เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 14 : ได้กันยังล่ะลูก
“เอ่อ แม่หนู แบบ”
ผมเข้าไปนั่งในบ้านแล้วโดยที่กำลังปากยังพะงาบไม่หยุด ไอ้ฉิบหาย เห็นกันทั้งบ้านทั้งเมือง ผมทำอะไรไม่ถูกทีเดียว ตอนนี้นั่งพักอยู่ รอให้อาการหน้ามืดหลังเคล็ดบรรเทาลง ผมเลื่อนสายตาไปสบคุณแก้ว เห็นเธอยิ้มอ่อนๆให้ ราวกับบอกว่าเธอไม่เป็นไร
ไออุ่นจากมือเธอส่งผ่าน ช่วยให้จิตใจผมสงบ
ผมเรียกความมั่นใจกลับคืนมาได้ พร้อมกับความแน่วแน่ที่จะกล้าเผชิญหน้า ในเมื่อทุกอย่างมันมาถึงขั้นนี้แล้ว และรสหวานๆจากลิปสติกคุณแก้วก็ยังหมาดๆที่ริมฝีปากผม
ผมมองแม่สลับกับพ่อ เราทุกคนมองสลับกันไปมา แม่เลิกคิ้ว หน้าตาดูใจดีเพื่อรอให้ผมค่อยๆพูด แต่ก็ไม่อยากจี้ให้มากจนเกินไป
แต่ด้วยความที่ชาตินี้เกิดมาผมยังไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างเช่น ‘แนะนำแฟนให้ครอบครัวรู้จัก’ มาก่อน เคยมีแต่เกือบๆทุกครั้งไปเพราะหลังจากคบกันได้ไม่นานเป็นอันต้องเลิกกันก่อนทุกที จนแล้วจนรอดก็เลยยังไม่ได้พาไปแนะนำ
ในตอนคิดเฉยๆก็ดูเหมือนง่ายดี แถมยังดูน่ารักซะไม่มี
แต่ความเป็นจริงเสือกพูดอะไรไม่ออกสักคำ
แถมยังเป็นในสถานการณ์ที่ไม่ได้ทันตั้งตัวด้วย!
“พ่อครับแม่ครับ นี่คุณแก้ว”
ทันทีที่ผมพูดคุณแก้วก็ยกมือไหว้แม่กับพ่อผมอีกครั้งอย่างอ่อนช้อย ผมรู้สึกหน้าบานๆ แต่ก็แอบกังวล ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะยอมรับได้ไหม ในเมื่อเธอไม่ใช่ผู้หญิง บทก็ไม่เคยเตรียมมาพูด ใจก็เตรียมมาแค่ว่าจะรักเธอเฉยๆ ไอ้คิดเผื่อถึงเรื่องนี้ ใช่ ผมเคยคิดอยู่แล้ว แต่นี่มันกะทันหันเกินไป๊!
คุณแก้วยิ้มอ่อนหวาน ผมเกาคออย่างเขินๆ แล้วก็เกิดช่องว่างแห่งความเงียบ ผมเกลียดมัน ผมนึกถึงไอ้ฟัก ถ้าสมมติมันต้องแนะนำแฟนให้พ่อแม่รู้จักมันจะทำตัวยังไงวะ ผมสงสัยจริงๆ เอาแบบก่อนหน้านี้กำลังง้องอนกันต่อหน้าทุกคนอย่างไม่รู้ด้วย!
แม่ผมยิ้มแก้มฉีกสุดๆ ดูก็รู้ว่าท่าทางจะชอบคุณแก้วไม่น้อย เธอสวยขนาดนี้ “ว่าไงจ๊ะ หนูแก้วใช่มั้ยลูก”
หูผมเหมือนจะวิ้งๆ เห็นแค่ภาพเคลื่อนไหวแต่ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“เออ ต๊อบแกไม่พาน้องเขาไปหาอะไรกินล่ะ”
พ่อผมนานๆทีพูด แล้วก็ปากกระตุกยิ้มอย่างที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน ผมพยักหน้าเห็นด้วยอย่างที่สุดเลยรีบพาคุณแก้วขึ้นบ้านไปที่ห้องครัว มือไม้ชี้ไปด้านบน
ผมนึกภาพคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่ออกเวลาเห็นลูกตัวเองมีแฟน เพราะผมยังไม่เคยมีลูก แต่ถ้าเป็นลูกชายผมคงบอกไปว่าก็เด็กมันรักกันก็ปล่อยไปสิ แต่ถ้าเป็นลูกสาวผมก็คงบอกว่าไอ้หนุ่มนั่นเป็นใคร บ้านมันอยู่ไหน มีการมีงานที่ดีทำไหม พร้อมกับถือปืนเล็งไปที่มันก่อนที่จะได้ก้าวขาเข้ามาในบ้านเรา
หวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์แม่ผัวลูกสะใภ้ ผมไม่อาจเดาความคิดแม่ได้และผมก็ไม่อยากเป็นสามีป้อแป้แบบในกระทู้นินทาผัวด้วย
เหมือนว่าพ่อกับแม่จะทำเป็นเบลอ ไม่ถามไม่ซักเรื่องบางเรื่อง คุณแก้วจูงผมพาขึ้นบันได ก่อนหน้านี้ที่เดินออกมา ผมเห็นคุณแก้วก้มศีรษะเล็กน้อยให้ผู้ใหญ่ ซึ่งผมไม่เคยทำแบบนั้นกับพ่อแม่มาก่อน อาจจะเพราะความเคยชิน ผมเอาแต่ใจได้เพราะความสนิทสนมในครอบครัว แต่ถ้าเป็นกับพ่อแม่ของคุณแก้ว ผมอาจจะต้องเดินคลานเข่าหรือเปล่าวะ
โอเค ไม่ ตอนนี้ผมกำลังฟุ้งซ่านสุดๆ ทั้งๆที่ความจริงเวลาผู้ชายพาแฟนมาบ้าน แฟนต้องเป็นคนที่เครียดและตื่นเต้นมากกว่าสิ!
ผมเหงื่อแตก แต่ก็ชะงักพอรู้ว่าคุณแก้วกำลังกุมมืออยู่ ผมหันไปมองเธอแล้วก็ยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
ผมบีบมือเธอเบาๆ ถึงภายนอกคุณแก้วจะดูไม่ตื่นเต้นเลยแต่ความจริงแล้วผมว่าเธอก็เครียดไม่น้อย
ห้องครัวจะอยู่ติดกับโต๊ะกินข้าวและทีวี เรานั่งลงตรงนั้นก่อนจะมองหน้ากันนิ่งๆอยู่สามนาทีแล้วหัวเราะออกมา
“เอ่อ” ผมเกาแก้ม คุณแก้วอมยิ้ม เธอสบตาผมรอฟัง “คุณแก้วโอเคนะครับ”
คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ “โอเคสิคะ”
“ผมตื่นเต้นมาก”
ผมพูดติดขัด มือข้างหนึ่งเรากุมกันไว้อยู่ใต้โต๊ะอย่างลืมตัว
“แก้วก็ตื่นเต้น”
“พ่อแม่ผมใจดีนะครับ”
คุณแก้วพยักหน้า รอยยิ้มเธอสว่างไปหมด
“เอ่อ คุณแก้วหิวน้ำหรือเปล่า ผมเทให้นะ” ผมรีบลุกไปเปิดตู้เย็น ขอบคุณที่บ้านนี้มีแม่และบรรดาป้าแม่บ้านทั้งหลายที่ดูแลบ้านออกมาได้น่าอวดสาวสุดๆ คุณแก้วจิบน้ำเล็กน้อยผมลอบกลืนน้ำลายแทน
“แก้วเข้าห้องน้ำได้หรือเปล่าคะ พอดีหน้าแก้ว” เธอถามผมอย่างเกรงใจ ผมรีบตอบ
“อ่อ ได้ครับได้ เดี๋ยวผม” ผมลุกขึ้นแล้วชี้ไปทางขวามือ “เอ่อ เดินไปทางประตูใหญ่ที่เข้ามาเมื่อกี้แล้วเลี้ยวขวาก็ถึงแล้วครับ” ไปๆมาผมก็เดินไปส่งเธอแล้วก็รีบกลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม
ต๊อบ
ตั้งสติโว้ยยย
ในฐานะหนุ่มโสดบ่อยๆ แถมขี้เหร่ ปอด ไม่มีความมั่นใจ มาตอนนี้แฟนสวยมากแต่ไม่ใช่ผู้หญิง ผมควรจะทำตัวอย่างไรดีครับ
ก็ทำตัวปกติไง
ใช่
ผมตบหน้าอกสองสามที เอาเว้ย มันต้องยังงี้
ในเมื่อคิดจะรักกันจะแคร์สายตาอื่นทำไม
แต่ต้องให้พ่อแม่ยอมรับให้ได้ด้วย ในฐานะที่เป็นผู้ชาย ผมต้องหนักแน่นยืนเคียงข้างเธอ
ผมนั่งคิดเองเออเองอยู่สักพักกระทั่งคุณแก้วออกมา เธอแต่งหน้าเสร็จแล้ว แถมดูอ่อนกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“คุณต๊อบยังเจ็บหลังอยู่มั้ยคะ”
“นิดหน่อยครับ” ผมพูดอายๆ ไม่น่าเลยกู กำลังไปได้สวยโคตรแท้ๆ
“ทีหลังทำอะไรบอกแก้วก่อนสิ ตกใจหมด”
“ตอนนั้นผมไม่ทันคิด ผมแค่” ผมพยายามจะไม่ยิ้มแก้มตุ่ย “ผมเขิน”
คุณแก้วมองผมนานมาก รอยยิ้มเธอไม่ได้ลดลง แถมยังวิบวับ มีความวิบวับในแววตาเธอ
“แก้วขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน แก้วกลัวว่าถ้าบอกคุณต๊อบอาจจะ” คุณแก้วพูดช้าๆ เธอกุมนิ้วชี้ผมเล่น แล้วนวดไปนวดมาเหมือนตอนเราคุยโทรศัพท์แล้วก็เดินวนรอบบ้านอย่างไม่รู้สึกตัวมาก่อน
“ไม่เป็นไรครับ”
“ตอนแรกๆแก้วคิดว่าคุณต๊อบจะดูออก”
“ผม ผมไม่รู้จริงๆครับคุณแก้วเพราะคุณแก้วสวยมาก”
“แล้วทำไม…ถึงไม่ไปหาแก้วเลยล่ะ”
เธอพูดเสียงน้อยใจ ตอนที่ทะเลาะกันครั้งนั้น ผมไม่ไปหาเธอจริงๆ ไม่คุยกันเป็นเดือน
ฉิบหายแล้วไหมกู ผมรีบตอบไปเพราะกลัวคุณแก้วโกรธ
“ก็คุณแก้ว” ผมคิดนิดนึง ว่าพูดยังไงให้ดูดีที่สุด “ผมนึกว่าคุณแก้วไม่อยากเจอผมแล้ว”
ผมพูดเสียงอ่อยๆ ราวกับหมาน้อยโดนทอดทิ้ง
“แต่ว่าผมดีใจที่คุณแก้วมาหาผมนะครับ” ผมกุมมือเธอ “ผมคิดทบทวนแล้วว่ายังไงผมก็…อยากมีคุณแก้ว”
ไม่มีอะไรซึ้งไปกว่าตอนนี้อีกแล้ว ผมรู้สึกเหมือนกำแพงหลายอย่างพังลง ใจมันโล่งไปหมดราวกับได้ปล่อยวางเรื่องหนักๆที่ค้างคาไว้นาน
แต่มันก็หล่อได้แปบๆ ผมยิ้มค้าง ก่อนจะรู้สึกร้อนคอไปหมดเมื่อคุณแก้วยังจ้องกันอยู่แบบนี้ไม่พูดไม่จา ริมฝีปากคุณแก้วเป็นสีชมพูเนื้อๆ แก้มก็สีอ่อนๆ เธอน่าจะแต่งหน้าใหม่นิดๆตอนที่อยู่ในห้องน้ำ ผมดูไม่ออกเท่าไร นอกจากสีที่เด่นๆแล้วสะดุดตาถึงจะสังเกตออก ถึงคุณแก้วจะอายุน้อยกว่า แต่ผมรู้สึกว่าเธอโตกว่าผมมากจนผมชักอายๆ
สักพักเธอก็ก้มหน้า ก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ แล้วเงยหน้าใหม่อีกครั้งก่อนจะมีหยดน้ำที่ขอบตาน้อยๆ
“เอ่อ ผม ผมไม่เคยรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้นะครับ ผมรับได้ ผม เพื่อนสนิทผมยังเป็นเกย์เลย” ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิง โดยเฉพาะเธอ ผมรีบพูดบางอย่างเพื่อให้คุณแก้วสบายใจ
คุณแก้วกระพริบตา ก่อนจะกุมมือผมแน่นกว่าเดิมแล้วนวดเบาๆสองสามครั้งโดยที่เรายังพูดกันอยู่ “จริงเหรอคะ”
“ครับ คบกับมันมาตั้งแต่เด็กเลย เป็นสิบยี่สิบปี เกินด้วยครับ”
“อ่อ แล้วเขา แบบ”
ผมอมยิ้มตอนพูดเรื่องไอ้ฟัก พอคุณแก้วถาม ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย “อ่อ มันมีแฟนแล้วครับ หน้าตาดีมากเลย แต่มันเจ้าชู้ แต่ก็เป็นคนดีนะครับ เป็นเพื่อนที่ดีเลยแหละ แต่ไปพูดต่อหน้ามันไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันได้ใจ”
คุณแก้วระบายยิ้มออกมา ก่อนจะถอนหายใจเหมือนโล่งอก “ทีแรกแก้วไม่คิดเลยนะว่าคุณต๊อบเป็นแบบนี้”
“แบบไหนครับ”
“คุณต๊อบดูเป็นผู้ชายมากแต่ว่าพอแก้วได้มารู้จัก แก้วก็รู้สึกว่าคุณต๊อบน่ารักกว่าที่คิด” คุณแก้วพูดเสียงนุ่มๆ เธอเอียงคอ เท้าคาง “เป็นผู้ชายที่นิสัยน่ารัก นิสัยดี”
“หายากใช่มั้ยครับ ต้องรักษาไว้นะครับคุณแก้ว”
กลิ่นคุณแก้วหอมเหมือนดอกไม้ ผมรู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ แถมยังอยากจะเอาจมูกซุกไว้ที่ไหนสักแห่งบนผิวขาวๆของเธอตลอดกาล มันดูโรคจิตมากจริงๆ
“คุณแก้วไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อกับแม่นะครับ”
นิ้วเกลี่ยเส้นผมนุ่มก่อนจะทัดไว้ข้างหู ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คุณแก้ว อยากให้เธอสบายใจ แม้ว่าผมยังไม่แน่ใจว่าพ่อกับแม่จะรับได้หรือเปล่า แต่ชีวิตของผม ผมก็ต้องติดสินใจเอง ความจริงผมโตจนเป็นพ่อคนได้แล้ว ต้องเป็นผู้ชายหนักแน่นสิวะ
คุณแก้วพยักหน้า ดูไว้ใจผมที่สุด เราคุยกันต่อเอื่อยๆ ปรับความเข้าใจหลายๆอย่าง
“ห้องคุณต๊อบอยู่ไหนเหรอคะ”
“อยู่อีกชั้นครับ แต่ว่ามันรกมากเลย ถ้าคุณแก้วจะค้าง”
คุณแก้วตีผมเบาๆ เธอแกล้งโกรธ “คุณต๊อบ”
“คุณแก้วไม่ค้างเหรอครับ”
ผมหยอกเธอขำๆ พอบรรยากาศเริ่มผ่อนคลาย หลังยังมีอาการอยู่นิดหน่อย แต่ถ้าไม่เดินเหินแบบกระทันหันรุนแรงก็คงไม่เจ็บมากเท่าไรแล้ว ผมแอบมองต่ำลงมานิดหน่อย
แล้ว แล้วที่เห็นนี่คือของปลอมเหรอวะ แต่ว่าพอดูอย่างนี้คุณแก้วก็ดูมีทรวดทรงองค์เอวดี เซ็กซี่จะตาย…
บรื้อๆๆๆ
ในใจผมกำลังสะบัดหน้าสะบัดปากหลายทีเพื่อขจัดความคิดฟุ้งซ่าน
อย่าจ้องมาก เดี๋ยวดูเป็นพวกกามแบบไอ้ฟัก
เชี้ย เมียสวย ดี เก่งขนาดนี้ ไม่รู้อีกกี่ชาติจะหาได้!
“ไม่เอาหรอก…แก้วกลัวคุณต๊อบรับไม่ไหว” เธอยิ้มๆ กดนิ้วบนแก้มผมสองสามที
“จะว่าไปคุณแก้วตัวหนักนะครับ”
“โทษแก้วไม่ได้นะ” คุณแก้วเหมือนจะหมั่นไส้ “คุณต๊อบตัวเล็กเองต่างหาก”
เล็กตรงไหนวะ ผมทำคุณแก้วแบนได้เลยนะครับ
“เลิกบล็อกผมด้วยนะครับ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้ความเป็นชายถูกขุดคุ้ยมาทับถมกัน ผมทำหน้าหง๋อยๆ ปากเจ่อๆ แก้มพอง
คุณแก้วพยักหน้าช้าๆ จากนั้นเราคุยกันสักพัก ต่อมาผมเดินไปเช็กประตูข้างๆทางเข้าห้องครัวว่าปิดสนิทหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นเวลามีลมพัดมามันจะชอบมีเสียงดัง ทว่าพอเปิดออกมาผมกลับตกใจที่เจอ “อ้าว แม่ มาทำไรตรงนี้”
เห็นแม่ก้มๆเงยๆที่ประตู และเกือบหงายหลัง ดีที่ผมจับทัน “ก็ กำลังจะเปิดประตูพอดี ต๊อบน่ะสิเปิดมาไม่ดูอะไรซะก่อน”
“แล้วหนูจะรู้มั้ยเนี่ย”
“ชวนแฟนกินข้าวเย็น” แม่กระซิบกระซาบ ผมก้มลงไปฟัง
“ฮะ”
“ชวนแฟนกินข้าวเย็นที่บ้านสิ” แม่ดึงหูผมเบาๆแล้วพูดช้าๆอีกที
ผมกลั้นหายใจ รู้สึกร้อนๆหนาวๆ มันเป็นความตื่นเต้นที่จำกัดความไม่ได้ “แม่พูดจริงมั้ย”
“เออสิ แต่แหม แฟนสวยนะต๊อบ จะบอกแม่เมื่อไรกัน”
“แม่โอเคจริงเหรอ” ผมถามอย่างพยายามจะระงับความตื่นเต้น
แม่เออๆมา แล้วก็ผลักผมไปกลับเข้าไป ผมงงๆ แต่ก็ดีใจมากๆแล้วรีบเดินไปหาคุณแก้วก่อนจะค่อยๆนั่งลง “คุณแก้วอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะครับ”
คุณแก้วดูตกใจมาก ตาเธอโตขึ้นมานิดๆหลังจากได้ฟัง “ได้เหรอคะ”
“ได้สิครับ อยู่กินด้วยกันนะ” ผมชะงักนิดนึง รู้สึกรูปประโยคแม่งแปลกๆ “หมายถึงอยู่กินข้าวเย็น แม่ผมชวนคุณแก้วเองเลย” ผมหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “อยู่นะครับ”
“ได้สิคะ” คุณแก้วตอบ เธอยิ้มอ่อนโยนมากๆ แววตาเป็นประกายเหมือนคลื่น “แต่ว่าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ แก้ว”
“ไม่หรอกครับ…คุณแก้วไม่ต้องกลัวนะ”
ผมกุมมือคุณแก้วไว้แล้วปลอบเธอ ผมไม่เคยรู้สึกฮึกเหิมราวชายชาติขนาดนี้มาก่อน มันเป็นอะไรที่ภูมิใจที่ได้ปกป้องสิ่งสำคัญ อยากโชว์แมนอย่างนี้มานานแล้วโว้ย
คุณแก้วดูแอบกังวล แต่ก็ยินดีเช่นกัน เธอมองผมอ้อนๆ เหมือนจะเกรงใจ เหมือนลูกแมวที่ผมต้องเข้าไปกอดให้ความอบอุ่นที่สุดแล้วก็บอกกับเธอว่า ไม่มีใครทำร้ายเธอได้ โอ๊ยๆๆๆ
ผมพาคุณแก้วลงไปด้านล่าง พอเห็นบรรดาพี่ป้าน้าอา คุณแก้วก็ยกมือไหว้ ส่งยิ้มให้ตลอดราวกับนางงามโลกก็ไม่ปาน ถึงแม้พอพูดคุยทีแรกจะมีตกใจบ้าง รู้สึกว่าหลายๆคนเริ่มดูออกตั้งแต่แรกๆที่ได้คุยเลย แต่ทำไมผมตั้งนานดูไม่ออกวะ แต่ก็ไม่มีใครพูดจาแย่ๆทำร้ายน้ำใจออกมา อาจจะเป็นเพราะเพื่อนสมัยเรียนผมหลายคนที่เคยรู้จักมีเป็นกะเทยก็มี ตอนมาทำงานที่บ้าน แถมต่อมาแต่งหญิงแล้วสวยด้วย ผมก็ดูไม่ออกถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน
ทว่าตอนนี้ผมรู้สึกชุ่มชื้นหัวใจเหลือเกิน ถึงแม้จะมีแอบเขินๆบ้างกับเหตุการณ์หน้าบ้าน แถมเสือกเปลี่ยนแบตเตอรี่ไม่เสร็จด้วย ผมลงมาทำให้คุณแก้วต่อ เธอยืนดูอยู่ข้างๆแม้อากาศจะร้อน ถึงผมจะบอกให้คุณแก้วเข้าไปนั่งข้างในแล้วก็ตาม
ผมกลับเข้ามาด้านในแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ พอลงมาเห็นคุณแก้วเข้ากับที่บ้านได้ดีใจก็เบาลง เธอนั่งอยู่ ดูสว่างไสว ดูเป็นนางฟ้า ดูเหมือนสิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิตผมไม่กี่อย่างซึ่งผมอาจจะหาไม่ได้อีกแล้ว
ป้าแช่มส่งองุ่นให้คุณแก้ว “หนู ลองชิมสิจ๊ะ อร่อยนะ ป้าเพิ่งซื้อมาเชียว”
“ขอบคุณค่ะ” คุณแก้วรับมา เล็บเธอเรียว สวย เล็บเป็นมนๆเหมือนมุกเลย ผมเห็นเกิดอาการอยากงับสักที มึง หื่นแล้วไง
พอร้านปิด ก็ขึ้นบ้าน คุณแก้วก็เข้าไปช่วยแม่ผมทำอาหาร ค่อยถามนู่นถามนี่ตลอด ผมไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะเก่งงานบ้านงานเรือนขนาดนี้ เพราะคุณแก้วดูเป็นผู้หญิงเก่งๆทำงานนอกบ้านอย่างเดียว
“แล้วคบกันนานหรือยังจ๊ะ?”
ผมว่าจะไม่ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น ลูกตาผมกลิ้งไปทางซ้ายมองแม่ ก่อนจะกลิ้งไปทางขวาเป็นคุณแก้ว พ่อผมยิ้มๆ ดูพยายามจะไม่ทำหน้าดุ จริงๆแล้วพ่อผมใจดีมากโดยเฉพาะกับลูกผู้หญิง แต่บ้านนี้ไม่มี ตัวผู้ล้วน พ่อเลยไปลงที่พี่สะใภ้ผมแทน
“สามสี่เดือนค่ะ”
“อ๋อ ก็ไม่นานเท่าไร…หนูแก้วทานเผ็ดได้เนาะ บ้านนี้ชอบกินเผ็ดหน่อย ไม่เป็นไรใช่ลูก” ผมขมวดคิ้ว บ้านนี้คนที่กินเผ็ดก็มีแต่พี่ติ๊กกับพ่อเท่านั้น ยกเว้นผมกับแม่ แถมน้ำเสียงแม่มันแปลกๆไม่เท่ากันบางประโยค
คุณแก้วนั่งอยู่ข้างๆผม เธอยิ้มหวาน ก่อนจะตอบอย่างเกรงใจ “ได้ค่ะ”
“เอ่อ แม่ครับ”
“ต๊อบ ตักอาหารสิลูก”
ผมกำลังจะบอกว่าแม่ครับ คุณแก้วไม่ทานเผ็ด แต่ก็ถูกขัดทันที “ครับผม”
ผมหันไปมองคุณแก้ว ยิ้มให้เธอ เหมือนจะสัญญาณรู้กันโดยไม่ต้องพูดสักคำ เธอบอกว่าไม่เป็นไร
“ว่าแต่ แล้วหนูเรียนอะไรจ๊ะ หรือทำงานแล้ว”
“แก้วทำงานค่ะ ทำแบรนด์เสื้อ เป็นธุรกิจส่วนตัวค่ะ”
ผมเห็นแม่สบตาผมแวบหนึ่ง ทุกคนน่าจะดูออกหมดแล้วจริงๆด้วย แต่เหมือนแม่กำลังจะทำอะไรสักอย่างที่ผมไม่เข้าใจ หรือว่าแม่กำลังจะแสกนลูกสะใภ้อะไรแบบนั้นวะ
“เก่งจังเลย อายุแค่นี้เอง ลองทานนี้นะจ๊ะ อันนี้ของโปรดต๊อบเขาเลย” แม่ชี้ไปทีต้มปลาทู ถึงแม้มันจะอร่อยมาก แต่ก็เผ็ดไม่น้อยแถมยังร้อนๆ น่าจะเป็นเพราะเครื่องมันเยอะ เลยฉุนไปหน่อย
“เออ ตักเอาเลย ระวังร้อนนะลูกนะ” พ่อผมพูด แล้วก็มองหน้าผมนิดนึงแล้วก็ดูทีวี กินต่อไปเรื่อย
“แล้วรถทำเสร็จแล้วใช่มั้ยต๊อบ”
“ครับ เสร็จแล้วครับ”
ผมพยักหน้า ยิ้มแฮ่
“คุณแก้ว น้ำมั้ยครับ” ผมคุยกับคุณแก้วเบาๆ เวลาเราหันมาคุยกันจะเหมือนกระซิบ บรรยากาศดูเป็นสองต่อสองขึ้นมาทันทีอย่างไม่รู้ตัว ผมกลัวคุณแก้วจะเครียด เลยเทน้ำให้เธอเพิ่มนิดนึง คุณแก้วยิ้มแล้วพยักหน้า ตอนนี้ปากเธอแดงสุดๆ
กินข้าวไปสักพัก คุยกันเรื่อยๆพอเป็นขนม แม่ถามเป็นระยะ ปะปนไป แต่ก็ถามเรื่องคุณแก้วไปด้วยเหมือนกัน ถึงจะดีที่แม่ไม่ถามเรื่องนั้น ยังดูให้เตรียมตัวเตรียมใจกันไว้บ้าง แต่ก็เหมือนไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดบ้างเลย นี่มันเหมือนสงครามเย็นชัดๆ
“ต๊อบ เราเป็นผู้ชาย จะทำอะไรก็ต้องให้เกียรติเนาะ เข้าใจมั้ยครับ”
“ครับผม”
“ป้องกันด้วยนะลูก”
ขณะที่ผมกำลังจะซดแกง กลิ่นขมิ้นขึ้นจมูกอย่างไม่ทันตั้งตัว “แค่กๆๆ”
ทำไมถึงได้พูดอะไรอย่างนั้นกลางโต๊ะกินข้าวแล้วยัง…โอ๊ยยย แม่!!!
คุณแก้วรีบลูบหลังผม ก่อนจะยื่นน้ำให้ เธอหัวเราะเบาๆไม่ได้โกรธเลยที่ถูกประโยครุนแรง
เธอหันไปสบตาแม่ผมแวบหนึ่งก่อนจะมองผมอีกครั้ง มือกลับลงไปลูบตักผมช้าๆ แววตาเหมือนจะสำรวจทุกซอกทุกมุม เธอพูดติดเล่น รอยยิ้มราวกับอยู่ในสวนดอกไม้ ตอบฉับเหมือนคุยเรื่องทั่วไป
“…ตอนนี้คุณต๊อบยังไม่พร้อม…แก้วยังไม่กล้าทำอะไรหรอกค่ะ…”
แม่หัวเราะชอบใจใหญ่ที่ ก่อนจะกวักมือไปมาที่แกล้งเด็กมันสำเร็จ “แม่ก็หยอกเล่น”
ผมหน้าแดงก่ำ ยันจมูก แถมยังไอไม่หยุด จะเถียงก็เถียงไม่ทัน เสียงหัวเราะจึงมีแต่เสียงบรรดาแม่งาน ส่วนพ่อแม่ว่าไงก็ตามนั้น
ไปๆมาๆแม่สามีกับว่าที่ลูกสะใภ้ดันเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
ทำไมผมรู้สึกว่ามันมีบางอย่างไม่ถูกต้องวะ!
TBC
[9/06/2559]
ดีใจ มีคนอ่านด้วย ลุ้นเหลือเกินว่าเขียนแนวนี้จะหาคนอ่านยาก ก็ยากจริงๆ 5555
ขอบคุณทั้งสิบกว่าคอมเม้นต์ที่เป็นกำลังใจให้ต๊อบแต๊บด้วยคับ จะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
เรื่องนี้ยาวกว่าคุณฟัก ที่วางไว้อีกเยอะเหมือนกัน คุณฟักสวยๆเดี๋ยวก็มีสามีตามมาข่ะ
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 461123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก