18
ทั้งสอง
เมื่อเล่นน้ำจนพอใจ ทั้งสามคนก็ค่อยๆเดินลงมาจากน้ำตกชั้นห้า ในตอนแรก รามิลตั้งใจจะชวนนิทานขึ้นไปด้านบนอีก แต่คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ไหวเพราะเขาเล่นน้ำจนเหนื่อย ที่เหนื่อยก็เพราะต้องคอยไล่จับคนขี้แกล้งทั้งสองคน
“อย่าทำหน้าบึ้งสิครับ”
รามิลกระซิบบอกในขณะที่นิทานกำลังเดินลงไปยังด้านล่าง ไอศูรย์เดินตามมาติดๆ
“เดินระวังด้วยนะครับ”
เพราะนิทานเอาแต่เดินไม่คิดจะสนใจชายหนุ่มทั้งสองที่เดินตามมา เขาเลยไม่ทันได้ระวัง
“อ๊ะ!”
คนตัวเล็กก้าวพลาดในขณะที่กำลังก้าวเดินลง กายเล็กทรุดกับพื้น
“โอ้ย!”
“นิทาน!”
ไอศูรย์และรามิลรีบเดินลงไปหาคนตัวเล็กที่สะดุดล้มไปกองกับพื้น เขาสำรวจร่างกายของร่างเล็กที่เอาแต่รีบเดินจนทำให้ก้าวพลาด
“เลือด มีเลือดออก”
รามิลหันมาบอกไอศูรย์ ใบหน้าหล่อเริ่มแสดงให้เห็นถึงความกังวล
“เดินไหวไหม”
ไอศูรย์ถาม นิทานพยักหน้า ถึงแม้หน้าแข้งของเขาจะไปกระแทกกับหินจนเกิดแผลเลือดออก แต่ทว่าก็ไม่ได้เจ็บจนถึงขั้นทนไม่ไหว
“งั้นเดี๋ยวพวกเราจะช่วยประคองลงไป”
รามิลเสนอความเห็น นิทานส่ายหน้าไปมา
“แผลแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ว่า อ่า…”
ดูเหมือนว่าข้อเท้าเล็กนั้นจะพลิก รามิลเริ่มเห็นว่าไม่ดีเสียแล้ว เขาหันไปคุยกับไอศูรย์
“เดี๋ยวฉันแบกนิทานลงไปเอง”
ไอศูรย์เสนอความคิด นิทานได้แต่ส่ายหน้า เขาไม่ได้ต้องการให้ใครแบกลงไปสักนิด แต่ทว่าทั้งไอศูรย์และรามิลก็ช่วยกันประคองให้เขาขึ้นขี่หลังไอศูรย์อย่างรวดเร็ว
“ฉันบอกแล้วไง ว่าจะไม่ขี่หลังนาย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”
“อย่าดื้อได้ไหมครับ”
รามิลเห็นด้วยกับคำพูดของไอศูรย์ นิทานหน้างอ เขาไม่ได้อยากจะสนิทกับเลขานุการทั้งสองหรือต้องพึ่งพามากไปกว่านี้ คนตัวเล็กเม้มปากแน่น
“เล่นน้ำวันนี้สนุกไหมครับ”
รามิลชวนคุย นิทานพยักหน้าตอบรับ เขากอดคอของไอศูรย์เอาไว้แน่นเพราะกลัวตก เพียงไม่นานทั้งสามก็เดินลงมาถึงด้านล่าง
“เดี๋ยวผมพาทำไปแผลก่อน แล้วค่อยไปเปลี่ยนชุด”
ไอศูรย์วางนิทานให้นั่งลงกับพื้น ส่วนรามิลเดินกลับไปที่รถ เพื่อหยิบอุปกรณ์กลับมาทำแผลให้กับนิทาน
“ไม่ต้องก็ได้ ฉันทำเอง”
เขายื่นมือจะเข้าไปแย่งกล่องปฐมพยาบาล แต่รามิลเอาหลบ
“อยู่นิ่งๆ สิครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ว่าไปก็แจกยิ้มไปด้วยให้คนตัวเล็กได้สบายใจ รามิลเปิดกล่องปฐมพยาบาลแล้วทำแผลให้นิทานอย่างเบามือ
“อ่า…”
คนตัวเล็กเบ้หน้า เพราะแสบแผล ถึงแม้ว่าจะแผลไม่ใหญ่มาก แต่เขาก็รู้สึกเจ็บแสบ จนกระทั่งทำแผลเสร็จ
“ขอผมดูเท้าหน่อยนะครับ”
ไอศูรย์ไปซื้อน้ำแข็งมาช่วยช่วยประคบให้กับข้อเท้าเล็ก เขาจับขาของนิทานให้พาดยกสูงขึ้นบนตักของเขา
“เป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นไหม”
ทั้งการดูแลและสายตาที่ทอดมองมา ทำให้ใจนิทานเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาพยักหน้าเบาๆ เพราะว่ารู้สึกดีขึ้น ตอนแรกก็ไม่ได้ปวดมากมายนักจนทนไม่ไหว อาจจะเป็นเพราะว่าเขาล้มลงมาไม่แรงมากนัก
“ฉันว่าพาไปหาหมอดีกว่านะ”รามิลเอ่ยกับไอศูรย์
“แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรมากเลยนี่นา”
นิทานสวนกลับไปทันที เขาไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะตอนนี้เขาก็ดีขึ้นมากแล้ว ทั้งไอศูรย์และรามิลต่างหากที่ตกใจจนเกินเหตุ
“แน่ใจเหรอครับ”
“แน่ใจสิ พวกนายนั่นล่ะตื่นตูมมากเกินไป”
“พวกเราเป็นห่วงคุณแล้วผิดตรงไหน”
ท่าทางจริงจังเหมือนคุณพ่อดุลูกชายของไอศูรย์ ทำให้นิทานต้องอมยิ้ม ฝ่ามือร้อนของรามิลเลื่อนมาขยี้ผมนิ่ม
“เข้มแข็งดีมาก”
“ถึงจะนอกเหนือเวลางาน แต่ก็อย่ามาเล่นหัวกันสิ”
นิทานหรี่ตามอง รามิลหัวเราะ ในขณะที่ไอศูรย์ส่ายหน้าไปมาเบาๆ
-------+++++-------
“ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร”
นิทานพูดขึ้น ในขณะมาถึงโรงแรมและเข้าไปในห้องพักแล้ว เขานั่งอยู่ปลายเตียง ถึงแม้เขาบอกกับไอศูรย์และรามิลว่าไม่เป็นอะไร แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่วายพาเขาไปคลินิก
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ แต่ตรวจไว้ก็ไม่เสียหาย”
ไอศูรย์ย่อกายนั่งลงข้างๆ หลังจากที่พานิทานไปหาหมอ พวกเขาก็ไปทานมื้อเย็นก่อนจะกลับมาที่โรงแรม
“ทำไมไม่เปิดห้องคนละห้องไปเลยล่ะ”
ความสงสัยไม่คิดจะปิดเอาไว้ เพราะตอนแรกนิทานคิดว่าทั้งสองจะเปิดห้องไว้สามห้อง แต่กลายเป็นว่าเปิดเพียงห้องเดียวที่เป็นห้องใหญ่สุดแทน
“ก็เพราะว่าเราเป็นคนรักกันไงครับ”
กายสูงโปร่งของรามิลเคลื่อนเข้ามาใกล้ บอกเสียงเจ้าเล่ห์ ดวงตาแวววับไปด้วยความต้องการบางอย่าง นิทานใจเต้นแรงกับสายตาที่ส่งมา เขาหลุบสายตาลง ก็เห็นล็อกเกตเงิน
“เมื่อไหร่ พวกนายจะให้ล็อกเกตกับฉัน แล้วก็รหัสเมลล์ด้วย”
จุดประสงค์หลักที่เขายอมทั้งสองคนก็เพื่อสิ่งนี้ นิทานแทบลืมไปเสียสนิทระยะเวลาที่ผ่านมารวมถึงความสนิทสนมและความเชื่อใจที่เพิ่มมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ทำให้นิทานแทบจะลืมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
“จนกว่าพวกเราจะมั่นใจ”
ไอศูรย์ตอบ นิทานหันไปมองชายหนุ่ม พลางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“มั่นใจ”
เขาถามซ้ำ เพราะต้องการรู้ว่าทั้งคู่ต้องการความมั่นใจในเรื่องใด แต่กายของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อทั้งสองขยับเข้ามาใกล้
“ผมคิดว่าคุณรู้นะ ว่าทำไมพวกเราถึงเลือกแค่ห้องเดียว”
รามิลหยอกเย้า ทั้งหน้าตาและท่าทางทำให้นิทานชวนคิดถึงช่วงแรกที่มีความสัมพันธ์เกินเลย สายตาไม่ต่างกับคนโรคจิตที่พร้อมจะเล่นสนุกกับเหยื่อ
“ไปอาบน้ำดีกว่า ฉันอยากอาบน้ำแล้ว”
นิทานเบี่ยงตัวหลบ ค่อยๆยันกายลุกขึ้น มุ่งตรงจะไปอาบน้ำแต่ทว่า ยังไม่ทันปิดประตูห้องน้ำ ร่างสูงใหญ่ของสองหนุ่มก็รีบดันประตูเข้าไปด้วย
“พวกนายจะเข้ามาทำไม”
“จะมาช่วยท่านประธานอาบน้ำไงครับ”
ยังไงเสีย ทั้งสองก็เคยชินที่จะเรียกนิทานว่าท่านประธานอยู่ดี รามิลเข้าไปช่วยถอดเสื้อผ้า นิทานพยายามปัดป้อง ในขณะที่ไอศูรย์ซ้อนเข้ามาจากด้านหลัง
“ท่านประธานควรจะให้รางวัลกับพวกเราได้แล้วนะครับ”
คนตัวโตทักท้วงถึงผลงานที่ช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้กับคนตัวเล็ก นิทานดิ้นไปมาเล็กน้อย เพราะสภาพร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแรงเต็มที่
“พวกนายมันเอาแต่ได้”
“ถ้าได้กินคนน่ารักขนาดนี้ ก็ต้องเอาอยู่แล้ว”
รามิลว่าพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง แม้จะได้ใกล้ชิดกับเรือนร่างน่ารัก และลอบมองอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องทำงาน แต่รามิลก็พยายามห้ามใจตัวเอง เขาชอบเล่นสนุกกับท่านประธานตัวน้อยก็จริงอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะข่มขืนอยู่ทุกครั้ง การที่อีกฝ่ายได้เปิดใจสมยอมให้กันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า
“หยาบคาย”
เสียงน่ารักดังขึ้น เพราะตกใจกับคำกล่าวที่แสนหื่นกระหาย เสื้อของเขาถูกถอดออก จนเห็นแผ่นอกเปลือยที่แสนน่ารัก ดวงตาคมกริบจับจ้องไม่วางตา ไอศูรย์ก้มลงมา
พรมจูบที่ลาดไหล่
“ท่านประธานมีความสุขที่ได้อยู่กับพวกเราไหมครับ”
“จะมีหรือไม่มี พวกนายสนใจด้วยหรือไง”
ยิ่งพยายามเบี่ยงตัวหลบ กลับได้รับสัมผัสมากขึ้นจนไม่อาจจะต่อต้านได้ ร่างเล็กพยายามยกมือดันแผงอกกว้างของรามิล แต่ทว่าข้อมือทั้งสองก็โดนจับไว้ กายสูงโปร่งก้มลงมาพรมจูบที่แผ่นอกเล็ก
“มะ ไม่เอา ฉันจะอาบน้ำ”
“อาบด้วยกันนะครับ”
ไอศูรย์กระซิบชวน นิทานพยายามส่ายหน้า เขาไม่คิดว่าถ้าอาบน้ำครั้งนี้ด้วยกัน แล้วทุกอย่างมันจะจบลงแค่การอาบน้ำอย่างแน่นอน เพราะแก่นกายร้อนผ่าวที่ดุนดันเนื้อผ้านั้น นิทานสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงและความต้องการที่มากล้นของทั้งคู่ ดวงตากลมเบิกกว้าง เมื่อไอศูรย์เบียดสะโพกเข้ามาใกล้มากขึ้น
“ฉันอยากอาบคนเดียว”
เขาพยายามแข็งใจตอบไป แต่ร่างกายของเขาก็โดนปลุกเร้าจนแทบจะยืนไม่ไหว หากไม่มีทั้งสองหนุ่มคอยประคองเขาเอาไว้
“แต่พวกเราอยากอาบกับคุณด้วยนี่นา”
รามิลยิ้มหวาน แล้วกดจูบริมฝีปากสวยอย่างเร่าร้อน ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเรือนร่างที่ขาวเนียนน่าหลงใหล นิทานยกมือไปเกาะไหล่กว้าง ปิดเปลือกตาลง รับสัมผัสที่รามิลส่งมอบให้
อาภรณ์ของทั้งสองฝ่ายที่เป็นฝ่ายรุกเร้าได้ปลดเปลื้องออกจนหมด ทำให้ตอนนี้ทั้งสามอยู่ในสภาพที่เปล่าเปลือย
ไอศูรย์จับกายเล็กให้หันหน้ามา โดยที่ทั้งสองขนาบข้าง เขาไม่ยอมให้รามิลได้จูบหวานจากนิทานเพียงแค่คนเดียว ชายหนุ่มตักตวงจูบนั้นจากคนตัวเล็กด้วย
ร่างกายขาวผ่องโดนสัมผัสร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง รามิลเลื่อนมือไปเปิดสายน้ำให้ไหลรินรดกายของพวกเขา นิทานปรือตามอง เพราะทั้งคู่ดูเหมือนจะช่วยเขาอาบน้ำจริงๆ แต่การอาบน้ำครั้งนี้ คงไม่ใช่แค่การอาบน้ำแบบปกติ
ทุกครั้งที่ปลายนิ้วร้อนผ่าวไล่ไปตามร่างกาย นิทานก็ร้อนรุ่มไปทั้งร่าง แม้จะพยายามยกมือผลักไสให้ไอศูรย์และรามิลได้ขยับถอยห่าง แต่ทั้งสองก็ยืนไม่ขยับตัวราวกับหนักดังหินผาที่มั่นคงแม้ผลักเท่าไหร่ก็ไม่ไป
หากเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูด นิทานคงอยู่คนละขั้วกับรามิลและไอศูรย์ ร่างกายของเขาถึงได้ฉุดดึงชายทั้งสองให้เข้ามาชิดใกล้ โลมไล้ไปทั่วร่าง
กายสูงใหญ่ย่อต่ำลง พรมจูบไล่ริมฝีปากตั้งแต่ต้นขาขาวต่ำลงไปจนถึงปลีน่อง สายน้ำไหลกระทบเลนส์แว่นจนพร่ามัว แต่การปรนเปรอและมอบความร้อนรุ่มนั้นไม่ได้จางหาย นิทานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วหยาบแตะสัมผัสกับเท้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บ
“ฉะ ฉันเจ็บอยู่ พวกนายยังทำแบบนี้อีก”
“พวกเราอดทนต่อไปไม่ไหวแล้วต่างหาก”
ไอศูรย์เงยหน้าขึ้นมาพูด พวกเขาอดทนทำงานเป็นเลขานุการที่ดีให้ท่านประธานตัวน้อยได้ไว้วางใจแล้ว
“รู้ไหมว่าผมต้องอดใจแค่ไหน ไม่ให้กระชากเสื้อผ้าของคุณออกในเวลาทำงานน่ะครับ ดังนั้น ก็อย่าใจร้ายกับพวกเรานักเลย”
ปลายลิ้นร้อนเริ่มแตะเลียที่แก่นกายเล็ก นิทานก้มหน้ามองรามิลที่กำลังรุกเร้าที่แท่งเนื้อร้อน แถมปลายนิ้วยังไล้วนที่ช่องทางด้านหลัง
“ยะ อย่า อื้อ พวกนายจะทำแบบนี้ไม่ได้”
“พวกเราก็เคยทำกันแล้ว”
ไอศูรย์ย้ำเตือน เคลื่อนกายขึ้นมางับกัดที่ก้นนิ่มอย่างรุนแรง จนนิทานสะดุ้งเฮือก บิดกายหนี ทั้งสองยันกายลุกขึ้น แล้วเบียดร่างกายเข้าหาคนตัวเล็ก หลังจากที่ช่วยกันอาบน้ำและล้างตัว
นิทานไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางมือไม้ไว้ตรงไหน แต่ยิ่งขัดขืนก็เหมือนไปกระตุ้นให้ทั้งคู่มีอารมณ์ที่รุนแรงมากยิ่งขึ้น
“มะ ไม่เอา”
“กลัวเหรอครับหืม”
รามิลก้มลงมากระซิบอย่างหยอกเย้า นิทานก้มหน้างุด จะว่ากลัวก็คงกลัว เพราะวันแรกที่เขามีประสบการณ์ทางเพศกับทั้งสองคนนั้นช่างหนักหน่วงและร้อนแรงจนแม้แต่ในชีวิตนี้เอง เขาก็ไม่เคยคาดคิดถึง
“ไม่เอานะ ไม่เอา”
“จะใช้ปากกับมือช่วยพวกเราอีก อย่างนั้นเหรอครับ”
ไอศูรย์เป็นฝ่ายถามบ้าง นิทานไม่มีเวลาให้คิดนาน เขาพยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลง เพราะอาวุธของไอศูรย์และรามิลนั้นใหญ่โตจนเขาหวาดกลัวว่าจะเข้ามาในร่างกายของเขาได้จริงหรือ ถึงแม้พวกมันจะเคยเข้ามาแล้วก็ตามที
กายเล็กย่อต่ำลงอยู่ตรงกลางของทั้งคู่ หันหน้าไปจับแก่นกายใหญ่ของไอศูรย์ให้เคลื่อนเข้าปากของตัวเอง ใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้กับแก่นกายที่ตื่นตัวอย่างเงอะงะ รามิลกระตุกยิ้มแล้วจับมือเล็กให้เลื่อนมาจับเข้ากับความเป็นชายของตัวเอง
“อย่าเอาแต่ช่วยหมอนั่นสิครับ”
รามิลประท้วง ไอศูรย์กระตุกยิ้ม แล้วจับศีรษะเล็กให้โยกไปมา เพื่อให้ริมฝีปากสวยได้สูบเข้าออกแท่งเนื้อร้อนจนนิทานรู้สึกจุกที่ลำคอ
“ขยับมือด้วยสิครับ”
ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กให้ขยับรูดชักแก่นกายของตัวเอง รามิลเชิดหน้าขึ้นอย่างพอใจ ขยับสะโพกสวนใส่แก่นกายเข้าออกเสียดสีกับมือเล็ก
“อะ อึก”
ไอศูรย์ดันศีรษะเล็กออก เพราะเขาไม่ได้คิดจะเอาเปรียบฝ่ายเดียว จนทำให้นิทานต้องหันไปใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้กับรามิลไม่ต่างกัน
ทันทีที่ผละริมฝีปากออก สายธารขาวขุ่นของทั้งคู่ก็พวยพุ่งเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าน่ารัก นิทานก้มหน้าหลบด้วยความอับอาย แต่ทว่าร่างเล็กก็ถูกประคองขึ้นมา เป็นรามิลและไอศูรย์ที่ก้มลงมาเลียคราบน้ำรักที่เปื้อนหน้า คนตัวเล็กหลับตาแน่น เกาะแขนแกร่งทั้งสองเอาไว้เป็นที่ยึด
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุด ความรู้สึกในร่างกายปั่นป่วนกับปลายลิ้นร้อนที่แตะแก้มนิ่มน่ารัก ร่างกายบอบบางถูกห่อหุ้มไว้ด้วยความร้อนผ่าวจากกายสูงใหญ่ทั้งสอง นิทานรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งที่กลับมาอีกครั้งหลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งปลดปล่อยไป
“ไปข้างนอกกันเถอะ”
ไอศูรย์กลัวว่านิทานจะไม่สบาย รามิลเป็นฝ่ายอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ ทั้งสามอยู่บนเตียงกว้าง
“นะ ไหนพวกนายบอกว่าจะไม่ทำ”
“พวกเราไม่เคยพูดว่าจะไม่ทำเลยนะครับ”
รามิลยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่คิดจะปล่อยลูกแกะตัวน้อยให้หลุดจากกรงเล็บหมาป่าไปได้ง่ายๆ ดวงตาคมแววโรจน์เต็มไปด้วยความปรารถนา อย่างไรเสีย วันนี้เขาก็ต้องได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจ
…คิดว่าต้องใช้ความอดกลั้นมากแค่ไหนที่จะไม่สอดใส่เข้าไปในร่างน้อยนี้…ความอดทนมันสิ้นสุดลงแล้ว…
“ฉันใช้ปากกับมือทำให้ไปแล้วนะ”
“แต่แค่นั้นมันไม่พอ คุณก็รู้ดี”
ความเป็นชายที่ผงาดขึ้นจนน่ากลัวนั้น ทำให้นิทานได้แต่กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เขาเห็นจนเต็มตา ร่างกายของทั้งคู่นั้นเผยให้เห็นว่าปรารถนาจนไม่อาจจะสะกด
กลั้นได้อีกแล้ว
ลูกแกะตัวน้อยไม่มีทางหนี เมื่อหมาป่าทั้งสองเข้ามารุมขย้ำฉีกเนื้อ เรือนกายขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยรักที่ทั้งสองส่งมอบให้ไม่หยุดหย่อน
เสียงครางหวานดังกระเส่าภายในห้อง ความเสียวซ่านและสุขสมเกิดขึ้นจนนิทานแทบสติหลุด ทั้งที่คิดว่าควรรังเกียจและขยะแขยง แต่ร่างกายกลับตอบสนองจนน่าอาย เรียกสีหน้าที่เต็มไปด้วยความพอใจให้กับผู้ชายใจร้ายทั้งคู่
แก่นกายเล็กชูชันเพราะต้องการปลดปล่อย แต่ก็โดนกลั่นแกล้ง เชือกเส้นเล็กที่รามิลหยิบมาจากกระเป๋าถูกนำมาผูกไว้กับแก่นกายที่อัดอั้น นิทานแทบจะหวีดเสียงร้อง เพราะไม่อาจจะปลดปล่อยความต้องการได้
“อะ อะ เอาออก”
มือเล็กพยายามจะเลื่อนไปสัมผัสกับแก่นกายตัวเองที่บวมเปล่ง แต่ก็ต้องโดนจับกุมเอาไว้ ก่อนที่แก่นกายใหญ่โตจะแทรกเข้ามาในโพรงปากเพื่อให้เจ้าตัวได้รับสัมผัสนี้
ช่องทางร้อนรุ่มถูกนิ้วร้อนแทรกเข้ามาเพื่อขยายช่องทางที่คับแน่น นิทานร้องอื้ออึงในลำคอ รามิลกำลังสนุกอยู่กับช่วงล่างของคนตัวเล็ก
“สีแดงน่ากินสุดๆ”
ยิ่งได้ยินถ้อยคำหื่นกระหาย ความอับอายก็ยิ่งแล่นไปทั่วใบหน้า รามิลจับขาเล็กให้แยกออก แตะริมฝีปากกับช่องทางที่ร้อนผ่าว
“อะ อื้อ อื้อ”
เมื่อแก่นกายใหญ่ถูกถอดออก เสียงร้องครางในลำคอก็ดังขึ้นอีก ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียซ้ำๆย้ำๆที่ยอดอกสวย
“อ๊า”
เมื่อฟันคมอ้างับที่ยอดอก คนตัวเล็กก็สะดุ้งเฮือก ทั้งเจ็บทั้งเสียว ร่างกายตอบสนองไปตามสัญชาตญาณและความเคยชิน ที่มักจะโดนทั้งสองเข้ามาลวนลามจน
ร่างกายนี้ไม่ได้หวาดกลัวไปเสียแล้ว
กายเล็กแอ่นสู้รับสัมผัสที่ร้อนผ่าว ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในช่องทางเร้นลับ คนตัวเล็กตัวสั่นระริกแทบจะขาดใจ จากตอนแรกที่พยายามขัดขืน ตอนนี้กลับคล้อยตามเพราะไม่อาจจะหักห้ามความต้องการของร่างกายและจิตใจที่โอนอ่อนได้
“มีความสุขไหมครับ”
ปลายลิ้นของไอศูรย์แตะลงที่ปลายยอดแก่นกายเล็กที่ปริ่มไปด้วยหยาดน้ำ เขาใช้มือรูดชักแก่นกายไม่หยุดหย่อน
“อะ อื้อ เร็วอีก”
ไม่ใช่เพียงแค่มือของไอศูรย์ที่นิทานต้องการในตอนนี้ แต่ช่องทางด้านหลัง ร่างกายของเขาก็ต้องการมากกว่านี้ไม่แตกต่างกัน
เมื่อความต้องการของนิทานประทุจนยากที่จะหยุด ทั้งสองหนุ่มต่างก็ให้ความร่วมมือเต็มที่ ไอศูรย์ดึงเชือกที่มัดออกแล้วใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้รุนแรง ในขณะที่ รามิลถอนลิ้นแล้วเปลี่ยนไปใช้นิ้วทั้งสามกระแทกเข้าไปจนสุดโคน
“อ๊ะ อ๊า!!!”
สายธารอุ่นร้อนพวยพุ่งเข้าไปในโพรงปากของชายหนุ่ม เขาดื่มกินน้ำในปากจนหมดสิ้นอย่างไม่นึกรังเกียจ นิทานหอบหายใจ ในขณะที่ไอศูรย์และรามิลมองหน้ากันแล้วกดยิ้มที่มุมปาก
รามิลก้มลงไปจูบตั้งแต่หัวเข่าไล่ต่ำลงไปที่ต้นขาขาวเนียน ก่อนจะค่อยๆชักนิ้วออก ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อบางอย่างเปลี่ยนเข้ามาแทนที่นิ้วทั้งสาม นั่นก็คือแก่นกายของรามิล
“อะ อื้อ”
คนตัวเล็กสั่นระริก ไอศูรย์ก้มลงมาจูบหน้าผากเล็กอย่างปลอบโยน ฝ่ามือร้อนก็ลูบไล้ไปตามเรือนร่างไม่ให้นิทานหวาดกลัวจนเกินไป
“มะ ไม่เอานะ”
คนตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงสั่น พยายามยกมือดันร่างสูงใหญ่ให้ออกห่าง แต่ทว่าไอศูรย์กลับรั้งกายเล็กมากดจูบที่ริมฝีปากไม่ให้ตกใจ รามิลจับขาทั้งสองให้เข้ามาขนาบเอวสอบ
“ไม่ต้องกลัว”
เสียงทุ้มปลอบโยนจนนิทานเริ่มวางใจ รามิลกระตุกยิ้ม แล้วเริ่มขยับสะโพกอย่างแผ่วเบา
“อะ อ๊ะ อื้อ อ๊า”
เอวเล็กลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย พร้อมกับรามิลที่ขยับแก่นกายสวนเข้าออก ไอศูรย์ขยับเรือนกายเข้าไปใกล้ นิทานปรือตามอง แก่นกายใหญ่โตของชายหนุ่มหยัดตรงจนน่ากลัวปนน่าสงสารในสายตานิทานเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย
เขาทำในสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะทำได้ ฝ่ามือเล็กเลื่อนไปสัมผัสกับแท่งเนื้อใหญ่ใช้มือปลุกเร้า ในขณะที่ช่วงล่างเองก็โดนรามิลขยับสวนใส่อย่างเชื่องช้าจนกระทั่งรัวเร็วมากขึ้น
“อะ อื้อ”
ไอศูรย์ขยับกายเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม จนนิทานเผลอทำไปตามแรงอารมณ์ เขาใช้ริมฝีปากมอบความสุขสมให้กับแก่นกายใหญ่ ไอศูรย์ครางเสียงทุ้มในลำคอ ยิ่งได้ยินเสียงครางของชายทั้งคู่ ร่างกายของนิทานก็ยิ่งตอบสนอง ความมีเหตุผลและสิ่งต่างๆที่ขัดแย้งเปลี่ยนแปลงไป
“อะ อื้อ อ่า”
เป็นรามิลที่ปลดปล่อยออกมาก่อน เขาค่อยๆถอนแก่นกายออกมาจากช่องทางด้านหลัง นิทานปรือตามอง ไอศูรย์ถอนกายออกจากปากสวย เขาจับร่างเล็กให้พลิกคว่ำ แล้วแทรกตัวเข้าไปในช่องทางหลัง ขยับสะโพกสวนใส่อย่างเร่าร้อน
“อะ อะ อ๊า”
เขารั้งสะโพกเล็กเอาไว้ รามิลขยับกายเข้าไปรูดชักแก่นกายของนิทานจนตั้งชันเพราะแรงอารมณ์ เสียงครางหวานดังกระเส่า ใบหน้าน่ารักเปื้อนไปด้วยหยาดเหงื่อ จนกระทั่งสิ้นสุดปลายทาง ความอุ่นร้อนจึงพ่นฉีดเข้าไปในช่องทางด้านหลังจนไหลเยิ้มออกมาเปรอะเปื้อนต้นขาเล็ก
“หึหึ”
เสียงหัวเราะที่ฟังดูแล้วน่ากลัว ทำให้นิทานที่จะปิดเปลือกตาลงต้องลืมตาขึ้นมอง ร่างกายถูกดึงรั้งให้ปรับเปลี่ยนท่าทาง เมื่อไอศูรย์รั้งกายเล็กให้เปลี่ยนมานั่งบนตักเขา เขาขยับร่างกายมานั่งพิงหัวเตียง
“จะ จะทำอะไร”
นิทานถามเสียงแผ่ว เริ่มรู้สึกถึงอันตราย แววตาที่ดูโรคจิตของรามิลทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่
รามิลเข้ามาใกล้ ไอศูรย์ค่อยๆแทรกแขนเข้าไปช้อนที่ใต้ข้อพับ นิทานอับอาย เพราะคิดว่ารามิลคงจะเห็นได้ชัดเจนว่าตอนนี้ช่องทางด้านหลังของเขากำลังเชื่อมต่อกับแก่นกายใหญ่ของไอศูรย์
“ระ รามิล”
รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏให้เห็น ยิ่งลิ้นร้อนเลียริมฝีปากอย่างกระหาย นิทานยิ่งใจเต้นแรง ฝ่ามือร้อนจับเข้าที่ความเป็นชายของตัวเอง แล้วเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ ถูไถแก่นกายของตัวเองให้สัมผัสกับแก่นกายเล็กที่แข็งขืน แล้วเลื่อนต่ำลงไป เสียงทุ้มของ รามิลทำให้นิทานแทบจะหยุดหายใจเมื่อชายหนุ่มเคลื่อนหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ
“ถ้ารับไปสองอันพร้อมๆกัน มันจะเร้าใจแค่ไหนกัน”
“!!!”
100%
แจ้งข่าวเปิดพรีจ้า
เปิดพรีออเดอร์ จิ้มลิ้ง
http://www.tunwalai.com/chapter/695333/%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C-10816-10916?page=1
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
