Friday Night : เศษความทรงจำ {ศานนท์}
“ฉากหน้าแห่งความสำเร็จ เปรียบเสมือนแค่กระจกด้านหนึ่งของเรื่องราวทั้งหมด”
คนในวงการธุรกิจย่อมรู้ดี ว่าการจะได้ก้าวมาเป็นหนึ่งในยักษ์ใหญ่ที่มีอำนาจหันหัวเศรษฐกิจ ไม่อาจอาศัยเงินตรามหาศาลเพียงอย่างเดียว
ธุรกิจคือเกม มีผู้เล่นและมีกฏ ซึ่งกฏในเกมผวนผัน ไม่มีจุดตายตัว
และเมื่อใดที่ต้องการ ‘อำนาจ’ สร้างกฏมาไว้ในมือล่ะก็
คนๆ นั้นจะต้องพร้อมเดิมพันนอกเกม
“เอาล่ะ คงไม่มีใครอยากให้ผมพูดมากกว่านี้แล้วล่ะมั้งครับ”
เจ้าของเสียงคือหนุ่มฐานะดีที่ยืนเด่นอยู่กลางเวที เขาหัวเราะร่วน ขณะที่มือถือแก้วเหล้าทรงสูงแกว่งไปมา
“ง่ายๆ นะครับ เอาเป็นว่า ผมขอแสดงความยินดีกับผู้บริหารคนใหม่ที่ได้สืบทอดธุรกิจของครอบครัวอย่างเป็นทางการสักที ทุกคนครับ ขอเสียงปรบมือแสดงความยินดีกับเพื่อนผมหน่อย”
น้ำเสียงทะเล้นเรียกเสียงฮือฮาจากฝูงชนโดยรอบได้กระหึ่ม บ้างก็ปรบมือบางก็ผิวปาก ก่อนที่พิธีกรจำเป็นจะคว้าไหล่เพื่อนเกลอ แล้วส่งไมค์ให้
“มีอะไรจะพูดเปิดงานมั้ยครับ คุณศาน?”
สายตาทั้งหมดล้วนจับจ้องไปที่เจ้าภาพซึ่งเป็นหนุ่มเชื้อสายจีนอายุราวยี่สิบห้า ท่าทางภูมิฐานในเสื้อเชิ้ตหลวมๆ เจ้าตัวก็เพียงรับไมค์มา แล้วคลี่ยิ้มละมุนละไมทรงเสน่ห์อย่างเคยนิสัย
“ผมอยากขอบคุณแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีและฉลองปาร์ตี้ส่วนตัวของผม ผมให้สัญญาว่าพวกคุณจะต้องจำคืนนี้ไปอีกนาน!”
ศานนท์ชูแก้วในมือขึ้นเป็นสัญญาณ ไฟสป็อตไลท์ที่ใช้ให้แสงสว่างบนเวทีก็ดับลง เปลี่ยนเป็นแสงไฟวูบวาบสลับสี พร้อมด้วยเพลงจังหวะอีดีเอ็มสนุกสนานจากบูธดีเจซึ่งตั้งอยู่ข้างสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ชั่วปริบตานั้นฝูงชนก็เริ่มโฮ่ร้องด้วยความตื่นเต้น ขยับโยกย้ายร่างกายตามจังหวะ แม้แต่สระว่ายก็คึกคักไปด้วยผู้คน มีทั้งที่ยืนพูดคุยสังสรรค์ และสาดน้ำหยอกล้อกัน
คืนนี้เป็นคืนที่คึกคักมากที่เดียว “กูจะคั่วสาวๆ ยันเช้า ฮ่าๆๆ” หนุ่มเพื่อนควบตำแหน่งพิธีกรหัวเราะ ขณะที่พวกเขากอดคอกันเดินลงเวที
“ให้จริงเถอะน่า”
“เออ คืนนี้อยู่ยันเช้าแน่นอนเว้ย งานสำคัญของพื่อนซะอย่าง กูจะหนีกลับก่อนได้ไง!”
ศานนท์ฟังแล้วก็ยิ้มมุมปาก
ปาร์ตี้คืนนี้จัดขึ้นที่คฤหาสน์ของเขาเพื่อเฉลิมฉลองการเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นบอร์ดบริหารอย่างเป็นทางการ ในธุรกิจค้าชาที่ตกทอดมาในสายเลือดตั้งแต่รุ่นทวด การเลื่อนตำแหน่งคราวนี้ถือว่าเป็นที่จับตามองในวงการ เพราะด้วยอายุเพียงยี่ห้าปี เขาก็มีส่วนในการกำหนดทิศทางของบริษัทมีชื่อเสียงเสียแล้ว
นับว่าเป็นความสำเร็จก้าวสำคัญที่รวดเร็วจนหลายคนอิจฉา ขณะเดียวกันก็ดึงดูดอีกหลายคนเข้าหาราวกับแม่เหล็ก
ชีวิตบนกองเงินกองทอง ชื่อเสียง คฤหาสพันล้าน รถสปอตหรูหรา และสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายเท่าที่จะสรรหาได้
เขามีทุกอย่างที่เป็นนิยามคำว่า ‘ความสำเร็จ’
เพียงแค่มันไม่ได้ขาวสะอาด
“เสี่ยครับ”
เพิ่งหันหลังแยกกับเพื่อน ศานนท์ก็ถูกเรียกโดยชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าราวสองปี เจ้าของเสียงไม่ใช่คนร่างใหญ่ เขาสวมเชิ้ตคอปกติดกระดุมสุภาพ ดูขัดแย้งกับแสงไฟวิบวับและเสียงดนตรีดังกระหึ่มโดยสิ้นเชิง
“เมื่อสักครู่ผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากเด็กๆ ...เรื่องที่คุณสั่งให้ปิดปากต้นตอคนที่ปล่อยข่าวเสียหาย”
ประโยคนั้นทำให้ศานนท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไม มีปัญหาเหรอ”
“ครับ ไม่ราบรื่นเท่าไหร่ คราวนี้อาจต้องส่งคนลงไป ‘เก็บกวาด’ ให้เรื่องเงียบจริงๆ”
“อื้ม” เขาพยักหน้า “ก็เอาตามนั้น ที่เหลือเธอตัดสินใจแล้วกัน”
“ครับ” ฝ่ายนั้นรับคำปุ๊บ ก็หมุนตัวกลับเข้าไปด้านในคฤหาสน์หลังใหญ่ พร้อมการ์ดคนสนิท
เพราะเดิมทีมันก็ไม่ใช่ธุรกิจมือสะอาดมาตั้งแต่ต้น มรดกตกทอดมาถึงเขาจึงไม่ใช่เพียงเงินทองและชื่อเสียง แต่รวมถึงเรื่องสกปรก และปัญหาต่างๆ ที่คาราคาซังสะสมมาจากรุ่นสู่รุ่นอีกด้วย
แต่สำหรับคืนนี้เขาไม่มีอารมณ์นึกอยากทำงานเท่าไหร่ ตราบใดที่ปัญหาไม่ใหญ่เกินมือ เขาจะปล่อยให้ ‘มือขวา’ จัดการเสมอ โดยที่ตนเองแค่รับทราบลายละเอียด
ความจริงแล้วงานนี้ควรจะเสร็จตั้งแต่เมื่อเย็น แต่เพราะ ‘เด็กๆ’ ไม่โทรรายงานตามกำหนด ประกอบกับมือซ้ายของเขา ซึ่งเดิมทีควรเป็นคนจัดการเรื่องสกปรก มีธุระด่วนต้องกลับบ้านเกิดกะทันหัน เรื่องจึงยืดเยื้อเลยมาจวนเจียนจะเที่ยงคืน ด้วยเหตุนี้มันจึงตกเป็นภาระของมือขวาแทน แม้ว่าเดิมทีเจ้าตัวมีหน้าคอยจัดการเรื่องธุรกิจบนดินก็ตาม
พนันว่าเขาคงกำลังโดนภรรยาอีกฝ่ายสาปส่ง ข้อหาดึงตัวสามีเธอไว้จนดึกดื่น แทนที่เอาเวลาไปดูแลลูกชายที่เพิ่งอายุขวบเดียวศานนท์หยิบคอกเทลแก้วหนึ่งจากบริกรคนหนึ่งที่เดินผ่าน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปท่ามกลางฝูงชนที่กำลังจับกลุ่มสังสรรค์กันอย่างออกรส เขาตรงเข้าไปหาสาวสวยกลุ่มหนึ่งตรงขอบสระ พูดคุยหยอกล้อกับพวกเธออยู่พัก หนึ่งในกลุ่มหญิงสาวก็เริ่มทำแต้มด้วยการเรียกบริกรถือถาดเครื่องดื่มเข้ามาหา
“ชนแก้วกับเราหน่อยสิคะ คุณศาน”
เธอเรียกชื่อเล่นเขาเสียงหวาน ขณะที่ยื่นค็อกเทลแก้วหนึ่งให้ แลกกับแก้วเปล่าในมือเขา และส่งที่เหลือให้กับเพื่อนๆ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ”
เห็นว่าเขาตอบตกลง หนึ่งที่นั่นก็หยิบโทรศัพท์มือถือคู่ใจที่วางไว้ริมขอบสระ ขึ้นมาบันทึกวีดีโออย่างตื่นเต้น
“เอาล่ะค่ะ หมี่จะนับถึงสามนะคะ หนึ่ง สอง สาม ชนแก้ว!”
เธอลากเสียงยาว ก่อนจะหัวเราะคิกคักตอนที่ดื่มคอกเทลสีฟ้าทีเดียวจนหมดแก้วพร้อมๆ กับเขา
“คุณศานนท์ ไม่ลงมาเล่นน้ำด้วยกันเหรอคะ” เสียงของสาวผิวแทนจากในสระเรียกความสนใจ เธอเกยคางบนแพยางรูปยูนิคอนสีขาว โดยที่ตั้งแต่ช่วงหน้าอกลงไปจมอยู่ใต้น้ำ
เขายิ้มให้เธอ
“เอาไว้ก่อนนะ ผมยังไม่อยากเปียก”
“ไม่ลงไปเล่นด้วยกันจริงเหรอคะ”
คราวนี้เป็น ‘หมี่’ สาวจีนคนสวยเจ้าของโทรศัพท์เมื่อครู่เป็นฝ่ายชวน เธอแกะเสื้อคลุมผ้าชีฟอง เผยให้เห็นชุดว่ายน้ำทูพีชสีแดงเลือดนกบนเรือนร่างมีสัดส่วนราวกับนางแบบ เห็นอย่างนั้นเพื่อนๆ ของเธอก็ถอดเสื้อคลุมกองไว้ข้างๆ ก่อนจะตรงเข้ามารุมล้อมเขาเพื่อเกลี้ยกล่อม
“ลงไปด้วยกันเถอะค่ะ แป๊บเดียวเองนะ ไม่นานหรอก”
“ผมไม่อยากลงสระครับ”
“เหรอคะ... แต่ถ้ารอให้ดึกกว่านี้ก็จะไม่สนุกแล้วน้า” สาวสวยอีกคนทำหน้าเสียดาย
ถูกหว่านล้อมเข้ามากๆ ศานนท์ก็ไม่ชักไม่อยากปฏิเสธ “งั้นผมจะส่งพวกคุณลงสระทีละคน อย่างนี้พอแทนกันได้มั้ยครับ”
ได้ยินแบบนั้นพวกเธอก็กระดี๊กระด๊าขึ้นทันตา หนึ่งในนั้นไม่รีรอที่จะคว้ามือเขา เธอหย่อนเท้าก้าวลงบันไดสระโดยใช้แขนเขาเป็นที่พยุง ก่อนจะทิ้งตัวหงายหลังในท่ากรรเชียง ส่งผลให้ผืนน้ำรอบๆ แหวกกระเซ็นเป็นวงกว้าง แน่นอนว่าเสื้อผ้าเขาก็หนีไม่พ้นรัศมีของมันเช่นกัน
ศานนท์ยิ้มให้เธออย่างไม่ถือสา ก่อนจะยื่นมือให้สาวคนต่อไปที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เชิญครับ มาดาม”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก เธอคว้ามือเขา ก่อนจะก้าวลงบันไดแล้วหย่อนตัวลงในสระอย่างง่ายๆ ศานนท์ส่งพวกเธอลงสระจนครบ แต่กว่าจะครบ เสื้อผ้าเขาก็เปียกชุ่มเพราะโดนแกล้งสาดน้ำใส่อยู่หลายครั้ง
“ผมขอตัวนะ ขอให้สนุกกับคืนนี้”
เขายิ้มลาเป็นมารยาท ก่อนจะย้ายตัวเองมานั่งบนเตียงริมสระใกล้ๆ โดยไม่ลืมสั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่กับบริกร ระหว่างรอก็หยิบกุญแจรถและกระเป๋าตังค์ที่เปียกชุมออกวางบนโต๊ะแก้วเตี้ยๆ ข้างตัวอย่างคร้านจะถือ
“เมาแล้วขับ ระวังจะโดนจับขึ้นศาลเอานะคะ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงบริติชแท้ เรียกความสนใจจากศานนท์ได้ถนัด เจ้าประโยคคือ หญิงสาวชาวคอเคเชี่ยนที่นอนเหยียดร่างบนเตียงริมสระถัดจากเขา เธอมีผมสีน้ำตาลแดงเช่นเดียวกันดวงตา ใบหน้าค่อนไปทางหวาน ผิดกับดวงตาที่พกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม
ระหว่างเขาและเธอมีแค่โต๊ะเตี้ยๆ ตัวเดียวคั้นกลาง
“ผมไม่ได้ขับสักหน่อยนี่ เห็นอย่างนี้ผมก็เคารพกฏหมายนะครับ”
“แล้วไปค่ะ ถ้าต้องรับมือกับคนมีชื่อเสียงอย่างคุณ ฉันต้องปวดหัวตายแน่ๆ” เธอหัวเราะ นัยน์ตาก็ยิ้มไปด้วย ยิ่งผนวกกับน้ำเสียงอันมั่นใจ เธอก็ยิ่งดูมีเสน่ห์
“คุณศานนท์คะ ดื่มด้วยกันอีกแก้วสิคะ”
ถูกขัดจังหวะโดยสาวสวยที่เพิ่งส่งลงสระไปหยกๆ เขาก็ลอบถอนหายใจ แล้วส่ายหน้าปฏิเสธเครื่องดื่มที่เธอพยายามจะยื่นให้
“ผมพอแล้วล่ะ”
“แก้วเดียวเอง นะคะคุณ” เธอยืนกราน
ศานนท์เหลือบมองเจ้าของเรือนผมยาวสีน้ำตาลแดง หญิงสาวยิ้มให้เขาทีหนึ่ง ก่อนจะละสายตา และหันไปพูดคุยกับเพื่อนสาวผิวแทนในสระ ด้วยกลัวว่าจะเสียความสนใจของเธอให้คนอื่น เขาจึงตัดบทคนช่างเซ้าซี้ด้วยการยื่นกุญแจรถให้
“รถผมจอดอยู่ด้านหลัง คุณจะลองขับดูสักรอบสองรอบก็ได้ หรือถ้าอยากจัดปาร์ตี้ในลีมูซีน ก็เอากุญแจนี่ไปยืนให้การ์ดของผมตรงนั้นนะ”
“อ๊ะ ขอบคุณค่ะ คุณศาน!”
นับว่าแก้ปัญหาได้อยู่หมัด เมื่อเธอรีบกลับไปชวนเพื่อนๆ ในสระขึ้นจากน้ำอย่างตื่นเต้น
ศานนท์ไม่ทันสังเกตุเห็นว่าสาวผมแดงมองเขาอยู่ จนกระทั่งเธอหัวเราะเบาๆ
“โธ่ คุณนี่น้า”
“อา... ก็ผมอยากทำความรู้จักกับคุณมากกว่านี่นา” เขายิ้มแหย
“แล้วทำไม เมื่อครู่นี้คุณถึงอยากจะจับผมนักล่ะ
“ก็ฉันเป็นทนายนี่คะ” ?”ได้ยินเท่านั้น ศานนท์ก็ถึงบ้างอ้อ
เพราะอย่างนี้นี่เอง เธอถึงมั่นใจนัก
“คุณเป็นทนาย ส่วนผมเป็นนักธุรกิจ”
“อือฮึ”
“ผมศานนท์ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วคุณล่ะครับ” เขายื่นมือข้ามโต๊ะแก้วตัวเล็กเพื่อทักทาย หญิงสาวก็จับรับ
“ฉันชื่อนิโคลล่าค่ะ เรียกว่า นิกกี้ ก็ได้” .
.
.
.
.
นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบนิโคลล่า เธอเป็นคนมั่นใจ มีเสน่ห์ และพวกเขาก็เข้าขากันได้ดี คงเพราะต่างคนต่างทำงานหนักทั้งคู่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงเกิดขึ้นบนพื้นฐานของความเข้าใจมากกว่าความหลงใหลได้ปลื้ม ถึงแม้ว่างานของเขาและเธอจะดูเหมือนเส้นขนาน แต่พวกเขาก็ไม่เคยก้าวก่ายงานของกันและกัน
มันเป็นความรักที่เกิดขึ้นปุบปับ เพราะในปลายปีนั้น เขาขอเธอแต่งงาน จากนั้น เธอก็กลายมาเป็นภรรยา และคุณแม่ของลูกสาว
มันเป็นการเริ่มต้นที่สวยงามราวกับความฝัน กว่าจะค้นพบว่าชีวิตที่พัวพันกับ ‘เกมนอกกฎ’ ไม่อาจราบรื่นอย่างที่วาดไว้
ไม่ถึงปีหลังจากที่เขาประกาศแต่งงานกับเธอ นิโคลล่าก็เริ่มตกเป็น ‘เป้า’ ในเกมที่เขาเล่น บางครั้งเธอก็ถูกคนสะกดรอยตาม บางครั้งก็มีโทรศัพท์แปลกๆ โทรเข้ามา แต่ไม่มีครั้งไหนแย่เท่าคืนนั้น...
เขายังจำมันได้ดี…มันเป็นคืนที่ฝนตกหนัก เขามาหานิโคลล่าที่คอนโดของเธออย่างเคย แต่ครั้งนี้ประตูห้องของเธอไม่ได้ล็อค พอเปิดเข้าไปด้านในหัวใจก็หล่นวูบ เมื่อพบว่าข้าวของถูกรื้อกระจัดการจายไปทั่ว บนพื้นมีรอยเลือดหยดเป็นจุดด่าง ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาไม่พบเธอในห้อง
เธอถูกลักพาตัวคืนนั้นเขาใช้ทั้งกำลังคน เส้นสาย และทุกอย่างเท่าที่จะสรรหาได้ตามหาเธอจนรุ่งสาง สภาพของนิโคลล่าตอนที่เขาพบยังติดตา ผมของเธอเปียกโชก บนศีรษะมีรอยเลือดซึมเป็นทางลงมาถึงหางคิ้ว สีของมันจางจนแทบจะกลืนไปกับเส้นผม
เธอหายใจแรงคล้ายกับหวาดกลัว แต่ปากก็ยังพูดว่า ‘ไม่เป็นไรๆ ๆ’ ตอนที่เห็นสีหน้าแสนเป็นกังวลของเขา
นับจากเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น เขาให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมงานของเขาทำร้ายเธออีก และจะลากคอคนที่กล้าแตะต้องเธอมาจัดการด้วยวิธีที่สาสมแบบเดียวกัน แน่นอนว่าด้วยอำนาจที่เขามี มันไม่ยากเลยที่ ‘กำจัด’ เสี้ยมหนามเหล่านั้นทิ้งไปแบบถอนรากถอนโคน
เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่าที่ศานนท์เฝ้าดูการเติบโตของภรรยาและลูกสาว เขาตัดสินใจสร้างบ้านอีกหลังให้กับลูกสาว บ้านที่เหมาะสำหรับสร้างครอบครัว
...ดูอบอุ่น เรียบง่าย ไม่เหมือนคอนโดของนิโคลล่าหรือคฤหาสน์ใหญ่โตโอ่อ่าของเขา บ้านที่ให้ความรู้เหมือนบ้านจริงๆ
ใช่... เขาตั้งใจให้เป็นแบบนั้น... “คุณศานนท์คะ มีโทรศัพท์เข้าค่ะ” เลขาสาวเปิดประตูห้องประชุม พรวดพลาดเข้ามากระซิบข้างหูเขา
ศานนท์กำลังหารือกับคู่ค้าเพื่อตกลงแบ่งผลประโยชน์ให้ลงตัว จริงอยู่การพัวพันกับเรื่องสกปรก ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีงานเป็นชะนักติดหลังไปเสียทุกที่ แต่มันไม่เป็นปัญหาตราบใดที่จัดการทุกอย่างในมือได้อยู่หมัด
เขาต้องการเร่งปิดดีลนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อจบปัญหาคาราซังก่อนวันคริสต์มาส วันที่เขาตั้งใจจะพาลูกสาวอายุห้าขวบไปอังกฤษเพื่อพบครอบครัวของนิโคลล่าเป็นครั้งแรกนับแต่เธอเกิด โดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องใด
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่รับโทรศัพท์ระหว่างประชุม”
“คุณนิกกี้โทรมาค่ะ บอกว่าอยากคุยกับคุณ” เธอถือโทรศัพท์ค้างไว้ราวกับรอเขาตัดสินใจ เห็นอย่างนั้นศานนท์จึงขอตัวกับลูกค้า ปลีกตัวออกมาคุยข้างหน้าต่าง
“ศาน คุณมารับฉันได้มั้ยคะ”
“ผมติดประชุมอยู่” เขากรอกเสียงลงปลายสาย
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ... ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย เลยสงสัยว่าคุณจะมารับได้หรือเปล่า”
“คุณอยู่ไหนครับ ผมจะให้คนไปรับ”
“ไม่ต้องค่ะ ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้” เธอตัดบทแค่นั้น
“เจอกันที่บ้านใหญ่นะคะ”
“ครับ”เขารับคำก่อนจะวางสายรีบๆ อย่างไม่ติดใจอะไร
โดยที่ไม่รู้เลยว่า นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้ยินเสียงเธอ
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เลขาคนเดิมก็เปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง
ศานนท์ขมวดคิ้ว “ผมบอกชัดแล้วไง ว่าไม่รับโทรศัพท์”
แต่ครั้งนี้เธอเงียบกริบ
“คุณศานนท์ ฉันอยากให้คุณทำใจเย็นๆ นะคะ...”
“........”
“เมื่อกี้โรงพยาบาลโทรมา... แจ้งว่าคุณนิกกี้รถคว่ำ ตอนนี้กำลังนำส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”
วินาทีนั้นเขาเหมือนถูกตีแสกหน้า ร่างกายชาหนึบ ศานนท์ลุกขึ้นพรวดต่อหน้าผู้ร่วมประชุม เขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตกลงรับข้อเสนอหรือไม่ สิ่งที่เขาห่วงที่สุดในเวลานี้คือนิโคลล่า
“ทะ ที่ไหน!?”
“โรงพยาบาล A ค่ะ”
ศานนท์ไปถึงโรงพยาบาลในเย็นนั้น ฝนตกหนักการจราจรล่าช้าไปเกือบชั่วโมง เขาเดินวนเวียนรอบหน้าห้องฉุกเฉินอยู่นาน ก่อนจะทิ้งตัวนั่ง กุมหน้าผากที่เหงื่อซึม
ยิ่งคิดก็ฟุ้งซ่านในห้วงความคิดร้อยแปดพันอย่างที่อาจเกิดขึ้นกับเธอ ราวกับมีคลื่นอารมณ์มหาศาลจุกอยู่ที่อก และทุกครั้งเขาต้องกลืนมันกลับลงคออย่างยากลำบาก
เขารู้ว่านิโคลล่าอยู่หลังประตูกระจกสีขาวบานนั้น เขาอยู่ไกลจากเธอแค่ไม่กี่ก้าว แต่กลับทำได้แค่เฝ้ารอ และภาวนา โดยที่หยุดเหตุการณ์ใดไว้ไม่ได้เลยไม่รู้ว่านานแค่ไหนจนแพทย์ออกมารายงานผลผ่าตัด
นิโคลล่ายังมีชีวิตอยู่ แต่อาการของเธอทรงตัว ต้องอยู่ในความดูแลขอแพทย์จนกว่าจะพ้นคืนนี้
สาเหตุที่เธอประสบอุบัติเหตุนั้น คาดว่ามาจากยาแก้แพ้ที่เธอใช้ก่อนขับรถ มีความเป็นไปได้ว่าเธอหลับใน บวกกับสภาพอากาศที่เลวร้าย รถจึงพุ่งผ่าเกาะกลางถนน เฉี่ยวชนกับรถยนต์คันอื่น และ พลิกคว่ำในที่สุด
หากเพียงแค่เขาใส่ใจคำพูดของเธอในตอนนั้นมากกว่างานสกปรกนั่นสักหน่อย เขาคงไม่เสียเธอในให้กับอุบัติเหตุคืนนั้น...ศานนท์นั่งเฝ้าหน้าห้องจนผล็อยหลับ ก่อนที่เสียงตะโกนโหวกเหวกปลุกจะเขาให้ตื่นขึ้นอีกครั้งกลางดึก ภาพตรงหน้าคือบุคคลกรทางการแพทย์วิ่งเข้าออกห้องฉุกเฉินวุ่นวาย
“หมอคะ คนไข้ไม่หายใจ”
“เตรียมปั้มหัวใจ!”“เกิดอะไรขึ้น!?” เขาพรวดพลาดเข้าไปขวาไหล่ผู้ช่วยคนหนึ่งที่อยู่ใกล้มือที่สุด
“คุณเข้าไปไม่ได้ค่ะ” ฝ่ายนั้นสลัดตัวจากมือเขา ก่อนจะเร่งฝีเท้าหายเข้าไปหลังบานประตูสีขาว
ศานนท์ได้แต่ยืนอึ้ง สมองว่างเปล่า แผ่นหลังและฝ่ามือเย็นเฉียบ นานแค่ไหนไม่รู้ที่เขารอคอยด้วยความรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง จนกระทั่งทีมแพทย์รายข่าวร้าย ว่าพวกเขาไม่สามารถยื้อชีวิตเธอไว้ได้อีก
...จากนั้นโลกทั้งใบก็แตกสลาย โดยที่เขายืนร้องไห้เหมือนคนเสียสติอยู่ตรงนั้น
หลังจากเหตุการณ์นั้น ศานนท์เฝ้าโทษตัวเองเรื่องที่เกิดขึ้นจนไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่หลายเดือน เขาเอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้าน ไม่มีสมาธิพอจะทำงาน ไม่มีความสามารถพอจะดูแลแม้กระทั่งลูกสาว จนต้องฝากเธอไว้กับมือขวาคนสนิท
ทุกสิ่งที่เขามี ทุกสถานที่ที่เขาเคยไป มันเปี่ยมล้นด้วยความทรงจำของภรรยา เขาเหมือนกับคนที่จมอยู่ในห้วงภวังค์ แยกแยะระหว่างความจริงกับความทรงจำไม่ออก
แน่นอนว่าเขาไม่อาจปิดเรื่องนี้ให้พ้นจากครอบครัวของนิโคลล่าได้นาน...
แม่ของเธอและญาติบินมาที่ไทยวันถัดมาหลังจากได้ที่ข่าว สิ่งแต่คนพวกนั้นเป็นห่วงใยไม่ใช่สภาพจิตของเขา แต่เป็นเรเชล ลูกสาววัยห้าขวบที่เขาไม่มีความสามารถพอจะเลี้ยงเธอ
“ฉันไว้ใจให้คุณดูแลนิกกี้ตอนที่คุณขอเธอแต่งงาน เพราะคุณสัญญาว่างานสกปรกของคุณจะไม่มีวันทำร้ายเธอ คุณทำไม่ได้ครั้งหนึ่ง ฉันให้อภัยคุณ คุณทำไม่ได้อีกครั้ง จะให้ฉันให้อภัยอีกเหรอ?... แล้วตอนนี้คุณก็ยังดูแลเรเซลไม่ได้อีก!?” “.........” เขามองลูกสาวอายุห้าขวบที่กำมือคุณยายของเธอไว้แน่นขณะที่ร้องไห้ฟูมฟาย
“ฉันผิดหวังในตัวคุณจริงๆ ...ถ้าคุณไม่เจอกับนิกกี้...” หญิงวัยกลางคนเม้มปาก สะกดเสียงพูดที่สั่นเครือเพราะความโศกเศร้าและเกรี้ยวโกรธ
“...บางทีเธออาจยังยืนอยู่ตรงนี้ ...ข้างๆ ฉัน กับผู้ชายสักคน ที่เป็นสามีที่ดีกว่าคุณ...” “ผมขอโทษ... ผมขอโทษ... ผมขอโทษ...”
ศานนท์ได้แต่พูดซ้ำไปซ้ำมาทั้งที่ยังร้องไห้ เขารู้ว่าตัวเองไม่อาจชดใช้สิ่งที่เกิดขึ้น และไม่มีวันทำได้ ต่อให้เอาชีวิตตัวเองสังเวยแลกก็ตาม
“ถ้าคุณเสียใจ ..ก็ปล่อยเรเชลไปซะ ยอมรับเถอะว่าคุณไม่มีความสามารถพอจะดูแลเธอในฐานะพ่อหรอก”เขาเงยหน้ามองแม่สะใภ้ น้ำตาทำให้ทุกอย่างพร่าเลือน แต่มันกลับไม่อาจชะล้างแววตาเจ็บปวดของเธอที่มองตรงมาได้
ความเป็นพ่อทำให้เขามีสิทธิ์โดยชอบในตัวเรเชล แต่ชีวิตที่เหลือของเธอล่ะ...?
“ปล่อยเธอไป... ฉันสัญญาจะให้คุณเจอเรเชล ทุกครั้งที่คุณมาหาเธอ...” “.........”
อย่างน้อยเขาก็เลือกทำสิ่งที่ถูกต้องในตอนนั้น...
เกือบปีที่เขาจมจ่ออยู่กับการโทษตัวเองและความคิดอยากฆ่าตัวตายที่วนเวียนซ้ำซากในแต่ละวัน ในคฤหาสน์หลังเดิม สถานที่แห่งเดิม และความทรงจำมากที่เป็นดั่งวิญญาณร้ายหลอกหลอนให้หวนนึกถึงความผิดพลาดของตนเอง จนเช้าวันหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาพบแสงแดดแยงตาในห้องนอนที่ปิดไฟมืดสนิท
มันทำให้เขาฉุกคิด...งานของเขาทำให้นิกกี้บาดเจ็บ เขาเสียเธอให้กับมัน จากนั้นก็เสียเรเชลให้กลับมันอีก ตราบใดที่ยังใช้ชีวิตจ่อจมอยู่ในวงการสกปรก ยอมให้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต จะเขาจะไม่มีวันเป็นอิสระ และไม่มีวันสร้างครอบครัวแสนสุขอย่างที่โหยหาได้
มันจะเกิดความสูญเสียอีก ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม...
เขาจะรามือหากว่าการรามือครั้งนี้จะทำให้เขากลายเป็นคนใหม่ และพ่อที่ดีพอสำหรับลูกสาวได้
เพราะจิตใจของเขาคงไม่แข็งแกร่งพอจะแบกรับความสูญเสียได้อีก...เจ็ดปีถ้วนที่เขาใช้เวลาสะสางปัญหาของครอบครัว ตัดขาดตัวเองจากคู่ค้าเก่า รามือจากการเป็นหุ้นส่วนธุรกิจใต้ดิน ใช้ ‘หนี้’ ที่คั่งค้างของครับครัวให้หมด แม้ว่าบางครั้งต้องหักหารด้วยกำลัง หรือแลกมาด้วยการสูญเสีย แต่ตราบเท่าที่ล้างมือสกปรกให้สะอาดได้
ต่อให้ต้องล้างด้วยเลือด เขาก็ไม่ยี่หระ
มันเป็นเจ็ดปีที่เขาจมดื่งในก้นบึ้งที่ลึกที่สุดของวงการ และเป็นเจ็ดปีที่คุ้มแก่ความพยายาม เมื่อเขาสามารถถอนตัวจากวงการได้อย่างถาวร
เพื่อทิ้งอดีตทั้งหมดไว้ข้างหลังและเริ่มต้นใหม่ เขาประกาศขายคฤหาสน์ รถ และทรัพสินย์แทบทั้งหมด เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ และย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังเล็กที่ตั้งใจสร้างให้ลูกสาวซึ่งมีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จัก
เพราะมันเป็นเพียงสถานที่เดียวไม่มีความทรงจำของเขากับภรรยา
ไม่ใช่แค่เขาที่ถอนตัว ด้วยอายุที่มากขึ้น คนสนิททั้งสองคนที่เป็นดั่งแขนขาของเขาก็ถือโอกาสนี้รามือออกไปใช้ชีวิตครอบครัวอย่างคนปกติเช่นกัน
นับแต่วันนั้น เขาไม่เคยติดต่อทั้งสองอีก
ขณะเดียวกันลูกน้องบางส่วนก็เลือกจะรับใช้เขาต่อ ภายใต้กฏหนึ่งข้อ
นั่นคือ เขาจะไม่ข้องเกี่ยวกับธุรกิจใต้ดินอีก...
สามปีที่ศานนท์หันมาทำธุรกิจอย่างมือสะอาด มันเป็นเสมือนสิ่งที่ค่อยๆ เยียวยาบาดแผลและสร้างความมั่นใจว่า เขากำลังเดินหน้าเริ่มต้นชีวิตใหม่ และเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น
เขาเข้าใกล้ชีวิตในอุดมคติมากขึ้นในแต่ละวัน ถึงอย่างนั้น ความอ้างว้างลึกๆ ในใจกลับไม่เลือนหายไป
บ้านหลังใหม่ คอนโดห้องใหม่ รถคันใหม่ การได้พบปะผู้คนใหม่ๆ หรือ แฟนสาวที่คบได้ประเดี๋ยวประด๋าวก็เป็นอันเลิกลากันไป
บางทีอาจเป็นเพราะทุกอย่างรอบตัวเขาปราศจากความทรงจำ
หรืออาจเป็นเพราะใช้เวลาง่วนอยู่กับการถอนตัวจากวงการมากเกินไปจนลืมสุดประสงค์ตอนแรกเริ่ม
เขาจึงไม่รู้สึกถึงความหมายของการมีชีวิตที่เฝ้าตามหา
จนกระทั่งเหตุการณ์ในครั้งหนึ่ง เมื่อขาถูกไหว้วานโดยอดีตเพื่อน ให้ไปพบ ‘ธวัตร’ ตามมารยาท เพราะอีกฝ่ายดันไปสันยิงสัญญาอะไรกับไว้เด็กนั่น และคืนเดียวกันนั้น เขาพบตุลย์
เด็กหนุ่มที่มองแว่บแรกก็รู้ในทันทีว่า อยู่ผิดที่ผิดทาง
เขาไม่เห็นอะไรในตัวเด็กคนนั้นนอกจากอดีตของตัวเอง และอนาคตของอีกฝ่ายที่กำลังจะจมดิ่งลงในมุมมืด ...เหมือนๆ คนอีกมากมายที่เลือกเดินทางลัดเส้นนี้ เขาพูดได้เต็มปากว่าไม่สนใจ
แต่นั่นคือก่อนที่จะ ‘ทำความรู้จัก’ กับอีกฝ่าย เพราะความบังเอิญจากกาแฟเพียงแก้วเดียว
-----------------------------------------------------------------
ง๊ายยยย ยืนเขินน บีดๆๆๆ แฮร่
ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆ ค่ะ หลังจากโดนเรียกแล้วโดนเทไปห้าหกที่ สุดท้ายก็ได้ที่ฝึกงานกับเข้าซะที
กลับมาต่อให้ตามสัญญาแล้วนะคะ เขินสุดคือยังมีนักอ่านเวียนมาดูทั้งที่เมลล่าอัพช้ามากก รู้สึกผิดเลยย ฮื้ออ
แต่ก็ดีใจมากๆ เลยค่ะ
ในส่วนของเนื้อเรื่องตอนนี้ เมลล่ารู้สึกว่ามันค่อนข้างเบนออกจากทิศทางหลักของเรื่องไปประมาณนึง ตอนเขียนก็แอบกลัวว่าจะทำให้นักอ่านรอเก้อหรือเปล่า เพราะตอนนี้ไม่มีบทหนูตุลย์กับคุณศานตีกันเลย ถถถถถถถถถถ
แต่คิดไปคิดมาแล้ว จะตัดออกก็ไม่ได้ เพราะภูมิหลังของตัวละคนอย่างศานนท์ก็ถือเป็นส่วนประกอบหนึ่งที่ขับเคลื่อนความสัมพันธ์ของพระ-นายด้วย เอาเป็นว่า ทนๆ กันไปก่อนนะคะ 555555+
สปอยสำหรับเรื่องราวที่กำลังจะเกืดขึ้นต่อไป : ใครที่หมั่นไส้หนูตุลย์อยู่แล้วจะต้องหมั่นไส้นางขึ้นไปอีก 55555+ จะเป็นยังไงติดตามกันตอนต่อไปเจ้าค่ะ
ช่วงนี้เมลล่ายังไม่เปิดเทอม พยายามจะมีเวลาให้งานเขียนด้วย อย่างน้อยก็ต้องเขียนให้จบก่อนเรียนจบแหละน่า!
สุดท้ายขอขอบคุณทุกคนที่มาด้วยกันไกลถึงสามปี (พูดอย่างงี้ทุกตอนเลย 5555+) เป็นประสบการณ์ที่พิเศษ และ ก็เขินมากๆ ค่ะ 5555
EDIT:
เห็นคอมเม้นท์ เมลล่าก็ตื่นเต้นอยากใบ้เพิ่มๆๆ อิอิอิ เรามานับปีเล่นๆ กันดีกว่า ฮี่ๆๆๆ
ลูกชายของมือขวาเพิ่งอายุ 1 ขวบ ตอนที่ศานนท์ อายุ 25 = 1 ปี
ศานนท์แต่งงานปลายปี = N/A เดือน
คุณภรรยาท้อง + ปัจจัยอื่นๆ ก่อนหน้านั้น ≈ 1 ปี
ลูกสาวอายุ 5 ขวบตอนคุณภรรยาเสีย = 5 ปี
เสียศูนย์ไปเกือบปี ≈ 1 ปี
ช่วงที่เป็นบ้าเป็นหลังกับการถอนตัว = 7 ปี
มือสะอาดละ แต่ชีวิตไม่เข้าที่ = 3 ปี
เจอหนูตุลย์ซะที เฮ้ = N/A เดือน
ถ้าเอาเฉพาะตัวเลขมาบวกกันไม่นับเศษเดือน ปัจจุบัน ลูกชายมือขวาก็น่าจะอายุอย่างน้อย 18...
แต่นแต้นนน นางเป็นใครกันน้าาาาา ฮี่ๆๆๆ #สปอยงานตัวเอง
หัวข้อ: SIDELINE. ผมเป็นเด็กเสี่ย (21.03.21) ตอนพิเศษ อาถรรพ์ดินเนอร์ (1) [Updated] (อ่าน 129322 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก