ตอนพิเศษ 4 ทศทิศ-นิน “ไม่เอาน้าพี่ทิศ ผมทำได้จะจ้างให้เปลื้องเงินทำมั้ย?” ตอนนี้ผมไม่เข้าใจร่างสูงตรงหน้าเลยสักนิด เรื่องของเรื่องก็คือ จู่ๆวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุดของเราก็มีแม่บ้านมาเคาะประตู เขาอยู่ห้องคนเดียวก็เปิดประตูรับ
ป้าแม่บ้านบอกว่า คุณทศทิศจ้างให้เข้ามาทำความสะอาดห้องสัปดาห์ละครั้ง ป้าแม่บ้านก็น่ารักมากตั้งใจทำงานอย่างดี ทุกซอกทุกมุมสะอาดเรียบร้อย เสื้อผ้าก็ส่งซัก-รีดเรียบร้อย จานชามที่เขาทิ้งไว้เมื่อเช้าก็จัดการล้างหมด ตอนแรกเขาก็บอกว่าไม่ต้องล้างหรอกจามชามไม่กี่ใบเดี๋ยวเขาล้างเองแต่ป้าก็ไม่ยอมล้างให้จนหมด
พี่ทิศที่ออกไปซื้อของพอกลับเข้าห้องมาก็เห็นห้องสะอาดเรียบร้อย ยืนมองด้วยความพึงพอใจในฝีมือป้าแม่บ้าน
“เป็นไงนิน ป้าเค้าทำงานดีมั้ย?”
“ดีครับ ทำสะอาดกว่าผมอีก”
“งั้นผมตกลงจ้างป้านะครับ ทำทุกวันเสาร์ ค่าจ้างก็ตามที่ตกลงกัน ป้าโอเคมั้ยครับ?” ป้าแม่บ้านก็ตอบตกลงซ้ำยังขอบคุณที่ให้เงินเพิ่มพิเศษอีก ก่อนที่จะเก็บเครื่องไม้เครื่องมือแล้วเดินออกจากห้องไป เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ผมเลยต้องมาถามคนตัวสูงว่าจะจ้างทำไม
“ก็วันเสาร์วันหยุดพักผ่อน นินไม่ต้องลุกขึ้นมาทำความสะอาดไง”
“มันก็จริงครับ แต่พี่บอกให้ผมทำแลกกับค่าห้องนะ”
“เรื่องนั้นลืมๆมันไปเถอะ”
“ไม่ได้! แบบนี้ก็เหมือนมาอยู่ฟรีๆ ไม่ช่วยอะไรพี่สักอย่าง!”
“แฟนคนเดียวพี่เลี้ยงได้น้า อย่าคิ้วขมวดสิ” จะไม่ให้ขมวดได้ไง ผมยอมรับว่าส่วนหนึ่งผมก็ดีใจที่พี่ทิศเป็นห่วงกลัวว่าจะเหนื่อยแต่ผมไม่พอใจมากๆที่มาทำแบบนี้ มันเหมือนผมง้อมือง้อเท้ารอรับความช่วยเหลืออย่างเดียว เรื่องแบบนี้ผมรับไม่ได้!!
“ถ้าพี่ไม่ให้ผมทำงานบ้าน วันหยุดผมจะไปรับจ้างทำงานพิเศษ” ผมเองอยากช่วยแบ่งเบาพี่ทิศบ้าง นี้อะไรแรกๆก็ให้ผมรับผิดชอบงานบ้านอยู่หรอก แต่หลังเริ่มบอกว่าผมไม่ต้องทำแล้วสุดท้ายก็จ้างแม่บ้านมาทำแทน
“ไม่ได้! วันหยุดก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ นินจะออกไปทำงานพิเศษทำไม เงินเดือนไม่พอเหรอ?” พี่ทิศเองพอได้ยินว่าผมจะออกไปหางานพิเศษทำก็ถามกลับเสียงเข้ม
“เงินเดือนพอ แต่ผมจะช่วยออกค่าห้องถ้าพี่ไม่ให้ผมทำงานบ้าน”
“พี่ไม่อยากให้เราเหนื่อย นินอย่าดื้อสิ”
“ผมไม่ได้ดื้อ พี่อ่ะไม่เข้าใจ” ผมว่าสุดเสียงแล้วเดินหันหลังเข้าห้อง จะให้บอกยังไงดีว่าเขาไม่ชินกับการเป็นอยู่แบบนี้ มันสบายตัวเกินไปจนชิน แต่ก่อนทุกวันของเขาคือวันทำงาน มันต้องมีงานเล็กๆน้อยๆให้เขาทำบ้างไม่ใช่มานั่งๆนอนๆอยู่แบบนี้
ปังๆ ๆ
“นิน เปิดประตูออกมาคุยให้รู้เรื่องก่อน”
ปังๆ ๆ
“นิน พี่บอกให้เปิดออกมาคุยกันก่อน” เสียงตะโกนเรียกยังดังไม่อยู่
“พี่บอกก่อนเลยนะว่าไงพี่ก็ไม่อนุญาตให้เราออกไปทำงานพิเศษ!”
ผมเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาจนถึงเย็น เปิดประตูออกมาก็เจอกับความเงียบพี่ทิศคงออกไปที่อื่นก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้อยู่เงียบๆคนเดียว
จะว่าไปนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาและพี่ทิศทะเลาะกัน ก่อนหน้านี้ถ้าอะไรไม่เกินไปเขาก็ยอมๆไป พอเดินเข้าไปในครัวก็เห็นอาหารสองสามอย่างถูกฝาชีครอบไว้ ผมยกอาหารมาทานหน้าทีวี เปิดทีวีดูไปด้วย
“ฮ่าๆๆ นี้พี่ทิศดูสิ…..”ผมหันไปเรียกคนข้างๆที่มักนั่งดูทีวีข้างๆผมเสมอ
ไม่อยู่ ผมลืมว่าพี่ทิศไม่อยู่ เราทะเลาะกัน ใช่เราทะเลาะกันเพราะผมงี่เง่าไม่ยอมฟัง ไม่อธิบายให้พี่ทิศเข้าใจ ผมกลับหนีเข้าห้อง
พอคิดได้แบบนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่ทิศ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย กดโทรอีกครั้งและอีกครั้งมันก็ยังคงเป็นแบบเดิม เขาเลยตัดสินใจกดหาเบอร์พี่ภพ แล้วโทรออกแทน ฟังเสียงเรียกสายไม่นานอีกฝ่ายก็รับ
“พี่ภพครับ รบกวนหน่อย”
(ว่าไงเรา)
“พี่ทิศอยู่กับพี่ภพมั้ย?”
(มีอะไร ทะเลาะกันเหรอ?)
“ก็ครับ” ผมตอบเสียงแผ่ว
(เคครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งมันที่ห้องแล้วค่อยๆคุยกันดีมั้ย?)
“ดีครับ งั้นผมรออยู่ที่ห้องนะ” แล้วผมก็กดวางสาย
ผมนั่งสูดลมหายใจเรียกสติ ก่อนจะค่อยๆเรียงคำพูดที่จะพูดกับพี่ทิศ แต่ยังไงๆมันก็ยังดูไม่เข้าท่าอยู่ดี
“เอาไงดีๆ แฮ่มๆ พี่ทิศ นินขอโทษที่งี่เง่า คือว่า…. โอ๊ยยยย เอาไงดีๆ” มันไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เรียงประโยคไม่ถูกเลย แต่เสียงเปิดประตูทำให้ผมแอบตกใจไม่น้อย เพราะบทพูดที่คิดว่าจะเตรียมยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย
“นิน ทำไรอยู่ อ้าวมึงก็เดินเข้ามาสิน้องอุตส่าห์โทรตาม อย่าเล่นตัวให้มาก”พี่ภพที่เดินนำเข้ามาก่อนแต่เมื่อหันไปเห็นว่าไม่มีใครอีกคนเดินตามจึงเดินออกไปเรียก
พี่ทิศเดินเข้ามาแต่สายตานี้ไม่มองหน้าเข้าเลยสักนิด นั้นยิ่งทำให้เขาม่รู้จะเริ่มยังไง
“พี่ทิศ” เขาลองเรียกอีกคน แต่คนตัวสูงกลับยืนนิ่งอยู่หน้าประตูตามเดิม ไม่ยอมแม้แต่จะหันหน้ามามองเขา
“ค่อยๆคุยกันนะ พี่เอามันมาส่งแล้ว พี่กลับก่อนแล้วกัน” พี่ภพให้มาให้กำลังผม
“มึงก็เหมือนกัน อย่าใจร้อนฟังน้องมันพูดก่อน แล้วมึงคิดยังไงก็อธิบายให้น้องฟังเหมือนที่อธิบายให้กูฟังอ่ะ กูไปแล้ว” พี่ภพเดินไปตบบ่าพี่ทิศก่อนจะออกจากห้องไป
ตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่เราสองคน พี่ทิศยังคงไม่ยอมหันมามองหน้าผมเลย
“พี่ทิศ ขอโทษ” ผมพูดเสียงแผ่วๆ แต่คนตัวสูงก็คงได้ยิน ทศทิศสาวเท้าเดินเข้ามาให้ห้องก่อนจะนั่งลงบนโซฟาหน้าทีวี
“พี่ทิศ นินขอโทษอย่าโกรธสินะๆ” ผมเดินตามนั่งข้างๆ มือก็เอื้อมไปแตะแขนอีกคนเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือลงมาจับชายเสื้อของ
อีกคนที่นั่งนิ่งๆไม่พูดอะไร
“ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะว่าเป็นห่วง แต่พี่ทิศเข้าใจมั้ยอ่ะว่านินไม่เคยอยู่เฉยๆ แบบนั่งๆนอนๆไม่ทำอะไร แล้วทุกวันนี้พี่ทิศก็ช่วยนินทุกอย่าง นินแค่อยากจะช่วยงานพี่แค่นั้นเองนะ ถ้าช่วยแบ่งเบาภาระพี่ไม่ได้เลยแล้วพี่จะมีนินทำไม อีกอย่างงานบ้านนะนินทำได้สบายๆ ไม่ได้หนักอะไรเลย ให้นินได้ดูแลพี่บ้างไม่ได้เหรอนิดๆหน่อยๆก็ยังดี”
“พี่ทิศ….”
“ยังไงพี่ก็ไม่ให้นินไปทำงานพิเศษ” เสียงทุ้มเย็นดังขึ้น
“แล้วพี่ทิศจะให้นินทำอะไรอ่ะ งานบ้านพี่ก็จ้างแม่บ้านแล้ว ส่วนค่าห้องถ้าไม่หางานนอกทำก็คงไม่พอ”
“.......”
“พี่ทิศอ่ะ อย่าเงียบสิคุยกันก่อน” ผมเขย่าชายเสื้ออีกคนเบาๆ
“ก็ไม่ต้องออกค่าห้องพี่รับผิดชอบเอง”
“งั้นให้นินทำอะไรอ่ะ”
“ทำหน้าที่เมียให้ดีก็พอ” มาแบบนี้ผมก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน
“ว่าไงหน้าที่แค่นี้ทำได้มั้ย”
“ก....ก็ได้ แต่พี่ทิศยังไม่อธิบายอะไรเลยนะ”
แล้วผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆจากอีกคน ก่อนที่มือหนาจะจับไล่ผมไว้ทั้งสองข้างแล้วหมุนตัวให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“พี่แค่ไม่อยากให้นินเหนื่อยเข้าใจพี่มั้ย แค่ทุกวันนี้พี่เห็นนินกลับมาจากบริษัทแล้วต้องมาดูแลอาหารการกินของพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว แต่เรื่องทำความสะอาดพี่เข้าใจว่านินอยากช่วยแต่ห้องมันก็ใหญ่นินทำคนเดียวก็เหนื่อยจริงมั้ย นินแค่ชินที่ต้องทำงานหนักๆแต่พี่ไม่ชินนะที่เห็นคนรักตัวเองเหงื่อท่วมตัวแบบนั้น เพราะงั้นให้พี่จ้างแม่บ้านเค้าทำดีหน่ะดีแล้ว ทีนี้เข้าใจรึยัง” พี่ทิศอธิบายมายาวๆ ผมก็นั่งรับฟังเงียบๆ
“ทำหน้าที่เมียให้ดีก็พอ แค่นี้พี่ก็ดีใจจะแย่” พี่ทิศว่ากระเซ้าทิ้งท้าย
“ขอบคุณมากนะครับที่ห่วงผมขนาดนี้” ผมกราบลงที่อกอีกคน ก่อนจะโอบกอดคนตัวสูงเอาไว้
“ฮ่าๆ ไหว้พี่แบบนี้เหมือนพี่เป็นอาเสี่ยเลี้ยงเด็กเลยนะ” พี่ทิศว่าขำแล้วกอดผมโยกตัวเบาๆ
“นินพี่ขออย่างนึงสิ” ผมช้อนสายตาขึ้นมองหน้าอีกคนราวกับถามว่าคืออะไร
“นี้คงจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราจะทะเลาะกันแน่ๆ แต่ต่อไปถ้าเราทะเลาะกันเราห้ามทะเลาะกันเกิน 1 วันนะ”
“ทำไมครับ”
“ไม่รู้สิ พี่ไม่อยากทะเลาะกับเรานานๆ พี่เชื่อว่าถ้าเราคุยกันเราก็ต้องเข้าใจกันแบบนี้จริงมั้ย”
“ครับ ขอโทษจริงๆนะครับที่งี่เง่าไม่ฟังพี่ทิศเลย”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เองก็ผิดที่ไม่ฟังนิน”
“พี่ทิศ ผมขออะไรสักอย่างได้มั้ย”
“เรื่องอะไร บอกก่อนถ้าเรื่องหางานทำพี่ไม่ยอมนะ”
“เปล่าครับ แต่พวกค่าใช้จ่ายให้ห้องผมรับผิดชอบนะ ค่าน้ำค่าไฟค่าจ้างแม่บ้าน พวกนี้ผมรับผิดชอบเองนะ”
“อืมมมมม ก็ได้แต่ถ้าวันไหนนินไม่ไหวก็บอกพี่นะ ค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆพวกนี้พี่ไม่ถือหรอก”
“ครับ ผมจะช่วยออกเท่าที่ผมไหว”
หลังจากคุยกันรู้เรื่องผมก็เดินไปตักข้าวให้อีกคนแล้วเราทั้งคู่ก็มานั่งกินข้าวหน้าทีวี ผมก็กินต่อจนเสร็จจานชามผมก็เก็บล้างเรียบร้อยจนพี่ทิศแอบบ่นว่าแม่บ้านคงดีใจแย่งานหายไปที่ละอย่างสองอย่าง ผมก็ไม่สนใจครับ ลอยหน้าลอยตาทำต่อ แต่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆก็แค่นั้น
พอสิ้นเดือนบิลค่าน้ำค่าไฟออก ผมก็แอบตะลึงนิดๆว่ามันสูงกว่าที่ผมคิดไว้แต่ก็ต้องควักกระเป๋าจ่าย ตอนนี้ผมแอบหวั่นๆกับค่าจ้างแม่บ้านที่พี่ทิศจ้างว่าจะเท่าไร พอผมรู้ตัวเลขที่ต้องจ่ายให้แม่บ้านกระเป๋าผมแห้งเลยครับ พี่ทิศก็เดินมาแซวๆว่าให้ช่วยมั้ย แต่ผมรับปากไว้แล้วว่าจะออกเองเลยต้องทำตามนั้น
และอีกหลายๆครั้งที่เราทั้งคู่ทะลาะกัน มีตั้งแต่เรื่องใหญ่ยันเรื่องเล็กแต่กฎที่เราตั้งไว้มันทำให้เราหันมายิ้มให้กันได้ในวันรุ่งขึ้น ยามทะเลาะเราทั้งคู่ต่างหาอะไรทำเงียบๆเพื่อรอให้อารมณ์เย็นแล้วค่อยคุยกัน แต่เมื่อเราคืนดีกันแน่นอนครับว่าสะโพกผมพังเกือบทุกรอบ พี่ทิศบอกว่าอะไรที่มันร้าวก็ต้องหากาวมาหยอดปิดรอยนั้นให้สนิท
“พี่ทิศพอแล้ว”
“อะไรกันเพิ่งรอบเดียวเอง”
“ผม...อืออ เหนื่อย”
“งั้นนอนเฉยๆพี่จัดการเอง” ไม่ต้องมายกยิ้มเลย!!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาคุยกันเถอะกลับมาแล้วค้าาา เห็นหายหัวไปนานแต่เราไม่ทิ้งค้างนะ
รับปากไว้แล้วว่าตะมีตอนพิเศษก็ต้องมาค่ะ
เย่ๆ หลังจากนี้เรามีเวลามากขึ้นแล้วอาจจะเจอกันบ่อยๆแล้วนะเออ
อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จบจบอย่างสมบูรณ์แล้ว เราจึงทำการเปิดเรื่องใหม่แล้ววว วว
แปะลิ้งค์หน่อยยย welcome to my heart เพราะอาจเป็น'รัก'http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54931.0ใครพบเจอข้อผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คนที่เข้ามาเม้นท์ด้วยขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ปล.แปะลิ้งค์ทุกตอนถ้าใครรำคาญขอดทษด้วยนะคะ//ก้มกราบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
