Play รักเล่น เล่นรัก (3P) : Chapter 21 : อ้อนหน่อยนะ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Play รักเล่น เล่นรัก (3P) : Chapter 21 : อ้อนหน่อยนะ  (อ่าน 55074 ครั้ง)

ออฟไลน์ puchi

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-5
คลี่คลายได้อย่างรวดเร็ว สมแล้วที่เป็นสามีที่ดี(รึเปล่า?? 5555 หวังผลทั้งคู่เลย)

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2

ออฟไลน์ mintbm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
สงสารนิทานก็สงสาร แต่ทั้งรามิลและไอศูรย์ก็เพิ่งได้จริง :katai2-1: แต่จิตและหื่นแรงมากก  :impress2:
จะมีตอนนิทานเอาคืนมั้ยน๊าาา :mew2:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
รามิล ไอศูรย์ ไม่เก่งแค่ลวนลามนิทาน
เรื่องงาน สืบสวนก็เก่งด้วย
 :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ angel_Z4

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
อุ๊ต๊ะ! ตอนนี้เเลดูเป็นคนดีนะคะ

ออฟไลน์ pe-ar

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ต้องไม่ใช่เลขาธรรมดาๆๆแน่ๆๆอ่พ

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
ในที่สุดก็หาตัวคนร้ายได้

 :L2: :L2:

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
ยังรู้สึกแปลกๆกับความสัมพันธ์ของทั้งสามคนเนอะ

ออฟไลน์ poohanddew

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
นิทานโดนกลั่นแกล้งตลอดๆ

ออฟไลน์ ณ ที่เดิม™

  • มากกว่าชีวิต...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1699
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-0
เป็นความรักที่แปลกดี  :ruready

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
หลังจากนี้ไปนิทานจะมีความสุข(สม) ไหมหนอ  :hao7:

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
มาติดตามๆ สองหนุ่มเลขาฯนี่ขี้แกล้งจริงๆ

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปและเนอะ

ออฟไลน์ Akikoneko17

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-2
17

พักผ่อน

 

 

                เมื่อได้ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายร่วมกับเลขานุการจอมร้ายกาจทั้งสอง สายตาและความคิดของนิทานที่มองทั้งคู่ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป ทั้งที่เมื่อก่อนคิดว่าไอศูรย์และรามิลช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจ แต่ในตอนนี้กลับมองทั้งคู่ในแง่ดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ถ้าไม่นับรวมว่าชอบมาเล่นสนุกกับร่างกายของเขา ทั้งสองก็นับว่าเป็นคนที่ทำงานได้เก่งคนหนึ่งเลยทีเดียว

                “วันนี้ท่านประธานจะทานมื้อเที่ยงที่ห้องไหมครับ”

                ท่าทางตั้งใจทำงานจนลืมเวลาของคนตัวเล็ก ทำให้รามิลที่นั่งสังเกตอยู่ตลอดต้องถามออกไป

                “เอาสิ พวกนายจะสั่งมากินด้วยกันก็ได้นะ”

                เขาตอบไปโดยไม่ได้มองหน้าของรามิล แต่คำตอบนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มแทบจะลิงโลดอย่างมีความสุข

                อาหารถูกสั่งให้มาส่งที่ห้องทำงาน ทั้งสามนั่งทานกันพร้อมหน้า ความรู้สึกอึดอัดที่นิทานเคยมีให้กับทั้งคู่เริ่มเลือนหายไปบ้างแล้ว

                “อร่อยไหมครับ”

                รามิลถามขึ้น เมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มลงมือทานด้วยสีหน้าที่สบายใจ นิทานรู้ตัวว่าตัวเองเผลอแสดงท่าทีที่ผ่อนคลายจนเกินไป เลยพยายามปรับเปลี่ยนท่าที ไม่อยากให้ทั้งสองได้ใจ

                “ก็ดี”

                “เสาร์นี้พวกเราไปเที่ยวกันดีไหมครับ”

                รามิลถามอีกอีกครั้ง พลางเหลือบตามองไอศูรย์ที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่ม ชายหนุ่มวางแก้วน้ำลงแล้วมองหน้าท่านประธานตัวน้อย

                “ทำไมฉันต้องไปเที่ยวกับพวกนายด้วย”

                “พักนี้พวกเรามัวแต่วุ่นๆกัน ผมว่าพวกเราน่าจะไปเดทกันบ้าง”

                ไอศูรย์เอ่ยขึ้น ซึ่งรามิลก็เห็นด้วย นิทานหันหน้าหนี เขาพรูลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

                “แล้วถ้าฉันไม่ไป”

                “คนรักกัน ถ้าไม่ยอมไปเดทด้วยกัน มันไม่แปลกเหรอแย่เหรอครับ”รามิลถามด้วยสีหน้าที่เหมือนตัดพ้อเล็กน้อย

                “ฉันไม่เคยคิดจะยอมรับพวกนายเป็นคนรักสักหน่อย”

                นิทานบ่นอุบอิบ รามิลและไอศูรย์มองหน้ากัน รอให้นิทานได้ทานจนอิ่ม แล้วจึงเก็บจาน

                “เอาเป็นว่าเสาร์นี้ผมจะไปรับท่านประธานที่บ้านนะครับ”

                พูดทิ้งท้ายไว้ แล้วไอศูรย์ก็เดินออกจากห้องไป รามิลกดยิ้มมุมปาก แล้วกลับมายังโต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนเดิม ในขณะที่นิทานยังคิดไม่ตกกับการไปเดทในวันเสาร์นี้

                การได้ทานอาหารร่วมกับไอศูรย์และรามิล เหมือนจะเป็นเรื่องปกติประจำวัน เขาไปทานมื้อเย็นกับทั้งสองจนเริ่มชิน แต่ก็ไม่ได้ไปทุกวัน เพราะเขาเองก็อยากให้เวลากับครอบครัวบ้าง

                ความสัมพันธ์ของพวกเขาพัฒนาไปอย่างไม่รวดเร็วมากนัก หากบอกว่าทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปก็คงเป็นไปได้ เขาอยากมองทั้งคู่ในแง่ดีมากกว่านี้  แต่เพราะจุดเริ่มต้นของพวกเขาคือการหลอกลวงและกลั่นแกล้ง ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้นิทานลืมไม่ลง

                “นิทาน วันนี้จะไปไหนเหรอลูก”

                นิสาเดินเข้ามาถาม เมื่อเห็นบุตรชายแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอกด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เป็นทางการนัก การสวมเสื้อผ้าสบายๆพอดีตัว ทำให้ท่านประธานตัวน้อยเหมือนกลับไปเด็กนักเรียนวัยมัธยมปลายอีกครั้ง เพราะรูปร่างที่เล็กและใบหน้าที่อ่อนเยาว์

                “ผมจะออกไปเที่ยวนิดหน่อยน่ะครับ”

                “แล้วไปยังไงล่ะจ๊ะ ให้คนขับรถ ขับไปส่งไหมลูก”

                “ไม่เป็นไร ผมแค่อยากพาเลขาไปผ่อนคลายบ้าง คุณแม่อย่าห่วงเลยนะครับ”

                นิทานหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินออกจากบ้าน รถยนต์ของไอศูรย์มาหยุดจอด รามิลลงมาเปิดประตูให้กับนิทาน

                “ขอบใจ”

                เขากล่าว แล้วเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง

                “พวกนายจะพาฉันไปไหน”

                ถามเพราะนิทานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังจะไปไหน แม้สมองจะสั่งห้ามไว้ว่าห้ามไปไหนค้างคืนกับเจ้าจอมวายร้ายสองคนเด็ดขาด แต่ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อยากจะคิดว่าคืออะไรก็สั่งให้เขาตอบตกลงออกไป นิทานคิดว่านั่นเป็นเพราะว่าเขากลัวว่าความลับของเขาจะถูกเปิดเผยเขาถึงได้ยอมทั้งคู่แบบนี้

                “เป็นความลับครับ”

                รามิลหันมาตอบ ในขณะที่ไอศูรย์กระตุกยิ้มที่มุมปาก รถยนต์เคลื่อนที่ต่อไปเรื่อยๆ

“ถ้าท่านประธานเหนื่อย ก็พักสายตาก่อนก็ได้นะครับ”

ยังคงเป็นรามิลที่ชวนพูดคุย เพราะปกติ ไอศูรย์ไม่ค่อยชวนเขาคุยมากนัก

“พวกนายก็บอกมาก่อนสิว่าจะพาไปไหน ไปไหนโดยที่ไม่บอกแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยนะ”

ใบหน้าน่ารักง้ำงอจนเห็นได้ชัด ท่าทางคงจะคิดว่าพวกเขาทั้งสองคิดจะพาไปทำมิดีมิร้ายเสียล่ะมั้ง

“พวกเราแค่เห็นว่าท่านประธานทำงานอย่างหนัก เลยชวนไปพักผ่อนก็เท่านั้นเองครับ”

คำพูดของไอศูรย์ดูน่าเชื่อถือ แต่เพราะทำตัวน่าเชื่อถือเนี่ยล่ะ เขาถึงพาลหวาดระแวงอยู่ตลอดแบบนี้ เพราะนิทานยังจำได้ไม่ลืมว่าแม้ท่าทางดูจริงใจน่าเชื่อถือแต่กลับซ่อนไว้ด้วยความร้ายกาจ

วันนี้ไอศูรย์ใส่เสื้อโปโลสีขาวสะอาดมีตราเสื้อติดอยู่ที่บริเวณอกซ้าย ในขณะที่รามิลสวมเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน แม้จะดูเป็นเสื้อผ้าธรรมดาไม่ได้หรูหรา แต่เมื่ออยู่บนเรือนร่างที่สมส่วน ก็ช่วยส่งเสริมให้ทั้งคู่ต่างดูดีจนไม่อาจละสายตาได้

“ผมดีใจนะครับ ที่ท่านประธานยอมเก็บกระเป๋าตามพวกเรามาด้วย”

คำพูดของรามิลทำให้แก้มนิ่มขึ้นสี ในขณะที่ไอศูรย์ลอบมองผ่านกระจก แล้วจึงระบายยิ้มอย่างพอใจกับท่าทางนั้น

“พูดอย่างกับเราหนีตามมาอย่างนั้นล่ะ”

นิทานบ่นกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เพราะการใช้คำพูดของรามิลเหมือนกำลังหยอกเย้าเขาว่าเป็นเด็กตัวน้อยที่หนีตามผู้ชายที่ชวนไปเที่ยว เขาไม่ได้อยากจะมาเที่ยวสักหน่อย แค่คิดว่าออกมาก็ไม่เสียหายอะไร

…ทำไมถึงได้ไปไว้ใจเจ้าพวกโรคจิตสองคนนี้ได้…

นั่นอาจจะเป็นเพราะว่า หลังจากผ่านเหตุการณ์โดนกระทำรุนแรงในครั้งแรกที่ไม่มีวันลืม ทั้งสองก็ยังไม่ได้สานสัมพันธ์ต่อกับเขาอีก แถมยังคอยช่วยเหลือและสนับสนุนในฐานะของเลขานุการได้อย่างดีเยี่ยม เพราะอย่างนี้นิทานถึงได้รู้สึกไว้ใจทั้งคู่โดยที่ตัวเองไม่อาจจะหักห้ามความรู้สึกได้

วิวทิวทัศน์สองข้างทาง ทำให้นิทานมองไปอย่างเพลินตา ถึงแม้จะไม่ได้สวยงามมากมายนัก แต่ก็นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ออกมาเที่ยวที่ต่างจังหวัด

เมื่อมองจนล้าสายตา นิทานก็เอนหลังหลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อพักสายตา ในขณะที่รถยนต์ยังคงเคลื่อนที่ต่อไปเรื่อยๆ รามิลหันมามองคนตัวเล็กแล้วก็ได้แต่คลี่ยิ้ม ยิ่งเห็นนิทานนอนหลับตาพริ้ม พวกเขาสองคนก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู

ท่านประธานตัวน้อยอายุน้อยกว่าพวกเขาสองปี ถ้านับตามอายุพวกเขาก็คือพี่ชายได้เลย แต่ด้วยตำแหน่งที่สูงกว่า ทำให้เรื่องอายุเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ต้องไปคำนึงถึงมากนัก เพราะพวกเขาก็ไม่ได้ห่างจากนิทานหลายปีจนเป็นคุณลุงที่จะได้ให้คนตัวเล็กมามองเขาด้วยความนับถือเหมือนเลขานุการคนก่อนที่อายุรุ่นพ่อ

ในขณะที่นิทานเผลอหลับไป รถยนต์ก็ยังคงมุ่งหน้าเคลื่อนที่ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปหยุดที่สถานที่แห่งหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่คนตัวเล็กลืมตาตื่นขึ้นพอดี

                “น้ำตก”

                นิทานเบิกตากว้างกับสถานที่ที่ไอศูรย์ขับรถพามา ป้ายที่บอกว่าสถานที่แห่งนี้คือน้ำตกเอราวัณ  นิทานหันขวับไปมองทั้งสอง

                “ทำไมถึงเป็นที่นี่”

                “ก็ท่านประธานไม่ได้อยากเดินทางไกลมากไม่ใช่เหรอครับ”

                “แล้วทำไมต้องเป็นน้ำตกด้วยล่ะ”

                “ก็พวกเราอยากมาเล่นน้ำกับท่านประธานไงครับ”

                ว่าจบก็ลงจากรถ นิทานไม่รอให้รามิลเดินมาเปิดประตูให้ วันนี้เป็นวันหยุด ไม่จำเป็นต้องมาดูแลเหมือนว่าเขาเป็นประธานบริษัททุกวันก็ได้

                “ไม่ต้องมาดูแลฉันมากนักหรอก วันนี้ไม่ใช่วันทำงานสักหน่อย”

                “งั้นจะบอกว่าวันนี้ จะให้พวกเราลืมฐานะระหว่างประธานกับเลขาอย่างนั้นเหรอครับ”

                ไอศูรย์ถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่น้ำเสียงและสายตานั้นดูเจ้าเล่ห์

                “วันนี้เป็นวันหยุดงาน แล้วฉันก็มาเที่ยวพักผ่อน ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองแปลกๆ ถ้าพวกนายมาคอยดูแลอย่างใกล้ชิดเหมือนตอนอยู่บริษัท”

                “ถ้าไม่นับฐานะของเจ้านายกับลูกน้อง…ก็คงเหลือแต่”

                รามิลทำหน้ากรุ้มกริ่ม คลี่ยิ้มอย่างพอใจ ในขณะที่นิทานใจเต้นแรง นี่เขากำลังหลวมตัวมาเที่ยวกับเสือแสนเจ้าเล่ห์ทั้งสองตัวอยู่หรือเปล่า

                “ฉันไม่อยากจะคุยกับพวกนายแล้ว”

                คนตัวเล็กรีบเดินหนี ทุกครั้งที่คิดตอบโต้ทั้งคู่ไม่ออก นิทานมักจะหนีเอาไว้ก่อน แต่รามิลและไอศูรย์ก็ไม่คิดจะยอมได้ง่ายๆ รีบเข้าไปจับกุมมือเล็กทั้งสองข้าง เหมือนพี่ชายตัวใหญ่กำลังเดินจูงมือน้องชาย

                “ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ”

                “ใจเย็นๆก่อนสิครับ พวกเรายังไม่ได้เตรียมของอะไรลงจากรถเลยนะครับ”  “เตรียม เตรียมอะไร”

                นิทานโวยวาย พยายามสะบัดมือออก แต่ก็ยากเหลือเกิน เพราะทั้งคู่เกาะเขาติดเหมือนเป็นปลิง

                “นายเอากล้องมาด้วยเหรอ”

                ที่คอของรามิลมีกล้องถ่ายรูปแขวนอยู่ นิทานเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ชายหนุ่มยิ้มส่งให้แล้วเอ่ยตอบ

                “ก็เอาไว้ถ่ายรูปคุณไง”

                ในเวลานี้ รามิลหยุดเรียกนิทานว่าท่านประธานเหมือนในเวลาทำงาน ใบหน้าน่ารักขึ้นสีเล็กน้อยกับคำพูดนั้น นิทานทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แกะมือหนาทั้งสองออก แล้วรีบเดินไปข้างหน้า

                “นิทาน รอก่อนสิ”

                ปลายเท้าเล็กหยุดชะงักทันที เพราะคนที่เรียกเขาคือไอศูรย์ ไม่คิดว่าเขาจะถูกชายหนุ่มเรียกชื่อแบบนี้ ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้

                “คุณจะลงเล่นน้ำด้วยชุดนี้เลยเหรอ”

                “นั่นน่ะสิครับ ผมว่าคุณเปลี่ยนชุดดีไหม อย่างน้อยก็เปลี่ยนกางเกง”

                รามิลเสนอความเห็นบ้าง เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะให้นิทานลงไปเล่นน้ำด้วยกางเกงขายาวขนาดนี้

                “อืม”

                เมื่อไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ คนตัวเล็กก็เดินย้อนกลับไปที่รถ เขาเปิดกระเป๋าเดินทาง เพื่อไปหยิบกางเกงขาสั้น

                “จะเปลี่ยนในรถเลยก็ได้นะครับ”

                รามิลบอกด้วยสายตากรุ้มกริ่มเล็กน้อย พลางระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ นิทานหันหน้าหนี เรื่องอะไรเขาจะต้องมาเปลี่ยนกางเกงในรถแล้วปล่อยให้ผู้ชายตัวสูงทั้งสองคอยจ้องมองแบบนั้นด้วย

                “ไม่เอาหรอก ฉันไปเปลี่ยนในห้องน้ำก็ได้”

                หลังจากได้ของที่ต้องการ เขาก็รีบลงจากรถทันที คนตัวเล็กเดินตามไอศูรย์และรามิลที่เดินนำไปยังห้องน้ำ ทั้งสามเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงขาสั้นประมาณหัวเข่า

                “เราขึ้นไปชั้นข้างบนดีกว่านะครับ”

                นิทานพยักหน้าเห็นด้วย น้ำตกที่นี่มีหลายชั้น ยิ่งขึ้นไปข้างบนก็จะยิ่งสวย แต่ต้องใช้กำลังในการเดินขึ้นไปมากพอสมควร

                “ไหวไหม”

                ไอศูรย์หันมาถามนิทาน เมื่อพวกเขาเดินมาถึงน้ำตกชั้นที่สี่ที่มีหินก้อนใหญ่สองก้อนที่มีลักษณะคล้ายกับหน้าอกของผู้หญิง คนตัวเล็กหอบเล็กน้อย เพราะปกติเขาไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่นัก

                “จะไปอีกชั้นไหมครับ”

                รามิลถามขึ้น นิทานนั่งพักเพียงครู่ แล้วพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าตกลงที่จะเดินขึ้นไป

                “แฮก แฮก”

                “ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็หยุดพักก็ได้นะครับ”

                ความห่วงใยถ่ายทอดมาจนนิทานรับรู้ คนตัวเล็กหันหน้าไปมอง ใบหน้าแดงก่ำเพราะไอแดด และเหงื่อที่ชโลมผิวกายเพราะเหนื่อยล้า แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะหยุด ทั้งไอศูรย์และรามิลต่างมองด้วยความเป็นห่วงกับท่าทางดื้อดึงเหมือนเด็กของนิทาน

                “ถึงสักทีนะครับ”

                รามิลคลี่ยิ้มมาอย่างโล่งใจ เขาคิดว่าควรจะเล่นน้ำกันที่ชั้นนี้ ไม่อยากให้คนตัวเล็กเหนื่อยจนเดินต่อไม่ไหว ถึงแม้มันจะไม่ได้ยากเย็นมากมาย แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายก็ถือว่าเหนื่อยมากพอสมควร

                “เมื่อยขาเหรอครับ”

                ทั้งสองหย่อนกายนั่งลงขนาบข้างคนตัวเล็ก นิทานมองธรรมชาติตรงหน้าอย่างพอใจ เขามาถึงน้ำตกชั้นที่ห้าซึ่งเป็นจุดที่เหมาะกับการแช่น้ำเล่น

                “หายเหนื่อยแล้วค่อยลงเล่นน้ำดีกว่านะครับ”

                ไอศูรย์บอกอย่างเป็นห่วง นิทานเองก็ไม่ได้ต่อต้านใดๆ เขาพยักหน้า พอเริ่มสบายตัวขึ้น ก็ยันกายลุกยืน มือใหญ่ทั้งสองยื่นมาตรงหน้าเพื่อจะให้มือเล็กจับ นิทานเข้าใจความหมาย เขาเงยหน้ามองทั้งคู่แล้ว แล้วเลื่อนมือไปจับมือใหญ่เอาไว้คนละข้าง

                “ไปกันครับ”

                รามิลยิ้มแล้วจูงมือนิทานให้ลงไปเล่นน้ำ นิทานเองก็ได้แต่ระบายยิ้มน้อยๆ เขารู้สึกว่าจิตใจผ่อนคลายขึ้นมาก เมื่อได้มาท่องเที่ยวในแหล่งธรรมชาติ น้ำตกที่ชั้นห้ามีคนมาเล่นน้อยกว่าชั้นล่างๆในวันนี้ อาจจะเป็นเพราะต้องอาศัยการเดินขึ้นมาเป็นเวลานานพอสมควร

                “อ่า…น้ำเย็นดีจังเลย”

                เขาค่อยๆแช่ลงไปน้ำ ความเย็นของน้ำทำให้นิทานรู้สึกสบายตัว คนตัวเล็กหันไปมองสองหนุ่มที่อยู่ไม่ห่าง ทั้งคู่เข้ามาเล่นน้ำใกล้ๆกับนิทาน

                “ดีไหมครับ”

                “ดีสิ ดีมากเลย”

                เจ้าตัวระบายยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาไม่ทันสังเกตว่ารามิลพกกล้องลงมาในน้ำด้วย

                แชะ!

                เสียงกดถ่ายรูปทำให้นิทานที่กำลังเล่นน้ำอยู่ต้องชะงัก เพราะโดนใครบางคนแอบถ่าย ดวงตากลมเบิกกว้าง อ้าปากเล็กน้อย แต่ก็โดนถ่ายรูปไม่หยุด

                “นี่นายทำอะไรน่ะ หยุดนะ”

                นิทานพุ่งตรงเข้าไปหารามิล ชายหนุ่มหัวเราะร่วน เมื่อนิทานว่ายน้ำเข้ามาหาเขา เขารีบโยนกล้องให้ไอศูรย์รับ กล้องที่รามิลใช้เป็นกล้องกันน้ำ ไม่ต้องกลัวว่าจะตกน้ำแล้วจะพัง

                “เอากล้องมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

                แชะ แชะ

                คราวนี้ตากล้องกลายเป็นไอศูรย์ ชายหนุ่มกดถ่ายภาพที่รามิลเข้าไปสวมกอดนิทานแล้วอุ้มยกขึ้น คนตัวเล็กดิ้นพล่าน

                “นี่นายทำอะไรเนี่ย ปล่อยนะ”

                “ก็คุณมันน่าแกล้ง”

                ตู้ม!!!

                คนตัวเล็กโดนจับทุ่มลงไปในน้ำ เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของคนรักทั้งสอง ทำให้นิทานโกรธจัด ยันกายยืนขึ้นแล้วยกมือลูบหน้าของตัวเอง

                “เจ้าพวกบ้า”

                ร่างเล็กพุ่งเข้าไปจะจับคนตัวสูงทุ่มบ้าง นิทานรีบว่ายเข้าไปหารามิล แต่ก็โดนไอศูรย์พุ่งเข้ามาโอบกอดจากด้านหลัง รามิลหัวเราะร่วน สาดน้ำใส่หน้านิทาน ร่างเล็กไม่คิดจะยอมรีบวักน้ำกลับ

                “ฮ่าๆๆ”

                หนุ่มหล่อทั้งสองหัวเราะอย่างชอบใจ นิทานหันขวับไปมองหน้าไอศูรย์แล้วแย่งกล้องในมือมากดถ่ายรูปใบหน้าหล่อที่กำลังหัวเราะอย่างขำขัน

                แชะ แชะ

                “ฉันจะถ่ายทุกมุมหลุดๆของพวกนาย”

                นิทานเชิดหน้าขึ้นยกกล้องขึ้นจะถ่ายรูปของทั้งคู่ต่อ แต่ทว่าก็โดนรามิลแย่งกล้องไป เขาปรับให้กล้องเปลี่ยนมาถ่ายที่ด้านหน้า เพื่อถ่ายเซลฟี่ของพวกเราทั้งสามคน

                แชะ แชะ

                “อ่า…”

                “ลบไปเลยนะ”

                “ไม่ครับ”

                รามิลตอบหน้าตาย ไอศูรย์เองก็ไม่คิดจะยอมให้นิทานได้แย่งกล้องไปได้ง่ายๆ กายสูงแนบชิดกับกายเล็ก

                คนตัวเล็กหรี่ตามองทั้งคู่ สร้อยล็อกเกตเงินสะท้อนกับแสงแดดที่ตกกระทบ ชั่ววูบหนึ่งนิทานนึกถึงเหตุผลที่เขาต้องมาประสบกับสถานการณ์เหล่านี้ก็เพราะว่าทั้งสองคนใช้ข้ออ้างเลวร้ายมาขู่กับเขา แต่ทว่าความคิดของเขาก็ต้องหลุดหายไป เพราะก้นนิ่มถูกมือหนาของไอศูรย์บีบเค้นคลึง ส่วนช่วงหน้าก็โดนมือของรามิลบีบเค้น

                “นี่พวกนาย!”

                คนตัวเล็กถลึงตาใส่ รามิลไม่ปล่อยให้เสียโอกาส กดถ่ายภาพทันที แล้วหัวเราะเบาๆ แขวนกล้องถ่ายรูปไว้กับคอ ไอศูรย์ยิ้ม ในขณะที่นิทานทั้งโกรธทั้งอาย ตีน้ำตรงหน้าจนกระเซ็นสาดใส่เลขานุการขี้แกล้งทั้งสองคนด้วยความแค้นเคือง

 

100%



100%

แจ้งข่าวเปิดพรีจ้า

 

เปิดพรีออเดอร์ จิ้มลิ้ง
http://www.tunwalai.com/chapter/695333/%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C-10816-10916?page=1


 

 

 

 

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
อ่านะมีการผ่อนคลายกันเบาๆกระชับความสัมพันธ์

ออฟไลน์ BABYBB

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1123
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
พักผ่อนๆ น่ารักๆ :impress2:

ออฟไลน์ angel_Z4

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
ใสๆค่ะตอนนี้ ฮ่าๆ :hao7:

ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
นิทานได้ย้อนวัยกลับเป็นเด็กน้อยอีกครั้ง  :กอด1:

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
วันพักผ่อนยังหื่นไม่เลิก!

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
มุมนี้ใส ๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
เล่นน้ำกันสนุกเลย


 :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ ณ ที่เดิม™

  • มากกว่าชีวิต...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1699
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-0
เล่นน้ำตกใสๆ   :katai2-1:

ออฟไลน์ Akikoneko17

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-2
18

ทั้งสอง

 

                เมื่อเล่นน้ำจนพอใจ ทั้งสามคนก็ค่อยๆเดินลงมาจากน้ำตกชั้นห้า ในตอนแรก รามิลตั้งใจจะชวนนิทานขึ้นไปด้านบนอีก แต่คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ไหวเพราะเขาเล่นน้ำจนเหนื่อย ที่เหนื่อยก็เพราะต้องคอยไล่จับคนขี้แกล้งทั้งสองคน

                “อย่าทำหน้าบึ้งสิครับ”

                รามิลกระซิบบอกในขณะที่นิทานกำลังเดินลงไปยังด้านล่าง ไอศูรย์เดินตามมาติดๆ

                “เดินระวังด้วยนะครับ”

                เพราะนิทานเอาแต่เดินไม่คิดจะสนใจชายหนุ่มทั้งสองที่เดินตามมา เขาเลยไม่ทันได้ระวัง

                “อ๊ะ!”     

                คนตัวเล็กก้าวพลาดในขณะที่กำลังก้าวเดินลง กายเล็กทรุดกับพื้น

                “โอ้ย!”

                “นิทาน!”

                ไอศูรย์และรามิลรีบเดินลงไปหาคนตัวเล็กที่สะดุดล้มไปกองกับพื้น  เขาสำรวจร่างกายของร่างเล็กที่เอาแต่รีบเดินจนทำให้ก้าวพลาด

                “เลือด มีเลือดออก”

                รามิลหันมาบอกไอศูรย์ ใบหน้าหล่อเริ่มแสดงให้เห็นถึงความกังวล

                “เดินไหวไหม”

                ไอศูรย์ถาม นิทานพยักหน้า ถึงแม้หน้าแข้งของเขาจะไปกระแทกกับหินจนเกิดแผลเลือดออก แต่ทว่าก็ไม่ได้เจ็บจนถึงขั้นทนไม่ไหว

                “งั้นเดี๋ยวพวกเราจะช่วยประคองลงไป”

                รามิลเสนอความเห็น นิทานส่ายหน้าไปมา

                “แผลแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ว่า อ่า…”

                ดูเหมือนว่าข้อเท้าเล็กนั้นจะพลิก รามิลเริ่มเห็นว่าไม่ดีเสียแล้ว เขาหันไปคุยกับไอศูรย์

                “เดี๋ยวฉันแบกนิทานลงไปเอง”

                ไอศูรย์เสนอความคิด นิทานได้แต่ส่ายหน้า เขาไม่ได้ต้องการให้ใครแบกลงไปสักนิด แต่ทว่าทั้งไอศูรย์และรามิลก็ช่วยกันประคองให้เขาขึ้นขี่หลังไอศูรย์อย่างรวดเร็ว

                “ฉันบอกแล้วไง ว่าจะไม่ขี่หลังนาย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

                “อย่าดื้อได้ไหมครับ”

                รามิลเห็นด้วยกับคำพูดของไอศูรย์ นิทานหน้างอ เขาไม่ได้อยากจะสนิทกับเลขานุการทั้งสองหรือต้องพึ่งพามากไปกว่านี้ คนตัวเล็กเม้มปากแน่น

                “เล่นน้ำวันนี้สนุกไหมครับ”

                รามิลชวนคุย นิทานพยักหน้าตอบรับ เขากอดคอของไอศูรย์เอาไว้แน่นเพราะกลัวตก เพียงไม่นานทั้งสามก็เดินลงมาถึงด้านล่าง

                “เดี๋ยวผมพาทำไปแผลก่อน แล้วค่อยไปเปลี่ยนชุด”

                ไอศูรย์วางนิทานให้นั่งลงกับพื้น ส่วนรามิลเดินกลับไปที่รถ เพื่อหยิบอุปกรณ์กลับมาทำแผลให้กับนิทาน

                “ไม่ต้องก็ได้ ฉันทำเอง”

                เขายื่นมือจะเข้าไปแย่งกล่องปฐมพยาบาล แต่รามิลเอาหลบ

                “อยู่นิ่งๆ สิครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

                ว่าไปก็แจกยิ้มไปด้วยให้คนตัวเล็กได้สบายใจ รามิลเปิดกล่องปฐมพยาบาลแล้วทำแผลให้นิทานอย่างเบามือ

                “อ่า…”

                คนตัวเล็กเบ้หน้า เพราะแสบแผล ถึงแม้ว่าจะแผลไม่ใหญ่มาก แต่เขาก็รู้สึกเจ็บแสบ จนกระทั่งทำแผลเสร็จ

                “ขอผมดูเท้าหน่อยนะครับ”

                ไอศูรย์ไปซื้อน้ำแข็งมาช่วยช่วยประคบให้กับข้อเท้าเล็ก เขาจับขาของนิทานให้พาดยกสูงขึ้นบนตักของเขา

                “เป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นไหม”

                ทั้งการดูแลและสายตาที่ทอดมองมา ทำให้ใจนิทานเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาพยักหน้าเบาๆ เพราะว่ารู้สึกดีขึ้น ตอนแรกก็ไม่ได้ปวดมากมายนักจนทนไม่ไหว  อาจจะเป็นเพราะว่าเขาล้มลงมาไม่แรงมากนัก

                “ฉันว่าพาไปหาหมอดีกว่านะ”รามิลเอ่ยกับไอศูรย์

                “แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรมากเลยนี่นา”

                นิทานสวนกลับไปทันที เขาไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะตอนนี้เขาก็ดีขึ้นมากแล้ว ทั้งไอศูรย์และรามิลต่างหากที่ตกใจจนเกินเหตุ

                “แน่ใจเหรอครับ”

                “แน่ใจสิ พวกนายนั่นล่ะตื่นตูมมากเกินไป”

                “พวกเราเป็นห่วงคุณแล้วผิดตรงไหน”

                ท่าทางจริงจังเหมือนคุณพ่อดุลูกชายของไอศูรย์ ทำให้นิทานต้องอมยิ้ม ฝ่ามือร้อนของรามิลเลื่อนมาขยี้ผมนิ่ม

                “เข้มแข็งดีมาก”

                “ถึงจะนอกเหนือเวลางาน แต่ก็อย่ามาเล่นหัวกันสิ”

                นิทานหรี่ตามอง รามิลหัวเราะ  ในขณะที่ไอศูรย์ส่ายหน้าไปมาเบาๆ

               

-------+++++-------

 

                “ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร”

                นิทานพูดขึ้น ในขณะมาถึงโรงแรมและเข้าไปในห้องพักแล้ว เขานั่งอยู่ปลายเตียง ถึงแม้เขาบอกกับไอศูรย์และรามิลว่าไม่เป็นอะไร แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่วายพาเขาไปคลินิก

                “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ แต่ตรวจไว้ก็ไม่เสียหาย”

                ไอศูรย์ย่อกายนั่งลงข้างๆ หลังจากที่พานิทานไปหาหมอ พวกเขาก็ไปทานมื้อเย็นก่อนจะกลับมาที่โรงแรม

                “ทำไมไม่เปิดห้องคนละห้องไปเลยล่ะ”

                ความสงสัยไม่คิดจะปิดเอาไว้ เพราะตอนแรกนิทานคิดว่าทั้งสองจะเปิดห้องไว้สามห้อง แต่กลายเป็นว่าเปิดเพียงห้องเดียวที่เป็นห้องใหญ่สุดแทน

                “ก็เพราะว่าเราเป็นคนรักกันไงครับ”

                กายสูงโปร่งของรามิลเคลื่อนเข้ามาใกล้ บอกเสียงเจ้าเล่ห์ ดวงตาแวววับไปด้วยความต้องการบางอย่าง นิทานใจเต้นแรงกับสายตาที่ส่งมา เขาหลุบสายตาลง ก็เห็นล็อกเกตเงิน

                “เมื่อไหร่ พวกนายจะให้ล็อกเกตกับฉัน แล้วก็รหัสเมลล์ด้วย”

                จุดประสงค์หลักที่เขายอมทั้งสองคนก็เพื่อสิ่งนี้ นิทานแทบลืมไปเสียสนิทระยะเวลาที่ผ่านมารวมถึงความสนิทสนมและความเชื่อใจที่เพิ่มมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ทำให้นิทานแทบจะลืมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

                “จนกว่าพวกเราจะมั่นใจ”

                ไอศูรย์ตอบ นิทานหันไปมองชายหนุ่ม พลางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

                “มั่นใจ”

                เขาถามซ้ำ เพราะต้องการรู้ว่าทั้งคู่ต้องการความมั่นใจในเรื่องใด แต่กายของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อทั้งสองขยับเข้ามาใกล้

                “ผมคิดว่าคุณรู้นะ ว่าทำไมพวกเราถึงเลือกแค่ห้องเดียว”

                รามิลหยอกเย้า ทั้งหน้าตาและท่าทางทำให้นิทานชวนคิดถึงช่วงแรกที่มีความสัมพันธ์เกินเลย สายตาไม่ต่างกับคนโรคจิตที่พร้อมจะเล่นสนุกกับเหยื่อ

                “ไปอาบน้ำดีกว่า ฉันอยากอาบน้ำแล้ว”

                นิทานเบี่ยงตัวหลบ ค่อยๆยันกายลุกขึ้น มุ่งตรงจะไปอาบน้ำแต่ทว่า ยังไม่ทันปิดประตูห้องน้ำ ร่างสูงใหญ่ของสองหนุ่มก็รีบดันประตูเข้าไปด้วย

                “พวกนายจะเข้ามาทำไม”

                “จะมาช่วยท่านประธานอาบน้ำไงครับ”

                ยังไงเสีย ทั้งสองก็เคยชินที่จะเรียกนิทานว่าท่านประธานอยู่ดี รามิลเข้าไปช่วยถอดเสื้อผ้า นิทานพยายามปัดป้อง ในขณะที่ไอศูรย์ซ้อนเข้ามาจากด้านหลัง

                “ท่านประธานควรจะให้รางวัลกับพวกเราได้แล้วนะครับ”

                คนตัวโตทักท้วงถึงผลงานที่ช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้กับคนตัวเล็ก นิทานดิ้นไปมาเล็กน้อย เพราะสภาพร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแรงเต็มที่

                “พวกนายมันเอาแต่ได้”

                “ถ้าได้กินคนน่ารักขนาดนี้ ก็ต้องเอาอยู่แล้ว”

                รามิลว่าพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง แม้จะได้ใกล้ชิดกับเรือนร่างน่ารัก และลอบมองอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องทำงาน แต่รามิลก็พยายามห้ามใจตัวเอง เขาชอบเล่นสนุกกับท่านประธานตัวน้อยก็จริงอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะข่มขืนอยู่ทุกครั้ง การที่อีกฝ่ายได้เปิดใจสมยอมให้กันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า

                “หยาบคาย”

                เสียงน่ารักดังขึ้น เพราะตกใจกับคำกล่าวที่แสนหื่นกระหาย เสื้อของเขาถูกถอดออก จนเห็นแผ่นอกเปลือยที่แสนน่ารัก ดวงตาคมกริบจับจ้องไม่วางตา ไอศูรย์ก้มลงมา

พรมจูบที่ลาดไหล่

                “ท่านประธานมีความสุขที่ได้อยู่กับพวกเราไหมครับ”

                “จะมีหรือไม่มี พวกนายสนใจด้วยหรือไง”

                ยิ่งพยายามเบี่ยงตัวหลบ กลับได้รับสัมผัสมากขึ้นจนไม่อาจจะต่อต้านได้ ร่างเล็กพยายามยกมือดันแผงอกกว้างของรามิล แต่ทว่าข้อมือทั้งสองก็โดนจับไว้ กายสูงโปร่งก้มลงมาพรมจูบที่แผ่นอกเล็ก

                “มะ ไม่เอา ฉันจะอาบน้ำ”

                “อาบด้วยกันนะครับ”

                ไอศูรย์กระซิบชวน นิทานพยายามส่ายหน้า เขาไม่คิดว่าถ้าอาบน้ำครั้งนี้ด้วยกัน แล้วทุกอย่างมันจะจบลงแค่การอาบน้ำอย่างแน่นอน เพราะแก่นกายร้อนผ่าวที่ดุนดันเนื้อผ้านั้น นิทานสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงและความต้องการที่มากล้นของทั้งคู่ ดวงตากลมเบิกกว้าง เมื่อไอศูรย์เบียดสะโพกเข้ามาใกล้มากขึ้น

                “ฉันอยากอาบคนเดียว”

                เขาพยายามแข็งใจตอบไป แต่ร่างกายของเขาก็โดนปลุกเร้าจนแทบจะยืนไม่ไหว หากไม่มีทั้งสองหนุ่มคอยประคองเขาเอาไว้

                “แต่พวกเราอยากอาบกับคุณด้วยนี่นา”

                รามิลยิ้มหวาน แล้วกดจูบริมฝีปากสวยอย่างเร่าร้อน ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเรือนร่างที่ขาวเนียนน่าหลงใหล นิทานยกมือไปเกาะไหล่กว้าง ปิดเปลือกตาลง รับสัมผัสที่รามิลส่งมอบให้

                อาภรณ์ของทั้งสองฝ่ายที่เป็นฝ่ายรุกเร้าได้ปลดเปลื้องออกจนหมด ทำให้ตอนนี้ทั้งสามอยู่ในสภาพที่เปล่าเปลือย

                ไอศูรย์จับกายเล็กให้หันหน้ามา โดยที่ทั้งสองขนาบข้าง เขาไม่ยอมให้รามิลได้จูบหวานจากนิทานเพียงแค่คนเดียว ชายหนุ่มตักตวงจูบนั้นจากคนตัวเล็กด้วย

                ร่างกายขาวผ่องโดนสัมผัสร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง รามิลเลื่อนมือไปเปิดสายน้ำให้ไหลรินรดกายของพวกเขา นิทานปรือตามอง เพราะทั้งคู่ดูเหมือนจะช่วยเขาอาบน้ำจริงๆ แต่การอาบน้ำครั้งนี้ คงไม่ใช่แค่การอาบน้ำแบบปกติ

                ทุกครั้งที่ปลายนิ้วร้อนผ่าวไล่ไปตามร่างกาย นิทานก็ร้อนรุ่มไปทั้งร่าง แม้จะพยายามยกมือผลักไสให้ไอศูรย์และรามิลได้ขยับถอยห่าง แต่ทั้งสองก็ยืนไม่ขยับตัวราวกับหนักดังหินผาที่มั่นคงแม้ผลักเท่าไหร่ก็ไม่ไป

                หากเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูด นิทานคงอยู่คนละขั้วกับรามิลและไอศูรย์ ร่างกายของเขาถึงได้ฉุดดึงชายทั้งสองให้เข้ามาชิดใกล้ โลมไล้ไปทั่วร่าง

                กายสูงใหญ่ย่อต่ำลง พรมจูบไล่ริมฝีปากตั้งแต่ต้นขาขาวต่ำลงไปจนถึงปลีน่อง สายน้ำไหลกระทบเลนส์แว่นจนพร่ามัว แต่การปรนเปรอและมอบความร้อนรุ่มนั้นไม่ได้จางหาย นิทานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วหยาบแตะสัมผัสกับเท้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บ

                “ฉะ ฉันเจ็บอยู่ พวกนายยังทำแบบนี้อีก”

                “พวกเราอดทนต่อไปไม่ไหวแล้วต่างหาก”

                ไอศูรย์เงยหน้าขึ้นมาพูด พวกเขาอดทนทำงานเป็นเลขานุการที่ดีให้ท่านประธานตัวน้อยได้ไว้วางใจแล้ว

                “รู้ไหมว่าผมต้องอดใจแค่ไหน ไม่ให้กระชากเสื้อผ้าของคุณออกในเวลาทำงานน่ะครับ ดังนั้น ก็อย่าใจร้ายกับพวกเรานักเลย”

                ปลายลิ้นร้อนเริ่มแตะเลียที่แก่นกายเล็ก นิทานก้มหน้ามองรามิลที่กำลังรุกเร้าที่แท่งเนื้อร้อน แถมปลายนิ้วยังไล้วนที่ช่องทางด้านหลัง

                “ยะ อย่า อื้อ พวกนายจะทำแบบนี้ไม่ได้”

                “พวกเราก็เคยทำกันแล้ว”

                ไอศูรย์ย้ำเตือน เคลื่อนกายขึ้นมางับกัดที่ก้นนิ่มอย่างรุนแรง จนนิทานสะดุ้งเฮือก บิดกายหนี ทั้งสองยันกายลุกขึ้น แล้วเบียดร่างกายเข้าหาคนตัวเล็ก หลังจากที่ช่วยกันอาบน้ำและล้างตัว

                นิทานไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางมือไม้ไว้ตรงไหน แต่ยิ่งขัดขืนก็เหมือนไปกระตุ้นให้ทั้งคู่มีอารมณ์ที่รุนแรงมากยิ่งขึ้น

                “มะ ไม่เอา”           

                “กลัวเหรอครับหืม”

                รามิลก้มลงมากระซิบอย่างหยอกเย้า นิทานก้มหน้างุด จะว่ากลัวก็คงกลัว เพราะวันแรกที่เขามีประสบการณ์ทางเพศกับทั้งสองคนนั้นช่างหนักหน่วงและร้อนแรงจนแม้แต่ในชีวิตนี้เอง เขาก็ไม่เคยคาดคิดถึง

                “ไม่เอานะ ไม่เอา”

                “จะใช้ปากกับมือช่วยพวกเราอีก อย่างนั้นเหรอครับ”

                ไอศูรย์เป็นฝ่ายถามบ้าง นิทานไม่มีเวลาให้คิดนาน เขาพยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลง เพราะอาวุธของไอศูรย์และรามิลนั้นใหญ่โตจนเขาหวาดกลัวว่าจะเข้ามาในร่างกายของเขาได้จริงหรือ ถึงแม้พวกมันจะเคยเข้ามาแล้วก็ตามที

                กายเล็กย่อต่ำลงอยู่ตรงกลางของทั้งคู่ หันหน้าไปจับแก่นกายใหญ่ของไอศูรย์ให้เคลื่อนเข้าปากของตัวเอง ใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้กับแก่นกายที่ตื่นตัวอย่างเงอะงะ รามิลกระตุกยิ้มแล้วจับมือเล็กให้เลื่อนมาจับเข้ากับความเป็นชายของตัวเอง

                “อย่าเอาแต่ช่วยหมอนั่นสิครับ”

                รามิลประท้วง ไอศูรย์กระตุกยิ้ม แล้วจับศีรษะเล็กให้โยกไปมา เพื่อให้ริมฝีปากสวยได้สูบเข้าออกแท่งเนื้อร้อนจนนิทานรู้สึกจุกที่ลำคอ

                “ขยับมือด้วยสิครับ”

                ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กให้ขยับรูดชักแก่นกายของตัวเอง รามิลเชิดหน้าขึ้นอย่างพอใจ ขยับสะโพกสวนใส่แก่นกายเข้าออกเสียดสีกับมือเล็ก

                “อะ อึก”

                ไอศูรย์ดันศีรษะเล็กออก เพราะเขาไม่ได้คิดจะเอาเปรียบฝ่ายเดียว จนทำให้นิทานต้องหันไปใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้กับรามิลไม่ต่างกัน

                ทันทีที่ผละริมฝีปากออก สายธารขาวขุ่นของทั้งคู่ก็พวยพุ่งเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าน่ารัก นิทานก้มหน้าหลบด้วยความอับอาย แต่ทว่าร่างเล็กก็ถูกประคองขึ้นมา เป็นรามิลและไอศูรย์ที่ก้มลงมาเลียคราบน้ำรักที่เปื้อนหน้า คนตัวเล็กหลับตาแน่น เกาะแขนแกร่งทั้งสองเอาไว้เป็นที่ยึด

                หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุด ความรู้สึกในร่างกายปั่นป่วนกับปลายลิ้นร้อนที่แตะแก้มนิ่มน่ารัก ร่างกายบอบบางถูกห่อหุ้มไว้ด้วยความร้อนผ่าวจากกายสูงใหญ่ทั้งสอง นิทานรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งที่กลับมาอีกครั้งหลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งปลดปล่อยไป

                “ไปข้างนอกกันเถอะ”

                ไอศูรย์กลัวว่านิทานจะไม่สบาย รามิลเป็นฝ่ายอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ ทั้งสามอยู่บนเตียงกว้าง

                “นะ ไหนพวกนายบอกว่าจะไม่ทำ”

                “พวกเราไม่เคยพูดว่าจะไม่ทำเลยนะครับ”

                รามิลยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่คิดจะปล่อยลูกแกะตัวน้อยให้หลุดจากกรงเล็บหมาป่าไปได้ง่ายๆ ดวงตาคมแววโรจน์เต็มไปด้วยความปรารถนา อย่างไรเสีย วันนี้เขาก็ต้องได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจ

                …คิดว่าต้องใช้ความอดกลั้นมากแค่ไหนที่จะไม่สอดใส่เข้าไปในร่างน้อยนี้…ความอดทนมันสิ้นสุดลงแล้ว…

                “ฉันใช้ปากกับมือทำให้ไปแล้วนะ”

                “แต่แค่นั้นมันไม่พอ คุณก็รู้ดี”

                ความเป็นชายที่ผงาดขึ้นจนน่ากลัวนั้น ทำให้นิทานได้แต่กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เขาเห็นจนเต็มตา ร่างกายของทั้งคู่นั้นเผยให้เห็นว่าปรารถนาจนไม่อาจจะสะกด

กลั้นได้อีกแล้ว

                ลูกแกะตัวน้อยไม่มีทางหนี เมื่อหมาป่าทั้งสองเข้ามารุมขย้ำฉีกเนื้อ เรือนกายขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยรักที่ทั้งสองส่งมอบให้ไม่หยุดหย่อน

                เสียงครางหวานดังกระเส่าภายในห้อง ความเสียวซ่านและสุขสมเกิดขึ้นจนนิทานแทบสติหลุด ทั้งที่คิดว่าควรรังเกียจและขยะแขยง แต่ร่างกายกลับตอบสนองจนน่าอาย เรียกสีหน้าที่เต็มไปด้วยความพอใจให้กับผู้ชายใจร้ายทั้งคู่

                แก่นกายเล็กชูชันเพราะต้องการปลดปล่อย แต่ก็โดนกลั่นแกล้ง เชือกเส้นเล็กที่รามิลหยิบมาจากกระเป๋าถูกนำมาผูกไว้กับแก่นกายที่อัดอั้น นิทานแทบจะหวีดเสียงร้อง เพราะไม่อาจจะปลดปล่อยความต้องการได้

                “อะ อะ เอาออก”

                มือเล็กพยายามจะเลื่อนไปสัมผัสกับแก่นกายตัวเองที่บวมเปล่ง แต่ก็ต้องโดนจับกุมเอาไว้ ก่อนที่แก่นกายใหญ่โตจะแทรกเข้ามาในโพรงปากเพื่อให้เจ้าตัวได้รับสัมผัสนี้

                ช่องทางร้อนรุ่มถูกนิ้วร้อนแทรกเข้ามาเพื่อขยายช่องทางที่คับแน่น นิทานร้องอื้ออึงในลำคอ รามิลกำลังสนุกอยู่กับช่วงล่างของคนตัวเล็ก

                “สีแดงน่ากินสุดๆ”

                ยิ่งได้ยินถ้อยคำหื่นกระหาย ความอับอายก็ยิ่งแล่นไปทั่วใบหน้า รามิลจับขาเล็กให้แยกออก แตะริมฝีปากกับช่องทางที่ร้อนผ่าว

                “อะ อื้อ อื้อ”

                เมื่อแก่นกายใหญ่ถูกถอดออก เสียงร้องครางในลำคอก็ดังขึ้นอีก ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียซ้ำๆย้ำๆที่ยอดอกสวย

                “อ๊า”

                เมื่อฟันคมอ้างับที่ยอดอก คนตัวเล็กก็สะดุ้งเฮือก ทั้งเจ็บทั้งเสียว ร่างกายตอบสนองไปตามสัญชาตญาณและความเคยชิน ที่มักจะโดนทั้งสองเข้ามาลวนลามจน

ร่างกายนี้ไม่ได้หวาดกลัวไปเสียแล้ว

                กายเล็กแอ่นสู้รับสัมผัสที่ร้อนผ่าว ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในช่องทางเร้นลับ คนตัวเล็กตัวสั่นระริกแทบจะขาดใจ จากตอนแรกที่พยายามขัดขืน ตอนนี้กลับคล้อยตามเพราะไม่อาจจะหักห้ามความต้องการของร่างกายและจิตใจที่โอนอ่อนได้

                “มีความสุขไหมครับ”

                ปลายลิ้นของไอศูรย์แตะลงที่ปลายยอดแก่นกายเล็กที่ปริ่มไปด้วยหยาดน้ำ เขาใช้มือรูดชักแก่นกายไม่หยุดหย่อน

                “อะ อื้อ เร็วอีก”

                ไม่ใช่เพียงแค่มือของไอศูรย์ที่นิทานต้องการในตอนนี้ แต่ช่องทางด้านหลัง ร่างกายของเขาก็ต้องการมากกว่านี้ไม่แตกต่างกัน

                เมื่อความต้องการของนิทานประทุจนยากที่จะหยุด ทั้งสองหนุ่มต่างก็ให้ความร่วมมือเต็มที่ ไอศูรย์ดึงเชือกที่มัดออกแล้วใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้รุนแรง ในขณะที่     รามิลถอนลิ้นแล้วเปลี่ยนไปใช้นิ้วทั้งสามกระแทกเข้าไปจนสุดโคน

                “อ๊ะ อ๊า!!!”

                สายธารอุ่นร้อนพวยพุ่งเข้าไปในโพรงปากของชายหนุ่ม เขาดื่มกินน้ำในปากจนหมดสิ้นอย่างไม่นึกรังเกียจ นิทานหอบหายใจ ในขณะที่ไอศูรย์และรามิลมองหน้ากันแล้วกดยิ้มที่มุมปาก

                รามิลก้มลงไปจูบตั้งแต่หัวเข่าไล่ต่ำลงไปที่ต้นขาขาวเนียน ก่อนจะค่อยๆชักนิ้วออก ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อบางอย่างเปลี่ยนเข้ามาแทนที่นิ้วทั้งสาม นั่นก็คือแก่นกายของรามิล               

                “อะ อื้อ”

                คนตัวเล็กสั่นระริก ไอศูรย์ก้มลงมาจูบหน้าผากเล็กอย่างปลอบโยน ฝ่ามือร้อนก็ลูบไล้ไปตามเรือนร่างไม่ให้นิทานหวาดกลัวจนเกินไป

                “มะ ไม่เอานะ”

                คนตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงสั่น พยายามยกมือดันร่างสูงใหญ่ให้ออกห่าง แต่ทว่าไอศูรย์กลับรั้งกายเล็กมากดจูบที่ริมฝีปากไม่ให้ตกใจ รามิลจับขาทั้งสองให้เข้ามาขนาบเอวสอบ

                “ไม่ต้องกลัว”

                เสียงทุ้มปลอบโยนจนนิทานเริ่มวางใจ รามิลกระตุกยิ้ม แล้วเริ่มขยับสะโพกอย่างแผ่วเบา

                “อะ อ๊ะ อื้อ อ๊า”

                เอวเล็กลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย พร้อมกับรามิลที่ขยับแก่นกายสวนเข้าออก ไอศูรย์ขยับเรือนกายเข้าไปใกล้ นิทานปรือตามอง แก่นกายใหญ่โตของชายหนุ่มหยัดตรงจนน่ากลัวปนน่าสงสารในสายตานิทานเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย

                เขาทำในสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะทำได้ ฝ่ามือเล็กเลื่อนไปสัมผัสกับแท่งเนื้อใหญ่ใช้มือปลุกเร้า ในขณะที่ช่วงล่างเองก็โดนรามิลขยับสวนใส่อย่างเชื่องช้าจนกระทั่งรัวเร็วมากขึ้น

                “อะ อื้อ”

                ไอศูรย์ขยับกายเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม จนนิทานเผลอทำไปตามแรงอารมณ์ เขาใช้ริมฝีปากมอบความสุขสมให้กับแก่นกายใหญ่ ไอศูรย์ครางเสียงทุ้มในลำคอ ยิ่งได้ยินเสียงครางของชายทั้งคู่ ร่างกายของนิทานก็ยิ่งตอบสนอง ความมีเหตุผลและสิ่งต่างๆที่ขัดแย้งเปลี่ยนแปลงไป

                “อะ อื้อ อ่า”

                เป็นรามิลที่ปลดปล่อยออกมาก่อน เขาค่อยๆถอนแก่นกายออกมาจากช่องทางด้านหลัง นิทานปรือตามอง ไอศูรย์ถอนกายออกจากปากสวย เขาจับร่างเล็กให้พลิกคว่ำ แล้วแทรกตัวเข้าไปในช่องทางหลัง ขยับสะโพกสวนใส่อย่างเร่าร้อน

                “อะ อะ อ๊า”

                เขารั้งสะโพกเล็กเอาไว้ รามิลขยับกายเข้าไปรูดชักแก่นกายของนิทานจนตั้งชันเพราะแรงอารมณ์ เสียงครางหวานดังกระเส่า ใบหน้าน่ารักเปื้อนไปด้วยหยาดเหงื่อ จนกระทั่งสิ้นสุดปลายทาง ความอุ่นร้อนจึงพ่นฉีดเข้าไปในช่องทางด้านหลังจนไหลเยิ้มออกมาเปรอะเปื้อนต้นขาเล็ก

                “หึหึ”

                เสียงหัวเราะที่ฟังดูแล้วน่ากลัว ทำให้นิทานที่จะปิดเปลือกตาลงต้องลืมตาขึ้นมอง ร่างกายถูกดึงรั้งให้ปรับเปลี่ยนท่าทาง เมื่อไอศูรย์รั้งกายเล็กให้เปลี่ยนมานั่งบนตักเขา เขาขยับร่างกายมานั่งพิงหัวเตียง

                “จะ จะทำอะไร”

                นิทานถามเสียงแผ่ว เริ่มรู้สึกถึงอันตราย แววตาที่ดูโรคจิตของรามิลทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่

                รามิลเข้ามาใกล้ ไอศูรย์ค่อยๆแทรกแขนเข้าไปช้อนที่ใต้ข้อพับ นิทานอับอาย เพราะคิดว่ารามิลคงจะเห็นได้ชัดเจนว่าตอนนี้ช่องทางด้านหลังของเขากำลังเชื่อมต่อกับแก่นกายใหญ่ของไอศูรย์

                “ระ รามิล”

                รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏให้เห็น ยิ่งลิ้นร้อนเลียริมฝีปากอย่างกระหาย นิทานยิ่งใจเต้นแรง ฝ่ามือร้อนจับเข้าที่ความเป็นชายของตัวเอง แล้วเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ ถูไถแก่นกายของตัวเองให้สัมผัสกับแก่นกายเล็กที่แข็งขืน แล้วเลื่อนต่ำลงไป เสียงทุ้มของ  รามิลทำให้นิทานแทบจะหยุดหายใจเมื่อชายหนุ่มเคลื่อนหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ

                “ถ้ารับไปสองอันพร้อมๆกัน มันจะเร้าใจแค่ไหนกัน”

                “!!!”

100%



แจ้งข่าวเปิดพรีจ้า

 

เปิดพรีออเดอร์ จิ้มลิ้ง
http://www.tunwalai.com/chapter/695333/%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C-10816-10916?page=1



 

 

 

 

 

ออฟไลน์ aommama

  • เป็ดมึน คนเซอร์
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 144
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-5
 :m15:  :pighaun:  :m25:  :m25:   :pighaun:  :pighaun:

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
กรี๊ดดดด นิทาน !
สองอัน ! ปูเสื่อรอเลย 55+

ออฟไลน์ BABYBB

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1123
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
มันผ่างมากค่ะสังคม!!!
ตายแน่ๆลูกชายชั้นแหกแน่ๆ 2อัน!!!  :a5:

ออฟไลน์ poohanddew

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
OMG นิทานรอดยาก
 :pighaun: :pighaun: :pighaun:

ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
กรี๊ดดด นิทานจ๋า อย่าพึ่งช็อคซะก่อนนะจ๊ะ คนอ่านกำลังฟินและจิ้นไปไกล  :hao6:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
ดับเบิ้ลเลยไหมล่ะนิทาน

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
สงสารนิทานบ้างเถอะ!

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด