว้นี้เอง
"กัณณ์หาร้านที่มีแอร์ได้ไหม? เราว่าพี่ทิศน่าจะทะ ทา...."
"พี่ทานได้นิน เข้าไปเถอะ" แหม! เป็นห่วงเป็นใยกันเหลือเกิน กลับห้องกูจะตบกะโหลกเพื่อนเอ๋อให้
พี่ทิศแคร์มัน มันแคร์พี่ทิศขนาดนี้ยังจะไม่รู้เรื่องอีก
"เออ มึงไม่ต้องกังวลหรอกพี่เขาทานได้เนอะพี่เนอะ" ผมหันไปเออออหอหมกกับพี่ทิศทันที
"อืม นินมานั่งข้างพี่มา" พอถึงโต๊ะ พี่แกก็ลากเพื่อนผมไปนั่งข้างๆเฉย
จริงๆแบบนี้ไม่ต้องเอ่ยชวนมันก็ได้นะพี่
"รับอะไรดีค้า"แม่ค้าเดินมารับรายการันทีที่พวกผมนั่งเสร็จ
"ผมเอาข้าวราดพริกแกงหมูกรอบ ไข่ดาวพิเศษ 1" ผมสั่ง
"เอาผัดบล็อคโคลี่กุ้งครับ" น้องนินเด็กน้อยสั่ง แล้วหันไปถามอีกคนที่ไม่รู้จะกินอะไร
"พี่ทิศกินอะไรดีครับ?"
"สั่งให้พี่หน่อยสิ" นินมันก็พยักหน้ารับงึกงัก
"อ่าาา....งั้นเอาเต้าหู้หมูสับราดข้าวครับ" มันสั่ง
"ขอบคุณนะ" ไม่ต้องมาทำตาแพรวพราวแวววาวระยิบระยับใส่เพื่อนผมเลย! นินมันบื้อยิ้มหวานตอบเขาไปเฉยๆ บรรยากาศนี้ชมพู๊ชมพูประกายม่วงเลยนะ
หมั่นไส้โว๊ยยยยยย!
พี่ทิศหันมามองหน้าผมนิดแล้วๆยกยิ้ม สงสัยคิดว่าตัวเองชนะ
ฮ่าๆๆ
"เดี๋ยวผมไปเอาน้ำให้นะครับ พี่ทิศกินน้ำเปล่านะครับ " นินมันอาสา
"อืม" คนตัวสูงตอบกลับ ผมทำมือชี้ๆไปด้านหลังของมันทำนองว่าต้องไปเอาน้ำตรงนู้น นินมันก็ลุกขึ้นไปเอาน้ำที่ด้านในของร้าน
"กัณณ์" มาแล้วครับเสียงเย็นๆ ลำเอียงโคตรตอนคุยกับเพื่อนผมนี้เสียงนุ่มกิงก่องแก้วมาก
"ครับพี่" เอาเถอะผมไม่ถือ ตอบกลับชิวๆเลย
"เป็นอะไรกับนิน?" ถามตรงๆแมนๆแบบนี้กินใจไอ้กัณณ์มากหลือเกิน
"ก็เป็นคนที่อยู่ห้องเดียวกัน นอนด้วยกันอะไรแบบนี้ครับ"
"อย่ากวนพี่นะกัณณ์" ขู่กันจริงเหรอว่ะ ตามองจ้องมาแม่งน่ากลัว
"งั้นพี่ตอบผมก่อน พี่คิดอะไรกับมัน?" เอาว่ะ ทำเข้มเข้าสู้เพื่อนทั้งคน
"ไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องบอก"
"งั้นผมก็ไม่บอกพี่เหมือนกัน" จะต่อยกูไหมว่ะ อย่ามองแบบนั้นกลัวนะเว้ย ทำใจดีสู้เสืออยู่
"จะถามอีกครั้ง เป็นอะไรกับนิน?" เสียงงี้เข้มสุดๆ ดูจากหน้าถ้าลุกขึ้นมาต่อยผมได้คงลุกแล้ว
"เพื่อนสนิทครับ.........." ผมเห็นนินมันเดินกลับมาพอดีเลยตั้งใจทิ้งระเบิดไว้อีกลูก เพราะแน่ใจว่าพี่มันไม่ลุกขึ้นมาต่อยผมชัวร์
"เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อครับ" แม่ง เชื่อไหมครับ พอผมพูดจบพี่ทิศลุกขึ้นเอื้อมมือมากระชากคอเสื้อผม ง้างหมัดเลย นินที่เดินถือน้ำมามันเห็นเข้าก็ปรี่เข้ามา
"พี่ทิศ! มีอะไรกันครับใจเย็นๆก่อน"
"กัณณ์ไปกวนอะไรพี่ทิศ" นินมันถามเสียงแข็งเชียว คนในร้านก็หันมามองรอลุ้นว่าจะมีเรื่องกันรึเปล่า แต่โชคดีครับพอนินเข้ามาพี่มันเลยปล่อยเสื้อผมเอา หมัดลงแล้วนั่งลงตามเดิม
ถึงผมนั่งอยู่ฝั่งตรงแต่ก็เห็นนะว่านินมันนั่งจับมือจับแขนพี่ทิศไว้ ลูบขึ้นลูบลงให้คลายอารมณ์ใหญ่เลย สงสัยงานนี้พี่แกอาจจะไม่เหนื่อยมากอย่างที่คิดก็ได้ครับ.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้า มาแล้วววว
ตอนนี้กัณณ์ทอร์คไปเกือบครึ่งเลย 555
จริงๆเราก็อยากแต่งคู่รองนะคะ แต่กลัวตัวเองฝีมือยังไม่พอ
เดี๋ยวพอแต่งสองคู่แล้วคนอ่านจะงงเอา ขอฝึกฝนอีกนิดนะคะหรือจะลองเปิดคู่รองดี 5555
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กัณณ์ เอ๊ย เกือบได้กินกำปั้นแทนข้าวซะแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เชียร์พี่ทิศ สู้ๆ :katai4:
-
พี่ทิศใจเย็นๆๆ
ยุขึ้นง่ายๆ อุตส่าห์เนียนมาตั้งนาน
:hao3: :hao3: :hao3:
-
เชียร์กัน ถึงแม่จะเป็นไปไม่ได้ ที่ไม่เชียร์ทิศคือ ทิศ ไม่ชัดเจน แค่แสดงออกว่าหึง หวง แต่ ไม่จัดการ กับอีตูนปัญหาใหญ่ให้เด็ดขาด ถ้าชอบนินจิงๆๆ ควรจะทำอะไรให้ชัดเจน ไม่ปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้ นินก้ออย่าหลงละเริ่งไปละ ไว้หอร์มบ้าง แลจะแสดงออกว่าห่วง แบบไม่รู้ตัวมากเกินไปแล้ว
-
กัณฑ์กระตุ้นไปขนาดนี้ พี่ทิศก็แสดงความรู้สึกจริงๆได้แล้วนะ เพราะถ้ายังแค่แหย่อยู่แบบนี้น้องนินก็คงไม่รู้ตัวหรอก
-
เพื่อนเป็นห่วงไดแต่ใช่ว่าต้องมากไปเรามองว่ามันล้นน่ะ นายเอกไม่น่าจะไม่ทันคนนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ รีบทำไรให้ชัดเจนทีเถอะคุณทศทิศ :katai5: :katai5:
-
ทำไมขำ55555555555
กันต์เราชอบเธอ5555555
-
กัณณ์เราชอบนาย55555
หาคู่ให้กัณณ์ที :hao7: :hao7:
-
เรื่องหน้าของกัณฑ์เป็นพระเอกนะจ๊ะ อิอิ
พี่ทศทิศสมหวังไวๆ นะจ๊ะ หนูนินแบ๊วขนาดนี้
-
chapter 13
ผมเดินไปเอาน้ำแปบเดี๋ยว พอเดินกลับมาอีกที ก็เห็นพี่ทิศกระชากคอเสื้อ ง้างหมัดเตรียมพุ่งใส่หากัณณ์แล้ว
ผมคิดว่ากัณณ์มันคงไปกวนประสาทพี่ทิศแน่ๆเพราะตั้งแต่เช้าแล้วที่กัณณ์ยียวนกวนพี่ทิศอยู่ ไม่งั้นพี่ทิศคงไม่ลุกขึ้นมาท้าตีแบบนี้ แต่ยังไม่รู้เรื่องว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร
พอเขาถามว่ากัณณ์ไปกวนอะไรพี่ทิศมันก็ไม่ตอบ มองผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่ายหัวไปมาเป็นเชิงปฏิเสธที่จะไม่ตอบ
รึว่าเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน ถ้าเป็นเพราะเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน กลับห้องไปผมคงต้องเคลียร์กับมันหน่อยแล้ว
ผมหันไปมองร่างสูงที่พยายามนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ ผมเลยเปลี่ยนประเด็นมาเรื่องข้าวที่แม่ค้าเอามาเสริฟพอดี คงอยากให้รีบๆทานให้เสร็จๆก่อนจะตีกันมั้ง
"มาทานกันดีกว่าครับนี้ อ่ะนี้ของพี่" ผมส่งข้าวราดเต้าหู้หมูสับให้คนข้างๆ
แล้วค่อยหันมาหยิบจานของตัวเอง ส่วนกัณณ์มันก็รับข้าวของมันไปนั่งกินหน้าตาเฉย ตลอดเวลาบนโต๊ะอาหารไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา เขาเองก็อึดอัดไม่น้อยอยู่เหมือนกันเลยรีบกินๆให้เสร็จๆ จะได้แยกย้ายกันไปทำงานต่อ
เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะขอโทษพี่ทิศแทนกัณณ์แล้วค่อยไปคุยกับกัณณ์ให้รู้เรื่องเพราะผมเองก็อยากรู้ว่ามันไปกวนประสาทพี่เขาทำไมทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เห็นคุยกันได้ดี ถ้ามันทำไม่เข้าท่าเขาจะให้มันมาขอโทษพี่ทิศด้วยตัวเอง
หวังว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วพี่ทิศกับกัณณ์คงกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมนะ
พอทานข้าวกันเสร็จทศทิศก็วางเงินไว้ร้อยหนึ่งแล้วจูงมือเขาเดินออกมาจากร้านเลย โดนไม่ได้หันไปมองหน้ากัณณ์ด้วยซ้ำ นินเองก็แทบจะลุกขึ้นเดินตามอีกคนไม่ทันยังดีที่มือคว้ากระเป๋าคู่ใจมาได้ เขาหันหน้าไปบอกกัณณ์ว่าเจอกันแบบไร้เสียง กัณณ์มันก็พยักหน้ารับแล้วโบกมือไล่กลายๆ
พอเดินมาถึงบริษัทพี่ทิศก็ยังไม่ยอมพูดอะไรเขาเลยตัดสินใจเอ่ยปากก่อน
"คือ...พี่ทิศครับ มีเรื่องอะไรกันเหรอ?"
"........." ไม่ตอบอีก สงสัยต้องไปถามจากกัณณ์แล้ว
"นิน ตอนนี้แชร์ห้องอยู่กับกัณณ์ใช่ไหม?" อยู่ๆคนที่เดินตีหน้าครึมมาตลอดก็ถามเขา
"ครับ ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า?"
"สนใจย้ายออกไหม? มาอยู่คอนโดพี่แทนเอาไหม?"
"หาา..นี้มันเรื่องอะไรกันครับ พี่ไม่พอใจกัณณ์มันขนาดนั้นเลยเหรอ ผมขอโทษแทนมันด้วยจริงๆ มันเป็นคนพูดมากแต่ไม่ใช่คนไม่ดีนะครับ"
"แล้วสนใจรึเปล่า ย้ายมาไหม? ไกลจากที่เดิมหน่อยแต่เดี๋ยวพี่ไปรับไปส่งเอง"
"ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมไม่ย้ายดีกว่าคือมันไม่สะดวกแถมยังรบกวนพี่ด้วย"
"ไม่รบกวนอะไร ย้ายเถอะไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ไง"
"พี่ไม่ได้อยู่บ้านเหรอครับ?" บ้านก็อยู่ไม่ไกลหนิ
"ก็บางวันนอนบ้าน บางวันก็นอนคอนโด"
"อ่อครับ แต่ไม่ย้ายดีกว่า ผมไม่มีเงินขนาดเช่าคอนโดอยู่หรอก"
"ไม่ต้องจ่ายมาอยู่ฟรีเลย เอาไหม? พี่ว่าย้ายมาดีกว่านะ" พี่ทิศยังคงตื้อไม่ยอมหยุด
"ยิ่งให้อยู่ฟรีๆ ผมไม่ย้ายหรอกครับ เกรงใจจะแย่"
"โอเคงั้นพี่ให้เราเช่าถูกกว่าห้องเดิมครึ่งนึง แบบนี้ย้ายได้ยัง?"
"พี่อยากให้ผมย้ายขนาดนี้เลยเหรอ? กัณณ์มันกวนอะไรพี่กันแน่" เขาเริ่มงงแล้วนะ ทำไมพี่ทิศถึงจะให้เขาย้ายห้องอยู่ได้
"อืม แล้วจะยอมย้ายไหมล่ะ?"
"ขอบคุณนะครับ แต่ไม่ดีกว่า" เขาตอบปฏิเสธไปอีกรอบ
"ถ้าอยากย้ายหอเมื่อไรรีบบอกพี่เลยเข้าใจนะ" เขาพยักหน้าตอบ แล้วค่อยแยกย้ายกันไปทำงาน
ช่วงเลิกงานผมนั่งเก็บเอกสารเข้าแฟ้ม เรียงงานที่ค้างไว้คราวๆพรุ่งนี้จะได้ไม่งงว่าต้องทำอะไรต่อ แล้วค่อยเก็บของลงกระเป๋า
"พี่ทรายครับ มีงานอะไรยังไม่เสร็จอีกเหรอ ให้ผมช่วยไหมครับ?" เขาที่หันไปเห็นพี่ทรายยังพิมพ์อะไรอยู่ก็ถามขึ้น
"ไม่มีอะไรจ๊ะ เสร็จแล้วลูกแต่นี้พี่สรุปงานพรุ่งนี้ไว้ก่อนหน่ะ จะได้เตรียมตัวถูก"
"อ่อครับ" เขาตอบรับพร้อมส่งยิ้มชื่นชมความขยันของเลขาร่างท้วมตรงหน้า
"หนูรอคุณทิศอยู่เหรอ?"
"ครับ" เขาตอบเพราะทุกวันเขาต้องนั่งรอให้อีกคนออกมาจากห้องแล้วค่อยลงไปข้างล่างพร้อมกัน
Rrrrrr rr r
>>ฮัลโหล ว่าไงนี่เลิกงานแล้วนะรอพี่ทิศอยู่<<
>>อ้าวเหรอ ไปไหนอ่ะ?<<
>>ไม่ต้อง ไม่เอาอะไรไปเถอะกัณณ์<<
>>อืมๆ ได้ๆ<<
>>เคๆ งั้นแค่นี้แหละ บาย<<
กัณณ์มันโทรมาบอกว่าวันนี้ให้เขากลับกับพี่ทิศสองคน เพราะมันจะไปทำธุระที่ห้างนิดหน่อยแล้วค่อยไปเจอกันที่ห้องเลยแต่มันบอกให้ผมรอเปิดประตูให้มันด้วยเพราะมันไม่ได้เอากุญแจไป
"อ้าวพี่ทิศ ออกมาเมื่อไรครับ?"
"ตอนเราคุยโทรศัพท์กับเพื่อน"
"งั้นไปเลยไหมครับ พี่เสร็จแล้วใช่ไหม? วันนี้กัณณ์มันไม่ได้กลับด้วยนะ มันไปทำธุระ" เขาเอ่ยปากบอกคนร่างสูงที่เดินนำหน้าไปกดลิฟต์อยู่
"เออ ดีแล้ว" เสียงทุ่มตอบกลับอู้อี้
"พี่ว่าอะไรนะ?"
"เปล่า ไปกันเถอะ" พี่ทิศชวนเขาเข้าลิฟต์เมื่อลิฟต์มาถึง
การจราจรตอนเย็นเวลาเลิกงงานแบบนนี้ไม่ต้องพูดถึง รถติดยิ่งกว่าอะไร เขานั่งมองรถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวกันอย่างช้าๆ อย่างสบายอารมณ์ยิ่งในรถเปิดเพลงแนวที่เขาชอบคลออยู่เบาๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงไปเรื่อยๆ โยกหัวตามเบาๆ
"สบายอารมณ์จังเลยนะเราหน่ะ" คนขับรถรูปหล่อทัก
"หื้ม ก็ครับ" เขายิ้มตอบกลับไป
"รีบกลับรึเปล่า?"
"ก็ไม่ครับ"
"งั้นไปทำธุระเป็นเพิ่อนพี่หน่อยสิ"
"ได้ครับ"
รถคันหรูขับไปทางเดียวกับหอพักเขาแต่ขับเลยไปอีก แล้วค่อยหักเลี้ยวเข้าไปเมื่อถึงที่หมาย คราวนี้รถหรูไม่ต้องขับวนหาที่จอดนาน เมื่อขับมาถึงที่จอดที่มีแผงกั้นเหล็กติดระบุป้ายทะเบียนรถไว้ รปภ.ที่ค่อยดูแลอยู่มองป้ายทะเบียนเล็กน้อยเพื่อเช็คความถูกต้องแล้วค่อยเลื่อนแผงกั้นเหล็อกออกแล้วโบกรถให้เข้าจอด เมื่อรถหยุดนิ่งแล้วพี่ทิศดับเครื่อง ลงจากรถแล้วพูดคุยกับรปภ.อย่างเป็นกันเอง เขาที่ลงมาจากรถก็สำรวจดูที่แปลกใหม่แห่งนี้
"พี่ทิศมาหาใครเหรอ?"
"ไม่ได้มาหาใคร พานินมาดูห้องไง" อีกคนที่เดินอยู่ข้างๆตอบ
ส่วนเขาก็ค่อยๆมองสถานที่หรูตรงหน้านี้
"ห้องพี่ที่ว่านะเหรอ?" โอโห้ มีห้องหรูแบบนี้ก็ไม่อยู่ ยังให้เขามาอยู่ฟรีๆอีก
แต่ถ้าเขาเองมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบพี่ทิศเขาก็กลับไปนอนบ้านนะ
พี่ทิศพาผมขึ้นมาบนห้องที่อยู่ชั้นเกือบๆบนสุด เรื่องวิวไม่ต้องพูดถึงสวยอย่าบอกใครขนาดนี้เวลาใกล้ค่ำนะ ถ้าตอนค่ำต้องสวยกว่านี้แน่ๆ ผมที่เมื่อประตูห้องเปิดก็เดินตรงดิ่งไปเกาะกระจกดูวิวเลยทันที
"ชอบห้องพี่ไหม?" เขาพยักหน้ารัวๆ แต่ตาก็ยังมองไปยังวิวเบื้องหน้า
"แล้วทำไมไม่ย้ายมาล่ะ?"
"ย้ายไม่ได้ ไม่มีเงิน" เขาตอบอย่างคนที่ยังล่องลอยชมภาพมุมสูงอยู่
"บอกแล้วไงว่ามาอยู่ฟรีก็ได้" เขาที่รู้สึกหวิวแถมต้นคอก็หหันกลับมาหาสาเหตุ
กึก !
พอนินหันกลับไปก็เจอทศทิศที่ยืนอยู่ใกล้ หายใจรอต้นคออยู่ให้เขาใจสั่นเล่นๆ เขามองหน้าอีกคนที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
ตึกตัก ตึกตัก ๆ ๆ
หัวใจเขาเต้นแรงเข้าไปอีกเมื่อมือหนาเอื้อมมาโอบรอบเอวเขาไว้
"พ...พี่ทิศ" เขาเรียกอีกคนเพื่อนคนตรงหน้าไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร
ก็ในเมื่อมือหนาที่คล้องรอบเอวเขาอยู่ กำลังลูบไล้ช่วงเอวเบาอยู่เบาๆ
"พ...พี่ทิศ ทำอะไร" เขาใช้แขนดันตัวหนาให้ออกห่างจากตัวเองอีกหน่อยเมื่อเห็นอีกคนค่อยๆโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ
"ท...โทษที นินรออยู่นี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่มา" ทศทิศว่าเสร็จก็รีบสาวเท้าเดินหายเข้าไปอีกห้อง ปล่อยใจเขายืนใจเต้นระรัว จับหน้าอกอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงพระอาทิตย์ที่ค่อยๆลาลับขอบฟ้าไป
เขาเดินมานั่งรอเจ้าของห้องที่เดินหายไปตั้งแต่เมื่อกี้ที่โซฟาเบดตัวใหญ่เนื้อนุ่ม เสียงเต้นในอกยังไม่จางหายไปเท่าไร เขาทิ้งตัวลงนอนเมื่อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองจะเต้นหนักหน่วงไปหน่อย
พอคิดถึงหน้าพี่ทิศที่อยู่ใกล้ระดับนั้นเขาก็เขินขึ้นมาจนต้องเอาหน้าซุกกับหมอนปิดบังความอายไป.......
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค่ะ มาแล้ววว ว
ตอนนี้พาเขากันเข้าห้อง จะเกิดอะไรต่อไปก็รอติดตามกันนะคะ 5555
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ทิศก็ชวนแต่น้องย้ายห้องตลอดๆๆ :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ทิศรีบไปไหนคะกลับมาก่อนค่ะ555555
-
น้องนิน อย่าไปเผลอหลับในคอนโดพี่ทิศเชียว เผลอๆจะโดนเสือจับกินนะเฮ้ย!!
-
สงสารพี่ทิศน้องนินก็ไม่รู้อะไรเลย555555555
-
อยากรู้ว่าทิศไปชอบน้องนินตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ
-
พี่ทิศ แกมันร้าย 555
-
หวายยยยยยย พี่ทิศรุกแรงขนาดนี้ น้องนินยังไม่รู้ตัวอีกหรือเนี่ย?
สงสารเสือจริงๆด้วย ฮาาาาาา
-
:pig4:
-
เจ็บตัวกันไป แต่คนทำแผลดูแลดี๊ดี
-
มีความน่ารัก พี่ทิศรุกหนัก ๆ เลยค่ะ น้องเค้าซื่อ 555+ :laugh:
-
เสืออย่างพี่ทิศนี่น่าสงสารนะ :laugh:
-
chapter 14
Thottit talk:
Rrrr r r
เสียงเรียกเข้าที่ดังอยู่นอกห้องนอนทำให้ผมต้องรีบเดินออกจากห้องน้ำในห้องนอน ออกไปดูว่าทำไมเจ้าของโทรศัพท์ถึงยังไม่ยอมรับสายเสียที ปล่อยให้เรียกอยู่อย่างนั้น
พอเดินออกมาที่โซฟาก็เห็นน้องนอนหน้าซุกหมอนอยู่แล้ว ชะโงกหน้าไปดูหน่อยก็เห็นเจ้าตัวนอนหลับตาพริ้ม มุมปากอมยิ้มเล็กๆหลับไปทั้งอย่างนั้นอยู่
ผมเลยถือวิสาสะล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายน้องที่ว่าอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมาดูทันทีว่าใครโทรมา
กัณณ์
ไอ้เด็กเจ้าปัญหานี้อีกแล้ว ทำมาตีซี้กับน้องทั้งๆที่ตัวเองก็คิดไม่ซื่อ เหอะ !
มันกวนผมตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วพูดจาน่าชวนปากแตกมาก ผมตัดสินใจกดรับสาย ไม่อยากให้เสียงเรียกเข้ารบกวนคนที่นอนหลับสบายอยู่
>>.........<< ผมกดรับแต่ผมไม่กรอกเสียงอะไรลงไป เดี๋ยวอีกฝ่ายจะรู้ก่อนว่าไม่ใช่น้องที่เป็นคนรับสาย
>>สัดอยู่ไหนเนื่ย กูรออยู่หน้าห้องก๊อกๆเรียกจนมือจะหักแล้ว หลับอยู่รึไง ตื่นโว๊ยยย<< อีกคนยังโวยวายมาไม่หยุด
>>นินไม่ได้อยู่ห้อง<<
>>อ้าวแล้วมึงไปไหน?<< ประสาทกลับ ยังไม่รู้อีกรึไงว่าผมไม่ใช่น้อง
>>เดี๋ยวๆ มึงเป็นใครเนี่ย? นินมันอยู่ไหน?<< มันโวยวายไม่เลิกแต่เริ่มสงสัยว่าใครพูดแล้ว
>>พี่ทิศเหรอ? พี่เอามันไปไว้ไหนเนี่ย ผมเข้าห้องไม่ได้นะ เอากุญแจมาให้ผมก่อนแล้วค่อยเอามันไปไหนก็ไป<<
สรุปกัณณ์มันเป็นอะไรกับน้องกันแน่? ทีเมื่อเช้าพูดอย่างกับหวงน้องมันนักหนาแต่พอเย็นกลับพูดงี้ หมายความว่าไง?
>>ปกตินินหลับนานรึเปล่า?<<
>>ถามอะไรของพี่ จะเข้าห้องเอาสายไปให้มันเร็ว<<
>>ตอบมาก่อน<<
>>มันก็หลับแบบนี้ประจำ เลิกงงานมาก็กลับมานอนแต่ตื่นตอนเกือบสองทุ่มนู้นแหละ<<
อืมอีกชั่วโมงกว่าๆ หวังว่าคงกลับมาก่อนน้องตื่นนะ
>>กัณณ์ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ออกมารอหน้าหอเดี๋ยวพี่ไป<<
>>อือ รีบๆมานะพี่ ยุงกัดตัวลายแล้ว<<
ผมกดวางสายไปโดยไม่ใส่ใจกับเสียงโวยวายของมัน ผมเดินไปจัดท่าให้น้องนอนสบายๆแล้วเดินไปเอาผ้าห่มในห้องนอนมาคลุมให้ก่อนออกจากห้องไปเคลียร์กับไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ......
จากคอนโดผมไปหอน้องใช้เวลาประมาณ 20 นาทีได้ถ้ารถไม่ติด แต่ยิ่งช่วงค่ำเวลานี้ผู้คนมากมายต่างใช้รถใช้ถนนกันทั้งนั้น คงติดอีกนานแต่ผมไม่สนหรอกปล่อยให้กัณณ์มันนั่งตบยุงรอไปอย่างนั้น
ผมนั่งเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถไปเรื่อย หวนคิดถึงวันแรกที่ผมได้เรียกชื่อน้องอีกครั้งทั้งที่ไม่ได้เรียกมานานแสนนานแล้ว
วันนั้นผมไปทำธุระแทนพ่อที่มหาลัยนิดหน่อย บริษัท XXXของผมทำเกี่ยวกับการนำเข้าและจำหน่ายพวกอุปกรณ์เทคโนโลยีใหม่ๆทางวิทยาศาสตร์ รวมทั้งการติดตั้งเครื่องมือ การตรวจซ่อมบำรุงสภาพพวกเครื่องมือเครื่องไม้นั้นทั้งหมด ก็ครบวงจรเลยทีเดียว
แต่วันนั้นผมเห็นเพื่อนน้องสองคน กัณณ์และผู้หญิงอีกคนกำลังเปิดท้ายรถ หยิบกล่องของขวัญท่าทางรีบกันเหลือเกิน
ผมก็เอะใจเลยลองเช็คบันทึกในโทรศัพท์ดู วันนี้วันเกิดน้อง ผมเองเลยรีบเดินไปที่คณะถามเด็กปี 4 ที่นั่งอยู่ใต้อาคารว่าวันนี้พวกเขาประชุมกันที่ไหน พอเขาได้คำตอบก็รีบวิ่งไปยังห้องประชุมกลัวเหมือนกันว่าน้องจะไม่อยู่แล้วแต่ขอขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า
พอผมขึ้นไปที่ห้องประชุมก็เจอใครบางคนนอนฟุบหน้าอยู่คนเดียวไม่เจอน้องแล้ว ผมคิดว่าเพื่อนคงแกล้งเขาเลยตั้งใจจะไปปลุก แต่หน้าที่เงยขึ้นมาทำเอาผมไปไม่เป็นเหมือนกัน
ผมชะงักค้างอยู่มือวางบนไหล่น้องอยู่อย่างนั้น น้องก็ขอโทษผม แต่จ้องหน้าน้องอยู่ได้ไม่นานกัณณ์และน้องผู้หญิงก็มาเซอร์ไพร์สน้อง ผมจับแขนน้องไว้อีกครั้งก่อนจะอวยพรน้องแล้วเรียกชื่อน้องออกไป
ตอนนั้นมันดีใจมากครับ เหมือนว่าสิ่งสำคัญที่หายไปนานมาอยู่ตรงหน้า ดีใจตื่นเต้นจนได้แต่ยืนมองหลังน้องที่รีบเดินออกไป
ผมคิดอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่าเหมือนที่ผ่านมาแล้วอีกแล้ว ผมตั้งใจจะเรียกตัวน้องไปสัมภาษณ์ ยื่นงานสักตำแหน่งให้ น้องจะได้อยู่ใกล้กับผมมากขึ้น แต่เหมือนโชคช่วยน้องกลับยื่นใบสมัครเข้ามา พี่น้อยหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่เจอกันในลิฟต์บอกผมว่าปีนี้มีรุ่นน้องคณะผมมาสมัครด้วย ผมเลยบอกว่าขอดูใบสมัครงานของเด็กใหม่หน่อย
สุดท้ายผมก็เจอใบสมัครน้อง มีรูปนักศึกษาติดมาด้วยผมแกะรูปนั้นเก็บไว้ในกระเป๋าตังเรียบร้อย น่ารักอย่าบอกใครเลย ฮ่าาาา
ตอนโทรนัดสัมภาษณ์ ผมก็อยากคุยกับน้องอีกนะแต่ไม่รู้จะเอาเรื่องไหนมาอ้างเลยได้แต่รอวันรุ่งขึ้นที่จะได้พบน้อง ผมมาก่อนเวลานัดเกือบ 30 นาทีไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรมากมาย เลยสั่งอาหารมาทานคิดว่าคงเสร็จก่อนน้องมาแต่ปรากฏว่าน้องมาถึงก่อน ผมเลยนั่งตีหน้าครึมวางท่าผู้ใหญ่ทานข้าวให้จนเสร็จ แต่เหมือนคนตรงหน้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยสั่งให้อีกชุด น้องนั่งทานไปยิ้มไป ผมเห็นแบบนั้นก็ได้แต่นั่งพอใจอยู่เงียบๆ
ผมขับรถไปทำงานตอนเช้าตามปกติแต่ก็เจอน้องกับกัณณ์ที่ป้ายรถเมลล์เสียก่อน ไม่ต้องคิดครับ จอดรถให้น้องขึ้นมาเลย ผมเลยรู้จักเจ้าเพื่อนตัวดีของน้องไปโดยปริยาย ผมให้น้องมานั่งทำงานหน้าห้องจะได้เจอกันบ่อยๆ ผมได้มีแรงทำงานด้วย คิดแล้วเขิน
พอวันหยุดผมลองขับรถไปที่หอน้องเจอน้องเซอร์ไพร์สด้วยการบอกว่าอยู่คนเดียวพร้อมชุดผ้าเสื้อย้วยๆกับกางเกงขาสั้น ใจผมมันสั่นเต้นไหวอย่างรุนแรงแบบนี้คงไม่ปลอดภัยต่อน้องแน่ๆ ผมเลยไล่ให้ไปอาบน้ำแล้วชวนไปที่บ้านผมแทน
ผมอยากให้น้องรู้ว่าผมชอบทานอะไร วันหยุดผมทำอะไรและในทางกลับกัน ผมเองก็อยากรู้จักน้องมากขึ้นด้วย น้องกินเก่งชอบนอนและน้องยังทนกับเรื่องเศร้าๆนั้นอยู่ สามอย่างนี้คือสิ่งที่ผมได้รู้ในวันนั้น
ตอนที่ได้ยินเสียงพี่ทรายร้องขึ้นหลังจากออกจาลิฟต์ผมที่หันไปเห็นตูนกำลังตีน้องอยู่ ใจผมกลัวน้องจะได้แผลเลยรีบไปดึกแขนตูนให้ออกห่างจากน้อง น้องได้แผลจริงๆ เลือดซิบมั้งที่หน้าและที่มือทำเอาผมใจไม่ได้ดี พาน้องไปทำแผลแต่น้องดันพูดจานั่งรักขึ้นมา มันอดไม่ได้ครับ เลยกอดน้องหมับเข้าให้
อีกฝ่ายแทนที่จะรู้ตัวกลับกอดผมตอบขึ้นมาอย่างนั้น จะบ้ายตายคูณสองเมื่อน้องยังไม่เลิกพูดจาน่ารักไม่เลิก ผมปิดปากน้องคิดว่าน้องจะได้หยุดพูดแต่ผิดจังหวะหน่อยกลายเป็นน้องจุ๊บมือผมเบาๆอีก โอ๊ยย จะบ้าเลยครับ
ผมนั่งคิดเรืื่องที่ผ่านมาอยู่บนรถคนเดียวอดเอามือขึ้นมาแนบที่ปากไม่ได้ ผมเหมือนคนโรคจิตที่พอคิดถึงเรื่องนี้ที่ไรต้องจุ๊บมือตัวเองทุกครั้ง
ผมเปลี่ยนเกียร์ รถเคลื่อนได้ไม่เท่าไรก็หยุดอีก ผมเลยมีโอกาสนั่งเพ้อถึงน้องต่อ แต่วันนี้กลับมืเรื่องให้ขุ่นใจเมื่อเพื่อนตัวดีของน้องที่ชื่อกัณณ์ มันพูดจาเหมือนได้น้องแล้วผมอยากจะต่อยมันให้ปากแตก พูดแบบนี้ได้ไง!!
ผมโมโหเป็นฟืนเป็นไฟแต่พอน้องเข้ามาขัด ทำท่าเหมือนอยู่ข้างผม เป็นห่วงผม ผมก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ แต่นี้ก็ตั้งใจจะไปเคลียร์กับเด็กกัณณ์นั้นให้รู้เรื่อง มันจะได้ไม่มายุ่งกับน้องอีก!
ยิ่งอยู่ห้องเดียวกันด้วย ผมบอกตรงๆว่าหึง หวง ห่วงเลือดตาแทบกระเด็น ถ้าไปคุยกับมันแล้วยังไม่รู้เรื่องผมจะบังคับให้น้องย้ายมาอยู่กับผมให้ได้ !!
ผมเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกตัวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าทางข้างหน้าโล่ง รถหรูค่อยๆเคลื่อนไปข้างหน้าเรื่อยๆไม่นานผมก็ถึงหอน้อง
ไอ้น้องกัณณ์นั่งหน้ายุ่งตียุงอยู่หน้าหอ เห็นแล้วก็สมน้ำหน้าเลยบีบแตร๋เรียกมัน พอมันเห็นรถผมเท่านั้นมันก็เดินมาก๊อกๆ กระจกข้างคนขับ ผมเลื่อนกระจกลงแล้วบอกมันว่า
"ขึ้นมาพี่มีเรื่องจะคุย"
"ไม่เอา รีบขึ้นห้องยุ่งกัดจะตายแล้ว"
"กัณณ์ พี่จะคุยเรื่องนิน" ผมตอบเสียงเข้ม
"ครับๆ ก็ได้ๆ อย่าพาผมไปฆ่าหมกป่าก็พอ" แล้วมันก็พึมพำด่าผมต่อ คิดว่าไม่ได้ยินรึไงว่ะ
พอมันขึ้นรถเรียบร้อย ผมก็ขับไปจอดร้านอาหารติดกระจกแถวๆนั้น แล้วบอกให้มันลง ผมกับมันเดินมานั่งที่โต๊ะ ผมสั่งอาหารสองสามอย่างพร้อมของหวานใส่กล่องกลับบ้าน ระหว่างที่รออาหารเจ้าเด็กพูดมากก็ทักขึ้น
"พี่จะไม่เลี้ยงข้าวผมหน่อยเหรอ?"
"ไม่ พี่มาซื้อข้าวจะไปกินกับนิน คืนนี้นินไม่กลับหอ อะ นี้กุญแจห้องเอาไป"
"แล้วพี่จะเอามันไปนอนที่ไหน? ไม่ยอมนะโว๊ยยยย" มันขึ้นเสียงใส่ผม
"เรื่องของพี่ กัณณ์บอกมาตรงๆว่าเป็นอะไรกับนิน"
"อย่ามาทำเเสียงขู่งี้นะ" อีกคนโวย
"งั้นก็บอกมา เร็วๆ"
"พี่ผมถามก่อนตรงๆเลย จีบนินมันอยู่ใช่ไหม? ตอบความจริงมา" มันทำท่าเหมือนตำรวจที่สอบสวนผู้ร้ายอยู่อย่างงั้น
"เออ จริงจังด้วย"
"ไม่ได้คิดจะคบมันเล่นๆแน่นะ" สรุปผมมาถามมันหรือมันมาถามผมกันแน่
"เออ ไม่ได้คิด"
"แล้ว วะ....."
"กัณณ์ยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะ" ผมถามเสียงห้วนๆ
"พี่ก็ ผมก็เป็นเพื่อนมันไง เพื่อนมันเฉยๆ ไม่คิดว่าพี่จะแหย่ง่ายขนาดนี้นะ คิคิ" มันว่าเสียงใสพร้อมหัวเราะคิกคัก
"แล้วที่พูดสองแง่สองงาม? เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ?"
"หมั่นไส้พี่ไง แกล้งเล่นหรอก ผมไม่ได้จะขัดขวางพี่กับมันหรอกนะแต่พี่ไปเคลียร์ตัวเองก่อนดีกว่า"
"เคลียร์ตัวเอง?" ผมก็ไม่ได้คบใครอยู่นะ
"ใช่ ถ้าพี่มีคู่ขา ขานอนขาจรอะไรของพี่ก็ไปจบกับคนพวกนั้นก่อนจะมาคบกับเพื่อนผม นินเป็นคนดีมากนะพี่ อย่าทำมันเสียใจเลย"
"พี่ไม่มีคู่ขาอะไรทั้งนั้น" ผมว่าจริงจัง ถ้าสมัยเรียนอ่ะมีแต่พอมาทำงานแล้วก็มุ่งแต่กับงาน
"แล้วคุณตูนที่เข้ามาทำร้ายนินอ่ะ ครั้งแรกยังเป็นแบบนี้ครั้งต่อไปถ้าเจอกันจะมีเรื่องอะไรอีกรึเปล่าก็ไม่รู้" สงสัยนินจะเล่าให้กัณณ์ฟังหมดแล้วหรือไม่มันก็ไปเค้นมากจานิน แต่ผมว่าเป็นอย่างหลังมากกว่า
"ตูนเค้าเป็นเพื่อนพี่เฉยๆ รู้จักกันตามประสาครอบครัวที่ทำธุระกิจด้วยกัน"
"แต่เค้าบอกว่าเป็นแฟนพี่ พี่ต้องชัดเจนกว่านี้ถ้าจะคบกับนิน นินมันไม่มานั่งพูดหรอกนะว่ามันหึงหรือไม่พอใจ มันหน่ะเก็บเงียบพี่ต้องสังเกตเอาเอง"
"นี้ไงก็ชัดเจนอยู่จะพานินไปอยู่ด้วยแล้วไง เห้อออ ส่วนเรื่องตูนเดี๋ยวพี่จัดการเอง"
"เห้ยย ๆ ไม่ได้ๆ มันต้องอยู่กับผมดิพี่ เดี๋ยวไม่มีใครหารค่าห้อง"
"เดี๋ยวพี่ช่วยจ่ายเอง"
"แหมๆ ทำใจเสี่ยซะด้วย"
พอผมรู้ว่ากัณณ์มันไม่ได้คิดอะไรกับน้องผมก็เบาใจ คุยกับมันได้มากขึ้นจริงๆตอนแรกก็สนิทกับมันนะ มันเป็นเด็กพูดมาก ดูอย่างตอนนี้สิพอผมรับปากว่าจะจัดการเรื่องตูนให้มันก็นั่งจ้อมาไม่อยู่
มันเล่าให้ผมฟังว่านินเป็นคนแบบไหน อยู่กินยังไงเท่าที่มันรู้ ก็ดีเหมือนกันผมได้รู้เรื่องน้องเยอะขึ้น พอคิดถึงน้องใจมันก็ฉุกคิดว่าไม่รู้ว่าน้องจะตื่นรึยัง จะตกใจรึเปล่าที่ตื่นมาไม่เจอใครแบบนี้
ผมขับมาส่งกัณณ์ที่หอ ก่อนที่มันจะเดินขึ้นห้องไปมันหันมาบอกว่า
"แต่ยังไงสัปดาห์นี้นินก็ต้องไปกินเที่ยงกับผมนะพี่" เหอะๆ ยอมใจเลยกับไอ้เด็กคนนี้ ไปกินกันเถอะผมไม่ว่าหรอกเพราะไงผมก็ไปด้วย ผมเปลี่ยนเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปยังคอนโดที่น้องกำลังนอนรอผมอยู่อย่างสบายอารมณ์.......
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
ฮิ้ววว ว สวัสดีค้า มาแล้ว
ตอนนี้ทศทิศทอร์คแล้วนะคะ >3<
ตอนนี้นินยังปลอดภัยหายห่วง แต่ตอนต่อไปก็ไปแน่ แฮร่ๆ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นินน่ารักกกกกมากกกกๆเลยยยยยย พี่ทิศแสดงออกขนาดนี้
รู้ตัวได้แล้วววว อิอิ
:L2: :กอด1:
-
พี่ทิศ ป๋ามากค่ะ
-
เคลียร์เรื่องเพื่อนสาวพี่ที่ชื่อตูนด้วยนะพี่ทิศ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
วะๆๆๆๆว้าววววววเสี่ยยยยยยทิศ!!!
-
:pig4: :pig4:
-
แหมมมมมมมมมม พี่ค่อยเลยเนอะพี่ทศเนอะ
รีบไปเคลียร์ตัวเองดีกว่านะคะ ตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับเขา แต่คนอื่นเขาคิดอะไรกับตัวเองหรือเปล่า
อย่าให้มีคนมารังแกน้องได้สิ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:z13:
-
สู้ๆ ค่ะพี่ทศ น้องนินน่ารักมาก แต่ก็อึนมากด้วย แค่น้องทำตัวน่ารักๆ พี่ทศก็ปลื้มสุดๆ ไปเลย
ขอบคุณกัณที่ช่วยเร่งเชื้อไฟ เลิศเลอ
ขอบคุณค่ะ
-
chapter 15
เขารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้กลิ่นหอมๆที่ลอยมาแต่ไกลบวกกับท้องที่ตอนนี้น้ำย่อยเริ่มทำงานอีกครั้งแล้ว
/อ่าา า ขี้เกียจลุกจัง
เขาขยับพลิกซ้ายพลิกขวาบิดขี้เกียจ ไล่ความเมื่อยล้าที่สะสมอยู่ตามลำตัว แขนและขาให้หมดไป ไฟในห้องที่เปิดสว่างทั่วห้องบอกเขาได้อย่างดีว่านี้คงมืดเรียบร้อบแล้ว
เขาค่อยๆนึกว่าก่อนหน้าที่ตัวเองจะหลับตนทำอะไรอยู่
มาห้องพี่ทิศนี้คือคำตอบที่เขานึกออก
"หิ้ม ??" เขาผงกหัวขึ้นมองคอนโดห้องหรูที่ไม่มีทางเป็นของเขาแน่ กวาดตามองหาใบหน้าหล่อๆของเจ้าของห้องก็ไม่เจอ เห็นแต่ควันที่ลอยออกมาจากมุมๆหนึ่ง
"พี่ทิศ" เสียงแหบๆของเขาเปล่งออกไปหวังว่าคนที่ยืนหลบมุมอยู่จะเป็นเจ้าของชื่อ
"ว่าไงเรา ขี้เซาจังเลยนะ" เสียงทุ้มของอีกคนตอบกลับมา ใบหน้ามีเสห่น์ชะโงกหน้าออกมามองเขาพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
"ทำไมไม่ปลุก ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ?" เขาที่เห็นนาฬิกาทีดำคลาสสิกที่แขวนอยู่บนพนังห้องบอกเวลาอยู่ก็อดตกใจกับเวลาตอนนี้ไม่ได้
ปกติเขาจะตื่นเกือบสองทุ่มไม่ค่อยจะหลับยาวถึงสามทุ่มเท่าไร แล้วนี้พี่ทิศยังจะปล่อยให้เขานอนอยู่แบบนี้อีก แล้ววันนี้เขาจะกลับไงเนี่ย
"ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้า เดี๋ยวมากินข้าวกัน" อีกคนพูดขึ้นมา
"พี่ทิศ ทานไม่ได้แล้ว ผมจะกลับห้องแล้วพี่" ถ้าดึกกว่านี้เขาเองก็กลัวอยู่
"นอนนี้แหละ"
"แต่ว่า....."
"ไม่ต้องแต่ ไปล้างหน้า" พี่ทิศเดินออกมาจากมุมครัว มั้งนะเขาคิดงั้น
"ลุกขึ้นมา เร็วๆ" พี่ทิศดึงมือเขาแล้วจูงไปที่ห้องน้ำในห้องนอน
แค่เปิดประตูห้องนอนก็มีกลิ่นของผู้ชายตรงหน้าเขาลอยเต็มอบอวลไปหมด เขาสะดุดตากับพนังด้านหนึ่งของห้องนอนที่เป็นกระจกบานใหญ่ทั้งบานติดเป็นพนังห้องแทนปูนซีเมนต์ที่ตอนนี้กำลังอวดวิวยามค่ำคืนอยู่
"สวย" เขาพึมพำเบาๆ แต่คนที่เดินจูงมือเขาอยู่ก็หันมามอง
"หื้ม? อ่อ ใช่ วิวดีมากพี่ก็ชอบ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่ให้เรานอนฝั่งติดกับกระจกเลย"
"ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมนอนโซฟาเองก็ได้" เขาชี้นิ้วไปนอกห้อง
"เตียงพี่ตั้งกว้าง นอนกันสองคนสบายมาก มานี้มา" ทศทิศที่ตอนนี้ยืนอยู่ในห้องน้ำแล้วกวักมือเรียกเขาให้เดินเข้าไป
เขายืนพิงเคาน์เตอร์ มือขาวเอื้อมไปเปิดก็อกน้ำแล้วก้มหน้ากวักน้ำล้างหน้าสองสามทีพอสดชื่น แล้วค่อยปิดก็อกน้ำสะบัดหน้าไล่น้ำเล็กน้อย
"แบบนี้ก็เปียกกันหมดสิ เอานี้! ผ้า" พี่ทิศที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ข้างๆก็ส่งผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ เขาผงกหัวเป็นเชิงขอบคุณแล้วเอื้อมมือไปรับมาเช็ดๆหน้าให้แห้ง
"นิน ! ทำไมเช็ดหน้าแรงแบบนั้น หน้าเป็นแผลอยู่นะ" เออพี่ครับแผลมันเหลือแต่รอยนิดๆแล้วไม่เจ็บแล้วนะ
ทศทิศฉวยผ้ามาจากในมืออีกคนแล้วค่อยๆซับใบหน้าใสให้อีกฝ่าย อย่างช้าๆและแผ่วเบาจนเขาเคลิ้มกับสัมผัสนั้น
ไม่รู้ว่าเขาตาฝาด ตาพร่ามัวหรือตาเบลอกันแน่ที่เห็นคนตัวสูงค่อยๆโน้มหน้าลงมาเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายที่กระทบลงมาบนหน้าของเขา
ตึกตัก ตึกตักๆๆ ๆ
ครั้งนี้ไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะหยุด ค่อยๆก้มลงไปเรื่อยๆจนตอนนี้ริมฝีปากร้อนแทบจะชนปากเขาอยู่แล้ว แต่จู่ๆมันกลับเลื่อนขึ้นมาประกบเข้าที่แก้มขาวข้างขวาเขาแทน สัมผัสความนุ่มหยุ่นที่กดลงมาบนแก้มจังๆ
ฟอดดดดดด
"พี่ทิศ!"
"อะ.....อะไร" อีกคนตอบตะกุกตะกัก
"หะ....หะ..หอมแก้ม....ทะ...ทะ....ทำไม" เขารีบเอามือขึ้นมาปิดหน้า พอจับเข้าที่หน้าตัวเองก็รู้ทันทีว่ามันต้องแดงแปร๊ดแน่ๆ ในเมื่อมันร้อนระอุยังกับจะระเบิดออกมาให้ได้
เขารีบเอามือพัดหน้าตัวเองหวังคลายอาการร้อนๆบนหน้าแต่ไม่รู้เลยสักนิดว่าที่ทำอยู่นั้นทำให้อีกคนหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ทศทิศก้มลงมาตั้งใจจะหอมแก้มอีกข้างของคนตัวเล็กให้ได้ แต่คราววนี้นินไม่ได้อยู่เฉยๆ เขาหมุนตัวหลบแล้วรีบเดินออกมาจากห้องน้ำแทน
ตึกตัก ตึกตักๆๆ ๆ
แต่ใจดวงน้อยๆของเขายังคงเต้นระรัวกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่ไม่หยุด
"พอๆๆ ใจเย็นๆนะ ใจเย็นๆ" เขาเอามือลูบออกตัวเองราวกับปลอบใจตัวเองอยู่
หลังจากนั้นทั้งเขาและพี่ทิศก็ไม่พูดอะไรกัน พี่ทิศที่เดินออกจากห้องน้ำมาหาเขา เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆมือหนาก็คว้าหมับเข้าให้ที่มือของเขาแล้วจูงมือลากไปที่มุมครัวแล้วเอานิ้วชี้ๆ ที่กับข้าวที่อุ่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เขาเองก็อายเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกไปจึงพยักหน้าตอบเบาๆ เขาทั้งคู่ช่วยกันยกข้าวและกับออกมากวางบนโต๊ะโดยไม่มีการส่งเสียง พูดคุยใดๆกันเลย
อยู่ๆพี่ทิศก็ตักเนื้อไก่มาวางในจานเขา พอเขาเงยหน้าร่างสูงก็ชี้ๆที่ไก่ทำนองว่าให้กิน เขาก็ตักเข้าปากอย่างไม่เกี่ยง
"นิน โกรธพี่เหรอ?" พี่ทิศพูดขึ้นอย่างคนใจไม่ดีเท่าไร
"ปะ....เปล่า"
"แล้วทำไมเงียบ?"
"........." จะให้บอกรึไงว่าเขิน เขาก้มหน้าเขี่ยข้าวไปมาแล้วค่อยๆเงยหน้าจ้องตาอีกคนเมื่อตัดสินใจไว้แล้วว่าต้องคลายข้อสงสัยให้ได้
"พี่ทะ...ทำ ทำไม?" ตั้งแต่เข้าห้องมาแล้วเขารู้สึกว่าพี่ทิศแตะเนื้อต้องตัวเขาเกินความจำเป็นมาก
"มันเขี้ยว"
"หืม?"
"มันเขี้ยวไง เห็นแล้วอยากกัดอะไรทำนองนั้น" คราวนี้กลับเป็นพี่ทิศบ้างที่นั่งเขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมเงยหน้ามาคุย
พอเขาได้ยินคำตอบก็ไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อจึงปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบไป......
"ไม่ชอบเหรอ?" พอเห็นเขาเงียบอีกคนก็ถามขึ้น
"มะ.....ไม่ใช่อย่างนั้น เอ่อคือ...." เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตัวเองยังไงดี ตอนนี้มันสับสนไปหมด ไม่แน่ใจไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง
"สับสนอยู่?" พี่ทิศพูดอย่างกับคนที่เข้ามานั่งกลางใจเขาอย่างไงอย่างนั้น
"ก็ประมาณนั้น ผมไม่รู้ว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม......"
"แล้วตอนนี้ยังอยากรู้ไหม?"
"อือ" เขาพยักหน้าตอบ
ตอนนี้อาหารตรงหน้าถูกละเลยไปเป็นที่เรียบร้อยเมื่อบทสนทนาดูท่าว่าจะไม่จบลงง่ายๆ
"คือ..อ พี่ตั้งใจจะจีบนิน พี่ชอบนินนะ"
ห๊ะ !!! เขาเบิกตากว้างมองคนที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว สายตานั้นบอกว่าจริงจังไม่มีแววตาของการล้อเล่นอยู่สักนิดเดียว เขารู้ว่าพี่ทิศตั้งใจพูดออกมาไม่น้อยแต่นั้นแหละยิ่งทำให้เขาตื่นตระหนกเข้าไปอีก
ตึกตัก ตึกตักๆๆ ๆ
ใจเขาเองพอได้ยินคำสารภาพนั้นออกมาจากร่างสูงก็เต้นแรงขึ้นอีกทั้งๆที่เพิ่งสงบได้ไม่นาน
"ผะ..ผมว่า ผะ...ผมกลับก่อนดีกว่า"
ครืดดดดด
เสียงเก้าอี้ที่เสียดสีเข้ากับพื้นกระเบื้องเงาแววอย่างดีที่บ่งบอกอาการตกใจสุดขีดของเขา เขาลุกพรวดขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินออกจากโต๊ะไป แต่เจ้าของห้องกลับจับเข้าที่ข้อมือขวางเขาเสียก่อน
"นะ นิน" เสียงเรียกชื่อเขาเบาหวิวราวกับคนที่ทำผิดอะไรสักอย่างแล้วต้องการให้อีกคนให้อภัย
"รังเกียจเหรอ?" เสียงทุ้มที่กล่าวออกมามีแต่ขาดความมั่นใจ ไม่มีความหนักแน่นในคำพูดนี้อีกแล้วราวกับกลัวคำตอบที่ตอบกลับมาเหลือเกิน
รังเกียจเหรอ? เปล่าไม่เลย ไม่ได้รังเกียจพี่ทิศเลยสักนิด พี่ทิศที่อยู่ข้างๆ ค่อยช่วยเขา ดูแลเขา นั้นมันทำให้เขามีความสุข
มากกว่าแต่ก่อนเสียอีก
เขาในตอนนี้แค่ตกใจกับกับการสารภาพรักครั้งแรกในชีวิตที่มาไม่ให้ทันได้ตั้งตัวเลย
แต่พอได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความลังเลใจ ไม่แน่ใจว่าที่พูดออกไปนั้นดีรึเปล่าของพี่ทิศทำให้เขาต้องหันกลับไปมองคนที่ยืนจับข้อมือ จ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาเศร้าเหลือเกิน ทั้งแววตาที่สื่อว่าขอให้เขาอยู่ให้คำตอบก่อนถึงแม้คำตอบนั้นอาจจะทำร้ายเจ้าตัวก็ได้
พี่ทิศกลัวคำตอบขนาดนั้นเลยเหรอ
"พี่ทิศ ผมหน่ะ ผมไม่ได้รังเกียจพี่หรอก" มันอดที่จะพูดออกไปไม่ได้เหมือนเห็นคนสมบูรณ์แบบอย่างคนตรงหน้า มีสีหน้าไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนั้น กลัวคำตอบราวกับว่ามันจะทำให้ตนขาดใจตายจากโลกนี้ไปเสียอย่างนั้น
เขาไม่อยากเห็นมันเลยจริงๆ สีหน้าท่าทางแบบนี้ของพี่ทิศ
"พี่ไม่เข้าใจเหรอ.... .. . ผมหน่ะ... .นี้เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่มีคนมาสารภาพกับผมแบบนี้ ขอผมตั้งตัวหน่อย" เขาว่าออกไปรัวๆ แต่ตากลมโตหลุบมองปลายเท่าของอีกฝ่าย ไม่กล้าสู้หน้าอีกแล้ว มันเขินเขินมากเกินไปจนคิดว่าจะเป็นลมไปแล้ว
หมับ!
ไม่ทันได้พูดอะไรต่ออีกคนตัวสูงก็กระโจนมากอดรัดเขาไว้เสียแน่
"รู้ไหม เกือบร้องแล้วนะ"
"แต่ตอนนี้ดีใจมากๆเลย"
"นินรู้ไหม ตอนนี้ใจนินกับใจพี่เต้นแรงพอๆกันเลยนะครับ"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค่ะ มาแล้ววว
ก่อนอื่นเลยขอโทษนะคะที่มาลงผิดเวลาซะขนาดนี้ :m15: :m15:
ตอนนี้ไม่มีไรมาก กรุ๊บกริ๊บๆกันไปปปปปปป
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โดนสาราภาพรักจนน้องนินออกอาการไปไม่เป็น :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกือบร้องเลยโถถถน่ารักงะ
-
ในที่สุดก็บอกหนูนินตรงๆ เอาแล้ววววๆๆๆ........
-
เอาใจช่วยพีทิศ พิชิตใจนินให่ได้คะ
-
พี่ทิศ แน่มาก
-
อิจฉานิน อยากได้ผู้ชายแบบพี่ทิศมาไว้ในครอบครอง อ๊าย อิจฉาๆๆๆๆๆ
-
พี่ทิศน่ารักก
-
พี่ทิศสู้ ๆ :hao6:
-
พี่ทิศกับน้องนินน่ารัก^^
-
น้องนินตอบไปทิศไปว่าใจตรงกัน :impress2:
-
ตอนหน้ามาด่วนๆ :call: :call:
-
โดนบุกแน่เลย :hao7:
-
**********แจ้งข่าวนะคะ*************
ขอโทษที่ไม่ได้มาอัพนะคะ นี้เลยแวะมาบอกกันก่อน
เราติดธุระนิดหน่อย ทำให้วันนี้และพรุ่งนี้ไม่สามารถอัพได้ค่ะ
ยังไงวันที่ 14 จะมาอัพให้ตามปกตินะคะ
ขอโทษด้วยนะคะ
:call: :call: :call:
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชูป้ายไฟค่ะ
-
อร้ากกก มันค้างงงง มาต่อไวๆ นะคะ :mew1:
-
chapter 16
"พ...พี่ทิศ ปล่อยก่อนดีกว่า" ร่างเล็กเอ่ยเมื่อรู้สึกว่าอีกคนจะกอดเขาอยู่นานเกินไปแล้ว
"อยากกอดอ่ะ ขอกอดไม่ได้เหรอ?" เสียงทุ้นนุ่มเอ่ยอย่างอ้อน
"ก็ได้ นี้ไงกอดนานแล้ว ปล่อยได้แล้วครับ" เขาตอบเสียงหนักแน่น ทั้งที่เมื่อกี้เจอเสียงทุ้มอ้อนเข้าไปทำให้เขาเกือบจะยอมอีกคนไปแล้ว
"ต้องปล่อยจริงๆเหรอ?" คนตัวสูงคลอกเคลียอยู่กับไหล่เข้าไม่ห่างแล้วค่อยเหลือบตามาถามเขา
"ครับ ปล่อยก่อน ผมหิว" สายตาอ้อนๆที่ส่งมาทำให้เขาต้องรีบเปลี่ยนประเด็นไม่งั้นอีกสักัพกคงยอมให้ร่างหนายืนกอดเขาต่อ
"ก็ได้ๆ ใจแข็งจริงเลยน้าาา" คนตัวโตว่ามือลงบนหัวเขาแล้วขยี้ผมจนเส้นผมนุ่มกระจัดกระจายไปหมด
ทั้งเขาและพี่ทิศกลับไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะเหมือนเดิมแต่คราวนี้ดูเหมือนร่างสูงจะเอาใจเขามากกว่าเดิม ตักนู้นตักนี้ให้อยู่ตลอดเวลาทานอาหาร จนทานเสร็จเขาก็อาสาเป็นคนล้างจานเอง ตอนแรกพี่ทิศจะไม่ยอมแต่เขาก็อ้างเหตุผลจนอีกฝ่ายยกมือยอมแพ้ไปนั่งดูทีวีรอแทน
เมื่อเขาล้างจานเสร็จก็เดินออกมา พี่ทิศที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กวักมือเรียกเขาแล้วตบลงบนโซฟา ปุบๆ ทำนองว่าให้มานั่งตรงนี้ เขาก็เดินไปนั่งลงข้างๆอีกฝ่ายอย่างไม่อิดออด
"ง่วงนอนรึยัง?" มือหนาลูบหัวทุยๆของเขาไปมา
เขาส่ายหน้าตอบ ตาก็ยังมองดูทีวีรายการวาไรตี้เกมส์โชว์ไม่ยอมหันมาสบตาอีกคน
"อยากกินของหวานไหม? พี่ซื้อมาด้วยแต่อยู่ในตู้เย็นเอาไหม?" ทศทิศเริ่มเอาของกินมาล่อเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังมัวแต่สนใจทีวีอยู่ นินส่ายหัวเบาๆเชิงตอบปฏิเสธ
ทศทิศที่เรียกร้องความสนใจจากคนตัวเล็กไม่สำเร็จก็ตัดสินใจใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด มือหนาทั้งสองข้างวางทาบลงบนเอวของอีกคนแล้วออกแรงยกให้คนร่างบางมานั่งแหมะอยู่บบนตักตัวเองอีกที
"พี่ทิศ!" คราวนี้ได้ผลเพราะนินหันมามองหน้าทศทิศ แขนขาวสองข้างคล้องคออีกฝ่ายกันตก แล้วร้องออกมาอย่างตื่นตกใจ
"ปล่อยเลยครับ ไม่เล่น ไม่เอา" เขาตกใจมาตอนมือหนามาแตะที่เอวแล้วอุ้มมาวางบนตัก มือไม้มันไปเกี้ยวกอดคอของอีกคนอัตโนมัติทันที
เขาพยายามดิ้นลงจากตักของพี่ทศให้ได้แต่ติดที่เจ้าของมือโอบกอดเขาไว้อย่างนี้ ยิ่งดิ้นแขนก็ยิ่งรัดตัวเขาแน่ขึ้นเรื่อยๆ
"พี่ทิศ ให้ผมลงเถอะ" มันน่าอายจะตายไป ผู้ชายมานั่งตักกันแบบนี้
"ไม่" พี่ทิศตอบสั้นๆอย่างไม่ยอม
"ให้ผมนั่งดีๆเถอะครับ" เขาหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
"ไม่ แบบนี้ก็ดีแล้ว" มันดียังไงครับ ตอนนี้เขานั่งอยู่บนตักอีกคน ตัวเกร็งไปหมด มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน
"พี่ทิศให้ผมลงไปนั่งดีเถอะนะ" เขาเริ่มอ้อนเมื่อเห็นว่าพูดปกติแล่วใช้ไม่ได้ผล
"......."
"พี่ทิศศศ" มือขาวเอื้อมมาจับที่ช่วงไหล่แล้วเขย่านิดๆ
"ปล่อยผมลงนะ"
"......."
"เดี๋ยวพี่เมื่อยไง ผมนั่งนานๆแบบนี้ตัวไม่ใช่เบาๆนะ" ถึงเขาจะไม่ได้ผู้ชายตัวใหญ่แต่น้ำหนักมันก็มากกว่าผู้หญิงอยู่ดีนั้นแหละ
"......."
"นะครับ พี่อย่าเงียบสิ ปล่อยผมลง" มือก็จับเสื้อกระตุกนิดๆ เสียงก็อ้อนสุดพลังแล้วนะ
"อย่าเมินพี่อีกนะ" อีกคนพูดเสียงเบา หน้าแดงก่ำอย่างอายๆที่ต้องบอก
จะหน้าแดงทำไมเขินเหรอหรืองอน?
"ครับ?"
"อย่าเมินพี่อีกนะ" พี่ทิศเร่งน้ำเสียงขึ้นมา
"ยังไม่ได้เมินเลย" ตอนไหนกันที่เขาเมิน
"ก็เมื่อกี้ชวนคุยก็ไม่หันมาตอบ เอาแต่จ้องทีวีอยู่ได้"
"ห๊ะ ! แค่นี้เองพี่ โอเคๆครับ ผมจะไม่เมินพี่แล้ว ปล่อยผมลงได้ยัง"
"อื้ม ให้ลงก็ได้" เขารีบลุกขึ้นจากตักอีกคนทันที แล้วค่อยมานั่งข้างๆแทน
ดูทีวีได้ไม่นานพี่ทิศก็บอกให้เขาไปอาบน้ำแล้วตัวเองก็เดินไปนำไปที่ห้องนอน แล้วเปิดประตูเสื้อผ้าหญิงทั้งผ้าขนหนูและเสื้อผ้าออกมา
"พี่ เสื้อผ้าล่ะ?" เขามีอยู่ชุดเดียวเองนะ พรุ่งนี้จะใส่อะไรเนี่ย เขาถามก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
"เอามาเดี๋ยวพี่ซักให้ คืนนี้ก็น่าจะแห้ง ส่วนนี้เอาไปใส่นอน นี้ผ้าขนหนู" พี่ทิศส่งเสื้อยืดกับกางเกงขายาวผ้านิ่มมาให้เขา
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวเสื้อผ้าผมซักเองก็ได้"
"ไม่ต้อง ถอดเสร็จแล้วส่งออกมา เดี๋ยวพี่รอหน้าห้องน้ำ" ใบหน้าคมเข้มว่าพลางดันหลังให้เขาเดินเข้าห้องน้ำไป ใช่เวลาไม่นานเขาก็เปลื้องผ้าจนหมด
"พี่ทิศ ผมถอดหมดแล้ว พี่ยังอยู่หน้าห้องไหม?"
"อยู่ๆ ไหนเอามาเลย"
เขาแง้มประตูออกมา ก่อนจะโผล่หน้ามองก็เห็นพี่ทิศยืนรออยู่หน้าห้อง เขาส่งเสื้อผ้าให้อีกคน แล้วยิ้มเป็นเชิงขอบคุณ
"ผมอาบไม่นานพี่ รอแปบนึง"
"อะ....อืม ไปอาบเถอะ" จะตะกุกตะกักทำไม
ผมปิดประตูแล้วเดินไปใต้ฝักบัวเปิดน้ำให้ไหลลงมาเรื่อยๆ เอามือแตะๆน้ำเช็คอุณหภูมิดู
"อืออ อ" เขาร้องออกมาเพราะน้ำมันเย็นเหลือเกิน มองๆหาปุ่มปรับอุณหภูมิ เมื่อเจอแล้วค่อยๆปรับให้น้ำอุ่นขึ้นแล้วค่อยอาบ
"อ่าาา าา" สบายยย ได้อาบน้ำอุ่นๆแบบนี้สบายตัวมากครับผม
เขาอาบน้ำสระผมไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวเช็ดตัวให้แห้งแล้วค่อยใส่เสื้อผ้า เมื่อเรียบร้อยแล้วเขาก็เปิดประตูออกมา
"อ้าวพี่ ทำไม?" เขาชี้ไปที่มือของอีกฝ่ายที่ยังถือผ้าเขาไว้เหมือนเดิม
"อะ...อ๋อ โทษทีเดี๋ยวพี่เอาไปใส่เครื่องซักผ้าเอง"
"ไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปใส่เอง ส่วนพี่ก็ไปอาบน้ำ" เขาชิงผ้าของตัวเองในมือของร่างสูงมาถือไว้ พร้อมถามหาเครื่องซักผ้าว่าอยู่ตรงไหน
ร่างสูงก็ตอบเขามาแบบล่องลอยว่าอยู่แถวๆห้องครัว เขาพยักหน้ารับแล้วเดินออกจาห้องนอนไป เดินพ้นมุมครัวมาหน่อยก็เจอเครื่องซักผ้ารุ่นใหม่เอี่ยมอ๋องที่ดูท่าไม่ค่อยได้ใช้เท่าไร เขาจัดการเอาเสื้อผ้าตัวเองยัดใส่เครื่อง แล้วกดปุ่มให้ทำงาน
เขาเดินกลับมาที่ห้องนอน นั่งปลายเตียงมือขาวก้หยิบผ้าขนหนูที่คล่องคอไว้มาเช็ดผม ตาโตสวยก็สำรวจห้องไปเรื่อย
ที่แรกที่สะดุดตาก็เป็นเตียงหนาหนุ่มที่อยู่เกือบติดกับกระจกกำแพงห้องที่โชว์วิวยามค่ำคืนนั้นอยู่นั้นแหละ พอมองมาเรื่อยๆก็เป็นตู้หนังสือขนาดใหญ่ ในห้องนี้กลับไม่มีทีวีหรืออุปกรณ์เครื่องเสียงใดๆเลยซึ่งนินชอบตรงนี้มาก
ถ้าเขามีบ้าน ห้องนอนเขาเองก็ต้องไม่มีพวกทีวี เครื่องเสียงอะไรทั้งนั้นเพราะเขาอยากนอนหลับสนิทแบบเงียบๆมากกว่า
แต่พอกวาดตามาเรื่อยๆก็สะดุดกับประตูห้องน้ำที่เป็นกระจกมัวๆ ซึ่งตอนนี้กำลังฉายภาพเงาของใครอีกคนกำลังเช็ดตัวอยู่ ลมหายใจเขาสะดุดกึกทันที เมื่อเห็นบานประตูห้องน้ำ เพราะตอนเขาอาบน้ำ เขามัวแต่สนใจอุณหภูมิน้ำเลยลืมเรื่องปิดประตูกระจกห้องน้ำอีกทีหนึ่ง
ตายยยยยยยยย เหมือนโชว์หวิวเลย เขาก้มหน้างุดเหมือได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก
"หึ หึ เห็นแล้วสิ" ทศทิศที่เห็นอาการของอีกคนก็รู้ได้ทันที
"พี่ไม่บอกผม" เขาโยนความผิดให้เจ้าของห้องทันที
ก็ห้องทั่วๆไปปิดประตูห้องน้ำทีเดียวก็ไม่มีใครเห็นแล้ว แต่นี้ปิดประตูห้องน้ำแล้ว ต้องปิดประตูห้องอาบน้ำด้วยไม่งั้นมันจะเห็นเป็นเงาว่าอีกคนกำลังอาบน้ำหรือทำอะไรอยู่
"ก็ไม่สังเกตเอง เซ็กซี่นะเรา" ทศทิศเย้าเบาๆแล้วยกนิ้วโป้งสองข้างส่งมาให้เขา
"พี่ทิศ!" อายยย ไม่รู้จะอายยังไงแล้วครับตอนนี้
"ไม่ต้องอายหรอก พี่ไม่แซวแล้ว ผ้าเราใกล้เสร็จยังไม่งั้นจะได้เอาไปตาก"
พี่ทิศไม่รอฟังคำตอบกลับเดินออกไปจากห้องน้ำแล้วหายไปพักใหญ่ เขาเองได้ทำใจเรื่องนี้ด้วย
เอาน่าผู้ชายด้วยกันไม่เป็นไรหรอก มั้งนะอายอย่างที่สุดครับ
พี่ทิศเดินกลับเข้าในห้องอีกทีบอกว่าเอาผ้าไปตากให้เรียบร้อยแล้ว เขาก็ขอบคุณในน้ำใจของเจ้าขอห้อง
"นิน จะนอนตรงไหน ติดกระจกไหม?"
"ครับ" จะได้นอนดูวิวด้วย
"จะนอนเลยรึเปล่า?"
"แล้วแต่พี่ครับ ผมเสร็จแล้ว"
"อ่าา งั้นพี่ปิดเลยนะ" ว่าจบพี่ทิศก็ปิดไฟในห้องเหลือแต่ไฟห้องน้ำเอาไว้ แบบนี้พอผมเหลือบตาไปมองห้องน้ำก็อายขึ้นมาอีก มันเห็นเงาชัดเจนมากเลยครับ แค่ขวดแชมพูที่อยู่ในห้องน้ำยังเห็นเป็นเงาชัดขนาดนั้นนับประสาอะไรกับเขา
ฮืออออออออออออ
เขาก้มหน้ามุดหมอนอย่างคนหมดอาลัยตายอยากแล้วค่อยสูดลมหายใจเรียกกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้งแล้วค่อยเงยหน้าขึ้นมาจากหมอน มืดแบบนี้พี่ทิศคงไม่เห็นหรอกนะว่าเขาหน้าแดงแค่ไหน
"วิวห้องพี่สวยไหม?"
"สวยครับ" เขาที่เงยหน้าจากหมอมนอนตะแคงมองวิวอยู่ตอบ
"อยากมาอยู่รึยัง?"
"ยังไม่เลิกชวนอีกเหรอครับ?"
"จนกว่านินจะมานั้นแหละ พี่จะได้จีบง่ายๆด้วย"
"ให้พี่จีบนะนิน ให้โอกาสพี่นะ" เสียงทุ้มที่ดังอยู่ใกล้ๆหูเอ่ยอย่างจริงจัง พร้อมสัมผัสที่ช่วงเอว ท่อนแขนแข็งแรงกำลังตวัดโอบรอบตัวเขาอยู่
แต่เขาไม่ตอบอะไรกลับไป เพียงพยักหน้าเบาๆ ยิ้มอายๆในความมืด ส่วนตาคู่หวานก็มองไปยังวิวเบื้องหน้า แต่คนที่นอนซ้อนหลังเขาอยู่คงรับรู้การตอบรับของเขาเพราะแขนแกร่งนั้นดึงเขาเข้าหาตัวพร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกนิด.........
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
ซาหวัดดีค้าาาา มาแล้ว
หายหน้าไปสองวันไปจัดการธุระมาค่ะ
ตอนนี้ก็นอนกอดเบาๆกันไปก่อนแล้วกันเนอะ
ตอนหน้าคุณตูนที่รักจะกลับมาแล้วค่ะ พร้อมตัวใหม่อีกหนึ่งตัวด้วย
แล้วเจอกันนะคะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปเขินไป :-[ :-[
นินน่ารักง่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วเขินแทนนิน ฮาาาา
-
ไม่ต้องจีบแล้วมั้ง เป็นแฟนกันเลยเหอะ :hao6:
-
พี่ทิศนี่แอบจิตนะนิ อิอิ
-
พี่ทิศ มองเพลินเลยหละสิ
-
พี่ทิศวับๆแวมๆ เงาลางๆก็ได้กำไรไปเลยซิ
นินเอ๊ย พี่เขาคงไม่บอกหนูหรอกขืนบอกก็อดเห็นน่ะซิ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นแฟนกันเลยเถอะแบบนี้
-
น้องนินน่ารักก
-
เเหมยืนเนียนอยู่นานเลยนะพี่ทิศ
-
น่ารัก มุ้งมิ้ง อยากได้พี่ทัชไว้เอง
-
ถ้าจะขอจีบบนเตียงแบบนี้ เป็นแฟนกันดีกว่านะ 555
-
chapter 17
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพี่ทิศแล้วได้ยินแต่เสียงแว่วๆอยู่นอกห้อง นินค่อยๆคลานลงจากเตียงใหญ่ เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้ว
เดินเข้าไปอาบน้ำ คราวนี้เขาไม่ลืมปิดประตูห้องอาบน้ำแล้ว แค่บทเรียนเมื่อคืนเขาก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
พอาบน้ำเสร็จเขาก็เช็ดตัวให้แห้ง มือขาวเอื้อมไปบิดลูกประตูเตรียมเปิดออกแล้วชะงักกึกเมื่อไอเย็นจากแอร์ต้องผิวเขา
อ่าาาา ลืมเอาชุดเข้ามา
เขาแง้มประตูให้กว้างกว่าเดิมเล็กน้อยแล้วชะโงกหัวตะโกนเรียกอีกคนที่อยู่นอกห้อง
"พี่ทิศ ๆ หยิบชุดให้ผมหน่อยลืมเอาเข้ามา พี่ทิศศศ"
"ครับๆ เดี๋ยวเอาให้ " อีกคนตอบเขากลับมา
คราวนี้ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะโชว์หวิวอีกเพราะช่วงล่างเขาพันผ้าขนหนูปิดไว้เรียบร้อย
"อ่ะ นี่" พี่ทิศส่งเสื้อผ้าให้เขา แล้วหันหลังเดินออกไปอีกครั้ง
เขารับเสื้อผ้ามาแล้วแต่งตัวจนเรียบร้อยก่อนออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินออกจากห้องนอนไปยังมุมครัว
"พี่ทิศ ทำอะไรอ่ะ?"
"ข้าวต้ม นินจะกินเลยรึเปล่า ?"
"ก็ได้ครับ เอ่ออ เดี๋ยวรอกินพร้อมพี่ก็ได้ พี่ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง" อีกคนพยักหน้ารับเบาๆแล้วเดินหายเข้าไป
ในห้องนอน
เขาจึงมายืนหน้าเตาแล้วคนข้าวต้มในหม้อเบาๆ ก่อนจะตักใส่ถ้วยแล้วยกไปตั้งบนโต๊ะรออีกคนมาทานพร้อมกัน ไม่นานพี่ทิศก็ออกมาอยู่ในชุดพร้อมทำงานเรียบร้อยเพียงแต่ยังไม่ได้ใส่สูทเท่านั้นเอง
"ทำไมไม่ทาน?"
"รอพี่ครับ"
"พูดจาน่ารักแต่เช้าเลยนะ" อีกคนกระเซ้าคนตัวบาง
"กินเลยไหมครับ" เขาพูดแก้เก้อ
"อืม เอาสิ" เขาทั้งคู่นั่งทานข้าวต้มไปฟังเสียงข่าวจากทีวีไปเรื่อยๆจนเสร็จเรียบร้อย เขาอาสาเป็นคนล้างจานส่วนพี่ทิศก็เดินไปหยิบของในห้องอีกเล็กน้อย
ส่วนเขาของอยู่ในกระเป๋าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่ได้หยิบอะไรออกมาสักอย่างเลยไม่ต้องเก็บอะไร พอเขาล้างจานล้างมือเสร็จก็เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมร่างสูง
เมื่อถึงบริษัทเขาก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆจนกระทั่งได้ยินเสียงส้นสูงกระแทกลงบนพื้น เขาหันไปมองหน้าพี่ทรายแล้วก็เห็นพี่ทรายทำหน้าเบื่อๆกลับมา ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วส่งยิ้มให้คนสวยที่เดินเข้ามาใหม่
"สวัสดีค่ะ คุณตูนมาแต่เช้าเลยนะคะ" พี่ทรายทักเสียงใส
"ทิศมารึยัง?"
"รับกาแฟไหมคะ" แล้วพี่ทรายก็บอกปัดคำถามได้อย่างมือาชีพ
"พี่ทราย ตูนถามว่าทิศมารึยัง?"
"คุณทิศมาแล้วคะ คุณตูนมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?"
คุณตูนเธอไม่ตอบแต่กลับเดินมุ่งหน้าไปยังบานประตู ก่อนมือเรียวจะจับประตูลูกบิดแล้วทำท่าผลักเข้าไปแต่ไม่วายหันมามองหน้าเขา
"สวัสดีครับ" เขาทักอีกคนเสียไม่ได้ถึงจะมองมาแบบไม่เป็นมิตรเลยก็เถอะ
"รู้ไว้ด้วยนะ ห้องทิศฉันจะเข้าเมื่อไรก็ได้ อย่ามาสอดอีก!" คุณตูนผลักประตูเข้าไปแต่พี่ทรายก็เข้ามาขวางไว้แล้วปิดประตูลงเหมือนเดิม
"ไม่ได้ค่ะ ห้องรองประธานกรรมการ ใครจะเข้าจะออกต้องรอคุณทิศอนุญาตก่อน"
"พี่ทราย!" คุณเธอพอไม่ได้ดั่งใจก็แวดเสียงขึ้นทันที
"นั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ รอจนกว่าคุณทิศจะอนุญาติแล้วค่อยเข้าไป" พอคุณตูนขึ้นเสียงใส่ พี่ทรายก็พูดกลับเสียงแข็งเหมือนกัน
พี่ทรายคว้าข้อมือเธอดังหมับแล้วลากให้ไปนั่งที่โซฟารับรองแขกหน้าห้องทันที
"นิน มาจับคุณตูนไว้ พี่จะไปถามคุณทิศก่อนว่าให้พบรึเปล่า"
"คะ... ครับ" เขาลุกจากโต๊ะทำงานมายืนจับข้อมือของเธอไว้แทนพี่ทราย
"ปล่อยสิ ปล่อยๆ" คนสวยแต่รูปอยู่ไม่นิ่งแม้แต่วินาทีเดียว ทั้งตีเขาให้ปล่อย บิดข้อมือสะบัดไปมา ทำให้เขาเหนื่อยไม่หน่อยเหมือนกัน
"คุณตูนนั้งรอนิ่งๆดีกว่านะครับ"
"ปล่อยสิ แกมาขวางฉันตลอดเลยนะ ทั้งอีป้านั้นทั้งแก น่าโดนไล่ออกให้หมด"
"ให้เกียรติคนอื่นด้วยครับคุณตูน พี่ทรายเขาแกกว่านะครับ" เขาว่าอย่างใจเย็น
"เออก็แก่ไงเลยเรียกป้า" เกินกว่าจะเยียวยาแล้วครับแบบนี้
"แกก็ปล่อยฉันสิ เอางี้ไหมถ้าต่อไปแกเคารพฉัน ทำตามที่ฉันสั่งเดี๋ยวฉันให้เงินค่าจ้างที่เชื่องกับฉัน"
"ขอบคุณครับแต่ผมไม่รับดีกว่า คุณช่วยนั่งนิ่งๆรออยู่ตรงนี้เถอะครับ" คิดว่าเงินมันแก้ปัญหาด้ทุกอย่างเลยรึไง
ผมยิ่งจับข้อมือเธอแน่นเรื่อยๆหากเธอยังดิ้นไม่หยุด แต่ไม่นานพี่ทรายก็เดินมาพร้มบอกให้คุณตูนเข้าไปพบคุณทิศได้ ใบหน้าสวยหันมายิ้มเหยียดๆผมกับพี่ทรายก่อนจะผลักประตูหายเข้าไปในห้อง
"เหลือเกินจริงๆแม่คนนี้" พี่ทรายบ่นอุบ
"รวยซะเปล่าแต่เหมือนไม่มีใครสั่งใครสอนเลย"
"เค้าเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอครับ"
"อืม ตลอดละ ไม่รู้คุณทิศคบเป็นเพื่อนได้ไง" พี่ทรายพอบ่นเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำงานตามเดิม
คุณตูนหายเข้าไปในห้องเกือบๆครึ่งชั่วโมงก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาแล้วกลับไปอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ลาใครสักคน
เมื่อเลิกงานผมและกัณณ์ก็กลับกับพี่ทิศตามเดิม แต่ครั้งนี้พี่ทิศบอกว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย ผมก็นั่งพยักหน้ารับรู้แต่กัณณ์มันร้องใหญ่เลยว่าขอกินร้านหรูๆนะ จะกินให้พี่มันหมดตัวเลย พี่ทิศก็บอกว่าได้พลางหัวเราะกับความตะกละของเพื่อนเขา
พอถึงร้านเข้าจริงๆกัณณ์ที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะกินให้เต็มคราบก็เกิดอาการกลืนอะไรไม่ค่อยลง วางตัวไม่ค่อยถูกขึ้นมาเพราะร้านมันหรูมาก การประดับตกแต่งก็สวยหรูไปหมด
ตั้งแต่เดินเข้ามาทั้งเขาและกัณณ์ที่ไม่คุ้นกับที่แบบนี้ก็เกิดอาการวางตัวไม่ถูกขึ้นมา
"ไม่ต้องเกร็งเดินมากับพี่ก็พอ" เสียงทุ้มนุ่มพูดปลอบขวัญเขา พร้อมมือหนาโยกหัวเขาอย่างเอ็นดู จนกัณณ์มันอดล้อเลียนไม่ได้
"ไม่ต้องเกร็งเดินมากับพี่ก็พอ แหวะๆ" เสียงดัดๆของกัณณ์เรียกเสียงหัวเราะจากเขาและพี่ทิศได้เป็นอย่างดี
พี่ทิศเดินนำเข้ามาในร้านอาหารโดยมีผมและกัณณ์เดินตามอยู่เงียบๆ
"พี่เลี้ยงแน่นะ ผมไม่มีตังนะ" กัณณ์ถามเพื่อความแน่ใจทันทีที่เห็นบรรกาศภายในร้าน
"อืม นินพี่ก็เลี้ยงไม่ต้องห่วงนะ" พี่ทิศตอบแล้วหันหน้ามาพูดกับผม
"ขอบคุณครับ" ผมส่งยิ้มหวานไปให้ ก่อนที่หัวจะถูกผลักเบาๆจากด้านหลัง
"หมั่นไส้" ว่าจบมันก็เดินนำพี่ทิศไป พี่ทิศลูบหัวผมคลายเจ็บ ก่อนจะหันไปเดินต่อแต่ก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อเห็นว่ากัณณ์มันยืนรออยู่ด้านหน้า บ่นพึมพำว่าก็ไม่รู้ว่าโต๊ะไหนอยู่
โต๊ะที่ถูกจองไว้มี 5 ที่นั่ง ตอนที่พวกเขาไปถึงมีคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว 1 คน
"ทิศคะ" คุณตูนลุกขึ้นมาคล้องแขนแล้วลากร่างสูงไปนั่งข้างๆตัวเองทันที
"ตูนผมพาน้องมาด้วย" แล้วทศทิศก็ให้เขานั่งข้างๆ ส่วนกัณณ์ก็นั่งข้างผมอีกที
"พามาทำไมคะ ไหนว่าจะดินเนอร์กัน" เสียงหวานพูดอย่างติดไม่พอใจ
"ผมบอกว่ามีเรื่องจะบอก ไม่ได้บอกว่าจะดินเนอร์นะตูน" พี่ทิศแก้ความเข้าใจผิด
"ก็ได้ค่ะๆ สั่งอาหารเลยไหม?"
"เอาสิ" เมนูถูกส่งมาให้ผมและกัณณ์ ผมและกัณณ์สั่งไปคนละหนึ่งอย่างเพราะเห็นว่าคุณตูนเธอสั่งเอาไม่หยุดแถมราคาแต่ละจานทำเอาเขาหมดความอยากอาหารทันที
นั่งรออยู่สักครู่แขกคนสุดท้ายก็เดินเขามานั่ง
"คุณภพสวัสดีครับ" ผมไหว้อีกฝ่าย
"เพื่อนผมครับชื่อกัณณ์ กัณณ์นี่คุณภพ" กัณณ์ที่นั่งติดอยู่กับคุณภพก็ยกมือไหว้ คุณภพก็ยิ้มทักทายตามมารยาท
"เรียกกูมามีไร"คุณภพพยักหน้าถามพี่ทิศ
"ทำไมคนมาเยอะนักคะทิศ" สาวเจ้าคนเดียวเริ่มไม่พอใจ คิดว่าจะได้ดินเนอร์กันสองต่อสองแต่นี้มีส่วนเกินมาอีกตั้ง 3 คน ขัดใจเธอที่สุด!!!
"ก็มีเรื่องจะบอก นัดทีเดียวเลยจะได้ไม่เสียเวลา"
"ว่ามาเลยคะ พูดจบแล้วคนที่ไม่เกี่ยวก็ออกไปนะคะจะได้ไม่รกหูรกตา" สาวเจ้าเหลือบมามองผมและกัณณ์
"เรากำลังจีบนินอยู่" ทศทิศก็พูดขึ้นทันที พร้อมจับมือเขาแล้วชูขึ้น โบกเบาๆไปมา
"พี่ทิศ!"
"ทิศค่ะ!"
ทั้งเขาและคุณตูนเรียกชื่ออีกคนมาพร้อมๆกัน ต่างกันที่เขามองหน้าพี่ทิศพลางดึงมือลง แต่คุณตูนตวัดตามองเขาเขม็งแล้วค่อยหันไปสบตาพี่ทิศอย่างต้องการคำอธิบาย
"ตามนั้นแหละ ที่เรียกมาก็อยากให้รู้ว่าเราจะจีบน้อง ไม่อยากให้น้องเข้าใจผิดว่าเรามีคนอื่นหรือคุยกับคนอื่นอยู่"
"ฮ่าาาาาาา กูรู้นานแล้วมึง"คุณภพว่ายังอารมณ์ดีพลางตักอาหารที่เริ่มมาเสริฟเข้าปาก
"แต่มันเป็นผู้ชายนะทิศ" คุณตูนว่า
"แต่เราชอบน้อง ไม่ว่าน้องจะเป็นอะไรขอแค่เป็นน้องก็พอ" พี่ทิศตอบกลับ แล้วส่งยิ้มมาให้เขา ตามคมก็จ้องมาอย่างต้องการจะสื่อว่าตนนั้นจริงจัง
"ถ้าตูนรังเกียจเลิกคบกับเราก็ได้ ไม่เป็นไร แต่ต่อไปอย่าไปบอกใครต่อใครว่าเป็นแฟนเราอีก เพราะว่าที่แฟนเรานั่งอยู่ตรงนี้แล้วตูนเองก็เป็นผู้หญิงพูดแบบนั้นมันไม่ดีนะ"
คุณตูนที่ตอนนี้นั่งหน้าเสียพูดอะไรไม่ออกนอกจากทำหน้าเหวอค่อยๆเค้นเสียงออกมา
"ทิศ ตูนว่าทิศหลงผิดอยู่แน่ๆ มันเป็นผู้ชายนะทิศ"
"ตูนอย่าไปยุ่งเรื่องของมันเลย ภพว่าตูนพอได้แล้วนะ"
"หุบปากไปเถอะ!"
"แกก็อีกคน ทิศแค่อยากลองของแปลกหรอก เหอะ! คิดว่าซื่อๆโง่ๆ ที่ไหนได้ก็แค่ผู้ชายขายตัว เอาตัวเข้าแลกตอนสมัครงานใช่ไหมละ" คุณตูนชี้หน้าด่าเขาอย่างไม่อายใครอีกแล้ว
"ตูน! ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้" เสียงทุ้มเข้มบอกเพื่อนสาว
"มากไปนะตูน ไอ้ทิศมันตามน้องเองเถอะ!" คุณภพที่นั่งกินอยู่ก็วางช้อนแล้วหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยเสียงห้วนๆ
"นี้ป้า! แต่งตัวก็ดี หน้าก็สวยพูดมันดีๆหน่อย เพื่อนผมมันมีความสามารถพอ ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ส่วนป้านะกลับไปได้แล้ว พูดเองหนิคนที่เกี่ยวออกไปอ่ะ ไปชิ้วๆ"
"กัณณ์พอเถอะ" เขารีบปรามเพื่อนทันทีเมื่อเห็นว่าคุณตูนตั้งท่าจะด่าต่อแล้ว
"ไอ้เด็กปาก มะ...."
"ตูน! ถ้ายังไม่หยุดก็กลับไปเลย อย่ามาทำแบบนี้กับน้อง"
"เออ! เดี๋ยวภพไปส่ง เสียอารมณ์ชิบหาย!"
"ไม่ต้อง! เดี๋ยวตูนกลับเอง ทิศ! ตูนบอกเลยนะตูนไม่หยุดแค่นี้แน่! คุณลุงคุณป้าต้องรับไม่ได้แน่ๆที่ทิศผิดเพศแบบนี้" อีกคนขู่
ว่าจบเธอก็เดินกระทืบเท้าออกไปยังฉุนเฉียว
"แม่ง เด็กว่ะมึง ไม่พอใจแล้วฟ้องแม่"
"กัณณ์พอเถอะ"
"ขอโทษนะนิน อย่าถือสาตูนเลย"
"ครับ ไม่เป็นไรหรอก"
ผมหันไปตอบพี่ทิศที่นั่งหน้าเป็นกังวลอยู่
"ผมไม่โกรธเธอหรอกครับ"
"อืม ขอบคุณมากนะ" มือหนาเอื้อมมาลูบหลังมือผมเบาๆ ผมจึงยิ้มคลายกังวลให้อีกฝ่าย
"โอ๊ะโอ ไม่คิดว่าจะเจอคุณทศทิศที่นี้นะครับ แถมยังได้ยินเสียงสนุกๆอีกด้วย" เสียงยียวนเอ่ยขึ้นทางด้านหลังของทศทิศ ทำเอาร่างสูงรีบหันขวับไปตามเสียงทันที
"ไอ้นพ!!"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาาา มาแล้วว ลูกผู้ชายพันธุ์ดี ฮีโร่ๆ ผิดๆ ๆ 55555
กลับเข้าเรื่อง
คุณทิศเขาก็ชัดเจนนะเออ แต่ไม่รู้ว่าชัดเจนแบบนี้ความซวยจะตกไปอยู่ที่นินรึเปล่า
เปิดตัวตัวป่วนมาอีกหนึ่ง รอดูผลงานของเขากันค่ะ ว่าจะพาปวดใจรึเปล่า
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ป้าแกหน้าแหกกลับบ้านไปแล้วค่ะ แล้วใครมาอีกเอ่ย?
-
เรื่องมันคงไม่จบง่ายๆ
แถมยังมีตัวป่วนเพิ่มมาอีก
-
ตูนน่ารำคาญอ่ะ
-
อยากตบ
-
อ่านรวดเดียวเลย
ตูนคงไม่หยุดแค่นี้ ส่วนนพตัวละครใหม่จะมาวุ่นวายอะไรอีกรึเปล่า
พี่ทิศนี่รักน้องนานมากแน่ ๆ เลย
-
อะไรๆต้องแพ้ความมุ่งมั่นและทุ่มเทของพี่ทิศอยู่แล้ว
-
เกลียดนางร้ายแนวนี้มากเลย :z6:
-
นพมาดีหรือมาร้ายจ้ะ
-
ความลำบากตกอยู่ที่นิน เพราะพรพเอกไดเแต่ชัดเจน แต่ทำห่าอะไรไม่ได้ ได้แต่บอกให้หยุด หยุด หยุด พูดอย่างเดียวไม่ลงมือทำ สุภาพบุรุษ ปล่อยอีตูนไว้ ให้มันทำร้ายนิน พระเอก น่าลำคาน นายเอกแสนดี ไมรธกรธอะไร ก้อโดนกระทำต่อไปจนจบเรืองแหละ อ่านมรหลายตอน พอ อีตูนทำอะไร นินโดนตลอด แต่ไมรโกรธ พระเอกมาขอโทษแทน
-
รำตูนอ่ะ :m16:
นพนี่ดีร้ายคะ *^*?
รอ~~ :mew1:
-
chapter 18
คุณภพเรียกชื่ออีกคนเสียงหลง พร้อมลุกขึ้นยืนเอาเรื่อง
"มึงใจเย็น น้องมันตกใจหมดแล้ว" ทศทิศรีบห้ามเพื่อนทันที คุณภพทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ยอมนั่งลงตามเดิม
"ยังใจเย็นเหมือนเดิมเลยนะครับ คุณทศทิศ" แต่คนมาใหม่ยังไม่ยอมหยุดพูด
"ไม่หรอกนพ ตอนนี้ใจร้อนขึ้นเยอะเหมือนกัน" ทศทิศว่านิ่มๆ
"เพราะอะไรถึงเป็นงั้นครับ คนข้างๆรึเปล่า" คุณนพอะไรนั้นหันมามองผมตาแพรวพราวไม่น่าไว้วางใจ มันดูหลอกๆไงไม่รู้
"ถ้าอยากลองเดี๋ยวก็จะได้รู้นะ" นัยต์ตาคมดุจ้องมองคนมาใหม่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้อีกข้างอย่างไม่เกรงกลัว
เขาไม่เคยเห็นพี่ทิศทำหน้าตาดุดันเหมือนครั้งนี้มาก่อน มันเหมือนเสือที่กำลังมองศัตรู ก่อนจะจู่โจมเข้าใส่อย่างไงอย่างงั้น
"อ่าา า..... ถ้าขนาดนี้แล้วคงไม่ขอลองละครับ ว่าแต่ 2 คนนี้ชื่ออะไรกันเอ๋ย? พี่ชื่อ นพ นะ"
"ไม่ต้องมารู้จักน้องมันหรอก คนแบบมึงนะ!"
"ใจร้อน หยาบคายเหมือนเดิมเลยนะครับ คุณพิภพ"
"ไอ้สัส นี้!!" คุณภพนั่งกำหมัด คุมอารมณ์แต่เสียงนี้กระชากไปไกลแล้ว
"นพมีอะไรรึเปล่า? ถ้าไม่มีเราจะทานข้าวกันต่อ" พี่ทิศยังตอบอีกฝ่ายนิ่มแต่ตาคมจ้องกดดันแขกไม่ได้รับเชิญให้ลุกขึ้นจากโต๊ะให้เร็วที่สุด
"น้องเค้ายังไม่แนะนำตัวเลยนะ เราอยากรู้จัก ว่าไงครับ" คุณนพส่งยิ้มมาให้เขา
"ผมกัณณ์ครับ นี่นิน" กัณณ์ที่นั่งเงียบก็พูดแนะนำตัว
"อ๋อออ น้องกัณณ์แล้วก็น้องนิน" เจ้าตัวชี้ที่กัณณ์และเขา ก่อนนิ้วนั้นจะหยุดอยู่ค้างตรงชื่อเขาแล้วยกยิ้มอย่างมีนัย
"นพ!"
"ฮ่าาาๆ คุณทศทิศนี่นะครับ โอเคครับๆ วันนี้ผมไปก่อนก็ได้ แล้วเจอกันใหม่นะครับ น้องนิน"
ว่าจบคนตัวสูงพอๆกับพี่ทิศ แววตาเจ้าเล่ห์แพรวพราว ดูไม่น่าไว้ใจก็ลุกขึ้นเดินออกไป
"มึงไม่น่าห้าม กูจะซัดมันให้ปากแตก" คุณภพหันไปพูดกับพี่ทิศ
"พอเถอะมึง ดูด้วยว่าอยู่ที่ไหนอีกอย่างน้องมันตกใจกันหมดแล้ว"
"นิน กัณณ์ทานกันเลยไม่มีอะไรหรอก"
"พี่แน่ใจอ่อ เพื่อนพี่คนเมื่อกี้ดูกวนๆพี่นะ" กัณณ์มันถามหลังจากตักอาหารใส่ปากเรียบร้อยแล้ว เขาเองก็รอฟังคำตอบอยู่เหมือนกัน
"ไอ้นพนี่แหละตัวดี! เหมือนจะเป็นคนดีนะแต่แม่งเหี้ยสุด" คุณภพตอบ ส่วนพี่ทิศก็ตักอาหารใส่จานผมไม่ตอบอะไร
"ยังไงอ่ะพี่"
"มันแม่งหาเรื่องพวกกูตั้งแต่สมัยเรียน เจอตอนแรกก็เออเพื่อนกันเฮฮาใส่ กูก็คิดว่าจะเป็นคนอัธยาศัยดีที่ไหนได้....เหี้ยหลบใน!!"
"จริงอ่ะ คิดว่าเป็นคนกวนๆเฉยๆ"
"เออ เจอเหี้ยนี้ที่ไหนก็หลบเลย อย่าไปยุ่งอย่าไปคุย"
"พี่ทิศไม่คิดจะพูดไรหน่อยเหรอ?" กัณณ์หันไปถามอีกคนที่นั่งทานอยู่เงียบๆ
"ตามที่ภพบอกนั้นแหละ ระวังๆกันไว้ก็ดี" ทศทิศว่าพลางมองหน้าเขาและค่อยหันไปสบตาเพื่อนสนิทราวกับสื่อสารอะไรบางอย่างกัน......
--------------------------
วันนี้ก็เป็นวันทำงานปกติทั่วๆไป มีงานด่วนเข้ามานิดหน่อยแต่เขาก็พอจะรับมือไหวไม่ต้องไปรบกวนพี่ทรายอีกแล้ว ตอนนี้เรียกได้ว่าเขาเข้าใจระบบการทำงานเป็นพนักงานบริษัทอย่างเต็มตัวแล้ว
ปัง!
เขาสะดุ้งเฮือกเงยหน้าจากงานที่ทำอยู่มองคนที่ตบลงมาบนโต๊ะเขาเสียงดัง
"กัณณ์! ตกใจหมด"
"ขวัญอ่อนนะมึง เป็นไงเมื่อคืน'เสร็จ'ป่ะ?"
"เสร็จอะไร? แล้วนี้มาทำไม?"
"พี่ฝ้ายให้เอาเอกสารมาให้พี่ทิศเซ็น" พี่ฝ้ายที่ว่าคงเป็นพี่ที่แผนกมั้ง
"มึงทำไรอยู่อ่ะ" มันชะเง้อหน้ามาดูงานเขา
"งานด่วนอ่อ?"
"อืม"
"อดเลย กูว่าจะชวนมึงลงไปเที่ยวแผนกกูอยู่เลย มึงยังไม่เคยไปหนิ พี่ที่แผนกกูนะสุดยอดทุกคน ไปไหมมึง?"
"ไม่อ่ะ งานยังไม่เสร็จเลย เดี๋ยวต้องส่งให้พี่ทรายอีก" เพื่อนเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"เที่ยงนี้มึงต้องไปกินข้าวกับกูนะ สัญญาแล้วอย่าไปกับไอ้พี่ทิศสองต่อสองนะ"
"อืมๆ"
"เออดี มึงต้องอย่าไปยอมพี่มัน ถ้าพี่มันชวนทำอะไร มึงอย่ายอมง่ายๆเข้าใจไหม?"
"อืม" เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจที่มันพูดหรอก แต่พยักหน้ารับรู้ไปงั้น
"เออ เดี๋ยวตอนเที่ยงกูมีเซอร์ไพร์สให้มึงด้วย รีบๆลงมา" เขาพยักหน้ารับอีกครั้ง
ก่อนที่มันจะเดินไปหาพี่ทรายที่เดินออกมาจากห้องพี่ทิศแล้วส่งแฟ้มเอกสารคืนให้กัณณ์ มันหันมาโบกแฟ้มเอกสารแล้วชี้ลงไปข้างล่างทำนองว่ากลับไปทำงานแล้ว ผมจึงพยักหน้าตอบเพื่อนกลับ
พอเที่ยงผมก็รีบลงมารอกัณณ์มันที่เดิม พี่ทิศก็เดินคุยโทรศัพท์ตามลงมาด้วย ผมก็ไม่ได้ตั้งใจฟังว่าพี่ทิศคุยอะไรกับใครหรอกแต่ได้ยินแว่วๆว่าเป็นคุณภพมั้ง ผมเดาๆเอา
พอลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่าง คราวนี้ไม่ต้องยืนรอกัณณ์แล้วเพระมันกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหันหลังให้ผมอยู่ แต่ผมคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก
กัณณ์โบกมือเรียกผม ผมจึงสาวเท้าเข้าไปหา ผู้หญิงคนดังกล่าวหันหน้ามามองแล้วยิ้มให้อย่างแซวๆ เมื่อเห็นพี่ทิศที่เดินตามมาด้วย
"เข็ม!!" เขาเรียก ดอกเข็มโผกอดจนเขาเซไปด้านหลังเล็กน้อย
"นิน คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอตั้งนาน นี่ไม่คิดจะโทรหากันเลยใช่ไหม ถ้ากัณณ์มันไม่บอก เข็มไม่รู้เลยว่านินมีแฟนแล้ว" เอาแล้วครับมาแล้วครับพูดยาวไม่หยุดแบบนี้
"เห็นไหม กูบอกแล้วว่าข่าวกูไม่มั่ว ไม่งั้นไม่ตามมาแบบนี้หรอก" กัณณ์มันพยักเพยิดหน้าไปทางพี่ทิศที่ยืนคุยโทรศัพท์ยังไม่เสร็จแต่ตาหันมาจ้องเขาเขม็ง
"หึงแน่เลยเราว่า กัณณ์มึงว่าไหม?" ดอกเข็มหันไปหาแนวร่วมทันที
"เออ เข็มจัดหนักๆเลย เอาให้พี่มันสติแตกเลย" เพื่อนเขาสองคนสุมหัวกันแล้วหัวเราะคิกคักอยู่แล้วค่อยหันมากอดเขาอีกครั้ง
"เข็มคิดถึงนินมากกกกกก"
"เหมือนกัน คิดถึงๆ" ผมลูบหลังหญิงสาวคนเดียวเบาๆ ดอกเข็มสวยขึ้นดูเป็นผู้หญิงโฉบเฉี่ยวมากกว่าเก่าอีก เธอควงแขนเขาไว้แต่หันหน้าไปคุยกับกัณณ์อย่างออกรสแล้วลากเขาให้เดินไปด้วย
เขาหันไปเรียกพี่ทิศที่กำลังเก็บโทรศัพท์ลงให้กระเป๋าเสื้อสูทแล้วรีบสาวเท้าเร็วๆมาดึงแขนอีกข้างผมไว้
"นินมาเดินกับพี่ดีกว่า" พี่ทิศว่าอย่างนั้นแล้วออกแรงกระชากผมจนหลุดจากการเกี่ยวแขนของดอกเข็ม
ดอกเข็มหันมามองแล้วหัวเราะคิกคักกับกันสองกัน ยกไหล่ เบหน้าบ่งบอกว่าไม่แคร์กับอาการของพี่ทิศเท่าไร
ทั้ง 4 คนเดินเข้าร้านอาหารติดกระจกแถวๆที่ทำงาน เข็มจัดการสั่งอาหารให้เขาและกัณณ์เรียบร้อยก่อนจะปล่อยให้พี่ทิศสั่งเอาเอง
"โกรธอะไรรึเปล่า" เขากระซิบถามเข็มที่นั่งอยู่ทางขวามือของเขา ทางซ้ายมือก็เป็นพี่ทิศนั่งหน้าบึ้งอยู่ ส่วนกัณณ์ก็นั่งตรงข้ามเขา
"เปล่า" ดอกเข็มหันมากระซิบตอบ ก่อนจะเอามือมาโอบคอผมไว้ แล้วทำท่างุ๊งงิ๊งใส่เหมือนผมเป็นแฟนเธอยังนั้น
"นั่งให้มันดีๆสิครับ แบบนี้นินเค้านั่งสบายเหรอ" พี่ทิศว่าพลางดึงตัวเขากลับ พอเขาหันไปสบตาร่างสูงที่นั่งหน้าบึ้งไม่พอใจอยู่ นินก็รีบจับแขนอีกคนลูบขึ้นลูบลงทันที
"พี่ทิศ โกรธอะไรอ่ะ" เขาถามคนนั่งข้างๆ
"นินหวงตัวหน่อยสิ พี่'จีบ'อยู่นะ อย่าให้คนอื่นโดนตัวง่ายๆสิ"
"ฮ่าาาาาาาา ๆๆ" พอพี่ทิศว่าจบ ทั้งกัณณ์และเข็มก็หัวเราะลั่น
"กูบอกแล้วว่ายุง่าย"
"เออจริง พอๆ สวัสดีค่ะพี่ทิศ นี่เข็มเองค่ะ เพื่อนนินตั้งแต่สมัยเรียนแล้วเนอะ"
"อ่าา....ครับ ถึงเป็นเพื่อนกันก็ไม่ควรทำแบบนี้" เขาที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่หน้าแดงแปร๊ดกับความชัดเจนของอีกคน ได้แต่ก้มหน้างุดอยู่กับโต๊ะ มือที่ลูบแขนอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเป็นกระตุกชายเสื้อเบาๆเป็นเชิงให้หยุดพูดแทน
"ทำไมคะ เพื่อนกันกอดทักทายกันก็ปกติ เข็มกอดนินบ่อยออก" หญิงสาวว่าเสียงเริงร่าแกมอวดอีกคน
"ต่อไปอย่าทำอีกแล้วกัน พี่หวง" เขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะแซวๆของเพื่อนก็ยิ่งอายม้วนไปอีก
"โอเคๆ พอๆ นินจะบิดตัวแตกตายแล้วมั้ง"
"แหมพี่ พอบอกว่าให้ชัดเจนก็ขัดเกิ๊น ได้เพื่อนผมแล้วดูแลดีด้วย"
"ฝากด้วยนะคะ รักมันหลงมันค่ะ ฮ่าๆๆ" เข็มและกัณณ์กล่าวรับกันป็นลูกคู่อย่างดี
"พี่คะ ถามอย่างสิ"
"อืม"
"พี่'ได้'มันยัง?"
"เข็ม!" เขาแวดเสียงขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามและท่าประกอบของเข็ม ก็มือประสานกันสองข้างแล้วอุ้งมือกระแทกกันหน่ะ
"ยัง แต่อีกไม่นานหรอก"
"พี่ทิศ!" คงมีแต่เขามั้งที่นั่งหน้างออยู่เพราะอีก 3 คนที่เหลือหัวเราะลั่นชอบใจกันอยู่เชียว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาา มาแว้วว
คุณนพเขามาแนวผู้ร้ายแอ๊บใส พอเผลอก็หยิบมีดแทงคะ
ดอกเข็มหญิงแกร่งของเราก็มาด้วย มาเป็นเกราะให้นินอีกชั้น
ใครห่วงว่านินคนเดียวจะรับมือไม่ไหว ก็ไม่ต้องห่วงไปปปป
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ช่วยทำอะไรที่จริงจังกว่านี้เถอะ กับตูนน่ะ
-
น้องนินมีแต่เพือนที่น่ารักกกก
-
พี่ทิศเหมือนมีอะไรบางอย่างมะกับคนชื่อนพ มีความลับอะไรที่ปิดน้องอยู่ป่าว
-
รอ อีกไม่นาน ของพี่ทิศ
ว่าแต่พี่ทิศชัดเจนกับนินแล้วก็อย่าลืมเด็ดขาดกับตูนด้วยนะ
ยิ่งเป็นโรคความดัน..ทุรังสูงด้วยมั้งนั่นน่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพื่อนดี
-
เป็นโชคดีของนิน ที่มีเพื่อนรักที่หวังดีมากๆ อย่างเข็มกับนินนะ
-
ดูนินเป็นที่รักของเพื่อนๆเนอะ
โดนรุมแกล้งตลอดงาน ฮาาาาา
พี่ทิศก็อย่าทำให้น้องเขินนักสิคะ ฮาาาา
-
:pig4:
-
ชอบๆๆ. เพิ่งได้มาอ่านอะ สนุกดีครับ ตัวละครไม่เยอะแต่คนแต่งใช้ภาษาได้ดี อธิบายได้ละเอียดแต่ไม่เยิ้นเย้อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ทิศขี้หึง น่ารักดี นางไม่มีสงวนท่าทีนะ ชอบอ่ะ หวงหึงก็บอกตรงๆ
นี่ขนาดยังไม่แฟนกันนะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ทิศน่าเอ็นดูมาก
-
chapter 19
วันนี้ตอนเย็นเข็มนัดเขาไปหาร้านนั่งชิวๆกันก็กึ่งผับกึ่งร้านอาหารนั้นแหละ แน่นอว่าถ้าเขาไปพี่ทิศก็ไปด้วย กัณณ์มันก็คงไม่พลาด
ดอกเข็มเล่าให้ฟังว่ากัณณ์มันโทรไปบอกเธอว่าเขามีแฟนแล้วแต่หล่อนไม่เชื่อ กัณณ์เลยบอกว่าให้มาดูด้วยตาของตัวเอง เธอเลยขอพ่อมา โชคดีเพราะช่วงนี้งานไม่ค่อยยุ่งเท่าไร พอผมรู้ว่ากัณณ์โทรไปเล่าก็หันหน้าไปมองมันทันที มันก็บอกว่า
"ก็กูเหงาปากอ่ะมึง ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังเลยโทรไปหามัน" ผมก็มองหน้ามันแล้วค่อยพยักหน้ารับ รู้อยู่แล้วครับว่าไงเข็มก็ต้องรู้เรื่องนี้
"พี่ทิศคะมื้อนี้เลี้ยงพวกเราหน่อยสิ ถือว่าเป็นค่าดูแลนินมัน" เข็มว่าขำๆ
"เอาสิ สั่งกันเลย"อีกคนก็ใจป๋ำยอมเลี้ยงเสียง่ายๆ
"มึงยังไม่รู้อะไร พี่แกบอกว่าถ้านินมันย้ายไปอยู่ที่คอนโด ค่าห้องพี่ทิศก็จะช่วยหาร มึงดู๊ๆ" กัณณ์ว่า แต่เอ๊ะ!..เรื่องนี้ผมเพิ่งเคยได้ยิน เขาเลยหันไปมองหน้าเจ้ามือ
"ยังไงครับ?"
"ก็ตอนนี้นินแชร์ห้องกับกัณณ์ถูกไหม ถ้านินย้ายไปอยู่กับพี่เดี๋ยวค่าห้องอีกครึ่งพี่ช่วยจ่ายเอง"
"ยังกับผัวเมีย แบ่งกันกินแบ่งกันใช้" ผมหันไปมองหน้าดอกเข็มทันที พูดอะไร?! ผัวเมียอะไรกัน!!!
"มีเหวี่ยงๆ ฮ่าาาา" เข็มยังคงไม่สะท้านกับสายตาที่ผมม้องไป
"พี่ทิศ ผมไม่ย้ายหรอกเรื่องห้องหน่ะ"
"ผมไม่ได้เป่าหูห้ามมันย้ายห้องนะพี่!!" กัณณ์มันรีบแก้ตัวทันที
"เออๆรู้แล้ว ตอนนี้ไม่ย้ายก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าอยากย้ายเมื่อไรก็บอกแล้วกัน "
"เอ้อ!ลืมบอก เดี๋ยวไอ้ภพมาด้วยนะ"
"ดีพี่ดี ผมอยากถามเรื่องไอ้คุณพนนั้นพอดี" กัณณ์บอก
"ใครภพ? ใครนพ? คู่พี่น้องเหรอ?" เข็มที่ยังไม่รู้จักทั้งสองชื่อก็ถามซื่อๆ
"เดี๋ยวลองถามภพมันดูนะเข็มว่าพี่น้องกันรึเปล่า" พี่ทิศว่าขำๆก่อนส่ายหัวไปมาราวกับเหลือเชื่อกับคำว่า พี่น้อง
พอเรานั่งกินเหล้าฟังเพลงไปครู่ใหญ่ คุณภพก็เดินอาดๆเข้ามา สูทถูกถอดออก ส่วนเสื้อเชิ้ตแขนยาวถูกพับครึ่งเพื่อความสบายตัวแล้วตอนนี้
"พี่นั่งเลยๆ นี่ดอกเข็มเพื่อนผมเอง" กัณณ์มันแนะนำ
"มึงนี่พี่ภพ เพื่อนพี่ทิศมึงจำหน้าได้ป่ะ?"
"อ่าๆ คุ้นๆอยู่"เข็มว่า
"สวัสดีครับ ดอกเข็ม"
"สวัสดีค่ะ พี่ภพ"
"มากันนานยังมึง กูเพิ่งเสร็จโทษที" คุณภพทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเพื่อนสนิทอย่างทศทิศ
"ยังไม่นานเท่าไร น้องมันมีเรื่องจะถามมึงอ่ะ" พี่ทิศบุ้ยปากมาทางพวกเขา 3 คน
"ว่า?" คุณภพหันมามองหน้าพวกผมทันที ผมทำมือชี้ๆไปที่เข็ม
"พี่ภพเป็นพี่น้องกับคนที่ชื่อนพออ่อ?" เข็มว่าซื่อๆ ผมนี่เตรียมตัวขำแล้ว
"ใครบอก! มีญาติเป็นคนพันนั้นกูกลั้นใจตายดีกว่า" ผม พี่ทิศ กัณณ์หลุดหัวเราะออกมาทันที
"อะ...อะไร?" เข็มยังคงงงๆอยู่เลยหันมาคาดคั้นจากผมแทน
"คุณนพเค้าทะเลาะกับพี่ทิศกับคุณภพอยู่ เราแกล้งเข็มเล่นเฉยๆ"
"แล้วทำไมนินไม่บอก! ไอ้หน้าแบ๊ว!"เข็มว่า ก่อนจะเรียกสรรพนามที่ผมที่ค่อยชอบเท่าไร ไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากหน้าหวานหรอก ผมก็อยากมีหน้าเข้มๆเหมือนคนอื่น
"ไอ้หน้าแบ๊ว?" คราวนี้ทั้งพี่ทิศทั้งคุณภพถามอย่างงง
"ก็ไอ้นี่อ่ะ" กัณณ์ชี้มาที่ผมก็ยกแก้วเหล้ากินเข้าปาก
"น่ารักดี พี่ชอบหน้าแบ๊วๆ" พอพี่ทิศพูดจบเสียงแหวะตามหลังมาเต็มเลย ผมเองก็อายเลยนั่งเงียบๆไม่พูดอะไรออกไป
"พอๆพี่ เอาเรื่องไอ้คุณนพก่อน เป็นใครมาจากไหน?" กัณณ์ที่ดูติดใจคุณนพเสียเหลือเกินถาม
"มึงจะให้กูเล่ารึเปล่า?" คุณภพหันไปถามพี่ทิศก่อน พี่ทิศก็หันมามองหน้าผมทีนึงแล้วค่อยตอบ
"บอกไว้ก็ดี น้องมันจะได้ระวังตัว"
"เออๆ"
"ไอ้นพมันก็เป็นเพื่อนพี่นี่แหละ ก็สนิทกันทั้งสามคน จริงๆพี่สนิทกับมันมากกว่าไอ้ทิศนะ เหี้ยนี้ชอบทำตัวครึม วางท่าผู้ใหญ่" พอจิกกัดเพื่อนเสร็จคุณภพก็รับแก้วเหล้าที่กัณณ์มันชงให้ขึ้นดื่ม
"แรกๆมันก็ดี ตามที่เห็นอ่ะกวนๆเฮฮาๆ เลยเข้าเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับพี่ แต่ในกลุ่มเนี่ยไอ้ทิศเสือกดังสุดไง แนวหญิงชอบงี้ มันก็เริ่มพูดหมาๆเกี่ยวกับไอ้ทิศให้พี่ฟัง ครั้งสองครั้งพี่ก็คิดว่ามันแซวไอ้ทิศว่าฟันไม่เลือก แต่พอหลายๆครั้งเข้าพี่เองเลยไปถามไอ้ทิศมันเลยว่าจริงรึเปล่า เพราะตอนนั้นไอ้ทิศกลายเป็นเสือทิศฟันดะแล้ว"
ก็จริงครับตอนผมเข้าเรียนใหม่ๆ เสียงลื่อว่าพี่ทิศนี่เสือตัวร้ายเลย
"แต่จริงๆพี่ไม่ใช่อย่างนั้นนะนิน ก็คบบ้างเลิกบ้าง แต่ที่เอาไม่เหลือหน่ะ ไม่มี" พี่ทิศบอกสบายๆ
"ไอ้ทิศมันก็หัวเสียนะที่เพื่อนสนิทพูดลับหลังมันแบบนั้น มันก็ไปคุยกับไอ้นพ ไอ้นพเองก็ทำทีขอโทษมันยกใหญ่รับปากว่าจะไม่พูดอีกที่ไหนได้....ตีท้ายครัวมันแม่งเลย!!"
"โอโห้ เหี้ยนะนั้น" กัณณ์มันว่าอย่างมีอารมณ์ เสมือนว่ามันอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
"กัณณ์ มึงใจเย็นๆฟังให้จบก่อน เดี๋ยวคดีพลิกขึ้นมาทำไง" เข็มรีบปราม
"ขนาดนี้นะมึง ไม่พลิกแล้ว เมื่อวานมันยังเดินมากวนตีนพวกพี่เค้าอยู่เลย"
"เออ ถูกของมึงไม่พลิกอะไรทั้งนั้น เหี้ยของจริง" คุณภพว่าก่อนยกแก้วขึ้นมากินแล้วตักอาหารใส่ปาก ผมก็นั่งกินไปฟังไป
"พี่ไปเห็นตอนไอ้นพมันขอเบอร์แจง แฟนเก่ามันหน่ะ พี่ก็เอะใจแต่ไอ้ทิศบอกว่าเคลียร์กับไอ้นพแล้วเลยไม่ได้ขัดอะไรไป แต่พอนานเข้าทั้งแจงทั้งเหี้ยก็ทำตัวแปลกๆ มาพูดจาดถากถางไอ้ทิศบ้าง เยาะเย้ยมันบ้าง พี่กับมันเลยแอบตามพวกมันไป"
"พี่ก็สงสัยอยู่แล้วว่าจะโดนสวมเขารึเปล่า แต่คิดว่านพมันคงไม่กล้าหรอกเพราะแจงก็แฟนพี่ แต่แล้วก็แจ็คพอตแตก เจอทั้งคู่กำลังจะเอากันพอดี" พี่ทิศพูดต่อท้ายเมื่อคุณภพพูดจบ
"แล้วพี่ทำไง?" เข็มถาม
"ถ้าถามว่าตอนนั้นพี่รักแจงไหม ก็รักนะ คนคบกันอยู่มันเหมือน........ไม่รู้สิ บอกไม่ถูกพี่หูหนวกตาลายไปหมด ยิ่งเห็นว่าอีกคนเป็นเพื่อนสนิทด้วยก็....."
"แต่พอรู้ตัวอีกที พี่ก็ไปกระทืบไอ้นพอยู่แล้ว"
"ห่านั้นก็ทนมือทนตีนนะ โดนไอ้ทิศกระทืบไปแล้วยังมีหน้ามานั่งเยาะเย้ยมันอีก พี่เห็นแล้วรำคาญลูกตา เอาขวดฟาดหัวแม่งเลยแล้วค่อยโทรเรียกรถพยาบาล"
"เออดีพี่! ถ้ามาแย่งแฟนผมแบบนี้ต้องกระทืบให้หนัก ต่อยให้ฟันร่วงหมดปาก" กัณณ์ลุกขึ้นยืนทำท่าเหวี่ยงหมัดไปมาอย่างกับต่อยคุณนพอยู่อย่างนั้น ผมว่าฤทธิ์เหล้าเริ่มออกแล้วละครับท่าทางแบบนี้
"เออๆ มึงใจเย็นๆนั่งลงก่อน" เข็มรีบดึงเพื่อนนั่งลงทันที เห็นแบบนี้เข็มกับผมคอแข็งกว่ากัณณ์นะครับ กัณณ์พอมันเริ่มเมาก็พูดมากกว่าปกติ พอเมาหนักๆก็หลับ
"ยัง! ยังไม่จบความเหี้ยมันมีต่อ หลังจากนั้นพวกพี่ก็ไม่คุยไม่ยุ่งกับมันอีก แต่มันยังไปปล่อยข่าวว่าทิศกับพี่ไปรุมกระทืบมันเพราะไม่พอใจที่แจงคบกับมันอยู่" คุณภพว่าแล้วทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ
"แต่พี่ก็เฉยๆนะ หลายคนก็เข้ามาถามว่าจริงรึเปล่า ถ้าใครมาถามพี่ก็เล่าเรื่องจริงไป เค้าจะเชื่อไหมมันก็อีกเรื่อง แต่พี่ไม่ผิดเพราะงั้นพี่ไม่จำเป็นต้องแก้ตัวหรือหลบหน้าซ่อนตัวกับใคร" พี่ว่าเสียงเด็ดเดียว
"เสียใจไหมครับ?" ผมถามพี่ทิศคำถามแรกหลังจากฟังเรื่องทั้งหมด
"ก็เสียใจนะ แต่พอผ่านมาแล้วดีใจมากกว่าที่ตัวเองไม่วิ่งเต้นไปตามที่นพมันวางแผนไว้ ถามทำไม?"
"ก็ถ้าเป็นผม ผมเสียมากๆเลยครับ" โดนคนที่รักหักหลังแบบนั้นหน่ะ
"พี่ไม่นอกใจนินหรอกน้า วางใจได้" ว่าจบคนตัวสูงก็กุมมือผมไว้ ตาคมก็จ้องตาผมผ่านความมืด
"เข้าห้องไหมมึง ตาเยิ้มแบบนั้น" คุณภพว่า
"พี่ เข็มถามหน่อยที่ทะเลาะกันแค่เรื่องผู้หญิงอ่อ?"
"เปล่า ก็แล้วแต่ว่ามันจะมาหาเรื่องอะไรมาให้ ตอนเรียนก็เรื่องผู้หญิง ตอนนี้ก็เรื่องทำงาน" พี่ทิศตอบ
"แล้วที่บอกให้ระวัง?"
"เมื่อวานมันเจอนินกับกัณณ์แล้ว ดูเหมือนจะรู้ว่านินสำคัญกับพี่" ผมหันไปมองหน้าพี่ทิศที่ยิ้มมาให้แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะกังวลอยู่เหมือนกัน
"แล้วแบบนี้มันจะทำอะไรอ่ะ" กัณณ์ถามอย่างคนคิดไม่ออก จริงๆผมก็คิดไม่ออกว่าเขาจะทำอะไรกับผม
"ค่อยดูนะ เดี๋ยวสักพักมันจะมาตีซี้นิน มึงว่าไหม"คุณภพหันไปปรึกษาเพื่อน
"อืม กูก็ว่า"
"นินถ้าเมื่อไรที่เจอ พบหรือคุยกับไอ้นพมาบอกพี่นะ พี่ไม่อยากเสียนินให้ใคร นินเองก็ไม่อยากให้พี่เสียใจใช่ไหม?" เสียงทุ้มนุ่มว่าเบาๆหากแต่มั่นคงหนักแน่ในตัว นั้นมันทำให้เขาพยักหน้ายอมรับปากคนร่างสูงไป
"เชิญเลย ยย ย อ่ะนี้ กุญแจรถ กุญแจห้องไปเลยมึง" คุณภพว่าพลางล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจออกมาวางบนโต๊ะแล้วเลื่อนให้ทศทิศ พลางดันไหล่หนาเบาๆเชิงไล่
"พี่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผม'ระวังหลัง'ให้นินมันเอง" กัณณ์ว่าเสียงดังทำท่าขึงขังจริงจังจนผมอาย
"ไม่ต้องห่วง'ด้านหลัง'พี่จับตาดูอยู่แล้ว" พี่ทิศรับลูกคู่กัณณ์อีกที ทำเอาทั้งโต๊ะฮ่ากระจายทิ้งให้ผมที่โดนแซวอยู่จนเดียวยกแก้วเหล้าซดแก้เขิน
พวกเขาทั้ง 5 คนทิ้งเรื่องชวนปวดหัวไว้ด้านหลังแล้วนั่งกินลมชมวิว ฟังเพลง พูดคุยกันไปแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับเมื่อเห็นว่าดึกพอสมควรแล้ว....................
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีจ้าาา มาแว้ววว
พอรู้ที่มาที่ไปของคุณนพไปแล้วว่าพี่แกเป็นคนยังไง
ต่อไป 5 คนนี้จะรวมทีมเป็นอเวนเจอร์แล้วมาสู้คะ
555555555
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ทิศยังไงก็ต้องคอย ระวังหลัง น้องนินอยู่แล้ว :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ละมุนมาก
-
ร้ายนะเนี้ย นพ!!!
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai1:
-
พี่ทิศนี่ก็หยอดตลอดดดดดด
หวานสุดไม่มีใครเกินนนนน
-
น่ารักีจ้า จะติดตามนะคะ
-
ชอบความชัดเจนของพี่ทิศค่ะ :m1: ส่วนนพอย่ามาทำอะไรหนูนินของเรานะ :m16:
-
มั้ย----------------->ไหม
-
ฮาตอนจบตอนเนี่ยแหละ
-
ฮาตรงระวังหลังนี่ละ :laugh: :laugh:
:m20:
-
แค่จับตาดูใช่ไหมค่ะพี่ทิศ ไม่อยากจับต้องเหรอ อิอิ :-[
-
อ่านรวดเดียวจบ บอกเลยอิจนินมาก
-
หรือนพจะชอบทิศ??
-
chapter 20
เมื่อคืนดอกเข็มมาค้างที่ห้องเขา เกือบไม่ได้นอนเพราะขนาดเข็มที่บ่นว่าเหนื่อยหนักเหนื่อยหนา ขับรถมาตั้งไกลอย่างนู้นอย่างนี้พอปิดไฟเตรียมตัวนอนก็ขุดประเด็นขึ้นมาคุยไม่ยอมหยุด
ยิ่งมีกัณณ์ด้วยอีกคน เขาเลยนอนฟังสองคนนั้นพูด ก็เพลินหูดีหรอกแต่พอมองนาฬิกาก็ตกใจกับเวลาที่เห็นชิงตัดบทแล้วขอตัวนอนก่อนเลย
เข็มบอกว่าหล่อนว่าง 2 วัน เธอเลยอาสาทำอาหารเช้า-เที่ยง-เย็นให้พวกผม
"ตอบแทนค่าห้องละกัน" เธอว่าอย่างนั้น จริงๆที่ห้องผมไม่มีมุมครัวอย่างคอนโดพี่ทิศหรอกมีแค่หม้อหุงข้าว ไมโคเวฟ กระติกน้ำร้อนและตู้เย็นเท่านั้น แต่เข็มบอกว่าเดี๋ยวจัดการเอง
เหลือเชื่อครับ ผมว่าเข็มน่าจะหลับหลังผมนะแต่พอผมตื่นมาก็เจอดอกเข็มหุงข้าวอยู่แล้ว
"ตื่นเช้าจังเลยนะ จริงๆเข้มไม่ต้องทำก็ได้นะ เรากับกัณณ์เช้าๆงี้ หาไรกินง่ายๆก็พอแล้ว"
"ไม่เป็นไรอยุ่บ้านก็ต้องตื่นมาช่วยแม่ เห็นแบบนี้งานบ้านก็เป็นนะจ๊ะ" เธอว่าขยิบตาเบาๆส่งให้ผม
"แล้วนี้ทำอะไร?"
"ไข่เจียว เข็มไม่เห็นมีไรในตู้เย็นเลย เจอไข่ 3 ฟองเลยเอามาทำไข่เจียวหมด"
"มึง ตอนเที่ยงไม่ต้องก็ได้นะ พวกกูหากินเองได้มึงไปนอนเถอะ อุตส่าห์ตื่นมาทำไรให้กิน กูซึ้งในน้ำใจจนน้ำตากูจะไหลแล้วเนี่ย" กัณณ์ที่เดินออกมาว่าพลางเดินไปตักข้าวใส่จานแล้วมานั่งรวมโต๊ะกับผมที่นั่งทานอยู่ก่อนแล้ว
"ไม่เป็นไรมึง อย่ามาเวอร์ให้มาก กูเองก็อยากไปดูที่ทำงานมึงด้วยว่าเป็นไง"
"เออๆ มึงมาเดี๋ยวกูพาทัวร์เอง พี่แผนกกูฮาๆทั้งนั้นแต่ชั้นของไอ้นินกูยังทัวร์ไม่ครบเลย มึงให้มันพาเที่ยวละกัน"กัณณ์พูดราวกับที่ทำงานเป็นสวนสนุกอย่างนั้น
"อ้าว มึงไม่ทำชั้นเดียวกันอ่อ?"
"โนววววววว น้องนินเค้านั่งทำงานอยู่หน้าห้องของพี่ทิศค่ะ ไอ้สัส สบายจะตาย!" กัณณ์ลากเสียงกวนก่อนจะหันมาว่าผม
"พี่ทิศก็ดุนะ" ตอนทำงานก็จริงจังหมดอ่ะ ไม่ได้แยกว่าใครเป็นใคร
"แหมๆ กับมึงจะแค่ไหนเชียว เนี่ยมึงเดียวราชรถก็มาเกยแล้ว"กัณณ์ว่าก่อนจะหันไปดูเวลาแล้วพูดกับดอกเข็ม
"มารับมาส่งตลอด กูเลยโชคดีไป ในรถนะมึงกูยังกับเศษฝุ่นที่ติดบนเสื้อ ไม่มีใครสนใจกูเลย มันก็ทำอายแก้มแดง ไอ้พี่ทิศพอเห็นแบบนั้นก็หยอดใหญ่เลย"
"กัณณ์พอแล้วรีบๆกินไปเลย" เขารีบขัด
"นินไม่เห็นเล่าให้เข็มฟังเลย"
"ก็ไม่มีอะไร" ก็แค่คุยกันเท่านั้นเอง
"แล้วแบบนี้สรุปว่าตอนเที่ยงไปหาได้ไหม?"
"ได้ๆ แต่ชั้นเราไม่มีอะไรนะ ส่วนใหญ่เป็นห้องทำงานมากกว่า"
"อ่าๆ เคๆ เจอกันเที่ยง กัณณ์! มึงไปได้แล้วเดี๋ยวก็โดนทิ้งหรอก" เข็มเรียกชายหนุ่มอีกคนเพราะเขาเดินออกจากห้องแล้ว
"เออๆ กูใส่รองเท้าแปบ นินมึงบอกให้พี่ทิศ รอกูด้วย" มันตะโกนตามหลังมาแต่จริงๆผมก็ไปหยุดรออยู่ที่หน้าลิฟต์นั้นแหละครับ
พอเที่ยงตรงพี่ทิศก็เดินออกมาจากห้อง แล้วชวนผมไปกินข้าว
"ไปกัน"
"พี่ทิศ วันนี้เดี๋ยวเข็มเอาข้าวมาให้อ่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้านะครับ"
"อ่าาา....งั้นเราไปทานกับเพื่อนก็ได้เดี๋ยวพี่ไปหาไรกินเอง" เสียงทุ้มว่าง่อยๆ ผมเห็นแบบนันก็เกิดอาการลังเลใจว่าจะเอาไงดี
"คืออ...เอางี้ไหมครับ พี่ลงไปกับผมก่อนเพื่อเข็มทำมาเยอะ พี่กินกับผมก็ได้"
"จะดีเหรอ เดี๋ยวนินไม่อิ่มนะ"
"ไม่เป็นไรครับ ลงไปกันดีกว่า" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะกดลิฟต์ลงไป ประตูลิฟต์ก็เปิดดอกคนในลิฟค์สองคนก็เดินออกมา ในมือดอกเข็มมีถุงใส่กล่องข้าวใหญ่ๆอยู่ 3 กล่อง อีกข้างก็เป็นพวกขนมหวาน ส่วนกัณณ์เดินถือแก้วชาเย็นมา 3 แก้ว
"นินนน พี่ทิศ สวัสดีคะ นิน นี่เข็มทำเองเลยส่วนนี่ขนมซื้อเอา" หญิงสาวรีบยกกล่องข้าวอดเขาทันที
"ไปๆ ไปกินกัน กินที่ไหนดี ข้างล่างไหมที่แผนกกัณณ์มีโซนครัวด้วยไปกินกันป่ะ?" เข็มชวนอย่างกระตือรือร้น
"เข็ม เราลืมบอกปกติเที่ยงเรากินกับพี่ทิศอ่ะ"ผมยิ้มแหยๆส่งไปให้เข็ม เกรงใจเหมือนกันเพื่อนอุตส่าห์ทำมาให้ขนาดนี้
"แบ่งๆกันไงมึง เอางี้พี่กินกับนินมันได้ป่ะ?" กัณณ์มันถามพี่ทิศพลางยกแก้วขึ้นดูดชาเย็น
"พี่หน่ะไม่มีปัญหาแต่นินได้รึเปล่า? ไม่หิวตอนบ่ายๆนะ" อีกคนก็ยังคงเป็นห่วงเขาเสมอ เขาจึงส่ายหน้าบอกว่าไม่หิวไป
"พี่ทิศจะหิวได้ไงคะ ทั้งขนมทั้งข้าว น้ำอีกท้องไม่แตกก็ดีแล้วค่ะ"
"พี่กินชั้นนี้ได้ป่ะ ผมยังไม่เคยเดินให้ทั่วเลย" กัณณ์ว่า
"นี้บริษัททำงานนะ ไม่ใช่สวนเด็กเล่น" พี่ทิศปรามเสียงเข้ม
"อ่าาา....ผมขอโทษทีพี่ จริงๆผมก็ตั้งใจทำงานนะพี่ ถามพี่ฝ้ายได้" ทศทิศรู้อยู่แล้วว่าเด็กพูดมากตรงหน้าตั้งใจทำงานแค่ไหน แต่พอเห็นมันมองชั้นนี้ตาวาวเหมือนอยากเดินเล่นให้ทั่วเขาเลยอยากปรามมันหน่อย จริงๆให้เดินดูก็ได้หรอกแต่อยากเอาคืนมันก็แค่นั้นเอง
"เอ่ออ .....งั้นลงไปทานที่แผนกบัญชีดีกว่าไหมครับ?" เขาก็ไม่รู้ว่าที่พี่ทิศปรามอีกคนนั้นแกล้งหรือจริงจังกันแน่เลยเลี่ยงปัญหาชวนไปกินชั้นอื่นดีกว่า
"ชั้นนี่ก้กินได้ แต่หมั่นไส้เพื่อนเรา เห็นมองห้องทำงานพี่ตาวาวอย่างงั้น" พี่ทิศว่าเสียงติดตลก
"โอ๊ยยยยยยพี่ ผมใจหายเลยคิดว่าจะโดนดุแล้ว" กัณณ์มันหันไปโวยวายยกใหญ่
"มึงก็นะที่ทำงาน พี่ทิศก็เจ้านายให้เกียรติเขาหน่อย พี่ทิศแต่เข็มหิวแล้วให้ไปทานตรงไหนอ่ะ?" เข็มที่บอกให้เพื่อนให้เกียรติคนอื่นแต่ตอนนี้สงสัยความหิวบังตาเลยชะเง้อหน้ามองหน้ามุมครัวใหญ่เลย
"ฮ่าาาาๆ ไปๆ เดี๋ยวพี่พาไป ช่วยถือไหม?" พี่ทิศถามหญิงสาวคนเดียว แต่เข็มส่ายหน้าปฏิเสธ
แต่พอเริ่มเดินได้ไม่ไกล ก็มีเสียงลิฟต์เปิดประตูออกมา พร้อมหญิงสาวคนสวยหน้าประจำเดินมาบนรองเท้าส้นสูงเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
"ทิศคะ ไปทานข้าวกัน" มาถึงสาวเจ้าก็เดินตรงมาควงแขนแล้วเอ่ยปากชวนทศทิศ ไม่สนใจคนอื่นเลย
"ทิศจะไปกินข้าวกับรุ่นน้อง" ทศทิศดึงแขนออกแล้วเดินมายืนข้างๆเขาแทน
"รุ่นน้อง? ใครคะไม่เคยเห็นหน้าสักคน" คุณตูนเธอว่าทำท่าเมินมองไม่เห็นพวกเขาอย่างนั้น
"ฮัลโหลลลล อยู่นี้ค่ะ" เข็มก็สงเสียงโบกไม้โบกมือขึ้นมาทันที
"ตูนว่าเดี๋ยวนี้ทิศคบแต่พวกต่ำๆนะคะ เลิกคบดีกว่า มันคนละสังคมกัน!!!" เธอว่าเหยียดๆพร้อมชายตาแลพวกผมอย่างดูแคลน
"ตูน! เมื่อไรจะเลิกพูดจาอย่างนี้สักที! ถ้าไม่พอใจก็กลับไปก่อน!" พี่ทิศเองก็คงเหลืออดเพราะครั้งนี้เธอเหยียดพวกเขาเกินไปจริงๆ
"ทิศ!! ทำไมเป็นแบบนี้เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้หนิ เพราะคบอีตุ๊ดนี้รึเปล่า?" เธอว่าพร้อมชี้มือด่ามาทางผม
"ป้าๆ เอาอีกแล้วนะคราวก่อนก็พูดหมาๆคราวนี้ก็ยังจะพูดอีกเหรอ" กัณณ์มันเริ่มแสดงอาการไม่พอใจทันที
"คราวก่อน? คนนี้ใช่ไหมมึงที่ชื่อ'ตูน' " ดอกเข็มหันไปถามกัณณ์ กัณณ์มันคงเล่าหมดแล้วแน่ๆว่าวันก่อนสาวเจ้าทำกริยายังไง
"เออ ป้านี้แหละ"
"ป้าบ้านแกสิ ใครป้า ฉันรุ่นเดียวกับทิศ! แฟนทิศ!"
"ตูน! ตูนไม่ใช่แฟนทิศ แฟนทิศยืนอยู่นี้! ตูนพอเลย กลับไปได้แล้วไม่งั้นทิศไม่เกรงใจแล้วนะ" ทศทิศว่าออกมาอย่างเหลืออดกับคนที่พูดไม่รู้เรื่อง จริงๆเขาเกรงใจพ่อแม่ของหญิงสาวหรอกถึงได้อดทนกับนิสัยเธออยู่แบบนี้ ไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้มายืนลอยหน้าลอยตาด่าแฟนตัวเองอย่างนี้หรอก
"เข็มว่า ยังไงก็ไม่กลับอ่ะพี่ทิศ เอ้านี้กล่องข้าวกับขนม นินเอาไปจัดรอเลยเดี๋ยวเข็มตามไป"
"อ่ะนี่น้ำพี่ เดี๋ยวพวกผมตามไป พี่พานินมันไปก่อนเลย" กัณณ์ว่าก่อนยัดแก้วน้ำใส่มือร่างสูงพร้อมดันหลังเชิงไล่
"ถ้าตูนพูดไม่ดีแล้วน้องเค้าว่าตูนกลับ ตูนไม่ต้องมาฟ้องทิศนะเพราะทิศบอกให้ตูนกลับไปแล้วแต่ตูนรั้นจะอยู่เอง" ว่าจบพี่ทิศก็จูงมือผมให้เดินไปกับเขา ทิ้งไว้แต่เพื่อนสองคนที่ยืนจังกาขวางทางไม่ให้คุณตูนตามมาแล้วเข็มกับคุณตูนก็เริ่มถกเถียงกันทันที.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาาา มาแล้วว ว
เขากลับมาอีกครั้ง หลังโดนตอกหน้าครั้งที่แล้ว
ตอนหน้าจะเป็นดอกเข็มทอร์คนะคะ มาดูผู้หญิงสู้กัน 5555
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นังตูนโคตรด้านเลย ขนาดพี่ทิศบอกไปตั้งหลายครั้งยังจะด้านตู่ว่าเป็นแฟนพี่ทิศอีก
หน้าหนาแบบนี้โดนตบคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข็มตบค่ะตบ
-
น้องเข็มจัดหนักเลยลูก
-
งานนี้ มีตบค่ะ :katai1:
-
นิสัยชอบเหยียดคนอื่นแบบตูนนี่เกินเยียวยาจริงๆ
-
จัดเลยเข็ม!! เอาให้หนัก 555
-
เข็มสู้ๆๆ. เอาให้อีป้าตูนวิ่งกลับบ้านไม่ทันเลย 5555
-
ด้านทนจริงๆ ขนาดพี่ทิศเขาก็ชัดเจนตลอดนะ
พี่ทิศแกล้งน้องกัณ เวลาแกดุน่ากลัวนะ ใจดีกับนินคนเดียวแหละ แหม่
ขอบคุณค่ะ
-
น้องนิน แบ๊คอัพดีสุดๆอ่ะ
ปล.ชอบตรงทีม Avenger นี่ล่ะ 555
-
ทิศแปลกดี ตูนพูดไม่ดีก็แค่ปรามนิดๆหน่อยๆ พระเอกเนอะ แทนที่จะเลิกคบไป นิสัยแบบนี้ยังคบเป็นเพื่อน แปลก...มีเหตุผลซ่อนเร้นอะไรป่ะ แบบ ลูกเจ้าของหุ้นส่วนไรงี้
-
ต้องเจอแบบนี้ซะบ้าง
ไม่จำใช่ไหม
จัดการค่ะ
-
คือ หล่อนคนนี้มีความสำคัญอย่างไร
-
สั่งสอนแทนพ่อแม่นางหน่อย
-
:pig4: :pig4:
-
chapter 21
DOKKEM Talk ::
เขาพอรู้เรื่องป้าตรงหน้าว่าเป็นใครมาจากไหนจากัณณ์แล้ว แต่ไม่คิดว่าปากชวนตบแบบนี้ จริงๆเขาเองก็อยากรู้ว่าพี่ทิศจะจัดการยังไง
แต่พอเห็นพี่แกออกปากไล่ขนาดนั้นแล้วยังไม่ยอมไปอีก ถือว่าด้านใช้ได้! นึกดูแล้วกันผู้หญิงที่โดนผู้ชายตอกกลับหน้าหงายแบบนี้แล้วยังไม่ยอมไปอีกหน่ะ ต้องอึดต้องทนแค่ไหน!
เขาจะไม่โกรธเลยถ้าไม่ด่าว่าพวกเขาต่ำ จะเมินเหมือนตอนแรกก็ได้แต่ต้องไม่ใช่พวกดูถูกเหยียดคนแบบนี้!!
"หลบไปสิ! มาทำกร่างอะไรห๊ะ! เหอะ! คิดจะช่วยเพื่อนผิดเพศของแกรึไง?"
"ป้าๆ ใครผิดเพศ นี่ก็ผู้หญิง นี่ก็ผู้ชาย แล้วที่เดินหนีป้าไปนั้นก็ผู้ชายทั้งสองคน แค่เค้ารักกันก็แค่นั้น มองไงผิดเพศว่ะ ประสาทแน่ๆ มึงว่าไหม?" กัณณ์มันอดไม่ได้เลยสวนกลับไปยกใหญ่
"ยี้! แกเองก็คงเป็นด้วยใช่ไหมล่ะมาออกตัวแทนเพื่อนแบบนี้" เธอคงยังว่าไม่หยุด คราวนี้กลับมองกัณณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว
"ป้าคะ สวัสดีค่ะ หนูชื่อเข็มนะเป็นเพื่อนของสองคนนั้น เรามาพูดแบบปัญญาชนคนมีการศึกษาดีกว่าไหมคะ?" เขาว่าออกไปเพราะสุดจะทนกับพฤติกรรมไร้มารยาทตรงหน้าเหลือเกิน
"ด่าฉันว่าโง่เหรอ?!"
"เปล่าด่าค่ะ แต่ดูจากกริยาท่าทางเหมือนไม่ได้รับการอบรมเลยแต่พอรู้ว่าเป็นเพื่อนพี่ทิศแปลว่าบ้านมีตังพอที่จะส่งให้เรียนแน่ๆ แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมทำตัวไร้ยางอายขนาดนี้"
"อีเด็กปากดี! หุบปากไปเลยไม่งั้นฉันไล่แกออกแน่!!"
"ไล่เลยค่ะ ไม่แคร์เพราะไม่ได้ทำงานที่นี่ ทีหลังจะพูดอะไรเช็คข้อมูล เช็คสมองก่อนนะคะ" เขาว่าพลางยียวน หยักไหล่จึกๆส่งให้สองที ยั่วให้โมโหไปงั้นแหละ มาว่าพวกเขาต่ำทำไมละ!
"เออนั้นนะสิ ลืมไปท่าทางต่ำๆแบบนี้บริษัทติศคงไม่เอา" เธอหันว่าจ้องหน้าเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ
"ค่ะ พี่ทิศคงไม่เอาเพราะเมื่อกี้เห็นออกปากไล่ขนาดนั้นแล้วคุณยังไม่ไปเลย แบบนี้ นี่คือ........." เขาหยุดไม่พูดต่อ เว้นไว้ให้อีกคนตีความเอาเอง
"ฮ่าาาาาาา มึงด่าป้าแกจนหน้าป้าเริ่มบิดๆเบี้ยวๆแล้วนะ ใจเย็นๆ" กัณณ์มันว่าพลางตบไหล่ ปุบๆทำนองว่าเอาต่อเลยมึง
ไม่ต้องบอกให้ด่าต่อยังไงคนแบบนี้ต้องด่าให้สำนึก! สวย รวยซะเปล่าแต่นิสัยแย่กว่าพวกเขาอีก!
"กรี๊ดดดดดด แกๆ ๆ" คุณตูนที่เริ่มคิดอะไรไม่ทันก็กรี๊ดสุดเสียงออกมาแทน
"นี่ๆ ป้าดูด้วยว่าที่ไหน มายืนกรี๊ดไร้สติแบบนี้ไม่ได้นะ นู้นหน้าต่างกระโดดออกไปก่อนแล้วค่อยกรี๊ด" กัณณ์มันเอามือปิดหูแล้วหันไปว่าคุณเธอ เออก็จริงของมัน ท่าทางแบบนี้ไม่ต้องให้ลงทางลิฟต์หรอก ถีบลงทางหน้าต่างน่าจะถึงพื้นเร็วกว่า!
"ต่ำ! พวกแกมันต่ำ! ทิศต้องติดนิสัยเสียๆมาจากพวกแกแน่!" เธอว่าพลางตวัดนิ่วชี้มาชี้หน้าด่าพวกเขา
"นี้คุณ ชี้หน้าด่าคนอื่นแบบนี้ก็ 'ต่ำ' นะ แฟร์ๆไง ต่ำแบบคุณเจอต่ำแบบเรา เนอะมึงๆ" เขาชี้นิ้วที่คุณเธอก่อนจะชี้ที่ตัวเองแล้ว หันไปทำทีถามความคิดเห็นกัณณ์หน่อย
"ไม่ย่ะ ฉันสูงกว่าพวกแก คนรวยกับคนจนมันก็ต่างกันอยู่แล้วละ" คนปากเสียก็ยังคงปากเสียวันยังค่ำ
"อ๋อ ไหนๆถ้างั้นต้องขอดูสีเลือดคุณหน่อยแล้วว่าสีเดียวกับพวกเรารึเปล่า เห็นแบ่งแยกจัง" เข็มว่าพลางสืบเท้าเข้าใกล้อีกฝ่ายพร้อมยกมือขึ้นทำท่าว่าจะเข้าไปตบสาวเจ้า
"มาสิ แกเข้ามาเลย ถ้าฉันเจ็บตัว แกตายแน่!" คุณเธอท้าชวนตีแต่เท้ากลับก้าวถอยหลังอัตโนมัติ แหม! แค่แกล้งยกมือท่าแค่นี้ก็ใจไม่สู้แล้ว เหอะๆ
เขาเห็นแบบนั้นก็สืบเท้าเข้าใกล้อีกคนโดยที่มือก็ง้างค้างไว้ในอากาศ เตรียมพุ่งใส่ สาวไฮโซก็ถอยหลังหนีอย่างรวดเร็ว เขาจึงก้าวยาวๆไปข้าหน้าจนอยู่ในระยะใกล้ตัวเธอพอดี ก่อนจะเอามือที่ง้างข้างไว้เหวี่ยงลงมาจับหมับที่ต้นแขนคุณเธอที่ตอนนี้หลับตาปี้แล้ว เขาก็เด้งหน้าอกตัวเองใส่อีกคนแล้วพูดเบาๆใส่หน้าว่า
"อีนมปลอม!" เพียงเท่านั้น คุณตูนลูกสาวคนรวยมีเงินทำนม ก็ชะงักกึก! แล้วค่อยกรี๊ดลั่น ดอกเข็มหันหลังเดินหัวเราะคิกคักออกมา
"ไปมึง กูปวดหู นินมันคงรอแล้วแหละ"
"มึง แล้วป้าแกล่ะ ทิ้งไว้งี้อ่อ? แล้วมึงพูดไรกับป้าเค้าอ่ะ?" กัณณ์มันคงสงสัยว่าทำไมป้าแกถึงกรี๊ดลั่นทุ่งซะขนาดนั้น
"กูด่าไปว่า 'อีนมปลอม' แค่นั้นอ่ะไม่หยาบเท่าไรนะ แต่กรี๊ดลั่นเลย ฮ่าาาาา"
"เข็ม มึงนี้นะ" กัณณ์มันว่าอย่างยอมใจ ก่อนที่เขาทั้งสองคนจะเดินไปตามทางที่นินกับพี่ทิศเดินหายไปด้วยกัน ทิ้งอีป้านมปลอมไว้ข้างหลังคนเดียว
-------------------
นินไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นไง ได้ยินแต่เสียงคุณตูนกรี๊ดแล้วกรี๊ดอีกจนเจ็บคอแทน แต่เหมือนว่าเสียงกรี๊ดครั้งสุดท้ายจะนานเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเข็มกับกัณณ์ไปทำอะไรเธอรึเปล่า พี่ทิศก็นั่งถอนหายใจอย่างคนเบื่อๆหน่ายๆกับเสียงกรี๊ดดังลั่นนั้น
"พี่ทิศ ปล่อยไว้แบบนี้โอเคอ่อ?"
"อื้ม เดี๋ยวพี่จะเข้าไปคุยกับคุณลุงคุณป้าเอง" คงหมายถึงพ่อแม่คุณตูนแน่ๆ
"อ่าครับ" เขารับคำ ก่อนจะนั่งทานข้าวต่อ เขาแบ่งข้าวกับพี่ทิศคนละครึ่ง ถ้าทานคนเดียวเขาทานไม่หมดแน่ๆ เข็มตักมาเยอะมากกกกกก
ผมนั่งทานไปคุยไปกับพี่ทิศสักพัก เข็มกับกัณณ์ก็เปิดประตูเข้ามา กัณณ์มันเดินมาพลักหัวผมก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
"นั่งกินสบายเชียวนะมึง"
"กัณณ์มีเรื่องอะไรรึเปล่า? ได้ยินเสียงคุณตูนกรี๊ดลั่นเลย" เขาถามกัณณ์ ขณะที่มันกำลังแกะกล่องข้าวอยู่
"ก็ไม่นะ พี่ทิศเข็มว่าคุณตูนเค้าประสาทอ่ะ เอะอะๆกรี๊ด พอพูดไม่เข้าหูก็กรี๊ด" เข็มมันหันไปฟ้องพี่ทิศหลังดื่มน้ำเสร็จ
"แบบนี้แหละ ตูนเป็นลูกคนเดียว คุณลุงคุณป้าก็ตามใจเพราะไม่มีเวลาให้ ตอนเด็กๆก็มาเล่นกับพี่เกือบทุกวัน พอโตด็เลยเป็นแบบนี้" พี่ทิศว่าอย่างหน่ายๆแต่ระคนเข้าใจนิสัยเธอ
"คนรวยนี้น้าาา พี่ทิศอ่ะลูกคนเดียวไหม? แล้วมีอาการแบบนี้รึเปล่า?" เข็มว่าจบแล้วค่อยตักเข้าใส่ปาก
"พี่ก็ลูกคนเดียว แต่ไม่มีอาการแบบนั้นนะ โชคดีหน่อยตอนเด็กๆพี่มีคนดูแลเยอะ" ก็น่าจะจริง
"แล้วเข็มกับกัณณ์ไปคุยอะไรกับคุณตูนอ่ะ?" เขาถาม
"คุยกันปกติๆ เรื่องทั่วๆไปนั้นแหละ" เข็มว่า
"เข็มเหนื่อยแทนพี่ทิศจริงๆ เจอคนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กทนได้ไง" เข็มยังบ่นต่อ
"ก็ทั้งเข้าใจทั้งสงสารทั้งเอือมปนๆมั่วๆไปหมด" พี่ทิศตอบ
"แต่ถ้ามาว่านินแบบนี้พี่คงยอมต่อไปไม่ได้หรอก" พี่ทิศว่าเสริมแล้วค่อยลูบหัวผมเบาๆ
"อะแฮ่มครับพี่! โทษทีข้าวติดคอ" กัณณ์ทำทีขอโทษขอโพยยกใหญ่ พี่ทิศก็มองหน้ามันเหมือนว่าจะโทษที่มันขัดจังหวะ
พวกเขานั่งทานข้างกันอยู่ที่โซนครัวจนเสร็จ ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ส่วนเข็มมันบอกว่าจะไปช็อปปิ้งรอ แล้วตอนเย็นจะขอติดรถกลับด้วย พี่ทิศเจ้าของรถก็ยินดีไม่มีปัญหาอะไร แต่พอถามว่าจะให้ส่งเข็มที่ไหน เข็มก็บอกว่าที่ห้องเขาพี่ทิศก็เริ่มอึกอัก
"เมื่อคืนนอนกัน 3 คนเลยเหรอ?"
"ครับ เข็มนอนเตียงผมส่วนผมนอนพื้น กัณณ์ก็นอนที่เดิม" เขากับกัณณ์สลับกันนอนพื้นคนละคืน ยังไงเข็มมันก็ผู้หญิงก็ต้องดูแลนิดๆหน่อยๆ
"แบบนี้ก็นอนไม่สบายตัวสิ"
"ก็สบายดีนะครับ" นอนพื้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมอ่ะ อาจจะมีอาการเมื่อยหลังบ้างแต่ก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น
"งั้นเอางี้ไหม นินไปนอนห้องไป คืนนี้จะได้ไม่มีใครต้องนอนพื้นดีไหม?" พี่ทิศเสนอ ส่วนผมก็คิดถึงคืนที่ไปค้างครั้งแรกก็หน้าร้อนขึ้นมา
"ค้าง-ที่-ห้อง-พี่ ?" เข็มทวนคำ
"อื้ม นินเคยไปนอนกับพี่แล้ว"
"ช่วยพูดว่า 'นอนห้องพี่' เถอะ ผมคิดไปไกลมาก พอพูดแบบนั้น" กัณณ์มันแก้ เหมือนผมเลยครับคิดไปไกลเลย
"ฮ่าาาา เอาไง ไปไหม?"
"ก็ดีคะ เข็มเองก็เกรงใจเจ้าของห้องต้องมานอนพื้น" เข็มรีบสนับสนุนทันที
"งั้นตามนี้นะ คืนนี้นินไปนอนห้องพี่ เดี๋ยวตอนไปส่งกัณณ์กับเข็ม เราก็ไปเก็บเสื้อผ้ามา โอเค๊?" พี่ทิศรีบกล่าวสรุป
"ตะ...แต่ว่า....." ผมกำลังจะแย้งแต่กัณณ์กับเข็มรีบชิงตัดบท
"ครับ/ค่ะ"
"งั้นแยกย้ายกันได้แล้ว หมดเวลาพักเที่ยงแล้วด้วย" จากนั้นทั้งหมดก็แยกย้ายกันไป ปล่อยให้ผมลุ้นว่าคืนนี้ต้องเจออะไรอีก..............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาา มาแล้วว ว
งานนี้ดอกเข็มชนะด้วยแต้ม "อีนมปลอม" ค่ะ 55555
ไม่มีอะไรมากรบกันแค่คำพูด ลงไม้ลงมือนี้เก็บไว้ตอนหลังค่ะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
น่าจะมารับฝีปากกับดอกเข็มบ่อยนะนังตูนนมปลอม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นมปลอม!!!
-
ฝีปากคมกล้านี้ท่านได้แต่ใดมาท่านเข็ม 5555
คำด่าเจ็บแสบมาก แบบนี้เขาเรียกด่าแบบมีความรู้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพื่อนรักสามัคคีกันมากเลย อิอิ
-
เจอเข็มไป ป้านมปลอมทนไม่ได้ กรี๊ดลืมโลกเลย
เข็มจัดว่าเด็ด
-
:pig4: :pig4:
-
เจ็บคอแทน ป้าแกมาก 555
-
สะใจกับคำว่า "อินมปลอม" มากๆ
:laugh: :laugh:
-
นมก็ปลอม หน้าก็ด้าน
-
อุต๊ะ. อีนมปลอม 5555555
-
555 สะเทือน เหมือนโดนแทงผ่านซิลิโคน ทะลุถึงหัวใจ
-
อีนมปลอม555
-
แสดงว่าของป้าปลอมจริงๆ เลยเถียงไม่ออก
-
นอนด้วยกันคืนที่สองแย้วววว.......
-
chapter 22
"พี่ทิศ คืนนี้ผมต้องนอนห้องพี่จริงอ่อ?" นินถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงห้องพักของตนเข้าทุกที
"ทำไม? มีอะไร? แค่ไปนอนห้องพี่เค้า มึงกลัวไรนักหนา" กัณณ์มันคงรำคาญเสียงรบเร้าของผมที่ถามคำถามเดิมหลายครั้งแล้ว
"นั้นนะสิ ครั้งที่แล้ว พี่ทิศทำไรไว้เหรอคะ?" ดอกเข็มที่ติดรถมาด้วยถามคนขับรูปหล่อตาพราว
"ก็แค่...." ทศทิศทำท่าจะเอ่ยปากแต่คนนั่งข้างๆกับพูดออกมาแทน
" เปล่าๆ ไม่มีอะไร!" เขารีบชิงตอบทันทีเมื่อเห็นว่าสารถีคนเจ้าเล่ห์ทำท่าจะพูดอะไรออกมา
ก็มันน่าอายหนิ
"อ่าาา.. นินว่าไม่มี พี่ก็ว่าไม่มี" พี่ทิศยกยิ้มแล้วตอบก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ
"เหอะๆ! เชื่อก็ได้ค่ะ! แต่ถ้าพี่คิดจะทำไรก็ทะนุถนอมมันหน่อยก็แล้วกัน" ดอกเข็มพูดราวกับฝากฝังผมอย่างไงอย่างงั้น
"วางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เชื่อไหมมึง?" จู่ๆกัณณ์มันหันไปพูดกับเข็มแล้วเข็มก็พยักหน้าตอบเสียงอย่างนั้น
สงสัยเขาคงไม่ได้คุยกับเพื่อนสาวนานไม่หน่อย ตอนนี้พอสองคนนั้นพูดอะไรกันบางทีเขาก็เริ่มตามไม่ทันแล้ว
"ฮ่าาาา ไม่ต้องทำหน้ายุ่งแบบนั้นก็ได้" พี่ว่าเมื่อหันมาเห็นหน้าผมที่กำลังทำความเข้าใจบทสนทนาของเข็มกับกัณณ์
"เดี๋ยวพอถึงห้องก็รู้เองแหละ" พี่ทิศเอียงหน้ามากระซิบข้างหูเบาๆทำเอาผมต้องหดคอเลยทีเดียว
"เฮ้ยๆ พี่ยังเห็นพวกผมนั่งอยู่มั้ยเนี่ย ให้ตายสิ! แบบนี้เครื่องมันพังแน่!" กัณณ์โวยวายใหญ่เมื่อเห็นพี่ทิศกระซิบข้างหูผม
"ฮ่าาาาๆ โอเคๆ ไม่ทำไรก่อนหรอกน่า" พี่ทิศว่าก่อนที่รถครันหรูจะจอดนิ่ง
"นินไปเก็บผ้านะ เดี๋ยวพี่รอนี้"
"ครับ"
"พี่ขึ้นไปก่อนไหม?" กัณณ์ชวนให้พี่ทิศลงไปด้วยกัน
พี่ทิศยังไม่ตอบกัณณ์แต่เลือกหันมามองหน้าเขาก่อน
"ขึ้นไปก่อนก็ได้ครับ" เขาจึงเอ่ยชวนอีกคน
"งั้นพี่ขึ้นไปด้วย"
"แหมๆ แค่นี้ก็ต้องถามกันก่อน" เข็มแซว
พวกเขาทั้ง 4 คนขึ้่นมาบนห้องที่คงเหมาะอยู่กันแค่ 2 คนจริงๆ เพราะเมื่อยืนกัน 4 คนในห้องแบบนี้ทำเอาห้องดูเล็กคับแคบไปทันตา
"พี่ นั้นห้องนอน ไปช่วยไอ้นินเก็บผ้าก็ได้นะ ผมไม่ถือ เข้าไปได้ๆ" กัณณ์ชี้ไล่หลังผมที่เดินเข้ามาในห้อง
ผมหยิบกระเป๋าสะพายหลังออกมาจากตู้แล้วหาชุดนอนกับชุดใส่ทำงานพรุ่งนี้ แต่เสียงประตูที่เปิดออกต้องทำให้ผมมองหน้าผู้มาใหม่อีกคน
"อ่าาา.... พี่ทิศจะเอาอะไรครับ?" มันก็อายนะที่คนตัวสูงเข้ามาในห้องนอนเขาแบบนี้เพราะเขาไม่ได้เก็บของอะไรเลยสักอย่าง ทศทิศกวาดตามองรอบห้องก็เห็นเส้นแบ่งเขตของเขากับกัณณ์พลางพยักหน้าขึ้นลง ก่อนจะมาหยุดที่เตียงนอนเขา
"นินนอนเตียงนี้เหรอ?" พี่ทิศชี้
"ครับ พี่นั่งรอบนเตียงก่อนก็ได้ครับ ผมจัดผ้าแปบเดียว"
ร่างสูงเดินไปนั่งบนเตียงเขาแล้วหยิบหมอนหนุนหัวขึ้นมากอดไว้เหมือนหมอนอิงใบเล็ก
"หอม"
"คะ..ครับ?" เขาเริ่มอึกอักตั้งแต่อีกคนเข้ามาแล้ว แต่นี่นั่งกอดหมอนเขาแล้วยังจะว่าหอมอีก
"หมอนของนิน หอมเหมือนนินเลย" พี่ทิศยังไมหยุดหยอด ตอนนี้เขาได้ยินเสียง 'ฉ่าๆ' ออกมาจากใบหน้าเขาแล้ว
"พี่ว่านินนอนกับกัณณ์แบบนี้ไม่ค่อยดี มันคับแคบไปนะ ย้ายไปห้องพี่ดีกว่า" พี่ทิศว่าก่อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมานั่งลงที่่พื้นข้างๆผม ดึงกระเป๋าผ้ามาไว้ในมือ แล้วจัดการยัดชุดผมสามสี่ชุดใส่ในกระเป๋า
"พี่ทำอะไรครับ?" ผมยืนงงเลยทีเดียวเมื่ออีกคนทำแบบนั้น
"ย้ายไปห้องพี่เลย" อีกคนว่าก่อนจะมุ่งมั้นยัดผ้าผมลงกระเป๋าต่อไป
"ไม่ครับ ไม่ได้"
"งั้นต่อไปต้องไปค้างกับพี่ 5 วันต่อสัปดาห์"
"อะไรของพี่เนี่ย!" เมื่อเห็นอีกคนยื่นของเสนอแปลกๆมาให้ นี่มันหมัดมือชกชัดๆ
"ตามนั้นแหละ" เจ้านายตัวดีเขาออกคำสั่งแล้วเดินออกจากห้องไปเขารีบเดินตามหลังอีกคนไปติดๆ
"อะไรอ่ะพี่?" กัณณ์มันถามเมื่อเห็นว่าผมยื้อกระเป๋าจากพี่ทิศอยู่
"ต่อไปนินจะไปนอนค้างกับพี่ 5 วันต่อสัปดาห์ กัณณ์มีปัญหารึเปล่า?"
"ไม่อ่ะ" กัณณ์ส่ายหัวไปมา
ถึงอย่างนั้นผมก็งงอยู่ดีว่าทำไมจู่พี่ทิศถึงสั่งให้ผมย้ายไปอยู่ห้องของเขา
"งั้นพี่ไปแล้ว เจอกัน" พี่ทิศว่าสั้นๆ ก่อนจะคว้ามือผมจูงออกไป กัณณ์และเข็มก็หันมาโบกมือบายๆส่งยิ้มให้ ผมจึงพยักหน้ารัวๆส่งกลับไป
THOTTID Talk ::
น้องคงงงไม่น้อยที่จู่ๆ ผมก็บังคับให้มานอนที่ห้องผม 5 วันต่อสัปดาห์ แต่ทันทีที่เขาไปในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนั้น มันเหมือนกลิ่นของน้องจะฟุ้งกระจายไปทั่วในอากาศ หอมละมุนไปทั่ว ยิ่งพอเอาหมอนมากอดก็คิดว่าถ้าได้กอดน้องแทนจะดีแค่ไหนกัน
อีกอย่างถึงแม้ว่าน้องจะเก็บของเรียบร้อยบ้าง แต่ที่ไม่ได้เก็บมันก็มีให้เห็นเช่น บ็อกเซอร์ตัวจิ๋วของน้องที่วางอยู่บนพื้นข้างๆเตียง มันเหมือนน้องถอดแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้! ในห้องนอนนี้! ที่มีเพื่อนอยู่ด้วย!
แค่ผมคิดว่ากัณณ์มันเคยเห็นส่วนไหนของน้องบ้าง ผมก็แทบบ้าเหมือนจะเสียสติให้ได้ อยากเห็นบ้างงงง !!
"พี่ทิศขับช้าๆ ก็ได้" สงสัยผมคงฮึดฮัดมากไปหน่อยเลยเผลอเหยียบคันเร่งซะมิด น้องเลยทักทันที
"อืม" ผมค่อยๆผ่อนเท้าออกแล้วกลับมาขับในความเร็วปกติ
ตอนนี้ในรถเงียบน้องก็ไม่ชวนผมคุย ปกติผมที่เป็นฝ่ายชวนน้องคุยก็มั่วแต่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้เห็นเหมือนที่กัณณ์มันเห็นบ้างรึเปล่า
พอถึงคอนโดผมก็รีบเดินนำขึ้นไป น้องก็เดินตามมาช้าๆ แต่หน้ายุ่งไปหมด ผมล้วงกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาแตะที่บานประตูแล้วผลักออก ทำท่าจะก้าวเข้าไปในห้องแต่แรงดึงเสื้อจากข้างหลังทำให้ผมชะงักลง
"โกรธอะไรรึเปล่า?" เสียงง่อยๆนุ่มๆของน้องเอ่ยถามผมเบาๆ น้องไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเลยสักนิด เอาแต่ก้มมองเท้าอยู่อย่างนั้น
"เข้าห้องก่อน เดี๋ยวค่อยคุย" ผมว่าพลางเอื้อมมือที่ว่างไปจับข้อมือน้องให้เดินตามเข้ามาในห้อง ผมเอากระเป๋าน้องไปเก็บเรียบร้อยก็เจอคนตัวเล็กนั่งหงอยอยู่ที่โซฟา ผมเลยทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
"........"
"....คะ....คือ พี่โกรธอะไรผมรึเปล่า?" เมื่อผมไม่พูดอะไรน้องจึงพูดทักขึ้นก่อน
"เปล่า แต่พี่อยากให้นินย้ายมาอยู่กับพี่ได้ไหม?" มือหนาเอื้อมไปเชยคางหน้าเรียวให้ขึ้นมาสบตากับเขา
"ก็ได้แต่เกรงใจ แค่ไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยไม่เห็นต้องโกรธแบบนี้เลย" น้องบ่นอุบจนจบก็ก้มหน้างุดลงเหมือนเดิม
"บอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจ แล้วไม่โกรธแค่'งอน' พี่เคยบอกแล้วหนิว่าพี่จีบหนิยู่ ก็อยากอยู่ใกล้เป็นธรรมดา" ตอนนี้ใจผมก็เต้นตึกตักเหมือนกัน เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามีเลือดแดงฝาดๆบนใบหน้าขาวนั้นแล้ว
ผมกุมใบหน้าขาวให้เงยขึ้นอีกครั้ง ก่อนค่อยๆเลื่อนหน้าคมเข้าคนตรงหน้า น้องเห็นแบบนั้นคงทำอะไรไม่ถูกเลยเลือกที่จะปิดตา แต่แบบนั้นมันเหมือนน้องเองก็กำลังเชิญชวนให้ผมชิมริมฝีปากสีสดของน้องเหมือนกัน
"พี่ถามคำเดียวรังเกียจพี่รึเปล่า?" ผมเอ่ยปากถามเมื่อหน้าของเราใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่แสนจะแผ่วเบา
"........" น้องส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
ผมประกบริมฝีปากลงทันที ความรู้สึกแรกที่รับรู้เลยคือมันนุ่มนิ่มและหอมหวาน เหมือนปากผมกำลังสัมผัสอยู่กับกลีบดอกไม้ในสวนอย่างไงอย่างงั้น นิ้วหัวแม่มือผมก็ลูบเกลี่ยแก้มน้องเบาๆ ในขณะที่ริมฝีปากผมก็ยังคงค่อยๆดูดดึงอยู่กับปากบางแสนสวยได้รูปตรงหน้า
ผมค่อยๆเอียงหน้าปรับองศาให้ได้สัมผัสกับน้องมากขึ้น พร้อมค่อยๆเเอนกายลงทาบทับน้องเอาไว้
ผมจับมือบางให้มาคล้องคอผมไว้ทันที น้องเองก็คงมึนๆงงๆอยู่ถึงได้ยอมคล้องคอผมไว้อย่างนี้
เรียวลิ้นร้อนค่อยๆชอนไชไปตามริมฝีปากนุ่มละเลียดไล่เลียราวกล่อมให้อีกคนยอมเปิดปากอยู่สักพักแล้วค่อยๆสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพร่งปากของอีกคน
เรียวลิ้นเล็กที่เพิ่งเคยสัมผัสกับเพื่อนใหม่ก็หดเกร็งทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่าง แต่ด้วยความชำนาญที่มีมากกว่าไม่นานเพื่อนใหม่ก็เริ่มชักนำให้เรียวลิ้นเล็กตอบตวัดเกี่ยวเรียวลิ้นร้อนทันที
คงไม่ต้องบอกใช่ไหม ว่าตอนนี้ผมรู้สึกดีแค่ไหน ตอนที่น้องยอมเปิดปากแล้วจูบตอบผมมันทำเอาความร้อนทั้งหมดในร่างกายพุ่งไปอยู่กลางกายจนหมด....
ผมค่อยๆเลื่อนมือลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง หยุดลูบหมุนวนบีบเคล้นอยู่แถวๆบั้นท้าย พอก้นกลมกลึงโดนสัมผัสเข้า คนตัวเล็กก็เริ่มสะดุ้งลืมตาขึ้นมามองหน้าผมอย่างคนตกใจ ผมจึงจำใจละริมฝีปากออกจากปากร่างบาง
"ทำไม?" น้องมองมาที่ผมด้วยดวงแววตาที่แววฉ่ำจนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบตาหวานคู่นั้น
"พี่ชอบนินมากนะ มากๆจนถึงขั้น'รัก'เลยล่ะ" ผมถอนจูบออกก่อนตอบน้อง
"ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเหรอ?" มือบางจากคล้องคอตอนนี้ก็เปลี่ยนมาจับไหล่ผมแทน
"เปล่าหรอก 'เราเจอกันตั้งนานแล้ว'ต่างหาก" มือผมค่อยๆนวดบีบเล่นอยู่ที่เอวบาง คนตัวเล็กตรงหน้าดูเหมือนจะงุนงงอยู่ไม่น้อย
"ช่างเถอะ ให้พี่'รัก'นินได้ไหม?" ผมอยากให้ครั้งแรกของเราทั้งคู่เต็มไปด้วยความสมัครใจไม่ใช่การบังคับ ถึงผมจะบังคับให้น้องมาห้องผมก็เถอะ ..............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาา มาแล้วว
ขอโทษค่ะที่มาสายขนาดนี้
เรากังวลเรื่องฉากมหัศจรรย์มากกก (ก็ NC นั้นแหละค่ะ)
ยังไม่เคยเขียนเลยรู้สึกกังวลเพราะตอนหน้าก็มหัศจรรย์เกือบทั้งตอน
กลัวออกมาไม่ดี ฮือออออ ฮึบ! พยายามต่อคะ
ตอนนี้เลย(จำใจ)ต้องตัดทิ้งไว้แค่นี้ก่อน
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนหน้านินจะยอมมพี่ทิศแล้วหรอ อย่าพึ่งยอมง่ายๆ จิ :ling3:
-
รอตอนหน้าอ่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z1:
-
ละมุนมาก
-
อร๊ายยยย. ตอนหน้าหนูนินจะโดนอีพี่ทิศจัดหนักแระ. ถนอมๆน้องหน่อยนะ
-
นินได้แน่
-
หืออออ เจอกันตอนไหนอย่าลืมเฉลยให้น้องฟังก่อนนะพี่ทิศ
น้องนินอย่าเพิ่งยอม เล่นตัวหน่อยลูก ฮาาาาา
-
o13
-
เดี๋ยวนะ พี่ทิศอย่าข้ามขั้นตอนดิ ของเป็นแฟนก๊อนนน!! แล้วค่อยเลื่อนขั้นให้เป็นเมีย :katai3: :katai3:
-
:hao7:
-
แอร๊ย เขาขออะไรกัน #แบ๊วๆใสๆ?
-
chapter 23
THOTTID ::
คนใต้ร่างไม่ยอมตอบอะไร แต่หน้าที่เลือดฝาดไปทั่วแก้มแดงคงเป็นคำตอบให้กับผมได้ ผมจึงก้มลงไปประทับจูบที่ริมฝีปากน้องอีกครั้ง ทั้งดูดดึง ขบกัดริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายเล็กน้อยเร้าอารมณ์
หน้าคมค่อยเลื่อนลงมากดอมดมซุกไซ้ซอกคอขาว ขณะที่มือหนาก็เลิกเลื้อของคนใต้ร่างขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือร้อนค่อยๆลูบไล้เคล้นคลึงไปทั่วอกบาง ก่อนทำทีเลื่อนมือไปโดนยอดอกเรียกเสียงร้องออกจากปากคนใต้ร่าง
"อะ อ อ..อื้อ..อ" หน้าเรียวสะบัดไปมาตามเแรงอารมณืที่เขาจงใจปลุกปั้นขึ้น ยิ่งคอขาวเชิ่ดชึ้นสูงเท่าไรเขายิ่งจู่โจม ซุกไซ้ได้มากขึ้นเท่านั้น เขาดูดดึงจนเนื้อขาวรอบต้นคอจนอีกคนส่งเสียงประท้วง
"พะ..พี่ทิศ จ ...จะ...เจ็บ" น้องเรียกทันทีที่ผมดูดดึงมากเกินไป แค่นี้คงได้รอยแล้วล่ะ
นิ้วเรียวที่ครั้งแรกทำทีล้อเล่นกับยอดอกบางตอนนี้เริ่มกลับมาใส่ใจอีกครั้ง นิ้วยาวสะกิดตุ่มไตอยู่สองสามครั้งก่อนค่อยๆลูบไล้วนรอบฐานนมแทน ริมฝีปากหยักที่หมายมั่นว่าสร้างรอยที่คอสำเร็จเสร็จแล้ว ก็ระดมไล้จูบลงมาอกเรื่อยๆ ก่อนจะก้มมาจูบตรงตำแหน่งหัวใจพอดี
"ตรงนี้ จุ๊บ! เต้นแรงมากเลย" ว่าแล้วก็ระดมจมอยู่ตรงอกบางอยู่หลายสิบครั้ง ก่อนที่เรียวลิ้นชื้นจะตวัดไล้เลียวนฐานยอดอกจนเปียกชุ่ม ก่อนจะดูดดึงยอดอกสีสวย ลิ้นร้อนตวัดเลียไปมา มือหนาอีกข้างก็กดบดขยี้ยอดอกอีกฝั่งอย่างไม่น้อยหน้า
"อ่าา าส์.. พะ พี่..อืออ..อ .อ ทิศ" ยิ่งร่างบางควรญครางมากเท่าไรเขายิ่งรัวลิ้นเล่นกับยอดอก คนตัวขาวใต้ร่างที่เสียวจนไม่รู้จะจัดการตัวเองอย่างไรก็ทำได้เพียงแอ่นอกขึ้น ตอบรับกับเรียวลิ้นร้อน
"พะ...พออออ. พี่ อื้มม.ม..พะ...พอ..ก่อน" มือบางที่จับแทรกกลุ่มผมของร่างสูงอยู่ก็พยายามกระดุกเส้นผมเป็นเชิงห้ามให้หยุด หากแต่นั้นยิ่งทำให้ผมร้อนรุ่มเข้าไป
พอจบจากยอกอกด้านหนึ่ง เขาก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่า ปากร้อนก็เลื่อนมาครอบครองตุ่มไตอีกด้านทันที ความเสียวกระสันเพิ่มขึ้นไม่หยุดเมื่อเขาไม่ปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าหยุดหายใจสักนิด......
ผมเงยหน้าขึ้นจากอกขาว มองหน้าคนนี้นอนน้ำตาคลออยู่ ก่อนจะก้มหน้าจูบซับน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนตัวลงมาจูบหน้าท้องเนียบ แอ่งสะดือบุ๋ม จูบวนอยู่อย่างนั้นจนสัมผัสได้ว่าอีกคนเกร็งหน้าท้องแค่ไหน
นิ้วเรียวเกี่ยวกางเกงน้องลงจนเหมือนเหลือเพิ่งชั้นในตัวน้อยที่ปกปิดส่วนกลางเอาไว้ ผมลุกขึ้นดึงกางเกงที่น้องใส่จนหยุดแล้วโยนทิ้งไว้แถวๆนั้น
"พะ.. พี่ทิศ" น้องมองมาที่ผม จ้องตาผมครู่นึงก่อนจะหลบสายตา แก้มขาวๆตอนนี้ไม่เหลือ มีเพิ่งแก้มที่แดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ ไหนจะลมหายใจที่กระชันชิด สูดเข้าออกอย่างแรกจนอกบางกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ
มือน้องที่จิกเบาะโซฟาอยู่ก็เปลี่ยนมาปกปิดกลางกายแทน ขณะที่ผมปล่อยในน้องหายใจเหนื่อยหอบอยู่ ผมก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมด น้องที่นอนมองผมอยู่พอเห็นแบบนั้นก็หลับตาทันที
"หึๆ จะอายอะไรครับ?" ผมก้มลงกระซิบข้างหู ร่างขาวหดคอหนี ทั้งร่างสั่นระริก
ริมฝีปากหยักกดจูบลงที่ใบหู ลำคอ เรื่อยลงมาตามสีข้าง ก่อนจะระดมจูบดูดดึงที่ท้องน้อย ผิวเนียนเกร็งตัวทุกครั้งยามปากหนาต้องผิวกาย มืออีกข้างค่อยๆแตะลงที่กลางกายลูบไล้เบาๆจนน้องต้องร้องออกมา
"อื้อ ออ อ " ผมชักมือออกก่อนจะหันไปจับขาเรียวให้แยกออกจากกัน ปากหยักก็เปลี่ยนที่จูบเลื่อนลงมาจูบตามซอกขาด้านใน พาลในคนตัวเล็กกรีดร้องหนักกว่าเดิม จากขาด้านหนึ่งก็เปลี่ยนไปสู่อีกด้าน.....
ผมเงยหน้าขึ้นมองน้องอีกครั้ง ก่อนจะกดจูบผ่านชั้นในไปยังกลางกาย
"เป็นแฟนพี่ได้รึยัง?" ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ทันทีที่พูดจบ ลมหายใจสะดุดกึก แล้วใบหน้าขาวเรียวก็เปลี่ยนสีเข้มขึ้นอีก พอน้องยังไม่ตอบผมก็กดจูบไปที่่กลางกายอีกครั้ง นิ้วมือก็ค่อยๆเกี่ยวชั้นในออกเรื่อยๆ
"ว่าไงครับคนดี? คบกับพี่ได้รึยัง?" นิ้วเรียวเกี่ยวจนชั้นในหลุดออกจากร่างขาว มือที่เคยปกปิดเอาไว้ตอนนี้กลับจิกเบาะแน่จนเห็นเส้นเลือด
น้องทำท่าอ้าปากจะตอบผมก็ชิงก้มจูบลงกลางกายร้อนตรงหน้าเสียก่อน
จุ๊บ !
"เฮือก! อื้อ ...อออ.อ .อ" ร่างทั้งร่างของน้องหดเกร็งจนทั่วเหลือเพียงกลางกายที่ชี้โด้เด่ขึ้นมาทักทายผมเพียงอย่างเดียว
"ถ้าไม่ตอบพี่หยุดแค่นี้นะ" ผมรู้ว่าน้องไม่ไหวแล้ว ผมเองก็ไม่ไหวจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้วแต่ผมก็ต้องอดทนให้น้องยอมรับสถานะที่จะเปลี่ยนไปต่อจากนี้
"พะ...พี่ทิศ"
"ตอบครับ" ผมเร่งน้องดวยปลายนิ้วที่ตวัดเขี่ยเล่นกับปลายยอด
"คะ...ครับ ชะ..ช่วยผมนะ" น้ำเสียงเล็กๆที่ติดอ้อนนั้นทำเอาผมหน้ามืดตามัวไปเลย
ริมฝีปากครอบครองกลางกายขนาดพอดีตัว ดูดเล่น รูดรั้งอยู่จนหน่ำใจ น้องก็ครวญครางร้องรับออกมาไม่เป็นภาษา จนผมรู้สึกว่ากลางกายแท่งสวยใกล้ร้อนจะระเบิดเต็มที ผมก็หยุดการใช้ปาก
"อะ..อื้ออ อ" น้องส่ายหน้าสะบัดไปมากับหมอนอย่างคนที่อารมณ์หยุดชะงักลง ก่อนลืมตามองผม
"ทะ.ทำไม"
"ในห้องนะครับ" ผมว่าจบก็อุ้มน้องไปยังห้องนอน ร่างกายที่เสียดสีกันมันดีเสียวไม่น้อย จนผมต้องกระทำชำเราปากเจ่อสีสด ผมวางน้องลงบนเตียงฝั่งติดกระจก ผมรู้ว่าน้องชอบนอนตรงนี้
พอทันทีที่หัวถึงหมอน มือขาวก็คว้าหมอนอีกใบขึ้นมาปิดหน้า
"ไม่เอาครับ เดี๋ยวหายใจไม่ออก" แค่นี้ก็หายใจไม่ทันอยู่แล้วเอาหมอนปิดหน้าแบบนั้นขาดใจตายพอดี
ผมดึงหมอนจากมือน้องเอามาวางรองสะโพกกลม ช่องทางสีสวยปิดสนิทเชิญชวนผมอยู่ในที แต่ผมต้องลุกขึ้นไปหยิบของในโต๊ะข้างหัวเตียงเสียก่อนจึงตัดใจละสายตาจากภาพสวยตรหน้า
เมื่อเจลหล่อลื่นอยู่ในมือผมก็ลงมือทันทีไม่รอช้า เนื้อเจลเย็นที่สัมผัสโดนช่องทางลับทำเอาน้องสะดุ้งเฮือกจนผมต้องปลอบขวัญคนใต้ร่าง
"ใจเย็นๆ " ผมพูดทั้งเตือนตัวเองและปลอบใจน้อง นิ้วเรียวค่อยเตะลงไปตามรอยจีบหยับย่น
"ผ่อนคลายหน่อย หายใจลึกๆ" น้องก็ว่าง่าย ทำตามที่ผมต้องการจนนิ้วผมเข้าไปสำรวจได้สำเร็จ
"อ่าา า จะ..เจ็บ ฮือออ มันเจ็บ!" น้องร้องออกมาทันที
"ชู่วๆ ผ่อนคลายหน่อยนิน ผ่อนคลาย" ผมปลอบน้องจนน้องทำตามผมจึงค่อยๆขยับนิ้ว จากเสียงร้องไห้ฮือก็เปลี่ยนเป็นร้องอืออ่าแทน เมื่อนิ้วแรกทำหน้าที่ได้สำเร็จ ก็ถึงคิวของนิ้วที่สองและสามตามลำดับ.....
ภายในมันทั้งอุ่นทั้งร้อน จะสะกิดโดนตรงไหนก็เรียกเสียงจากน้องได้หมด ผมจึงผละนิ้วออกจากช่องทางร้อน เอื้อมมือมารูดรั้งน้องชายตัวเองก่อนจะส่งน้องชายเดินทางออกสำรวจ
มันดี ดีมากจนตัวผมเองก็ห้ามเสียงไว้ไม่อยู่ ยิ่งผมกระแทกกระทั้นช่องทางแคบก็ตอบรับตอบสนองจนผมสติพล่าเลือน ลืมคำว่า 'ทะนุถนอม' เสียจนหมด
จากท่านั้นเปลี่ยนเป็นท่านี้ ระดมจูบทุกที่ตามที่ริมฝีปากจะเอื้อมถึง เสียงเสียดสีระหว่างผิวเนื้อกับผ้าปูที่น้อง เสียงครวญครางร้องเรียกหากันและกันดังระงมไปทั่วห้อง
ผมกระแทกแทรกน้องชายเข้าไปติดๆหนักๆไปอีกสามสี่ครั้งก่อนร่างทั้งร่างจะหดเกร็งแล้วปล่อยหยาดน้ำขุ่นออกมา.....
--------------------------
มันหนัก มันเหนื่อย มันเมื่อย ได้เจ็บไปหมดทันทีที่ขยับตัวเหมือนตัวจะแตกแหลกสลายจนหมด ไม่อยากลุกแต่แสงที่แยงตาทำเอานอนต่อไม่ได้ พอจะพลิกตัวมันก็เจ็บจนต้องยอมนอนต่อท่าเดิม
"อะ...โอ๊ยยย" เสียงก็แหบแห้ง เจ็บคอไปหมด
ผมนอนคว่ำลืมตามองวิวยามเช้า นึกว่าทำไมตัวผมถึงปวดแบบนี้ ไม่ต้องนึกนานภาพในหัวก็ฉากออกมาเป็นฉากๆ
'ฉ่า' เมื่อคืนกับพี่ทิศ.... พอคิดออกผมรับซุกหน้าเข้ากับหมอนทันที ใจจริงอยากจะตอบหัวตัวเองเรียกสติเหมือนกันแต่มันขยับไม่ได้เลย
ดีหน่อยที่ตื่นมาแล้วไม่เจอหน้าพี่ทิศ ไม่งั้นหน้าผมต้องระเบิดแน่ๆ แค่คิดก็ร้อนหน้า เมื่อยแก้มจะตายแล้ว
"ตื่นแล้วเหรอครับ 'แฟน' " เสียงทุ้มหนักที่เน้นคำว่า 'แฟน' ทำเอาผมที่ก้มหน้าซุกอยู่เงยขึ้นมามอง
"อะ โอ้ยย" ผมร้องเมื่อเผลอขยับตัวเร็วไป
"แฟนไม่ต้องรีบหรอก นอนพักก่อน เดี๋ยวพี่เอาผ้ามาเช็ดตัวให้" อยากจะแย้งว่าไม่ใช่แต่นึกถึงภาพที่ตัวเองตกลงเองเมื่อคืนก็เก็บปากเงียบ
พี่ทิศเอากะละมังใส่น้ำและผ้า ชุบน้ำเช็ดตัวผมจนทั่ว เขินเหมือนกันแต่สภาพตอนนี้ไม่อำนวยจริงต้องข่มอายยอมๆไปก่อน
"เดี๋ยวพี่อุ้มไปทานข้าว" ว่าแล้วก็ช้อนตัวผมพาเดินออกจากห้องไปยังโซนครัว คงรู้ว่าผมต้องเจ็บก้อนแน่ๆที่เก้าอี้จริงมีเบาะเสริมให้อีกชั้น
"ขะ...ขอบคุณครับ"
"พี่ทิศ มะ...เมื่อคืน..."
"ดีมากๆเลย พี่ติดใจจัง หายแล้วทำกันใหม่เนอะ"
"ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เรื่องนั้น!" ผมแวดออกมาทั้งๆที่เสียงแห้งนั้นแหละครับ เรื่องที่จะถามไม่ใช่เรื่องนี้
ใครมันจะถาม อายจะตายไป!
"งั้นเมื่อคืนทำไมครับแฟน" แววตายิ้มล้อเลียนนั้นมันชวนให้โมโหจริงๆ
"เรื่องที่พี่บอกว่าเราเคยเจอกันมาก่อน" ว่าจบผมก็เห็นพี่ทิศยกยิ้มใหญ่เลยแต่ก็ยังไม่ยอมตอบอะไรอยู่ดี..................
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าา มาแล้วว
พอมาเขียนเองรู้เลยค่ะ NC มันเขียนยากเหมือนกันนะเออ
ไม่รู้ว่าเขียนออกมาแล้วเป็นยังไงบ้าง ช่วยกันติได้เลยน้าาา
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ทิศขี้เห่ออะ
แฟนๆๆๆๆๆๆ แหมมมมมมม่ รีบๆเฉลยน้องได้แล้วนะคะ
-
แหม เน้นจังคำว่า 'แฟน'
o18 o18
-
ได้แฟน ได้เมีย พร้อมเลยพี่ทิศ
-
เหมือนน้องนินเสร็จพี่ทิศแบบเบลอๆนะเนี่ยะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบๆ ขออีกจร้า :hao7:
-
เมีย เถอะ ไม่ใช่ แฟน แล้ว ก็กินน้องไปเรียบร้อยแล้วนี่หน่า :m25: :m25: :m25:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรียบร้อยโรงเรียนทศทิศ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
โอ๊ยหมั่นไส้ :mew5:
-
ทิศแกกระทำชำเราลูกสาวฉัน
-
พี่ทิศรีบคายความลับมาเลย
-
chapter 24
"พี่ทิศอย่าเงียบสิ บอกมาเลย" ผมรบเร้าให้อีกคนพูด
"อ้อนพี่ก่อนสิ" อีกคนยื่นข้อเสนอ
"พี่ทิศ!"
"ไม่อ้อนก็ไม่บอก" คนตัวสูงว่าอย่างเล่นตัว นั่งทานข้าวสบายใจ
"พี่ทิศบอกหน่อย"เขาปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงอีกนิด แต่สิ่งที่อีกคนให้มาคือการส่ายหัวเชิงบอกว่าใช่ไม่ได้
"พี่ทิศช่วยบอกหน่อยนะ" ใส่คำเพิ่งลงให้ไปดูนุ่มนวลแต่คนตรงหน้าก็ยังเมินเฉย
"พี่ทิศครับ ช่วยบอกหน่อยนะ" คราวนี้เติมหางเสียงลงไปด้วย หวังว่าจะได้นะ แต่เปล่าเลยอีกคนแค่เงยหน้าขึ้นมองแล้วส่ายหน้าเชิงบอกให้พูดใหม่
เอาก็เอาว่ะ ถ้าครั้งนี้ไม่ยอมบอกเขาก็ทำใจถือว่ายังไม่ถึงเวลาที่ต้องรู้ก็แล้วกัน
"พี่ทิศครับ นินอยากรู้อ่ะ บอกหน่อยสิ"เขาเอื้อมจับมืออีกฝ่ายแล้วเขย่าเล็กน้อยๆ น้ำเสียงก็ปรับในนุ่มนวลชวนฟังมากที่สุด ยอมแทนตัวเองว่านินเลยตัวเอา!!
เหมือนว่าจะสำเร็จเพราะคราวนี้พี่ทิศที่กำลังตักน้ำซุปเข้าปากชะงัก กึก! ก่อนจะวางช้อนลงเม้มปากแน่น
"นะครับ นะๆๆ บอกหน่อยสิ" พอเห็นว่าเริ่มมได้ผลผมก็อ้อนทันที
จุ๊บ! กึก!
จู่ๆคนที่นั่งเม้มปากอยู่ก็โน้มหน้ามาจุ๊บหน้าผากเข้าเสียอย่างนั้น จนเป็นเขาเองที่สะดุดกึก!ทันที
"ฮ่าาาา หน้าแดงง่ายจังนะเรา" พี่ทิศที่เห็นผมชะงักก็เอ่ยแซวทันที
"อย่าสิครับ บอกผมมาก่อนเร็วว่าเราเคยเจอกันที่ไหน?"
"ทานข้าวไปด้วยสิ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง" พี่ทิศว่ามือก็ชี้ที่จานข้าวผมที่พร่องลงเล็กน้อยอีกคนว่าแบบนั้นผมก็ลงมือตักข้าวใส่ปากรอฟังอีกคนพูด
"เราเคยเจอกันตอนเด็กๆ นินสัก 9 ขวบได้มั้ง" พี่ทิศที่ทานเสร็จแล้วก็รวบช้อนเข้าด้วยกันก่อนเริ่มเล่า
"หื้ม? เด็กขนาดนั้นเลยเหรอ?" ผมว่าผมไม่เคยเจอพี่มาก่อนนะ
"ใช่ตอนเด็กๆเลยนั้นแหละ" พี่ทิศนั่งมองผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มือก็ชี้ให้ผมทานข้าวด้วย
"พี่ตั้งใจจะไม่บอกนินหรอก ว่าเราเคยเจอกันมาก่อนหน่ะ"
"แต่วันนั้น ตอนที่ไปบ้านพี่ จำได้ไหม? ตอนที่นินเล่าว่านินไม่เคยลืมเรื่องเศร้าๆนั้นเลย พี่ก็ตัดสินใจว่าจะบอกนินว่าเราเคยเจอกันแล้ว"
อ่าาา ใช่พอจำได้อยู่ว่าวันนั้นผมเล่าเรื่องพ่อแม่ไป
"กินด้วยสิ อย่ามั่วแต่นั่งฟังอย่างเดียว ทานไปด้วยจะได้ทานยาต่อ"
"พี่ก็เล่าต่อสิ อย่าเล่าๆหยุดๆได้ไหม?" ผมเถียง ตอนนี้ใจผมหวังไว้อย่างหนึ่ง ถ้ามันเป็นอย่างที่หวังจริง
ก็คงเป็นเรื่องดีที่สุดในตอนนี้
"ใจเย็นๆสิ ก็กำลังจะเล่าอยู่นี้ไง" ทศทิศว่าขำๆก่อนจะยกมือมาขยี้หัวผมจนยุ่งกว่าเดิม
"ตอนที่นิน 9 ขวบนินต้องเข้าโรงพยาบาลจำได้ไหม?" จำได้สิเพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมต้องอยู่โรงพยาบาลนานที่สุดแล้ว
ผมพยักหน้างึกงักตอบมือก็ตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากเคี้ยว
"ตอนนั้นพี่เองก็เข้าโรงพยาบาล"
เคร้ง! เสียงช้อนหลุดจากมือผมทันทีที่พี่ทิศพูดประโยคนั้นจบ ใช่ใช่ไหม!? พี่ใช่เขารึเปล่า!?
"ดะ...เด็กที่ หะ..หัวแตก?" ผมถามอีกคนอึ้งๆ เพราะตอนนั้นมีแค่เขาคนนั้นคนเดียวที่มานั่งคุย นั่งเล่นกับผม
"ครับ เด็กที่หัวแตกคนนั้นก็คือพี่เอง" เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับมาอย่างอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาผมน้ำตาซึม ผมนิ่งไปก่อนจะค้นเสียงออกมา
"จะะ.เจอแล้ว เจอกันแล้ว" ผมร้องตะกุกตะกัก ก่อนจะปล่อยโฮ น้ำตาไหล ตั้งแต่เขาได้รู้จักพูดคุยกับพี่ทิศ เขาก็หวังมาเสมอว่าคนนี้จะเป็นคนๆเดียวกัน
ความรู้สึกที่ส่งถึงกันมันเหมือนกันเกินไป พอรู้ว่าคนนี้คือเพื่อนวัยเด็กที่หายหน้าหายตาไปนาน มันทำให้เขาอดดีใจจนร้องไห้ออกมาไม่ได้
"ครับ เจอกันแล้ว รักกันแล้วด้วยตอนนี้" พี่ทิศว่าอมยิ้มขำๆกับท่าทางขี้แยของผม
ผมยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปข้างหน้า ก่อนจะพูดว่า
"ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ? ผมคิดถึงมากๆเลย"
"ฮ่าๆ ได้สิจะกอดนานแค่ไหนก็ได้" พี่ทิศลุกขึ้นจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผมเช่นกัน
มือหนาลูบหัวผมเบาๆ ผมเองก็ฝั่งหน้าร้องไห้อยู่ที่หน้าท้องแข็งๆของอีกคน
"ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะนิน" พอพี่ทิศพูดย้ำออกมาอีกครั้ง ผมก็ร้องไห้โฮใหญ่อีกรอบ
"ทะ..ทำไมไม่บอก ฮึก ตั้ง ต..แต่ ฮึอ ฮือ ทีแรก" ผมพูดไปก็ร้องไห้ไป กอดเอวหนาไว้ไม่ยอมปล่อย
"ก็คิดว่าคงลืมไปหมดแล้ว พี่เองก็ตั้งใจจะเริ่มต้นใหม่กับนินอีกครั้ง เรื่องเก่าจำได้ไม่ได้ก็ไม่เห็นจะสำคัญเลย"
"สำคัญสิ! พี่เข้าใจมันสำคัญมากเลยนะ!" ช่วงที่เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนมันแย่ เลวร้ายมากๆ มันเหมือนเรากำลังจมลงไปในกองความโศกเศร้าไม่มีใครช่วยดึงขึ้นมา
แต่พอมีคนเดินเข้ามาจับมือแล้วดึงเราขึ้น คนๆนั้นก็ต้องสำคัญกับเรามากสิ คนที่ช่วยให้เรามีแรงเดินต่อไปหน่ะ
"โอเคๆ พี่สำคัญกับนิน พี่เองก็ดีใจ เราต่างเป็นคนสำคัญของกันและกันดีไหม?" พี่ทิศว่าปลอบผม แล้วค่อยๆลูบหลังให้คลายสะอื้น
"อื้อ" ผมรับเสียงอู้อี้
"งั้นคนสำคัญของพี่ปล่อยพี่ก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้เราทานก่อน โอเคไหม?"
ผมพยักหน้ารับก่อนจะปล่อยแขนจากเอวหนา พพี่ทิศก้มจูบกระหม่อมผมก่อนจะยกจานข้าวไปวางในซิงค์ แล้วเดินหายไปในห้องนอน ก่อนกลับมาพร้อมยา 2 เม็ด และน้ำ 1 แก้ว เมื่ออีกฝ่ายส่งยามาให้ ผมก็ทานอย่างไม่อิดออด
"ไปนอนพักก่อนไป" พี่ทิศทำท่าจะอุ้มผมอีกครั้งแต่ผมห้ามไว้แล้วขอเดินไปเอง มันติดๆขัดๆ ก้าวขาแต่ละทีก็เจ็บร้าวไปหมด เหมือนช่วงล้างมันจะพัง ทุกการย่างก้าวผมเบหน้าร้องโอดโอย พี่ทิศที่เดินพยุงอยู่ก็บ่นอุบว่าทำไมไม่ยอมให้เขาอุ้มตั้งแต่ที่แรกก็ไม่เจ็บแบบนี้หรอก
พอผมนอนห่มผ้าเรียบร้อย พี่ทิศก้ทำท่าจะเดินออกไป ผมจึงส่งเสียงเรียกไว้ก่อน
"พี่ไปไหน?"
"โทรศัพท์แปบนึง" ผมพักหน้ารับรู้ก่อนจะหลับตาลง
ผมยังไม่ทันจะหลับเจ้าของห้องก็เปิดประตูเข้ามาเดินมาข้างเตียงแล้วลูบหัวผมเบาๆ
"ง่วงก็นอน เข้าใจไหม? ทานยาแล้วก็ต้องพัก"
"อือ ว่าแต่พี่ไม่ไปทำงานหรอ?" ตาผมจะปิดอยู่แล้วแต่ผมอยากฟังต่อว่าที่ผ่านมาพี่หายไปไหนมา
"ไม่ละ ให้พี่ทรายจัดการแทน ของนินพี่บอกลาให้แล้ว" ผมพยักหน้าอืออารับรู้ ผมตบมือลงกับเตียงปุบๆ!
"ว่าไง?" พี่ทิศถาม
"ถะ...ถ้าไม่ไปทำงานแล้ว ก..ก็มานอนนี้ครับ" ผมตบที่เตียงข้างๆตัวอีกครั้ง
"ฮ่าาา ถ้ารู้ว่าบอกแล้วจะน่ารักแบบนี้พี่บอกตั้งนานแล้ว" ว่าจบอีกคนก็เดินกลับมาอีกฝั่งของเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
"เล่าให้ฟังต่อสิ พี่หายไปไหนมา?" ผมหลับตาลงไปแล้วแต่ปากก็ยังขยับถามไม่หยุด
จุ๊บ!
สัมผัสเบาๆแนบลงมาที่ริมฝีปากทำเอาผมสะดุ้งลืมตามองคนที่เพิ่งทิ้งตัวลงนอน
"ช่างถามจริงๆนะ นอนก่อนก็ได้ ตื่นมาค่อยเล่าก็ยังทัน" ทศทิศว่าเมื่อเห็นอยู่ชัดๆว่าเจ้าเด็กป่วยตรงหน้าใกล้จะหลับเต็มทนแต่ก็ยังฝืนอยู่
"พี่เล่ามาก่อนนนนน น" เขาว่าเสียงยาน
"ก็ไม่แปลกที่นินจะจำพี่ไม่ได้ ตอนนั้นพี่โดนโกนผมแถมยังมีผ้าพันแผลปิดอยู่ด้วย"
"อ่าๆ"
"พอพี่ออกจากโรงพยาบาล พ่อก็ส่งพี่ไปนอก ไปดัดนิสัย แต่จริงๆมันก็แผนไว้แล้วนั้นแหละ ว่าพอพี่จบประถมก็ต้องไปต่อนอก แต่ก็พี่เริ่มเกเรเสียก่อนพอออกจากโรง'บาล พ่อเลยตัดสินใจส่งไปเลย" ทศทิศเล่าไปตาก็เหล่มองคนข้างกายที่ตอนนี้หลับตาไปเรียบร้อยร้อยแล้ว แต่ยังพยักหน้ารับรู้
"พ่อพี่ก็กลับมาเยี่ยมนินกับแม่ จำได้ไหม มาเยี่ยมจนแม่นินเสียไปนั้นแหละ" ทศทิศว่าเสียงเศร้าเมื่อคิดถึงช่วงนั้นที่เขาไม่ได้มาอยู่ข้างกายร่างบางตรงหน้า
เขาหยุดเล่าเสียตรงนี้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าหลับไปเรียบร้อยแล้ว
"จะไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้พี่ก็อยู่ข้างนินเสมอนะ" ทศทิศกล่าวกับร่างเล็กเบาๆก่อนกดจูบลงไปอีกครั้งแล้วดึงคนหลับบุยมากอดไว้ แล้วตัวเองก้หลับตามไป
-------------------------------------
พอผมตื่นลืมตาขึ้นมาก็เจอกับแผ่นอกแกร่งของใครอีกคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ท่อนแขนหนาตวัดกอดรัดเอวเขาไว้ ผมค่อยๆซุกหน้ากับอกนั้นแล้วขยับหน้าถูไถเบาๆ
อื้มมม ดีใจจริงๆที่เป็นพี่ เขาคิดกับตัวเองก่อนจะซุกหน้าฝั่งลงไปกับอกของใครอีกคน
"นี่ ถ้ายังไม่หยุดเราได้ป่วยยาวแน่ๆ" อ้าวตื่นตั้งแต่เมื่อไร ท่อนแขนยาวก็รัดผมแน่ขึ้นอย่างมั่นเขี้ยว
"ปล่อยก่อนครับ อึดอัด โอ๊ยย เจ็บๆ" ก็พี่ทิศรัดซะจนผมคิดว่ากระดูกจะแตกเสียแล้ว
"อ่ะๆ ปล่อยแล้ว ปวดหัวไหม เมื่อยตัวอยู่รึเปล่า?" พี่ทิศว่าก่อนจะวางมือลงบนหน้าผากผมอย่างต้องการวัดไข้
"ค่อยยังชั่ว ดีนะพี่ให้กินยาไว้ก่อนไม่งั้นเราไข้ขึ้นแน่ๆ เพิ่ง'รัก'กันมาแล้วยังร้องไห้ขี้แยแบบนั้นอีก" ว่าแล้วก็ยื่นมือมาบีบปลายจมูกผมเบาๆ
"รักอะไรกันเล่า พี่อ่ะ!" พูดเน้นย้ำอยู่ได้
"ไม่รักพี่เหรอ" พอว่ากลับไปนิดนห่อยก็เสียงอ่อยกลับมาเลย เจ้าเล่ห์จริงๆ!
"อะ....อะไรของพี่กัน" เขาท้วงเมื่ออีกคนเริ่มเอียงตัวมาคร่อมเขาไว้แล้ว
"บอกก่อน รักพี่ทิศคนนี้รึเปล่า" ทำไมต้องกระซิบที่ข้างหูด้วย!
"พี่ออกไปก่อนสิ" ผมต่อรอง
"ไม่ บอกก่อนรักไม่รัก?"
"......." ผมไม่ตอบเรื่องแบบนี้จะให้พูดเลยทันที มันก็อายสิ!
"นินว่าไง? รักไม่รัก?" อีกคนถามย้ำ
ผมพยักหน้าตอบหวังว่าอีกคนจะเข้าใจนะ
"พยักหน้าอะไร"
"พี่ทิศอ่ะ" ผมบี้หน้าเมื่ออีกคนมามุกนี้
"เร็วๆ รักไหม?"
เออเอาว่ะ ไม่มีอะไรเสียหายไปมากกว่าร่างกายตอนนี้แล้ว ฮึยๆ!
"รัก! รักแล้วโอเคไหม ปล่อยได้แล้ว" แค่นี้ก็อายไม่รู้จะเอาหน้าไปไหว้ไหนแล้ว
"โอเค งั้นมา'รัก' กันเนอะ"
"พี่ทิศ! พอเลย! เรื่องที่หายไปก็ยังเล่าไม่หมดเลยนะ! หยุดเลย!" ผมว่าเสียงขุ่นเมื่ออีกคนทำท่าโน้มตัวมาซุกคอผมอีกรอบ พอผมว่าแบบนั้นคนตัวโตก็หัวเราะร่าอย่างพอใจที่ทำผมหัวเสียได้
ความสุขแบบนี้ผมขอให้มันอยู่ไปนานๆนะครับ.........
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค่ะ มาแว้ววว
ช่วงนี้เริ่มมาสายขึ้นเรื่อยๆแล้ว ขอโทษที่มาไม่เป็นเวลานะคะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เรื่องในวัยเด็กค่อยๆทยอยออกมาแล้ว จะได้รู้กันว่านินต้องเจออะไรมาบ้าง
ตอนนี้ก็ปล่อยให้เริงร่ากันไป เพิ่งรักกันมาหนิเนอะ คิคิ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานมาก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ทิศ หื่นมากกก :hao7:
-
ทิศให้น้องพักบ้าง
-
นึกว่า พี่ทิศเล็งน้องมาตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยซะอีก แต่นี่คือพี่ทิศรู้จักน้องมาตั้งแต่เด็กเลย รักมายาวนานมาก
-
พี่ทิศแอบรักน้องมาตั้งแต่เด็กเลย
ยาวนาน เล่ามาซะดีๆว่าหายไปทำไรมามั้ง
ไม่งั้น มันคาใจ
-
:pig4:
-
พี่ทิศใจเย็นเย้นนนนนนน
หื่นจริงๆ 555
-
เรื่องค่อยๆเปิดเผยเนอะ
แต่...พี่ทิศใจเย็นๆๆๆ ถนอมน้องหน่อยๆๆๆ
-
โอ้ยยยย ทำไมรู้สึกไม่ชอบใจบรรทัดสุดท้าย ลบออกได้ไหม :ling2:
-
chapter 25
พี่ทิศแกล้งฟัดผมจนผมเหนื่อย ปล่อยให้จูบ ให้กอด ให้หอมจนพอใจ แต่ถ้ามีวี่แววว่าจะเกินเลยผมก็ห้ามอย่างเด็ดขาด เมื่อพี่ทิศทำตามใจจนพอใจแล้วก็ยอมปล่อยให้ผมได้นอนสบายๆ ส่วนตัวเองก็เดินไปหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่มก็จะทิ้งตัวนอนที่เดิม
"พี่ทิศเล่าต่อสิ ถึงไหนแล้วอ่ะ" ผมนอนตะแคงมาทางอีกคน เหมือนจะบอกว่าตัวเองถูกส่งไปนอกเร็วกว่าที่กำหนด
"แล้วนินฟังถึงไหนล่ะ" ตาคมยังอ่านตัวหนังสือไปเรื่อยๆ ไม่หันมาสนใจเขาอยู่ดี
"ถึงพี่ต้องไปนอกเร็วกว่าปกติ" ผมนอนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ
"อ่าห๊ะ จะให้พี่เล่าเลย?" คนพึงหลังกับหัวเตียงถาม
"อือ เร็วๆสิ" จนถึงบ่ายแล้วเขาก็ยังไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย
"โอเคๆ อะไรจะคิดถึงพี่ขนาดนั้น หื้ม!" อีกคนบ่นแล้วยอมวางหนังสือลงกอดจะดึงผมให้หนุนหัวบนตัก
"ก็พอพี่ออกจากโรง'บาล ไม่กี่วันพี่ก็บินเลย แต่พ่อพี่ยังไปเยี่ยมนินกับแม่ทุกวัน จนกระทั่งแม่นินเสียนั้นแหละ"
"ทางโรงพยาบาลบอกพ่อว่า เหลือแค่นินคนเดียวเพราะพ่อแม่เด็กเสียหมด เค้าเลยต้องหาประวัติทั้งฝั่งพ่อและแม่นินก็เลยเจอข้อมูลของคุณลุงนินเข้า นินก็เลยได้ไปอยู่กับคุณลุงที่ใต้ไง"
"ที่พี่รู้ก็เพราะพ่อโทรมาเล่าให้ฟัง ว่าเพื่อนพี่ที่โรงพยาบาลตอนนี้ย้ายไปอยู่ใต้แล้ว พี่ก็เลยรู้เรื่องนินมาเรื่อยๆ จริงๆพ่อพี่กับลุงนินยังติดต่อกันอยู่ตลอดนะ แต่นานๆครั้ง"
"ช่วงพี่อยู่นอกข่าวของนินก็ได้พ่อช่วยเล่าให้ฟังนี้แหละ แต่ก็ขาดๆหายๆไปบ้าง พี่ไม่ได้ลืมนินหรอกนะ" มือหนาวางลงบนกลุ่มผมผมแล้วลูบเบาๆอย่างปลอบใจ
"แต่ก็ไม่เห็นหน้าตากันมาหลายปีมันก็ลืมไปบ้าง แต่ตอนนินเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ เค้าให้รุ่นน้องแขวนป้ายชื่อ-นามสกุลถูกไหม พี่เดินผ่านตอนแรกก็ไม่เชื่อตาหรอก เลยให้พ่อโทรไปถามลุงนินว่าตอนนี้นินเรียนอยู่ที่ไหน ปรากฏว่าเราเรียนอยู่ที่เดียวกันไง" คนตัวสูงก้มลงจูบกลางกระหม่อมเบาๆ เขาเองซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องแข็งของใครอีกคน
"มันก็เป็นโชคดีของพี่ด้วย ที่นินยังไม่ได้ไปไหนไกลจากพี่หนัก"
"แล้วทำไมไม่ทักล่ะ" ผมถามเมื่อยังไม่หมดข้อสงสัย
"ก็ตอนนั้นเห็นนินมีเพื่อนแล้ว พี่เองก็เบาใจ คิดว่าจะไม่มีเพื่อนคบแล้ว พูดน้อยๆแบบนั้น แต่พอเห็นนินยิ้มตอนฟังกัณณ์กับเข็มคุยกันพี่ก็เลยวางใจ"
"แล้วถ้าผมไม่สมัครงานที่บริษัทพี่ เราจะได้รู้จักกันไหม?" รู้เรื่องผมมาตั้งแต่แรกแล้วทำไมยังรอเวลาอยู่แบบนี้หน่ะ
"ยังไงพี่ก็ตั้งใจจะเอานินเข้าทำงานที่บริษัทพี่อยู่แล้ว การเรียนเราก็ดีอยู่ คงไม่แปลก ถ้าจู่ๆมีบริษัทมายื่นงานให้ถูกไหม แล้วเด็กน้อยที่ขยันทำงานแบบนี้ก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อนแน่นอน" มันก็จริงถ้าตอนนั้นมีบริษัทยื่นงานให้เขาทำ เขาก็ทำเลยเพราะช่วงนั้นจะให้เขามานั่งทำงานพาร์ทไทม์อย่างเดียวก็ไม่พอกินนะสิ
"แต่มันก็เสี่ยงเหมือนกัน เพราะถ้าเกิดนินไม่เข้ามาทำงานกับพี่ พี่ก็คงใช้วิธีติดซี้กับผู้ใหญ่เอา"
"พี่รู้จักคุณลุงด้วยเหรอ?" ขนาดผมเองยังคุยกับท่านไม่บ่อยเลยนะ
"รู้จัก พี่ก็โทรไปถามนู้นถามนี้ นานๆครั้งนะไม่บ่อยหรอก แต่เคยลงไปหาท่านด้วย ไปกับพ่อ"
"ลุงท่านบ่นใหญ่เลยว่าหลานไม่ยอมลงมา โทรมาหาก็นานๆครั้ง" พี่ทิศแซวผมใหญ่ ผมเองก็เกรงใจท่านที่จะไปรบกวนท่านอยู่นาน พอเริ่มดูแลตัวเองได้ก็ไม่อยากจะเป็นภาระให้ท่านอีก แล้วอีกอย่างเรียนไปทำงานไปแปบๆวันนึงก็หมดแล้ว
"ว่าแต่เราเถอะ ไม่คิดจะลืมเหรอ? วันนั้นหน่ะ" พี่ทิศดึงผมให้มาซุกอยู่กับอก แขนหนาตวัดรัดรอบเอวไว้
"พี่จะให้ผมลืมได้ไง พ่อกับแม่เสียก็เพราะผม" เสียงสั่นเครือที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวรู้สึกผิดแค่ไหน
"ไม่ใช่สักหน่อย พี่ว่าพ่อแม่นินคงไม่อยากให้นินโทษตัวเองแบบนี้หรอก" พี่ทิศยังคงปลอบใจเขาได้ดีเสมอมา
"วันนั้นถ้าผมไม่ดื้อ ยอมให้พ่อแวะเข้าโรงพยาบาลเอายาก่อน ก็คงไม่เป็นแบบนี้"
"พี่รู้ไหม วันนั้นหน่ะ วันนั้นผมอยากให้ถึงบ้านเร็วๆ เลยไม่ยอมให้คุณพ่อหยุดแวะเอายาที่โรงพยาบาล พอคุณพ่อขับรถต่อไปอีกสักพัก รถก็เริ่มแกว่ง ส่ายไปส่ายมา แม่ร้องเสียงดังลั่น แต่ก็ยังกอดผมไว้แน่ ก่อนที่รถของเรากำลังจะ ฮึก พุ่งเข้า ชะ ฮือ ชน เสา ฮึก ไฟ ฮือออ"
"ตอนที่ ฮือ หมอบะ..ฮือ ฮึก บอกว่า พะ..พ่อ ฮึก ทานยา ฮือ มะ..ไม่ครบ ฮืออออ ฮึก หัวใจ ละ..ฮือ ล้มเหลว ฮึก ฮึก ฮืออ เฉียบพลัน" เสียงพูดไม่เป็นภาษาแต่พอจับใจความได้ ทำเอาทศทิศที่นั่งปลอบคนตัวบางอยู่ก็กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก
"ชู่วๆๆ ไม่เอาอย่าร้องสิ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ท่านก็เสียใจหมดพอดี"
"ตะ..แต่ อืออออ ฮึก เพราะผม ฮือๆ ๆ"
"แต่ตอนนี้ท่านหลับสบายแล้วนะ ตอนนี้เหลือแค่นินที่ยังต้องเดินต่อไป ทำหน้าที่ของลูกที่ดีต่อ อย่ามัวแต่ร้องแบบนี้สิ" เสียงทุ้มให้กำลังใจอีกคน
เพราะว่าความดื้อดึงของผมในวัยเด็กที่ทำให้คุณพ่อคุณแม่ต้องมาเสีย เพราะงั้นจากเดิมที่พูดน้อยอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้ผมกังวลว่าถ้าพูดอะไรมากๆออกไปจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีก
เขาเลยกลายเป็นคนพูดน้อย เงียบตัวไปเสียอย่างนั้น ตอนที่เข้าโรงพยาบาลแรกๆ เขาต้องนอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยแผนกเด็ก ส่วนคุณแม่ก็นอนอยู่ในห้องไอซียู แต่ละวันคุณพยาบาลจะพาผมไปเยี่ยมคุณแม่ แต่พอหลายๆวันเข้า มันกลายเป็นการตอกย้ำว่า คนที่ทำให้คุณแม่ต้องมานอนนิ่งอยู่แบบนี้ส่วนคุณพ่อเสียไปนั้นก็คือ เขาเอง
แต่พอวันที่เด็กหัวแตกเดินเข้าหา เป็นตอนที่เขาเกาะกระจกเฝ้าคุณแม่อยู่ เด็กคนนั้นทั้งๆที่ตัวเองหัวแตกอยู่กลับมายืนข้างๆแล้วปลอบเขาว่า
"ยังไงคุณแม่ก็ต้องตื่น"
ค่อยมาเล่นเป็นเพื่อน นั่งคุยอยู่ด้วยกันจนถึงเวลาแยกย้ายกลับเข้าห้อง พอหลายๆครั้งเขา เด็กหัวแตกก็พาผู้ใหญ่ชายหญิงอีก 2 คนมาแนะนำให้รู้จักบอกว่า นี่เป็นพ่อแม่ของตน
เขาตอนนั้นก็วิ่งเขาไปกอดผู้หญิงอีกคนยกใหญ่ ผู้หญิงใจดีก็ปลอบเขาให้เขานอนและยังบอกว่า
"ยังไงคุณแม่ก็ไม่ทิ้งหนูไปไหน" เขาก็เชื่อมาตลอดว่าคุณแม่ยังไม่ไปไหนรวมทั้งคุณพ่อด้วย ทั้งคู่ยังอยู่ข้างๆเขาเสมอ
แต่พอวันนึงเด็กหัวแตกก็หายไปเหลือแต่ผู้ชายใจดีที่มาคุยกับเขาเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งผู้ชายคนนั้นก็ถามเขาว่า
"มีญาติที่ไหนไหมลูก" เขาส่ายหน้าตอบเพราะงงกับคำถามนั้นไม่น้อย แล้วค่อยตอบ
"มีครับ มีพ่อกับแม่" ที่คุ้นหน้าก็มีแค่คุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้น
"ครับ คนเก่งรอลุงในนี้ก่อนนะ เดี๋ยวลุงมา" คุณลุงคนนั้นบอกให้รอเขาก็รออยู่ในห้อง ไม่นานคุณพยาบาลก็เดินเขามาตรวจอาการที่เหลือของเขา
"เดี๋ยวจะมีญาติมารับนะคะน้องนิน ดีใจไหมได้กลับบ้านแล้วนะ" คุณพยบาลว่ายิ้มๆแต่เสียงนั้นเศร้าเหลือเกิน
"หนูต้องเข้มแข็งนะ ตั้งใจเรียน โตขึ้นมาเป็นคนดีนะครับ" ผมก็พยักหน้ารับคำ แล้วคุณพยาบาลก็เข็นรถทำแผลออกไป
ไม่นานคุณลุงใจดีก็กลับเข้ามาในห้อง
"ลูก เดี๋ยวคุณลุงลิตจะมารับกลับบ้านนะ" มือโตๆวางลงบนผมแล้วลูบค่อยๆ
"แม่ล่ะ ยังไม่กลับเหรอครับ?" เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ
"คุณแม่กลับไปรออยู่แล้วครับ คราวนี้คุณแม่ดูหนูจากที่ไกลๆสักหน่อยแต่หนูต้องเป็นเด็กดีนะ ไม่งั้นคุณแม่ต้องเสียใจแน่ๆ" เขาพยักหน้ารับคำ
เขาหลับไปอีกรอบหนึ่ง พอตื่นขึ้นมาก็เจอคุณลุงลิตที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ในห้อง พอท่าเห็นผมตื่นท่านก็เข้ามากอด ถามว่าผมยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า พอผมส่ายหัว คุณลุงก็กอดผมใหญ่หลังจากนั้นคุณลุงก็ให้ผมเปลี่ยนชุดแล้วบอกว่าเราจะกลับบ้านกัน
แต่การกลับบ้านครั้งนี้ผมกลับไม่เจอคุณพ่อคุณแม่เลยสักคน คุณลุงบอกว่าคุณพ่อคุณแม่ยังอยู่แต่อยู่ไกลออกไปหน่อยผมเลยมองไม่เห็น
แต่พอหลังจากนั้น มีคนมากมายเดินเข้ามาร้องไห้แล้วสวมกอดผมที่วัด บางคนใส่ชุดสีดำบ้างใส่สีขาว บรรยากาศที่แสนเศร้านั้นทำเอาหัวใจดวงน้อยๆกระตุกวูบ ผมนั่งร้องไห้อยู่หน้ารูปคุณพ่อคุณแม่ ส่วนคุณลุงไปรับแขกหน้าศาลา
แรงสวมกอดจากด้านหลังทำให้ผมหันกลับไปมอง ผู้หญิงใจดีที่เจอที่โรงพยาบาลทักผมแล้วกอดผมไว้
"สวัสดีครับ จำป้าได้ไหม?" ผมพยักหน้า
"หนูเป็นเด็กดีรึเปล่าคะ? เห็นไหมคุณพ่อคุณแม่มองอยู่นะ" ท่านว่าพลางชี้ไปที่รูปของคุณพ่อคุณแม่
"หนูต้องเป็นเด็กดีนะ เดี๋ยว'พี่ทิศ' กลับมาแม่จะให้ไปเล่นเป็นเพื่อน ดีไหมครับ" ผมก็พยักหน้ารับอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างจบลงผมก็ย้ายลงไปอยู่ใต้กับคุณลุง จนกระทั่งมหาลัยถึงได้กลับมาอยู่ที่นี้
ผมพิงอกอีกคนร้องไห้จนเสื้อชุ่มน้ำเป็นวงกว้าง ผมไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณพ่อคุณแม่เสียแต่เพราะอย่างนั้นผมจึงตั้งใจทำตัวเป็นเด็กดีมาโดยตลอด หวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะดีใจที่ผมโตมาได้จนถึงทุกวันนี้
"นิน ถ้าไม่ลืมก็จำเฉพาะสิ่งดีๆไว้นะ คุณพ่อคุณแม่นินต้องดีใจแน่ๆที่นินเติบโตอย่างแข็งแรงมาได้แบบนี้"
"ครับ ผมไม่ลืมหรอก จะจำไว้ทั้งหมดเพราะทุกเรื่องมันมีความสำคัญกับผม ผมไม่ลืมหรอกว่าคุณพ่อคุณแม่เฝ้าดูผมอยู่" ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา สุดลมหายใจเรียกพลังให้ตัวเองเฮือกใหญ่
"เอางั้นก็ได้ แต่ต่อไปอย่าลืมนะว่ามีพี่อยู่อีกคน"
"อืม ขอบคุณมากนะครับ" ผมว่าแล้วทำใจกลางเงยหน้าไปจุ๊บปลายคางอีกคน
"นิน!"
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ" ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วคานลงจากเตียง
เพี๊ยะ!
"พี่ทิศ!" ก้นผมโดนตีด้วยมือหนาของใครอีกคน
"เจ็บนะ!" แค่นี้สภาพผมตอนนี้คงน่าเกลียดน่าดู น้ำก็ยังไม่ได้อาบ หน้าตาก็โหลเหลดูไม่ได้ ยิ่งตาบวมๆนี้อีก ตามตัวก็ร่องรอยเต็มไปหมด เจ็บสุดก็ก้นที่รับศึกมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังจะโดนตีปิดท้ายอีก
"นิน" จู่ๆเสียงทุ้มก็เรียกอย่างจริงจัง ผมก็หันหน้าไปตามเสียงเรียก
"พี่รักนินนะ" สายตาที่มั่นคงจริงจังแสดงถึงความจริงใจอย่างปิดไม่มิดทำเอาผมปลื้มระคนดีใจที่ได้คนๆนี้มา
"ขอบคุณมากครับ ผมก็เหมือนกัน" พูดจบผมก็เดินหนีเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้า มาแว้วววว
เรื่องตอนเด็กของนินก็เปิดเผยแล้ว
เพราะปมดื้อรั้นไม่ยอมฟังของเด็กชายนิน ทำให้คุณพ่อคุณแม่ต้องเสีย
นินเลยกลายเป็นคนพูดน้อย ระวังคำพูด ระวังตัวเสียไปหมด
ทศทิศที่อยู่เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กๆก็เลยเป็นคนสำคัญ แบบว่าไว้วางใจกับคนนี้เป็นพิเศษงี้นะคะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ป.ล.ช่วงนี้อาจจะไม่ได้อัพทุกวันนะคะ ถ้าวันไหนไม่ได้อัพเราจะมาแจ้งไว้ก่อนเนอะ
-
ยังดีที่มีพี่ทิศเข้ามา :mew6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สวัสดีครับ เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง อยากรู้ว่ารักครั้งแรกจะเป็นยังไง
แบบว่าอ่านไป ตอน1 ตอน2 ก็ติดเลย เลยอ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน
เขียนได้น่าติดตามมากๆ ตอนนี้ก็ได้รู้ปมของนินละ นินกับพี่ทิศรู้จักกันตอนเด็กนี่เอง
ยังดีนะที่ตอนนี้ยังมีพี่ทิศ ไม่รู้อะไรจะเกิดต่อจากนี้บ้าง
ปล.ชอบพี่ภพอ่ะ :impress2: ชอบคาแรคเตอร์เพื่อนของนินด้วยกัณณ์ เข็ม
-
ซึ้งจัง น้ำตาไหล
-
ซึ้งอ่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ทิศศศศศ เอาไปสามแต้มเลย
น่ารักมากกกกกกก
-
chapter 26
"ไงมึง หายหน้าหายตาไปวันนึง กลับมาดูสดใสเชียวนะ" กัณณ์กอดคอผมแล้วถามเสียงใส
"โอ้บ๊ะๆ มาแล้วสิ" มันว่าก่อนที่มือจะมาจิ้มๆที่ต้นคอแถวๆกกหู
ผมรีบดึงเสื้อให้ผิด ปกติชุดทำงานก็เสื้อเชิตแขนยาวไม่มีปัญหาใครจะมาเห็นหรอกแต่พอกัณณ์กอดคอ ปกเสื้อมันเลยเบี้ยวจนเห็นร่องรอยจนได้
"แหนะๆ อีท่านี้เสร็จพี่มันแล้วแน่ๆ แล้ววันนี้ไปไหนอ่ะ ไม่เห็นไปกินเที่ยงด้วยกัน?"
"งานยังไม่เสร็จ เดี๋ยวต้องซื้อไปให้"
"มีดูแลเทคแคร์" มันว่าแล้วผลักหัวผมออกจากแขน ผลักอยู่ได้หัวผมหน่ะ ผมส่งตาเขียวปัดไปให้
"อย่ามามองแบบนี้นะ! ใช่ซี๊ๆ เดี๋ยวนี้มีแต่พี่ทิศกับน้องนิน เหอะๆ!กูมันหมาหัวเน่า" เสียงตัดพ้ออย่างน่าสงสารแต่ถ้าเห็นมันแอ๊บท่าสาวน้อยวัยใสโดนทิ้งจะฮามากกว่า
ผมยิ้มขำๆ กัณณ์มันก็พูดเล่านู้นนี้ให้ฟัง ดอกเข็มกลับไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังฝากความคิดถึงมายังผมด้วย เข็มว่าเดี๋ยวว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่
ตอนเช้าพี่ทรายเดินเข้ามาถามผมยกใหญ่ว่าเป็นไง หายแล้วเหรอ ผมเองก็เกรงใจที่มาหยุดป่วยเพราะใครอีกคนเป็นสาเหตุ เขาตอบพี่ทรายว่าหายแล้ว แล้วสงสายตาขุ่นๆไปให้เจ้านายตัวดีที่เดินยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ
ส่วนเที่ยงนี้พี่ทิศต้องรีบเคลียร์แฟ้มที่ค้างตั้งแต่เมื่อวานและวันนี้ รวมถึงงานที่ต้องอนุมัติวันพรุ่งนี้ด้วย มื้อเที่ยงเลยตกเป็นหน้าที่ผมที่ต้องจัดการหาข้าวไปให้อีกคน ผมและกัณณ์เลยตกลงกันว่าวันนี้จะซื้อข้าวมากินที่บริษัทแทน
"เหม่อไปอีก มึงนี้ เอาอะไร ของพี่มันด้วยนะ มึงสั่งเลย" กัณณ์มันพูดคุยกับแม่ค้าอย่างสนิทก่อนจะหันมาเรียกให้ผมสั่ง
"ผัดผักกับปลาสามรสอย่างละกล่องครับ" ผมส่งยิ้มไปให้แม่ค้าที่ยินรอฟังอยู่
"ได้จ้า"
"เจ๊! คิดเงินรวมกันเลยนะ ไอ้นี้จ่ายๆ" กัณณ์ชี้มาที่ผม แน่นอนละพี่ทิศให้เงินค่าข้าวไว้แล้ว กัณณ์มันไม่พลาดหรอก
"เออมึง พอกูอยู่คนเดียวนะ สบายมากกกกกก แต่เหงาไปนิดกูว่าจะลองชวนพี่ต้น พี่ที่แผนกอ่ะ มาแชร์ห้อง พี่แกพูดเก่งดีกูชอบ" ระหว่างนั่งรอข้าวกัณณ์ก็จุดประเด็นใหม่ขึ้น
"มีคนพูดเก่งกว่ากัณณ์ด้วยเหรอ" อยู่ด้วยกันคงไม่ต้องหาฟังหรอกแบบนี้คงแข่งกันพูด
"ไอ้นี้นิ! อย่าคิดว่าคนหนุนหลังใหญ่แล้วกูไม่กล้าทำอะไรมึงนะ"
"เปล่า ใครหนุนหลังอะไร"
"ไอ้พี่ทิศไง อย่ามาๆ กูรู้" มันก้างสองนิ้วแล้วชี้ที่ตาตัวเองแล้วชี้ที่ตาผม
"ว่าแต่กัณณ์ไม่อยากให้เราอยู่ด้วยแล้วเหรอ"
"จริงๆ มึงอยู่กับกูอ้ะ กูสบายใจสุดแล้ว แต่มึงเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วไง จะให้กูมารั้งไว้มันก็ไม่ได้ใช่ป่ะ เดี๋ยวพี่แกโกรธกูตาย"
"อีกอย่างพี่แกไม่ต้องมาช่วยแชร์ค่าห้องกูด้วย" ก็จริงของมัน
"ไปนอนกับพี่มันตั้ง 5 วัน อีก 2 วันเหลือไว้ทำแมวอะไร มึงย้ายไปเลยก็สิ้นเรื่อง" ผมฟังเรื่อยๆก็เริ่มคลอตามแล้ว เดี๋ยวลองเอาไปบอกพี่ทิศดีกว่า
"กะเพราทะเล ผัดผัก ปลาสามรส ได้แล้ว" เสียงตะโกนเรียกจากแม่ค้าทำให้บทสนทนาต้องหยุดลง ผมเดินไปรับของแล้วจ่ายตัง ก่อนเดินกลับเข้ามาที่บริษัท
Rrr rr r
พี่ทิศ
>>ครับ ว่าไง<<
>> เสร็จแล้วครับ กำลังจะขึ้นไป พี่เอาอะไรเพิ่มรึเปล่า<<
>>อ่าได้ครับ เดี๋ยวบอกให้<<
>>พี่ทิศ! หยุดเลย! เดี๋ยวขึ้นไปครับ<<
ไม่รู้ว่าหน้าผมแดงรึเปล่า คุยเรื่องให้กัณณ์ขึ้นไปหาอยู่ดีๆกลับวกมาหยอดเขาอีกจนได้ "รักจังครับ" นิดๆหน่อยๆก็ขอให้ได้ใช่ไหม!!
แต่คงแดงแน่ๆเพราะกัณณ์ทำหน้าล้อเลียนไม่หยุด พี่ทิศก็นะ พูดอยู่ได้ไอ้ รัก 'รัก' รัก เนี่ย!!!
"หน้าแดงงี้ โดนพี่มันหยอดอะไรอ่ะ?"
"กัณณ์อย่าเพิ่งทักได้ไหม พี่ทิศบอกมีเรื่องจะคุยด้วย" ผมโบกมือพัดหน้าระบายความร้อน ฟู่วๆๆ
"เออๆ ท่าเขินอายของมึงนับวันยิ่งน่ารักนะ ส่อแววว่าจะเจ็บตูดอย่างหนัก"
"กัณณ์!" ดีว่าในลิฟต์มีแค่พวกเขาไม่งั้นอายกว่านี้แน่
ตึ้ง
"ไปมึงไปก๊อกๆห้องแล้ว บอกว่า "ที่รักข้าวมาแล้ว" เดี๋ยวกูไปรอที่เดิม" กัณณ์มันดัดเสียงน่าขันแล้วเดินไปยังห้องเดิมที่เคยนั่งทานข้าวกัน
"ใครจะไปพูดกัน" ประโยดน่าอายแบบนั้นเก็บไว้ให้คนหน้าหนาอย่างมันพูดคนเดียวเถอะ
ก๊อกๆๆ ๆ
"เข้ามาเลย"
"พี่ทิศ" ผมแง้มประตูนิดนึงแล้วชะโงกหน้าเข้าไป
"ข้าวมาแล้วเหรอที่รัก" สงสัยมีคนหน้าหนาอยู่อีกคน เขาไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพี่ทิศไม่ค่อยอาย ชอบทำประเจิดประเจ๋ออยู่เรื่อย
"ไม่เอาสิครับ ตกลงกันไว้แล้วนะ" ผมกับพี่ทิศตกลงกันไว้ว่า ที่บริษัทจะไม่มีคู่รักอะไรทั้งนั้น จะมีแค่เจ้านายลูกน้องไม่ก็รุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันเท่านั้น
ผมกลัวว่าถ้ามีคนรู้เยอะเข้า พี่ทิศที่เป็นเจ้านายจะโดนตำหนิเอา
"จะกลัวอะไรหื้ม อยู่กันสองคนเอง"
"ก็ไม่ได้ เดี๋ยวมันติด"
"เห้ออ กังวลอะไรหน่ะเรา" พี่ทิศว่าแล้วรับกล่องข้าวไปถือแล้วเดินออกไปพร้อมกับผม
"เดี๋ยวก็โดนคนอื่นดูไม่ดีหรอก พี่เป็นผู้บริหารนะ" ทำไมไม่เข้าใจตำแหน่งที่ตัวเองอยู่เลยนะ
"ผู้บริหารก็คนนะมีความรักเป็น แล้วคนรักก็อยู่ตรงนี้ด้วย"
"พี่ทิศ!" นี้ก็หยอดไม่หยุด เขาเองก็เบื่อที่พออีกฝ่ายหยอดอะไรนิดๆหน่อยๆหน้ามันก็แดงร้องฉ่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"น่ารักจังเลยแฟนใครเนี่ย" สายตาวิบวับส่งมาให้ผมอย่างหยอกเย้า
" "น่ารักจังเลยแฟนใครเนี่ย" อยากจะอ้วกแต่เสียดายปลาหมึก! พี่มันสองมาตรฐาน!!" กัณณ์มันบีบเสียงล้อเลียนแล้วต่อว่าร่างสูง
"พี่เท่าเทียมกับทุกคน สองมาตรฐานยังไง" คนดดนกล่าวหาสงสัย
"นี้ไงๆ แค่น้ำเสียงก็สองมาตรฐานแล้ว กับผมพี่ชอบทำเหี้ยมอ่ะ พอกับมันงุ้งงิ้งมากกกกก"
"ก็คนละสถานะกันไหม"
"ไม่ นี้บริษัท มันลูกจ้าง ผมก็ลูกจ้าง"
"เปล่า นี้มีตำแหน่งเสริมด้วย แฟนผู้บริหาร"
"พอๆ คุยเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้ เดี๋ยวก็ไม่มีเวลาทานข้าวหรอก" แค่นี้เขาก็อายไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว ตีหน้านิ่งซ่อนความอายจนเมื่อยแล้ว
"เออๆ แต่ผมยังไม่ยอมหรอกนะพี่" กัณณ์มันทิ้งทวนก่อนจะกินข้าวต่อ พี่ทิศกับผมจึงได้เริ่มกินข้าวกันบ้าง
"กัณณ์ตอนเย็นว่างไหม?" พี่ทิศชวนคนที่นั่งย่อยรอผมทานเสร็จอยู่
"ว่างอ่ะพี่ ทำไมอ่อ?"
"เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวไปด้วยกันสิ"
"เนื่องใน....?" มันทำหน้าสงสัยอย่างจริงจัง
พอกัณณ์ถามแบบนั้นพี่ทิศก็จับมือผมแล้วชูขึ้น
"เปิดตัวแฟน"
"พี่ทิศ!" ผมดึงมือลงแทบไม่ทันแต่ก็ไม่หลุดหรอกเพราะอีกฝ่ายจับไว้แน่
"เหอะ! เหมือนผมไม่รู้เลยนะว่าเป็นแฟนกัน แต่เห็นแก่ข้าวฟรีไปก็ได้"
"แล้วใครไปบ้างอ่ะ? คุณตูนเธอไปไหม? ไม่งั้นผมจะพกน้ำไปด้วยเผื่อคอแห้ง" มันก็ไม่วายจิกคุณตูน
"ไม่ล่ะ พี่กะชวนแค่ภพกับเพื่อนอีกสองสามคน"
"เคๆ ดีๆ เจอกันตอนเย็นที่เดิมพี่ ผมไปแล้ว" ว่าจบมันก็ถือกล่องข้าวตัวเองไปทิ้งแล้วลงไปที่แผนก พอกัณณ์ลับหลังไปผมก็เอ่ย
"พี่ทิศ ไม่ต้องบอกคนอื่นก็ได้นะ ผมไม่เป็นไร" ผมกังวลอยู่เหมือนกันว่าถ้าคนรู้เยอะๆเข้าจะเป็นไง
"ไม่ต้องกังวลหรอก ภพมันเข้าใจพี่อยู่แล้ว ส่วนคนอื่นมันก็สบายๆกันทั้งนั้น เดี๋ยวพี่แนะนำเอง"
"พี่จริงจังกับนิน แค่บอกคนอื่นให้รับรู้ เขาจะมองยังไงพี่ไม่สนหรอก มั่นใจในตัวเองเข้าไว้ เข้าใจไหม?"
"ครับ" พอผมรับปากพี่ทิศก็จุ๊บหน้าผากผมเบาๆก่อนจะลุกขึ้นทิ้งขยะแล้วเดินไปด้วยกัน............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
เขียนไปเขียนมารู้สึกชอบกัณณ์ที่สุดแล้ว เป็นเพื่อนที่เฮฮาน่ารักดี
ตอนนี้ก็เรื่อยๆไปก่อน เปิดตัวแฟนกันก่อนแล้วค่อยว่ากันต่อ
พรุ่งนี้ไม่ได้อัพนะคะ เจอกันวันอาทิตย์เลยน้าา าา
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
งงตรงที่คุยโทรศัพท์ ทิศจะพูดอะไรเหรอ
-
รักกันแล้วจะเปิดตัวแฟนแล้ว ทีนี้ก็เตรียมหายาแก้ท้องอืดเพราะมาม่าอาจจะมาแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟินมากบอกเลย
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เปิดตัวเลย
-
:-[
-
chapter 27
พี่ทิศนัดเพื่อนไว้ตอนสองทุ่ม ดังนั้นพอเลิกงานตอนสี่โมงครึ่งแล้วก็แวะส่งกัณณ์ที่ห้อง นัดแนะเวลากันเรียบร้อยแล้วค่อยแยกย้ายกันไป ส่วนเขาก็ต้องมาค้างที่คอนโดตามที่พี่ทิศเคยสั่ง
เขาลังเลใจอยู่ไม่น้อย ว่าจะขอย้ายมาอยู่ห้องพี่ทิศเลยดีไหม ถ้าหากกัณณ์จะชวนเพื่อนแชร์ห้องแบบนี้แล้ว เขายังมีของบ้างส่วนที่ยังไม่ได้เก็บออกมา
"พี่ทิศ" เขาเอ่ยทำลายความเงียบในรถ
"หืม"
"พี่เคยบอกถ้าผมจะย้ายหอให้บอกพี่" ผมเกริ่น แต่เพียงแค่นั้นคนขับรถรูปหล่อก็ยิ้มกริ่มอย่างรู้ว่าประโยคต่อไปคืออะไร
"คือ....กัณณ์มันจะช่วยพี่ที่แผนกมาแชร์ห้องแทนผม ผมเลยว่าจะ...."มันก็กระดากปากอยู่หรอกนะ ที่จะมาขออยู่ด้วยทั้งๆที่ตอนเขาชวนก็ปฏิเสธเสียชัดเจน
"ย้ายมาที่ห้องพี่?" หน้าคมอาศัยช่วงรถติดไฟแดงหันมาถาม
"ครับ ได้ไหม?" เขาก็สบตาอีกคนอย่างขอร้อง ถ้าพี่ทิศนึกแกล้งเขาปฏิเสธขึ้นมานั้นเท่ากับว่าเขาจะไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ
"ได้สิ พี่บอกแล้วว่าให้ย้ายมาอยู่กับพี่ตั้งแต่ทีแรกก็ไม่ยอม" อีกคนพอได้โอกาสก็จุ๊บลงบนหลังมือเขา
"แต่ว่าเรื่องค่าห้อง....ผมขอทยอยจ่ายได้ไหม?" ไม่รู้คอนโดแบนั้นเดือนละกี่บาทถ้าให้เขาจ่ายก้อนเดียวคงไม่มีปัญญาแน่ๆ
"เรื่องค่าห้องพี่ไม่คิด แต่เรามาเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนให้พี่ได้ไหมล่ะ?" เจ้าของห้องเสนอก่อนจะเอื้อมมือไปเปลี่ยนเกียร์รถ แล้วเหยียบคันเร่งหลังสัญญาณไฟเปลี่ยนสี
"แม่บ้านแม่ศรีเรือน?"
"ใช่ ง่ายๆพี่ไม่ใช้เราทำงานหนักหรอก แค่ปลุกพี่ เตรียมชุด ทำกับข้าว ทำนองนี้พอไหวไหม?" แค่นี้สบายมากถ้าเทียบกับค่าห้องที่เขาไม่ต้องจ่าย
"ได้ครับ พี่บอกผมแล้วกันว่าตอนเช้าพี่อยากกินอะไร ต้องปลุกกี่โมง พี่จะใส่ชุดไหน เดี๋ยวผมเตรียมไว้ให้" ผมยิ้มหวานส่งให้อีกคน
"ดีครับ แล้วเราจะไปขนของที่เหลือวันไหน ของเยอะรึเปล่าไม่งั้นก็จ้างรถขนของเอา" มือหนาตีไฟเลี้ยวเลี้ยวเข้าคอนโดก่อนจะขับมาจอดยังที่จอดประจำ
"ไม่เยอะครับ เหลือของใช้อีกนิดหน่อย" ผมว่าก่อนเปิดประตูรถส่งยิ้มทักทายรปภ.ที่อำนวยความสะดวกอยู่
"โอเค งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปขนกันเลย ยังไงก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว" แปบๆหนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไปอย่างเร็วหรือเพราะสัปดาห์นี้มีแต่เรื่องดีๆด้วยละมั้ง เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
"ขอบคุณมากนะครับ" ผมยิ้มให้พี่ทิศก่อนเอื้อมมือกดลิฟต์แล้วขึ้นไปยังห้องพัก
"พี่ทิศ เดี๋ยวถือให้ครับ พี่เปิดประตูละกัน" พอออกจากลิฟต์ผมก็ช่วยถือของให้ อีกคนล้วงกระเป๋าหาคีย์การ์ดแตะเปิดประตู
พอประตูห้องเปิดอ้าออก เดินเข้าไปในห้อง ผมก็เอากระเป๋าและแฟ้มอีกสองสามอันของพี่ทิศไปวางยังโต๊ะหน้าโซฟา
"อ้ะ! พี่ทิศให้ผมวางของให้เสร็จก่อนสิ" ผมยังไม่ทันเอาสายกระเป๋าออกจากตัว อีกคนที่เดินตามหลังมาก็สวมกอดจากด้านหลังจนแน่น
"ก็รีบๆวางสิ วันนี้พี่อยากกอดเราทั้งวันแล้ว"
ฟอด ฟอด ฟอด แค่กอดคงยังไม่พอใจคนโลภมาก เพราะเจ้าตัวกดหอมแก้มหนักๆติดๆกันอีกสามครั้งจนเขาเขินกับการแสดงออกแบบนี้
"พี่ปล่อยให้ผมวางกระเป๋าก่อนสิครับ อย่าเพิ่งกอดก่อนสิ" เขารีบท้วง พอว่าแบบนั้น คนตัวสูงก็ปล่อยอ้อมแขนให้คลายลงเล็กน้อย
ผมก็ถอดสายกระเป๋าเอาไปวางบนโต๊ะเรียบร้อย แรงดึงกระชากจากด้านหลังทำเอาผมเซนั่งจมปุกลงที่ตักของใครอีกคนที่ย้ายตัวเองมานั่งที่โซฟารออยู่ก่อนแล้ว
"พี่ทิศ! ตกใจหมดเลยคิดว่าหัวจะฟาดแล้ว" ผมหันไปจ้องเขม็งคนด้านหลังที่นั่งกอดเอวผมทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่
"ก็คิดถึงอ่ะ อยากกอดๆ" เสียงบ่นดังหึ่งๆออกมาจากซอกคอผมที่อีกคนซุกเอาอย่างกับมันหอมหนักนา
"ปล่อยก่อนสิครับ ไปอาบน้ำกันก่อนเนอะ ค่อยกอดกันต่อก็ได้" ตอนนี้ผมเหนียวตัวจะแย่ อยากแช่น้ำให้สบายตัวหน่อย ผมเองก็อายๆนะที่ตัวเหม็นๆแบบนี้แต่อีกคนก็ยังซุกเอาไม่หยุด
"พี่ปล่อยผมก่อนสิ ตัวผมเหม็นจะแย่ ให้อาบน้ำก่อนนะ"
"ไม่เหม็นแบบนี้เซ็กซี่ดีออก กลิ่นเหงื่อจางๆ เร้าใจดีพี่ชอบ" ฟังจากประโยคของคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังแล้วผมว่า ต้องรีบขอตัวไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด ไม่งั้นผมเหนื่อยกว่านี้แน่
"นะครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมานอนให้กอดเนอะๆ" ผมเอี้ยวตัวหันไปมองหน้าคม มือก็คล้องคออีกฝ่ายแล้วอ้อนสุดพลัง
"นะครับๆ นะอาบน้ำแปบเดียว" อีกคนทำหน้าปั้นยาก มองแล้วก็ตลกดีครับแต่ผมคงขำไม่ออก เพราะลูกชายตัวดีของพี่ทิศมันเริ่มดันบั้นเอวผมแล้ว
ผมอาศัยตอนที่อีกคนเผลอลุกขึ้นยืนแล้วเดินลิ่วไปที่ห้องน้ำ หลังจากทำงานมาเหนื่อยๆได้อาบน้ำ มันสบายตัวที่สุดเลย
ผมอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์แต่คนนอกห้องน้ำดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น
"นินนนนนน" เสียงตะโกนเรียกดังเข้ามาทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย
"ครับ"
"เสร็จรึยังงง"
"ใกล้แล้วครับ พี่รอแปบนะ" ผมตะโกนออกไปแล้วรีบปิดน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัวมาซับตามเนื้อตัวให้แห้ง แล้วค่อยใส่สวมเสื้อผ้าก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ
"อาบนานจัง พี่รอจนจะหลับอยู่แล้ว" โกหก พี่ทิศโกหก คนง่วงนอนอะไรจะแวววับแบบนั้นเหมือหมาป่ามองลูกแกะอย่างนั้นแหละ
ปุบๆ
"มานอนเร็ว งีบสักแปบ สัญญาแล้วนะว่าจะให้พี่นอนกอด" คนตัวสูงตบเตียงเรียกผมแล้วทวงสัญญาทันทีเหมาะสมแล้วที่ทำธุรกิจไม่ยอมขาดทุนสักนิด
"พี่รอแปบสิ ผมยังไม่แห้งเลย" ผมตอบเลี่ยงๆ ไม่รู้ว่าเจ้าลูกชายตัวดีของอีกฝ่ายยังออกอาการพยศอยู่รึเปล่า
"พี่ไม่อาบน้ำหรอ ผมว่าอาบแล้วสบายตัวมาเลยนะ" ผมว่าแล้วทำทีเดินไปชมวิวข้างเตียงแต่ยังไม่ยอมนั่งลงบนเตียง
"หอม หอมจริงๆนั้นแหละ" กลิ่นเหงื่อบางเบาที่ลอยมาจากด้านหลัง พร้อมลมหายใจรดต้นคอ ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของห้องคนยืนชิดเขาแค่ไหน
มือหนาก็ทำหน้าที่อย่างดี สอดรัดเอวเขาไว้แล้วออกแรงดึงให้เขาใกล้เขาของแขนอีก จนตอนนี้แผ่นหลังเขาจนกับอกแกร่งแล้ว
"ผิดสัญญากับพี่เหรอ?" เสียงอ่อยๆดังบริเวณกกหูทำเอาขนลุกชันไปทั้งตัว
บางทีกลิ่นเหงื่อของใครบางคนก็ไม่ได้เหม็นเสมอไป อย่างที่พี่ทิศว่ากลิ่นเหงื่อจางๆนี้มันด็เซ็กซี่ดีเหมือนกัน
พอๆ หยุดๆ หยุดเลยเซ็กซี่อะไรกัน
มือหนาที่เดิมกอดเขาอยู่นอกเสื้อแต่ตอนนี้กลับล้วงเข้าไปในเสื้อ ลูบวนบีบหน้าท้องเขาเล่นอย่างมันมือ เขาจับมือหน้าให้หยุดทันที เมื่อมันมีทีท่าว่าจะเลื่อยลงต่ำไปเรื่อยๆ
"เดี๋ยวผมต้องออกไปกับพี่อีกนะ" เขาเตือนสติร่างสูงที่ดูเคลิ้มกับผิวและกลิ่นเขาเหลือเกิน
"ไม่เป็นไร ของนิดเดียว" อีกคนต่อรองก็จะจุ๊บลงไปตามซอกคอขาวของเขา
"ไม่ได้ครับ เดี๋ยวพี่ก็หยุดไม่ได้พอดี" ตอนนี้เจ้าน้องลูกชายก็เริ่มทำหน้าของมันแล้วผมต้องหยุดก่อน
"ไปอาบน้ำครับ พี่ไปจัดการตัวเองก่อน ผมนอนรออยู่ตรงนี้แหละ" ผมว่าพลางชี้มือไปยังที่นอนที่ประจำ
"ไม่ได้เหรอ?" เสียงอ้อนๆที่พาให้ยอมอ่อนใจเอ่ยล่อลวงเขาทันที
"ไม่ครับ ไปอาบน้ำก่อนเลย" ผมว่าก็หมุนตัวหนีออกจาอ้อมแขนแล้วเดินหนีออกจาห้องนอน ทิ้งอีกคนคุมอารมณ์ตัวเองอยู่แบบนั้น
ผมเดินกลับเข้าห้องอีกทีก็ได้ยินเสียงอืออ่าส์ดังมาจากห้องน้ำ เขาหน้าแดงไม่คิดว่าแค่นิดๆหน่อยๆก็ทำเอาพี่ทิศต้องมาใช้มือช่วยขนาดนี้
"เอาไว้ผมจะไถ่โทษแล้วกันนะครับ" นินพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับตาลงช้าๆ
พอทำท่าเคลิ้มจะหลับแรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้เขาต้องพลิกตัวมองหน้าอีกคนที่อาบน้ำตัวหอมเรียบร้อยแล้ว
"จะหลับแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม เขาก็พยักหน้าตอบ
"อือ"
"งั้นนอนเดี๋ยวพี่ปลุกเอง" พออีกฝ่ายอนุญาตเขาก็ซุกหน้ากับอกหนาแล้วคลอยหลับไปตามแสงอาทิตย์ที่เริ่มอ่อนกำลังลงทุกที
---------------------------------
"นิน นินครับตื่นก่อนเร็ว" เสียงทุ้มและแรงเขย่าเบาๆที่ไหล่เรียกเขาให้ตื่นจากการนอนหลับที่แสนสบาย
"ไปล้างน้ำแล้วมาเปลี่ยนชุดเร็ว เดี๋ยวเราต้องออกไปกันแล้ว" ผมลืมตาขึ้นมองหน้าพี่ทิศพริบๆอย่างงุนงง
"กี่โมงแล้วครับ?" เขาว่าเขาตั้งใจจะงีบสักครึ่งชั่วโมง แต่เหมือนว่ามันจะเลยมาเยอะแล้ว
"หกครึ่งแล้ว เดี๋ยวเราต้องไปรับกัณณ์อีกนะ" มือหนาขยี้หัวผมเบาๆ ผมมองหน้าพี่ทิศที่นั่งพิงหัวเตียงมีหนังสือวางอยู่ที่ตักอีกเล่ม
"อืออออออ" เขาส่งเสียงอืออ่าก่อนจะซุกหน้าลงกับตักของอีกคน แขนเรียวขาวก็ตวัดกอดรอบเอวของคนที่นั่งอมยิ้มอยู่
"ลุกครับเร็ว เดี๋ยวค่อยมานอนต่อ"คำพูดเร่งให้ตื่นแต่ขณะที่มือหนาก็ยังลูบหัวผมราวกับกล่อมให้นอนต่อ
"อืออ อยากนอนต่ออ่ะ" เสียงบ่นงอแงของร่างเล็กทำตัวคนปลุกถึงกับหลุดยิ้ม
"ออกไปกับพี่ก่อน จำได้ไหมวันนี้พี่นัดกับเพื่อนไง ไปล้างหน้าเร็ว" คราวนี้มือหนากับคำพูดเริ่มไปในทิศทางเดียวกัน มือหนากุมหน้าเขาให้เงยขึ้นก่อนจะบีบแก้มกลมๆขาวๆเล่น
"จะลุกไหม ไม่งั้นพี่บีบให้แก้มแตกเลยนะ"
"โอ๊ยยย ยๆๆ พี่ทิศ! เจ็บๆ ลุกแล้วๆ" เขายกมือปัดมือหนาที่เอื้อมมาทำท่าราวกับจะหยิกแก้มเขาอีก ผมตวัดตาขุ่นๆไปมองหน้าอีกคน มือขาวก็นวดแก้มไปพลางคลายความเจ็บปวด
"พี่ทิศอ่ะ ปวดแก้มไปหมดเลย" ผมบ่นแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ เปิดก๊อกแล้วกวักน้ำล้างหน้าจนตาสว่าง ตอนนี้แก้มสองข้างเขาแดงยังกับโดนใครตบมา
พอออกมาหน้าประตู ร่างสูงก็ถือผ้าขนหนูรออยู่แล้ว เขารับมาซับหน้าไม่ยอมพูดกับอีกคน ก่อนเอาไปแขวนตามเดิม
"โอ๋ๆๆๆ งอนอ่อ ไหนดูสิ แดงมากไหม?" อีกคนเดินตามมากุมหน้าผมไว้แล้วทำทีดูรอยแดงบนแก้ม
ฟอด ฟอด
"หายน้าาา" พี่ทิศหอมแก้มทั้งสองข้างแล้วทำเหมือนผมเป็นเด็กที่เป่าเพี้ยงแล้วจะเชื่อว่าหายอย่างนั้น
"อ่ะๆ หอมคืนก็ได้ถ้ายังไม่หายงอน" อะไรกันอย่างงี้มีแต่พี่ที่ได้สิ ผมหมั่นไส้จนขีดสุด เลยหยิกแก้มคนตรงหน้าเหมือนที่อีกฝ่ายทำกับตน
"โอ๊ยยย ยๆๆ" คนตัวสูงร้องโวยวายผมพอเห็นแบบนั้นก็ขำกับท่าทีที่แกล้งทำเป็นเจ็บจนเวอร์ ผมไม่ได้ออกแรงหยิกขนาดนั้นนะ
"หายงอนยัง เนี่ยๆแก้มแด้งเหมือนกันแล้ว"
"พี่อ่ะ ปลุกผมปกติผมก็ตื่นแล้ว นี่ทำแก้มผมช่ำเลย"
ฟอด ฟอด
"หายน้าาา ถ้ายังไม่หายจะหอดอีกนะ" อีกคนว่า
"พอเลยครับ ไปกันได้แล้วเดี๋ยวกัณณ์มันโวยวายอีกหรอก" ผมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าพี่ทิศทำท่าจะเข้ามาหอมผมอีก
Rrrr rrr r
กัณณ์
หน้าจอโทรศัพท์ของพี่ทิศที่โชว์ชื่อคนโทรเข้าทำเอาผมต้องลอบถอนหายใจ มือหนาที่ขับรถอยู่ส่งโทรศัพท์เครื่องหรูมาให้เขาทำนองว่าคุยแทนหน่อย
ต้องฝันมันบ่นแน่ๆ
>>อะไรของพี่ว่ะ นัดกันหกครึ่งนี่เลทมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มาอีก ผมรอรากงอกลงดินแล้วนะ!<< เสียงแว่วก่นด่าดังลอดมาตามสายทันทีที่กดรับ
>>ฮัลโหล เออๆ กำลังไป รอแปบๆ<<
>>มึงอ่อ? เอากันอยู่รึไงว่ะ ถึงได้ช้าขนาดนี้<<
>>พูดบ้าๆ! กำลังออกไป รอแปบนึง โทษทีๆ<<
>>เออ บอกพี่มันมาให้ไวเลย กุจะตายอยู่แล้ว โว๊ยยย ยุงมึงกัดไรกูหนักหนา<<
>>กำลัง....<< ผมยังไม่ทันตอบกลับเสียงอีกฝั่งก็แทรกเข้ามา
>>กูป่วยเป็นไข้เลือดออกนะ ไอ้พี่ทิศต้องรับผิดชอบ!! กูจะเรียกร้องให้หมดตัวเลย ฮึยๆ!<<
>>โทษทีๆ ใกล้จะถึงแล้วๆ<<
>>เออ มาให้ไวเลย<< กัณณ์มันพูดจบมันก็ตัดสายไปไม่รอฟังผมพูดต่อ
พี่ทิศเองก็คงรู้ว่าเพื่อนตัวดีมันโทรมาตามแล้ว เท้าจึงเหยียบเร่งความเร็วทำเวลาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค่ะ มาแล้วว
ก่อนอื่นเลย ขอโทษด้วยที่มาตอนนี้ ผิดเวลามากมาย
(คาดว่าพรุ่งนี้ก็ต้องผิดเวลาอีก) :z3:
กลับเข้าเรื่องคะ พออยู่กันสองคนก็มุ้งมิ้งกันตามประสาปล่อยให้เพื่อนรอไปสิ
อันนี้เราเคยเจอกับตัว ตบยุงตายหลายสิบตัวค่ะ 55555
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ย้ายมาอยู่ด้วยกันก็ดีเนอะ อะไรๆ จะได้สะดวก
ชอบกัณณ์อ่ะ กวนๆดี 5555+
ถ้ากัณณ์มีคู่คงน่าสนุกเนอะ อิอิ
-
5555+
พี่ทิศรีบเลย
-
:-[
-
พี่ทิศหาคนมาปิดปากกัณณ์สักคนก็ดีนะพี่
-
chapter 28
กว่าพวกเขาจะมาถึงร้านก็เลทจากเวลานัดไปเยอะแล้ว เมื่อเดินเข้ามาในร้าน ทศทิศมองหากลุ่มเพื่อนของตัวเอง ก่อนจะสะดุดตากับโต๊ะหนึ่ง ที่มีคนนั่งอยู่ประมาณ 4 คน ทุกคนสภาพล้วนเหมือนกันคือ สวมเสื้อเชิ้ตพับแขน คลายไทค์ให้หายอึดอัด บ้างนั่งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม บ้างก็ตักอาหารใส่ปาก สภาพโดยรวมเหมือนคนที่เลิกงานแล้วมานั่งที่ร้านทันที
ยิ่งสาวเท้าใกล้โต๊ะมากขึ้นเท่าไรก็ยิ่งได้ยินเสียงพูดคุยกระโชกโฮกฮากมากขึ้นเท่านั้น
"ไงไอ้สัส! กว่าจะมานะ เป็นคนนัดพวกกูแต่มาหลังสุดเลย" ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่นั่งหันหน้ามาทางที่พวกเขาเดินทักพี่ทิศอย่างสนิทสนม
"อ้าวมาแล้วเหรอมึง กูจะเปิดเหล้าอีกขวดแล้วนะ" คนที่นั่งข้างๆคนแรกว่าก่อนจะเรียกเด็กเสริฟให้เอาเหล้ามาเพิ่มอีกขวด
"เออ โทษทีช้าหน่อย"
"กูเข้าใจ ทำไมเอากันอยู่เหรอมึง?" คราวนี้เป็นคุณภพที่ถามคำถามเดีญวกับกัณณ์
"เออพี่ ผมก็ว่างั้นแหละ มาช้ามากก ผมนั่งตบยุงตายเป็นสิบตัวอ่ะ" กัณณ์พอมันเห็นแนวร่วมมันก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างคุณภพทันที
เขาคิดว่ามันจะเลิกบ่นแล้วนะ เพราะตั้งแต่รับมันขึ้นรถมามันทั้งบ่นทั้งด่าทั้งผลักหัวผมจนมึนไปหมด ทั้งๆที่คนทำให้ช้าก็เป็นพี่ทิศที่นั่งหัวเราะไปขับรถไป เอาจริงๆจะช้าที่ผมงัวเงียอยู่แต่นั้นมันก็แปบเดียวเถอะ
"เข็มละ ไม่มาเหรอ?" คุณภพเงยหน้าถามผมแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ที่เหลือราวบอกให้นั่ง
ผมก็นั่งลงข้างกัณณ์ ส่วนพี่ทิศก็นั่งลงข้างผมอีกที
"ไม่มาครับ เข็มกลับไปแล้ว" ผมหันไปตอบคุณภพก่อนจะหันไปยิ้มทักทายให้อีกคนที่นั่งติดกับพี่ทิศ ที่ตอนนี้ยังนั่งกินไม่ยอมพูดอะไร
"หวัดดีครับ" เขาคนนั้นทักเมื่อกลืนอาหารที่อยู่ในปากลงท้องหมดแล้ว
"เหี้ยนี่ ก็แดกมากตลอด น้องมันเก๋อเลย" พี่ที่นั่งข้างผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนว่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
"เอามึง มาแล้วอย่าเงียบมีไรก็พูด เดี๋ยวกูได้แดกต่ออย่างเต็มที" คนที่เพิ่งกลืนอาหารลงม้องก็หันมาโวยใส่พี่ทิศ
"เออๆ มึงก็นะ นิน กัณณ์เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จักเพื่อนพี่นะ"
"นั้น คนนั้นชื่อคราม ต้น แล้วก็ซัน" พี่ทิศชี้ไล่ตั้งแต่ผู้ชายเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่ชื่อคราม ถัดมาก็คุณต้น แล้วคนที่นั่งข้างพี่ทิศก็ชื่อซัน
"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ" เขาและกัณณ์ยกมือไหว้เพื่อนพี่ทิศทั้งสามคน ตามลำดับ
"เออ ไม่ต้องหวัดดีมากมาย พวกพี่สบายๆอ่ะ" พี่ครามว่า
"เออ ไม่ต้องเกรงพวกนี้มันบ้าๆบอๆไปเรื่อย" คุณภพหันมาบอกผมและกัณณ์
"โอเคครับพี่ สบายๆกันนะ" กัณณ์มันเริ่มสานสัมพันธ์ทันที ส่วนผมก็นั่งส่งยิ้มไปให้พวกพี่ๆแทน
"ไม่ต้องยิ้มมาก" เสียงทุ้มข้างดังขัดขึ้น ผมจึงหันไปมองหน้าพี่ทิศทันที
"หวง" สั้นๆคำเดียวแต่กินใจความทั้งหมด
"อะไรของมึง มาหวงไร น้องนินใช่มั้ย ไอ้ภพมันบอกพี่มานิดหน่อยแล้ว" พี่ต้นพูด
"คุณภพบอกว่าอะไรเหรอครับ" ผมถาม
"เออพี่จะบอกนินหลายครั้งแล้ว ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่ภพก็ได้"
"ครับพี่ภพ" พี่ภพพยักหน้างึกงักอย่างพอใจ สรุปผมก็ยังไม่ได้คำตอบจากพี่ต้นอยู่ดี
"น้องนิน น้องกัณณ์อ่ะนี้พี่ชิมแล้ว อันนี้อร่อย"พี่ซันยกจานกับข้าวจานหนึ่งมาวางตรงหน้าผมและกัณณ์ แล้วทำท่าให้ชิม กัณณ์มันไม่ปฏิเสธตักกินเข้าไปคำใหญ่
"อือ อร่อยอี" มันว่าพลางยกนิ้วโป้งชูให้
"พี่ ผมอ่ะขอกินก่อนนะ พี่จะพูดไรก็พูดไปเลยผมรอฟัง" กัณณ์มันว่าอย่างขออนุญาตแล้วมันก็เริ่มกินอย่างเมามัน
"ฮ่าาาา กูว่าไอ้ซันได้ทายาทมาสืบทอดแล้ว" พี่ครามว่าเมื่อเห็นท่าทางการกินของกัณณ์
"เออ ไอ้น้องกัณณ์นี่ก็ศิษย์กู ปากคมกริบ" พี่ภพว่า กัณณ์มันก็พยักหน้ารับมั่วๆไปอย่างคนไม่สนใจ
"พี่ทิศไม่กินอ่อ อันนี้อร่อยจริงๆนะ" ผมหันไปถามคนข้างๆที่นั่งเงียบๆจิบเหล้าอยู่
"ตักให้หน่อยสิ"
"ทำไมไม่ตักเองละ เพื่อนพี่ก็อยู่"
"อะไรคุยไรกันอ่ะสองคนนั้น พี่อยากรู้ด้วย" พี่ต้นที่นั่งตรงข้ามสังเกตเห็นจึงทัก
"เสือก"พี่ทิศว่ากลับอย่างไม่ยอม
"มึงดูๆ ไอ้ทิศด่ากูอีกแล้ว"พี่ต้นสะกิดพี่ครามเหมือนกับหาพวกมากกว่า
"เออ มึงอ่ะ ตอนน้องส่งยิ้มให้พวกกูก็หวง ตอนนี้ยังจะให้น้องตักให้อีก เป็นไร? ง่อย?" พี่ครามว่าพี่ต้นถึงกับหัวเราะชอบพอใหญ่ ผมเองก็หัวเราะชอบใจเหมือนกัน พี่ทิศที่โดนเพื่อนรุมอยู่ดูน่าสนุกดีออก
ฟอด !
กึก !
"โว๊ยย ยย ๆๆ มาแบบนี้เลยครับไอ้ทิศ" คราวนี้พี่ครามปรบมือเชียร์พี่ทิศใหญ่
ทศทิศที่เห็นคนตัวเล็กข้างๆไม่สนใจตัวเองเอาแต่หัวเราะกับคำพูดของไอ้ครามอยู่ก็ดึงความสนใจจากร่างบางด้วยการหอมแก้มโชว์เพื่อนเลย ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ย
"แฟนกู น้องนินเป็นแฟนกูเอง"
ฉ่าาาา า
เสียงเหมือนหน้าผมจะไหม้แล้วครับ พี่ทิศพูดอะไรไปเนี่ย !! ก็รู้อยู่แล้วว่าจะมาบอกเพื่อนแต่คิดว่าจะเกริ่นๆก่อนไง แต่พูดตรงๆแบบนี้เลยทำเอาเขาปั้นหน้าไม่ถูกเลย
"ฮ่าาา าาๆๆ" เสียงหัวเราะปรบมือชอบใจดังมาทั่ว เขาไม่รู้ว่าใครบ้างที่หัวเราะปรบมือ เพราะเขาก้มหน้าจนคางจะชิดอกอยู่แล้ว
"เยี่ยมๆ สมเป็นมึงดี" เสียงพี่ครามที่พูด ต่อด้วยเสียงพี่ภพที่ดังต่อทันที
"สมใจสินะมึง กูล่ะสงสารน้องจริง"
"เออ เพื่อนผมมันเอ๋อๆอยู่ด้วย พี่ทำไรต้องบอกมันก่อนนะ นั้นช็อคตายแล้วมั้ง" กัณณ์เพื่อนตัวดีชี้ๆ มาทางผม
"ว้ากก น้องนินพี่ขอดูหน้าหน่อยเร็ว นี่ๆเงยขึ้นมาดูหน้าไอ้ทิศสิ มันยิ้มหน้าบานอยู่อ่ะ หมั่นไส้สัส!" คุณต้นเชียร์ให้ผมเงยหน้า แต่พอเงยแล้วหันไปมองคนข้างๆก็หงุดหงิด ทำไมต้องเป็นเขาที่เขินอยู่คนเดียว อีกคนนั่งยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาของเพื่อนๆและเขาอยู่
"เอานี้เลยครับ กินเยอะๆเลยน้องนิน เดี๋ยวพี่ขุนให้อ้วนเอง จะได้มีแรงเยอะๆไว้รบกับไอ้ทิศบนเตียง" พอพี่ซันว่าแบบนั้นเสียงฮาครืนก็ดังทั่วโต๊ะ
"พอแล้วพวกมึง น้องทำตัวไม่ถูกแล้ว" ทศทิศที่ปล่อยให้เพื่อนแซวคนตัวเล็กอย่างหนัมใจแล้วก็เอ่ยห้าม
"มาๆ น้องนินวางตัวสบายๆ เป็น'เมีย'เพื่อนพี่คนนี้สบายทั้งชาตินะ" พี่ครามโฆษณาเพื่อนไม่หยุด
มะ....เมีย!!
"เออ น้องนินแค่ทำให้มันหลงหัวปักหัวปำก็พอ ชี้นกไปเป็นกชี้ไม้เป็นไม้"พี่ต้นกล่าวรับเป็นลูกคู่พี่ครามอีกที
"แค่นี้ไอ้ทิศก็ไปไหนไม่รอดแล้ว หึๆ" พี่ภพว่าแกมล้อๆ
"พวกพี่พอเถอะครับ" ผมว่าเสียงเบา
"เออพี่ พอเถอะ มันเขินจะมุดลงดินแล้ว อีกอย่างผมยังไม่อิ่มอ่ะ ขอสั่งต่อนะ"กัณณ์มันว่าผมเป็นตัวอะไรหน่ะ!
หลังจากนั้นพวกพี่ๆเขาก็หยุดล้อผมกับพี่ทิศแล้วเริ่มเล่าเรื่องตลกๆให้ฟัง ผมเองก็หัวเราะตาม บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มสนุกขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งพอเหล้าเข้าปากคนละนิดคนละหน่อยด้วย
เขาเองก็นั่งกินเหล้าแต่ไม่เยอะเพราะไม่อยากเมามากนัก กินแค่พอสีสันเท่านั้น ส่วนกัณณ์มันไม่กินเพราะกลัวคุมตัวเองไม่อยู่ พวกพี่ๆเองก็ดื่มแค่พอสนุกเท่านั้นไม่ได้กะให้เมามายอะไร
ผมเองเบาใจลงเยอะที่เห็นแพื่นพี่ทิศแต่ละคนไม่มีท่าทีรังเกียจอะไร แค่คนสนิทรับรู้ก็สบายใจแล้ว พี่ทิศไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้เขามั่นใจ เพราะแค่นี้หัวใจเขาก็เต็มอิ่มแล้ว
"ขอบคุณนะครับ ผมรักพี่มากเลย" ทั้งใจที่อยากจะขอบคุณอีกฝ่ายและเหล้าที่เข้าปากไปทำให้ยางอายลดลง เขาจึงกล้าที่จะกระซิบข้างหูคนตัวสูง
"ไม่เป็นไรครับ" พี่ทิศส่งยิ้มอบอุ่นกลับมา
"อะไรกันครับคุณทิศ นัดเพื่อนมาหมดแต่ไม่ยอมบอกผมสักคำ" เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้ทั้งกลุ่มหยุดพูดแล้วหันมามองหน้าแขกไม่ได้รับเชิญคนใหม่
"คุณนพ?" ผมว่าอย่างไม่แน่ใจ
เหมือนทั้งโต๊ะจะมีสติกลับมากันครบถ้วนเมื่อเห็นแขกคนตรงหน้า
"สวัสดีครับน้องนิน ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงจะแย่" นพยังคงแหย่อารมณ์ของใครอีกคน
"ครับ" เขาเองแค่ตอบรับ แต่ไม่มีเจตนาจะต่อบทสนทนากับคนตรงหน้า
"นี้มาทำอะไรกันครับ มากันครบเลย"
"เสือกอย่างถึงที่สุดก็มึงนี้แหละ" พี่ภพที่กินเหล้าไปไม่น้อยดูเหมือนอารมณ์จะกรุ่นๆขึ้นมาแล้ว
"ภพมึงก็อย่าไปใส่ใจมากเลย เด็กมันเรียกร้องความสนใจ" พี่ต้นว่า
"เออที่บ้านกูแม่บอกว่า หมากัดอย่ากัดตอบ" พี่ซันที่ผมเห็นว่าเป็นคนสนใจแต่เรื่องกินยังเอ่ยปากพูด
"โอโห้ เพื่อนคุณทิศยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะครับ แต่เอ๊ะเหลืออยู่อีกปากที่ยังไม่พูด"
"อ้าว คุณครามสวัสดีครับ เห็นยืนเงียบๆไม่พูดเลยมองไม่เห็น" ดูเหมือนว่าคุณนพตั้งใจจะยียวนกวนทุกคนเสียให้ได้
"......" คุณครามที่เคยเป็นคนพูดมากกลับไม่ตอบกลับอีกฝ่ายแต่เลือกที่จะมองนิ่งๆแท้ หรือมีปัญหาส่วนตัวกัน ?
"นพ กูไม่อยากมีเรื่องนะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นไป" พี่ทิศว่าอย่างใจเย็น
"คุณทิศครับ ผมก็เพื่อนคนนึงไม่คิดจะชวนนั่งแล้วยังไล่อีก แบบนี้สินะครับคนเคยๆเค้าถึงได้เบื่อเอา"
"น้องนินว่าไหม ไม่มีมารยาทแบบนี้น่าเบื่อนะครับ" คุณนพหันมายิ้มกับผม
"พี่ทิศดีกับทุกคนครับ" ผมเลือกที่จะตอบแบบนี้ออกไป แล้วต่ออีกประโยค
"ถ้าพี่ทิศไล่คนไหน คนนั้นน่าจะพิจารณาตัวเองนะครับ"
ในเมื่อครั้งก่อนมีคนเลือกที่จะปกป้องผม ครั้งนี้ผมเองก็อยากจะปกป้องคนอื่นนี้เหมือนกัน !! ยิ่งเป็นคนข้างๆที่สำคัญกับเขาแบบนี้ด้วยยังไงก็ต้องปกป้องกันบ้าง!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค่ะ
รีบมาลงให้สุดๆแล้ว แต่ก็ยังผิดเวลาอยู่ดี เห้อออออ
นินเหมือนจะหงิมๆแต่ถ้ามารังแกคนสำคัญของเขาก็สู้นะเออ
เหมือนทศทิศจะเป็นเด็กน้อยไปเลย 55555
อาจจะมี short story ของกัณณ์นะคะ แต่ยังไม่รู้ว่าจะเอาไปลงไว้ตอนไหนดี เหอะๆ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นพอายไหมล่ะนั่น หรือยังจะด้านอยู่อีก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องนิน ชนะเลิศค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
นินต้องอย่างงี้ o13
-
น้องนินตอกกลับได้เยี่ยมมาก#ลุกขึ้นปรบมือ คุณนพเงิบเลยสิ ฮาๆ
ว่าแต่คุณนพกับคุณครามมี Something wrong อะไรกันรึเปล่า ดูแปลกๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปรบมือ...ให้น้องนินค้าาาา พูดถูกใจจริงๆ
-
นินมันร้าย
-
:pig4: :pig4:
-
อุ้ยยยยย น้องนินมีความกล้าแบบนี้ พี่ทศรักตายเลยค่ะ
ฮาาาา
-
chapter 29
บรรยากาศรอบๆเงียบลงไปสักพัก ลูกค้าโต๊ะอื่นก็ไม่ได้หันมาสนใจอาจเป็นเพราะภายนอกดูเหมือนเพื่อนเดินเข้ามาทักมมากกว่า
ทั้งๆที่จริงแล้วตอนนี้แต่ละคนพร้อมลุยเข้าใส่กันทั้งนั้น
ส่วนที่ผมพูดออกไปคนอื่นคงคิดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ เพราะมันเหมือนการตอกหน้ากลายๆว่าตัวคุณนพเองนั้นแหละที่เป็นปัญหาไม่ใช่คนอื่น
คุณนพเองก็ดูอึ้งๆเพราะคิดว่ายังไงคราวนี้พี่ทิศก็ต้องออกอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่ๆ แต่ไม่ทันที่พี่ทิศจะออกอาการ คนที่ออกอาการก่อนหลับเป็นเขาเสียอย่างนั้น แต่เพียงครู่เดียวคุณนพก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นตาม
"ฮ่าาาๆๆ น้องนินว่าพี่ควรไปพิจารณาตัวเองอย่างงี้เหรอ?"
"ผมไม่อยากให้มีปัญหานะครับ" ผมยังคงพูดนิ่มๆ เพราะสายตาอีกคนจ้องเขม็งมาที่ผมเหมือนจะแค้นใจที่โดนตอกหน้าไปอย่างนั้น แต่สายตาคู่ร้ายจ้องผมได้ไม่นาน เมื่อคนตัวสูงข้างๆมายืนคั่นระหว่างผมกับคุณนพเสียก่อน
"กูว่ามึงกลับไปก่อนไป" พี่ทิศยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพูดอย่างช้าๆชัดๆ
"คุณทิศจะกลัวอะไรผมหนักนา ไม่เห็นเหรอครับเมื่อกี้ผมยังคุยกับน้องนินไม่จบเลย"
"มึงไม่ต้องไปคุยอะไรกับน้อง มีอะไรก็มาคุยกับกู กับ-น้อง-ห้าม-ยุ่ง"เสียงทุ้มพูดดังชัดเจนติดเหมือนจะข่มขู่อยู่ในที
"ดูเหมือนคนนี้จะหวงมากกว่าคนเก่าๆนะครับ น่าสนใจดีครับๆ" คุณนพพูดยิ้มๆแววตายียวนชวนเอาเรื่องถึงที่สุด
"กูบอกว่า อย่า-ยุ่ง-กับ-น้อง"
"คนนี้คงสำคัญน่าดูนะครับ ผม'สนใจ'มากๆเลยครับ"
"มึงออกไปคุยข้างนอกกับกู!"ผมที่ยืนอยู่หลังพี่ทิศไม่เห็นหรอกว่าพี่ทิศทำหน้ายังไง แต่หมัดที่กำแน่นคงบอกได้อย่างดีว่า
ถ้าคุณนพยังไม่หยุด พี่ทิศคงได้ต๋อยปากเอาจริงๆ
"นี้ถ้าเกิดว่าผมได้น้องไป คุณยังอยู่ยังไงนะ" ดูเหมือนว่าคุณนพจะไม่กลัวเลยหากโดนพี่ทิศต๋อย เพราะเจ้าตัวเอียงหน้าเอียงตาทำท่าครุ่นคิดเต็มที
ผมที่จ้องมือหนากำหมัดแน่นอยู่ตั้งแต่แรก พอเห็นมันทำท่าจะง้างขึ้น ผมเลยเอื้อมมือไปจับมือของคนตรงหน้า ก่อนเลือกไปยืนข้างๆกับพี่ทิศพร้อมจ้องหน้าคุณนพอย่างไม่คิดจะหลบตา
"คุณนพครับ พี่ทิศเองก็เป็นคนสำคัญกับผมมากเพราะฉะนั้นผมจึงสนใจแค่เค้า เค้า-คน-เดียว อีกอย่างช่วยกลับไปได้ไหมเพราะผมไม่อยากให้พี่ทิศมีเรื่อง คุณเองก็น่าจะรู้นะครับว่าตรงนี้ไม่มีใครต้อนรับคุณเลย ผมเองก็ด้วยที่ไม่ได้ต้อนรับคุณครับ ถ้าคุณยังไม่หยุด ผมจะเรียกพนักงานมาลากคุณออกไปนะครับ" ผมเอ่ยเพราะไม่อยากให้ปัญหามันบานปลายไปมากกว่านี้ โต๊ะข้างๆเริ่มหันมามอง พนักงานก็จดๆจ้องๆรอดูเหตุการณ์อยู่
"ตั้งแต่คบมันมายังไม่เคยเห็นมึงด่าใครเลย พี่สุดยอดๆ นิสัยอ่านะ เสียสุดยอด เหมือนป้าตูนเป๊ะๆ ฮ่าาา" ในขณะที่ผมจริงจังอยู่ กัณณ์ที่คงฟังอยู่นนานก็ว่าอย่างขำๆ
แต่คงขำได้ไม่นานเท่าไร เพราะสายตาคู่ร้ายเหลือบไปมองหน้ามันแทน คิ้วเข้มก็ขมวดอย่างคนใช้ความคิด ก่อนที่มุมกปากจะยกยิ้ม
"ก็คงจะเป็นอย่างนั้น อืมๆๆ ผมกลับก่อนก็ได้เห็นแก่น้องนินนะครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ"อีกฝ่ายยกมือทำท่าโทรศัพท์โบกไปโบกมาแต่ตาก็จ้องที่ผมก่อนจะเดินลับหายไป
"พี่ทิศ" ผมเรียกเมื่ออีกคนยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเพราะคนอื่นๆกลับไปนั่งกันแล้ว
"นินมีเบอร์มันเหรอ?"
"ห๊ะ ใครมีเบอร์ใคร?"
"ไอ้นพ นินมีเบอร์มันเหรอ ทำไมตอนมันจะกลับมันถึงทำท่าแบบนั้นกับนิน"
"ไม่มีครับ ผมไม่มีเบอร์คุณนพ คุณนพเองก็ไม่น่าจะมีเบอร์ผมนะครับ"
"เดี๋ยวมันต้องมีแน่ๆ" ร่างสูงบ่นพึมพำคนเดียว
"ว่าไงนะครับ?"
"ไม่มีอะไร ไปทานต่อเถอะ" ผมกับพี่ทิศจึงเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม
"นี่มึง เหมือนกี้มึงโครตเท่อ่ะ เพิ่งรู้ว่ามึงมันร้ายกับเค้าเหมือนกัน" กัณณ์มันแซวผมทันที
"ฮ่าๆๆ นั้นสิตอนด่าไอ้นพรอบแรกพี่นี่อึ้งเลย ไม่คิดว่าเราจะด่ามันสุภาพแบบนั้น" พี่ซันก็เห็นด้วยกับกัณณ์
"ไอ้ทิศมึงเอาไงต่อ?" พี่ครามถามพี่ทิศที่นั่งเงียบหน้าครุ่นคิดอะไรอยู่
"มึงไม่ต้องห่วงหรอกว่าน้องจะไปซบอกมัน มึงดูเมื่อกี้สิ 'พี่ทิศก็สำคัญกับผม' กูนี้แทบจะปรบมือให้ เมียกูมาพูดงี้นะสามดอกกูบอกเลย" พี่ภพว่าเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งโต๊ะได้ทันที ยกเว้นผมนั้นแหละครับ ก็ตอนนั้นลืมนิว่าคนอื่นก็ยืนอยู่ด้วย
"เรื่องนินไปคบกับมัน กูไม่ห่วงหรอก แต่กูกลัวว่ามันจะมาปั่นหัวมากกว่า"
"ง่ายๆเลยมึงกับน้องก็แค่เชื่อใจกันให้มากก็พอ แค่นี้มันก็ทำไรไม่ได้แล้ว พอๆคุยเรื่องห่านี้แล้วเซ็งแดกๆ ไอ้ซันแดกนำกูไปไกลแล้ว ไม่ได้กูจะขาดทุนไม่ได้!!" ว่าจบพี่ต้นก็ตักกินยกใหญ่
พวกพี่ๆคงไม่อยากให้บรรยากาศกร่อยไปมากกว่านี้เลยช่วยกันพูดคุย สรรหาเรื่องตลกๆมาเล่าแทนเรื่องเครียดๆนี้
---------------------------
"พี่ทิศจะไปขนของจากห้องกัณณ์ตอนกี่โมงอ่ะ" วันนี้ผมก็เริ่มทำหน้าที่พ่อบ้านแล้วครับ หลังจากปลุกอีกคนแล้วผมก็มาทำกับข้าว ปากก็ตะโกนถามอีกคนที่นั่งดูทีวีอยู่ในโซนห้องรับแขก
"แล้วเราจะเสร็จกี่โมง?"
"ผมก็รอพี่เสร็จไง ผมไปกี่โมงก็ได้เอาที่พี่สะดวก"
"งั้นบ่ายๆก็แล้วกัน เช้าแบบนี้กัณณ์ยังไม่ตื่นหรอก" ก็จริงครับวันหยุดแบบนี้กัณณ์มันคงตื่นตอนเที่ยงนู้นแหละ แต่ผมติดนิสัยตื่นเช้าจนเป็นประจำไม่ว่าจะวันหยุดหรือวันไหนก็ต้องตื่นเวลาเดิมทุกที
ติ้งต๊อง ๆ
ผมที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวก็ได้ยินเสียงออดดังที่ประตูหน้าห้อง มันอดที่จะชะโงกหน้าไปมองไม่ได้
"ใครอ่ะ?" ผมถามร่างสูงที่เดินอาดๆผ่านไปเปิดประตู
"ไม่รู้สิ" พี่ทิศว่า ก่อนจะเปิดล็อคแล้วดึงประตูให้เปิดอ้าออก
"ทิศ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ตูนซื้ออาหารเช้ามาฝากด้วย" คุณตูนนั้นเองที่มา เธอว่าเสียงแจ๋วทักทายพี่ทิศราวกับไม่เคยมีเรื่องผิดใจกัน
"เนี่ยตูนคิดว่าทิศยังไม่ตื่นอีก กะว่าจะมาปลุกสักหน่อย" เธอว่าก่อนจะเดินแทรกตัวเจ้าของห้องเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางอาหารเช้าที่โต๊ะหน้าโซฟา
"ตูนมาทำอะไร?" พี่ทิศที่เดินตามเข้ามาถามอย่างหน่ายๆ
"ทิศยังโกรธตูนอยู่หรอ ขอโทษนะคะที่วันนั้นทำตัวไม่น่ารัก" ผมที่แอบมองจากมุมครัวเห็นเธอไหว้ขอโทษพี่ทิศแถบจะถึงแผ่นอกหนา
ไอ้พี่ทิศตัวดีก็ยืนเฉยๆให้หญิงสาวกราบแนบอกอยู่ได้! ไม่รู้ว่าตั้งตัวไม่ทันหรือว่าจงใจกันแน่ แต่ท่าทางไม่หลบหลีกแบบนั้นทำเอาเขาฉุนกึกในใจ
ไอ้พี่บ้า หลบสิ!!
"ทิศอย่าโกรธตูนเลยนะ นะคะๆ" ก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าเสียงแง่วๆของผู้หญิงนี้ไม่เพราะเอาเสียเลย ยิ่งร่างเพรียวทำท่าจะคล้องคอร่างสูงเขาก็ลมออกหู มือกำทัพพีแน่รอดูว่า'แฟน'เขาจะหลบรึเปล่า
ถ้าไม่หลบก็ไม่ต้องกินข้าว!!
เหมือนรังสีอาฆาตมาดร้ายกำลังจ้องมาทำให้ทศทิศหันไปมองท่าห้องครัวเห็นร่างเล็กยืนจ้องตาไม่กระพริบ มือบางก็โบกหยิกๆ ปากขมุบขมิบแบบไร้เสียงว่า หลบๆ ทำนองว่าให้หลบร่างเพรียวที่กำลังจะคล้องคอเขาอยู่
หมับ
"นะคะทิศอย่าโกรธนะ" สาวเจ้าตัวดีที่คล้องคออีกฝ่ายได้สำเร็จ ก็พยายามยัดตัวเองเข้าสู่อ้อมกอดของร่างสูงที่ยืนเบือนหน้าหนีอยู่
เคร้งๆ ๆๆ
เสียงเคาะกะทะดังรัวๆติดๆจากในครัวดังขึ้นทันที พ่อครัวคนเก่งที่ทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ไหวเคาะกะทะดังเคร้งคร้าง เคาะถ้วยจานชามช้อนที่อยู่ใกล้มือมาทำเสียงแก๊งๆเพิ่มเข้าไปอีก
"ขอโทษครับ พอดีของมันตก สงสัยยัง'จับ'ไว้ไม่แน่หรือของมันลื่นก็ไม่รู้" นินชะโงกหน้าออกมาตะโกนขอโทษ ตาหวานขุ่นมัวตวัดมองไปยังร่างสูงนั้นก็เห็นว่าแฟนตัวดียืนยิ้มมาให้เขาอยู่ราวกับรอดูว่าเขาจะทำไง
"ทิศ ทำไมมันมาอยู่ในห้องล่ะ?" คุณตูนที่ตกใจตั้งแต่เสียงเคร้งแรกก็รีบถอดออกจากร่างสูงหันมามองทางครัว เมื่อเจอเขาที่ตวัดตาไปมองเจ้าของห้องที่ยังยิ้มไม่เลิก
"ก็....."
"ก็มาทำหน้าที่แม่ศรีเรือนครับ ดูแลปรนนิบัตพัดวีทำนองนี้ครับ" เขาชิงตอบแล้วเดินออกมายืนเคียงข้างร่างสูง
"ตามนั้นแหละตูน 'ที่รัก'ว่าไงเค้าก็ว่างั้น" พี่ทิศหันมาขยิบตาให้เขา มือหนาก็รัดรอบเอวเขาไว้ เขาเองก็ยืนนิ่งๆไม่บิดตัวออกเพราะถือว่าสาวเจ้าเข้ามาในที่ของเขาก่อน
"ที่รัก? อะไรกันคะทิศ ทำไมเรียกมันว่าที่รัก?" ดูเหมือนคุณตูนพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ปรี๊ดออกมา
"ก็ที่รักก็คือที่รักไง ถ้าตูนรู้สึกไม่พอใจกลับไปเลยก็ได้นะ ส่วนกับข้าวก็ขอบคุณมาก" พี่ทิศว่ามือหน้าก็ลูบเอวเขาเล่นไปพลาง
"ค่ะ! ค่ะ! ตูน ตูนขอทานข้าวด้วยนะคะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่มีเพื่อนทานข้าว" เธอขออนุญาตเจ้าของห้องทั้งๆที่หน้าเธอแดงแปร๊ด กดอารมณ์โมโหไม่ค่อยอยู่เมื่อเห็นท่าทางเมินเฉยของพี่ทิศ
พี่ทิศก็ไม่ตอบคำถามเธอแต่หันมามองผมก่อนทำนองว่าให้ผมตอบแทน
"ครับ ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเตรียมให้อีกที่นึง" ผมตบปากรับคำเธออย่างจำใจ
ถ้าเธอคุมตัวเองได้ ผมก็ไม่ไปวุนวายกับเธอหรอก แต่ถ้าเธอยังมาเกาะแกะกับ'แฟน'ผมไม่หยุด สงสัยวันนี้คงไม่ได้ไปเอาของที่ห้องกัณณ์แล้ว
เฮ้ออออออ.............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาาา
นึกว่าวันนี้จะไม่ได้ลงแล้ว แต่โชคยังดีค่ะ มีเวลามาปั่นแปบนึงเลยเสร็จทันได้ลงก่อน
ตอนนี้หลังจากคุณนพจากไปเราก็เอาคุณตูนมาใส่ต่อเลย
นินจะได้ซ้อมรับมือไปเรื่อยๆ ฮ่าาาา
ส่วนทศทิศก็ยืนเอ๋อรอดูนินจัดการไปละกัน หุหุ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องนินหึง พี่ทิศอย่ายั่วอารมณ์น้องมากนักนะ เดี๋ยวยุให้น้องหนีกลับไปห้องเก่าเลย
-
ชะนีตูนนี่ หน้านี่คอนกรีตเสริมเหล็กฉาบด้วยยางมะตอยหรือไง
สงสัยจะถือคติ ด้านได้ อายอดได้ผัว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai3:
-
น้องนินหึงงงงง แต่ดูพี่ทิศจะดีใจออกนอกหน้านะนั่น
แต่อย่างไรก็ดี พี่ทิศควรจะจัดการกับคุณตูนให้เด็ดขาดนะคะ
-
:oo1:
-
:-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8:
-
แหม่ๆ พอพี่นพไป ตูนก็มาต่อเลยนะ 555+
แต่ไม่ใครทำให้พี่ทิศกับน้องนินสั่นคลอนได้หรอกเนอะ
-
น้องนินต้องจัดหนักๆ ค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง คนแต่งมาต่อบ่อยดีอ่ะไม่ขาดตอน นี่เฝ้ารอน้องนินองค์ลง คิคิ
-
:katai1: :hao4: :katai1: มาป่วนทั้งสองคนเลยทีเดียว อิอิ
-
สองคนนี้ร่วมมทอกันแน่ นพตูน
-
ถ้าพี่ทิศยังยั่วให้น้องหึงต่อไป คาดว่าได้นอนนอกห้อง :hao7: :hao7: :hao7:
-
:กอด1:
-
นายนพเนี่ยคงคิดจะไปจับมือร่วมกับอีนมปลอมวางแผนชั่วๆแน่เลย ! :fire:
-
chapter 30
พอผมตอบตกลงไปสาวเจ้าก็ชี้มาที่อาหารเช้าที่เธอเอามา ก่อนจะบอกว่า
"เอาไปจัดใส่จานด้วย" แล้วคุณเธอก็ควงแขนพี่ทิศเดินไปที่โต๊ะทานข้าว นั่งรอเสร็จสรรพ ผมอยากจะเอาทัพพีตีหัวพี่ทิศเหลือเกิน ปล่อยให้เขาควงแขนลากไปลากมาอยู่ได้!
ผมเดินตรงไปที่โต๊ะทานข้าว เท้าแขนบนโต๊ะข้างๆพี่ทิศ
"พี่ทิศไปช่วยผมหน่อยสิ ของเยอะผมถือมาไม่หมด" ปากว่าเสียงอ่อยๆ แต่ตาผมจ้องคนตัวสูงที่นั่งเท้าคางมองหน้าผมกริ่มสบายอารมณ์อยู่
"ไหนว่ามาดูแลทิศไง ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องให้ไปช่วยด้วย ถือรอบเดียวไม่หมดก็ถือมาหลายๆรอบlb" คุณตูนเธอหันมาต่อว่าผมก่อนที่พี่ทิศจะพูดอะไรเสียอีก
"ขอโทษครับ พอดีปกติเราอยู่ด้วยกัน มีอะwรก็ช่วยๆกันทำนะครับ" ผมว่าแล้วยกยิ้มกวนๆ ว่ากันตามตรงนี้มันไม่ใช่นิสัยผมเลย ที่มานั่งเถียงใครอยู่
"ทิศคะ ถ้ายังต้องช่วยทำงานนู้นนี้อีก ตูนว่าจ้างแม่บ้านมาสักคนก็หมดเรื่อง ใครที่ทำไม่ไหวก็แค่ไล่ออก" เธอมองผมอย่างเหยียดๆ
"แม่บ้านก็มี แต่ถ้ามีที่รักดูแลมันก็ดีกว่าไม่ใช่รึไง?" พี่ทิศหันไปถามโดยที่คุณเธอยังไม่ทันตั้งตัว ฮ่าาาา ปรับสีหน้าแทบไม่ทันเชียว
"งั้นที่รักไปช่วยผมยกกับข้าวมาได้รึยังครับ?" ตอนพูดออกไปไม่ได้เขินอายอะไร รู้สึกเหมือนพูดแซวเล่นๆแกล้งให้คุณตูนหัวเสียมันจะสนุกกว่า แต่ทว่าร่างสูงที่นั่งเท้าคางได้ยินคนตัวเล็กเรียกตนว่า'ที่รัก' ครั้งแรกลุกขึ้นยืนไม่ทัน หันมามองหน้าเรียวตาพราว
"ครับ งั้นที่รักจะให้ช่วยอะไร?" เดินมาคล้องเอวผมโดยไม่ได้ดูหน้าคุณตูนเลยว่าจะลุกขึ้นมาฉีกอกผมอยู่แล้ว
"ไปในครัวครับ" ผมหมุนตัวให้หลุดจากการกอดเอวแล้วเดินนำเข้าไปในครัว
ผมยืนหันหลังหยิบจานช้อนให้ครบไม่ได้มองว่าพี่ทิศจะเดินตามมารึเปล่า แต่มั่นใจว่าต้องเดินตามมาชัวร์ๆ
หมับ
อ้อมกอดที่รัดมาจากด้านหลัง เพียงแค่นี้ก็รู็แล้วว่าต้องเป็นเจ้าของห้องหน้าคมแน่ๆ
"ที่รักจะให้พี่ช่วยยกอะไรไปดีครับ" หน้าหล่อที่โน้มมาด้านหน้าจนแก้มผมแนบชิดกับแก้มของอีกคน ผมเอียงหน้าออกแทบไม่ทันแล้วตาก็หันไปมองอีกฝ่ายอย่างดุๆ
"พี่ทิศครับ เลิกเล่นได้แล้ว ปล่อยด้วยครับ ผมถือจานไม่ถนัด"
"อ้าว ไม่เรียกที่รักแล้วเหรอ?"
"......."
"เรียกสิพี่รอฟังอยู่นะ นินเรียกพี่ที่รักแต่ละทีเล่นเอาพี่ร้อนวูบวาบไปหมดเลย" ไอ้เสียงทุ้มสยิวๆแถวหูทำเอาผมหน้าร้อนเห่อขึ้นมา ผมย่นคอหลบปากหยักที่ค่อยจูบซับต้นคออยู่
"พี่ทิศ! คุณตูนรออยู่ แค่นี้เค้าก็มองผมแย่จะตายแล้ว"
"ช่างสิ ตูนมาของตูนเองไม่ได้ชวนหนิ" อีกคนว่าอย่างไม่ใส่ใจ นี้ถ้าผู้หญิงมาได้ยินเข้าคงเสียใจแย่
"เหอะ! แต่ตัวเองก็ยืนเฉยปล่อยให้เค้าจับจูบลูบคลำอยู่ได้" ผมยืนบ่นให้อีกคนได้ยิน นึกแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้!
ปึก
ผมวางของในมือแล้วทุบไหล่อีกคนอย่างขุ่นเคือง
"โอ๊ย! อะไรอ่ะ?" อีกคนทำหน้าตาน่าสงสาร เห็นแล้วหมั่นไส้เข้าไปอีก !!
"ก็นึกแล้วหมั่นไส้พี่อ่ะ" ผมว่าแล้วหมุนตัวเดินไปที่หน้าเตาตักเต้าหู้หมูสับกับผัดบล็อคโคลี่กุ้งใส่จาน
ไอ้เราก็อุตส่าห์ตื่นเข้ามาทำของโปรดให้ ยังจะทำตัวน่าหมั่นไส้อีก!!
"โอ้ๆ หึงก็บอกกันดีๆสิ ไม่ต้องลงไม้ลงมือหรอกที่รัก" ขนาดตีไปแบบนี้แล้วยังมีน่ามายิ้มภูมิใจอีก
"ไปไกลๆ ละ...."
"ทิศคะ ตูนมาช่วยแล้ว" เสียงดังมาแต่ไกลทำเอาผมต้องออกแรงดันตัวอีกคนให้ออกห่าง
"เห็นว่าเข้ากันมาตั้งนานแล้วยังไม่ออกไปอีก ตูนเลยมาช่วย ทิศไปนั่งรอก็ได้ค่ะ" เธอเสนอตัวช่วย ก่อนจะเดินมาทำท่าแตะหลังพี่ทิศให้ออกห่างจากผม
แต่เหมือนพี่ทิศจะหมดอารมณ์เล่นตัวเลยเบี่ยงตัวหลบมือเรียวสวยเสียอย่างนั้น
"ตูนไปรอที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวทิศกับน้องเอาไปให้" พี่ทิศว่าแล้วก็ยกจานกับข้าวที่ผมตักเสร็จเดินออกไปจากห้องครัว
พอพี่ทิศเดินออกไปอย่างนั้นเจ้าตัวคนสวยก็หมดเรื่องจะอยู่ต่อ หันหลังเดินตามไปไม่ช่วยผมถือสักอย่าง จริงๆเลยเห้อ
ผมเดินถือถ้วยจานออกมาพร้อมกับถุงอาหารเช้าของคุณตูนที่ตั้งทิ้งไว้ในห้องรับแขก ผมวางของทั้งหมดในมือลงบนโต๊ะ แจกจานให้แต่ละคนก่อนจะแกะถุงกับข้าวแล้วเทใส่จาน ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าตัวเองซื้ออะไรมาบ้าง
"ทิศคะ ลองกินนี้สิอร่อยมากเลยนะ" เธอยกจานกับข้าวที่ผมเพิ่งเทออกจาถุงเสร็จไปวางหน้าร่างสูงที่นั่งมองอยู่ ที่เธอยกไปนั้นมันแกงเผ็ดอะไรสักอย่าง แต่ดูจากสีคงเผ็ดมากน่าดู ส่วนอีกถุงก็ผัดตับดูแหยะๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆก็คือพี่ทิศไม่กินอาหารรสจัดตอนเช้า
"มื้อเช้าทิศไม่กินของเผ็ดๆนะ" อีกคนว่า ก่อนจะยกจานเต้าหู้หมูสับไปวางตรงหน้าตัวเอง พอผมเห็นแบบนั้นก็ได้ทีตักให้ร่างสูงเลย
"อ่ะ ผมตักให้ผมรู้ว่าพี่ชอบ" ผมว่ายิ้มๆ ตาก็เหลือบมองคุณตูนไปด้วย จริงๆอยากจะหัวเราะกับหน้าเจื่อนๆของคุณตูนมากกว่าแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
ตลอดเวลาบนโต๊ะอาหารดูเหมือนคุณตูนจะหัวเสียมาก เพราะกับข้าวที่ตัวเองซื้อมานั้นไม่มีใครแตะเลย ส่วนของที่ผมทำก็หมดไปตามระเบียบ รู้สึกภูมิใจยังไงก็ไม่รู้แหะ
พอทานเสร็จก็เป็นหน้าที่ของพี่ทิศที่ต้องล้างจาน คราวนี้ไม่เห็นคุณตูนเสนอตัวช่วยเห็นบอกว่าเล็บเพิ่งไปทำมากลัวสีหลุด ผมกับพี่ทิศส่ายหัวระอากับความเจ้ายศเจ้าอย่างของเธอ ผมเลยเดินมานั่งย่อยอาหารอยู่หน้าจอทีวีตามปกติ
ส่วนคุณตูนเห็นเดินไปเปิดกระเป๋าหรู หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆอยู่สองสามทีแล้วเดินเข้ามาหาผม
"นี้ๆ ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ของฉันแบตหมด" เธอเอาเท้าสะกิดผมแล้วเอ่ย
ผมเอี้ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆมาส่งให้เธอ
"อ่ะ นี้ครับ" ผมส่งให้แต่เธอไม่ยื่นมือมารับแต่กลับแว้ดเสียงใส่ผมอีกที
"ฉันขอยืมโทรศัพท์มือถือแก ไม่ใช่โทรศัพท์บ้าน"
"แต่มันก็ใช่ได้เหมือนกันนะครับ" ผมพูดเมื่อเริ่มเห็นว่าเธอไร้เหตุผล โทรศัพท์ไหนๆก็โทรได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ
"ฉันใช้ไม่เป็น" เออแปลกไปอีกใช้ไม่เป็น ก็แค่กดๆ
"ขอยืมโทรศัพท์แกหน่อยสิ เร็วๆด้วยเพื่อนฉันรออยู่" ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบจากในห้องนอน ส่งให้เธออย่างจำใจ ดูท่าถ้าเธอไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือเธอคงยืนแวดๆอีกนาน
พอได้ครับไปเธอก็เดินไปกดๆ แล้วโทรหาใครสักคน ผมก็ไม่ได้ยินเสียงว่าคุยอะไรกันแต่ก็แค่ไม่นาน เธอก็เดินยิ้มกลับมาแล้วส่งมือถือคืนให้ผม
"ขอบใจนะจ๊ะ" เธอยิ้มให้ผมก่อนจะเดินหายไปในครัว อีกแล้วรึไงพอว่างก็ไปเกาะแกะพี่ทิศทันที! ผมรู้ว่าอีกไม่นานเดี๋ยวพี่ทิศก็จะเดินมาที่ห้องรับแขกเลยนั่งดูทีวีรอพลางๆ
แล้วก็จริงเพราะคุณตูนเธอเข้าไปแปบเดียวก็ต้องเดินออกมา คราวนี้เธอควงแขนพี่ทิศเธออกมาจากห้องครัวราวกับจะเปิดตัวแฟนอย่างนั้น ผมที่เห็นท่าทางของเธอก็ตวัดตาไปมองหน้าคมของอีกคน
นี่ขนาดเตือนไปแล้วนะ!! ยังจะให้เขาจับแขนอยู่ได้!!
ไม่รู้ว่าหน้าเขาแสดงอารมณ์ไปมากแค่ไหน เพราะพี่ทิศยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะสะบัดแขนคุณตูนออกแล้วเดินมาทิ้งตัวนอนหนุนตักเขาทันที
"ที่รักอย่างอนสิ" มือหนายกมือเขี่ยปลายจมูกเขาเล่น
"เหอะ ไม่ได้งอนก็ที่รักฮอตแบบนี้ใครๆก็ต้องชอบแย่งเป็นธรรมดา" ผมก็ว่าเล่นไปนั้น แต่คุณตูนที่ยืนอยู่หน้าโซฟากำหมัดแน่น
ถ้าพี่ทิศไม่อยู่คงกระชากหัวผมไปแล้ว พอได้พูดต่อปากต่อคำแบบนี้ก็พอเข้าใจว่า ทำไมเข็มกับกัณณ์มันถึงชอบพูดแซะกันนัก
"นั้นนะสิ ทิศนะฮอตจะตายไม่น่าเลย" เธอว่าพลางส่ายหัวไปมา ดูก็รู้ว่าจะบอกว่าไม่เหมาะสมกับผม
"งั้นก็ถือว่าโชคดีของผมนะครับ ที่ได้คนนี้มาครอง" ผมก็พูดกวนโมโหเธอไปอีก พี่ทิศก็พลิกตัวซุกหน้ากับพุงผมแอบหัวเราะคึกคักอยู่
ผมสอดมือไปกลุ่มผมหนา กำเส้นผมเบาๆก่อนจะกระตุก
ปล่อยให้ผมหัวเสียอยู่คนเดียว ถ้างั้นตัวเองก็เจ็บหนังหัวไปเถอะ
ดูเหมือนว่าพี่ทิศจะทนเจ็บไม่ไหวหรือเบื่อจะเล่นแล้วอย่างไร พี่ทิศถึงได้ลุกขึ้นนั่งแล้วกระชากมือผมให้ลุกขึ้นด้วยก่อนจะเดินไปที่ห้องนอน
"ถ้าตูนเสร็จแล้วก็ออกไปได้เลยนะ เรากับน้องของตัวก่อน" พี่ทิศว่าก่อนลากผมไปทางห้องนอน ผมหันกลับไปมองหน้าคุณตูนอีกที ก็เห็นหน้าตาที่โกรธแค้นผมอย่างกับอะไรดี มือก็กำแน่นจนเห็นเส้นเลือด
แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด แววตาต่างหากที่น่ากลัวที่สุด เพราะเธอมองผมราวกับอยากให้ผมตายๆไปเสียให้ได้......
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
มาแล้วค้าาา
ปั่นกันสุดฤทธิ์ไปเลย ฮ่าาา
นินต่อปากต่อคำกับคุณตูนไปไม่น้อยเหมือนกันนะเนี่ย
ส่วนทศทิศก็นั่งพอใจที่น้องหึงไป เดี๋ยวได้นอนนอกห้องแน่ๆ
ฝากให้เป็นศิษย์พ่อบ้านใจกล้าอีกคนเลยละกัน เห็นแววมาแต่ไกล 55555
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ป้าตูน ต้องให้เบอร์หนูนิน กับตานพ แน่ๆ เลย
-
มัวแต่ชอบที่น้องออกอาการหึงเลยปล่อยให้ชะนีถึงเนื้อถึงตัวเดี๋ยวเถอะพี่ทิศ :angry2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่าทางอิตีน อุ๊ย! คุณตูน จะเอาเบอร์นินโทรหาเชี่ยนพ
เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดกันสักทีสองตัวนี้น่ะ
-
อีตูนร่วมมือกะอีนพชัวร์ๆ
-
นินแกโง่เกิน
-
ชีเนียนเอาเบอร์ไปให้นพแน่เลย
-
สงสัยนายนพได้เบอร์นินไปแล้วแน่ๆ แต่ยัยตูนน่าจะรู้นะว่า พี่ทิศไม่ถูกกับนพ แล้วยังไปข้องเกี่ยวกับมันอีก อย่างนี้ได้ตัดแม้แต่ความเป็นเพื่อนแน่ๆ
-
chapter 31
แดดยามบ่ายที่ส่องแสงเจิดจ้าเข้ามาถึงในห้องนอน ปลุกให้คนตัวหนาที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวขึ้น ทศทิศลืมตาขึ้นแล้วพลิกตัวนอนหงายคลายอาการปวดเมื่อยตามตัว เรื่องตอนเช้ายังคงทำให้เขายิ้มได้ทุกครั้งเมื่อนึกถึง
คิดไม่ถึงว่าแค่ตูนเข้ามาถึงเนื้อถึงตัวกับเขานิดๆหน่อยๆน้องจะออกอาการหึงหวงได้น่ารักขนาดนี้ ใจพาลนึกโกรธอยู่เสมอว่าน่าจะบอกให้น้องรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นใคร
แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วแค่ได้มีน้องทุกวันนี้มันก็ดีที่สุดแล้ว เสียงขยับตัวของคนที่นอนข้างๆทำเอาเขาหลุดยิ้มขึ้นอีกครั้ง เจ้าคนตัวเล็กที่นอกนซุกหน้าเข้ากับแขนเขาเหมือนกับลูกแมวไม่มีผิด แต่เมื่อเช้าเจ้าลูกแม่เขากลายร่างเป็นแม่เสือเสียได้นี้ หน้าคมมีเสน่ห์ยกยิ้มถูกใจที่ตัวเองตัดสินใจถูกที่ยั่วให้น้องหึง
หลังจากที่เขาลากน้องเข้าห้องมาก็ไม่ได้สนใจว่าตูนจะกลับไปตอนไหน แต่ที่รู้ๆคือกลับก่อนที่เขาจะหลับแน่นอน ส่วนน้องที่เข้ามานอนกลิ้งบนเตียงพอโดนแอร์เย็นๆเป่าเข้า หนังตาก็หย่อยทันที เหมือนเด็กไม่มีผิด
เขาลุกค่อยๆลุกออกจากเตียง ห่มผ้าให้คนตัวขาวที่นอนหลับปุย เขาเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ก่อนเดินออกมานั่งที่เตียง หยิบแฟ้มงานที่ค้างอยู่ขึ้นมาอ่านต่อจากเมื่อคืน
ตาคมอ่านเอกสารจากแฟ้มนี้เปลี่ยนเป็นแฟ้มนั้น วงบ้างจุดที่ผิด เซ็นอนุมัติตรงที่เห็นสมควร หากแต่ทศทิศก็ยังคงเหลือบตามองคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างๆเสมอๆ
เตียงยวบยาบขึ้นลงเมื่อคนที่นอนหลับอยู่เริ่มรู้สึกตัว พลิกไปพลิกมา หามุมนอนต่อแต่คงเป็นเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาทำให้น้องจะนอนต่อไม่ได้
"ปิดม่านให้เอาไหม?" พอเขาเห็นว่าอีกคนยังนอนหลับตาขมวดคิ้วอยู่ก็เอ่ยถาม
หัวกลมๆส่ายปฏิเสธ ยกมือขยี้หัวตัวเอง แล้วค่อยคลานกระดิ๊บๆมานอนหนุนตักเขาเสียอย่างนั้น
น้องน่ารักเสมอ ถ้าไว้วางใจใครแล้วจากคนนิ่งๆก็อ้อนกลายเป็นลูกแมวทันที ทศทิศยกเอกสารที่อยู่บนตักออก ยกตัวทุยๆให้นอนหนุนบนตักดีๆ
"กี่โมงแล้วอ่ะ?" เสียงงัวเงียถาม
"บ่ายสองแล้ว เอาไงจะนอนต่อหรือจะไปย้ายของจากห้องกัณณ์?"
"ไปย้ายของๆ" ว่าแล้วน้องก็ค่อยๆยันตัวเองขึ้น ปีนข้ามเขาลงจากเตียงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
--------------------------------------------------------
เขาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ยังเห็นพี่ทิศอ่านแฟ้มเอกสารอยู่เลย แบบนี้พี่ทิศจะว่างพาเขาไปรึเปล่า
"พี่ทิศว่างไหม ไม่งั้นค่อยไปเอาวันพรุ่งนี้ก็ได้นะ" เห็นนั่งอ่านมีสมาธิอยู่ก็ไม่อยากเข้าไปรบกวนเท่าไร
"ว่างสิ ไปย้ายของวันนี้นั้นแหละ นินเสร็จรึยัง?" พี่ทิศเงยหน้าจากเอกสารบนตัก
"เสร็จแล้วครับ" ผมตอบ ร่างสูงก็ลุกขึ้นจากเตียงจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะดินไปหยิบกุญแจรถ กระเป๋าตังส์แล้วชวนผมออกจากห้อง
นั่งอยู่บนรถหรูไม่นานเท่าไรก็ถึงที่หมาย ห้องของกัณณ์ เขาโทรหามันตั้งแต่ตอนอยู่บนรถ บอกมันว่าจะมาย้ายของมันก็ตอบอืมๆมา เสียงงัวเงียสงสัยยังไม่ตื่นดี
ผมบอกมันไว้ก่อนเฉยๆเผื่อมันนอนแก้ผ้าอยู่จะได้แต่งตัวให้เรียบร้อย มันไม่ต้องลงมาเปิดประตูให้ผมหรอก เพราะผมก็มีอยู่อีกดอกตั้งใจว่าจะคืนมันวันนี้แหละ
"กัณณ์ ตื่นยัง?" ทันทีที่บานประตูเปิดออกผมก็ส่งเสียงเรียก
"เอออออ ย้ายเองเลยนะมึง ก็จะนอนต่อ" มันเดินหัวยุ่งออกมาในสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียว
"พี่หวัดดี ช่วยเมียย้ายของเองนะ ผมนอนต่อล่ะ" มันว่าเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องไปนนอนต่อไม่สนใจไยดีผมเลย
"ปกติมันใส่แบบนี้นอนเหรอ?" พี่ทิศที่ช่วยผมเก็บของเครื่องใช้ถาม
"อือ" ผมเองก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้ารื้อๆออกมาพับใส่กระเป๋า
"ดีแล้วที่นินย้ายไป" พี่ทิศว่าออกมาผมเองก็ไม่ได้ถามว่าดีตรงไหน เพราะมัวแต่สนใจผ้าตรงหน้าอยู่
จริงๆของผมมีไม่มากเท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเสื้อผ้ามากกว่า ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก็มีนิดๆหน่อยๆ ถึงดูว่าของไม่เยอะเท่าไรแต่เก็บไปเก็บมาก็เหนื่อยใช่ได้เหมือนกันนะเนี่ย
พู่ว วว
ผมพ่นลมออกจากปากอย่างเหนื่อยๆ กัณณ์ที่นอนอยู่ได้ยินเสียงพี่ทิศถามผมว่า อันนี้เอาไหม ใช่ของผมรึเปล่า ืก็นอนต่อไม่ลง ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ ยืนฉี่ไม่อายผมกับพี่ทิศสักนิด พี่ทิศทำหน้าขึงขังโวยวายใหญ่ถามว่าตอนผมอยู่มันทำอย่างนี้ด้วยรึเปล่า
มันก็ตอบกลับมาว่า
"มีเหมือนๆกันอายทำไม" แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นคำตอบที่พี่ทิศไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร
กัณณ์มันล้างหน้าเสร็จก็เดินมาเซ็ดหน้าให้แห้งแล้วหันมาถามผม
"นี่มึงเก็บไปไม่เหลือไม่คิดจะให้กูดูต่างหน้าเลยรึไง?"
"เดี๋ยวก็เจอกันอยู่ดีนั้นแหละน้า"ผมลากกระเป๋าใส่ผ้าออกมาวางไว้หน้าทีวี ส่วนพี่ทิศก็ถือกระเป๋าเครื่องใช้มาวางไว้เช่นกัน
"เออ กูชวนไปกินข้าวมึงก็ต้องไปกับกูเข้าใจไหม พี่มันสั่งอะไรก็อย่าไปยอมง่ายๆเข้าใจ๊" มันทำเหมือนตัวเองเป็นพ่อแล้วผมเป็นลูกสาวมันอย่างนั้น
"อย่าขู่น้องสิ" พี่ทิศว่าปรามๆมัน
"พี่ไม่ต้องเลย เอาเพื่อนผมไปแล้วยังจะมาว่าผมอีก พี่เข้าใจไหม มันเนี่ยเพื่อนรักผมเลยนะ" มันหันไปเถียง
"อ่าๆ แค่ย้ายห้องเองนะ" ผมบ่นกับอาการเว่อร์ๆของมัน
"เออๆ ไปดีเถอะมึง มีผัวแล้วลืมเพือน!" มันทำท่างอนๆ
"อื้ม เจอกันวันจันทร์ ส่วนกุญแจห้องอยู่ที่ทีวีนะ" ผมบอกลาอย่างไม่ใส่ใจมันเท่าไร มันก็หันมาโบกมือบายๆ แล้วเดินไปนั่งเปิดดูทีวีตามประสาคนว่างงาน
พี่ทิศให้ผมเลือกว่าจะแวะห้างก่อนแล้วค่อยกลับห้อง หรือจะกลับห้องเอาของไปไว้ก่อนแล้วค่อยออกมาหาอะไรทาน เพราะพวกเขาเสียเวลาในห้องกัณณ์เกือบๆสองชั่วโมง ตอนเย็นๆรถคงติดหนักกว่านี้แน่ๆ ผมเลยตัดสินใจแวะห้างหาซื้ออะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับคอนโดทีเดียว
พี่ทิศและผมเดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านดังร้านหนึ่ง เราเลือกนั่งในมุมที่เป็นส่วนตัวหน่อย ผมไม่เคยมาร้านแบบนี้ก็สั่งไม่เป็น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอีกคนสั่งแทน
พนักงานรับออเดอร์ยืนยิ้มมองหน้าพี่ทิศตาหวาน พอพี่ทิศสังเกตเห็นผมเบียนหน้าไปมองอย่างอื่น ก็จับมือยกไปจุ๊บที่ปากเบาๆ จากที่มีอาการบึ้งๆอยู่ก็เปลี่ยนเป็นหน้าร้อนฉ่า
พนักงานที่ยืนเห็นเหตุการณ์อยู่ผมคิดว่าเธอจะมองผมอย่างเหยียดๆเสียอีก แต่ที่ไหนได้เธอยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนพึงพอใจอะไรสักอย่าง จากที่มองหน้าพี่ทิศแล้วยิ้มคนเดียวกลับกลายเป็นมองหน้าผมแล้วยิ้มด้วย
หลังจากสั่งเสร็จเธอก็รีบเดินเข้าไปยื่นรายการอาหารให้ที่หน้าเคาท์เตอร์ แล้วคุยกับเพื่อนพนักงานอีกคน พร้อมชี้มาทางโต๊ะผม จับมือเพื่อน ทำท่าจุ๊บหลังมือเหมือนที่พี่ทิศทำกับผมเหมือนกี้ เล่นเอาผมอายเข้าไปใหญ่
แต่เห็นพวกเธอยืนคุยกันได้ไม่นานก็มีหญิงสาวอีกคนเข้ามาดุพวกเธอแล้วเดินนำพวกเธอมาทางโต๊ะผม
"ขอโทษคุณลูกค้าเค้าซะ" ผู้จัดการร้าน ผมเห็นที่ป้ายเสื้อเธอหน่ะ หันไปบอกสองสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"เรื่องอะไรกันเหรอครับ?" พี่ทิศถามอย่างงงๆผมเองก็งงมาขอโทษทำไมหรือว่าเรื่องที่เธอไปยืนคุยกันเมื่อกี้
"พอดีเด็กสองคนนี้พูดถึงคุณนะคะ ทางเราต้องขอโทษด้วยนะคะที่อบรมพนักงานไม่ดี"
"พี่ฟ้าแต่หนูไม่ได้นินทาพี่เค้านะคะ" สาวรับออเดอร์หันไปบอกกับพี่ผู้จัการร้าน
"เราค่อยคุยกัน ขอโทษคุณลูกค้าก่อน ไม่ว่าจะนินทาหรือไม่ เราก็ไม่ควรพูดถึงลูกค้าในแง่นั้น เข้าใจไหม?" พี่ผู้จัดการยังคงดุเด็กทั้งสองต่อ
"เค้าพูดว่าอะไรเหรอครับ?" ผมถามไปอย่างสงสัย
"เด็กสองคนนี้ว่า พวกคุณจุ๊บมือกันนะคะ เราต้องขอโทษด้วยนะคะ พี่เห็นเค้าพูดว่าจิ้นๆกันสักอย่าง"
"แต่ว่าหนูไม่ได้นินทานะคะ" เด็กอีกคนส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาที่ผมและพี่ทิศ
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องดุน้องเขาหรอก ผมเป็นแฟนกัน เมื่อกี้จุ๊บมือแฟนจริงๆ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำตัวไม่เหมาะสม" ที่ทิศว่าพร้อมทั้งอธิบายให้ผู้จัดการร้านเข้าใจ
"อะ..อ่อค่ะ งั้นไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณลูกค้าใช้บริการตามสะดวกนะคะ" ผู้จัดการร้านบอกอย่างเข้าใจแล้วหันเดินจากไป ส่วนเด็กสาวสองคนก็มองพวกผมอย่างขอบคุณ แล้วยิ้มๆก่อนเดินตามหลังผู้จัดการร้านไป
"พี่ทิศอ่ะ อย่าไปบอกเค้าทั่วสิ"
"ถ้าไม่บอกงี้ น้องสองคนก็โดนดุสิ" เออก็จริงของพี่ ผมเลยพยักหน้าเห็นด้วย
ไม่นานอาหารก็มาเสริฟ พี่ทิศสั่งซูชิไปหลายหน้า มีทั้งที่ผมเคยเห็นและไม่เคยเห็น บางคำก็อร่อยแต่บางคำผมก็กินไม่ได้ พี่ทิศบอกว่าให้ลองหลายๆอย่าง มีทั้งเป็นเส้นผัดๆ แบบน้ำเหมือนเป็นก๋วยเตี๋ยว ผมลองชิมทุกอย่างที่พี่ทิศบอกให้ลอง ก็อร่อยแบบแปลกๆไม่เคยกินดี
Rrr rrr
085-XXX-XXXX
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ผมดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็เป็นเบอร์แปลก ไม่ได้เมมเอาไว้หรือว่าจะเป็นตามที่สมัครงานที่ผมเคยยื่นสมัครงานพาร์ทไทม์เอาไว้
"ใครโทรมา?" พี่ทิศถามหลังเห็นผมนั่งจ้องไม่ยอมรับสักที
"ไม่รู้อ่ะครับ อาจเป็นที่เคยยื่นใบสมัครงานไว้" ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป
>>สวัสดีครับ นินพูดสายครับ<<
>>เออกูรู้อยู่ โทรมาหามึงก็ต้องเป็นมึงสิ<<
เอ๋ๆๆๆ ใครเนี่ยมาถึงก็พูดงี้เลย ผมขมวดคิ้วยุ่ง
>>ไม่ทราบว่านั้นใครครับ<<
>>เหอะ!! แย่งผัวคนอื่นไปแล้วยังมีน่ามาถามว่ากูคือใครอีก! อีพวกลักกินขโมยกินของชาวบ้าน! ไม่เจี๋ยมตัวเองอีก ถามจริงขายไปทำไรห๊ะ! เค้าถึงได้เอามึงน่ะ!!<<
ผมขมวดคิ้ว ตีหน้ายุ่งเข้าไปใหญ่จนพี่ทิศทำปากถามว่าใคร ผมก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้
>>ขอโทษนะครับ โทรผิดแล้ว<< แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมเข้าใจ เพราะเสียงแว้ดๆของผู้หญิงยังคงกรี๊ดกร๊าดด่ามายกใหญ่
>>สัส ตอนแย่งของคนอื่นแล้วกล้า แค่กูโทรมาด่าทำหน้าบางรับฟังไม่ได้!!!<<
>>ผมว่าคุณโทรผิดแล้วนะครับ<<
>>ไม่ผิดหรอก เหมือนมึงจะไม่ยอมรับนะ คนที่มึงนอนกกอยู่ด้วยทุกวันนะเค้ามีเมียแล้ว จิตใจมึงเป็นยังเป็นคนไหม รึว่า-ันดานสัตว์มันเข้าแทรกซึมไม่รู้ผิดชะ........<<
ผมว่างสายทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมคุยอะไร เหมือนจะโทรมาด่าเมียน้อยยังงั้น คุยไปก็เปล่าประโยชน์ ผมเองก็เก็บโทรศัพท์ กดปิดเสียง แล้วใส่กระเป๋ากางเกงนั่งทานต่อ
"ใครเหรอ?"
"โทรผิดมั้งครับ ถามว่าใครก็ไม่ตอบ ด่าลูกเดียวเหมือนจะโทรมาด่าเมียน้อยอ่ะ" ผมว่าก็คีบอาหารเข้าปากต่ออย่างไม่ใส่ใจ
"อืมๆ ทานต่อเถอะ" พอพี่ทิศว่าอย่างนั้น ผมก็ทำทีนั่งทานต่อ ทั้งๆที่ตอนนี้โทรศัพท์ผมก็ยังสั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้าไม่ยอมหยุด.........
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาา
นั่งกินข้าวอยู่เฉยๆ ก็โดนมือดีโทรมาด่าซะงั้น
นินยังต้องทนต่อไป อึดทึกทน ท่องเอาไว้นะนินนนน
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ป.ล.พรุ่งนี้ไม่ได้อัพนะคะ แจกันวันเสาร์
-
ตูนเป็นเด็กป.ญ.อ.
-
งานนี้นินคงได้เปลี่ยนเบอร์ ไม่งั้นก็ต้องบล็อคเบอร์แปลกล่ะ แต่อีกทีก็สลับเบอร์กับพี่ทิศให้พี่ทิศหาตัวคนโทรซะเลย
-
อยู่ๆ โดนด่าฟรีซะงั้นน้องนิน ฮ่าๆ
ต้องเป็นตูนแน่ๆ มีอยู่คนเดียวที่นิสัยแบบนี้
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
คิดว่าตัวเองเป็นหลวงได้ยังไง ละเมอมากกกก
-
ตูนควรได้รับการตรวจเช็คสมองบ้างนะ เกินเยียวยาจริงๆ
-
ยัยป้าตูน :katai1:
-
โง่เงนิน
-
chapter 32
เมื่อวานหลังจากผมกลับจากทานข้าวเย็นกับพี่ทิศ เบอร์แปลกก็หยุดโทรมากวนพักใหญ่
เขาก็เลยปล่อยเลยตามเลย จนกระทั่งเขาเข้าไปอาบน้ำเสียงเรียกเข้าก็ดังอีกครั้ง พี่ทิศตะโกนบอกว่าไม่รู้ใครโทรมาเพราะไม่ได้เมมเบอร์ไว้
เขาอยู่ในห้องน้ำก็รู้เลยว่าต้องเป็นเบอร์แปลกนั้นแน่ๆ เลยบอกให้พี่ทิศรับสายแทน เขาได้ยินเสียงพูดคุยกันอยู่สักพักก็เงียบไป หวังว่าคงไม่โทรมาอีกนะ
เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมา ก็ถามร่างสูงที่นั่งหมุนมือถือผมเล่นไปมา
"คุยอะไรกันเหรอครับ?"
"ก็พอพี่รับ เค้าก็ถามว่านินพูดรึเปล่า พี่บอกว่าเปล่า เค้าก็ถามว่าใคร พอบอกว่าทิศพูดเค้าก็ว่างสายไปเลย" พี่ทิศว่าก่อนส่งมือถือคืนให้ผม
"อ่าครับ"
"ใครเหรอนิน พี่ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิงนะ"พี่ทิศเหลือบๆมามองผม
"ไม่รู้สิครับ เพื่อนผู้หญิงผมก็ไม่ค่อยมีด้วยสิ"
"อาจจะเป็นเพื่อนคุณตูนรึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ เพราะเมื่อเช้าคุณตูนยืมโทรศัพท์ผมด้วย เห็นบอกว่าจะโทรหาเพื่อน" ทศทิศเงียบไม่ตอบแต่พยักหน้ารับรู้
เขาไม่อยากจะคิดมากว่าเป็นฝีมือเธออาจจะเป็นคนโทรผิดจริงๆก็ได้ คืนนั้นหลังจากพี่ทิศรับสาย เบอร์แปลกก็ไม่ได้โทรเข้ามาอีกเลย นินเลยทิ้งตัวลงนอนได้อย่างสบายใจเปราะนึง
-----------------------------------
THODTTID Talk ::
ผมสังเกตเห็นท่าทางน้องแปลกๆตั้งแต่รับสายโทรศัพท์ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นนั้นแล้ว แต่น้องก็ไม่ได้พูดบอกว่ารำคาญอะไร ผมเลยทำนิ่งๆไว้
แต่ผมเพิ่งได้มีโอกาสรับสายนั้นเอง อีกฝ่ายที่พอรู็ว่าผมเป็นคนรับไม่ใช่น้องก็พูดติดๆขัดๆ บอกขอโทษที่โทรผิดแล้ววางสายไป
ผมทำทีถามว่าใคร น้องก็เล่าเรื่องที่ตูนยืมโทรศัพท์ไป แค่นี้ผมก็รู้สาเหตุของเบอร์แปลกนั้นแล้ว
ก่อนนอน ผมไลน์ไปหาตูนบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะเข้าไปหาเธอก็ตอบตกลง ดีใจยกใหญ่ ผมทิ้งตัวลงนอนตามน้อง ดึงคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าคิดมากเรื่องเบอร์แปลกรึเปล่ามากอดไว้แล้วหลับตามไป
ตอนเช้า ผมตื่นนอนก่อนน้อง แปะโพสอิทที่ตัวเตียงไว้สั้นๆว่า 'นอนต่อก็ได้ พี่ออกไปธุระสักแปบ'
ผมขับรถมาที่บ้านตูนอย่างคุ้นเคย พี่ต้อมยามหน้าประตู พอเห็นว่าเป็นรถผมก็กุลีกุจอเปิดประตูรัวให้ทันที ผมแวะส่งอาหารเช้ามื้อเล็กๆที่ติดมือมาเผื่ออย่างข้าวต้มให้พี่แก พี่แกขอบคุณผมใหญ่
ก่อนจะเลื่อนรถไปจอดหน้าบ้าน ตูนเดินออกมารับผมทันทีที่ผมเปิดประตูรถเสร็จ
"ทิศ มาแต่เช้าเลยมีอะไรเปล่า สัปดาห์นี้คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ ได้ทิศมาอยู่เป็นเพื่อนดีใจจัง" เธอก็เป็นอย่างนี้เสมอ กับผมทำตัวน่ารัก ไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง แต่ถ้ากับคนอื่นที่ค่อยดูแลเธออย่างเด็กๆในบ้าน ป้ามัย พี่ต้อม นิสัยเหวี่ยงวีนเอาแต่ใจมาเต็ม
"มีเรื่องจะคุยกับตูนสักหน่อยนะ ปล่อยแขนทิศก่อน" เสียงทุ้มวาเรียบๆ
"ค่ะ แต่เราไปคุยที่ห้องทานข้าวนะคะ ตูนใหเแม่บ้านเตรียมไว้แล้ว" เธอเดินนำไป ผมก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินตามเข้าไป
วันนี้ผมแค่อยากรู้เรื่องบางอย่างให้แน่ใจหน่อย ไม่ได้จะมาข่มขู่อะไรเธอ
"นี้ค่ะ ข้าวต้มปลา ตูนตักให้" เธอเดินไปแย่งโถ้ข้าวต้มจากมือแม่บ้านมา ดีนะไม่หกหมด
"ทานเยอะๆนะคะ" เธอตักให้ผมเสร็จแล้วส่งให้แม่บ้าน แล้วกลับไปนั่งประจำที่เหมือนเดิม
แม่บ้านอย่างป้ามัยก็ต้องมาตักให้เธออีก นิดๆหน่อยๆเธอก็ไม่เคยยอมเลยสินะ
ผมส่งยิ้มให้กำลังป้าแม่บ้านเธอก็ยิ้มเซียวๆมาให้ ผมเริ่มตักข้าวเข้าปาก ตูนนั่งยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่อย่างพอใจ ก่อนจะยกมือถือขึ้นมากดๆ ผมก็ไม่สนใจส่งสัยคุยกับเพื่อนมั้ง ผมก็ไม่สนใจ
นั่งทานข้าวกันไปสักพัก ผมก็เริ่มประเด็นที่ต้องมาคุยวันนี้
"ตูน ทิศมีอะไรจะถามหน่อย?" ผมนั่งกุมมือวางไว้บนโต๊ะตรงหน้า
"ว่ามาเลยคะ"
"ตูนเอาเบอร์นินไปให้ใครรึเปล่า?" ผมนั่งรอสังเกตสีหน้าท่าทางเธออยู่แล้ว แค่ผมเอ่ยถามไปประโยคเดียวตูนก็เริ่มเลิ่กลั่กให้ผมเห็น
"ว่าไงตูน เอาเบอร์น้องไปให้ใครรึเปล่า?" ผมย้ำอีกครั้ง
"ปะ...เปล่านะ ตูนจะเอาเบอร์น้องมาจากไหน?" เธอเริ่มต้นประโยคอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะกลับมาตั้งหลักใหม่ตอบกลับเสียงใส
"งั้นตูนยืมโทรศัพท์น้องโทรหาใคร?" ผมจี้ถาม
"โทรหาเพื่อนไง ทิศมีอะไรเหรอ?" ตูนตอบผมซื่อๆ
"มีเบอร์แปลกโทรมากวนน้องเมื่อวาน ทิศแค่อยากแน่ใจว่าไม่ใช่ฝีมือตูน"
"ตูนไม่ได้ทำ"
"ถ้าไม่ใช่ฝีมือตูนก็ดีแล้ว เพราะทิศไม่อยากตัดเพื่อนกับตูน" ผมตอบเสียงแข็ง จ้องหน้าเธอที่ตาเบิกโพลง นั่งปากสั่นๆ อย่างเอาเรื่องจริงจัง
"ตะ...ตูนไม่ได้ทำจริงๆนะ" หึ แค่นี้ก็รู้แล้วครับ แต่ไงได้ผมยังไม่มีหลักฐาน จะกล่าวหาเธอจังๆก็ยังไม่ได้
"อืม ดีแล้ว ทิศแค่มาบอกไว้ก่อน"
"ขอบคุณมากนะสำหรับข้าวต้ม ทิศกลับก่อนแล้วกัน น้องนอนรออยู่" ผมว่าจบก็หันไปบอกขอบคุณกับป้ามัย แล้วเดินออกมาขึ้นรถ
ยอมรับเลยก็ได้ผมมาขู่ตูนจริงๆนั้นแหละ ผมกลัวว่าตูนคิดทำอะไรโง่ๆอย่างร่วมมือกับไอ้นพซึ่งผมกำลังกังวลอยู่ เพราะพี่น้อยหัวหน้าฝ่าบบุคคล มาแจ้งผมว่าเอกสารสมัครงานของน้องหายไปจากแฟ้ม
ตอนแรกพี่น้อยก็ไม่รู้หรอกว่าเอกสารน้องหาย แต่วันต่อมากลับเจอเอกสารน้องตกอยู่นอกแฟ้มซึ่งนั้นเป็นไปไม่ได้ เพราะแฟ้มเอกสารสมัครงานเก็บอยู่ในตู้ มีบานเลื่อนปิดมิดชิดเรียบร้อย และถ้าแฟ้มตกลงมาจริงๆ เอกสารแผ่นอื่นๆ ก็ต้องตกกระจัดกระจายอยู่ด้วย
แต่นี้กลับมีของน้องแผ่นเดียวที่ตกอยู่ พี่น้อยมาแจ้งผมเพราะอยากให้ผมได้เช็คความเรียบร้อยในบริษัท รวมถือถึงความปลอดภัยของตัวผมและน้องด้วย ผมเลยอดนิ่งนอนใจไม่ได้เมื่อมีสายแปลกๆโทรเข้ามา
กล้องวงจรปิดเผยให้เห็นว่าคนที่มารื้อเอกสารเป็นรปภ.เฝ้าตึกกะกลางคืน ผมก็เรียกหัวหน้ารปภ.ของบริษัทมาสอบถามว่าคนในกล้องชื่อ-นามสุลอะไร
แต่หัวหน้ารปภ.บอกว่านี้ไม่ใช่รปภ.ในสังกัดเขาหรือเรียกง่ายๆว่า เป็นคนนอกที่หาชุดรปภ.เอามาใส่แล้วแอบย่องมาดูเอกสารน้อง
ในกล้องวงจรปิดเห็นภาพชัดเจนว่ามันถ่ายรูปใบสมัครน้องไป พอมีคนมาเดินตรวจ มันถึงได้รีบทิ้งเอกสารน้องไว้แล้วหนีไปทางบรรไดหนีไฟ หลังจากนั้นก็จับภาพคนร้ายไม่ได้อีกเลย
ยิ่งคิดคิ้วเข้มก็ขมวดเข้ามากันเรื่อยๆ จนสุดท้ายต้องนั่งถอนหายใจปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด ผมไม่อยากให้น้องมารับรู้ว่าใครบ้างคนกำลังตามหา พยายามติดต่อน้องอยู่ ผมกลัวว่าน้องจะกลัวและเครียดกังวลไปด้วย
ผมเดินเข้าห้องด้วยท่าทางปกติสุด พอเปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้พร้อมเสียงฮัมเพลงอย่างสบายใจ ดูสิน้องก็ตัวแค่นี้ อารมณ์ นิสัยแบบนี้ให้ไปมีเรื่องกับใครที่ไหนได้
คิดได้อย่างเดียวจริงๆว่าปัญหาที่กำลังมาถึงตัวน้องนั้นเป็นเพราะผม และผมต้องรับผิดชอบดูแลน้องให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
กระดิ๊บกระดิ๊บ สวัสดีค้า
ต้องของโทษแรงๆที่มาเอาตอนนี้ :hao5: :hao5: :hao5:
มาค่ำมืดผิดเวลาเสียเหลือเกินนนน
ใช่ว่านินจะไม่ตงิดๆใจนะว่า้ป็นเพราะคุณตูน คิดนั้นแหละแต่ยังจับมือใครดมไม่ได้เลยต้องปล่อยไปก่อน
ส่วนทศทิศพอรู้เรื่องก็ไปถาม(หรือขู่)กับคนก่อเรื่องเลย แถมตัวเองยังต้องมาตามตัวหามือมืดที่แอบเอาข้อมูลน้องไปอีก
ปวดหัวแทนค่ะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นพระเอกที่ดีค่ะ แต่ยังเด็ดขาดเพิ่มได้อีกนะ เพราะตูนดูจะไม่หยุด
-
พระเอกใจดีกะคนอื่นมากไป
-
พี่ทิศรีบจัดการเลยค่ะ เพราะคนที่มายุ่งกับน้องก็คนรอบตัวพี่ทิศทั้งนั้น
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตูนนี่ก็ร้ายไม่เลิกนะเนี่ย
ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวก็หาเรื่องให้เขาผิดใจกันอีกสิ เฮ้ออออ
-
อยากให้เอาจริงสักที
-
chapter 33
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าว่าสัปดาห์นี้พี่ทิศดูเครียดๆ คิ้วขมวดชนกันเป็นปมตลอด แต่พอเขาทักถามว่า เป็นอะไร?
ร่างสูงก็กลับมาร่าเริงยิ้มแย้มตลอด ตอบกลับมาว่า เปล่าแล้วตีเนียนลวนลามเขา
ส่วนเบอร์แปลกที่โทรมากวน พี่ทิศก็ถามว่า ยังมีโทรมากวนรึเปล่า เขาก็บอกว่าน้อยครั้ง แต่คราวนี้มาใหม่ ไม่โทรมาแต่ส่งข้อความมาบ้าง ไลน์มาบ้างแต่ไลน์นี้เขาบล็อคไปเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ข้อความที่สองสามวันจะส่งมาสักครั้ง
ครั้งแรกๆก็ด่ามายาวเยียดแต่เขาเลือกที่จะไม่อ่าน บางครั้งก็ส่งรูปมาเช่นรูปที่พี่ทิศนั่งทานข้าวอยู่บ้านใครก็ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่ซีเรียสเพราะแค่ไปกินข้าวไม่ได้ไปทำอะไรกันสักหน่อย ทุกวันนี้แทบจะ 24 ชั่วโมงพี่ทิศก็อยู่กับเขาตลอด
"ไงมึง" กัณณ์ทักผมเมื่อเห็นผมนั่งเหม่อๆอยู่หน้าห้องทำงานพี่ทิศที่วันนี้ไม่ได้เข้าบริษัท แค่แวะมาส่งผมแล้วบอกว่าจะไปทำธุระเดี๋ยวตอนเย็นมารับ ผมก็พยักหน้ารับคำ พี่ทิศจุ๊บหน้าผากหนึ่งครั้ง ก่อนปล่อยให้ผมลงจากรถเดินเข้าบริษัท
"ก็เรื่อยๆ ยังไม่เที่ยงเลยมีอะไรเหรอ?" ผมถามเพราะถ้ามันจะมาหาพี่ทิศก็คงแห้ว ตอนนี้แฟ้มค้างอยู่บนโต๊ะพี่ทรายเต็มไปหมด บางอย่างพี่ทรายบอกว่า ถ้าตัวเองอนุญาติได้ก็จะทำเลย เพราะพี่ทิศเองก็เชื่อใจพี่ทรายอยู่ระดับหนึ่ง แต่ถ้างานใหญ่ๆ สำคัญๆก็ต้องรอพี่ทิศมาเซ็นอนุมัติเอง
"เปล่า กูว่างเลยลองเดินมาหามึงดู"
"นี้มึงได้ยินเรื่องที่มีคนแอบเข้ามาในบริษัทไหม?"
"หื้ม? ไม่นะ แต่ก็สงสัยอยู่ว่ามีอะไรเห็นพวกรปภ.เดินตรวจกันถี่ขึ้น"
"เออนั้นแหละ พี่ที่แผนกกูบอกว่ามีคนแอบเข้าในบริษัท" พอกัณณ์บอกผม ผมก็ชักเป็นห่วงพี่ทิศแล้วว่าจะมีเรื่องอะไรหนักหนาสาหัสรึเปล่า
"พี่ที่แผนกบอกกูว่าคนร้ายนะมึง แอบมาดูเอกสารของบริษัทอ่ะ ไม่รู้ว่าดูอะไร แต่เห็นว่ามันถ่ายรูปเอกสารนั้นไปด้วย"
"แล้วจับคนร้ายได้รึเปล่า?"
"ยังอ่ะมึง กล้องวงจรปิดจับภาพมันได้แต่หน้ามันไม่ชัดเท่าไร แต่เห็นชัดๆว่ามันยกมือถือมาถ่ายรูปเอกสารนั้น" สงสัยไปหายไปวันนี้คงไปจัดการเรื่องนี้ละมั้ง
"อื้ม เนี่ยวันนี้พี่ทิศก้ไม่เข้าบริษัท บอกว่าไปทำธุระ"
"อ้าวเหรอ เออๆ มึงก็ดูแลพี่แกดีๆละ ช่วงนี้บริษัทมีปัญหาอยู่ กูไปละ เดี๋ยวเที่ยงกูมาใหม่" กัณณ์มันว่าแล้วเดินไปทักพี่ทรายนิดหน่อยก่อนจะเดินกลับยังที่ชั้นของมันเอง
ผมเองก็เดินไปรับงานจากโต๊ะพี่ทรายมา ช่วยจับนู้นนี้เท่าที่ทำได้ จริงๆอยากถามพี่ทรายเหมือนกันว่า รู้อะไรบ้างไหมแต่เห็นพี่ทรายทำงานยุ่งแบบนี้ก็ไม่อยากไปขัด รอพี่ทรายว่างกว่านี้สักนิดแล้วค่อยถามดีกว่า
ใกล้เที่ยง ผมเห็นพี่ทรายนั่งบิดคอไปมาคลายอาการเมื่อยล้าซึ่งดูเหมือนว่าพี่ทรายจะพักแล้วผมเลยรีบเดินไปถาม
"พี่ทรายครับ ผมถามอะไรหน่อยสิ?"
"ว่าไงนิน มีอะไรเหรอ?"
"เรื่องคนย่องเข้ามาในบริษัทนะครับ" ถ้าผมดูไม่ผิด พี่ทรายชะงักนิดนึงก็จะยิ้มบางๆให้ผม
"ไม่มีอะไรหรอก มันก็เคยมีมาครั้งหนึ่งแล้ว คนนอกแอบเข้ามาดูเอกสารการสั่งซื้อของบริษัท ตอนนั้นคุณทิศเพิ่งเข้ามาทำงานไม่ถึงปีก็เจอปัญหานี้เข้าเลย"
"แต่โชคดีหน่อยจับตัวคนร้ายได้ ก็ส่งให้ตำรวจ เรื่องก็เลยจบเงียบๆไป คนในบริษัทแผนกอื่นก็รู้แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีก"
ผมยังไม่ถามรายละเอียดต่อ กัณณ์มันก็วิ่งกระหืดกระหอบมายังผม หน้าตามันดูกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก
"มึงๆ กูรู้เรื่องหมดแล้ว!" เรื่องคนแอบเข้ามาในบริษัทนั้นเหรอ รู้เร็วสมกับเป็นมันดี
"ไม่ต้องเครียดแบบนั้นหรอก เราก็รู้แล้วพี่ทรายเพิ่งบอกเนี่ย"
"จริงอ่ะ ! มึงไม่ต้องเครียดนะไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวกูดูแลมึงเอง!" อะไรของมัน? ผมมองหน้ามันงง ก่อนจะหันหน้าไปมองพี่ทรายนิดๆก็เห็นพี่ทรายทำหน้าหนักอกหนักใจอยู่
"ดูแลทำไม? ดูแลตัวเองได้หรอกน้า" ผมว่ายิ้มๆ
"มึงไม่เครียดเลยเหรอ เอกสารที่คนนอกแอบดูอ่ะ เอกสารการสมัครงานของมึงนะ!"
"อะ..อะไรนะ ของนี่?" ผมงงเป็นไก่ตาแตกไปหมด ไหนพี่ทรายบอกว่าเป็นเอกสารการสั่งซื้อละ?
"พะ...พี่ทรายครับ มันยังไงกัน?" ผมหันไปถามพี่ทรายที่น่าจะรู้ข้อมูลจริงๆทั้งหมด
"อ้าวมึงยังไม่รู้เหรอ แล้วที่มึงบอกว่ารู้?" กัณณ์เองก็งง คงคิดว่าที่ตัวเองรู้มามันมั่ว เพราะมันคงฟังมาจากคนในแผนกอีกที อาจจะใส่สีตีไข่ไปก็ได้
เฮ้อออออ
พี่ทรายลอบถอนหายใจแรงๆจนเขาและกัณณ์ต้องหันไปมองตรงๆ
"เรื่องอะไรกันแน่ครับพี่?" ผมรอฟังคำตอบจากปากพี่ทราย ผมว่าพี่ทรายต้องรู้รายละเอียดเรื่องนี้แน่นอน
"พี่รับปากกับคุณทิศไว้ว่าจะไม่บอกนินหรอกนะ แต่ไหนๆเรื่องมันก็ลือไปทั่วบริษัทแล้ว"
"พี่ทิศห้ามอะไรไว้อ่ะ?" กัณณ์มันถามอย่างตื่นตระหนก
"คนที่แอบเข้ามาในบริษัทครั้งนี้หน่ะ มันจงใจมาดูเอกสารของนิน ไม่ใช่เรื่องระหว่างบริษัทหรอก น่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่า" พี่ทรายพูดมาอย่างจนใจ
นะ...นี่แล้วว่ามีคนพยายามตามหาตัวเขาอยู่เหรอ?! แล้วที่พี่ทิศไม่เข้ามาทำงานวันนี้ก็เพราะไปจัดการปัญหานี้อยู่เหรอ?
ตอนนี้ในตัวเขามีความคิดตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ใครเป็นคนทำ จะหาตัวเขาทำไม เขาเคยมีปัญหากับใครรึเปล่า
แต่เท่าที่ตอบคำถามให้ตัวเองได้คือ เขาไม่เคยมีปัญหากับใคร ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีเรื่องแปลกๆเกิดกับเขา
'เรื่องแปลก' งั้นเหรอ มีสิทำไมจะไม่มี!!!
"กะ...กัณณ์ก่อนหน้านี้มะ..มีโทรศัพท์แปลกๆโทรมาหาเราด้วย" ไม่รู้ว่าผมหน้าซีดไปรึเปล่า กัณณ์กับพี่ทรายถึงได้เดินมาพยุง
ขนาบข้างแบบนี้ ผมที่นึกออกว่ามีเรื่องแปลกๆเข้ามา รีบหันไปบอกเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆทันที
"เบอร์แปลกเหรอ? มันโทรมาทำไม?"
"โทรมาด่า ตอนแรกคิดว่าโทรผิด แต่พอพี่ทิศรับสายเค้าก็ไม่โทรมาอีกเลย แต่ส่งข้อความมาด่าแทน" ผมหยิบมือถือส่งให้กัณณ์ดู มันค่อยๆเลื่อนอ่านข้อความแต่ละข้อความเรื่อยๆ
"กัณณ์ ก่อนหน้าเบอร์แปลกจะโทรมาด่า คะ...คุณตูน คุณตูนยื่มโทรศัพท์เราโทรหาเพื่อน" ผมเริ่มเล่าเรื่องที่คิดว่ามันแปลกๆให้กัณณ์ฟัง
"หนูนินเอ๊ยยย" พี่ทรายเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนใจ
"ชัด! ชัดเลย! ป้ามันทำแน่ๆ เริ่มแรกก็ยืมโทรศัพท์มึง แล้วเอาเบอร์มึงไปให้เพื่อนโทรมาด่ามึง แล้วรูปนี้" มันยกโทรศัพท์ที่โชว์รูปพี่ทิศนั่งทานข้าวต้มอยู่มาให้ผมดู
"ป้ามันเป็นคนถ่ายแล้วให้เพื่อนมันส่งมาเยาะเย้ยมึง จากนั้นก็ส่งคนมาหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวมึง แล้วที่นี้ค่อยส่งคนมาทำร้าย!!" กัณณ์มันเล่าออกมาเป็นฉากๆ
แต่ทั้งหมดที่มันเล่ามาก็มีความเป็นไปได้ว่าคุณตูนจะเป็นคนต้นเรื่องทั้งหมด แต่มันยังไม่มีหลักฐานจะเอาผิดเธอหนิ
"แล้วจะเอาไงต่อ" ผมหันไปปรึกษามัน
"เดี๋ยวกูโทรหาเข็มแปบ ให้มันมาอยู่เป็นเพื่อนมึงก่อน" ว่าจบกัณณ์มันก็เดินออกไปพี่ทรายก็นั่งลูบหลังปลอบใจผมอยู่
แปลว่าสองสามวันที่พี่ทิศนั่งเครียดอยู่เป็นเรื่องของเขาเหรอ เขาปล่อยให้อีกฝ่ายแก้ปัญหาให้ทั้งๆที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง!!
"พี่ทรายคิดว่าเป็นฝีมือคุณตูนไหมครับ?" ผมหันไปถามพี่ทรายคนที่เคยเจอฤทธิ์เธอเสียงเครียด
"ไม่รู้เหมือนกันนะ มันบอกยาก พี่เองไม่คิดว่าคุณตูนจะทำขนาดนี้นะ"
"เพราะแต่ก่อนถ้าเธอไม่ชอบใจคนไหนก็แค่มาแว้ดๆใส่ ไม่ก็พูดจาแดกดันใส่ให้เสียใจ" พี่ทรายว่าตามที่ตัวเองคิดเห็น
นั้นนะสิ คุณตูนโกรธเขาขนาดนี้เลยเหรอ? ถึงกับใครแอบตามหาเข้าเงียบๆแบบนี้เลยเหรอ?
กัณณ์มันเดินก้าวฉับๆกับมานั่งข้างผม ดูมันจะห่วงผมมากจนผมเองก็ซึ้งใจ
"เดี๋ยวเข็มมันมาพรุ่งนี้ ถ้าป้ามันทำจริงๆกูจะด่าให้ป้านางอ้าปากไม่ทัน"
"มึงเอาเบอร์มาหน่อยสิ ไอ้ที่โทรมากวนมึงหน่ะ" กัณณ์มันแบมือขอ ผมเลยส่งโทรศํพท์ไปให้
"เอาไปทำไร?"
"กูจะล่อให้มันออกมา จะได้จับตัวมันคาหนังคาเขา!!" มันว่าเสียงฮึดฮัด
แต่ตอนนี้ผมอยากรู้มากกว่าว่าพี่ทิศไปไหน ไปทำอะไรเพราะผมหวิวๆใจห่วงอีกคนเหลือเกิน......
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
ฮัลโหลลลล
รางร้ายเริ่มมาแล้ววว ดราม่าก็มีไม่มากหรอก (มั้งนะ)
55555 เขียนดราม่าไม่เก่งค้าาาา ซาบายจัยดั้ยยย
เราบอกแล้วว่าจะแทคทีมกันสู้ ถึงนินเพื่อนจะมีน้อยแต่คุณภาพเต็มเปี่ยมทุกคนนะฮ้าาา
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปอลิง. พรุ่งนี้อาจไม่ได้อัพนะจ้าา ซอรี่ๆกราบตักสามทีงามๆ
-
:pig4:
-
เอาใจช่วยเคลียร์ปัญหา
-
จัดการเลยลูก
-
อยากรู้ว่ากัณฑ์จะจัดการยังไง
-
ตัวการเป็นใครบ้าง ลอบกัดชัดๆ
-
น้องนินเพื่อนน้อยแต่คุณภาพคับแก้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครทำร้ายกาจ น้องนินสู้ๆ ลูก
-
โถ หนูนิน มัวแต่ห่วงพี่ทิศ หนูต้องห่วงตัวเองสิลูก เป้าหมายมันคือหนู เพื่อนน้องนินน่ารักทุกคน
พี่ทิศดูแลน้องดีๆ นะ อย่าคลาดสายตาเชียว
ขอบคุณค่ะ
-
นี่หนูนินไม่คิดว่าเขาจะมีใครมาคิดร้ายกับตัวเองจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย
จัดการเลยกัณณ์ อย่าให้ใครมาทำอะไรเพื่อนเราได้เนอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
คิดว่าไอ้ที่โทรอ่ะฝีมืออีป้าแน่ แต่ที่มาค้นข้อหมูนินน่าจะนพมากกว่า ห่วงคุณลุงอ่ะกลัวถูกใช้เป็นเครื่องมือล่อให้นินออกห่างมาคบกับนพเพราะนพขู่จะทำร้ายลุงถ้าไม่เลิกกับทิศ อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยยยยยยยยสาธุ :hao5:
-
chapter 34
THODTTID Talk ::
หลังจากส่งน้องที่บริษัทเสร็จผมก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังอีกทาง วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทกะว่าจะไปเคลียร์กับไอ้นพให้รู้เรื่อง ถ้ามันยังไม่หยุดผมคงต้องใช้กฏหมายเข้ามาช่วย
คิดไว้แล้วว่าคนที่แอบเข้ามาในบริษัทผมต้องเป็นฝีมือมัน แล้วก็ใช่จริงๆด้วย ผมให้คนตามสืบอยู่วันสองวันก็รู้ ก็ไอ้นพเสือกสะเพร่า ใช้เด็กส่งเอกสารบริษัทมันมาแอบดูข้อมูลน้อง
เหอะ! เหยียบจมูกกันอย่างนี้ มันก็อย่าหวังว่าจะนั่งๆนอนๆหายใจได้สะดวกเลยเถอะ
ผมนั่งเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถรอสัณญาณไฟเปลี่ยน ในหัวผมก็คิดว่าต้องจ้างคนค่อยดูแลน้องห่างๆแล้ว เพราะมันไม่ได้มาตีสนิทกับน้องเอง
อาจเป็นเพราะน้องไม่เล่นกับมันเลยก็ได้ ถ้าเหมือนกรณีของแจงแฟนเก่าผม นั้นก็ต้องโทษเธอด้วยเพราะเธอก็เล่นกับมัน ร่วมหัวกันทำร้ายผม แต่น้องไม่เป็นแบบนั้น!
เมื่อสัณญาณไฟเปลี่ยนสี ผมก็เหยียบคันเร่ง เร่งเครื่องออกไป พอขับเลยสี่แยกไฟแดงมานิดหน่อยก็เลี้ยวเข้าบริษัทมันทันที
หึ! ถึงกับให้ยามมาโบกไล่ผมเลยเหรอ
จริงๆเลยนะมึง!!
ผมลดกระจกข้างคนขับลงเมื่อยามเฝ้าบริษัทมาเคาะ
"ขอโทษนะครับ คุณห้ามเข้ามาในบริเวณนี้ครับ"
"ทำไม เจ้านายสั่งไว้เหรอ?"
"ผมต้องทำตามหน้าที่ เชิญคุณขับออกไปด้วยครับ"
ผมก็เจ้านายคนนะ เข้าใจว่าลูกน้องก็ต้องทำตามที่เจ้านายสั่ง แต่มาห้ามผมตั้งแต่ที่ลานจอดรถนี้มันเกินไปหน่อยไหม ขี้คลาด!
แต่ยอมไปก็ได้ สงสารยามพวกนี้ถ้าเขายังฝืนขับเข้าไปอีก ยามพวกนี้คงโดนไล่ออกยกชุดแน่ ไอ้นพมันยิ่งไม่คิดถึงใจเขาใจเราอยู่ด้วย
"โอเคครับ"
ผมถอยรถออก ก่อนขับไปจอดที่ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเดินเข้ามาในบริษัทแทน แค่ไม่ให้ผมจอดรถคิดว่าผมจะกลับไปหรอ?
เหอะ เด็กน้อยมาก!!
"มาพบไอ้นพ" ผมเดินไปแจ้งที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์
"ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ไหมคะ" เจ้าหน้าที่คนสวยส่งยิ้มให้ผมจนเกินความจำเป็น
"ไม่ได้นัด แต่มันให้ผมเข้าพบมันแน่ๆ แจ้งไปว่าทศทิศมาเยี่ยม" ผมยกยิ้มมุมปากอย่างเวทนาคนที่ดีแต่ลอบกัดอย่างมัน
"ค่ะ" เธอรับคำก่อนจะยกหูโทรศัพท์กดๆจิ้มๆหมายเลขอยู่สองสามครั้ง
"ค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวแจ้งให้นะคะ" เธอวางสายลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
"เลขาคุณนพแจ้งว่า คุณนพยังไม่สะดวกพบตอนนี้ถ้าอยากพบต้องรอคะ"
เล่นองค์มากนะมึง!!
ผมยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนกดโทรหาเจ้าของบริษัทโลจิสติกส์แห่งนี้ ฟังเสียงเรียกสายอยู่สักครู่มันก็กรอกเสียงลงมา
>>สวัสดีครับ คุณทิศมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ<< เออดีเสียงกวนตีนแบบนี้แหละดี ถ้าผมตันหน้ามันจะได้ไม่รู้สึกผิดมากนัก
>>กูขอพบมึงหน่อยสิ<<
>>พอดีผมไม่ค่อยว่างนะครับ งานล้นมือมากเลย<< เหอะๆสงสัยอีท่านี้ต้องเรียกไอ้ครามมาด้วย
ผมพอรู้มาบ้างว่าไ อ้ครามกับไอ้นพมันก็ไม่กินเส้นกัน ก็ไอ้นพเสือกเปิดบริษัทแบบเดียวกับไอ้คราม ถ้าแค่เปิดมันก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ แต่การที่ไปแย่งลูกค้าเขามาทั้งๆที่เขาดีลกันเรียบร้อยแล้วนี้คืออะไร
>>ก็ดี หาเงินเยอะจะได้เอาไปประกันตัวมึงตอนโดนจับดีไหม?<<
>>พูดอะไรครับ<< ทำไมไม่กวนตีนต่อละครับ ผมได้เอาหมายเรียกมาให้มันเลย
>>ที่มึงให้คนแอบเข้าไปดูเอกสารของบริษัทกูไง เอาไงจะให้พบไหม?<<
>>คุณทิศขึ้นมาได้เลยครับ ผมรออยู่<< เออว่าง่ายๆแบบนี้ก็จบ
ผมกดวางสายมันแล้วหันไปมองหน้าพนักงานประชาสัมพันธ์เล็กน้อย
"ชั้น 5 เลยค่ะ" ผมเดินยังลิฟต์ก่อนจะกดหมายเลขชั้นที่ต้องการตัวเลขสีแดงค่อยๆเปลี่ยนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงชั้นที่ผมต้องเดินออกจากลิฟต์
"มาหาไอ้นพ" ผมเดินไปบอกกับเลขามันอย่างนั้นก่อนจะเปิดประตูเข้าไปหามันเลย
"สวัสดีครับ คุณทิศ"
"มึงจะเอาไง กูบอกแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับน้อง"
"น้อง? อ๋อใช่น้องคนนี้รึเปล่า??" มันชูกระดาษข้อมูลน้องที่มันปริ้นออกมาโบกในอากาศ
"ดูท่าคนนี้จะสำคัญสุดเพราะคุณทิศดูเดือดร้อนสุดๆไปเลย" มาว่าอย่างกวนๆ
"มึงจะเอาไง?"
"ไม่ครับ ผมไม่เอาไง ก็แค่อยากรู้จักน้องนินแค่นั้นเอง"
"นพ กูเตือนมึงดีๆครั้งสุดท้ายนะ แค่มึงแอบเข้ามาเอาเอกสารในบริษัทกูก็คดีอาญาแล้ว ถ้ามึงยังไปยุ่งกับน้องอีกกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่"
"ใครครับ? ใครแอบไปเอาข้อมูลในบริษัทคุณกันครับ?"
"อยากได้หลักฐานว่างั้น?"
"ได้ๆ เอ้านี้ !! นี้แค่บางส่วนนะ ข้อมูลของคนที่มึงใช้ให้มันไปขโมยข้อมูล กูยังมีอีกชุด แล้วของครั้งก่อนหน้านี้ เอกสารฝ่ายจัดซื้อหน่ะ กูก็ยังมีเอกสารเอาผิดมึงได้นะ" ผมโยนเอกสารสองสามแผ่นลงบนโต๊ะของมันมันเหลือบตามามองอย่างตกใจไม่น้อย
หึ คงคิดว่าผมจะอยู่เฉยๆให้มันหาเรื่องเรื่อยๆโดยไม่เก็บหลักฐานอะไรรึไง
"มึงยังอยากจะลองไหมล่ะ กูแค่มาเตือนมึงเอาไว้ครั้งสุดท้าย อย่ามายุ่งกับน้องอีก!! ไม่งั้นบริษัทมึง ของๆมึงทุกอย่าง รวมทั้งตัวมึงด้วยจะไม่เหลือค่าอะไรเลย!!"
"มึงลองคิดดูดีๆนะ ถ้าเกิดมึงยังไม่หยุด หลายคดีมันก็คดีอาญาทั้งนั้น มึงนะมีใครช่วยเหลือไหม?!"
"ก็ไม่มี!! แต่กูยังมี กูยังมีเพื่อนที่ค่อยช่วย! กูยังมีคนรักที่ค่อยให้กำลังใจ!! แล้วมึงหน่ะมีอะไรบ้าง?" ผมพูดใส่หน้ามันอย่างเหลืออด ยอมรับว่าพูดจี้จุดเดิมซ้ำๆของมันว่ามันเองไม่มีใครแล้ว
แต่ที่มันไม่เหลือเพื่อน คนรักหรือใครๆในทุกวันนี้ก็เพราะว่ามันทำตัวของมันเองทั้งนั้น !
เพื่อนอย่าง ผม ภพ คราม ต้น หรือซัน มันก็หาเรื่องเขาทั้งนั้น จากที่ให้อภัยจนกลายเป็นระอาในความอยากเด่นอยากดังของมัน
คนรัก แฟนของมันกี่คนต่อกี่คนมันก็ทิ้งเขาก่อนทั้งนั้น ทำทุกอย่างเพียงเพื่อความสะใจ เพื่อนผมทุกคนล้วนแค่โดนมันแย่งแฟนมาแล้วทั้งนั้น ! ใครจะมีหน้าไปคบมันต่อ! เหอะ!
ผมไม่รู้ว่ามันมีปัญหาอะไร ขาดความรักความอบอุ่นงั้นเหรอ? แต่ผมและพวกเพื่อนๆทั้งที่รู้จักมันมานานหรือเพิ่งรู้จักเราก็เอาใจใส่ดูแลกันมาตลอด แต่มันยังไม่สำนึกค่อยก่อเรื่องไปทั่วแบบนี้ใครจะทนไหว!!
"วันนี้กูมาเตือนมึงแค่นี้แหละ เก็บเอาไปคิดด้วยละ ส่วนนั้น" ผมชี้ไปที่เอกสารหลักฐานการทำผิดของมัน
"กูให้ !! งานที่มึงแย่งไอ้ครามมาก็รีบๆทำซะนะ ก่อนที่ไอ้ครามมันจะกลับมาเอาคืน!!" ผมว่าจบก็หมุนตัวกลับเดินออกจากห้องไป
.....................
.................
...........
......
...
"หึ ไม่เหลือใครเหรอ? เออไงกูก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว" นพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าในเสื้อสูท ก่อนจะกดโทรหาปลายสาย
"ฮัลโหล เออ มึงไม่ต้องเฝ้ามันแล้ว พอมันเลิกงานจับมันมาเลย พาไปพบกูที่โกดังหลังสถานีรถไฟ"
"เออ มึงจะจับมันยังไงก็ได้ เอาตัวมันให้กูก็พอ"
"มึงเรียกคนมาเพิ่มสักสามสี่คนด้วย เท่าไรกูก็จ่าย!!" นพกดวางสาย ดวงตาที่เคยเจ้าเล่ห์แพรวพราว ตอนนี้กลับจ้องมองคนที่เพิ่งเดินลับหลังออกไปอย่างอาฆาตแค้น..........
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
กระดิ๊บๆ ๆ :katai5: :katai5: :katai5:
มาแล้วค้าา กราบแนบอกอีกครั้ง
นี่คือสัณญาณเตือนครั้งสุดท้าย(จริ๊งๆ)จากทศทิศแล้วนะ
จากนี้ไปจะมีการออกแรงกันมากขึ้น
ทศทิศนี่รักสงบแต่ถึงรบ (?) ไม่คลาดนะเออ
กระซิบข้างหูเบาๆนะจ๊ะ ใกล้จบแล้วค้าาาาาาาาาาาาาา
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นพนี่กวนตีนนิสัยเสียชะมัด
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่จบ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ พี่ทิศจัดให้หน่อยดิ
-
เลวมาสัดนพ
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ พี่ทิศจัดการเลยๆ
-
เอาไป 3 คำ สำหนับ ไอ้นพ
ไอ้ ชาติ ชั่ว
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
นพมันมีปมอะไร ถึงมาคอยทำร้ายคนอื่นลับหลังอย่างนี้
-
:กอด1:
-
มันเกินเยียวยาละ
-
chapter 35
16.30 น.
ตอนนี้ผมกำลังยืนรอพี่ทิศอยู่หาตึก ก่อนหน้านี้สักครึ่งชั่วโมงผมโทรคุยกับพี่ทิศเรียบร้อยแล้ว พี่ทิศบอกให้ผมรออยู่ในตึก แต่ผมว่าผมมารอที่หน้าตึกดีกว่า พี่ทิศไม่ต้องวนไปจอดรถแล้วเดินมาหาเข้าอีก
ผมยืนหมุนซ้ายหมุนขวารออยู่หน้าตึก ทักพี่พนักงานบริษัทเดียวกันบ้าง คุยกับพี่รปถ.บ้าง แต่จนแล้วจนรอด ตอนนี้ผมก็ยืนรอพี่ทิศอยู่คนเดียวตามลำพัง
แต่ไม่น่ากลัวอะไรหรอกครับเพราะเวลาเลิกงงานคนเยอะแยะเต็มไม่หมด
วันนี้กัณณ์มันไม่ได้กลับพร้อมผม มันบอกว่าจะกลับไปเคลียร์ห้องก่อน เพราะพรุ่งนี้ดอกเข็มก็มาแล้ว
อ๋อ ลืมเล่าครับ พี่แผนกบัญชีที่เคยคิดจะมาแชร์ห้องกับกัณณ์ ตอนนี้พี่เขาหาห้องเช่าได้ถูกกว่าของกัณณ์ มันเลยต้องอยู่คนเดียวไปสักพักก่อน มันบอกมางั้นอ่าครับ
"คุณนินยังไม่กลับเหรอครับ?" พี่รปภ.คนหนึ่งถามผม ผมเคยบอกพวกพี่แกไปแล้วว่าไม่ต้องเรียก 'คุณ' ก็ได้ แต่พี่แกก็ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วก็เรียก 'คุณนิน' ต่อไป จนตอนนี้ผมก็เริ่มชินเสียแล้ว
"ยังครับ พี่ทิศยังไม่มาเลย" นี้ก็เลทไป 10 นาที แล้วยังไม่เห็นมา โทรศัพท์ก็ไม่โทรมาบอก เป็นอะไรรึเปล่านะ วันนี้ยิ่งหายไปทั้งวันด้วย ผมคิดอย่างหวั่นๆใจ
ยิ่งพอผมรู้เรื่องคุณตูนเข้าด้วยก็ยิ่งเป็นห่วง แต่ก็นะผมว่าคุณตูนคงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับพี่ทิศหรอกมั้ง
"ถ้าคุณนินไม่รังเกียจ ให้ผมยืนเป็นเพื่อนไหมครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณมาก"
"ครับ ถ้ายังไงยืนรอจนเมื่อยแล้วไปนั่งรอที่ป้อมก็ได้นะครับ ผมยินดี"
"ขอบคุณครับพี่" พี่รปภ.พยักหน้างึกงักแล้วเดินกลับในนั่งที่ป้อมยามของตัวเอง
ผมล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาร่างสูง ฟังเสียงรอสายอยู่สักพัก อีกฝ่ายก็กรอกเสียงตอบมา
>>ครับนิน พี่กำลังไปแต่รถติดมากเลย รอแปบนะ<<
>>ครับๆ พี่ไม่ต้องรีบนะขับรถดี<<
>>ครับๆ นินเองก็รอที่ที่มีคนนะ อย่าไปยืนหลบมุมอยู่คนเดียวเข้าใจไหม พี่เป็นห่วง<<
>>ครับผม ผมรออยู่หน้าบริษัทเลย งั้นแค่นี้นะครับ<<
>> อืม อีกไม่เกิน 20 นาที เจอกันครับ<<
ผมกดวางสายพลางอมยิ้มไปกับคำห่วงของพี่ทิศ เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม แต่จู่ๆก็มีน้องวัยรุ่นผู้ชายคนหนึ่ง มาจับแขนผมไว้ด้วยท่าทางร้อนรน ผมมองหน้าเด็กผู้ชายที่ใส่เสื้อยืดสีซีดๆคนนั้นอย่างงงๆ
"ช่วยทีพี่! ช่วยผมที! รถผมเสียอยู่ในซอยข้างๆ น้องผมป่วยนอนรออยู่ในรถ!!" เด็กวัยรุ่นคนนั้นว่า เหงื่อแตกพลั่กเต็มใบหน้าเหมือนคนที่ตื่นกลัวสุดขีดอะไรบางอย่างมายังงั้น
"ช่วยผมทีพี่! ไปช่วยเข็นรถที ผมได้พาน้องขึ้นแท็กซี่!" เด็กคนนั้นว่าพลางลากผมไปเรื่อยๆ
"เดี๋ยวๆ พี่คนเดียวคงไม่ไหว เดี๋ยวไปเรียกคนมาช่วยเพิ่มดีกว่า" แค่ผมคนเดียวกลัวว่าจะช้า ถ้าได้พี่รปภ.มาช่วยอีกสักคนก็น่าจะเร็วขึ้น
"ไม่ต้องๆ แค่พี่ก็พอ รถผมคันเล็ก ไปๆๆ ๆ พี่!" น้องคนนั้นว่าพลางลากผมไปเรื่อยๆ ผมเองก็หันไปมองหน้าพี่รปภ.ที่มองมาราวกับว่าจะถามผมว่ามีอะไรรึเปล่า
แต่น้องคนนั้นก็ลากผมไปเรื่อยๆ ผมก็เลยรีบสาวเท้าตามไปโดยไม่ได้คิดอะไร น้องเขาเดินเลยซอยที่ผมเคยนั่งกินข้าวไปอีกซอย ก่อนจะเลี้ยวเข้าไป
.............
........
....
..
ว่างเปล่า!! ไม่มีรถ! ไม่มีเด็กนอนอยู่อะไรทั้งสิ้น! ผมเลยหันไปมองเด็กวัยรุ่นคนนั้นอีกครั้ง
แต่พอผมหันไปคราวนี้กลับเจอชายชุดดำ 2-3 คนยืนดักผมอยู่แทน ส่วนเด็กวัยรุ่นนั้นหายไปแล้ว!
ผมได้แต่ยืนงงอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ผ้าเช็ดหน้าที่ชุบกลิ่นฉุนๆบางอย่างโป๊ะเข้าที่จมูกผมเต็มๆ แค่นี้ผมก็รู้แล้วครับว่าไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ พี่ทิศคงไม่เซอร์ไพร์สผมด้วยวิธีนี้แน่ๆ!
ผมพยายามดิ้น เอามือทุบตีคนตรงหน้าและกลั้นหายใจไม่สูดกลิ่นฉุนนั้นเข้าจมูก ชายชุดดำคนหนึ่งที่เดินอ้อมหลังผมไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เข้ามาล็อคแขนทั้งสองข้างของผม ก่อนที่อีกคนจะต๋อยเข้าหน้าท้องผมเต็มๆดังอั่ก!
จนผมต้องเฮือกหายใจสูดกลิ่นฉุนๆเข้าไปเต็มปอดอย่างช่วยไม่ได้ แล้วสุดท้ายตาผมก็พร่ามัวลงไปทีละนิดๆ และแล้วความมืดก็เข้าปกคลุ่มทั้งหมด
-----------------------------
THODTTID Talk ::
ผมขับรถเลี้ยวจอดเรียบริมทางฟุตบาทหน้าบริษัท มองหาน้องก็ไม่เจอ เจอแต่รปภ.ของบริษัทที่ยืนหน้าเครียดๆอยู่แทน รปภ.คนดังกล่าวเดินมาเคาะกระจกข้างๆคนขับ ผมเลยลดกระจกลงเลิกคิ้วมองแทนคำถามว่ามีอะไร
"เอ่อ คุณทิศครับ นี่ของคุณนินรึเปล่า?" เสียงตื่นๆของรปภ.และชื่อน้องเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี ในมือของยามมีกระเป๋าคู่ใจน้องอยู่ เพียงแค่เห็นผมก็ใจหายวาบทันที
"มีอะไร! เกิดอะไรขึ้น!" ผมเปิดประตูก้าวลงจากรถไม่สนใจเสียงแตรรถคันอื่นที่บีบลั่นแทนคำด่าที่จู่ๆเปิดประตูลงมา แล้วเดินอ้อมหน้ารถมาถามยามคนนั้น
"ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมเจอของพวกนี้หล่นอยู่ในซอย 36 ซอยเปลียวๆนั้นครับ" ผมเอื้อมมือหยิบกระเป๋าน้องขึ้นมาพลิกดู ของข้างในยังอยู่ครบ ยกเว้นมือถือที่คงอยู่ในกระเป๋ากางเกง
"ผมเห็นคุณนินโดนเด็กวัยรุ่นมันลากตัวไป ท่าทางมันดูแปลกๆ ผมเลยรอดูอยู่สักพัก ก็เห็นว่าคุณนินไม่กลับมาสักทีเลยลองเดินตามไปดูครับ ก็เจอกระเป๋านี้หล่นอยู่ ส่วนคุณนินผมลองเดินหาแถวๆนั้นแล้วแต่ไม่พบครับ" ยามคนดังกล่าวเล่าออกมา
ผมพยักหน้ารับก่อนจะออกคำสั่งไป ส่วนมือหนาก็ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบโทรศัพท์กดโทรหาหมายเลขของร่างเล็ก
"ไปขอดูกล่องวงจรปิดแถวๆนั้นทั้งหมด ร่วมถึงตัวหน้าตึกนี้ด้วย เร็วๆเลย!" ยามพยักหน้าเข้าใจก็วอไปหาอีกคนให้ช่วยหาภาพกล้องวงจรปิด
"เหี้ยเอ๊ยย" น้องไม่รับสาย ผมกดโทรย้ำอีกสามสี่ที น้องก็ยังไม่รับสาย ผมเลยตัดสินใจโทรหาคนอื่นแทน
>>ภพ มึงช่วยกูหน่อยน้องหายตัวไป!!<<
>>ห๊ะ! เหี้ยแล้ว! มึงปล่อยให้น้องหายได้ไงว่ะ!?<<
>>มึงอย่าเพิ่งด่ากู หาน้องให้กูก่อน!<<
>>เออ มึงอยู่ไหน?<<
>>กูอยู่หน้าบริษัทกำลังรอดูภาพกล้องวงจรปิด<<
>>เออ เดี๋ยวกูโทรหาพ่อแปบได้ความว่าไงเดี๋ยวกูโทรบอก<< ผมวางสายมันแล้วเดินไปยังห้องควบคุม
พ่อของภพเป็นนายตำราจชั้นผู้ใหญ่ ถ้าได้คนของพ่อมันช่วยผมคิดว่าเร็วๆนี้ก็ต้องรู็ว่าน้องอยู่ไหน
เหี้ยจริง! ผมไม่น่าพลาดเลย ทั้งๆที่สั่งให้ยามดูน้องไว้แล้วก็เถอะ แต่ผมน่าจะส่งให้คนตามดูแลน้องห่างๆตั้งนานแล้ว งานนี้เพราะผมสะเพร่าเอง
ปั่ก !
"บ้าจริง!" ผมทุบโต๊ะคลายความกังวลที่คละคลุ้งอยู่ในอก
"รีบๆ ดูกล้องเลย! จับภาพมาให้ได้!" ผมเองก็ช่วยกวาดตามองภาพในกล้องวงจรปิดไปด้วย
"นั้นๆครับ" ยามคนที่อยู่ในเหตุการณ์ชี้ เจ้าหน้าที่ก็หยุดภาพนั้นไว้ แล้วค่อยๆซูมขยายเรื่อยๆ
"เด็กคนนั้นครับที่ลากคุณนินไปครับ" ผมเซฟรูปหน้าเด็กคนนั้นไว้ แล้วปริ้นออกมา
"ไปตามหาตัวมา! ถามทุกคนที่เหลืออยู่ว่ามีใครคุ้นหรือรุ้จักไอ้เด็กนี้ไหม?"
"แล้วเอาตัวมันมาให้ได้" ยามทุกคนหยิบรูปมันไปแล้ววิ่งวุ่นไปถามคนอื่น
ผมไม่น่าชะล่าใจเลย!! แต่ก็ไม่คิดว่าไอ้นพมันจะลงมือเร็วขนาดนี้ แค่ผมไปเหยียบหางมันนิดหน่อยก็ลงมือเลย แบบนี้ไม่รู้ว่ามันซุ่มดูน้องมานานแค่ไหนแล้ว ยิ่งคิดในอกผมก็ยิ่งร้อน เหมือนจะเดินดุ้ยๆไปฆ่าไอ้นพให้ตายเสียจะได้หมดปัญหา!!
"ไอ้เหี้ย! ไอ้สัสเอ๊ย! มึงอย่าคิดทำอะไรเหี้ยๆกว่านี้นะ! กูจะฆ่ามึงๆ!"
ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!
ผมได้แต่นั่งพึมพำด่ามัน ทุบโต๊ะระบายความอัดอั่น จากนั่งเป็นยืน จากยืนเป็นเดินหมุนไปหมุนมา ใจมันอยากอยู่นิ่งๆ ค่อยๆคิดหาทางแก้เหมือนกัน แต่นั้นเป็นสิ่งที่ทำได้ยากมากที่สุด ยิ่งต้องนั่งรอค่อยฟังข่าวจากพวกยามหรือไอ้ภพมันแทบจะทำให้ผมเป็นบ้า!
Rrr rr
ผมแทบจะพุ่งไปรับสายโทรศัพท์ หวังว่ามันจะเป็นสายจากไอ้ภพที่โทรมาบอกว่าน้องอยู่ไหน แต่คนที่โทรมากลับเป็นไอ้ครามที่คงรู้เรื่องแล้ว
>>มึง น้องหายไป?ปั่ก! ฝีมือใคร?ปั่ก!<<
>>จะเป็นใครอีกละ! ไอ้เหี้ยนั้นไง! กูแทบจะฆ่ามันอยู่แล้ว!<<
>>หึ งั้นเดี๋ยวกูช่วย คนอย่างมันที่เก็บความชั่วมีอยู่ไม่กี่ที่ ยังไงแล้วโทรมาบอกกูด้วย กูจะได้ไปช่วย<<
>>เออ แค่นี้แหละ กูรอสายไอ้ภพอยู่<<
>>เออ เดี๋ยวกูไปหาที่บริษัทมึงอยู่ใช่ไหม?<<
>>เออ<< ผมว่าแล้วกดวางสายไป แต่ยังไม่ทันจะได้วางโทรศัพท์ มือถือผมก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้ก็เป็นสายที่รอคอยเสียด้วย
Rr rrr r
ภพ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
ฮัลโหลวววววว กราบรายงานตัวหลังจากหายหัวไป 2 วัน
ขอโทษจริงๆคะ พอดีเมื่อวานเราไปต่างจังหวัดกะทันหันเลยไม่ได้มาแจ้งก่อน
กลับมาถึงบ้านก็ดึกแล้ว กระซิกๆ
กราบแบมืองามๆเลย :call:
กลับมาคราวนี้เอาตัวนินไปซ่อนเลยคะ ให้ทศทิศหากันหน่อยยย ย
เราชวนมาออกกำลัง อัพแอนด์ดาวน์
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นพ จะเลวยันเงา เลยใช่ไหม หืม?
-
งานนี้ต้องตื้บมันให้ตายเลยพี่ทิศ
-
เอาใจช่วย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ทิศรีบไปช่วยน้องมาให้ได้นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สั้นอ่ะ งื้อออ ลุ้นมาก หาน้องเจอเร็วๆนะ :ling1:
-
หือๆๆตื่นเต้น ใครจะเป็นคนช่วยน้องได้นะ ลุ้นค่ะลุ้น
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อย่าลืมจัดการนังตูนด้วยนะคะ
-
:katai1:
-
chapter 36
THODTTID Talk ::
Rr rrr r
ไอ้ภพ
>>ว่าไงมึง!<<
>>เออ ได้ที่อยู่มาแล้ว สัณญาณโทรศัพท์น้องไปหยุดอยู่หลังสถานีรถไฟ<<
>>ขอบใจมากมึง<<
>>มึงจะเอาไงต่อ พ่อกูถามว่าเอาตำรวจไปด้วยไหม เผื่อมีไรพลาด<<
>>เออก็ดี ส่งตำรวจมาที่บริษัทกูด้วย พวกยามตามหานกต่ออยู่<<
>>เออดี มีทั้งพยาน ทั้งหลักฐาน เอาให้ดิ้นไม่หลุด<<
>>อืม กูรอไอ้ครามอยู่เดี๋ยวมัน<<
>>เอองั้นรอกูด้วย แล้วเดี๋ยวไปพร้อมกันเลย<<
>>เออๆ ใจเย็นๆนะมึง<<
ผมเดินออกไปรอไอ้ครามและไอ้ภพที่หน้าบริษัทไม่นานพวกมันก็มาถึง ยิ่งมีเหตุด่วนแบบนี้ไม่รู้ว่ามันตีนผีขนาดไหน แต่ตอนนี้ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี เพราะผมฟุ่งซ่านไปหมดแล้ว
ไอ้ครามและไอ้ภพย้ายมานั่งรถแทน พอทุกคนเรียบร้อยผมก็เหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปตามทางที่ไอ้ภพบอกทันที
-------------------------------------
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งท้องฟ้าก็เปบี่นเป็นสีดำแล้ว รอบกายมีแต่แสงสีส้มสว่างจ้าจากหลอดไฟ ไม่มีใครอยู่แถวๆนี้เลยสักคน ผมลองขยับตัวดูก็ทำได้ลำบากเหมือนเกิน เพราะข้อมือทั้งสองข้างโดนมัดไว้กับเสาเหล็กขนาดใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่กลางโกดังแห่งนี้
ผมว่าน่าจะเป็นโกดังเก็บของเพราะรอบๆตัวผมมีทั้งเศษไม้เศษเหล็กที่ใช้การไม่ได้แล้วเต็มไปหมด
ผมเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยห่างออกไปแต่เสียงมันก้องไม่น้อย ผมเลยจับใจความได้ไม่มากนัก แต่เสียงสาวเท้าที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆทำให้ผมเริ่มกลัว
คนที่จับผมมาเป็นพวกชายชุดดำตัวใหญ่กว่าเขาทั้งนั้น จะให้เขาสู้กับพวกมันก็คงไม่ไหว เขาคิดว่าตัวเองต้องรอโอกาสพวกมันเผลอแล้วค่อยหนีเองดีกว่า ผมแกล้งหลับตาเหมือนยังไม่ฟื้นจากยาสลบ พวกมันหนึ่งคนเข้ามากระชากหัวเขาขึ้น แล้วราดน้ำใส่หน้าเข้าจนเปียกชุ่มไปหมด
"ตื่นๆ" เสียงเข้มพูดขึ้น มือซากๆของมันตบหน้าผมเรียกสติ
ผมเบี่ยงหน้าหลบเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ยังโดนอยู่ทีสองทีเหมือนกัน รู้สึกตัวเองหน้าชาไปเลยแหะ
"ตื่นๆ เดี๋ยวสักพักนายจะเข้ามาหามึง" มันว่าแล้วทำท่าจะเดินจากไปแต่ผมเรียกไว้เสียก่อน
"นายเหรอ? ผมไม่เคยมีปัญหากับใคร คุณจับมาผิดตัวแล้ว" ผมตะโกนออกไปให้ดังที่สุด
"ผิดตัวได้ไง กูตามดูมึงมาเกือบเดือน ไอ้ห่า! มีแต่คนป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวมึงเต็มไปหมด"
"ตามผม? ตามทำไม?"
"กูจะรู้เหรอ นายสั่งมากูก็แค่ทำตามคำสั่ง ได้เงินก็แยกย้าย" มันว่าแล้วก้มหยิบเศษไม้ที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาเขี่ยฟันอย่างกวนๆ
"นายนี่คือใคร?"
"เดี๋ยวมึงก็เจอ มึงไปขัดขาใครมาบ้างละ" มันเดินเข้ามาใกล้ผม จับหน้าผมเอียงซ้ายเอียงขาว
"กูยังแปลกใจที่นายให้ตามดูตุ๊ดแบบมึงอยู่ วันๆกูไม่เห็นมึงจะทำอะไร แต่ก็นะเรื่องของนายกูทำตามคำสั่งก็แค่นั้น"
"พี่ พี่ก็เห็นว่าผมไม่ได้ไปหาเรื่องใครปล่อยผมได้ไหมนะ" เขาลองขอร้องดูเพราะเหมือนคนตรงหน้ามันเองยังรู้ว่าผมไม่ได้สร้างปัญหาให้ใครสักนิด
"มีเงินให้กูไหมละ ถ้ามากกว่าที่นายให้กูปล่อยก็ได้"
"เท่าไร?"
"นายให้กูมา 30000 กูขอมึง 2 เท่าแล้วกัน 60000 กูขอเงินสดนะ"
60000 ผมจะไปหาจากไหนให้มันกัน!!
"ปล่อยผมก่อนสิ เดี๋ยวเอามาให้" ผมต่อรอง ถ้าผมหลุดจากการมัดบ้าๆนี้โอกาสรอดก็มีมากขึ้น!
"ตลกละมึง! กูปล่อยมึงถ้ามึงหนีไปกูก็ชวดเงินทั้งหมดนะสิ"
"งั้นผมยืมโทรศัพท์พี่ก่อน เดี๋ยวจะโทรให้คนเอามาให้" ผมก็ว่าไปเรื่อย แต่ตอนนี้ที่คิดออกคือต้องโทรไปหาพี่ทิศเท่านั้น
"60000 เงินสดนะมึง อย่าตุกติกไม่งั้นกูยิงทิ้ง ไม่มีข้อแม้" มันว่าแล้วยกชายเสื้อให้ผมดู ปืนสีดำกระบอกหนึ่งเหน็บอยู่ที่เอวของมันจริงๆ แนวขู่ๆว่าทำจริง
"เฮ้ยมึง! กูใช้ให้มาปลุกมันทำไมนานนักว่ะ" แล้วเสียงแทรกอีกคนก็ดังเขามา ไอ้คนตรงหน้าผมมันตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
ผมเดาเอาว่าไอ้คนนี้คือลูกน้องของคนที่มาใหม่แน่ๆ
"เปล่าพี่ มันตื่นมาแล้วไม่พูดจาไรเลย ผมเลยสงสัยกลัวว่ามันจะตุกติกไรเลยยืนเฝ้าดีกว่า" มันแก้ตัวไหลลื่น
"เออ งั้นมึงนั่งเฝ้าไปอีก 10 นาที นายจะถึงแล้ว"
"ครับพี่" ว่าจบไอ้ตัวหัวหน้าก็เดินออกไป
"เกือบไปแล้วไหมละมึง!" มันหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
"ตกลงเอาไงจะเอาไหม 60000" ผมเอาเงินล่อมันทันที
"มึงรีบๆโทรเปิดลำโพงด้วย อย่าพูดมากกว่าที่ตกลงกันนะมึง" มันเดินมาปลดเชือกที่ข้อมือขวาผม แล้วส่งโทรศัพท์ผมที่มันยึดไปมาให้
ผมกดโทรหาพี่ทิศทันที เสียงเรียกสายแต่ละครั้งทำเอาผมลุ้นจนเจียนจะบ้า ถ้าพี่ทิศไม่รับขึ้นมานั้นเท่ากับจบ แต่เสียงที่กดรับถามกลับมาอย่างร้อนรนนั้นทำเอาผมโล่งใจเปราะหนึ่ง
>>นิน เป็นไงบ้าง มันไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม<< เสียงทุ้มที่ลุกลี้ลุกลนถามผมเอาผมดีใจที่รู้ว่าอีกคนไม่ได้ทิ้งกัน
>>พี่ทิศขอยืมเงิน 60000 สิ<< มันเอาปากประบอกปืนมาจ่อที่ท้องผม ปากมันขมุบขมิบว่าให้พูดเร็วๆ ทั้งๆที่ตัวมันเองก็เหลียวหลังไปมองกลัวว่าลูกพี่มันจะมาเจอเสียก่อน
>>อะ...<<
>>พี่ทิศเงินสด 60000 เจอ..กัน ประตู ดะ..ด้านหลังโกดัง แถวๆ สะ..สถานี...รถไฟ<< ผมพูดตามบทที่มันบอก
พอผมพูดจบมันก็แย่งโทรศัพท์ไปแล้วกดตัดสาย จับข้อมือผมไปมัดตามเดิม
"เดี๋ยวพอนายกลับไป กูจะไปตามนัด กูได้เงิน มึงรอด ถ้าไม่ มึงตาย!" มันตบแก้มผมด้วยประบอกปืนแล้วเดินผิวปากออกไป
'นาย' มันเรียกว่านาย แปลว่าเป็นผู้ชายงั้นก็ไม่ใช่คุณตูน แล้วใครอีกที่ไม่พอใจเขา
เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดสักพักใหญ่จนมั่นใจว่าไม่มีปัญหากับใครแน่ๆ แต่เสียงเปิดประตูโกดัง พร้อมเสียงรถที่เลื่อนเข้ามาจอดทำให้ความคิดผมชะงักไป
เสียงพวกมันคุยดังแว่วๆมา ถ้าผมเดาไม่ผิดรวมๆนายมันคงห้าหกคนได้ เสียงหัวหน้าชายชุดดำที่เดินนำนายของมันมาหาผมดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมก็หันไปมองอย่างอยากรู้ว่าผมไปมีปัญหากับใครกันแน่
.............
........
....
..
"คุณนพ!!!"
"สวัสดีครับน้องนิน" คุณนพยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน
"ทะ...ทำไมครับ!?" ผมตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็กลายเป็นคุณนพ
"ผมไม่เคยทำอะไรคุณนพนะครับ ละ..แล้วจับผมมาทำไม!?" เขากับผมเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ทำไมต้องทำกันแบบนี้!!!
"ก็เพราะมึงไง! มึงทำให้ไอ้ทิศมันมั่นใจในตัวเองมากไปอีก ทั้งๆที่คนอย่างมันไม่มีอะไรเลย!!"
"แล้วกูก็ยังไม่ลืมที่มึงเคยด่ากูไว้นะ!" คุณนพหันมาชี้หน้าผม
"คุณทำตัวเองทั้งนั้น"
เพี๊ยะ !
พอผมพูดจบมือของคุณนพก็ฟาดลงมาที่แก้มทันที
"มึงนะ! เงียบๆไปเถอะ"
"กูจะบอกให้เอาบุญนะ ประวัติมึงทั้งหมดกูรู้หมดแล้ว มึงก็เหมือนกูรู้ไหม"
".........."
"ต่างกันแค่ กูไม่ใช่คนที่ฆ่าพ่อแม่ตัวเองก็แค่นั้น!"
"ผะ..ผมไม่ดะ...."
"มึงเป็นคนทำให้พ่อแม่ตาย!! แล้วสิ่งที่มึงได้รับก็คือการที่มึงต้องอยู่คนเดียวไงละ!"
"และนั้นคือสิ่งที่เหมือนกับกู มึงรู้ใช่ไหมคนที่หลบอยู่ตามมุมมืดๆ ไปไหนมาไหนก็ไม่มีใครมองเห็นหน่ะ มันเป็นยังไง"
ผมรู้สิว่ามันเป็นไง มันเหงาแค่ไหน มันเศร้ายังไง แค่วันๆนึงเกือบไม่ได้พูดคุยกับใคร คนรอบข้างมองว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา ทั้งๆที่ไม่ใช่ เราแค่อยากมีคนที่ไว้ใจได้ สามารถเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันๆได้ มันก็เท่านั้นเอง...
"ผมรู้ แต่ผมไม่เหมือนคุณ"
"เหมือน!! มึงนะเหมือนกูนั้นแหละ!"
"ไม่" จะเหมือนได้ไงกัน
ในเมื่อผมเลือกที่จะมองด้านดีของมัน การอยู่คนเดียวเงียบๆในสังคมใหญ่ๆ มันทำให้ผมเห็นด้านอื่นที่คนทั่วๆไปมองไม่เห็น ผมเห็นการกระทำเล็กๆที่บางครั้งมันยิ่งใหญ่กว่าคำพูดที่แสนจะดังนั้นอีก ผมเห็นการช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆจากมิตรภาพ จากเพื่อนฝูงที่หยิบยื่นมาให้ ผมเห็นและรู้เท่าทันความคิดของตัวเอง
ผมเลือกที่จะมองมุมดีๆของมันมากกว่า และนั้นมันแตกต่างจากคุณนพ!!!
"คุณเลือกที่จะจมอยู่กับความคิดซ้ำซากของตัวเอง! นั้นมันเลยทำให้คุณไม่เหลือใครเลยจริงๆ!!"
อั่ก!
หมัดหนาเหวี่ยงใส่ท้องผมจังๆ เหมือนผมพูดจี้จุดเขา
"กูอยู่กับความจริงต่างหาก! ความจริงที่ว่ากูไม่มีใคร กูต้องดิ้นร้นเอง!"
"กูต้องพยายามทำตัวร่าเริง ทำให้ตัวเองโดดเด่นเมื่ออยู่กับพวกมัน ทั้งๆที่พวกมันไม่เคยเห็นหัวกูเลย!!"
"เพราะงั้นอะไรที่ทำให้มันภูมิใจ มั่นใจในตัวเอง กูจะแย่งชิงแล้วทำลายลงให้หมด! มันจะได้รู้ซะบ้างว่ากูรู้สึกยังไงตอนไม่มีอะไรทำให้ภูมิใจเลย!"
"........" ผมหมดคำพูดกับความคิดของคนตรงหน้าจริงๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
จ๊ะเอ๋ๆ มาแล้วว ว
นพก็เหมือนนินค่ะ คือเป็นคนในมุมมืดเหมือนกัน พ่อแม่เสียตั้งแต่เด็กๆเหมือนกัน
แต่ทั้งสองคนเลือกที่จะมองต่างกัน ทำให้เติบโตขึ้นมามีความคิดที่แตกต่างกัน
นพเหมือนคนที่ไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวค่ะ หาความภูมิใจในตัวเองไม่ได้ เลยสร้างปัญหาทำร้ายคนอื่นเพราะความอิจฉา
คราวซวยของทศทิศที่ดันมีเพื่อนเป็นคนๆนี้
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ช่วยให้ได้นะ คนแบบนี้คุยยากละ
-
กรี๊ดดดดดดดด อินพ !!! มาตบหน้าสวยๆของน้องได้ยังไง ชั้นจะฆ่าแก๊ ～～～ ทิศมาช่วยน้องเร็วๆ
-
กู่ไม่กลับแล้วมั้ง นพเนี่ย :z6:
-
ช่วยน้องด้วย
-
พี่ทิศ รีบๆ มาช่วยน้องเลย
-
ว่าแล้วว่านพแม่งพวกเก็บกด พวกขาดความอบอุ่น เลยพยายามหาแต่ก็โดยวิธีผิด ๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สรุปแล้วนพก็แค่คนขี้อิจฉา ที่ชอบมองโลกในแง่ร้ายแค่นั้นเอง
-
เป็นคนที่มีความคิดมืดมนสุดสุด ไม่ไขว่คว้าหาแสงสว่างให้ชีวิตตัวเลย เกินเยียวยาแระ :เฮ้อ:
-
ตัวอิจฉาจริงๆๆ :mew2:
-
chapter 37
"หึ...ไงละแค่นี้ก็เถียงกูไม่ออกละสิ"
"มึงก็เหมือนพวกมันนั้นแหละ ไม่เคยเห็นหัวกูเลย!!"
"แต่วันนี้ วันนี้นี้แหละไอ้ทิศมันจะไม่กล้าเผยอหน้ามากวนกูอีกแล้ว เท่าที่กูฟังๆมึงดูจะมีความสำคัญกับมันมาก!!"
"ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลากู เอาไงดีนะ คนอย่างมันมีพร้อมทุกอย่าง สมบูรณ์แบบ?"
"หึ มันก็แค่คนที่โชคดีกว่ากูแค่นั้น ลองคนเหมือนมันมาเจอชีวิตแบบกูสิ รับรองมันก็จะเป็นแค่หมาตัวหนึ่งเท่านั้น"
"แล้วมึงดูกูสิ กูที่อยู่ตัวคนเดียวแต่สร้างบริษัทได้เอง มีคนในปกครอง ทุกอย่างกูทำด้วยมือกูเอง!" คุณเค้นเสียงตัวเองให้ดังขึ้นอีก
ตอนนี้เหมือนเขาไม่พร้อมฟังอะไรแล้ว เหมือนคนที่หลุดเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเองเรียบร้อย บางครั้งแววตาเขาก็ดูดุดัน โกรธเคียดแค้น แต่บางครั้งมันกลับดูน่าสงสาร เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่หลงทางแล้วหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้อย่างงั้น
"คุณนพครับ... ผมว่าเรามาคุยดีกันๆก่อนไหม?" ผมเองก็อยากช่วย ผมอยากให้เขาหลุดมาจากภาพร้ายๆในอดีตที่เหมือนจะฝั่งตัวเขาเองเรื่อยๆ
"กูจะไม่ฟังใครอีกแล้ว กูต้องฟังพวกมึงพูดมามากพอแล้ว ต่อไปนี้ กู-จะ-เป็น-คน-พูด ส่วน มึงต้องฟัง!!"
"ครับ ผมจะฟังคุณครับ เรามานั่งคุยดีๆกันไหม?" ผมพยายามกลอมให้เขาปลดเชือกที่ข้อมือนี้ก่อน
"ไม่! มึงมีหน้าที่ฟังก็ฟัง"
"....." เหมือนความพยายามผมจะไร้ความหมาย เมื่ออีกคนไม่มีท่าทีอ่อนลงเลย
ชายชุดดำที่อื่นอยู่หลังคุณนพก็ยืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ แต่ชายคนที่แอบตกลงคุยเรื่องเงินกับผมลอบมองผมบ่อยๆ ก่อนจะหันไปกระซิบอะไรกับหัวหน้ามัน หัวหน้ามันก็พยักหน้า มันก็เลยเดินไปทางด้านหลังของโกดังที่มันนัดรับเงิน
"นั้นมันไปไหน?" คุณนพถามเมื่อเห็นคนนึ่งเดินออกจากลุ่มไป
"ห้องน้ำครับนาย มันบอกว่าเดี๋ยวจะไปเช็ครอบๆโกดดังด้วยเพื่อมีอะไรฉุกเฉิน" ไอ้คนเป็นหัวหน้ารายงาน แต่ผมว่ามันคงจะแอบไปดักสุ่มดูพวกพี่ทิศว่าเอาเงินมาให้ตามที่ตกลงกันรึเปล่ามากกว่า
"อืม" คุณนพพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดอะไรบางอย่าง
"มาเล่นสนุกกันดีกว่านะ เพราะยังไงคืนนี้มึงก็ต้องนอนที่นี้พร้อมไอ้พวกนี้อยู่แล้ว"
"ดะ.....เดี๋ยวๆ หมายความว่าไง?" ผมกลัวความคิดบิดๆเบี้ยวๆของคุณนพเหลือเกิน
"กูจะให้พวกนี้'เอา'มึงไง"
"ไม่ได้นะ คุณทำแบบนั้นไม่ได้!" ผมตะโกนทักท้วงเสียงดังก้องทั่วโกดัง
"นายครับ เรื่องนี้..."ไอ้ตัวหัวหน้ามันคงรู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่จู่ๆต้องมาทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชาย มันก็เริ่มทักท้วงนายมันเอง
"กูให้เงินเพิ่ม เอางี้ก็ได้ เดี๋ยวกูเปิดฉากคนแรกเอง พวกมึงก็นั่งดูไปก่อน ถ้าใครมีอารมณ์ก็ค่อยมาต่อกู"
"คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ?!" คุณนพไม่ตอบ แต่กลับส่งโทรศัพท์ในมือให้ลูกน้องอีกคน
"ถ่ายวิดีโอมันซะ" คุณนพว่าก่อนจะเดินเข้าหาผมเรื่อยๆจนประชิดตัว แล้วค่อยๆปลดเข็มขัดของผมออก ตามด้วยกางเกงสแล็ค และบ็อกเซอร์ จนตอนนี้ผมเหลือแค่ชั้นในกับเสื้อเชิ้ตทำงาน
ผมพยายามค่อมตัวไปด้านหน้าเพื่อให้ชายเสื้อปกปิดของสงวนเอาไว้ แต่นั้นมันเหมือนยิ่งทำให้คุณนพไม่พอใจ เสื้อเชิ้ตแขนยาวจึงถูกกระชากออก จนรังกระดุมหลุดออกจนหมด
ผมพยายามกลั้นก้อนสะอื้นให้ลงคอมากที่สุด แต่นี้ผมก็อายจนไม่รู้จะต้องทำหน้ายังไง มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างคนที่อยากช่วยเหลือตัวเองแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
ใครก็ได้ช่วยผมที ช่วยให้ผมออกไปจากเรื่องบ้าๆนี้ที!!
ผมได้แต่ร้องกู่ก้องตะโกนอยู่ในอก ไม่อยากดิ้นทุรนทุรายให้มันได้ใจที่เห็นผมอับอายขนาดนี้
แต่นั้นคงยังไม่สาแก่ใจมัน คุณนพยังจิกหัวเขาให้เชิดหน้าขึ้น ก่อนจะก้มลงมาเลียตามซอกคอเขา ขบกดจนเป็นรอย ได้เลือดแสบไปหมด
"หึๆ" เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงดังขึ้นที่ข้างหูผม ผมทนไม่ไหวจึงพยายามดิ้นตัว กระทืบเท้า เตะมั่วไปในอากาศ เอียงหน้าหนีเรื่องเลวร้ายตรงหน้านนี้อย่างถึงที่สุด โดยไม่สนใจว่าข้อมือตัวเองที่โดนเชือกรัดเสียดสีตอนนี้ขึ้นรอยแดงจ้ำเหมือนผิวเนื้อขาวจะแตกได้เลือด
ผมต้องหนี เรื่องยังงี้มันไม่ใช่ ผมต้องสู้ เท้าที่เตะๆไป โดนคุณนพบ้างโดนคนอัดวิดีโอบ้างสุดแล้วแต่ความยาวเท้าจะไปถึง
"ฮึก...ฮืออ ฮืออ" ผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะแค่นี้ผมก็ไม่เหลืออะไรแล้ว
"ฮ่าาาาา เห็นแบบนี้แล้วสะใจพิลึก นี้ขนาดไอ้ทิศยังไม่เห็นกูยังสะใจขนาดนี้เลย ถ้ามันเห็นจะเป็นไงนะ"
"มึงอัดเสร็จแล้วใช่ไหม เอามือถือมาให้กู" คุณนพหันไปกระดิกนิ้วทางลูกน้องคนอัดคลิป
"เดี๋ยวกูส่งให้ไอ้ทิศเลยดีกว่า ฮ่าาา "
"ฮือออ ฮึก ฮืออ..."
"ฮาาาาา า นี้มึงดูสิ กูส่งไปยังไม่ถึงนาทีมันอ่านแล้วว่ะ" คุณนพหันมาชูโทรศัพท์ให้ผมดู แต่ผมหมดอารมณ์จะดูอะไรแล้วทั้งนั้น ได้แต่ยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"ไอ้สัส! มึงจะเอายังไงว่ามาเลย ตัวๆกันเลยไหมไอ้เหี้ย?!" เสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง ทำเอาผมน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม
"พ...พี่ทิศ" หันหันหน้าไปเรียกอีกคนอย่างมีความหวัง
"หยุด! มึงอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นต้องมันพรุนแน่!" คุณนพที่ดึงปืนออกจากเอวกางเกงแล้วจ่อมาที่ผม
"มึงพอได้แล้วไอ้เหี้ย มึงมีปัญหากับกู ก็มาเคลียร์กับกู!"
"ว่าแต่มึงก็มาถึงเร็วดีเหมือนกันนะ"
"อืมๆ ได้ๆ กูเองก็คิดว่าถึงเวลาเคลียร์กับมึงสักที" คุณนพว่าอย่างไม่กลัว คงคิดว่ามีผมเป็นตัวประกันอยู่ พี่ทิศคงต้องตกเป็นรองแน่ๆ
"มึง ไปค้นตัวมันสิ" คุณนพหันไปสั่งชายชุดดำคนหนึ่ง
"อย่าตุกติกนะมึงไม่งั้นกูยิงแน่!" ชายชุดดำอีกคนมาปลดเชือกที่ข้อมือผมทั้งสองข้าง แล้วส่งผมให้คุณนพ
คุณนพมันล็อคคอผมไว้แล้วเอาปืนจี้ตรงเอว ไอ้คนที่เดินไปหาพี่ทิศตบๆตามลำตัวเหมือนหาอาวุธ พอไม่เจออะไร มันก็ดันหลังให้พี่ทิศเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ห่างจากผมไม่กี่เมตร
"มึงมาจัดการปัญหาส่วนตัวกับกูเลยดีกว่า จะได้จบๆ คนที่ไม่เกี่ยวก็ไม่ต้องเดือดร้อนไปด้วย" พี่ทิศเองก็ท้าทายอย่างไม่กลัว
"อ่ะ มึงจับมันไว้ หาอะไรมายัดปากมันด้วย" คุณนพส่งผมให้ชายชุดดำคนที่แก้เชือกปล่อยผม แล้วกระซิบกับมันเบาๆ
"ถ้ากูล้มลงเมื่อไร หาจังหวะยิงมันเลย" ผมตาค้างกับคำสั่งนั้น นะ....นะ..นั้นหมายความว่ายังไงคุณนพก็ตั้งใจจะยิงพี่ทิศอยู่แล้ว!!
แต่ก่อนที่ผมจะได้ร้องเตือนพี่ทิศเศษผ้าเก่าๆก็เข้ามาอุดปากเสียก่อน ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้ในคอเพื่อร้องเตือนเท่านั้น
"งั้นมึงมาเลย กูพร้อมแล้ว" พี่ทิศยกการ์ดขึ้นมา คุณนพก็สาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วเหวี่ยงหมัดใส่เลย ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น แต่พี่ทิศที่ยกการ์ดรออยู่แล้วก็หลบได้สบายๆ
การสู้ตัวต่อตัวจึงเริ่มขึ้นจริงๆ พี่ทิศและคุณนพต๋อยแลกหมัดกันไปมา อย่างไม่มีทีท่าว่าใครจะล้มลงก่อนสักคน ขายาวๆของแต่ละคนพลัดกันเตะพลัดกันถีบอยู่หลายครั้งแล้วแต่ท่าแล้วแต่โอกาสที่เอื้ออำนวย แต่หน้าช้ำๆของพี่ทิศดูก็พอรู้แล้วว่าคงทนต่อได้อีกไม่กี่หมัดแน่ๆ ส่วนคุณนพเองก็เลือดกบปาก เดินเซๆเหมือนจะล้มอยู่หลายครั้ง
แต่ครั้งนี้คุณนพก็ยืนต่อไม่ไหวเพราะทศทิศเตะตัดขาอีกคนยังจังๆ จนคุณนพล้มลงในที่สุด !
และเมื่อทันทีที่เข่าคุณนพแตะพื้น ไอ้ชายชุดดำมันก็เล็งปืนไปที่พี่ทิศซึ่งกำลังยกมือเช็ดเลือดที่มุมปาก ตาก็มองคนที่ล้มลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
"จบ แฮ่กๆ.. ซะทีนะ" พี่ทิศพูดเสียงหอบโดยไม่ทันได้มองสิ่งรอบตัวเลย
"มึงควร....ยอมรับได้แล้วว่ามึงแพ้ แฮ่ก....เลิกยุ่งกับกูซะ พู่วว"
"ไม่หรอก" คุณนพที่นอนกองอยู่ที่พื้นซึ่งแทบจะลืมตาไม่ขึ้นพูด ก่อนที่เสียงดังหนึ่งนัดจะดังก้องไปทั่วโกดังเก่าๆแห่งนี้ พร้อมกองเลือดที่สาดกระเซ็นไปทั่ว
ปัง !
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าา
โอ๊ยยเขียนไปก็เครียดไป ไม่รู้จะเขียนบรรยายยังไงดี
ใครอ่านแล้วไม่รู้เรื่องถามได้เลยนะคะ ยินดีอธิบายค่ะ
ฮืออออออ :z3: :z3: :z3:
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวังว่า จะมีเพื่อนๆพี่ทิศยิงนายนพ ก่อนที่พี่ทิศจะโดนยิงนะ
-
ใครเป็นไร
-
ฮือออออออ ค้างงงงง
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กร๊าดดดดดดดดดดดด
ทึ้งหัวตัวเอง ลุ้นเว้ยเฮ้ยยยย!!!
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
มารอพี่ทิศ กับน้องนิล
-
chapter 38
สิ้นเสียงปืนทศทิศเงยหน้ามองดูนินที่ยืนร้องไห้ส่งเสียงอื้ออึงไม่เป็นภาษา มองมาที่เขาอย่างห่วงๆ
ทศทิศก้าวเดินไปหาหาน้องทีอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เพียงย่างก้าวเดียวก็ต้องล้มลงซุดตัวอยู่กับพื้น อาการชาที่จางหายไปกลับทดแทนด้วยอาการเจ็บช่วงสีข้าง
เลือดแดงฉ่าไหลออกทะลักจนชุ่มเสื้อ มือหนาค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสตรงรอยเลือดแตะ แล้วพละกำลังในการเคลื่อนไหวตัวทั้งหมดก็เหมือนสูญหายไป จนทำได้เพียงทิ้งตัวนอนอยู่นิ่งๆที่พื้นเท่านั้น
"กูบอกแล้วว่า แค่กๆ... กูไม่แพ้"
ปั่ก !
นั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่ทศทิศได้ยืนออกมาจากปากของนพ ก่อนที่มันจะโดนเท้าปริศนากระทืบลงกลางหลังอีกทีจนนอนแน่นิ่งไป
เสียงเอะอะดังไปทั่วโกดัง ทศทิศพยายามยันตัวลืมตามองสิ่งรอบข้าง เขาอยากแน่ใจว่าน้องปลอดภัย
"นะ...นิน"
"นะ...นิน" เขาส่งเสียงแผ่วๆเรียกหาอีกคน
"เรียกรถพยาบาลด้วยครับ! เรียกรถพยาบาลที!" นินตะโกนขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นอีกคนล้มฟุบลงไปนอนกับพื้น
หลังเสียงปืนหยุดลง ความวุ่นวายก็เข้ามาทันที นินเห็นคุณภพที่วิ่งนำหน้าคนอื่นมา มองทศทิศที่ค่อยๆล้มลง ตามด้วยคุณครามและนายตำรวจจำนวนหนึ่ง
เสียงตำรวจที่วอสั่งเรียกกำลังเสริมมาช่วยจับพวกชายชุดดำที่เพียงเห็นว่ามีคนจำนวนมากกว่าบุกเข้ามาในโกดังก็วิ่งหนีแตกฮือคนละทิศคนละทาง
นินที่โดนล็อคแขนอยู่ก็เลยหลุดเป็นอิสระ รีบวิ่งไปหาอีกคนที่นอนส่งเสียงเรียกเขาอยู่ ก่อนจะตะโกนขอความช่วยเหลือ
คุณภพเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาดูเขากับพี่ทิศ เสื้อสูทถูกคลุมตัวเขา จากนั้นคุณภพก็เรียกให้นายตำรวจคนนึงแจ้งโรงพยาบาลทันทีว่ามีคนเจ็บ ส่วนคุณครามเดินเข้ามาลากร่างสลบเหมือดของคุณนพไปอีกทาง ผมเองไม่ได้สนใจว่าคุณครามจะทำอะไรกับคุณนพ เพราะตอนนี้เขาวนใจแต่พี่ทิศที่นอนสลบนิ่งไปเสียแล้ว
"รถพยาบาลมารึยังครับ?"
"ฮึก...พี่ทิศสลบ....ฮืออออ...ไปแล้วนะครับ!"
"แปบเดียวครับ ทนหน่อยนะครับ" คุณตำตรวจที่พี่ถพเรียกมาหันมาบอกคนที่นั่งร้องไห้น้ำหูน้ำตาปนกันไปหมดอย่างผม
"เร็ว ฮืออออ.....ๆ สิ!"
"ทางนี้เลยครับ!" คุณตำตวจโบกมือเรียกบุรุษพยาบาลที่หามเปลมา พี่ทิศถูกยกใส่เปลแล้วหามขึ้นรถพยาบาลไป ผมก็รีบเดินขึ้นรถพยาบาลตามไปด้วย โดยมีคุณพยาบาลดูแลผมไม่ห่าง คุณพยาบาลบอกให้ทำใจให้สบายๆ เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจมานั่งสบายๆหรอก พี่ทิศนินนิ่งไม่ขยับแบบนี้ ผมใจเสียบอกไม่ถูก
กลัวว่าตัวเองจะทำให้คนสำคัญต้องตายอีก แค่ครั้งของคุณพ่อคุณแม่เขาก็เกินจะรับไหวแล้ว ถ้าครั้งนี้พี่ทิศยังต้องมาตายเพราะมาช่วยเขาอีกละแบบนี้เขาจะทำไง อาจเป็นเพราะผมร้องไห้หนักขึ้นหรือไงไม่รู้ คุณพยาบาลเลย หยุดทำแผลให้ผมแล้วนั่งจับมือให้กำลังใจผมแทน
"เป็นคนสำคัญเหรอคะ?" ผมพยักหน้าตอบเธอ
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เขาต้องรู้แน่ๆว่าคุณเป็นห่วงขนาดนี้ เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกค่ะ" คุณพยาบาลว่า
เสียงหว๋อที่ดังต่อเนื่องเพียงไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล พี่ทิศถูกยกขึ้นเตียงแล้วเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ส่วนผมก็มีรถเข็นมารับไปทำแผล
"ผะ...ผม ฮึก ไม่เป็นไรครับ ขอตามไปได้ไหม?" ผมหันไปถามคุณพยาบาลที่มั่วล้างแผลให้ผมอยู่
"ฉันว่าคุณพักก่อนดีกว่านะคะ แผลเต็มตัวแบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวติดเชื้อเอา" ผมก้มมองตามเนื้อตามตัว แผลมาจากไหนไม่รู้เต็มเนื้อตัวไปหมด อาจเป็นช่วงผมดิ้นไปดิ้นมาเลยโดนเหล็กเก่าๆบาดเอาก็ได้ แต่แผลพวกนี้มันเทียบไม่ได้กับแผลของพี่ทิศเลย
คุณพยาบาลดันตัวให้ผมนอนลงกับเตียงเหมือนเดิม แต่ตาผมก็ยังคงมองไปยังทางที่บุรุษพยาบาลเข็นเตียงพี่ทิศหายเข้าไปมนห้องห้องหนึ่ง
ผมไม่รู้ว่าคุณพยาบาลทำอะไรกับผมบ้างแต่เหมือนทุกอย่างมันเคลื่อนที่ช้าไปหมด แล้วค่อยๆหยุดนิ่ง จนสุดท้ายผมก็ต้องนอนปิดตาไปอย่างเงียบๆ
-----------------------------------------
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเที่ยงๆบ่ายๆของวันใหม่แล้ว ในห้องพักผู้ป่วยไม่มีใครอยู่สักคนนอกจากผม ลำคอที่แห้งผากไม่อาจส่งเสียงที่ดังได้ ผมลองขยับตัวก็เจ็บปวดเมื่อยเข็ดไปหมด พอมองตามตัวถึงได้รู้ว่าผมก็ได้แผลมาเยอะเหมือนกัน ไม่ต้องพูดถึงอาการปวดเมื่อย
ไม่รู้ว่าปานี้พี่ทิศเป็นไงบ้าง ผมอยากไปหาเขา....
แอ๊ดดดด
เสียงประตูที่เปดออกทำให้ผมต้องหันไปมองมาใครมา เพื่อนสองคนที่เดินเข้ามาทำเอาน้ำตาผมซึม ใช่เข็มบอกว่าจะมาวันนี้
ดอกเข็มหญิงแกร่งเดินพุ่งตรงมาหาผมน้ำตาคลอเบ้า ส่วนกัณณ์ก็เดินอ้อมเตียงมาอีกข้าง
"ฮือออออออ นินอ่ะ เป็นไงบ้างเจ็บเหรอร้องทำไม?" เข็มพูดออกมาอย่างห่วงๆที่เห็นผมน้ำตาซึม
"ปะ...ป่าว" เสียงแหบๆแห้งๆของผมทำเอากัณณ์มันถาม
"น้ำไหมมึง?" ผมพยักหน้า กัณณ์มันส่งแก้วน้ำมาให้ ผมดูดน้ำให้คอชุ่มแล้วค่อยส่งแก้วขึ้น
"มาได้ไง?" ผมถามเข็มที่ลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างเตียง
"ก็จริงๆวันนี้เข็มก็ต้องมาอยู่แล้ว"
"เออ มาถึงก็รู้ว่ามึงอยู่โรง'บาลเลย" กัณณ์มันขยี้หัวผม
"ทำพวกกูเป็นห่วงตลอดเลย มึงเนี่ยนะ"
"กัณณ์ พี่ทิศละเป็นไงบ้าง?"
"นอนอยู่ห้องข้างๆมึงนี้แหละ พวกพี่ภพพี่ครามก็อยู่ ส่วนไอ้พี่นพก็นอนดามกระดูกอยู่มั้ง"
"แล้วนี่เข็มไปโดนไรมา?"ผมถามเมื่อเห็นหน้าที่เดิมไร้ร่องรอยตอนนี้ปรากฏรอยช้ำๆที่มุมปาก
"ก็...ก็...."
"มึงก็เล่าไปสิว่า พอมึงรู้ว่ามันเข้าโรง'บาลมึงเลยขับไปตบคุณตูนถึงบ้าน"
"ก็มึงอ่ะ นินนนน เข็มเป็นห่วงนินหรอกนะ" สาวเจ้าแก้ตัว
"ไปตบคุณตูน?"
"ใช่ ก็ตอนนั้นเข็มกำลังขับรถไปห้องกัณณ์ แต่กัณณ์มันโทรมาบอกว่านินหายไป ไปโพล่อยู่ที่โรง'บาล เข็มงี้โมโหปรี๊ดดดด เลยโทรหาพี่ภพถามว่าบ้านคุณตูนอยู่ไหน"
"พอพี่ภพบอกมันก็ตามไปตบเขาถึงบ้าน กูว่ายังโชคดีที่เขาไม่แจ้งความจับมัน" กัณณ์เล่าต่อทันทีที่เข็มพักหายใจ
"ไปทำเขาทำไมอ่ะ?" ผมให้ไปถามเข็มที่นั่งก้มหน้าเขี่ยผ้าหม่เล่นเหมือนเด็กกำลังสำนึกผิด
"ก็เข็มเข้าใจผิด คิดว่านางทำให้นินเข้าโรง'บาล แต่นินสบายใจได้นะ เข็มไม่โดนตำรวจจับแน่ๆเพราะเข็มขู่ไปว่ามีหลักฐานที่นางโทรมากวนนิน"
"พอขู่ไปนิดๆหน่อยๆ นางก็หลุดปากออกมาเองเลยนะ ว่านางแอบเอาเบอร์นินไปแล้วจ้างคนโทรไปด่า เนี่ยเข็มอัดเสียงนางมาด้วยฟังไหม?" ดูเหมือนดอกเข็มจะไม่เข้าใจว่าไปบุกรุกบ้านเขามันผิดยังไง เพราะเธอยังเล่ายังเมามันส์
"พอเถอะเข็ม คุณตูนไม่กล้าอีกแล้วแหละ"
"เออ ตูนก็ขู่นางไปแล้ว จริงๆมึงน่าไปด้วยนะ" เข็มว่าก่อนจะหันไปพูดกับกัณณ์
"กูไปห้ามมึงนะสิ!! หาเรื่องเข้าคุกไหมล่ะ"
"เอาน่ามึง สวัสดิภาพนินมันจะได้ปลอดภัยไง" เหมือนเข็มจะไม่สำนึกจริงๆว่าตัวเองผิด
หลังจากนั้นเข็มกับกัณณ์มันก็เล่าให้ฟังว่า หลังจากรถพยาบาลไปรับผมกับพี่ทิศมาแล้ว คุณภพก็อยู่รอเคลียร์ที่โกดังอีกสักพักแล้วค่อยตามมาที่โรงพยาบาล
เรื่องของเรื่องก็คือไอ้ชายชุดดำที่นัดแนะกับผมไว้ ที่มันทำทีออกไปข้างนอกมันไปซุ่มดูพวกพี่ทิศจริงๆว่าเอาเงินมาไหม พอพวกพี่ทิศตะโกนส่งๆไปว่า เอาเงิน60000มาให้ตามนัด มันก็โพล่มาจากพงหญ้า แล้วบอกว่าจะพาไปหาผมแต่พอมันหันหลัง พี่ทิศ พี่ภพ คุณครามก็จับตัวมันแล้วส่งให้ตำรวจที่รออยู่แล้วทันที
พี่ทิศเข้ามาในโกดังคนเดียวก่อนเพื่อจะเจรจากับคุณนพ แต่ไม่คิดว่าคุณนพจะกล้าเล่นไม่ซื่อขนาดนี้ พอได้ยินเสียงปืน พวกที่เหลืออยู่ข้างนอกก็เข้ามาในโกดังจนหมดแล้วตามจับพวกชายชุดดำที่เหลือ
ส่วนคุณครามก็ลากคุณนพไปซ้อมต่อระบายความแค้นที่มาขัดแข้งขัดขาเรื่องธุรกิจ แล้วค่อยลากตัวมันมาส่งให้ตำรวจ จากนั้นค่อยมาโรงพยาบาล กัณณ์มันเล่าให้ผมฟังว่าคุณครามซ้อมคุณนพยังไงยังกับมันอยู่ด้วย
"พาไปหาพี่ทิศหน่อยสิ" ผมหันไปบอกพวกเพื่อนสองคนที่นั่งดูทีวีอยู่
"ติดผัวสุดไรสุดนะมึง ปล่อยให้พี่แกนอนพักเถอะ พี่ทิศลืมตามาก็ถามหามึง พวกกูบอกพี่แกว่ามึงกลับไปเอาของที่ห้อง ไม่อยากให้พี่แกเป็นห่วงว่ามึงนอนอยู่นี้" กัณณ์มันชี้นิ้วจิ้มมาที่ผมจึกๆ
"พาไปหน่อยสิ" ผมยังย้ำเหมือนเดิม
"เออๆ ก็ได้ๆ เดี๋ยวเข็มพาไปเอง"
"ตายๆ ตายแน่กู กูไม่น่าโกหกพี่แกเลย"กัณณ์มันบ่นตอนที่ดอกเข็มรับปากว่าจะพาผมไปเยี่ยมพี่ทิศ
ผมค่อยๆย้ายตัวเองลงจากเตียงไปนั่งที่รถเข็นที่เข็มไปเอามา กัณณ์มันเข็นรถเข็นไปยังห้องข้างๆ เสียงเอะอะจากในห้องดังลอดออกมาจนผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปดีรึเปล่า แต่เข็มมันเปิดประตูเข้าไปแล้ว
"พี่ทิศศศ มีคนมีเยี่ยม" เข็มมันว่าเสียงแจ๋ว ขัดเสียงที่ดังอยู่ในห้อง
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอเรา ตอนพี่เข้าไปยังหลับอยู่เลย" พี่ซันทักผมแล้วหลบทางให้ผมเดินเข้าไปหาคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ๆ
"ไหนว่าน้องไม่เป็นไรไง" พี่ทิศหันไปถามเพื่อน แล้วหันมามองผม
"ผมไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะ?" กัณณ์มันเข็นผมไปใกล้ๆเตียง ผมหันไปมองแผลที่ตัวพี่ทิศแต่เห็นเพียงผ้าก๊อซลางๆเพราะพี่ทิศสวมเสื้อทับอยู่
"ไม่เจ็บแล้ว แค่ยังตึงๆ" พี่ทิศเลิกเสื้อให้ผมดู ผมแตะแผลนั้นเบาๆ
"ไม่เจ็บแล้ว ไม่ต้องร้อง" พี่ทิศว่า ผมขยับขึ้นไปนั่งข้างเตียงแล้วซุกตัวกอดพี่ทิศ
พี่ทิศก็ไม่ว่าไม่บ่นเจ็บอะไรปล่อยให้ผมกอดซุกอกอยู่แบบนั้นเงียบๆ
.............
......
..
"โอ๊ยยย อ้อนผัวอยู่นั้น กูไปหาไรกินแล้ว" เสียงกัณณ์บ่นแล้วเดินออกไป พวกพี่ๆที่เหลือก็เลยหัวเราะกันครืนบรรยากาศในห้องเลยกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าา
ก่อนอื่นออกตัวขอโทษก่อนที่เมื่อวานหายไปไม่ได้บอกล่วงหน้า :call: :call: :call:
เราทะเลาะกับพี่จ้าา นางเลยไม่ให้ใช่คอม จบกันเลย
แต่นี้แอบมาใช้ 555555
เหลืออีกแค่ 2 ตอน ก็จบแล้วค้าา น่าจะมีกัณณ์ทอร์คมาให้นิดนหน่อยนะคะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องนินขี้อ้อน สร้างความอิจฉาแก่เพื่อนๆ :o8:
แต่ว่าจะจบแล้วเหรอคะ เร็วจัง
-
ค่อยยังชั่วที่พี่ทิศและน้องนินไม่เป็นอะไรมาก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีนะที่ไม่เป็นไรมาก ปลอดภัยทั้งคู่
-
อ๊ายๆๆจะจบแล้ว :mew2:
-
ฟินๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
chapter 39
หลังจากกัณณ์มันลงไปหาไรกินจนอิ่มท้องสบาบอารมณ์แล้ว มันก็ขึ้นมาหาผมที่ยังคงอยู่ที่ห้องพักพี่ทิศ
"มึงเมื่อกี้ลุงมึงโทรมาหากู เค้าบอกว่าจะมาเยี่ยมมึงพรุ่งนี้"
"แล้วคุณลุงรู้เรื่องได้ไง"
"กูโทรไปบอกเองอ่ะ กูตกใจไงมึง ให้ญาติๆมึงรู้หน่อยก็ดีนะ เค้าจะได้ไม่ต้องห่วง"
"อ่ะ เข็ม นี้ของมึงลูกชิ้นทอด 3 ไม้ เอาเงินให้กูด้วยนะ" มันส่งถุงลูกชิ้นทอดไปให้เข็มที่นั่งอยู่ที่โซฟา
"แล้วของพวกพี่อ่ะ" พี่ต้นถามเพราะพวกพี่เขาไม่ได้ลงไปซื้อแต่ฝากกัณณ์มัน
"อยู่ที่พี่ครามครับ ผมเจอพี่แกข้างล่างเลยวานให้พี่แกซื้อให้พวกพี่"
"กูหิวววว" พอรู้งั้นพี่ซันบ่นออกมา
"มึงก็ลงไปสิ อย่ามาเสียงดัง" พี่ทิศหันไปว่าเพื่อน ส่วนผมก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้
"พี่ให้ผมไป 40 แต่สั่งกันเกิน 200 ผมเงินไม่พอหรอกครับ" ก็น่าจะจริงพวกพี่ๆพวกโตๆทั้งนั้นแถมแต่ละคนเหมือนจะไม่ได้ทานเที่ยงกันมาก่อนคงหิวกันไม่น้อย
"นินละหิวไหม?" พี่ทิศถามผม ผมไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไรเลยส่ายหน้าปฏิเสธไป
"แต่นี้เลยเที่ยงแล้วนะ กินสักหน่อยดีไหม?"
"ไม่ครับ ไม่อยากกินอะไรเลย" ผมอยากอยู่นิ่งๆมากกว่า ไม่อยากยกแขนอ้าปากอะไรทั้งนั้น มันเมื่อยล้าไปหมดทุกส่วน
"พี่ไม่ต้องไปบังคับมันหรอก เดี๋ยวรอให้พยาบาลมาด่ามันเองทีเดียว"กัณณ์ว่า
"ค่ะ พี่ทิศปล่อยให้มันนั่งซึมซับพี่ทิศไปเฉยๆ มันก็อิ่มทิพย์แล้ว" ดอกเข็มที่นั่งจิ้มลูกชิ้นเข้าปากหันมาแซว เจาเลยสงสายตาขุ่นๆไปให้
"โอ๊ยยย ไอ้ครามมันไปไหนกูหิววว" คราวนี้พี่ต้นเป็นคนบ่นบ้าง
เสียงประตูที่เปิดออกทำให้กลิ่นอาหารโชยมาด้วย พี่ต้นกับพี่ซันที่บ่นหิวกันรีบหันไปมองทันที
"สัสครามไปไหนมากูหิวจะตายแล้ว" พี่ต้นผู้ที่ให้เงินไป 20 บ่นออกมาตามด้วยพี่ซันที่สมทบตังส์อีก20 ทันที
"ถ้ากูเป็นโรคกระเพาะก็เพราะมึง" ว่าแล้วทั้งคู่ก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมารื้อถุงที่มีกล่องข้าวอยู่
"ให้กูไป 40 บาท กูไม่ซื้อน้ำเปล่ามาให้แดกก็บุญมึงแล้ว" พี่ครามว่าก่อนไปนั่งที่โซฟาอีกคน
"พี่ครามกินไหม ลูกชิ้นทอด" เข็มที่นั่งอยู่ที่โซฟาอยู่ก่อนหันมาถาม
"ไม่ละ ขอบคุณมาก เข็มกินเถอะ"
"เออ มึงกูเจอไอ้ภพข้างล่างเดี๋ยวมันคงขึ้นมา ติดสายกับใครอยู่ไม่รู้" พี่ครามหันมาบอกพี่ทิศที่ตอนนี้ก็นั่งกินข้าวกล่องอยู่อีกคน
"อืมๆ นินกินไหม อร่อยดีนะ"พี่ทิศชวน แต่ผมก็ยังปฏิเสธ
แต่จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นคุณพยาบาลเปิดประตูแล้วเข้ามาให้ห้อง
"คุณภาณินใช่ไหมคะ? ห้อง 2508 ถูกไหม?" พี่พยาบาลชี้มาที่ผมซึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงพี่ทิศ
"ครับ มีอะไรเหรอครับ?"
"เราคิดว่าคุณหายไปนะคะ เห็นเพื่อนออกมาขอยืมรถเข็นพี่ก็ให้ไปแต่เห็นหายไป แม่บ้านเอาอาหารไปให้บอกว่าไม่เห็นใครในห้องพี่ตกใจหมด เลยมาเคาะห้องคุณทศทิศจะมาถามนะคะ"
"อ๋อ ขอโทษครับ เดี๋ยวผมกลับห้องก็ได้ครับ" ผมเห็นใจคุณพยาบาลที่ต้องวุ่นวายตามหาผม เขาเลยยอมกลับห้องไปนอนดีๆก็ได้
"ขอโทษนะครับ ถ้าให้น้องมาทานข้าวที่ห้องนี้แล้วค่อยกลับไปนอนพักได้ไหม?" พี่ทิศถาม
"ก็ได้ค่ะ แต่คุณยังไม่ควรทานอาหารกล่องนั้นนะคะ ทานอาหารที่ทางโรงพยาบาลจัดให้เถอะค่ะคุณต้องทานอาหารอ่อนๆย่อยง่ายๆ" พี่พยาบาลหันมาตอบก่อนจะดุพี่ทิศที่นั่งทานข้าวกล่องอย่างไม่ทุกข์ร้อนอยู่
"ครับ"
"เดี๋ยวของคุณภาณิน พี่จะยกมาให้ที่ห้องนี้นะคะ" ว่าจบเธอก็เดินออกไป ส่วนพี่ทิศก็นั่งทานข้าวกล่องต่ออย่างไม่ใสใจ
"พี่ทิศ เค้าไม่ให้ทานนะ"ผมหันไปว่าด้วย
"พี่กินได้อาหารโรงพยาบาลน่าเบื่อ"
"แต่ว่าทานของพี่มันอ่อนๆดีกว่านะ ผมโทรบอกป้ายงค์ให้ทำมาให้ดีไหม ซุปอะไรแบบนี้?"
"ก็ได้แต่มื้อนี้พี่ทานก่อนนะ หิว" พี่ทิศว่าสั้นๆ ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกอีกครั้งคราวนี้เป็นพี่ภพที่เดินแกว่งมือถือเข้ามา
"ไงมึง โอเคยัง?" พี่ภพถามก่อนจะหันไปยักคิ้วทักทายเพื่อนคนอื่นที่นั่งรวมตัวกันที่โซฟา
"แล้วๆขอบใจมากมึง เรื่องไอ้นพเป็นไงบ้าง?"
"ก็นะ ตำรวจดูแลอยู่แล้ว มึงไม่ต้องห่วง ไงเราดีขึ้นยัง?" พี่ภพหันมาถามผม
"ดีแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับที่ไปช่วย" ผมว่าก่อนส่งยิ้มให้
"ไม่เป็นไร ยังไงนินก็เหมือนน้องพี่คนนึง" พี่ภพว่าก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ
ถึงผมจะเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมาแต่ผมก็ยังดีใจที่วันนี้ผมยังเหลือคนที่อยู่ข้างๆมากมายหลายคน คนที่นั่งอยู่ในห้องนี้ทุกคน ยกเว้นเพื่อนสนิทผมสองคนอ่านะ
ผมเพิ่งมารู้จักเขาตอนทำงาน พวกพี่ๆเหล่านี้ทุกคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ มีงานที่ต้องทำ มีเรื่องที่ต้องดูแล แต่ยามที่ผมเจอเรื่องๆร้ายๆเหมือนพวกเขาทุกคนหันกลับมาช่วยผม โดยที่ผมยังไม่ทันจะร้องขอเลย เพียงแค่ตกอยู่ในเหตุการณ์ที่น่าลำบากใจพวกเขาก็มากันหมดแล้ว
มันเป็นเรื่องดีๆในเรื่องร้ายๆละมั้ง...
"เหม่ออะไรอีกเนี่ยนิน ข้าวมาแล้วจะกินไหม?" ดอกเข็มว่าแล้วเอาช้อนมาเคาะหัวผมเบาๆ
"เปล่าๆ กินก็ได้แต่นิดเดียวนะ" ผมต่อรอง
"ก็ได้ๆ จะเอาอะไรอีกไหมเดี๋ยวเข็มเอาให้"
"ไม่อ่ะ เข็มอิ่มไหม ไม่งั้นมากินของเราก็ได้นะ" คนเดียวผมกินไม่หมดหรอก
"ไม่อ่ะ กินเถอะ"
"เออมึง เมื่อกี้แม่มึงโทรหากูนะ พรุ่งนี้เค้าจะมาเยี่ยมมึง พอกูโทรไปบอกเค้า เค้าก็จองตั๋วบินกลับกันมาเลย"
"อืมๆ พรุ่งนี้มาเจอพ่อกับแม่พี่นะ" พี่ทิศหันไปตอบรับคำพี่ภพแล้วหันมาชวนผม
"จะดีเหรอ?"
"ดีสิ อย่าลืมสิ พ่อกับแม่พี่เคยเจอเราแล้วนะ"
"แต่ตอนนั้นยังเป็นเด็กอยู่เลย แล้วไม่ใช่ในฐานะนี้ด้วย"
"กังวลเรื่องนี้อยู่เหรอ? ไม่ต้องห่วงหรอกน้า"
"แต่ว่าจริงๆแล้วพรุ่งนี้ลุงผมก็จะมาครับ"
"ดีสิ พรุ่งนี้พี่ก็จะได้เจอครบทุกคนเลย ดีเนอะ" พี่ทิศว่าสบายๆไม่กังวลอะไร
"ครับ" ผมก็หวังว่าพ่อแม่พี่ทิศยังเอ็นดูผมนะ ..............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
พนมมือสวัสดีค้าา
มันก็ท้ายๆเรื่องแล้วอ่า ชิวๆกินลม ตัวลอยๆกันไปแล้วกันเนอะ
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.แก้คำผิดแล้วค้าาา ขอบคุณ คุณanandawan มากๆค่ะ
-
คงหิวกันไม่หน่อย >> ไม่น้อย
มันเมือยล้าไปหมดทุกส่วน >> เมื่อย
ครามนี้พี่ต้นเป็นคนบ่นบ้าง >> คราว
อ๋อ ขอโทศครับ >> ขอโทษ
พี่ภพที่เดินแกว่งมือถอืเข้ามา >> มือถือ
พี่4พหันมาถามผม >> พี่ภพ
จะพบผู้หลักผู้ใหญ่กันแล้ววุ้ยย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตื่นเต้นแทน
-
ไม่ใช่พ่อกับแม่พอเห็นนินแล้วรีบให้ทิศแต่งเข้าบ้านเลยนะ 555
-
ครอบครัวอบอุ่นจะเจอกันแล้ว นิมิตหมายอันดึ
-
หวานจนมดขึ้นแล้ว
-
พี่ทิศดูชิวมาก ขนาดโดนยิงนะนิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
-
:katai2-1:
-
รอติดตาม..
-
chapter 40
พอมารู้ว่าวันต่อไปต้องเจอกับใครบ้าง ผมอยากให้ตัวเองหายไวๆ จะได้ทำอะไรสะดวกๆหน่อยๆ ไม่ต้องมาติดๆขัดๆแบบนี้
เมื่อผมกลับมาที่ห้องพักตัวเอง ผมก็ทำตัวเป็นคนไข้ที่ดี กินข้าวกินยาตามที่คุณหมอสั่ง แต่รอยฟกช้ำคงหายไม่ทันพรุ่งนี้แน่ๆ อันนี้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ แต่ผมคิดว่าผมพร้อมที่จะเจอพวกท่านทั้งสองคนแล้วนะ...
เมื่อคืนหลังจากทานยามื้อสุดท้ายเรียบร้อยผมก็ยอมนอนทันที ดอกเข็มที่เฝ้าไข้ผมบอกว่าถ้าผมยอมมาพักตั้งแต่แรกก็คงหายแล้ว แต่นี้กลับไปอยู่ห้องพี่ทิศเป็นครึ่งวัน เธอบ่นๆไปอย่างนั้นแต่จริงๆก็คงเป็นห่วงผมไม่น้อย เข็มคงรู้ว่าผมกังวลเรื่องพ่อแม่พี่ทิศแต่เข็มก็บอกว่า พี่ทิศยังไม่กลัวเลยผมก็อย่าไปกลัวสิ จับมือกันไว้แน่ๆก็พอ
ตอนเช้าผมขอให้เข็มช่วยพาเข้าห้องน้ำ ผมอาบน้ำเท่าที่จะทำได้ แล้วแต่งตัวเสียใหม่จนเข็มแซว
"อยากให้แม่ผัวพ่อผัวประทับใจขนาดนี้เลย?"
"......." ผมไม่ตอบแค่อยากดูแลตัวเองให้ดูไม่ซีดๆโทรมๆเท่านั้นเอง
"อ่ะนิน ลิปมันทาๆไป ปากจะได้ไม่ซีด" เข็มยื่นลิปมันส่งมาให้ผม
"ไม่เอา มันเหนียวเหนอะหนะ เดี๋ยวดื่มน้ำเยอะๆก็ได้" ผมเลือบตามองนาฬิกา พี่ทิศบอกว่าพวกท่านจะมาตอน 10 โมง ส่วนคุณลุงก็น่าจะมาถึงตอนเที่ยงตามที่ท่านบอกผมนะ
"เอาน้านิน ทานิดเดียวก็ได้" ว่าจบคุณเธอก็เดินมาจับหน้าผมให้อยู่นิ่งๆแล้วแตะๆลิปมันลงบนปากผม
"เม้มปากหน่อยๆ อ่าๆ แบบนั้นแหละ เรียบร้อย ปากสวยน่าจูจุ๊บแล้ว" เธอยืนยื่นลิปมันแล้วพิจารณาหน้าผม
"เป็นไงนิน โอเคเนอะ" เข็มว่าแล้วเดินกลับไปเก็บลิปมันใส่กระเป๋า
ผมกลับมานั่งบนเตียง ดูทีวีเรื่อยๆรอเวลาเท่านั้น ตอนนี้อาการปวดๆเมื่อยๆตามตัวก็ค่อยๆหายไปทีละนิด นั้นทำให้ผมขยับตัวได้มากขึ้นเช่นกัน คุณหมอที่เข้ามาเช็คอาการบอกว่าผมจะออกจากโรงพยาบาลเลยก็ได้เพราะส่วยอื่นๆไม่เป็นอะไรมาก ผมเลยตกลงทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล
"กัณณ์ไปไหนอ่ะ?" ผมหันไปถามเข็ม
"อยู่ห้องมั้ง เดี๋ยวมันก็มา นินจะเอาไรป่ะเดี๋ยวได้โทรบอกมัน?"
"ไม่อ่ะ จริงๆเข็มกลับไปพักบ้างก็ได้นะ เราอยู่ได้"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวว่าจะกลับหลังจากนินออกจากโรงพยาบาลนี้แหละ"
"ขอบคุณมากนะ"
"เพื่อนกัน แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกกกก"
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูทำเอาทั้งผมและเข็มหันไปมองพร้อมๆกัน บานประตูเปิดออกพร้อมหนุ่มร่างสูงคนใหม่ที่เดินเข้ามา
"โอเครึยัง วันนี้ต้องเจอคุณลุงคุณป้านะ" พี่ภพเดินเข้ามาถาม สงสัยเมื่อคืนเป็นคนเฝ้าพี่ทิศแน่ๆ
"ครับ ผมทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว"
"เหรอ ดีแล้ว พี่เองก็ขี้เกียจเฝ้าไอ้ทิศแล้ว นินหายแล้วก็มาเฝ้ามันก็ดี"
"อ๋อ ลืมบอกไปเลย คุณลุงคุณป้ามาถึงแล้วนะ ตอนนี้กำลังคุยกับไอ้ทิศอยู่"
พอผมได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งตกใจ หน้าตาคงเหลอหลาไม่น้อยเพราะพี่ภพขำเลยทีเดียว ก็มันยังไม่ 10 โมงเลย ผมเตรียมตัวเตรียมใจไว้ตอน 10โมงนะ!
"ไม่ต้องกลัวหรอก คุณลุงคุณป้าใจดีนะ ไปๆ ๆ นี้ทิศให้พี่มาพาเราไป"ผมลุกจากเตียงแล้วค่อยๆเดินไปหาพี่ภพ
"นิน เข็มรอที่ห้องนะ ว่ายังไงมาบอกด้วยละ" ผมหันไปมองหน้าเพื่อนทันที ก็คิดว่าจะไปด้วยกัน
"ไปได้แล้ว ให้ผู้ใหญ่รอนานๆคงไม่ดี" ค่อยๆเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องพี่ทิศ วันนี้ไม่มีเสียงลอดออกมาแม้แต่นิดเดียวผิดกับเมื่อวานลิบลับ
พี่ภพค่อยๆเปิดประตูแล้วดันหลังผมให้เดินเข้าไป ผมก้าวเข้ามาในห้องก็เห็นผู้ใหญ่สองคน คนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงพี่ทิศ ส่วนอีกคนก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟารับแขก แต่ท่านทั้งสองกลับหันมามองหน้าแขกอย่างผม
"สวัสดีครับ" ผมหยุดอยู่กับที่แล้วยกมือไหว้ ผมรอดูปฏิกิริยาจากพวกท่าน แต่พวกท่านนิ่งมากจนผมหวั่นใจ ผมเลือกที่จะสบตาคนที่นั่งพิ่งเตียงอยู่ พี่ทิศยิ้มให้ผมแล้วเรียก
"นินมานี่สิ" พี่ทิศเรียกให้ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ผมจึงก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนใกล้ถึงเตียง คุณป้าที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นยืนทันทีน้นทำเอาผมหยุกชะงัก
พวกท่านไม่ชอบใจเขาเหรอ
ผมเริ่มวางตัวไม่ถูกเมื่อเป็นแบบนี้ แต่แล้วคุณป้ากลับสาวเท้าเข้ามาหาผมแล้วดึงผมเข้าไปกอด
หมับ!
"ไม่เจอกันนานเลยนะลูก เป็นไงบ้าง"
แหมะ หยดน้ำตาไหลออกจากตาผมทันที มันตื้นตันใจครับแค่คำทักทายธรรมดาแต่นั้นมันหมายถึงท่านยังเอ็นดูผมอยู่
"ดูสิ โตขึ้นเยอะเลย คุณมาดูสิ แต่ยังขี้แงเหมือนเดิม"คุณป่าเรียกคุณลุงมา ผมยกมือไหว้พวกท่านอีกครั้งที่กำลังเดินเข้ามาหาผม คุณลุงลูบหลังผมปลอบๆ ส่วนคุณป้าก็กอดผมไว้แล้วโยกตัวน้อยๆเหมือนโอ้เด็กเล็กๆ อยู่
"ไม่มาหาลุงเลยนะ ถ้าลุงไม่ถามจากลุงเราก็คงไม่รู้สินะว่าเราเป็นไงบ้าง แล้วนี้หายแล้วนะ"คุณลุงท่านว่าอย่างคนใจดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
"คะ...ครับ" ผมตอบ เหมือนเดิม มันเหมือนผมกลับไปเป็นเด็กชายภาณินคนนั้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้แตกต่างไปเพราะผมไม่ต้องสูญเสียใครไปสักคน
"แม่ปล่อยให้น้องมาหาผมหน่อยสิ" คนที่ถูกทิ้งในนั่งอยู่บนเตียงส่งเสียงเรียก
"ทิศนอนเฉยๆไปก่อนได้ไหม แม่จะดูน้อง" แม่พี่ทิศว่า ก็จริงครับท่านดูผมเหมือนผมยังเป็นเด็กๆเลย ทั้งลูบหัวเช็ดน้ำตา ส่วนคุณลุงหลังจากลูบหลังปลอบผมแล้วก็ถอยออกไปยืนดูอยู่ห่างๆ
"ขอบคุณมากนะครับ" ผมไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนจากใจจริง
"เรื่องอะไรกันลูก ไม่ต้องขอบคุณหรอก หนูก็เหมือนลูกลุงกับป้า เจอกันมาตั้งแต่ตัวเล็กจิ๊ดเดียว" คุณป้าว่าอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะจูงมือผมไปข้างเตียงพี่ทิศ
"ตอนแม่รู้นะ แม่ห่วงทั้งคู่มากเลย ทีหลังต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะ ทิศอย่าใจร้อนแก้ปัญหาด้วยตัวเองแบบนี้อีก นินก็เหมือนกันนะลูกทีหลังอย่าใจอ่อนยอมตามใครไม่รู้ไปอีก" คุณป้าท่านสอนผมกับพี่ทิศ
"คุณ ผมออกไปคุยโทรศัพท์นะ คุณคุยกัลูกไปพลางๆ" คุณลุงว่าแล้วเดินออกจากห้องไป
"คุณป้าสบายดีนะครับ" ผมหันไปถามผู้ใหญ่คนเดียวในห้องที่นั่งบนเก้าอี้แต่มือยังโอบเอวผมไว้
"จ้า ทั้งลุงทั้งป้าสบายดี เราละดีเท่าไรแล้วที่ทิศตามตัวเจอหน่ะ"
"ผมสบายดีครับ"
"ไม่ต้องเลย ทิศเล่าให้ป้าฟังหมดแล้วว่าเราต้องทำงานไปเรียนไป เคยบอกแล้วใช่ไหมว่ามีอะไรให้มาหาลุงกับป้าได้ตลอด" คุณป้าทำเสียงเชิงดุผมเล็กน้อย ผมเลยก้มหน้ายอมรับความผิดเงียบๆ
"แม่ไม่ต้องดุน้องหรอก เนี่ยน้องก็อยู่กับทิศตอนนี้สบายแล้ว"
"ดีแล้ว อยู่ด้วยกันก็ดูแลกันดีๆเข้าใจไหม"
"ดีอยู่แล้ว เมียทั้งคน" ผมนี้ชะงักกึกรีบหันไปมองหน้าคุณป้าที่นั่งอยู่ ไม่รู้ว่าท่านจะรับเรื่องนี้ได้มากน้อยแค่ไหน แล้วที่ยิ่งกว่านั้นคือคุณลุงที่เดินออกไปโทรศัพท์กลับเดินเข้ามาในห้องพร้อมใครอีกคน
"ไม่ต้องตกใจลูก พวกเรารู้มาสักพักแล้ว ทิศโทรมาบอกลุงเอง" แขกคนใหม่ก็คือลุงของผมเอง
"คะ..คุณลุง สวัสดีครับ" ผมทำหน้าตกใจไม่หายแต่ยังพอมีสติที่จะยกมือไหว้
"นินไม่เครียดน้า" พี่ทิศว่า
"นั้นนะสิลูก คนก่อเรื่องมันยังไม่เครียดเลย" คุณลุงพ่อพี่ทิศว่าสบายๆ
"ละ...แล้วรับได้เหรอครับ" คุณลุงคุณป้ามีลูกชายคนเดียว ถ้าพวกท่านอยากให้มีลูกหลานสืบสกุลจะทำยังไละ
"ส่วนตัวลุงนะนิน อะไรคือความสุขของนินลุงก็ไม่ห้ามหรอก เราหน่ะโตพอที่จะดูแลตัวเองแล้ว รู้ว่าอะไรถูกผิดแล้วใช่ไหม" คุณลุงผมว่าเสียงเรียบๆ จริงๆผมเองก็กลัวว่าท่านจะรับเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เหมือนท่านจะทำใจเรื่องนี้มาสักพักแล้วผมเลยพยักหน้ารับคำคุณลุง
"อื้ม ถ้านินรู้ผิดชอบชั่วดีแค่นี้ ลุงว่าแม่นินพ่อนินเขาก็ภูมิใจแล้ว ส่วนเรื่องความรักก็นะ เอาที่เราอยู่กับใครแล้วเรามีความสุขสบายใจ ส่วนคนอื่นเขาจะนิยามความรักเรายังไงก็ปล่อยเขาเถอะ แต่เรารู้ตัวเราก็พอ" คุณลุงว่าเรื่อยๆ แต่นั้นเป็นสิ่งที่ปลอบใจผมได้ดีอย่างที่สุด ผมเดินเข้าไปกอดคุณลุงที่แม้เราจะไม่เจอกันบ่อยหนัก แต่คุณลุงยังคงรักและห่วงใยผมอยู่เสมอ
"ขอบคุณมากนะครับ" พี่ทิศที่นั่งฟังเงียบๆอยู่เอ่ยขึ้น
"ไม่ต้องหรอ ทั้งหมดมันก็เพราะทิศพิสูจน์แล้วว่าทิศรักน้อง ลุงก็หมดห่วง"
"แล้ว.."ผมหันไปมองหน้าคุณลุงคุณป้าพ่อแม่พี่ทิศ ถ้าหากพวกท่านรับไม่ได้ ผมก็พอเข้าใจ
"แม่ไม่เอาสิ ไม่เห็นหน้าน้องเหรอ กังวลอยู่นะนั้น" พี่ทิศรีบท้วงแม่ตัวเองทันที
"ตอนแรกที่ทิศมาบอกแม่กับพ่อ เราสองคนก็ตกใจมากนะ แต่อาจเพราะลูกก็คือลูกมั้ง แม่กับพ่อเลยอยากให้ลูกๆมีความสุข ถ้าสุขของทิศและนินคือการมีกันและกัน แม่ก็ไม่ห้ามหรอกนะ"
"พ่อก็เหมือนกัน นินเองก็เป็นเด็กดี ส่วนทิศก็โตพอที่จะตัดสินใจได้เองแล้ว พ่อไม่ห้ามหรอก พ่อไปเมืองนอกเมืองนามาเห็นมาเยอะ แค่เราสองคนมีความสุขพ่อก็ยินดีด้วย"
"ขอบคุณมากครับ" ผมหันไปยกมือไหว้พวกท่านทั้งสองคน แล้วค่อยเดินไปหาพี่ทิศที่ยื่นมือมา
"ขอบคุณพ่อกับแม่และคุณลุงอีกครั้งนะครับ ผมจะดูแลน้องเป็นอย่างดีเลย" พี่ทิศว่าเสียงหนักแน่น และนั้นมันทำให้ผมสบายใจอุ่นใจไปหมด
"แต่ขออย่างนะ อย่าประเจิดประเจ้อให้มากนัก พ่อรู้ว่าเรานะตัวดีเลยทิศ!" พ่อพี่ทิศว่าก่อนจะชวนคุณป้าและคุณลุงผมไปหากาแฟดื่มกัน
พอพวกท่านออกไปจนหมด พี่ทิศด็ดึงผมมากอดดังหมับ
"ปล่อยๆ พี่ทิศคุณลุงเพิ่งบอกเมื่อกี้อย่ามาทำประเจิดประเจ้อสิ!"
"อยู่กันสองคนไม่เห็นมีคนอื่น"
"ไม่ได้ ถ้าใครเปิดประตูเข้ามาให้ทำไง"
"เดี๋ยวนี้เถียงเหรอ?"
"ไม่ได้เถียง แต่พี่ทิศทำแบบนี้ไม่ได้มันไม่ดี"
"ก็แค่กอดเอง"
"กอดแบบนี้ไม่เจ็บแผลรึไง"
"ก็นิดๆ อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นพี่ยิ่งเจ็บแผล"
"พี่ปล่อยก่อนสิ ปล่อยเลย ปล่อยๆๆๆ"
"เฮ้ย อือออ อ่อยอ่อนอุดๆ อือออ" ไอ้พี่ทิศบ้าก็ยังไม่ฟังคำของคุณลุงแต่กลับทำตรงกันข้ามเพราะพอผมบอกให้ปล่อยกลับยื่นหน้าเข้ามาจูบผมเสียอย่างนั้น
"แฮ่กๆ พอเลย! ไม่ต้องมาจุ๊บ"
จุ๊บๆๆๆ ๆๆ ๆ
"เหอะ พี่เนี่ยไม่ได้อยู่เพจพ่อบ้านใจกล้านะ!!"
แล้วผมก็ปล่อยให้พี่ทิศกอดผมอยู่แบบนั้น คิดๆดูแล้วมันก็ตลกดี ผมมีชีวิตเรื่อยๆมาตลอด แต่เพียงก้าวเข้ามาสู่วัยทำงานกลับมีเรื่องมากมายประดังประเดเข้ามา ทั้งเรื่องสุขและทุกข์ ผู้คนมากมายที่ผมคิดว่าอาจจะไม่มีวันได้รู้จัก ถ้าผมไม่มายืนอยู่ข้างๆคนนี้ ทั้งพี่ภพ พี่คราม พี่ต้น พี่ซัน คุณตูนรวมถึงคุณนพด้วย เพื่อนสนิทของผมทั้งกัณณ์และดอกเข็มที่ยังอยู่กับผมมาถึงทุกวันนี้อยากจะขอบคุณพวกมันจริงๆ
ใช่ว่าผมจะไม่เคยได้ยินคำว่าที่ว่า รักครั้งแรกมักไม่สมหวัง แต่ตอนนี้สำหรับผมมันไม่ใช่ครับ รักของผมมันสมหวัง ต่อให้เป็นรักครั้งไหนๆ ถ้าเราจับมือกันไม่แน่พอ รักมันก็ต้องหลุดลอยไปอยู่ดี รักกันก็ต้องช่วยกันดูแลสำหรับผมมันเป็นแบบนั้นนะ
ผมอยากจะขอบคุณทุกเรื่องๆที่เกิดขึ้นจริงๆ แต่ถ้าอยากจะบอกขอบคุณกับใครสักคน ก็ต้องเป็นคนนั่งกอดผมอยู่คนนี้
"ขอบคุณมากนะครับพี่ทิศ" จุ๊บ!!
- The end -
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
:z10: :z10: สวัสดีค้า จ๊ะเอ๋มาแล้ว
แหะๆ ขอโทษแรงๆ กราบทั่วทิศเลยค่ะที่หายไปหลายวันแล้วยังไม่บอกก่อนอีก
เรามีธุระด่วนไปต่างจังหวัดเลยไม่ได้เปิดคอมเลย
ฮือออออ ก้มกราบ
นี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ จบเรื่องแล้ว!!
ไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถแต่งได้จนจบถึงแม้ว่าภาษาจะป่วยๆมาทั้งเรื่องเลยก็ตาม
ขออภัยด้วยจะค่อยๆปรับปรุงการเขียนนะคะ
หลังจากนี้จะมีกัณณ์ทอร์คมาเล็กน้อยและตอนพิเศษอีกนิสสส
เราขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน+คอมเม้นต์มากๆ จูบกระหม่อม
ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้เรานะคะ ประทับใจ❤❤❤
แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค้าาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณ :L2: :L2:
-
พี่ทิศก็นะพ่อพูดไม่เท่าไหร่รังแกน้องนินซะแล้ว :-[ :-[ :-[ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบละ
-
:impress2: :mew4: :pig4: :L2: :pig4: :pig4:จบแง้ววงๆๆๆรอติดตามเรื่องใหม่น้าๆๆเขียนได้สนุกๆๆชอบน่าา o13 :3123:
-
ก็คิดแล้วล่ะว่า กับคริบครัวมันคงไม่ยาก เพราะพี่ทิศซะอย่าง ทำทุกอย่างให้น้องไม่ลำบากกายลำบากใจอยู่แล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนพิเศษจร้า ^_^
-
HED แฮบปี้เอนดิ้งมากรอตอนพิเศษ อิอิ
-
จบแล้วววว ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ
พี่ทิศมุ้งมิ้งมากค่ะ จะมีตอนพิเศษมั้ยน้า
รอติดตามเรื่องต่อไปจ้า
-
อืมมม จบแว้ว ขอบคุณมากๆเลยค่ะ จบได้แบบนิ่่่มนวลน่ารัก
รอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
:oo1:
-
ตอนพิเศษ 1
GUN Talk :
เฮ้อออออ
ชีวิตคนโสดอย่างผมมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ตั้งแต่เพื่อนออกเรือนไปผมก็ถูกทิ้งอย่างไม่ไยดี เข็มมันก็กลับบ้านไปแล้ว ส่วนนินชีวิตมันก็ดี๊ดี พี่ทิศเอาอกเอาใจมันตลอด สปอยจนไม่รู้จะว่ายังไง
เหลือแต่ผมครับ มีชีวิตเดิมๆซ้ำๆซากๆแบบนี้ ทำไมหนอรูปหล่ออย่างผมถึงไม่มีสาวๆมาสนใจบ้าง ก็ได้วะถ้าฟ้าจะลิขิตมาให้ผมเป็นหนุ่มโสดผมก็จะโสดให้สุดๆไปเลย! สาวๆจะต้องเสียใจ!
หลังเลิกงานนี้คงเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วมั้งครับ ที่ผมต้องเดินมุ่งหน้ามายังร้านกาแฟร้านหนึ่ง ผมเปิดประตูร้านที่ตอนแรกๆนานๆถึงจะแวะมาสักครั้ง แต่หลังจากที่นินมันย้ายไปอยู่บ้านพี่ทิศ ผมเองก็เกรงใจไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของมันกับแฟนอีก ผมก็แวะมานั่งที่ร้านนี้บ่อยๆก่อนจะกลับห้อง
ร้านกาแฟบรรยากาศสบายๆร้านนี้อยู่ติดริมถนนยานธุรกิจเลยครับ เพราะงั้นคนเลยเยอะแน่นร้านแน่นอน ยิ่งวัสดุอุปกรณ์ตกแต่งร้านออกแนววินเทจหน่อยๆ ตามสมัยนิยมด้วยคนเลยยิ่งชอบ ผมเคยมาตอนเที่ยงครั้งหนึ่งแล้วหลังจากนั้นก็ไม่มาอีกเลยเพราะคิวรอรับอาหารยาวมากกกกก ขีี้เกียจรอครับ
แต่ผมลองมาตอนเย็นๆแทนก็โอเคครับ ยังพอทนรอได้ แค่เปิดประตูเข้ามากลิ่นกาแฟที่คลุ้งอยู่ทั่วร้านก็ปะทะเข้ากับรูจมูกผมทันที หอมกาแฟมากนะครับแต่ให้ดื่มเย็นๆแบบนี้ผมก็ไม่เอาเดี๋ยวนอนไม่หลับ
ผมเดินตรงมายังเคาน์เตอร์สั่งอาหาร สั่งของเดิมๆมากิน ก่อนทักทายพนักงานนิดหน่อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเคาน์เตอร์บาร์ที่อยู่ติดกระจกตรงข้ามกับเคาน์เตอร์สั่งอาหาร มันมักเป็นมุมที่ผมเลือกนั่งเป็นประจำ
เย็นๆหลังเลิกงานแบบนี้ผมมักสั่งชาหอมๆไม่ก็นมอุ่นๆมาดื่ม ชิวๆอ่ะครับ จริงๆกลิ่นพวกนี้มันช่วยคลายเครียดได้เป็นอย่างดีเลยครับ หาอะไรอุ่นๆท้องดื่มก่อนนอนก็ดีไม่น้อยนะ หลับงี้สบายตลอด
ถึงเห็นผมพูดมากจริงๆก็แอบเหงาเป็นนะครับ แต่โชคดีหน่อยที่ผมเป็นคนเฟรนลี่ไปที่ไหนก็รู้จักไปหมด พอได้คุยกับคนนู้นคนนี้ก็หายเหงาครับ นี้คงเป็นอีกเหตุผลที่ผมเลือกมานั่งที่ร้านกาแฟก่อนกลับห้อง เพราะผมอยู่ห้องคนเดียวกว่าผมจะเข้านอนก็อีกนาน หาเพื่อนคุยเพลินๆดีกว่า
"ไงเรา มาซะเย็นเลยนะ" นี้ก็เป็นอีกคนที่เป็นเพื่อนคุยยามผมมานั่งร้านนี้
"อื้มพี่ เพิ่งเคลียร์งานเสร็จ พี่อ่ะเป็นไงบ้างคนเยอะป่ะวันนี้" ผมหันไปถามเจ้าของร้านกาแฟ
"ก็ยุ่งทั้งวันอ่ะ แต่ดีแล้ว ดีกว่าไม่มีคนเข้าร้าน" 'พี่ภูมิ'หันมาบอก
"อ้าวแล้วว่างอ่อพี่ ผมนั่งคนเดียวได้ไปดูแลร้านเถอะ" ผมบุยปากไปทางประตูร้านที่ถูกเปิดออกโดยลูกค้าหน้าใหม่
"อือ ไม่เป็นไรหรอกน้า เด็กในร้านก็อยู่เดี๋ยวเค้าก็ดูกันเอง" พี่ภูมิว่าแบบนั้นผมก็พยักหน้ารับ พี่ภูมิแก่กว่าผม 3 ปี มีหน้าที่เป็นบาริสต้าประจำร้านและควบตำแหน่งเจ้าของร้านไปด้วย จริงๆร้านนี้มีบาริสต้าประจำอีกคนค่อยทำตอนที่พี่ภูมิยุ่งๆ นอกนั้นก็เป็นเด็กผู้หญิงอีก 2 คนที่ค่อยดูแลร้าน
ผมนั่งมองความวุ่นวายยามเย็นทั้งรถติด คนที่เดินกันขวักไขว่ ส่วนตัวพี่ภูมิลุกขึ้นเดินหายไปที่หลังเคาเตอร์สั่งอาหาร สงสัยมีลูกค้ามาสั่งของมั้ง
ตอนแรกผมก็ไม่รู้จักพี่แกหรอกครับ แต่มาบ่อยไงจนเขาจำหน้าได้ เลยได้รู้จักกันช่วงแรกผมนึกว่าพี่แกเป็นลูกจ้าง แต่ไปๆมาๆ เด็กในร้านบอกว่านี้แหละเจ้าของร้านผมก็อ๋อเลยคิดว่าเป็นลูกจ้างอยู่ตั้งนาน แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมเจ้านายถึงไม่ด่าที่มานั่งคุยเล่นอยู่แบบนี้ ที่ไหนได้ก็เป็นเจ้าของร้านเสียเอง
พี่ภูมิเป็นผู้ชายตัวสูง ใบหน้าคมคายพอเรียกลูกค้าสาวๆเข้าร้านได้ละนะ กล้ามเนื้อก็พอมีเรียงดูสวยงามดี รวมๆก็หล่อนะแต่คนละสไลต์กับพี่ทิศที่คีพลุคนักธุรกิจ แต่ทั้งหมดผมก็หล่อกว่าทุกคนอยู่ดี คิดแล้วก็ภูมิใจ ฮ่าาาา
"อ่ะ พี่ให้" จานเค้กถูกเลื่อนส่งมาตรงหน้าผม
"อะไรอ่ะ ไม่ได้สั่งนะ"
"ก็บอกว่าให้ กัณณ์กินเถอะพี่ไม่คิดเงิน"
"แน่นะ ไม่ใช่พอผมตักเข้าปากแล้วกลับคำนะ"
"เออ กินๆไปเถอะ ของเหลือ"
"พี่ภูมิ! ไรวะพี่!"
"ล้อเล่นๆ เพิ่งลองทำแต่ก็ขายใกล้หมดแล้ว กั๊กเก็บไว้ให้เราชิ้นนึง"
"อื้มมม " พอลองชิ้มคำแรกผม็ยกนิ้วโป้งให้เลย แป้งเค้กงี้นุ่มมมมม พอเจอกับครีมด้วยก็อ่าาา ละลายในปาก
"ทำเองอ่อพี่?" ผมถามหลังจากยกชาขึ้นจิบตัดความหวานในปาก
"เปล่า พ่อครัวคนใหม่ทำ พี่ลองให้เค้าทำดู"
"ผ่านๆ เดี๋ยวผมชวนเพื่อนมากินด้วย"
"อือ เอาสิมาอุดหนุนกันเยอะๆ"
"ไม่เลี้ยงหรอ?"
"เลี้ยงเราคนเดียวก็พอแล้ว"
"แหมพี่ พูดงี้ถ้าผมเป็นผู้หญิงคิดไกลแล้วนะ"
"ฮ่าาาาา จริงๆเลยนะ" ผมกับพี่ภูมิก็คุยกันเรื่องๆ ดินฟ้าอากาศคุยกันหมดอ่ะครับ สงสัยเหมือนกันว่าพี่แกไม่ทำงานเหรอ มานั่งคุยกับผมอยู่ได้
"พี่เป็นไงบ้างช่วงนี้หายเฮิร์ทรึยัง" เรื่องมันมีอยู่ว่าก่อนหน้านี้พี่ภูมิมีแฟนครับ แต่แฟนต้องการเวลาจากพี่แกเพิ่ม แต่พี่ภูมิก็พยายามแบ่งเวลาให้สุดๆแล้ว แต่แฟนก็ยังไม่พอใจจนสุดท้ายแฟนพี่ภูมิก็ชิ่งหนีไปเฉยๆ ผมพอรู้เรื่องก็เลยปลอบๆไป แนะพี่แกด้วยนะว่ามาอยู่โสดๆกันดีกว่า
เหมือนคนเหงามาเจอกันอ่ะครับ คุยอะไรก็รู้คอถูกใจไปกันหมด ผมก็เลยมานนั่งร้านพี่แกบ่อยๆ ชอบตรงที่พี่ภูมินั่งฟังผมพูดได้เรื่อยๆแถมยังดูใส่ใจกับพี่ผมพูดด้วยทั้งๆที่เรื่องบ้างเรื่องไม่มีอะไรให้น่าสนใจแต่พี่ภูมิก็ยังตั้งหน้าตั้งตาฟังผมพูดอยู่ดี ฮ่าาาา
"ก็ดีขึ้นนะ นี้ก็หลายเดือนแล้ว กัณณ์อ่ะหาแฟนได้ยัง?" คือผมก็บ่นให้พี่ภูมิฟังว่านั้นเหง๊าเหงา
"ระดับผม....ไม่มีหรอกพี่ สาวๆไม่หันมามองผมเลย" ผมถอนหายใจก็บ่นต่อ "พี่ที่ทำงานบอกว่าผมช่างพูดเกินไปสาวๆเค้าเบื่อ แต่ไหนใครว่าสาวๆชอบคนเฟรนลี่ โด้วววว"
"แต่ช่างเถอะ จะมีเมื่อไรก็เมื่อนั้น" ผมบ่นอย่างปลงๆ ก่อนตักเค้กคำสุดท้ายเข้าปาก
ผมว่าผมนั่งคุยกับพี่ภูมิแค่แปบเดียวนะ แต่พอมองนาฬิกาอีกทีนี้ก็จะสามทุ่มแล้วหรือว่าวันนี้ผมมาร้านพี่แกช้าจริงๆ ผมต้องกลับห้องแล้ววววววว
"พี่ผมไปแล้ว คิดเงินด้วย"
"เหรอ ไปเถอะมื้อนี้พี่เลี้ยง"
"ไม่ได้พี่ คิดเงินเถอะ อ่ะนี้ผมให้" ผมวางเงิน 100 บาทไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้ข้างๆ
"ไปแล้วพี่" ผมหันไปบอกลาเจ้าของร้าน แล้วลุกเดินออกไป
"กัณณ์" เสียงทุ้มๆเรียก ผมจึงหันกลับไปมอง
"ว่าไงครับ ไม่พอเหรอ? พี่บอกว่าไม่เก็บค่าเค้กไง" ก็ชาแก้วเดียวไม่น่าเกินนะ ผมขมวดคิ้วถามอย่างงง
"เปล่า จะถามว่า พรุ่งนี้มาอีกไหม?"
"อื้มมม ถ้าว่างก็จะมาพี่"
"งั้นพี่รอนะ" ว่าจบพี่ภูมิก็ส่งยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มกลับยกมือไหว้แล้วเดินออกจากร้านไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าาา จ๊ะเอ๋ๆๆๆ :katai5: :katai5:
เอาตอนพิเศษมาเสริฟค่ะ สดๆร้อนๆเลย
หายหน้าไปนานมากกก ขอโทษนะตัวเอง ไหว้รอบทิศ -/\-
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กันต์กับพี่ภูมิใช่มิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แพ้ผู้ชายอบอุ่น :ling1:
-
ภูมิกันต์ใช่ไหม :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ภูมิ - น้องกัณณ์ //ขอต่ออีกสักตอนสองตอนพอชื่นใจหน่อยนะครับ (หากสะดวกต่อ)
ขอบคุณมากๆ เลยครับ สำหรับเรื่องราวของ พี่ทิศ - น้องนิน และเหล่าผองเพื่อน ^^
-
พี่ภูมิ แลดู สุภาพ และอ่อนโยน
-
น้องนินน่ารัก
รอตอนพิเศษของกันณ์กับพี่ภูมิต่อค่ะ
:L2: :L2:
-
อุ้ยๆๆๆๆ น้องกัณณ์จะไม่เหงาแล้วสินะ โฮะๆๆๆ
-
ตอนพิเศษ 2
GUN Talk :
ผมเดินออกจากตึกบริษัทหลังเวลาเลิกงาน ไม่ต้องคิดว่านินมันทิ้งผมนะครับ จริงๆแล้ววันนี้ผมทิ้งมันอยากให้มันเคลียร์กับพี่ทิศให้จบๆ เห็นชักหน้างอนพี่ทิศมาสองวันแล้ว ผมเลยจงใจไม่ขึ้นไปหามัน ผมเดินมาหยุดหน้าตึกหันซ้ายหันขวาคิดว่าจะกลับห้องเลยดีรึเปล่าหรือว่าจะแวะไปเดินเล่นที่ห้างก่อนดี
"คุณกัณณ์ครับๆ" พี่ยามประจำตึกวิ่งหิ้วของมาทางผม
"ว่าไงพี่?"
"นี้ครับมีคนฝากไว้ให้ครับ เพิ่งเดินกลับไปเมื่อกี้เอง" พี่ยามส่งถุง 2 ถุงมาให้ผม
"ใครอ่ะพี่?"
"ไม่ทราบครับ แต่เห็นสวมผ้ากันเปื้อนด้วย" พี่ยามแกก็พยายามอธิบายรูปพรรณของคนที่เอาของมาฝากจนพอจะนึกออกว่าเป็นใคร
ผมเปิดถุงดู ถุงแรกเป็นนมเย็น ส่วนอีกถุงใส่ขนมไว้สองอย่างเป็นคุกกี้กับเค้ก
"ขอบคุณครับพี่" ผมหันไปพูดกับพี่ยาม แล้วพี่ยามก็เดินกลับไปยังที่ประจำของแกตามเดิม
จากตอนแรกว่าจะไปเดินห้างเล่นสักหน่อยคงไม่ได้แล้ว ผมสาวเท้าตามทางไปยังร้านกาแฟที่ผมไม่ได้ไปมาสองสามวัน งานมันเยอะอ่ะครับ พอเลิกงานแล้วก็กลับหอเลย ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ไปหาพี่ภูมิที่ร้านอีกเลย
พอเดินมาสักพักก็ถึงร้าน ในร้านคนยังคึกคักเหมือนเคย แต่มองเข้าไปไม่ยักเห็นพี่ภูมิแฮะ ผมเปิดประตูร้านเดินดุ้ยๆเข้าไปที่หน้าเคาท์เตอร์สั่งอาหาร
"อ้าวพี่กัณณ์ หายหน้าไปหลายวันเลยนะ" เด็กผู้หญิงในร้านทักผมอย่างเป็นกันเอง
"งานหนักมากกกก ปวดหัวด้วยแหละเลยไม่ได้มาอยากกลับไปนอนมากกว่า"
"อ๋อ แล้ววันนี้รับอะไรดีค่ะ นมหรือชาร้อน?"
"ไม่อ่ะ นี้มีแล้ว" ผมยกถุงหิ้วที่ประทับตราร้านให้เธอดู
"อ้าว มาตอนไหนอ่ะ ทำไมหนูไม่เห็น?" เธอทำหน้ายุ่ง
"มีคนเอาไปฝากไว้กับยามที่ตึก"
"อ่อออ เดี๋ยวหนูมาคุยต่อนะ พี่ไปนั่งก่อน หนูคิดเงินเค้าแปบนึง" เธอว่าก่อนจะหันไปทักทายลูกค้าข้างหลังอย่างอารมณ์ดี
ผมเดินมานั่งที่เดิมเคาน์เตอร์บาร์ติดกระจก หากแต่วันนี้ที่กระจกกลับมีโพสอิทแปะไว้สามสี่แผ่น
ทำไมไม่มานะ หรือว่าดึกๆค่อยมา
เมื่อวานก็ไม่มา วันนี้ละ นี่รออยู่
สามวันแล้วนะหายไปไหน
เอาของไปให้แล้ว ไม่รู้จะได้รับมั้ย
ผมนั่งอ่านแต่ละแผ่นอย่างเอื่อยๆแต่มาสะดุดที่แผ่นสุดท้ายนี้แหละ แต่ผมก็ปัดๆความรู้สึกนั้นออกไปอาจจะเป็นของลูกค้าคนอื่นก็ได้ ผมหยิบนมเย็นและเค้กออกมาแล้วนั่งกินเรื่อยๆ ดูเหมือนวันนี้จะยุ่งๆหน่อยคนเข้า-ออกจนผมต้องเบือนหน้าหนี ไหนจะเสียงในครัวที่ดังไม่หยุด
"อ่ะนี้ข้าว กินก่อนเดี๋ยวพี่มาคุยด้วย" จานข้าวผัดง่ายๆถูกยกมาเสริฟข้างๆ ผมหันไปมองก็เห็นหน้าเจ้าของร้านที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
"พี่ ยุ่งอยู่ไม่ใช่เหรอเดี๋ยวผมกลับก่อนก็ได้นะ" ผมหันไปบอกพี่ภูมิอย่างเกรงใจ
"จะเสร็จแล้วนั่งกินข้าวไปพลาง เดี๋ยวมาคุยด้วย" เมื่อเจ้าตัวยืนยันอย่างนั้น ผมเลยเลื่อนจานข้าวไว้ตรงหน้าแล้วกินไปเรื่อยๆไม่รีบ พอทานข้าวเสร็จก็หันมาจัดการเค้กที่ทานค้างต่อ
"หายไปไหนมาหื้ม?" พี่ภูมิเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างๆผม
"งานเยอะ พอทำเสร็จแล้วเวียนหัวเลยขี้เกียจเดินมาอ่ะ" ผมหันไปบอกพี่ภูมิที่นั่งเท้าคางมองผมอยู่
"พี่อ่ะ ทำไมวันนี้ดูยุ่งๆเป็นพิเศษ?"
"มีคนมาสั่งขนมจะพาไปเลี้ยงงานวันเกิด เลยยุ่งๆนิดหน่อย"
"อ่อออ แล้วอันนี้ของพี่?" ผมขี้ไปที่ถุงขนมที่วางอยู่อีกด้าน
"ก็ใช่ เห็นวไม่มาหลายวันคิดว่าเบื่อร้านพี่แล้ว"
"เฮ้ย ไม่ใช่ยังไม่เบื่อ แล้วอันนี้ลูกค้ามาทำไว้อ่อ?" ผมชี้ไปยังโพสอิทที่อยู่ตรงหน้า
"เปล่า ของพี่นี้แหละ"
"เพ้อถึงใครอ่ะ?"
"ไม่รู้สิ ที่บอกเค้าว่าพี่จะรอ แต่หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่มาเลยต้องเอาขนมไปให้ถึงบริษัท" พี่ภูมิว่าไปมองหน้าผมยิ้มๆ
"อะไรของพี่เนี่ย ผมอ่อ?" รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันวิ้งๆไงไม่รู้
"ก็พี่รออยู่คนเดียว"
"อ่า....." เห้ยๆ อย่ามาแนวนี้ครับ ผมไปต่อไม่ถูก
"55555" อ้าวอยู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาทำไมไอ้พี่ภูมิ
"ตลกอะไรครับ?"
"ก็เรานะสิ ทำหน้าตลกดี"
"ก็พี่พูดแปลกๆ" เหมือนจะหยอดผมเลย อันนี้ผมคิดต่อในใจไม่กล้าพูดออกไปกลัวหน้าแตก
"เหรอ ไม่รู้ตัวอ่ะ" อย่ามาทำมึนซี้ๆ
"เออแล้วพี่ไม่ทำต่อเหรอ ขนมอ่ะ?"
"อบอยู่ เดี๋ยวเสร็จแล้วพ่อครัวเค้าก็จัดการเองแหละ"
"อ่าๆ ผมอยากกลับแล้วอ่ะ ง่วง" ผมหันไปบอกพี่มันเชิงของอนุญาต
"โอเค ไปสิ" พี่มันลุกขึ้นผมเลยลุกขึ้นด้วยหยิบของมาถือไว้ มือก็ล้วงประเป๋าตังส์
"อ่ะนี้นะครับ ค่าข้าวแล้วก็ค่านี้"ผมชูถุงกิ้วในมือแล้วยื่นตังให้พี่ภูมิ
"ไม่เอา พี่เลี้ยง ไปสิกลับกันเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เห้ยๆ ไม่ต้องพี่เดี๋ยวกลับเองพี่ทำงานต่อเถอะ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปส่ง กัณณ์ไปงีบไปพลางๆ" พี่ภูมิว่าพลางถอดผ้ากันเปื้อน แล้วเดินอ้อมไปที่เคาท์เตอร์หยิบกุญแจรถขขึ้นมา แล้วเดินมาหาผม
"ไป เดี๋ยวไปเอารถแปบแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอาจริงอ่ะ?"
"อื้ม ไปสิ กวางพี่ฝากปิดร้านด้วยนะ ส่วนขนมของคุณสาเดี๋ยวเกือบๆสามทุ่มเค้าจะเข้ามาเอา ส่วนเงินเค้าจ่ายเรียบร้อยแล้ว มีอะไรก็โทรหาพี่แล้วกัน" พี่ภูมิหันไปบอกเด็กที่ยืนประจำเคาท์เตอร์
"ได้ค้าา" เธอก็ตอบรับเสียงใส
"ไปกลับห้องได้แล้ว" พี่ภูมิว่าแล้วจูงมือผมออกจากร้าน มันแปลกๆนะผู้ชายตัวโตๆจูงมือกันออกจากร้านกาแฟแบบนี้ถ้าตัวเล็กๆแบบนินมันโดนจูงผมจะไม่สงสัยเลย แต่นี้ผมกัณณ์ไงผู้ชายตัวโตๆโดนจูงมือเป็นเด็กแบบนี้ มันแปลกๆไหมว่ะ
แต่ช่างเหอะเพราะแปลกไม่แปลกไม่รู้ ที่รู้ๆคือกูนั่งอยู่ในรถเขาแล้ว บอกทางไปห้องกูเสร็จสรรพแล้วกูยังไม่หน้าทิ้งตัวลงนอนบนเบาะนุ่มๆในรถเขาด้วย....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
มาลงแล้วครับ ตอนพิเศษตอนที่ 2 ตอนหน้าจะเป็นตอนจบของคู่กัณณ์นะคะ
หลังจากนั้นก็จะเป็นตอนพิเศษของคู่นินอีก 3 ตอน ก็จะจบบริบูรณ์แล้ววว ว
ประกาศตัวโตๆ ตอนนี้เราเปิดเรื่องใหม่แล้วนะคะ
welcome to my heart เพราะอาจเป็น'รัก'
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54931.0
ยังไงก็ฝากจิ้มจึ้กๆเข้าไปอ่านด้วยน้าาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมใจละลาย ทำไมอิจฉาาาา
-
อยากกินเค้กขึ้นมาทันใด
-
ตอนพิเศษ 3
เหมือนช่วงนี้ผมจะตัวติดกับพี่ภูมิบ่อยๆ ตอนเที่ยงถ้าพี่เค้าไม่มาหาผมที่บริษัท ผมก็จะเดินไปหาที่ร้านแทน ตอนเย็นผมก็ไปนั่งเล่นร้านพี่แกทุกวัน พอตกค่ำหน่อยพี่ภูมิก็แวะไปส่งผมที่หอ
มันเป็นไปแบบนี้บ่อยๆ จนนินนและเข็มแอบบ่นว่าผมไม่มีเวลาให้
กริ๊งๆ
ผมผลักประตูร้านแล้วเดินเข้าไปข้างใน เด็กในร้านจำหน้าผมได้แล้ว บางครั้งบางคราวถ้ามันยุ่งมากจนเด็กเสริฟกันไม่ทัน ผมก็อาสามาช่วย
"พี่ภูมิไม่อยู่นะพี่ ไปส่งขนม" น้องกวางบอกผมเมื่อผมเอากระเป๋าสัมพาระไปเก็บหลังเคาท์เตอร์
"อ่าๆ พี่ภูมิโทรบอกพี่แล้ว"
"แหม๋ๆ ไม่ได้เลยนะรายงานตัวกับพี่กัณณ์ตลอดดด ~"
"อะไรก็โทรคุยตามปกติ"
"กวางก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" เธอว่ายักคิ้วหลิ่วตา ผมจึงอดไม่ได้จะขยี้หัวเธอเล่น
"ตั้งใจชงโกโก้ให้ลูกค้าเถอะ"
"ตั้งใจทำอยู่แล้วน้าาา ~" เธอว่า ส่วนผมกำลังชงชาร้อนให้ตัวเอง ส่วนอีกแก้วก็ชาเขียวเย็น
"เอาไปให้ใครอ่ะพี่ อีกแก้วอ่ะ" เด็กกวางจี้มาที่แก้วชสเขียว
"ของพี่ภูมิ อีก 5 นาทีคงถึงมั้ง" ผมเดาเอาเพราะเมื่อกี้ก่อนเข้าร้าน พี่ภูมิโทรมาบอกว่าใกล้ถึงร้านแล้ว
"รู้ใจกันด้วยว่าอีกฝ่ายชอบกินอะไร ถามจริงพี่กัณณ์กับพี่ภูมิเป็นแฟนกันป่ะ?"
"เห้ยยย ไม่ได้เป็นสนิทกันเฉยๆ" ถึงปากจะบอกน้องมันไปงั้น แต่ใจผมมันก็แกว่งๆนิดละนะกับคำถาม
"จริงอ่ะ พวกพี่เหมือนเป็นแฟนกัน พอคุยกันก็ดูมุ้งมิ้งกันอ่ะ" จริงเหรอว่ะ ทำไมผมไม่รู้สึกว่ามันมุ้งมิ้งตรงไหน
เปาะ
"คิดไรอยู่" นิ้วเรียวๆเคาะที่หน้าผากผมเรียกสติ
"อ้าวพี่" พี่ภูมินั่งลงข้างๆผมหยิบแก้วชาเขียวขึ้นดู แบบนี้ทำเอาคนทำอย่างผมอดดีใจไม่ได้
"อร่อยป่ะ นี้ทำเอง"
"อร่อย ดีใจจังได้กินพี่ฝีมือกัณณ์" พี่ภูมิยิ้มตาหยี
"เวอร์ ดีใจไรขนาดนั้น เอ่อพี่รู้ป่ะ เพื่อนผมบ่นน้อยใจ หาว่าผมไม่มีเวลาให้พวกมัน" ผมเล่าขำๆ
"แล้วบอกเพื่อนว่าไง"
"ก็บอกว่ามาช่วยงานพี่"
"แล้วไงต่อ?"
"มันก็ว่าผมมีแฟน ติดแฟน ผมละเชื่อเลย" ผมบ่นอย่างหน่ายๆที่มันไม่เชื่อผม
"ก็บอกไปสิว่า ช่วยแฟนทำงานหาเงินสร้างตรอบครัว"
โอโห้ ตอบงี้ผมเกือบตกเก้าอี้ !!
"อะไรของพี่" ผมชกไหล่พี่ภูมิเบาๆ
"พูดจริง นี้คิดว่าพี่เข้าหาเรา โทรคุย ไปรับไปส่งเราแบบนี้คืออะไร"
เหมือนจะเป็นโหมดจริงจังด้วย ไอ้กัณณ์ไม่พร้อมมม
"ก็คิดว่า... พี่น้อง... เฉยๆ" อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิไอ้พี่ภูมิ
"พี่ไม่คิดงั้นนะ พี่คิดกับเราแบบอื่น"
"อ่า.. ครับ"
"รังเกียจรึเปล่า?"
"ก็... ไม่"
"แล้วเป็นแฟนกันได้รึเปล่า?"
"ก็...." ฮือออ กูไม่รู้จะตอบไง
"ตอบตรงๆเลยครับ พี่รับได้"
"ถะ..ถ้าลองคุยกัน... ได้มั้ย"
"แบบนี้พี่คิดว่าเราตกลงแล้วนะ "
"เออ!" ผมว่าแล้วลุกขึ้นเดินหนีออกนอกร้านไปเลย
"เดี๋ยวสิ! จะไปไหนกลับห้องถูกมั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ไอ้พี่ภูมิวิ่งตามผมออกมา แล้วจับมือผมไว้ จูงไปที่รถที่จอดอยู่ข้างร้าน
"ไปก็ไปสิ ปล่อยด้วยมือ อายคนโว้ยยย" ผมโวยวายกลบเกลือนความอาย ยังกับผู้หญิงเลยกู
ผู้หญิง! ผู้หญิง!
ไม่มีทาง กูไม่รับแน่นอนอ เรื่องงี้จองก่อนได้เปรียบ !
ผมเลยตัดสินใจหันไปตะโกนบอกอีกคน
"ผมไม่รับนะพี่ ผมรุกเท่านั้น!"
ควับ !! ผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินริมถนนหันมามองหน้าผม ชิบหายยยย กูลืมม !
พี่มันจับมือเงียบๆเสือกอายนี้กูตะโกนบอกชาวโลกเองเลย สาสสสสส
หันไปมองอีกทีไอ้พี่ภูมิเดินขำมา ส่วนผมยกกระเป๋าปิดหน้าแทบไม่ทัน
กูตั้งสติแปบ เสียใจกูตะโกนไปได้ไงว้ะ
"พี่หยุดขำเลย"
เพี้ยะๆ ผมตีแขนคนขับรถที่ขำไม่หยุด
"โอเคๆ พี่แค่ดีใจพี่กัณณ์กล้าประกาศแบบนั้น"
"เออแต่ผมรุกนะพี่ ไม่รับ"
"เรื่องนี้ไปตกลงกันบนเตียงดีกว่านะ"
"ไม่ต้องมายกยิ้ม ยังไงก็ไม่ยอมโว้ยย"
"อยาก'ยิ้ม' อยากให้กัณณ์'รับ'"
"ไอ้พี่ภูมิ!"
"ฮ่าาาาาา"
----------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
สวัสดีค้าา กลับมาแล้ว
ขอบอกเลยนะคะว่าเราไม่ได้อยากดองอะไรเลย แต่ไม่มีเวลาจริงๆ
อันนี้ขอโทษด้วย :hao5: :hao5:
นี้ก็จบคู่ภูมิกัณณ์แล้วนะคะ
ต่อไปจะเป็นตอนพิเศษของทศทิศกับนินค้าาา
ฝากของหน่อยยเราเปิดเรื่องใหม่แล้วน้าาา
welcome to my heart เพราะอาจเป็น'รัก'
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54931.0
-
ลืมตัวตะโกนซะดังลั่นเลยนะ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
กัณณ์ - พี่ภูมิ น่ารัก มากมายเลย ^^
-
คู่นี้ช่างน่ารัก
-
น่ารัก :katai2-1:
-
o17 น่ารักมากมาย รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ตอนพิเศษ 4 ทศทิศ-นิน
“ไม่เอาน้าพี่ทิศ ผมทำได้จะจ้างให้เปลื้องเงินทำมั้ย?” ตอนนี้ผมไม่เข้าใจร่างสูงตรงหน้าเลยสักนิด เรื่องของเรื่องก็คือ จู่ๆวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุดของเราก็มีแม่บ้านมาเคาะประตู เขาอยู่ห้องคนเดียวก็เปิดประตูรับ
ป้าแม่บ้านบอกว่า คุณทศทิศจ้างให้เข้ามาทำความสะอาดห้องสัปดาห์ละครั้ง ป้าแม่บ้านก็น่ารักมากตั้งใจทำงานอย่างดี ทุกซอกทุกมุมสะอาดเรียบร้อย เสื้อผ้าก็ส่งซัก-รีดเรียบร้อย จานชามที่เขาทิ้งไว้เมื่อเช้าก็จัดการล้างหมด ตอนแรกเขาก็บอกว่าไม่ต้องล้างหรอกจามชามไม่กี่ใบเดี๋ยวเขาล้างเองแต่ป้าก็ไม่ยอมล้างให้จนหมด
พี่ทิศที่ออกไปซื้อของพอกลับเข้าห้องมาก็เห็นห้องสะอาดเรียบร้อย ยืนมองด้วยความพึงพอใจในฝีมือป้าแม่บ้าน
“เป็นไงนิน ป้าเค้าทำงานดีมั้ย?”
“ดีครับ ทำสะอาดกว่าผมอีก”
“งั้นผมตกลงจ้างป้านะครับ ทำทุกวันเสาร์ ค่าจ้างก็ตามที่ตกลงกัน ป้าโอเคมั้ยครับ?” ป้าแม่บ้านก็ตอบตกลงซ้ำยังขอบคุณที่ให้เงินเพิ่มพิเศษอีก ก่อนที่จะเก็บเครื่องไม้เครื่องมือแล้วเดินออกจากห้องไป เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ผมเลยต้องมาถามคนตัวสูงว่าจะจ้างทำไม
“ก็วันเสาร์วันหยุดพักผ่อน นินไม่ต้องลุกขึ้นมาทำความสะอาดไง”
“มันก็จริงครับ แต่พี่บอกให้ผมทำแลกกับค่าห้องนะ”
“เรื่องนั้นลืมๆมันไปเถอะ”
“ไม่ได้! แบบนี้ก็เหมือนมาอยู่ฟรีๆ ไม่ช่วยอะไรพี่สักอย่าง!”
“แฟนคนเดียวพี่เลี้ยงได้น้า อย่าคิ้วขมวดสิ” จะไม่ให้ขมวดได้ไง ผมยอมรับว่าส่วนหนึ่งผมก็ดีใจที่พี่ทิศเป็นห่วงกลัวว่าจะเหนื่อยแต่ผมไม่พอใจมากๆที่มาทำแบบนี้ มันเหมือนผมง้อมือง้อเท้ารอรับความช่วยเหลืออย่างเดียว เรื่องแบบนี้ผมรับไม่ได้!!
“ถ้าพี่ไม่ให้ผมทำงานบ้าน วันหยุดผมจะไปรับจ้างทำงานพิเศษ” ผมเองอยากช่วยแบ่งเบาพี่ทิศบ้าง นี้อะไรแรกๆก็ให้ผมรับผิดชอบงานบ้านอยู่หรอก แต่หลังเริ่มบอกว่าผมไม่ต้องทำแล้วสุดท้ายก็จ้างแม่บ้านมาทำแทน
“ไม่ได้! วันหยุดก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ นินจะออกไปทำงานพิเศษทำไม เงินเดือนไม่พอเหรอ?” พี่ทิศเองพอได้ยินว่าผมจะออกไปหางานพิเศษทำก็ถามกลับเสียงเข้ม
“เงินเดือนพอ แต่ผมจะช่วยออกค่าห้องถ้าพี่ไม่ให้ผมทำงานบ้าน”
“พี่ไม่อยากให้เราเหนื่อย นินอย่าดื้อสิ”
“ผมไม่ได้ดื้อ พี่อ่ะไม่เข้าใจ” ผมว่าสุดเสียงแล้วเดินหันหลังเข้าห้อง จะให้บอกยังไงดีว่าเขาไม่ชินกับการเป็นอยู่แบบนี้ มันสบายตัวเกินไปจนชิน แต่ก่อนทุกวันของเขาคือวันทำงาน มันต้องมีงานเล็กๆน้อยๆให้เขาทำบ้างไม่ใช่มานั่งๆนอนๆอยู่แบบนี้
ปังๆ ๆ
“นิน เปิดประตูออกมาคุยให้รู้เรื่องก่อน”
ปังๆ ๆ
“นิน พี่บอกให้เปิดออกมาคุยกันก่อน” เสียงตะโกนเรียกยังดังไม่อยู่
“พี่บอกก่อนเลยนะว่าไงพี่ก็ไม่อนุญาตให้เราออกไปทำงานพิเศษ!”
ผมเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาจนถึงเย็น เปิดประตูออกมาก็เจอกับความเงียบพี่ทิศคงออกไปที่อื่นก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้อยู่เงียบๆคนเดียว
จะว่าไปนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาและพี่ทิศทะเลาะกัน ก่อนหน้านี้ถ้าอะไรไม่เกินไปเขาก็ยอมๆไป พอเดินเข้าไปในครัวก็เห็นอาหารสองสามอย่างถูกฝาชีครอบไว้ ผมยกอาหารมาทานหน้าทีวี เปิดทีวีดูไปด้วย
“ฮ่าๆๆ นี้พี่ทิศดูสิ…..”ผมหันไปเรียกคนข้างๆที่มักนั่งดูทีวีข้างๆผมเสมอ
ไม่อยู่
ผมลืมว่าพี่ทิศไม่อยู่ เราทะเลาะกัน ใช่เราทะเลาะกันเพราะผมงี่เง่าไม่ยอมฟัง ไม่อธิบายให้พี่ทิศเข้าใจ ผมกลับหนีเข้าห้อง
พอคิดได้แบบนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่ทิศ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย กดโทรอีกครั้งและอีกครั้งมันก็ยังคงเป็นแบบเดิม เขาเลยตัดสินใจกดหาเบอร์พี่ภพ แล้วโทรออกแทน ฟังเสียงเรียกสายไม่นานอีกฝ่ายก็รับ
“พี่ภพครับ รบกวนหน่อย”
(ว่าไงเรา)
“พี่ทิศอยู่กับพี่ภพมั้ย?”
(มีอะไร ทะเลาะกันเหรอ?)
“ก็ครับ” ผมตอบเสียงแผ่ว
(เคครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งมันที่ห้องแล้วค่อยๆคุยกันดีมั้ย?)
“ดีครับ งั้นผมรออยู่ที่ห้องนะ” แล้วผมก็กดวางสาย
ผมนั่งสูดลมหายใจเรียกสติ ก่อนจะค่อยๆเรียงคำพูดที่จะพูดกับพี่ทิศ แต่ยังไงๆมันก็ยังดูไม่เข้าท่าอยู่ดี
“เอาไงดีๆ แฮ่มๆ พี่ทิศ นินขอโทษที่งี่เง่า คือว่า…. โอ๊ยยยย เอาไงดีๆ” มันไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เรียงประโยคไม่ถูกเลย แต่เสียงเปิดประตูทำให้ผมแอบตกใจไม่น้อย เพราะบทพูดที่คิดว่าจะเตรียมยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย
“นิน ทำไรอยู่ อ้าวมึงก็เดินเข้ามาสิน้องอุตส่าห์โทรตาม อย่าเล่นตัวให้มาก”พี่ภพที่เดินนำเข้ามาก่อนแต่เมื่อหันไปเห็นว่าไม่มีใครอีกคนเดินตามจึงเดินออกไปเรียก
พี่ทิศเดินเข้ามาแต่สายตานี้ไม่มองหน้าเข้าเลยสักนิด นั้นยิ่งทำให้เขาม่รู้จะเริ่มยังไง
“พี่ทิศ” เขาลองเรียกอีกคน แต่คนตัวสูงกลับยืนนิ่งอยู่หน้าประตูตามเดิม ไม่ยอมแม้แต่จะหันหน้ามามองเขา
“ค่อยๆคุยกันนะ พี่เอามันมาส่งแล้ว พี่กลับก่อนแล้วกัน” พี่ภพให้มาให้กำลังผม
“มึงก็เหมือนกัน อย่าใจร้อนฟังน้องมันพูดก่อน แล้วมึงคิดยังไงก็อธิบายให้น้องฟังเหมือนที่อธิบายให้กูฟังอ่ะ กูไปแล้ว” พี่ภพเดินไปตบบ่าพี่ทิศก่อนจะออกจากห้องไป
ตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่เราสองคน พี่ทิศยังคงไม่ยอมหันมามองหน้าผมเลย
“พี่ทิศ ขอโทษ” ผมพูดเสียงแผ่วๆ แต่คนตัวสูงก็คงได้ยิน ทศทิศสาวเท้าเดินเข้ามาให้ห้องก่อนจะนั่งลงบนโซฟาหน้าทีวี
“พี่ทิศ นินขอโทษอย่าโกรธสินะๆ” ผมเดินตามนั่งข้างๆ มือก็เอื้อมไปแตะแขนอีกคนเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือลงมาจับชายเสื้อของ
อีกคนที่นั่งนิ่งๆไม่พูดอะไร
“ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะว่าเป็นห่วง แต่พี่ทิศเข้าใจมั้ยอ่ะว่านินไม่เคยอยู่เฉยๆ แบบนั่งๆนอนๆไม่ทำอะไร แล้วทุกวันนี้พี่ทิศก็ช่วยนินทุกอย่าง นินแค่อยากจะช่วยงานพี่แค่นั้นเองนะ ถ้าช่วยแบ่งเบาภาระพี่ไม่ได้เลยแล้วพี่จะมีนินทำไม อีกอย่างงานบ้านนะนินทำได้สบายๆ ไม่ได้หนักอะไรเลย ให้นินได้ดูแลพี่บ้างไม่ได้เหรอนิดๆหน่อยๆก็ยังดี”
“พี่ทิศ….”
“ยังไงพี่ก็ไม่ให้นินไปทำงานพิเศษ” เสียงทุ้มเย็นดังขึ้น
“แล้วพี่ทิศจะให้นินทำอะไรอ่ะ งานบ้านพี่ก็จ้างแม่บ้านแล้ว ส่วนค่าห้องถ้าไม่หางานนอกทำก็คงไม่พอ”
“.......”
“พี่ทิศอ่ะ อย่าเงียบสิคุยกันก่อน” ผมเขย่าชายเสื้ออีกคนเบาๆ
“ก็ไม่ต้องออกค่าห้องพี่รับผิดชอบเอง”
“งั้นให้นินทำอะไรอ่ะ”
“ทำหน้าที่เมียให้ดีก็พอ”
มาแบบนี้ผมก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน
“ว่าไงหน้าที่แค่นี้ทำได้มั้ย”
“ก....ก็ได้ แต่พี่ทิศยังไม่อธิบายอะไรเลยนะ”
แล้วผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆจากอีกคน ก่อนที่มือหนาจะจับไล่ผมไว้ทั้งสองข้างแล้วหมุนตัวให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“พี่แค่ไม่อยากให้นินเหนื่อยเข้าใจพี่มั้ย แค่ทุกวันนี้พี่เห็นนินกลับมาจากบริษัทแล้วต้องมาดูแลอาหารการกินของพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว แต่เรื่องทำความสะอาดพี่เข้าใจว่านินอยากช่วยแต่ห้องมันก็ใหญ่นินทำคนเดียวก็เหนื่อยจริงมั้ย นินแค่ชินที่ต้องทำงานหนักๆแต่พี่ไม่ชินนะที่เห็นคนรักตัวเองเหงื่อท่วมตัวแบบนั้น เพราะงั้นให้พี่จ้างแม่บ้านเค้าทำดีหน่ะดีแล้ว ทีนี้เข้าใจรึยัง” พี่ทิศอธิบายมายาวๆ ผมก็นั่งรับฟังเงียบๆ
“ทำหน้าที่เมียให้ดีก็พอ แค่นี้พี่ก็ดีใจจะแย่” พี่ทิศว่ากระเซ้าทิ้งท้าย
“ขอบคุณมากนะครับที่ห่วงผมขนาดนี้” ผมกราบลงที่อกอีกคน ก่อนจะโอบกอดคนตัวสูงเอาไว้
“ฮ่าๆ ไหว้พี่แบบนี้เหมือนพี่เป็นอาเสี่ยเลี้ยงเด็กเลยนะ” พี่ทิศว่าขำแล้วกอดผมโยกตัวเบาๆ
“นินพี่ขออย่างนึงสิ” ผมช้อนสายตาขึ้นมองหน้าอีกคนราวกับถามว่าคืออะไร
“นี้คงจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราจะทะเลาะกันแน่ๆ แต่ต่อไปถ้าเราทะเลาะกันเราห้ามทะเลาะกันเกิน 1 วันนะ”
“ทำไมครับ”
“ไม่รู้สิ พี่ไม่อยากทะเลาะกับเรานานๆ พี่เชื่อว่าถ้าเราคุยกันเราก็ต้องเข้าใจกันแบบนี้จริงมั้ย”
“ครับ ขอโทษจริงๆนะครับที่งี่เง่าไม่ฟังพี่ทิศเลย”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เองก็ผิดที่ไม่ฟังนิน”
“พี่ทิศ ผมขออะไรสักอย่างได้มั้ย”
“เรื่องอะไร บอกก่อนถ้าเรื่องหางานทำพี่ไม่ยอมนะ”
“เปล่าครับ แต่พวกค่าใช้จ่ายให้ห้องผมรับผิดชอบนะ ค่าน้ำค่าไฟค่าจ้างแม่บ้าน พวกนี้ผมรับผิดชอบเองนะ”
“อืมมมมม ก็ได้แต่ถ้าวันไหนนินไม่ไหวก็บอกพี่นะ ค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆพวกนี้พี่ไม่ถือหรอก”
“ครับ ผมจะช่วยออกเท่าที่ผมไหว”
หลังจากคุยกันรู้เรื่องผมก็เดินไปตักข้าวให้อีกคนแล้วเราทั้งคู่ก็มานั่งกินข้าวหน้าทีวี ผมก็กินต่อจนเสร็จจานชามผมก็เก็บล้างเรียบร้อยจนพี่ทิศแอบบ่นว่าแม่บ้านคงดีใจแย่งานหายไปที่ละอย่างสองอย่าง ผมก็ไม่สนใจครับ ลอยหน้าลอยตาทำต่อ แต่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆก็แค่นั้น
พอสิ้นเดือนบิลค่าน้ำค่าไฟออก ผมก็แอบตะลึงนิดๆว่ามันสูงกว่าที่ผมคิดไว้แต่ก็ต้องควักกระเป๋าจ่าย ตอนนี้ผมแอบหวั่นๆกับค่าจ้างแม่บ้านที่พี่ทิศจ้างว่าจะเท่าไร พอผมรู้ตัวเลขที่ต้องจ่ายให้แม่บ้านกระเป๋าผมแห้งเลยครับ พี่ทิศก็เดินมาแซวๆว่าให้ช่วยมั้ย แต่ผมรับปากไว้แล้วว่าจะออกเองเลยต้องทำตามนั้น
และอีกหลายๆครั้งที่เราทั้งคู่ทะลาะกัน มีตั้งแต่เรื่องใหญ่ยันเรื่องเล็กแต่กฎที่เราตั้งไว้มันทำให้เราหันมายิ้มให้กันได้ในวันรุ่งขึ้น ยามทะเลาะเราทั้งคู่ต่างหาอะไรทำเงียบๆเพื่อรอให้อารมณ์เย็นแล้วค่อยคุยกัน แต่เมื่อเราคืนดีกันแน่นอนครับว่าสะโพกผมพังเกือบทุกรอบ พี่ทิศบอกว่าอะไรที่มันร้าวก็ต้องหากาวมาหยอดปิดรอยนั้นให้สนิท
“พี่ทิศพอแล้ว”
“อะไรกันเพิ่งรอบเดียวเอง”
“ผม...อืออ เหนื่อย”
“งั้นนอนเฉยๆพี่จัดการเอง” ไม่ต้องมายกยิ้มเลย!!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ
กลับมาแล้วค้าาา เห็นหายหัวไปนานแต่เราไม่ทิ้งค้างนะ
รับปากไว้แล้วว่าตะมีตอนพิเศษก็ต้องมาค่ะ
เย่ๆ หลังจากนี้เรามีเวลามากขึ้นแล้วอาจจะเจอกันบ่อยๆแล้วนะเออ
อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จบจบอย่างสมบูรณ์แล้ว เราจึงทำการเปิดเรื่องใหม่แล้ววว วว
แปะลิ้งค์หน่อยยย
welcome to my heart เพราะอาจเป็น'รัก'
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54931.0
ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.แปะลิ้งค์ทุกตอนถ้าใครรำคาญขอดทษด้วยนะคะ//ก้มกราบ
-
พี่ทิศหื่นขนาดนี้นินทำหน้าที่เมียอย่างเดียวก็พอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
เคลียร์กันบนเตียงตลอดๆ ^^
-
ทำหน้าที่ภรรยาอย่างเดียว พี่ทิศนี่จริงๆ เลย :o8:
-
น่ารักมาก ๆ ................... ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ :mew1:
-
:pig4:
-
ใช้คำอื่นแทนร่างหนา ร่างบาง บ้าง ก็ดีนะคะ
เห็นด้วยครับ ใครเป็นใครก็ไม่รู้ ใครบางใครหนาใครสูง จินตนาการตัวละครแต่ละคนไม่เหมือนกัน บอกชื่อไปง่ายกว่าทุกคนเข้าใจ
-
chapter 34
"หึ ไม่เหลือใครเหรอ? เออไงกูก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว" นพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าในเสื้อสูท ก่อนจะกดโทรหาปลายสาย
"ฮัลโหล เออ มึงไม่ต้องเฝ้ามันแล้ว พอมันเลิกงานจับมันมาเลย พาไปพบกูที่โกดังหลังสถานีรถไฟ"
"เออ มึงจะจับมันยังไงก็ได้ เอาตัวมันให้กูก็พอ"
"มึงเรียกคนมาเพิ่มสักสามสี่คนด้วย เท่าไรกูก็จ่าย!!" นพกดวางสาย ดวงตาที่เคยเจ้าเล่ห์แพรวพราว ตอนนี้กลับจ้องมองคนที่เพิ่งเดินลับหลังออกไปอย่างอาฆาตแค้น..........
ตอนต่อไปขอเราแต่งเถอะ เราจะให้ทิศแก้แค้น จับนพกับนังตูนขังไว้ด้วยกันแล้วจับมันกรอกจากปลุกเซ็กส์ทั้งคู่ กล้องพร้อม ไฟพร้อม เท่านี้ก็จบสวยๆแล้ว
-
น่ารักดีค่ะ
-
:-[
-
:pig4: