chapter 40 พอมารู้ว่าวันต่อไปต้องเจอกับใครบ้าง ผมอยากให้ตัวเองหายไวๆ จะได้ทำอะไรสะดวกๆหน่อยๆ ไม่ต้องมาติดๆขัดๆแบบนี้
เมื่อผมกลับมาที่ห้องพักตัวเอง ผมก็ทำตัวเป็นคนไข้ที่ดี กินข้าวกินยาตามที่คุณหมอสั่ง แต่รอยฟกช้ำคงหายไม่ทันพรุ่งนี้แน่ๆ อันนี้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ แต่ผมคิดว่าผมพร้อมที่จะเจอพวกท่านทั้งสองคนแล้วนะ...
เมื่อคืนหลังจากทานยามื้อสุดท้ายเรียบร้อยผมก็ยอมนอนทันที ดอกเข็มที่เฝ้าไข้ผมบอกว่าถ้าผมยอมมาพักตั้งแต่แรกก็คงหายแล้ว แต่นี้กลับไปอยู่ห้องพี่ทิศเป็นครึ่งวัน เธอบ่นๆไปอย่างนั้นแต่จริงๆก็คงเป็นห่วงผมไม่น้อย เข็มคงรู้ว่าผมกังวลเรื่องพ่อแม่พี่ทิศแต่เข็มก็บอกว่า พี่ทิศยังไม่กลัวเลยผมก็อย่าไปกลัวสิ จับมือกันไว้แน่ๆก็พอ
ตอนเช้าผมขอให้เข็มช่วยพาเข้าห้องน้ำ ผมอาบน้ำเท่าที่จะทำได้ แล้วแต่งตัวเสียใหม่จนเข็มแซว
"อยากให้แม่ผัวพ่อผัวประทับใจขนาดนี้เลย?"
"......." ผมไม่ตอบแค่อยากดูแลตัวเองให้ดูไม่ซีดๆโทรมๆเท่านั้นเอง
"อ่ะนิน ลิปมันทาๆไป ปากจะได้ไม่ซีด" เข็มยื่นลิปมันส่งมาให้ผม
"ไม่เอา มันเหนียวเหนอะหนะ เดี๋ยวดื่มน้ำเยอะๆก็ได้" ผมเลือบตามองนาฬิกา พี่ทิศบอกว่าพวกท่านจะมาตอน 10 โมง ส่วนคุณลุงก็น่าจะมาถึงตอนเที่ยงตามที่ท่านบอกผมนะ
"เอาน้านิน ทานิดเดียวก็ได้" ว่าจบคุณเธอก็เดินมาจับหน้าผมให้อยู่นิ่งๆแล้วแตะๆลิปมันลงบนปากผม
"เม้มปากหน่อยๆ อ่าๆ แบบนั้นแหละ เรียบร้อย ปากสวยน่าจูจุ๊บแล้ว" เธอยืนยื่นลิปมันแล้วพิจารณาหน้าผม
"เป็นไงนิน โอเคเนอะ" เข็มว่าแล้วเดินกลับไปเก็บลิปมันใส่กระเป๋า
ผมกลับมานั่งบนเตียง ดูทีวีเรื่อยๆรอเวลาเท่านั้น ตอนนี้อาการปวดๆเมื่อยๆตามตัวก็ค่อยๆหายไปทีละนิด นั้นทำให้ผมขยับตัวได้มากขึ้นเช่นกัน คุณหมอที่เข้ามาเช็คอาการบอกว่าผมจะออกจากโรงพยาบาลเลยก็ได้เพราะส่วยอื่นๆไม่เป็นอะไรมาก ผมเลยตกลงทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล
"กัณณ์ไปไหนอ่ะ?" ผมหันไปถามเข็ม
"อยู่ห้องมั้ง เดี๋ยวมันก็มา นินจะเอาไรป่ะเดี๋ยวได้โทรบอกมัน?"
"ไม่อ่ะ จริงๆเข็มกลับไปพักบ้างก็ได้นะ เราอยู่ได้"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวว่าจะกลับหลังจากนินออกจากโรงพยาบาลนี้แหละ"
"ขอบคุณมากนะ"
"เพื่อนกัน แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกกกก"
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูทำเอาทั้งผมและเข็มหันไปมองพร้อมๆกัน บานประตูเปิดออกพร้อมหนุ่มร่างสูงคนใหม่ที่เดินเข้ามา
"โอเครึยัง วันนี้ต้องเจอคุณลุงคุณป้านะ" พี่ภพเดินเข้ามาถาม สงสัยเมื่อคืนเป็นคนเฝ้าพี่ทิศแน่ๆ
"ครับ ผมทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว"
"เหรอ ดีแล้ว พี่เองก็ขี้เกียจเฝ้าไอ้ทิศแล้ว นินหายแล้วก็มาเฝ้ามันก็ดี"
"อ๋อ ลืมบอกไปเลย คุณลุงคุณป้ามาถึงแล้วนะ ตอนนี้กำลังคุยกับไอ้ทิศอยู่"
พอผมได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งตกใจ หน้าตาคงเหลอหลาไม่น้อยเพราะพี่ภพขำเลยทีเดียว ก็มันยังไม่ 10 โมงเลย ผมเตรียมตัวเตรียมใจไว้ตอน 10โมงนะ!
"ไม่ต้องกลัวหรอก คุณลุงคุณป้าใจดีนะ ไปๆ ๆ นี้ทิศให้พี่มาพาเราไป"ผมลุกจากเตียงแล้วค่อยๆเดินไปหาพี่ภพ
"นิน เข็มรอที่ห้องนะ ว่ายังไงมาบอกด้วยละ" ผมหันไปมองหน้าเพื่อนทันที ก็คิดว่าจะไปด้วยกัน
"ไปได้แล้ว ให้ผู้ใหญ่รอนานๆคงไม่ดี" ค่อยๆเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องพี่ทิศ วันนี้ไม่มีเสียงลอดออกมาแม้แต่นิดเดียวผิดกับเมื่อวานลิบลับ
พี่ภพค่อยๆเปิดประตูแล้วดันหลังผมให้เดินเข้าไป ผมก้าวเข้ามาในห้องก็เห็นผู้ใหญ่สองคน คนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงพี่ทิศ ส่วนอีกคนก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟารับแขก แต่ท่านทั้งสองกลับหันมามองหน้าแขกอย่างผม
"สวัสดีครับ" ผมหยุดอยู่กับที่แล้วยกมือไหว้ ผมรอดูปฏิกิริยาจากพวกท่าน แต่พวกท่านนิ่งมากจนผมหวั่นใจ ผมเลือกที่จะสบตาคนที่นั่งพิ่งเตียงอยู่ พี่ทิศยิ้มให้ผมแล้วเรียก
"นินมานี่สิ" พี่ทิศเรียกให้ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ผมจึงก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนใกล้ถึงเตียง คุณป้าที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นยืนทันทีน้นทำเอาผมหยุกชะงัก
พวกท่านไม่ชอบใจเขาเหรอผมเริ่มวางตัวไม่ถูกเมื่อเป็นแบบนี้ แต่แล้วคุณป้ากลับสาวเท้าเข้ามาหาผมแล้วดึงผมเข้าไปกอด
หมับ!"ไม่เจอกันนานเลยนะลูก เป็นไงบ้าง"
แหมะ หยดน้ำตาไหลออกจากตาผมทันที มันตื้นตันใจครับแค่คำทักทายธรรมดาแต่นั้นมันหมายถึงท่านยังเอ็นดูผมอยู่
"ดูสิ โตขึ้นเยอะเลย คุณมาดูสิ แต่ยังขี้แงเหมือนเดิม"คุณป่าเรียกคุณลุงมา ผมยกมือไหว้พวกท่านอีกครั้งที่กำลังเดินเข้ามาหาผม คุณลุงลูบหลังผมปลอบๆ ส่วนคุณป้าก็กอดผมไว้แล้วโยกตัวน้อยๆเหมือนโอ้เด็กเล็กๆ อยู่
"ไม่มาหาลุงเลยนะ ถ้าลุงไม่ถามจากลุงเราก็คงไม่รู้สินะว่าเราเป็นไงบ้าง แล้วนี้หายแล้วนะ"คุณลุงท่านว่าอย่างคนใจดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
"คะ...ครับ" ผมตอบ เหมือนเดิม มันเหมือนผมกลับไปเป็นเด็กชายภาณินคนนั้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้แตกต่างไปเพราะผมไม่ต้องสูญเสียใครไปสักคน
"แม่ปล่อยให้น้องมาหาผมหน่อยสิ" คนที่ถูกทิ้งในนั่งอยู่บนเตียงส่งเสียงเรียก
"ทิศนอนเฉยๆไปก่อนได้ไหม แม่จะดูน้อง" แม่พี่ทิศว่า ก็จริงครับท่านดูผมเหมือนผมยังเป็นเด็กๆเลย ทั้งลูบหัวเช็ดน้ำตา ส่วนคุณลุงหลังจากลูบหลังปลอบผมแล้วก็ถอยออกไปยืนดูอยู่ห่างๆ
"ขอบคุณมากนะครับ" ผมไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนจากใจจริง
"เรื่องอะไรกันลูก ไม่ต้องขอบคุณหรอก หนูก็เหมือนลูกลุงกับป้า เจอกันมาตั้งแต่ตัวเล็กจิ๊ดเดียว" คุณป้าว่าอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะจูงมือผมไปข้างเตียงพี่ทิศ
"ตอนแม่รู้นะ แม่ห่วงทั้งคู่มากเลย ทีหลังต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะ ทิศอย่าใจร้อนแก้ปัญหาด้วยตัวเองแบบนี้อีก นินก็เหมือนกันนะลูกทีหลังอย่าใจอ่อนยอมตามใครไม่รู้ไปอีก" คุณป้าท่านสอนผมกับพี่ทิศ
"คุณ ผมออกไปคุยโทรศัพท์นะ คุณคุยกัลูกไปพลางๆ" คุณลุงว่าแล้วเดินออกจากห้องไป
"คุณป้าสบายดีนะครับ" ผมหันไปถามผู้ใหญ่คนเดียวในห้องที่นั่งบนเก้าอี้แต่มือยังโอบเอวผมไว้
"จ้า ทั้งลุงทั้งป้าสบายดี เราละดีเท่าไรแล้วที่ทิศตามตัวเจอหน่ะ"
"ผมสบายดีครับ"
"ไม่ต้องเลย ทิศเล่าให้ป้าฟังหมดแล้วว่าเราต้องทำงานไปเรียนไป เคยบอกแล้วใช่ไหมว่ามีอะไรให้มาหาลุงกับป้าได้ตลอด" คุณป้าทำเสียงเชิงดุผมเล็กน้อย ผมเลยก้มหน้ายอมรับความผิดเงียบๆ
"แม่ไม่ต้องดุน้องหรอก เนี่ยน้องก็อยู่กับทิศตอนนี้สบายแล้ว"
"ดีแล้ว อยู่ด้วยกันก็ดูแลกันดีๆเข้าใจไหม"
"ดีอยู่แล้ว เมียทั้งคน" ผมนี้ชะงักกึกรีบหันไปมองหน้าคุณป้าที่นั่งอยู่ ไม่รู้ว่าท่านจะรับเรื่องนี้ได้มากน้อยแค่ไหน แล้วที่ยิ่งกว่านั้นคือคุณลุงที่เดินออกไปโทรศัพท์กลับเดินเข้ามาในห้องพร้อมใครอีกคน
"ไม่ต้องตกใจลูก พวกเรารู้มาสักพักแล้ว ทิศโทรมาบอกลุงเอง" แขกคนใหม่ก็คือลุงของผมเอง
"คะ..คุณลุง สวัสดีครับ" ผมทำหน้าตกใจไม่หายแต่ยังพอมีสติที่จะยกมือไหว้
"นินไม่เครียดน้า" พี่ทิศว่า
"นั้นนะสิลูก คนก่อเรื่องมันยังไม่เครียดเลย" คุณลุงพ่อพี่ทิศว่าสบายๆ
"ละ...แล้วรับได้เหรอครับ" คุณลุงคุณป้ามีลูกชายคนเดียว ถ้าพวกท่านอยากให้มีลูกหลานสืบสกุลจะทำยังไละ
"ส่วนตัวลุงนะนิน อะไรคือความสุขของนินลุงก็ไม่ห้ามหรอก เราหน่ะโตพอที่จะดูแลตัวเองแล้ว รู้ว่าอะไรถูกผิดแล้วใช่ไหม" คุณลุงผมว่าเสียงเรียบๆ จริงๆผมเองก็กลัวว่าท่านจะรับเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เหมือนท่านจะทำใจเรื่องนี้มาสักพักแล้วผมเลยพยักหน้ารับคำคุณลุง
"อื้ม ถ้านินรู้ผิดชอบชั่วดีแค่นี้ ลุงว่าแม่นินพ่อนินเขาก็ภูมิใจแล้ว ส่วนเรื่องความรักก็นะ เอาที่เราอยู่กับใครแล้วเรามีความสุขสบายใจ ส่วนคนอื่นเขาจะนิยามความรักเรายังไงก็ปล่อยเขาเถอะ แต่เรารู้ตัวเราก็พอ" คุณลุงว่าเรื่อยๆ แต่นั้นเป็นสิ่งที่ปลอบใจผมได้ดีอย่างที่สุด ผมเดินเข้าไปกอดคุณลุงที่แม้เราจะไม่เจอกันบ่อยหนัก แต่คุณลุงยังคงรักและห่วงใยผมอยู่เสมอ
"ขอบคุณมากนะครับ" พี่ทิศที่นั่งฟังเงียบๆอยู่เอ่ยขึ้น
"ไม่ต้องหรอ ทั้งหมดมันก็เพราะทิศพิสูจน์แล้วว่าทิศรักน้อง ลุงก็หมดห่วง"
"แล้ว.."ผมหันไปมองหน้าคุณลุงคุณป้าพ่อแม่พี่ทิศ ถ้าหากพวกท่านรับไม่ได้ ผมก็พอเข้าใจ
"แม่ไม่เอาสิ ไม่เห็นหน้าน้องเหรอ กังวลอยู่นะนั้น" พี่ทิศรีบท้วงแม่ตัวเองทันที
"ตอนแรกที่ทิศมาบอกแม่กับพ่อ เราสองคนก็ตกใจมากนะ แต่อาจเพราะลูกก็คือลูกมั้ง แม่กับพ่อเลยอยากให้ลูกๆมีความสุข ถ้าสุขของทิศและนินคือการมีกันและกัน แม่ก็ไม่ห้ามหรอกนะ"
"พ่อก็เหมือนกัน นินเองก็เป็นเด็กดี ส่วนทิศก็โตพอที่จะตัดสินใจได้เองแล้ว พ่อไม่ห้ามหรอก พ่อไปเมืองนอกเมืองนามาเห็นมาเยอะ แค่เราสองคนมีความสุขพ่อก็ยินดีด้วย"
"ขอบคุณมากครับ" ผมหันไปยกมือไหว้พวกท่านทั้งสองคน แล้วค่อยเดินไปหาพี่ทิศที่ยื่นมือมา
"ขอบคุณพ่อกับแม่และคุณลุงอีกครั้งนะครับ ผมจะดูแลน้องเป็นอย่างดีเลย" พี่ทิศว่าเสียงหนักแน่น และนั้นมันทำให้ผมสบายใจอุ่นใจไปหมด
"แต่ขออย่างนะ อย่าประเจิดประเจ้อให้มากนัก พ่อรู้ว่าเรานะตัวดีเลยทิศ!" พ่อพี่ทิศว่าก่อนจะชวนคุณป้าและคุณลุงผมไปหากาแฟดื่มกัน
พอพวกท่านออกไปจนหมด พี่ทิศด็ดึงผมมากอดดังหมับ
"ปล่อยๆ พี่ทิศคุณลุงเพิ่งบอกเมื่อกี้อย่ามาทำประเจิดประเจ้อสิ!"
"อยู่กันสองคนไม่เห็นมีคนอื่น"
"ไม่ได้ ถ้าใครเปิดประตูเข้ามาให้ทำไง"
"เดี๋ยวนี้เถียงเหรอ?"
"ไม่ได้เถียง แต่พี่ทิศทำแบบนี้ไม่ได้มันไม่ดี"
"ก็แค่กอดเอง"
"กอดแบบนี้ไม่เจ็บแผลรึไง"
"ก็นิดๆ อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นพี่ยิ่งเจ็บแผล"
"พี่ปล่อยก่อนสิ ปล่อยเลย ปล่อยๆๆๆ"
"เฮ้ย อือออ อ่อยอ่อนอุดๆ อือออ" ไอ้พี่ทิศบ้าก็ยังไม่ฟังคำของคุณลุงแต่กลับทำตรงกันข้ามเพราะพอผมบอกให้ปล่อยกลับยื่นหน้าเข้ามาจูบผมเสียอย่างนั้น
"แฮ่กๆ พอเลย! ไม่ต้องมาจุ๊บ"
จุ๊บๆๆๆ ๆๆ ๆ
"เหอะ พี่เนี่ยไม่ได้อยู่เพจพ่อบ้านใจกล้านะ!!"
แล้วผมก็ปล่อยให้พี่ทิศกอดผมอยู่แบบนั้น คิดๆดูแล้วมันก็ตลกดี ผมมีชีวิตเรื่อยๆมาตลอด แต่เพียงก้าวเข้ามาสู่วัยทำงานกลับมีเรื่องมากมายประดังประเดเข้ามา ทั้งเรื่องสุขและทุกข์ ผู้คนมากมายที่ผมคิดว่าอาจจะไม่มีวันได้รู้จัก ถ้าผมไม่มายืนอยู่ข้างๆคนนี้ ทั้งพี่ภพ พี่คราม พี่ต้น พี่ซัน คุณตูนรวมถึงคุณนพด้วย เพื่อนสนิทของผมทั้งกัณณ์และดอกเข็มที่ยังอยู่กับผมมาถึงทุกวันนี้อยากจะขอบคุณพวกมันจริงๆ
ใช่ว่าผมจะไม่เคยได้ยินคำว่าที่ว่า รักครั้งแรกมักไม่สมหวัง แต่ตอนนี้สำหรับผมมันไม่ใช่ครับ รักของผมมันสมหวัง ต่อให้เป็นรักครั้งไหนๆ ถ้าเราจับมือกันไม่แน่พอ รักมันก็ต้องหลุดลอยไปอยู่ดี รักกันก็ต้องช่วยกันดูแลสำหรับผมมันเป็นแบบนั้นนะ
ผมอยากจะขอบคุณทุกเรื่องๆที่เกิดขึ้นจริงๆ แต่ถ้าอยากจะบอกขอบคุณกับใครสักคน ก็ต้องเป็นคนนั่งกอดผมอยู่คนนี้
"ขอบคุณมากนะครับพี่ทิศ" จุ๊บ!!
- The end -
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะ 
สวัสดีค้า จ๊ะเอ๋มาแล้ว
แหะๆ ขอโทษแรงๆ กราบทั่วทิศเลยค่ะที่หายไปหลายวันแล้วยังไม่บอกก่อนอีก
เรามีธุระด่วนไปต่างจังหวัดเลยไม่ได้เปิดคอมเลย
ฮือออออ ก้มกราบ
นี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ จบเรื่องแล้ว!!
ไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถแต่งได้จนจบถึงแม้ว่าภาษาจะป่วยๆมาทั้งเรื่องเลยก็ตาม
ขออภัยด้วยจะค่อยๆปรับปรุงการเขียนนะคะ
หลังจากนี้จะมีกัณณ์ทอร์คมาเล็กน้อยและตอนพิเศษอีกนิสสส
เราขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน+คอมเม้นต์มากๆ จูบกระหม่อม
ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้เรานะคะ ประทับใจ
❤❤❤ แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค้าาา 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
